#Baskenland

[schottisreisetagebuch]

Das Pintxos-Paradies

Einer der Meisterköche von San Sebastian

San Sebastian / Lekeitio / Deba

Die Basilika von Leitiko

Sightseeing San Sebastian / Lekeitio / Deba:

Der prachtvolle Stadtstrand von San Sebastian (Goldene Sichel)

Kathedrale ‚Buen Pastor‘, San Sebastian (neugotisch, prachtvolle Glasfenster)

Das Rathaus von San Sebastian

Museo ‚San Telmo‘ (im einstigen Benediktiner Kloster lernt man Kunst und Leben im Baskenland)

Palacio de Congresos (der kühne Bau von Rafael Moneo ist mehr als einen Besuch wert: Opern, Konzerte und das Filmfestival finden hier statt)

‚Basílica de Santa Maria‘ in Lekeitio (schöne Kirche mit ebensolchem Platz direkt am Meer)

Lekeitio

Tipps:

Ein Spaziergang auf der Promenade ‚Paseo de la Concha‘ in San Sebastian, entlang der weißen Stadtstrände und später dann… ein Bad in den Fluten des Atlantiks!

Monte Urgull (schöne Aussicht über die Bucht von San Sebastian)

Der Hafen von Lekeitio (das Fischerdörfchen am Atlantik ist unbedingt einen Abstecher wert)

An der Küste bei Deba wartet ein geologisches Highlight: Der Flysch! Klippen mit einer 50 Millionen Jahre alten Geschichte

Flysch von Deba

Essen und Trinken:

In der Altstadt von San Sebastian von einer ‚Pintxos‘-Kneipe in die andere gehen und das Leben genießen!

‚Restaurante ARZAK‘ (Juan Mari Arzak ist der König der ‚New Basque Cuisine‘ – eines der besten Gourmet-Tempeln der Welt)

‚Restaurante Prim Erretegia‘ (vom Boot auf den Tisch - am Hafen von Lekeitio isst man fangfrischen Fisch)

Insel San Nicolàs vor Leiketio / Ausflug in der Gegend von Deba / Die Klippen von Deba haben eine 50 Millionen Jahre alte Geschichte

Der Pintxo

„Das Baskenland ist ein kulinarisches Paradies, dessen Vielfalt mit der Tradition der Seefahrer und dem Leben in den Bergen des Hinterlandes korrespondiert. In den letzten Jahrzehnten verschmolz dies zur ‚Nouvelle Cuisine‘ des Baskenlandes. Die Liebe zu gutem Essen, um das sich ein Großteil des Soziallebens der Region dreht, ist hier mehr als nur Tradition, es ist Herzensbildung. Der Atlantik, die Felder, Wälder und Gärten decken den Tisch, fang-, pflück- und jagdfrisch. Fleisch, Fisch und Meeresfrüchte gibt es hier in Fülle, dazu frisches, selbstangebautes Gemüse. Der Vielfalt und der Phantasie sind keine Grenzen gesetzt. Aus der ganzen Welt reisen Gourmets an, um an den gedeckten Tischen der Basken Platz zu nehmen und wahre Vermögen neben den Tellern liegen zu lassen. Warum wohl? Die Köche gelten als die besten der Welt und die Speisen sind jeden Cent wert.

Pintxo

Zur wahren Meisterschaft wurde hier im schroffen Norden der Halbinsel ein Brötlein kreiert, das anderswo ‚Sandwich‘ heißt, hier aber: Pintxo (‚Pintscho‘). Anderswo kennt man sie als ‚Tapas‘, - Häppchen, die längst Kultstatus genießen. Ihre Vielfalt lässt sich nirgendwo sonst in Spanien toppen. Längst schon haben sich Pintxos von simplen Sattmachern zu Miniaturen kulinarischer Kunstwerke gesteigert. Auswahl und Lokaldichte der Pintxos-Bars sind am Golf von Biskaya rekordverdächtig. In San Sebastian habe ich bei ca. zweihundert Kneipen, in deren Thekenauslagen die Wunderwerke ausgestellt sind, zu zählen aufgehört. Man bestellt ein Glas Wein, bedient sich an der Theke von den reichhaltigen Platten und Schüsseln und verrechnet seine Konsumation erst bei Verlassen des Lokals. Angeblich überwachen aufmerksame Augen im Hintergrund den Appetit der Gäste, wahrscheinlicher ist, dass man sich einfach auf den Anstand der Feinschmecker verlässt. Naschkatzen sind nun mal ehrlich.

Pintxo

Und wenn im Trubel der Ereignisse das ein oder andere ‚schwarze‘ Brötchen über den Tresen geht, was soll’s – die Küche öffnet ihre Türen für Heerscharen von Kellnern, die mit übervollen Schüsseln für Nachschub sorgen. Draußen, vor dem Lokal stehen derweil Schlangen von Besuchern und warten auf Einlass... 

Pintxo

Wenn ich von ‚Brötchen‘ spreche, so trifft das freilich nur in den seltensten Fällen zu. Unter ‚Pintxos‘ versteht man deutlich mehr: Auf Tellerchen angerichtete Miniatur- Menüs, die, jedes für sich, wahre Kunstwerke darstellen, spiegeln sie doch die gesamte Bandbreite der baskischen Küche wieder. Traditionelle Pintxos bestehen aus den Grundzutaten Brot, Kartoffeln, Gemüse, Fisch, Fleisch, Wurst und Käse, kombiniert mit Peperoni, Oliven und Anchovis, Krebsfleisch, mit einem Klecks Kaviar oder mariniertes Fleisch mit Pilzen. Es gibt nichts was es nicht gibt. Letztlich entscheidet die Meisterschaft der Küche, die oft vom Künstler Vater an den Künstler Sohn weitergegeben wird.

Im 'Casa Schotti'

Das Baskenland ist ein Volk der Künstler und Köche. Nur wissen das die Wenigsten. Zum Glück!“

Sundown über dem Atlantik

#Michael Schottenberg #Schotti #Schotti to go #Schotti unterwegs #Schotti unterwegs im Baskenland #Baskenland #San Sebastian #Donostia #Pintxo #Pintxos #San Sebastian – Donostia #Euskadi #Leitiko #Atlantik #Deba

[dutchjan]

April 05, 2024

#getaria #Museo Cristóbal Balenciaga #Cristóbal Balenciaga #baskenland #spanje #modeontwerper #de grootste #vorm #belijning #volume #españa #droom #wens

[als-aargauer-unterwegs]

Letzter Tag in Bilbao Vollständiger Bericht bei: https://agu.li/26U Die letzten Stunden in Bilbao.

#Baskenland #Bilbao #Sommer #Spanien

[stuyfssportverhalen]

Boulevard

Dan was er ook nog Paolino Uczudun, bijgenaamd de Baskische Houthakker. Paolino, tijdens de roaring twenties een zwaargewicht bokser, voorzien van een verwoestende ‘linkse’. En daar graag gebruik van maakte. Ook in het sportpaleis Velo d’ Hiver in het  Parijs van 1925, waar een gevecht op de rol stond, tussen lokale favoriet Marcel Nilles en de Houthakker. Een gevecht om des keizers baard, want…

View On WordPress

#Baskenland #Falagan #Franco #Marcel Nilles #Paolino Uczudun #Velo d’ Hiver

[madnyread]

Im Urlaub immer die Bibliotheken im Blick… besonders schön, diese hier in #Sare im französischen #Baskenland ♥️ #bibliotheque #bibliophile #bücher #lesen https://www.instagram.com/p/Ci8Bt1Htz8T/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#sare #baskenland #bibliotheque #bibliophile #bücher #lesen

[gwendolynlerman]

Hola Marta!

Hier sind jetzt die Gerichte, die wir am Tapas sin carne Kochkurs gemacht haben:

Guacamaole

Aioli

Albondigas o Tortitas de frijoles negros (die waren sehr lecker und auch gar nicht trocken :D)

Champiñones rellenos de queso fresco (super Snack)

Coca de pisto Valenciana (Der Teig war echt einfach zu machen, hätte ich nicht gedacht)

Croquetas de Champiñones und Croquetas de zanahoria, puerro y dátiles

Ensalada de Peras

Escalivada

Espinacas a la Catalana

TORTILLA DE PATATAS

War alles auf jeden Fall sehr lecker und ich werde mich an ein paar dieser Gerichte zuhause versuchen :)

Hast du noch eine Lieblingstapas?

Schönen Tag dir und ein schönes Wochenende !!

Hola, Sophie!

Die Tapas klingen wirklich lecker! Viel abwechslungsreicher als gedacht 🤩 Welche war deine Lieblingstapa?

Diesen Sommer hab ich eine Tapa aus Marmalade und panierter Idiazábal Käse (aus dem Baskenland und Navarra) probiert (oben im Bild). Die war wirklich lecker!

Wünsche ich dir auch ein schönes Wochenende!!

#ask #langblr #german

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret (1908), Portret van Émile Bernard (1897), Reizende muzikant in Rouen (1891), Tegenover de Moulin Rouge (1890), Bloedende Christus (1911), De kardinaal (1912) [en ter vergelijking: Portret van Nino de Guevara door El Greco (ca. 1600)], Het Anker (De kluizenaar) (1907), Spaanse boeren (1905), De danseres (1912), Buste van een picador (1910) en Het slachtoffer van het feest (1910) door Ignacio Zuloaga Waar?   Tentoonstelling Mythos Spanien – Ignacio Zuloaga 1870-1945 in Bucerius Kunst Forum, Hamburg

Wanneer?   5 maart 2024

In samenwerking met de Kunsthalle Múnchen ontwikkelde het Bucerius Kunst Forum in Hamburg de tentoonstelling Mythos Spanien, gewijd aan de Spaanse schilder Ignacio Zuloaga (1870-1945).

Zuloaga werd in 1870 geboren in Eibar in Baskenland. In 1889 of 1890 trok hij naar Parijs, het toenmalige wereldcentrum van de kunst. Ook later zou hij nog regelmatig naar de lichtstad terugkeren. De jonge Zoluaga was bevriend met kunstenaars, musici en schrijvers. Zo deelde hij een atelier met Paul Gauguin, was bevriend met Auguste Rodin en ging  samen met Maurice Ravel op reis. Als je de schilderijen uit deze Parijse periode bekijkt, zie je een jongeman die nog op zoek is naar zijn eigen stijl. Zijn werk toont invloeden van naturalisme, impressionisme en symbolisme. Drie schilderijen die naast elkaar aan dezelfde muur hangen, laten de variatie in zijn stijlen zien: een muzikant in Rouen, een portret van collega-kunstschilder Émile Bonard en een dame van lichte zeden in een café. Dit laatste schilderij vind ik zelf heel interessant. Op het eerste oog zien we een keurig geklede dame, zittend  aan een tafeltje bij het raam. Eind negentiende eeuw was het allesbehalve gepast voor een dame om alleen in een café te zitten. Het gaat dan ook hoogstwaarschijnlijk om een prostitué die wacht op een nieuwe klant. De stoel naast haar is uitnodigend leeg. Het raam kijkt uit op de Moulin Rouge, een plaats waar het vermaak op zijn zachtst gezegd enigszins seksueel gekleurd was.

Parijs bracht de kunstenaar niet waar hij naar zocht. Hij wilde Spaans schilderen. Dus keerde hij terug naar zijn vaderland. Spanje was ooit een wereldmacht was geweest, maar was nu zijn laatste koloniën kwijtgeraakt en was op zoek naar een nieuwe identiteit. Zuloaga droeg hieraan bij door typisch Spaanse thema’s te schilderen. Hierbij ging het niet altijd om een weergave van Spanje zoals het daadwerkelijk was. De kunstenaar greep terug op ‘Il siglo de oro’, de gouden eeuw van de Spaanse schilderkunst met schilders als Velazquez en El Greco. Hun invloed is dan ook terug te vinden in zijn werk.

Een interessant deel van de tentoonstelling is gewijd aan het religieus erfgoed van Spanje. Zijn kruisiging is bijzonder opmerkelijk. We zien hier namelijk niet, zoals in de kunstgeschiedenis gebruikelijk is, Jezus aan het kruis, met naast hem Maria en Johannes. We zien een daarvan afgeleid Spaans ritueel. Jezus is vervangen door een beeld van Christus aan het kruis. Dat beeld is, zoals in de Spaanse traditie al sinds de contrareformatie gebruikelijk is, hyperrealistisch. Het bloed gutst over het lichaam van de gekruisigde. Van de priester links kun je je afvragen of zijn gedachten wel bij het ritueel zijn. De andere aanwezigen vormen nauwelijks een groep. Het zijn losse individuen die elk op hun manier deel van de scène uitmaken.

Ook De kardinaal is geen doorsnee portret van een reële kardinaal. De afgebeelde persoon is een van Zuloaga’s favoriete modellen. Zijn ingevallen wangen en stoppelige baard stralen niet bepaald gezag en waardigheid uit. Hoewel je in eerste instantie denkt dat de kardinaal in een landschap zit, blijkt dat een illusie. Een gordijn en een tafeltje maken duidelijk dat we tegen een toneeldoek aankijken. Het hele tafereel is in scène gezet, als door een regisseur. Het schilderij grijpt duidelijk terug op een bekend werk van El Greco: Portret van Niño de Guevara. De inquisiteur is hier vervangen door een eenvoudige landarbeider. Een grappig detail is dat het brilletje dat El Greco’s kardinaal op de neus heeft, bij Zuloaga in de hand wordt gehouden. Wellicht is het schilderij een parodie op het werk van de zeventiende-eeuwse meester, maar waarschijnlijker is dat Zuloaga een eerbetoon wil brengen aan de door hem zeer bewonderde kunstenaar.

Voor wie nog mocht twijfelen aan de invloed van El Greco op de kunstenaar die in deze expositie centraal staat, moet maar eens goed kijken naar Der Anachoret (Der Einsiedler). Het slungelige, maniëristisch weergegeven lijf en de extatische blik van deze kluizenaar zou op een tentoonstelling van werk van El Greco niet misstaan.

In 1898 trok de schilder naar Segovia. Daar schiep hij veel van zijn belangrijkste werken: schilderijen van het karige rauwe landschap en zijn archetypische bewoners.

Naast de katholieke religie behoren ook de flamenco en het stierengevecht tot het Spaanse culturele erfgoed dat Zuloaga uitbeeldt. In Sevilla nam hij zelf deel aan stierengevechten. Misschien wel het meest indrukwekkende schilderij van deze tentoonstelling toont geen moedige toreador of jonge stierenvechter met veel bravoure. Het werk laat een vermoeide oude picador (een met lans uitgeruste hulp van de toreador) zien. De man rijdt op een mager paard. Ook het paard lijkt moe en zijn gang sjokkend. Beiden zitten onder het bloed. De achtergrond is duister en onheilspellend. De zaaltekst trekt een vergelijking met Don Quichotte en zijn paard Rosinante. De verslagen ruiter zou symbool staan voor de positie van Spanje, dat in 1898 de laatste van zijn koloniën, en daarmee zijn plek op het wereldtoneel, verloor.

#ignacio zuloaga #el greco

[jurjenkvanderhoek]

DE CAMINO VAN ANTÓN HURTADO HEEFT GEEN STIPOP DE HORIZON

Hij vindt zijn inspiratie al wandelend langs ’s Heeren wegen. Dolend en dwalend door de landschappen van Navarra en Baskenland. Zijn thuishaven is Bilbao, zijn geboortegrond Pamplona. Door die stad loopt een pad naar Santiago de Compostella in Galicië. Het einde van de voettocht naar de relieken van de beschermheilige van Spanje, apostel Jacobus de Meerdere. De oude Keltische weg naar het verre westen, het einde van de wereld – finis terrae. Deze wordt nu schoorvoetend, stapvoets maar met opgeheven hoofd aangevangen. Als is het een pelgrimage, als doet men boete. Of als is de reiziger op kalme zoektocht naar God en komt zichzelf tegen langs berg en dal.

Antón Hurtado echter loopt om zijn kunst te laven. Caminar para disfrutar del arte. Zijn wandeling is de voedingsbodem voor zijn scheppen, en camino a crear. Hij is over dat Jacobspad gegaan, hij heeft heuvels bewandeld en bergen beklommen. Op zoek naar de essentie van het landschap. Onderweg details registrerend. Schetst deze in een realistische stijl om het gevoel en de idee bij die plek vast te houden. Maakt aquarellen van het landschap en werkt deze thuis in het atelier uit in abstracte composities. Daar in de werkruimte vindt hij uiteindelijk het wezenlijke van de omgeving, de kern van de realiteit.

De Spaanse kunstenaar laat op dit moment zijn werk zien bij Kunstlokaal No.8 in Jubbega. Naast de zichtbaarheid van het landschap is het surreële daarvan geplaatst. Om het verhaal duidelijk te maken verduidelijkt galeriehouder Marcel Prins. Surrealisme als in bovennatuurlijk, het onzichtbare zijn. De lijnen en vlakken die in de natuur te herkennen zijn wanneer ik er oog voor heb. Meestal zijn deze landmerken overwoekerd door mijn gedachten. Door aannames op welke manier ik zal kijken. Vooroordelen hoe de wereld erbij hoort te liggen. De vertaling van Hurtado overzie ik niet, in eerste instantie. Deze ligt evenwel voor het oprapen, aan mijn voeten zo gezegd. In de lappendeken kan ik de voetstappen van de kunstenaar volgen. Met hem oplopen. Want in zijn werk gaat het om het op weg zijn, om het kijken, de beweging en het maken.

Hij is letterlijk op weg door de landschappen van zijn geboortestreek. En figuurlijk op reis door zijn leven, door het oeuvre. Hij gaat almaar door, loopt volhardend voort. Maar niet recht op zijn doel af. Dat zou zijn eindpunt betekenen. Daar is de kunstenaar niet aan toe, nog. Hij wil onderzoeken, experimenteren. Het landschap onderwijst hem, hij is de leerling en leert doorlopend. De vormen en kleuren, de ruimte en het licht, neemt hij tijdens de voettochten mee in zijn schetsboek. Op de wandelingen legt hij zijn waarnemingen vast. Deze geschetste herinneringen werkt hij uit tot de idee zichtbaar wordt, het ondervonden gevoel op die plek.

Het is zijn emotie die in hoekige vlakken op doek en papier staan. Deze vertaling van de veelvormige realiteit tot enkelvoudige abstractie laat mij het tweeluik “zuurkoolpakhuis” van Willem van Althuis in gedachten komen. Willem deed toen in al zijn ongekunstelde oprechtheid wat Antón overdacht en weloverwogen nu doet. Onbekend als Hurtado is met dat werk blijkt de geest dezelfde. Wandelen er twee zielen langs de historie met éénzelfde gedachte. Lijkt Willems’ idee gereïncarneerd in Antóns’ denken. De laatste heeft deze aanzet sterk en tot in finesse uitgewerkt. Maar de geest van de kunst waart door alle landen. De kunst kent geen grenzen. Friesland is een provincie van Spanje. Kunst is niet taaleigen. Iedereen kan het spreken en elke verstaander kan het beluisteren. Soms alleen moet je de toespraak vaker horen om de uitspraak te doorzien.

Antón Hurtado verstaat het landschap dat hij bewandelt. Hij doorziet de omgeving op zijn voettocht. Registreert de zichtbaarheid. Legt zijn ervaring vast in transparant geschilderde horizontalen en verticalen. Net als de flora en de fauna in dat landschap ontmoeten deze wiskundige eenheden op doek elkaar. Daardoor en daarmee worden nieuwe vormen gemaakt. De creatie neemt niet altijd duidelijk de oorsprong in herinnering. De horizon die het landschap tekent is veelal ver te zoeken of helemaal niet aanwezig. Want de kunstenaar graaft dieper dan de zichtbare werkelijkheid. Het is zijn realiteit die is ervaren en ondergaan bij het kijken. Het is een herschepping van de veelheid aan indrukken. Die verscheidenheid wordt gereduceerd tot een enkelvoudige uitdrukking. De essentie van zijn reflectie op het landschap.

Is voor de pelgrim Santiago de Compostella het einddoel, of Mekka, of Trondheim, of de Sint Pietersberg, of waar dan ook om zich te bezinnen. Voor Hurtado is het wandelen naar en aankomen op een bepaalde plek niet het eindpunt. Eigenlijk begint dan pas zijn tocht, zijn reis naar de verdere grens om deze vervolgens over te steken. De doelstelling wordt voortdurend gewijzigd. Hij tekent zijn eigen plattegrond uit, maakt zijn persoonlijke navigatie. De stip op de horizon wil hij niet bereiken, nog niet. Het oeuvre breidt daarom almaar uit. Wordt breder en verdiept zich gaandeweg. Want iedere keer en na elk volgend schilderij kan de vormgeving met nog minder beeld toe. Om de bodem te bereiken, het hart sneller te laten kloppen. De kern te halen, te komen tot het wezen. Iedere volgende creatie is het doel, de bestemming die bij leven nooit zal worden bereikt.

CAMINAR. Tekeningen en schilderijen van Antón Hurtado bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. 7 tot en met 29 oktober 2023.

#Kunstlokaal No.8 #Antón Hurtado #caminar #abstract #landschap #kunst #tentoonstelling

[fraumogehtaufreisen]

Heute sind wir im Baskenland angekommen. Mir war gar nicht bewusst, welch eigene autonome Region das hier ist. Die Sprache der Basken, baskisch, ist wohl die älteste noch gesprochene Sprache Europas und wird zumindest von allen Menschen, mit denen ich heute kommuniziert habe, anstelle von spanisch gesprochen.

In Bilbao, was bereits zum Baskenland gehört, gab es doch tatsächlich direkt beim Guggenheim einen Parkplatz (manchmal darf man auf einfach Glück haben) und dadurch, dass Hunde nicht mit rein können, haben wir uns das Museum mit seiner eindrucksvollen Architektur von außen betrachtet. Insgesamt war Bilbao recht grün und entspannt.

Unser Stellplatz heute hat wieder weit über dem Meer an der Costa Vasca einen wunderschönen Blick aufs Meer und grenzt unmittelbar an den Nationalpark Deba-Zumaia kostaldeko bidea, indem wir schon direkt die Abendrunde gedreht haben.

Hier machen wir auf jeden Fall Höhenmeter. Entweder geht es hoch oder runter:-) Morgen geht es auf jeden Fall zu Fuß durch den Nationalpark an der Küste und den Klippen entlang!

[lapalma-bamberg]

11.4.2023, 17:25 Uhr, Baskenland

Frankreich ist nicht mehr weit! Und baskisch ist so wie spanisch, nur einmal geschüttelt, wie an „aireportua“ gut zu sehen ist 😅

[schottisreisetagebuch]

Schotti auf der Buch Wien 23

Vom Entdecken der Buch Wien 23

Auch dieses Jahr bin ich wieder auf der Buch Wien im Messezentrum dabei, sowohl auf der ORF Bühne als auch auf dem Stand des Amalthea Verlags B27 (siehe Plan). Und ich freue mich schon, Euch alle zu treffen. Gerne signiere ich Bücher und freue mich darauf, Euch persönlich kennen zu lernen.

Auf der ORF Bühne

Ob Baskenland, Vietnam, Ligurien, Indien oder die Faröer-Inseln – für Weltenbummler Michael Schottenberg ist das Reisen ureigene Notwendigkeit und Sehnsuchtserfüllung. Kein Wunder, dass er neben seiner zahlreichen Leserschaft auch das TV-Publikum der „Studio 2“-Reiserubrik „Schotti to go“ allwöchentlich in seinen Bann zieht. „Schottis“ Reiseberichte aus aller Welt sind Kaleidoskope der besonderen Art: Unbekanntes, Überraschendes, Verborgenes, Geschichten und Begegnungen mit Menschen, erzählt von einem Entdecker und Reisephilosophen. Reisefieber garantiert!

Moderation: Martin Haidinger, Ö1

Der Standortplan © Buch Wien 23

Die ORF-Bühne findet Ihr gleich hinten in der Mitte des Saals, den Stand des Amalthea Verlag gleich links neben der ORF Bühne, das rosarote Rechteck auf dem Plan.

Am Amalthea Verlag Stand

Nach dem Gespräch findet Ihr mich gleich bei der Bühne wo ich gerne Bücher signieren werde.

Amalthea Verlag Stand B27

Am Heumarkt 19 A-1030 Wien 0043 1 712 35 60 [email protected] https://www.amalthea.at 

Ich freue mich auf Euch!

#michael schottenberg #schotti #schotti unterwegs #schotti to go #österreich #orf #studio 2 #ORF Bühne #Buch Wien #Buch Wien 23 #Messezentrum Wien #Buchmesse #Vom Entdecken der Welt

[guerrerense]

estación Zumaia por Peter Velthoen Por Flickr: FEVE FZZ Fz6 en Fz2 Baskenland / país Vasco Spanje / España 9 september 1983

[als-aargauer-unterwegs]

Fernfahrt nach Bilbao: Teil Mungia nach Bilbao Vollständiger Bericht bei: https://agu.li/26T Letzte Etappe auf unserer Fahrt durch Spanien. Das GPS registrierte 54.5 KM und 670 Höhenmeter.

#Barakaldo #Baskenland #Bilbao #Leioa #Loiu #Mungia #Santurtzi #Sommer #Spanien #Zierbena

[kleinesammlung]

weit weg

ich war noch nie so viel verreist wie dieses jahr. ich war auch noch nie so weit weg und so wenig und doch so viel da. ich war noch nie so viel zuhause.

meinen geburtstag feiere ich dieses jahr endlich woanders. wir landen im nebel am bodensee, wir hätten überall sein können, es war schön. die liebsten menschen kommen mit und umarmen mich, ich bin nicht zuhause und doch. um mitternacht zum zweiten tag im jahr zünden sie mir wunderkerzen an und zwischen süßem portwein und ausflügen auf den balkon habe ich den schönsten geburtstag.

im märz verändert sich vieles, es ist alles wie immer. zwischen zwei jobs nehme ich mir zwei wochen und fliege weg. so weit weg wie noch nie, so naiv wie immer. ich suche den günstigsten flug und lande an der westküste von costa rica. es sind nur wenige tage, die ich zwischen strand und regenwald umherspringe, aber sie sind so voll. voll mit souvenirs jeglicher art, die ich mitnehme, im herz, im kopf, unter der haut.

ostern verbringe ich mit dir im baskenland. es ist kalt und regnerisch und das meer verschwimmt im nebel. der heizstrahler und du wärmen mich und ich komme zur ruhe. mein kopf beginnt sich zu entspannen und die tage vergehen viel zu schnell. wir springen trotz der kälte in die wellen, ich fotografiere wie du und das meer eins werdet. die welt draußen findet für mich nicht statt, ich bin bei dir und bei mir.

es folgen immer wieder dazwischen kurze ausflüge um herzmenschen zu sehen und zu drücken, weniger als in den jahren zuvor leider. mein leben und mein kopf nimmt mich gerade so sehr ein, dass ich es oft nicht schaffe berlin, münchen oder meine heimat auch nur kurz zu sehen. im mai liegen wir uns in köln trotzdem in den armen, wie schön.

portugal ist sonnig und stürmisch, prägend und nicht leicht. ich nehme die kleinen momente mit, packe sie ein und umschließe sie sorgfältig mit seidenpapier, so zerbrechlich scheinen sie mir im nachhinein. wir lachen trotz allem und wandern durch die steilen gassen. ich flüchte kurz nach porto, nur ganz kurz, einmal luft holen und weiter.

l ruft mich schon lange nach paris und im juli gebe ich nach. der sommer ist nicht federleicht, sondern mit gedankenstürmen bedeckt. eine entscheidung steht aus und wie immer stürze ich mich in die flucht. es ist so schön l wiederzusehen und sie steckt mich an. für ein paar tage vergesse ich vieles und alles und verliere mich. am ende sammle ich mich wieder auf, es war schön in der luft zu schweben, so frei und sorglos, aber die realität wartet. ich bewahre paris in einer glaskugel auf, ich schnupper ab und an daran und freue mich auf das nächste mal wenn ich mich hinein stürze.

den sommer über bist du weg und ich komme dich besuchen. wir funktionieren gut, weg oder hier, und das ist nach wie vor so überraschend wunderschön. wir stoßen in london an, ich falle in deine arme und dann schon wieder, weil mein rückflug gestrichen wird. eine schöne fügung, es gibt mir ruhe und ich vergesse, dass die entscheidung in stuttgart noch zu treffen ist.

im august wird alles leichter, die zukunft rosig und ich endlich so federleicht wie mein sommer sein sollte. c und ich packen das auto und fahren in den norden, in meine kindheit und mein kleines zweites zuhause. wir verbringen die tage ohne internet, fahren cabrio und fühlen uns wie in den 70ern. schon während wir dort sind, weiß ich, dass dieser urlaub lange bleiben wird. 

das jahr hat noch einige monate und ich bin mir sicher, dass ich nicht die ganze zeit bleibe, wo ich bin. das habe ich noch nie getan. dieses jahr ist eine wilde reise, am anfang war ich sicher wohin es geht, verlor den weg und fand ihn wieder, so wie immer. ich bin gespannt, wo es noch hingeht - den sicherheitsgurt habe ich abgelegt.

#maraschreibt

[unterwegsjojo]

Baskenland - Tag 38

Die Tour, GR11 ost -> west, Wegabdeckung ca 93%, in Zahlen:

Reisezeitraum 10.05.22-06.06.22

787 Kilometer zu Fuß

0 Kilometer unterstützt

49200 Höhenmeter (Auf- und Abstieg)

28 Tage

1 Pausentag

0,5 Kranktage

94,7km längste Etappe (22,5h)

3250hm Auf-, 2760hm Abstieg „höchste“ Etappe (14h)

2975münN höchster Punkt

2 Nächte Refugio im Tal

2 Nächte Campingplatz

3 Nächte Nothütte

3 Nächte unterm Sternenhimmel

17 Nächte wild Zelt

1 Regentag

2 Nebeltage

418,72€ Reisekosten (ohne Material, An- Abreise)

ca 4200,00€ Material

1,00€ Verschleiß (Handyladekabel defekt)

7160g Rucksackgewicht (ohne Essen+Trinken)

ca 150l Trinkwasser (o. Waschwasser)

32 Baguette‘s

ca 7,5kg Käse

22 Packen Studentenfutter (a 150g)

2 Rollen Toilettenpapier

2 Gaskartuschen Propan-Sommer a 230g

2,5kg Haribo

30 Äpfel

24 Bananen

etliche Tomaten, Joghurts, Puddings, Kakaodrinks

Selbstversorgungsrate (Supermarkt/Bäcker etc) 100%

1 Sonnenbrand leicht (linke Wade)

4 Blasen/offene Stellen Fuß (einmalig)

1 Verletzung kleiner linker Zeh (Barfuß vs Hering)

1 Sturz unversehrt(unkonzentriert filmend beim „Abfahren“ im Schnee)

8 Zecken (entfernt)

2 Adler, 1 Steinbock, unendlich Murmeltiere Gämsen Eidechsen Rehe Blindschleichen uvm, 0 Wölfe (1 Spur?), 0 Bären, 2 Spezialechsen (kunterbunt), 1 Viper? (tiefschwarz, ca 70cm)

[keynewssuriname]

Sheraldo Becker staat open voor terugkeer naar zijn geboortestad

Zijn overstap naar Real Sociedad bevalt Surinaams international Sheraldo Becker (29) goed, maar een terugkeer naar zijn voormalige werkgever Ajax sluit de snelle buitenspeler echter niet uit. Becker komt uit de jeugd van de Amsterdammers en speelde ook voor Jong Ajax. ''Voor mijn gevoel zit ik er al een hele tijd'', zei Becker tegen ESPN over zijn nieuwe club Real Sociedad. ''Ik ben enorm goed ontvangen door de jongens.'' Becker maakte tijdens de winterse transferperiode de overstap van Union Berlin naar Baskenland. ''Maar na vier en een half jaar was ik klaar voor een nieuwe stap en had ik ook veel keuzes. Ik heb uiteindelijk met mijn hart gekozen voor Sociedad.'' In het verleden speelde de international van Suriname voor ADO Den Haag, PEC Zwolle en dus Ajax. ''Ze kunnen altijd bellen en dan zien we wel wat er gaat gebeuren'', reageerde Becker toen hem werd gevraagd naar een eventuele terugkeer naar zijn geboortestad. ''Alex (Kroes, red.) zal zijn werk goed doen, het is een goede vent'', aldus Becker over de nieuwe algemeen directeur van Ajax. Becker speelde tot dusver negen wedstrijden voor Real Sociedad en maakte daarin één doelpunt. Read the full article