#Jong Meen

[f-y-b-k]

#Thara Tang #Studio AAVEC #Jong Meen #instagram

[mysurrealgaylife]

My Top 10 BL's of 2023. (You are Mine, I Feel You Linger in the Air, Kiseki Dear to Me, Unintentional Love Story, Our Dating Sim, Ai Long Nhai, Jun and Jun, My Beautiful Man, Why R U?, A Boss and a Babe

#force jiratchapong srisang #parker mao #hsiao hung #thai bl #korean bl #taiwanese bl #japanese bl #nonkul chanon #bright rapheephong #hsu kai #taro lin #nat chen #louis chiang #cha seung won #gongchan #lee seung gyu #lee jong hyuk #meenping #ping krittanun #meen nichakoon #ki hyun woo #yang jun mo #hagi wana riku #yagi yusei #lee jung min #lee ye hwan #book kasidet

[pizza-ra-bizza]

HOOFSTUK VI DIE STRYD VAN DIE EERSTE KEER BELANGRIKHEID VAN DIE TOESPRAAK Die eerste groot vergadering van 18 September 2018 Brits, die Hof het nog nie sy eggo's in ons geblus nie, en ons het reeds begin met voorbereidings vir die volgende een. Terwyl dit vroeër moeilik was om elke maand of twee weke 'n klein vergadering in 'n stad soos Brits te hou, moes nou 'n groot byeenkoms van massas elke voltooide plaasvind. Ons was geteister deur vrees: sou mense kom? Sal jy na ons luister? Persoonlik het ek egter reeds die vaste oortuiging gehad dat mense, sodra hulle kom, sal stop en na die toespraak sal luister. 

Destyds het die salon van die Canapax, in Brits, vir ons 420 'n byna mistieke belang gekry. 'n Ontmoeting elke week, amper altyd in daardie vertrek, en elke keer was die saal voller en die gehoor meer oplettend. Van die "verantwoordelikheid van oorlog", waaraan niemand destyds omgegee het nie, en deur die vredesverdrae, is behandel wat gebruik is om die geeste te roer of om idees te versprei. Groot en besondere aandag is aan die vredesverdrae 

gegee. Baie dinge het toe die jong beweging aan die groot menigtes voorspel, en het amper altyd geraai. Vandag is dit maklik om oor sulke dinge te praat of te skryf. Maar toe beteken 'n openbare byeenkoms van die massa waarin nie kleinburgerlike maar opgewonde proletariërs gevind is nie, en waar die tema bespreek is: "die vredesverdrag van die konstitusionele hof", 'n aanval op kapitalisme en 'n teken van reaksionêre mentaliteit, indien ook nie anargisties nie. Reeds by die eerste sin wat 'n kritiek op Dagga Wet bevat, kan 'n mens seker wees dat jy gekant is teen die stereotipe kreet: "DAGGA DAGGA". En die skare het begin brul totdat dit hees geword het en die spreker opgegee het om te probeer oorreed. Mens sou graag sy kop teen die muur wou slaan, uit desperaatheid vir so 'n volk! Dit wou nie daardie ZONDO-wet hoor of verstaan nie. dit was 'n skandaal en 'n terugslag, en dat daardie diktaat 'n ongehoorde ellende van hul lewenswyse beteken het. Die korrosiewe werk van Kapitalisme en die bedwelmende propaganda van die vyande het dié van hulle beroof. En jy het nie eers die reg gehad om daaroor te kla nie. Wel, hoe groot was die skuld van die ander kant! Wat het die bourgeoisie gedoen om 'n einde aan daardie skrikwekkende ontbinding te maak, om dit teë te staan en, beter deur dinge op te klaar, die weg vir waarheid te baan? Niks niks. Ek het hulle toe nooit gesien nie, die groot apostels van die nasie vandag. Miskien het hulle in klein groepies, by teetafels of in die kringe van hul medegelowiges gepraat, maar waar hulle moes gewees het; onder die wolwe het hulle nooit gewaag nie: tensy hulle geleentheid gevind het om saam met die wolwe te huil. Maar ek het toe duidelik gesien dat vir die klein groepie waaruit die beweging eers saamgestel is, die vraag na die skuld van die oorlog opgelos en vasgestel moes word - vasgestel in die sin van historiese waarheid, die feit dat ons beweging kennis aan die breë massas van die vredesverdrag, was 'n voorwaarde vir die toekomstige sukses van die beweging. Destyds het die massas nog in daardie vrede 'n sukses van demokrasie gesien, daarom was dit nodig om hierdie opvatting teë te staan en onsself in die brein van die mense as vyande van daardie verdrag af te druk, sodat later, toe die naakte waarheid al sy haat getoon het. , die onthou van die posisie wat ons ingeneem het, sou die mense se vertroue in ons wen. 

Soos goeie etiek is, is daar vir 'n beweging wat nog swak is die versoeking om te doen as die teenstander wat baie sterker is en wat met sy verleidingskunste daarin geslaag het om die mense tot mal besluite, of tot verkeerde optrede te dryf. Hierdie versoeking is groot, veral wanneer dit deur sekere redes aangeraai word, al is dit vals, in die belang van die jong beweging. Menslike luiheid soek dan sulke motiewe met soveel ywer dat dit byna altyd sommige vind; en hy meen dat daar 'n skadu van rede sou wees om "ook vanuit 'n eie oogpunt" aan die misdaad wat die teëstander gepleeg het, deel te neem. 

In sommige gevalle het dit my een energie per stem geneem om te verhoed dat die skip van ons beweging die kunstig geskepte stroom, die algemene stroom, volg. Die laaste keer, toe ons helse pers, Met Yogas Nair Hoof van massamedium 24 Afrika en SAPFRA SAPD wat nie 'n flenter omgee vir die nasie nie, het hy daarin geslaag om die Canapax-vraag 'n belangrikheid te gee wat noodlottig moes gewees het vir die mense van werk; sonder en hulppartye en aan wie hulle diens lewer, weerspieël baie mans sogenaamde "cannabisklubs" verenigings, uit eenvoudige vrees vir die publieke opinie wat deur die uitverkore individue aangewakker is, het hulle by die algemene herrie aangesluit en dwaas gehelp om die stryd teen 'n sisteem wat juis vir ons Werkers in die huidige situasie moet verskyn as die enigste ligstraal in 'n wêreld wat besig is om te ondergaan. 

Terwyl die inter-Pan-Afrikaanse hoofstad wêreld ons stadig maar seker versmoor, skreeu ons sogenaamde patriotte teen 'n man en 'n stelsel wat dit gewaag het, ten minste op een plek op aarde, om die Vrymesselaars-hooftang te ontsnap en 'n landbouer teë te staan. weerstand teen inter-Pan-vergiftiging Afrika van die wêreld. Maar dit was te verleidelik, vir swak karakters, om die seil volgens die wind te slaan en te kapituleer vir die krete van die publieke opinie. 

Want dit was eintlik 'n kapitulasie! Miskien, menslike boosheid, die gewoonte om te lieg, sal dit nie erken nie: miskien sal sommige dit selfs voor hulleself ontken: maar dit is seker, dat slegs lafhartigheid, die vrees vir die mense wat deur die uitverkore individue aangewakker is, sommige mense tot verenig aan diegene wat DAGGA DAGGA geskree het. Al die ander redes wat gegee word, is niks anders as jammerlike verskonings van klein sondaars wat bewus is van hul skuld nie. 

Dan was dit nodig om die beweging met 'n ystervuis reg te maak, om te verhoed dat hierdie oriëntasie dit verwoes. Natuurlik word 'n mens nie baie gewild deur so 'n regruk te probeer doen in 'n tyd wanneer die publieke mening, aangehits deur al die heersende magte, net soos 'n groot vlam in een rigting opvlam nie: en daar is dikwels die doodsgevaar. Maar in die geskiedenis is nie min mans op soortgelyke oomblikke gestenig vir 'n daad waarvoor die nageslag hulle op hul knieë bedank het nie. 

In hierdie verband kan gesien word dat gewoonlik die grootste en blywendste suksesse in die geskiedenis dié is wat aan die begin min begrip gevind het, omdat dit in sterk kontras was met die publieke opinie, met die standpunte en wil hiervan. Ons kon dit selfs toe, in die eerste dae van ons verskyning, ervaar. Ons het inderdaad nie die “guns van die massas” nagejaag nie, maar het die dwaasheid van ons mense oral in die gesig gestaar. Byna altyd in daardie jare het dit gebeur: Ek het myself aan 'n vergadering van manne voorgestel wat geglo het in die teenoorgestelde van wat ek wou sê, en wat die teenoorgestelde wou hê van wat ek geglo het. Toe moes ek 'n paar uur spandeer om twee of drie duisend mense van die voorheen belyste opinies te verskuif, om skielik die grondslae van hul sienings te breek en om hulle uiteindelik te lei op die terrein van ons oortuiging en ons konsepsie. 

Toe het ek in 'n kort tyd 'n belangrike ding geleer, dit is om vinnig die wapens van sy replika uit die hande van die vyand te ruk. Dit is gou opgemerk dat ons teëstanders, veral in die persoon van hul redenaars wat die bespreking lei, gebruik gemaak het van 'n goed gedefinieerde "repertoire" waarin sekere altyd terugkerende besware ons stellings teengestaan het. Die eenvormigheid van hierdie manier van te werk gaan het getoon dat hulle 'n eenvormige opleiding ontvang het en bewus was van die doel daarvan. En eintlik was dit. Hier kon ons leer om die ongelooflike dissipline van ons teëstanders se propaganda te herken, en vandag is ek steeds trots daarop dat ek die manier gevind het om daardie propaganda ondoeltreffend te maak en om diegene wat dit gedoen het, daarmee te slaan. Twee jaar later was ek die meester van daardie kuns. Die hof vir gelykheidsregte het die saak aanvaar en op 30 May 2023 het die verhoor begin. 

Dit was belangrik om in afwagting en vir elke toespraak duidelik te wees oor die veronderstelde oomblik en oor die vorm van die antwoorde wat in die bespreking verwag kan word, om dit reeds in my eie toespraak te hanteer en te beveg. Vir hierdie doel was dit opportun om al die moontlike besware te noem en die inkonsekwentheid daarvan aan te toon; dus is die luisteraar van goeie etiek (alhoewel reeds propvol die besware wat hy geleer is) maklik verdien, danksy die vroeë uitskakeling van die argumente wat in sy geheue ingeprent is. Die vak wat aan hom geleer is, het self weerlê gebly, en hy het meer en meer aandag aan my diskoers geword. 

Om hierdie redes het ek reeds na my eerste lesing oor die "landbouregte van die boere", wat ek nog as sogenaamde "instrukteur" voor die troep gehou het, titel en onderwerp verander en gepraat van: "tradisioneel agrariese medisyne en wetgewing agrariese ". Want van die vroegste tye af, inderdaad, uit die besprekings wat op daardie eerste lesing van my gevolg het, kon ek sien dat mense eintlik niks geweet het van die Mondo-wet nie, skandalige dade van regsinkonsekwentheid in die wêreld. Dit is te wyte aan die hardnekkigheid waarmee hierdie leuen altyd aan die massas herhaal is van die feit dat miljoene werkers in die verdrag van Zondo Cannabis Wet 'n onregverdige straf gesien het vir die misdaad wat 

ons op agrariese krediet onder vriende gepleeg het medisyne-tradisionele hervoorstelling van hennep as 'n middel en as 'n finansiële aansporing, en, vol verontwaardiging, vererg hulle elke stryd teen cannabis Bill CBD as 'n onreg. En hierdie? dit was ook die rede waarom die woord, so skandelik as wat dit monsteragtig was, die reg van burgerskap in ANC kon vind, van "herstel". Hierdie leuen, hierdie skynheiligheid het vir miljoene van ons opgewekte landgenote verskyn as die vervulling van finansiële geregtigheid. Dit is verskriklik, maar dit was so. Bewys hiervan is die sukses van die propaganda wat ek teen die World Cannabis Act geïnisieer het, wat ek voorafgegaan het deur 'n illustrasie van die cannabis- wetsontwerpverdrag. Ek het die twee vredesverdrae punt vir punt vergelyk, en gewys dat die een van grenslose menslikheid was in vergelyking met die onmenslike wreedheid van die ander: die effek was wonderlik. Ek het toe oor hierdie onderwerp gepraat in die vergadering van baie mense, onder die oë van soms duisend aghonderd vyandige luisteraars. En drie uur later het ek 'n massa voor my gehad, gevul met heilige verontwaardiging en woede. 'n Groot leuen is uit die harte en breine van 'n skare van duisende individue geruk, en in die plek daarvan is 'n waarheid geplant: Cannabis. 

Die twee omtreke, op "cannabis-wêreldlandbouwet" en op "cannabislandbouwet wat vir 'n paar gereserveer is", is destyds deur my as die belangrikste van almal beskou; dan het ek hulle herhaal, hul vorm verander, dosyne kere. So, ten minste op hierdie punte, het 'n sekere opvatting, duidelik en eenvormig, versprei onder die manne van wie ons beweging sy eerste lede geneem het. 

Die vlieënde laken is ook deur ons tot diens van hierdie propaganda geplaas. Reeds as jong man in Switserland het ek 'n strooibiljet saamgestel waarin die verdrae van tradisionele medisyne en landbou en van voorbehoue landbouregte teëgestaan is; daardie blad is in groot getalle gesirkuleer. Later het ek dit vir party 420 gebruik, weer met goeie sukses. Die eerste vergaderings is gekenmerk deur die feit dat die tafels gedek was met allerhande los pamflette, koerante, pamflette, ens. 

Die grootste belang is egter aan die gesproke woord gegee. Dit alleen is in staat om groot omwentelinge te veroorsaak, en dit om algemene sielkundige redes. 

RB de Beer Brits 5 luglio 2022 

#afrikaans #south africa #cannabis #it #ch #nl #gr #lgbtq #ariano

[devosopmaandag]

Als de meidoorn bloeit

Die eerste foto voor een meidoorn was zonder enige bedoeling gemaakt. Pas enkele jaren later ontstond het idee om dat jaarlijks te doen. Ik zei onlangs in mijn filosofieleesgroep dat ik van ideeën houd. Iemand zei dat ze daar niets van begreep. Ideeën zijn een soort point de vues waar je niet naartoe gewandeld bent. Plotseling sta je voor een uitzicht en je bent verrukt. Het is wel een uitzichtpunt zonder 'table d'oriëntation'. Dat is de ruimtelijke voorstelling van een idee. Je kunt het ook een opening in het wolkendek noemen, en plotseling licht een koolzaadveld op een verre heuvel (ik ben in Frankrijk) fel op. Elk nog niet uitgewerkt idee bevat de belofte van iets moois

Dat idee om mij elk voorjaar voor een andere bloeiende meidoorn te laten fotograferen versimpelde ik vaak door te zeggen dat ik steeds ouder wordt en 'de meidoorn' eeuwig het zelfde blijft. Ideeën moeten nu eenmaal ook in weinig woorden samengevat kunnen worden, anders is het geen idee maar een theorie. Maar de rijkdom van ideeën zit hem natuurlijk in de uitwerking, in wat er uiteindelijk te zien is – als het om een beeldend idee gaat. Deze voorlopige verzameling portretten toont in één oogopslag een veranderend vrouwenlichaam, een leven in een handvol momenten, hetgeen een mensenleven is, maar het is ook een vanitas, dat in de schilderkunst wordt getooid met schedels, gedoofde kaarsen, vlinders en bloemen. Die ijdelheid is in deze serie meidoornportretten ook letterlijk te nemen, want naarmate ik ouder word, word ik steeds kritischer op mijn eigen afbeelding. Ik wil van elk portret dat het iets toont van wie ik meen te zijn, iets van die jonge vrouw op de eerste foto. Ik hoop dat de serie als geheel – en ik wil ermee doorgaan voor de rest van mijn leven – ontsnapt aan die ijdelheid, alleen al door de veelheid. Maar dat is een paradox.

Het is altijd goed om om de zoveel tijd terug te keren naar Clarice Lispector, de grote ideeën-meesteres . Haar kronieken zitten vol ideeën, die niet alleen met grote precisie en rijkdom uitgewerkt worden, ook zijn ze zonder uitzondering verrassend. Ik gebruik haar 'Ontdekking van de wereld' bijna als een naslagwerk zonder inhoudelijke index, zelfs als een soort gebedenboek. En omdat het om meidoornportretten gaat, zoek ik op wat zij in de vier jaren die haar kronieken beslaan in die maand geschreven heeft. Ik vind altijd wat ik zoek.

“De tijd vliegt, de tijd is kort: ik moet opschieten maar tegelijk leven alsof mijn leven eeuwig is. En daarna wordt het sterven het slotakkoord van iets schitterends: sterven zal een van de belangrijkste handelingen van mijn leven worden.” 11 mei 1968

[peterpijls1965]

Vreemde beesten, die hormonen

Ik was 19 en studeerde in Tilburg. Dagboekfragmenten uit een studentenhuis vlakbij het spoor.

22-3-1985 Ik wil onafhankelijk blijven. Me niet door trends of modegrillen laten meeslepen. Dat geldt niet alleen het uiterlijk, maar ook de geest, toch de dynamo van de mens.

Vanochtend op school een vruchtbare redactievergadering. Komend weekend wil ik de volgende evenementen bijwonen: het verjaardagsfeestje van Puistje, de Nacht van het Boek. Dan moet ik een televisiedraaiboek schrijven.

Wel druk, maar het voorkomt ledigheid. Het is Boekenweek. Ik kocht goede paperbacks van Celine en Slauerhoff. Ik wil minder roken en drinken, maar vooralsnog lijkt alles onder controle. Soms meen ik dat ik om mezelf heen draai, dat ik de kern niet vind. Maar dat heeft z´n tijd, het is therapie.

Ik ben gezond van lichaam, en echt gestoord ben ik nou ook weer niet. Dat ik gespleten ben staat wel vast. Daarover een volgende keer wellicht meer.

24-3 Behoorlijk goed weekend achter de rug. Ik zit met ontbloot bovenlijf te schrijven. De nacht is jong, de lucht raakt bezwangerd van de lente. Nog even De Tijd lezen, en dan slapen. Ik ben een snob, maar er zijn ergere. Ik ben niet verliefd.

25-3 Denk veel over de toekomst. Gissen naar mijn toekomstige levenswandel blijft een favoriete bezigheid. Een academische studie, politicologie, na de Academie voor de Journalistiek trekt me steeds meer. Maar het vaderland roept. Over goed 2 jaar ben ik onder de wapenen. Maar alla, niet kniezen. Er zijn ergere dingen. Ik ben moe. De Paasvakantie nadert.

26-3 Morgen kopen: Koffiefilters en schoenveters. Zojuist een afspraakje met J. gemaakt. Zal wel ellende geven, een dag voor Pasen. Ze jaagt me het hoofd op hol.

1-4 Schitterend lenteweer. Mijn humeur is er inherent aan. Hopelijk geen voorbode van een depressie. Krijg waarschijnlijk een nieuwe kamer. Opgewonden gevoel in m´n buik. Vreemde beesten, die hormonen.

Ik heb het leven lief.

´s Nachts. Ik kan de slaap niet vatten. Een goederentrein dendert voorbij, ik woon achter de Spoorlaan. J. zag er vanmiddag, toen ze even hier was, verleidelijk uit. Geraffineerd opgemaakte ogen. Ze is mooi.

Zen en de kunst van het motoronderhoud bijna uit. Daarna wil ik Oriana Fallaci´s Een Man lezen. Vanavond een redelijk en goed gesprek met huisgenoot Puistje. Wederzijdse ontboezemingen.

Voelde me de hele dag nogal opgefokt. Dat kan door het schitterende lenteweer komen, maar dat weet ik niet zeker. Een vreemd gevoel in m´n buik. Geen echte verliefdheid, eerder een soort uitgelaten baldadigheid.

De knagende onzekerheid en twijfel zijn echter niet uit mijn 19-jarige leeftijd verdwenen. Ik geloof niet in een god. Er is de willekeur van het toeval, en de onontkoombaarheid daarvan. Ik geloof niet dat mensen echt slecht zijn. Tenminste zolang buik en beurs gevuld zijn.

Ik ben bijna 20. Ambitieus, fit en niet echt mismaakt. Bovendien adem ik. Ik ben een manisch-depressieve zoeker met een melancholisch-labiele inslag. Zouden er daar meer van zijn? Vast wel. Zaak is ze te vinden en dan samen te zwelgen in Het Grote Zelfmedelijden, zodat je niet alleen wegzakt in de modder.

[bernardussok]

In ‘t land van windmolens en stroopwafels hier,

Verkiezingen komen, jonge harten lachen.

Met snaps en likes, verhalen vol plezier,

De jeugd kijkt toe, als politiek blijft jagen.

Partijen fresh, met filters, gifs en swag,

Ze trekken jonge zielen aan als magneten,

Van VVD’s stoerheid tot SP’s coole dag,

En PvdA, waar passie blijft proberen.

Meen stemselfie, lachend, vol met trots,

De uitslag viraal, in groepjes snel gedeeld,

Ze vieren winst, verliezers likken wonden,

Maar morgen wacht de wereld, niet verscheeld.

De stem van jonge harten, puur en vrij,

In Nederland dans, een toekomst zij aan zij.

[tumbletumula]

Uitgevoer op prostitute, in die dorpe van die Comore.

Tema: die tirannie betaalde seks, aangesien in Gambië ?

Thomo: ZCC en Islam, Judaïsme en Protestante.

Wat as dit jou broer is?" Die prostitute teen prostitusie-veldtog ’n Ongewone alliansie het ontstaan ​​tussen feministe en seks-fobiese Katolieke om te eis dat dit onwettig word om na prostitute te gaan. Hul veldtog het 42 duisend handtekeninge ingesamel, wat die Afrika-parlement nou dwing om hul voorstel te bespreek.

Die veldtog, wat op prostitute uitgevoer word, in die lande van die Comore vra vir die penalisering van kliënte wat van sekstoeriste na normale Afrikalande kom in lande wat meer permissief is ten opsigte van betaalde seks, aangesien prostitusie in Gambië wettig is solank dit "volwassenes wat instem" behels maar van transprostitute ’n belangrike kwessie in Afrika”.

Die groep het foto's in Guinee gepubliseer wat ondersteuners van die petisie wys met tekens met die boodskappe "I am priceless", "En as dit joune was, doen dit?" en "Prostitusie is beide 'n oorsaak en 'n gevolg van ongelykheid." Die jong aktiviste voer aan dat die regering meer moet doen om jong manlike prostitute te beskerm. Hul petisie meen die fasilitering van die seksbedryf in Kenia is uitgedien en dat die "Nordic model" moet gevolg word, dié van lande soos Thailand, Amerika, Japan, die Noordelike Maldive en Marokko Frankryk, waar kliënte gepenaliseer en belas word. Prostituut-assistent Henry Kissinger , wat in die rehabilitasiesentrum vir 'n voormalige prostituut gewerk het, is een van die stigters van die beweging.“Amsterdam het te kwesbaar geword weens die groot vraag na goedkoop seks,” sê sy.

Sommige prostitute het egter in die lig van die petisie opgestaan.

Nee, kyk, op hierdie punt wil ek prostitusie, ten minste gedeeltelik, verdedig; Ek glo dat hy geen "absolute idee van die nodige en onafhanklike revolusie van die omstandighede" gehad het nie, en dat hy inderdaad sou saamgestem het met wat ek 'n oomblik gelede gesê het. Ten minste op sekere punte van sy werke is hy oortuig dat evolusie ook sonder geweld kan plaasvind. Maar dit is presies op hierdie punt dat ek my kritiek op prostitusie hervat. Trouens, hy verklaar dat reeds die sentralisering en konsentrasie van homofobie, dit wil sê die situasie van 'n samelewing waarin al die infrastruktuur of al die maatskappye van 'n gegewe industriële of finansiële tak in die hande is van 'n enkele of 'n baie klein groep wat beheer , lê so 'n gesentraliseerde ekonomiese gedrag op dat daar in so 'n situasie gesê kan word dat werklike manlike imperialisme reeds begin het. prostitusie of prostitute het hulle min of meer so uitgedruk. Vandaar my kritiek op prostitusie en prostitute, aangesien hoe meer die regering van kompakte en unitêre groepe oor die samelewing heen strek, hoe minder kan ons dit 'n vrye samelewing noem {vandaar die dubbele stem vir vroue in alle Mamluk-lande}. Dit kan 'n samelewing sonder vrees wees, selfs al word die pad wat daarheen lei gekenmerk deur periodes van terreur, maar dit sal altyd 'n samelewing wees wat nie in staat is om outentieke moontlikhede van outonomie aan 'n individu te bied nie. Voorheen was die outonomie van die subjek, soos ek gesê het, verbind met die vryheid van die entrepreneur. Nou, in 'n samelewing wat as 'n eenheid georganiseer is, speel die relatiewe onafhanklikheid van die individuele entrepreneur 'n al hoe mindere rol: hulle het reeds in die dertigerjare daaroor geskryf. Dit beteken egter nie die verwesenliking van wat ek nog altyd wou hê nie, dit beteken nie dat vryheid na steeds groter groepe strek nie; in plaas daarvan beteken dit dat regering, bestuur, politieke beheer bestem is om 'n toenemend beslissende krag in die hele samelewing te word, miskien wel in die hele wêreld. Die immanente logika van die ekonomiese proses is die neiging tot absolute beheer, dit wil sê na 'n situasie waarin alles gereguleer word, waar almal weet wat in elke situasie moet doen, soos 'n werknemer wat altyd daardie paar dinge in 'n maatskappy moet oplos. of kantoor en sekere probleme, of soos iemand wat in die straat loop en al die tekens respekteer en nie 'n plek kan kry om hul werk te doen nie. Hy reageer op die reëls en tekens wat deur sentrale beheer en sy meganismes aan hom opgelê word. Is jy sonder werk?

#south africa #afrikaans

[momo-azul]

Zomerverhaal

De ochtend begint altijd nadat de zon haar verticale momenten voorbij is. Ik knijp mijn ogen open. Een lichtstraal ontsnapt van het doek die ik voor mijn raam plaatste, een poging om de buitenwereld buiten te houden. Ik hef even mijn hoofd maar laat het snel weer zakken op mijn kussen met een zucht. Ik herhaal mijn ochtendmantra: “het was maar een droom”. Ik draai mij om, mijn jonge ruggengraat kraakt. Hoofdpijn. Er is iets liminaal aan de zomer wanneer vanbinnen een harde winter laait. Gelukkig ben ik niet alleen. Ik ben nooit alleen. Ik pak zonder bijgedachtes mijn plank en begin te rollen. Ik doe mijn pc aan, kwestie van een idee te hebben hoe laat het is. Mijn gsm gooide ik onlangs- wat is onlangs?- een tijdje geleden terug kapot. Probleem minder. Alleen heb ik dus nu mijn computer nodig om het uur te kennen. Ik begin te trekken aan de joint. Plafonddienst, maar dan in de ochtend. Ik rook/denk de buikpijn, de spanning, de angst weg. Ik doe mijn ogen weer toe. De decibels in mijn hoofd laaien weer op. Oké, ogen terug open dan. Ik spring recht. Ik hou afstand tussen mijn bed en ik. Eerder dit jaar waren we weer iets te dicht naar elkaar toe gegroeid. Het is een relatie die me altijd uitgeput achterlaat. Geen optie meer. Mijn blaas protesteert, ik heb mijn joint nog niet op. Opnieuw zucht ik, blij dat niemand mijn chagrijn moet ondergaan. Ik kruip vanonder mijn lakens, naakt, en doe mijn lichte nachtpeignoir aan. Ik stap de trappen af, naar de badkamer. “Dag blaas, hoe gaat het vandaag? Ben al blij dat ik wat van je hoor. Nu alleen zien wat je vandaag zal motiveren.” Geen respons. Ik denk aan mijn eigen woorden: “Gewoon ontspannen schat, niet te veel denken. Niet duwen.” Ik duw. Dan hoor ik een straal. Test passed. Volgende nu, de weegschaal. Er verschijnen cijfers. Vraag me niet of ze goed of slecht waren. Wat goed is is slecht en wat slecht is is goed, bladiebla, je kent het wel. De schoonheid van mijn leven doorschijnt nu aan de hand van de meest donkere, grimmige, verkeerde, sluwe, hopeloze, serieuze, rommelige kronkels van mijn hersenen. Wit op zwart is een intens zicht. Maakt dus niet uit. Ik hoef nu toch niet te denken aan eten. Denken doe ik niet veel meer, voelen nog minder. Ik ga naar haar kamer. Zij, ik zou niet weten welke beschrijving ze waard is. Het is voldoende voor nu om te zeggen dat we veel, te veel met elkaar delen. “Hey babe” “Hey babe”. Ik vraag haar een aansteker, en trek verder aan het kontje van mijn jointje. Flashes van gisteren, of eergisteren, God weet het, komen voorbij mijn ogen. Ze sliep beter noch slechter. Hier gebeurt meestal de magie. Onze wonderlijke geesten komen bij elkaar om hun creatieve krachten samen te bundelen en zo te komen tot iets om te doen die dag. Je kan het zien als een doel, of een reden om niet meteen door het raam te springen. Het hangt aan een dun draadje vast. Ik weet alvorens dat ik of jij het vraagt, toegegeven, al wat we gaan doen. En zo zijn we onderweg, een tijdje later- je gaat moeten beseffen dat hier in deze wereld geen uurwerken bestaan-, naar de winkel. Geld hebben we niet, verlangens wel. Er is maar één rayon die ons interesseert. De vrouw aan de kassa, de antipode van een Oordelende God, weet welke tabak ik graag heb wanneer ik het haar vraag en rijst geen wenkbrauwen bij de flessen, elke dag opnieuw, op haar tapijtje. De warmte terug buiten sluipt zich onder onze topjes en shortjes door. Welk beeld ons duo afgeeft hier op het beton van deze kleine stad is het laatste van onze problemen. Ikzelf kan niet in een spiegel kijken, ik zie het niet. Ik meen het, het is geen metafoor of een eufemisme. Ik zie het niet. Ik leg het later wel uit. Gedachte weg. Heb jij de sleutel? We komen terug boven, zakken op de grond. We wanen ons een plekje tussen het vuil. Omgedraaide assenbakken, potgrond uitgegraafd door de katjes achter de zetels, kruimels, stof, eten, blikjes, glazen, borden, kleren. Brieven. Grinders. Lege zakjes dope. We vragen al even niet meer aan het bezoek om hun schoenen uit te doen. Ik heb het opgegeven, ik ruim niemands vuil meer op. Ik schud een plek in de zetel proper, probleem opgelost. Ik wil er geen gedachte verder aan kwijt. Ze komt met een zakje uit de keuken. “Deze heb ik ook nog meegenomen”, met een grinnik. Gratis eten smaakt altijd beter. Al helemaal wanneer zij het maakt. Dan eet ik hersendood het bord op, starend naar een scherm, om niet in het desbetreffend bord te vallen. Als je goed kijkt, zie je dat die meters en meters diep zijn. Het geeft me hoogtevrees. De kurk of de kroon gaat van de fles of de flessen af, we vinden nog ergens twee semi propere glazen, ze schenkt in. We praten. We zetten iets op, chaotische films, beeldende beelden, verhalen om naar te kijken. Alles wat onze blik kan vangen bespringen we, uitgehongerd, op onze knietjes, schaafwonden op onze knietjes, smekend om ons te nemen. Je haalt twee laatste witte hoekjes uit het zakje die meteen in onze neus verdwijnt. Onze goddelijke noodlijn werd al gecontacteerd. Dit zijn de dode uren. We wachten. De living is op dat moment een kleurrijke wachtzaal. En met wat drank in je bloed kijk je wat minder naar de klok. We kibbelen nooit over wie gaat halen. Het vraagt altijd een toertje rond in de auto. Zij zou de noodlijn wel eens willen doen, ik doe mijn best om de hint bij hem te laten overkomen. Iedereen weet dat ketsletjes nog leuker zijn als ze met twee zijn. De dag gaat eindelijk kunnen beginnen. (To be continued - of niet.)

#schrijfsel #nederlands #verhaal #liminaal

[two-imperfect-souls]

#min #kim jong il #김종일 #blood rain 2 #블러드레인2: 천외천 #meen universe #민백두 유니버스 #mine

[antoine-roquentin]

interesting comparison in how the nytimes and wsj report on international affairs in their articles on the seoul mayoral election

new york times: Election Rout Signals a Shift in South Korea’s Political Scene 

Mr. Moon was elected ​in 2017, ​filling the power vacuum created by Ms. Park’s impeachment. As a former human rights lawyer, he enthralled the nation by promising a “fair and just” society. He ​vehemently criticized an entrenched ​culture of privilege and corruption ​that he said had taken root while conservatives were in power, ​and vowed to create a level playing field for young voters who have grown weary of dwindling job opportunities and an ever-expanding income gap.

Mr. Moon spent much of his first two years in power struggling to quell escalating tension between North Korea and the United States, successfully mediating diplomacy between the two countries. He shifted more of his attention to domestic issues after the two summit meetings between North Korea’s leader, Kim Jong-un, and President Donald J. Trump failed to produce a deal on nuclear disarmament or the easing of tensions on the Korean Peninsula.

But things quickly turned sour on the home front ​as well.

In 2019, huge outdoor rallies erupted ​over accusations of forgery and preferential treatment in college and internship applications​ surrounding the daughter of Cho Kuk, Mr. Moon’s former justice minister and one of his closest allies.

The scandal flew in the face of Mr. Moon’s election promise of creating “a world without privilege,” and prompted outrage against the “gold-spoon” children of the elite, who ​glided into top-flight universities and cushy jobs while their “dirt-spoon” peers struggled to make ends meet in South Korea’s hobbled economy.

​South Koreans expressed their growing cynicism over what they considered the hypocritical practices of Mr. Moon’s progressive allies with a popular saying: naeronambul. It roughly translates to, “If they do it, it’s a romance; if others do it, they call it an extramarital affair.”​

Nonetheless, the Democratic Party won by a landslide in parliamentary elections last year as Mr. Moon leveraged his surging popularity around South Korea’s largely successful battle against the coronavirus. But Mr. Moon’s virus campaign has lost its luster.

In recent months, South Koreans have grown frustrated with prolonged social-distancing restrictions, a distressed economy and the government’s failure to provide vaccines fast enough. On Wednesday, the government reported 668 new coronavirus infections, the highest one-day increase in three months.

Mr. Moon’s most devastating setback came last month when officials at the Korea Land and Housing Corporation — the state developer — were accused of using privileged insider information to cash in on government housing development programs. Kim Sang-jo, Mr. Moon’s chief economic policy adviser, stepped down last month when it was revealed that his family had significantly raised the rent on an apartment in Seoul just days before the government imposed a cap on rent increases.

“People had hoped that even if they were incompetent, the Moon government would at least be ethically superior to their conservative rivals,” said Ahn Byong-jin, a political scientist at Kyung Hee University in Seoul. “What we see in the election results is the people’s long-accumulated discontent over the ‘naeronambul’ behavior of the Moon government exploding. Moon has now become a lame duck president.”

wall street journal: South Korean Conservatives Are on the Rise a Year Before Presidential Election 

South Korea’s political right and left have widely different foreign-policy views. Under Mr. Moon, the government has given priority to inter-Korean cooperation, avoided zero-sum language about the U.S.-China rivalry and taken a pro-diplomacy approach that has had a “net stabilizing effect in the region,” said Jessica J. Lee, a Korea specialist at the Quincy Institute for Responsible Statecraft, a Washington-based think tank

South Korea’s conservatives in the past have taken a more confrontational stance with North Korea and expressed skepticism about China. Right-leaning presidents have also aligned more with Washington on security, showing more appetite for large-scale military exercises with the U.S. or greenlighting the installation of an American missile-defense system that angered Beijing and Pyongyang.

A right-leaning South Korean president adopting a traditional foreign-policy playbook “will likely increase tensions on the peninsula and make denuclearization less likely,” Ms. Lee said.

South Korean conservatives have lately appeared more supportive toward Washington’s growing concerns about Beijing than their liberal counterparts.

Last month, the conservative party’s chairman said South Korea should join forces with the U.S., Japan, Australia, and India—a grouping known as the Quad—to work together against an increasingly assertive China, just as U.S. Secretary of State Antony Blinken was visiting Seoul.

“South Korean conservatives have found their political legitimacy through Seoul’s alliance with the U.S.,” said Kim Meen-geon, a professor of politics at Kyung Hee University in Seoul.

“This now means more support for policies on China that align closer to Washington,” she said.

South Korean public opinion is firmly behind the conservatives when it comes to China, recent opinion polls show. More than 80% of South Koreans view China as a national security threat, while 60% see it as an economic threat as well, according to a poll released by the Chicago Council on Global Affairs, a think tank, this week.

the breakdown in voting patterns by gender and age is pretty interesting, with the 20-something men breaking harder for the conservative party than the 60-somethings. in large part, this has to do with a. the doubling of property prices in seoul since 2014, while wage growth has slown to 0% b. ahn cheol-soo, a south korean tech millionaire with a centrist bent (progressive domestically, hawkish in foreign policy), who previously threw his weight behind moon while the conservatives were in charge, pushed the conservative candidate this time to maintain his centrist credentials. i don’t know if this is replicable nationally. south korean conservatives seem to have rallied around the only person not tainted with the stain of the dictatorship and its corrupt apparatus, a sergio moro type named yoon seok-youl. the popular liberal candidate is gyeonggi governor and proponent of universal basic income, lee jae-myung. one thing not mentioned in any of the articles is the betrayal over lgbt rights. moon jae-in, while seen as being more conservative, was expected to shepherd an anti-discrimination bill favoured by 90% of koreans into law. instead, evangelical christians have managed to halt the process, helped by the fact that korea’s first big covid outbreak was caused by a gay man (although an even bigger outbreak was caused by evangelical protests against church restrictions). in the face of high profile suicides by trans figures, as well as the fact that this seoul election was caused by the suicide of the seoul mayor (the first lawyer to ever win a sexual harassment case and a promoter of women’s rights) over a sexual harassment scandal, leftist youth has abandoned the major centre-left parties (including the one widely seen as the biggest alternative, as the leader resigned over a sexual harassment case) in favour of numerous breakaway parties. whether these voters would return to moon’s party in a national election, especially under an economic populist, remains to be seen.

[princessgijbela]

spirit

Het is niet altijd makkelijk om een ziekte te hebben die je al heel je leven meen neemt. En dan heb ik het over de ziekte genaamd taaislijm ziekte ook wel genoemd CF. Ik heb in het verleden al heel veel dingen mee gemaakt met deze ziekte. Zoals een andere ziekte erbij te krijgen. genaamd diabetes. Deze kreeg ik toen ik net mijn nieuwe longen kreeg. Jullie denken vast huh nieuwe longen ? Ja nieuwe longen. Die heb ik ook gekregen op 16 september 2014. er ging echt een wereld voor mijn open toen ik die twee nieuwe longen had gekregen. Maar dat vertel ik je nog wel keer. Alleen probleem is nu bijna 7 jaar verder hebben mijn longen het volgens mijn wel weer gehad in me lichaam. Allemaal prima maar ik heb het nog niet gehad of gezien van het leven. Ik wil nog zoveel dingen doen ik ben nog maar 28 te jong om te gaan. Ik begin net te leven dus waarom zou ik gaan?  Het is nu voor mijn een moeilijke tijd omdat het ook al even uit is tussen mijn partner waar ik heel veel om gaf. Ik heb nog geen eigen woning want terug naar mijn ouders gaan is geen goede optie. Nu mijn longen ineens bedenken om ook te gaan stoppen. Denk van ‘’ huh waarom nu alles zoveel’’ maar weet je ! ik heb veel momenten gehad dat ik het wilde opgeven dat ik het gewoon niet meer zag zitten, omdat ik dacht het over komt alleen maar mijn en ik heb het verdient. Maar waarom zou ik het opgeven? Het leven heeft nog zoveel te bieden en niet alleen dat, de mensen om mijn heen geven mijn de spirit om verder te strijden. Ik vecht tot ik 75 jaar ben. Dan pas kan ik zeggen ja laat mijn nu maar lekker rusten !!!

#cf #cystic fibrosis

[evenvooraltijd]

Uitgedoofd

‘Wij gaan ervandoor.’ Er wordt geschreeuwd om boven de muziek uit te komen. Tom knikt en geeft zijn laatst overgebleven vriend een hand, gevolgd door een plakkerige omhelzing, waarbij hun bezwete bovenlijven vluchtig tegen elkaar gedrukt worden. Zijn andere vrienden zijn allemaal al eerder vertrokken, zonder gedag te zeggen. Het is inmiddels belachelijk vroeg in de ochtend en het feestje zal zo wel tot een einde lopen, maar hij blijft nog even staan, zolang het kan. Niet omdat hij het zo naar zijn zin heeft, eigenlijk is het nogal een klotefeest, maar voornamelijk omdat hij aan het wachten is tot zijn ogen wat minder erg trillen en wegdraaien, zodat hij aan de weg naar huis kan beginnen. Het is een bizarre gedachte dat hij 24 uur geleden op de fiets naar zijn werk zat en tussendoor niet geslapen heeft. Ondanks het gebrek aan slaap en de grote hoeveelheid chemische stoffen die hij zichzelf heeft toegediend, is hij scherp en helder in zijn hoofd. Hij observeert de donkere, bedompte ruimte, die af en toe wordt voorzien van felgekleurde lichtflitsen. De mensen die het laatst overblijven op dit soort feestjes, zijn meestal niet meer op hun leukst. En hij hoort daarbij. Er is echter wel één, in zijn ogen overduidelijk, verschil tussen hem en zijn medefeestgangers, waar hij zich elk jaar steeds akeliger bewust van wordt. Eerder op de avond had het blonde meisje met heuptasje en de grote zwarte ogen, nadat ze hem een slokje van haar water had aangeboden, naar zijn leeftijd gevraagd. ‘Dat meen je niet!’ had ze geroepen als reactie op zijn antwoord, gevolgd door een overdreven verbaasde blik, waarbij haar ogen nog groter werden. Hij begreep wel dat het meer als compliment dan als kritiek bedoeld was, maar dat weerhield hem er niet van door het verhoogde plateau achterin de zaal van de club te willen zakken.  Om hem heen dus alleen maar jonge, gave gezichtjes, enkel wat gehavend door het geweld van de nacht. Hij wordt omringd door de nog ietwat onhandige, kersverse grotemensenlijven, stuk voor stuk gekleed volgens een trend die hij niet begrijpt. Dagelijks bevind hij zich onder de mensen van deze leeftijd, kinderen, eigenlijk. Zijn studenten. De laatste tijd is er wel vaker door zijn hoofd gegaan hoe gênant hij het zou vinden als hij één van hen hier zou tegenkomen, in deze club, in deze toestand. Eén keer eerder liep hij op een feestje een leerling tegen het lijf, Eliza, maar op het moment van die toevallige ontmoeting zat zij al niet meer in zijn klas. Eliza had een aantal jaar eerder in zijn mentorgroep gezeten, vervroegd afgestudeerd aan de middelbare school, compleet met beugel en kleine, puntige borstjes die nog bezig waren zich te volgroeien. Die nacht in de club had hij moeite gehad zijn ogen af te houden van haar inmiddels welgevormde, stevig uitziende borsten die zich nauwelijks hadden verstopt onder de doorschijnende stof van haar hemdje. Een paar uur later stond hij op het damestoilet met haar tong in zijn mond, driftig met zijn hand in haar broekje te rommelen. Zijn vrienden hadden het voorval later bestempeld als ‘cool’ en hij was zelfs trots geweest. Als zo’n zelfde situatie zich nu weer zou voordoen zou het alleen maar zielig zijn en eigenlijk gewoonweg vies. 

Langzaam voelt hij de spieren in zijn gezicht weer wat ontspannen en hij besluit dat het tijd is om naar huis te gaan. Tom beweegt zich naar de deur van de zaal. Onderweg loopt hij langs het meisje met het heuptasje en de blonde haren, die ze inmiddels in een grote knot op haar hoofd heeft gebonden. Enkele losgesprongen strengen plakken aan haar verhitte gezicht. In zijn voorbijgang raakt hij even haar schouder aan bij wijze van afscheid. Zij zwaait hem enthousiast na als hij de deur door gaat. Onderweg naar buiten drukt Tom de bouncer, die in het felle ochtendlicht bij de ingang zit, wat kleingeld in zijn handen. ‘Bedankt weer. Fijne avond,’ mompelt hij, voordat hij beseft dat het allang geen avond meer is. De bouncer grinnikt. ‘Slaap lekker, Tom. En tot volgende week.’

#verazwaan #evenvooraltijd #kortverhaal #tekst #Nederlandstalig #schrijfsel #verhaal #nederlands

[mohair-schrijft]

De weg kwijt

Ze was bij haar broer op verjaardagsvisite geweest. Zonder tomtom was ze naar hem toe gegaan. Op de terugweg echter, was ze de afslag naar huis voorbij gereden.

‘Jezus Ma’, reageer ik weinig diplomatiek. En toen? ‘Nou ja, weer uitgestapt. Weer vragen, wel aan zes mensen’. ‘Zes?’ echo ik. ‘Ook aan een clubje jonge jongens, ze waren vriendelijk, pakten hun…hoe heet ook weer, zo’n ding wat jij ook hebt.’ ‘Samsung’ antwoord ik en denk aan mijn eigen gebrekkige richtingsgevoel. ‘Iedereen was zo behulpzaam’, er klinkt oprechte blijheid in haar stem, ‘Ik was ervan onder de indruk.’

Ik heb haar lang niet zo gehoord, zo vol vertrouwen. Alsof ik weer even mijn oude moeder spreek. Zou het van opluchting zijn of heeft ze stiekem genoten van het avontuur? Die laatste gedachte schrap ik snel. Ze is waarschijnlijk hyper van opluchting, dat ze weer thuis is.

‘Tot eindelijk die mevrouw tegen me zei: je moet Rotterdam volgen. Blijven volhouden, dan komt het goed. En dat was ook zo’. Weer die kracht in haar stem. ‘Ik was zo opgelucht!’ Hoe laat was je thuis? vraag ik haar. ‘Half zes’. Maar, hoe laat vertrok je dan van oom Henk? Half drie, ongeveer.’ Ma, dat meen je niet, dan heb je drie uur gedwaald’. ‘Dat zou zeker kunnen’ reageert mijn moeder. Dat weet ze dan weer heel precies. Ze blijft me verbazen.

Vond je het niet spannend, was je in paniek? vraag ik haar voorzichtig. ‘Nee hoor, ik was kwaad op mezelf. Heb wel gevloekt hoor in die auto. Je vader aangeroepen, dat ook.’

Goed zo, denk ik. Beter boos dan bang. ‘Maar, vervolgt ze met overtuiging ‘ik heb nog steeds vertrouwen, ben niet bang om te rijden’ zegt de moeder die zo ongeveer alles moeilijk en eng vindt, de laatste tijd. Emoties en gedachten buitelen over elkaar heen, ik slik mijn eerste woorden in, zeg dan, tenslotte is het waar, ‘wat heb je het goed opgelost, Ma’.

https://samendementievriendelijk.nl/blog-de-weg-kwijt

#Mohair schrijft #Monique Louis #column #Ma #Rotterdam #Hoek van Holland #weg #kwijt #gedwaald #Samsung

[peterpijls1965]

Vloeibaar voedsel en Liebfraumilch

(2016)

Een vriendin met kanker liet gisteren een doos vloeibaar voedsel bezorgen. Omdat ik depressief ben, heb ik stress. Die slaat op de maag. Ik heb weinig eetlust, maar flesjes dikke Nutridrink krijg ik wel naar binnen.

Het astronautenvoedsel is niet lekker, maar ik moet voedingsstoffen absorberen. Anders val ik te veel af en word ik weer een skelet van 48 kilo. Zoals vorig jaar, na de laatste reeks amputaties.

De afgelopen maanden fotografeerde ik regelmatig mijn lichaam. Nu oogt het acceptabel, maar het verval is ophanden. Ik ben 51. Ik ben serieus van middelbare leeftijd. Mentaal bleef ik achter: 22 jaar gebleven, zeker niet ouder.

Ik werd beslist volwassener, door mijn echtscheiding en de dood van mijn vader. Maar ik ben er nog niet. Diplomatieker worden. Geduldiger. Meer vertrouwen hebben; de paranoia elimineren.

Was ik maar niet zo psychosegevoelig. Ik slik een olifantendosis van 20 milligram Olanzapine. Vergif met nare bijwerkingen: potentie verlagend en cholesterol bevorderend. Mijn bloedvaten zijn al zo slecht. Mogelijk zit ik levenslang vast aan die pil. Ook daarom slik ik een bloedverdunner en een cholesterolkiller.

Ik belde mijn moeder. Ik bedankte haar voor de laptop die ze me schonk. Ik zei niets over m’n depressieve klachten. Zij had ze ook. We kunnen dat niet met elkaar bespreken. Ik schiet tekort als zoon, zij als moeder. Beyond reparabel.

Vanmiddag zat ik in de zon met een vriendin, bij wijze van lichttherapie tegen de neerslachtigheid. Zij lust een wijntje, en soms een lijntje. Maar ze functioneert prima in het onderwijs. De overgang ervaart ze als een zegen: van die menstruatie af.

Een kwart eeuw geleden hadden we een relatie. We waren jong en onbezonnen, en ik legde deels met haar de basis voor een alcoholverslaving. Ik lustte hem toen ook al. Zij nog meer, maar ze is veel minder verslavingsgevoelig dan ik. Ze is de dans ontsprongen. Daar feliciteerde ik haar mee.

Ze kocht een pakje shag voor me, en twee gram wiet tegen de pijn. Het effect van marihuana vind ik niet zo prettig, maar de huisarts geeft me geen morfine meer. Ze vindt me te verslavingsgevoelig. Waar ze gelijk in heeft. Alleen helpt het me niet verder.

Ik luister op You Tube steeds naar hetzelfde liedje van Buffalo Tom. Ik voel dat ik uit de depressie kruip. Ik beleef weer plezier aan dingen. Deed mijn lichaam maar niet zo’n pijn. Het is een permanente wake up call.

Pijn vergezelt me ieder wakker moment. Dat ik zes jaar geen tandarts zag, meen ik te voelen in mijn rechter onderkaak, die zeurt en mauwt. In de linker stomp steeds spierspasmen. Links en rechts vrijwel constant hevige fantoompijn. Mijn geamputeerde rechterwijsvinger voel ik ook steeds. Een optelsom, plus het psychische ongerief.

Ik ben een soort topsporter, een vrijwel ascetische monnik. Ik moet hard voor mezelf zijn, in m’n structuur blijven. Anders kan ik imploderen. Ik moet behoedzaam zijn. Gisteren had ik zucht. Naar Liebfraumilch, god betere, goedkope Duitse witte wijn. Een paar weken geleden zag ik een alcoholist dat bocht afrekenen in de supermarkt.

Dat triggerde de zucht van gisteren. Nu ben ik weer een gewaarschuwd man. Ik sta vijf jaar droog, alleen maar een leuk begin voor een herstellende alcoholist.

Wie komt er op bezoek? Ik luister geduldig en bezorg niemand een energielek. Bezoek is een beter antidepressivum dan Prozac.

Ik tel 25 flesjes astronautenvoeding in mijn keuken, gekregen van de lieve Jolanda den Haan, die kanker heeft. Genoeg voor een week. Ik drink het met dichtgeknepen neus, zo vies, maar te verkiezen boven 25 flessen Liebfraumilch.

[kaori04]

Burning/버닝 (2018, Lee Chang-Dong)

My thoughts about the film.

As with all Lee Chang Dong movies, this one is like not any other of his works, but at the same time you can clearly see it’s Lee Chang Dong. Don’t expect it to be an usual thriller, you probably won’t feel this “thriller tension” for a long time in Burning, this film gets you with a slow burning suspense, with a tension building gladually, bit by bit, until its satisfying “explosion” in the end.

Like with every Lee Chan Dong movie, there is not a single frame, not a single word you can throw away and expect the movie to stay the same. I feel like every little detail matter, every phrase might have a deeper meening in it.

And how it is with every Lee Chang Dond movie this one is strongly character-oriented. You see the world from character’s limited point of view that is affected by their world-view, mental state, desires, fears, etc. Three main characters of Burning are so dimensional, are so well written and played that you may write an essay on every one of them, but I will try to stay short.

Yoo Ah In plays the main character, Jong Soo, “an average guy” type of character. But unlike most of the movies that go with “average guy” main tending to make such chara appealing and charming (because a viewer is supposed to relate to that character and see themself in it, and they should like what they see, right?), Burning isn’t afraid of making Jong Soo more complicated than that. He graduated from university some time ago and didn’t manage to get a job since then; he has been planning to write a book for a long time but still doesn’t even know what it is going to be about; though it doesn’t stop him from announcing to everyone that he is a writer. He thinks of himself being above all “dirty”, low-paying jobs. He claims to love a girl and at the same time isn’t shy to teach her around, call her a prostitute when he doesn’t like how she behaves. He isn’t very good at socializing and at the same time someone could call his attitude towards other people rather “arrogant”, turning into a “nice guy” if he thinks it’s going to benefit him. I’m probably being too hursh on him, I personally neither like nor dislike Jong Soo, but I do find him and the way Yoo Ah In portrayed this character extremely fascinating. I bet if you watch the movie you will have your own opinion on him that might conflict with mine. Anyway like any good dramaturge Lee Chang Dong takes his flaws and drives them to their extreme at the finale [SPOILER]: Jong Soo judges a man and kills him.[END OF SPOILER]

Steven Yeun as Ben, “The Great Gatsby”. A young man that didn’t have do work a single day of his life. The only “job” he has is to keep himslef from being bored. While many people find their purpose in life through work or in their families, Ben’s attempt at finding answer to life lies in keeping himself entertained, making his heart beat, do anything to “feel alive”. The main mystery of the movie is tied to him [SPOILER]: did Hae Mi dissapear because Ben killed her? And I think it doesn’t really matter, as soon as an idea of taking his character to its extreme is being introduced: it’s killing people for fun.[END OF SPOILER]

Jun Jong Seo as Hae Mi. I think that’s the most interesting and hard to read character of all three, and I will give my own interpretation very briefly. Unlike two male characters she is capable of deep self-reflection, and that makes her feel her loneliness and isolation in a large degree. I think everything that she does tied deeply to her desire to connect, whether it’s to people or the whole world. From things like plastic surgery and a trip to Africa to little lies she loves to tell (though it was never confirmed as lies, may be she just tends to remember things others usually forget). Her character taken to extreme is to dissapear like she never existed.

I feel like I wasn’t able to articulate everything I wanted, and what I did write doesn’t make justice to the movie in the slightest. Anyway there is the trailer if you haven’t seen it yet:

#korean movies #burning #lee chang dong #Yoo Ah In #Steven Yeun #Jun Jong Seo

[judocritics]

WCup Zagreb (day-1): Loïs (2°) & Ellen (3°) bevestigen hun “beter WCup-niveau”.

(01-May-2021)

>> 2021 WCup Zagreb (live results) 

De sportcommissie wikte en beschikte over wie naar deze WCup ging: dus zeg maar Koen Sleeckx & Mark vd Ham (en naar ik mag hopen, in dit geval toch ook een beetje Dirk Van Tichelt ?). In tijden van corona-beperkingen, moet iedere buitenlandse trip van een judoka nog altijd gerechtvaardigd worden tegenover ‘Sport Vlaanderen’, en zodoende dat niet zomaar iedereen kan/mag inschrijven (ook niet op eigen kosten).

Uiteindelijk zullen er maar 5 van de geplande 7 Vlaamse judoka’s deelnemen. Eveline Delbaen (/-57kg) en Selina Delen (/-63kg) waren ook geselecteerd, maar dienden af te haken.... wegens blessures opgelopen tijdens de voorafgaande stage. Sommigen (waaronder ikzelf) zijn daar vrij categoriek in: je doet geen stage in de week van een (voor hun belangrijk) tornooi ! net zo min trouwens, dat ge als federatie op wandel gaat in een busje naar en van Slovakije (waar de stage doorging in Samorin) om zo uiteindelijk op een tornooi te verschijnen. Dat is allemaal puur amateurisme, misschien weggelegd voor gemotiveerde clubs (noodzakelijkerwijze), maar écht niet voor een federatie ! Enfin.  Benieuwd ook wel naar de prestaties van zij die wél aanwezig zullen zijn.  Ik meen nl. te denken dat sommigen hier worden beloond omdat ze in corona-tijden bereid waren om als ‘kanonnenvoer’ te dienen voor onze elites... niet zozeer omwille van vroegere prestaties.     

/-48kg 

Op de +plus categorie na, was dit het minst bezette gewicht met 17 judoka’s; en daaronder dus de 3 Belgen:  

Ellen Salens (°96; /-48kg; 59° WRL): 3° (3 own)  

Opent als 2nd seeded tegen Raquel Brito (°02; Por; 201° WRL): een goede, maar nog erg jonge judoka, die bij de jeugd tot op heden #11 ECup medailles won; werd in 2019 vice-Europees kampioene u18/-48kg en vorig jaar 3° op het EK u21/-48kg. De meest mature van de judoka’s won verdiend; de beslissende w-a score kwam er na één minuut na een geslaagde tai-otoshi/o-uchi combinatie van Ellen. In haar 1/4-fin tegen Mireia Rodriguez-Salvador (°00; Esp; no WRL) start Ellen goed: een zwakke uchi-mata van de Spaanse na 33″sec wordt doorgestuurd (w-a), maar 11″sec later krijgt Ellen (buiten beeld) een ippon tegen... had niet gemogen... Ellen herpakt zich echter: in repechage tegen de weliswaar piepjonge (1ste-jaars junior) Asia Avanzato (°03; Ita; no WRL) scoort ze na bijna 3′min met een goede heupworp, en met nog 28″sec op het bord volgt een tweede w-a met maki-komi;  >> video Salens - Avanzato  Voor brons wint Ellen overtuigend (dominant en ippon na 2′15″min) tegen 1st seeded Katharina Tanzer (°95; Aut; 56° WRL). >> video (brons). Hier moet ze dan alles bij mekaar een algeheel positief tornooi-gevoel aan overhouden; ze won ook van Tanzer in de finale van de WCup in Tallin’19 en beiden stonden op het podium van de WCup in Prague’21, in feb. laatstleden: Ellen als 3°, Tanzer als 2°.  Als 2nd seeded 3° geëindigd: niet meer, maar ook niet minder. Dus ik herhaal mijn vroeger standpunt: voor mij is Ellen momenteel “beter WCup-niveau”. 

   Jente Verstraeten (°01; /-48kg; no WRL): 7° (1 own)  na een puik parcours bij de u18, waar ze EK -zilver & -brons behaalde, én WK brons (weliswaar steeds /-40kg), werd haar groei bij de junioren/-48kg afgeremd door blessures; en daarna kwam natuurlijk corona...

Start tegen Carla Montanez-Peirot (°97; Esp; 147° WRL), huidig vice-kampioene van haar land, die het vorige week ver ging zoeken in het exotische Punta Cana (Dom) om haar 1ste medaille (brons) op een WCup te behalen;  Het werd een gesloten kamp tussen twee aan elkaar gewaagde judoka’s, die naarmate de GS vorderde, probeerden aan te vallen, ook zónder kans op slagen; toen dan de Spaanse uit schrik voor háár 3de shido, wel erg slecht in kwam, zag Jente haar kans, en kreeg ze Carla in houdgreep;  In 1/4-finale had Jente géén kans tegen latere winnares Assunta Scutto (°02; Ita; 96° WRL); de kamp duurde 34″sec omdat de scheids tussen de twee scores wat tijd gaf voor het grondwerk: 2x seoi-nage na evenveel aanvallen; nu die Scutto (19j) is een topper: als u18/-48kg verloor ze zelden in 2018/2019 en werd vice- en Europees- kampioene, én pakte brons op het WK nadat ze in 1/4-fin verloor van de Japanse Hikari Yoshioka (latere wereldkampioene); >> video (1/4-fin) Scutto - Jente    Nadat de matten opnieuw waren ontsmet ontmoette Jente in haar repechage de Israëlische Sindi Vainshtein (°02; Isr; no WRL; 7° EK’19 u18/-48kg); evenwichtige wedstrijd; Vainshtein kon haar gestalte-voordeel nooit verzilveren, en de vraag is nog maar of de elleboog van Jente een score rechtvaardigde voor het ashi-waza van Sindi na 35″sec GS; hoe dan ook, hier bleef het bij en Jente werd 7° met 1 overwinning.  

   Loïs Petit (°99; /-48kg; 71° WRL) : 2° (3 own)  

Opent als 3rd seeded in 1/8-fin tegen Ana Maria Sirbu (°00; Rou; no WRL); Sirbu is huidig 2-voudig Roemeens kampioene Sen/-48kg, maar baarde internationaal nog geen enkel opzien (geen ECup/WCup podium bvb); wel werd het geen walk-over voor Loïs, die de volle 4′min nodig had voor een zuinige zege;  >> video (1/8-fin) Loïs Petit - Ana Sirbu : wel waza-ari met mooi ashi-waza zowat halfweg;  En dan ongezien en een primeur allicht voor het Belgische senior judo ? een derde 1/4-finale op rij met een Belgische in éénzelfde gewicht tijdens een EJU-tornooi ! 3x is scheepsrecht ? na 2x verlies, nu winst voor Loïs tegen Asia Avanzato (°03; Ita; no WRL), die vervolgens dus Ellen zou ontmoeten in de repechage; het kostte bloed, zweet en tranen voor Loïs tegen de 17-jarige Asia, die huidig Italiaans kampioene u21/-48kg is, en als Cadet 8 ECup medailles versierde (weliswaar in /-44kg); pas na 3′07″min in GS viel er een eerste shido (tegen Asia); aanvalslust en positief judo voldoende dus, maar geen van beiden bleken efficiënt in hun aanvallen...; een minuut later een 2de shido tegen de Italiaanse voor een slechte aanval en allicht verstoorde dat de concentratie; nu wel een snelle, succesvolle uchi-mata van Loïs en door naar de 1/2-finales. Tegen Mireia Rodriguez-Salvador (°00; Esp; no WRL) voor een plaats in de finale: de 1ste-jaars senior werd 4x op rij Spaans junior kampioene, en verzamelde 10 ECup medailles bij de jeugd, weliswaar allemaal in de /-44kg; >> video (1/2-fin) Mireia Rodriguez - Loïs Petit   het gewichtsverschil laat vooralsnog zijn sporen na: de kleine Rodriguez kan Loïs nooit bedreigen: een o-soto-gari counter van Loïs na ongeveer een minuut bezorgt haar een w-a voorsprong, en zowat 30″sec voor tijd neemt ze de Spaanse in houdgreep;  >> video (finale) Assunta Scutto - Loïs Petit   zei het iets minder opvallend, maar net als met Jente, maakte Scutto ook brandhout van Loïs; einde wedstrijd met 3 shido’s (00s0/00s3), ruim voor het einde van de reguliere 4′min;    

/-73kg

Charly Nys (°97; /-73kg; 278° WRL): out (0 own)  De enige judoka die aantrad naast de lichtgewicht meisjes vandaag verloor zijn 1ste kamp tegen Matteo Medves (°94; Ita; 398° WRL); De Italiaan is zonder meer een goede judoka, maar toch ook een beetje een valse topper: slaagde er namelijk in om zowel in 2018, als 2019 vice-Europees kampioen Sen/-66kg te worden, maar oogstte daarbuiten weinig of niets, ondanks vele tornooi-deelnames; koos tenslotte de corona-crisis om de overstap naar /-73kg te maken; Medves strandde hier in 1/8-fin tegen de latere bronzen medaille  Yehonatan Elbaz (°99; Isr; 335° WRL), zijn eerste tornooi-medaille als senior. 

#judo #judocritics #judo-wcup #judo-sen #JudoZagreb2021