#nik liet art

[nikliet]

something soemthing saniwa touken ranbu secret santa 2021 its been SO long lol

#touken ranbu #tkrb #kikkou sadamune #saniwa #sword x saniwa #fanart #my art #nikliet #nikliet art #nik liet art

[lesleyschrijft]

KIND KWIJT?!

Met trillende handen en bevende stem belde ik de zoveelste moeder in de buurt waar mijn dochtertje zou kunnen zijn.

Bijna alle vriendinnetjes had ik al gebeld en niemand wist waar ze was.

Haar harts vriendinnetje waar ze hele dagen mee speelde vertelde mij dat ze een uur geleden had gezegd dat ze naar huis ging om even wat te halen en nog steeds niet terug was gekomen.

Haar mobiel die ik haar speciaal had gegeven zodat ze voor mij altijd bereikbaar zou zijn werd ook niet opgenomen, en dat doet ze anders nooit.

Ze weet dat als ik bel dan moet ze opnemen, zodat ik weet dat alles goed is.

In paniek pakte ik mijn fiets om de buurt af te gaan zoeken, ik de ene kant uit en mijn man de andere kant uit.

Van te voren hadden we afgesproken elkaar te zullen bellen als één van ons haar gevonden had.

Na een poosje kwamen we allebei weer thuis, maar geen spoor gevonden van onze oudste.

Ik wist niet hoe ik het had en belde jankend naar mijn moeder om te zeggen dat we haar nog niet gevonden hadden.

Mijn moeder probeerde mij te kalmeren en zei dat ze heus zo meteen voor de deur zou staan en dat ik me druk maakte om niks.

Maar ze kon me niet op mijn gemak stellen, en nadat er nog een uur verstreken was belde ik de politie om te vertellen dat mijn kind vermist was.

De politie was binnen 10 minuten bij ons thuis en nadat we een foto van ons kind hadden gegeven en verteld hadden wat ze die dag aan had vertrokken ze weer.

Als een brok ellende zakte ik neer op de bank en liet mijn tranen de vrije loop.

de meest enge gedachten spookten door mijn hoofd.

Een uur later werden we gebeld door de politie met de mededeling dat ze mijn kind hadden gevonden.

Maakt u zich geen zorgen ze is in goede handen vertelde de agent mij.

Waar is ze, vroeg ik.

Niet schrikken maar ze ligt in het ziekenhuis, zei de agent.

Meer kan ik u aan de telefoon niet zeggen, alleen dat het niet ernstig is, maar de dokter verteld u meer zodra u naar het ziekenhuis komt.

Mijn hemel gilde ik naar mijn man, ze ligt in het ziekenhuis zei de politie.

Hoezo wat is er gebeurt, vroeg mijn man?

Weet ik veel dat konden ze niet zeggen, hup in die auto stappen en rijden, we gaan er nu heen.

In het ziekenhuis aangekomen werden we doorverwezen naar de kamer waar ons kind lag.

Daar lag ze, onder de dekens te slapen, een zuster veegde met een nat washandje over haar voorhoofd.

De dokter kwam aangelopen en gaf me een hand.

Wat is er gebeurt vroeg ik weer in paniek, waarom ligt ze hier?

De dokter keek me aan en zei...de politie heeft haar gevonden in de speeltuin vlakbij jullie huis en ze klaagde over keelpijn.

Vandaar dat de politie ze naar het ziekenhuis heeft gebracht daar heb ik ze onderzocht en besloten dat haar amandelen geknipt moesten worden.

Met grote ongelovige ogen keek ik de arts aan en herhaalde...u heeft haar amandelen geknipt?

Ja inderdaad dat klopt, dat was de beste oplossing.

Jeetjemina, had ik hier niks over te zeggen dan, ik werd boos en zei dat ik het wel op prijs had gesteld als hij mij eerst had ingelicht alvorens haar amandelen te gaan knippen.

De dokter deed net of hij mij niet hoorde en liep weg de kamer uit.

De zuster die bij mijn kind stond haalde haar schouders op keek me aan met een blik van...ik kan er ook niks aan doen en volgde de dokter de kamer uit.

Ik stond naast mijn kind en zag dat ze wakker werd, ze keek me aan en begon te huilen.

Maar omdat zij begon te huilen begon ik ook weer, ik had zo'n medelijden met haar.

Ik veegde haar haren uit haar gezicht en zei dat alles goed zou komen en dat ze snel weer naar huis mocht en dan heel veel ijsjes zou krijgen.

Ik ging op de stoel naast haar zitten en ze pakte mijn hand.

Ze hield mijn hand vast en met haar andere hand klopte ze op mijn hand.

En ik dacht bij mezelf, moet je nou zien, mijn kind van net 10 jaar moet mij troosten, het hoort andersom te zijn ik hoorde haar te troosten.

Ze bleef op mijn hand kloppen en riep ook steeds mama, mama.

Het kloppen op mijn hand werd steeds harder en ik hoorde opeens een hoop gegiechel.

Langzaam deed ik mijn ogen open en keek in het gezicht van mijn twee meiden.

Héhé ben je wakker mama, kom je er nou uit het is negen uur we willen in het badje.

Ik slaakte een zucht van verlichting moest even wakker worden en was blij te beseffen dat ik alles maar had gedroomd.

#blog #blogger #bloggen #lezen #kortverhaal

[opdiefiets]

ik ben helemaal blij met rick hoor maar elke keer als art een scherm liet zien zag je niKS bewegen ik wist nooit wanneer het kwam maar rick drukt de enter knop zo hard in dat mijn tv bijna omvalt de spanning valt wel wat weg zo

#widm

[vladislavhoudvanmieren]

einde

Hallo iedereen, ik begin direct,

Egon is verslaafd door de ideëen van Thibault. Hij vertelde wat hij gelezen heb aan iedereen. 

Egon is daardoor heel serieus. Maar het doet hem denken aan wat hij geleefd heb, daarom is hij ook heel verward en triestig. De enige momenten dat hij vrolijk is is wanneer hij seks heeft met Janna. 

Siegbert en Friedrich hebben en schermduel gedaan, maar geen normale schermduel. Een schermduel tot moord. Ze hadden heel scherpe parisers (soort van floret maar scherp) gepakt. Ze waren ongemaskerd en ze keken kwaad naar elkaar. Janna kom niet gaan komen omdat de deuren gesloten waren, ze zag alles omdat de ramen open waren, maar ze kon niet komen. Het duel was extreem snel. Een slachtoffer. Friedrich. Hij kon niet meer ademen, zijn long was geperforeerd. Egon kwam de zaal in en pakte hem naar de arts. Het was te laat en Friedrich ging dood.

Leni deed er niet veel attentie naar. De vader van Janna kwam in het huis en blijkbaar was dat belangrijker dan alles. Ze maakte geen zorgen voor Freidrich maar wel voor de Jacq. Wanneer hij kwam gaf hij een snel kusje aan Janna maar liep direct naar de paard. Hij leek op de oude paard van Egon. Janna en zijn vader gingen in de kamer van egon en daar praatte jacq over Egon. Wat hij niet wist was dat zij hem nu beter kende dan hem.

Hij had een brief meegenomen en liet het voor egon. Daarin was geschreven dat jacq had gelogen en dat hij eigenlijk de paard van egon had gedood. Deze paard was heel veel waard voor egon. Hij doodde hem met egon naast hem was (geblesseerd dus hij wist niks). Wanneer hij de paard doodde had egon ook een lichaamselijke reactie, alsof ze echt gebonden waren.

Dat was het iedereen! Het was een tof boek maar er was gewoon geen actie genoeg. Ik zal in de volgende week enkele opdracht over het boek maken. Dag!

[ppanacea]

Zelfmoord

“Man zelfmoord” schrijf ik op mijn daglijstje. Ik sta samen met het pijnteam in de kamer van een 46 jarige vrouw met uitgezaaide kanker. “Je hebt nog vier kinderen begreep ik, waarvan twee jong zijn” Ze knikt. Ze vraagt of er een man in haar leven is. Mijn patiënt vertelt dat ze een man heeft maar dat hij niet voor de kinderen kan zorgen als er iets zou gebeuren met haar. “Mijn man is schizo paranoïde type, hij heeft me gezegd dat hij zelfmoord zou plegen als er iets met mij zou gebeuren” Mijn collega van het pijnteam valt stil. “Je hebt een lichaam waar je last van hebt, maar in je hoofd is het ook een warboel” Mijn patiënt knikt. Mijn collega geeft aan dat ze morgen even langsloopt bij haar, want vanmiddag vindt er nog een familiegesprek plaats. Ik weet al dat het een slecht nieuws gesprek word.

Om 12u zijn de longarts en de arts assistent de kamer ingegaan en is de bom uitgebarsten in haar kamer. Er waren zo veel familieleden, ze waren allemaal aan het huilen. Haar man kon het niet meer aan en ging de kamer uit. Ik liep hem achterna. Op de gang van de afdeling liet hij zich gaan. Tranen rolden over zijn wangen, je hoorde hem hoorbaar huilen. “Ze is nog zo jong” hij steunde tegen het raam aan. Ik stond achter hem, had mijn hand op zijn rug en keek naar buiten. Ik keek naar de mensen die aan het lopen waren. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Ik was misschien twee minuten stil en stond hem gewoon te strelen. “Ik weet dat je pijn groot is, maar probeer je groot te houden voor haar” hij was nog steeds even hard aan het huilen. “Wil je me even alleen laten” ik maakte me zorgen om wat zijn vrouw vanochtend had verteld “ja tuurlijk”.  Mijn collega zat op de gang achter de computer. Ik vroeg of hij op hem wilde letten en vertelde over wat zijn vrouw vanochtend had verteld. “Jeetje, ja ik let wel op hem, gaat het met je?” Met mij ging het wel “Ja, ik ga weer even de kamer in”  Uiteindelijk is er verteld dat er geen behandelopties meer zijn. “Hoelang heeft ze nog” waarschijnlijk is het een zoon van haar. De arts geeft aan dat elk mensenlichaam verschilt en ze het niet echt kan inschatten. “Maar wat denkt u?” De arts zit op een stoel naast het bed van de patiënt. Ze heeft haar hand vast “Heel hard, maar ik denk weken”  Na het slecht nieuws gesprek ben ik nog heel even binnen gebleven, maar ik kon niks voor hun betekenen op dat moment. Ik ging de kamer uit en haar familie kwam vanzelf naar me toe voor vragen. 

#werk

[stefselfslagh]

Mia Doornaert: “Ik wek blijkbaar een zekere irritatie op.”

Dit interview verscheen op zaterdag 22 december in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

2018 was voor Mia Doornaert zowel een ongewoon als een normaal jaar. Ongewooon omdat ze eerst wel, dan niet, en uiteindelijk toch de voorzitter van het Vlaams Fonds der Letteren werd. En normaal omdat ze ook dit jaar weer de linkse kerk aan het vloeken kreeg. "Ik wacht nog altijd op excuses."

Een kwartier later dan afgesproken, arriveer ik in de Elsense art deco-wijk waar Mia Doornaert woont. Zou de columniste - in wie mijn bevooroordeelde brein een strenge dame vermoedt - me mijn vertraging kwalijk nemen? Zou ze me over de knie leggen en me toesissen dat niemand haar ongestraft vijftien kostbare minuten doet verlummelen?

Nog voor ik me aan een pronostiekje heb gewaagd, doet ze glimlachend de deur van haar appartement open. Ze neemt mijn jas aan, gaat naar de keuken en sommeert haar koffieapparaat om een café lungo bijeen te pruttelen. In haar living fladderen Mozart-melodieën in het rond, in haar kerstboom verspreiden lieflijke lampjes Bing Crosby-romantiek.

Wanneer ze opnieuw de woonkamer binnenwandelt, merkt ze dat ik schaamteloos haar boekenkast aan het besnuffelen ben. "Zoals u ziet, kan ik wel degelijk lezen", zegt ze droog. Een scheut sarcasme aan het adres van de schrijvers die haar letterkundige capaciteiten in twijfel trokken toen ze in juli benoemd werd tot voorzitter van het Vlaams Fonds der Letteren.

Toch was het vooral de manier waarop die benoeming tot stand kwam die wrevel opwekte: de Vlaamse regering had Doornaert zonder inspraak van de raad van bestuur tot voorzitter gebombardeerd. En dus beweerde een aantal schrijvers dat haar benoeming er eentje van politieke aard was.

Op vraag van Doornaert zélf volgde de regering in het najaar alsnog de officiële aanstellingsprocedure: cultuurminister Sven Gatz (Open-VLD) zette haar benoeming on hold en wachtte tot de elf leden van de raad van bestuur op eigen initiatief een voorzitter voordroegen. Dat gebeurde afgelopen maandag. En aan wie betuigden de bestuursleden - oh, doorzichtige spelingen van het lot - unaniem hun steun? Mia Doornaert.

Hield Sven Gatz maandag een Smith & Wesson op de raad van bestuur gericht, mevrouw Doornaert?

(lacht) "Natuurlijk niet. Alle bestuursleden hebben mijn voordracht als voorzitter in eer en geweten gesteund. Dat bewijst dat er in september helemaal geen sprake was van een politieke samenzwering. De regering is er toen gewoon van uitgegaan dat de raad van bestuur tegen mijn aanstelling geen bezwaar zou maken."

Een vreemde veronderstelling: de vier onafhankelijke leden van de raad van bestuur waren op dat moment nog niet eens benoemd.

"Daarom heb ik er ook op aangedrongen dat de benoemingsprocedure hernomen zou worden: zo kon de voltallige raad van bestuur zich over de zaak uitspreken. Ik vind het wel eigenaardig dat mijn voorganger, ex-Groen-politicus Jos Geysels, in 2009 zogezegd niét politiek benoemd was. Of toch niet volgens de media. En weet u waarom? Omdat Jos Geysels uit een linkse partij kwam."

En vooral omdat de aanstellingsprocedure in zijn geval wél correct gevolgd is.

"Akkoord. Maar laten we wel wezen: ook Jos Geysels wist op voorhand dat hij voorzitter zou worden. Als je links bent, krijg je gewoon minder tegenwind. Niemand heeft ooit geschreven dat Geysels zijn voorzitterschap aan Groen te danken had. Maar toen ík voorzitter werd, was ik zogezegd gechaperonneerd door de N-VA."

U bent toch voorgedragen door minister-president Geert Bourgeois (N-VA)?

"Ik ben door de héle Vlaamse regering voorgedragen. Daar zitten bij mijn weten nog andere partijen in dan enkel de N-VA, niet? Toen mijn naam in de regering geopperd werd, zei iedereen: "Goed idee: Doornaert is onafhankelijk. Ze was ooit aangesloten bij een rode vakbond (de BBTK, bij De Standaard, red.), werkte twee jaar op een christendemocratisch kabinet (als speech writer van ex-premier Yves Leterme, red.) en zal nooit op de N-VA stemmen aangezien ze een belgiciste is." En uitgerekend ik zou politiek benoemd zijn? Komaan. Je wordt politiek benoemd als je een baan krijgt op basis van bewezen diensten aan een politieke partij. Dat is bij mij duidelijk niet het geval. Mijn onafhankelijkheid is me dierbaar."

Onafhankelijk of niet, schrijver Beri Lleshi vond het niet kunnen dat iemand die 'racistische opinies spuit' het uithangbord van de Vlaamse letteren zou worden.

"Waarop ik hem in Knack 'een marginaal mannetje' noemde, ik weet het. Ik had me gezien mijn nieuwe functie wat subtieler kunnen uitdrukken. Maar ik was razend. Iemand van racisme beschuldigen, is een gore daad. Ik daag iedereen uit om één racistische zin te vinden in alles wat ik de voorbije veertig jaar heb geschreven."

Beri Lleshi vond in uw olumns 'cultureel racisme'. Zo catalogeerde hij uw niet aflatende islamkritiek.

"Islamkritiek ís geen racisme. Bezwaar maken tegen de aanwezigheid van mensen omdat ze de 'verkeerde' huidskleur hebben, is racisme. Met moslims debatteren over hun overtuigingen, is democratie. Overigens heb ik de heer Lleshi al lang mijn excuses aangeboden. Maar ik wacht nog altijd op de zijne."

Kan u na de heisa rond uw voorzitterschap nog een geloofwaardig ambassadeur van de Vlaamse Letteren zijn?

"Die vraag vind ik eerlijk gezegd beledigend. Eén: de 'heisa' waar u het over heeft, was een storm in een glas water. Mijn critici - en daarmee bedoel ik de mensen die mij als persoon niet lustten, niet de mensen die vonden dat de procedure gevolgd moest worden - waren alles behalve talrijk. Ik heb vanuit de literaire wereld meer steunbetuigingen ontvangen dan haatberichten. En twee: als iedereen die ooit door een handvol mensen is aangevallen geen geloofwaardigheid meer zou hebben, is niémand nog credibel. Ik ben met open armen ontvangen op de voorstelling van de nieuwe dichtbundel van Luuk Gruwez. Ik werd met veel respect bejegend op de uitreiking van de Prijs der Nederlandse Letteren. Ik word vaak gevraagd voor lezingen en debatten, onlangs nog door professor Ignaas Devisch van de UGent. Ik denk dus dat mijn intellectuele bagage en mijn liefde voor de literatuur wel erkend worden."

Welke klemtonen zal u als voorzitter leggen?

"De promotie van de Nederlandstalige literatuur in het buitenland ligt me nauw aan het hart. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat de Nobelprijs voor Literatuur nog nooit naar een Nederlandstalige schrijver is gegaan. Ik kan er natuurlijk niet voor zorgen dat dat plots wél gebeurt. Maar ik kan de Nederlandstalige literatuur wel een internationaal duwtje in de rug geven: ik heb aan mijn loopbaan buitenlandse contacten overgehouden die me daarbij kunnen helpen."

Bent u een voorstander of een koele minnaar van schrijverssubsidies?

"Een voorstander. Anders had ik deze job niet aanvaard. Als we schrijvers niet een heel klein beetje helpen om van hun pen te leven, zouden veel mooie boeken nooit verschijnen."

Hoe gaat u de Vlaamse auteurs die uw benoeming bekritiseerden - Beri Lleshi, maar ook Stefan Hertmans en Jeroen Olyslaegers - ervan overtuigen dat u ook hún subsidie-aanvragen met een open geest tegemoet zal zien?

"Ik hoéf hen daar niet van te overtuigen: ik bepaal zelf niet aan wie het Fonds subsidies toekent. Dat is de taak van de onafhankelijke subsidiecommissies. Maar als het u kan geruststellen: ik heb met de meeste van mijn critici al gesprekken gevoerd. En de conclusie daarvan luidde telkens: zand erover."

Radiomaker Lieven Vandenhaute noemde Mia Doornaert ooit 'een flamboyante dame die felgekleurd op het scherm komt'. Van die felgekleurdheid is vandaag weinig te merken: Doornaert is gehuld in stijlvol zwart. Maar flamboyant - of beter: uitgesproken - is ze het hele gesprek door. En zeker wanneer we beginnen te keuvelen over dé maatschappelijke splijtzwam van het moment: het VN-migratiepact.

Op Twitter liet u weten 'dat het grootste deel van de wereld het migratiepact rustig kan tekenen omdat het geen last heeft van activistische magistraten die een niet-bindend pact kunnen aangrijpen om democratieën dwingende regels op te leggen.' Het leek wel een tweet van Theo Francken of Steve Bannon: ook zij stellen de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht in vraag.

"Ik ben een groot voorstander van de scheiding der machten. Precies daarom hou ik wat minder van rechters die in hun interpretatie van de wet zo ver gaan dat ze aan politiek beginnen te doen."

Alle magistraten interpreteren de wet. Door ze activisten te noemen, wekt u de indruk dat ze een complot voeren tegen de wetgevende macht. Dat is toch pure Breitbart-retoriek?

"Noem ze dan niet activistisch, maar creatief. Het verandert weinig aan de realiteit: dat er rechters zijn die onze wetten vanuit hun eigen ideologisch kader nogal vergaand interpreteren. Dat is ook niks nieuws. Toen Earl Warren voorzitter was van het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft dat hof de Amerikaanse grondwet op een zeer liberale - lees: linkse - manier geïnterpreteerd. Denk maar aan zijn vonnis in de zaak Roeversus Wade, waarin hij de wetgeving van sommige Amerikaanse staten verwierp door te zeggen dat het ongrondwettelijk was om abortus te verbieden of te bestraffen. Vindt u het dan zo ondenkbaar dat een Belgische rechter het migratiepact zou aanwenden om onze grenzen meer open te stellen?"

De grondwet waar Earl Warren zich op beriep, is bindend. Het migratiepact is dat niet.

"Nee, maar het is wel ondertekend. En het gebeurt wel degelijk dat soevereine staten tot beslissingen gedwongen worden door internationale overeenkomsten. Als het migratiepact niet bindend is, waarom is het dan zo belangrijk?"

Omdat het een lovenswaardige poging is van 190 landen om een beter migratiebeleid te voeren.

"Wel, dat is dan uw persoonlijke, zeer idealistische visie. Ik zeg niet dat er in het pact geen goede dingen staan, maar ik zie toch zorgwekkende gebreken. Zo vind ik het bijzonder problematisch dat er in het pact nauwelijks iets gezegd wordt over de regimes die migratie veroorzaken omdat ze hun eigen bevolking laten creperen. Dat zijn namelijk dezelfde regimes die in de VN doodleuk komen verklaren dat Europa meer inspanningen moet doen op het gebied van migratie. Af en toe moeten we ook eens durven zeggen: begin verdorie eens met je eigen land behoorlijk te besturen."

Begin dit jaar schreef u een column waarin u het recht opeist om uzelf blank te blijven noemen in plaats van wit. 'De taal is nu eenmaal de taal', schreef u. Dat klopt natuurlijk niet: taal verandert. We noemen zwarte mensen niet langer negers, maar zwarten.

"Wat mij in het wit-blank-debat stoort, is het totalitaire karakter ervan: als je 'wit' zegt, ben je progressief en vredelievend, als je 'blank' zegt reactionair en racistisch. Ik vind het normaal dat zwarten kiezen met welke term ze het liefst worden aangeduid. Maar mogen blanken dat misschien ook? Dat sommige 'ethnics' daar zelf over willen beslissen, lijkt meer op revanchisme dan op een streven naar harmonie."

Journalist Joris Luyendijk schreef in De Standaard: 'Taal deelt de wereld op in categorieën, klassen, groepen. Wie tot de dominante groep behoort, ziet dat doorgaans niet, zoals ook een vis zich niet bewust is van het water waarin hij zwemt.' U bent in dit citaat de vis, mevrouw Doornaert: vanuit uw dominante positie in de samenleving begrijpt u niet waarom het woord 'blank' voor niet-blanken een synoniem is van 'superieur'.

"Dat veel blanken gepriviligieerd zijn, betwist ik niet. En dat we ons daar niet altijd van bewust zijn evenmin. Maar er zijn zoveel gepriviligieerden. Mooie meisjes beseffen ook niet dat ze het makkelijker hebben dan hun minder aantrekkelijke seksegenoten. Grote mannen hebben ook niet door dat ze maatschappelijk bevoordeeld zijn ten opzichte van kleinere exemplaren. Moeten we dan alle woorden waarmee we gepriviligieerde mensen benoemen maar veranderen? In Amerika moest je kleine mensen op een gegeven moment 'vertically challenged' noemen. Dat heeft hen niet minder klein gemaakt."

De tegenstelling tussen groot en klein is van een andere orde dan die tussen blank en zwart. Grote mensen hebben kleine mensen nooit onderdrukt.

"Maar mannen hebben vrouwen wél onderdrukt en toch hebben we het woord 'man' nooit in vraag gesteld. Mijn punt is: al dat woordenfetisjisme zal racisme niet de wereld uit helpen. Mensen die zo onnozel zijn om zich racistisch te gedragen, gaan daar niet mee stoppen omdat ze plots 'wit' zijn in plaats van 'blank'. Bovendien: door onszelf wit te noemen, benadrukken we net dat we een andere huidskleur hebben dan zwarten. Terwijl huidskleur voor mij irrelevant is. Ik deel de wereld niet op in witten en zwarten. Voor mij zijn er alleen mensen van goede wil en mensen van minder goede wil. Ongeacht hun huidskleur, gender, origine of wat dan ook."

Voor mensen die graag aan de linkerkant van de politieke arena zitten, is Mia Doornaert the woman they love to hate. Op Twitter geven haar rechts-conservatieve opinies - een kwalificatie die ze vurig zou bestrijden - regelmatig aanleiding tot links-progressieve verontwaardiging. Ik vraag of dat haar vervult met trots dan wel met treurnis. "Vooral met verbazing, eigenlijk", zegt ze. "Ik kom uit een rooms-rood nest, geloof in de gelijkheid van mensen en ben een pleitbezorger van de verzorgingsstaat. In een recente column onderschrijf ik een citaat van de Franse sociaal-geograaf Christophe Guilluy: 'De vrijhandel schept welvaart, maar produceert geen samenleving.' Hoeveel 'linkser' wil je me hebben? (lacht) Wat links stoort, denk ik, is dat ze mij nooit kunnen betrappen op reactionaire of separatistische standpunten. Dat zorgt blijkbaar voor enige irritatie."

U verwijt links het gewone volk te misprijzen. "Linkse partijen slaan het volk voortdurend met verwijten om de oren", schreef u. "Het resultaat is dat veel gewone mensen zich onbegrepen voelen en snakken naar een blijk van respect." Kortom: de woede van de gele hesjes is de schuld van de sossen.

"Maar dat ís voor een stuk toch ook zo? Wanneer gewone mensen getuigden over de moeizame integratie in hun wijken, kregen ze van links te horen dat ze racisten waren. Wanneer ze kloegen over onveiligheid was dat maar een 'gevoel'. Hoe lang heeft het niet geduurd voor de linkse partijen écht zijn beginnen te luisteren naar de mensen? Het protest van de gele hesjes, de verkiezing van Trump, de keuze voor de Brexit: het zijn allemaal opgestoken middelvingers van de zogenaamde proleten ter attentie van zij die hen minachten. Sommige linkse politici beseffen ondertussen wel dat ze hun traditionele achterban te veel in de steek gelaten hebben. Maar dat betekent nog niet dat ze dat graag onder de neus gewreven krijgen. En zeker niet door mij."

Wat links ú dan weer verwijt, is dat u een misplaatst islamofoob discours voert.

"Dus ik ben een vijand van de islam omdat ik de seculiere maatschappij verdedig? Dat is toch onzin? Ik maak altijd een onderscheid tussen de islam in het algemeen en de onaanvaardbare toepassingen ervan. En ik sta aan de kant van alle moslims die geen contradictie zien tussen hun geloof belijden en aan het moderne leven deelnemen. Ik vind zelfs dat de media meer moslims aan het woord zouden moeten laten die gedijen in onze vrije maatschappij. Door altijd maar te focussen op ontevreden moslims, denken de mensen op den duur: 'Die moslims haten ons.'"

U focust zelf toch ook op de fanatiekere vertegenwoordigers van de islam?

"Waar ik op focus, is mijn overtuiging dat een seculiere samenleving niet kan toestaan dat mensen hun godsdienst als hun identiteit zien. Want dan geven ze de regels van die godsdienst voorrang op onze democratische wetten en is het einde zoek."

Vindt u onze eigen waarden superieur aan die van andere culturen?

"Ik ben het eens met wat Winston Churchill zei: 'De democratie is de slechts mogelijke regeringsvorm, met uitzondering van alle andere.' Wij hebben een maatschappijmodel dat heel aantrekkelijk is. Waarom zouden zoveel mensen anders naar hier komen? Dus ja, ik ben gehecht aan de waarden van de Verlichting. Zeker als vrouw. Veel culturen hebben nog altijd moeite met elementaire vrouwenrechten. Dat is fout en ik schroom mij niet om dat ook te zeggen. Links verkondigt altijd dat we 'respect moeten hebben voor andere culturen.' Maar dat mag niet betekenen dat we de ogen sluiten voor misbruiken tegen vrouwen. Ayaan Hirsi Ali (voormalige Nederlands politica, red.) werd lid van de PVDA omdat ze geloofde dat 'wie voor een dubbeltje geboren is ook een kwartje kan worden.' Maar ze verliet de partij omdat ze niks mocht zeggen over het geweld tegen vrouwen in bepaalde migrantengemeenschappen: ze mocht de gemeenschappen in kwestie vooral niet stigmatiseren. Dan zeg ik als vrouw: sorry, maar dat kan niet."

Tot slot: op Twitter noemde u de dit jaar overleden Charles Aznavour 'de compagnon van uw jaren van bohème.' Wat mag ik me bij die jaren van bohème voorstellen?

"In ieder geval geen drugs: ik heb heel mijn studententijd op frisdranken geleefd. Ik heb nooit un paradis artificiel nodig gehad, om het met Baudelaire te zeggen. Zelfs niet in Amsterdam, waar ik nochtans regelmatig naartoe ging en waar je vreemd bekeken werd als je géén joint aan het roken was. Mijn jaren van bohème waren vooral de jaren waarin ik me gulzig overgaf aan muziek en literatuur en precies leefde zoals ik wou. Ik was als student nogal happy go lucky: ik studeerde heel gemakkelijk en kon het me veroorloven om regelmatig te brossen. Ik ging ook graag uit, al hield ik het qua liederlijkheid binnen de perken: ik ging meestal gewoon dansen in de Zulu en de Macoumba, twee dancings op de Vismarkt in Leuven die allang niet meer bestaan. En de dag nadien stond ik op wanneer ik daar zin in had. Ook vandaag leid ik niet bepaald een regelmatig leven. Een tijd geleden kwam de loodgieter een nieuwe verwarmingsketel plaatsen. Hij wilde mijn thermostaat instellen en vroeg me om hoe laat ik 's ochtends opstond. Ik zei: 'Mijnheer, ik denk niet dat er in mijn leven al één week is geweest waarin ik elke dag op hetzelfde uur ben opgestaan.'" (lacht)

En zo verschalkt u de tijd. De jaren lijken niet echt vat op u te hebben.

"Dat heb ik deels te danken aan mijn passionele inborst - ik sta heel nieuwsgierig in het leven en blijf mezelf intellectueel voeden - en deels aan mijn genen: ook mijn ouders hebben er altijd jonger uitgezien dan ze waren. Het is dus niet zo dat ik wekelijks naar de BBB-club ga of een strikt quinoa-dieet volg. Ik denk eigenlijk niet na over mijn leeftijd. U zal mij nooit een rubriek weten schrijven met de titel 'De goeie raad van Tante Mia'. (lacht) In Les Vieux Amants zingt Jacques Brel: 'Finalement, il nous fallut bien du talent pour être vieux sans être adultes.' Wel, ik heb het gevoel dat ook mij dat gelukt is. Ik word dan al een dagje ouder, ik voel me nog altijd niet volwassen."

Voor we afscheid nemen, toont ze me nog haar kerststal: een constructie gemaakt van oorlogsmateriaal, door haar vader in 1943 zelf in elkaar geknutseld. Ze buigt zich vertederd over de witte figuren in de stal. Dan wijst ze naar de schouwmantel en zegt ze: 'De Drie Koningen staan ook al klaar.' De felle columniste is heel even een keurige dochter.

[daanemmen]

Research

Marcel Duchamp 28 juli 1887 - 2 oktober 1968 Blainville-Crevon, France

Met zijn ‘antikunst’ werd de Franse kunstenaar Duchamp een zeer invloedrijk figuur binnen de twintigste-eeuwse avant-garde. Veel kunststromingen van na zijn tijd grijpen terug op zijn controversiële werken die regelrecht indruisten tegen traditionele ideeën over kunst. Zelf was hij actief in de ontwikkelingen van het dadaïsme en het surrealisme. Hij inspireerde kunstenaars van latere kunststromingen als conceptuele kunst, Fluxus en pop art. Naast zijn kunstenaarschap was Duchamp ook een begenadigd schaker, waarvan enkele sporen in zijn beeldende werkt zijn te zien.

Marcel Duchamp, Roue de Bicyclette (Fietswiel op krukje), 1913 (replica, origineel is verloren gegaan)

Een aantal van zijn kunstwerken worden beschouwd als iconen van de geschiedenis van de moderne kunst. Als eerste moet het Fietswiel op krukje worden genoemd. Hij maakte het in 1913. Het is zoals de titel aangeeft letterlijk een krukje waarop een fietswiel met voorvork is gemonteerd. Het betekende een primeur. Het was de eerste keer in de geschiedenis van de beeldende kunst, dat industrieel gefabriceerde voorwerpen als kunst werden gepresenteerd door een kunstenaar. Met dit kunstwerk introduceert Duchamp een nieuw technisch genre, alsmede de term 'readymade.' Het werd in eerste instantie als antikunst beschouwd. Duchamp plaatste een vraagteken bij persoonlijk aan de kunstenaar gekoppeld materiaalgebruik en de verheerlijking van schildertechnische vermogens. Natuurlijk ook omdat hij zich met het concept van de readymade volledig distantieerde van traditioneel kunstenaarsmateriaal als olieverf, marmer en brons. Daarin was Duchamp overigens niet de enige. Ook de kubisten Braque en Picasso hadden een jaar eerder met de introductie van de collagetechniek iets vergelijkbaars gedaan.

Damien Hirst 7 June 1965 Bristol, England, United Kingdom

Archeologen ontdekten op de bodem van de Indische Oceaan een 2000 jaar oud scheepswrak vol met kostbaarheden. Edelstenen, kolossale beelden, gouden munten, spectaculaire sieraden. Honderden objecten werden opgedoken en gerestaureerd. Althans, dat is het verhaal dat kunstenaar Damien Hirst ons vertelt. 'Somewhere between lies and truth lies the truth', aldus het motto van de tentoonstelling.

De gehele tentoonstelling is onecht. Alle objecten zijn met technische perfectie door Hirst en z’n team gemaakt en zijn niet 2000 jaar, maar hoogstens een paar jaar oud. Zelfs de ‘schade’ die de objecten hebben geleden, zoals een missende arm of afgebroken stukjes en het koraal waarmee een groot deel van de collectie bedekt is, is niet echt.

Een aantal objecten hebben weinig ‘archeologisch’. Zoals de beelden van Mickey Mouse en Goofy en een zilveren Transformer (uit de Amerikaanse filmhit Transformers), bedekt in koraal. Ook zijn er portretten van de kunstenaar zelf te zien, evenals van bekende popartiesten. Doet dat af aan de geloofwaardigheid van de tentoonstelling? Zeker. Maar het zet wel aan tot denken over wat wij nu zouden overleveren aan onze nabestaanden. Wat zou er overblijven van onze cultuur? Wat zouden archeologen tweeduizend jaar na ons bestaan van ons terug vinden? Wellicht niks meer dan de ‘legendes’ van Mickey Mouse en Goofy.

_______________________________________

Beeldenstorm

1566

De Beeldenstorm was een vernieling op grote schaal van heiligenbeelden en andere objecten van katholieke religieuze plaatsen door protestanten in de Lage Landen, die plaatsvond tussen 10 augustus en oktober 1566. De beeldenstormers waren uit alle lagen van de bevolking afkomstig. Hoog en laag, rijk en arm, man en vrouw, oud en jong bestormden kerken, vernielden heiligenbeelden en andere kunstwerken en plunderden kloostervoorraden. Hun motieven waren al even verschillend als hun achtergronden. Sommigen haatten de geestelijken met al hun privileges, anderen waren ontevreden over hun eigen schamele bestaan, terwijl weer anderen gewoon nieuwsgierig waren, en de calvinisten meenden de kerken te moeten zuiveren van de ‘paapse superstitiën’. 

Door miswijn op te drinken, ouwel te vertrappen of te voeren aan vogels en heiligenbeelden kapot te smijten, wilden zij deze katholieke symbolen van hun mystieke inhoud beroven en duidelijk maken dat het katholicisme was verworden tot een poppenkast die het ware geloof ontheiligde. Door de kerken te zuiveren van heiligenbeelden, altaren, kunstwerken en andere onnodige luxe meenden de calvinisten de band met de vroegere, in hun ogen zuivere, christenen te herstellen en de eeuwen van corruptie en verering van valse heiligen als het ware weg te wassen. De gezuiverde kerken waren voortaan bovendien geschikt voor de gereformeerde eredienst, waarin Gods woord centraal staat: bijbellezing en bijbeluitleg door een predikant.

Ai WieWie 28 augustus 1957 China, Peking

In 1995 liet Ai een eeuwenoude vaas kapot vallen, Dropping a Han Dynasty Urn. Ook andere historische objecten, dragers van Chinese nationale trots, vielen bij wijze van statement uit zijn handen. Met de fotoserie van deze actie lijkt Ai een einde te willen maken aan de wijze waarop men omgaat met de eigen culturele traditie. Deze iconoclastische daad, het vernietigen van waardevol Chinees cultureel erfgoed, kan je zien als een oproep om af te rekenen met de huidige machtsstructuur. Maar het gebaar verwijst ook naar de iconoclastische traditie van het oude communistische China, waarin Mao Zhedong de oude cultuur van China liet afbreken om een nieuwe communistische heilstaat te maken: de Culturele Revolutie.

Een ander voorbeeld van zijn beeldenstorm is de in 1997 beschilderde, oeroude, neolithische vaas (5000-3000 vC), die hij voorzag van het Coca-Cola logo. Ai Weiwei treedt daarmee in de voetsporen van Andy Warhol.

Warhol doorbrak een taboe met het herhaald afbeelden van een colaflesje, en met het citeren van bestaande beelden uit de consumptiecultuur. Dit past niet binnen het traditionele idee van originaliteit en ‘hoge’ kunst met verheven idealen. Warhol stelde hiermee traditionele ‘hoge’ esthetische waarden ter discussie. Als Weiwei een oude Chinese vaas van het beeldmerk van Coca Cola voorziet, doorbreekt hij het taboe op het ‘beschadigen’ van oud en uniek cultureel erfgoed. Hij roept hiermee vragen op over de gevolgen van globalisering op de eigen cultuur.

_______________________________________

Geschiedenis

Pottenbakken

Voor het bakken van potten is beheersing van vuur nodig en zodra dat er eenmaal was zijn mensen begonnen met potten bakken. Zo’n 13.000 jaar voor Christus verhitte men vormgegeven klei in een open vuur. Deze potten waren bruikbaar maar niet waterdicht en erg breekbaar. In Japan zijn restanten van gebakken potten gevonden van meer dan 15.000 jaar oud.

Vanaf ongeveer 6500 voor Christus werd geprobeerd deze potten waterdicht te krijgen met een laagje slib en werden ze versierd. De potten van toen waren niet mooi rond aangezien ze met de hand werden gemaakt. Dit veranderde met de uitvinding van de pottenbakkersschijf. In het begin (rond 3500 voor Christus) waren dit draaitafels bestaande uit een ronde steen die met de hand in beweging werd gebracht. Al snel verzon men een methode waarbij men de handen vrij had om potten te kunnen vormen en de draaischijf met de voeten aan te drijven. De pottenbakkersschijf die we nu nog steeds kennen werd een feit. Rond dezelfde tijd werd ook een pottenbakkersoven uitgevonden. Deze werd met steenkool gestookt, waarna hete lucht door de potten omhoog werd geblazen. Er werden vele potten tegelijk in de ovens gebakken omdat het een kostbare zaak was deze te stoken. Deze potten werden heter gebakken en waren dus een stuk steviger dan hun voorgangers.

Terracotta leger 259 v.Chr. – 210 v.Chr. China

8000 terracottafiguren die als grafgiften werden meegegeven aan de eerste keizer van China, Qin Shi Huangdi. Het 'leger' bevindt zich tussen de berg Li en het hedendaagse Xi'an. Deze overblijfselen bij het graf van keizer Qin Shi Huangdi behoren tot het UNESCO-werelderfgoed.

Er wordt gezegd dat alle terracottakrijgers gebaseerd zijn op echte mensen, ieder gezicht heeft verschillende eigenschappen en expressies.

[saulsplace]

Jensen ontleedt coronacrisis: ‘Er klopt helemaal niks van. We zijn misleid’

Blijf kalm en raak niet in paniek, zei Robert Jensen op het moment dat het nieuwe coronavirus uitbrak. Nadat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) cijfers had gepresenteerd waaruit bleek dat het virus veel dodelijker is dan de griep, begonnen de media paniekverhalen te verspreiden.

Bijna iedereen liet zich meeslepen. De ene na de andere maatregel werd afgekondigd. Inmiddels zitten de meeste mensen thuis, en zijn scholen en horecagelegenheden gesloten.

We vertrouwen allemaal blindelings op de wetenschappelijke instituten. Maar vertellen zij wel de waarheid?

Machtigste arts ter wereld

Want wie zien we bijvoorbeeld terug als belangrijke donateur van de WHO? De Gates Foundation van Bill Gates.

In 2017 noemde Politico hem ook wel ‘de machtigste arts ter wereld’.

De ‘ongepaste invloed’ van de softwaremiljardair op de WHO leidt tot kritiek, aldus het nieuwsblad. Zo zou de WHO onder meer haar prioriteiten niet op orde hebben.

Gates bepaalt de agenda

Sommige miljardairs zijn tevreden als ze een eiland voor zichzelf hebben gekocht. Bill Gates heeft een gezondheidsagentschap van de VN in Genève gekocht, schreef Politico.

Gates is in het afgelopen decennium de op één na grootste donateur van de WHO geworden. Hij moet alleen de Verenigde Staten nog voor zich dulden.

De miljardair bepaalt in feite de agenda van de organisatie.

Misleid

En aangezien de VS dreigt de financiering terug te schroeven, zal de invloed van Gates waarschijnlijk alleen maar toenemen.

Wat is Bill Gates van plan? “De wereldbevolking met 10-15 procent terugbrengen door mensen te vaccineren,” zegt Jensen.

In de Jensen Show van woensdag legde hij uit waarom de cijfers over het coronavirus die de WHO ons heeft voorgehouden, niet kloppen.

“We zijn misleid met een gecoördineerde aanval op onze vrijheid, die we nu zo makkelijk weggeven. En alle politici gaan er met gestrekt been in, zonder enige nuance.”

Bekijk de uitzending van woensdag hieronder:

#coronavirus #coronacrisis #gates #jensen #vn #wereldgezondheidsorganisatie

[compactjorddijkstra]

De stageperiode bij Daniel werd eerder dan verwacht beëindigd. (Daniel heeft hier een globale toelichting op gegeven, die te vinden is in het stukje Reflectie). 

Toen mijn stageperiode bij Daniel tot een einde kwam stond ik er even alleen voor.

Door mijn studie onderbreking van een half jaar in het  3e studiejaar wist ik dat het belangrijk is dat ik mijzelf de resterende periode bezig hield, de tijd die ik had kon benutten om door te groeien als ontwerper en mezelf voor te bereiden op het afstuderen.

Ook had Daniel mij een aantal handvatten gegeven waarmee ik op eigen kracht de resterende leerdoelen kon halen.

Dit heb ik als volgens aangepakt:

- Pixel Display 2.0 -

Om mijn gewenste skills te ontwikkelen heb ik een lopend project weer opgepakt. Het ombouwen van oude computerschermen naar een goedkoop pixel art display.

In het verleden heb ik dit project moeten laten rusten omdat ik de kennis nog niet had om het te realiseren. Door dit weer op te pakken kon ik mezelf meer ontwikkelen in lassen, coderen en plannen.

Het was aangenaam om te merken dat ik ik sinds de vorige keer dat ik bezig ben geweest met dit project al veel ben gegroeid in mijn skills.

- Silent disco huisfeest -

Waarmee ik ook mijn organisatie en planningsvaardigheden mee heb kunnen oefenen is het geven van een groot huisfeest. Waarvoor in een korte tijd heel veel geregeld moest worden, onder andere een bewaker, silent disco headsets, een thema, vormgeving voor social media en genoeg vermaak voor iedereen.  

Voorbereiding afstudeeronderzoek

Tijdens mijn stageperiode heb ik me regelmatig gericht op brainstormen, het maken van aantekeningen en online onderzoek doen ter inspiratie en oriëntatie. Hierdoor is bij mij een idee ontstaan dat ik als uitgangspunt wil nemen als onderwerp voor mijn afstudeeronderzoek: het ontwikkelen van een realiteit uitbreidende wearable. Een technische toevoeging aan het menselijke lichaam om zo 

Ik ben toen naar Jurian Strik gestapt om samen met hem rond de tafel te gaan zitten en te bespreken hoe ik dit onderzoek het beste kan starten en waar ik voor op moet passen.

Hij gaf aan dat hij het een heel interessant onderwerp vond en gaf me wel de tip om waakzaam te blijven dat ik niet te veel de rol van ingenieur op me zou nemen. Een tweede opmerking die ik ter harte neem is: ook al is het mijn doel om iets functioneels te maken moet ik wel blijven speculeren en reflecteren om zo niet te snel een tunnelvisie te krijgen.

Ook heb ik om mezelf meer te verdiepen in wat al gedaan wordt met het onderwerp  de expositie “Body Control” in Arnhem bezocht. Hier werd mijn stelling dat een functioneel ontwerp veel meer tot de verbeelding spreekt bevestigd. Er zaten hele mooie werken tussen maar bijna niks lokte echt iets uit omdat je er niet mee kon interacteren.

- Betrokken blijven -

Ik ben in de periode na stage ook veel bezig geweest als technische ondersteuning voor andere creatives in mijn omgeving. Bijvoorbeeld het installeren van Max Rijkers zijn nieuwe laptop die fungeert als het brein van een verkocht werk. Iets technisch fail en hufter proof maken voor iemand anders liet me inzien dat hetzelfde voor mijn eigen werk van belang is. plus technische ondersteuning bij projecten is iets waar ik later misschien mijn geld (deels) mee kan gaan verdienen.

[nikliet]

Asra from The Arcana! I wanted to practice small, contained backgrounds, similar to how they draw the 2d character art in Dragalia Lost. I drew this back in 2020.

#asra alnazar #asra the arcana #the arcana #the arcana game #faust the arcana #fanart #nik liet art

[josjeblogt]

De diagnose

donderdag 24 januari 2019

De diagnose

Mijn man is iemand die zich regelmatig erg druk maakt als hij ergens een pijntje heeft. De angst dat hij iets heel ergs onder de leden heeft, is er altijd.

Mijn man vond een jaar geleden bloed in zijn ontlasting.

Hij maakte zich verschrikkelijk druk.

Gezien zijn hypochondrische inslag was het mijn taak om hem gerust te stellen. Zoals ik dat al jaren deed.

Hij wilde toch door voor onderzoek. En kwam terecht bij Helder Klinieken in Amsterdam.

Ze vonden aambeien en behandelden hem hieraan door middel van de elastiekjes methode.

Maar de bloedingen verdwenen niet. Sterker nog. Werden erger.

In juni begon mijn man met lijnen, omdat hij veel te zwaar is.

Doordat zijn eetpatroon veranderde, dachten we toen, begon hij ineens winden te laten waarbij bloed mee kwam.

Ik stelde hem weer gerust. De behandeling met de elastiekjes ging door.

Tot de boel ‘rustig’ was daar beneden maar bloedingen en winden door bleven gaan.

Mijn man maakte zich zo druk dat hij de dokter vroeg om doorverwijzing voor een endoscopie.

Die vond plaats op donderdag 24 januari 2019, de verjaardag van mijn dochter.

Tot het moment dat we de kamer van de arts inliepen voor de uitslag, maakte ik me niet druk. Het was vast niks.

Maar helaas. Ik zat fout.

Slecht nieuws

“Ik heb geen goed nieuws voor u” zei de arts, “u heeft darmkanker”.

Daarna wees ze op een plaatje aan waar de tumor zat. Dat die er zeker al een jaar zat. Dat ze wel een biopt genomen had, maar niet hoefde te wachten op die uitslag om zeker te weten dat haar diagnose klopte.

Ze vertelde over uitzaaiingen. Die er konden zijn.

Lymfe-klieren, longen, lever... als een soort droom ging ze door. Dit was niet echt. Dit kon niet echt zijn. Hoe? Hoe kan dit?

Ik voelde paniek. Hoe heb ik het zo lang fout kunnen hebben?

Hoe heeft de Helder Kliniek dit niet eerder kunnen constateren? Hoe erg is het dat we dit “zeker een jaar” na het ontstaan van de tumor horen? Gaat mijn man dood?

Hoe groot is de kans op uitzaaiingen?, hoe groot is de kans op genezing? Hoe... hoe... hoe...

De vragen tolden in onze hoofden. We keken elkaar aan. In pure angst, verwarring en paniek. Ik barstte in huilen uit. Mijn man was in shock.

De arts verwees ons door naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, het beste “kanker-ziekenhuis” van Nederland.

Daar zouden we waarschijnlijk tien dagen later terecht kunnen voor MRI, CT, bloedonderzoek.

Pas daarna zou iets kunnen worden gezegd over het verloop. De kansen, de behandeling.

We kregen een hand. En toen stonden weer buiten de kamer van de dokter.

We omhelsden elkaar.

Ik wilde zeggen dat alles goed zou komen, dat het vast mee zou vallen allemaal, dat hij hier bovenop zou komen.

Maar ik kon het niet.

Ik wilde het wel.

Maar ik twijfelde aan mezelf, omdat ik het de eerste keer ook ‘zo fout gehad had’. Er was niet niks aan de hand, het zat niet tussen zijn oren.

Ivo heeft Darmkanker.

Vanuit de kliniek reden we naar huis. Dwars door het drukke centrum van Amsterdam. Ik durf niet zo goed in het donker auto te rijden, maar het moest.

Verdoofd

Ik verbeet mijn tranen. Ik moest nu sterk zijn.

We spraken niet veel in de auto. Wisten even niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. Ivo sprak een paar keer uit dat hij mij niet alleen kon achterlaten. Dat dit zijn allergrootste nachtmerrie was. En dat hij niet wist hoe hij de aankomende periode tussen angst en vrees moest doorkomen.

Ik voelde hetzelfde.

Een gevoel van; dit gevecht gaan we samen aan.

Al ben ik zelf ook chronisch ziek (ik heb een aandoening waarbij mijn botten makkelijk kunnen breken en niet of nauwelijks helen), dit gevecht voeren we samen.

Ivo heeft jaren aan mijn bed gezeten als ik weer in het ziekenhuis lag.

Heeft al die jaren voor mij gezorgd als ik het even niet kon. Helpt me nog steeds alle dagen met dingen die ik niet kan, vanwege mijn ziekte.

Hoe moesten we dit samen doen? Hoe zouden we hier samen doorheen moeten gaan?

Wat wordt er eigenlijk van je verwacht hoe je omgaat met zo’n bizar bericht?

Ivo belde vanuit de auto wat mensen die ons nabij zijn.

Zijn vader, zijn zusje, zijn stiefbroer. Zijn baas. Mijn zoon. Niet mijn dochter, want die heeft toetsweek en kan dit er nu niet bij hebben.... zo waren we de eerste stap aan het zetten... het vertellen en delen van wat er aan de hand was.

Iedereen was ontzettend lief en reageerde geschokt. Dit kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Want Ivo had niemand verteld dat hij al een jaar onder behandeling stond voor aambeien.

Iets dat compleet los heeft gestaan van het ontdekken en het ontstaan van deze tumor. Of misschien zelfs zijn de aambeien ontstaan door de tumor. Dat kan ook.

Iedereen wilde gelijk langskomen.

Maar daar hadden wij even geen behoefte aan.

Het is gek, eigenlijk ben je bezig anderen te troosten, omdat iedereen compleet gebroken en verslagen is door dit nieuws. Maar waar haal je de energie vandaan om anderen te troosten?

Terwijl ik na het uitlaten van de honden, thuis, even bij een buurvrouw aanbelde om mijn emotie met haar te delen, belde Ivo thuis wat meer mensen op.

Een van hen had in inmiddels dingen gelezen over hoe je als kankerpatiënt om kunt gaan met de wetenschap dat je leven vanaf nu op zijn kop staat en nooit meer hetzelfde zal zijn qua zorgeloosheid. Hij kwam met een lijstje punten waaraan we houvast zouden kunnen hebben. 

Toen ik thuis kwam van het bezoekje aan onze buren, liet Ivo me lezen wat hij had bedacht:

“Ik moet alleen met mijn herstel bezig zijn en alles wat ik die moet in dit licht staan.

Ik hou het beeld voor me: Josje en ik als bejaarden op een bankje, hand in hand in het park. Dat is mijn doel!

Fatale gedachten: heeft het zin? Nee. Het heeft geen zin om ‘wat als’ te denken. Je gaat dit stap voor stap aan, het is zinloos om te denken aan wat er kan gebeuren in de ergste vormen, doe dat dan ook niet!

Hou een positieve mindset! Je wordt beter. Je gaat herstellen! Je moet knokken.

Zorg voor weinig stress! Doemdenken is ook stress en hele heftige stress, herstellen doe je door positief te blijven en stress en negatieve gedachten uit te bannen.

Ik ben beresterk. Dat blijf ik ook.”

Bij deze tekst heeft Ivo een plaatje gezocht van twee oude mensen, op de rug gezien, samen op een bankje in het park. Als ik het plaatje zie, moet ik huilen. Onbedaarlijk huilen.

Ja natuurlijk willen we samen oud op een bankje! Ja natuurlijk willen we knokken en overwinnen!

Ivo en zijn vader hebben samen een positieve stap gezet. En ik voel naast de paniek en dankbaarheid een klein beetje hoop.

We hebben beiden geen trek en gaan na n muizenhapje naar bed.

Die nacht liggen we tegen elkaar aan.

Hand in hand. Voet tegen voet.

Ik luister naar Ivo zijn ademhaling en de tranen lopen me over de wangen. Ook bij hem.

We praten, we huilen, we knuffelen. We slapen niet.

#blog #kanker positiviteit

[hetism]

2010′s Auf Wiedersehen

En zo was er weer een decennium voorbij. Op naar 2020 (het jaar waarin we alles hopelijk scherp zien)! Persoonlijk had dit decennium diepe dalen met (het afscheid nemen van) onze kinderwens en de stress rond het verbouwen van het huis, maar er waren ook veel mooie dingen: trots op ons zelfgebouwde huis en gelukkig met mijn (nu) vrouw. En natuurlijk fijne vrienden en familie, lekker eten en veel mooie muziek en concerten. Wereldwijd gingen we van financiële crisis tot extinction rebelion, dus die 20/20 sight kunnen we straks goed gebruiken. Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en een roaring 20′s!

Nu nog even terugblikken met mijn 20 albums van de 2010′s in chronologische volgorde. Klik op het jaartal om de Spotify-link te openen (ps vaak niet voor kinderoren geschikt)

Janelle Monae – The Archandroid (2010)

Nassira wees me op dit album en sindsdien heb ik het stuk gedraaid. Sarina was ook gelijk weg van deze androgyne sci-fi r&b rebel. In 2011 live gezien op North Sea Jazz.

Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)

Kanye mag dan een irritante egoïstische narcist zijn maar in de 10′s veranderde hij het geluidlandschap van hiphop: dit is zijn magnus opus. Beste nummer Gorgeous en niet te vergeten de briljante verse van Nicki Minaj op Monster.

The Weeknd – House of Balloons (2011)

Begin 10′s was de tijd van de blogosphere. Ik checkte allerlei blogs voor de beste nieuwe muziek. Opeens dropte overal een soort dystopische r&b uit Canada in drie mixtapes. Nog steeds goed. Binnen no time was er van 1 van de nummers een illegale remix video met een terminator rip, ongelofelijk genoeg staat die nog op het internet!

Frank Ocean - Channel Orange (2012)

Nog meer sferische r&b. Frank Ocean komt uit de rauwdauw crew Odd Future Wolf Gang Kill Them All, die ook Tylor the Creator en Schoolboy Q voortbracht. Het schetsmatige album Channel Orange doet me nog het meest aan een Marvin Gaye album denken (there I said it). Zijn Tumblr-brief (dankzij hem en Chescaleigh, zit ik hier) dat het album deels over een man ging doorbrak grenzen en bracht wat hoognodige normalisatie in de nogal homofobe hiphop-scène.

Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city (2012)

En toen was er een nieuwe poëet opgestaan. Kendrick Lamar combineerde de storytelling van veel van zijn voorgangers met introspectieve bespiegelingen over zijn eigen rol erin (the art of peer pressure).

Op een zwoele avond in de Ramen en sake joint in de Lower East Side in New York zat iedereen erop te viben.

Chance the Rapper - Acid Rap (2013)

Unsigned hype en de terugbrenger van soulsamples in Hiphop. Geen diepere lading maar wel mooie muziek. Collegerap noemen ze het.

Beyoncé - Beyoncé (2013)

Het eerste album waar Beyoncé echt het meidengroep imago van zich afschudt en zich ontpopt tot the Queen of pop. Alleen om die geweldige feminist gif en de 7/11 video al de moeite waard. Zonder aankondiging gedropt, alleen dat was al flawless. Door dat hele Tidal gedoe heb ik Lemonade gemist, wat eigenlijk een beter album is, maar dit heb ik veel geluisterd (nadat ik het ergens van een forum had gedownload, want dat deed je toen nog).

D’Angelo - Black Messiah (2014)

Bam! Op de valreep van 2014 was er zo maar een nieuw album van D’Angelo. Tien jaar niks gehoord behalve vage geruchten en daar is ineens een indrukwekkend kwaad soul album van de Nu Soul man waar Q-Tip, Questlove en Erykah Badu tegen op kijken. In maart 2015 zien we hem in Paradiso: indrukwekkend! Kijk vooral ook deze docu over het album.

Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly (2015)

In 2013 werd George Zimmerman, neighbourhood vigilante, vrijgesproken van het doodschieten van de 13 jarige Trayvon Martin. Het is het begin van de Black Lives Matter beweging. De VS wordt verscheurd door de dood van onder andere Michael Brown, Eric Garner en Sandra Bland. Deze iconische foto en de hartverscheurende video van de vriendin van Philando Castile tonen het gezicht van institutioneel racisme. Allright van dit album wordt de soundtrack van de beweging. De samenwerking tussen jazzmuzikanten en Kendrik Lamar maakt het een moderne classic die moeiteloos past in de rijtjes van de Golden Age of Hip Hop.

Drake - If You’re Reading This It’s Too Late (2015)

Spotify herinnerde me eraan dat ik al sinds 2010 een account heb daar. Toch was het in het begin een woestenij: amper muziek te vinden. Half de 10′s was Soundcloud de plek waar je nieuwste muziek ontdekte. Emorapper Drake was al doorgebroken en ik hoorde veel van hem bij de radioshow Lijn5. Hij dropte zijn nieuwe nummers eerst op Soundcloud, zoals het geweldige Days in the East (treurend over Rihanna die hem verlaten heeft). Op dit album (officieel mixtape) rapt hij het ene moment snoevend om vervolgens weer melancholisch te zingen. Het jaar is peak-Drake want in oktober brengt hij ook nog eens de super hit Hotline Bling uit (die Erykah Badu inspireert tot een fantastich concept mixtape).

Linde Schöne - Liefde van de Vloer (2016)

In 2015 kwam de grote stroom vluchtelingen uit Syrië aan. In Nijmegen werd het grote vluchtelingenkamp Heumensoord opgericht. Met mijn werk deden we de coördinatie van vrijwilligers. Een van onze coördinatoren liet  in 2017 trots een video van haar dochter zien. Het was het begin van mijn muzikale liefde voor Linde. Elektronische neder R&B van de bovenste plank. In 2017 zagen we een episch concert in haar hometown.

Solange - A Seat at the Table (2016)

2016 was sowieso een bijzonder muziekjaar. Solange Knowles (de zus van) brengt een concept album dat gaat over de zwarte Amerikaanse ervaring vanuit een positie van kracht. Ze werkt met een brede reeks van producers en maakt arty video’s. Een totaal kunstwerk.

Frank Ocean - Blonde (2016)

Reikhalzend keek iedereen al uit naar het nieuw album en het is zo mogelijk nog eclectischer dan de eerste. Bij mijn eerste keer luisteren dacht ik: het is zo fragmentarisch, het valt uit elkaar. Maar als een echt ouderwets album groeit het helemaal op je. Het is wel echte koptelefoon muziek.

Anderson .Paak - Malibu (2016)

En dan ook nog het album van de nieuw ontdekte protegé van Dr. Dré. Anderson combineert soulzang met rap en weet in beide te overtuigen. 

Kelela - Take me apart (2017)

Oké als je dit lijstje doorscrollt weet je inmiddels dat ik een hang naar melancholische elektronische r&b heb. Kelela drukt dus op alle juiste knopjes. Het concert in de Tolhuistuin was geweldig en het remixalbum mag er ook wezen.

Oumou Sangaré – Mogoya (2017)

Oumou Sangaré gaat al lang mee. Ik zag haar al eens op de Valkhof Affaire in  de jaren negentig. Met dit album breekt ze opnieuw door met haar zelfbewuste boodschap en een hoofdknik naar moderne dansmuziek. Nog hetzelfde jaar gezien op het Afrika festival Hertme. Helaas moest ik eerder weg om de trein te halen, want het was geweldig. Ook zij had een tof remix album en check ook de spectaculaire clip voor Kamelemba.

Ronnie Flex - Nori (2018)

Vanwege zijn hit zusje mocht je natuurlijk niet houden van Ronnie Flex, maar Ronnie trekt gewoon zijn eigen pad en de b-kant is het legendarische Draken in m’n cup. Als ie vervolgens in 2018 dit keiharde trap-album brengt kun je alleen maar buigen. Eén van de grootste artiesten van Nederland.

Janelle – Dirty Computer (2018)

Constant verrassend is Jannele. Dit is weer een heel mooi, maar ook heel ander album. Losser, vrijer, swingender zonder haar oog van gender en seksualiteitsthema’s te halen. In Paradiso zien we een stadionwaardige show op 15 meter afstand. Check ook de clip met de (Nederlandse) vaginabroek voor Pynk.

Wand – Laughing Matter (2019)

Van Kees heb ik de gewoonte overgenomen om regelmatig concertagenda’s door te ploegen en wat te boeken. Zo zagen we in 2018 Wand in Doornroosje. Poppy songs in met feedback doorzeefde vuige garagerock. Ik was meteen verkocht. 

Solange – When I get home (2019)

Oké 2019: nieuw album van Anderson .Paak, alle soundclouds van Drake in 1 album en laten we ook het debuut van S10 niet vergeten, maar mijn meest geluisterde album van 2019 was toch deze. De zussen Knowles run the world, zoveel is inmiddels wel duidelijk.

Oh ja sinds 2016 verzamel ik mijn favoriete nummers in playlists. Check ze allemaal: 2016, 2017, 2018, 2019. Een selectie van mijn favoriete video’s van de 10′s vind je in deze playlist.

[melanieakvstjoost]

Het belangrijkste doel voor mij was minder nadenken/onzeker zijn en meer plezier hebben. Ik ben veel nieuwe dingen gaan proberen deze periode en dat heeft mij zeker veel opgeleverd. Het ‘heel goed doen’ was onderhevig aan nieuwe dingen proberen, want dat was al een goed genoeg doel. Ik merk dat ik ondanks de hele hoop problemen die ik op persoonlijk vlak heb, veel meer voldoening heb gehaald uit wat ik toch heb kunnen maken, ondanks dat veel nieuw was. Ook juist die nieuwe dingen proberen was een van mijn doelen. Het liefste blijf ik bij mijn papier en verf, maar er is nog zo veel meer wat ik kan doen. Ik heb geproefd van Ilustrator, Dragonframe, Arduino, de lasersnijder en vooral van het maken van een stop motion film. 

Naast dat ik veel nieuwe technieken geleerd heb, blijf ik wel erbij dat traditionele media het beste bij mij past. Mensen herkennen mijn werk aan het ruwe, niet altijd afgemaakte handschrift. Wel wil ik graag nog meer mezelf verdiepen in het combineren van digitale technieken samen met mijn traditionele handschrift. Dit is een doel wat ik al had toen ik op St Joost kwam. Doordat ik nu wat meer van de digitale kant heb geproefd, ben ik al weer wat verder bij dat doel. Ik wil vooral graag kijken naar grafiek. Hoe kan ik bijvoorbeeld Illustrator inzetten om etsen te maken? Of hoe kan ik een boekje maken van mijn illustraties? 

Een goede planning maken, iets wat ik ook graag wilde doen, is deze periode niet goed gelukt. Dit heeft vooral te maken met de persoonlijke omstandigheden en mijn niet al te beste fysieke/mentale gezondheid die daar bij hoort. Mijn plan om te plannen is wel met een goede reden in duigen gevallen. Ik heb deze periode wel veel beter naar mezelf en mijn lichaam geluisterd. Als ik pauze nodig had, nam ik die ook. Hierdoor heb ik veel beter in deze periode gestaan dan in de propedeuse. Ik vond dit veel fijner, dan al die stress. Natuurlijk had ik nu ook stress, zeker wel, maar ik ben er beter mee om gegaan.

Voor mijn minorkeuze wil ik waarschijnlijk gaan voor Immersive Storytelling. Ik denk dat ik daar goed en breed kan spelen met storytelling, precies wat ik wil. Vorig jaar ben ik naar de expo geweest en was gelijk verliefd op hoe veel mogelijkheden dat er waren om een verhaal te vertellen. Dat wil ik graag verkennen. 

Deze periode heb ik ook meer ruimte gemaakt voor het ontdekken van andere makers. Dit heb ik ook in mijn onderzoeksverslag goed aan bod gebracht. Ik ben weer een aantal keer naar de mediatheek gegaan en heb weer ontdekt hoe fijn dat is. Vooral op het gebied van graphic novels en stop motion heb ik een aantal dingen gelezen als onderzoek naar de strip en de animatie. (Onder andere Emily Carroll, Art Spiegelman, Farel Dalrymple, The Quay Brothers, Nina Gantz). Ook Sarah’s aanraders elke week en haar liefde voor boeken en print inspireerde mij enorm.

Ook was het heel bijzonder om een van mijn favoriete illustrators, Iris Compiet te zien op Playgrounds. Haar panel was heel erg inspirerend. Ze vertelde over het feit dat ze eigenlijk graphic designer was en ooit besloot om voor haar droom te gaan om fantasy illustrator te gaan, omdat dat is wat ze het liefste deed. Dat liet me ook wel erg goed zien dat er niks belangrijkers is dan gaan voor je werk en houden van wat je doet.

#slb #jaar2 #reflectie

[kunst-en-geluid]

Theater op ‘t Zand – een ervaring om met aandacht te koesteren!

Prachtig zonnig weer, een relaxte sfeer, mooie natuur en zand, heel veel zand. Ook dit jaar was er weer een Theater op ‘t Zand op het Kootwijkerzand afgelopen zaterdag 21 juli.

Doordat mijn middagafspraak elders verviel, kon ik toch zomaar dit gratis festival bezoeken. Toen ik aankwam was het festival al een uurtje of twee aan de gang. Het was lekker druk, overal lagen mensen onder parasols en op kleedjes te genieten van eten, drinken, elkaar en het programma. Ook op de uitkijktoren stonden al heel wat mensen. Tussen alles door liepen mensen te struinen op weg naar etenstentjes en programmaonderdelen.  Die waren weer erg gevarieerd: verschillende soorten muziek, kindertheater, schminken, koorddansen, ‘ballet performance’ in de lucht, walking-straattheater, dicht- & schilderkunst. Echt voor iedereen wat wils.

Ik had me voorgenomen in ieder geval 3 onderdelen te bezoeken en die beschrijf ik hieronder.

Mijn eerste doel was een kunstwerk van Davitha van de Kuilen. Een voorproefje daarvan had ik al gehad op de tentoonstelling ‘Over grenzen’ in Museum Nairac. Daar heeft ze een soortelijk schilderij op doek gemaakt. Werkwijze en onderwerp waren hetzelfde. Ik was toen niet heel erg enthousiast en was benieuwd hoe dit locatiegebonden werk zou uitpakken [zie mijn blog over die tentoonstelling die nog tot 29 september 2018 te zien is]. Ik werd niet teleurgesteld. Het was een totaal ander kunstwerk dan in het museum. Dit werk bestond al uit meerdere delen dat als een panorama op hoge palen was bevestigd. Je kon het kunstwerk betreden en omdat het rondom je was werd je er echt in betrokken. Al rondkijkend kreeg je een prachtig beeld van het uitzicht over het zand zoals je dat vanuit de uitkijktoren hebt. Het was alsof je rondkijkt, stilstaat, het beeld even vastzet….. en dan weer verder gaat naar het volgende beeld.

Davitha koos ervoor de beleving ook al te beïnvloeden door een groot doek neer te hangen met een uitnodiging:

Dus je zag allerlei mensen nadenken, overleggen met elkaar, een stuk hout beschilderen of beschrijven en bij één van de doeken in het zand plaatsen. Dit actieve trok ook weer andere mensen die zich afvroegen wat daar gebeurde. Een prachtige manier om publiek te trekken en vooral om hen te laten nadenken over wat dit werk met hen doet, waarom een bepaald beeld hen juist aansprak. Door hun interventie werd ook het publiek onderdeel van het kunstwerk. Een heel mooi geslaagd werk.

Hierna wilde ik naar een theatervoorstelling van drie ex-studenten muziektheater van ArtEZ Arnhem. Maar omdat die voorstelling een half uurtje werd uitgesteld, ging ik eerst in de rij staan bij Afhaalpoëzie. Al bij de informatiebalie van het festival had ik een menukaart meegenomen. Net als in een snackbar of bij de chinees kon je hier op naam en nummer iets bestellen. En in dit geval dus geen vette hap of nasi (kroepoek en sambal erbij?), maar (zoals ze zelf zeggen:) ‘Voedsel voor de geest. Gedichten in vele smaken’. En er was voldoende keuze: naast 34 standaardkeuzes nog aparte kindermenu’s, miniaturen, poëzieposters en Fryske gedichten.

Voor de gelegenheid waren er zelfs ‘poezie van de dag- schotels’. Al 10 jaar maakt dichter Û( Ûtsje van Gorkum) zelf al deze gedichten en deelt ze om niet.  Er stond al een aardige rij voor het ‘po-eethuisje’ dus ik had voldoende tijd mijn keuze te maken. Op een bord hingen voorbeelden van de poëziekaarten, maar ik liet me graag verrassen. Dat niet iedereen het concept begreep bleek wel uit een vraag die ik een man zijn vrouw hoorde stellen: ‘Zijn dat nou tarot-kaarten´? ;-)  Maar het waren gelukkig hele andere kaarten. Mijn keuze viel op gedicht nummer 10 ‘Als ik hier stil blijf staan’ [gelukkig hier en nu]. Dat paste wel bij het feit dat ik hier daadwerkelijk stilstond in de rij. Maar ik wilde vooral graag weten of het gedicht aan zou sluiten bij mijn verlangen in het leven wat meer stil te staan en daar – als coach – ook anderen bij te helpen. Na 6 wachtenden voor me was  ik eindelijk aan de beurt. En gelukkig was dat niet zoals in een snackbar: na je bestelling kreeg je direct geleverd!

Ik vroeg om gedicht 10 met een beetje aandacht & gelukkig had dichter U dat beschikbaar. Hij nam alle tijd om het gedicht te pakken en rustig, geconcentreerd aan mij persoonlijk voor te dragen. Dat voelde wel speciaal. En het was ook nog eens een prachtig gedicht dat stilstaan verbond met natuur en met relaties: heel mooi. En daar bleef het niet bij. Met alle aandacht pakte hij het mooie kaartje met het gedicht in een enveloppe en plakte hem dicht. Niks geen gehaast, zoals in een snackbar. Ik voelde me echt persoonlijk gewaardeerd door het geheel !

Na dit moois was ik nog ruim op tijd om het stuk ‘The Art of Being Afraid’ mee te maken. In de ‘Zandcourant’ had ik gelezen dat ze het zagen als een ‘requiem waarin we afscheid nemen van de angst. We proberen het aan te gaan, te accepteren, en te begraven in het zachte zand van de Veluwe. Een muzikaal ritueel voor viool, cello en stem.’ Dat sprak me direct aan en was zeer de moeite waard. We werden opgewacht door een iemand met viool en iemand met een glazen pot bij zich. Toen zich zo'n 20 mensen hadden verzameld, kreeg iedereen een kaartje met het verzoek daar je grootste angst op te schrijven. Dat bracht al wat verwarring. Sommige mensen waren bang dat hun hele ziel en zaligheid voor de groep blootgelegd moest worden, anderen hadden toch veel moeite een angst te benoemen (.. of durfden ze het niet…). Als je het had opgeschreven moest je het kaartje in de pot stoppen. Toen werden we uitgenodigd achter de twee aan te gaan –  twee aan twee – terwijl ze uit de drukte wegliepen het zand op. In de rij werd al heel wat onderling besproken wat dit toch ging brengen. En mooie manier om nu al mensen in gesprek te krijgen.

In een ‘duinpan’ ging iedereen in een kring staan terwijl we met vioolgeluid werden duidelijk gemaakt dat we ‘hier tezamen bijeen zijn en onze mantel afgooien’ en we mochten ‘2 maal diep zuchten en onze ogen sluiten’. Dit bleek als een rode draad – een soort mantra – door de hele voorstelling heen te gaan.  Toen werd ons een verhaal van ontmoeting op de Dam verteld en na het ‘mantra’ gingen we weer verder naar de volgende (pleister)plaats.  

Hier werd het voor mij daadwerkelijk een requiem, extra versterkt door een nieuwe rituele vorm. Een derde muzikante op cello stond ons al spelende onder afgeschermd onder bomen op te wachten. Terwijl in latijn een lied over het ‘Agnus Dei’ en onze ‘peccato’(?) werd gezongen, goot een van de spelers water uit een zwarte kan in een zwarte aarden kom. Hij waste zijn handen en schudde ze droog. Toen ging hij langs alle deelnemers en nodigden hen uit hetzelfde te doen. Werden met onze handen onze schulden of angsten ook weggewassen? Of wasten we onze handen in onschuld, zoals Pilatus eens deed als rechter bij de veroordeling van Jezus – het Agnus Dei uit de Bijbel?  Hadden wij geen deel of schuld aan onze angsten? Het publiek was stil en aandachtig. Misschien hadden ze ook wel zulke gedachten. [Het deed me denken aan de performancekunst voor kerkdiensten die Stefan Belderbos maakt]. Lang nadenken of napraten was er niet bij, we gingen door naar de volgende – en laatste – locatie.

We zaten op een zandheuvel en keken de zandvlakte over. Voor ons stonden de violiste en de andere speler, de cello-speelster liep daarachter en was bezig met een wensballon. Op een gedragen toon werd ons verteld wat een wensballon volgens de wet was en waar je juridisch bij het oplaten daarvan rekening mee moet houden.

Opnieuw een verhaal van een ontmoeting en opnieuw gezang in latijn. Ook het mantra werd weer uitgesproken.

Toen werd een gat gegraven terwijl ze ritmisch en afwisselend zongen in het latijn en later Nederlands. Alle briefjes werden in het gat gegooid en men schepte dat op dezelfde wijze weer dicht. We hadden onze angsten weggedaan, maar werden opgeroepen ze te blijven herinneren.

Op de terugweg nog even de uitkijktoren beklommen. Terwijl ik het weidse uitzicht  bewonderde zag ik de plekken waar ik vanmiddag 3 prachtige ervaringen had gehad. En dan te bedenken dat er nog veel meer moois was vandaag. Om te koesteren zo’n festival!

Links:

Theater op ‘t Zand: http://www.theateroptzand.nl/

Davitha van de Kuilen: http://www.davitha.nl/

Museum Nairac: http://nairac.nl/

Blog over tentoonstelling in Nairac:http://kunst-en-geluid.tumblr.com/post/175641866962/net-over-de-grens-tentoonstelling-over

Afhaalpoezie: https://www.afhaalpoezie.nl/

The Art of Being Afraid: Maartje Goes, Jentley Drieman & Stan Geurts:

Maartje Goes: http://www.maartjegoes.nl/

Stan Geurts: http://www.stangeurts.nl/

Jentley Drieman: http://www.jentley.nu/

Stefan Belderbos: http://www.stefanbelderbos.nl/

#theater op 't zand #open lucht #locatietheater #locatiekunst #davitha van de kuilen #Nairac Museum #afhaalpoëzie #the art of being afraid #ArtEZ #maartje goes #stan geurts #jentley drieman #stefan belderbos

[leonvanrossum]

De droom die werkelijkheid wordt… exchange in Stockholm!

Met dit artikel ben ik winnaar geworden van het Mobility Award 2017 uitgereikt door het Nationaal Agentschap ERASMUS+, ter ere van het 30 jarige bestaan van dit geweldige EU mobiliteitsprogramma. Ik heb geschreven over mijn tijd als exchange student in Stockholm (2012) aan de KTH. Ik had een ERASMUS beurs gekregen.

TU Delft artikel: www.delta.tudelft.nl/article/humans-tu-delft-leon-van-rossum

Het begon met een droom, een droom om voor langere tijd in het buitenland te wonen… maar waar kwam die droom vandaan? Laten we beginnen bij het begin.

Ik ben in Zimbabwe geboren, heb een Nederlandse vader en een Chinese moeder. Mijn eerste levensjaar begon redelijk spectaculair. Ik werd rondgedragen in traditionele buidelzak door onze zingende Zimbabwaanse huishoudhulp in de Afrikaanse bush, vervolgens bezoekjes gemaakt aan het Sydney Opera House en de Verboden Stad in Beijing, en ten slotte van dichtbij kennis gemaakt met de Nederlandse architectuur in Madurodam. Kortom, voordat ik één jaar werd, kon ik mezelf al een echt wereldreiziger noemen met maar liefst vier continenten afgetikt. Van mijn vierde tot mijn zesde jaar in Portugal gewoond, waar ik op een Britse school zat en probeerde te schakelen tussen Portugees op straat, Chinees thuis, en Engels op school. Vanaf mijn zesde jaar zijn we met ons gezin in Nederland gaan wonen, en daar gebleven.

Terug naar die droom. De verre vakanties met het gezin waren erg tof, maar toch miste ik iets. Je reist rond, ziet en proeft in zeker mate de cultuur, spreekt af en toe locals, maar of je echt in een land bent geweest na een halve maand de toerist te hebben uitgehangen? Ik had het gevoel van niet. Vandaar die droom: om een keer helemaal in een andere cultuur en samenleving te kunnen opgaan! Op dat moment zat ik het eindexamenjaar, en had ik geen idee hoe ik dit ging realiseren.

In 2010, ben ik begonnen aan de TU Delft met Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. In het tweede jaar was er een presentatie over de mogelijkheden om een uitwisseling te doen, dit was voor studenten die al hun studiepunten tot dusver hadden gehaald. Je moest een Top-3 selecteren uit een lijst van 72 partneruniversiteiten die de Faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek had. Een hele klus. Dus wat deed ik? Ik ging met Google Streetview verschillende steden en universiteiten verkennen om een gevoel te krijgen. Het moment dat ik virtueel door het centrum van Stockholm liep zal ik nooit vergeten. Ik wist gewoon dat dit mijn bestemming zou gaan worden! Het machtige paleis, de brede en schone straten, de groene en heuvelachtige parken, de dynamiek tussen stad en het vele water rondom, en uiteindelijk de beslissende indruk, de prachtige campus van de Kungliga Tekniska Högskolan (KTH) en zijn goede reputatie. De applicatie werd in gang gezet, het vele regelen zorgden ervoor dat ik er steeds meer zin kreeg om te gaan! Met behulp van de ERASMUS+ beurs werd het onbetaalbare Zweden een stukje betaalbaarder. Een klein half jaar later begon mijn Zweeds cursus aan de KTH, een maand fulltime Zweeds leren. Het avontuur kon gaan beginnen.

Het Stockholm avontuur begint met Babbel en Bambi

Ik huurde een kamer bij een Zweedse basisschoolleraar, Marie. Op tweede dag stond ik oog in oog met een schattig eekhorentje op ons balkon. Een leuke manier om wakker te worden. Diezelfde dag liep ik van mijn appartement naar de metrostation Stureby, en kwam ik een hert tegen, midden in de stad! Ik werd er helemaal vrolijk van. Door het enorme tekort aan studentenhuisvesting was het niet gelukt iets in de buurt van de KTH vinden. Ik woonde dus meer zuidelijk in Stockholm, ongeveer 40 minuten met de metro naar de universiteit.

Studeren aan de Kungliga Tekniska Högskolan

Aan de KTH heb ik in totaal 6 vakken gevolgd. Aerodynamic Design of Aircraft was echt een bijzondere leerervaring. 

Tijdens dat vak mochten wij met een state-of-the-art computational fluid dynamics toolbox (CEASIOM) van de KTH gebruiken. Deze CFD toolbox gebruikte ons team om de vliegstabiliteit van de Saab Transonic Cruiser te verbeteren. De Saab Transonic Cruiser is een concept vliegtuig dat net boven de geluidssnelheid vliegt, en daardoor extra complexe luchtstromen heeft. Uiteindelijk hadden we berekend dat het toevoegen van een canard, kleine vleugels voorop het vliegtuig, de stabiliteit te goede kwam zonder de maximale snelheid te verminderen. Dit resultaat was de uitkomst van anderhalve dag aan zware computerberekeningen.

Naast engineering heb ik ook een vak gevolgd over ondernemerschap, gegeven door een beroemde natuurkunde professor. Hij had naast zijn academische carrière meerdere hightech medische startups, die als eersten apparatuur hadden ontwikkeld om succesvol kanker in beeld konden brengen. Het vak heette Entrepreneurship for Engineering Physics. Tijdens dit vak heb ik zelf een idee uitgewerkt en gepitch voor investeerders. Het idee betrof een nieuw transportsysteem voor maaltijden in vliegtuigen. Dit systeem zou de stewards vervangen. Er waren veel positieve reacties uit het publiek. Dit was de eerste keer dat ik een eigen idee presenteerde voor een belangrijk publiek, en het was daarom een essentiële leerervaring.

Naast programmeren en werken aan een startup idee, had ik veel veldwerk voor het vak Introduction to GPS. Ik mocht met geavanceerde apparatuur werken van vele tienduizenden euro’s. Bijvoorbeeld, een laser-ranging GPS combinatie, waar je een GPS laser station op een vaste plek had staan, en met een draagbare GPS ontvanger rondliep, welke werd gevolgd door de laser van het vaste station. Met deze combinatie was het mogelijk om je eigen GPS locatie tot op de millimeter nauwkeurig te bepalen. Uniek om met zulke apparatuur te leren werken, en die data vervolgens ook weer op de laptop te kunnen bewerken en visualiseren. In Nederland was zo’n praktijkgerichte cursus niet beschikbaar voor studenten, alleen als dure cursussen voor civiele ingenieurs.

Van zonsondergang tot feestjes

Het leren kennen van allemaal leuke locals en mensen uit heel Europa en daarbuiten gaf me enorm veel energie! Ik ben overtuigd dat de vriendschappen die je bouwt tijdens zo’n buitenlandervaring verrijkend zijn en blijven. Elke avond was er iets te beleven, etentje hier, zonsondergang kijken daar, klassiek concerten, vele BBQ’s, wekelijks musea bezoeken, en hardlopen door de bossen. Ik ben dankbaar voor de hechte vriendschappen met twee Franse vrienden, Arthur en Benjamin, een Duitser en een Spanjaard, Maya en Marina, en mijn Italiaanse maat, Tobia. De nodige feestje mochten natuurlijk niet ontbreken, en het gemiddelde lag zeker op drie à vier keer per week naar een barretje of club.

Cultuurverschil: Nederland vs. Zweden

De eerste maande deelde ik het appartement met twee Zweedse gasten, Alex en Alexander. Om onze eerste avond te vieren gingen we een drankje doen in de stad, en daar werd ik geconfronteerd met een cultuurverschil tussen Nederlanders en Zweden. 

We zaten buiten op het terras, en Alex kwam terug van de bar met één biertje. Ik was verbaasd, en hij begon gewoon lekker te drinken. Ik dacht: “huh, waarom drinkt hij in z’n eentje bier, dit is niet hoe ik me de eerste avond gezellig een drankje doen had voorgesteld”. Toen Alexander terugkwam met een glas melk, snapte ik er helemaal niks meer van. Toen ze vroegen: “don’t you want to get yourself a drink?” realiseerde ik me dat in Zweden mensen niet samen drank haalden. Ik heb mezelf na deze ontnuchterende les getrakteerd op een lekker biertje. De verontwaardiging maakt snel plaats voor veel lol, hard kunnen lachen met Alex en Alexander. En om even de Nederlandse standaard te houden, het tweede rondje heb ik gewoon drie bier besteld.

Nordic Experience in het zomerhuis

In Zweden hebben veel gezinnen een klein appartement in de stad, want ze gaan in het weekend naar hun zomerhuizen. Deze zijn vaak groot en bevinden zich meer in de bosrijke gebieden, ver weg van de stad. Zo ook, had mijn hospita een enorm zomerhuis drie uur met de trein vanaf Stockholm. Ze had ons gewaarschuwd, het zomerhuis was in een dorp met 9 huizen, en alleen bereikbaar via een zandpad. Alles klopt, een hike van ruim anderhalf uur bracht ons, een gezelschap van een Duitser, Fransman en ik, bij het zomerhuis. Een geweldig weekend gehad, precies zoals je een Nordic Experience voorstelt. Lange hikes door de bossen zonder het volgen van afgebakende paden, uiteindelijk een prachtig klein meertje gevonden waarbij de zonsondergang de scene helemaal af maakt. Die avond in een heel groot en gezellige woonkamer voor de openhaard gezeten.

“Ik voelde me weer even als een kind op de basisschool”

Nog een leuke local experience. Mijn hospita, Marie, vroeg of ik een dagje mee wilde draaien op haar basisschool. Ze werkt op één van de betere privé basisscholen in het centrum van Stockholm. Natuurlijk wilde ik dat! Mijn vakkenrooster liet het gelukkig ook toe. Ik heb een dagje mogen zien hoe Zweedse kinderen school ervaren en met elkaar omgaan. Het viel me op dat alles erg strak verliep, de kinderen stonden op als de leraar binnenkwam, waren heel respectvol naar mij toe, en luisterden bovenal onafgebroken naar de lessen van Marie. Tijdens het buitenspelen was het tijd voor tikkertje, ik voelde me weer even kind. Deze foto is gemaakt nadat we ons allemaal hebben uitgeput:

Ongelofelijke kickstarter voor mijn studententijd

Het laatste wat ik wil belichten zijn de deuren die deze uitwisseling heeft geopend in de jaren erna! Ik kon me niet voorstellen hoeveel waarde deze buitenlandervaring heeft voor prestigieuze bedrijven en programma’s.

Kort na terugkomst werd ik geselecteerd voor de Netherlands-Asia Honours Summerschool (2013), waarmee ik twee maanden in Taiwan en China mee heb gezeten. Tegelijkertijd was ik ook gastjournalist voor de FD Outlook en werd ik uitgenodigd voor een live BNR-interview. Daaruit voortvloeiend kwam ik terecht bij een top debatingclub in Nijmegen, United Netherlands. Binnen dat programma heb ik mogen debatteren tegen ‘s werelds beste tijdens Oxford en Harvard Model United Nations. Na United Netherlands succesvol afgerond te hebben, opende zich deuren om voorzitter te zijn van Model United Nations conferenties in Indonesië (2014) en Palestina (2016). Mijn geweldige exchange ervaring heeft nog een leuk vervolg gekregen. In 2016 heb ik 8 maanden als master exchange student in Israel aan de TECHNION gestudeerd, en daarna in het Aerospace Plasma Laboratory onderzoek mogen doen. Ik ben net terug uit Brussel, waar ik de Young European Council heb voorgezeten op onderwerpen zoals migratie en veiligheid.

Waarom deze opsomming? Om het punt te maken, dat dit alles is gestart met die droom, het wonen in een ander land om zo ondergedompeld te worden in de cultuur en mensen daar.

Dit alles is gestart met een uurtje virtueel rondlopen en genieten van Stockholm op Google Streetview.

Mijn exchange tijd aan de KTH in Stockholm was de kickstarter van veel meer moois dan ik ooit had durven dromen. Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder deze geweldige exchange ervaring. Waar en wanneer start jouw droom?

Op dit after-sauna ijsbad na, kijk ik terug op mijn exchange als een warme tijd vol vriendschap, culturele verrijking, mezelf beter leren kennen, hard studeren en veel leuke dingen!

[libartsadventure]

Art block

Na een week zonder dat ik verder kwam met mijn werk ging ik in gesprek met Mario. Ik had allerlei ideeën maar niks waar ik volledig achter stond. Het maken van kijkdozen was ik een beetje zat. Ook wist ik na twee kijkdozen niet meer hoe ik er nog een kon vullen.

Mario gaf aan dat het handig was om eerst verder in te gaan op het idee wat erachter zat. Als ik dat had onderzocht zou duidelijker worden hoe ik verder kon.

Het idee van de kijkdozen gaat uit van het verplaatsen van de kijker naar een andere wereld. Dit is een verlangen wat de meeste mensen wel eens hebben. Waar komt dit verlangen vandaan? Mensen verplaatsen zich dagelijks naar andere werelden, via tv, spelletjes, theater, boeken en geestverruimende middelen. Zelfs het lezen en kijken van nieuws zou je kunnen zien als het je verplaatsen in een andere wereld. Dit is ook iets wat in verschillende psychische aandoeningen voorkomt. Zo zijn vele verslavingen pogingen om uit de realiteit te ontsnappen. Ook is het mogelijk dat een slachtoffer van trauma een tweede persoonlijkheid ontwikkeld, die de leiding overneemt op het moment dat het trauma plaats vind. Op die manier hoeft de persoon het trauma niet zelf mee te maken, dit heet een meervoudigepersoonlijkheidsstoornis. Ook bij zowel psychoses als dissociatie worden mensen door hun psyche buiten de realiteit gezet.

Volgens Mario kan therapie ook worden gezien als het verplaatsen van de cliënt naar een andere wereld. Een wereld waarbij deze geen last heeft van de problemen waarvoor hij/zij naar de therapeut gaat. Zo zou men mijn werk kunnen verbinden met mijn eigen opleiding.

Nou is de vraag wat wil ik bereiken met dat ik mijn kijker in een andere wereld zet.Ik heb het altijd leuk gevonden om mensen enigszins te verwarren. Dingen net op zo’n manier te zeggen dat mensen denken ‘huh’ terwijl het eigenlijk iets best normaals is. Zo laat je mensen even nadenken over de dingen die zij heel normaal vinden. Heel vaak zijn deze dingen alleen gewoon, omdat we er zo aan gewend zijn. Dit vind ik ook heel mooi aan de boeken van Terry Pratchett. Hij schrijft fantasy boeken, soms zet hij er echter iets uit onze realiteit in, waardoor wat wij normaal vinden, wordt geplaatst in een omgeving waar dit niet normaal is. Zo liet hij in een van zijn boeken een winkelwagentje verschijnen. Hij beschreef dit toen vanuit de ogen van zijn fantasy characters. Zij hadden geen idee waarvoor zo’n raar apparaat bedoelt was. 

Wat ik dus wil doen is mensen laten nadenken over wat zij normaal vinden. Zij gaan dan nadenken over dingen die zij altijd gewoon als feit hebben geaccepteerd. Hierdoor gaan zij mogelijk kritischer naar de wereld kijken, en dit vind ik een mooi idee.

#liberal arts minor