#de kwajongens | Explore Tumblr Posts and Blogs

alleswatmijblijmaakt · 2 years

Text

Gelezen

Too Like the Lightning:

pagina 151 t/m 207

Gezien

Source

Reunion: The Sound of the Providence

Seizoen 1 Episode 18 en 19

Uitgelezen

The Bronze Tree of Death geschreven door Xu Lei

Geen Iron Triangle blijkbaar in het boek. Boek-Wu Xie begint te wennen. Hij is in het boek wat groffer, maar hij is wel begaan met anderen mensen, zoals ik van de tv-series gewent ben. Zo heeft hij meerdere malen de neiging om mensen te helpen, wanneer ze in nood zijn. Hij scheld gewoon wat vaak en kan wat agressiever uit de hoek komen dan ik van hem gewent ben.

Het boek las lekker weg. Ik ging er snel doorheen. Alles gebeurd snel en het boekje is vrij kort. Er gebeurd niet echt noemenswaardig, maar wat mij is op gevallen is dat het niet de neiging heeft om de dingen op een wetenschappelijke manier uit te leggen. Iets wat de tv-serie wel graag doet.

Cijfer: 7

Begonnen

Source

Alchemy of Souls op Netflix

Ik had al wat screenshots en gifs gezien van deze serie op Tumblr en ik had al een vermoeden dat ik de serie leuk zou vinden. En ik had gelijk. Het is echt mijn soort serie.

In de eerste episode leren we de wereld kennen en maken wij in eerste instantie kennis met de koning en een magiër. Deze man wordt door de koning om hulp gevraagd. De koning is ziek en vraagt de magiër of hij van lichaam kan wisselen, omdat hij door zijn zieke lichaam geen erfgenaam heeft.

Al snel wordt duidelijk wat de koning echt wil en zoals Zeus verwekt hij, vermoedelijk, een kind bij de vrouw van de magiër.

Dan maken wij een sprong naar 20 jaar later, en maken wij kennis met de hoofdpersonen. Één van hen is waarschijnlijk de zoon van de koning.

Deze zoon kan zijn magie niet gebruiken, omdat de man van zijn moeder een betovering over hem heeft uitgesproken. Dit is volgens de roddels, omdat hij een buitenechtelijk kind is. Ik hoop dat er een andere rede achter zit, want de man wist heel goed dat zijn vrouw totaal niet wist dat de koning en haar man van lichaam waren gewisseld. Hopelijk is dat één van de vragen die gedurende de serie beantwoord gaat worden.

Personages die mijn aandacht trokken:

Jang Uk: Hij is een intrigerend figuur. Zo is hij uitermate pienter, maar gedraagt hij zich als een kwajongen. Hij lijkt erg oplettend te zijn. Ik heb het idee dat ook zijn vrienden hem iets onderschatten. Je zou kunnen zeggen dat ze hem als de jongere broer zien die beschermd moet worden, omdat hij ondeugend en onbeholpen is. Hij is ook een doorzetter en laat de houding van zijn vader hem er niet van laten weerhouden om een manier te vinden om toch als magiër opgeleid te worden.

Park Dan Gu: Hij is iemand die zijn emoties open en bloot laat zien aan de rest van de wereld. Hij neemt ook geen blad voor de mond, wat tot nu toe erg hilarisch is. Het moet nog blijken of hij is zoals hij zich voordoet, en of wij dit gedurende de series zullen gaan ontdekken. De interacties tussen hem en Mu Deok/Naksu, zijn aandoenlijk. Zo aait hij haar wel eens over haar haren, als hij denkt dat zij zich ergens druk over maakt. Hij gedraagt zich dan als een grotere broer die probeert zijn zusje gerust te stellen. Tegenover Uk gedraagt hij zich als een moederkloek. Iets wat hartverwarmend is, maar ergens ook hilarisch.

#Too Like the Lightning #Reunion: the Sound of the Providence #the lost tomb reboot #Bronze Tree of Death #The grave robbers chronicles #daomu biji #Alchemy of Souls #dutch

1 note · View note

josjeblogt · 4 years

Text

Drie pesto’s en een krantje

foto: vier generaties en een kast vol speeldoosjes

Er was eens...

Op 29 augustus 1921, het was een warme maandag, werd in Wervershoof, Noord-Holland een jongetje geboren. Zijn ouders noemden hem Wilhelmus Petrus Aker, kortweg Wim. Hij was het derde kind van Jan en Aagje Bakker. Uiteindelijk zou hij 16 broers en zusjes krijgen.

Wilhelmina van Oranje-Nassau was koningin der Nederlanden, eerste minister Ch. J.M. Ruys de Beerenbrouck leidde ons land. Er woonden 6.9 miljoen mensen in Nederland en Albert Einstein zette de wereld op zijn kop met zijn bewering dat het universum gemeten kan worden.

Wim groeide op in een dorpje aan het IJsselmeer.

Op zijn achttiende was hij havenarbeider. Daar is iets misgegaan, tijdens het lossen van een zware vracht. Hij kwam klem te zitten tussen een muur en een container en beschadigde een aantal nekwervels. Hij werd afgekeurd voor werk.

Circus

Hij leerde Rie uit Amsterdam kennen in de oorlog. Zij kwam als onderduiker in de hongerwinter naar de boerderij in Wervershoof waar Wim woonde. Wim hielp in die tijd het verzet zo goed als hij kon. Ik herinner mij dat hij me ooit vertelde dat een checkpoint van de nazi’s voorbij moest om documenten te bezorgen aan een verzetslid en door de Duitsers gevraagd werd om een wachtwoord. Wim kon zo snel niets bedenken (had ook geen idee wat het wachtwoord was) en zei; “Circus”. Tot zijn verbazing lieten de soldaten hem passeren en kon hij zijn weg vervolgen. Later zei hij dat die soldaten waarschijnlijk zelf ook het wachtwoord niet wisten. Hij realiseerde zich goed hoeveel mazzel hij gehad had.

Hij trouwde nog tijdens de tweede wereldoorlog met Rie. Het was een ingewikkeld huwelijk. Rie had een broze gezondheid en het leven was zwaar. De tweede wereldoorlog had zijn weerslag op alle Nederlanders. Ze hadden een zeer moeilijke tijd achter de rug.

Toen Wim 26 jaar oud was, werd hij zelf voor het eerst vader. Het was een zoon, die, zoals in die tijd gebruikelijk was, ook Wim werd genoemd.

Uiteindelijk kwamen er vijf kinderen voort uit dit huwelijk, waarvan er vandaag de dag nog twee in leven zijn.

Niet lang na de geboorte van het vijfde kind, stierf Rie. Hoogstwaarschijnlijk overleed zij aan een hersentumor, al kon dat in die jaren nog niet worden vastgesteld.

Na de dood van Rie ging het een periode lang niet goed met Wim. Hij dronk te veel, gokte, kreeg schulden, was niet in staat om zijn vijf kinderen op te voeden. Gelukkig hielp de zus van Rie regelmatig in het huishouden en het opvoeden van de kinderen.

Familie

Wim Aker senior, was mijn opa. Hij woonde hemelsbreed op nog geen 60 meter van mijn huis. Mijn opa was niet perfect. Maar hij was mijn opa. De enige grootouder die een rol in mijn leven heeft gespeeld.

Elke zondagmorgen kwamen alle kinderen van opa naar zijn huis op de Burgemeester Doumastraat 6 in Andijk. Er werd gepraat, koffiegedronken. Er werd gelachen en meegeleefd. Het was een zeer liefdevolle, hechte familie. Ik heb goede herinneringen aan die zondagen. Ik speelde met mijn neefjes en nichtjes buiten. We hebben heel wat kattenkwaad uitgehaald, uren ‘buutvrij’ gespeeld. Papieren pijltjes gevouwen van bladzijden uit de Wehkamp. Elk jaar was het Sinterklaasfeest een grote happening. Opa regelde jaarlijks een bezoek van de goede Sint aan zijn huis, waar we met alle neven en nichten verwachtingsvol zo luid als we konden, sinterklaasliedjes zongen. Elk jaar was het een fantastisch feest. Elk jaar zat opa, omringt door iedereen die hem liefhad, met een brede glimlach op zijn gezicht, te kijken naar alle uitgelaten en dankbare kinderen. Opa zong ook graag. Ergens bij mij op zolder ligt nog een oud cassettebandje vol liedjes die hij heeft ingezonden. Heidewietska, Mijn wiegie was een stijfselkissie, Door het bos en door de heide, Grootvaders klok. Zodra de eerste akkoorden van die liedjes zouden spelen, zong ik zo alles weer mee.

LAT

Er kwam een nieuwe vrouw in zijn leven. Tante Lies. Al hield tante Lies wat afstand en wilde ze geen ‘oma’ worden genoemd door de kleinkinderen, zij maakte opa wel gelukkig.

Soms hadden ze even behoefte aan alleen zijn. Dan ging tante Lies terug naar haar eigen huisje in Oostzaan. Ze zeiden altijd: “Wij hadden al een LAT-relatie (living apart together) voor het woord was uitgevonden!”

De (klein)kinderen van tante Lies werden als vanzelf toegevoegd aan de grote familiefeesten en ook een man die als kostganger bij mijn opa en Rie had gewoond, werd met zijn gezin toegevoegd. Ik wist niet beter of iedereen was gewoon een bloedverwant. Als kind maakte ik me er echt niet druk om. Het was hoe het was. Een hele fijne, hechte familie.

De bollenschuur

Terug naar ons verhaal.

Opa en tante Lies gingen, in de zomer van 1984, voor het eerst mee bollenpellen. Het tulpenbedrijf, dat van de vader van een oud-klasgenootje was, stond aan de andere kant van Andijk. Aangezien opa zijn gezondheid te wensen overliet, ging hij samen met tante Lies op de Solex naar de bollenschuur. De brommers rookten als een gek en stonken een uur in de wind. We hoorden (en roken!) ze al van mijlenver aankomen.

In het familiebedrijf werkten wij met leden van twee andere families, samen aan het rooien en pellen van de tulpenbollen. Het was daar de gewoonte om de oude, krakende radio af te stemmen op de ‘Arbeidsvitaminen’. Opa zong hard mee met de liedjes die hij kende, terwijl tante Lies klaagde dat de muziek te hard stond.

Ze deden me wel eens denken aan de oude mensen op het balkon van de Muppetshow. Ze konden niet mét, maar zeker ook niet zónder elkaar.

Om 17 uur vertrokken ze weer, met de vlam in de pijp. Door opa zijn nekblessure kon hij niet meer naar links of rechts kijken, dus reed hij naar huis met de instelling dat wie het meeste geluid maakte voorrang had. Bij mijn weten is er nooit een ongeluk gebeurd. Maar dat wijt ik meer aan de medeweggebruikers en aan een zeer oplettende tante Lies, dan aan opa zelf!

Mijn opa las, toen zijn ogen nog goed waren, alle dagen het Noord Hollands Dagblad. Zodra die uit was, wandelde hij naar ons huis om daar, de krant, plus drie ‘opa-snoepjes’ (van het merk Pecto), één voor mijn moeder, één voor mijn zusje en één voor mij, door de brievenbus te gooien. Soms ‘vergiste’ hij zich en kregen we een paar extra snoepjes.

Tot op de dag van vandaag noem ik ze ‘opa-snoepjes’ en denk ik met weemoed terug aan die toch wel speciale man in mijn leven.

Opa was nogal eigenwijs. Hij nam niks van niemand aan. Dat zijn ogen slechter werden dat was natuurlijk ‘helemaal niet zo’, dat hij de een na de andere zware shag opstak was echt niet slecht voor hem (‘want dat doe ik al sinds mijn 17e en ik leef nog steeds’). Hij wist altijd alles beter en had altijd gelijk. Mijn moeder en haar broers en zussen werden daar wel eens een beetje moe van, maar ik kon er wel om lachen. Ik denk dat het zijn (kwajongens-achtige) manier was om met dingen te kunnen omgaan. Mijn opa was een boefje, hij verloor zijn haren, maar zeker niet zijn streken.

Hij stak met het uiteinde van het ene shag-je de volgende aan. Zijn huis rook naar een bruin café op een zondagavond. Regelmatig viel hij tijdens het roken in slaap, waardoor zijn (door zijn oudste dochter gemaakte) tafelkleed steeds meer ging lijken op een net. Het zat vol met zwart omrande gaatjes.

De verzameling

Opa spaarde speeldoosjes. Uren kon hij opgaan in het opdraaien van de muziekdoosjes en het luisteren naar de liedjes die zij voortbrachten. Mijn favoriete speeldoosje was een glazen vleugel (zo’n grote piano) waar een ballerina rondjes op draaide. “You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are grey”. Ik weet nog dat hij me later vertelde dat de ballerinastuk was gegaan. Speciaal voor mij had hij een nieuw poppetje, een vrouw met een schots rokje aan en maar één been op het vleugeltje gemonteerd. Een paar maanden voor zijn dood gaf hij het me. Heel bijzonder. Net of hij wist dat het einde nabij was.

Ergens in een oud fotoalbum zou ik nog ergens een foto moeten hebben waarop hij poseert voor de kast waar al zijn schatten in waren uitgestald. Het maakte hem blij om ernaar te kijken, zelfs toen zijn ogen hem in de steek begonnen te laten. De vraag wat we opa moesten geven voor zijn verjaardagen, werd daardoor een stukje gemakkelijker beantwoordt.

Opa zei altijd: “Ik vraag Fresh Up -ik meen dat dat een douchegel merk was of wellicht eau de cologne- en lieve kinderen!” maar was uiteraard met een nieuw speeldoosje het gelukkigst.

De jaren verstreken en de eerste (klein)kinderen van mijn opa, overleden. De hersentumor van oma Rie was blijkbaar een genetisch defect, waardoor ook andere familieleden daaraan overleden. Opa werd iets stiller, maar zeker niet down.

Zijn kinderen dachten dat hij vergeetachtig werd. Misschien was dat ook wel gaande. Ik herinner me dat hij tot vier keer achter elkaar kon bellen om elke keer precies hetzelfde te vertellen. Hij luisterde naar Radio Westfriesland en deed aan de hele familie verslag van wat hij nu weer had gehoord. Achteraf denk ik dat hij zich er echt wel van bewust was, dat hij gewoon genoot van de aandacht die hij kreeg van zijn (klein)kinderen.

Het eerste achterkleinkind werden geboren. En wat was hij daar trots op. Ik bezocht hem met mijn pasgeboren zoon in maart 2000. Omdat het in zijn huis zo naar rook stonk is mijn zoon niet vaak mee geweest naar mijn opa. En dat vond opa best jammer.

Soms, als ik samen met mijn moeder een kopje koffie bij hem dronk, deed hij net of hij van alles vergeten was, tot grote frustratie van mijn moeder. Wanneer zij dan even de kamer uit was om een nieuwe kopje koffie te pakken, gaf hij me een knipoog en vroeg hij me hoe het nu met die-en-die was. Hij was veel helderder dan zijn kinderen op dat moment dachten en daar hadden we samen de grootste pret om.

Een paar jaar later, tante Lies was inmiddels ook overleden, werd opa opgenomen in het ziekenhuis omdat door het vele roken, een teen was afgestorven. Hij had dat lang verborgen weten te houden voor zijn kinderen. Hij sloeg hard op zijn eigen arm (waar ook allerlei zwarte vlekken op zaten) om te bewijzen dat hij écht geen pijn had. Er werd een teen geamputeerd en opa kreeg de waarschuwing dat hij echt moest stoppen met roken, omdat het de volgende keer een heel been zou zijn dat moest worden afgezet.

Shagjes rollen

Opa haalde zijn schouders op. “Ach ja meissie”, zei hij dan tegen mij, ik ga nu écht niet stoppen hoor, want ik weet toch gewoon niet beter?” Die periode is de enige periode in mijn leven waarop mijn opa niet blij was om mij te zien. Liever wilde hij dat er iemand op bezoek kwam in het ziekenhuis die shagjes kon draaien. Hij had een hele ‘hall of fame’ bedacht waarin de familieleden stonden die de meeste shagjes uit een pak kon draaien. En die mensen waren voor hem zijn favorietjes om hem in het ziekenhuis op te zoeken.

Ik meen dat mijn moeder bovenaan die lijst stond, omdat die er iets van 114 uit had kunnen halen (eigenlijk geen shagjes meer maar rietjes dus). Hij had wel zo’n apparaat waarmee je zelf shag in witte papieren hulzen kon doen, maar dat ding was veel te duur. Zo kwam hij nog niet eens tot 40 stuks per pakje!

Op een dag kwam mijn oudste tante eens kijken hoe het met haar vader ging. Ze zag al snel dat opa op de grond lag, onder de tafel met het kleed vol gaatjes. Hij leefde nog, al was hij wel sterk afgekoeld.

Hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Tegen zijn zin in. “Als jullie me weghalen uit dit huis, ga ik dood!” schijnt hij geroepen te hebben.

Opa had een longontsteking opgelopen en werd na een paar dagen ziekenhuis, overgeplaatst naar een verpleeghuis. Leuk vond hij het niet.

Maar aangezien de kracht ontbrak om er iets van te zeggen, gebeurde dat toch.

Op een avond, het was 31 oktober 2007 kwamen we bijeen in het verpleeghuis omdat het volgens de zusters erg slecht ging met opa.

Dag Oop, tot morgen!

Ze zouden hem, nadat iedereen afscheid had genomen, in een slaap brengen waaruit hij niet meer zou ontwaken. Het was zo onwerkelijk! Het begrip ‘nooit’ had al wat meer vorm gekregen doordat er al flink wat familieleden waren overleden, maar ergens kon ik er met mijn gedachten niet goed bij.

Opa voor de speeldoosjeskast, opa met een shagje in zijn mond op de solex, opa met mijn oudste kind in zijn armen, opa met zijn guitige knipoog en zijn heerlijke gevoel voor humor… Nooit meer?

En… als je dan weet dat je iemand van wie je zoveel houdt, voor de laatste keer zult spreken, wat zeg je dan?

Het voelde zo gek!

Ik zei iets van; “tot morgen Oop! Doe ze de groeten daarboven en als u straks zowel Rie als tante Lies ziet, dan hoop ik voor u dat ze beiden geen deegroller vasthebben!”

De lach in de ogen van opa zal ik nooit vergeten.

Een zuster gaf opa een prikje en hij zakte weg in een droomloze slaap. Ze adviseerde ons om thuis wat te gaan slapen, als er iets zou veranderen, zouden we dat horen.

De een na de ander nam afscheid. Maar op de een of andere vage reden voelde het niet goed om te gaan. “Ik blijf nog even hangen”, zei ik tegen mijn allerliefste nichtje.

“Gezellig!” zei ze, “dan blijf ik ook!”. En zo geschiede. We hebben heerlijk herinneringen zitten ophalen aan onze opa. Maar ook aan onze jeugd, onze vriendschap, ons leven nadat we Andijk hadden verlaten. Het was fijn om zo bij onze ‘Oop’ te zitten samen. Af en toe kwam er een zuster even kijken. Er gingen een paar uren overheen tot de dienstdoende verpleegster opmerkte dat opa zijn huidskleur veranderde. Hij ademde iets langzamer. Iets minder diep. We besloten om de kinderen van opa te bellen, op advies van de zuster. Het zou niet lang meer duren.

Mijn moeder was net de kamer binnengelopen, twee tantetjes stonden nog in de lift, toen opa Wim zijn laatste adem uit blies.

Heel rustig, heel sereen. Ik hoop dat we hem, in zijn laatste uren, mee hebben kunnen geven dat, al was hij niet de beste opa van de wereld, hij wel ónze beste opa was.

Opa zei vroeger vaak: “Ik durf niet dood te gaan want Rie en tante Lies staan me allebei aan de hemelpoort op te wachten met een deegroller en dan moet ik kiezen!”

Aan die woorden moet ik nog regelmatig terugdenken… ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dat is gegaan. We zullen het helaas nooit weten.

Vandaag, 29 augustus 2020 zou onze Oop 99 jaar oud geworden zijn. Helaas moeten we hem al 13 jaar missen. Met weemoed denk ik terug aan alle fijne herinneringen aan een heel bijzondere man.

You are my sunshine

Lieve Oop,

Je speeldoosje is (en dat klinkt minder eerbiedig dan ik het bedoel) op zolder beland, nadat we vijf jaar geleden verhuisden naar Alkmaar. Ik koester het en hoop het ooit door te mogen geven aan mijn eigen kleinkind.

You are my sunshine, my only sunshine You make me happy when skies are gray You'll never know dear, how much I love you Please don't take my sunshine away!

Wilhelmus Petrus Aker

29-08-1921 - 29-08-2020

bollenpellen

opa Wim

pecto’s

tante lies

#blog #geschiedenis #stamboom #nonfictie

2 notes · View notes

antongecensureerd · 5 years

Photo

‘‘We got him’‘

Onafhankelijkheidsdag werd in ons land groots gevierd met de veroordeling van het ''kopstuk van de poldermaffia'' Willem Holleeder. Kopstuk zet ik expres tussen aanhalingstekens, want dat blijft pure speculatie. Na een mega proces werd het levenslang voor Neerlands bekendste crimineel. Met veel tromgeroffel, trompetgeschal en een afsluitend knallend vuurwerk werd Willem Holleeder voorgoed achter de deur geplaatst. Over de lengte en de zwaarte van de straf ga ik het niet hebben. Willem was een beroepscrimineel. Punt. Al zal hij de hand hebben gehad in 1 van de 5 moorden dan is levenslang in mijn ogen al op zijn plaats. In feite hadden Cor van Hout en Willem Holleeder na de ontvoering van Freddie Heineken en Ab Doderer al levenslang achter de tralies moeten verdwijnen. Waar ik het wel over wil hebben is de motivatie van het vonnis van de Amsterdamse rechtbank. Zelden of nooit heb ik meegemaakt dat een rechter (Frank Wieland) in zo'n complexe zaak alle ingebrachte stukken van het OM als waarheid ziet en alle tegenargumenten van de verdediging van tafel veegt. Een zaak die bestaat uit ontelbare dossiers afdoen met ''zij hebben gelijk en u liegt'' vind ik op z'n zachtst gezegd merkwaardig. Dat het grote Holleeder-proces een trial by media zou worden stond voor mij en heel Nederland vanaf dag 1 vast, behalve voor de grote regisseur van het media spektakel. Speurneus Peter. R. de Vries***, de Joop vd Ende & John de Mol van de misdaad journalistie,, zag dat als enige weer anders. Willem had er zelf een mediacircus van gemaakt, riep Peter bij Pauw en Saskia Belleman knikte instemmend. Wiens brood men eet diens woord men spreekt. (*** zie slot)

Toevallig ken ik een aantal hoofdpersonen uit deze zaak persoonlijk. Uit mijn jeugd. Zo waren John Mieremet, Sam Klepper (geen slachtoffer Willem Holleeder) en Cees Houtman vaste klanten in de discotheek Cup Final van mijn vader. In mijn twenties zag ik de mannen ruim 1,5 jaar in het weekend en soms ook doordeweeks. Cees wat minder frequent, maar John en Sam waren altijd aanwezig. John heeft zelfs zijn vrouw Ria bij ons in de zaak leren kennen. Hun criminele loopbanen stonden nog in de kinderschoenen, maar dat ze in het criminele milieu zouden belanden stond vast. De recherche liep geregeld bij ons binnen om te kijken wie er bij ons over de vloer kwamen. Bij binnenkomst werden ze steevast door de boys aangesproken bij hun voornaam. Eén keer heb ik zelf meegewerkt aan het verbergen van één van de boefjes. Hij smeekte me om zich te mogen verstoppen in het voorraad hok. Zo gezegd zo gedaan. Helaas voor hem moest ik het hok openen en werd hij geboeid afgevoerd. Het kwam mij op een reprimande van Bromsnor te staan, maar leverde me vooral veel goodwill op bij de boys. Ook Cor van Hout en Willem Holleeder ken ik vanuit mijn jeugd. Wel een stuk minder goed dan de eerder genoemde mannen. Cor ''Flipper'' van Hout was een geboren boef en dat straalde ook van hem af. Stuk voor stuk jongens van de straat en daar geldt nu eenmaal het recht van de sterkste. Over Willem Endstra en Thomas vd Bijl kan ik kort zijn. Die heb ik persoonlijk niet gekend. Ik wil even de lijst slachtoffers met jullie doornemen. Te beginnen met Cor van Hout.

Corretje was de oud-beste vriend van testbeeld en misdaadjournalist Peter R. de Vries. Op zijn begrafenis sprak deze moraalridder de volgende historische woorden: ''De meest bijzondere man die ik ooit heb ontmoet is dood''. Daarna volgden nog een aantal olijke gebbetjes van ons lachebekje over hun diepe en innige vriendschap. Over de eerlijkheid en de trouw naar elkaar. Als we Peter moeten geloven was Cor in een ander leven misschien wel directeur van Unilever geworden. Beter nog: directeur van de Stichting Vluchtelingenwerk met een hoge functie binnen de Verenigde Naties. Waarschijnlijk op het departement van Mensenrechten. Cor was immers een mensenmens. Eigenlijk een lieverd. Een goedzak. Dat Cor zijn kapitaal heeft verdiend met overvallen, de ontvoering van Freddy Heineken en Ab Doderer en drugshandel zijn zaken waar we volgens Peter niet te zwaar aan moeten tillen. Kattenkwaad. Kwajongens streken. Dat Corretje iedereen beledigde als hij dronken was (en dat was hij bijna altijd), riep dat hij mensen ging vermoorden en zijn vrouw constant belazerde maakt voor Peter ook niet uit. Peter zag zelfs het buiten de deur neuken van Cor met een redactielid van zijn programma door de vingers. Cor was Cor en Cor was een bijzonder mens. Trots als een aap met 7 snikkels vertelde Peter dat Cor op zijn verjaardag kwam en hij op de verjaardagen van het gezin van Cor. Oude jongens krentenbrood. In gedachte zie ik Peter & Cor zingen : ''Wij zijn 2 vrienden, jij en ik. Hoebahoebahoebahop''. Ik stel voor dat Cor postuum alsnog geridderd wordt. Lees je even mee, Peter?

Cees Houtman was een zware jongen, John Mieremet ook. Mannen waarmee niet viel te spotten en mannen die een confrontatie niet uit de weg gingen. Beroepscriminelen met een over mijn lijk mentaliteit. Dat mijn persoonlijke band met John (en Sam Klepper) altijd goed is gebleven laat ik buiten beschouwing. ''If you live by the sword, you die by the sword". Over Willem Endstra zijn genoeg verhalen bekend, maar op de één of andere manier is deze man nooit vervolgd. Willem Endstra had contacten tot op het hoogste niveau en Willem Endstra werd bewust gespaard door justitie. De reden zal altijd gissen blijven, maar de verhalen doen al jaren de ronde dat vele mondjes gevoed werden met crimineel geld uit het Endstra imperium. Zowel Cees Houtman, John Mieremet als Willem Endstra hadden plannen om Willem Holleeder te laten liquideren. Dit was bij justitie bekend. Het laatste slachtoffer Thomas vd Bijl was een jeugdvriend van Cor van Hout die zich ook bezighield met de handel in drugs. Vlak voor zijn dood werd hij nog gearresteerd voor een drugstransport van 800 kilo, maar omdat hij met de politie praatte over Willem Holleeder, Dino Soerel en waarschijnlijk Stanley Hillis werd hij na 13 dagen als enige verdachte op vrije voeten gesteld. Praten met de politie is in dat milieu een doodzonde. Wie praat gaat zwijgen. We kunnen er nog kort of lang over praten. Alle mensen is deze zaak zaten tot over hun oren in de zware criminaliteit.

Willem Holleeder heeft volgens het wetboek van strafrecht levenslang verdiend. Ik denk persoonlijk dat Willem dat ook wel begrijpt. Wat hij en ik en velen met ons niet zullen begrijpen is de verering van de slachtoffers. Met de romantisering van Cor van Hout als kers op de taart. De man die zijn dochtertje met een downsyndroom Bo nooit heeft willen zien, want dat paste niet bij zijn status. Dezelfde Bo die wel regelmatig werd opgezocht door ome Willem Holleeder. Niet dat dit hem een beter mens maakt, maar toch. Met de dood van Stanley Hillis en de levenslange veroordelingen van Dino Soerel en Willem Holleeder is er een eind gekomen aan een tijdperk. Met de dood van Willem Endstra zijn er veel mensen uit het milieu hun kapitaal kwijtgeraakt. Centjes die in stenen zitten en waarvan de oorsprong moeilijk te achterhalen is. Panden en projecten, noem maar op. Laat ik het erop houden dat de erven Endstra niet op een houtje hoeven te bijten. Hetzelfde geldt voor de familie van Cor van Hout en hun best friend forever Peter R. de Vries. Ook die hoeven de rest van hun leven niet naar de voedselbank. Peter heeft zijn hele carrière te danken aan de Heineken ontvoering en de daaruit geboren vriendschap met Cor van Hout. Het blijft voor mij daarom ook een raadsel dat Sonja als weduwe van Cor van Hout deals over crimineel geld met justitie en de FIOD kan sluiten. Puur om haar luxe leventje te kunnen blijven bekostigen met bloedgeld. Hoe dan? Zelf nog nooit 1 dag gewerkt. Ze zeggen dat misdaad niet loont, maar daar zullen vele nabestaanden toch net iets anders over denken.

(*** Héél toevallig werd het boek Judas groots in de media gepresenteerd aan de vooravond van het proces tegen Willem Holleeder, héél toevallig schreef Astrid Holleeder tijdens het proces het boek Dagboek van een getuige,héél toevallig werd de serie Judas tijdens het proces op televisie uitgezonden en héél toevallig was via Videoland de serie Dossier Holleeder van John vd Heuvel te volgen. Vanavond wordt héél toevallig het 3e boek van Astrid Holleeder exclusief bij RTL Boulevard gepresenteerd. Dat is héél toevallig de zender waar Peter R. de Vries en John vd Heuvel op de misdaadtrom slaan)

2 notes · View notes

madeliefkrans · 2 years

Text

je hebt een broederboek. vol foto’s van je broertje en jou. en jullie vader en jullie moeders. het begint met een tienjarige jij die je babybroertje vasthoudt op schoot. het is zo schattig. in je kamer staat ook een ingelijste foto van jou en je piepjonge broertje. je houdt hem voor je gezicht en jullie lachen naar elkaar.

de eerste keer dat ik je broertje zag, had je ons nog niet aan elkaar voorgesteld. hij liep richting de stad vanaf het station en ik herkende hem. hij is een kop langer dan jij. dat is fries bloed van zijn moeder dat ik niet heb, lachte jij een keer.

het is een lieve jongen. enigszins een gekwelde kwajongen, maar hij komt er wel.

#persoonlijk

0 notes

regioonlineofficial · 3 years

Text

Bäckerei Krümel opent deuren in de Efteling

Kaatsheuvel – Vanochtend waren de eerste bezoekers te gast in Bäckerei Krümel, de nieuwe ambachtelijke bakkerij op het Max & Moritz Plein in de Efteling. De twee kwajongens hadden de sleutel van het pand in een broodmannetje verstopt, maar Bakker Krümel hield zijn hoofd koel. Toen de deuren eindelijk open konden was het publiek welkom om als eerste te proeven van ambachtelijke ovenproducten zoals…

View On WordPress

#Uitgaan & Evenementen

0 notes

jurjenkvanderhoek · 3 years

Text

BUIKSCHUIVER GAAP DOET EEN BOEKJE OPEN OVER ZIJN PASSIE

Het is een wereld op zich. Geurend naar olie en benzine. Meurend naar zweet en verschaald bier. De wereld van de buikschuiver, zoals ieder groepsgevoel een eigen omgeving met normen, waarden en gebruiken heeft. In mijn beleving is een buikschuiver een vetkuif op een brommer. Een bromfiets als de Zundapp, de Kreidler of Stokvis. Een andere wereld dan de mijne, moet ik eerlijk toegeven. Zelf ben ik niet verder gekomen dan de Solex, scheurend op z'n elfendertigst over gods wegen. Want al snel daarna moest en zou er een auto komen, om mijn batterij aan trommeltjes in te kunnen vervoeren. Een compleet drumstel met al de toeters en bellen past handig in een Morris Mini, kwam ik tot de ontdekking. En dan kon ik zelf nog net met moeite schakelen. Dus het gevoel van op een echte brommer te zitten heb ik nooit mogen smaken. De zachte buddyseat heb ik never nooit niet onder mijn billen gehad.

Desondanks volg ik best en uiterst geïnteresseerd de tekst in het boek "Buikschuiver" van Gabriël Kousbroek. Daarin beschrijft hij gedetailleerd zijn liefde voor carburateur, koppakking en zwabberpookje. De trant van schrijven is knetterend kortschrift, maar meeslepend traag als die bij het optekenen van een dagboek. Ik lees nieuwsgierig de korte zinnen waar Kousbroek zijn ervaringen uit het geheugen in opdiept en nauwkeurig beschrijft. Als het ware van minuut tot minuut volg ik de gebeurtenissen. Geïllustreerd met tekeningen van kunstenaar Kousbroek zelf om de verschillende types brommer waar hij toentertijd over beschikte en nu beschrijft te visualiseren. Helder en klaar in lijn en kleur.

Het is eigenlijk een schelmenroman, dat "Buikschuiver", waarin kwajongen Gaap - een geuzennaam voor Gabriël, de glanzende hoofdrol speelt. De groep vagebonden, tuig van de richel, voeren hun brommers op, drinken bier, draaien joints en doen verder zoal alles wat volgens de wet verboden is. De autobiografische avonturen lezen gemakkelijk weg. Het in korte verhalen opgebouwde boek is een aha-erlebnis voor de liefhebber van de bromfiets, de ingewijde in techniek en gebruik. Het brommerjargon doorspekt de teksten. Maar voor de lezer, zoals ik, die niet bekend is met onder meer highway-steps, nonnenkap, raceplee en uithonen heeft Kousbroek een verklarende woordenlijst toegevoegd. Een welkome vertaling. Ook legt hij voor de dummies de basisbrommertechniek uit. Van tweetakt en viertakt. Het boek heeft de kleur van olie maar nog net niet de geur van benzine. Het ademt sfeer en laat mij de tijd van ronkende motors en proestende sproeiers beleven. Van de Mobylette Kaptein tot de invaliden-bubblecar, want Kousbroek is wel in voor een gemotoriseerd geintje.

De ondertitel van "Buikschuiver" is Gaap en de kunst van het brommeronderhoud. Gaap dat is dus Gabriël zelf, een jongeman die zich laat opleiden tot kunstenaar en gek is van brommers. Van zuur verdient geld koopt hij zijn eerste gemotoriseerde fiets. Of beter gezegd schroothoop, die hij oplapt tot berijdbaar vehikel. In het boek heeft hij over ieder voertuig, op meestal twee maar soms ook wel drie wielen, een verhaal geschreven. Er wordt onder meer voor de sleutelaar verhaald hoe de revisie van zo'n afgedankt racemonster in zijn werk gaat. Over de boutjes, de nippeltjes, de schroefjes en de moertjes. Over drabtank, expansiepeuk, holle kies en vlotterkamer. Leesbaar zeker, maar erg veel groepstaal die voor buitenstaanders minder makkelijk te begrijpen is. Het is echter wel het zout in de pap. Een kijkje in de keuken.

Daarnaast beschrijft de schelm zijn romantische uitstapjes, als kers op de taart. Een brommerrijder, de buikschuiver, is een held voor meiden die in aanbidding op hun knieën gaan. Hij is de ster op zijn blinkend voertuig en de vrouwelijke fan wil meer dan een handtekening alleen. Heb je een brommer dan lig je goed in de markt voor romantiek. Gabriël neemt ten aanzien daarvan in zijn tekst geen blad voor de mond. Het is alsof ik als beschaamd voyeur wegkijk tijdens zijn wilde escapades, maar toch gluurderig getuige wil zijn van de lust en wellust. Het maakt het boek wel sappig, dat weer wel, ook voor de lezer die de glooiende lijnen van benzinetank en frame nooit heeft gevoeld. Te vergelijken met de contouren van het vrouwelijk lichaam. Dus wanneer Kousbroek verliefd schrijft over de Tomos, de Honda of de Berini is het niet zo vreemd dat ook de liefde voor Astrid en Bianca gedetailleerd wordt beschreven. Want zijn liefde voor de brommer had ook te maken met de meisjes die hij daarmee het bed in kon krijgen, noteert hij ergens. Maar gelukkig blijft de brommer als goede vriendin de baas in het boek.

Naast het sleutelen aan frames en motorblokken om met opgelapte sloopfietsen blinkend over straat te kunnen, worden de avonturen van de schelmen uitvoerig beschreven. Wat dat betreft is het boek ook een avonturenroman. En een ode aan de brommer. Een epos op de antiloop, de motobécane, de ijzeren hond en de vespa-scooter. De ritten, de jacht, de ongelukken, de verhuizing. De zakjes wit poeder in de buddyseat, de kraak van de rijkshemelvaart. Kousbroek doet een boekje open. En zoals het een echte vereniging, on dit geval de Société Mauvais, betaamd werden en worden er brommerdagen georganiseerd. De eerste in 1986, kauwe klâhwe genoemd. Het boek sluit de avonturen af met zo'n dag in 2020, waarop ouwe lullen op gedateerde bromfietsen elkaar ontmoeten en hun kunststukjes showen op het strand van Scheveningen.

"Buikschuiver", een boek kortom niet alleen voor de fanaat die zweterig met handen vet van de olie sleutelt aan zijn pronkstuk, maar zeker ook voor de liefhebber van de gemotoriseerde geschiedenis en inzage wil hebben in deze wereld van warmlopers en contactpuntjes. En zoals de achterflap de inhoud beschrijft: 'Een antropologische roadmovie over toppen en dalen, langs alle brommers die Kousbroek heeft gehad.'

Buikschuiver, of, Gaap en de kunst van het brommeronderhoud. Gabriël Kousbroek. Uitgave Nijgh & Van Ditmar, 2e druk 2021.

http://www.nijghenvanditmar.nl/nijgh-van-ditmar/boek/buikschuiver/

#buikschuiver #gabriël kousbrok #brommeronderhoud #nijgh & van ditmar

0 notes

speculospeculo · 5 years

Photo

Real life ‘Lord of The Flies’ experiment

Al voor de start van mijn onderzoek stuitte ik op een interessant experiment waarin 10 jongens worden losgelaten in huis, waar ze 5 dagen alleen verblijven. Zonder direct toezicht, alleen de camera crew, staan de jongens er alleen voor. Dat betekent zelf eten koken, zelf schoonmaken, zelf keuzes maken en zelf een stabiliserende zelfstandigheid creëren met z’n allen.

Sinds ik de dynamiek van kinderen onderzoek in groepsverband, leek mij dit een vattende toevoeging om te kijken naar de verschillende persoonlijkheden binnen de groep. Het deed mij als snel denken aan groep dynamieken in het dierenrijk, waar de zwakke moeten buigen voor de alpha’s. Onbewust wordt er een hiërarchie gestabiliseerd, die voornamelijk zichtbaar word als het gaat om ‘wie zit waar aan de tafel’. Ze neigen meteen ook naar een soort van democratie, door te stemmen wie de leider wordt. ook wel logisch gezien het feit dat ze in een land wonen waar dat ook gebeurt

Omdat dit experiment veel weg heeft van het welbekende stuk literatuur genaamd ‘Lord of The Flies’, ga ik proberen gelijknissen te vinden in persoonlijkheden en dynamieken tussen de fictieve karakters en jongens in de reportage, waar ik bijna al met zekerheid kan zeggen dat dat een ‘ja’ is.

Hoewel George zich graag mengt in kwajongens streken, hangt er ook een bepaalde volwassenheid en zelfstandigheid boven hem heen. Hij wordt op dag twee al verkozen als de leider en gedraagt zich zorgzaam en beschermend over de iet wat rustige jongens van de groep, voornamelijk Sim heeft hij onder zijn vleugel genomen. George is assertief en durft jongens aan te spreken over zijn gedrag, al kan dat ook korte power trip zijn geweest, want wanneer hij Sim bespreekt met de andere jongens is hij opeens minder sympathiek en aardig over hem, en spreekt hij eerder denigrerend over hem.

Van alle jongens is Michael het meest uitzonderlijk. Hij is druk, houdt van klieren en is totaal niet verlegen, alleen de gehalte van zijn drukheid irriteert al snel menig huisgenoten. Hij valt er buiten, net zoals de introverte jongens van de groep. Michael is excentriek, hij lijkt ADHD te hebben en zoekt graag grenzen op. Grenzen waarvan hij niet weet dat ze er zijn, helemaal in het milieu waar hij zich in bevind. Hij lijkt zich op zijn gemak te voelen bij George en neemt op een beschermde status aan als het gaat om Sim, na ‘orders’ van George tenminste. Michael snakt naar begeleiding en is erg afhankelijk. Verschillende reacties concludeerde naar eigen zeggen ook dat Michael een toekomstige psychopaat is, maar sinds dat in de jonge jaren nog lastig te concluderen valt, heb ik mijn twijfels.

Daniel is een dondersteen, natuurlijk zijn het op het moment allemaal donderstenen, maar Daniel straalt het uit met zijn gedrag, houding en ogen. Hij maakt een dominanten indruk, dominanter dan George, maar is niet geschikt als leider. Hij is te onbetrouwbaar en ‘all over the place’ op dat vlak. Wel toont hij op dag twee zijn vermogen om te reflecteren, door aan te geven dat ‘het huis trashen’ geen goed plan was en geen fijne leefomgeving creëert. Hij ziet graag verandering, maar hoe hij die verandering oppert is niet de manier. Samen met Luke en Paul zijn ze het assertiefst in het huis.

‘to be continued....’

Sam behoort tot de driehoek van de rustige, introverte jongens. Hij kijkt vooral de kat uit de boom, maar hij wil er ook graag bijhoren. Aan het einde van het experiment heeft hij dan ook een ‘change of heart’ en veranderd hij van kant, Hij word met open armen ontvangen door de grote groep (lees. van de grote kamer) en probeert zich dan ook meteen de bewijzen. Hoewel hij zich erg introvert gedraagt, is hij niet hetzelfde als Sim, Sam is onafhankelijker en heeft geen bescherming nodig.

Luke komt op mij over als de oudste, hij gedraagt zich volwassener en is assertief. Natuurlijk raakt hij snel verleid om mee te doen aan kwajongensstreken, wat een logisch reactie is gezien de groep mentaliteit.

Mark

Alex doet voornamelijk waar hij zelf zin in heeft en probeert zich niet intensief te mengen in de drukke groep jongens. Hij maakt puzzels, kliert wat rond met de attributen die rondzwerven, maar houdt zich over het algemeen stil en op de achtergrond.

Paul

Sim is een eigenzinnige jongen, die alles graag op zijn eigen gemakje doet. Hoewel de groep geregeld tegen hem aan schreeuwt dat hij dingen op moet ruimen is zijn reactie aardig onverschillig en terecht. Ook wel logisch, want Sim weet donders goed dat hij die rommel niet heeft gemaakt. Net zoals Michael word hij anders behandeld, maar ergens krijg ik het idee dat het komt omdat hij de enige Britse jongen is met een migratie achtergrond. Natuurlijk is dit een aanname, maar zelfs kinderen kunnen voor kleinste verschillen iemand buitensluiten. Daarbij is hij is gevoeliger en is ook één van de eerste die op dag 2 of 3 zich naar zijn ouders en de kinderpsycholoog wenkt.

Robert valt er een beetje tussen. Hij behoort niet tot de introverte driehoek, maar komt ook net te kort om bij de assertieve ‘alpha’s’ te horen. Tijdens het avondeten wordt hij daar ook even goed aan herinnert door Daniel, die hem plaatst aan de andere kant van de tafel, ver van de ‘hogere rang’.

0 notes

antonieniessen · 7 years

Photo

De kleine grote man

Het bericht dat Tim Hofman een paar flinke klappen voor z'n kop heeft gekregen en de komende weken aan het vloeibare voedsel moet was gisteren het nieuws van de dag. Zoals gewoonlijk was Nederland na dit bericht onmiddellijk in 2 kampen verdeeld. Een deel schreeuwt moord en brand en komt aan met de dooddoener dat je te allen tijden je handen thuis moet houden en een ander deel roept eigen schuld dikke bult. Voor de duidelijkheid : ik zit in het eigen schuld-kamp. Het kan en mag nooit zover komen dat een 29 jarige ventje de regels gaat bepalen in het pand van iemand anders. Deze jongeman denkt ongestraft te kunnen provoceren. Daarbij heeft hij het al een aantal jaren redelijk hoog in zijn nog jonge bolletje. Ik volg hem op Twitter. Veel blablablabla en hij denkt het geweten van Nederland te zijn. Tim Hofman is een vervelende jongeman.

Mijnheer werkt bij de VARA/BNN, mag geregeld aanschuiven bij het politiek correcte DWDD, zegt daar de dingen die het klapvee wil horen en heeft een prijsje gewonnen voor één of ander kul programma op Youtube met de naam #BOOS. Tim behoort tot een generatie nieuwe televisiemakers die nog steeds teren op het succes van Bart de Graaff, de geestelijk vader en oprichter van BNN. Wat die nieuwe BNN presentatoren en tv makers vergeten is dat Bart de gun-factor aan zijn kontje had hangen. Op Bart werd niemand boos. Bart kon van alles uithalen en kwam overal mee weg. Bart was een kwajongen en een knuffelbeest. Bart de Graaff was uniek. One of a kind. Eigenlijk had de dood van Bart de Graaff ook het einde van BNN moeten betekenen. BNN was Bart en Bart was BNN.

Gisteren trok Tim Hofman met een cameraman richting Nijmegen om één of andere misstand in een studentenhuis aan de kaak te stellen voor zijn YouTube kanaaltje. Dat ging natuurlijk gepaard gaan met de nodige onderbroekenlol en helaas voor Tim en zijn maat was het 72 jarige beoogde slachtoffer van deze BNN expeditie hier niet van gediend. Na een aantal waarschuwingen was de maat vol voor de eigenaar van het pand Ton Hendriks. Hij werd het zat en hij heeft beide heren zijn pand uitgejaagd. Dat daarbij een aantal klappen zijn gevallen noem ik ''collateral damage''. Tegen Tim en zijn mattie kan ik alleen maar zeggen "If you can't stand the heat get out of the kitchen''. Laat dit soort klussen aan ervaren journalisten over. Die hebben veel meer ervaring en nog veel belangrijker : die hebben fatsoen. Wat heeft jullie wangedrag nou opgeleverd ? Een pak slaag van een man van 72, een gebroken kaak en de hoon van een deel van het land. Tel uit je winst.

2 notes · View notes

almilomar · 5 years

Text

Onderduiken in Berlijn

Het vervolg op Het hol van de leeuw.

Als klein meisje, ik zal niet ouder zijn geweest dan acht en niet jonger dan zes, genoot ik altijd van verjaardagen of andere gelegenheden bij mijn opa&oma of Tante Nel&Oom Tom thuis. Soms ook bij Tante Ber. Als mijn opa en zijn broers en zussen (Guus, Hans, Ber, Wil, Tom, Nel en Kees) bij elkaar waren dan kwamen de verhalen die zo levendig werden verteld en uitgebeeld dat je het gevoel kreeg er bij te zijn geweest. Dit gebeurde vaak met zoveel passie en humor dat bij veel mensen de tranen van het lachen over de wangen liepen of dat je op het puntje van je stoel zat van de spanning hoe zo’n verhaal zou aflopen. Mijn vader en zijn broers en zus hebben diezelfde gaven geërfd. Door de jaren heen heb ik veel verhalen, meerdere keren gehoord, verteld door verschillende mensen. Door getuigen of door de volgende generatie die het weer door vertelden. Ik denk dat mijn liefde voor geschiedenis daar begonnen is. Van een aantal verhalen, die in mijn geheugen gegrift staan, heb ik door verschillende puzzelstukjes in elkaar te passen, een redelijk beeld gekregen om er zodoende een kort verhaal van te kunnen schrijven. Ter ere van 4 Mei wil ik daarom één van deze met jullie delen.

Toen Kees, mijn opa, in Berlijn aankwam, duurde het niet lang voor hij een plek vond om te leven, een baantje om van te leven en vrienden maakte om mee te leven. Eén van deze vrienden was een vrachtwagen chauffeur die voorraden bracht naar winkeltjes in Berlijn. Zo nu en dan reed mijn opa mee, het zij omdat hij ergens heen moest en zijn vriend aanbood hem daar af te zetten, het zij voor gezelschap. Eén incident waarover verhaalt werd op één van de vele familie gelegenheden speelt zich af in deze vrachtwagencabine.

Op een dag, onderweg naar het centrum van Berlijn wisselden de vrienden -sterke- verhalen uit. Verhalen over hun antipathie voor de Nazi’s en hoe zij hun hekel en onvrede een uitlaatklep gaven. De vriendelijke chauffeur vertelde zijn nieuwe vriend Kees dat hij eens een geweten foute Duitser per ongeluk expres heeft overreden met zijn vrachtwagen en dat hij voornemens was dit steeds te doen wanneer hij er één op straat herkende terwijl hij achter het stuur zat van zijn wagen. Kees, die dit verhaal mogelijk niet al te serieus nam, lachte mee en juichte dit idee van harte toe. Ondertussen reden ze het centrum van Berlijn binnen. Terwijl ze hun bestemming naderden en ze bespraken wat ze na het afleveren van de vrachtwagen lading zouden gaan doen, riep mijn opa’s vriend ineens vanuit het niets: ’Daar heb je er weer één!’ Wijzend naar het redelijk druk bevolkte trottoir. Voor Kees wist wat er gebeurde gooide de bestuurder van de vrachtwagen het stuur om en reed zo over de persoon heen die hij even daarvoor had gespot terwijl omstanders nog maar net uit de weg konden springen.

Hoe ze zijn weggekomen weet ik niet. Dat ze zijn weggekomen is zeker. Mijn grootvader is nooit gepakt voor dit incident. Bij mijn weten is de lading daarna nog afgeleverd en gingen ze daarna over tot de orde van de dag. Mijn opa was echter wel erg geschrokken en nam zich voor geen ritjes meer te maken in de vrachtwagen met zijn vriend.

Niet geschrokken vanwege het risico dat werd genomen, voor alle duidelijkheid. Mijn opa heeft nooit zo’n angst gehad voor consequenties van zijn acties. Die nam hij voor lief en aanvaarde hij bij voorbaat. Nee, hij vond het gewoon niet nodig, onsmakelijk en grof, om mensen te doden of pijn te doen. Autoklokken stelen werd gedaan zonder bloedvergieten. Hij was geen onderdeel van het verzet zoals zijn oudere broer, met een reden. Hij was op die leeftijd niets meer dan de definitie van een kwajongen. En dus nam hij voortaan de benenwagen of de bus.

Ondertussen verzamelde hij wapens die hij verborg onder zijn bed. Op verzoek van Oom Guus in Nederland misschien? Ik heb geen idee waarom hij het deed, maar dat het zo was werd verteld als een vaststaand feit in de verhalen. Misschien was hij van het verzamelen van autoklokken overgestapt op het verzamelen van wapens? Wie zal het me zeggen, ik kan het mijn opa niet meer vragen. Hij verborg deze wapens in de kamer die hij huurde en waar hij verbleef, onder zijn bed. Niet de slimste plaats, maar ja, waar anders?

Zoals eerder vermeld nam mijn Opa na het bloederige vrachtwagen incident vanaf dat moment regelmatig de bus. Op vaste dagen en een vast tijdstip, naar ik vermoed om te gaan werken, stond hij bij de bushalte te wachten en na enige tijd begon hij de gezichten te herkennen van de mensen die op dezelfde route, dagen en tijden instapten op de bus.

Bij één van de haltes begon het hem op te vallen dat de bus snel weg reed voordat een oudere man die bovendien slecht ter been was kon instappen of soms zelfs gewoon de halte voorbij reed als de man de enige wachtende was bij de halte. Altijd op zo’n manier waardoor de chauffeur kon doen alsof dit niet expres gebeurde, maar waarvan je diep van binnen weet dat dit wel zo is.

De tijd was natuurlijk zo dat Kees wel begreep dat de buschauffeur zeer waarschijnlijk met goede reden een hekel had aan de man die slecht ter been was. Toch vond hij dit niet kunnen. Onbeleefd en onnodig onvriendelijk. En dus hielp hij elke kans die hij kreeg de man de bus in door hem bij de arm te nemen en omhoog op te trekken. Hij werd niet vriendschappelijk met de man, dat was een stap te ver. Hij was geenszins een fan van de Nazi’s en verweet ze heel erg de bezetting van zijn vaderland. Tegelijk vergat hij zijn opvoeding niet en vond hij het niet nodig om in de dagelijkse routine van zijn leven op dat moment, mee te werken aan het, in zijn ogen, onnodig vernederen van de mensen die hij onderweg tegen kwam.

Nadat hij al enige tijd in Berlijn woonachtig was, op een dag die begon zoals alle andere dagen ervoor, werd er een inval gedaan op het adres waar hij zijn kamer huurde. Reden onbekend maar natuurlijk met alle gevolgen van dien: Ze vonden de verboden wapens onder zijn bed. Kees werd gearresteerd en mee genomen voor verhoor. Op het bureau werd hij in een klein kamertje gezet, met twee stoelen en een tafel waar hij afwachtte wat er zou komen.

Toen de deur open ging stapte een man naar binnen die hij meteen herkende als de man die hij de afgelopen weken meermalen geholpen had zijn bus te halen. De man bleek een inspecteur van het Gestapo te zijn en kwam nu mijn grootvader verhoren over het verboden bezit van wapens, een misdaad waarvoor je de doodstraf kreeg.

Natuurlijk herkende de man mijn opa ook. Hij ging tegenover hem zitten, met pen en papier en zei: ’Zo Meneer Pielage. We hebben een aardige collectie wapens onder uw bed gevonden die u natuurlijk verzamelde om de stad te verdedigen tegen de Russen, mochten zij Berlijn ooit bereiken. Wat een bewonderenswaardig streven.’

Mijn grootvader bevestigde dit door langzaam te knikken en antwoordde:’ Ja, natuurlijk.’

De inspecteur van de geheime staatspolitie reageerde: ‘Zoals ik al zei, bewonderenswaardig en bijzonder vriendelijk van u om ons zo te willen bij staan. Echter, het bezit van wapens is verboden, misschien was u hier niet van op de hoogte.’

Stilte. Min opa schud langzaam ontkennend zijn hoofd.

‘Juist. De wapens zullen wij van u moeten innemen, zoals u wel zult begrijpen nu u op de hoogte bent van deze wet. Als u de verklaring wilt tekenen en zult u beloven geen wapens meer houden in de toekomst, dan bent u vrij om te gaan.’

Zo gezegd, zo gedaan. En vandaag zit ik achter mijn pc en ben ik in de gelegenheid om dit verhaal met de wereld te delen omdat mijn opa zijn afkeer voor Nazi’s niet zijn menselijkheid liet aantasten.

Hij besloot na dit incident een ander onderkomen te zoeken in een ander deel van Berlijn. In de buurt van zijn nieuwe huisvesting was een parkje waar hij vaak te vinden was. Zijn kamer was klein en benauwend. Bovendien hield hij ervan buiten te zijn. Op een dag viel daar zijn oog op een mooie jonge vrouw die op een bankje een boek aan het lezen was.

Kees die vroeg haar of hij naast haar mocht zitten waarop zij bevestigend geantwoord zal hebben. Misschien dat het boek Nederlandstalig was, misschien zei één van hen iets in het Nederlands. Hoe het ook gekomen is, zij kwamen er achter dat zij beiden uit Nederland kwamen. Kees, die zijn geluk niet kon geloven; een aantrekkelijke jonge vrouw én een landgenote om mee te praten over thuis, stak zijn hand uit en stelde zich voor: ’Ik zal mij voorstellen; Kees Pielage’

De jonge vrouw nam zijn hand aan glimlachte en reageerde: ‘Ik ben Louise. Louise Hof.’

Maar dat is een verhaal voor een andere keer.

0 notes

groningsnieuws · 4 years

Text

In memoriam: Voor wrakduiker Klaas Koch (1950-2020) uit Zuidbroek was geen zee te hoog

Hij was de Pietje Bell van de Zeeheldenbuurt in Groningen, een kwajongen van het zuiverste water met een vrijheidsdrang die hem nooit zou verlaten ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.dvhn.nl/groningen/Geen-zee-te-hoog-voor-Kappie-25693177.html&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNFeVGNk4aFX4SchUASRXNj7RZ4eMw

#Groningen

0 notes

0betekenis · 6 years

Link

#kwajongen {de} Engels https://www.0betekenis.com/nederlands.asp?woord=kwajongen {de}

0 notes

aioinstagram · 6 years

Photo

Carbid In Beeld: Carbid schieten in Anreep en Hooghalen is Trending on Sunday December 31 2017 http://www.aioinstagram.com/carbid-in-beeld-carbid-schieten-in-anreep-en-hooghalen-is-trending-on-sunday-december-31-2017/

Assercourant.nl says: In Beeld: Carbid schieten in Anreep en Hooghalen