#καταθλιπτικά και έτσι

[tipsy--princess]

Είχα να αγοράσω καπνό από τον Οκτώβριο

Η σύντομη ζωή ενός τσιγάρου°

Τα χέρια μου δεν τρέμουν πια, αρπάζουν πεινασμένα τον καπνό και στρίβουν με ανυπομονησία, η γλώσσα μου προετοιμάζεται να ανταμώσει ξανά με τον κακοποίητικο της εραστή

ο αναπτήρας θα του χαρίσει ζωή και θα συναντήσει τα λαίμαργα χείλη μου μέχρι να το θάψω στο κρύο τασάκι του μπαλκονιού μου, όπου ένα κομμάτι της θλίψης μου θα θαφτεί μαζί με αυτό. -τι γλυκιά ανακούφιση-

είχα να αγοράσω καπνό από τον Οκτώβριο, είναι παράδοξο το ποσό το σιχαίνομαι και το πόσο εξαρτημένη είμαι από αυτό, κάθε εισπνοή σαπίζει το είναι μου και κάθε εκπνοή εξατμίζει το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξης μου.

#smoking kills #greek posts #τσιγάρο #θλίψη #γρεεκ ταμπλρ #ελληνικο ταμπλρ #γκρικ ταμπλερ #καταθλιπτικά και έτσι #καπνός #γρεεκ ταμπλερ #γρεεκ ποεμ #σαντ #sad quotes #ciggarette #smoking #bpd poem #nostalgic #νοσταλγία #addiction #εθισμός #εξάρτηση

[aftokatastrofiko]

Άρχισα αυτό το μπλογκ πριν από περίπου 2 χρόνια και από την αρχή πήρα αρκετό fame με αυτά που ανέβαζα και ανέβαζα και αρκετά συχνά, σχεδόν κάθε μέρα. Βέβαια από τότε έχουν αλλάξει πολλά, εγώ δεν ανεβάζω συχνά και δεν παίρνω όσο like έπαιρνα παλιά, άντε να πάρω 3-4. Και με ρώτησε κάποιος πρόσφατα αν με πειράζει καθόλου όλο αυτό.

Πραγματικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Ότι ανεβάζω βγαίνει από την ψυχή μου και θέλω να κάνω κόσμο να νιώσει ταύτιση και έτσι ίσως να νιώσει καλύτερα, και ακόμα και 3-4 άτομο μόνο βοηθήσω, μου αρκεί.

Και απλά ήθελα να το εκφράσω και εδώ αυτό, τέλος πάντων, απλά πάρτε όλοι την αγάπη μου και τα καταθλιπτικά μου στιχάκια μου και περάστε καλά!

[kokkinoskoufits]

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΙ ;

Η κατάσταση του αναγκαστικού εγκλεισμού, την οποίαν όλοι βιώνουμε αυτή την εποχή, δημιουργεί φοβίες και προκαλεί καταθλιπτικά φαινόμενα. Όλοι φοβόμαστε για την υγεία μας, αισθανόμαστε ανασφαλείς για το εργασιακό μας μέλλον, ανησυχούμε για τους μισθούς, τις συντάξεις, την τύχη των ελεύθερων επαγγελματιών αλλα και για το μέλλον της χώρας μας. Βέβαια υπάρχουν οι «διαβεβαιώσεις» των υπεύθυνων φορέων της πολιτικής ζωής και οι ενέσεις μιας  δήθεν αισιοδοξίας που προσπαθούν να επιβάλλουν μέσω των ΜΜΕ αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι  «κρατάμε μικρό καλάθι» σε αυτές τις προσπάθειες.

Προστίθεται, όμως, και μία ακόμα φοβία που υπήρχε μεν αλλά τώρα είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και έντονη : « και μετά την επιδημία τι θα γίνει ;» 

Αναρωτιόμαστε αν εμείς οι απλοί άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να συμβάλλουμε στην απάλυνση αυτού του φόβου.

Να τονίσουμε ότι η παρούσα κρίση  έχει και τα καλά της. Προωθεί ορισμένους από εμάς  σε ενδοσκοπήσεις με αρνητικά ή και θετικά αποτελέσματα (ο άπειρος χρόνος απομόνωσης βοηθάει σε αυτό), συνειδητοποιούμε τον ατομικισμό μας και την μανία της υπερκατανάλωσης. Επανεκτιμούμε την ζωή και την υγεία σαν αξίες ανεκτίμητες και μη μετρήσιμες με χρηματικά μεγέθη άρα ΠΑΝΩ από την οικονομία και τους χρηματιστηριακούς δείκτες. Αναγνωρίζουμε, εκτιμούμε και σεβόμαστε  την αξία  των επαγγελματιών στον χώρο της υγείας (οι οποίοι  αναλαμβάνουν κινδύνους για λογαριασμό όλων μας). Ανακαλύπτουμε ένα συλλογικό αίσθημα  ( και αυτό φαίνεται από την πληθώρα των συλλογικοτήτων) και όλες αυτές οι εμπειρίες μας συνδέουν με μια νέα ευαισθησία προς έναν κοινό σκοπό.

Μπορούμε να διαδώσουμε ιδέες και εργαλεία οργάνωσης  που θα συμβάλουν στην εδραίωση των δικτύων του κοινωνικού ιστού. Μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους, σε ψυχολογικό επίπεδο, για να ξεπεράσουν τον φόβο, την απομόνωση, την κατάθλιψη, την κενότητα και άλλες παράπλευρες συνέπειες της πανδημίας. Μπορούμε να  συμβάλλουμε στην επίλυση προβλημάτων από μια μη-ατομικιστική θέση, σε συνεργασία με επαγγελματίες , ανάλογα με το είδος του προβλήματος.

Η συμμετοχή μας και η δραστηριοποίηση μας συμβάλλει στην εμφάνιση

μιας νέας Συλλογικής Συνείδησης βασισμένης σε κοινές εμπειρίες. Είναι σημαντικό να την συμπληρώσουμε με εικόνες για το μέλλον, έτσι ώστε αυτή η ανθρώπινη σύγκλιση να μην εξασθενήσει μετά την πανδημία και να έχει νόημα στην κατασκευή ενός νέου κόσμου.

Το «μετά την κρίση τι ;» περιέχει πολλά. Περιέχει σε πρώτο επίπεδο την οικονομία με την αντιμετώπιση ��ης ανεργίας , της ανέχειας και της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης. Με δεδομένη την έλλειψη  εμπιστοσύνης του καταναλωτή στο επίσημο οικονομικό σύστημα ο στόχος είναι  μία δίκαιη και βιώσιμη οικονομία και όχι μίαν επανάληψη του ίδιου αποτυχημένου μοντέλου. Περιέχει την αξιοποίηση των πόρων αλλά με ιδιαίτερη ευαισθησία και σεβασμό σε θέματα περιβάλλοντος. Σε ένα δεύτερο επίπεδο περιέχει την ανάπτυξη των κοινωνικών δομών με στόχο την προστασία των ανθρωπίνων  δικαιωμάτων χωρίς βία και διακρίσεις, όμως, αναρωτιόμαστε, μήπως πρέπει να γίνει με άμεση συμμετοχή των συνανθρώπων  μας και όχι απλά με «άνωθεν επιβολή;».

Σε ένα τρίτο επίπεδο  υπάρχει και το θέμα της δημοκρατίας που πονάει , κοιμάται, είναι σκλαβωμένη, βάλτε ο,τι χαρακτηρισμό θέλετε. Είναι συνείδηση πια ότι οι «ελευθερίες»  μας ( ακόμα και αυτές που στοιχειωδώς είχαν απομείνει ) μειώνονται ή καταπατώνται. Οι θεσμοί αυτοκαταστρέφονται και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς τους ακυρώνει και στην συνείδηση μας. Είναι γεγονός ότι η «οδός προς την δημοκρατία» προϋποθέτει την αμφισβήτηση του παρόντος συστήματος, κάτι που ήδη συμβαίνει.  Επόμενο βήμα είναι η δημιουργία των καταλυτών ( κοινωνικών ομάδων)   που οδηγούν σε νέες ιδέες – προτάσεις  με θετική προσέγγιση για το θέμα της δημοκρατίας, για μία καινούργια «παιδεία» σε προσωπικό, κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο.

Παναγιώτης Λαμπρούκος

#Παναγιώτης Λαμπρούκος #φόβος #πανδημία #Προσωπικά Κείμενα Μελών

[saccharine-blog]

Το είχες αφήσει να εννοηθεί σε παλιό ασκ... βλέπω και τα ποστ. Ε δεν θέλει πολύ. Συγγνώμη.

Δεν καταλαβαίνω σε πιο ποστ εννοείς αλλά δεν πειράζει όλα καλά ^^ Όσο για τα ποστ ξέρω πως είναι πολύ καταθλιπτικά αλλά μου αρέσουν γιατί με αντιπροσωπεύουν κάποια και αλλά επειδή όλοι μας δεν είμαστε καλά για διάφορους λόγους και ταυτίζεσαι. Έτσι λοιπόν κάνω ρεμπλοκ . Μην ζητάς συγγνώμη όλα καλά , ήμουν απότομη και εγώ .

[zotsi]

Το τέλος μου. pt2

Έτσι τελείωσαν οι περσινές καλοκαιρινές διακοπές. Με την λανθασμένη, όπως θα αποδειχθεί αργότερα, πεποίθηση ότι το τραγούδι φάντασμα και ο καλλιτέχνης με τα αισθήματα θα έμεναν μόνο μια ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλού  μου και θα τα θυμόμουν μόνο για να λέω ιστορίες στα εγγόνια μου από τα “νιάτα” μου.

Όταν γύρισα από τις διακοπές ρώτησα για το τραγούδι το μόνο άτομο που μπορεί και να ήξερε. Είναι και αυτή ροκού, όχι όσο εγώ αλλά είναι, και ακούει και ραπ. Υπέθεσα ότι μπορεί και αυτή να το είχε πετύχει κάπου και να ένιωσε και αυτή ότι ένιωσα κι εγώ εκείνο το βράδυ. Αλλά δεν της θύμιζε τίποτα. Μπορεί κι εγώ να τον είχα πει λάθος αυτόν τον μισό στίχο που θυμόμουν. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα: εγώ δεν έμαθα ποιο ήταν το τραγούδι.

Έχοντας μεγαλώσει με ροκ μουσική στο σπίτι, έχω εξελιχθεί σε μια φανατική ροκού που ακούει τραγούδια από τις χρυσές εποχές της ροκ (νιρβανα, ρεντ χοτ τσιλι πεπερς, κτλ κτλ....). Αποφασίζω να εκσυγχρονιστώ και να ακούσω λίγο πιο “καινούριο” ροκ. Έτσι μαθαίνω τους γκριν ντει, 21 πάιλοτς και μαι κέμικαλ ρόμανσ. Έρχεται μία περίοδος για εμένα που ακούω μόνο ροκ και όσο πιο πολύ άκουγα τόσο πιο πολύ “βαρύ” ροκ άκουγα (χεβυ μεταλ κ.α.).

Αυτή η περίοδος συνδέθηκε με μια κρίση ταυτότητας που πέρναγα, με διάφορες έντονες διαφωνίες στο σπίτι, με καινούριες παρέες και με έναν μεγάλο έρωτα. Με άλλα λόγια εφηβεία. Η καινούρια παρέα με είχε αποδεχτεί όπως ήμουν με τις ιδιοτροπίες μου, με τις χαρακές μου, με τα τσιγάρα μου και με την τρέλα που κουβαλούσα. Όσο ήμουν έξω από το σπίτι όλα ήταν μια χαρά, παρέες γέλια όλα τέλεια, μόλις όμως έκλεινε η πόρτα πίσω μου ήμουν τόσο μόνη.Τότε επιτέλους μπορούσα να αφήσω τον πραγματικό μου εαυτό ελεύθερο, τότε μόνο μπορούσα να αφήσω τα δάκρυα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν να τρέξουν από τα μάτια μου, σαν πουλιά που περνούσαν όλη τους την ζωή μέσα σε ένα κλουβί και κάποιος μια μέρα απλά άνοιξε την πόρτα, να πέσω στο κρεβάτι μου, να μπω κάτω από τα μαξιλάρια και να μείνω εκεί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που έπρεπε να βάλω πάλι την μάσκα μου.

Μια μέρα ήμουν στο σπίτι μιας κοπέλας και ακούγαμε μουσική, αυτή άκουγε σιν μποι και σνικ. Εντάξει δεν είναι ότι τα λατρεύω αλλά δεν έχω πρόβλημα, όποτε άκουγα κι εγώ. Αυτά είναι τα τραγούδακια να περνά η ώρα, ούτε θα κλάψεις με αυτά ούτε θα τα νιώσεις, θα χορέψεις όμως και θα ξεχαστείς. Αυτό ακριβός που ήθελα εκείνη την στιγμή ούτε να ταυτιστώ με τους στίχους ούτε να πονέσω ούτε να μετανιώσω ούτε να ταξιδέψω αλλού με την φωνή του τραγουδιστή μιας μπαλάντας, τότε ήθελα να χορέψω και να ξεχαστώ με την φίλη μου.

Γυρνάω σπίτι.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου.

Ανοίγω το λάπτοπ και μπαίνω στο yt.

Πάω στις τάσεις.

1ο ήταν ένα κομμάτι του σιν μποι, τέλεια λέω. Το πατάω πριν με πιάσουν τα καταθλιπτικά μου παλι. Πατάω το autoplay και κάθομαι στο κρεβάτι. Μετά από καμιά ώρα συνειδητοποιώ πως άκουγα το σαΐτες από το κανάλι του ντεβιλάκου. Μόλις τελειώνει ακούω την μοναδική μελωδία. Τα μάτια μου γουρλώνουν και όλο το σώμα μου ανατριχιάζει. Μεταφέρομαι στην πλατεία και όπως εκείνο το βράδυ όλα γύρο μαυρίζουν και μένω μόνο εγώ και τ τραγούδι. Επιτέλους το ανώνυμο ναρκωτικό και ο καλλιτέχνης με τα αισθήματα πλέον είχαν όνομα. Ήταν ο σολ και τα μαθήματα πτώσης.

Ως τότε δεν είχα και την καλύτερη άποψη για το ελληνικό ραπ και γενικά την ελληνική μουσική, σε σημείο να ακούω μόνο ξένα. Αλλά επειδή είχα ζήσει τόσα μόνο με ένα στίχο από ένα τραγούδι του λέω “έχει κάτι διαφορετικό ο φίλος μας, κάνει μπαμ! δώσε μια ευκαιρία.” και δεν με απογοήτευσε. 

Άκουσα όλα τα τραγούδια του cknd πραγματικά δεν είχα λόγια. Ο τύπος ήξερε να γράφει τραγούδια τραγουδάρες και να σε βοηθάει να τα ζήσεις. Γράφει στίχους, δίνει νόημα σε κάθε λέξη αλλά η μαγεία είναι ότι όταν τους ακούς δίνεις εσύ νόημα σε κάθε στίχο, το δικό σου νόημα, σύμφωνα με τα δικά σου βιώματα και τις δικές σου εμπειρίες (τουλάχιστον εγώ νιώθω έτσι) και τον κάνεις δικό σου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί νιώθω έτσι θες το ροκ που έχει μέσα, θες οι στίχοι δεν ξέρω απλά αυτό το κοκτέιλ είναι τέλειο!

(Τελικά έχει γίνει και αυτό αρκετά μεγάλο αλλά θέλω να τα πω εδώ όλα για αυτή την περίοδο.)

Και ναι μετά έμαθα και το wnc και κόλλησα για τα καλά. Και μετά η ιστορία είναι μονόδρομος...

Τέλος θα ήθελα να πω ένα ΥΠΕΡΤΕΡΆΣΤΙΟ ευχαριστώ:

στον @solmeister13

στον @dpans

στον @georvsd

στον @stkone

στην @marseaux

στον @sikonebrando

Δεν είναι απλά ότι μου χάρισαν μοναδικές στιγμές και την πρώτη μου συναυλία, μου έχουν σώσει την ζωή και ξέρω ότι ακούγεται πολύ δραματικό αλλά προσπαθώ να τα γράφω ακριβώς όπως τα νιώθω. Με τα τραγούδια τους μου θύμισαν πόσο αγαπώ την μουσική και με βοήθησαν να βρω και άλλα πράγματα που αγαπώ. Μου ξύπνησαν το πάθος που έκρυβα μέσα μου για αυτή την τέχνη, άρχισα ξανά να ασχολούμαι με την κιθάρα μου, την ζωγραφική που λατρεύω και την φωτογραφία, με λίγα λόγια μου θύμισαν τον τρόπο να ζω.

Αυτή λοιπόν και η προηγούμενη ιστορία είναι η δική μου ιστορία για το πως γνώρισα τον solmeister και το wnc.

[thalpwrh]

χθες... Χθες πήγα να κάνω αυτό που όλες οι μάνες φοβούνται πως τα καταθλιπτικά παιδιά τους κάποια στιγμή θα κάνουν. Αλλά δεν το έκανα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμη και τόσο ηλίθια που είμαι, άτομα βασίζονται πάνω μου, άτομα με αγαπούν - οσο περίεργο κι αν νομίζω πως είναι. Δεν ήθελα να τους πληγώσω ρε γαμωτο.

Εμ.. Βασικά βούρκωσα και δεν σε ξέρω καν. Τι πήγες να κάνεις; Γιατί;Σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο, κάθε άνθρωπος αξίζει να είναι χαρούμενος, να αγαπάει και να αγαπηθεί.Μην κάνεις καμιά μαλακία. Σκέψου την οικογένεια σου, τους φίλους σου, η ζωή τους χωρίς εσένα θα αλλάξει ριζικά, θα τους στιγματίσει, αλλά όχι με τον σωστό τρόπο. Θέλεις να σε θυμούνται έτσι; Ως μια ανάμνηση που θα κυριαρχεί η λύπη και όλα όσα δεν πρόλαβαν να κάνουν μαζί με εσένα; Ή θέλεις να πραγματοποιήσεις νέες εμπειρίες μαζί τους, να σε ζήσουν και να τους ζήσεις;Αξίζεις, όπως εγώ, όπως όλοι μας.Και άμα χρειαστείς κάτι στείλε μου και μην ντραπείς.Ειλικρινά.Θέλω να προσέχεις.🌹

[the-female-warhol]

Δεν ξέρω εάν...

Δεν ξέρω εάν «φταίνε» τα δειλινά, γιατί τα δειλινά είναι δώρα από μόνα τους. Σίγουρα, όμως, μού δημιουργούν μια νοσταλγία; για τις στιγμές που πέρασαν χωρίς να με «αγγίξουν» γιατί εγώ το διάλεξα, και για τις στιγμές που ελπίζω να έρθουν. Μέρες σαν κι αυτές, χειμερινές αλλά με λιακάδα, μου αρέσει να παρατηρώ. Μου αρέσει να χαζεύω αγνώστους γύρω μου, και να ακούω το τραγούδι της σιωπής τους. Για μένα αυτό, ήταν από την παιδική ηλικία ένα είδος «παιχνιδιού». Ένας λόγος, άλλωστε, που διάλεξα τη διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού, ήταν κι αυτός, και γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μας τους ίδιους. Όταν, λοιπόν, τους κοιτάζω, προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. Τότε, μόνο, μπορείς να καταλάβεις, αλλά ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις. Κατά βάθος, είναι αλήθεια ότι όλοι μας κρύβουμε χαμένες Ατλαντίδες, θησαυρούς κι άλλα ψυχικά αγαθά, που μας καθιστούν ικανούς για τα μεγαλύτερα κατορθώματα. Αλλά με αυτά και μ ’αυτά, ο κόσμος τρέχει, όλο τρέχει για κάποιο πρόσωπο ή για κάποιο λόγο, που ναι μεν μπορεί να φαντάζει πραγματικός, αλλά στην ουσία είναι η αντανάκλαση των χαμένων ονείρων μας, μιας θαμμένης παιδικής αθωότητας, μιας ασπρόμαυρης καθημερινότητας. Έτσι, επιλέγει να μην εμβαθύνει, να μην θέλει να «βουτήξει» στο χάος της ψυχής του. Μην ξεχνάμε άλλωστε, όπως έχει πει κι ο Friedrich Nietzsche, ότι «χωρίς κανείς να έχει το χάος μέσα του, δεν μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει». Και δεν ξέρω εάν είναι η κοινωνία, ή ο τρόπος που μεγαλώσαμε, αλλά τα «χαρτιά» είναι ήδη μοιρασμένα, όπως οι ρόλοι σε μια πρεμιέρα θεάτρου. Κάθε μέρα, θα πρέπει να είναι η πρεμιέρα της ζωής μας. Μόνο εμείς, έχουμε τη δυνατότητα να τα «παίξουμε» όπως θέλουμε, και να βγούμε «κερδισμένοι», ή «τυχεροί», «χαμένοι» ή «άτυχοι». Κάθε ηλικία, απαιτεί και διαφορετική «ερμηνεία» του ρόλου, είτε διαλέξουμε τον «περπατημένο/γνωστό» δρόμο, είτε τον «άγνωστο». Εξάλλου, κάθε στιγμή που περνά, είναι μια επιλογή, δίχως την ταμπέλα του σωστού ή λάθους, όλα οδηγούν κάπου. Όσον αφορά την προσαρμογή, δεν κατάλαβα ποτέ εάν είναι ευχή ή κατάρα, εφόσον θεωρείται πρόδρομος της συνήθειας και της ρουτίνας. Ο καθένας είναι φαινομενικά ελεύθερος να αποφασίσει. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι, η πλειοψηφία λατρεύει και τη ρουτίνα και τις ψευδαισθήσεις, και τη «γυάλα», απλά επειδή φοβάται να το παραδεχτεί φωναχτά, γιατί έτσι θα γκρεμιστούν τα ψεύτικα κάστρα της, και από βασιλείς θα γίνουμε αυλικοί σε μια ουτοπία ψεύδους κι επιφάνειας. Εν τέλει, το μόνο πράγμα που δεν εύχομαι σε κανέναν, είναι να γίνει «σκλάβος της συνήθειας», ή «κομπάρσος» στις ζωές ρηχών ανθρώπων, δίχως ηθική πυξίδα και μέτρο. Κι όσο δύσκολα, κι όσο μονότονα και καταθλιπτικά εάν φαντάζουν μερικές φορές ό��α, να θυμάσαι ότι οι στιγμές είναι «τρένα», που έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας ή παίρνοντας μνήμες, συναισθήματα κι ανθρώπους.

#γρεεκ ποστς #γρεεκ #γρεεκζ #γρεεκς #ελληνικά #σκεψεις #δεν ξερω #εαν

[astronaus]

Θυμάμαι παλιά που ανέβαζες κατι μελαγχολικά και καταθλιπτικά ποστ και στεναχωριόμουν που ένιωθες έτσι

Γνωριζόμαστε? Θέλεις μήπως καλυτερα να τα πούμε?

[maxmaggr]

Μητρότητα: Μια μεταβατική περίοδος για τη γυναίκα

Πηγή εικόνας; winniebrucephotography.com Τόσο η εγκυμοσύνη όσο και ο τοκετός αποτελούν δοκιμασίες που επηρεάζουν σημαντικά τον γυναικείο οργανισμό, σωματικά και ψυχολογικά. Θεωρούνται  ιδιαίτερα κρίσιμες περίοδοι για τη γυναίκα, δεδομένου ότι πρόκειται για μεταβατικές καταστάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων συνυπάρχουν αντιφατικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Δίπλα στη θετική συγκίνηση συχνά εντοπίζονται φοβίες και καταθλιπτικά συναισθήματα. Πρέπει να σημειωθεί ότι η  ψυχοσωματική ισορροπία της εγκύου είναι μείζονος σημασίας για το έμβρυο, διότι κάθε δυσλειτουργία στην προγεννητική και μετέπειτα περίοδο μπορεί να το επηρεάσει δυσμενώς. Αντιθέτως, η ομαλή επικοινωνία της μητέρας και του εμβρύου κρίνεται καθοριστική για την αρμονική και σωστή ανάπτυξή του. Σύμφωνα με τον Bibring (1959), η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι μια καμπή στη ζωή της γυναίκας, η οποία συνεπάγεται προσαρμογή στα νέα της καθήκοντα και σε μια αναδόμηση της ταυτότητάς της. Μια περίοδος αυτοπραγμάτωσης για τη γυναίκα, στη διάρκεια της οποίας εκπληρώνονται οι πιο βαθιές επιθυμίες μητρότητας (Deutsch, 1945) καθώς και μια κρίσιμη εμπειρία ωρίμανσης (Erikson, 1982). Κάποιοι μελετητές  θεωρούν ότι μέσω της εγκυμοσύνης διευκολύνεται η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων που η γυναίκα δεν είχε εκδηλώσει πρωτύτερα. Από την εγκυμοσύνη έως τον τοκετό και μετέπειτα τη δημιουργία δεσίματος και συναισθηματικού δεσμού με το παιδί, η μητρότητα είναι παρούσα. Σ’ αυτό το πλαίσιο ερμηνείας, ο Racamier (1967) πρότεινε να χρησιμοποιείται ο όρος "maternite", όταν γίνεται αναφορά στο βιολογικό γεγονός δηλαδή την εγκυμοσύνη. Ενώ ο όρος maternalite (μητρότητα) χρησιμοποιείται για να περιγράψει το σύνολο των αλλαγών που συντελούνται σε ψυχολογικό επίπεδο. Έτσι, σταδιακά η μητρότητα γίνεται έννοια  σύμφυτη με την προσωπικότητα της μητέρας.  Η μητρότητα είναι κάτι μεγάλο και βαθύ. Σημαίνει να είσαι κάθε μέρα η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου. Η γυναίκα-μητέρα βιώνει έντονα το αίσθημα της ευθύνης όσον αφορά στο νεογνό. Μια κατάσταση που ενδέχεται να καταλήξει σε πραγματικό άγχος και στρες, αφού η μητέρα καταλήγει να γίνει υπερ-προστατευτική. Στην προσπάθεια που καταβάλλει προκειμένου να καλύψει κάθε ενδεχόμενη ανάγκη του βρέφους, θέτει σε ''δεύτερη μοίρα'' τον εαυτό της. Για αυτό και συχνά η γυναίκα εμφανίζει τάσεις μελαγχολίας. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, το εν λόγω συναίσθημα είναι παροδικό και με την κατάλληλη στήριξη (ιδιαιτέρως του οικογενειακού της περιβάλλοντος, αλλά και από ειδικούς αν χρειαστεί, όπως ψυχολόγους) ξεπερνιέται σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων. Εντούτοις, σε ποσοστό 10% με 15% η γυναίκα εμφανίζει μετά τον τοκετό εμμένουσα κατάθλιψη. Εξαιτίας της κατάθλιψης οι μητέρες δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Ακόμη ένα ποσοστό της τάξης του 0,1% με 0,2% των γυναικών παρουσιάζουν μετά τον τοκετό ακόμα και ψυχωσικά επεισόδια. Σχετικά με την επιλόχειο κατάθλιψη η μπορείτε να διαβάσετε :   εδώ  , εδώ  και εδώ Σημαντικό είναι να αντιληφθούμε τη μοναδικότητα της εγκυμοσύνης για τη γυναίκα. Πρόκειται για ένα γεγονός, μια εμπειρία όπου συμμετέχουν σώμα και πνεύμα σε πλήρη λειτουργία. Δικαίως, λοιπόν, η  μητρότητα χαρακτηρίζεται ως ένα συναισθηματικό βίωμα αρκετά έντονο και αλλιώτικο από οτιδήποτε η γυναίκα έχει γνωρίζει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στον συγκερασμό όλων των προαναφερθέντων στοιχείων οφείλεται η μοναδικότητα της κύησης. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο πόνος εναλλάσσεται με την ευχαρίστηση, ο προβληματισμός δίνει τη θέση του στον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία. Ως εκ τούτου, πολλά ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με πλήθος ζητημάτων που ανακύπτουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης . Η μητρότητα δεν ορίζεται από τις πράξει�� αλλά από τα συναισθήματά μας. Όλοι οι άνθρωποι ανάλογα με τα βιώματά μας, το οικογενειακό μας περιβάλλον και τις πεποιθήσεις μας σχηματίζουμε την προσωπική μας θέση αναφορικά με τη μητρότητα. Η διαφορετική προσωπική προδιάθεση φαίνεται στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους βιώνεται η εγκυμοσύνη και η γέννα, καθώς και σε αυτούς με τους οποίους στηρίζεται η σχέση που αναπτύσσει το παιδί της. Φυσικά, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως το μήνυμα της γέννησης είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο.   Βιβλιογραφία: http://ejournals.teiath.gr/index.php/tovima/index     https://www.psychografimata.com/ Birbing G. (1959) Some considerations in the psychological process of pregnancy. In the “The Psychoanalytic Study of the Child”, 14, pp 113 21. Breen D. (1975) The birth of the first child, London. Deutch H. (1945) Psicologia della donna, Torino. Erikson E. (1982) The Life Cycle Completed. W. W. Norton & Company; Extended Version edition. Raphael D. (1991) Psychological process of childbearing, London. Scopesi A. &Viterbori P. (2007) Psicologica della maternita, Rome.     Read the full article

#εγκυμοσύνη #ζευγάρι #μέλλουσαμητέρα #μητρότητα #τεκνοποίηση

[maxmaggreece]

Μητρότητα: Μια μεταβατική περίοδος για τη γυναίκα

Πηγή εικόνας; winniebrucephotography.com Τόσο η εγκυμοσύνη όσο και ο τοκετός αποτελούν δοκιμασίες που επηρεάζουν σημαντικά τον γυναικείο οργανισμό, σωματικά και ψυχολογικά. Θεωρούνται  ιδιαίτερα κρίσιμες περίοδοι για τη γυναίκα, δεδομένου ότι πρόκειται για μεταβατικές καταστάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων συνυπάρχουν αντιφατικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Δίπλα στη θετική συγκίνηση συχνά εντοπίζονται φοβίες και καταθλιπτικά συναισθήματα. Πρέπει να σημειωθεί ότι η  ψυχοσωματική ισορροπία της εγκύου είναι μείζονος σημασίας για το έμβρυο, διότι κάθε δυσλειτουργία στην προγεννητική και μετέπειτα περίοδο μπορεί να το επηρεάσει δυσμενώς. Αντιθέτως, η ομαλή επικοινωνία της μητέρας και του εμβρύου κρίνεται καθοριστική για την αρμονική και σωστή ανάπτυξή του. Σύμφωνα με τον Bibring (1959), η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι μια καμπή στη ζωή της γυναίκας, η οποία συνεπάγεται προσαρμογή στα νέα της καθήκοντα και σε μια αναδόμηση της ταυτότητάς της. Μια περίοδος αυτοπραγμάτωσης για τη γυναίκα, στη διάρκεια της οποίας εκπληρώνονται οι πιο βαθιές επιθυμίες μητρότητας (Deutsch, 1945) καθώς και μια κρίσιμη εμπειρία ωρίμανσης (Erikson, 1982). Κάποιοι μελετητές  θεωρούν ότι μέσω της εγκυμοσύνης διευκολύνεται η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων που η γυναίκα δεν είχε εκδηλώσει πρωτύτερα. Από την εγκυμοσύνη έως τον τοκετό και μετέπειτα τη δημιουργία δεσίματος και συναισθηματικού δεσμού με το παιδί, η μητρότητα είναι παρούσα. Σ’ αυτό το πλαίσιο ερμηνείας, ο Racamier (1967) πρότεινε να χρησιμοποιείται ο όρος "maternite", όταν γίνεται αναφορά στο βιολογικό γεγονός δηλαδή την εγκυμοσύνη. Ενώ ο όρος maternalite (μητρότητα) χρησιμοποιείται για να περιγράψει το σύνολο των αλλαγών που συντελούνται σε ψυχολογικό επίπεδο. Έτσι, σταδιακά η μητρότητα γίνεται έννοια  σύμφυτη με την προσωπικότητα της μητέρας.  Η μητρότητα είναι κάτι μεγάλο και βαθύ. Σημαίνει να είσαι κάθε μέρα η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου. Η γυναίκα-μητέρα βιώνει έντονα το αίσθημα της ευθύνης όσον αφορά στο νεογνό. Μια κατάσταση που ενδέχεται να καταλήξει σε πραγματικό άγχος και στρες, αφού η μητέρα καταλήγει να γίνει υπερ-προστατευτική. Στην προσπάθεια που καταβάλλει προκειμένου να καλύψει κάθε ενδεχόμενη ανάγκη του βρέφους, θέτει σε ''δεύτερη μοίρα'' τον εαυτό της. Για αυτό και συχνά η γυναίκα εμφανίζει τάσεις μελαγχολίας. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, το εν λόγω συναίσθημα είναι παροδικό και με την κατάλληλη στήριξη (ιδιαιτέρως του οικογενειακού της περιβάλλοντος, αλλά και από ειδικούς αν χρειαστεί, όπως ψυχολόγους) ξεπερνιέται σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων. Εντούτοις, σε ποσοστό 10% με 15% η γυναίκα εμφανίζει μετά τον τοκετό εμμένουσα κατάθλιψη. Εξαιτίας της κατάθλιψης οι μητέρες δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Ακόμη ένα ποσοστό της τάξης του 0,1% με 0,2% των γυναικών παρουσιάζουν μετά τον τοκετό ακόμα και ψυχωσικά επεισόδια. Σχετικά με την επιλόχειο κατάθλιψη η μπορείτε να διαβάσετε :   εδώ  , εδώ  και εδώ Σημαντικό είναι να αντιληφθούμε τη μοναδικότητα της εγκυμοσύνης για τη γυναίκα. Πρόκειται για ένα γεγονός, μια εμπειρία όπου συμμετέχουν σώμα και πνεύμα σε πλήρη λειτουργία. Δικαίως, λοιπόν, η  μητρότητα χαρακτηρίζεται ως ένα συναισθηματικό βίωμα αρκετά έντονο και αλλιώτικο από οτιδήποτε η γυναίκα έχει γνωρίζει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στον συγκερασμό όλων των προαναφερθέντων στοιχείων οφείλεται η μοναδικότητα της κύησης. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο πόνος εναλλάσσεται με την ευχαρίστηση, ο προβληματισμός δίνει τη θέση του στον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία. Ως εκ τούτου, πολλά ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με πλήθος ζητημάτων που ανακύπτουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης . Η μητρότητα δεν ορίζεται από τις πράξεις αλλά από τα συναισθήματά μας. Όλοι οι άνθρωποι ανάλογα με τα βιώματά μας, το οικογενειακό μας περιβάλλον και τις πεποιθήσεις μας σχηματίζουμε την προσωπική μας θέση αναφορικά με τη μητρότητα. Η διαφορετική προσωπική προδιάθεση φαίνεται στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους βιώνεται η εγκυμοσύνη και η γέννα, καθώς και σε αυτούς με τους οποίους στηρίζεται η σχέση που αναπτύσσει το παιδί της. Φυσικά, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως το μήνυμα της γέννησης είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο.   Βιβλιογραφία: http://ejournals.teiath.gr/index.php/tovima/index     https://www.psychografimata.com/ Birbing G. (1959) Some considerations in the psychological process of pregnancy. In the “The Psychoanalytic Study of the Child”, 14, pp 113 21. Breen D. (1975) The birth of the first child, London. Deutch H. (1945) Psicologia della donna, Torino. Erikson E. (1982) The Life Cycle Completed. W. W. Norton & Company; Extended Version edition. Raphael D. (1991) Psychological process of childbearing, London. Scopesi A. &Viterbori P. (2007) Psicologica della maternita, Rome.     Read the full article

#εγκυμοσύνη #ζευγάρι #μέλλουσαμητέρα #μητρότητα #τεκνοποίηση

[driiita-blog1]

Ένα αντίο που δεν τόλμησα να σου πω ποτέ

Αν το διαβάζεις αυτό το κείμενο σημαίνει πως έχω κόψει επαφές μαζί σου.

Όταν το διαβάσεις θα καταλάβεις ίσως τους λόγους μου για όλα.

Ίσως καταλάβεις πως δεν είμαι αυτή που νόμιζες. Ίσως επιτέλους καταλάβεις ότι δεν είμαι η μοναδική για σενα, δεν είμαι αυτή που έψαχνες στην ζωή σου..

Αυτό το κείμενο είναι το αντίο μου λοιπόν. Ένα αντίο που δεν τόλμησα να σου πω από κοντά είτε μέσω μηνυμάτων..

Ελπίζω να είσαι καλα, ελπίζω να έχεις αρχίσει να φτιάχνεις την ζωή σου Κ να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον σου.

Δεν είμαι το άτομο που γράφει καθημερινά τέτοια κείμενα, δεν είμαι το άτομο που ανοίγει συχνά την καρδιά της ούτε το άτομο που μοιράζεται τις σκέψεις μου με όλους.

Ελπίζω να με καταλάβεις. Ελπίζω να βάλεις μυαλό και να μην κανεις τα λάθη που έχω κάνει.

Μου έλεγες ότι ήμουν το άτομο σου, αυτή που έψαχνες μια ζωή. Αυτή που σε άλλαξε, που σου βγάζει τον καλο σου εαυτό. Το άτομο που εμπιστευτικές για πρώτη φορά, που μοιράστηκες σκέψεις, η μοναδική κοπέλα που ερωτεύτηκες. Η κοπέλα που σου έδειξε πως υπάρχουν ακόμη καλοί άνθρωποι, η κοπέλα που ήθελες να κάνεις χαρούμενη.

Η στεναχώρια μου όμως δεν πέθανε ποτέ μέσα μου. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος χρονολογία όταν γνωριστήκαμε Κ λυπάμαι που δεν έχω τα ίδια αισθήματα όπως εσυ. Σου εξομολογήθηκα ότι νιώθω αλλά δεν ξέρω αν είναι αισθήματα αγάπης είτε απλά νοιάζομαι για σενα.

Δεν μπορώ να σου εκφράσω την λύπη μέσα μου, το ποσο πολυ θα ήθελα να ήσουν το αγόρι που θα ήθελα κοντά μου.

Έκανες τα πάντα για να με κάνεις χαρούμενη, το μοναδικό αγόρι που έκανε τις πιο υπέροχες εκπλήξεις. Ο πρώτος που μου έφερνε συνέχεια τριαντάφυλλα. Το αγόρι που δεν ντρεπόταν να φωνάξει ότι είμαι πανέμορφη στα μάτια του και ότι με αγαπάει. Το μοναδικό αγόρι που έμαθε όλα μου τα μυστικά, όλους μου τους φόβους. Που κατάλαβε γιατί η τόσο στεναχώρια υπάρχει στην ζωή μου.

Δυστυχώς σε γνώρισα όταν ήταν ήδη αργά. Σε γνώρισα μετά από τον πρώτο μου έρωτα, μετά από τους εφιάλτες, τα δάκρυα, όταν έχασα τον πρώτο αγόρι που αγάπησα πιο πολυ από όλους και όλα. Ένα αγόρι που η μοίρα δεν μας ήθελε μαζί όσο και να το θέλαμε. Ένα αγόρι που ακόμη κλαίει όταν ακούει την φωνή μου στο τηλέφωνο.

Το ίδιο αγόρι που με άλλαξε δεν τον σβήνω από την ζωή μου.. είναι ακόμη ο μοναδικός που ερωτεύτηκα και άλλαξα ολη μου την ζωή για να ήμαστε μαζί Κ τελικά δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ..

Έχουν περάσει χρόνια. Έχουν περάσει τρισήμιση χρόνια από τότε και ακόμη πονάω.

Ένα αγόρι που με παίρνει τηλέφωνο κάθε μισό χρόνο πλέον και μιλάμε για το πως πάει η γαμημένη ζωή. Μιλάμε για σχέσεις, για τα προβλήματα, αστεία.

Το ίδιο αγόρι που μου γάμησε την εμπιστοσύνη μου προς όλα τα αγόρια. Το ίδιο αγόρι που τα έφτιαξε με μια από τις πιο κοντινές μου φίλες Ελλάδα ενώ η κοπελιά ήξερε όλα μου τα προβλήματα, ήταν η κοπέλα που θα έπαιρνα τηλ όταν θα έκλαιγα και θα της έλεγα ποσο μου λείπει ο τάδε. Η ίδια κοπέλα που έχει σχέση 5 χρόνια με κάποιον άλλο Ελλάδα.

Η ζωή μου έχει αλλάξει υπερβολικά τα τελευταία χρόνια και στο θύμιζα συνέχεια ότι αλλάζω και εγώ.

Πονάω. Είμαι κουρασμένη. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την ζωή. Η ζωή μου έμαθε πολλα και δεν αντέχω άλλο να μαθαίνω. Δεν αντέχω να είμαι το άτομο που βοηθάει τους πάντες γύρω ενώ όταν εγώ πονάω κανείς δεν ξέρει πως να με βοηθήσει. Ούτε καν εγώ δεν ξέρω πως να βοηθήσω τον εαυτό μου πλέον.

Η ψυχολόγος μου λέει να τα βγάζω από μέσα μου και αυτό κάνω λοιπόν. Μέχρι και σε γιατρό πηγα και τους ειπα για τις τάσεις αυτοκτονίας μου.Μέχρι και οι απόπειρες που έχω κάνει δεν ήταν αρκετές. Τα χάπια και οι λεπίδες δεν είναι χρήσιμα, δεν με βοήθησαν σε τιποτα. Έχω αρχίσει να προσέχω το σωμα μου περισσότερο.

Δεν πρόλαβα να σου πω ότι κάπνισα indica. Δεν σου ειπα ούτε για ολες εκεινες τις φορες που το τσιγάρο έκαιγε τα πνευμόνια μου. Ένιωθα τόσο καταθλιπτικά. Μου έφυγε όλο το άγχος από το σχολείο, όλο εκείνο το στρες από όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία.

Τόσα πολλα και τόσα λίγα. Θα ήθελα να ήμουν νεκρή ενώ θελω και να είμαι ακόμη εδώ να σταθώ στα πόδια μου και να δω τι θα μου φέρει η μοίρα.

Ίσως αν πίστευα ότι υπάρχει θεός να είχα απαντήσεις για την ύπαρξη μου. Αλλά δεν πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.

Εύχομαι να είχα φάρμακο για να κάνω αυτήν την πληγωμένη καρδιά να μην πονάει. Να μπορούσα να γίνω χαρούμενη. Να μπορούσα να ξανά εμπιστευτώ.

Μα δεν μπορώ.

Και αντί να παραμείνεις δυνατός, αλλάζεις και εσυ. Νομίζεις πως δεν νοιάζομαι..

Θυμώνεις, απογοητεύεσαι που δεν σε θελω όπως τον ήθελα εκεινον.

Νόμιζα πως σου έμαθα αρκετά. Από τις πρώτες μερες που αρχίσαμε να μιλάμε σου εξήγησα ότι η αγάπη γαμιεται.

Θυμασαι το περπάτημα στο δάσος εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ;;;

Με ρώτησες τι είναι η αγάπη για μένα και σου απάντησα πόνος. Σου ειπα πως κάνεις τα πάντα για κάποια που θα ήθελες να δεις χαρούμενη για παράδειγμα...

Μα η αγάπη φέρνει και τα δάκρυα, τους τσακωμούς, την λύπη και τον πόνο επίσης.

Δεν με άκουσες και πλέον είναι αργά. Τώρα νομίζεις πως φταις εσυ.

Για κάποιον γαμημένο λόγο ακόμη νοιάζομαι και ακόμη ζηλεύω. Ζηλεύω για μαλακιές ενώ έχω πάρει εδώ και καιρό την απόφαση μου.

Θα παραμείνω μακριά σου! Δεν θα πάψω να νοιάζομαι αλλά καλύτερα έτσι παρά να τα φτιάξω μαζί σου ενώ ξέρω πως θα σε πλήγωνε πολυ παραπάνω.

Και τώρα τι θα γίνει το τατουάζ σου; Τι θα λες όταν κάποια κοπέλα στο μέλλον θα δει το όνομα “Φωτεινή” γραμμένο στα ελληνικα ενώ δεν μιλάς ελληνικά; Το ίδιο τατουάζ που είναι χαμηλά στον κορμό σου που σίγουρα θα μετανιώσεις κάποτε, όταν αγαπήσεις κάποια άλλη στην ζωή σου που θα σε αγαπάει.

Μα αυτή η κοπέλα δεν θα είμαι εγώ. Η καρδιά μου έχει ραγίσει τόσες φορές, είναι σε χιλιάδες κομμάτια από την κάθε μαχαίρια που πήρα για άτομα που δεν άξιζαν μια. Από τον πρώτο μου έρωτα και την μοίρα που δεν τον ήθελε εδώ, που τον πήραν μακριά μου.

Απο την οικογένεια μου και όσα τράβηξα από παιδί μέχρι και σήμερα.

Στο είχα υποσχεθεί ότι θα βρεις κάποια που θα σου δώσει την ίδια αγάπη που δίνεις. Μα αυτή δεν θα είμαι εγώ. Καλύτερα να μου λείπεις παρά να σε πληγωσω περισσότερο.

[monomazisoumporw-blog]

ΜΆΘΕ

πρέπει επιτέλους να καταλάβεις τι σου αξίζει και το ποιος.Ξέρεις ότι δεν σου αξίζει να κάθεσαι κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο,ακούγοντας καταθλιπτικά τραγούδια και συνέχεια να κλαις.Ξέρεις ότι αξίζεις πολλά περισσότερα,ίσως να μην το εκτιμούν οι άλλοι.Μην βιάζεσαι,όλα έρχονται στην ώρα τους.Απλά σκέψου ότι αυτός που θα αξίζει και θα καταλάβει και την δικιά σου αξία θα είναι πολύ τυχερός.Θα έχεις την δυνατότητα να του δώσεις όση αγάπη δεν έδωσες σε κανέναν άλλον,και να αφιερώσεις αρκετό χρόνο με το να είσαι δίπλα του .Ναι αυτόν το χρονικό διάστημα που δεν εκτίμησαν ολοι οι υπόλοιποι.Χαχαχα ναι,για σκέψου θα σε κοιτάνε και θα λένε , αυτή είναι που αγαπάει πραγματικά , μία τέτοια πρέπει να βρείτε . Μα εσυ θα ξέρεις από πρώτο χέρι ότι δεν υπάρχουν πολλές,είναι είδος υπό εξαφάνιση.Μα όταν μερικοί την είχαν βρει..την παράτησαν..Πόσο γελοίο ε; Γι αυτό,έχε αυτοπεποίθηση. Με το να λες "δεν μπορώ να το κάνω,άρα δεν θα προσπαθήσω" δεν καταφέρνεις τίποτα,γιατί δεν προσπαθείς..Δεν προσπαθείς γιατί οι άλλοι σε έχουν ως κατώτερο...Μην είσαι το σκυλάκι κανενός . Μπορείς να τους φτάσεις ή και ακόμη να τους ξεπεράσεις..Να λες " θα τα καταφέρω" .. τουλάχιστον Έτσι θα προσπαθήσεις, αν δεν πετύχεις και κάνεις κάποιο λάθος , να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους , αλλά μόνο αν τα καταλάβουν..Αν δεν τα κατανοήσουν θα επαναλαμβάνονται συνεχώς.. Τώρα,στην ηλικία 13-16 θα παρατηρήσεις ότι τα αγόρια κοιτάνε την εμφάνιση,μόνο και μόνο για να πουλάνε μαγκιά λεγοντας "δες με ποια είμαι ρε " ..Την έχουν μόνο για μόστρα..Υπάρχουν κάποια αγόρια τα οποία για την ηλικία τους είναι αρκετά ώριμα σε σχέση με τους υπόλοιπους..κοιτάνε τον χαρακτήρα σου,την ψυχή σου,τα παρελθόν σου..Δεν σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν .. Αυτούς να επιλέγεις..Αυτοί αξίζουν...

ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΑΞΊΖΕΙΣ ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΈΧΕΙΣ ΠΕΡΆΣΕΙ..ΟΧΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ.ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΝΟΙΏΣΟΥΝ.

[malgelir]

Γράμμα από το πουθενά στο πουθενά σταλμένο...

(30/12/2018)

Dear  Solmeister,

… κάπου εκεί στην τρέλα της εφηβείας, γύρω στα 16/17, σε «γνώρισα». Ένα post στο Facebook, ένα κομμάτι που ανέβασε Αυτός. Αυτός… ένας έρωτας της ηλικίας εκείνης… ο λόγος που ξαγρυπνούσα γιατί όσο κι αν πόναγε η πραγματικότητα, αφού δεν τον είχα, ήταν καλύτερη από τα όνειρα. Αυτός… που το όνομα του έχει σβηστεί από την μνήμη… Ένα καράβι και μια καρδιά στο λαιμό, και απέκτησα ένα καινούριο έρωτα. Έναν έρωτα ασύγκριτο και ακατανίκητο… οδυνηρό…κάτι κομμάτια στο Youtube. Και περνούσαν οι νύχτες με το «Europa» στο repeat… κι ύστερα ήρθαν κι άλλα! Η «Στάχτη» που έκανε την απόρριψη γλυκόπικρη, και τα «Βράδια Αξημέρωτα» που έδιναν ελπίδες για φιλίες ανύπαρκτες στην σάπια μικροκοινωνία όπου μεγάλωνα. Και αφού ανακάλυψα τα παλιά… έμεινα. Κόλλησα. Κι ήρθαν και τα καινούργια. Ήταν και αδερφός μου στο τριπάκι και μπήκε κι ένας φίλος αδελφικός και μαζεύτηκε η παρέα.

    Συμπέρασμα: Το να μένεις επαρχεία και να πηγαίνεις ακόμα σχολείο δεν είναι και το καλύτερο… Στην ηλικία όπου τα συναισθήματα δεν έχουν όρια και λογική, έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να έρθω στα live σου… Και ήρθε το 2015. Πανελλήνιες και σύντροφος μου ο Θουκυδίδης και  η μουσική σου, να εκφράζει μ’ ένα τρόπο περίεργο όλη την οργή και την αγωνία της χρονιάς. Και περνάω… Αθήνα.

   Δεκέμβριος 2015. Το πρώτο μου «Να τα πούμε», το πρώτο μου live. Και για πρώτη φορά μπορώ να είμαι εκεί. Σ’ ένα μαγαζί σχετικά μικρό –σε σύγκριση με τώρα, με αρκετό κόσμο και ένα feeling παρέας… οικογένειας καλύτερα. Και κάπως έτσι ένιωσα την δικαίωση των δύο τελευταίων χρόνων στα θρανία. Κι είναι περίεργο. Είχα περάσει στην σχολή που ήθελα/ που θέλω και αγαπώ… Κι όμως εκεί στο ημίφως, σ’ ένα μαγαζί που μυρίζει τσιγάρο και κάποιος δίνει την ψυχή του στην σκηνή, θεώρησα πως άξιζαν τα δάκρυα, τα ξενύχτια, το κλάμα, το άγχος…

  Και ξαφνικά είμαι κοντά, είμαι εκεί. Μπορώ να ακολουθώ. Μια ακόμα κοπέλα στο βάθος. Και συνέχισα να ακολουθώ. Και σε κάθε live να βλέπω τον κόσμο να μεγαλώνει. Και με μια παράλογη λογική να αισθάνομαι περήφανη. Για μια επιτυχία που δεν είναι δικιά μου. Δεν πειράζει… δεν το σκέφτομαι πια. Απλώς είναι έτσι.

  Για δάκρυα που έχουν έρθει από το πουθενά. Με αφορμή ένα «Τριαντάφυλλο» , και μια «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού » έκλαιγα με τις ώρες. Και υπό από τους ήχους (και το φως) της «Σελήνης» χόρευα μόνη σ’ ένα άδειο φοιτητικό σπίτι. Και ύστερα από μια «Xειρομαντεία» να αισθάνομαι πως δεν έχω ταυτιστεί με κάτι περισσότερο. Χωρίς λόγο, χωρίς φανερή αιτία. Σε χρήζω υπεύθυνο γι αυτά. Γι αυτά και γι άλλα. Για βραχνούς και κλειστούς λαιμούς, για ρούχα που μυρίζουν τσιγάρο- που δεν μ’ αρέσει κιόλας το ρημάδι, για μάτια μαύρα από την αϋπνία και μισοσβησμένο μολύβι που τα στόλιζε. Αλλά και για την αγωνία της εξεταστικής,  που την επόμενη δίνεις μάθημα και παλεύεις να κλείσεις το Instagram ενώ ο άλλος κάνει livestream… δεν γίνεται εύκολα!  

  Έγραψες και το βιβλίο… το πρώτο που διάβασα ολόκληρο μέσα σε μία μέρα μετά από καιρό. Και χάθηκα στις σελίδες μιας ιστορίας κάποιου άλλου και την έκανα δική μου. Και τα τραγούδια απέκτησαν ένα ακόμα νόημα. Και εκτίμησα κομμάτια που στην αρχή δεν με τράβηξαν πολύ. Και το «Λούνα Πάρκ» απέκτησε μια μαγεία ξεχωριστή. Που δεν την είχε όταν ήμουν παιδί.

  Και μ’ έχουν ρωτήσει πολλές φορές γιατί σ’ ακούω. Γιατί ακούω «καταθλιπτικά» τραγούδια;  Και το «γιατί μ’ αρέσει» δεν είναι αρκετά καλή απάντηση… Δεν αρκεί. Και έκατσα και το σκέφτηκα. «Γιατί με κάνει να νιώθω…». Πόνο, έρωτα, φόβο… Και έχω αποκτήσει αναμνήσεις που δεν θα έπρεπε να έχω. Μέσα σε λίγες γραμμές έχω ζήσει μια εφηβεία που δεν είναι δική μου. Έρωτες που δεν έχουν πρόσωπο. Χωρισμούς και τσακωμούς που παιχτήκαν μονάχα στο μυαλό μου. Και έχω γίνει Πρίγκιπας μιας δικής μου σκοτεινής αποθήκης που κρύβει και την μαγεία κάποιου άλλου. Κι οι βροχερές μέρες έχουν μι άλλη αξία για μένα πια. Είναι κρ��στάλλινες…

  Μία μέρα πριν το 2019, μία μέρα μετά το 4ο, ,για μένα, «Να τα πούμε», και μερικές ώρες από ένα βιντεάκι που διηγείσαι την ιστορία της Τήνου… γράφω αυτό… γιατί; … Θα δείξει.

  Αρχικά ένα ευχαριστώ. Γενικό και αόριστο. Αλλά και ειδικό -Το να δω τον Ρφ και να ακούσω τα κομμάτια που άκουγα από τα 13, και όχι μόνο,  live ήταν παραπάνω απ’ όσα θα μπορούσα να περιμένω. Το αόριστο ευχαριστώ το αφήνω για σένα και για το έργο σου.

  Κοντά στα 22 πλέον και με τα άγχη μιας ενήλικης ζωής να χτυπούν δειλά αλλά και ασταμάτητα την πόρτα, αντιμετωπίζοντας τους δικούς μου εφιάλτες είπα να εκφραστώ. Ίσως και για καθαρά εγωιστικούς λόγους που αρνούμαι να παραδεχτώ. Έτσι πεισματικά για μια φορά θα κάνω τα στραβά μάτια στον εαυτό μου...

  Και μοναδική επιθυμία, να είμαι εκεί. Να περνάνε τα χρόνια και να είμαι εκεί. Στο πίσω μέρος ενός μαγαζιού. Με μια μπύρα στο χέρι και ρούχα που θα εξακολουθούν να μυρίζουν τσιγάρο. Ξέρω δεν είναι εύκολο… να ξύνεις πληγές για να γράφεις. Να δίνεις την ψυχή σου, να τη αραδιάζεις μπροστά μας…Άλλωστε και συ δεν ξέρεις για πόσο ακόμα θα το κάνεις, σωστά; Σε μεγάλα μαγαζιά, με τις πιτσιρίκες να φωνάζουν το όνομα σου ή και σε μικρά που παίζεις για πέντε έξι παλιούς … εκεί για όσο αντέχεις και αντέχω. Για όσο αντέχουμε όλοι μας.

  Και δεν με νοιάζει να το διαβάσεις, ούτε εσύ ούτε και κανείς. Αλλά δεν μπορώ και να το αφήσω να «σκονίζεται» σε μια γωνία του υπολογιστή… Έτσι απλά, λιτά και απέριττα. Η σκέψης μιας κοπέλας σε ένα post που θα χαθεί…

  Έτσι γιατί κάποιοι θέλουμε να θεωρούμε πως είμαστε ακόμα ρομαντικοί. Με γράμματα από το πουθενά, στο πουθενά σταλμένα.

Με εκτίμηση και θαυμασμό,

Καμία

#Thoughts #letter #letters to nobody #music

[itstee]

Υπαρχει περιπτωση καποιος που θα διαβαζει βιβλια καταθλιπτικά και το ψάχνει πολυ το θεμα ξερω γω.. να πεσει και αυτος σε κατάθλιψη; Ομως.. δύσκολο δεν ειναι κατι τετοιο;

Η κατάθλιψη έχει να κάνει με χημικά στον εγκέφαλο σου. Αν διαβασεις ένα στενάχωρο βιβλίο δεν θα πέσεις σε κατάθλιψη, ίσως στεναχωρηθείς αλλά δεν θα αποκτήσεις mental illness έτσι στο άκυρο don’t worry

[thalpwrh]

Ταμπλερ....το έφτιαξα στα 15 μου, δηλαδή πριν 7 χρόνια. Έχω φτάσει 22, και αυτό είναι ακόμα εδώ. Το ίδιο και τα καταθλιπτικά μου συναισθήματα. Δεν ξέρω αν όλοι όσοι είμαστε εδώ μέσα έχουμε αυτή την πετριά του καταθλιπτικού. Έτσι πιστεύω...πιστεύω πως εδώ μέσα είμαστε όλοι εμείς που δεν μπορούμε να βρούμε αυτό που ψάχνουμε εκεί έξω, και το αναζητούμε μέσα από τα quotes και τις φωτογραφίες. Λατρεύω το πώς κάθε συναίσθημα που δεν μπορώ να εκφράσω το έχει εκφράσει κάποιος άλλος για μένα, εδώ μέσα.

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν πει στο tumblr.

[mykonosblogs]

Σαν σήμερα πέθανε ο ήρωας Απόστολος Σάντας...

«Μια νύχτα στην Ακρόπολη... μνήμες από μία σπουδαία εποχή»

"Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, "ανώνυμοι""

Ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη και παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς, στις 30 Απριλίου του 2011, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ο Απόστολος Σάντας. Ο Λάκης Σάντας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο όταν τη νύχτα της 30ης προς 31ης Μαΐου του 1941, κατέβασε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της σημαίας στον Ηλία Πετρόπουλο, που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 31 Μαΐου 1993, ο Λάκης Σάντας είχε ��ει: "Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε... συνέχεια

...το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας". Ο Απόστολος Σάντας με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στην Πάτρα. Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός έλεγε: "Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, "ανώνυμοι"". Ο Σάντας ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του το 1934. Το 1940 τελείωσε το γυμνάσιο και αμέσως εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε μετά την απελευθέρωση της χώρας. Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ για να καταλήξει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ όπου συμμετείχε σε πολλές μάχες και τραυματίσθηκε το 1944. Η δράση του είναι αδιάκοπη και το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια και το 1948 εστάλη στη Μακρόνησο. Από εκεί κατάφερε να ξεφύγει για να καταλήξει στην Ιταλία και στη συνέχεια στον Καναδά, όπου θα ζήσει έως και το 1962. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1963. Όσον αφορά στο κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας τον Μάιο του 1941,ο Λάκης Σάντας αναφέρεται εκτενώς, εκφράζοντας τις σκέψεις του για εκείνη τη νύχτα που καθόρισε τη υπόλοιπη ζωή του, στο βιβλίο του, που εκδόθηκε το Σεπτέμβριο του 2010 από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα με τίτλο «Μια νύχτα στην Ακρόπολη... μνήμες από μία σπουδαία εποχή». Λέει ο Σάντας στην αρχή του βιβλίου: «Σε κάποιο βιβλίο του Κίπλινγκ, ή της Περλ Μπακ - δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς πότε και πού - διάβασα ότι οι γέροι Κινέζοι, όταν γεννιέται ένα καινούργιο εγγόνι τους, πηγαίνουν στο νεογέννητο και του εύχονται να ζήσει τη ζωή του σε ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές. Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα και τους συνομήλικούς μου Έλληνες. Ζήσαμε σε πολύ ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές... Σε αυτά τα χρόνια, όλοι μαζί οι Έλληνες και Ελληνίδες, της λεγόμενης γενιάς του '40, ανεβάσαμε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό ψηλά και γράψαμε ιστορία». left.gr

πηγή neamykonos