#julián soler

[weirdlookindog]

Germán Robles and Evangelina Elizondo in El castillo de los monstruos (1958).

#el castillo de los monstruos #germán robles #evangelina elizondo #1958 #1950s movies #1950s horror #julián soler #horror comedy

[vincekris]

l’actrice Meche Carreño, dans No hay cruces en el mar (Mexique, 1968), de Julián Soler.

#l’actrice Meche Carreño dans No hay cruces en el mar (Mexique 1968) de Julián Soler.

[saturdaynightmatinee]

CALIFICACIÓN PERSONAL: 6 / 10

Título Original: El maestro

Año: 2020

Duración: 70 min

País: Argentina

Dirección: Cristina Tamagnini, Julián Dabien

Guion: Cristina Tamagnini

Música: Pablo Soler Frost

Fotografía: Nicolás Richat

Reparto: Diego Velázquez, Ana Katz, Ezequiel Tronconi, Valentín Mayor Borzone, Natalia Aparicio, Georgina Parpagnoli

Productora: Caschi Cine

Género: Drama

TRAILER:

[nievesmorena]

Amok es una película mexicana de drama romántico estrenada en 1944, dirigida por Antonio Momplet y protagonizada por María Félix y Julián Soler. La película está basada en la novela Amok escrita por el austriaco Stefan Zweig. Es la única cinta en donde La Doña aparece rubia.

Foto archivo

Colección FMF

Manteniendo la llama viva.®️

Preservando el legado.®️

Conmemorando 20 años sin La Doña.®️

[gdacb]

Doña Bárbara (Fernando de Fuentes, 1943)

#fernando de fuentes #doña bárbara #maría félix #julián soler

[anahuacalli]

1944: Me ha besado un hombre, Dir. Julián Soler.

#Me ha besado un hombre #Julián Soler #María Elena Marqués #Abel Salazar #cine mexicano

[gatutor]

Julián Soler-María Félix "Amok" 1944, de Antonio Momplet.

#María Félix #Julián Soler #Antonio Momplet

[loquefuimos]

Leyenda del cine y voz que trasciende los tiempos, Pedro Infante nació un 18 de noviembre de 1917 en Mazatlán, Sinaloa.

Escena de la película La tercera palabra, dirigida por Julián Soler en 1956

[marypickfords]

Pánico (Julián Soler, 1966)

#panico #panic #julian soler #horrorstills #horror #caps #blood #this first short was great

[weirdlookindog]

El castillo de los monstruos (1958)

#el castillo de los monstruos #germán robles #1958 #1950s movies #1950s horror #julián soler #horror comedy

[elcinelateleymickyandonie]

Rossana Podestà.

Filmografía

- Domani è un altro giorno, de Léonide Moguy (1951).

- I sette nani alla riscossa, de Paolo William Tamburella (1951).

- Guardias y ladrones (Guardie e ladri), de Steno (Stefano Vanzina) y Mario Monicelli (1952).

- Strano appuntamento, de Desiderius Hamza (1952).

- Gli angeli del quartiere, de Carlo Borghesio (1952).

- Io, Amleto, de Giorgio Simonelli (1952).

- Il moschettiere fantasma, de Max Calandri (1952).

- Don Lorenzo, de Carlo Ludovico Bragaglia (1952).

- La voce del silenzio, de Georg Wilhelm Pabst (1953).

- La red, de Emilio Fernández (1953).

Nosotros dos, de Emilio Fernández (1953).

- Fanciulle di lusso, de Bernard Vorhaus (1953).

- Viva la rivista!, de Enzo Trapani (1953).

- Addio figlio mio!, de Giuseppe Guarino (1953).

- Le ragazze di San Frediano, de Valerio Zurlini (1954).

- Playa prohibida, de Julián Soler.5​(1955)

- Ulises (Ulisse), de Mario Camerini (1955).

- Canzoni di tutta Italia, de Domenico Paolella (1955).

- Non scherzare con le donne, de Giuseppe Bennati (1955).

- Helena de Troya (Elena di Troia / Helen of Troy), de Robert Wise (1956).

- Santiago, de Gordon Douglas (1956).

- L'isola dei pirati, de Robert Darène (1957).

- La espada y la cruz (La spada e le croce), de Carlo Ludovico Bragaglia (1958).

- Vento di passioni, de Richard Wilson (1958).

- L'isola in capo al mondo, de Edmond Greville (1959).

- Un vaso de whisky, de Julio Coll (1959).

- La furia de los bárbaros (La furia dei barbari), de Guido Malatesta (1960).

- La grande vallata, de Angelo Dorigo (1961).

- Sodoma y Gomorra (Sodoma e Gomorra / Sodom and Gomorrah), de Robert Aldrich (1962).

- L'arciere delle mille e una notte, de Antonio Margheriti (1962).

- La vergine di Norimberga, de Antonio Margheriti (1963).

- La moneda rota (F.B.I. operazione Baalbek), de Hugo Fregonese y Marcello Giannini (1964).

- Le ore nude, de Marco Vicario (1964).

- Siete hombres de oro (Sette uomini d'oro), de Marco Vicario (1965).

- El gran golpe de los siete hombres de oro (Il grande colpo dei sette uomini d'oro), de Marco Vicario (1966).

- Il prete sposato, de Marco Vicario (1970).

- Homo Eroticus, de Marco Vicario (1971).

- L'uccello migratore, de Steno (1972).

-Paolo il caldo, de Marco Vicario (1973).

- Il gatto mammone, de Nando Cicero (1975).

- Il letto in piazza, de Bruno Gaburro (1976).

- Pane, burro e marmellata, de Giorgio Capitani (1977).

- Siete chicas peligrosas (Sette ragazze di classe), de Pedro Lazaga (1979).

- Tranquille donne di campagna, de Claudio Giorgi (1980).

- I seduttori della domenica, de Dino Risi (1980).

- El desafío de Hércules (Ercole), de Lewis Coates (Luigi Cozzi) (1983).

- Segreti segreti, de Giuseppe Bertolucci (1985).

Créditos: Tomado de Wikipedia

https://es.wikipedia.org/wiki/Rossana_Podest%C3%A0

#HONDURASQUEDATEENCASA

#ELCINELATELEYMICKYANDONIE

[mexicoantiguo]

Anita Blanch, Abel Salazar, Julián Soler y David Silva.

#méxico #retro #vintage #mexico #mexicanos #cine #película

[cinetres]

Entrada Libre al Cine: Ciclo Centenario del Santo

Entrada Libre al Cine: Ciclo Centenario del Santo

Para conmemorar el centenario del nacimiento de Rodolfo Guzmán Huerta, quien diera vida al enmascarado de plata, el Faro Indios Verdes ofrecerá un ciclo de cine dedicado al Santo. La entrada es gratuita y el lugar se ubica en Av. Huitzilihuitl, 51, Colonia Santa Isabel Tola en la Delegación Gustavo A. Madero. El Ciclo de cine “Centenario del Santo”se presentará todos los jueves de agosto de 2017…

View On WordPress

#Alfonso Corona Blake #Gilberto Martínez Solares #Julián Soler #René Cardona Jr. #Rodolfo de Anda

[anahuacalli]

Personajes LGBTTTIQ+ en el cine mexicano parte 3: De 1940 a 2019.

1940: El secreto del sacerdote, Dir. Joselito Rodríguez.

1944: La monja alférez, Dir. Emilio Gómez Muriel.

1944: Me ha besado un hombre, Dir. Julián Soler.

1950: Yo quiero ser hombre, Dir. René Cardona.

1965: Amor, Amor, Amor (Lola de mi vida), Dir. Miguel Barbachano Ponce.

2007: Quemar las naves, Dir. Francisco Franco.

2012: Todo el mundo tiene a alguien menos yo, Dir. Raúl Fuentes.

2015: Te prometo anarquía, Dir. Julio Hernández Cordón.

2015: Eisenstein in Guanajuato, Dir. Peter Greenaway.

2019: Encuentro, Dir. Ivan Löwenberg.

#El secreto del sacerdote #La monja alferez #Me ha besado un hombre #Yo quiero ser hombre #Amor Amor Amor #Quemar las naves #Todo el mundo tiene a alguien menos yo #Te prometo anarquía #Eisenstein in Guanajuato #Encuentro #cine mexicano

[gatutor]

Ricardo Montalban-Silvia Pinal “Buenas noches, año nuevo” 1964, de Julián Soler.

#Silvia Pinal #Ricardo Montalban #Julián Soler

[kinocube]

Terra de oportunidades

Nestes tempos convulsos, tanto na xeopolítica como na socioeconomía, atopámonos fronte a unha crise de refuxiados. Non é a primeira vez, pois os movementos migratorios causados pola guerra e o conflito social representan un fenómeno continuado na historia da humanidade. Noutras ocasións, as migracións tiveron outras causas como a falta de recursos e oportunidades dos países de orixe, como ben sabemos os galegos.

Non vos preocupedes, seguides a ler unha bitácora arredor do cinema. Pareceume axeitado lembrar antes de nada que os arquetipos cinematográficos teñen a miúdo fortes vínculos cos problemas sociais de hoxe ou de antano. Atopamos un reflexo da vida como refuxiado na recente Flee (Jonas Poher Rasmussen, 2021) nominada a tres Oscars da Academia de Hollywood. Mais é quizabes o segundo tipo de migracións das dúas que mencionamos ao comezo o que se fixou en forma de arquetipo a través do corpus fílmico -do conxunto de filmes- da historia do cinema. Polo tanto, nesta ocasión, o arquetipo no que nos imos centrar será a emigración cara a terra das oportunidades.

Cal é primeiro lugar, como cidadán do mundo occidental, que se nos pode ocorrer cando se menciona o epíteto “terra de oportunidades”? Os Estados Unidos de América, ao mellor? Será a influenza mediática exercida polos EUA, será polo insistentes que son as ficcións estadounidenses á hora de vincular ambos termos ou será porque o groso do cinema que se consume nesta parte do mundo provén do sistema de estudios de Hollywood.

É curioso que en Galiza cheguemos a pensar así, sabendo que a nosa “terra de oportunidades” foi no seu momento Cuba, Arxentina ou México, máis que os Estados Unidos. De feito, na historia do cinema latinoamericano si existiron exemplos de arquetipos relacionados con inmigrantes galegos, como a arxentina de orixe galego Niní Marshall e o seu coñecido rol de Cándida en Una gallega en México (Julián Soler, 1949). Outro tipo de migración representada amplamente, neste caso no cinema español, é o éxodo rural das familias que deixan as súas aldeas natais para buscar traballo nas capitais de provincia -nominalmente en Madrid-, dando lugar a pesimistas reflexións sociais como Surcos (José Antonio Nieves Conde, 1951) ou comedias de situación como as de Paco Martínez Soria, da caste de La ciudad no es para mí (Pedro Lazaga, 1966). Queiras que non, a cidade, todas as cidades, eran tamén o símbolo dunha terra prometida. Terra, unha vez máis, de oportunidades.

Porén, a imaxe mítica das migracións -polo menos en Hollywood- é a da chegada en barco ao New York Harbor, amoreados e desnutridos, pero coa esperanza nos ollos ao albiscar a forma da estatua da Liberdade recortada sobre o ceo despexado. Unha metáfora, digamos, pouco sutil. E despois o control de aduana, as preguntas ás que se enfrontan as persoas tan cedo como poñen un pé en terra, as olladas de rexeitamento e os fardos ao ombreiro.

É unha escena habitual nas películas de gangsters, sobre todo aquelas situadas na primeira metade do século XX, que sitúan a backstory dos gangsters protagonistas nas vagas de emigración europea cara as Américas a comezos de século. Pois o habitual é relacionar gangs con Mafia e Cosa Nostra, e plantarlle o sambenito case exclusivamente á comunidade italoamericana nos EUA, pero nada máis lonxe: na “terra de oportunidades” houbo Tríadas chinesas, bandas irlandesas, de orixe xudeu ou de descendentes dos primeiros colonos, como as que describe Martin Scorsese en Gangs of New York (2002). Outro exemplo é Tony Montana, Scarface, que no remake de Brian de Palma (1983) ten orixe cubano -que chega aos estados unidos nunha migración moi particular, o éxodo de Mariel- mentres que o Tony Camonte, o Scarface orixinal do filme de Howard Hawks (1932) é de orixe italiano.

Cal é o motivo de que se vincule ao gangster estranxeiro con este arquetipo, con estas migracións que son parte da historia? Por que é tan atractivo reflectir, como no caso de Vito Corleone en The Godfather: Part II (Francis Ford Coppola, 1974), que o que hoxe se alza como un capo, como un xefe impertérrito dos baixos fondos, foi un mozo asustado diante dun control aduaneiro? Eu atopo varias razóns, entre elas o mostrar o ascenso social, dende a vida miserenta que lle espera á personaxe ao chegar, en guetos máis ou menos pechados e baixo a ameaza do desemprego e da pobreza, até que se vai convertendo nunha persoa respectada e poderosa, habitualmente seguida dunha caída a mans da lei, da sociedade ou dos seus propios erros. En definitiva, para asentar a dinámica rise and fall da que xa temos falado. Paralelamente, tamén podemos falar da construción do soño americano, de como o inmigrante é despoxado pouco a pouco das súas particularidades culturais até que se considera a si mesmo un verdadeiro cidadán americano. Non é un filme de gangsters, pero no documental Nobody’s Business, de Alan Berliner (1996) este é un dos temas que se fan patentes a través da historia da familia do autor.

Volvendo aos filmes de gangsters, semella que relacionar un pasado tráxico e unha vida dura á nosa personaxe protagonista fóra da lei é unha maneira de asegurar certo nivel de empatía cara ela e así implicar ao espectador emocionalmente. Se de algo serve o cinema, agardo que sexa para isto: para empatizar cos colectivos migrantes, coas persoas que os forman, independentemente da súa nacionalidade, e estender á realidade a empatía a través dun trato humano e xusto.

Até o vindeiro episodio!

#migration #tw: refugees #refugees #flee #oscars2022 #gangsters #cinema #cine #classic cinema #cinema clásico #cine clásico #immigrant #migrations #exodus