#aanval met telefoon

[betoverheks]

Heks op straat mishandelt door kleine ontaarde duivelin. Mijn hoofd verandert in een soort geplukte kippenkop. Een bont en blauwe kippenkop. Misschien moet ik eens serieus gaan denken aan een scrotumtransplantatie......

Twee jaar geleden wordt Heks in elkaar geslagen door broer Konijn. De gezusters Hamster kijken tevreden toe. Ze leggen het konijn geen duimbreed in de weg. Tegen de politie beweren ze achteraf, dat er helemaal niets gebeurd is. Hierdoor wordt mijn aangifte niet ontvankelijk verklaard. Ondanks alle medische rapporten over en de talloze foto’s van mijn gehavende lijf. Het gebod ‘Gij zult geen…

View On WordPress

#aangifte niet ontvankelijk verklaard door leugens #aanval met telefoon #agressor #blèren #emotionele pijn #er is nooit een reden om iemand te mishandelen #filmpjes van geweld op straat #getuigen #geweld op straat #haren trekken #hele lijf oncontroleerbaar te shaken #in de kreukels #in je rug getrapt #in shock raken #mishandeld door je familie #narcistische broer #narcistische ouders #partijdige agent #plukken haar uit je hoofd getrokken #scrotumtransplantatie #skeletair musculair arts #trap in auto geven #valse getuigenis #vrouwelijke psychopaat #zinloos geweld

[dickvanas]

Lenny Kuhrs kleinzoon (19) zwaargewond bij militaire actie: ’Nachtmerrie’

De kleinzoon van Lenny Kuhr is afgelopen zaterdag gewond geraakt tijdens een militaire actie in het zuiden van Israël. „Mijn kleinzoon Ozz is als jonge soldaat, in de strijd in de actie om mensen te redden uit de handen van deze monsters, in zijn buik geschoten”, deelt Lenny in een emotioneel bericht op Instagram. „Hij heeft het overleefd en ligt in het ziekenhuis. Helaas zijn een aantal medehelden vanuit zijn unit levenloos achtergebleven.”

De 19-jarige Ozz is een jonge soldaat voor het Israëlische leger en werd na de aanval van Hamas op het NOVA-festival samen met zijn unit naar een kibboets in Zuid-Israël gestuurd. De jongens hadden geen idee wat er precies aan de hand was, eenmaal daar aangekomen was het een ware nachtmerrie. Ozz en zijn kameraden werden beschoten door Hamas. Hij raakte zwaargewond door een kogel in zijn buik.

’Ren voor je leven’

Lenny vertelt aan De Telegraaf: „Ondanks zijn verwondingen probeerde Ozz nog een van de mannen uit zijn unit te reanimeren. Dit met gevaar voor eigen leven. Het lukte niet om zijn collega te redden. Ozz keek of hij nog kon lopen met zijn verwondingen en kon schuilen voor Hamas. Hij kwam via een walkie-talkie in contact met een andere Israëlische unit in de buurt, die vroegen hem of hij nog kon rennen. Ze zeiden tegen hem: ’Ren voor je leven!’ En dat heeft hij gedaan, Ozz bereikte de andere unit en werd vervoerd naar het ziekenhuis.”

Licht in deze duisternis

Lenny vraagt in haar bericht op Instagram om licht in deze duisternis: „Ik wil geen discussie over politiek. Ik bid voor licht. Het licht dat wij allemaal zijn en dat licht dat moge zegevieren in deze duisternis.” Ze vraagt ook enkel om licht in haar reacties. „Geen woorden alsjeblieft. Alleen een kaars als symbool van liefde, deernis en hoop.”

Ze vervolgt aan de telefoon: „Toen Ozz wakker werd van de narcose in het ziekenhuis schrok hij bij het horen van de Arabische taal. Dit bleek de arts te zijn die overlegde met zijn assistent. Ozz schrok zelf van zijn reactie, maar de arts begreep dit volkomen. Hij boog zijn hoofd in spijt en dit maakte zoveel indruk op Ozz.” Lenny met emotie: „Deze arts mag zijn hoofd juist recht houden. Er zijn zoveel mensen die lijden onder deze horror, aan beide kanten. Er werken daar ook Arabische Israëliërs in het ziekenhuis en dit heeft ook enorme gevolgen voor hen. Ik heb gewoon zo te doen met alle slachtoffers en hun familie, zowel Palestijnen als Israëliërs. Alle mensen die gegijzeld zijn, of familie die hun dierbaren nog missen. Dat is de grootste nachtmerrie op dit moment. De mensen die dit soort gruweldaden begaan, zijn de enigen die ik veroordeel. Juichen om vermoorde mensen is een beestendaad.”

Stay healthy, I’ll see you in october’

Voor Lenny is het vreselijk om af te wachten in Nederland. Ze wil bij haar dochters en kleinkinderen zijn. In het bijzonder bij Ozz, ze wil naast zijn bed zitten en zijn hand vasthouden. „Ik heb hem nog gesproken toen hij in de auto zat naar de kibboets, je weet niet waar hij naartoe gaat. Ik zei nog: stay healthy, I’ll see you in October. Dit is voor zoveel ouders en familieleden het geval, je hebt geen idee wat er gaat gebeuren met je geliefden. De onzekerheid voor ouders die niet weten waar hun zonen zijn en geen contact met hen kunnen krijgen.”

Lenny heeft na lang dubben besloten om aankomende zaterdag naar haar familie te vliegen. Bang is ze niet, ze wil vooral geen last zijn voor haar dochters. Maar bovenal wil ze liever samen zijn met haar dierbaren, ook als dat betekent dat ze moet schuilen of rennen. „Ik ben niet bang voor de sirenes of om te schuilen in de schuilkelders. Ik ben wel lenig genoeg om met ze mee te vluchten. Zolang ik maar bij hen kan zijn.”

De jongste kleindochter van Lenny, Nico, wordt op 14 oktober 5 jaar. „Een feestje kan ze niet krijgen, helaas, maar oma is er wel voor haar.”

[regioonlineofficial]

Arnhem - Gamer ToTheMax2011 mag zich vanaf vandaag Cyber Agent Veiligheid noemen. Het bewijs daarvoor heeft hij gekregen van burgemeester Ahmed Marcouch. Bawcia glorieerde als tweede, maar de twee ontliepen elkaar nauwelijks. Beide gamers van de Montessorischool werden bij de game van Hackshield op de hielen gezeten door een kleine driehonderd Arnhemse gamers, allen uit de groepen 6, 7 en 8 die per missie een hoger level verdienden. De kids van 8 tot 12 jaar hielpen allemaal de politie om mensen te redden van pishing, spoofing, hacks en datalekken.   Jonge gamers Offline voeden zij de kinderen op, maar online ligt dat omgekeerd, zeggen hun ouders ontspannen. In het Duivelshuis, aangebouwd aan het stadhuis, kijken oma's en opa's goedkeurend toe. Ze hebben de schrik nog in hun benen, vertellen ze in de statige kamer waar Burgemeester en Wethouders elke dinsdag vergaderen. Cybercriminelen probeerden hun bankrekening te plunderen, vertellen zij. Gelukkig zijn zij de dans. De één ontsnapte door bij de poging tot helpdeskfraude nog eens goed te kijken naar de banknummers, de ander ging bij het verzoek om hulp in whatsapp eerst nog eens bedenken wie van de twee dochters het is die om zoveel geld vraagt voor een nieuwe telefoon.   gamer huldiging Hackshield politie Marcouch. Foto: gemeente Arnhem Wachtwoord  Burgemeester Ahmed Marcouch hoort het aan, even nadenken blijkt goed te werken. Nu heel Nederland zijn deuren en ramen dubbel en dwars van sloten heeft voorzien, is het aantal inbraken gelukkig flink gedaald. Maar nu kruipt de crimineel doodleuk via je mobiel je broekzak in en wandelt zó het huis in, merkt hij op. Hebben jullie tips voor ons, vroeg Marcouch de gamers. Sterke wachtwoorden, leggen ToTheMax2011 en Bawcia helder uit. Ze weten precies te vertellen hoe die in elkaar zitten. Kijk, dat klinkt overzichtelijk. Marcouch kijkt vrolijk: 'Gaan jullie dat ook uitleggen aan je klasgenoten?' Nou en of, daar komen spreekbeurten van!    winnaars hackshield kamer Marcouch meisje vingers omhoog. Foto: gemeente Arnhem Cyber agent  De politie is blij met de hulp van de gamers en staat met twee man sterk te klappen bij de huldiging van de nieuwe cyber agents. Doel van de game Hackshield, gratis voor kinderen van 8 tot 12 jaar, is de jongste internetgeneratie weerbaar te maken tegen hacken. Besef krijgen van de gevolgen van je daden, daar draait het om. Een twaalfjarige ziet wel wat gebeurt als hij een ruit ingooit op straat, maar ziet niet de schade van een DDoS-aanval in het digitale wilde westen, zo redeneren politie en gemeente. En dat geldt natuurlijk ook voor meisjes.    Goedheid misbruikt  Bij Arnhemmers rond de veertig jaar komt oplichting het meeste voor, vooral in de wijken Malburgen, Presikhaaf, De Laar, Schuytgraaf en Rijkerswoerd via Marktplaats en Facebook, constateert de politie. Iets ouder, rond de vijftig jaar krijgen zij veel te maken met phishing en spoofing, eveneens vaak via Marktplaats. Rond de zestig zijn mensen kennelijk nog vatbaarder dan anderen voor de vriend-in-noodfraude veel voor en gepensioneerden worden opgelicht met bankhelpdeskfraude. 'Schaamt u zich niet voor uw goedheid hoor', spoort Marcouch zijn gezelschap aan terwijl hij iedereen meeneemt naar zijn werkkamer, ook in het Duivelshuis: 'Kom het melden bij de politie, dat is ook heel goed, want zo waarschuwt uw andere mensen.'   Melden bij de politie: 0900-8844; misdaad anoniem: 0800-7000. 

[actuma]

OM eist maximale werkstraffen en stadionverboden voor rellen in AZ-stadion

Het Openbaar Ministerie (OM) heeft taakstraffen van 240 uur, voorwaardelijke celstraffen, geldboetes en stadionverboden van vijf jaar geëist tegen veertien mannen die betrokken waren bij rellen rond een voetbalwedstrijd tussen AZ en NEC. Op 20 november 2021 werd in het AZ-stadion vanwege de aangescherpte coronamaatregelen een wedstrijd zonder publiek gespeeld. Om hun onvrede met deze maatregelen te uiten, trok een groep van 150 tot 200 personen, nagenoeg onherkenbaar door zwarte kleding en gezichtsbedekking naar het stadion. Zij namen zwaar vuurwerk mee, een deel van de groep brak in bij het stadion en betrad het speelveld. Volgens de aanwezige stewards en agenten werden er vanuit de groep leuzen geroepen en vuurwerk in hun richting gegooid. De wedstrijd was al begonnen en moest korte tijd worden stilgelegd. Explosie van geweld Volgens de officier van justitie waren de mannen die vandaag en vorige week hun geëiste straf hoorden onderdeel van deze groep. De officier van justitie liet in de zittingszaal een compilatie van beelden zien die werden gemaakt met bodycams en bewakingscamera’s. Hij sprak van ‘een explosie van geweld’ en gaf aan: ‘Het is voor agenten en stewards een buitengewoon angstaanjagend moment geweest. Er werden van dichtbij vuurpijlen afgevuurd, er zijn op enkele meters afstand van hen cobra’s geëxplodeerd.’ De agenten zelf gaven aan dat zij doodsangsten hebben uitgestaan en dat het leek alsof zij in oorlogsgebied terecht waren gekomen. Voorbereide actie Tijdens het onderzoek is er een WhatsApp groep aangetroffen in de telefoon van een van de verdachten, waarin de aanval wordt besproken en georganiseerd. Uit deze conversaties blijkt dat de actie geen impuls was, maar van te voren werd voorbereid. Via deze berichten werden 7 van de 14 verdachten geïdentificeerd. De politierechter doet direct na de zitting uitspraak in deze zaak. Bron: om Read the full article

[saulsplace]

Wybren van Haga (FVD) wast VVD-bitterbal Thierry Aartsen de oren: ‘Ú heeft geen last van coronabeleid!’

Tijdens het debat over het gebrek aan steun voor ondernemers en anderen die zwaar getroffen worden door de draconische lockdown van het rampenkabinet Rutte III was er een keiharde confrontatie tussen Wybren van Haga (FVD) en Thierry Aartsen (VVD). De twee mannen waren extreem kritisch op elkaar. Het werd zelfs persoonlijk.

In de Tweede Kamer ging het hard tegen hard gisteren. De hossende VVD-carnavalsvierder Thierry Aartsen probeerde de lockdown te verdedigen tegenover FVD-Kamerlid Van Haga. Uiteindelijk kon Aartsen niet met een goed antwoord op de proppen komen op de vraag van Van Haga over dat ondernemers massaal failliet gaat en dat er meer steun voor ze moet komen. Het virus zou de lockdown geïmplementeerd hebben en dat was het dan wel.

De confrontatie begon doordat Van Haga helemaal klaar was met het gezever van Aartsen over dat hij “buikpijn” zou hebben vanwege de economische schade die veroorzaakt wordt door de lockdown. Ja, hij vindt het echt heel erg allemaal ‒ maar steunt het doorgeslagen wanbeleid natuurlijk wél gewoon. Van Haga vond dat hypocriet tot op het bot: “Kijk, de VVD is verantwoordelijk voor de lockdown en door de lockdown gaan er miljoenen ondernemers nu faillieten nu vind ik toch een beetje dat hier krokodillentranen gehuild worden en dat er een show wordt opgevoerd,” aldus Van Haga.

“We moeten eigenlijk terug naar het begin. De lockdown leidt ertoe dat al die ondernemers failliet gaan, dus waarom denkt u niet mee in oplossingen en gaat u aan de achterkant lopen roepen dat u huilende ondernemers aan de telefoon heeft en dat u ook buikpijn heeft? Maar waarom gaan we niet gewoon de kern van de zaken aanpakken, namelijk die lockdown?”

Natuurlijk heeft Van Haga gelijk. Och, och, och, wat lijdt Aartsen gigantisch onder het lijden die de lockdown veroorzaakt wordt. Ja, hij vindt het echt vreselijk. Maar ondertussen wil hij dat diezelfde lockdown gewoon doorgaat.

Vervolgens kwam Aartsen met een volstrekt belachelijk antwoord. Het sloeg echt helemaal nergens op. Want, zei Aartsen, het is het virus dat de lockdown heeft opgelegd aan het land, niet de VVD! Nee echt! Het virus is blijkbaar in staat dat soort beslissingen te nemen! “Het is niet de VVD die een lockdown wil,” aldus Aartsen: “Ik weet niet of je dat in ons voormalige verkiezingsprogramma hebt zien staan, het is het laatste wat we willen. Het is het virus die dit doet.”

Denkt deze Aartsen nu werkelijk dat Nederlanders ‒en zeker ondernemers ‒ zo achterlijk zijn dat we in deze redenering trappen? Dat we bij onszelf denken: “Ja, hij heeft gelijk! Dat virus maakt allemaal vervelende beslissingen! Gossiedorie, wat een machtig virus is het toch!”

Van Haga reageerde daar scherp op: “Dit is wel een leuke personificatie van het virus, weer. Het virus loert op ons, het virus doet van alles. Inmiddels weten we dat het virus helemaal niet zo schadelijk is en dat er allerlei oplossingen zijn: het beschermen van de kwetsbaren, het opschalen van de zorg. Dat heeft u allemaal niet gekozen, maar nu aan de achterkan hebben we allerlei maatregelen. En dan vind ik toch dat als de overheid, en misschien doet de VVD het niet alleen want het hele kabinet doet het, als de overheid ervoor zorgt dat er schade wordt toegebracht, bent u het dan in ieder geval met me eens dat er 100% van de schade moet worden vergoed?”

En toen begon het grote politieke spel van de VVD’er Aartsen pas echt. Want in plaats van antwoord te geven op de echte vraag maakt hij zich hoegenaamd opeens héél boos dat Van Haga durfde te beweren dat het virus niet half zo schadelijk is als we een jaar geleden vreesden. “Kom bij mij niet aanzetten dat dit virus niet gevaarlijk is,” bulderde de nepliberaal: “Kom er echt bij mij niet mee aanzetten! Zeg dat alsjeblieft tegen de weduwe en tegen de kinderen van Piet, de beste maat van mijn vader, die één dag na kerstmis is overleden, 54 jaar oud. Zeg dat alsjeblieft tegen de weduwe en tegen de kinderen van Jan, een goede maat van mij uit mijn carnavalsband, 51 jaar oud, meneer Van Haga! U mag hier van mij van alles komen verwijten, u mag van mij hier van alles komen doen over het steunpakket, maar laten we alsjeblieft ophouden over dat dit virus niet gevaarlijk is, dat het alleen maar een griepje is, dat het alleen de ouderen zijn. Dat dat soort taal alsjeblieft in een podcast met Lange Frans doen, maar kom daar bij mij niet mee aanzetten!”

Zo, dat was leuk gedraaid, natuurlijk. Geen antwoord op de vraag over het vergoede van de lockdownschade, veroorzaakt door het wanbeleid van de overheid, maar een quasi-emotioneel persoonlijk verhaal over het coronavirus zelf, gevolgd door een persoonlijke aanval op Van Haga. Overigens is het gebruik van dat soort persoonlijke verhalen, inclusief het gebruik van namen, een beproefde tactiek uit Amerika om politieke debatten te winnen zonder het daadwerkelijk over de inhoud te hebben. Maar dat geheel terzijde.

Helaas voor Aartsen was Van Haga bepaald niet op zijn mondje gevallen. Hij had zijn weerwoord klaar. “Ik hoop dat de heer Aartsen dan ook zegt tegen al die mensen die last hebben van de nevenschade van de maatregelen die uw partij oplegt. Alle mensen die niet behandeld worden en kanker hebben, alle mensen die geen bypass kunnen krijgen, alle mensen die een niertransplantatie niet krijgen. Daar moet u dat ook tegen zeggen. En al die mensen, en die nevenschade is uitgerekend. Maar niet door uw partij want u bent geen ondernemer, ú heeft er geen last van. U gaat gewoon door met bitterballen eten. U gaat straks hier in het ledenrestaurant gewoon weer �� la carte eten. U heeft er geen enkel effect van dus ik vind dat u een toontje lager moet zingen en mij niet moet gaan lastigvallen over Lange Frans. Ú bent verantwoordelijk voor die noodmaatregelen en ik vind het krokodillentranen huilen dat u zich nu opwerpt van de ondernemer, want u doet dat niet.”

Daarop antwoordde Aartsen dat Van Haga volgens hem “het zand” in de ogen van ondernemers strooit. Hoe hij dat doet was niet helemaal duidelijk, want het klopt natuurlijk gewoon wat hij zei. Afijn, Aartsen ging verder, “ik vind dat kwalijk want dit zijn mensen die in een enorm kwetsbare positie zitten vanwege deze lockdown.” Ja, dat klopt Aartsen. En ze zitten in die positie door jou en jouw partij. “Dat doet niemand hier voor z’n lol, helemaal niemand,” bulderde Aartsen. “Dat doen we vanwege dat verschrikkelijke virus dat hartstikke dodelijk is, ook voor mensen onder de tachtig, zeg ik maar even tegen de heer Van Haga. Daarom doen we dat en we proberen die ondernemers er doorheen te trekken. Dat doen we hier keer op keer op keer op keer en dan mij gaan verwijten dat we niks voor die ondernemers doen, alsjeblieft ga dat ergens anders doen.”

Ah ja, dus Van Haga mag niet alleen niet zeggen dat het virus minder dodelijk is dan men eerst dacht, maar hij mag nu ook al niet zeggen in het debat dat de VVD ondernemers in de kou laat staan. Is er nog iets anders waarover de FVD’er zijn mond moet houden van de VVD? Andere censurerende regels? Zeg het maar hoor! Want een frank en vrij debat hebben in het parlement, dat is natuurlijk je reinste onzin. Nee, Kamerlid Aartsen van de VVD bepaalt wel even wat andere Kamerleden wel en niet mogen zeggen.

Helaas mocht Van Haga daar eigenlijk niet meer op reageren, want hij had zijn drie vragen gesteld. Na een beetje aandringen liet Kamervoorzitter Khadija Arib hem tóch kort aan het woord. Gelukkig maar, want Van Haga’s antwoord was buitengewoon scherp.

“We hebben het hier over een virus met een IFR van 0,23% met nevenschade die veel meer slachtoffers maakt dan het virus zelf en met ondernemers die allemaal over de kop gaan door dezemaatregelen,” aldus Van Haga: “Dan moet u niet gaan doen van ‘oh, oh, oh, dit virus loert op ons en dat allemaal zo erg.’ Nee, u moet gewoon 100% compenseren van de schade die u maakt.”

Ongelooflijk genoeg antwoordde Aartsen daarop: “Voorzitter, ik ben blij dat ik iets meer empathisch vermogen heb dan een baksteen.”

Nou, dan heb je het inderdaad over iets meer, want meekijkende ondernemers zagen daar bar weinig van bij VVD’er Thierry Aartsen. Want net als alle andere coalitiepartijen weigert de VVD honderd procent van de schade, veroorzaakt door kabinetsbeleid, te vergoeden. Die “empathie” van hem kan hij terug in zijn zak steken. Ondernemers kunnen alleen overleven met géld, zoals Wybren van Haga ook duidelijk uitlegt.

#wybren van haga #van haga #forum voor democratie #fvd #thierry aartsen #vvd #bitterballen #bitterbal #ondernemers #schade #corona #coronavirus #covid-19 #sarscov2 #personificatie #lockdown #a la carte #restaurant #jan #piet #coronadoden #nevenschade #ifr

[antongecensureerd]

Mister President

Waar onze vaderlandse politiek uitblinkt in theeleuten, wegkijken, kop in het zand steken en het probleem ontkennen heeft de president van de VS laten zien hoe je met provocateurs omgaat. Volgens onze zelfbenoemde terrorisme-deskundige Beatrice de Graaf, dat is de dame die al jaren roept dat we moslim terrorisme te groot maken, werd Donald Trump al tijden geprovoceerd door ene Qassem Soleimani. Persoonlijk had ik nog nooit van deze mijnheer gehoord, maar hij schijnt liters en liters bloed aan zijn handen te hebben. Ik ken Trump ook niet persoonlijk, maar 1 ding is mij de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. De man laat zich niet provoceren en zeker niet door iemand die een regelrecht gevaar voor de wereldvrede is. Daar houdt de grote baas niet van. Waar Europese slapzakken al decennia kiezen voor je laten leiden door angst en kiezen voor zogenaamde diplomatieke oplossingen (oplossingen?) liet Donald Trump de westerse wereld met 1 gerichte aanval zien hoe je met dit soort provocaties omgaat. Meer was er niet voor nodig: 1 goed gerichte aanval. That's all, folks. In gedachten zie ik Donald, ik ben er trots op dat ik hem Donald mag noemen, 's avonds bij het eten knipogen naar zijn prachtige vrouw en ik hoor hem zeggen ''Zo, schat, wie het laatst lacht lacht het best. We hebben de wereld weer een klein stukje beter gemaakt''.

Donald Trump laat zich niet provoceren. Door he-le-maal niemand! Hij gaf hoogstpersoonlijk de opdracht om deze rivaal uit te schakelen en daar hadden zijn special forces maar 1 aanval voor nodig. Waar de rest van de wereld moord en brand schreeuwde en alle zogenaamde experts het begin van de Derde Wereldoorlog voorspelden ging één van de volgens velen beste presidenten uit de geschiedenis van de Verenigde Staten over tot de orde van de dag. Wereldwijd vonden allerlei spoedoverleggen plaats, bij andere grote wereldleiders (of zijn het lijders) liep letterlijk de dunne stront in de broek van hun maatpak en wat deed de president van het machtigste land ter wereld? Die ging lekker een potje golfen. The Donald gaf een demonstratie van het oplossen van een probleem. Waar wij in Europa buigen voor iedere vorm van terreur laat president Trump zien hoe je met provocaties omgaat. Ik wil jullie een simpele vraag stellen: denken jullie dat Donald Trump die 3 ongeleide projectielen van DENK in zijn omgeving zou accepteren? Dat hij in debat zou gaan met deze provocateurs? No fucking way! Die mensen zouden bij wijze van spreken niet eens de VS binnenkomen. Döner, Kebab en Couscous passen namelijk niet in het plaatje Make America great again. Ik roep niet dat Donald Trump zaligmakend is. Daarvoor heb ik te weinig kennis van zaken. 

Wat ik wel roep is dat Donald Trump meer kloten heeft dan dat zooitje lafbekken waar wij in West Europa mee te maken hebben. Donald Trump is niet grijs. Bij Donald Trump is het zwart of wit. ''What you see is what you get''. Wij worden geregeerd door mensen die buigen voor werkelijk ie-de-re vorm van terreur. Zwarte Piet is racisme, dus dat schaffen we af. Bui-gen! Islam is vrede, dus daar mogen we niets van zeggen. Bui-gen! Kerels mogen vrouw worden en vice versa. Bui-gen! Gender neutraal is normaal, dus man/vrouw wordt niet meer benoemd. Bui-gen! Moslim kinderen willen geen korte broek aan bij gymles, dus dan gaan we dat afschaffen. Bui-gen! Gevangenen willen meer vrijheid en dus we geven ze de sleutel en een telefoon. Bui-gen! Zomaar een paar voorbeelden. Waar Trump het grote gevaar uitschakelt gaat de Belgische land- en cultuurverrader van de EU, Charles Michel, telefoneren met de president van Iran Rohani. Het land waarvan de geestelijk leider Khamenei dagelijks ''Dood aan de VS, dood aan de Britten en dood aan de joden!'' roept. Waarom? Om de betrekkingen aan te halen. Een grotere vorm van verraad bestaat er niet. Charles Michel is een lafaard! Een angsthaas. Ik ben er weer even klaar mee. Daarom sluit ik af met een oneliner en daar is geen letter aan gelogen.

''Overal waar de islam verschijnt is het de vrijheid die verdwijnt''

[hetrodevaandel]

DE ANTIFA SPION IN HET STADHUIS VAN LEIPZIG

In het vorige artikel beschreven we de recente ontwikkelingen binnen de autonome Antifa in Duitsland. Het zwaartepunt betrof de Hamerbende van Lina Engel, die zich tot een terroristische organisatie heeft omgevormd. Engel zit in de gevangenis, maar de rest van de bende is ondergedoken en nog steeds actief. Al langere tijd vroegen veel mensen, vooral in Midden Duitsland, zich af hoe de Hamerbende en de autonome Antifa in het algemeen aan informatie komen. Uit de serie aanslagen van de laatste tijd is gebleken dat de groep over informatie beschikt met betrekking tot huisadressen en zakenpanden, die niet zomaar overal te vinden is. Intussen is bekend geworden dat de groep waarschijnlijk een spion binnen het stadhuis van Leipzig heeft. Wie is deze spion, en waar is hij mee bezig?

Het zou gaan om een langjarige linkse activist met de naam Henry A. Henry A. werkt in de afdeling van het stadhuis die zich bezighoudt met bouwplannen en woningtoezicht. Hierdoor heeft hij toegang tot veel gevoelige informatie die voor de autonome Antifa van groot belang is. Niet alleen kan hij aan adressen komen die vervolgens door de leden van de Hamerbende bezocht worden, hij heeft ook invloed op vergunningen en toekenningen. Hieronder vallen natuurlijk ook panden die door Antifa leden bezet worden gehouden na ooit gekraakt te zijn. Henry A. kan bijvoorbeeld waarschuwen voor ontruimingen, maar kan gelijktijdig ook procedures vertragen of saboteren ten gunste van Antifa leden. Er loopt een politieonderzoek naar zijn activiteiten, en uit afgeluisterde gesprekken is gebleken dat hij ook daadwerkelijk gevoelige informatie naar buiten lekt. Ook heeft hij regelmatig contact met Juliane Nagel, parlementslid voor Die Linke, die het constant en overal voor de autonome Antifa opneemt. Ook aan haar verleent Henry A. hand en span diensten.

De politie weet dit alles, en dat geldt ook voor de Gemeente Leipzig. Toch kan Henry A. rustig op zijn post verder blijven werken voor een salaris van meer dan 4000 euro per maand. Terwijl het voor iedere gemeentemedewerker of ambtenaar verboden is om interne informatie aan derden te geven. Zoals gezegd loopt er een onderzoek, maar het lijkt er niet op dat dit binnenkort tot consequenties gaat leiden. Een vreemde zaak, maar eigenlijk zijn er nog veel meer vreemde dingen aan de hand rond Henry A. De 33-jarige ambtenaar kreeg met een politie-inval te maken omdat hij betrokken zou zijn geweest bij een gewelddadige aanval van Antifa Ultra’s op voetbalsupporters van Lokomotive Leipzig. Bij deze aanval vielen er verschillende gewonden. De kans bestaat dat de aanvallers in contact staan met de Hamerbende, of er zelf deel vanuit maken. Tijdens de politie-inval werden verschillende zaken in beslag genomen waaronder de mobiele telefoon van Henry A. Op deze telefoon stonden een aantal zaken die hem met de autonome Antifa in verband brengen. Blijkbaar gaat het om een lang lopende relatie.

Al in zijn jeugd was Henry A, bij de Antifa scene betrokken. Hij gebruikte drugs en tussen 2013 en 2016 werd zijn telefoon afgeluisterd door de politie. Hij werd er van verdacht betrokken te zijn bij het opbouwen van een criminele vereniging. Ook nadat hij een baan in het stadhuis kreeg bleef hij zijn oude gewoontes trouw. Ook was hij volgens eigen zeggen een tijd lang gok verslaafd. Hij nam leningen op, verspeelde het geld, en probeerde zelfmoord te plegen. Dit leidde er toe dat hij in een psychiatrische inrichting werd opgenomen. Daar werd een persoonlijkheidsstoring vastgesteld. In 2019 reed hij onder invloed van drugs met hoge snelheid door Leipzig, en 9 dagen later reed hij een kind aan. Henry A. reed door, waarschijnlijk omdat hij ook toen weer onder invloed was.

Al deze zaken hebben Henry A. er niet van af gehouden om een burgerlijk schijnleven te leiden en zijn baan te behouden. Volgens de politie heeft de man aan verschillende acties deel genomen, en is hij er ook niet vies van om geweld te gebruiken. Het gaat zelfs nog verder want er zijn aanwijzingen dat Henry A. directe contacten had of heeft met de Hamerbende van Lina Engel. Het is niet zeker dat hij Lina Engel, die nu in de gevangenis van Chemnitz zit, persoonlijk kent, maar hij heeft wel zijn pasgeboren dochter Lina genoemd. De kans dat dit toeval is kunnen we als klein in schatten.

Zeker is wel dat A. Johann Guntermann persoonlijk kent. Guntermann is de verloofde van Lina Engel, en hij wordt door de Duitse politie gezocht voor een aantal aanslagen van de Hamerbende. Guntermann wordt als uiterst gevaarlijk beschreven, en er wordt van uit gegaan dat hij nog steeds met het beramen van aanslagen bezig is. Tijdens de razzia bij Henry A. thuis vond de politie persoonlijke zaken die A. voor Guntermann bewaarde. De spullen zijn in beslag genomen, maar het is niet bekend wat Henry A, de politie over de Guntermann connectie heeft verteld. De kans bestaat ook dat Henry A. bezig is geweest om een tweede identiteit op te bouwen. Bij hem thuis vond de politie een valse ID kaart met de foto van Henry A, en een zelfbedachte naam. Het is mogelijk dat de kaart is gedrukt op de ID kaart drukmachine die bij een ander lid van de Hamerbende in beslag is genomen.

Door dit alles lijk vast te staan dat Henry A. tot de kring rond Engel en Guntermann behoort, en dat zijn taak is het verzamelen en doorgeven van informatie, waar hij in het stadhuis van Leipzig toegang toe heeft. Ook zijn contacten met Juliane Nagel zijn bewezen. In het stadhuis van Leipzig is dit alles bekend, en normaal gesproken zou een medewerker die bij dit soort zaken betrokken is al lang zijn ontslagen. Toch word A. door de stad beschermd. De vraag is waarom? Eigenlijk is het een bevestiging van wat we al eerder hebben beschreven. De Duitse overheid en de autonome Antifa marcheren hand in hand. Ze hebben praktisch dezelfde agenda, en de relatie steunt op wederzijdse belangen. De Antifa profiteert financieel, en de staat heeft straatvechters nodig om tegenstanders monddood te maken of uit te schakelen. In een democratisch land heeft dit alles natuurlijk geen plaats, maar in die categorie valt Duitsland al heel lang niet meer. Na 16 jaar Merkel is er van de democratie en de rechtstaat praktisch niets over. Het geval Henry A. is hiervan een van de vele bewijzen.

Bronnen: Die Welt, Compact, Focus Online, PI News en ontelbare Telegram kanalen

Naschrift: Verschillende lezers hebben gevraagd hoe het mogelijk is dat de Duitse autonome Antifa zo ver is af geleden. Een eenduidig antwoord is moeilijk te geven. Er zijn wel twee factoren die hebben bijgedragen aan het ontstaan van de huidige situatie. Ten eerste is de directe en indirecte financiële steun van de Duitse overheid een gevaarlijke valkuil. Het maakt dat groepen steeds vaker steun aan de agenda van de overheid geven om de geldstroom niet in gevaar te brengen. Chantage en verhoogde druk kunnen dan hele vreemde effecten hebben. Ten tweede staat vast dat de autonome Antifa over de jaren steeds meer van haar traditionele achterban heeft verloren. Het zou kunnen dat de harde kern nu woest om zich heen slaat om dit proces te stoppen. Het lijkt er op dat ze hopen dat het toenemende geweld een nieuwe sympathisanten scene zal aantrekken. Ook hierin nemen ze een voorbeeld aan de Baader-Meinhof bende die veel meer sympathisanten kende dan directe leden. Er kunnen nog andere factoren zijn, maar dit zijn de meest voor de hand liggende.

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2021

[josjeblogt]

Waarheid

Stel je voor;

Je bent 35. Werkt hard, je gaat graag met je kinderen op pad. Zondag zou je net de deur uit om met je gezin in het bos te wandelen. Maar de telefoon ging. Er was een verboden demonstratie toch door gegaan. Of je komt werken.

Shit.

Kinderen teleurgesteld. Een boze blik van je vrouw.

Maar goed: er moet brood op de plank komen dus je vertrekt van huis en komt aan op je werk.

Je kijkt eens rond. Allemaal mensen die zich niet aan afspraken houden. Niemand houdt afstand, geen mondkapjes.

Iemand die zichzelf een dokter noemt staat te verkondigen dat corona niet bestaat, dat patiënten en uitgeputte doktoren acteurs zijn.

Dat maakt je verdrietig en boos want je vader is in maart overleden aan Corona, je zus ziet haar gezin weinig, die moet steeds bijspringen in het ziekenhuis waar ze werkt op de cohortafdeling.

De menigte wordt door je baas verzocht te vertrekken.

De menigte wil niet weg.

Je probeert vriendelijk doch dringend mensen te bewegen te vertrekken.

Je wordt uitgescholden. Mensen gooien vuurwerk naar je. Een man gooit met stenen, een ander heeft een wapen in de hand.

Je baas geeft het signaal. We gaan vegen. Zoveel mensen die zich nu nog niet van het veld hebben verwijderd... je zucht.

Je stapt op je paard en op commando van je leidinggevende doe je waar je voor bent opgeleid.

Je veegt het veld schoon, samen met je collega’s, te paard, achter het waterkanon, in burger.

Ineens voel je dat er iets mis is met je paard. Shit. Nee.

Je beweegt je zo goed en kwaad als het gaat naar de buitenring.

Dit is niet goed... je paard bloedt.

Vol ongeloof staar je naar een grote bloedende vleeswond.

Je verlaat het veld. Aangedaan. Dat mensen zo weinig respect hebben voor de handhavers. Dat mensen een dier zoiets aan kunnen doen en dan vervolgens jou gaan uitmaken voor NSBer. Foto’s posten van collega’s met teksten dat wie deze mensen kent, dat moeten doorgeven zodat ze een lesje geleerd kan worden.

De wereld staat in brand. Er bestaan verschillende ‘waarheden’, mensen hebben zeer uiteenlopende meningen over wat er gaande is en wat er moet gebeuren om weer op de rit te komen.

Mijn paard zal hopelijk volledig herstellen van deze aanval, maar de wonden op mijn ziel zullen waarschijnlijk nooit meer weg gaan.

[rayuhikeprep]

Spannend om alleen op pad te gaan? Alle goed bedoelde adviezen ten spijt, maar met een bus deospray of een mes op pad gaan als je alleen wandelt is om meerdere reden gewoon niet handig. Eén van de dingen die praktischer zijn is een zaklampje. Bijvoorbeeld eentje in handformaat (zie foto 2), met een stroboscoopfunctie erop, een kroontje en een broekriemclip. Niet alleen heb je nu licht als je door het donker moet lopen (en zo hoef je niet de kostbare energie van je telefoon te gebruiken wat je wellicht nodig hebt voor een levensreddend telefoontje), je kunt er ook je aanvaller mee afschrikken wanneer je op de felste stand in de ogen schijnt. Het kan je net die seconde geven om vrij te komen en weg te spurten. Een stroboscoopfunctie erop kan nog wel eens effectiever uitpakken. Niet effectief genoeg? Een zaklamp met een kroontje erop (zie foto) en een flinke uithaal met je arm is weliswaar een minder fraaie maar functionele zet. Bovendien kun je met je zaklamp ook signaleren en daarmee de aandacht trekken en kans op hulp vergroten. In het Sterker in je Wandelschoenen-weekend, welke Rayu samen met Wanda van @wandawandelt organiseert, leer je heel veel over hoe je zelfverzekerder alleen op pad kan gaan. Over het hele spectrum; van omgaan met de stress die je kunt hebben als je alleen wandelt tot en met praktische tips & tricks én hands-on technieken voor als je toch in gevreesde situaties terecht komt. Check www.sterkerinjewandelschoenen.nl #solohiken #alleen #alleenoppad #alleenopavontuur #hike #hikeprep #solo #hiking #trektocht #weerbaarheid #stress #stressmanagement #spannend #zelfverdediging #zelfverzekerd #goedvoorbereidoppad #lampje #lichtindeduisternis #beprepared #solohiker #alleenopavontuur #sterkerinjeschoenen #goedbedoeldeadviezen #sterkerinjewandelschoenen #voettochtvoorbereiding #resilience #empowerment #gosolo #wandelen https://www.instagram.com/p/CI_NrjhDZwr/?igshid=1mv99s9cr5bjt

#solohiken #alleen #alleenoppad #alleenopavontuur #hike #hikeprep #solo #hiking #trektocht #weerbaarheid #stress #stressmanagement #spannend #zelfverdediging #zelfverzekerd #goedvoorbereidoppad #lampje #lichtindeduisternis #beprepared #solohiker #sterkerinjeschoenen #goedbedoeldeadviezen #sterkerinjewandelschoenen #voettochtvoorbereiding #resilience #empowerment #gosolo #wandelen

[dickvanas]

Ontwikkeling camera die Epileptische Aanvallen vaststelt

 Epilepsie kan gezinsleden ‘s nachts enorm uitputten. Een epileptische aanval kan (ernstig) letsel veroorzaken en het missen ervan kan grote gevolgen hebben. Aanvalsdetectie-apparaten zijn dan onmisbaar voor een goede nachtrust. De toekomst? Een slimme camera.

 Beperkingen huidige apparatuur

Er bestaan al aanvalsdetectie-apparaten, maar die signaleren niet altijd alle aanvallen. Ook kunnen ze soms onbedoeld afgaan. Sommige apparaten moeten via een band direct contact hebben met het lichaam. Dat is niet voor iedereen even prettig. Met jouw hulp kan dat binnenkort veranderen!

 Aanvallen in beeld

Onderzoekers werken hard aan een slimme camera die meer kan dan de bestaande apparatuur. Deze camera detecteert ook de meest heftige ‘tonisch-clonische’ aanvallen. De camera hoeft geen contact te maken met het kind via een band. Ook de privacy van kinderen is geborgd. En de ouders? Zij krijgen de rust waar ze zo naar snakken. Nettie kan niet wachten!

Nettie: “Mijn dochter Jetske is 11 jaar. Ik gun haar zo dat ze vrij kan zijn en zelfstandig kan leven. Ik kan haar veel makkelijker loslaten als ik weet dat ik op een camera kan vertrouwen. Zo’n camera helpt haar, maar ook ons hele gezin. Want het klinkt zo klein, maar als je niet slaapt, functioneer je niet. Je kunt niet werken, eet niet goed en bent altijd moe. Ik hoop dan ook zó dat de camera er snel is.”

 Slimme camera in ontwikkeling

De eerste versie van de camera is in een onderzoekscentrum getest. Nu zijn we toe aan de volgende fase: het ontwikkelen van een prototype met, het liefst, alle functies die ouders er graag in willen hebben. Deze versie gaan we dan in de praktijk testen. We willen de camera zo snel mogelijk op de markt brengen. Maar om de slimme camera verder te ontwikkelen en te testen, is nog 100.000 euro nodig.

Dringende behoefte aan betrouwbare aanvalsdetectie

Epileptische aanvallen komen onverwacht en leiden tot onveilige situaties. Als je kind een grote (motorische, tonisch-clonische) aanval in de nacht kan krijgen, wil je er als ouder bij zijn, voor veiligheid en steun. Maar hoe word je bijtijds wakker?

Daarom hebben mensen met epilepsie en hun verzorgers veel behoefte aan goede en betrouwbare aanvalsdetectie. Zoals de NightWatch, die aanvallen detecteert en vervolgens ook een alarm afgeeft aan de verzorgers. EpilepsieNL ziet de behoefte hiernaar groeien: “We krijgen veel vragen via de telefoon en in mailtjes. We zien het aan de aanvragen voor onze leenregeling en door de hoge prioriteit die aanvalsdetectie krijgt in de Epilepsie Doorbraakagenda. Deze studie geeft onderbouwing dat goede detectie en alarmering bij een epilepsie aanval echt stress vermindert.” Vertelt Laura M’Rabet, MT-lid Kennis en Innovatie bij EpilepsieNL.

Testen in de thuissituatie

Er zijn verschillende detectiesystemen ontwikkeld, maar vaak nog niet getest bij mensen thuis. Daarom weten we nog niet goed wat het effect is op stress, slaap en kwaliteit van leven van patiënten (kinderen) en verzorgers (ouders). In Nederland is de NightWatch ontwikkeld, een medisch hulpmiddel dat tijdens slaap gedragen wordt rond de bovenarm. De NightWatch is uitgebreid getest, nu ook bij kinderen met epilepsie in hun eigen slaapkamer thuis. Ook is gekeken of het de belasting van de verzorgers vermindert.

“Voor veel van de apparaten voor aanvalsdetectie is er maar weinig bewijs dat ze goed werken. En het onderzoek dat eerder is gedaan, vond vooral plaats in ziekenhuizen.” Aldus onderzoeker Anouk van Westhrenen, die duidelijk trots is op het resultaat van haar onderzoek: “Dit is het enige onderzoek ter wereld waarbij een grote groep kinderen voor een langere periode in hun thuissituatie onderzocht is.” Ook neuroloog Roland Thijs benoemt dit: “Dit onderzoek is heel waardevol, want met deze data weten we hoe de NightWatch thuis in het echt werkt. Dat geeft een veel betrouwbaarder beeld doordat de kinderen in hun eigen bed slapen, bij hun ouders thuis en niet in een kliniek. Wat natuurlijk altijd invloed heeft op de slaapkwaliteit en dus ook op de metingen.”

 NightWatch detecteert vrijwel alle grote aanvallen

Samen met het UMC Utrecht en Kempenhaeghe voerde SEIN een onderzoek uit naar het gebruik van de NightWatch in de huiselijke omgeving. We betrokken kinderen van 4 tot 16 jaar oud met minstens één wekelijkse grote motorische aanval tijdens de slaap. We vergeleken een periode van twee maanden zonder de NightWatch met een periode van twee maanden waarin NightWatch werd gebruikt.

Het belangrijkste resultaat was de prestatie van NightWatch. We betrokken 53 kinderen bij het onderzoek en analyseerden 2310 nachten. Daarin kwamen maar liefst 552 grote motorische aanvallen voor. De NightWatch alarmeerde bij vrijwel alle grote aanvallen, slechts tien procent van alle aanvallen werd gemist. Het aantal onterechte alarmen was laag met gemiddeld één keer per drie nachten.

 Vermindering van stress bij verzorgers

Verzorgers (ouders) rapporteerden minder stress tijdens het gebruik van de NightWatch, terwijl slaapkwaliteit en kwaliteit van leven hetzelfde bleven. Anouk: “Naast de detectie van aanvallen hebben we ook gekeken naar het effect op het gezin. Ouders kregen vragenlijsten over hoe het was om de NightWatch te gebruiken en wat het effect was op stress, slaap en kwaliteit van leven.” De meeste ouders waren erg tevreden en vonden de NightWatch makkelijk en handig in gebruik. Het gevoel van stress nam duidelijk af. “Maar voor het verbeteren van slaap en kwaliteit van leven was de periode waarschijnlijk te kort. Het kost meer tijd om volledig te durven vertrouwen op zo’n apparaat. Daarom verwacht ik op lange termijn nog positievere effecten.”

 Vervolgonderzoek naar foutieve alarmen

Om zo goed mogelijk aanvallen te detecteren, wil je een gevoelig systeem. Maar hoe gevoeliger je het systeem instelt, hoe groter de kans op foutieve alarmen. Met goede én bruikbare aanvalsdetectie hebben we in de NightWatch dus een goede balans gevonden.

“Wij denken wel dat het nog beter kan. Zo zagen we bijvoorbeeld bij kinderen met ernstige epilepsie en een verstandelijke beperking meer foutieve alarmen. Zij bewegen anders en veel meer.” Aldus Anouk over een mogelijk vervolg op de studie. “Daarin zouden we het algoritme voor detectie van aanvallen nog verder kunnen finetunen. Zo kan de aanvalsdetectie steeds meer worden gepersonaliseerd.”

 (Door Dick van As)

[hit-theroad]

De laatste week in Amerika

Afgelopen week heb ik genoten van misschien wel de mooiste stad van Amerika als je het mij vraagt: San Francisco. Heel de week ben ik op pad geweest met local Brian, dus het was vooral een ‘niet’ toeristische week. Even de hoogtepuntjes op een rij:

San Francisco is een hele ‘stijle’ stad. Ik heb medelijden met de mensen die hier wonen want ‘even’ naar de supermarkt lopen is serieus een hele workout. Het voordeel van alle stijle straten is dat je eigenlijk altijd een mooi uitzicht hebt over San Francisco. Een ander ding dat ik zo leuk vind aan de stad is dat het relatief klein is en je dus makkelijk alles kan zien.

 Eerste weekend:

Vrijdag kwam ik aan in Californië. Eerste wat we toen hebben gedaan is op stap gaan;) Dat was een hele ervaring. Mensen drinken hier niet in de clubs want dat is te duur. Wat ze dan doen is sterke drank atten voordat ze op stap gaan. In de clubs zijn dus heel veel mensen ook al van het padje af als de avond nog maar begint. Die avond ook gelijk kennis gemaakt met ‘The Navy’. Het was Fleetweek in San Francisco, kort gezegd komt dan The Navy aan wal en geven ze demonstraties. Ook hebben ze even vrij van hun werk, nou dat heb ik geweten ook. Ik heb me kapot gelachen, ze komen dus ook echt in die pakjes van ze naar de club en dansen alsof hun leven ervan afhangt. Ik dacht eerst dat het een of ander vrijgezellenfeest was maar niets was minder waar. Mensen willen zelfs op de foto met The Navy omdat ze die mensen zo bijzonder vinden. Heb ook maar even een selfie met ze gemaakt, maar dan als inspiratie voor mijn volgende carnaval;)

Volgende dag zijn we gaan ontbijten bij een strand met prachtige duinen en hoge golven. Zelfs een paar dolfijntjes gespot in het water! Daarna genoten van de ‘airshow van the navy’. Een show van 4 uur waarbij er continu vliegtuigen door de lucht vliegen die de gekste stunts uithalen, lekker op zijn Amerikaans, zo overdreven als het maar zijn kan. ’s Avonds gingen we met vrienden van Brian naar een concert van Lauryn Hill en NAS. Lauryn Hill is de zangeres van de Fugees en NAS kende ik niet maar schijnt een hele bekende rapper te zijn. Was top om eens mee te maken want je staat echt tussen alleen maar Amerikanen, vooral donkere Amerikanen, die lekker staan te swingen op de muziek. Vervolgens nog een afterparty bij iemand thuis met natuurlijk beerpong. 

Zondag zijn Brian en ik gaan hiken langs de kust vlakbij San Francisco. Veel Amerikanen doen dat op hun vrije dagen. Ze plannen dan echt een wandeling en rijden dan met de auto naar deze plek toe. Onze hike was in het begin echt mega stijl, had dus weer een zweetkop toen ik boven kwam, maar het was het waard. Opnieuw een super mooi uitzicht over de kustlijn. Het eindpunt van de hike was een klein strandje verstopt tussen de rotsen. Voordat je daar was moest je een pad volgen. Nouja een pad, dat kon je het eigenlijk niet noemen. Afdalen via rotsen en dan maar hopen dat je er levend uit kwam, zo voelde het eerder. Maar goed heel veel Amerikanen deden het, dus ik kon niet achterblijven. Na de rots een paar keer vervloekt te hebben, konden we daarna genieten van het mooie strandje. Nadat we weer terug bij de auto waren wilde Brian nog naar een uitzichtpunt rijden maar dit was afgesloten ‘High risk of fires’. Volgende dag bleek dus ook dat de grootste brand in Californië was losgebarsten die avond. Dat was ook heel de week te merken met veel rook in de lucht overal waar we kwamen. Heb ik weer;) Het weekend afgesloten met een mooi uitzicht op de Golden Gate Bridge. Mijn camera heeft overuren gedraaid door al dat moois.

Zelf op pad

Maandag, dinsdag en woensdag moest Brian overdag werken en ben ik zelf de stad ingetrokken. Onder andere de zeeleeuwen op Pier 39 gezien, fisherman’s wharf, gewandeld door Chinatown en een bezoekje gebracht aan Alcatraz.

Alcatraz was zeker de moeite waard, niet alleen omdat het een gevangenis is met een interessant verhaal maar ook omdat het eiland zelf heel mooi is. Met allemaal gekke planten en bomen. Een aantal Hummingbirds gespot daar, dat zijn van die vogels die heel snel met hun vleugels heen en weer gaan. Pocahontas had er ook een haha;)

In de avonden ook nog even met Brian op pad geweest. Onder andere een wandeling gemaakt door het Golden Gate Park, met als hoogtepunt een wasbeer zien! Ik word telkens helemaal gek als ik een wild beest spot.

Brian heeft mij ook zijn universiteit in Berkeley laten zien, inclusief heel veel grote bibliotheken en alle studentenhuizen zoals je die kent vanuit de films. Over films gesproken, dat hebben we ook nog gedaan. Avondje naar de Amerikaanse bioscoop! Verder nog een nieuwe ontdekking gedaan: Taqueria! In San Francisco heb je heel veel Mexicaans eten. Taqueria’s zijn een soort friettenten maar dan met super lekker goedkoop Mexicaans eten. Mocht iemand nog een zaak willen open in Nederland, doe mij een lol en open een Taqueria

Yosemite, LA en mijn laatste weekend in Amerika

De laatste 4 dagen voor mijn vlucht naar Australië was Brian ook vrij en zijn we op pad gegaan buiten San Francisco. We begonnen in Yosemite, wat voor mij het absolute hoogtepunt was van de week! We hebben een hike gedaan op een van de hoogste punten van het park. Opnieuw een uitzicht om u tegen te zeggen en een bos vol mooie kleuren. Je staat midden in de natuur en toen ik dat probeerde vast te leggen met een filmpje op mijn telefoon zag ik plotseling een coyote. Een coyote is een soort mini wolf, zit tussen een vos en wolf in. Ik keek het beestje recht in de ogen aan, bizar moment. Even later, kwamen we er nog een tegen. Brian heeft op den duur een stok gepakt omdat hij zo bang was voor een aanval van die beesten hahaha. Bijzondere hike want zeker niet iedereen ziet wilde beesten in Yosemite dus wij hebben heel veel geluk gehad. Verder hebben we nog door de vallei gewandeld met uitzicht op de bekendste rotsen van het park: El Capitain en Half Dome(die je altijd in de macstore ziet)

Na een dag in de natuur zijn we daarna doorgereden naar Los Angeles (met op de terugweg nog een paar herten langs de weg!). Waar we de volgende dag naar Universal Studios zijn gegaan. Een pretpark met rondleidingen door de studios waar bijna alle films die wij kennen zijn opgenomen. Interessant om te zien en allemaal weer lekker overdreven. Bijna alle attracties waren in 3D in het park. Nu blijkt dat ik daar dus niet zo goed tegen kan. Kortom; kotsmisselijk op het eind van de dag.

Op zaterdag reden we terug naar San Francisco via Santa Monica. Maar niet voordat we ontbeten hadden. Ze eten hier letterlijk drie keer avondeten op een dag. Brian nam gewoon doodleuk steak als ontbijt, kan gewoon hier;) Met een volle maag onze reis weer hervat. Eerst nog even gezwaaid naar het Hollywood sign en toen kwamen de palmbomen van het beachplaatsje al inzicht. Santa Monica had een heel mooi strand en zoals ik nu al vaak heb gezien in Amerika was er ook weer een pier met attracties aanwezig. Ff gewandeld en toen langs de adembenemende kust teruggereden naar San Francisco.

De laatste dag in Amerika heb ik goed afgesloten. Met een tailgate van American Football club de Raiders om 9 uur ’s ochtends. Of terwijl: shots, sterke drank en straalbezopen mensen nog voor het 12.00 uur ‘s middags is, altijd leuk;) Bij mij smaakte de Bloody Marrys ook goed moet ik zeggen! Na de wedstrijd nog even een wasje gedraaid in zo’n wasserette en een hapje gegeten bij de Taqueria. Toen was het tijd om mijn Amerika avontuur af te sluiten! Wat een begin van mijn rondje rond de wereld!

[marijnwordtmaozhen-blog]

Motelkamer

Het mechanisch ruisen van de stad kruipt op een zacht briesje de motelkamer binnen. Ik lig alleen in een tweepersoonsbed. De dekens verfrommeld. Het raam wagenwijd open. Mijn bedpartner nergens te bekennen. Een bodempje Koreaanse likeur in het glas op het nachtkastje, en een voor de helft gerookte sigaret in het vensterkozijn. De ruimte is gevuld met een kalme duisternis en een toon van liefkozende melancholie. Ik geloof niet dat ik me ooit op zo’n vredige manier verdrietig heb gevoeld. Misschien komt het omdat ik niet precies weet waar het verdriet vandaan komt, of misschien komt het omdat ik dat op dit moment ook helemaal niet hoef te weten. De ventilator die aan de plafondhoek hangt ratelt wat, stokt even en vervolgt haar circulatie in een lager tempo. Gestommel op de gang. Stemmen op straat. Ik hoor zonder te luisteren. Binnen de delfische sereniteit van mijn vertrek weet ik eventjes niet meer wie ik ben. Ik weet niet meer wat thuis is. Ik weet niet meer van wie ik hou, wie ik mis, of aan wie ik behoor te denken. En ik weet al helemaal niet wie er aan mij denkt. Het voelt alsof het constante reizen van de afgelopen twee weken elke vaste grond onder mijn beblaarde voeten vandaan heeft getrokken. Ik besta, maar op dit moment even niet in relatie tot iets of iemand buiten mijzelf. Is dit dan avontuur?

Doch uitgerekend nu, in dit allereerste teneergeslagen moment van mijn nomadische uitspatting, gloei ik vanbinnen met het besef dat er niets is waarvoor ik dit op zou geven. Voelen, leven, zijn: natuurlijk, ik ken niet anders, maar ik word evenzeer bevangen door een zekerheid dat dit ultiem is.

Langer dan vijf minuutjes alleen zijn is me de afgelopen twaalf dagen nog niet overkomen, maar nu het moment daar is weet ik niet zo goed wat ik met de eenzaamheid aanmoet. Ik heb me teruggetrokken terwijl mijn reisgenoten een paar straten verderop wat zijn gaan eten. Om wat op adem te komen. Om eindelijk eens wat degelijks op papier krijgen. Een constante woordenstroom tolt al dagen door mijn hoofd, maar nu het puntje bij paaltje komt heb ik de grootste moeite om niet simpelweg te vervallen in een cyclus van ongenuanceerd gelukzalig gezwets.

Maar al te graag zou ik vertellen over mijn reis: ik heb echter geen flauw benul waar te beginnen. Enkel en alleen het vormen van een chronologische opsomming van gebeurtenissen maakt me al een tikje duizelig in mijn hoofd. Terugbladeren door de losbandige schrijfseltjes die ik neerkrabbelde tijdens de schaarse minuten van solitude helpt me ook niet veel verder: de ene helft bestaat uit een stel bijzonder ongeïnspireerde pogingen om mijn voortdurende euforieën onder woorden te brengen, en de andere helft is zo abstract dat ik geen idee meer heb op welke plek, tijd, persoon of emotie het nou precies van toepassing was. Voor narratieve doeleinden zijn ze stuk voor stuk onbruikbaar, maar wel bieden ze een onvervalst kijkje in het spectrum van sferen waar ik me de afgelopen tijd wankelend doorheen bewogen heb.

Drie dagen terug maakte ik bijvoorbeeld een bijzonder taalkundig incorrecte notitie op mijn telefoon, en na een langdurig traject van linguïstische ontcijfering heb ik haar enigszins leesbaar kunnen maken. Zolang je met de juiste mensen ben, kan je zorgeloos blijven lopen tot je van het randje van de aarde afvalt. Zelfs in sobere staat blijf ik achter deze uitspraak staan: als er iets is wat ik ben komen te waarderen deze reis, is het mijn gezelschap. Een gezelschap van het kaliber dat je zelfs nog op je gemak laat voelen als je geen idee meer hebt waar, wanneer, wie of wat je bent. Een gezelschap dat lacht, zelfs wanneer je grap compleet in duigen valt. Een gezelschap dat ondanks unanieme Duitsheid zelfs in mijn afwezigheid nog vrolijk in het Engels door blijft ratelen. Een gezelschap dat als thuis voelt, ook al zou ik van de meesten nog niet eens de achternaam kunnen noemen.

De rondreis die ik met dit fantastische clubje mensen maakte dekte haast de volledige omtrek van Zuid-Korea, en bracht ons van gigantische metropolen tot kleine kustdorpjes, van vulkanische schiereilanden tot mistige bergpieken, van uitgestrekte tempelcomplexen tot voddige love hotels, van dreunende Koreaanse nachtclubs tot kampvuurtjes op het strand. Het terugblikken is de resulterende koppijn meer dan waard. Ik herinner me de vuurwerkshows voor het Maanfeest in de vissershaven van Sokcho. Ik herinner me de bemoste Boeddhabeelden verborgen in de bossen van Seoraksan. Ik herinner me de vuurrode ondergaande eilandzon van Jeju, waar we met onze aftandse scootertjes recht op afreden. Ik herinner me glunderende gezichten en goedlachse gesprekken. Ik herinner me beschonken filosofieën en halvegare dansjes. Maar bovenal herinner ik me de constante retour van dat gevoel dat ik bij deze betitel als stuiterballenvreugde. Dat gevoel van grenzeloze geestdrift, van redeloze dwaalzin, van manische levenslust. Dat gevoel dat je alleen kunt verklaren met hele sjieke woordjes, met poëzie uit de Romantiek, of met de blik van een zesjarige op de ochtend van zijn verjaardag.

Als ik aan elke gebeurtenis van deze tocht de woorden wil wijden die zij verdient, ben ik pas klaar als het hele land al lang en breed onder de zeespiegel is verdwenen. Als ik één gebeurtenis probeer te kiezen om over te verhalen, krijg ik een autistische aanval van keuzestress. De herinneringen vechten in mijn hoofd voor het prominente plekje, maar vooralsnog betreft de rangorde één grote warboel. Sommige beelden staan zo fel op mijn netvlies gebrand dat het lijkt alsof ik de rest van de wereld door een zonnebril bekijk. De tomeloze glimlach van het meisje dat mij vanuit Taiwan halsoverkop mee op reis sleepte bijvoorbeeld. Of het aangezicht van Seoul vanuit het vliegtuigraam, met haar flats tot aan de horizon in elke mogelijke kijkrichting. De wolkenflarden die onder ons langs schreden toen we ons vergaapten aan het ansichtkaartenuitzicht op de Oosterse wouden van Seoroksan. De debiele bekken van mijn fantastische nieuwe vriend Mitko. De door mijn zwemslagen verrimpelde reflectie van de maan in het glinsterende water van de Gele Zee. Of, met minder genoegen, de ongeschorenheid van de Koreanen in de stadssauna waar we een nachtje spendeerden.

Mijn recollectie voelt als een fotoalbum waarvan de paginavolgorde in de war is geraakt. Gelukkig hecht ik momenteel minder waarde dan ooit aan orde of regelmaat. Ik werp een blik uit het raam. De knipperende lichtborden weven de flatblokken met een warrige nonchalance aan elkaar vast, als kleurrijke garenkluwen in een web van weelderig beton. De sterren zijn gevlucht naar een plek waar ze zich niet hoeven te meten aan de woeste neonzee van Busan. De maan geeft de strijd niet zo snel op, maar zelfs zij is gereduceerd tot een doffe zilvervlek op het zwarte canvas van de nacht. Ik geloof niet dat de stilte hier bestaat, laat staan de kalmte. Echte steden slapen niet.

En nog altijd weet ik niet wie ik ben. En nog altijd kan het me niets schelen. Ik vermoed dat ik verslaafd ben geraakt aan belevenis. Ik hanteer een soort obsessieve absorptie (of waarschijnlijk hanteert zij mij). Als je alles naar binnen wilt laten, kan er nou eenmaal wat minder naar buiten komen. Ik hoef op het ogenblik even niet mijn eigen iemand te zijn, maar laat me veel liever boetseren door al het wonderlijke om me heen.

Niemand ziet dat ik glimlach. Niemand ziet hoe ik mezelf langzaam overeind hijs, het raam sluit en vredig mijn laatste slokje goedkope drank naar binnen geleid. Niemand ziet hoe ik over mijn schouder een tevreden blik werp op de sjofele ruimte, alvorens de deur achter me te sluiten. Verder op avontuur.

[saulsplace]

Peter Grootswagers belt 'RIVM'. Die geeft toe dat covid-19 vrijwel geen tot milde klachten geeft.

Peter filmde het hele gesprek met het 'RIVM' op zijn mobiele telefoon, plaatste het op facebook en binnen een dag werd het 2 miljoen keer bekeken. Daarna volgde een totale hetze van de media zoals De Volkskrant, die het massaal als fakenews afserveerden. Het RIVM ontkende dat het gesprek had plaatsgevonden, en Peter vond het eerst ook niet terug in zijn gespreksgeschiedenis. Pas eind oktober kreeg hij na veel duwen en trekken het bewijs op zijn factuur dat hij met het RIVM had gebeld. Maar De Volskrant rectificeerde haar onzin niet. Ondertussen ging de aanval op Peter verder: zo werd zijn baas gebeld over zijn werknemer. In de studio zitten Peter en Ferdinand om de hele gang van zaken te fileren.

#rivm #telefoongesprek #covid-19 #desinformatie #nepnieuws

[nihondave]

Het zit er weer op, Dave in China en Japan. Zodoende zal dit ook de laatste post van deze vakantie worden, maar volgend jaar zal het ongetwijfeld, een vervolg krijgen. Heb al uitgezocht dat als je naar Australië reist, terug vliegen via Japan nauwelijks om is....

Tokyo was de laatste stop en voor mij inmiddels bekend terrein. Dat wil zeggen de wijk Shibuya, want Tokyo is gigantisch groot. Ben er nu vier keer geweest en sommige wijken heb ik nog stééds niet gezien. Een bewuste keuze ook wel, want ik heb zo mijn favorieten. Op nummer 1 staat ongetwijfeld het Mori Art museum. Een museum voor moderne kunst, zonder vaste collectie, dus altijd anders. Dit jaar was er weer de Roppongi Crossing expositie, een tentoonstelling die eens in de drie jaar gehouden wordt. Het biedt een overzicht van hedendaagse Japanse kunstenaars. In 2016 heb ik er erg van genoten en wat dat betreft was ook 2019 weer smullen geblazen. Natuurlijk zitten er ook kunstenaars van het niveau, dat kan mijn kind ook tussen, maar veel kunstwerken zetten je aan het denken, zoals een video over de bezetting van Taiwan door de Japanners in de grote pacifische oorlog, zoals het conflict in Azië heette voor de aanval op Pearl Harbor en WO2 werd. Daaruit bleek overigens dat het het lied dat bij het afronden van de middelbare school in Japan hoort, dezelfde melodie heeft als 'wij houden van Oranje' van André Hazes. Beiden hebben echter de melodie gejat van Auld Lang Syne, een Schots lied uit de 17e eeuw. Foto 1 en 2 zijn van die tentoonstelling. Op foto 2 zie je een visueel kunstwerk gebaseerd op algoritmes, als ik het goed begreep is het een zonsondergang in 5 dimensies. Meer verklap ik even niet, want hoewel ik niet denk dat ze dit nog leest, heb ik de tentoonstelling ook aan mijn collega Marijke aangeraden.

Een voordeel van het Mori museum is ook dat de Tokyo City View (4) bij de prijs is inbegrepen. Aangezien zowel het museum als de View tot laat open zijn, is het de perfecte gelegenheid om Tokyo in het donker te fotograferen. Dat levert mooie plaatjes op, al is het lastig de weerspiegeling van het glas te voorkomen. Mijn truc is de telefoon tegen het glas aan te drukken, maar misschien gaat het met een professionele camera beter. Bij de City View is vaak ook een kleine expositie, die in het teken van een film of serie staat. Nu was het Pixar (3), maar in het verleden ook Sailor Moon, een Japanse tekenfilmserie en Marvel. Je kon je foto laten nemen met Buzz Lightyear, eerst met de camera van de fotograaf, daarna met je eigen toestel. Ik werd verzocht de foto van de fotograaf in de winkel op te halen, maar dat heb ik genegeerd, want waarom zou ik betalen voor een fysieke foto? Wat moet ik er immers mee. Hoorde nog wel een voorzichtige tegensputtering van het personeel, maar deed net alsof ik dat niet hoorde. Dat is wel een grappig iets in Japan, je zal zelden gecorrigeerd worden, dat past niet echt in de cultuur en aangezien veel Japanners nauwelijks Engels (durven) te praten kunnen ze het ook niet. De Brit die ik in Osaka sprak is zo meermaals onder vragen van de politie uitgekomen, hij deed net alsof hij geen Japans sprak. Maak er af en toe ook gebruik van, zoals ergens roken waar het eigenlijk alleen voor betalende klanten is. Overigens nooit te erg, ik ben een vrij beleefd persoon.

Een tegenvaller in Tokyo was overigens de airbnb. Het was er smerig, heel stoffig en er zaten vlekken in het dekbed, waaronder een grote bruine. Weet niet wat het was en wil het niet weten ook. Helaas viel dat laatste pas op bij het naar bed gaan, maar heb de volgende dag geannuleerd en een ander hotel geboekt op 500 meter afstand. Nog wel een beetje een meningsverschil gehad met de eigenaar (een bureau), maar een groot deel van de kosten terug gehad. In ieder geval genoeg om geen extra kosten te maken. Wel kwam de volkomen onduidelijke procedure van airbnb daarbij naar boven want hoewel ik binnen 24 na inchecken met reden geannuleerd had en contact had opgenomen met de eigenaar was dat volgens airbnb niet volgens protocol. Ik had namelijk een aparte klacht in moeten dienen binnen 24 uur, wat ik pas na een uur of 26 gedaan heb. Misschien moeten we daar als Nederlandse overheid eens wat aan doen.

De tweede dag ben ik naar een andere favoriet geweest, Ueno park. Het was geweldig weer en er was een danswedstrijd voor scholen cq kinderen aan de gang waardoor in het park ook allerlei eet- en drinktentjes stonden. Het was bijna zonde om het museum in te gaan, zeker omdat de rij voor de kassa een kwartier duurde, maar ik wilde toch de Klimmt expositie zien. Mooi opgezet en hoewel druk kan ik prima over de hoofden van de Japanners alles zien. Vooral de oudere generatie is mini. Helaas hadden ze zijn bekendste werk, de kus, niet. Daarna nog wat in het park rondgehangen met wat Japans street food of althans eten uit de daar aanwezige kraampjes. Ueno park is wat dat betreft erg levendig, er liggen meerdere musea, zoals het nationale museum en een dierentuin. Die laatste hoef ik verder niet te zien. Japanners gaan namelijk nogal ouderwets met dieren om zoals ik al eerder gezien heb met 2 otters in een heel klein hokje waarvan er een meerdere kale plekken had of een straat optreden met een aap aan een halsband. Dingen veranderen langzaam in Japan, zoals bijvoorbeeld ook de positie van de vrouw (= moeder en huisvrouw) of de moordende werkcultuur. Dat het ondertussen de samenleving om zeep helpt met steeds minder huwelijken en mensen die überhaupt geen relatie willen of het lage geboorte en hoge zelfmoordcijfer lijkt de oudere generatie niet te deren, die het dankzij de hoge levensverwachting nog steeds voor het zeggen heeft. Veranderingen die wel opvallend waren, is de toegenomen consumptie van hete koffie (ijskoffie is ook nog steeds een ding) en de toename van werkende migranten die vooral uit India en aanverwanten lijken te komen. Wel op de lagere posities zoals bij Mcdonalds, maar toch. Donkere politiemensen had ik overigens ook nog niet eerder gezien. Ze moeten dan ook wel gezien de problemen, misschien verandert er dan langzaam toch wat.

De lezer vraagt zich ondertussen waarschijnlijk af hoe foto 6 tot stand gekomen is. In Japan is een revolutionair haargroeimiddel ontdekt dat iedere man met haar problemen binnen enkele minuten een weelderige haardos kan geven. Het heet een pruik en was van iemand in de rock bar Psy. Die bar was me aangeraden door de lui van Cherry Bomb uit Osaka en het was gezellig. Daar voornamelijk met Paavo de Fin en Noa de Israëlische gesproken. Beiden uitgesproken fans van Japan en al meerdere keren hier geweest. Ze waren alle twee best apart, zo hield Paavo niet van sight seeing maar alleen van drinken. Van zijn bezoek aan Amsterdam kon hij zich dan ook alleen de heen en terugreis herinneren. Ook nog Japans gesproken met de barvrouw, dat wil zeggen wat zinnetjes uitgewisseld, wat leuk was. Moet ik wel mee oppassen, want mijn uitspraak is goed, maar voordat je het weet steken ze hele verhalen tegen je af zonder dat je een idee hebt waar ze het over hebben. De bar lag in Kabuchiko, de oude hoerenbuurt van Tokyo en nu een hop uitgaansgebied. Dat had als nadeel dat er overal op straat proppers cq touts liepen die je aanspreken met deals die te mooi zijn om waar te zijn. Veelal zogenaamde happy hour aanbiedingen, die duurder blijken als je inmiddels goed teut bent. Ze zijn nogal vasthoudend, lopen met je mee en sommige raken je nog aan ook. Het was toen ik wegging inmiddels al laat, zo'n 4 uur, een ik had hem goed hangen. Zodoende weten die eikels hoe grof schelden in het Nederlands klinkt, maar zelfs een harde fuck off lijkt ze nauwelijks te deren. Vermoeiend is ook dat je ze al van een kilometer afstand ziet, want de meeste zijn donkere mannen. Die vallen nogal op. Niet dat er geen Japanners zijn die het doen, maar die spreken vooral de Japanse toeristen aan. Een dag later kon ik het nog een keer overdoen, maar na er eentje flink de wind van voren te hebben gegeven, leek de rest het ook op te geven. Echt mijn nummer 1 irritatie op vakantie.

Na redelijk laat opgestaan te zijn, ben ik op zondag naar het Kanda festival geweest. Het is 1 van de drie grote festivals in Tokyo, dat in oneven jaren plaatsvindt. De shogun yen tijde van het eerste festival vond het zo heftig dat hij bepaalde dat het maar eens in de 2 jaar mocht plaatsvinden. Op zaterdag kwam ik er achter dat dit festival plaatsvond, maar was te laat om nog wat van de activiteiten van die dag te zien. Dat leidde trouwens tot een grappige interactie in de desbetreffende buurt (akihabara). Een oude man zag me naar restaurants kijken en stuurde me vervolgens een bepaalde kant op. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde, maar toen kwamen we bij een restaurant uit. Good cook, zei hij. Hij had gelijk, goede ramen en geen toeristische plaats. Op de tweede dag van het Kanda festival lopen de mensen uit de verschillende buurten in de wijk rond met de beschermheilige van hun wijk. Uiteindelijk brengen ze de mini shrine (7) terug naar de tempel. Ze tillen het ding met zware houten balken maar wisselen wel af. Dat is maar goed ook want ze schudden met het ding en maken met kleine pasjes best veel kilometers. Soms lagen de dragers gewoon langs de kant van de weg te slapen. Super druk (8) en heel gezellig met wederom veel eettentjes langs de kant met kip, noodles, omeletten en inktvis in bladerdeeg. Ook continu allerlei yells, getrommel en fluitmuziek. De vrouwen doen overigens niet onder voor de mannen (9). Helemaal begrijpen doe ik het natuurlijk niet, maar volgens mij zijn op foto 10 De priesters te zien die de festiviteiten, die van zonsopgang tot zonsondergang duren, komen afsluiten. Super leuk om mee te maken, de Japanners lijken het ook leuk te vinden dat toeristen komen kijken en poseren ook voor fotos. In 2021 de volgende kans.

Zo dat was het. Zit nu in een hotel dichtbij het vliegveld. Morgen om 10.30 de vlucht en om 14.30 Nederlandse tijd weer op Schiphol. Niet echt zin om 12 uur in het vliegtuig te zitten, maar thuiskomen is ook altijd weer prettig. Hoop dat het blog de moeite van het lezen waard was en wellicht tot een volgende reis.

[prozeersels]

Grootgebracht

Ik parkeerde mijn auto op één van de laatste vrije plekken en schakelde de motor uit. Ik haalde mijn telefoon uit de houder, controleerde op nieuwe berichten en opende het portier. Ik was laat. Vandaag enkele minuten maar eigenlijk al de hele week. Vanaf de dag dat ik het telefoontje had gekregen tot nu had ik mijzelf slechts in afwezigheid laten zien. Ik had niet geholpen met het voorbereiden, niets geregeld, niets gedaan. Werk was te druk, een schild waar ik me dankbaar achter had kunnen verschuilen. Weer keek ik op mijn telefoon, nog altijd geen bericht. Het zou ook niet komen, niet binnen de komende uren. Ik was met ruzie vertrokken, niet in staat uit te leggen waarom ik alleen moest gaan, waarom ik haar niet mee wilde nemen naar een afscheid van iemand die ze nooit had ontmoet. Ze voelde zich gekwetst, buitenspel gezet in een situatie waarin ze er voor me had willen zijn. Ik had geprobeerd om er woorden aan te verbinden maar voordat ik ze gevonden had, had ze zich al gesloten en was het moment gekomen waarop ik in ijzige stilte de voordeur achter me gesloten had.

Er kraakten steentjes onder mijn nette schoenen toen ik over het parkeerterrein naar de ingang van het centrum liep. De deuren stonden nog open, twee mannen in zwarte pakken stonden te roken. Ik herkende ze niet, maar toen ze zich naar me omdraaiden om me te groeten zag ik de speldjes op hun revers, de manier waarop ze hun handen samenvouwden en het hoofd bogen, zoals ik mijn vader zo vaak had zien doen met ‘zijn mensen’. Ik knikte het tweetal toe, duwde de klapdeuren open en stapte naar binnen. In de ontvangsthal stonden verlaten statafels, een medewerker van de zaal was bezig lege koffiekopjes te verzamelen. Door de grote deuren aan de overkant van de hal hoorde ik sombere muziek aanzwellen. De medewerker merkte me op, Het was een jongen van een jaar of twintig, lichtblond haar, een gezicht vol kleine puistjes. “Bent u een gast?” vroeg hij. “Familie,” zei ik. Mijn stem was schor, ik schraapte mijn keel. Achter me gingen de klapdeuren open, de twee mannen waren klaar met roken. “Doorlopen tot de voorste rijen,” zei de jongen en hij ging verder met het verzamelen van de koffiekopjes. Ik trok mijn das wat strakker, knoopte mijn jasje open en weer dicht en liep de zaal binnen.

De zaal was vrijwel vol, gevuld met mensen die ik niet of nauwelijks kon herkennen. Ik hield mijn schouders recht en mijn hoofd opgeheven terwijl ik door het gangpad naar voren liep. Op de tweede rij zag ik een vrouw met witblond haar zich omdraaien. Toen ze me zag kon ze een glimlach niet onderdrukken. Ze stond op, bewoog zich voor de mensen in de rij langs en ontmoette me in het gangpad. Ze omhelsde me stevig, kuste mijn wang. “Fijn dat je er toch bent,” fluisterde ze in mijn oor. Ik aaide even over haar rug. Ze was drie jaar jonger dan ik maar de manier waarop ze haar woorden koos, de tederheid van haar aanraking, het deed me allemaal aan mijn moeder denken. Alleen het haar was anders. Ik haalde mijn hand even door haar korte lokken. “Naar de kapper geweest, Tess?” Tess knikte, gebaarde met haar hoofd naar het podium, naar de tafel met de foto en de boeketten. “Weet je nog wat hij zei?” Ik maakte me los uit haar armen, hoorde een deur slaan, een roepende stem, het scherpe geluid van een hand op huid. Mijn lippen vormden de woorden in stilte. Tess keek naar mijn gezicht. “Je weet het nog,” zei ze. “Kom, we hebben een stoel voor je vrij gehouden.”

Ze liep voor me uit, keerde haar gezicht naar de zittende ooms en tantes toe terwijl ze naar haar plaats terug schuifelde. Ik mompelde wat tegen de oudere dames en heren, voelde af en toe een hand op mijn arm of rug. Toen ik bij mijn lege stoel was aangekomen, stroomde het zweet over mijn rug. Richard boog zich naar me toe, strekte zijn linkerhand naar me uit. Ik nam hem in mijn rechterhand, kneep eventjes en ging tussen hem en Tess in zitten. David tikte me op mijn schouder, over de rug van Richard heen. “Fijn dat je de moeite hebt genomen om te komen,” siste hij. Ik haalde mijn schouders op, Tess legde even haar hand op mijn been en David maakte verder geen woorden aan me vuil. Hij hield zijn blik gericht op het podium, waar een katheder met microfoon was geplaatst. Ik bestudeerde zijn profiel. Hij werd traag oud. Zijn haar was nog altijd gitzwart, rimpels waren nauwelijks te bespeuren. Hij hield zijn gezicht gladgeschoren, zelfs geen schaduw van stoppels was erop te zien. Op het podium tikte iemand op de microfoon. Een man van omstreeks vijftig jaar oud keek de zaal in. Op zijn revers schitterde een speldje. “Familieleden,” begon hij, en ik klemde mijn kaken op elkaar en sloot hem buiten. Op de tafel met bloemen leek de foto in de lijst afkeurend naar me te kijken. Ik hield mijn blik gericht op de man in het portret. De sterke kaaklijn, het gladgeschoren gezicht, het haar met slechts sporen grijs erin. Ongemerkt was ik zwaarder gaan ademen, met moeite liet ik de lucht uit mijn longen ontsnappen.

Naast me schoof Richard heen en weer op zijn stoel, met zijn linkerhand kneep en masseerde hij zijn rechterhand. De vingers stonden scheef, de botjes waren in rare hoeken en pijnlijk aan elkaar vast gegroeid. Ik was erbij geweest toen de orthopeed de foto’s had bekeken en verbouwereerd had gezegd dat hij nooit zoiets had gezien. Ik was erbij geweest toen de zware schoen voor de eerste keer op de hand van Richard stapte, ik was er elke keer bij geweest toen het zich herhaalde. Bij elk laag cijfer, bij elke stap over de grenzen, bij elke aanval van razernij. Richard zag hoe ik mijn blik op zijn hand gericht hield en stopte met het masseren. Ik wendde mijn blik af, een gevoel van schaamte als een knoop in mijn maag. De man op het podium was klaar met spreken. Zijn laatste woorden, een fragment van een heilige tekst die we vrijwel dagelijks hadden moeten herhalen, galmden nog door de zaal. Nieuwe muziek startte, ik liet mijn blik door de zaal dwalen. Ik begon mensen te herkennen voor wie ze waren geweest. Klasgenoten, winkeliers, mensen die bij ons over de vloer waren gekomen voordat Ma was overleden, voordat Tess van school was gehaald en Richard en David naar een klein privé-klasje waren verplaatst.

De muziek stierf af. David stond op uit zijn stoel, haalde een a4’tje uit de binnenzak van zijn jasje en nam plaats achter het katheder. Hij maakte zich groot, keek uitdagend de zaal in, op zoek naar mensen die het zouden wagen om hem het recht tot spreken te ontnemen. Toen begon hij met spreken. Zijn stem was anders nu hij het onbetwiste middelpunt van de aandacht kon zijn. Hij leek te groeien, verder te dragen, binnen mijn hoofd weerkaatsten zijn woorden over dankbaarheid, wijze lessen en trouw. Hij sprak over bescherming, over een liefde die feller brandde dan hij ooit elders had gevonden, over het privilege van alle mogelijkheden en kansen. Het duizelde voor mijn ogen, zonder iets te zeggen stond ik op, schuifelde ik langs Tess in de richting van het gangpad. Ooms en tantes mompelden wat, vanuit de rijen hoorde ik verontwaardigd gesis. Toen ik bij de deuren was, draaide ik me om. Van een afstand was niet met zekerheid te zeggen of David daar stond, of de man die zijn voorbeeld was geworden. Ik opende de deur, snelde door de hal naar buiten, het zonlicht in.

Tess en Richard zochten me op op het parkeerterrein. Tess met haar belachelijk korte haar en een blik vol medelijden, Richard in zijn slecht gesneden pak en zijn rechterhand verborgen. Tess durfde me als eerste aan te raken, haar handen op mijn schouders, toen haar lichaam tegen me aan, om me heen gevouwen. “Het is okay broertje,” mompelde ze, “het is nu allemaal voorbij.” Ik zuchtte diep, schokte en hing tegen haar aan. Ik wist dat zij het net zo min geloofde als ik.

[4e-leesdossier-jmva]

een heldenverhaal

“De telefoon ging. Luke Stone was ergens tussen slaap en waken in. Beelden vlogen door zijn hoofd. Het was nacht op een verlaten, verregende snelweg. Iemand was gewond. Een autowrak. In de verte naderde een ziekenauto met hoge vaart. De sirene loeide. Hij opende zijn ogen. Naast hem op het nachtkastje, in het donker van hun slaapkamer, ging de telefoon. Een digitale klok stond naast de telefoon. Hij gluurde naar de rode cijfers.” Zo begint het boek koste wat het kost geschreven door Jack Mars. Dit is het eerste boek van Jack Mars. Dit boek gaat over Luke Stone, Luke is een agent bij de SRT een geheime tak van de FBI, Luke wordt opgebeld door zijn oude baas omdat er chemisch afval is gestolen en er een kans is dat er een terroristische aanval komt. Luke moet dit voorkomen maar naarmate hij deze zaak onderzoekt ontdekt hij de waarheid die niemand aan zag komen. In dit boek redt Luke Amerika een echt heldenverhaal dus. Het boek gebeurt in een tijdsperiode van twee dagen. Ik vind dit een heel spannend en meeslepend wat je gewoon niet kan laten liggen.

Ten eerste vind ik dit een spannend boek omdat het heel onvoorspelbaar is. Dit vind ik omdat je vanaf het begin van het boek een idee hebt van wat er aan de hand is maar dan later in het boek realiseer je dat je er helemaal naast zat en ga je lang zitten denken over hoe het dan wel zit. En als je daar over zit te denken blijf je maar lezen en lezen. Als je het boek uitgelezen hebt dan heb je eigenlijk nog steeds geen idee wat er nou eigenlijk gebeurt is waardoor je lang over het boek blijft denken en je graag de volgende delen wilt lezen. Bijvoorbeeld denk je aan het begin dat alles de schuld is van een paar ongeorganiseerde jihadisten maar later zie je dat zij slechts een afleiding waren voor wat er echt gaande was.

Ten tweede, ik vind dit ook een meeslepend boek omdat er meerdere verhaallijnen inzitten. Als je dit boek leest lees je eigenlijk het boek vanuit heel veel opzichten. De hoofdverhaallijn van Luke Stone komt het vaakst voor maar af en toe zit je opeens in het hoofd van een jihadist of de vrouw van Luke. Aan het begin van ieder hoofdstuk staat er met welke verhaallijn je te maken hebt. Ondanks dat je ook het verhaal ziet vanuit bijvoorbeeld een jihadist heb je nog steeds geen idee wat er nou eigenlijk aan de hand is, en dat maakt het spannend en meeslepend. Zoals  aan het begin van het begin van het boek daar merk je dat Luke heel anders denkt over deze zaak dan bijvoorbeeld het hoofd van de geheime dienst.

Ten derde, mijn laatste rede waarom ik dit een spannend en meeslepend boek vind, omdat alles en iedereen goed is uitgelegd en beschreven. Elk persoon in het boek heeft een goed doordacht achtergrondverhaal waardoor je goed mee kan leven met die persoon. Hier wordt uitgelegd met wie Luke samen gaat werken:”Newsam was een  donkere kerel die Luke nog nooit gezien had, waarschijnlijk begin dertig, kaal korte stoppelbaard, opgepompt en gespierd, brede borst, een 65cm grote python op zijn armen getatoeëerd. Zijn armen bulkten uit zijn witte T-shirt. Hij zag eruit alsof hij regelrecht een monster zou zijn in een schietgevecht of erger nog een straatgevecht. Toen Don vertelde ‘wapens en tactiek’ bedoelde hij waarschijnlijk ‘mega spierbundel’.” Hier wordt met een blokkarakterisering een goed en duidelijk beeld gegeven over hoe Newsam eruit ziet en wat Luke van hem vind. Ook wordt de situatie waar iets belangrijks gebeurt in het verhaal goed uitgelegd daardoor krijg je het gevoel alsof je er echt bij bent. Doordat het dus goed is uitgelegd kan je echt mee leven met iedereen en je je de situatie goed voor stellen.

Kortom ik vind dit dus een spannend en meeslepend boek dat je echt niet kan wegleggen, omdat je niet ziet aan komen wat er gebeurt waardoor je over het boek blijft denken, omdat er meerdere verhaallijnen zijn waardoor er veel diversiteit is maar je toch geen idee hebt wat er gaat gebeuren en omdat in dit boek iedere persoon een goed doordacht personage is. Daarom zou ik dit boek koste wat het kost lezen.