#deplatforming | Explore Tumblr Posts and Blogs

antifainternational · 2 years

Note

There is this argument that I keep hearing from a United States religious leader. He says that deplatforming is an example of how antifascists only make things worse, referring specifically to Milo Yiannopoulos. He says that deplatforming doesn't work because antifascists made him more famous, whereas Yiannopoulos deplatformed himself when he defended pedophilia. This is an annoying argument and it is going virtually unchallenged to a guy that has 70,000 people worth of influence. To avoid reinventing the wheel, is there a strong defense of deplatforming that already exists? Is this worth reintroducing to the discourse, or should I pick a different fight?

We have a looong response to this question, Anon, so here is Part One; Part Two is here.

Antifascists use a strategy of deplatforming to deny fascists access to public space, venues, and resources from which they would otherwise freely broadcast their vile hate and genocidal plans from. Whether it be a public square, a university lecture hall, a social media account, or access to the mass media - antifascists believe that denying fascists the means to disseminate their repugnant views and recruitment messages from is a key component of antifascist work.

Many have argued that deplatforming = denial of free speech rights, but they miss some key distinctions between the two. One is that no one - NO ONE - is obligated to provide fascists with a platform to begin with. Mass media aren't obligated to provide them with interviews and op-eds. Colleges and libraries aren't obligated to provide them with lecture halls and meeting spaces. Social media networks are not obligated to provide them with accounts or access. In all of these cases, there are gatekeepers that everyday make decisions about who can/cannot use the platform in question. XKCD explains the difference:

Some, like the religious leader you mention, say that deplatforming makes things worse because it gives more attention to fascists than they'd have otherwise. This is another example of the "ignore the nazis and they'll just go away" argument that liberals love to make about how to properly respond to fascists. Unfortunately, ignoring fascists = enabling fascists, as they grow their base and increase their terror campaign against people they don’t like (ethnic/racial/religious minorities, women, LGBTQ+, disabled people, etc.) unopposed. There is no instance in history where a fascist movement was stopped because non-fascists put their heads in the sand and did their best to ignore the fascists, but there are many instances in history where people were forcibly removed, injured, and killed because people chose to ignore the fascists attacking them. There was a time when fascists would fly the free speech flag to decry antifascist effort to deplatform them; we’d be lying if we said that didn’t result in a momentary amplification of their voice through things like mass media, but that moment has largely passed as media outlets found it increasingly difficult to justify their positions. At the same time, we’d argue that the movement that gained the most through media amplification of antifa deplatforming efforts was the antifa movement itself. Our collective has been around for eight years and we’ve seen antifascist go from being a relatively obscure movement to one that the (former) president of the United States frequently spoke out about/against in international media, almost entirely due to the strategy of deplatforming fascists. So from our perspective, deplatforming had an unintended but welcome effect of making millions aware of the antifascist movement, and drawing thousands upon thousands of people to it. In Part Two of our response to your query, we look at Milo Yianopoulus - the example cited by the religious leader you reference as evidence that deplatforming backfires + another equally-major fascist figure + get into the argument a bit more.

#antifa #deplatform #deplatforming #milo yiannopoulos #fuck milo #antifascist #antifascism #free speech

180 notes · View notes

callmebliss · 9 months

Text

That was actually incredibly satisfying

#deplatforming

19 notes · View notes

religion-is-a-mental-illness · 8 months

Text

Executive Summary

For the fourth year in a row, the Foundation for Individual Rights and Expression (FIRE), a nonprofit organization committed to defending and sustaining the individual rights of all Americans to free speech and free thought, and College Pulse surveyed college undergraduates about their perceptions and experiences regarding free speech on their campuses.

This year’s survey includes 55,102 student respondents from 254 colleges and universities. Students who were enrolled in four-year degree programs were surveyed via the College Pulse mobile app and web portal from January 13 to June 30, 2023.

The College Free Speech Rankings are available online and are presented in an interactive dashboard (rankings.thefire.org) that allows for easy comparison between institutions.

Key findings:

Michigan Technological University is the top-ranked school in the 2024 College Free Speech Rankings. Auburn University, the University of New Hampshire, Oregon State University, and Florida State University round out the top five.

Harvard University obtained the lowest score possible, 0.00, and is the only school with an “Abysmal” speech climate rating. The University of Pennsylvania, the University of South Carolina, Georgetown University, and Fordham University also ranked in the bottom five.

The key factors differentiating high-performing schools (the top five) from poorly performing ones (the bottom five) are scores on the components of “Tolerance Difference” and “Disruptive Conduct.” Students from schools in the bottom five were more biased toward allowing controversial liberal speakers on campus over conservative ones and were more accepting of students using disruptive and violent forms of protest to stop a campus speech.

Deplatforming attempts that occurred at schools ranked in the bottom five had an alarming 81% success rate.

More than half of students (56%) expressed worry about damaging their reputation because of someone misunderstanding what they have said or done, and just over a quarter of students (26%) reported that they feel pressure to avoid discussing controversial topics in their classes. Twenty percent reported that they often self-censor.

When provided with a definition of self-censorship, at least a quarter of students said they self-censor “fairly often” or “very often” during conversations with other students, with professors, and during classroom discussions, respectively (25%, 27%, and 28%, respectively). A quarter of students also said that they are more likely to self-censor on campus now — at the time they were surveyed — than they were when they first started college.

Almost half of the students surveyed (49%) said that abortion is a difficult topic to have an open and honest conversation about on campus. A notable portion of students also identified gun control, racial inequality, and transgender rights, respectively, as topics difficult to discuss (43%, 42%, and 42%, respectively).

Student opposition to allowing controversial conservative speakers on campus ranged from 57% to 72%, depending on the speaker. In contrast, student opposition to controversial liberal speakers ranged from 29% to 43%, depending on the speaker.

More than 2 in 5 students (45%) said that students blocking other students from attending a speech is acceptable to some degree, up from 37% last year. And more than a quarter of students (27%) said that using violence to stop a campus speech is acceptable to some degree, up from 20% last year.

More than 1 in 5 students (21%) reported that their college administration’s stance on free speech on campus is not clear, and more than a quarter of students (27%) reported that it is unlikely their college administration would defend a speaker’s right to express his or her views if a controversy occurred on campus.

#Foundation for Individual Rights and Expression #FIRE #free speech #free speech on campus #academic freedom #freedom of speech #deplatforming #academic integrity #censorship #self censorship #freedom of expression #religion is a mental illness

11 notes · View notes

rikaklassen · 2 months

Text

CWs: irresponsible journalism, transntagonism

Sighs. Taylor Lorenz is responsible for giving Chaya Raichik (Libs of TikTok) exposure again. Last time Lorenz did that, Raichik gained a huge following.

Please don't give TERFs oxygen. You can just quote Raichik or cover her harassment campaign without acknowledging her as a person worthy of listening to. One can just archive everything Raichik said or did on her own social media accounts so she can't retract her statements when fact-checked! Way too many journalists think they can be Isaac Chotiner.

All Taylor accomplished is taking attention away from Nex Benedict.

The far-right doesn't care if they are seen as foolish, uneducated, sadistic or cruel. Ann Coulter still has a career. Milo Yiannopoulos doesn't.

Pulling out this agitprop poster again:

Fascism is not to be debated, it is to be destroyed!

— Buenaventura Durruti

#Libs of TikTok #antifascism #deplatforming #Chaya Raichik #no platforming #No Platform #journalism #irresponsible journalism #No pasarán!#against the fascist creep #irresponsible platforming #transntagonism

2 notes · View notes

toplesstopics · 3 months

Text

Today's short video: "ur lying, youtube doesn't ban boobs!"

youtube

View this post on Instagram

A post shared by Cleo ToplessTopics (@toplesstopics)

instagram

Common complaint but wow is it fun having dude bros who just stumbled onto my #topFree #activism videos for the first time insist I'm ?Lying? When I say my stuff is constantly getting #banned and #censored, always and only for the heinous unforgivable sin of "female-looking nips" 🙃

3 notes · View notes

racxnteur · 1 year

Text

The problem with deplatforming a person as a form of social/political action is that what that actually looks like, and how to achieve it, can be frustratingly unclear.

Defenestration, on the other hand…

#nix speaks #im just saying #VERY clear‚ very achievable‚ and isn’t it what we all really want to do anyway?#politics #social action #deplatforming

7 notes · View notes

clubconsent · 4 months

Text

Honestly, though, I think basically 100% of the blame for the current hullabaloo over progressive "puritanism" lies with the term deplatforming.

We just merrily pretended that we weren't talking about censorship, that deplatforming was a concept that was different and good.

And whole bunch of teens came away from that conversation thinking, "Great! Now let's deplatform the incest off of Ao3."

Because we hid a conversation about censorship behind the euphemism of deplatforming, we drew the wrong line. We failed to be clear that the issue was never that denying someone space to speak isn't a big deal. The issue is that Nazism is so dangerous that it justifies using tools we'd never reach for otherwise.

#censorship #deplatforming

1 note · View note

barbaragenova · 11 months

Link

These days Matthew Remski is best known as the co-host of Conspirituality, the podcast about “dismantling New Age cults, wellness grifters, and conspiracy-mad yogis” he created with fellow researchers Derek Beres and Julian Walker, so of course I found his work sometime in 2021 by searching “what happened to Russell Brand”, but we’re going back and forth in the weeks leading up to the release of the Conspirituality book (Public Affairs), and this conversation should motivate you to pre-order the book on the grounds of its own considerable merit alone.

Topics include: getting recruited in “brick and mortar cults” vs. getting sucked into a digital-first online community, the ways Yoga and general wellness have been sold to Western consumers over the past decades, the political posturing adopted by spiritual influencers hungry for engagement, the infinite boredom stemming from “self-care and optimisation and working endlessly on your mindfulness”, the gilded age of cult documentaries and memoirs, how to avoid turning tragedies into trauma porn, the “survivor-to-crusader pipeline”, de-platforming, the Disinformation Dozen, and how to keep going in the middle of this.

Enjoy.

0 notes

saulsplace · 1 year

Photo

De schepper die moet vernietigen

Als de term ‘creatieve destructie’ valt, is dit meestal op het snijvlak van economie en sociologie. Creatieve destructie houdt in dat nieuwe productietechnieken vaak een concurrentievoordeel verschaffen over bestaande bedrijven in een sector. Sommige bedrijven worden belangrijk en andere verdwijnen. Dit leidt ook tot verschuivingen in alles wat qua werk, geld en invloed aan die bedrijven vasthangt, en dus tot veranderingen in de maatschappelijke orde.

Creatieve destructie heeft dus een economische én een maatschappelijke lading. Dit is geestelijk onbevredigend, precies omdat zoveel aspecten van de menselijke conditie door zulke ingrijpende verschuivingen worden geraakt. Er moet hierom een spirituele, artistieke en identitaire dimensie aan de term worden toegevoegd. Creatieve destructie doet wat met je identiteit. Het ego moet, om dit proces van creatieve destructie in deze aanvullende dimensies uit te drukken, sterven en herboren worden. De lading van de term verschuift van een collectief economisch proces, naar de vraag of een individu sterk genoeg is om te sterven en opnieuw te verrijzen.

De term ‘sterk’ bedoel ik niet in een lijfelijke zin. Omdat een persoonlijkheid veel kanten heeft, werken verschillende dimensies samen bij een wedergeboorte. Dus in het proces waarbij het ego wordt vernietigd, gedeconstrueerd, en de persoon terugkomt in een herboren, opnieuw geconstrueerde staat van zijn. Bij creatieve destructie is de vraag dus niet zozeer of de persoon sterk genoeg is om te sterven en te herrijzen, maar veeleer of de persoon daartoe bij machte is. Want de inspiratie en creativiteit die een wedergeboorte mogelijk maken, kunnen uit verschillende dimensies worden geput. Dit verklaart waarom in de kunst het archetype van de muses vaak langskomen, de dochters van de Oudgriekse god Apollo. Met hun lijfelijke bekoorlijkheid bieden zij kunstenaars troost bij tegenslag; zij houden het vuur van de mentale scheppingskracht brandend.

Deze inleiding brengt ons op Resident Evil 5, een klassieker in het survival horror genre uit 2009. In de intro zegt het hoofdpersonage Chris Redfield: “More and more I find myself wondering, if it’s all worth fighting for.” Menig scheppend persoon zal zich hieraan kunnen relateren. Je probeert iets aan de wereld toe te voegen, maar stuit op cancel culture en deplatforming. Op overweldigend veel cruciale vlakken koerst deze maatschappij letterlijk af op een ravijn – inflatie, energieprijzen, voedselzekerheid, woningdruk, immigratie. De massa wil maar niet ontwaken, gelet op de recente verkiezingen, terwijl de intellectuele elite zich blijft vastklampen aan de ideologie van het regime.

Constructief-kritische vrijdenkers, voor wie het een gewetensopdracht is om tégen het systeem in te denken om zo de blinde vlekken en risico’s in kaart te brengen, kampen met een gevoel van stagnatie, van parels voor de zwijnen werpen. De impact en het bereik van je werk krimpen terwijl de maatschappelijke catastrofe aanzwelt. Je draait om je eigen as en constateert dat je wiel steeds kleiner wordt. In Resident Evil 5 weet Chris Redfield deze innerlijke crisis te overwinnen: in zichzelf (en zijn partner Sheva) vindt hij de kracht om te blijven vechten voor een toekomst zonder angst. In onze positie, echter, is de crisis zoveel dieper omdat de muur van apathie, passiviteit en desinteresse zoveel hoger is. De tegenwerking is universeler dan in een videospel: die komt niet van één of twee aanwijsbare tegenstanders die kunnen worden verslagen, maar van de tijdsgeest zelf.

Constructief-kritische tegendenkers worden door publieke instituties gedemoniseerd. Door de mainstream media worden zij weggezet als gevaarlijke complotgekkies en door de AIVD als ‘anti-institutionele extremisten’. Die bestempeling is zowel bizar als gevaarlijk.

In de gemeente Arnhem sleept er bijvoorbeeld een groot verbouwingproject waarbij woningen van het gasnet worden afgesloten. Bewoners maakten samen een zwartboek met klachten: in een commissievergadering deden zij hun verhaal. Mensonterende voorbeelden kwamen langs. Asbest werd verwijderd zonder waarschuwing of bescherming terwijl de inwoners aanwezig waren. Een vrouw lag doodziek op bed terwijl Poolse en Italiaanse arbeiders geen rekening hielden met haar en de deuren lieten openstaan. Weer een andere dame werd door een gemeenteambtenaar gechanteerd om haar kamer leeg te ruimen. Ze bezweek onder het gewicht van een spiegel en raakte bewusteloos, waarop haar peuterzoontje zich opensneed aan het gebroken glas. Nog tientallen mensonterende klachten kwamen boven, die aantonen hoe belangrijk het is om de instituties kritisch te kunnen bespreken.

Wij zitten dus in een totaal andere situatie dan Chris Redfield – onze situatie noodzaakt ons om onze positie te heroverwegen. Als je hoe dan ook als de villain wordt gezien, kun je, aangekomen in dit krankzinnige stadium van de beschaving, beter die mantel dragen en je voortaan inzetten voor creatieve destructie. Want als het huidige zieke regime iemand neerzet als held, dan zijn de tegenovergestelde eigenschappen hoogstwaarschijnlijk de werkelijk waardevolle.

De lagen van vervreemding, decadentie en clownesk absurdisme zijn vanuit de kafkaëske instellingen zó diep in het alledaagse leven doorgedrongen, dat de laatste lichtglimp van gezond verstand letterlijk gesmoord wordt. Hier is geen redden meer aan. De ondergrond van deze jungle ligt bezaaid met rottende plantenresten die elke zinnig gedachte vernietigen nog voordat die kan ontkiemen. Een verfrissende bosbrand is nodig opdat zaad kan ontspruiten in de verse as. We zijn in een situatie die in alles doet denken aan dit citaat van Johannes Kremer:

“Gone are the days of perfect role models, paragons of virtue who are brave and capable, who always do the right thing and help to advance society. Instead of these inspirational heroes, we now have the ANTI-HERO: people who say or think in their ignorance they improve the world, but only enrich themselves with fake solutions and acted altruism.”

In het licht van de omschreven situatie moet me iets van het hart over de ‘feitjes fetisjisten’ en de ‘onderzoeksjournalisten’. Dit zijn mensen die zich steeds weer in handen wrijven zodra ze een ‘onthulling’ kunnen publiceren. Over neem nu Pfizer, de COVID-besmettingscijfers, informatie die door de overheid is weggelaten uit WOB en WOO verzoeken – enzovoorts. Zij menen oprecht dat ze daarmee wat veranderen, terwijl het volk al jaren wéét dat ze worden voorgelogen.

Dat begon al met Rutte’s “duizend euro erbij voor elke werkende Nederlander”. Recenter gingen we van “gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit”, door de premier aangekondigd in een nationale tv-toespraak, naar lockdowns en een avondklok. Uitzonderingen werden gemaakt voor Black Lives Matter en Formule1; ook het opvangen van tienduizenden ongevaccineerde Oekraïners was kennelijk geen probleem.

De leugen is getoond en het masker van de macht is afgevallen – zie ook de notulen over het wegpromoveren van Pieter Omtzigt, die als Kamerlid zijn grondwettelijke taak vervulde door de uitvoerende macht kritisch te volgen. De harde realiteit is dat het volk liever meebuigt voor de vorm, om in het eigen leven zo min mogelijk in het vizier te komen van de machthebbers. De waarheidsvraag is irrelevant geworden, wat precies de reden is dat de machthebber zo bruut opereert. Zij wíllen dat de waarheidsvraag wordt losgelaten, en dat de onuitgesproken overeenkomst is: wij, het volk, weten dat jullie elites tegen ons liegen; we spelen jullie leugens mee omdat we bang zijn om op individueel niveau een doelwit te worden van jullie macht.

Dat ‘feitjes fetisjisme’ en die ‘onderzoeksjournalistiek’ zijn dus contraproductief. Ze wekken geen weerbare strijdlust op, maar verinnerlijken de verslagenheid en de vernedering dieper. Ze versterken het besef dat we in een web van leugens leven en dat we te zwak en te laf zijn om daar een revolutie tegenover te stellen – deze openlijke onmacht verstevigt de positie van de machthebber.

Ook weten we dat een ‘rechtse journalist’ – wat betekent: een authentieke journalist – voortdurend zou worden tegengewerkt, anders dan een linkse journalist, wat wil zeggen: een journalist van de maakbare samenleving. Nog los van het feit dat een authentieke journalist slecht betaald zou worden in vergelijking met de linkse evenknie, zou hij of zij in een steekspel met de staat belanden over de interpretatie van feitjes. Als de duiding van die data iets afwijkt van het staatsmodel, wordt die journalist weggezet als ‘extremist’ en ‘complotdenker’. Anders dan de ijdele feitjesfetisjist denkt, is dat voor de lezers en kijkers géén uitnodiging om zelf naar de waarheid op zoek te gaan. Het is slechts een geurvlag, een signaal dat de toeschouwer zich met de betreffende journalist maar beter niet kan inlaten. Anders wordt de toeschouwer meegetrokken in alle ellende van de cancel culture. Dit gaat louter om de praktische gevolgen in sociaaleconomische zin – de inhoudelijke waarheidsvraag is irrelevant.

In de praktijk zijn ‘rechtse journalisten’ daarom analytici, commentators en interpretators. De vervreemding en de tegenwerking die hen confronteert zijn zó extreem, dat een ‘rechtse journalist’ feitelijk iets anders doet dan een linkse journalist, en hoofdzakelijk is aangewezen op de vraag: ‘Kan ik überhaupt nog iets scheppends neerzetten, iets waarbinnen ik mijzelf kan zijn?’ Hij of zij is voornamelijk bezig met een proces van herbronning zoals in het voorbeeld van Chris Redfield. Elke gezond verstand analyse van de huidige mainstream cultuur voert de ‘rechtse journalist’ onvermijdelijk tot introspectie. Daarin is het uitzicht op een wedergeboorte het hoogst haalbare eindstadium.

Onze energie is beter te besteden dan onderzoek te doen naar ‘onthullingen’, en wel door de vraag te stellen hoe wij ons leven zo zinvol mogelijk kunnen invullen in een maatschappij die onvermijdelijk instort. Het stapelen van ‘feitjes’ die ons vertellen wat we al weten – dat de elite liegt en bedriegt – vervult een vergelijkbare rol als porno. Het is een vorm van afleiding die de aandacht van het individu wegleidt van de rode draad. Want die rode draad is dat deze maatschappelijke titanic daadwerkelijk op een ijsrots vaart en dat het nu aan jou is, als individu, om jezelf actief los te maken van de massa en de instituties, als je nog iets zinvols met jouw leven wil doen.

Die keuze vergt zoveel méér kracht, meer moed, meer mentale fitheid dan het speuren naar documentjes en het volgen van alternatieve media. Het vergt creatieve destructie, namelijk het doden van het eigen ego en het opnieuw opbouwen van een individueel karakter. Ook zul je afscheid moeten nemen van de mensen en de economische banden die niet passen op dit nieuwe pad.

De ‘feitjes fetisjist’ zal dit niet aanvaarden, en blijft bij zijn mening dat het cruciaal is om de publieke opinie ‘langzamerhand mee te krijgen’. Juist dan zijn empirie, verhalen en feiten nodig, zal hij stellen, échte voorbeelden, zoals ik eigenlijk ook heb gedaan in mijn expositie over de rampzalige verbouwingen in Arnhem.

De realiteit is echter dat mensen zich welbewust afschermen van dit alles. We leven namelijk onder de deughegemonie. Daaruit volgt dat wie zich inlaat met dergelijke feiten, afgekoppeld raakt van zijn of haar sociaaleconomische netwerk.

Van sociale media is weinig heil te verwachten. Zo heb ik 2400 mensen die mijn Facebook-pagina leuk vinden, maar dikwijls krijgt een post maar tussen de vier en tien ‘likes’. Dus zelfs de mensen die actief mijn pagina willen volgen, krijgen mijn posts vanuit alle shadowbans en ondoorzichtige algoritmes nauwelijks onder ogen. Actief zijn op sociale media is meer een kwestie van een logboek bijhouden en getuigenis afleggen – een ‘great awakening’ zal hieruit beslist niet volgen.

Sommigen halen hun shotje hopium dan maar in de kerk. Maar als er al een God is, dan heeft Hij het met het Westen niet best voor. De mensen die ondanks de aanhoudende stroom van bagger nog staan voor het goede, krijgen nooit eens een meevallertje, nooit een kosmisch steuntje in de rug. Bij alles waar het erom spant valt de munt de verkeerde kant op. Een wonder is al eeuwen niet meer voorgekomen en blijft ook vandaag – nu een wonder harder nodig is dan ooit – vooralsnog uit. Waar is nu die god, nu de mensheid op het punt staat om in cyborgs te veranderen, met een persoonsgebonden CO2 budgetje, terend op een dieet van soja en insecten? Waarom staat Trump voor het hekje en zit Erdoğan nog steeds in zijn paleis? So many questions… Een absolute scepsis tegenover elk religieus hopium, is de meest eerlijke en realistische basishouding!

Nu we vaststellen dat die ‘great awakening’ niet zal volgen, zijn we aangewezen op het banen van een eigen levenspad. Hierbij is het extreem belangrijk om een leefwijze in te richten die vanuit de positivo is geformuleerd, en niet vanuit de negatio.

Met het “voorstellen van een levenspad vanuit de negatio”, bedoel ik, een identiteit vormgeven door voortdurend te benadrukken en ‘aan het licht te brengen’ hoe bedrieglijk en verderfelijk de elite is. Daarmee zijn we dus weer terug bij het ‘feitjes stapelen’. Bovendien laat je jouw identiteit dan bepalen door datgene waartegen je jezelf afzet. Zo behoudt de machthebber doorlopend het initiatief en blijft het individu gevangen in een reagerende rol. Een goed voorbeeld hiervan is de PVV. Die partij hamert steeds op het behoud van een monoculturele samenleving en alludeert daarbij via beeldspraak op een Nederland dat in de praktijk al lang niet meer bestaat. De partij ontbeert een heldere toekomstvisie voor dit land in het licht van nieuwe uitdagingen zoals Big Tech en Artificiële Intelligentie. Het is enkel duidelijk wat de partij niet wil.

Hierom is deze video van Forum voor Democratie (hier te zien van 27.55 tot 31.10) over de identiteit van Nederland zó episch en zó belangrijk. Nederland wordt gekenschetst als het wonderbaarlijke land dat we op de zee hebben veroverd – een land waarin wij vrijheid realiseerden doordat onze voorouders zich niet onderwierpen aan dwingelandij van de adel, of aan religieuze fanatici. Het is een Nederland waarvan de schepen de wereldzeeën doorkruisen.

De microscoop van Antoni van Leeuwenhoek onderstreept onze vindingrijkheid, innovatie en ondernemingsgeest, genoemd naast Philips en Fokker – bedrijven die reikten voorbij de horizon. De afsluitdijk wordt aangehaald samen met andere waterwerken van de architect Cornelis Lely, wat uiting geeft aan de Nederlandse ijver om nieuw land te scheppen en het water te temmen. De geschiedenis van Nederland wordt voorgesteld als een avontuur dat eeuwen geleden begon en nog doorloopt. Het is kortom een geschiedenis van positieve eigenschappen, die opnieuw kunnen dienen als motor en leidraad. Omdat dit het mogelijk maakt om op een positieve wijze een eigen identiteit te grondvesten, is deze video een miljard keer waardevoller dan gelekte bronnen over COVID, stikstof of de Oekraïne oorlog.

Het volk buigt mee met alle narratieven – niet omdat de waarheidsvraag hen interesseert, maar omdat ze buiten schot willen blijven van de elites. Het grootste probleem is het gebrek aan revolutionaire tegendruk aan de maatschappelijke elites. Kennelijk is het oké zo. Stel nu dat je kinderen hebt en jezelf bewust bent van het naderende noodlot van West-Europa. Voortdurend ben je bezig ze te deprogrammeren van alle systeemleugens. Dat vreet onnoemelijk veel energie, je stelt ze in de positie dat ze mentaal een dubbelleven moeten leiden, en op een dag zegt je kind: “Papa, mama, ik weet dat het allemaal onzin is, maar ik doe toch mee omdat ik nu eenmaal een baantje nodig heb.”

Het hebben van een CO2 budget zal voor je kinderen de normaalste zaak van de wereld zijn, en bovendien hebben zij geen inwendig geheugen, omdat zij al van jongs af aan met Google en smartphones worden opgevoed. Via apps die doorlopend worden geupdate is het heersend narratief dusdanig in hun leven geïntegreerd dat dubbeldenk hen geen enkele moeite kost. Gewetensbezwaren tegen deze nieuwe wereld zijn zodoende voorbehouden aan mijn generatie en die van mijn vaste lezers. De dooddoener dat je het ‘voor de kinderen doet’, gaat niet op. Wij zijn het, die kampen met aanpassingsproblemen en hier op een existentiële wijze mee worstelen.

De vraag is, hoe gaan wij met de huidige wereld om? Extractie? Dus wegwezen en iets nieuws opbouwen in Oost-Europa (geen cultuurmarxisme wegens IJzeren Gordijn als ‘blessing in disguise’) of in Zuid-Amerika (te chaotisch en anarchistisch om consequent totalitair te kunnen zijn). Óf maximaal Bourgondisch genieten van de ineenstorting – enjoy the decline?

Scheppen vanuit de positivo, wat geestelijk het meest gezonde en bemoedigende zou zijn, veronderstelt echter dat je de productiemiddelen in eigen hand kunt nemen. Dus dat je de instrumenten en grondstoffen bemachtigt om zélf productief en creatief aan de slag te gaan. Nog los van het trieste lot van de boerenbedrijven is in Nederland helaas het punt bereikt dat zelfs een MKB’er met een lunchroom geen strips meer mag ophangen om vliegen te vangen, wegens ‘dierenmishandeling’. De absurde bureaucratie is doorgedrongen tot dit microniveau. Dit is een keerpunt. De elite staat te weinig ruimte toe om nog iets op te bouwen dat vanuit de positivo is geformuleerd.

Als positief scheppen met eigen productiemiddelen niet meer economisch vatbaar is, blijven drie opties over: [1] Enjoy the decline. [2] Out with a bang. [3] Emigratie en elders opnieuw opbouwen. Hoe dan ook zal het afgrijselijk worden doordat mensen met middelen en talent, dit zinkende schip verlaten. Hierdoor blijven de verliezers van de globalisering over, die weinig mobiel zijn en vaak afhankelijk van uitkeringen. Zij beconcurreren elkaar op de krimpende middelen die resteren. De ondernemers die welvaart voortbrengen ontvluchten dit land of gooien het bijltje erbij neer.

Een analyse van mijn sterrenbeeld brengt naar voren dat bij mij de ascendant in maagd staat. Volgens de astrologie wijst dit op een menstype dat er veel voor overheeft en zich inzet om te werken aan doelen die het individu overstijgen en ons allemaal verder brengen. Dit astrologische teken staat voor constructiviteit, meedenken, meewerken en meebouwen. Hierin herken ik mezelf, niet alleen in die zin dat mijn crowdfundings productieve resultaten hebben opgeleverd, maar ook kijkend naar de commissievergaderingen van de gemeenteraad. Daarin wens ik, ondanks alle ernstige kritieken en noodzakelijke polemieken, toch steevast iets constructiefs toe te voegen.

Deze inkijk in de astrologie maakt het belang duidelijk van mijn eerste alinea’s: daarin noemde ik bewust constructief-kritische vrijdenkers. Ook de passage over het worden van een villain valt nu op zijn plek. Immers, als de helden van dit ontaarde systeem in werkelijkheid antihelden zijn – en als alles wat dit systeem aanprijst als ‘heldhaftig’ in werkelijkheid pervers, corrupt en decadent is – dan blijft de positie van de villain over als énige constructieve positie.

Het is dus de decadente elite die ons de mogelijkheid ontneemt om te scheppen vanuit de positivo: die letterlijk de productiemiddelen uit onze handen slaat en ons aanwijst op het stichten van bosbranden als hoogst mogelijke levensinvulling. Vernietiging als de meest nobele vorm van creativiteit en schepping. Het is de scheppingskracht in de maagdelijke ascendant die voert naar de ‘dark side of the moon’. Het betekent: herboren worden in je scheppingskracht, wat onder dit bestel en dit gesternte vanzelfsprekend de vernietigende én bevrijdende kracht van de villain moet zijn.

Steun Sid via BackMe ( https://sidlukkassen.backme.org/ ) en volg zijn Telegram-kanaal! ( https://t.me/SidLukkassen )

1 note · View note