#δεκαετίας

[thenewsmag]

Top knot: Πώς θα αντιγράψεις τον viral κότσο του TikTok

Top knot: Πώς θα αντιγράψεις τον viral κότσο του TikTok

Από τον ατημέλητο κότσο της δεκαετίας του ’90, μέχρι τα curtain bangs, οι τάσεις στα μαλλιά έχουν γίνει viral στο TikTok. Όποιο και αν είναι το μήκος των μαλλιών σου, είναι βέβαιο ότι θα βρεις κάτι που θα σου τραβήξει αμέσως την προσοχή και θα αναρωτηθείς πώς θα φαίνεται πάνω σου. Με την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού να μας προκαλεί συνεχώς ιδρώτα, νιώθοντας τα μαλλιά μας να κολλάνε, αναζητούμε…

View On WordPress

# των #«τα #curtain #από #ατημέλητο #δεκαετίας #κότσο #μέχρι #της #του

[kaliarda]

Στην Αναπαυτική Μεριά / On the Cosy Side (1981), του Τάκη Σπετσιώτη

«Δυο νεαροί ποιητές, ο Νίκος και ο Τάκης, στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 στην Αθήνα, ζουν σαν μποέμ λογοτέχνες παλαιοτάτων εποχών. Πάνω στο μεσουράνημά τους, ξαφνικά εξαφανίζονται απ’τους κοσμικούς κύκλους και περίεργες φήμες κυκλοφορούν γι’ αυτούς. Queer gentility, irony and melancholy.»

#τάκης σπετσιώτης #στην αναπαυτική μεριά #queer cinema #1981 #greek cinema #lgbt greece

[justforbooks]

Είναι καλή αφορμή η σημερινή Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας για να θυμηθεί κανείς τις ιστορικές ομιλίες του οικονομολόγου και πολιτικού Ξενοφώντα Ζολώτα στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στα αγγλικά, αρθρωμένες σχεδόν εξ ολοκλήρου με λέξεις και φράσεις ελληνικής προέλευσης.

Χρειάζεται βαθιά και ουσιαστική κατανόηση τόσο της ελληνικής όσο και της αγγλικής γλώσσας για να μπορέσει κανείς να γράψει και να εκφωνήσει όχι έναν, αλλά δυο τέτοιους λόγους.

Χρειάζεται και ένα δυνατό κίνητρο, ένας λόγος. Ποιος ήταν αυτός; Σύμφωνα με τον Ν. Σαραντάκο, δεν ήταν κάποια ιδεολογική εμμονή εθνικο-πατριωτικού χαρακτήρα στην ελληνική γλώσσα. Ήταν μια σαφής πολιτική κίνηση: να στρέψει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης στη βαθιά λαβωμένη από τον εμφύλιο πόλεμο, Ελλάδα. Οι λόγοι εκφωνήθηκαν στο πλαίσιο των ετήσιων συναντήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Η πρώτη ομιλία έγινε το 1957 και προκάλεσε τόσο ενθουσιασμό που μετά από απαίτηση του επικεφαλής της διεθνούς Τράπεζας, επαναλήφθηκε παρόμοια ομιλία το 1959.

Το κείμενο της πρώτης ομιλίας, αφού ενημέρωσε το κοινό για το εγχείρημα του, προκείμενου να τραβήξει την προσοχή τους, είναι το εξής:

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy.

This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.

Το κείμενο της δεύτερης ομιλίας είναι το ακόλουθο:

Kyrie,

It is Zeus’ anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.

In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.

Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.

Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic.

The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.

Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies.

I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.

Με δεδομένο το υψηλό επίπεδο του κοινού στο οποίο απευθυνόταν ο Ξενοφών Ζολώτας, το εγχείρημα ήταν εξαιρετικά εύστοχο και αντάξιο της διάνοιας για την οποία φημιζόταν ο ίδιος. Οι λόγοι του είναι κάθε άλλο παρά κενοί περιεχομένου, ενώ ταυτόχρονα έχουν ύφος εύστοχο και πνευματώδες, καθώς θίγει σημαντικά οικονομικά ζητήματα. Στην πρώτη ομιλία ζητεί διεθνή εναρμόνιση και συνέργειες για την καταπολέμηση του πληθωρισμού, ενώ στη δεύτερη περιγράφει γλαφυρά τα προβλήματα που αναδύονται από την ταυτόχρονη συνύπαρξη «της Σκύλλας του πληθωρισμού και της Χάρυβδης της οικονομικής ύφεσης». Δείτε στο τέλος της δεύτερης ομιλίας ότι δεν παραλείπει να μνημονεύσει ακόμη και τους στενογράφους που θα βασανίζονταν ατελείωτα να καταγράψουν τον λόγο του.

Η λέξη «stenographer» εξ άλλου είναι κι αυτή ελληνική!

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books

[darkside-cookies]

Μιας και ανέφερες βιβλία, για μυθιστορήματα προτείνεις κατι;

ναιιι, πέρα από ό,τι ανέφερα σε εκείνο το ask πριν από λίγες μέρες μερικά από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα είναι ο θεός των μικρών πραγμάτων της arundhati roy (ιστορικό, εξελίσσεται στην Ινδία της δεκαετίας του 60, στο προτείνω αν σου αρέσουν βιβλία που έχουν μια πιο ποιητική πρόζα και διαφορετικό φορματ τα οποία ασχολούνται με ταξικά και κοινωνικά ζητήματα), η δύναμη της αγάπης του Erich Maria Remarque (ιστορικό/ ευρώπη, δεκαετία του 30, λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος όταν είχε αρχίσει ο διωγμός των εβραίων και πολλοί είχαν μείνει χωρίς χαρτιά, πηγαίνοντας μπρος-πίσω στα σύνορα επειδή δεν μπορούσαν να παραμείνουν σε καμιά χώρα, στο προτείνω αν θέλεις να μάθεις περισσότερα γι' αυτήν την περίοδο - μου άρεσε περισσότερο από το Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον, νομίζω επειδή δίνει περισσότερη βάση στους χαρακτήρες και είναι πολύ ανθρώπινο αλλά σκληρό), ο Μάρτιν Ίντεν του Jack London (ένας φτωχός ναυτικός που προσπαθεί να γίνει συγγραφέας αλλά αυτή η προσπάθεια είναι σε λίγο άρρωστο βαθμό, δίαβασέ το αν σου αρέσει ένα καλό character study και ταξικά ζητήματα στη λογοτεχνία σου) και προτείνω και το Ο στρατηγός της νεκρής στρατιάς του Ismail Kadare (ένας ιταλός στρατηγός + ένας ιερέας πηγαίνουν στην αλβανία για να μαζέψουν τα κόκαλα των ιταλών στρατιωτών του βππ - το διάβασα πρόσφατα και πέρα από το θέμα του που ήταν πολύ ενδιαφέρον μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε με θεματικές που σχετίζονται με την ιστορία, τον πόλεμο και τον θάνατο)

#αριαδνοποστ

[epestrefe]

“Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα. Ουχί Ασίμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ. Τώρα θα μου πεις, γιατί το “Άσιμος” με γιώτα. Γιατί, όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής”, η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα. Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου”.

Από το αρχείο Ασημόπουλου, αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο εξαντλημένο, πια, βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για το Νικόλα Άσιμο. Ο Άσιμος έξω από την κατάληψη της Βαλτετσίου, αρχές δεκαετίας ΄80.

#Νικόλας Άσιμος #φωτογραφία #αρχές `80 #κατάληψη Βαλτετσίου #Εξάρχεια #Αθήνα #τραγουδιστής #τραγουδοποιός #θρυλικός #greek #singer #Athens #street #street photo #80s

[konmarkimageswords]

«Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου»: Μια φωτογραφική αναμέτρηση με το πένθος

H φωτογράφος Κατερίνα Καλούδη αποτυπώνει την απώλεια με έναν αποχαιρετισμό που απευθύνει προς τους γονείς της μέσα από τα αντικείμενα που τους συντρόφευσαν στη διάρκεια της ζωής τους. Τα φωτογράφισε προσεκτικά, κάνοντας μια καταγραφή της απουσίας-παρουσίας και επιχειρώντας να βρει τον δρόμο της απελευθέρωσής της και της συνέχειας.

Η εργασία της Κατερίνας σχετίζεται με την ψυχολογική και πρακτική διεργασία που όλοι κάποια στιγμή στη ζωή, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Η διαδικασία του αδειάσματος αφύπνισε θύελλα συγκινήσεων, έγινε μέρος της αυτοανάλυσής της, της αναδρομής στη μέχρι τότε ζωή της και σε αυτή των γονιών και των υπολοίπων προγόνων της.

Επέλεξε το μέσο που μεταχειρίζεται με επιτυχία για την καλλιτεχνική της έκφραση ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ιστορίες του παρελθόντος της και την απώλεια των γονιών της. Η φωτογραφία άλλωστε έχει τη «μαγική» ιδιότητα να ανασύρει αναμνήσεις, να μας εμποδίζει από το να ξεχάσουμε τα γεγονότα που πέρασαν, να ζωντανεύει στη θύμησή μας τους ανθρώπους που έφυγαν, να μας κάνει να νοσταλγούμε. Έτσι στωικά η Κατερίνα Καλούδη εσωκλείει στις εικόνες της την τελευταία της συνομιλία με τους γονείς της και τους αποχαιρετά με τη γέννηση ενός καλλιτεχνικού έργου.

https://hestia.gr/nees-kyklofories/adeiazontas-to-spiti-ton-gonion-moy/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Επίσης στο μυαλό μου το Νίκος x Ανδρέας ρομάντζο είναι slowburn δεκαετίας τουλάχιστον. Σαν τους δικηγόρους του ace attorney.

#φάση ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και μεχριυνα το καταλάβουν έχει περάσει μια δεκαετία έχουν μπει και έχουν βγει από την φυλακή #και κοντεύουν να γεράσουν #ενιγουει. που είναι το σαράντα κεφάλαια εξηντα χιλιαδες λέξεις σλοουμπερν φανφικ που χρειαζομαστε όλοι μας #Al's ramblings #τα παραμιλητά της Αλεξάνδρας #στο παρά πέντε

[annarrchy]

Σου αρέσουν οι μεγαλύτεροι;

μόνο αν μοιάζουν με μουσικούς της δεκαετίας του 80-90‼️‼️‼️‼️

[charming-cherry]

Το καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας

[gemsofgreece]

ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ

Γράφουν όλα τα ΜΜΕ για τη σκληρή απάντηση Αθήνας στην Άγκυρα περί προπαγάνδας και παραβίασης εθνικού εναέριου χώρου. Ανατρίχιασε η ραχοκοκαλιά μου, δεν σας το κρύβω.

Το Bloomberg γράφει ότι ίσως η Τουρκία θα έπρεπε να αποβληθεί από το ΝΑΤΟ. Κάποιοι ξυπνάνε. Όχι για λόγους που αφορούν άμεσα εμάς ΦΥΣΙΚΑ και τις διακριτικές πτήσεις πάνω από την Αλεξανδρούπολη, για τις οποίες κυριολεκτικά όλοι χέστηκαν, αλλά πάντως είναι ευνοϊκό κλίμα για την πλευρά μας. Η Τουρκία είναι μεν δυνατή αλλά κάνει ζογκλερικά με δέκα μπάλες.

Το Ίδρυμα Νιάρχου απέσυρε τη χρηματοδότηση για τους Δεσμώτες του Φαλήρου (πολύ μεγάλο αρχαιολογικό εύρημα της προηγούμενης δεκαετίας) κατηγορώντας το Υπουργείο Πολιτισμού για απαράδεκτες καθυστερήσεις πενταετίας. Το υπουργείο απάντησε ότι η σύμβαση μεταξύ τους υπογράφηκε πριν ένα χρόνο και ότι ήδη έγιναν κάποιες μελέτες / κινήσεις τον Φεβρουάριο. Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά αν κρίνω από την προϊστορία των δύο, τείνω να πιστέψω την οικογένεια Νιάρχου αν και ζάπλουτη, γιατί ο Νιάρχος έχει κάνει κάποια δουλειά στη χώρα. Όσο για το(α) υπουργείο(α) πολιτισμού, τα πρόσφατα δείγματα συνεισφοράς του(ς) είναι ο εξαιρετικός διαμελισμός της αρχαίας πόλης κάτω από το μελλοντικό μετρό της Θεσσαλονίκης, το γοητευτικό πέπλο μυστηρίου και αφάνειας που έχει καλύψει εντελώς τον τύμβο στην Αμφίπολη και η καλαίσθητη τσιμέντωση της Ακρόπολης.

Το Λονδίνο καταδέχεται για πρώτη φορά να μιλήσει με την Αθήνα για το θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα, αν και ξεκαθάρισε ότι δε συζητάει κάτι παραπάνω από δανεισμό, οπότε δεν ξέρω τι νόημα έχει. Το θέμα είναι ότι οι Βρετανοί ζήτησαν η Μενδώνη να συναντήσει μόνο τον τέταρτο τη σειρά Βρετανό υφυπουργό πολιτισμού, που είναι ΠΡΟΣΒΟΛΑ, αλλά αν κρίνουμε και από την προηγούμενη είδηση, ίσως να μην έχουν κι εντελώς άδικο. Πάντως υπάρχει Βρετανική Επιτροπή Επιστροφής Γλυπτών Παρθενώνα, η οποία καταγγέλλει ότι μόνο το 6% των συλλογών του Βρετανικού Μουσείου εκτίθεται, ενώ περίπου 100.000 ελληνικά και ελληνορωμαϊκά αρχαία είναι κλεισμένα μόνιμα σε αποθήκες. Ίσως η πρόοδος στο ζήτημα προκύψει με εσωτερικές τριβές στην Αγγλία. Από την πλευρά μας η πιθανότητα εμείς να είμαστε καθοριστικοί είναι δυσκολάκι...

Γράφω στα Ελληνικά, μη γίνουμε και ρεντίκολο στους πάντες. Όποιος ξένος επιλέξει να το μεταφράσει για να καταλάβει ας το κάνει, αλλά ας μην το προσφέρουμε στο πιάτο μόνοι μας.

#greece #ελλάδα #ελληνικο ποστ #greek posts #γρεεκ ποστ #greek news

[madam-hussein]

Πότιζε συ τη γλάστρα

κι άσε να κλαίω.

Μόνο γράφε του λόγους,

μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη.

Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη

πως βασανίστηκα για όλα.

Γράψε πως κλαίω για έναν καθρέφτη.

Άλλοτε διακοσμητικό στοιχείο,

μαντείο τώρα.

Για την ξερή καληνύχτα

που λεν οι μικρές πιθανότητες

και ξοφλάνε.

Γράψε πως κλαίω για το παράθυρό σου,

κλειστό κι ακαλημέριστο

και μελαγχολικό εκ γενετής του.

Για τα πουλιά της τελευταίας δεκαετίας.

Τον τρόμο τους με τις κεραίες τηλεοψίας.

Για την προσαρμογή τους ύστερα,

και τα πετάγματά τους

σ’ αυτά τα σιδερένια δέντρα.

Που μάθανε να τραγουδούν σε σιδερένιους κλώνους.

Γράφε.

Γι’ αυτό το Σαββατόβραδο που θάφτηκε

ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια

Στη Φραγκόκλησα.

Για το φεγγάρι που πενθεί – φοράει

μαύρη γραβάτα σύννεφο,

γράψε πως κλαίει.

Κλαίω γιατί με ρώτησες

αν είδα την πανσέληνο.

Όχι, τίποτα ολόκληρο δεν είδα και δεν έζησα.

Κλαίω που τα παιδιά κρατούν τη σάκα τους

σαν τελειωμένη κιόλας γνώση,

και στων αγίνωτων ωρών

την τρυφερή καθησύχαση δεν πάνε

και δεν παίζουν.

Γράψε πως κλαίω για τις μητέρες.

Τις πιο παλιές μητέρες μου.

Τις λεπτές κι όμορφες,

των παραθύρων ερωμένες,

αρπίστριες του αγναντέματος,

που τις επήρε απρόφταστες ο θάνατος

κι αυτές μακροημερεύουν μητρικές

σε σαλονιού φωτογραφίες

και σε κεντήματα.

Κλαίω γιατί ανάψανε τα φώτα

κι η Κυριακή κουλουριασμένη γάτα

στο παράθυρό μου.

Ο φόβος βάζει τα καλά του

και περιμένει.

Γράφε.

Πως κλαίω για τους τυφώνες,

το λίγο φαΐ

το κάθε Λίγο,

για τους σεισμούς

χωρίς προειδοποίηση.

Κλαίω επειδή χαμένη πάει

η είδηση που μου ’φερες

πως είδες χθες την πρώτη πεταλούδα.

Κλαίω γιατί δεν είναι είδηση το εφήμερο.

Γράφε. Κλαίω

επειδή η τύχη κλείστηκε στο σπίτι της,

η αναβολή έφτασε στον δήμιο,

το παγούρι έχει φτάσει στην έρημο,

η νεότης έχει φτάσει στη φωτογραφία.

Κλαίω γιατί ποιος ξέρει ποιος θα κλείσει

των ημερών μου τα μάτια.

Πότιζε συ τη γλάστρα

κι άσε να κλαίω επειδή…

#Κική Δημουλά

[thenewsmag]

Γκορμπατσόφ: 15+1 μύθοι για τον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ

Γκορμπατσόφ: 15+1 μύθοι για τον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν έ��ινε γνωστός στο ευρύ κοινό της Δύσης, ο «Γκόρμπι», όπως τους άρεσε να τον αποκαλούν, έγινε αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης. Οι λεπτομέρειες της ζωής του έγιναν απολαυστικό ανάγνωσμα στις εφημερίδες, όχι άδικα. Σε σχέση με τους «αρτηριοσκληρωτικούς» προηγούμενους Σοβιετικούς ηγέτες, ανθρώπους που δεν άφη … Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή

View On WordPress

#‘Οταν #«Από #1980 #Tις #αρχές #γνωστός #δεκαετίας #έγινε… #του…

[alexpolisonline]

[justforbooks]

Τέλη της δεκαετίας του ’90 και, παρά το υποτιθέμενο «τέλος της Ιστορίας» και το θρίαμβο του φιλελευθερισμού, τα νεαρά αρσενικά της βαθιάς Αμερικής δείχνουν αποπροσανατολισμένα. Ο εκνευρισμός είναι διάχυτος, οι ρωγμές εμφανείς. Επικρατεί ο φόβος ότι μια μεγάλη βία όπου νά ’ναι θα ξεσπάσει.

Ο Άνταμ Γκόρντον, τελειόφοιτος του Λυκείου της Τοπήκα, προσπαθεί να μάθει πώς ένα αγόρι γίνεται άντρας. Μέσα απ’ τους αγώνες ρητορικής, τις μονομαχίες ραπ αυτοσχεδιασμού, τις ψυχαναλυτικές συνεδρίες, ο Άνταμ έχει προλάβει να καταλάβει πως η γλώσσα δεν είναι εργαλείο χαλιναγώγησης της βίας. Η γλώσσα είναι όπλο.

Ανενδοίαστα εξομολογητική και απροκάλυπτα πολιτική, η Αμερικανική αγωγή παρουσιάζει την ιστορία μιας οικογένειας σε μια εποχή σιωπηρών τεκτονικών μετατοπίσεων, μια ακτινογραφία της κουλτούρας της τοξικής αρρενωπότητας, και μια αρχαιολογία της ανόδου της νέας Δεξιάς, αναζητώντας χαμηλόφωνα έναν τρόπο ώστε να μάθουν οι άνθρωποι «και πάλι, αργά-αργά, πώς να μιλούν, μέσα στο γενικό σφυροκόπημα».

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Ο Ben Lerner (1979) γεννήθηκε στην Τοπήκα του Κάνσας. Έχει δημοσιεύσει τρία βιβλία ποίησης, τρία μυθιστορήματα, και ένα βιβλίο κριτικής. Ήταν φιναλίστ για το βραβείο Pulitzer, το National Book Award και το National Book Critics Circle Award. Έχει λάβει υποτροφίες από τα ιδρύματα Fulbright, Guggenheim και MacArthur. Είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Brooklyn College.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ #The Topeka School #ben lerner #book review

[eclecticstarlightblogger]

Κλέων – Ένας λαϊκιστής δημαγωγός της αρχαιότητας

Ο Κλέων (θάνατος 422 π.Χ.) ήταν Αθηναίος στρατηγός κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ήταν ο πρώτος επιφανής αντιπρόσωπος της εμπορικής τάξης στην Αθηναϊκή πολιτική, αν και ο ίδιος ήταν αριστοκράτης. Οι σύγχρονοί του Θουκυδίδης και Αριστοφάνης τον αναπαριστούν ως πολεμοκάπηλο δημαγωγό. Ο Κλέων ήρθε αρχικά στο προσκήνιο ως αντίπαλος του Περικλή στα τέλη της δεκαετίας του […] Κλέων – Ένας λαϊκιστής…

View On WordPress

[epestrefe]

Πολύ πριν τα διάσημα “All Star” γίνουν το νούμερο 1 στις προτιμήσεις των νέων παιδιών στα αθλητικά παπούτσια και καταλάβουν εξέχουσα θέση στα editorial μόδας, η Ελλάδα είχε τη δική της λέξη για να περιγράψει αυτά τα παπούτσια: “Ελβιέλα”, ήταν το συνώνυμο του αθλητικού πάνινου παπουτσιού μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80.

Όσοι διανύουν την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους θυμούνται τους γονείς τους να λένε: “Πάλιωσαν οι ελβιέλες σου, να πάμε στο Λαμπρόπουλο να πάρουμε καινούργιες για το σχολείο” , εννοώντας ότι το παιδί τους χρειάζεται καινούργια αθλητικά παπούτσια για τη γυμναστική.

Λέγοντας “Ελβιέλα” δεν εννοούσαν τίποτα άλλο από πάνινα αθλητικά παπούτσια με λαστιχένια σόλα. Τα συγκεκριμένα αθλητικά παπούτσια ονομάστηκαν έτσι από την ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ., την Ελληνική Βιομηχανία Ελαστικών που δραστηριοποιήθηκε στη χώρα μας από το 1940 έως τη δεκαετία του 60 που έκλεισε και έφερε αυτού του είδους τα παπούτσια στην Ελλάδα.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 από τους Νικόλαο Μαυροφίδη και Νικόλαο Αγνιάδη, κι οι δυο με καταγωγή από τη Μικρά Ασία (ο πρώτος από το Ικόνιο). Το είδος για το οποίο είναι γνωστή είναι τα πάνινα αθλητικά παπούτσια με λαστιχένια σόλα, τα οποία παρήγαγε κατά κόρον. Η εταιρεία, που έμεινε ανενεργή σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, άνθισε στη δεκαετία 1950-1960.

Ο αρχικός ιδρυτής της Νικόλαος Μαυροφίδης, πέθανε το 1944 και το μερίδιό του κληροδοτήθηκε στους γιούς του Αιμίλιο και Στέφανο Μαυροφίδη.Τότε τα παπούτσια αυτά έβγαιναν μόνο σε άσπρο χρώμα και τα φορούσαν μόνο τα μικρά παιδιά στη Γυμναστική και στις παρελάσεις. Επειδή εκείνη την εποχή αυτά ήταν τα μόνα αθλητικά παπούτσια που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, και δεν υπήρχε άλλη εταιρεία που να κατασκευάζει τέτοιου είδους παπούτσια, επικράτησε ο όρος ελβιέλες (από το αρκτικόλεξο ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ).

Με πληροφορίες από την Wikipedia

#Ελβιέλα #παπούτσια #διαφήμηση #μόδα #Ελλάδα #αθλητικά παπούτσια #ιστορία #old ad #sport shoes #Greece #50s #60s #70s #greek #vintage story