#χωρίς ανθρωπιά

[skepsh-rypansh]

Χρόνια δυστοπικά. Κι εμείς τα ζούμε.

#άνθρωποι #χωρίς ανθρωπιά

[nero-sth-varka]

Με έχει πιάσει μια μαγκουφιά.. γιατί να μην μπορώ να έχω έναν άνθρωπο να με γεμίζει ρε φίλε; Έχω αρχίσει να απελπίζομαι. Νιώθω ότι ζητάω παραπάνω από ότι μπορεί κάποιος άνθρωπος να παρέχει, έχω καταντήσει να «απορρίπτω» τα πάντα ενώ ξέρω πως έχουν τις αγνότατες προθέσεις (καλά όχι ολοι) και θέλουν να το προσπαθήσουν και δεν τους αφήνω γιατί επιζητώ εκείνη την χημεία εκείνο τον ενθουσιασμό, εκείνον τον έρωτα γιατί πιστεύω ότι όντως τον αξίζω, όπως ο καθένας από εμας και σε διαφορετική περίπτωση θα πρόδιδα τον εαυτό μου αν έμπαινα σε μια σχέση από απλή ανάγκη.

Δεν είναι απλή ανάγκη να θέλω να είμαι σε μια σχέση, είναι η ανάγκη να δώσω την αγάπη που έχω μέσα μου, να νιώσω σαν παιδί, χωρίς να ντρέπομαι ότι θα φανεί «πολυ» το ενδιαφέρον μου.

Όσο περνάν τα χρόνια τόσο αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύει αυτό. Δεν έχω ανάγκη κάποιον να μου γεμίσει τα κενά μου, έχω ανάγκη να δώσω μια αγάπη που δίνοντας αυτήν θα γεμίζω εγώ. Και ναι επιπλέον έναν άνθρωπο να ενδιαφέρεται πραγματικά, να με σέβεται να με κάνει να γελάω, να ανυπομονώ να βλέπω κι ας μην τον βλέπω κάθε μέρα, μου αρκεί να ξέρω ότι αυτό το συναίσθημα της επιθυμίας είναι αμοιβαίο.

Δεν επιζητώ την τελειότητα, ουτε την ομορφιά. Το μόνο που ζητάω από έναν άνθρωπο είναι την καθαρότητα, την ευθύτητα, την ανθρωπιά, τα όνειρα, την ειλικρίνεια.. Αυτήν την ενέργεια και μόνο και νιώθω ότι δεν μπορώ να την βρω εύκολα και όταν νιώθω ότι πιθανόν την βρήκα, δεν μου επιτρέπεται καν να το ζήσω για να το δω.

Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στη ζωή. Πραγματικά έχω ανάγκη να εμπιστεύομαι τη ζωή ότι θα έρθει ότι πρέπει να έρθει όταν πρέπει να έρθει, αλλά ώρες ώρες με πιανει και απελπίζομαι..

[maryssoulsworld]

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που δεν χαμογελούν…

Περισσότερο όμως με τρομάζουν οι άνθρωποι που χαμογελούν ψεύτικα. Προσποιητά! Με προσπάθεια!

Δε συναντάς πια, πρόσωπα μ’ αληθινά χαμόγελα, στο δρόμο.

Μόνο μάσκες που γελούν.

Προσωπεία ανέκφραστα με παγωμένα χαμόγελα, σέρνουν μαζί τους, αιχμάλωτα κορμιά, κενά από συναισθήματα και ανθρωπιά που περιφέρονται άσκοπα ως «ομοιώματα ανθρώπων», ανικανοποίητα και έρμαια της απληστίας τους.

Θλίψεις που κρύβονται πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, ανθρωπόμορφες σκιές που περικλείουν όλο το ψέμα της ζοφερής πραγματικότητάς τους σ’ ένα «όλα καλά» που σ’ απαντούν βιαστικά, -αν τους ρωτήσεις- και συνεχίζουν την πορεία τους προς τη δυστυχία…

Άβουλα κορμιά. Ταγμένα να θυσιάζουν «θέλω» στο κυνήγι μιας «παρ’ ολίγον ευτυχίας».

Καίνε όνειρα με προθυμία, για να φωτίσουν τα σκοτάδια τους και να ζεσταθούν…

Ανικανοποίητα κι αχόρταγα ζητούν πάντα κάτι παραπάνω απ’ όσα έχουν, κι όσα κι αν αποκτήσουν, ποτέ δεν είναι αρκετά…

Όλο κάτι κυνηγούν, όλο κάτι τους λείπει !

Τρέχουν, χωρίς να ξέρουν που θέλουν να φτάσουν!

Δεν απολαμβάνουν! Δε ζουν!

Μόνο τρέχουν, να προλάβουν μια δήθεν ευτυχία σε «ενδιαφέρουσα κατάσταση!» που εγκυμονεί το τέρας της δυστυχίας.

Μαριονέτες με γυαλιστερές αλυσίδες φτάνουν μέχρι εκεί που τους επιτρέπετε, κι απότομα σταματούν και με απάθεια περιμένουν να πέσει η αυλαία για να σωριαστούν κατάχαμα…

Υπαρκτές σ’ ένα θέατρο παραλόγου, μόνο.

Παπαγαλίζουν τα λόγια που τους αναλογούν, κρυμμένες πίσω από τη σιγουριά της μάσκας. Κι ύστερα στοιχίζονται και παίρνουν τον πιο εύκολο δρόμο.

Οι δρόμοι για την αποξένωση και την απομόνωση έχουν ασήματες διαβάσεις.

Προτεραιότητα έχει πάντα ο πιο βιαστικός να φτάσει…

Η πιο πολυσύχναστη οδός είναι της Αδιαφορίας!

Παρόλο που οδηγεί σε Αδιέξοδο, όλο και περισσότεροι αδαείς και απαθείς, εγκλωβίζονται στις φάλαγγές της.

Αποχαυνωμένοι, οδηγούν στα τυφλά με συνταξιδιώτη τους το «τίποτα» και προορισμό το «πουθενά».

Κι όλα μένουν ίδια, όσο μ��νουμε αδρανείς.

Γινόμαστε κομπάρσοι στο εργάκι που παίζει ξανά και ξανά… με το ίδιο τέλος πάντα!

Όσο χαμογελάμε μηχανικά στις μάσκες, τόσο αυτές θα υπάρχουν και θα υποκρίνονται!

Θα πληθαίνουν, όσο τις ανεχόμαστε.

Όσο κυνηγάμε τη «δήθεν ευτυχία», στους λάθος δρόμους, τόσο θα εξασφαλίζουμε αδιέξοδα και τη δυστυχία του ανικανοποίητου!

Δε μ’ αρέσει ο κόσμος μασκαρεμένος!

Φυσάει πολλή «υποκρισία» και ΚΡΥΩΝΩ!

Με αποκαρδιώνουν οι μασκοφόροι! Με απωθούν οι «δήθεν!»

Θέλω στη ζωή μου Ανθρώπους! Αληθινούς!

Να νιώθουν, να αισθάνονται, να κλαίνε και να γελάνε με την καρδιά τους! Αληθινά!

Μασκοφόροι, της ζωής μου, κάντε μου τη χάρη…

Σήμερα ντυθείτε καλά και πετάξτε τις μάσκες σας στον κάδο!

Όχι της ανακύκλωσης… Στον άλλον, με τα άχρηστα σκουπίδια!

Φορέστε το πιο αφοπλιστικό σας χαμόγελο!

Ξέρετε, εκείνο το Αληθινό! που πηγάζει από μέσα σας και σας ομορφαίνει!

Αναζητήστε τις συντεταγμένες της πραγματικής ευτυχίας που σας αξίζει!!!

[alejadrovslk]

24/04/2024 —- Ώρα 06:05πμ

Να θυμάσαι ότι…

Ο άνθρωπος μου (υποτίθεται ) με κρίνει και με κατακρίνει για ακόμη μια φορά .Με κατηγορεί με εκφράσεις του τύπου (Τύραννος ,τρόμπας,και οι γνωστές αναφορές σε γεννητικά όργανα ) αναφορές χωρίς σταματημό να τον κοιτώ έκπληκτος να μου βάζει καινούργιες ταμπέλες να με προσβάλει κι να με λιθοβολεί με χαρακτηρισμούς καινούργιους που δεν λέει να σταματήσει αυτό ,που πάντα στα γραπτά του είναι σημείο αναφοράς ( όταν έχω νεύρα δεν ξέρω τι λέω ) αλλα εσυ θα πρέπει να παραμένεις ψύχραιμος να μη κατεβαίνεις στο επίπεδο τις συζήτησης εκεινη τη στιγμή και να προτιμάς τη σιωπή και την ηρεμία να σε πνιγεί ,το γιατί να με χαρακτηρίζει έτσι ,γιατί να μη σέβεται που τη σέβομαι ,γιατί να μη σέβεται έναν άνθρωπο που όση κούραση και αν έχει έχει σηκωθεί από τα μαυρα χαράματα να την αντικρίσει να την ακούσει να σιγουρευτεί ότι έφτασε ασφαλής στο προορισμό τις και ανταυτου να κατηγορείτε πάλι ;Γιατι να μη παραδέχεται την ανθρωπιά που κρύβω μέσα σου όταν βλέπω ανθρώπους να ενδιαφέρονται για μένα για το Μαγαζι να θέλω να τους ευχαριστήσω με κάποιο τρόπο ;Γιατί μετά από 15 μήνες δεν έχει καταλάβει ότι όλα αυτά όπως και εγώ Τίς ανήκουν ;Δεν είναι επιλογή μου να μην είναι εδώ και να γεύεται όλα αυτά ,δεν είναι επιλογή μου όταν δεν έχω τις έχω δώσει κανένα δικαίωμα ενάμιση χρόνο τώρα να με κατηγορεί άδικα ,Ναι μπήκε μια κοπέλα στο Μαγαζι και άλλαξε πολλά ,το παραδέχομαι ,από τη αφοσίωση τις από την όρεξη για δουλειά και το βασικότερο ότι ένιωσε το Μαγαζι μας και δικό τις Μαγαζι .Που το κακό ;;Εσυ ξεπατώνεσαι εκεί για ποιους ;Να σου πουν τι ;Να αναγνωρίσουν τι;Και σε πειράζει που μια κοπέλα μπήκε εδώ και ένιωσε το Μαγαζι Μαγαζι τις που τις αρέσει η συνθηκες εργασιας ;Που δεν υπάρχει αφεντικο να δίνει εντολές ,που το κακό ,εδώ εσυ γίνεσαι χίλια κομμάτια εκεί για τον κανεναν ,ναι μου άρεσε που χωρίς να το ζητήσω έκανε δουλειές στο Μαγαζι να σκουπίσει να καθαρίσει τα πάντα γιατί έτσι δείχνει ότι δεν κοιτά μόνο τα χρήματα αλλα και τις συνθηκες που δουλεύει να είναι καθαρός ο χώρος γιατί μπαίνει και βγαίνει κόσμος ,σε ποιον δεν θα άρεσε μετά από 4 χρόνια να βλέπει μια γυναικα στο Μαγαζι να αποδίδει να δουλεύει με όρεξη κι αγάπη και να φροντίζει κι το χώρο εργασιας τις .Θεωρησα λοιπόν καλό να πάρω γλυκα και να την αντάμειψω,και στην Μελπο αν ήταν εδώ το ίδιο θα εκανα και στη κόρη μου και παντού ,γιατί ειμαι άνθρωπος με αισθήματα και αναγνωρίζω τις προσπάθειες του άλλου οποίος η οποία και αν είναι αυτοί .

[aaeelia]

Με πλήγωσε τόσο που πια δε θα είμαι έστω ένας μηδαμινός κόκκος άμμου στην ζωή σου.

Και τώρα;

Και τώρα πρέπει να ξεχάσω να θυμάμαι ποσό σ αρέσουν τα χαριμπο, που όπου τα έβλεπα θυμόμουν την πρώτη φορά που σου πήρα.

Να ξεχάσω να σε θυμάμαι όταν ακούω Dani & σκιάχτρο.

Να ξεχάσω να σε θυμάμαι όταν βλέπω γατιά ή κοάλα.

Να ξεχάσω να σε θυμάμαι όταν κάνει κάποιος με την τράπουλα μαγικά.

Να ξεχάσω να θυμάμαι ποσά πρώτα μου ήσουν.

Να ξεχάσω να θυμάμαι πόση ανθρωπιά και καλοσύνη πήγαζε(ι) μέσα σου.

Να ξεχάσω να θυμάμαι την πρώτη (μου) θέα που την είχαμε δει μαζί.

Να ξεχάσω να θυμάμαι το συνθηματικό και την αγκαλιά πριν ο σειρμός αποσυρθεί .

Να ξεχάσω να θυμάμαι πως χωρίς εσένα, δεν ξέρω εάν θα την πάλευα (στην κυριολεξία).

Να ξεχάσω να θυμάμαι την υπόσχεση σε 6 χρόνια στην εκκλησία.

Να ξεχάσω να θυμάμαι ότι έχω ακόμα την κολόνια που μου έχεις αφήσει.

Να ξεχάσω να θυμάμαι πως ποτέ δεν σε είχα «θρηνήσει», δεν ήθελα.

Πίστευα πως κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, θα βρισκόμασταν και θα πίναμε έναν καφέ και θα τα θυμόμασταν· θα γελούσαμε τόσο γλυκά και αγαπησιάρικα γι αυτά που είχαμε ζήσει.

Μα τώρα,

τώρα πρέπει

να ξεχάσω να θυμάμαι τα μάτια σου που έλαμπαν απ ο,τι ένιωθες έντονα.

Μα θέλω να θυμάμαι πως ακόμα λάμπουν και είσαι όπως είπες τέλεια.

Να ξεχάσω να θυμάμαι πως ήταν κάτι παραπάνω από εφηβικός έρωτας & ότι πάντα θα σε αγαπάω & θα σε κουβαλάω μέσα μου.

Να ξεχάσω να θυμάμαι ποσό σε ευγνωμονώ, γιατί χάρη σε σένα υπάρχω & δεν φαντάζεσαι ποσό είναι αρκετό.

Με πλήγωσε τόσο που πια δε θα είμαι έστω ένας μηδαμινός κόκκος άμμου στην ζωή σου,

μα

είμαι άλλο τόσο ευτυχισμένη

& περήφανη

που είσαι ευτυχισμένος

& τα μάτια σου λάμπουν

όσο ποτέ ξανά.

-το τελευταίο. -

[konmarkimageswords]

ΦΥΓΑΣ ΘΕΟΘΕΝ... Είμαι εδώ και επιμένω. Επιμένω να ζω, να υπάρχω σ' ένα άναρχο σύμπαν σε πλήρη ευταξία. Λένε, η ζωή είναι μια ανέλπιδη νύχτα μια αναλαμπή φωτός στο αψηλάφητο σκότος. Λένε, θες δε θες, την ζωή οφείλεις να ζήσεις ο θάνατος είναι απατηλό μέσον απόδρασης. Παραμένω. Και περιμένω ώσπου τ' αστέρια τ' ουρανού όλα μαζί να ψάλλουν τον ύμνο της χαράς στη ζωή. Όσο κι αν χάνομαι πάντα στη ζωή επιστρέφω.

-Κώστας Λάνταβος

Μετά από δεκαετίες βαθειάς και εμβριθούς ποιητικής δημιουργίας και μιας ζωής ολόκληρης αφιερωμένης στη απόκτηση της σοφίας, ο ποιητής Κώστας Λάνταβος μας προσφέρει την καινούρια του συλλογή Το μέγιστο θαύμα. Η παρουσία του στον λογοτεχνικό κόσμο της Θεσσαλίας αποτελεί ευλογία και έμπνευση. Η ποιητική ιδιότητα του Κώστα Λάνταβου δεν διαχωρίζεται καθόλου από την προσωπικότητα του, αφενός επειδή έχει αφιερώσει τη ζωή του στην διάδοση της ποιητικής τέχνης και αφετέρου επειδή τα ίδια του τα ποιήματα διαθέτουν μια βαθιά ζωντάνια και ανθρωπιά. Η παρούσα ποιητική συλλογή αποτελεί την φυσική συνέχεια μιας ανάλογης αντιμετώπισης της ζωής και της τέχνης. Διαθέτει σοφία χωρίς να στέκεται στο βάθρο της κοιτώντας αφ υψηλού τον αναγνώστη, ενώ εμφανώς διαχωρίζει το καλό από το κακό δίχως να γίνεται αυστηρή ή επικριτική. Στο Μέγιστο θαύμα ο συγγραφέας του παραθέτει μια φιλοσοφία ζωής – το λυρικό υποκείμενο συνιστά ομολογουμένως ένα ατελές ανθρώπινο πλάσμα που ζει σε έναν ομοίως ατελή κόσμο. Μολαταύτα, πασχίζει να δικαιώσει την καλοσύνη και να ζήσει ως ένα πλάσμα σε αρμονία με τον ίδιο του τον σκοπό. Σε έναν κόσμο που μαστίζεται από κοινοτοπία, βιαστικές ικανοποιήσεις και αποξένωση, μια τέτοια ποιητική δουλειά μας γεμίζει έμπνευση να ενσκήψουμε στους εαυτούς μας και να μας βάλουμε στους εαυτούς μας τα σκληρά μα χρήσιμα ερωτήματα, του «ποιός είμαι», «ποιες είναι οι αξίες μου», «πως πρέπει να ζήσω», «ποιος είναι ο σκοπός μου». Αυτά είναι τα ερωτήματα που δεν προσφέρονται για γρήγορες ικανοποιητικές απαντήσεις και η αναζήτηση των απαντήσεων τους αυτών αποτελεί ταξίδι ζωής. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η αναζήτηση συνιστά και έναν τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από συνειδητότητα και στοχοπροσήλωση. Πρόκειται για το ατέρμονο ταξίδι του ανθρώπου μέσα στον εαυτό του και Το μέγιστο Θαύμα αποτελεί μια οξυδερκέστατη ποιητική απεικόνιση ενός τέτοιου ταξιδιού.

O Κώστας Λάνταβος γεννήθηκε στή Λάρισα. Σπούδασε Ἰατρική στό Πανεπιστήμιο Αθηνῶν. Διετέλεσε Πρόεδρος τοῦ Θεσσαλικοῦ Θεάτρου καί Ἀντιδήμαρχος Πολιτισμοῦ. Ἐξέδωσε 14 ποιητικές συλλογές, και δύο νουβέλες. Μετέφρασε ἔργα τῶν Οὐῒλλιαμ Μπλέηκ, Ἐζρα Πάουντ, Φερνάντο Πεσσόα, Ἐμιλυ Ντίκινσον, και ΝΤ. Χ. Λῶρενς, Πώλ Βαλερύ, Ζεράρ ντέ Νερβάλ και τον Ἄμλετ τοῦ Σαῖξπηρ. Μετέφρασε ἀπό τά ἀρχαῖα ἑλληνικά: Εὐριπίδη (Τρωάδες, Βάκχες, Μήδεια, Ἱππόλυτο, Ικέτιδες), Σοφοκλῆ (Φιλοκτήτης, Οἰδίπους Τύραννος, Οἰδίπους ἐπί Κολωνῶ), Αἰσχύλο (Πέρσες, Προμηθέας Δεσμώτης), Πλάτωνα (Φαῖδρος) καί Μένανδρο (Δύσκολος ἤ Μισάνθρωπος). Ἀσχολεῖται κατά καιρούς μέ τήν κριτική βιβλίου. Ἐπιλογή ποιημάτων του μεταφράστηκε ἀπό τόν Ἱσπανό ποιητή καί ἑλληνιστή Χοσέ Ἀντόνιο Μορένο Χουράδο, καί κυκλοφόρησε σέ βιβλίο το 2023 μέ τόν τίτλο EL DESVELO EN MI INTERIOR. Ἳδρυσε καί διηύθυνε τό λογοτεχνικό περιοδικό Γραφή ἀπό τό 1989 μέχρι τό 2004.

[fovamai]

«Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι γεμάτος σπηλιές, κουβαλάει μέσα του τόσα πρόσωπα και πράματα, που δεν αλλάζουν αυτόματα, μόνο με τη συμμετοχή του σ’ έναν δίκαιο αγώνα. Χρειάζεται άλλο σόι δουλειά για ν’ αλλάξει…»

«Ρε γαμώτο, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς, να πούμε ταίριαζε να ‘μαστε επαναστάτες, δηλαδή άνθρωποι που καιγόμαστε από πάθος για τη ζωή, ρομαντικοί, ευαίσθητοι, ερωτευμένοι μέχρι θανάτου με τον άνθρωπο και τη λευτεριά του, να τραβάμε χαμογελώντας για το εκτελεστικό απόσπασμα, να υπομένουμε βασανιστήρια, φυλακές, κακό, και να ‘μαστε νερουλοί, νερόβραστοι, χωρίς φωτιά μέσα μας, σ’ όλη μας τη ζωή χωρίς πάθος, χωρίς ένα φάλτσο, νότες πειθήνιες μέσα στο πεντάγραμμο, που ακούνε μονάχα το μαέστρο.»

«Είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσεις πού βρίσκεται η μπέσα, η παλικαριά, ή η ανθρωπιά, που θα ‘λεγαν οι μορφωμένοι, αυτή που βγαίνει ίσα από μέσα μας σα μαχαίρι, που δεν καθορίζεται απ’ όξω σαν μια εξαιρετική στάση, αλλά την κουβαλάμε μέσα μας, σαν μια μνήμη ή σαν συνηθισμένη καλημέρα…»

«Δεν ξέρω πώς, αλλά κάθε φορά που με στριμώχνουνε άγαρμπα, τίποτα δεν μπορώ να σκεφτώ από ήρωες και τα τέτοια, ούτε μπορώ να θυμηθώ κανένα επαναστατικό τραγούδι να το λέω από μέσα μου για να παίρνω θάρρος, τίποτα, σου λέω, απλώς γυρίζω πίσω, γίνομαι ξανά πιτσιρικάς στο μαχαλά μας, φοβάμαι, αλλά κοιτάω και πώς να τους τη φέρω. Όποιος έχει περάσει από τέτοια κόλπα και λέει πως δε φοβάται, δε λέει απλώς ψέματα, είναι μαλάκας και επικίνδυνος. Φόβος! άλλο τίποτα. Βουνά ολόκληρα, σου λέω… Αλλά όπως κάναμε πιτσιρικάδες με τα φαντάσματα, θυμάσαι; σκοτάδι πίσα το δρομάκι, εκεί στο στοιχειωμένο σπίτι όπου σφάχτηκαν τα δυο αδέρφια, όμως έπρεπε να περάσουμε, πώς αλλιώς θα πηγαίναμε σπίτι; Ε, φοβόμασταν - δε φοβόμασταν; Και περνάγαμε – δεν περνάγαμε; Ε, κάτι τέτοιο ήταν και δω, μόνο που το δρομάκι είναι πολύ μακρύ, ο πόνος άλλο πράμα, και τα στοιχειά ζωντανά.»

«Όπως και να ‘ναι, προτιμώ τους ανθρώπους με τα πάθη τους και τα στραβοπατήματά τους, από κείνους τους ήσυχους και αποστειρωμένους.»

«μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες… και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακατακτήσει την ανθρωπιά του, όταν αρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο… τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη…»

«Εντάξει, συντροφάκο, υποφέρουμε, αλλά σίγουρα θα μας γράψει η ιστορία, έστω και στ’ αρχίδια της, θα μας γράψει…»

«Όλοι αυτοί οι ανθρωποφύλακες, όλοι αυτοί που ασχολούνται με το κυνήγι και το φύλαγμα των ανθρώπων, πρέπει να είναι ειδικής πάστας αγριάνθρωποι. […] Γιατί, τι σκατά θα είσαι άμα δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο, μια ανθρώπινη ματιά, ένα ανθρώπινο χαμόγελο, τον ανθρώπινο λόγο; Άμα δε διαθέτεις ένα χαμόγελο, μια στοργική ματιά, άμα δε θυμώνεις, δε βρίζεις, γενικά άμα από άνθρωπος γίνεις ένα κλειστό όστρακο; Νομίζω μάλιστα πως όλες αυτές οι χαμούρες, χωρίς να το ξέρουνε ίσως, αυτό γυρεύουν να πετύχουν από μας. Η υπογραφή που μας ζητάνε, αυτή καθεαυτή, δεν έχει καμιά σημασία, είναι το πρώτο ρήγμα στην ανθρώπινη ουσία μας. Η κερκόπορτα από την οποία θα μπουν για να μας αλώσουν, να μας μετατρέψουν από ανθρώπους σε αντικείμενα.»

«Είμαι αποφασισμένος να πεθάνω. Αυτή η απόφασή μου καταστρέφει όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης, εξοντώνει όλους τους εχθρούς, τους έχω στο χέρι, εγώ αποφασίζω πια για μένα και όχι αυτοί.»

«Εμείς χτυπιόμασταν για κάποια πολύ μεγάλα πράγματα που μας κέρδισαν, που έτσι κι αλλιώς τα βαφτίσαμε ζωή.»

«Τότε ο βάτραχος πήγε κι έφερε έναν τενεκέ βενζίνα, τον άδειασε μέσα στο κελί απ’ τον χαφιέ της πόρτας, και του ‘βαλε φωτιά. Έτσι τον κάνανε αρχιφύλακα. Σ’ αυτή τη χώρα, πάντα βραβεύονται οι γενναίοι. Τι να πεις.»

«Κείνο που σου ξαναλέω είναι ότι ήσουνα τυχερός που σκοτώθηκες νωρίς. Δε μιλώ για τις ταλαιπωρίες μας, ούτε για τη δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων απ’ τους καλύτερους του λαού μας. Η μεγάλη δυστυχία είναι που μας άφησαν σαν καλαμιές στον κάμπο, χωρίς προοπτική, χωρίς μύθο, χωρίς ιδεολογία, χωρίς ελπίδα, έρμους και έρημους, μ’ έναν άδειο ουρανό πάνω απ’ τα κεφάλια μας, να σέρνουμε το καρότσι της ζωής μας. Ενώ εσύ πρόλαβες και πέθανες σαν αητός…»

«Θέλω να ζήσω, ρε γαμώτο, έστω κι αυτό το πράμα, όπως την κατάντησαν τη ζωή μου, χρόνια τώρα, αιώνες, δεν ξέρω, θέλω να ζήσω έστω και μέσα σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα.»

«Δηλαδή, κοίτα να δεις, εγώ το χαφιέ ή το φύλακα που με βασανίζει ούτε τον ξέρω ούτε με ξέρει, από πού τόσο μίσος; Με βασανίζουν με τόση ευχαρίστηση, λες και τους έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό, κι όμως συναντιόμαστε για πρώτη φορά στη ζωή μας.»

«Ρε γαμώτο, γιατί είναι υποχρεωτικό όλοι ν’ αντέξουν μέσα στο σφαγείο, όλοι να συμπεριφέρονται όπως ορίζουν τα εκάστοτε μέτρα και σταθμά; Τότε, πού θα ‘ναι η ποικιλία; Πιστεύω πως εκείνο που καθορίζει τον πολιτισμό μας και τη δυνατότητα εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, η ποικιλία της συμπεριφοράς του. Τέλος, νομίζω πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αμετάκλητα τούτο ή το άλλο, δεν μπορεί να έχει μια μόνιμη και αμετάκλητη ταμπέλα. Κάθε άνθρωπος έχει τεράστια περιθώρια προσαρμογής, αντοχής και ανανέωσης, χωρίς γι’ αυτό να είναι ανάγκη να έχει την ταμπέλα του εξαιρετικού.»

«Έξι μήνες και έκανε απόδραση. Εμείς επ’ αόριστον και δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας, μη μας παρεξηγήσουν· και είμαστε κι επαναστάτες. Τι να πεις… Ρε συ, σκέφτομαι καμιά φορά πόσο χάνει, όχι μόνο η επανάσταση, αλλά και η κοινωνία ολόκληρη, που στερείται αυτούς τους ανθρώπους, γεμάτους πάντα από ταλέντα, τόλμη, ευρηματικότητα και φαντασία. Ερωτευμένους πάντα με την ελευθερία και την ανάγκη να χαρούν, ν’ απολαύσουν τη ζωή τους με οποιοδήποτε κόστος. Αλλά έλα που όταν μπουν κι αυτοί στο κόμμα, μετατρέπονται σε σεμνές κυρίες και δεσποινίδες… Όταν τους σκέφτομαι, μου έρχεται πάντα στο νου ο στίχος ενός μεγάλου μας ποιητή, του Εμπειρίκου.

Έκαναν οίστρο της ζωής τον φόβον του θανάτου.

Αυτή η ομορφιά του ελεύθερου ανθρώπου-ζώου, που δε δέχεται καμιά εξάρτηση, κανένα καθήκον, που προσπαθεί να αντλήσει τη χαρά και την απόλαυση της ζωής από κάθε στιγμή και με οποιοδήποτε κόστος…»

«[…] να μάχεσαι, να μην παραδίνεσαι, ν’ αντιδράς, αυτό σε έσωσε. Γιατί όταν αντιστέκεσαι, όταν παλεύεις, γεννάς δυνάμεις μέσα σου, αυτές δε σ’ άφησαν να χαθείς…»

«Δεν υπάρχει πιο πικρή, πιο αδυσώπητη μοναξιά απ’ αυτόν τον μικρό σωρό ρούχων και αντικειμένων του εκτελεσμένου μπροστά στην πόρτα της φυλακής.»

«Τόσοι νεκροί, τόσος αγώνας, τόσα βάσανα, και πάλι από την αρχή… Όχι, μη νομίσεις πως παραπονιέμαι. Έτσι ή αλλιώς χαράξαμε τον δρόμο μας, ποτέ δεν ήμασταν αντικείμενα κάποιας μοίρας, απλώς βρεθήκαμε στο κέντρο του τυφώνα σε μια στιγμή που η επανάσταση έγινε πολιτική, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, σε μια στιγμή που η ιδεολογία, ο ρομαντισμός, ο ανθρωπισμός μας, μπαλσαμώθηκαν από τις σκοπιμότητες του πολιτικού παιχνιδιού. Έτσι, ενώ η συμμετοχή εξακολουθούσε να έχει υψηλό κόστος, ένταση και πάθος, η επαναστατική πράξη κατάντησε αξιοθρήνητος πολιτικαντισμός, ασφυκτικά κλεισμένος μέσα στο πεντάγραμμο του συστήματος. Για πολλούς από μας η συμμετοχή αποτελούσε περισσότερο ατομική στάση ανθρώπινης αξιοπρέπειας παρά έκφραση των επαναστατικών μας οραματισμών, γιατί πολύ σύντομα βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα αν θα περπατάμε όρθιοι ή με τα τέσσερα. Δε μας άφησαν καμιά άλλη επιλογή. Κολλημένοι στον τοίχο υπερασπίζαμε, με φοβερά υψηλό κόστος, την ανθρώπινη ουσία μας. […] Πάντως, θέλω να σημειώσεις πως μονάχα για τη ζωή μου δεν παραπονιέμαι. Και δε γουστάρω καθόλου να με λυπούνται.»

«Εσύ όμως μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ’ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν’ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;»

«Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που επανδρώνουν τον μηχανισμό της εξουσίας, ποτέ δεν μπόρεσα να τους καταλάβω, δε μιλώ για τους βασανιστές, για τους άλλους λέω, τους γραφιάδες, τους δικαστές, τους συνοδούς, όλους αυτούς που διεκπεραιώνουν την ανθρώπινη δυστυχία, που περνάει η δυστυχία από μπροστά τους κι αυτοί γράφουν, σφραγίζουν, ρωτάνε τόσο αδιάφορα. Τα μάτια τους είναι νεκρά, καμιά ανθρώπινη ανταύγεια, ούτε ένα παίξιμο των βλεφάρων.»

«Φαντάζεσαι αυτούς που κάνουν κουμάντο σ’ αυτό το κόμμα που αντικειμενικά εκπροσωπεί, με βάση την ιδεολογία και τη θεωρία του, τον υψηλότερο πολιτισμό της εποχής μας, τον ουσιαστικότερο ανθρωπισμό, φαντάζεσαι λοιπόν αυτούς τους τύπους που βρίσκονται επικεφαλής σ’ αυτό το κόμμα, να βασανίζουν τους συντρόφους τους, τα παλικάρια του δημοκρατικού στρατού, στα μπουντρούμια της ασφάλειας των διαφορετικών σοσιαλιστικών χωρών, γιατί είχαν κάποιες διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις από τις δικές τους;»

«Σκέφτομαι, όταν μ’ αυτό τον ανελέητο τρόπο αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που έχουν διαφορετική αντίληψη από μας, τι σκατά «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» θα φτιάχναμε αν είχαμε έρθει στην εξουσία!»

«Δε λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο πράγμα που λυπάμαι, είναι ότι πεθαίνω μετά το θάνατο του ονείρου.»

Book: Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Χρόνης Μίσσιος, Εκδ. Γράμματα 1985

[elysianfields21]

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Η έσχατη στράτευση

Μέχρι στιγμής όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες δεν κατάφεραν να σπάσουν τον φαύλο κύκλο: καταπίεση-εξέγερση-καταπίεση. Η επαναστατική απαίτηση για δικαιοσύνη δεν ικανοποιείται παρά σπάνια και πρόσκαιρα. Η εξέγερση ηττάται στο πιο κρίσιμο σημείο της, στο σημείο που αφορά τη μοίρα της ανθρώπινης ελευθερίας. Κάθε προσπάθεια που αποτυχαίνει να φτάσει το στόχο της κατρακυλάει πάντα πιο πίσω από το σημείο αφετηρίας της αξιοποιώντας αρνητικά την αρχική ορμή της. Ο φασισμός απέδειξε πως οι πιο γερές αλυσίδες μας φτιάχνονται από τις αξίες που στρεβλώνουμε ή προδίδουμε. Ότι χάνεται στο ανθρώπινο επίπεδο θα κερδηθεί στο επίπεδο του εκπολιτισμένου κοπαδιού. Πίσω από το στραπατσαρισμένο αίτημα της επικοινωνίας αναδύεται η ειδωλολατρία των δημοσίων σχέσεων και ο ολοκληρωτισμός της διαφήμισης. Το αίτημα της συντροφικότητας, καταχωνιασμένο μέσα σ' όλα τα δόγματα, παραμορφωμένο μέσα σ' όλες τις θρησκείες, διαμαρτυρόμενο μέσα σ' όλες τις τέχνες, εξακολουθεί να υπάρχει. Η επανάσταση της αγάπης που θα σταματούσε το πανάρχαιο εκκρεμές από το φόνο στη λατρεία κι από τη λατρεία στο φόνο, αντικαθιστώντας την πατρική εξουσία με την αντιεξουσιαστική αδελφοσύνη, αυτή η "τελευταία" επανάσταση αναγγέλθηκε πολλές φορές αλλά το αίμα δεν έπαψε να τρέχει γιατί η αλυσίδα της αδικίας δεν έσπασε ακόμα πουθενά. Η άποψη πως κάθε επανάσταση κάποια στιγμή είτε συντρίβεται είτε κρατικοποιείται και στρέφεται εναντίον των ανωνύμων που την έκαναν δεν στοιχειοθετεί μια "μεταφυσική της ιστορίας" αλλά διαπιστώνει μια ιστορική τραγωδία. Η τραγωδία είναι χωρίς κάθαρση και προκύπτει από το γεγονός πως καμιά ρεαλιστική εκτίμηση και καμιά αυτεπίγνωση δεν πείθει τον άνθρωπο ν' αποσύρει ή ν' ανακαλέσει τα βαθύτερα του αιτήματα. Αυτό το "παράλογο" στοιχείο δημιουργεί τη δυστυχία και την ανθρωπιά του ανθρώπου.

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Κων/νος Μάκαρης Ντρέπομαι για τον Δήμο Ναυπλιέων και τον τραγικό θάνατο του άπορου ανθρώπου

Άρθρο παρέμβαση του υποψηφίου δημάρχου της ιστορικής πόλης για την αναλγησία του Δήμου και για την ανθρωπιά που πρέπει όλοι να ξαναβρούμε Το απάνθρωπο πρόσωπο του Δημάρχου Ναυπλίου και όληγς της Δημοτικής αρχής για τον θάνατο πολίτη του Ναυπλίου που επειδή ήταν παντελώς άπορος και χωρίς συγγενείς ικανούς να επωμισθούν τα έξοδα μιας λιτής κηδείας, παραμένει άταφος επί 10 ημέρες ανέδειξε ο…

View On WordPress

[alexpolisonline]

[eclecticstarlightblogger]

Ευγε στα παιδιά: Μαθητές Γυμνασίου βρήκαν και παρέδωσαν πορτοφόλι με χρήματα

Υπόδειγμα για το μεγαλείο της ψυχής τους και την ανθρωπιά τους αποτελούν τέσσερις μαθητές Γυμνασίου, στην Πάτρα, οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη παρέδωσαν στην Αστυνομία πορτοφόλι με χρήματα. Πρόκειται για τους Μενέλαο Αποστολόπουλο, Κωνσταντίνο Αρβανίτη, Χρήστο Πιτουρά και Χρήστο Χρυσανθακόπουλο, μαθητές του 7ου Γυμνασίου της Πάτρας, που βρήκαν στην πλατεία Γεωργίου το πορτοφόλι, στο οποίο…

View On WordPress

[labookaracha]

Ο Σίσυφος είναι ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Μια εκδοχή του μύθου τον θέλει πατέρα του Οδυσσέα· από αυτόν κληρονόμησε ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης την εξυπνάδα και την πανουργία του.

Ο Σίσυφος ήταν γνωστός για τις πλάκες που σκάρωνε τόσο στους ανθρώπους όσο και στους θεούς, με πιο γνωστή το ότι έδεσε χειροπόδαρα τον Χάροντα όταν πήγε για να τον πάρει στον κάτω κόσμο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην πεθαίνει. Όταν τελικά ήρθε η ώρα του και παρουσιάστηκε μπροστά στον Άδη, ο θεός του Κάτω Κόσμου δεν είχε ξεχάσει τα χουνέρια που του είχε κάνει και τον τιμώρησε βάζοντάς τον να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο στην απότομη πλαγιά ενός βουνού. Λίγο πριν φτάσει στην κορυφή ο βράχος γλίστραγε και ο Σίσυφος ξεκινούσε και πάλι από την αρχή τον ατέρμονο κύκλο του μαρτυρίου του.

Σε έναν τέτοιο ανούσιο κύκλο μπαίνει την ημέρα των τριακοστών γενεθλίων του και ο Γιόζεφ Κ. ο ήρωας της Δίκης, ενός από τα πιο γνωστά βιβλία του Φραντς Κάφκα το οποίο εκδόθηκε όπως και τα περισσότερα έργα του μετά τον θάνατό του.

Παρουσιάζονται στο δωμάτιο που μένει κάποιοι περίεργοι τύποι που του ανακοινώνουν ψυχρά και εντελώς γραφειοκρατικά ότι εκκρεμεί εις βάρος του μια δίκη. Δεν μαθαίνουμε ποτέ ποια είναι η κατηγορία, και μεταξύ μας δεν έχει και καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι η διαδικασία και το πώς επηρεάζει τον ήρωά μας.

Παρακολουθούμε στη συνέχεια τον Κ. να παραβρίσκεται σε μια ανακριτική διαδικασία, να ψάχνει να βρει τρόπους να απαλλαγεί από τις κατηγορίες, να του προσφέρεται βοήθεια από τις πιο πιθανές και απίθανες πηγές, τον βλέπουμε να μπλέκει σε μια γραφειοκρατική διαδικασία που μοιάζει με έναν ατελείωτο λαβύρινθο και στο τέλος…

Όχι, δεν θα σας αποκαλύψω το τέλος. Άλλωστε ούτε αυτό έχει πολλή σημασία.

Το βιβλίο αυτό, όπως και αρκετά άλλα του συγγραφέα παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Και αν σε κάποια άλλα βιβλία, όπως στο Κτίσμα για το οποίο μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο, το τέλος μένει μετέωρο, εδώ το τέλος υπάρχει αυτούσιο, ξεκάθαρο, διαυγές. Υπάρχουν κάποια κεφάλαια τα οποία ο Κάφκα δεν ολοκλήρωσε αλλά το βιβλίο δεν χάνει κάτι από την ανατριχιαστική του ατμόσφαιρα.

Γιατί τελικά αυτό είναι η Δίκη. Είναι ένα βιβλίο τρόμου.

Γύρω από τον Κ. αρχίζει και κλείνει σαν μέγγενη η δίκη, όχι τόσο με την μορφή της κατηγορίας, όσο με την μορφή της διαδικασίας. Οδηγείται σε συνεχόμενα αδιέξοδα, ψάχνει να βρει νόημα σε πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν λογική, προσπαθεί να ανοίξει σαν παγοθραυστικό τον δρόμο του μέσα από το παγωμένο και αόρατο σώμα της γραφειοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατήσει την ανθρωπιά του.

Η ερώτηση σας, κύριε ανακριτά, αν είμαι μπογιατζής -ή μάλλον δεν με ρωτήσατε αλλά μου το πετάξατε κατάμουτρα- είναι χαρακτηριστική για το είδος όλης της εναντίον μου διαδικασίας. Μπορείτε να αντιτείνετε ότι αυτό δεν είναι διαδικασία, και θα έχετε μεγάλο δίκιο, γιατί, ναι, είναι διαδικασία μόνον εάν εγώ την αναγνωρίσω ως τέτοια και τούτη τη στιγμή την αναγνωρίζω, από συμπόνια κατά κάποιο τρόπο. Δεν απομένει σε κάποιον τίποτε άλλο εκτός από το να δείξει συμπόνια, εάν, φυσικά, θέλει να δώσει σημασία στη διαδικασία. Δεν λέω ότι η διαδικασία είναι ανοργάνωτη, θα ήθελα, όμως, να διευκρινίσω ότι ίσα-ίσα εγώ είμαι που την αναγνωρίζω ως διαδικασία.

Αυτά λέει ο Κ. στον ανακριτή στην πρώτη τους συνάντηση. Και καταλαβαίνουμε από αυτό το απόσπασμα την απόγνωση του ήρωα, αλλά και του συγγραφέα που βάζει αυτές τις λέξεις στο στόμα του ήρωά του, την απόγνωση του να δώσουν σχήμα στο παράλογο που μας περιβάλει όλους. Η διαδικασία αυτή, η Δίκη, είναι μια πρόφαση, είναι μια σπρωξιά στην αγκαλιά της ύπαρξης, την φωτεινή και σκοτεινή ταυτόχρονα, την ζεστή και παγωμένη, μια σπρωξιά στην ζωή η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στον θάνατο.

Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία ο Κ. μοιάζει με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ που αναζητούσαν το πιστοποιητικό Α38 στους 12 άθλους του Αστερίξ. Γυρνάει από δω και από κει σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο και ψάχνει να βρει την έξοδο από αυτό στο οποίο έχει μπλεχτεί, χωρίς καν να ξέρει πως.

Αλλά ο Κ. μοιάζει και με τον Σίσυφο. Κάθε φορά που βρίσκει μια άκρη, κάποιον να τον βοηθήσει, μια πληροφορία που τον κάνει να κατανοήσει κάποιο σκοτεινό σημείο της διαδικασίας, την επόμενη στιγμή πέφτει πάνω σε τοίχο. Και ξανά από την αρχή. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που χάνεται μέσα στον λαβύρινθο και έχει σχεδόν ξεχάσει πως βρέθηκε εκεί εξαρχής.

Αλλά πως μπορεί να ξέχασε κάτι που δεν έμαθε ποτέ?

Δεν μαθαίνουμε ποτέ, ούτε εμείς, ούτε ο Κ. τον λόγο για τον οποίο κινήθηκε αυτή η διαδικασία εναντίον του. Ούτε ποιος τον κατηγόρησε, ούτε τις κατηγορίες. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές η ζωή μας οδηγεί μόνη της σε τυχαίες διαδρομές, μας πετάει σαν ήρωες κάποιου κοσμικού videogame σε κάποια πίστα και μας λέει «παίξε». Κι εμείς καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα με τον οποιονδήποτε παραλογισμό έχει επιλέξει η τύχη για μας. Γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται. Η ζωή είναι μια τεράστια αλυσίδα παραλογισμών στην οποία ψάχνουμε να βρούμε κάποια λογική. Κάποια διέξοδο για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν, να ζήσουμε πραγματικά τις λίγες στιγμές που έχουν όντως νόημα.

Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε πήγα στο σινεμά για να δω μια ταινία, το τέταρτο κεφάλαιο του franchise του John Wick.

Ο John Wick είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος. Στην αρχή της πρώτης ταινίας τον βλέπουμε να θάβει την γυναίκα του. Στην συνέχεια μαθαίνουμε ότι με κάποιο τρόπο, τον οποίο δεν τον μαθαίνουμε ποτέ ούτε στην πρώτη ταινία, ούτε σε κάποια από τις συνέχειες, ο John Wick κατάφερε να βγει από τον υπόκοσμο και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή για μερικά χρόνια με τη γυναίκα που αγάπησε. Όταν αυτή πεθαίνει ο Wick παραλαμβάνει ως τελευταίο δώρο από αυτήν ένα σκυλάκι, για να το αγαπάει αντί για αυτήν που πια δεν είναι μέρος της ζωής του. Την επόμενη μέρα εισβάλουν στο σπίτι του κάποιοι που αφού τον χτυπήσουν, σκοτώνουν το σκυλί και κλέβουν το αυτοκίνητό του, ένα άλλο δώρο της γυναίκας του. Μετά από αυτό ο John Wick ξαναγυρνάει στην παλιά ζωή του και στον υπόκοσμο προκειμένου να πάρει εκδίκηση.

Από εκεί και πέρα στις τέσσερεις ταινίες της σειράς παρακολουθούμε τις προσπάθειες του John Wick να πάρει την εκδίκησή του και να καταφέρει να ξαναγυρίσει σε μια φυσιολογική ζωή. Κάθε φορά που φτάνει κοντά, γίνεται κάτι που τον ξανατραβάει πίσω, σε μια ζωή όπου ο θάνατος είναι ο πρωταγωνιστής και που πρέπει να έχεις συνεχώς τα μάτια σου ανοιχτά γιατί πάντα κάποιος καραδοκεί και για το δικό σου κεφάλι.

Ο John Wick είναι ένας ακόμα Σίσυφος.

Το μόνο που θέλει, μετά από μια ζωή βουτηγμένη στο αίμα και στο θάνατο, είναι να ζήσει σαν απλός άνθρωπος, φροντίζοντας το σκυλί του και με τις αναμνήσεις των λίγων ευτυχισμένων χρόνων που έζησε με τη γυναίκα του. Των χρόνων που πραγματικά είχαν νόημα μέσα σε μια αδιέξοδη ζωή που το μόνο που είχε να προσφέρει ήταν ο θάνατος.

Κι όμως κάτι συνέχεια τον τραβάει πάλι πίσω στον βούρκο.

Μια ατάκα που επανέρχεται συνέχεια στις ταινίες από το στόμα διάφορων πρωταγωνιστών, είναι πως χωρίς τους κανόνες θα ζούσαμε σαν τα ζώα. Οι κανόνες που ορίζουν τη ζωή των ηρώων και τα πλαίσια της δράσης αλλά και οι συνέπειες των πράξεών τους είναι ο Θεός που υπάρχει στο σύμπαν της ταινίας. Σύμφωνα με αυτόν τον άγραφο νόμο ζούνε και πεθαίνουν όλοι στα πλαίσια αυτού του υπόκοσμου, ο οποίος δεν είναι κάτω από τον δικό μας κόσμο, αλλά μπλεγμένος αξεδιάλυτα με αυτόν.

Το ίδιο μοτίβο βλέπουμε και στην Δίκη. Το απρόσωπο δικαστήριο με τις διαδικασίες του κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και μπερδεύεται στις ζωές τους όπως ακριβώς κάνει και η Τράπεζα στις ταινίες του John Wick, που με τους κανόνες της αποκτά θεϊκή εξουσία πάνω στους ανθρώπους τους υποκόσμου.

Και όλα ξαναγυρνάνε στο νόημα της ζωής και τον ατέρμονο αγώνα του Σίσυφου να ανεβάσει τον βράχο στην πλαγιά.

Έχοντας όλα αυτά και άλλα πολλά στο μυαλό μου χθες το μεσημέρι περιμένοντας στο κέντρο να περάσει η ώρα μήπως βγει κάποια βλάβη, πέρασα την πόρτα ενός βιβλιοπωλείου για να χαζέψω λίγο. Ψάχνοντας το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, στο Μύθο του Σίσυφου. Το πήρα και άρχισα να το ξεφυλλίζω.

Υπάρχει ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: η αυτοκτονία. Αν κρίνουμε πως η ζωή αξίζει να τη ζει ή να μην τη ζει κανείς, απαντούμε στο θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, αν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, αν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες, έπονται. Είναι παιχνίδια. Πρέπει πρώτα ν’ απαντήσουμε.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα παράρτημα με ένα κείμενο με τον τίτλο Η ελπίδα και το παράλογο στο έργο του Φραντς Κάφκα.

Όλη η τέχνη του Κάφκα συνίσταται στο γεγονός ότι υποχρεώνει τον αναγνώστη να τον ξαναδιαβάσει. Το τέλος στις ιστορίες του, ή η έλλειψη κάθε τέλους, υποδεικνύουν εξηγήσεις που, χωρίς να είναι ξεκάθαρες, απαιτούν, για να είναι βάσιμες, να ξαναδιαβαστεί η ιστορία από μια νέα οπτική γωνία.

Όπως καταλαβαίνετε η σύμπτωση ήταν τεράστια για να μην πάρω το βιβλίο το οποίο και ξεκίνησα να διαβάζω αργότερα μέσα στην ημέρα.

Η ζωή μας λοιπόν είναι μια σειρά από παραλογισμούς. Ή μπορεί να είναι ένας τεράστιος παραλογισμός κομμένος σε κομμάτια. Και εμείς αυτό που ψάχνουμε είναι ένα κάποιο νόημα, μια παρηγόρια, κάποιες λίγες στιγμές ουσίας. Άλλος βρίσκει την ουσία και το νόημα στην τέχνη, άλλος στον έρωτα, άλλος στο ταξίδι, άλλος στο μεθύσι. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας όμως παραμένει βουτηγμένο στο σκοτάδι και μας ωθεί στην απόγνωση.

Και αν ο John Wick ως κινηματογραφικός ήρωας μπορεί να έχει άπειρες ευκαιρίες για να βγει από τον βούρκο του υποκόσμου και να αναζητήσει την ευκαιρία του να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, αν ο Κ. ως λογοτεχνικός ήρωας έχει μια προδιαγεγραμμένη μοίρα πλασμένη από το χέρι του συγγραφέα, αν στα videogames οι παίκτες μπορούν να δοκιμάσουν ξανά και ξανά και ξανά να περάσουν μια πίστα προσπαθώντας με διαφορετικούς τρόπους, αλλάζοντας κάθε φορά και κάτι στην προσέγγισή τους, στην πραγματική ζωή δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία, ούτε ακολουθούμε κάποια ορισμένη από πριν διαδρομή, και ακόμα και αν αυτό συμβαίνει εμείς δεν το ξέρουμε.

Και ίσως όλο αυτό το κείμενο να είναι μια προσπάθεια αντίστοιχη με του Σίσυφου, να είναι ένας φαύλος κύκλος που ψάχνει να βρει το νόημα, στις ταινίες, στα βιβλία, στον έρωτα, στην φιλία, σε όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας να μοιάζει ζωή, και όχι καταδίκη όπως έγραψε και ο Κάφκα:

Ο άνθρωπος δεν έχει καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά σε ζωή.

01.04.23

[existenztheory]

THE EXISTENZ THEORY.

Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό είναι ότι το επόμενο επίπεδο της κοινωνίας δεν έρχεται αυτόματα μέσω της καλύτερης τεχνολογίας. Χρειάζεται να τεθεί σε εφαρμογή μια νέα πνευματική αρχιτεκτονική, διότι η παλιά πνευματική αρχιτεκτονική μπορεί να μας οδηγήσει μόνο μέχρις ενός σημείου. Περισσότερη τεχνολογία χωρίς αναβαθμισμένη πνευματική αρχιτεκτονική είναι σαν να δίνουμε αλυσοπρίονα στα παιδιά.

Αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια εποχή όπου η παλιά πνευματική αρχιτεκτονική αρχίζει να τεντώνεται και να λυγίζει κάτω από το ίδιο της το βάρος.

Ο ρόλος του EXISTENZ είναι να οικοδομήσει και να εκλαϊκεύσει τη νέα πνευματική αρχιτεκτονική. Αυτές οι διδασκαλίες δεν είναι εδώ μόνο για να σας βοηθήσουν να κυριαρχήσετε προσωπικά στη ζωή σας, αλλά για να δημιουργήσουν νέους τρόπους σκέψης που θα επιτρέψουν τα επόμενα 100-500 χρόνια κοινωνικής εξέλιξης. Προσπαθώ να σας δείξω ότι η προσωπική ανάπτυξη και η κοινωνική ανάπτυξη είναι βαθιά αλληλένδετες, έτσι ώστε μόλις αυτοπραγματωθείτε, να συνδέσετε την αυτοπραγμάτωσή σας, την αφύπνιση και την επιτυχία σας με την ανύψωση της ανθρωπότητας. Έτσι, η ανάπτυξή σας, η αφύπνισή σας, ο σκοπός της ζωής σας και η καριέρα/επιχείρησή σας θα είναι όλα ενσωματωμένα. Αυτό θα είναι όλο και πιο απαραίτητο στο μέλλον. Οι μέρες που πηγαίνετε σε μια αδιέξοδη δουλειά και χτυπάτε το ρολόι πλησιάζουν στο τέλος τους. Οι εργοστασιακές δουλειές φτάνουν στο τέλος τους. Οι δουλειές του μέλλοντος θα απαιτούν πάθος, αυτοδιάθεση, δημιουργικότητα και συνείδηση. Τι θα κάνουμε όταν τα ρομπότ θα πάρουν όλες τις δουλειές του ποδαριού; Εκπαιδεύουμε και αναπτύσσουμε τους εαυτούς μας ώστε να γίνουμε ισχυροί δημιουργοί, καλλιτέχνες, οραματιστές, ηγέτες και εραστές. Αναπτύσσουμε εκείνα τα πράγματα που τα ρομπότ δεν έχουν (τουλάχιστον ακόμα): δημιουργικότητα, όραμα, καλλιτεχνικότητα, διαίσθηση, σοφία, συνείδηση, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, πνεύμα, αγάπη. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί στον αυτόματο πιλότο. Αυτό προϋποθέτει ότι ο καθένας συμμετέχει συνειδητά στη διαμόρφωση της ζωής του από οποιαδήποτε νεαρή ηλικία. Και αυτό απαιτεί να δείξουμε στους ανθρώπους πώς να το κάνουν αυτό. Κάποιος πρέπει να τους πάρει από το χέρι και να τους οδηγήσει μέσα από τη διαδικασία. Και ακόμη πιο πέρα, η κοινωνία χρειάζεται να δημιουργήσει νέες υποδομές που θα κάνουν αυτή τη διαδικασία εύκολη, φυσική και φυσιολογική - ώστε οι συνομήλικοί σας να μην σας κοιτάζουν σαν κάποιο φρικιό που το κάνει αυτό. Αυτή τη στιγμή αυτά τα συστήματα δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα, γι' αυτό και είναι τόσο δύσκολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να κάνουν μόνο πράγματα που η ανθρωπότητα έχει ήδη πρωτοπορήσει. Κάτι όπως το να πηγαίνεις στο σχολείο είναι εύκολο μόνο στις μέρες μας επειδή τα κοινωνικά συστήματα έχουν πρωτοπορήσει εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια. Αν έπρεπε να πάτε σχολείο μόνοι σας, χωρίς κοινωνική υποστήριξη, λιγότερο από το 1% των ανθρώπων θα το έκανε. Θα ήταν 100 φορές πιο δύσκολο.

Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας είναι πώς να συνδέουν το πάθος τους για τη ζωή με τη δια βίου αυτομόρφωση, μια καριέρα που βασίζεται στην αίσθηση του σκοπού της ζωής, την προσωπική ανάπτυξη, την πνευματική ανάπτυξη και στη συνέχεια την κοινωνική ανάπτυξη. Χωρίς αυτού του είδους τους πολίτες η κοινωνία είναι αναποτελεσματική και δυσλειτουργική, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει πάθος για την προσωπική τους ζωή και επομένως δεν είναι σε θέση να προσφέρει υπηρεσίες στους άλλους.

Φανταστείτε μια κοινωνία στην οποία η πλειονότητα των πολιτών θα είναι παθιασμένοι με την καριέρα τους και η καριέρα τους θα αφορά την πραγματική υπηρεσία προς τους άλλους και όχι απλώς την άσκοπη κερδοσκοπία ή την κατασκευή προϊόντων. Αυτό είναι το μέλλον, αλλά θα είναι μια δύσκολη μετάβαση για να φτάσουμε εκεί.

Σχεδιάστε τη ζωή σας ώστε να ταιριάζει σε αυτό το καλούπι του μέλλοντος.

[spiroskagadis]

Ο Σύλλογος "Πρόνησος" φροντίζει τώρα τις αδέσποτες γάτες του Πόρου Κεφαλονιάς!

Μια υπέροχη πρωτοβουλία που τέθηκε σε άμεση εφαρμογή από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του Πόρου Κεφαλονιάς "Ο Πρόνησος" είναι οι εικονιζόμενες ποτίστρες και ταΐστρες για τις αδέσποτες γάτες τις περιοχής μας!

Η ιδέα της αξιόλογης αυτής πρωτοβουλίας, που αποδεικνύει σ' όλους πως στις ημέρες μας υπάρχει ακόμα η ανθρωπιά και η φιλοζωία, είναι της δραστήριας Προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου του Πόρου "Ο Πρόνησος" Ασπασίας Σεριάτου!

Όπως μας είπε η Πρόεδρος Ασπασία Σεριάτου το καλοκαίρι έβλεπε τους τουρίστες και ντόπιους να πηγαίνουν στις αδέσποτες γάτες τροφή και σκέφτηκε πως όταν έρθει ο χειμώνας πολλά από τα μικρά αυτά ζώα θα χαθούν χωρίς τροφή και νέρο.

Έτσι, τοποθετήθηκαν σε δύο σημεία του Πόρου, κοντά στο γήπεδο ποδοσφαίρου 5x5 (πρώην τένις κλαμπ) και κοντά στο στενό του Πόρου, ποτίστρες και ταΐστρες με την προοπτική να τοποθετηθούν σε δυο ακόμα σημεία στο Λιμάνι και την περιοχή Λεύκες του Πόρου!

Πολλοί κάτοικοι του Πόρου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για αυτή την φιλοζωική πρωτοβουλία και πηγαίνουν τρόφιμα στις αδέσποτες γάτες μας!

Οπότε, παρακαλούμε τους κατοίκους και φίλους του Πόρου Κεφαλονιάς να προσέρχονται στα γραφεία του Πολιτιστικού Συλλόγου στο κτήριο της Κοινότητας Πόρου με τις ευγενικές προσφορές τους σε ξηρά τροφή για γάτες.

Τέλος, παρακαλούμε να μην τοποθετούνται μαγειρεμένα τρόφιμα καθώς μπορεί να είναι επιβλαβείς για τα ζώα και κονσέρβες γιατί μένουν

εκτεθειμένα για πολύ ώρα και προσελκύουν έντομα!

Σπύρος Καγκάδης

#kefalonia #kefalonia island

[polyhoros]

Συμβουλές για όσους έχουν χάσει τα πάντα

Ακούστε το κειμενο εδώ:

https://youtu.be/CecxPiwKksI

Χθες συνάντησα μια εξαϋλωμένη μορφή, δεητική, σαν αυτές που βρίσκεις σε τοιχογραφίες ερειπωμένων εκκλησιών κι αναρωτιέσαι αν απεικονίζουν ανθρώπους ή πνεύματα ή δαίμονες με αγγελικό περίγραμμα: Έναν γνωστό μου επαγγελματία, που έχασε τη δουλειά του, χωρίς ένσημα και συνδικαλιστική αρωγή ή επιδόματα, με έγκυο γυναίκα και καταρρακωμένη αξιοπρέπεια. Τα δάχτυλά του κιτρινισμένα από τη νικοτίνη, πρόλαβε να μου πει την απελπισία του, πριν μου ζητήσει δύο ευρώ. Τού έδωσα κι ήξερα πως τον καταδίκασα σε επαιτεία αδιέξοδη και τον κατέταξα ως ποσοστό σε στατιστικές ανάλγητες: Επόμενη στάση το αλκοόλ, ενδεχομένως τα ναρκωτικά, η περιθωριοποίηση, οι απόπειρες αυτοκτονίας. Όλα είναι τόσο ερμηνεύσιμα, όταν έχουν μια προβλέψιμη πορεία, όταν αφορούν τους άλλους κι όταν τα διδάσκεις σε φοιτητές. Τι γίνεται όμως, εάν χάσεις τα πάντα, σε ένα κράτος, που η Πρόνοια είναι ανέκδοτο

Η δυστυχία των ανθρώπων δεν μπαίνει σε νόρμες. Ο καθένας τη βιώνει με το δικό του τρόπο και η αντίδρασή στην έλευσή της μοναδική και καθοριστική. Κι αν στην ευτυχία το εγώ αυξάνει την αυτοεκτίμηση, διεκδικεί τα εύσημα και φλερτάρει με την έπαρση, στην κακοδαιμονία και τη συμφορά αποδιοργανώνεται και αποδομεί την ιστορικότητά του. Η ξαφνική πτώχευση διακόπτει τη συνέχεια του εαυτού, στρεβλώνει τη θέση στο χώρο, το χρόνο, την ιεραρχία, και εμπαίζει τις σταθερές και τις αξίες της ζωής.

Κάποιοι προκρίνουν την αυτοκτονία. Και παρά τη συχνότητά της καμιά ψυχολογική διαδικασία δεν μπορεί να την προβλέψει. Γιατί σε πολλούς περνά ως ιδέα, αρκετοί τη διατυμπανίζουν ως έκκληση για βοήθεια, άλλοι την αναφέρουν για εντυπωσιασμό.

Αλλά είναι εκείνη η μία ελάχιστη στιγμή, που το μυαλό θα κατακλυστεί από εικόνες, από δίψα για εκδίκηση, από αγάπη και αυτό-λύπηση, από μνήμες παλαιών καλών εποχών, ενοχές, πικρία, απελπισία, ντροπή και οδύνη, που θα υπνωτίσει τα ένστικτα και θα άρει τους δισταγμούς. Το τέλος τότε μοιάζει με λύτρωση και το αμετάκλητο σωτηρία.

Η ίδια η φύση και η κοινωνία ευνοούν την επιβίωση των δυνατότερων. Και όσοι δεν μπορούν να συνεχίσουν, ακόμα και υπό το κράτος της απώλειας ή του τραύματος, είναι θεμιτό να φεύγουν ως φυσική επιλογή. Η αγέλη με τον τρόπο αυτό θα ισχυροποιηθεί. Η ατομική ύπαρξη ποτέ δεν είχε τόση σημασία όσο η ομάδα.

Η λατρεία της δύναμης και η διαιώνιση της πυγμής ίσως έχουν νόημα στο ζωικό βασίλειο και σε πολιτισμούς βαρβαρικούς. Όμως είμαστε άνθρωποι και η αδιαφορία μας απέναντι σε αυτούς, που λυγίζουν, πλήττει το πιο θεμελιώδες αγαθό: Την αγάπη, που προσδιορίζει την ανθρωπιά. Γιατί, όσοι έχετε επιβιώσει αρκετά, θα γνωρίζετε ότι η αγάπη είναι η αρετή, από την οποία εκπορεύονται όλες οι υπόλοιπες αξίες και η έλλειψή της μετατρέπει το χρυσό της ψυχής σε σκουριά.

Όταν λοιπόν χάσετε τα πάντα, σε μια στιγμή ή από κακό υπολογισμό ή από σκευωρία της τύχης:

Ετοιμαστείτε να δείτε τους φίλους σας να εξαφανίζονται σταδιακά, παρά την αρχική τους στήριξη. Όσοι στις μεγάλες στιγμές επαινούσαν και θαύμαζαν, σε κριτές και κατηγόρους γρήγορα θα μετατραπούν. Την εμπιστοσύνη τους πως καταχραστήκατε θα ουρλιάξουν και τις δύσκολες εποχές ή την οικογένεια και τα παιδιά τους θα επικαλεστούν. Αυτοί, που θα παραμείνουν ως το τέλος, θα πυροδοτήσουν τις απαρχές της νέας σας ζωής. Και αυτή είναι η πεμπτουσία της ανάνηψης.

Απαλλαγείτε άμεσα από τα μιάσματα, όπως το νέο δάσος από τους καμένους κορμούς και ενταχθείτε σε νέες συλλογικότητες, μιλήστε με καινούρια πρόσωπα, ασχοληθείτε με φορείς και οργανώσεις, που πριν υποτιμούσατε ή αγνοούσατε την ύπαρξή τους, θρησκευτικές, περιβαλλοντικές, πολιτιστικές. Οι πολίτες, που τις απαρτίζουν έχουν μεγαλύτερη ελαστικότητα και ευελιξία.

Κρατήστε την οικογένειά σας ιερή, γιατί εκείνης η συνοχή διακυβεύεται. Ο σύντροφος μπορεί να εξαντληθεί, να δειλιάσει, τα παιδιά να γίνουν αγχόνεςμε τις διαρκείς ανάγκες τους, οι γονείς να έχουν γεράσει. Όμως πάση θυσία αποφύγετε τους καυγάδες και μετρήστε τα λόγια σας, πριν τους πληγώσουν. Διαχειριστείτε τις ενοχές, γιατί κάθε ριπή εναντίον τους και κάθε μομφή είναι δηλητήριο, που παραλύει τα αντανακλαστικά. Και η εσωτερική διάβρωση έχει τη μεγαλύτερη τοξικότητα. Η φτώχεια δρα ως καταλύτης στο διαζύγιο, αλλά, αν συμβεί, ποτέ μην θυσιάσετε την αξιοπρέπειά σας. Αυτή είναι και η άριστη κληρονομιά προς τα τέκνα σας και το φυλαχτό για το νέο εαυτό.

Ήδη θα μάθατε να ξεχωρίζετε τους κόλακες, τώρα είναι καιρός να κλείσετε τα αυτιά σας σε ανυπόστατες υποσχέσεις. Πολλοί το ονομάζουν και σύνδρομο του ριμπάουντ και αποτελεί τη μεγαλύτερη παγίδα, επειδή το παιχνίδι έχει προχωρήσει χωρίς τη συμμετοχή σας. Αν χάσετε τα πάντα, δεν πρόκειται με εύκολο τρόπο να διεκδικήσετε πίσω τη ζωή σας, όπως ακριβώς ήταν, πόσο μάλλον να σκοράρετε άμεσα. Είναι καλύτερο να σχεδιάσετε μια μη μεταχειρισμένη ζωή.

Να θυμάστε, λοιπόν, ποιος υπήρξατε και τι είχατε καταφέρει, αλλά μη μεμψιμοιρείτε. Τα ταξίδια στο χρόνο, μια στο ένδοξο παρελθόν και μια στο τρομακτικό μέλλον, αναζωπυρώνουν την ήττα. Δεν υπάρχουν θριαμβευτικές επιστροφές, παρά μικρά, αβέβαια βήματα του ασθενούς μετά την εγχείρηση. Που όμως τις πληγές επουλώνουν..

Θα καταλάβατε τώρα πια, πως ποτέ δεν ήσαστε τα υλικά αγαθά, που μέχρι πρότινος κατείχατε. Σταθερές και αδιαμφισβήτητες παραμένουν μόνο οι αξίες, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να αλλοιώσει και καμιά δυσκολία να βγάλει σε πλειστηριασμό. Μα ξαφνικά αλλάζουν και οι ανάγκες. Αλήθεια, με πόσα λιγότερα θα μπορούσατε να είχατε πορευθεί, κερδίζοντας χρόνο για τους αγαπημένους. Κι ετούτο εδώ το δίλημμα τώρα θα σας καταστείλει: Αν χάσετε την προσωπική σας ταυτότητα, θα γίνετε μια ακόμη στατιστική. Αλκοόλ, ναρκωτικά, συμμορίες αποτυχημένων, ορδές παρανόμων, πορνεία, τζόγος, ακραία κόμματα, μπορούν να σας φανούν σα φως στο έρεβος της απελπισίας, αλλά σύντομα θα σας ξεβράσουν σαν περιττώματα από την κοινωνία.

Μην ενδιαφέρεστε για τη γνώμη των άλλων. Έτσι κι αλλιώς, στους χαλεπούς καιρούς δραπετεύουν. Μιλήστε παντού για την κατάσταση, στην οποία έχετε περιέλθει και αναζητήστε εργασία από όλους. Δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί.. αλλά για δείτε. Ενώ εσείς εκλιπαρείτε για εργασία, από εκείνες που η προσφορά εργατικού δυναμικού είναι αμείλικτη, λίγο πιο πάνω ψάχνουν για ανθρώπους να μαζέψουν τις ελιές, σε κάποια τουριστική περιοχή αναζητούν προσωπικό. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από αγγελίες ανθρώπων που μαγειρεύουν για άλλους ή προσφέρουν ανταλλακτική εργασία. Αν χάσετε τα πάντα και η πιο μικρή απασχόληση γίνεται ευκαιρία για ένα ξεκίνημα, επειδή ακριβώς διαφυλάττει την ακεραιότητα και τον αυτοσεβασμό.

Φροντίστε την εμφάνισή σας, ώστε να μην προσομοιάζει ανθρώπου, που έχει ενδώσει

Σταματήστε τις παράλογες αρνητικές σκέψεις, που αιχμαλωτίζουν το μέλλον στη μιζέρια του παρόντος και στην καθήλωση του παρελθόντος. Μιλήστε με ανθρώπους, που τα έχουν καταφέρει κι όχι με τους πληβείους, που αποδίδουν τις ευθύνες στους άλλους και έχουν μεθύσει για εκδίκηση και αυτοτιμωρία. Στις μικρές καταστροφές πρέπει να βρεις το στοιχείο του αναστρέψιμου, που εγγενώς φέρουν. Αλλιώς γίνονται μεγάλες.

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ακούστε το κείμενο εδώ:

https://youtu.be/CecxPiwKksI

Εγγραφείτε στο ιστολόγιο για δωρεάν άρθρα

https://psichologiagr.com

Επισκεφθείτε τον Πολυχώρο Ψυχοθεραπείας Συμβουλευτικής Εκπαίδευσης και Έρευνας εδώ:

https://bit.ly/3OUmori

Photo: Pyrgi, Lesvos, Greece by Efstratios Papanis

#psychology #counselling #life coaching #education #art #literature #sociology #social science #article #author #advice #crisis #bankruptcy

[morishas140]

Τι είναι το Ubuntu;

Τι είναι το Ubuntu;

Το Ubuntu είναι μια πολύ δημοφιλής διανομή Linux (δωρεάν λειτουργικό σύστημα ανοιχτού κώδικα), που προέρχεται από τη λέξη Nguni Bantu που σημαίνει «ανθρωπιά». Μεταφράζεται επίσης σε «Είμαι αυτό που είμαι για όλους μας». Οι προγραμματιστές θεώρησαν ότι αυτό το όνομα περιγράφει τέλεια το πνεύμα όλης της συλλογικής εργασίας που έχει εμπλουτίσει αυτό το ανοιχτό κώδικα.

Το Ubuntu λειτουργεί σε υπολογιστές ή εικονικές συσκευές. Οι επίσημες εκδόσεις είναι πυρήνες, διακομιστές και επιτραπέζιοι υπολογιστές. Υπάρχουν λοιπόν σε προσωπικές συσκευές, υπερυπολογιστές, διακομιστές Διαδικτύου, ρομπότ κ.λπ.

Επίσης, λειτουργεί με πυρήνα Linux και υποστηρίζει αρχιτεκτονικές IA-32, x86-64, ARM64, ARMhf, ppc64le, s390x. Είναι διαθέσιμο σε περισσότερες από 55 διαφορετικές γλώσσες.

Η Canonical - μια επιχείρηση λογισμικού υπολογιστών με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο με υπαλλήλους σε περισσότερες από 30 χώρες και μια τεράστια κοινότητα σε όλο τον κόσμο - είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη του Ubuntu. Έτσι, αυτή η εταιρεία παρέχει υποστήριξη και ενημερώσεις ασφαλείας για κάθε έκδοση του Ubuntu. Εκτός από τα κέρδη του προέρχονται μόνο από τις εξαιρετικές υπηρεσίες του Ubuntu

Η ιστορία του Ubuntu

Το Ubuntu κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2004. Δημιουργήθηκε στη βάση του Debian, ενός προηγούμενου λειτουργικού συστήματος Linux.

Το Debian Linux Distro κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1993. Σήμερα, εξακολουθεί να είναι ένα αξιοσέβαστο λειτουργικό σύστημα που έχει βελτιωθεί με τα χρόνια. Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του, οι χρήστες παραπονέθηκαν για την έλλειψη συχνών ενημερώσεων. Κάποιοι επεσήμαναν ότι η εγκατάσταση και η συντήρηση δεν ήταν αρκετά φιλικές.

Το 2004, ένας Νοτιοαφρικανός επιχειρηματίας, ο MarkShuttleworth, ο οποίος πούλησε με επιτυχία μια εταιρεία ασφάλειας Διαδικτύου στη Veri Sign, πήρε το Debian για να τη βελτιώσει μέσω της πρόσφατα χρηματοδοτούμενης εταιρείας του, Canonical. Έτσι, έτσι γεννήθηκε το Ubuntu.

Το Ubuntu 4.10 (Warty Warthog) κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2004, με το σχέδιο να προσφέρει μια ενημερωμένη έκδοση κάθε έξι μήνες με υποστήριξη δεκαοκτώ μηνών. Διανεμήθηκε ως δωρεάν λήψη, σε μορφή CD ή ταχυδρομήθηκε δωρεάν.

Ωστόσο, Ένα χρόνο αργότερα, το 2005, η Shuttleworth δημιούργησε το Ubuntu Foundation για να υποστηρίξει τη μελλοντική ανάπτυξη του Ubuntu.

Το 2009, οι προγραμματιστές του Ubuntu άρχισαν επίσης να εργάζονται για την υποστήριξη πλατφορμών διαχείρισης cloud τρίτων όπως τα υπολογιστικά σύννεφα Amazon Elastic.

Τα πλεονεκτήματα του Ubuntu

Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στο τι ακριβώς κάνει αυτό το λειτουργικό σύστημα ελκυστικό.

Είναι ανοιχτού κώδικα Είναι ένα δωρεάν λειτουργικό σύστημα

είναι Ασφαλές έχοντας εγγυήσεις Υποστήριξη Ικανοποιεί τις ανάγκες των τακτικών έως προχωρημένων χρηστών Είναι πλήρως προσαρμόσιμο Να είστε ένα καλό εργαλείο εκπαίδευσης Το Ubuntu είναι ανοιχτού κώδικα

Με άλλα λόγια, ο πηγαίος κώδικας του Ubuntu είναι ανοιχτός και διαθέσιμος διεθνώς για χρήση, έλεγχο και βελτίωση των χρηστών. Προφανώς, όλα εξαρτώνται από το είδος των αναγκών που έχουν οι χρήστες, αλλά με ένα λογισμικό ανοιχτού κώδικα, μπορείτε πραγματικά να πάτε όσο μακριά φτάνει η φαντασία σας.

Το Ubuntu είναι ένα δωρεάν λειτουργικό σύστημα

Μιλώντας για τεχνολογία, μετά βίας βρίσκουμε πράγματα δωρεάν. Αναμφίβολα, λοιπόν, το γεγονός ότι αυτό το λειτουργικό σύστημα ανοιχτού κώδικα μπορεί να ληφθεί εύκολα και δωρεάν, είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα τόσο για τακτικούς χρήστες, αλλά ακόμη περισσότερο για επιχειρήσεις όλων των μεγεθών. Σκεφτείτε το ποσοστό του προϋπολογισμού σας που καλύπτει την αδειοδότηση, την ενημέρωση υπολογιστή και τη συντήρηση. Και αυτά είναι αναπόφευκτες δαπάνες εάν θέλετε να διατηρήσετε ασφαλή τα προσωπικά και επιχειρηματικά σας δεδομένα.

Το Ubuntu είναι ασφαλές

Η ασφάλειά του συνδέεται με το γεγονός ότι είναι ανοιχτού κώδικα. Δεδομένου ότι ο κώδικας μπορεί να ελεγχθεί, σε περίπτωση σφαλμάτων ή απειλών, είναι δυνατό να τα διορθώσετε από τη ρίζα χωρίς να περιμένετε πολύ. Οι εφαρμογές λειτουργούν με χαμηλά προνόμια και το ενσωματωμένο τείχος προστασίας του Ubuntu συμβάλλει στη μείωση των κινδύνων.

Αναπτύσσει καλύτερη ασφάλεια σε κάθε νέα παράδοση μέσω διαφορετικών προσθηκών.

Οι τακτικές επίσημες ενημερώσεις, η συνεχής συντήρηση και ανάπτυξη του λειτουργικού συστήματος κάνουν τα σφάλματα αντιμετώπισης προβλημάτων αρκετά γρήγορα.

Το Ubuntu εγγυάται την υποστήριξη

Κάθε έξι μήνες, η Canonical ξεκινά να ενημερώνει το Ubuntu με υποστήριξη 9 μηνών. Αυτές οι ενημερώσεις προσφέρουν συνήθως νέες δυνατότητες που προέρχονται από προγραμματιστές της κοινότητας και την Canonical.

Η Canonical προσφέρει επίσης εκδόσεις μακροπρόθεσμης υποστήριξης (LTS) κάθε δύο χρόνια. Οι εκδόσεις LTS είναι μάλλον εταιρικού επιπέδου. Και περιλαμβάνουν 5ετή υποστήριξη, είτε για επιτραπέζιους υπολογιστές είτε για διακομιστή.

Επίσης,  μπορείτε να λάβετε υποστήριξη πληρωμής (νομική διασφάλιση, επιδιορθώσεις ασφαλείας, εκπαίδευση και πολλά άλλα). Τα σχέδια και οι τιμές είναι διαθέσιμα στον ιστότοπο της Canonical.

Το Ubuntu ικανοποιεί τις ανάγκες των τακτικών έως προχωρημένων χρηστών

Φυσικά, περιλαμβάνει ήδη λύσεις για τακτικούς χρήστες. Από προεπιλογή, παρέχει το απαραίτητο λογισμικό για να λειτουργήσουν (Firefox, Transmission, LibreOffice, VLC, Thunderbird…).

Έτσι, για προχωρημένους χρήστες, υπάρχουν χιλιάδες προγράμματα διαθέσιμα στα αποθετήρια.

Το Ubuntu είναι πλήρως προσαρμόσιμο

Από τις διαφορετικές πτυχές της διεπαφής έως το λογισμικό, μπορείτε να αλλάξετε σχεδόν τα πάντα.

Το Ubuntu λειτουργεί σε διαφορετικές πλατφόρμες και συσκευές Πράγματι, μπορείτε να το ρυθμίσετε σε εικονικά ή προσομοιωμένα περιβάλλοντα, μέσω κοντέινερ ή εικονικής μηχανής. Λειτουργεί σε συσκευές IoT, διακομιστές δικτύου, διακομιστές cloud (το OpenStack υποστηρίζεται από το Ubuntu), ρομπότ και πολλές συσκευές, συμπεριλαμβανομένων υπολογιστών Mac και Windows.

Με άλλα λόγια, άτομα από διαφορετικούς τομείς, με συγκεκριμένες ανάγκες, πειραματίζονται όλα τα τ

Source:Ded9.com