#in je rug getrapt

[betoverheks]

Heks op straat mishandelt door kleine ontaarde duivelin. Mijn hoofd verandert in een soort geplukte kippenkop. Een bont en blauwe kippenkop. Misschien moet ik eens serieus gaan denken aan een scrotumtransplantatie......

Twee jaar geleden wordt Heks in elkaar geslagen door broer Konijn. De gezusters Hamster kijken tevreden toe. Ze leggen het konijn geen duimbreed in de weg. Tegen de politie beweren ze achteraf, dat er helemaal niets gebeurd is. Hierdoor wordt mijn aangifte niet ontvankelijk verklaard. Ondanks alle medische rapporten over en de talloze foto’s van mijn gehavende lijf. Het gebod ‘Gij zult geen…

View On WordPress

#aangifte niet ontvankelijk verklaard door leugens #aanval met telefoon #agressor #blèren #emotionele pijn #er is nooit een reden om iemand te mishandelen #filmpjes van geweld op straat #getuigen #geweld op straat #haren trekken #hele lijf oncontroleerbaar te shaken #in de kreukels #in je rug getrapt #in shock raken #mishandeld door je familie #narcistische broer #narcistische ouders #partijdige agent #plukken haar uit je hoofd getrokken #scrotumtransplantatie #skeletair musculair arts #trap in auto geven #valse getuigenis #vrouwelijke psychopaat #zinloos geweld

[lesleyschrijft]

TERUG RIJDEN TEGEN VENUSHEUVEL? OF NEGEREN?

He he de mensen die ik liefheb weten ondertussen allemaal dat ik een nogal dondersteentje kan zijn met heel weinig geduld en met een heel kort lontje.

En de meeste van jullie nu ook wel door het lezen van mijn blogs.

Een eenvoudige gebeurtenis zoals je hoofd stoten tegen de punt van een kastje of je grote teen stoten tegen de poot van het bed is voor mij al een goeie reden om mijn huis eens flink te verbouwen, daar heb ik geen tv programma voor nodig zoals met Martijn Krabe, nee hoor da doek allemaal zelf.

Van de week had ik ook weer een voorval om door het lint te gaan, in de supermarkt.

Kijk ik ben best lief eigenlijk, als jij ook lief bent tegen mij dan is er met mij niks aan de hand en ben ik heel vreedzaam.

Ik help oude vrouwtjes en mannetjes door de deur van een winkel voor ze open te houden.

En als je mij in de winkel met een vriendelijke glimlach vraag of je er misschien even langs mag omdat ik in de weg sta met mijn zooitje dan zeg ik "oh sorry ja natuurlijk", dan werp ik je ook een vriendelijke glimlach toe en ga ik snel opzij.

Maar je moet niet onbeleefd en onaardig doen tegen mij want dat maakt me dol.

Van de week ook weer, ik loop boodschappen te doen in de supermarkt en sta met mijn zooitje bij de kassa te wachten op mijn beurt.

Ik haalde mijn spullen uit het mandje en zette het mandje weg.

Ik zet me zooitje op de lopende band en leg zo'n stokje neer zodat degene die achter me staat ook zijn zooitje neer kan leggen.

Ik werd al aangekeken door een vrouw achter me alsof ik van een andere planeet afkom, ik kijk voor me en dat mens begint met haar kar tegen me reet aan te rijen.

Nah ik weet niet wat de bedoeling hiervan was maar ze bleef tegen me kont aan douwen met die kar.

Dat was misschien een hint dat ik verder naar voren moest lopen maar ik kon niet verder naar voren want dan zat ik met mijn voorgevel tegen het oude mannetje wat weer voor mij stond.

Ik kan toch niet mijn boezem in de rug duwen van zo'n bejaard mannetje dat toch al met een rollator loopt.

Kijk als het nou een ventje van een jaar of 25 was oke (geintje)

En dat wijf maar door douwen tegen me kont mij ondertussen stom aangapend.

Normaal gesproken had ik door het dolle heen gegaan en een scene getrapt voor dat gerij tegen me aan.

Dan had ik met mijn kont een flinke harde zet terug gegeven zodat dat mens achter me een beurse gleuf had van die kar.

Maar geloof het of niet....er is een wonder geschoten.

Ik zei helemaal niks en reageerde er niet op.

Sterker nog ik liet haar douwen met die kar wat ze wilde en zette mijn muziek nog maar wat harder en floot gezellig mee.

Toen het oude mannetje voor mij klaar was en ik was aan de beurt deed ik mijn oordoppen uit anders versta ik het meisje achter de kassa niet he.

Terwijl ik naar voren liep hielp dat mens achter mij een handje mee door met haar kar nog steeds tegen mijn kont aan te blijven duwen.

Ik negeerde haar en zei vriendelijk "hallo" tegen het meisje achter de kassa.

Nadat ik had betaald deed ik mijn spullen in me tas, en dat mens achter me zag ik uit mijn ooghoek geergerd kijken en zuchten .

"Doe maar op je gemak hoor, haast je maar niet" zei ze ineens tegen me met een geirriteerde blik op haar face.

Nou dat hoef je mij dan geen twee keer te zeggen, wat vond ik dat een vriendelijk gebaar.

Achter haar stond niemand, ik keek haar vriendelijk aan en zei "Ja dat is goed, bedankt hoor"

Waarna ik mijn oordoppen weer indeed, het volume nog harder zette en op mijn gemak bij de kassa langzaam mijn tas inpakte.

Toen ik klaar was zei ik vriendelijk gedag wierp haar nog een big smile toe en liep luid meefluitend op mijn muziek de tent uit.

Nagestaard door de konterijer.

Wat ik eigenlijk zeggen wil is dat ik ontzettend trots op mezelf ben dat ik zo rustig ben gebleven en niet de hele toko op stelten heb gezet.

We gaan de goede kant op.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

[avondurenvanroos]

#3.5 ‘We moeten even praten,’

Ik probeerde mijn eigen, vrolijke zelf te zijn, te lachen en te doen alsof ik niet merkte dat Jack me niet aan wilde kijken. We zaten nog een tijdje met z’n drieën tussen ons tentenkamp in, Jack, Chris en ik. We kletsen wat over de voorgaande dag, beaamden hoe kapot we al niet waren en Jack klaagde over pijn in zijn schouder. Ik voelde een stilte in me groeien en verzette me er tegen. Mijn maag had zich omgekeerd, dus gooide ik er wijn in, mijn gedachten raasden door mijn hoofd, dus draaide ik een joint, mijn gevoelens lagen overhoop dus duwde ik ze weg. Ik kamde mijn haar, dwong mezelf wat te eten en poetste mijn tanden. Uiteindelijk was iedereen wakker en klaar om weer te gaan, dus snoven we pep om de vermoeidheid uit onze ledematen te verjagen. Een voor een doken we de tent van Chris en Simon in om een snuifje tot ons te nemen en we lachten erom. In mijn achterhoofd maalde constant het doembeeld: dat Jack zich had bedacht.

Onderweg naar het festivalterrein kwam hij naast me lopen. Mijn veter schoot los en terwijl ik hem strikte bleef hij wachten. We raakten achteraan de groep, ze liepen een paar meter voor ons. Toen ik mijn pas versnelde hield Jack me tegen.

‘We moeten even praten, Roos.’

Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Het was alsof mijn hart door mijn voetzolen heen de grond in zonk. Ik staarde naar de vertrapte aarde van het pad en keek het na voor ik de moed had Jack’s blik te beantwoorden. Ik zei niets en wachtte af.

‘Over vannacht, ik denk dat ik een beetje verliefd was door de drugs.’ Hij lachte schaapachtig. Ik kon er niet om lachen. Ik staarde alleen naar hem.

‘Gewoon een beetje verliefd door de drugs.’ Tranen welden op in mijn ogen en ik probeerde ze verwoed weg te knipperen. Ik haatte mezelf, ik schaamde me. Ik wilde niet huilen op een festival, vooral niet wanneer onze vrienden een paar meter voor ons liepen. Het waren niet eens echt mijn vrienden. Jack had me meegesleept en ik kende ze wel redelijk goed ondertussen, maar het waren zijn mensen. ‘Oké. Top, Jack.’

‘Sorry, ik weet ook niet waarom het zo is gelopen.’ Met nog steeds die onnozele uitdrukking op zijn gezicht bestudeerde hij mijn reactie.

‘Sorry?’ Ik blikte omhoog naar de bomen zodat mijn ogen niet zouden overlopen. Mijn binnenste verslond zichzelf. Alles wat ik die nacht en ochtend had gevoeld kwam op me af razen en ontbond zich, want het was allemaal gebaseerd op iets wat niet waar was. De pep die ik nog geen kwartier daarvoor had gesnoven beukte in op mijn hersenen en maakte alles rauw en hard. De stilte die ik had gevoeld slokte mijn woorden op maar ik hield het tegen.

‘Sorry.’ Deze keer kwam het woord harder, kwader. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was allemaal te veel. Ik kon geen wijs maken van wat er in me om ging, er was een bom ontploft en ik waande me in wolken stof en de brokstukken. ‘Je vertelt me dat je me aantrekkelijk vind, vertelt me dat ik mooi ben en praat me om met woorden die ik wil horen, om vervolgens te zeggen dat het allemaal niet waar is? Dat het door de drugs kwam?’

Naast me liep mijn beste vriend bezorgd naar me te kijken, maar het voelde nep. Hij had me mooie dingen verteld en ze daarna terug genomen alsof het helemaal niks was. De woorden die hij had gezegd nam hij terug alsof ze niks betekenden, hij had ze alleen gebruikt voor zijn eigen gewin. Hij had het zo ver gekregen dat alles nu een leugen was. Hoe was hij zo meegegaan in zijn eigen gevoelens, zonder ook maar een moment te luisteren naar de mijne? Ik was duidelijk geweest, had geprobeerd sterk in mijn schoenen te blijven staan. Alles was niets meer. Alles was helemaal niets meer.

‘Ik kan er niet meer van maken, Roos.’

‘Ik ook niet.’ Er rolden tranen over mijn wangen en ik veegde ze boos weg. Mijn stem was bars en koud. ‘Ik wil niet huilen, godverdomme.

‘Het spijt me, Roos.’

Ik knikte alleen maar. Mijn lijf hield op dat moment alles zo krampachtig vast dat ik niet meer kon benoemen of ik nu boos, verdrietig of teleurgesteld was. Ik was alles tegelijkertijd.

Jack sloeg een arm om me heen, maar ik had geen kracht hem weg te slaan. Op dat moment wilde ik dat ook niet. Ik wilde dat hij zijn woorden terug nam en me weer de liefde verklaarde. Wat er was gebeurt die nacht was alles geweest waar ik van droomde en hij had me wederom voor even laten geloven dat het mogelijk was, om me vervolgens te vertellen dat het toch niet zo was.

Jack was de jongen waar ik altijd alles voor zou laten vallen, wat ik ook had gedaan. Ik had mezelf laten vallen. En ik zag mezelf blijven vallen. Ik lag op het stoffige pad. Iedereen liep over me heen en dat zou de rest van mijn leven blijven gebeuren als ik niet zou stoppen met zo fucking naïef te zijn.

Ik wilde Jack haten, maar het lukte niet. Ik hield te veel van hem. Dus alles wat ik voelde hield ik maar binnen. Ik kon het niet naar buiten laten. We waren op een festival, het was geen tijd voor drama. Dus liet ik hem me vastpakken ter geruststelling en stelde ik hem daarmee gerust, want dat was wat ik deed. Ik zorgde voor de hele wereld en vergat mezelf. Klemde mijn kaken op elkaar en slikte het maar.

We voegden ons weer bij de rest. Mijn ogen verlieten de grond niet. Ik durfde niemand aan te kijken in angst dat ze zouden weten wat er was gebeurt. Ik was met een groep mensen die allemaal meer om Jack gaven dan om mij en ik wist niet wat ik moest doen, behalve dat ik voor de buitenwereld moest verbergen wat er was gebeurd.

Ik appte Flip dat ik een grote fout had gemaakt en stuurde Lola een berichtje. Mijn hoofd was gevuld met wazige, chaotische gedachten. Mijn focus lag op de storm in mezelf en hoe ik die in bedwang kon houden.

Lola appte me meteen haar rooster, want ze was op het festival aan het werk met haar vriendin. Ik kende de schat van een meid van de Uitvlucht. We waren na onze ontmoeting bij haar eerste vergadering meteen in de coffeeshop gaan chillen en dat had een verstandshouding gecreëerd die stiekem vet speciaal was. Als vanzelf waren we in een vriendschap gerold waar we beiden ons ei kwijt konden en het allemaal vanzelfsprekend was. Ze snapte mij en ik snapte haar en dat voelde goed. Ze wist wie Jack was, ze wist van ons ingewikkelde verleden en ze had wonderbaarlijk genoeg net pauze op het moment dat we met onze groep voor de ingang van een stage stonden.

‘Ik ga even naar een vriendin van me toe, die is hier ook. Ik app jullie straks wel, goed?’ De gemaakte vrolijkheid in mijn stem snerpte na in mijn oren. Jack keek me nog even aan en ik zag schaamte in zijn ogen. Ik kon er niks mee, behalve me weer schuldig voelen dat ik hem een kutgevoel bezorgde. Wat natuurlijk onzin was, maar hé, zo steek ik in elkaar, jammer genoeg.

Zodra ik me omdraaide en wegliep vervloog mijn opgeplakte nep-glimlach. Ik vocht tegen mijn tranen en liep met grote passen tussen de mensen door. Mijn binnenste kolkte, mijn gedachten raakten alleen maar verder in de knoop. Waarom? Waarom? Waarom?

Waarom kon Jack me niet met rust laten? Waarom trapte ik er telkens in? Ik hoorde hem weer vragen of ik dacht dat hij misbruik van me maakte. Het antwoord was nu definitief ja. Dat was de enige concrete schreeuw die zich losmaakte. Ja.

Ik vond Lola toen het net begon te regenen. De eerste druppels vielen op mijn gezicht en maskeerden de tranen die uit mijn ogen begonnen te lekken zonder dat ik het echt door had. Ik liep leeg, ik smolt, ik verdween. Maar helaas niet echt. Ze zag me aan komen lopen en spreidde haar armen al, knuffelde me dicht tegen zich aan en klopte zachtjes op mijn rug. Ik verborg mijn gezicht in haar schouder en dikke trui en ontplofte. Ongecontroleerd snikte ik en ze hield me vast tot ik mijn lichaam weer onder controle had. Beschaamd keek ik naar haar vriendin en begroette de andere meisjes waarmee ze waren.

‘Moet ik Jack in elkaar gaan slaan?’ Vroeg ze toen ik me van haar los maakte om met mijn mouw langs mijn wangen te boenen. Ik schudde mijn hoofd.

‘Ik ben zo boos op mezelf, Lola,’ mijn woorden kronkelden spastisch van de zelfhaat. ‘Ik ben er gewoon weer in getrapt. Ik snap het niet. Hoe kan ik godverdomme zo stom zijn? Ik voel me zo wazig.’

Ik boog me wat naar Lola toe en fluisterde: ‘Hij vertelde het me een kwartier nadat ik pep had gesnoven, ik ben zo opgefokt.’

‘Oh, schatje toch.’ Lola streek over mijn haar in een liefkozend gebaar.

‘Wat is er allemaal aan de hand, meiske?’ Een van de meisjes keek me bezorgd aan.

‘Gewoon een beetje guytrouble,’ zei Lola, die meteen zag dat ik niet per se mijn problemen op tafel wilde gooien voor mensen die ik niet kende.

‘Nou, fuck die stomme jongen dan. Je bent veel te leuk om zo verdrietig te zijn meid. Vergeet hem lekker.’ Ze hief haar glas speciaalbier naar me op.

Haar uitspraak zette de sluizen weer open.

‘Maar ik ben hier met hem en zijn vrienden,’ snotterde ik. God, wat haatte ik mijn zwakte.

‘Roos, je kunt altijd bij ons terecht. Je hebt mijn rooster, je kunt me appen als je me nodig hebt. Het komt allemaal goed,’ Lola glimlachte naar me en gaf me nog een knuffel. Het was heerlijk om even bij mensen te zijn die voor mij vertrouwd waren. Het meisje sloeg haar armen ook om me heen en bleek vrij dronken te zijn, want ze liet me haar nummer opslaan en beloven dat we nog zouden gaan chillen.

De vrouwelijke liefde en steun waarmee ik werd overladen liet me weer wat bedaren. Mijn hoofd voelde weer wat lichter, mijn hart lag nog steeds ergens op de bodem, maar dat was minder erg dan een paar minuten daarvoor. Ik was niet alleen, ik had mensen waar ik naartoe kon vluchten. Maar ik besloot wel dat ik terug wilde naar de groep en was erop gebrand het geen groot ding te laten worden. Ik wilde het festival doorlopen met de mensen waarmee ik was, waarbij ik mijn tent op had gezet. Ik wilde niet met hangende pootjes afdruipen en me verstoppen. Met een hervonden felheid wilde ik het godverdomme leuk hebben en stiekem wilde ik dit ook aan Jack laten zien. Dat ondanks dat hij wederom mijn hart had gebroken hij me niks kon maken.

Lola en haar liefje moesten weer aan de slag dus liep ik met ze mee tot de tent waar ze backstage moesten helpen en gaf beiden nog een stevige knuffel.

‘Jullie hebben me echt gered, dankjewel.’

‘Fuck Jack en heb plezier,’ drukten ze me nog op het hart.

En dat ging ik doen.

Ik vond de groep weer, zag Jack’s schuldbewuste blik en stevende op hem af.

‘Ik wil straks nog even met je praten,’ zei ik resoluut.

‘Dat is goed,’ zei Jack.

‘Dat is je geraden.’ Mompelde ik bars voor ik me weer van hem weg draaide om bier te halen. Er werd me een joint aangeboden en ik zette mijn vrolijkste gezicht op en rookte enthousiast. De waas was er nog steeds, maar mijn gevoelens werden concreter, waardoor ik er iets mee kon. Ik was woedend. Maar ik danste, ik goot bier in mijn dorstige keel en ik voelde dat ik leefde, ook al was het schrijnender dan ik zou willen.

Jack leek niet te weten of ie dicht bij me moest blijven of me juist uit de weg moest gaan en uiteindelijk stonden we naast elkaar. Ik zag hem naar me kijken, met zijn blik vol met dingen die ik niet meer kon lezen. Ik wilde het ook niet meer lezen. Zijn gevoelens hadden me verraden en ik wilde er geen rekening meer mee houden, ook al zat dat verweven in alles waar ik van was gemaakt. Wel was ik klaar om hem te vertellen wat ik over de situatie dacht.

‘Zullen we?’ Ik tikte hem aan en knikte naar de uitgang van de tent.

‘Oké,’ even zag ik angst in zijn ogen. Terecht. Ik stapte met grote passen voor hem uit, waardoor ik hem bijna moest zoeken toen we buiten stonden. De zon brak af en toe weer door het wolken dek. Om ons heen had iedereen het naar zijn zin. We gingen naast een bar op het veld staan.

‘Dus,’ zei Jack opgelaten. ‘Je wilde nog praten.’

Ik boorde mijn ogen in de zijne en voelde paniek opborrelen, maar de pep liet een waterval aan woorden uit mijn mond stromen.

‘What the fucking fuck, Jack? Je was een beetje verliefd door de drugs, zeg je. Als ik aan de drugs zit, dan kan ik nog steeds nadenken. De volgende keer als je iets voelt, wil ik het pas horen als je het zeker weet. Want dit, dit wil ik nooit meer. Alles wat je hebt gezegd vannacht was een leugen. Het was niet waar. Waarom heb je het dan gezegd? Waarom heb je me dan overgehaald om er aan toe te geven? Het voelde echt. En jij, jij weet hoe ik me voel. Ik heb het je nog verteld zelfs, en toch heb je alleen naar je eigen gevoel geluisterd. Sorry dat ik het zeg, want ik vind het heel moeilijk dit soort dingen te zeggen, maar je bent af en toe zo egoïstisch. Je hebt alleen maar aan jezelf gedacht.’

‘Roos, ik wil je helemaal geen pijn doen. Je bent zo belangrijk voor me. Onze vriendschap betekent gewoon heel veel voor me. Ik denk dat ik niet helemaal het onderscheid meer kon maken tussen vriendschap en verliefdheid.’

‘Maar waarom doe je dit dan? Waarom vertel je me weer allemaal mooie dingen als het niet waar is?’

‘Ik weet het ook niet. Ik schaam me.’

‘Nou, Jack, ik ook. Ik schaam me kapot. Ik ben er weer ingetrapt. Weet je hoe dat voelt? Weet je hoe ontzettend stom ik me nu voel?’

‘Het spijt me, Roos. Ik had het niet zo bedoeld.’ Als een geschopte hond stond hij voor me, met zijn ene arm in een mitella. Hij was zielig. Ik vond hem zielig. Alleen was dat even niet genoeg om mijn tirade te laten stoppen. Ik was mezelf ontzettend bewust van de tranen die onophoudelijk over mijn gezicht rolden en ik probeerde ze te verbergen met mijn zonnebril.

‘Maar wat was vanochtend dan? We hebben vanochtend ook nog gezoend. Vanochtend wilde je me ook nog. Waar sloeg dat dan op? Want het voelde echt, Jack. Vanochtend zat je niet meer aan de drugs, dus dat is geen excuus.’

Er dwarrelde bellenblaas voorbij. Ik zag mensen naar me kijken, al beeldde ik het me misschien in. Er was weinig te zien behalve een huilend meisje en een schuldbewuste jonge man.

‘Ik weet het, Roos. Ik schaam me. Het spijt me. Ik weet ook niet waarom ik het heb gedaan.’ Jack staarde naar zijn schoenen.

Hij wist niet wat hij moest doen en stiekem genoot ik daar een beetje van. Niet dat ik dat op dat moment bewust registreerde, mijn hele lichaam zat te vol van alles om daadwerkelijk dingen te verwerken. Ik schaamde me alleen omdat mijn ogen weer vol sprongen met tranen, omdat ik er weer ingestonken was en omdat ik zelf een verschrikkelijke fout had gemaakt. Maar ik had niks aan zijn excuses. Ik was boos, in de war, ontzettend verdrietig. Ik was in één nacht weer compleet voor hem gevallen en hij had me alleen maar verder de grond in gestampt door zijn egoïsme, doordat hij alleen maar aan zichzelf had gedacht.

‘Oké, luister dan maar even naar me. Want ik heb niks aan sorry. Ik heb niks aan spijt. Je hebt me echt pijn gedaan, Jack. Waarom kies je zo’n ontzettend kut moment om voor de tweede keer mijn hart te breken? We moeten plezier hebben en ik sta hier godverdomme te huilen. Ik sta te huilen op een festival, dankjewel. Ik schaam me echt kapot. Ik wil niet dat mensen me zien huilen, ik wil dit niet voelen. En dan ben ik hier met jou en je vrienden, mensen die helemaal niet weten wat er speelt en ik heb ineens iets te verbergen. Weet je hoe kut dat voelt? Weet je hoe kut ik me nu voel?’ Hysterisch kwam de woordenstroom uit mijn mond, ik kon hem amper aankijken maar durfde mijn blik ook niet te ver af laten dwalen in angst dat ik zou zien dat mensen me aanstaarden.

‘Ik weet niet wat ik moet doen, Roos. Wat kan ik voor je doen?’ Wanhopig zocht hij zijn eigen waardigheid op de grond. Ik was de mijne überhaupt vergeten in te pakken.

‘Helemaal niks. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik voel me verschrikkelijk kut. Ik ben helemaal fucked up, heb pep gesnoven en alles is zo in de war. Maar ik ben blij dat ik uit mijn woorden kom. Want jezus, Jack, je kent me. Je weet hoe ik ben. Je weet wat ik voor je voel, je weet wat je voor me betekent. En zo laat je zien dat ik niks voor jou beteken, weet je dat? Dat je gewoon niet capabel bent om rekening te houden met mij, terwijl ik dat wel doe voor jou. Dat doe ik nu zelfs, want ik vind het ontzettend lastig om dit allemaal tegen je te zeggen. Je weet hoe moeilijk ik het vind om slechte dingen te zeggen.’ Als een sneltrein stoomde ik door. Jack stond daar maar. Te zeggen dat het hem speet en dat het niet de bedoeling was.

‘Ik wilde mezelf helemaal geen hoop geven hè, dat heb ik tegen geprobeerd te houden. Maar ik geloofde je. Hoop is een ding met vleugels maar dit was een dode mus. Een fucking dode mus, hoor je me?’ Het liefst wilde ik hem slaan, maar dat kon niet. Ik had mezelf geprobeerd te beschermen en afstand te houden, maar hij had doorgedramd. Ja, ik was in zijn tent gaan liggen en ik wenste vurig dat ik dat niet had gedaan, maar we hadden niet gezoend als hij het niet had gewild. Opeens dacht ik aan wat hij me had gevraagd.

‘Je vroeg me vannacht of ik dacht dat je misbruikt van me maakt.’ Ik veegde in een boos gebaar langs mijn wangen en deed mijn zonnebril even af om zijn blik te vangen.

‘Ja,’ bracht mijn beste vriend gekweld uit.

‘Was dat om je geweten te sussen? Was dat om het voor jezelf goed te praten?’

‘Ik weet het niet,’ jammerde hij. ‘Ik wil helemaal geen misbruik van je maken.’

‘Dat heb je wel gedaan.’ Ik boorde mijn ogen in de zijne en hij keek weg. Zijn schaamte was fucking terecht. Even stonden we daar in stilte. Ik zette mijn zonnebril weer op. Jack keek toch alleen maar naar het vertrapte gras onder zijn voeten. Ik zag mezelf in stukjes liggen tussen de gelige sprieten. Alle energie waarmee ik mezelf had geuit was mee naar buiten gevloeid. Ik was op.

‘Wat denk je nu?’ Vroeg ik Jack.

‘Ik weet het niet, Roos. Het voelde gewoon heel fijn. Het is altijd fijn met jou. De grens tussen vriendschap en liefde, die kan ik niet onderscheiden. Sorry daarvoor. Ik weet ook niet wat ik voel. Je bent heel veilig en dat voel ik met niemand anders echt zo. Maar ik weet niet of ik me aan je kan binden. Ik weet niet of ik me aan iemand kan binden.’

Ik kon alleen maar denken, wat bedoel je nu precies? Wat zeg je nu eigenlijk tegen me?

Het klonk weer alsof er iets zat. Ik kon er niets mee.

‘De volgende keer als je weer denkt iets voor me te voelen, vertel het me alsjeblieft pas als je het zeker weet.’

‘Dat zal ik doen.’

Hij zag er nog steeds uit alsof iemand hem had geschopt. Het maakte me nu meer verdrietig dan boos. Ik wilde het gewoon naar mijn zin hebben en me niet zo ontzettend zwaar voelen. We bleven stil tegenover elkaar staan.

‘En nu? Hoe voel je je?’ Jack leek zich een beetje te herpakken.

‘Kut,’ zei ik.

‘Wat wil je doen, Roos?’

‘Ik wil me niet zo voelen.’

‘Kom hier,’ hij trok me in een knuffel. En aan de ene kant was dat precies wat ik wilde, maar aan de andere kant was het totaal niet wat ik kon gebruiken. ‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee.’

‘Wil je weer terug?’ Vroeg Jack. Ik schudde mijn hoofd.

‘Nog even niet. Ik wil niet dat iedereen me zo ziet. Ik wil een joint roken en dit vergeten.’

‘Oké.’

Alleen kon ik het niet vergeten. Het was alsof ik niet meer op de aarde liep en tegelijkertijd waren al mijn ledematen zo zwaar dat het voelde alsof ik door drijfzand waadde. Ik had alles eruit gegooid maar daarmee was ik zelf leeggelopen. Maar ik ben koppig. Ik besloot dat ik niet wilde dat dit het hele weekend zou verpesten. Dus zette ik hoge muren om mijn gebroken hart en sloot ik al mijn verwarde gedachten op in een verre uithoek van mijn hoofd. In de leegte sloop de woedde langzaam terug. Jack irriteerde me, maar ik verborg het zo goed als ik kon. Toen we ons uiteindelijk weer bij de groep voegden kon ik beter acteren dan hijzelf en dat maakte me iets sterker.

Ik was er gebrand op om het naar mijn zin te hebben, dus dat deed ik. Toen Jack ‘s avonds eerder naar de camping ging dan de rest gaf ik hem nog wiet voor een jointje en hij keek me zo verbaasd aan dat ik me in dat moment even groter voelde dan hij. Want ja, ik kon wel gewoon normaal doen, ook al zat ik aan de xtc. Ik kon wel gewoon mijn eigen gevoelens in bedwang houden. Hij had dat niet gekund en daardoor mij, in zijn eigen woorden een van de belangrijkste vrouwen in zijn leven, gekwetst. Misschien zelfs wel gebroken. Ik was er ook bij, ik draag ook een gedeelte schuld aan de situatie, want er zijn altijd twee partijen. 

Maar de gevolgen waren ook voor hem. 

En dat zie ik nu in. Dat ik niet vast hoef blijven te houden als het mij kapot maakt. Dat ik niet mijn best hoef blijven te doen als ik het niet meer trek.

 Want dat heb ik al gedaan. 

Sidenote: ik ben mezelf kwijtgeraakt op een festival. Samen met mijn tas die ik op de camping ben vergeten omdat ik iemand wilde helpen met het dragen van haar tassen. De grootste les is: blijf dicht bij jezelf en zorg voor jezelf. Niemand anders doet het voor je. Je bent eigenlijk alleen op jezelf aangewezen in deze wereld. 

En dat is kut. Maar we moeten het maar accepteren. 

#avonturenvanroos #jack #life #festival #paaspop #blog #schrijven #chris #schrijversvaninstagram #schrijversvantumblr #dutch #nederlands #blogger

[untiloureyesadjust]

“I’m about to die … they’re gonna kill me...”

Ik keek vanavond negen minuten lang naar de doodstrijd van George Floyd.

Ik heb al veel mensen zien sterven via mijn internetbrowser. Geweld, bloedvergieten, zelfs de dood zelf - het brengt me niet gemakkelijk van mijn stuk. Al is die koudbloedigheid misschien wel het effect van de opeenstapeling van kleine trauma's die ik opdeed bij het bekijken van virtueel dood en verderf.

Toen ik een paar jaar geleden het essay “Death in the Browser Tab” van Teju Cole las, nam ik me voor minder lichtzinnig om te gaan met dit soort beelden. Na de moord op Ahmaud Arbery begin deze maand, deelde Cole dat stuk opnieuw via zijn Facebookprofiel. Hij schreef: "I don't watch videos of white people killing black people. It never tells me anything I don't already know". Dus keek ik die video ook niet. Ik dacht dat ik er niets meer kon van leren.

Maar Cole schreef in diezefde post: "Looking away can mean different things. Sometimes opposite things. Absolutely depends on who's looking and what they're looking at." Ik had de voorbije dagen, ook weer bewust, de beelden van de dood van George Floyd ontweken. Maar heb ik dat recht wel? Kan ik het mij veroorloven om letterlijk en figuurlijk weg te kijken van de moord op een zwarte man door een witte man? Kan ik me, visueel en moreel, afsluiten van dit onrecht? Dat Cole als zwarte man niet kijkt naar de dood van een zwarte man, ja. Maar dat ik als witte man ervoor kies niet te kijken naar een witte man die iemand doodt? Gelegitimeerd, bovendien, door een door witte mannen bestuurd staatsapparaat? Dat is iets helemaal anders.

De video bleek schokkender dan ik me op voorhand kon voorstellen. Bij klaarlichte dag doodt Derek Chauvin met zijn collega’s een weerloze man, een man die om zijn leven smeekt (”please, please”...), die om zijn moeder smeekt ("mama, mama"...). Chauvin kijkt onbewogen in de camera, vastberaden bijna, met de onpeilbare blik van iemand die in koelen bloede, schaamteloos, iemand vermoordt. De omstaanders stellen het met mij vast: "he’s enjoying it".

Ik werd herinnerd aan deze passage uit Coles essay:

"When there is premeditation, over hours or over a few seconds, the final moment is accompanied by the weight of the moments preceding it, moments necessary to establish that quantum of moral disregard out of which one person kills another. The video from North Charleston [Cole verwijst naar de moord op Walter Scott] seemed to enact this disregard, this voiding of empathy, in seconds that felt like hours, seconds in which the shooter could have stopped and reconsidered."

De seconden die verstreken terwijl Scott in de rug neergekogeld werd, dat zijn in dit geval minuten. Vier agenten nemen minútenlang hun tijd om een man om het leven te brengen, terwijl ze door verschillende getuigen omringd zijn die hen wijzen op de misdaad die ze aan het plegen zijn. Het luguberste van al is dat Floyd aan het begin van de video zelf voorspelt wat er met hem staat te gebeuren: "I’m about to die … they’re gonna kill me".

Als er collectieve verontwaardiging ontstaat over iets, heb ik vaak de neiging daar niet nóg meer verontwaardiging aan toe te voegen. Dat ik verontwaardigd ben, spreekt wel voor zich, denk ik dan. Ik ben per slot van rekening geen racist en al zeker geen moordenaar. Maar door te zwijgen ben ik gewoon een van de zovelen die dit stilzwijgend afkeuren. Dat passieve anti-racisme is te gemakkelijk, en het passieve afkeuren van geweld is dat al helemaal (en a fortiori het afkeuren van ‘alle geweld’, inclusief de rellen en het geplunder - de comfortabelste positie denkbaar).

Opnieuw was het Teju Cole die me wakkerschudde:

“Most white and white-adjacent people think it's not them, that it's those other whites and semi-whites. How do you know it's not you?”

How do you know it’s not you?

Toen ik jaren geleden met mijn toenmalige partner in Antwerpen ging wonen, merkte ik al heel snel dat wij een heel andere ervaring van en kijk op de politie hadden. Nadia vertrouwde de arm der wet niet. Ze wees me herhaaldelijk op de negatieve ervaringen die ze had gehad met agenten. Ik luisterde, maar of ik het echt hoorde? Ik was van mening dat de politie vertrouwen en respecteren simpelweg je burgerplicht is. Makkelijk, natuurlijk, als witte jongen uit Mortsel, om dat te vinden. Geen enkele negatieve ervaring met politieagenten had die stellingname immers ooit op de proef gesteld. En Nadia's verhalen over het racisme van de Antwerpse politie? Racisme dat ze zelf meermaals ondergaan had - geboren en getogen in Antwerpen, maar niet wit? Niet dat ik die verhalen niet geloofde, maar ze haalden nooit dat fundamentele vertrouwen onderuit.

Dit is waarom de video van Floyds dood me zo schokt. Niet alleen mijn maag, maar mijn hele wereldbeeld draait ervan om. Ik word erdoor geconfronteerd met het onvermogen dat ik in het verleden etaleerde om de persoon naast me te geloven die me vroeg om een medestander te zijn en haar ervaring écht te proberen doorleven. In plaats daarvan ging ik de discussie aan en probeerde ik haar te overtuigen van mijn zo weloverwogen, ‘objectieve’ standpunt. Wat een naïviteit. Wat een lafheid.

Vind je dit verband vergezocht? Wat Floyd is overkomen, en de ontelbare Afro-Amerikaanse mannen voor hem, is het uitvloeisel van een systemisch racisme dat zwarte levens alle gewicht ontneemt. Vergelijkbare vormen van racisme leven en groeien ook hier. Laten we diegenen geloven die dat aankaarten en aan den lijve ondervinden. Ze staan naast ons.

Had er maar iemand Derek Chauvin tegen het hoofd getrapt.

[bb-text]

BB: Brandmerk

[Verse 1] Vluchte Op designer schoenen Voelt nu als een brandmerk In de vlammen is ons netwerk. [Verse 1] Hulp nodig, nou waar is je netwerk? en weg is je netwerk. Als je vlucht op designer schoenen, Je bankrekening is een brandmerk. Kom vluchtte op designer schoenen. Maar je gehele rekening is een brandmerk. dan is je rekening een brandmerk. Maar je rekening is een brandmerk. Elke stap brand een brandmerk. Je rekening brand als een brandmerk. Want je voelt nu als een brandmerk In de vlammen is ons netwerk. netwerk netwerk jdperk [Pre-Chorus] Kan ik ademen op een liefde?

[Chorus] Verdrijf me, verdrink me, laat me zwemmen. Verlang geen leven waar ik aan kan wennen. Mijn handen doen pijn, De medicijn tegen de haat in m’n brain.

  [Verse 1] Vluchte, Op designer schoenen Voelt nu als een brandmerk In de vlammen is ‘t netwerk Kan ik ademen op enkel een liefde? [Verse 2] Kindloos sterven, weerloos bederven Behalve schulden niets bezitten om te erven een vraag die je altijd had, maar je weet zelf hoe het zit Vang Spinnen  Ben in ‘t duister, bouw hier een netwerk.  Strafwerk, ik bouw hier m’n netwerk  Spelen op designer schoenen. Je chick wil aan m'n ballen voelen Laat geen emoties bloeien   Mijn dick heeft meerdere doelen Een bitch heeft dyslexie  Dus app maar dat je van me houdt je hebt niks te vrezen Ze kan m’n berichten toch niet lezen     Ik ren ik naar m’n doelen. Op designer schoenen. Je zal me niet zien rennen Wanneer je bitch met z Beter hou ik die sterk Vertrouwen is niet sterk popo weet waar ik werk. Kanik het doorstaan, zelfs als het brand tot de dood Leefde in Rotterdam, waar alles kan   Omringt in licht  tegen het tkkeGod, heb ik een pijn. De dag, dat alles je verlaat Gezien worden door licht. In een ander leven kan ik om je geven

Ondanks de beloftes ’s Ochtends onderweg naar huis Waarom lijkt de weg onbekend?  Ik kan niet spreken over hoe ik mij voel. Vergeten door wie ik nooit vergeet leef je onder de maat" Het leven is goed We zijn veilig van de zee Kindloos sterven, weerloos bederven Behalve schulden, niets om te erven Zwerven en zweven, Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven? [Verse 2] Kindloos sterven, weerloos bederven  Behalve schulden - niets om te erven Zwerven en zweven, ik wou leven Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven? 

  [Verse 2] Druk in de weer, weerloos bederven.  Behalve schulden, niets om te erven Zwerven en zweven, Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven? Kindloos sterven, Weerloos bederven. Weerloos bederven.  Kindloos sterven, Behalve schulden is er niets om te erven. [Verse 2] Weerloos bederven, kindloos sterven. Behalve schulden niets bezitten om te erven. Zwerven op het punt van de wijzer. dat m’n familie kan erven. Geen doos dat mijn familie kan erven. Behalve schulden niets dat m’n familie kan erven.  om te erven  Zwerven en zweven, Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven? Zwervende gedachtens op ‘n gekreukeld vel 

Getrapt door designers, als een brandmerk op mijn rug,  Heb vellen papier, maar geen huis in de woningnood Onder standaard Onder de maat Ik vertelde [Verse 2] Onder de wisselende sfeer:  Kindloos sterven, Weerloos bederven. Behalve schulden niets bezitten om te erven Zwervende gedachtens op ‘n gekreukeld vel [Verse 2] Kindloos sterven, Weerloos bederven. Behalve schulden niets bezitten om te erven Zwervende gedachtens op ‘n gekreukeld vel Gedachtens waren mooier toen ik jonger was Gekreukeld vel papier, nu is mijn huid

[Verse 2] loos Ik zal kindloos sterven, Langzaam bederven. Behalve schulden niets bezitten om te erven. Zwerven en zweven,  Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven? [Verse 2] Mensen willen wild leven, en ik zoek rust.   Ik zal kind

[Verse 2] Ik zal kindloos sterven, Langzaam bederven. Behalve schulden niets bezitten om te erven. Zwerven en zweven,  Wou de mooie dagen met jou beleven Lijkt erop dat ik niet komen kan, Kan je mij vergeven?  [Chorus] Nu we samen zijn De dag, dat alles mij verlaat. Elke weg lijkt onbekend? Wijnglas in de lucht. De wereld draait, je zwaaid [Pre-Chorus]  Onderweg naar huis. Waarom lijkt de   Mijn gehele leven verloren in duisternis  

[Chorus]  De dag, dat alles mij verlaat.  De wereld draait, je zwaaid 

[Verse 2] In mijn gedachten, nu en voor altijd

 Mijn leven gebrandmerkt door jou. Kan ik ademen op enkel een liefde gebrandmerkt door je tekens Kanik het doorstaan, zelfs als het brand tot de dood Welke weg ik ook op ga. Ookal sla ik door Als het door jou komt, is het oke Zonnebloemen op de maan Alles is vergaan, wat doe je me aan? Mijn handen doen pijn,  Alles al gegeven, Wou de mooie dagen met jou beleven, Ik zoek nogsteeds even  nu is er niets, en is iedereen Verdreven. ik  Kan je mij vergegen in de shit die we beleefde. verfen, scherven, verdreven Niemand om mijn verhalen te verwerven. Om de sfeer dieper te bederven,  Behalve schulden, bezit ik niets om te erven Bezit niets dat je  te erven Andere mannen willen geld verwerven  Sorry, ik bezit niets om te erven Om de sfeer dieper te bederven  geld, enkel moed verwerven Enkel de moed verwerven om te sterven, Had graag geld verzameld   Vandaag kan ik sterven, Om de sfeer dieper te bederven Ik bezit niets dat je kan erfen Kan je niets om te erfen. Het is niet dat ik verdrietig ben, Maar ik kan de wereld niet meer ervaren. Ik voel me verweg van     Niets om te erfen. Niemand die komt onder meters vol aarde Zonder iets te geven om te erfen.    Kijk niet naar mij, ga toch weg. Tief een eind op, met jouw lach. Ik leef niet meer zoals ik wil. Ik ga niet huilen. mijn maag vergaat. Mijn maag verteert me.  Het koninghuis mag weg Laten we dingen in beweging zetten Het licht is fel, mijn buik mijn hart steekt Mijn buik verteert Kan mij niet richten op wat jou trots maakt.

[danielbrandsema]

Op zoek

Thuis ligt alles op z’n plek: kruimels op de tafel, het juiste licht schijnt op een koffiekring en het bestek.

Een sok ligt op de grond, naast een plat getrapt restant van gisteravondeten, buiten bereik.

Zo word ik traag gewaar hoe deze dag zich aandient, maar niet klopt: ik stond op, ik zit, maar weet niet waar.

Zoals vandaag, zo keer op keer. Alles neemt weer zijn beloop: en ik vergaap me aan de stille tijd.

Ik hoor de stemmen, ruik en hoor de ander, koffie, brood, mijzelf, maar we raken elkaar niet aan.

Hoe laat ben jij, heb je al, is er nog, vergeet je niet… Ik ben en wil het bitterzwart niet kwijt.

Ik neem een teug, maar geen slok. Ik kijk naar binnen, want had meer verwacht: och ja, het was al op.

Naast mijn bord zet ik mijn kop, leeg, gedachteloos maar neer. Ik buig me, vind mijn sok terug.

De stoel sluipt in een haakse hoek, de jas verhangt zich aan zijn rug. De schoen wacht bij de poot.

Mijn sleutel is nu ook al weg, van waar hij laatst nog lag toen ik achteloos mijn ogen sloot.

Ik kijk je aan en zeg: Ik ga maar weer op zoek.

[mauritstrommels-blog]

Samenhang Serie

Achterliggende gedachte: Met deze serie zal ik een contrast laten zien tussen hoe het huidige Nederland in films en series word gepresenteerd en een weerspiegeling van hoe ik als maker Nederland of Amsterdam werkelijk ervaar. Mijn constateringen over de gewoontes of maatschappelijke uitlatingen van de diverse imago bewuste bevolkingsgroepen, zullen op een zeer subtiele wijzen belicht worden. Meestal zal dit gepaard moeten gaan met subtiele humor, zonder beledigende typetjes of karikatuur van de mensen te maken. Verhaal: Afrikaanse prins wordt snodder in Amsterdam

Thema: ‘Het vinden van je draai in het leven’(Pursuit of happiness in the western part of the world) Sub Thema’s: Vriendschap, Status, Discriminatie, Familie, Cultuur, Zelfvertrouwen

Premise seizoen 1: ‘Zelfstandig staan op eigen benen, gaat gepaard met moeilijkheden’

Premise 1e aflevering: ‘Door in de verkeerde te vertrouwen, zal je ook moeten leren omgaan met de consequenties daarvan’ Setting: Speelt zich af in Nederland. In de pilot, word Mensah opgehaald buiten Amsterdam. Vervolgens zal de serie zich merendeels afspelen in Amsterdam Zuid-Oost en affentoe in de rest van Amsterdam. Crisis: Mensah moet de strijd met zijn inner zelf aangaan om in te zien dat hij zelf moet vechten voor dat gene wat hij wilt. En zijn situatie niet over kan laten aan James of anderen. Wanneer mensen met hun rug tegen de muur staan, zijn ze in staat om wonderbaarlijke dingen te verrichten waarvan ze zelf niet eens weten daar van toe in staat te zijn. Climax: James word door zijn vriendin uit huis getrapt, waardoor Mensah en hij beiden geen slaapplaats hebben. Mensah zal tot de beslissing moeten komen om nu zelf, het heft in handen te nemen. Mensah besluit om in onbekend werelddeel actie te ondernemen.

Synopsis

Ghanese koningszoon Mensah(28) vertrekt tegen de wil in van zijn vader vanuit Ghana naar Nederland om te starten met een schone lei,  en met deze stap hoopt hij uit de schaduw van zijn vader te kunnen stappen. Op zoek naar zijn eigen draai in de Amsterdamse hoofdstad, zonder enige financiële middelen of hulp vanuit thuis vind Mensah zijn weg in de snodderwereld. Hier verdient hij dan ook de kost mee. Na de verzoening tussen Mensah en zijn vader, komt zijn vader te overlijden. Hierdoor komt Mensah voor onvermijdelijke keuze te staan, tussen het kiezen voor de voorbestemde familie toekomst of voor zijn eigen toekomst die hij heeft gecreëerd in Amsterdam.

[megakarina66things-blog]

WAAROM? Ja, dat vraag ik me ook al 11 jaar af. Waarom moesten mijn kinderen van mij weg geroofd worden, door de een of andere griezelige wsg pedo sekte.? Waarom moest ik zwaar door ze mishandeld worden op 14 december 2006 om 8.00 uur s, ochtends.?! Waarom werden onze Joshua, Benjamin en Angelo in crisis bij de j. P. V. D. Bent in uddel neergezet, terwijl ze verteld werd dat ze in een hotel gingen logeren.? Waarom deze groffe leugens.? Ik haat liegen, en ik voed mijn kinderen naar alle eerlijkheid zonder leugens op. En nog steeds wordt er tegen ze gelogen tot op de dag van vandaag. Waarom.? Waarom kwam er zo, n asociale gezinsbitch, genaamd olivera pakovska, die geen woord normaal Nederlands sprak, en uit het een of andere derde wereld land kwam, om hier huisje, boompje, beestje te mogen spelen.? Hoe asociaal kun je zijn.?! En dat ging mij hakkelend en stotterend uitleggen wat er volgens haar moest gebeuren. Tsss. Je, reinste achterlijke kolder.!! Ik heb het derde wereld monster dus keihard mijn huis uitgezet. Opgeruimd staat netjes.!! Vervolgens kregen we een brief op de deurmat van de Pedo Demmink vriendjes. Formaat en niveau goedkoop acteren. En kregen we een, helaas voor hem dan, blinde rechter. Mr. De Vries. Die alleen op je stem af moest gaan. Nou. Dat werkte dus ook al niet. Zaak jammerlijk verloren. Waarom? In die tussentijd was onze oudste zoon in een pleeggezin gedumpt, waar het jarenlang niet goed ging, maar ach de wsg sekte wilde euries zien, dus het gezeik ging door. Tot grote ergernis van ons als biologische ouders. Ook hier volgde weer een pedo demminkcircusje, die we overigens wel gewonnen hadden. Want miss gezinsbitch loog de hele boel bij elkaar, dus die werd eruit getrapt. 1-0.voor ons. Dachten we toen, maar niets was minder waar. Er volgden twee nieuwe gezien hotemetoten. De een een jeugd delinquenten oppas uit Curaçao, die een toneelspeelster uit Groningen aan haar handje mee trok. Big mama en haar kleutertje. Jemig, wat een ras aanstelsters. Maar zij waren wel degenen, die mijn Pepijn als baby gejat hebben, en hem ergens geheim gedumpt hebben om hem te laten misbruiken. Targets gehaald, bloedgeld weer binnen over mijn rug. Ook dit big mama/kleutertje luister ging nog een hele tijd door zonder een enkel positief resultaat. Gevolg. Ook dit moest plaats maken voor de volgende toneelspeler in het poppentheater. De lachende scheerkwast, een schilder met z, n atelier op de DSM werf in Amsterdam. De toenmalige (ahum) "grote vriend".van André Fleeré. Clown Jasper Banen. Deze lachende scheerkwast heeft samen met zwarte maffia baas Marco Krachten de door ons opgezette mediation volledig verkloot. Ook aangegeven door onze toenmalige hulpverleenster mevr. I. Wilkes blom. Maar ook dat scheen ze geen zak te interesseren, dus ook deze twee clowns moesten het veld ruimen, na in paniek nog even aan pedo demmink rechtertje gevraagd te hebben, of ze nog even door mochten treiteren. Die zaak is overigens geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Ach nee. Dat meent u niet. Echt waar.? Lol. Targets niet gehaald. Geldzak niet gevuld. Jammer joh. We zullen je niet missen. R.i. p. Pas na hele lange tijd kwam er weer een nieuwe stuiterbal vanuit Arnhem gerold. Niet verliefd, niet verloofd, geen kinderen, niet getrouwd. Geen opleiding genoten. Geen ervaring, geen raakvlakken om over te praten. Kortom, een inhoudsloze nietsnut, deze Arnout Dijk. Ik heb nog een keer of twee vreselijk misbruik gemaakt van die gozer, en hem aan een touwtje laten bungelen onder mijn derdegraads verhoor. Daarna is ook hij niet meer terug gekomen met z, n niveau maatschappelijk werkertje. Zeker bang geworden. Aaaaa, sjielug nou. Lol. Maar ook hij heeft de situatie zwaar misbruikt samen met de j. P. V. D. Bent en de curator. Dus ja, dan dien je op te zouten. Jammer joh, je was de zwakste schakel. Tot ziens.!! En nu..... Gebeurt er geen moer meer. Schijten ze allemaal vijftig tinten grijs. Komt er geen info meer binnen, wat die ratten verplicht zijn, en worden er dagelijks zwaar rechten geschonden. EVRM. Art 6-8 Ivrk, art 23-24.ontvoering met voorbedachte rade. Zware mishandeling van een hoogzwangere moeder. Laster, smaad, bedriegen, bedreigen, list, bedrog, belediging Onttrekking aan het ouderlijk gezag van toen 4 verstandelijk beperkte minderjarigen Kindermishandeling in de breedste zin van het woord Pedofilie Zware ondervoeding =openlijke poging tegen het leven gericht bij Joshua. Zware psychische verwaarlozing aanranding en verkrachting plus dwangmedicatie bij benjamin Ouderverstotingssyndoom Stockholmsyndroom Valsheid in geschrifte Upcoding Het opzettelijk negeren van art 430.lid 3. Het opzettelijk niet uitvoeren van de wet op de jeugdzorg. Zorgfraude Economisch delict. Opzettelijk kapot maken van een compleet gezin voor bloedgeld. Ik ben blij dat oudste zoon Angelo nu zo, n beetje z, n leven weer op de rit heeft, en wij hem gelukkig bijna elke week zien. Appen, etc.... Maar Joshua, Benjamin en zeer zeker Pepijn weghalen, wordt een harde dobber, maar ik ga door tot het echt niet anders meer kan. Vraag blijft nog steeds:WAAROM MOEST DIT.? maar daar zal ik nooit een goed antwoord op krijgen denk ik.

[betoverheks]

Return to sender. Wat niet van mij is, mag terug. En vlug. M'n rug op met al die haat, maar wel voorzichtig met m'n lieve ruggetje. Mijn gouden hart, waarop zo is getrapt, doet het gelukkig nog. Intussen voel ik me ook weer de schat , die ik toch echt ben. Dat scheelt enorm.......

Return to sender. Wat niet van mij is, mag terug. En vlug. M’n rug op met al die haat, maar wel voorzichtig met m’n lieve ruggetje. Mijn gouden hart, waarop zo is getrapt, doet het gelukkig nog. Intussen voel ik me ook weer de schat , die ik toch echt ben. Dat scheelt enorm…….

Mishandeling is niet voor watjes. Je moet stevig in je schoenen staan om met de gevolgen om te gaan. Mishandeling laat sporen na. Blauwe plekken op je lijf. Krassen op je ziel. ‘Heks, als ik jou zie, zie een zo’n lieve vrouw! Echt een schat,’ verzucht mijn homeopate, als ik bont en blauw bij haar op consult ben. Ik kijk haar verdwaasd aan. Wat ze zegt lijkt niet over mij te gaan. Ik voel me een…

View On WordPress

#disfunctionele families #EMDR #kwaad met kwaad vergelden #lichamelijk geweld #liefhebbend hart #medeplichtigen aan mishandeling #mishandelende christenen #mishandeling #Oog om oog #slechte mensen psychopaten #sociopaten #tand om tand #therpeute #trauma door mishandeling #wolken haat #zondebok

[leesdossier-philippine]

Op zoek naar een baan: wordt treitervlogger!

Het is niet verboden om boksbewegingen achter de rug van een agent te maken. Huh?! Het is trouwens ook niet verboden om bovenop een politieauto te staan. Wat?! Ja dat dacht ik ook toen ik laatst wat meer informatie op ging zoeken over de welbekende treitervlogger. De afgelopen maand is de treitervlogger ook wel bekend onder de naam Ismael Ilgun erg in het nieuws geweest, hij zou de oorzaak zijn van de vele overlast in Poelenburg.

De jongeren hangen elke dag bij de Vomar en zorgen voor een grimmige sfeer, de bewoners voelen zich bedreigd en geïntimideerd, er zijn vechtpartijen en er worden mensen van hun fiets getrapt. De politie is daar nu kind aan huis, ze worden er echter niet gastvrij ontvangen sterker nog de politie wordt uitgescholden en de journalisten worden bekogeld met eieren en als de Vomar dicht is pakken ze gerust wat losliggende stenen.

Maar waarom? Vroeg ik mij af. Waarom is er in poelenburg zo’n grote onrust. Nou, Ismail wil samen met zijn vrienden een buurthuis, simpeler kan niet. Dus waarom wordt er nu niet met zijn allen aan een buurthuis gewerkt? Als ik de burgemeester was zou ik nu met eigen handen een buurthuis voor hen bouwen, wat morgen ochtend al geopend kan worden. Toch lag het weer anders: ‘Ze hadden een buurthuis” zegt Faber de burgemeester van Poelenburg, “maar dat hebben ze vernield. Ze hadden daarvoor een container maar die hebben ze ook vernield.”

Hoe is het zo ver gekomen? Waar zijn de ouders van deze kinderen, waar zijn de moeders die deze jongens eens flink aan pakken en hen de les leest? Waar zijn de vaders die huisarrest geven? Waar zijn de oma’s waarbij ze verantwoording moeten leggen? Hoe kunnen deze jongens zich zo gedragen, en hun ouders recht in de ogen aankijken.

Als ik ook maar iets doe wat niet door de beugel kan wordt ik weer teruggefloten door mijn ouders. En als ik dan de regels overtreed zorg ik er als eerste voor dat zo min mogelijk mensen er achter komen. En de mensen om mij heen doen precies hetzelfde, we zorgen ervoor dat niemand weet wat er aan de hand is als we iets slechts hebben gedaan en zeker niet dat onze ouders het weten. Hoe kunnen deze jongens zich dan zo gedragen en het ook nog eens allemaal op YouTube zetten. Willen ze stoer zijn, of maakt het hun niet uit.

Een ander probleem kan zijn dat deze jongeren geen opleiding kunnen volgen en geen baan kunnen krijgen en dat ze daarom thuis zijn en herrie gaan schoppen. Worden die jongens niet aangenomen omdat ze een Arabische achtergrond hebben, of omdat ze toevallig met de verkeerde achternaam zijn geboren?. Dan moeten deze jongens geholpen worden aan een baan. En dat was precies wat Anis jadib, een jonge ondernemer uit meppel ook dacht. Hij wil de jongeren helpen met het zoeken naar waar hun kracht en ambitie ligt en wil hen helpen met het maken van een plan. Dat is op zich een goed initiatief, toch? Maar wie zegt dat deze jongeren met hetzelfde probleem kampen als het probleem dat allochtonen worden gediscrimineerd. Neem nou de leider van de groep, Ismail. Terwijl ismails zus haar studie rechten afrondde, stopte Ismail met zijn mbo-opleiding. Via een project kreeg hij nog de kans zijn school afmaken maar dat hield hij niet vol.

Als de problemen in poelenburg niet aan het buurthuis liggen en als ze ook niet liggen aan de discriminatie. Dan durf ik hardop te zeggen dat de jongeren uit Zaandam zelf het probleem zijn, en dat wij ons richtten op de verkeerde mensen. En dat de mensen die zeggen dat deze jongeren geholpen moeten worden automatisch zeggen:

Sta is een keer op een politie auto, of schop is wat onrust dan ben je verzekerd voor goede hulp voor het zoeken naar jouw ambities!

[alexanderroessen]

De tienerjaren voorbij

Afgelopen dinsdag was het 14 februari. Ja duh, hoor ik je denken. 14 februari was ook Valentijnsdag. Zo dan, nog meer nutteloze feitjes? Verwacht niet dat je nu een slijmerig romantisch Valentijnsverhaaltje voorgeschoteld krijgt. Ik kan best romantisch zijn – het is alweer een tijdje geleden, maar daar gaat het nu even niet om. ‘Wij’ geven niets om Valentijnsdag. ‘Dat zeg jij. Je partner zegt wel dat ze er niets om geeft maar als jij met je rug naar haar toe ligt, valt ze huilend in slaap wanneer er weer een Valentijnsdag voorbij gaat zonder een Valentijnskaart of bos bloemen.’ Vroeger, toen deden wij er zo nu en dan wel eens aan. Maar toch meer ook omdat het een soort van verwacht wordt, sociale druk. Nu is het meer een dag die je opgedrongen wordt omdat het zo fijn tussen kerst en Pasen past, zodat de schappen in de winkel maandenlang met chocolade gevuld kunnen blijven. Dat is niet waar deze column over gaat.

Mijn zoon is zo oud, dat hij zijn leeftijd moet uitdrukken in tig!

Valentijnsdag is voor ons belangrijk om een andere reden, de dag dat ik een tiener kwijtraakte. 14 februari 2017 is mijn zoon 20 geworden. Ik heb gewoon een twintiger als zoon. Ik kan het zelf ook nog niet geloven. Ik bedoel, heb je mij wel eens gezien? Het lijkt heel wat met zo’n baard, maar eigenlijk ben ik nog steeds 27. Vorig jaar vierden wij zijn vierde verjaardag nog, althans zo lijkt het. Je knippert een keer met je ogen en je bent 16 jaar verder. Twin-tig. Mijn zoon is zo oud, dat hij zijn leeftijd moet uitdrukken in tig! Klinkt toch niet meer zo kinderlijk als vijf, schattig als 10 of opstandig als 16. Zijn eerste verjaardag ligt nog vers in mijn geheugen. Een teken aan de wand voor wat ons niet veel later te wachten stond. Wat is er gebeurd met mijn baby, peuter, kleuter, tiener, puber en volwassene-in-opleiding? Moet ik hem nu zijn certificaat overhandigen: Gefeliciteerd, u bent volwassen of moet ik mezelf een certificaat geven: Gefeliciteerd! U hebt de tienerjaren doorstaan, zet u schrap voor de jaren 20? Gaat hij mij nu opeens bij mijn voornaam noemen, in plaats van u – ja, die van mij zegt u tegen mij en anderen, in ieder geval in mijn bijzijn.

14 februari 1997. Het lijkt zo lang geleden: No Doubt stond met Don’t Speak op nummer 1 van de top 40, Hakke & Zage van Gabber Piet op nummer 2. Weet u dat nog, gabbers? Zó jaren negentig. De mobiele telefoon was nog een koelkast die je op een steekwagen moest voortduwen, Facebook moest nog uitgevonden worden. Wat was het leven toen een stuk rustiger. Historisch gezien misschien niet zo’n belangrijke datum, voor ons natuurlijk een dag om nooit te vergeten. Je eigen kroost van 5kg verwelkomen, na nog eens 3 weken langer te hebben moeten wachten dan gepland, met stimuleringsmiddelen en via de nodige werktuigen. Net als zijn vader doet hij alles in zijn eigen tempo: als het lekker zit, waarom er dan wat aan veranderen. Toch?

Het gevoel van falen ligt zo dicht onder de oppervlakte

1997. De vorige eeuw. Ondertussen al 4 Amerikaanse presidenten meegemaakt, 16 kabinetten. De wereld is flink veranderd. Zoveel meegemaakt met elkaar, maar helaas ook zonder elkaar. Onze werelden stortte al vroeg na zijn geboorte in elkaar, vanaf zijn 3e levensjaar moesten wij het grotendeels zonder elkaar doen. We groeiden gescheiden op, zagen elkaar wekelijks maar toch anders. Er gingen ook weken voorbij dat we elkaar helemaal niet zagen, een groot gemis van beide kanten. Angst en depressie maakte het soms onmogelijk. We hebben ons door heel wat moeilijke perioden geworsteld en zagen elkaar veel meer dan die ene keer in de week, waardoor we elkaar steeds vaker zagen. Misschien niet zoveel als hij gehoopt had of durfde uit te spreken en niet zoveel als ik zou willen, maar weten dat er altijd een veilige haven is waar je op kunt terugvallen is vaak al een hele geruststelling. Het gevoel van falen ligt zo dicht onder de oppervlakte. Het gevoel van vluchten en iemand in de steek laten, er niet meer kunnen zijn voor je kind, is hartverscheurend. Slopend voor lichaam en geest. Momenten dat hij als kleine jongen liever thuis wilde zijn en niet bij mij, alleen maar omdat het niet thuis was. Een keuze maken tussen vader en moeder, het is zo oneerlijk.

Nu, op latere leeftijd, is de tijd die we met elkaar doorbrengen nog belangrijker dan het vroeger al was omdat het minder wordt. Logisch. Een eigen leven, ouders komen over een paar jaar weer op een hogere plaats te staan, wanneer het leven meer gewaardeerd wordt. Voor een ouder is het slikken. Je wilt je kind blijven omarmen, zijn hand vasthouden en waarschuwen voor de valkuilen waar jezelf met open ogen in bent getrapt. Maar het kan niet, loslaten is zo moeilijk.

20 jaar. Het is pas het begin, waar hebben we het eigenlijk over. Er komt nog zoveel moois en zoveel hartzeer aan. Het mooiste in mijn leven, met stip op nummer 1.

Verdorie, is het toch een zoetsappig verhaaltje geworden…

2 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag

#20 jaar #column #gescheiden #ouder worden #vader #valentijn #verjaardag #volwassen #zoon

[karina66]

Over HSP, RESPECTLOOS ZIJN EN INTENS VERDRIET. ------------------------------------------------------------------------------------------ Ken je dat.? Een hoogsensitief persoon zijn, niet gerespecteerd worden en intens veel verdriet hebben.? Ik wel. Bij hsp, ers komt alles vele malen harder binnen als bij de gemiddelde persoon. Een hsp, er voelt disrespect en verdriet vele malen intenser dan een ander. Ken je dat.? Ook spiritualiteit komt hierbij kijken. Mensen die dit niet kennen zien jou vaak als kneusje, als watje. De maatschappij behandelt jou dan ook als buitenstaander. En heel lang werd dit ook niet erkend. Nu inmiddels wel. Dus nu kunnen we dit uiten. Dit innerlijke gevoel. Datgene wat ons eerlijke, zachte mensen maakt. Puur en krachtig. Stralend van binnen en van buiten. Zorgend. Maar ook bezorgd. Lief, aardig, maar o zo onaardig en fel reagerend als we zwaar gekwetst worden. Zoiets blijft dan dagenlang, zo niet wekenlang of zelfs maandenlang hangen voordat deze ongemakkelijke gevoelens uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen, om de kop weer op te steken, zodra er situaties ontstaan, waar we niet mee overweg kunnen. Zoals ik ben:een kreeft, dus met scharen en al. Lief, aardig, spontaan, verzorgend, sociaal, open. Staat klaar voor alles en iedereen. Maar owee als er ook maar iets gebeurd binnen deze veilige cocon, dan komt de ware kreeft naar buiten, en gebruikt haar scharen om mensen die haar verwonden, zodanige schade toe te brengen, die ook daadwerkelijk gevoelt wordt. In letterlijke zin. Ik gooi letterlijk alles wat ik in me heb in de strijd. Misschien herkenbaar voor velen, die net zo zijn als ik. Bij mij kwam de echte kreeft naar voren toen mijn gezin letterlijk bedreigd werd door de ergste mensen op deze aardkloot. Namelijk jeugdzorg. Voordat ik kinderen kreeg, was er nooit ook maar iets aan de hand, en als ik weet, wat ik nu weet, als ik mee maak wat ik nog mee maak tot op de dag van vandaag zegt mijn gevoel mij, dat ik nooit zwanger had moeten worden, dan had ik nooit kinderen gehad, die nu volledig ten onrechte staatseigendom zijn, en ook als zodanig zwaar worden misbruikt, aangerand en verkracht. Zelfs ik ben zwaar lichamelijk mishandeld door ze met alle gevolgen van dien. Mijn lieverds, mijn vlees en bloed, mijn mooie speciale kinderen zijn zwaar ten onrechte van mij afgepakt. Ik ben belasterd, besmaad, voorgelogen, bedrogen, bedreigd, gechanteerd, opgepakt, vastgezeten, op een hoogst smerige manier verhoord door een stel staatstrollen, en de straat weer opgetrapt. Mijn lieverds zijn van de ene kwallebal stichting naar de andere idioterie getrapt, waar ze allemaal zeiden, dat mijn kinderen daar niet hoorden, want ze zagen er netjes uit. Ze spraken met twee woorden. Ze gingen gewoon naar school. Maar ja. Ze waren verstandelijk en lichamelijk beperkt geboren. Daar krijg ik dus nu al 11 jaar lang de schuld van. Tot op de dag van vandaag. Zelfs gisteren ben ik nog belaagd en belazerd door een staatstrollen/snollen onderneming in Lelystad. Mijn hart is volledig in gruzelementen. Weet u hoe dat voelt als hsp, er, als hoog sensitief persoon? Nou. Dat zal ik u vertellen. Dat voelt alsof er een neutronenbom in je borst ontploft, en alle lichaams stukjes dwarrelen los door je gewonde lijf heen. Die puzzelstukjes moeten allemaal weer op hun vaste plekje komen, wat jou echt niet in je eentje lukt. Kent u dat.? Ook toont men totaal geen enkele vorm van respect voor jou en jouw zeer pijnlijke situatie. Sterker nog. Men laat je links liggen. Men laat jou als domme figuur gewoon letterlijk doodvallen, in de kou staan. Je bestaat gewoon niet meer voor deze gevoelloze, empathieloze, respectloze botte, keiharde stukken steen. Maar ze kijken ook niet om naar mijn lieverds. Ze handelen niet eens in hun belang. En als ik lees wat ze mijn Schatjes allemaal aandoen voelt dat voor mij alsof ik een moord zou moeten begaan, letterlijk om mijn Schatjes uit de gevaarlijke klauwen van die beesten te halen. Het lullige is dat ik dit nooit in mijn eentje voor elkaar krijg. Maar dat is wel wat ik voel als hsp, er. Alsof ik koude ijsklompen in mijn lijf heb, die mij volledig verharden. Alsof ik buiten mijn lichaam, buiten mijn eigen bestaanswaarde functioneer. Zo voelt dat. En alles wat er ook gisteren weer gebeurd is in die staatstrollen/snollen slachtbank in Lelystad is het meest walgelijke wat ze een hsp moeder met vier verstandelijk beperkte kinderen aan kunnen doen. Vals over mij lullen, liegen, bedriegen, chanteren, bedreigen, over en achter mijn rug om dingen verzinnen, uit hun dikke duim zuigen, die mij keihard gekwetst hebben. Een officier. V. Justitie, die keihard de boel loopt te belazeren, die mij loopt te belazeren. Die van plan is om mij compleet te mangelen, aan het kruis te nagelen, te folteren op de pijnbank zoals Hitler dat vroeger deed. In de jaren 40-45.mij een normale moeder, die never, nooit liegt, bedriegt of, chanteert. En dan drie van die soepjurken, van dat vieze togatuig, die achter en over mijn rug even gaan beslissen hoe ze mij nog verder van mijn kinderen kunnen weg smijten. Letterlijk. Hsp, er, hooggevoelig, spiritueel, en dan zo psychisch aangerand, psychisch verkracht worden door staat sleutel aard, staat smeerlappen, die met z, n allen een valse eed afgelegd hebben op een valse oranje kroon. Die geen oranje is, maar een complete nep koning, die met z, n hele smerige familie duimendik in de pedofilie zit. In de satanische rituelen, waar de hele hoge bons bonzen aan mee doet tot politie en justitie aan toe. Aantoonbaar op radio, TV en social media. Iedereen weet het, maar niemand doet iets. Ze denken elkaar allemaal. Het zijn stuk voor stuk mensen, die hier niet thuis horen. Mensen die Baphomet aanbidden. Een geitengod. Stuk voor stuk geitenneukers.!! Allemaal.!! We leven met z, n allen in een gortsmerige wereld. Een wereld waarin de zwarte macht overheerst. Waarin onze liefdevolle god ten onder gaat in xe poel van verderf. Deze smerige lui, volledig respectloos, empathieloos, ziek in hoofd en lichaam en waarschijnlijk nog veel meer, doen normale mensen, doen normale gezinnen, doen jonge kinderen en jong adolescenten ontzettend veel intens verdriet. Inclusief mij, en mijn volledige familie en vriendenkring. Deze smerige lui, die niet weten, wat ze ons aandoen, wat ze mij aan doen, en al aangedaan hebben in 11 jaar tijd. In 11 jaar tijd zijn wij opzettelijk zwaar beschadigd. opzettelijk kapot gemaakt. Opzettelijk psychisch aangerand en verkracht. Ik vergeef ze dit never, nooit meer. Ik zal het ze laten voelen en laten merken tot aan mijn dood. Mijn dood, die deze lui mij waarschijnlijk nu al wel toe wensen. Alleen gun ik ze dat genoegen niet, want deze kreeft kan nog genoeg haar ongenoegen uiten over deze hele smerige gang van zaken voor zakken vol met bloedgeld over mijn rug. Want dat deze smerige lui op geld lopen te geilen is inmiddels meer dan duidelijk. Maar in deze situatie, hsp, er zijn, alles dubbel zo hard voelen, alles dubbel zo hard voor je ogen zien gebeuren in letterlijke zin. Niet en nooit gerespecteerd worden om wie je bent en wat je doet. En alles uit je grote, liefdevolle hart. Alleen maar de grond ingetrapt worden door zware criminelen, die hoogstwaarschijnlijk, of misschien zelfs wel op zeker ook zwaar criminele kinderen op de wereld hebben geworpen, die hoogstwaarschijnlijk ook wel hetzelfde, verderfelijke werk zullen gaan doen als hun zwaar verderfelijke mammie, s en pappie, s. En die dus hoogstwaarschijnlijk hetzelfde bloedgeld zullen gaan verdienen over de rug van vele onschuldige gezinnen. Dat wetende en nog steeds datgene zien gebeuren tot op de dag van vandaag heeft mij en mijn gezin intens veel verdriet gedaan en nog steeds. Alleen, deze lui interesseert het geen bal. Een kind of een ouder mag volgens de staat niet gelukkig zijn. Niet blaken van zelfvertrouwen, niet hopen op een goede toekomst en al zeer zeker niet gezond zijn. Want bij xe staat draait alles om etiketjes, hokjesplaatsing, dwangmedicatie, zware kindermishandeling en het liefste zien ze je berooid en ziek van pure ellende in de goot verdwijnen. Targets gehaald. Geldzak weer binnen, en men kan met de dikke kont op het strand liggen in het een of andere luxe resort over mijn rug, en die van vele anderen. Dit te weten kan een hsp, er, een mooi spiritueel persoon zoals ik echt niet aan. Het maakt letterlijk alles kapot waar ik voor ga en sta. Wat dus nu ook al gebeurd is. En zeer zeker na gisteren. De waarheid vertellen, mag niet in deze bananenrepubliek. Instellingen aan de schandpaal nagelen mag ook niet. Alleen is dit broodnodig. Anders blijft dit kinder mishandelingsbeleid hetzelfde en gebeurd er nooit iets positiefs. Klokkenluidster zijn mag dus ook al niet. Blijkt uit alweer een dossier vol met vergif. Alleen ga ik dus gewoon door, want ik strijd tegen onrecht. Tegen ots/uhp. Tegen gedwongen instellingen die opgedoekt horen te worden, omdat ze geen bestaansrecht hebben. Jeugdzorg opdoeken, omdat dit systeem deze wereld en ons als burgers letterlijk kapot maakt. Het personeel daarin weg trappen omdat deze figuren dodelijk zijn voor alles en iedereen. Dit doen. Dit klokkenluiders werk zo kunnen doen is voor mij pure gerechtigheid. Voor mij, voor mijn gezin en duizenden anderen in hetzelfde schuitje. Want juist deze hsp, er zet haar hart open, helpt deze mensen, die netzoals ik zwaar benadeeld zijn in een jarenlange oneerlijke, zeer valse strijd. Ik wil alle gevaarlijke, smerige lui laten weten, want ik mag toch keihard liegen in dit smerige land, inclusief de smerige lui van gisteren. :ik hou toch heel erg veel van jullie, want jullie hebben mij frequent laten zien hoe ik niet moet zijn, maar wel zo ben gemaakt door jullie schuld. Want deze hsp, er is vernederd tot op het bot, is zwaar respectloos behandeld tot op de dag van vandaag. Ik lijd zwaar onder intens verdriet, maar goed, dat begrijpen jullie toch niet, want daar hebben jullie namelijk niet voor geleerd. Om een normaal, sociaal persoon te zijn. Maar ja, wat wil je ook als je de totaal verkeerde opvoeding hebt gehad. Maar dat even terzijde. Ik blijf staan voor mijn idealen. Voor mijn toekomst. Daar ga ik voor.!! En dat is iets waar jullie totaal niet bij horen.!! Deze hsp, er is ondanks alles nog steeds niet gebroken. Ik sta nog steeds overeind. Ik heb wel respect voor alles en iedereen. En mijn verdriet maakt mij alleen nog maar sterker. Einde verhaal.!!!!