#Ταβέρνα

[epestrefe]

Αίγινα-Aegina island

#Αίγινα #θάλασσα #θέα #ταβέρνα #καίκι #Ελλάδα #Aegina #island #Greece #view #taverna #sea #seaside #boat #τραπεζάκια έξω

[astratv]

Αιδηψός: Αθώος ο άνδρας που είχε κλωτσήσει γατάκι σε ταβέρνα

Τι απαντούν οι φιλοζωικές οργανώσεις Αθώος με απόφαση του 3μελούς δικαστηρίου Χαλκίδας κρίθηκε ο νεαρός που τον περασμένο Μάιο είχε κλωτσήσει γάτα σε ταβέρνα στην Αιδηψό και ανέβασε το σχετικό βίντεο στο Instagram. Μετά από αυτή την απόφαση, φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και απλοί άνθρωποι ξέσπασαν στα sοcial media. Οργή για την απόφαση Υπενθυμίζεται ότι στα social media είχε κυκλοφορήσει βίντεο,…

View On WordPress

#Αιδηψός #γατάκι #Ταβέρνα

[agnickradio]

Ο Λευτέρης Λαζάρου στη ταβέρνα Στερεός στο Καθαρό

ο Λευτέρης Λαζάρου με τον πατέρα Στερεό και τον υιό Κωστή Ο γνωστός Σεφ Λευτέρης Λαζάρου βρέθηκε στο οροπέδιο Καθαρού. Και πέρασε από τη ταβέρνα Στερεός, δοκιμάζοντας τα πάντα, όπως μάθαμε. Continue reading Ο Λευτέρης Λαζάρου στη ταβέρνα Στερεός στο Καθαρό

View On WordPress

#Λευτέρης Λαζάρου #οροπέδιο Καθαρού #ταβέρνα Στερεός

[kproothisi]

https://www.facebook.com/allakolpagrill

#αλλα κολπα #κοσμική ταβέρνα #πάτρα

[andromacheflints]

shout-out to an area souvladjidiko that was full of people celebrating chinese new year

#σουβλακο-ψηστακο-ταβέρνα you know the type #red lanterns and everything

[justforbooks]

Περπατώντας κατά μήκος της οδού Σαλαμίνος, εκεί που γωνιάζει με την Ψαρών, λίγο προτού ο Πειραιάς αγγίξει τη Δραπετσώνα, στέκει η ιστορική μπακαλοταβέρνα Το Ειδικόν. Μια γωνία που δεν μοιάζει καθόλου παράταιρη με το υπόλοιπο τετράγωνο κι ας μην είναι hip. Ζωγραφισμένες στο χέρι πινακίδες με «Εδώδιμα», «Αποικιακά» και «Ρετσίνα Μεσογείων» είναι κρεμασμένες και σε εισάγουν άμεσα σε μια αλλοτινή εποχή, στην οποία μεταφέρεσαι από το κατώφλι, προτού ακόμα πατήσεις τα φθαρμένα τσιμεντένια πλακάκια του μαγαζιού.

Το οινοπαντοπωλείο άρχισε να λειτουργεί το 1920 από τον κ. Αριστείδη, εκ Πειραιώς, με καταγωγή από το Γαρδίκι Τρικάλων. Το πρωί λειτουργούσε ως μπακάλικο και το βράδυ ως ταβέρνα, ένα στυλ που είχε άνθηση εκείνα τα χρόνια και έδωσε το όνομά του στις μπακαλοταβέρνες. Ο κόσμος που περνάει σήμερα την πόρτα γνωρίζει τον κύριο Αποστόλη, γιο του ιδρυτή, κλειδοκράτορα και θεσμοφύλακα του μαγαζιού.

Από την παραγωγή στην κατανάλωση, λοιπόν, οι μεζέδες και το κρασί που το πρωί ήταν προς πώληση, το βράδυ έφταναν σερβιρισμένοι στα λιγοστά τραπέζια.

Το Ειδικόν έχει ό,τι χρειάζεται και ό,τι του πρέπει. Τυρί, φάβα, ντομάτα με ελιές, κεφτέδες, συκώτι, κάνα παστό, ομελέτα κορν μπιφ και το περίοπτο βαθύ πιάτο με τις τηγανητές πατάτες και από πάνω τέσσερα αυγά μάτια. Από ποτά, κρασί και μπίρα. Τελεία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books

[axlna]

παρακαλώ όταν κανετε κάποιο εβεντ σε ταβέρνα να κάνετε κράτηση και να λέτε τον λόγο γιατί σήμερα είχα στο τραπέζι Δ1 την αννουλα να σβήνει κεράκια και στο Δ2 τα παππουδια να τρώνε κόλλυβα

[elliepantazilove]

Καλοκαίρι μου...❤️❤️

"Η πρώτη φορά που χώνεις τα πόδια σου στη ζεστή άμμο.....Εκείνα τα πρώτα τρία δευτερόλεπτα ντροπής όταν βγαίνεις με το μαγιώ στην παραλία.... Άσπρο δέρμα, τα περιττά κιλά που δεν έφυγάν... όλη η μνήμη του χειμώνα που πρέπει να φύγει από το σώμα σου σε εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα....

Μετά, παγωμένο νερό, κύματα, άμμος στα μαλλιά...

Το τρίπτυχο φράουλες-κεράσια-καρπούζι, αυτά δεν είναι φρούτα, αυτά είναι ο κόσμος όλος σε κάθε μπουκιά.....

Καμένες μύτες και μάγουλα από τον ήλιο....

Κολοκυθανθοί γεμιστοί που δεν τους έφτιαξες εσύ και ήρθαν σε τάπερ από κάποιον που σε αγαπά και σε σκέφτεται. Αλήθεια, η χειρονομία του να στείλεις τάπερ σε κάποιον είναι η ύψιστη ένδειξη αγάπης και φιλίας.

Οι είκοσι σελίδες από το μυθιστόρημα που διαβάζεις κάθε πρωί στη βεράντα και το έχεις χρονομετρήσει έτσι ώστε να τελειώσει πριν πλακώσει ο ήλιος στο μπαλκόνι...

Mεσημέρι Σαββάτου σε καφενείο του κέντρου, να σε πλακώνουν τα τσίπουρα και οι ρακές και να σου αρέσει που θα κοιμηθείς ζαβλακωμένος από το αλκόολ κι ευχαριστημένος..

Βερίκοκα, ροδάκινα, που στο νησί μου τα λέμε χρυσόμηλα.... Βανίλιες, που στο νησί μου τις λέμε φορμόζες Και σταφύλια.

Η αγωνία αν θα προλάβεις τα αμπελοφάσουλα ή αν θα σ' τα πάρουν άλλοι στην ταβέρνα του χωριού... Μαχαλεμπί με φιστίκι Αιγίνης και γλυκό τριαντάφυλλο....

Τα τραπέζια στη μικρή βεράντα που μας χωράει τόσο όσο...

Εκείνα τα τηλεφωνήματα μες τη νύχτα από τους φίλους σου. Όλα καλά; Θα έρθεις στο νησί; Δεν μας πεθύμησες;

Κυριακή μεσημέρι στο σπίτι, που έχεις ξεκόψει και δεν έχεις πάει για μπάνιο, που η ησυχία της γειτονιάς είναι τρομακτική και σέξι μαζί....

Τα θερινά... Η υγρασία της πατρίδας μου το βράδυ, το χάραμα...... Σαγιονάρες, παντόφλες, μακό, ψάθες, ελαφριά αρώματα, χαμηλά ολσταράκια, παρεό... Σκοτεινά δωμάτια... Λευκά σεντόνια... Βρεγμένα μαλλιά... Ηλιοβασιλέματα....

Η πικρή διαπίστωση πως το καλοκαίρι είναι η εποχή της νιότης. Και κάθε καλοκαίρι που ξοδεύεις, φεύγει ανεπιστρεπτί.... Η ευγνωμοσύνη για τα χρώματα, τον ουρανό, τη θάλασσα... Που και φέτος θα περάσουμε μαζί κι αυτό το καλοκαίρι......."

Μιχάλη Μιχαήλ 🌹🌹

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

άμα πάτε Μάρπισσα έχω recommendation για εστιατόριο, είναι ξέρεις κλασσική ταβέρνα στον Πρόδρομο, ακριβώς έξω απ'τα Μάρμαρα νομίζω, Τσιτσάνης λέγεται.

Άμα επίσης πάτε κα'να Πίσω Λιβάδι, προτείνω να κάτσετε σε κάποιο που έχει τραπέζι πάνω στην άμμο, είναι η αγία τριάδα που λέμε με τα παιδιά των κουμπάρων των γονίων μου

Η αλήθεια είναι δεν ξέρω που είναι το πατρικό του θείου μου οπότε δεν ξέρω ακριβώς που θα είμαστε αλλά όταν μάθω και αν χρειαστεί σε ρωτάω για συμβουλές.

#εχω ψηθεί τόσο άσχημα αα!!!! #ask #σοφι ταγκ

[dumpster17]

Εκεί που Στάθηκε ο Χρόνος

Στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, κάπου στην Βαρυμπόμπη, συντελείται ένα χωροχρονικό παράδοξο. Κάποια πύλη στο χωρόχρονο ανοίγει μαζί με την πόρτα του κέντρου Χαϊτίδης και σε μεταφέρει στην δεκαετία του ’70 όταν τα χρώματα του κινηματογράφου ήταν κάτι παλ ξεπλυμένα, η Ρίτα Σακελαρίου χτενίζονταν όπως η ξανθιά των Abba και ο Κοεμτζής ξάπλωνε τρεις στα πόδια του Κώστα Καρουσάκη για μια παραγγελιά.

Τους αδερφούς Χαϊτίδη τους πρωτοείδα στα ένδοξα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης όταν από την τιμημένη συχνότητα του καναλιού 40 έπαιζαν παραγγελιές live. Καρδιά του ντουέτου ο γενειοφόρος Κώστας με ταλέντο διασκεδαστή (αλά Ζαμπέτα) και μυαλό ο χαμηλών τόνων και δεξιοτέχνης Χρήστος.

Κάθε φορά που επισκέπτεσαι το κέντρο Χαϊτίδης έχεις την εντύπωση πως ζεις ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας. Τα πάντα είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη φορά με την λογική της ιεροτελεστίας. Ο κύριος Αποστόλης και η κυρία Ντίνα με το μαλλί αμπαζούρ ανοίγουν τον χορό στροβιλιζόμενοι στην πίστα στους ήχους του “Αχ Βαλεντίνα”, ο Τάκης ο Βώσος ο Ρεμπέτης που χορεύει ακίνητος και στο ένα πόδι το “δυο και δυο κι άλλα δυο και δυο κι οχτώ δεκάξι”, η Τούλα με την βραχνή φωνή, το κορακί μαλλί και τις 6,7 δεκαετίες στην πλάτη που τραγουδάει το “Ιστορία μου αμαρτία μου πάθος μου μεγάλο”, ο σκηνοθέτης - γκαρσόνι Δεληκάρης, η γυναίκα του που κάθε βράδυ την ίδια ώρα ερμηνεύει το “Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν”, η λουλουδού, η αδερφή του Κώστα και του Χρήστου, όλοι μύστες σε μια παράξενη τελετή με αρχιερέα τον Κώστα. Μια σουρεάλ ιεροτελεστία που θυμίζει κάτι από Μπουνιουέλ και Κουστουρίτσα και στην οποία η “Συννεφιασμένη Κυριακή” διαδέχεται τα “Παπάκια”, το “O sole mio” το “Να ’σαν τα νιάτα δυο φορές” και το “Χάος” το “είσαστε όλες ίδια ράτσα πως να το κάνουμε, μα η καρδιά δεν είναι κάλτσα να την μαντάρουμε”.

Η ίδια αντίφαση υπάρχει και στο κοινό, στους πελάτες. Ηλικιωμένοι και πιτσιρικάδες, δυτικά και βόρεια προάστια. Ακόμα κι αυτοί που έρχονται με διάθεση χαβαλέ, κοροϊδίας και κριτικής γρήγορα μυούνται και γίνονται μέρος της διαδικασίας. Τους κερδίζει ίσως το ότι απουσιάζουν οι έννοιες του υπέρ-κέρδους, της εξαπάτησης και της επιτήδευσης. Όλα είναι άμεσα, όπως ακριβώς φαίνονται “κι όλα είναι συνειδητά”. Πληρώνοντας όσα θα πλήρωνες σε μια φθηνή ταβέρνα μπορείς να φας, να πιείς, να τραγουδήσεις, να γελάσεις, να χορέψεις, να συμμετέχεις στην διαμόρφωση του προγράμματος. Είτε του μεγάρου είτε του λιμανιού, είτε της υψηλής διανόησης είτε του δημοτικού, το θέμα είναι πως από τον Χαϊτίδη φεύγεις συνήθως γεμάτος και με την αίσθηση πως πέρασες καλά. Δεν λέω πως θα βρει κανείς καμιά υψηλή μορφή ψυχαγωγίας. Σίγουρα όχι, αλλά γιατί θα ’πρεπε κιόλας; Μήπως τα κέντρα του ’40 και του ’50, με τα καθιστά τα πάλκα, δεν αποτέλεσαν το σχολείο μιας ολόκληρης γενιάς;

Ίσως τελικά έχουμε ανάγκη από το να μας αναγνωρίζουν ως τον, ή την, τάδε με όνομα και επώνυμο κι όχι ως έναν λογαριασμό στο τραπέζι νούμερο κάτι. Έχουμε ανάγκη από πιο ανθρώπινες μορφές διασκέδασης, ή τέλος πάντως από διασκέδαση που μας φέρνει κοντά, μας ενώνει και δεν μας αποξενώνει σε κάποιο club όρθιους με ένα ποτό στο χέρι και μόνη δυνατότητα να κοιτάζουμε καυλώνοντας ή σε κάποιο κέντρο στριμωγμένους σε μια καρέκλα σαν σαρδέλες και με την σκέψη στο μισό μηνιάτικο που θα χρειαστεί να πληρώσουμε. Έχουμε ανάγκη από διασκέδαση χωρίς face control και χωρίς ταλαιπωρία. Έχουμε ανάγκη από διασκέδαση που μας θέλει να συμμετέχουμε και όχι απλά να παριστάμεθα. Έχουμε ανάγκη από διασκέδαση χωρίς στεγανά και ενοχές που σκιαγραφεί αυτό που πραγματικά είμαστε.

Ίσως τελικά έχουμε ανάγκη από το κλάμα του Καζαντζίδη, από το παράπονο των δημοτικών, από την ελαφρότητα των ελαφρών, από την λαϊκότητα των λαϊκών, απ’ το πλαστικό τραπεζομάντιλο, την ψάθινη καρέκλα, τους κιτρινισμένους σοβάδες, το ξύλινο τιμόνι καραβιού - φωτιστικό στην οροφή, την σκονισμένη ντισκομπάλα και τις στραβοβαλμένες γκλίτσες στους τοίχους. Έχουμε ανάγκη από το ατελές που ταιριάζει με την εσωτερική μας ατέλεια κι όχι από την αποστειρωμένη επιφανειακή τελειότητα του κοσμοπολιτισμού. Και τα ’χουμε ανάγκη γιατί τα κουβαλάμε στις μνήμες μας όσο κι αν κάποιοι θέλουν να τα καταχωνιάζουν στο ασυνείδητο. Όλα αυτά είναι εμείς.

Τελικά αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο χώρο, το χαμόσπιτο, ξεχωριστό είναι το ότι μέσα σε λίγα τετραγωνικά και για λίγες ώρες αναπαράγει τις αντιφάσεις που υπάρχουν στην ίδια την Ελλάδα, τις ιδιαιτερότητες, τα καλά και τα στραβά της. Δεν θέλει να είναι κάτι άλλο, δεν έχει ανάγκη να είναι κάτι άλλο. Αυτό ακριβώς αποτελεί η ταβέρνα του Χαϊτίδη. Μια μικρογραφία της Ελλάδας στην γέφυρα της Βαρυμπόμπης.

#writings

[vassilikivasiliki]

Let the summer begin

Είναι κάποιες εικόνες που από μόνες τους έχουν το καλοκαίρι μέσα τους. Είναι κάποιες εικόνες που έχουν και ήχο και μυρωδιά και γεύση. Ένας οικισμός, μια μικρή ταβέρνα πάνω στο κύμα, μια θάλασσα καταγάλανη, οι γλάστρες οι γαλάζιες στο παράθυρο ή στο μπαλκόνι, τα στρωμένα τραπέζια στα στενάκια ενός νησιού, οι πολύχρωμες βιτρίνες και πολλά πολλά ακόμα μέσα από μια φωτογραφία φωνάζουν…

View On WordPress

#aegina #happy #holiday #life #love #summer #travel #travelgreece

[astratv]

Για σουβλάκι σε ταβέρνα της Λάρισας Αντώνης Ρέμος και Κώστας Πηλαδάκης – Δείτε φωτογραφίες

Για σουβλάκι σε ταβέρνα της Λάρισας Αντώνης Ρέμος και Κώστας Πηλαδάκης – Δείτε φωτογραφίες

Μετά την επιτυχημένη συναυλία που έδωσε στη Λάρισα και στο AEL FC Arena προχθές το βράδυ της Πέμπτης ο γνωστός τραγουδιστής Αντώνης Ρέμος έκανε στάση για σουβλάκι σε ταβέρνα της πόλης. Όμως δεν ήταν μόνος του, στην παρέα του μαζί με άλλα άτομα ήταν και ο ιδιοκτήτης του γηπέδου και πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΛ Κώστας Πηλαδάκης. Τα χαμόγελα περίσσευαν στο τραπέζι, όπως και τα γευστικά εδέσματα που…

View On WordPress

#Αντώνης #για #Δείτε #και #Κώστας #Λάρισας #Πηλαδάκης #Ρέμος #σε #σουβλάκι #Ταβέρνα #της #φωτογραφίες

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-2603-1 Συγγραφέας: Σάκης Σερέφας Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 63 Ημερομηνία Έκδοσης: 2008-03-01 Διαστάσεις: 28x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[nikosmarkgr]

ISBN: 978-960-16-2603-1 Συγγραφέας: Σάκης Σερέφας Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 63 Ημερομηνία Έκδοσης: 2008-03-01 Διαστάσεις: 28x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-16-2603-1 Συγγραφέας: Σάκης Σερέφας Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 63 Ημερομηνία Έκδοσης: 2008-03-01 Διαστάσεις: 28x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Αγαπημένο μικρό πλάσμα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι: ξέρεις τι τυχερό είσαι; Οι γονείς σου σε φέρανε εκδρομή στο πιο όμορφο και φιλικό βουνό της Ελλάδας, το Πήλιο. Γύρω σου ξετυλίγεται ένα απίστευτο όργιο: κελαρύζουν ρυάκια, ανθίζουν ανεμώνες, κοάζουν βατραχάκια, τραγουδάνε πουλάκια, θροΐζουν πλατάνια 500 ετών. Εσύ βέβαια δεν έχεις δει τίποτα γιατί ακόμα και περπατώντας ήσουν καρφωμένο στο κινητό σου.

Μετά έφτασες στην πλατεία του χωριού, κάθισες στην ταβέρνα και σου σέρβιραν αφράτα μπιφτέκια με υπερνόστιμες πατάτες τηγανητές κομμένες στο χέρι (ξέρω γιατί τις έφαγα κι εγώ). Γύρω σου τα αδέρφια σου, τα ξαδέρφια σου, οι φίλοι σου. Εσύ δεν έδωσες καμιά σημασία ούτε στο φαγάκι ούτε στο παρεάκι γιατί ήσουν κολλημένο στην οθόνη του κινητού σου (μπορεί να φωτογράφιζες το φαγάκι και να έστελνες μηνύματα στο παρεάκι βέβαια – δεν παίρνω όρκο).

Η ερώτηση, λοιπόν, είναι η εξής: Άμα σε ρωτήσει κάποιος πώς ήταν το Πήλιο, τι θα τους πεις; (Άσε, ξέρω, θα τους πεις να τo ψάξουν στο Google)

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #message from the editor #ντράπηκε και η ντροπή