#sarajevsko polje | Explore Tumblr Posts and Blogs

eganisli · 5 years

Text

Rüstem Paşa Cami; İstanbul Suriçi Eminönü Tahtakale semtinde Hasırcılar Çarşısı içinde 1561 yılında Kanuni Sultan Süleyman devri Sadrazamlarından Rüstempaşa tarafından Mimar Sinan’ inşa ettirilmiştir.

CAMİNİN BANİSİ:

Damat Rüstem Paşa,1500 tarihinde doğmuştur. Sultan I. Süleyman saltanatı döneminde 28 Kasım 1544-6 Ekim 1553 ve 29 Eylül 1555-10 Temmuz 1561 tarihleri arasında sadrazamlık yapmıştır. Takriben on beş yıl Osmanlı Sadrazamlığı yapmıştır. Rüstem Paşa, yaklaşık 1500 yılında Hırvat asıllı Hristiyan bir ailenin çocuğu olarak Saraybosna yakınlarında olan ya Butmir ya da Sarajevsko Polje adlı bir köyde doğmuştur. Ailesinin adının Opukovic veya Cığaliç olduğu bildirilmektedir. Babası Mustafa Bey Paşa olup kardeşi Kaptan-ı Derya Sinan Paşa’dır. Genç yaşta İstanbul'a getirilip devşirilen Rüstem Paşa Enderun'da eğitim gördü. Enderundan rikab ağalığı ile çıktı. 1526 Mohaç Muharebesi'ne silahdar olarak katıldı. Bu seferden döndükten sonra birinci imrahor görevine tayin edildi. Üstün yetenekleri dolayısıyla Sultan Süleyman'ın gözüne girdi. Önce Diyarbakır beylerbeyi oldu. Sonra Anadolu Beylerbeyliği'ne nakledildi. 1539'da üçüncü vezir olarak görevlendirildi. Üçüncü vezir iken 26 Kasım 1539'da Şehzade Cihangir ve Şehzade Beyazıt'ın sünnet düğününde Kanuni Sultan Süleyman'ın kızı Mihrimah Sultan ile evlendi. Bu nedenle damat sıfatıyla anılır. 1544'de Hadım Süleyman Paşa'nın azledilmesi üzerine yerine getirilmesi beklenen ikinci Vezir Deli Hüsrev Paşa'yı Hürrem Sultan'ın emriyle birbirine düşürdü ve ardından Kanuni Sultan Süleyman hem Hüsrev Paşa'yı hem de Hadım Süleyman Paşa'yı azledip sadrazamlığa Rüstem Paşa'yı getirdi. Hürrem Sultan ve kızı Mihrimah Sultan bir olup Şehzade Mustafa'nın idamına ortam hazırladı. Kanuni, Şehzade Mustafa'yı öldürttükten sonra yeniçerilerin ayaklanma çıkarabileceği korkusuyla Rüstem Paşa'yı 1553 yılında sadrazamlık görevinden azletti ve yerine Gazi Kara Ahmet Paşa'yı getirdi. Ancak Hürrem Sultan ile Mihrimah Sultan, Rüstem Paşa'yı sadrazamlığa tekrar getirebilmek için çalıştılar. 29 Eylül 1555 tarihinde Kanuni Sultan Süleyman basit bir bahaneyle Kara Ahmet Paşa'yı Divan-ı Humayun'un ortasında idam ettirdikten sonra Rüstem Paşa tekrar sadrazam oldu. 10 Temmuz 1561 İstanbul'da ölümüne dek sadrazamlık görevini sürdürdü. Cenazesi Şehzade Camii bahçesindeki türbesinde gömülüdür.

Kısa dönemde devlet hazinenin doldurulmasına önem vermiş, bunun uzun dönemde nelere sebep olacağını düşünememiştir. Örneğin önce hass-ı hümayun ve sonra diğer hasları iltizam suretiyle işletmesi hazineye büyük gelir sağlamıştır; ama bu, toprakları işleten mültezimlerin toprakların verimliğini artırmak hatta aynı seviyede tutmak için yatırım yapmamalarına ve böylece zamanla tarım topraklarınin verimliğinin kaybolmasına neden olmuştur. İltizam satışlarında bir rüşvet şekli olan komisyon verilmesinin yaygınlaşması; hazineyi doldurmak için bahşiş, peşkeş vb. isimler takılan bir çeşit rüşvet alıp ve verilmesi usul haline getirmiştir. Bu türlü yolsuz kazanç kazanma ile kendi şahsi servetini de büyük miktarlara yükseltmiştir. Bu yolsuz kazancın yaygınlaşıp alışılır görenek haline girmesi, devlet kademesinde rüşvetin yaygınlaştırılması Osmanlı İmparatorluğu'nun içine bozulma tohumlarını atmıştır.

MİMARI YAPI:

Caminin yerinde önce Halil Efendi Mescidi vardı. Bu mescidin yeri çukurda kaldığı için Mimar Sinan, mescidin altına dükkânlar yaparak cami avlusu ve harim alanını üst kota oturttu. Rüstem Paşa Camii, mescidin yerinde kuruldu. Camiye iki yandan merdivenle çıkılır. Camii mimari planı dikdörtgen bir formdur. Merkezi kubbe kemerlerle dört fil ayağına ve sütunlara oturur. Merkez kubbenin iki yanında iki ana kemerlerle ayrılır. Bu mekanlar üçe bölünmüş olarak tonozla örtülmüştür. Son cemaat yeri altı sütunlu ve beş kubbeli bir revaktır. Önüne sonradan kemerler, sütunlar ve ahşap çatılı, saçaklı bir kısım eklendi. Rüstem Paşa Camii'nin kubbe eteklerine kadar her tarafı çinilerle kaplıdır. Özellikle lale motifli çiniler, Osmanlı çini sanatının en başarılı örneklerinden sayılır. Caminin şadırvanı sol taraftadır.

0 notes

emzeciorrr · 4 years

Video

vimeo

Sarajevo. Bosnia and Herzegovina. Timelapse & Hyperlapse from Kirill Neiezhmakov on Vimeo.

Welcome to Sarajevo, the gates of the East and the door of the West! Timelapse & Edit by Kirill Neiezhmakov e-mail: [email protected] facebook.com/kirill.neiezhmakov instagram.com/neiezhmakov vk.com/nk_design YouTube: youtu.be/EdRWmHcSA4U Music: Emotional Cinematic Trailer by Magicmusicstudio

This video I shot during VIVA FILM FESTIVAL where I got 2 awards for my Rome hyperlapse youtu.be/y_4p6_KsqoE

Equipment: Canon 60d, 70d, EOS R Tokina 11-16 mm 2.8 Canon 17-55 mm 2.8 Canon 70-200 mm 4L Canon 16-35 mm 2.8L Canon 24-70 mm 2.8L Manfrotto 190 carbon tripod Software: Adobe After Effects, Lightroom, LRTimelapse

Meaning in Persian – Turkish – Bosnian (Saray-ovasi – the plains around the palace, Sarajevo planes); Turkih (Saray-Bosna). Half a millennium ago in Bosnia, a town nestled in the valley below mountain Trebevic, named after either a palace in the fields or the fields around the palace. Bosnian sanjak-bey Isabeg Ishakovic erected his palace on the left bank of the Miljacka River, built a bridge and founded the bazaar. Sarajevo has always been an intersection of important roads from Eastern to Western Europe, from the Mediterranean basin to Central Europe and vice versa. “This is a city that, in the context of different historical events, has for centuries been a shelter and crossroads of worlds, with routes to Istanbul, Zagreb, Cetinje – Belgrade, Vienna – Budapest and Jerusalem.” Through history, Sarajevo become a bridge where the Orient and the West both clashed and merged. The city itself blends in harmony with its natural surroundings. It is bordered by hills on the north, and Mt. Trebević on the south. The Sarajevo plane stretches in the west, with the Bosna River sour at the foothill of Mt. Igman. Mountains Igman, Bjelašnica, Treskavica and Jahorina are all a stone’s throw away. Numerous records in travelogues are a testament to natural beauties of Sarajevo. The city is often described as “a gem among emeralds”, “magical pearl in a green oasis”, “most beautifully positioned city”. The city is located at an average of 550 meters above sea level, while its settlements on the slopes of the surrounding hills and mountains rise up to 700 meters above sea level. Sarajevo and its history began to emerge in the valley of the Miljacka River. The river is 36 kilometres long, formed by the Paljanska and the Mokranjska Miljacka coming together near the village of Bulozi. It flows into the Bosna River as its right tributary, near the village of Butila. The river is most likely named after the sludge that colours the water in red during rainy seasons. There are three other rivers in the wider area of Sarajevo: Mošćanica, Željeznica and Bosnia; hence, the city has very favourable hydrological conditions and high-quality water. Since the establishment in 1462, Sarajevo was the seat of the province within the Ottoman Empire for over four centuries, monarchy seat of the Provincial Government of Bosnia and Herzegovina during the Austro-Hungarian occupation, and since 1945 the capital of the Republic of Bosnia and Herzegovina. Since 1995, Sarajevo is the capital of Bosnia and Herzegovina.

U Bosni, u dolini ispod Trebevića, prije pola milenija, nastao je grad čije ime znači dvorac u polju ili polje oko dvorca. Bosanski sandžak – beg, Isa – beg Ishaković na lijevoj obali Miljacke podigao je taj dvorac, sagradio ćupriju i osnovao čaršiju. Sarajevo je oduvijek bilo raskršće važnih puteva koji su išli iz istočne u zapadnu Evropu, iz mediteranskog bazena ka centralnoj Evropi i obratno. «To je grad koji je u okviru različitih historijskih zbivanja stoljećima bio utočište i raskršće svjetova, s putevima u Carigrad, Zagreb, Cetinje – Beograd, Beč – Peštu i Jeruzalem». Sarajevo je kroz istoriju postalo most na kome su se sučeljavali i spajali Orijent i Zapad. Grad predstavlja veoma skladno ukomponovanu cjelinu sa okolnim prirodnim ambijentom. Sa sjevera ga obrubljuju brda, sa juga planina Trebević. Na zapadu se pruža Sarajevsko polje i obronci planine Igman, ispod koga izvire rijeka Bosna. U neposrednoj blizini grada nalaze se planine Igman, Bjelašnica, Treskavica i Jahorina. O prirodnim ljepotama Sarajeva ostali su brojni zapisi u putopisima. O gradu se govori kao o: «alemu među smaragdima», «čarobnom biseru u zelenoj oazi», «gradu sa najljepšim položajem». Grad se nalazi na, prosječno, 550 metara iznad mora, a naselja na okolnim padinama brijegova i planina uzdižu se i do 700 metara nadmorske visine. Sarajevo i njegova istorija počinju se rađati u dolini rijeke Miljacke. Rijeka je duga 36 kilometara i nastaje spajanjem Paljanske i Mokranjske Miljacke kod sela Bulozi. Kao desna pritoka ulijeva se u rijeku Bosnu kod sela Butila. Rijeka je ime, najvjerovatnije, dobila po mulju koji u kišnim razdobljima oboji vodu u crveno. U širem području Sarajeva teku još tri rijeke; Mošćanica, Željeznica i Bosna tako da grad ima veoma povoljne hidrološke uslove i vrlo kvalitetnu vodu.

0 notes

antidayton · 7 years

Text

TOMISLAV ŠIPČIĆ: TZV. GENERAL, KOJI JE SPALIO VIJEĆNICU!

Iako u razgovoru za Stav tvrdi kako nema pojma da je od sredine maja do sredine septembra 1992. godine u Sarajevu ubijeno više od stotinu djece, prema podacima Studije o stopi smrtnosti tokom opsade Sarajeva, koju je u augustu 2003. godine sačinilo Demografsko odjeljenje Tužilaštva Haškog tribunala, čak trećina svih civila stradalih tokom opsade ubijena je u periodu u kojem je granatiranjem i ubijanjem Sarajlija komandovao general Tomislav Šipčić

This slideshow requires JavaScript.

Prošlo je dvadeset pet godina, a još niko nije odgovarao za paljevinu Nacionalne i univerzitetske biblioteke u Sarajevu, koja je 25. i 26. augusta 1992. godine spaljena pod kanonadama granata ispaljenih s položaja Sarajevsko-romanijskog korpusa (SRK) Vojske Republike Srpske. Iako se zna da je komandant snaga koje su spalile Vijećnicu, ali i Orijentalni institut u Sarajevu, Olimpijsku dvoranu Zetra i Dom mladih Kulturno-sportskog centra Skenderija, bio general Tomislav Šipčić, ovaj bivši oficir Jugoslavenske narodne armije nikada nije procesuiran. Protiv Šipčića nije podignuta nikakva optužnica iako su oba njegova nasljednika na položaju komandanta SRK Vojske Republike Srpske već odavno iza rešetaka.

Tomislav Šipčić dva je puta kratko živio u Sarajevu. Prvi put kada je 1960. godine iz Bileće stigao u ovaj grad i zaigrao u Fudbalskom klubu Željezničar, a drugi kada je kao komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa nekoliko mjeseci bio gospodar smrti nad glavnim gradom Bosne i Hercegovine kojeg je u opsadi držao Šipčićev korpus. Iz perioda opsade sačuvan je i kraći intervju objavljen s ovim generalom 1. augusta 1992. godine u Srpskim gradskim novinama izdavanim na Grbavici, u listu “Pres centra Srpske opštine Novo Sarajevo”. Iz intervjua naslovljenog s I rat je utakmica saznajemo da je period igranja u Željezničaru ostavio toliki dojam na generala da i tada, tridesetak godina poslije, “u svom džepu, pored srca nosi dvije fotografije. Jednu na kojoj je treći slijeva uz Dusparu, Radovića, Štaku, Kapidžića, Jovičevića, Gašića, Osima, Jusufbegovića, Vrepca i Kulovića i drugu na kojoj je njegova ćerka Bojana u vježbanju na razboju u šestoj godini života.”

Nakon kraćeg igranja u Želji, Šipčić seli u Ljubljanu, gdje završava vojnu akademiju. Poslije je igrao nogomet i za ljubljansku Olimpiju te niželigaša Ljubljanu, paralelno obavljajući komandne oficirske dužnosti.

KROZ BILEĆKI KRAS DO ČETNIČKOG KOMANDANTA

Ratovi u bivšoj Jugoslaviji zatekli su ga na mjestu komandanta brigade JNA u Ljubljani. Ondje su u ljeto 1991. godine na dužnosti bila tri buduća suprotstavljena generala: Vahid Karavelić, Vinko Pandurević i Tomislav Šipčić. Sva trojica postat će visoki vojni dužnosnici. Karavelić će komandovati Prvim korpusom Armije RBiH, Pandurević Zvorničkom brigadom VRS-a, a Šipčić Sarajevsko-romanijskim korpusom VRS-a. U knjizi Sarajevo: Opsada i odbrana 1992–1995. general Karavelić prisjeća se Šipčićeve komandne uloge iz tog vremena: “Moj komandant brigade u to vrijeme bio je pukovnik Tomislav Šipčić, a jedan od mojih zamjenika u mom bataljonu bio je Vinko Pandurević, koji je kasnije postao bliski saradnik Ratka Mladića. Kada su počela neprijateljstva u Ljubljani, Teritorijalna odbrana Slovenije opkolila je našu kasarnu. Šipčić je naredio da se postavi minobacač i uperi na Cankarjev dom, glavni politički objekt u centru grada. Također je naredio komandantu bataljonskog diviziona da postavi 17 haubica, uperenih u istu zgradu i na centar grada. Kada je slovenačka TO prekinula dovod električne struje i vode našoj kasarni, Šipčić je zaprijetio da će granatirati centar grada ako se dovod ponovo ne uspostavi. Šipčić je naredio i da se oko kasarne postave mine, i u jednom trenutku se sukobio sa mnom zbog toga što nisam izvršio taj zadatak. U tom trenutku ja uopšte nisam znao za takvo naređenje, i u raspravi o tom naređenju smo se veoma raspalili. Pokazalo se da je naređenje dato Pandureviću, koji je navodno trebalo da mi ga prenese, ali Pandurević to nije učinio. Međutim, mine su postavljene oko kasarne i Šipčić je naredio da niko ne smije napuštati kasarnu. Naredio je da treba pucati na svakoga ko pokuša da izađe. I, uprkos tome, mnogi od novih regruta odlučili su da dezertiraju iz kasarne, rizikujući bijeg kroz minsko polje noću radije nego da se bore protiv svojih bivših zemljaka. Kada se JNA povukla iz Slovenije, otišao sam sa brigadom u Zenicu 20. augusta 1991. Dok sam bio u Zenici, sredinom oktobra 1991., odlučio sam da obavim inspekciju magazina rezervnog oružja bataljona. Pozvao sam svog oficira za logistiku Đorđa Šarenca, ali kada smo otvorili magazin, on je bio prazan. Zahtijevao sam objašnjenje od Šarenca, koji mi je rekao da su oružje i municija prebačeni u Vukovar. Rekao mi je da je dobio naređenje od komandanta brigade i da su ‘zaboravili’ da mi kažu. Kasnije sam, međutim, ustanovio da su ovo oružje i municija bili podijeljeni srpskim selima oko Zenice. Saznao sam ovo iz medijskih izvještaja novinara koji su razgovarali s ljudima koji su živjeli u ili blizu tih sela.”

Ali, Šipčić, po nekim tvrdnjama, nije naoružavao samo srpska sela. S početkom agresije na Bosnu i Hercegovinu Tomislav Šipčić napušta Zenicu, prilikom čega je, po pisanju Senada Avdića u Oslobođenju 28. decembra 1994. godine, ostavio “desetak tenkova, za što je, kažu upućeni, solidno devizno nagrađen od zeničkih vlasti i zeničkog privatnog sektora”.

Na mjesto komandanta Sarajevsko-romanijskog korpusa dolazi u maju 1992. godine. Kojeg je to bilo maja, nikada nije precizno utvrđeno. “Vojislav Đurđevac, komandant 4. korpusa JNA, 10. maja 1992. odlazi u penziju, a na čelo novoformiranog SRK-a dolazi pukovnik JNA Tomislav Šipčić, koji na dužnost komandanta Korpusa stupa u periodu između 12. i 22. maja 1992. godine, tj. nakon formiranja VRS maja 1992”, piše Merisa Karović, istraživač u Institutu za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu, u tekstu Zločini nad civilima u sarajevskom naselju Dobrinja, objavljenom 2012. godine u časopisu Historijska traganja. U presudi Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) Radovanu Karadžiću stoji da je Šipčić na mjesto komandanta došao 19. maja i da se na tom mjestu zadržao do početka augusta. Šipčić se, kako je izjavio za Stav, ne sjeća kada je prestao biti komandantom Sarajevsko-romanijskog korpusa VRS, ali misli da je to bilo 5. augusta. Međutim, u presudi MKSJ Stanislavu Galiću iz decembra 2003. godine stoji: “Dana 7. septembra 1992., ministar odbrane Republike Srpske imenovao ga je za komandanta Sarajevsko-romanijskog korpusa. General Galić je tu novu dužnost od svog prethodnika, general-majora Tomislava Šipčića, preuzeo 10. septembra 1992.” Iz presude Galiću proizlazi da je Šipčić ipak bio komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa Vojske RS u vrijeme granatiranja i spaljivanja Vijećnice. Ali to Šipčić potvrđuje i u razgovoru za Stav: “Bio sam ja tada komandant korpusa, to je neosporno.”

AUTOR LAŽI O BACANJU SRPSKE DJECE LAVOVIMA

Kako se ponašao general Šipčić dok je obavljao dužnost komandanta SRK, saznajemo iz nekoliko dostupnih tekstova. Radio Slobodna Evropa objavljivao je 2011. godine u nastavcima odlomke iz rukopisa Jovana Divjaka. Na jednom mjestu Divjak prenosi članak Johna F. Burnsa, štampan u New York Timesu 14. jula 1992. godine, u kojem, između ostalog, stoji: “Ovih je dana general Mladić stavio pukovnika Divjaka na listu izdajnika za koje slijedi kazna strijeljanja. Na drugoj zaraćenoj strani ime pukovnika Divjaka izaziva bujicu ružnih riječi. ‘On je potpuni luđak, on nema časti ni poštenja.’ – kaže pukovnik Tomislav Šipčić, komandant kasarne u Lukavici, smještenoj u predgrađu Sarajeva, odakle teška artiljerija gađa grad već dvije sedmice. ‘On se pridružio Armiji koja nije armija njegovog naroda, armiji koja želi ugroziti Srbe i zbrisati ih sa lica zemlje. Čovjek koji može učiniti takvo nešto je potpuni luđak’”, riječi su tadašnjeg komandanta srpskih snaga oko Sarajeva.

Šipčić je poznat i po izjavi koju je 16. jula 1992. godine objavila beogradska Politika: “Komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa vojske Srpske Republike Bosne i Hercegovine general-major Tomislav Šipčić, kako javlja Srna, optužio je danas muslimanske snage da bacaju srpsku decu lavovima u sarajevskom zoološkom vrtu. General Šipčić je o tome telegramom obavestio načelnika Štaba snaga UNPROFOR-a brigadnog generala Luisa Mekenzija. U telegramu se, takođe, navodi da su muslimanske snage u ‘Pionirskoj dolini’ kod zoološkog vrta formirale koncentracioni logor za Srbe. Šipčić je pozvao Mekenzija da učini sve kako bi se zaustavilo zlostavljanje i brutalno ubijanje Srba.”

Nakon što je smijenjen s dužnosti komandanta korpusa, Šipčić seli u Beograd, gdje je, kako kaže za Stav, dvije godine poslije penzioniran kao general Vojske Savezne Republike Jugoslavije.

PRIJAVA PODNESENA PRIJE ŠEST GODINA

Tomislav Šipčić u Beogradu kao slobodan čovjek živi već 25 godina, premda je većina članova optužnica podignutih protiv njegovih nasljednika na mjestu komandanta SRK Vojske RS, generala Stanislava Galića i Dragomira Miloševića, mogla biti primijenjena i na prvog komandanta ovog korpusa. Iako je tokom Šipčićevog komandovanja u Sarajevu ubijeno više od stotinu djece i više od 1.200 civila, te su srušeni ili zapaljeni neki od najvažnijih kulturnih i sportskih objekata u glavnom gradu Bosne i Hercegovine, kao i veliki broj stambenih i poslovnih zgrada, pri čemu su granatirane bolnice, škole, redovi za vodu i hljeb, nijedan sud još nije podigao optužnicu protiv ovog oficira triju vojski: JNA, VRS i VSRJ.

Ipak, Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava 31. januara 2011. godine podnio je krivičnu prijavu protiv Tomislava Šipčića zbog osnovane sumnje da je naredio, znao ili morao znati za zločine počinjene u periodu njegovog komandovanja SRK. “Šipčićevi nasljednici na funkciji komandanta SRK-a Stanislav Galić (10. septembra 1992. – 10. augusta 1994) i Dragomir Milošević (12. augusta 1994. – 14. decembra 1995) pred MKSJ‑em optuženi su, na osnovu individualne krivične odgovornosti i odgovornosti nadređenog, za ubistvo, nehumana djela, koja nisu ubistvo (zločin protiv čovječnosti, čl. 5.) te za terorisanje i napade na civile (kršenje zakona i običaja ratovanja, čl. 3.) počinjene u dijelu grada koji je držan u opsadi. Stanislav Galić je 2003. godine prvostepenom presudom oglašen krivim za zločine koje mu je Optužba stavljala na teret, te osuđen na 20 godina zatvora, ali je presudom Žalbenog vijeća (2006) kazna preinačena u doživotni zatvor. Dragomir Milošević je prvostepenom presudom (2007) oglašen krivim za zločine koji mu se stavljaju na teret, te osuđen na 33 godine zatvora.” Žalbeno vijeće poništilo je neke od zaključaka Pretresnog vijeća, “te je 12. novembra 2009. izreklo drugostepenu presudu i smanjilo Miloševićevu kaznu na 29 godina zatvora”, piše Merisa Karović u prethodno spomenutom tekstu.

Za sudbinu ove prijave saznajemo pet godina poslije, u januaru 2016. godine U Izvještaju o radu Kantonalnog tužilaštva Kantona Sarajevo za 2015. godinu piše: “Predmet ratnog zločina T09 0 KTRZ 0095547 15 Tomislav Šipčić i dr., koji je u ovom Tužilaštvu zaprimljen u fazi krivične prijave podnijete od strane oštećenog, riješen je ustupanjem Tužilaštvu BiH na nadležni postupak.”

Na upit koji je Institut uputio Tužilaštvu BiH o tome u kojoj se fazi nalazi postupak, odgovoreno im je u januaru ove godine samo to da je istraga u toku.

Ekskluzivni razgovor s Tomislavom Šipčićem, bivšim komandantom Sarajevsko‑romanijskog korpusa VRS

“Nemam pojma da je više od stotinu djece pobijeno dok sam ja komandovao Korpusom”

Razgovarao: Nedim HASIĆ

STAV: Halo, dobro večer!

ŠIPČIĆ: Dobro veče!

STAV: Je li stan Šipčić?

ŠIPČIĆ: Ja.

STAV. Trebao bih generala Tomislava, ako je tu.

ŠIPČIĆ: Ja sam.

STAV: Generale, zovem iz Sarajeva, novinar magazin Stav je kraj telefona. Imate li nekoliko minuta za nekoliko pitanja?

ŠIPČIĆ: Hajde reci.

STAV: Jeste li Vi čovjek koji je komandovao napadom na Vijećnicu kada je zapaljena u Sarajevu. Zanima me, je li to tačno?

ŠIPČIĆ: Kome je to palo napamet?

STAV: Može li neki komentar Vaš?

ŠIPČIĆ: Ma kakav komentar, to su takve nebuloze da nemam nikakav komentar.

STAV: Možete li nam reći gdje ste bili tada kada je zapaljena?

ŠIPČIĆ: Bio sam ja tada komandant korpusa, to je neosporno, ali su sud u Hagu i svi mogući inspektori suda hiljadu puta dokazali da ja s tim nemam blage veze, nikakve, što se tiče paljenja te Vijećnice.

STAV: Je li problem datum? U Hagu se spominje da ste za komandanta imenovani 19. maja. Je li to tačno?

ŠIPČIĆ: Da.

STAV: A ko je prije Vas bio komandant?

ŠIPČIĆ: Nije niko. Tada je formiran korpus.

STAV: Znači, po Vama, nema nikakve odgovornosti za ono što se desilo s Vijećnicom?

ŠIPČIĆ: Da ima kakve odgovornosti, do sada bih sto puta odgovarao.

STAV: Recite mi, znate li da je Tužiteljstvo Bosne i Hercegovine otvorilo istragu protiv Vas?

ŠIPČIĆ: Nemam pojma.

STAV: Je li Vas ikad iko zvao da date neku izjavu?

ŠIPČIĆ: Ne.

STAV: Jeste li ikada zbog Vijećnice davali izjavu Hagu?

ŠIPČIĆ: Ne, nikada. Ovo je prvi put.

STAV: A za neke druge slučajeve?

ŠIPČIĆ: Koje slučajeve?

STAV: Naprimjer, za ono šta se dešavalo u Sarajevu nakon što ste imenovani. Jeste li ikad davali neku izjavu? Je li Vas iko ikad išta pitao?

ŠIPČIĆ: Ovdje u Beogradu…

STAV: U Beogradu ste davali izjavu?

ŠIPČIĆ: Da, ovima iz Haga. Sve što sam dao, sve su prihvatili i nikakve odgovornosti nemam. Nisu me nikad pozvali za nekakvu optužnicu.

STAV: A recite nam, o čemu ste razgovarali? Šta je njih zanimalo?

ŠIPČIĆ: Konkretno, zanimala ih je situacija od prvog dana kad sam primljen dok nisam otišao s te dužnosti.

STAV: Možete li mi reći, pošto imamo problem s datumima, do kad ste bili na dužnosti komandanta SRK Vojske RS?

ŠIPČIĆ: Do 5. avgusta.

STAV: Do 5. augusta 1992. godine?

ŠIPČIĆ: Valjda, tako nekako. Ne mogu da se tačno setim datuma.

STAV: Jesu li Vas slučajno pitali za Ulicu Vase Miskina, u kojoj su granatiranjem s položaja VRS pobijene Sarajlije u redu za hljeb?

ŠIPČIĆ: Za sve.

STAV: Šta ste im rekli u vezi s Ulicom Vase Miskina?

ŠIPČIĆ: To ceo svet zna, ne moram ja ništa da im kažem. Ja sam rekao ono što sam ja znao i o čemu sam izviješten tačno, po papirima i svemu. Oni su to videli, ja sam im rekao. Oni su rekli: “Zdravo” i gotovo.

STAV: Recite mi, je li Vas možda strah da Vas neko ne optuži zbog komandne odgovornosti?

ŠIPČIĆ: Kako strah? Zbog čega?

STAV: Zbog dešavanja u Vase Miskina, recimo.

ŠIPČIĆ: Vase Miskina?

STAV: Da.

ŠIPČIĆ: Izvinite, Vi živite u Sarajevu?

STAV: Da.

ŠIPČIĆ: Koliko imate godina?

STAV: Ja sam tada imao petnaest godina.

ŠIPČIĆ: Pa tada je i detetu od pet godina bilo jasno ko je to uradio i kako je to urađeno.

STAV: Mislite da nije Vojska Republike Srpske?

ŠIPČIĆ: Pa kako, čoveče? Objasnite kad su svi mogući eksperti i balističari dokazali da teoretska mogućnost ne postoji da mina dođe i padne u toj putanji. A one što su postavljene… Uzmi mine usmjerenog dejstva na male prozorčiće dolje u podrumu, i to je to.

STAV: Dakle, po Vama, to nema nikakve veze s Vojskom RS-a?

ŠIPČIĆ: Ne po meni, nego po čitavom svijetu.

STAV: Znate li koliko je djece poginulo u Sarajevu u vrijeme dok ste Vi komandovali SRK Vojske RS?

ŠIPČIĆ: Nemam pojma.

STAV: Znate li da je poginulo više od stotinu djece?

ŠIPČIĆ: Nemam pojma, pravo da Vam kažem.

STAV: Nije Vam taj podatak poznat?

ŠIPČIĆ: Ne.

STAV: Jesu li Vas možda iz Haga pitali o toj djeci?

ŠIPČIĆ: Ne.

STAV: Sad ste u penziji?

ŠIPČIĆ: Jesam.

STAV: Od kad ste u penziji?

ŠIPČIĆ: Od 1994. godine.

STAV: Jeste li poslije BiH bili u Vojsci Jugoslavije?

ŠIPČIĆ: Jesam.

STAV: A sad živite u Beogradu?

ŠIPČIĆ: Da.

STAV: Dolazite li u Bosnu i Hercegovinu?

ŠIPČIĆ: Dolazim.

STAV: Imate li ovdje prijatelje, ili dolazite poslovno?

ŠIPČIĆ: Ne poslovno, prijatelje imam i dolazim kod njih.

STAV: Jeste li ikad bili u Sarajevu poslije rata?

ŠIPČIĆ: Ne.

STAV: Hvala Vam što ste odvojili vrijeme.

ŠIPČIĆ: A mogu li ja sada znati Vaše ime i prezime?

STAV: Može. Nedim Hasić, magazin “Stav” iz Sarajeva.

ŠIPČIĆ: Eh, dobro. Hvala lijepa.

ŠIPČIĆEVA VOJSKA UBILA VIŠE OD STOTINU DJECE U SARAJEVU

Iz istraživanja Zilhe Mastalić-Košuta provedenog u okviru njenog magistarskog rada Zločini nad djecom Sarajeva u periodu 1992–1995 saznajemo da je između 13. maja i 10. septembra 1992. godine, u periodu koji se vezuje za komandovanje Tomislava Šipčića SRK-om, ubijeno 111 djece: 71 dječak, 37 djevojčica i 3 N.N. lica. Pojedinačnim ubistvima likvidirano je 58 djece, a 53 djeteta ubijena su u 32 masovna zločina/maskra. Između 9 i 12 godina imalo je 30 ubijene djece, a 26 ih je imalo između 13 i 15 godina. Od 16 do 18 godina imalo je 20 djece, 16 djece od 6 do 8, 10 djece od 3 do 5 i 9 djece od 0 do 2 godine. Po nacionalnoj pripadnosti, 93 djece bili su Bošnjaci, 6 ostalih, 4 Roma i po 2 Srbina, Hrvata i Albanca. Četrdesetoro djece ubijeno je u općini Novi Grad, 26 u Starom Gradu, 23 u općini Centar, 15 u Novom Sarajevu, 4 u Vogošći i 3 u općini Ilidža. Granatom je ubijeno 93 djece, snajperom 10, metkom 4, nestankom struje u inkubatoru 3 i u bolnici (usred granatiranja majka doživjela šok i prijevremeni porođaj) 1 dijete. Utvrđeno je da je 26 djece ubijeno u igri, 33 u dvorištu, 25 u kući/stanu, 8 na ulici, 7 u skloništu.

preuzeto: STAV – Mahir SOKOLIJA

TOMISLAV ŠIPČIĆ: TZV. GENERAL, KOJI JE SPALIO VIJEĆNICU! TOMISLAV ŠIPČIĆ: TZV. GENERAL, KOJI JE SPALIO VIJEĆNICU! Iako u razgovoru za Stav tvrdi kako nema pojma da je od sredine maja do sredine septembra 1992.

0 notes

znamobaportal · 7 years

Photo

http://www.znamo.ba/znate-li-pricu-o-alifakovcu/

Znate li priču o Alifakovcu?

Na sjevernom obodu brdskog masiva Trebevića, na krajnjem obronku iznad kamenih vrata kanjona Miljacke odakle se Sarajevsko polje počinje širiti prema rijeci Bosni, nalazi se Alifakovac, jedno od najstarijih gradskih naselja.

Preko Alifakovca se, još od pamtivjeka pružala trasa završnog dijela prastarog puta od Sarajevskog polja na istok do Carigrada.

Put se sa Kozije ćuprije penjao na Šejhovu Koriju, preko Podcarine, ispod turbeta, pa niz strmu padinu do Šeherćehajine ćuprije, gdje je u srednjem vijeku, a i ranije postojao gaz preko rijeke Miljacke i veza sa komunikacijama koje vode ka Panonskoj niziji na sjeveru.

Uzduž ove antičke ceste se razvilo naselje, kojeg Osmanlije u 15. stoljeću zatiču kao napušteno (mezra).

Vjerovatno na mjestu groblja tog starijeg naselja, od kraja 15. stoljeća nastaje prostrano muslimansko mezarje sa specifičnim spomenicima – nišanima ukrašenim poput stećaka. Zbog ovih starih spomenika, ali i turbeta, ovo je mezarje oduvijek imalo posebno mjesto među Sarajlijama.

Kako je carigadski drum tada bio frekventan, u tom mezarju su i pored domaćih stanovnika, ukopavani putnici – muhadžiri koje bi smrt zatekla u Sarajevu.

“Alifakovac je dobio ime po pravniku i timarniku Aliji Fakihu, jednom od svjedoka Isa-begove vakufname iz 1462. godine kojom je začet grad. Tada je sigurno već bilo kuća na potezu od mezarja do pećine Megare, a 1491. godine na Alifakovcu svoju džamiju podiže bosanski sandžakbeg Jakub-paša. Tada su nastale i mahala, i ulice: Veliki i Mali Alifakovac, Magoda, Megara i Carina.

U 16. stoljeću, u dnu Alifakovca džamiju diže i Gazi Husrev-begov intendant hadži-Mustafa Vekil-Harč, a neki imenom nepoznati sarajevski gradonačelnik spojio je Carigradski drum sa Baščaršijskim trgom kamenim mostom.

Time se uglavnom formirao današnji izgled Alifakovca koji, iako u posljednjih dvadeset godina prilično narušen, još uvijek predstavlja prepoznatljivu ambijentalnu cjelinu starog Sarajeva. Nekadašnjastepenasta arhitektura donekle je sačuvana, pa je uz Inat kuću i Šeherćehajinu ćupriju prostor oko Vekil-Harč džamije jedna od najljepših ambijentalnih cjelina, neizostavan motiv razglednica Sarajeva iz austro-ugarskog perioda.”, kaže historičar i arhivista Velid Jerlagić.

Dva snježnobijela turbeta koja dominiraju mezarjem je 1780. godine podigao kadija Ahmed ef. Jahjaefendić, koji je ranije obnovio i staru česmu podno mezarja, napajanu vodom iz starog Čeljigovićkog vodovoda sa vrela na Prisinim Jarčedolima.

“Jedno turbe je podigao svom maloljetnom sinu Ahmedu. Drugo turbe podignuto je nad mezarom Jusuf-paše Ćuprilića (Yusuf-paşa Köprülü), koji je iz Istanbula došao u Sarajevo. On je bio sufija (mistik) i veoma bogat, pa je u zildžijskoj čaršiji otkupio kuću koja će kasnije postati medresa. Natpis koji se nalazi na njegovom mezaru, vjerovatno je sročio pjesnik Mejlija.

No prava vrijednost mezarja bilo je tri stotine nišana svih oblika i dvije stotine vrijednih epitafa, što je bilo svojevrstan arhiv u kamenu. Od početka opsade Sarajeva pa do nedavno mezarje je bilo aktivno, vršeni su ukopi i starih je nišana gotovo nestalo.

Nepopravljiva je šteta da je nepoznata sudbina tih najstarijih nišana i ostalih vrijednih spomenika. Ruku na srce, turbeta su prije nekoliko godina temeljito obnovljena“, kaže Jerlagić.

0 notes

jedimolivolicom · 7 years

Link

Sarajevsko naselje Alipašino Polje jutros je zadesila tragedija. Nešto prije 9 sati požar, uzrokovan eksplozijom plinske boce, zahvatio stan na 11. spratu nebodera u Geteovoj ulici na broju 2, te tom prilikom usmrtio stariji bračni par. Nažalost, izostala je efikasnija reakcija koja bi starce eventualno spasila. Očevici krive neažurnost vatrogasaca, koji seutf8

#avaz

0 notes

gorskivijenac · 2 years

Text

Kika Jovanović dressed in a Serbian traditional costume from Sarajevsko Polje, Bosnia and Herzegovina. Photographed by Pavel Surovy

#pavel surovy #sarajevo #sarajevsko polje #bosnia and herzegovina #balkan #slavic #eastern europe #serbian #eastern orthodox #orthodoxy

282 notes · View notes

gorskivijenac · 2 years

Text

Illustration by Helena Volfart-Kojović - Serbian traditional costumes of Bosnia and Herzegovina (1965).

Travnik

Čajniče and Foča

Imljani

Osat, Srebrenica

Mrkonjić Grad

Janj

Brčko

Mostar (right)

Glamoč

Sarajevsko Polje

#travnik #osat #srebrenica #mrkonjić grad #zmijanje #bosnia and herzegovina #sarajevo #sarajevsko polje #slavic #eastern europe #foča #čajniče #janj #brčko #mostar #glamoč #for travnik the outer costumes show the ones from 19th century #while middle one is 20th century

147 notes · View notes

gorskivijenac · 3 years

Photo

Serbian traditional peasant costumes from Sarajevo Polje, Bosnia and Herzegovina. (x)

#serbian #bosnia and herzegovina #balkan #slavic #sarajevo #sarajevsko polje #culture #serbian culture #traditional #jewlery #bendovi u srbiji #bosna #yugoslavia #jugoslavija #nosnja

73 notes · View notes

gorskivijenac · 3 years

Photo

Serbian traditional costume from Sarajevo Polje, Bosnia and Herzegovina.

#bosnia and herzegovina #serbia #serbian #sarajevo #sarajevsko polje #bosna #srbija #nosnja #tradition #culture #balkan #slavic #eastern europe #orthodox #orthodox christian

33 notes · View notes

znamobaportal · 7 years

Photo

http://www.znamo.ba/sarajevo-danas-slavi-555-rodendan-isa-beg-ishakovic-osnivac-je-grada-veliki-vakif/

Sarajevo danas slavi 555. rođendan: Isa-beg Ishaković osnivač je grada i veliki vakif

Nemjerljiv je doprinos Isa-beg Ishakovića za historiju Bosne i Hercegovine i Sarajeva, noričito na dan kada glavni grad Bosne i Hercegovine slavi svoj 555. rođendan.

Ovaj čuveni osnivač gradova, Isa-beg Ishaković, ujedno je i veliki vakif, koji je osnovao Sarajevo kao zasebnu urbanu i graditeljsku cjelinu početkom marta 1462. godine.

Pored Sarajeva, Ishaković je prije Sarajeva osnovao cijeli niz drugih gradova na Balkanu, a najvažnija mjesta koja i danas u sklopu svojih urbanih cjelina imaju objekte koji su njegov vakuf jesu Skoplje i Novi Pazar.

Upravo zbog toga Isa-beg Ishaković smatra se najznačajnijom ličnošću na području Sandžaka iz perioda osmanske uprave ovim područjem. Bio je zadnji krajišnik Bosanskog krajišta i drugi sandžak-beg Bosne. Sin je prvog bosanskog bega, Ishak-bega, i otac šestog Bosanskog sandžak-bega Gazi Mehmed-bega. Osnivač je Sarajeva, Skoplja, Šapca i Novog Pazara.

Nakon osvajanja Skoplja, 1392. godine, Osmanlije će ovaj grad pretvoriti u uporište i polaznu tačku za dalja prodiranja ka Bosni, Srbiji, Zeti i Albaniji. Prvi zapovjednik Skopskog krajišta bio je Paša Jigit-beg. U periodu od 1414. do 1439. godine na tom mjestu će biti Ishak-beg, koga će naslijediti sinovi – prvo Barak (veoma kratko) a zatim Isa-beg, koji će ovim krajištem, sa manjim prekidima, upravljati čitavim razdobljem od 1439. do 1463. godine. Nakon osvajanja Bosanskog kraljevstva, 1463. godine, Osmanlije će, od njega i od osvojenih područja u Raškoj i Hercegovini, formirati Bosanski sandžak. Prvi njegov sandžak-beg biće Mehmed-beg Minetović (1463-1464), a drugi Isa-beg Ishaković, koji će ovu dužnost obavljati od 1464. do 1469. godine. Bosanskom sandžaku je priključen i novopazarski kraj.

Osim po izuzetnim vojnim sposobnostima, Isa-beg Ishaković je poznat i kao veliki dobrotvor i zadužbinar. Zahvaljujući njemu i njegovom ocu Ishak-begu, Skoplje je, još u prvoj polovini XV stoljeća, postalo veliki i značajan šeher, a od velikog broja građevina koje je podigao u tom gradu posebno se ističe džamija koju je nazvao po svom ocu Ishaku – Ishakija.

Osim Skoplja, Isa-beg Ishaković se smatra i osnivačem Sarajeva, Šapca i Novog Pazara. Prije dolaska Osmanlija, na području današnjeg Sarajeva nije bilo utvrđenog grada niti većeg trga. U popisu krajišta Isa-bega Ishakovića iz 1455. godine područje Vrhbosne, za koje se veže postanak Sarajeva, pominje se kao Vilajet Hodidjed i Vilajet Saraj-ovasi (Sarajevsko polje). Vilajet Hodidjed je dobio ime po istoimenom gradu u župi Vrhbosni, a Vilajet Saraj-ovasi po saraju (dvoru) kojeg je podigao Isa-beg Ishaković na lijevoj obali Miljacke na Bistriku.

Najstariji pisani dokument u kojem se Vrhbosna naziva Saraj-ova, potiče iz 1462. godine, i prema njemu, saraj ili dvor za namjesnike, sagrađen je između 1440. i 1462. godine, odnosno u vrijeme kada je Isa-beg bio krajišnik. U periodu od 1463. do 1553. godine u ovoj zgradi su stanovali sandžak-bezi, a kada je, oko 1553. godine, namjesništvo preneseno u Banja Luku, saraj je ostao prazan.

Izgradnjom palisadnog utvrđenja na mjestu današnjeg gradskog parka, 1456. godine, Isa-beg Ishaković utemeljio je još jedan značajan šeher tog vremena, Novi Pazar. Osim tvrđave, on je u njenoj neposrednoj blizini izgradio i hamam (javno kupatilo), karavan-saraj, džamiju sa mektebom i druge građevine.

Posljednji put Isa-beg se pominje 1472. godine, pa se ta godina može uzeti i kao godina njegove smrti. Ukopan je, najvjerovatnije, u haremu Careve džamije u Sarajevu, koju je, inače, sam sagradio.

Iz Isa-begove vakufname saznaje se da je imao tri sina: Muhameda, Mehmed-bega i Ali-bega. Srednji sin Mehmed-beg bio je sandžak-beg Bosanskog sandžaka i, između ostalog, dva puta hercegovački sandžak-beg.

0 notes