#André de Groot

[brilmans]

Verkeerd gedetermineerd

Langs onze kust worden op diverse plekken en met enige regelmaat zwaar versteende en glanzende viswervels gevonden met een opmerkelijke zandlopervorm. Zelf heb ik er tientallen. Deze wervels zijn alle in meer of mindere mate door hyperostose vervormd waardoor ze buitengewoon lastig toe te schrijven zijn aan een geslacht of soort.

Door hyperostose vervormde viswervels, ook wel Tilly Bones genoemd, zoals die langs onze kust gevonden kunnen worden.

Mijn determinatie

In 2018 dacht ik na ampel onderzoek de wervels op morfologische gronden en op grond van metingen te hebben gedetermineerd. Ik dacht ze toe te kunnen schrijven aan de schelvis, Melanogrammus aeglefinus (Linnaeus, 1758). Mijn onderzoek deed ik aan de hand van literatuur, een groot aantal fossiele wervels en enkele skeletten van recente schelvissen.

Om mijn bevindingen wereldkundig te maken publiceerde ik mijn bevindingen in Afzettingen van de Werkgroep voor Tertiaire en Kwartiaire Geologie. Ik was benieuwd hoe het ontvangen zou worden. Want hoewel ik overtuigd was van mijn onderzoek had ik een slag om de arm. Ik was nergens in mijn onderzoek een recente schelviswervel tegengekomen die vervormd was door hyperostose: voer voor discussie.

In mijn publicatie stelde ik daarom dat het voorkomen van vervormde wervels bij de schelvis nader onderzoek verdient.

Lees hier de publicatie: De Tilly Bones van het Eurogeulgebied

Nader onderzoek

En dat onderzoek is gedaan. Wim Wouters, André Cardol, Lex Kattenwinkel en Bram Langeveld hebben binnen hun onderzoek naar Pleistocene hyperostotische visbotten van de stranden van Dishoek en De Banjaard de vervormde wervels nog een grondig bestudeerd. Behalve zelf gevonden materiaal, materiaal uit de collectie van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam (NMR) hadden zij ook toegang tot de grote vergelijkingscollectie van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen. In deze collectie vonden zij geen enkel vervormde wervel en ook in alle tot op heden onderzochte archeologische scheviswervels was dit het geval.

Behalve dat de er geen door hyperostose vervormde wervel werd gevonden werden er ook wat oneffenheden in mijn beargumentatie gevonden. Hun bevindingen sluiten uit dat de wervels van de schelvis afkomstig zijn. Mijn determinatie is dus weerlegd. En dat is maar goed ook. De wetenschap is niet geholpen met onjuiste conclusies.

Van welke vis(sen) de wervels wel afkomstig zijn wordt door Wouters, Cardol, Kattenwinkel en Langeveld in het midden gelaten. Zij vermoeden dat het om een of meerdere warmte minnende soorten gaat. Hun publicatie is meer dan de moeite waard om te lezen: Pleistocene hyperostotische visbotten van de stranden van Dishoek en De Banjaard, Afzettingen WTKG 43 (4), 2022

Rectificatie

Wie op basis van mijn onderzoek de fossiele zwarte wervels als schelvis in de collectie heeft opgenomen, wil ik vragen deze determinatie te herzien. Hou het voorlopig maar op ‘Tilly Bone’.

#tilly bones #schelvis #melanogrammus aeglefinus #brilmans #viswervels #rectify

[rotterdamvanalles]

Corry van Gorp als Suzanne in Hotel de Botel (1976)

Cornelia Elizabeth (Corrie) van Gorp (Rotterdam, 30 juni 1942 – aldaar, 22 november 2020) was een Nederlands actrice en zangeres.

Corrie van Gorp was een dochter van Piet van Gorp, die deel uitmaakte van het accordeontrio The Three Jacksons.

Van Gorp kwam in 1958 als danseres bij het Amsterdams Ballet en drie jaar later Het Nationale Ballet. Ze kreeg in 1969 een rolletje in de door Wim Sonneveld geproduceerde musical De kleine parade. Ze werd begin jaren zeventig landelijk bekend toen ze samen met Willem Nijholt optrad in twee theatershows van Sonneveld. In 1975 speelde Van Gorp een van de hoofdrollen in de musical Een kannibaal als jij en ik van Freek de Jonge en Bram Vermeulen.

Hetzelfde jaar was zij voor het eerst te zien in een revue van André van Duin. Samen met Frans van Dusschoten vormden de drie jarenlang een populair revuegezelschap. Twee bekende typetjes die Van Duin en Van Gorp samen vertolkten, waren Meneer en mevrouw de Bok. Van Duin bezorgde Van Gorp ook een aantal carnavalhits en filmrollen. Haar grootste succesnummers waren Zo slank zijn als je dochter (1977), Alie van de wegenwacht (1980) en Ik ben tamboer (1981). Tol Hansse en Clous van Mechelen maakten met haar de elpee Corrie van Gorp (1978), met daarop onder andere de single Een Hollandse boerenmeid.

In 1987 trok Van Gorp zich uit het theater terug wegens oververmoeidheid. Daarna woonde ze jarenlang op Aruba. Ook heeft ze in de jaren tachtig in Noordwijk, Zuid-Holland, gewoond. Later woonde zij in Rotterdam.

Grote theatershows deed ze na 1987 niet meer. Haar (geplande) laatste optreden verzorgde zij op 24 september 2007 in Exloo, samen met Van Duin, Lee Towers en Ron Brandsteder en onder begeleiding van het orkest van trompettist Jerry Steyger.

In 2009 was Van Gorp weer te zien op televisie als mevrouw De Bok, in de wekelijkse Dik Voormekaar Show van Van Duin en Ferry de Groot. In september 2009 opende ze (samen met Van Duin, als meneer en mevrouw De Bok) de jaarlijkse Draaiorgeldag in Amsterdam. Ook in het op 30 december 2009 uitgezonden programma ter ere van de 80e verjaardag van Mies Bouwman trad zij samen met Van Duin op als meneer en mevrouw De Bok.

Van Gorp overleed op 22 november 2020 op 78-jarige leeftijd in haar slaap. De uitvaart begon vanaf haar podium in de Oude Luxor in een witte kist.

Foto en Informatie komen van wikipedia.

[dickvanas]

Joop van den Ende: 'Ons vak wordt besmeurd'

Joop van den Ende (81) vindt het heel erg jammer dat 'het mooiste vak dat er is', werk in de televisiewereld, nu 'besmeurd' wordt door de onthullingen over grensoverschrijdend gedrag. Dat zei hij aan tafel in de talkshow 'Humberto'. "En het is misschien even nodig. Of het de juiste weg is geweest, wie weet het?", sprak Joop.

Het rapport-Van Rijn over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep werd donderdag gepresenteerd. Vooral het programma De Wereld Draait Door en presentator Matthijs van Nieuwkerk kwamen fors aan bod. Afgelopen weekend zei Joop in Trouw al dat BNNVARA meer had moeten doen om grensoverschrijdend gedrag te voorkomen. De theater- en tv-magnaat vindt dat de presentator het slachtoffer is van "slecht leiderschap".

Ook André van Duin, die aan de tentoonstelling van Joop meewerkte, zat bij Humberto en reageerde kort op de onthullingen. "Het is heel lastig. We weten niet alle ins en outs", zei hij. "Ik ken Matthijs alleen maar als een hele aardige, lieve en gezellige man. Maar het gaat niet alleen om Matthijs, het gaat over heel veel mensen."

Joop van den Ende denkt dat Geert Wilders absoluut niet in staat is om de premier van Nederland te worden. “Ik heb persoonlijk niks tegen hem, maar hij kan de boel niet bij elkaar houden.” Joop vindt het gedrag van Wilders storend. “Als je zeventien jaar lang een leider van de PVV hebt die álles gezegd heeft. ‘De Kamer is dit’, ‘de rechtsstaat is verkeerd’, die bevolkingsgroepen weggezet heeft, de fractievoorzitter van de VVD huilend op de kansel, die iedereen en alles beledigd heeft…”

Hij vervolgt: “Dat die opeens nu minister-president kan worden en om met meerdere partijen iets te leiden… Dat kán hij helemaal niet!”

Het verbaast Joop niets dat de formatie lijkt te zijn geklapt. “Ik verwachtte er helemaal niks van. De ABN Amro wilde ook samen met de ING. Fantastisch. Waarom is het niet doorgegaan? Omdat daar de twee algemeen directeuren twee ijdele kerels zijn die niet met elkaar door de bocht konden. De enige reden!”

Dat is hier ook het geval, meent hij. “Ik heb persoonlijk niks tegen Wilders. Dat is gewoon iemand die hard z’n werk doet, maar ik ben het totaal niet eens met wat hij zegt. Ik kijk naar leiderschap en hoe moet je een land leiden met de problemen die we hebben? Hoe moet je de boel bij elkaar houden als je dit soort tweets verstuurt?”

Gelukkig had Humberto een verzameling gemaakt van hoogtepunten gemaakt uit de Joop van de Ende Shows. Een Leven Lang Theater: Joop van den Ende

"Ik streef in principe maar één doel na: succes. En als je naar mijn loopbaan kijkt, zie je steeds weer hetzelfde patroon: een groepje mensen, een soort familie, waar ik dan de baas van ben; en samen proberen we er vooral iets leuks van te maken. Ik ben een echte ondernemer. Ik barst altijd van de nieuwe ideeën en plannen. Iets is nog niet klaar, of ik wil alweer tien nieuwe dingen. Ik word soms gek van mezelf." Het Parool, 30 november 1992.

Joop van den Ende werd op 23 februari 1942 geboren in de Indische buurt in Amsterdam-Oost. In het katholieke arbeidersgezin was hij het vierde kind en een nakomertje. Al heel jong realiseerde hij zich dat hij het later anders zou willen. Hij nam spraak-, zang-, dans- en acteerlessen en had al jong een eigen cabaretgroepje. Met acts als Batman, conferencier en Tako de Clown probeerde hij als artiest voet aan de grond te krijgen. Maar zijn ambities waren groot, en al snel realiseerde hij zich dat hij op die manier de top en het grote succes niet zou behalen. Binnen de organisatorische kant van het artiestenvak schatte hij zijn kansen hoger in. Met een omweg langs twee feestartikelenwinkels begon hij in een hoek van de huiskamer zijn eerste boekingsbureautje 'Spotlight'.

Dat bureautje is via Joop van den Ende Produkties, Joop van den Ende Theaterproducties en Endemol uitgegroeid tot Stage Entertainment: een solide internationaal theaterbedrijf, door Joop van den Ende in 1998 opgericht. Het bedrijf heeft theaters in vele Europese landen, waar bekende internationale voorstellingen geprogrammeerd worden en produceert nieuwe originele musicals.

Een Leven Lang Theater vertelt het verhaal van Van den Endes carrière als producent op het gebied van theater, musical, revue, televisie en film en geeft inzicht in het enorme repertoire dat Joop van den Ende in vele decennia heeft opgebouwd. Via het menu bovenaan de pagina vindt u uitgebreide pagina's over het leven en de carrière van Joop van den Ende. Op deze 'introductiepagina' vindt u een kortere biografie.

Deze website wordt in februari 2012 aangeboden aan Joop van den Ende ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag. Initiatiefnemer is Theater Instituut Nederland. De website werd mede mogelijk gemaakt door bijdragen van Bureau Promotie Podiumkunsten, Het Concertgebouw, FOAM Amsterdam, Holland Festival, Interakt, Stedelijk Museum en Theater Instituut Nederland.

Van den Ende was dus te gast bij Humberto en hij had ook Pieter Omzicht uitgenodigd, maar ook André van Duin. Hij besloot de felle discussie met een gepaste en gekscherende opmerking: ‘Als Joop ergens niet meer uitkwam dan belde hij mij’.

Door Dick van As

[astroblogs]

[voetbalshirtkopen]

De magie van André Onana loopt mis bij Manchester United

De eerste wedstrijd van de groepsfase van de UEFA Champions League was een ramp voor doelman André Onana, waarbij fans zich concentreerden op zijn fouten. Nieuwe doelman André Onana dient als vervanger van oud-doelman David de Gea en Manchester United hecht groot belang aan zijn prestaties. De gele goedkope voetbalshirts van doelman André Onana viel tijdens de wedstrijd erg op en zijn grote fouten konden niet aan de aandacht van de fans ontsnappen.

De uitstekende prestatie van André Onana bij Inter Milan leverde hem een uitnodiging op van Manchester United. De opstelling van Manchester United is dit seizoen nog niet compleet en teamgenoten kunnen doelman André Onana niet meer hulp bieden. Inter Milan liet voor het seizoen spelers ruilen, maar de sterkte van de opstelling van het team werd niet beïnvloed. Inter Milan wist de aanval van Manchester City te weerstaan en wist ook het sterke FC Bayern München te verslaan. De algehele kracht van Inter Milan stelt doelman André Onana in staat zijn capaciteiten te tonen, maar de kracht van Manchester United staat hem niet toe zijn talenten te tonen. In plaats daarvan werden de zwakke punten van doelman André Onana oneindig vergroot, waardoor zijn prestaties door Manchester United-fans in twijfel werden getrokken. André Onana heeft een sterke psychologische kwaliteit en hij durft naar Manchester United te verhuizen om nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Hoewel doelman André Onana wist dat Manchester United last had van kritiek, besloot hij toch over te stappen naar de ploeg. André Onana vindt het geweldig om zijn Manchester United voetbalshirt in de kleedkamer te zien en is blij om deel uit te maken van het team. Maar André Onana vergat de gênante situatie waarin Cristiano Ronaldo vorig seizoen Manchester United verliet. Hij negeerde dat sterren ook op deze manier het team zouden verlaten. Het is duidelijk dat de magie van doelman André Onana heeft gefaald bij Manchester United en hij zal aan de twijfel kunnen ontsnappen als hij de uitdaging durft aan te gaan.

[lesser-known-composers]

Charles Tournemire (1870--1939) - Poème pour violoncelle et piano (1908)

Viviane Spanoghe, cello André de Groote, piano

#Charles Tournemire #classical music #Youtube

[regioonlineofficial]

Op zaterdag 10 juni 2023 organiseerde Koor Bravour voor de 16e keer een gezellig muziekfestijn in het centrum van Woerden. Op vier podia vonden de unieke optredens plaats samen met maar liefst 11 geselecteerde zeemans-/shantykoren vanuit alle windstreken. Alle ingrediënten voor een geslaagd festival waren voorhanden: mooi weer, gezellige koren, genoeg water (en andere drankjes), fijn publiek,…. Dus er ontbrak helemaal niets aan om er een mooi feest van te maken. Bravour Shantyfestival Na een knallende opening door Pike Uittenbogaard (bekende Woerdense horecaondernemer) ging het “los”. Bij alle podia was het gezellig druk en de koren lieten zich van hun beste kant horen. De jury had de zware taak om de koren te beoordelen. Ondanks dat de verschillen tussen de koren niet groot waren bleek er toch één koor te zijn dat zich wist te onderscheiden. Naast de kwaliteit van het zingen was het ook hun presentatie die de doorslag gaf. Knallende opening met Ad de Goey, voorzitter Bravour; Pike Uittenbogaard (horecaondernemer); André Honders, bestuurslid PR Bravour - Foto: Harm van Geel Andere optredens Muiterij Kantje Boord uit het Brabantse Dussen kreeg de eer en ging naar huist met een mooie bokaal en een prachtig samengesteld wijnpakket. De mannen uit Dussen gingen na afloop niet gelijk naar huis maar hebben nog enige tijd nagenoten onder het genot van een drankje en het zingen van nog een paar liederen. Al met al was het prachtige dag en de organisatie kijkt nu al weer uit naar het 17e Bravour Shantyfestival op zaterdag 8 juni 2024.

[musicalweb]

[jurjenkvanderhoek]

EEN LEVENSVERHAAL IN PAARS VINYL

Het is een lied van symbolen, dat weet ik nu. Een zachte stem voert mij zingend naar tuinen tussen sneeuwwitte bloemen en kelken vol licht. De zon verwarmt en ik word gekust door de regen. Het schijnt een liefdeslied op het leven. De stem houdt van het leven, maar ziet ook valkuilen in dat zijn. Die hobbels op de weg hoor ik niet in het lied. Toen niet, in 1968. Maar nu wel, in 2022. De stem zingt mij nu wel de stadia van het leven, die ik toen ik jong was – een tiener nog – niet doorzag. Nu ik ouder geworden ben en het leven heb gezien, doorleefd, wordt mij veel duidelijk in het lied. Misschien dat Elly Nieman, getrouwd Zuiderveld, daarom nu pas het laatste couplet “De achtste tuin” aan het lied “De zeven tuinen” kon schrijven.

André van der Weide van NoorderLicht Project graaft het lied op en krijgt van platenmaatschappij Universal toestemming het bij te schaven en uit te brengen. Dan daagt hij Elly Nieman uit om een ‘Achtste tuin’ tekst te schrijven en haar bijna dood ervaring blijkt daarvoor een goede voedingsbodem, de juiste inspiratie. Van der Weide maakt vervolgens in de trant van de oude melodie een nieuw arrangement met andere instrumenten om de weemoed in klank te verbeelden.

In dat lied van toen doorloopt Elly als jonge vrouw zes tuinen. Van baby en peuter tot meisje, alles is vrede en liefde – pais en vree, er zijn geheimen natuurlijk en er is bekoring en verleiding. Aan die verzoeking toe te geven geeft spijt achteraf, het is het Bijbelse onderscheid en inzicht tussen goed en kwaad. Het verkeerde pad in lopen geeft heimwee, maar je had wel plezier op dat moment. De kater is berouw. En terwijl je die andere tuinen zo kon binnen wandelen, want je was die dag zo vrolijk, weerhoudt een loodgrijze muur jou de laatste tuin binnen te gaan. “Ik kan er wel heen, maar mijn angst is te groot, want achter die muur wacht de tuin van de dood.”

Elly Nieman schreef het lied nog voor haar bekering. In haar tienerjaren had ze zich, nadat een vriendinnetje plotseling was overleden, afgekeerd van het geloof. Ze verwarde de kerk met God toen en verzoende zich ermee nooit in de hemel te zullen komen. Nadat zij Rikkert Zuiderveld had ontmoet en met hem een relatie aanging, is ze samen met hem op zoek gegaan naar de waarheid en maakt kennis met verschillende religies. In die tijd schreef ze dit lied, van die zeven tuinen. Waarvan het eind zich in figuurlijke nevelen hult. Het enige dat daaraan zeker en vast is – klaar en helder is de dood, het einde, een streep onder het leven. Uit niets spreekt dat er nog iets anders dan de dood na die muur zal zijn.

In het lied proeft Elly aan het leven, ze doet zich als de Grietje van Hans tegoed aan het zoet en het zacht. Daarna eet ze van het leven en gaat door de tijd als christelijk bloemenkind, hippie van God. Dansend en zingend door de tijd. Nu ze heeft gesmuld van het leven is het goed zich te bezinnen, terug te kijken op wat nog moet worden afgerond. Eén van die onvoltooide zaken is het lied “De zeven tuinen”. Toen destijds was het af, klaar. Het haalde het album “Een ander land”. Ik zocht de plaat op en draaide de elpee op mijn platenspeler. Een heerlijk gekraak duidt erop dat ik de plaat ooit grijs heb gedraaid. Vooral het lied “Vreemde vogels” komt uit mijn herinnering nog weleens vrolijk boven drijven. De stem van Elly is door dat zwarte vinyl zacht en breekbaar, de muziek dromerig. Ik zweef met haar zo door de tuinen en beland met beide benen op de grond bij die muur, die loodgrijze muur van angst. Het duidde een periode, net als die andere songs van dat album. Hoewel er enkele gedateerd zijn, zijn andere tijdloos. De tuinen is daar één van. Vooral nu het is voltooid.

Want die achtste tuin is het gebied na de dood, de eeuwige jachtvelden, het hiernamaals. Met de dood is het leven wel eindig, maar nog niet klaar. De zevende tuin is de tuin van de dood, maar de achtste tuin is de tuin van de hemel. Toen Elly het lied schreef was ze niet zo zeker van dat leven na de dood. Nu is ze dat wel en kan er over schrijven en vol lof van zingen. In dat laatste couplet, dat eigenlijk de vervolmaking van het lied is maar een eigen arrangement heeft, omschrijft ze haar bijna dood ervaring. Iemand voert haar mee op vleugels van vuur hoog over de muur naar de tuin die nog moet komen. Maar eigenlijk vliegt ze over die tuin en belandt in de achtste tuin. Daar mag ze even gluren en ziet zilveren vogels en vliegende vissen, regenboogbeken en koepels van glas. Ze hoort engelenstemmen, fonteinen van woorden en zoete akkoorden. Maar ze mag er niet blijven, hoewel de verleiding groot is.

Het album “De acht tuinen” is een collectors item, een object voor de verzamelaar. Hoeveel plaatjes ervan geperst zijn weet ik niet, maar het is stellig geen grote oplage. De beide liedjes zijn geperst in paars vinyl en dat is niet zomaar omdat het een vrolijke tint is. De kleur paars namelijk staat religieus symbool voor boete, inkeer en vergeving. Op kant A van het 45 toeren plaatje vind ik het eerste lied terug, het hiernumaals. Even breekbaar gezongen als toen in de jaren 60 van de vorige eeuw. Geen wonder, het is hetzelfde lied, enkel enigszins digitaal bijgeschaafd. Op kant B staat de voltooiing of eigenlijk de voleinding, het besluit, de slotscène, het hiernamaals. De stem van Elly is hoorbaar doorleefd, het zacht dromerige is versleten. Maar het is geen afgesleten stem, de klank is nog voortdurend helder.

En de opmaak van de kleurige hoes waarin het plaatje zit is precies zoals ik me Elly Zuiderveld, geboren Nieman, voorstel. De jonge meid zit in een wit gewaad met een krans in het haar tussen de bloemen onder een regenboog. En wanneer de hekken opengaan van de schijnbaar achtste tuin danst ze kinderen met ballonnen aan hun hand tegemoet. Ze is zichtbaar ouder geworden, maar straalt nog steeds. Vlinders dartelen om hen heen, duiven vliegen in de lucht en vissen, ichthustekens: Jezus Christus, Zoon van God. De hoes en de plaat daarin verbeelden eigenlijk het leven van Elly Zuiderveld-Nieman. Het is een testament bijna. Daarin geeft ze haar hoop weg aan een ieder die het wil hebben.

De acht tuinen. Elly Zuiderveld-Nieman. Single in klaphoes. Uitgave NoorderLicht Music Publishing, 2021. Verschenen bij Noorderlicht Project, december 2022.

#elly nieman #elly zuiderveld #muziek #elpee #vinyl #zeven tuinen #achtste tuin #single

[ilovetheater-nl]

Derde show Holland Zingt Hazes aangekondigd

Derde show Holland Zingt Hazes aangekondigd

Na een succesvolle 10e editie eerder dit jaar barst Holland Zingt Hazes in maart 2023 weer los in de Ziggo Dome in Amsterdam. Wegens groot succes is er een extra show toegevoegd op zaterdag 18 maart. Ook dit jaar zal een sterren line-up aan artiesten hun feestelijke eerbetoon brengen aan de muziek van André Hazes. Naast de eerder bekendgemaakte namen, maken OG3NE, Kris Kross Amsterdam en Karsu de…

View On WordPress

#Holland zingt Hazes #Jamai Loman #Jeroen van der Boom #Karsu #Medialane #Ogene #Samantha Steenwijk

[rotterdamvanalles]

Corrie van Gorp (1942-2020)

Foto 📸 Van Gorp als Suzanne in Hotel de Botel (1976)

Cornelia Elizabeth (Corrie) van Gorp (Rotterdam, 30 juni 1942 – aldaar, 22 november 2020) was een Nederlands actrice en zangeres.

Corrie van Gorp was een dochter van Piet van Gorp, die deel uitmaakte van het accordeontrio The Three Jacksons.

Van Gorp kwam in 1958 als danseres bij het Amsterdams Ballet en drie jaar later Het Nationale Ballet. Ze kreeg in 1969 een rolletje in de door Wim Sonneveld geproduceerde musical De kleine parade. Ze werd begin jaren zeventig landelijk bekend toen ze samen met Willem Nijholt optrad in twee theatershows van Sonneveld. In 1975 speelde Van Gorp een van de hoofdrollen in de musical Een kannibaal als jij en ik van Freek de Jonge en Bram Vermeulen.

Hetzelfde jaar was zij voor het eerst te zien in een revue van André van Duin. Samen met Frans van Dusschoten vormden de drie jarenlang een populair revuegezelschap. Twee bekende typetjes die Van Duin en Van Gorp samen vertolkten, waren Meneer en mevrouw de Bok. Van Duin bezorgde Van Gorp ook een aantal carnavalhits en filmrollen. Haar grootste succesnummers waren Zo slank zijn als je dochter (1977), Alie van de wegenwacht (1980) en Ik ben tamboer (1981). Tol Hansse en Clous van Mechelen maakten met haar de elpee Corrie van Gorp (1978), met daarop onder andere de single Een Hollandse boerenmeid.

In 1987 trok Van Gorp zich uit het theater terug wegens oververmoeidheid. Daarna woonde ze jarenlang op Aruba. Ook heeft ze in de jaren tachtig in Noordwijk, Zuid-Holland, gewoond. Later woonde zij in Rotterdam.

Grote theatershows deed ze na 1987 niet meer. Haar (geplande) laatste optreden verzorgde zij op 24 september 2007 in Exloo, samen met Van Duin, Lee Towers en Ron Brandsteder en onder begeleiding van het orkest van trompettist Jerry Steyger.

In 2009 was Van Gorp weer te zien op televisie als mevrouw De Bok, in de wekelijkse Dik Voormekaar Show van Van Duin en Ferry de Groot. In september 2009 opende ze (samen met Van Duin, als meneer en mevrouw De Bok) de jaarlijkse Draaiorgeldag in Amsterdam. Ook in het op 30 december 2009 uitgezonden programma ter ere van de 80e verjaardag van Mies Bouwman trad zij samen met Van Duin op als meneer en mevrouw De Bok.

Van Gorp overleed op 22 november 2020 op 78-jarige leeftijd in haar slaap. De uitvaart begon vanaf haar podium in de Oude Luxor in een witte kist.

Foto en Informatie komen van wikipedia.

[dickvanas]

Komende week wordt er sneeuw verwacht!

Ik moest ineens denken aan het overbekende liedje van André van Duin: 'Alles ziet er anders uit als de zon schijnt'. En dit klopt! De temperatuur gaat omlaag en komende week komt het geregeld tot winterse neerslag. Maandag is de kans op een wit landschap groot. Er trekken talrijke sneeuwbuien over en vooral landinwaarts kan het lokaal even wit worden. Het wordt maximaal 2 tot 5 graden en tijdens de nachten gaat het licht vriezen. Ook dinsdag en donderdag komt het nog tot enkele winterse buien. Woensdag is de verwachting nog behoorlijk onzeker, aldus Weeronline. De afgelopen week hebben we voornamelijk vorst en een stralende zon gehad, het weekeind was een beetje maar droog. Maar nu wordt het code geel!

In de kustgebieden zorgt wind van zee ervoor dat de temperatuur te hoog blijft voor serieuze sneeuwval. Door de wind wordt de neerslag vaak vermengd met regen of hagel. Tussen de buien door wordt het 2 of 3 graden in het binnenland en 4 of 5 graden vlak aan zee. Tijdens een felle sneeuwbui ligt de temperatuur rond het vriespunt. In de Limburgse heuvels ligt de temperatuur het laagst, waardoor hier de kans op het behoud van een wit landschap het grootst is. Ook op de Hoge Veluwe kan het sneeuwdekje langere tijd aanhouden.

De matige tot aan zee soms (vrij) krachtige noordwestenwind maakt het voor het gevoel een stukje kouder. Tijdens de nacht naar dinsdag vriest het op grote schaal licht. Op niet gestrooide wegen kan het plaatselijk glad worden door bevriezing.

Woensdag: verwachting nog behoorlijk onzeker, zuidelijk helft mogelijk sneeuw

Dinsdag komen in de noordelijke helft enkele winterse buien voor, maar tot zoveel winterse buien als op maandag komt het niet. In het zuiden wordt het een zo goed als droge dag met een afwisseling van wolkenvelden en soms zon. In de loop van de middag trekken de sneeuwbuien via het noorden het land uit. Het wordt 2 tot 4 graden bij een overwegend matige westen- tot zuidwestenwind.

Woensdag is de weersverwachting nog ronduit onzeker. Vanuit de Atlantische Oceaan trekt een neerslaggebied via Frankrijk richting het noordoosten, maar de exacte koers van dit neerslaggebied is nog onzeker. Mogelijk komt de grens van zachte lucht in het zuiden en koude lucht in het noorden precies boven ons land te liggen. In dit geval krijgt het zuiden of de zuidelijke helft van ons land met neerslag te maken. Nederland bevindt zich in de koude lucht, waardoor de neerslag dan in de vorm van sneeuw valt. Er zijn ook scenario’s waarin het neerslaggebied zuidwaarts van ons land trekt. In dit laatstgenoemde scenario zijn de kansen op sneeuw verkeken. Tijdens de nacht van dinsdag naar woensdag gaat het opnieuw licht vriezen.

Donderdag en vrijdag vaak droog met zonnige perioden

Donderdagochtend valt mogelijk eerst nog sneeuw, maar in de loop van de dag wordt het droger en breekt de zon geregeld door. Vrijdag en zaterdag beloven twee prachtige winterdagen te worden met flinke zonnige perioden. Mogelijk valt vrijdag lokaal nog wat winterse neerslag, maar grotendeels verlopen deze dagen droog. Het wordt 1 tot 3 graden op vrijdag en maximaal 4 graden op zondag. Tijdens de nachten vriest het licht. Vanaf zondag wordt de verwachting een stuk onzekerder.

Bron: Telegraaf, Door Dick van As

[koiengel]

Op bezoek bij de ZEN vijver van André de Groot

Op bezoek bij de ZEN vijver van André de Groot

Ja dat was me wat, een afspraak die meerdere keren verzet was. Ik ging vandaag op bezoek bij André de Groot. Velen kennen hem, hij is altijd te vinden op Koishows omdat hij daar meestal aan mee doet. En niet onverdienstelijk, nee zeker niet.

ZEN vijver

Diegene die André kennen weten dan waarschijnlijk ook dat hij een ZEN vijver heeft. Voor die niet weten wat een ZEN vijver is zal ik dit…

View On WordPress

#Mature Champion #ZEN vijver #Koivrienden.com #Airlift #John de Leur #André de Groot #Chikara Koi #Koi #Koiengel

[junkyard-gifs]

Mark van Beelen (Dutch tour Mungojerrie) covering Munkustrap.

“I was a cover for Munkustrap on the Dutch Tour 2006/2007. I didn't get to play it that much as a 3rd cover, though I did go on 4 or 5 times which was very exciting. Michael Gruber was a huge inspiration for me. I could really identify with him in that role. I also copied some of his physical charactaristics.”

With swing Michelle Splietelhof; Andrés Pérez Lopez as Pouncival; and Roberto de Groot (first cast Munkustrap). Roberto is in the green singlet and Mark in the blue-grey.

#artist quotes #c: munkustrap #c: pouncival #c: raffish crew #backstage #mark van beelen #roberto de groot #andres perez lopez #michelle splietelhof #2006 dutch tour #munkustrapxpouncival

[lesser-known-composers]

Arthur De Greef (1862-1940) Piano Concerto No. 2 in B-flat minor

 I. Angoisse (Fear): Agitato  0:00 II. Separation: Lento ma non troppo  13:20 III. Sursum corda! (Let all hearts rejoice!): Con moto ed energico  19:58

André De Groote, piano Moscow Symphony Orchestra Frédéric Devreese, conductor

Arthur De Greef (1862 –1940) was a Belgian pianist and composer

#Arthur De Greef #Piano Concerto

[rausule]

Avant-dernière page de la Révolution théâtrale française

La Chimère het 'n sekere aantal minderjarige skrywers kom onthul; en dit is uit hulle werke dat kritici die teorie van die teater van stilte afgelei het»¹¹; teorie wat, om die waarheid te sê, die skrywers self verwerp het. Die ster van Gaston Baty se vertonings was Marguerite Jamois. Dit is met die oë wat hy opsê en, indien moontlik

sê, op die lippe. Onder sy oë, waarin die getye oorstroom, is sy mond soos 'n liggende golwe,

wat fladder om te ontsnap, om te lewe.

Vir my is dit in Die Dibbuk dat Marguerite Jamois haar groot skepping gemaak het. Die onderwerp van hierdie toneelstuk is bekend. ’n Jong teologiestudent word gedwing om af te skei van die vrou wat hy liefhet en wat teologies vir hom bestem was. Die student sterf die oomblik wat hy op die punt is om sy geheim te openbaar, en die manier waarop dit alles gebeur, kan hom laat glo dat hy reeds dood is wanneer hy sy geheim openbaar. Op die oomblik van die dood begin sy gees dwaal, en hy kom inkarneer in hierdie vrou; en in 'n buitengewone toneel praat Marguerite Jamois met die stem van die man wat terugeis wat vir hom bedoel was, dit is sy vrou.

Ek het Jamois in byna al haar optredes gesien. Ek het haar sien optree, oë toe en mond toe, toe wesens. In hierdie werk beliggaam sy 'n wese wat in homself opgesluit is, maar wat uit die diepte van homself praat; en die stem waarmee hierdie wese sy eiendom geëis het, is een van die verskriklikste dinge wat ek nog gehoor het

Gaston Baty het 'n teaterteorie. Vir hom is die teks, anders as Copeau se opvattings, nie meer as een van die elemente van die toneel nie, en lig speel sy rol in die geheel. Maar wanneer 'n mens die vertonings sien wat deur Gaston Baty opgevoer is, lyk dit nie of hy nog daarin geslaag het om sy konsepte ten volle te verwesenlik nie.

As in die teater die teks nie alles is nie, as selfs die lig ewe 'n taal is, beteken dit dat die teater die idee van 'n ander taal bewaar, wat die teks, die lig, die gebaar, die beweging, die geraas gebruik. Dit is die Woord, die geheime woord wat geen taal kan vertaal nie. Dit is op 'n manier die taal wat verlore geraak het na die val van Babel. Hierdie taal, hierdie verlore taal, hierdie soort antieke waansin, hierdie duizelingwekkende utopie, het sommige mense in Frankryk gedink hulle kan in die teater herontdek.

Gaston Baty het met Maya, The Dibbuk en onlangs met Crime and Punishment, van die beste

openbare suksesse van naoorlogse teater in Parys¹2

In 1923 het Jacques Hébertot in sy cité du théâtre, in Parys, laan Montaigne, vier avant-garde regisseurs bymekaargebring: Louis Jouvet, Gaston Baty, Georges Pitoëff en Komissarzhevsky. In dieselfde tydperk het dit asiel gegee aan die Russiese ballette, die Sweedse ballette en aan The Bride and Groom of the Eiffel Tower, deur Jean Cocteau¹³; tot musiek sowel as tot die avant-garde skildery van die jare 1920-26. ’n Mens kon stelle [dekore] sien deur Picasso, Georges Braque, Othon Friesz, André Derain, Giorgio de Chirico, en selfs deur Surrealiste soos Max Ernst en Joan Miró. Die Surrealistiese groep het in opstand gekom teen wat dit 'n verraad van Surrealistiese skilderkuns noem, en in 'n onvergeetlike skandaal het hulle Max Ernst en Joan Miró¹ aangeval. Vanuit die galerye het ons veelkleurige skoenlappers sien skarrel en hulle daarvan beskuldig dat hulle suiwer digters verraai. Daar is gesien hoe Aragon skree met 'n yslike spoed, hardloop soos 'n mal man, met die risiko om te val, op die borswering van die bokse, op die derde verdieping. En soos 'n kleed het 'n ontsaglike swart lap op die kaal skouers van die dames van die aristokrasie geval.

In dieselfde tydperk, op die tweede verdieping van die teater, het Georges Pitoeff Liliom, deur François Molnar, en The One Who Gets Slapped, deur Andreev opgevoer. En Komissarzhevsky stel Čapek se R.U.R., die robotte, bekend. Georges Pitoëff het hom in 1919 in Parys bekend gemaak met The Fallen, deur Lenormand, en 'n Ierse toneelstuk,

Die skelm van die Weste.

Op die gebied van opvoering het Pitoëff se onthullings oor beligting en atmosfeer gegaan. Danksy hom is Russiese werke, The Power of Darkness, deur Tolstoy, en oom Vanya, deur Chekhov, vir die eerste keer in 'n eg Russiese atmosfeer aan die Franse publiek vertoon¹5. En vir die eerste keer het Georges Pitoëff die gevoel van ’n akteur wat met sy eie lewe speel en gereed is om dit te gee na die Franse verhoog gebring. Maar die groot openbaring van Pitoëff se teater was, onbetwisbaar, Ludmilla Pitoëff. Wie doen nie

68

hy het Ludmilla Pitoëff sien huil voor Liliom se lyk, hy weet nie wat dit beteken om te huil nie, nie net op die verhoog nie, maar in die lewe. Ludmilla is 'n siel waarin die lewe hartklop.

Louis Jouvet, wat 'n akteur by Copeau was en wat onder meer geweet het hoe om outentieke geweld te kweek

as akteur het hy deur Hébertot 'n teater van verhoogtegniek aangebied; daar is niemand, soos Jouvet, wat die toneel terselfdertyd as akteur, regisseur, argitek en elektrisiën ken nie.

Later kon Jouvet sy eie teater stig, en vandag die styl van scenografie en

van beligting à la Jouvet is bekend in Parys en oor die hele wêreld. Louis Jouvet se groot teatrale ontdekking was Jean Giraudoux wat van 'n gesofistikeerde en gestileerde skrywer in 'n gestileerde en gesofistikeerde dramaturg verander het. En almal wat 'n smaak het vir gimnastiek

vernietheid en salto's van denke, sal plesier skep in die toneelstukke van Giraudoux¹6.

In 1925, 'n jaar wat blykbaar noodlottig vir die teater was en waaruit 'n hele wêreld sal ontstaan, het 'n geheimsinnige man verskyn, wat in kamers sonder meubels gewoon het en wat later "die derwisj" genoem is, omdat hy beweer het dat hy spandeer het. baie jare in die sy lewe onder die derwisje van die Kaukasus.

By geleentheid van die herlewing van Pelléas en Mélisande, deur Maeterlinck, in 'n skilderagtige toestel deur Lugné-Poe¹", was ek verras deur 'n buitengewone beligtingstelsel, waarin die lig werklik leef, het ek gevoel, dit 'n reuk afgee, dit is omskep in 'n soort van 'n nuwe karakter, en die laaste bekommernis van die "derwisj" was blykbaar dié om lig aan sy tonele en sy akteurs te gee.

'n Lig wat nie verlig nie en waaruit 'n sterk reuk blyk te kom, daar is - het ek gedink - 'n gees daar binne

skaars.

En een aand, in 'n kafee, 'n honderd meter van die teater, het ek myself voor 'n woedende karakter bevind, met 'n groot snor, sy gesig gedraai soos 'n wingerdstok, wat elke vraag wat hy gevra het, met beledigings beantwoord het.

geplaas is.

En te midde van hierdie beledigings het 'n vreemde idee van die natuur en van die lewe van tyd tot tyd gelyk. "Salzmann, vertel hulle my, is die skrywer van die beligtingstyl wat jou so beïndruk het." [So ek het hom daarvan vertel.]18

"Sal jy glo, het hy geantwoord, dat hierdie imbesiele nie kon sien dat daardie lig sensitiwiteit vir hulle was nie, dat daar geen lig sonder sensitiwiteit is nie?" En vir meer as drie ure, stap van die Pia de l'Alma na die Gare Saint-Lazare, het ons saam met

praat een verskriklike Februarie-aand...

Vir hom was daar net idiote. Die lewe, in die gedagtes van die hedendaagse mensdom, was maar 'n vae idee. En die manne van die teater was die mees idioot van almal. “Daardie donker ligte wat haar getref het, het sy vir my gesê, hulle vind te donker. Dit is dat hulle nog nie by 'n idee uitgekom het wat beter is as dié van die vyf sintuie nie: reuk, smaak, aanraking, sig en gehoor. Asof die teater nie gemaak is om die wêreld van die sintuie te oortree nie. Die lewe van die sintuie, ons leef dit daagliks. As die teater ons nie help om onsself te kruis nie, wat sal dit help!.....

En ek praat toe met hom oor 'n verlore taal, en wat deur die teater herontdek kon word. Sy antwoord was dat poësie, die werklike een, en nie die poësie van digters nie, die geheim van hierdie taal bewaar, en dat sekere gewyde danse nader aan die geheim van hierdie poësie kom as enige ander taal.

Salzmann was 'n ingenieur, argitek en uitvinder. Hy het op die verhoog van die Théâtre des Champs-Élysées 'n soort ligte boog gebou wat nie minder nie as sestigduisend lampe dra. Salzmann is verlede jaar in Switserland dood aan keelkanker¹⁹.

Maar sedertdien kon beligtings in die styl van Salzmann op die tonele gesien word, waarin 'n sekere manier om die lig te manipuleer, asof 'n kleurorrel gespeel word, wat ook in beligting voorkom.

69

#Avant-dernière page de la Révolution théâtrale française #afrikaans #south africa #La Chimère