#grootmoeder

[twafordizzy]

Een ijseend is verwachting en vernieuwing

Bron beeld: moomin.com Zomerboek van de Finse Tove Jansson (1914-2001) is een reeks verhalen waarin de kleine Sophia en haar grootmoeder de hoofdrollen spelen. Sophia is met haar vader en grootmoeder naar een eiland vertrokken om er de zomer door te brengen. Tussen de oude vrouw en het jonge meisje zijn er geestige gesprekken; gaat het over angsten en verlangens; de genoegens en moeilijkheden in…

View On WordPress

#20-ste eeuws #angsten #betoverend #dramatisch #eiland #fantasierijk #Fins #genoegens #gesprekken #grootmoeder #moeilijkheden #onderstrepen #ontroerend #schrijfster #Sophia #symbolen #verhalen #verlangens #vogels

[degenezijde]

Verplichte cadeautjesronde voor de verzuurde grootmoeder be like

#Koni's family #Dit is de grootmoeder die aan pasi en mij vroeg waar onze mannen waren op onze trouw #En die het bestaan van de baby dus ook niet snapt #Maar waar ik toch telkens heen moet en moet luisteren hoe mijn ouders het nog eens proberen uit te leggen #Ik wil niet

[bbqbastard]

Vol-Au-Vent met Pulled Chicken en gehaktballetjes

Vol-Au-Vent met Pulled Chicken en gehaktballetjes

View On WordPress

#BBQ #belgian #belgische #blog #classic #dutch oven #gehaktballetjes #gerookte #grill #grootmoeders #klassieker #Koninginnehapje #Pasteitje #pellet #pulled chicken #recept #traditioneel #traeger #Vol au vent

[victorysp]

Las jóvenes princesas (Amalia, Estelle y otras) se reúnen para gala de c...

#prince christian 18th Birthday Gala

[draadloosbreien]

IN MEMORIAM:

Wilhelminus Otto Petrus Panter IEdéfix.

Geboren: 7 of 9 juli 2007, Broekop Langedijk, Noord-Holland.

Overleden: 23 oktober 2023, Hoorn, West-Friesland.

Grootmoeder: Mariska Steltenpool.

Beste vriend: Wenzel Fanvliet.

Lievelingskleur/eten: Muisgrijs.

Sommigen noemden hem Whoppy, of Woppey en een enkeling zelfs Woppie. Niemand noemde hem poes, katachtige of Wopperik. Wat vele niet wisten is dat hij een zij was. Gender was irrelevant voor de Wopster. Zo irrelevant als een verdwaald latrine vliegje (leptocera fontinalis) dat zich vastklampte aan juist dat éne grassprietje dat onze geliefde parttime omnivoor naar binnenwerkte - tijdens vleesvrije vrijdag wel te verstaan - om een haarballetje uit te kunnen braken. Zijn vacht noemde hij overigens haar, maar dát was dan ook de uitzondering op de regel. Genderaliseren was men/hen/hun/hemsie vreemd.

16 jaar lang, vrijwel tot de laatste snik, dartelde de lichtvoetige Woppie als een panter in tutu door zijn territorium dat de halve stad besloeg. Het CBS (Wuppie was geliefd in wetenschappelijke kringen) telde 73 koolmezen (of pimpelmezen, de data bleek minder nauwgezet dan gedacht), 34 merels, 13 eksters, 1 Haas, 3 barbies, een wandelende tak, 52 huismuizen, 15 bosmuizen, 7,4 spitsmuizen (mogelijk 0,6 vleermuis), 14 glazenmakers (waarvan 13 behorende tot het soort libelle), 1 halsbandparkiet, 3 (nep)gouden horloges, 5 roodborstjes, 3022 (langpoot)muggen en 2 winterkoningkjes én 1 naaktslak.

Deze nog niet officeel gepubliceerde lijst van slachtoffers - kun je je voorstellen - heeft veel tranen, nog meer conflicten en een aantal scherpe ethische discussies opgeleverd in huize W. De kinderen waren nochtans (meestal) veilig. In 16 jaar is dat een behoorlijke lijst, zeker de sakattical van 2014 in ogenschouw nemend.

Woppie had meer hobby's. Baardlikken en/of achterhoofd likken was daar één van. Iedere avond - tijdens de koffie in de kap/t schuur - wanneer we de dag doornemen, kon Woppie haar hobby belijden. Spinnen en dauwtrappen met steevast te scherpe nagels zorgden voor extra sjeu en verdieping. Het was een genieter, een écht mensen-mens. Behalve kinderen, die mocht ie niet graag. Drukke mannen met luide stem, niet oké. Zeurderige vrouwen welke schelle klanken produceren en/of teveel parfum dragen. Not done. Hij hield er gewoonweg niet van. Wopperick was wel beschouwd toch meer een einzelgänger. Maakte zijn eigen regels. Dronk water uit de pannen voor de vogels, spuugde vlooienpillen weer uit voordat men ze überhaupt uit de verpakking kon halen. Een wormentablet kon je direct tussen je beiden wenkbrauwen vandaan peuteren. Wop was autonoom. Autodidact en behoorlijk zelfvoorzienend. Één ogenblik met deze imposant grote kater - zoals zij zichzelf graag portretteerde in de verhalen aan de zich aan hem onderwerpende buurtkatten - leerde je de strekking van zijn wilsverklaring. Ik doe wat ik wil, ik poep waar ik wil, ik slik een pil wanneer ík wil, ik wíl wat ik wil en ik sterf al helemaal wanneer ík dat wil.

Toen hij z'n laatste avond in ging, het galgenmaal al niet meer genuttigd, was veel ons (ouders en/of verzorgenden) duidelijk. Onze kat was er klaar voor. Geen gezeik met pillen, getrut met wegwerphandschoenen, geen geneuzel van en zalvende woorden door witpakkigen. Woppie moet zwieren over schuttingen, spelend met een gehavend muisje dat hem smekend aankijkt 'm in WOPsnaam uit zijn lijden te verlossen. Hoewel het uiteraard juist ook een éer was om het dodelijke slachtoffer van W.O.P. (op z'n Engelands uitspreken) te mogen zijn! Woppie moét voor altijd 2 meter voor me (de schrijver) - óp het zanderige pad dat ik op dat moment in zijn geliefde jardin aan het bestraten was - uitgebreid gaan poepen. Het aangezicht van zijn parmantig poepend gaatje zal ik koesteren.

Woppie blijft bij voorkeur nachten weg, omdat hij dat wil. Omdat regels niet voor hem gelden.

Omringd door 4 van zijn grootste aanhangers - ietwat ongemakkelijk nat wordend door de tranen welke rijkelijk vloeiden en zijn rommelig geworden rastafari-aandoende pelsje besprenkelden - kreeg hij de dodelijke injectie. Het deed 'm allemaal niets. Voor hetere vuren hield hij stand. En zoals alleen onze kat dat kan ging de overgang geruisloos. Zachtvoetig als de pantertutu die hij altijd is gebleven, voor de laatste maal zuchtend. Trots negerend dat de minderjarige helft van het huishouden dat zoveel jaren de zijne was, aan het discussiëren was of er nu een nieuwe hónd of toch weer kát moet komen.

En toen was ie verdwenen. Met de snelheid en doeltreffendheid van z'n dodelijk effectieve instinct, en weer zo vrij als een door hem geliefde vogel...

In Kat Wie Trast

[devosopmaandag]

Alphonse Léon Duchesne en Emile Kemper – De gestalte van een vader

“Geen poëzie der herinneringen, geen jubelende toon. [–] Natuurlijk geen enkel plezier in het schrijven van deze onderneming”, lees ik in 'De plek'* van Annie Ernaux. Het is een soort portret van haar vader, Alphonse Léon Duchesne. 'Roman' staat nadrukkelijk op het titelblad. Zoals vaak in haar werk onderbreekt ze de lijn van het verhaal met een commentaar, een kleine beschouwing, een lichte waarschuwing. In het portret van de vader legt ze uit waarom ze bepaalde uitdrukkingen van bij haar thuis cursiveert: ”Niet om de lezer op een dubbelzinnigheid opmerkzaam te maken en hem het plezier te verschaffen van een gevoel van saamhorigheid dat ik in iedere vorm, weemoed, deernis of hoon, afwijs.” Ernaux is hard in haar zachtheid.

Vanuit de meest nederige komaf schopte Alphonse het tot een 'petit bourgeois'. Daar horen kleine dromen bij en grote teleurstellingen. Natuurlijk moest ik denken aan mijn vader die heel goed was in dromen. Voor hem gold dat alles wat het leven hem in het gezicht smeet hij met een zekere gelatenheid onderging. Ik heb er lang over gedaan die gelatenheid als iets bewonderenswaardigs te zien.

Emile werd geboren als zoon van een ongetrouwde vrouw, die op haar beurt het eerste kind was van een Javaanse vrouw en een Belgische huursoldaat. Emiles vader is naamloos in de geschiedenis verdwenen, net als zijn Javaanse grootmoeder. Van haar is slechts haar onechte naam 'Anna' bekend. Zijn moeder trouwt met een autoritaire man die dat vaderloze kind echt. Hij was niet langer een 'Van Kelegom', maar werd een 'Kemper.' Ik draag die naam nu als een terzijde van Ernaux.

Haar vader bracht het van allerarmste landarbeider tot eigenaar van een volkscafé met een kleine kruidenierswinkel, dat hij samen met zijn vrouw dreef. Mijn vader maakte vanaf zijn volwassenheid eerder de omgekeerde beweging. Was hij in Indië ploegleider van de locomotiefwerkplaats in Bandoeng, een baan waar hij eer in legde en vond, eenmaal in Nederland werd hij verplicht omgeschoold tot bankwerker en sleepte hij zich door bijna twintig jaren arbeid heen. De laatste paar jaar voor zijn pensionering wist hij amper vol te houden. Voor Alphonse was de moestuin deels zijn vluchtplek maar ook zijn kleinburgerlijke trots en verbeten plicht. Emile kreeg pas na zijn pensionering een moestuin. Die werd voor hem de plek om weg te dromen naar een voorbij en verlangd leven.

Ernaux schrijft “Maar ik heb naar de gestalte van mijn vader gezocht in de manier waarop mensen in wachtkamers gaan zitten en zich vervelen, hun kinderen roepen en op perrons afscheid van elkaar nemen. In anonieme wezens die ik toevallig tegenkwam en die zonder het te weten, de tekenen van kracht of vernedering vertoonden, heb ik de vergeten werkelijkheid van zijn situatie teruggevonden.” Dat te lezen voelt als een opdracht om zonder teveel poëzie van de herinnering de gestalte van mijn vader tevoorschijn te halen. Deze vos is een heel kleine poging zijn kracht en vernedering te schetsen.

* 'De plek' | Annie Ernaux | vertaling Edu Borger | Uitgeverij de Arbeiderspers | 2023 | oorspronkelijke uitgave 1983

[l5-gbsdehorizon]

We hadden deze namiddag ‘les in het donker’. De rode loper op van het Filmfestival Oostende om er samen te kijken naar ‘kapsalon Romy’. De film vertelt over de bijzondere band tussen een grootmoeder en haar kleindochter. Oma heeft Alzheimer en Romy komt na de scheiding van haar ouders voor een stuk onder haar vleugels terecht. Er ontstaat een unieke vriendschap.

🎥

#gbsdehorizon #ffo #lesseninhetdonker

[majestic-salad]

🌜, ✌️, en ✔️ alsjeblieft!

(for the native language ask)

Favoriete woorden heb ik al beantwoord!

✌ : favourite proverb/saying from your language

Oei ja heel moeilijk want ze zijn allemaal heel grappig eigenlijk. 'nou komt de aap uit de mouw' word ik altijd wel blij van. De meestgebruikte is denk ik 'als het kalf verdronken is dempt men de put' maar die is helemaal niet leuk en het liefst zou ik die nooit willen gebruiken. 'Achter de wolken schijnt de zon' vind ik ook wel leuk. EN 'iemand een koekje van eigen deeg geven' haha wat een topzin.

✓ : funniest word in your language

Nederlands heeft veel grappige woorden maar de meest iconische blijft toch echt 'mierenneuker'. maar! 'graftak' komt voor mij ook dichtbij. EN. 'betovergrootmoeder' maar alleen als je hem verkeerd uitspreekt en het dan 'betover-grootmoeder' is want dat is lief :)

#spyld #dankjedankje #succes met dit googletranslaten hihi #anders wil ik het wel vertalen hoor <3

[manonfontaine]

Hoofdstuk 2

Ik heb nu tot het tweede hoofdstuk gelezen en persoonlijk vond ik dit hoofdstuk niet erg interessant omdat er niet veel gebeurde.

Het begin van het hoofdstuk begint altijd met Herman die eindelijk even in slaap valt en voor één keer het geluid van de windmolens niet hoort. Helaas zal hij wakker worden en zal zijn nacht weer verpest worden.

Dan leren we iets heel ontroerends over Saskia. We ontdekken dat ze een klacht heeft ingediend tegen haar grootvader die, toen Saskia bij hem en haar grootmoeder woonde, haar onbetaald werk liet doen. Saskia werd dus als slaaf behandeld, wat volledig illegaal is.

Dan hebben we Wesley, de zoon van Herman en Magda. Blijkbaar is hij verliefd op een meisje van zijn school, Machteld (ja, ik vind dat ook een afschuwelijke naam). Het probleem is dat Wesley denkt dat hij geen kans heeft omdat hij een jongen met overgewicht is en daarom denkt dat Machteld nooit in hem geïnteresseerd zal zijn.

De laatste "actie" van het hoofdstuk is dat Herman zijn beroemde paté aan het maken was en daarbij 10 uur in slaap is gevallen met zijn hoofd in zijn paté. (Wow, wat een actie zeg!) Zoals ik in het begin al zei, was dit hoofdstuk niet of nauwelijks interessant. Ik vraag me af wanneer we wat spanning en het gevoel van het lezen van een thriller gaan krijgen.

[twafordizzy]

Tove Jansson en de angst voor het diepe water

bron beeld: karakters.nu De Zweedstalige Finse kunstenares Tove Jansson (1914-2001) schilderde, bedacht de Moomin-verhalen en schreef romans voor volwassenen. In Zomerboek verhaalt ze over een grootmoeder en haar kleindochter, die samen de zomer doorbrengen op een eiland. In bijgaand fragment zijn grootmoeder en kleindochter vroeg op pad. Ik heb zin om te zwemmen, zei het kind. Het wachtte op…

View On WordPress

#20-ste eeuws #bang #diep water #eiland #Fins #grootmoeder #kleindochter #kunstenares #Moonim #roman #schilderen #schrijfster #volwassenen #Zweedstalig #zwemmen

[elsvaneeckhaut]

Waiting

Vandaag is het een beetje kwestie van de dag doorstaan. Morgenvoormiddag word ik in het ziekenhuis verwacht voor de resultaten van de eerste chemosessie, die nu 2 maanden geduurd heeft. Stabiliteit is waar ik op mag hopen, al de rest is meegenomen.

Als morgen blijkt dat de ziekte verder verspreid is moet er gedacht worden over een andere therapie. Als de chemo werkt gaan we wellicht nog even door. Veronderstel ik. Bijna iedereen rond mij is eerder optimistisch, dat is vooral omdat ik geen ziekteverschijnselen heb. In werkelijkheid worden eventuele symptomen onderdrukt door pijnstilling in de chemo en cortisone. Ik ben genoeg gewaarschuwd: hoe je jezelf ook voelt, het is enkel de scan die telt.

Ik wil dat toch nog even benadrukken. Hoe absurd het is, bijna geen klachten hebben behalve wat bijwerkingen van de chemo. Een buitenstaander kan enkel aan mijn door cortisone gezicht met appelwangetje zien dat er iets aan de hand is. En toch ben ik onherroepelijk ziek.

Geheel terzijde: mijn dochter haalde voorbije nacht een wrede grap uit. De dekselse had mijn gesnurk opgenomen (met haar telefoon) en mij doorgestuurd. Ik klink als de wolf die zes grootmoeders heeft opgegeten en ik verbaas mij er over dat de buren nog geen klacht hebben ingediend wegens overlast. Dat moest ik toch ook even kwijt. Dit heeft ook niets te maken met mijn ziekte maar het deed mij lachen.

[inge-universe]

Catalin Dorian Florescu - Zaira #catalindorianflorescu #zaira #cătălindorianflorescu @uitgeverijsignatuur Wie kent deze auteur en boeken? Tweedehands boek gekregen. .......... Inhoud: Zaira groeit op het landgoed van haar vrome, strenge grootmoeder op, samen met haar neef Zizi. Haar ouders, rijke grootgrondbezitters uit Boekarest in het feodale Roemenië van voor de Tweede Wereldoorlog, hebben nauwelijks oog voor de opvoeding van hun dochter. Omdat Zaira zich zonder haar ouders soms eenzaam voelt, vermaakt de fantasierijke Zizi haar door toneelstukjes voor haar op te voeren. Zo wordt toneel haar lust en haar leven. Als jonge vrouw leert ze een poppenspeler kennen en de twee krijgen een stormachtige verhouding. Ondertussen hebben politieke ontwikkelingen dramatische gevolgen voor haar familie. Als de communisten haar en haar familie bedreigen – ze is dan al een bekende poppenspeler die bovendien haar hoofd niet buigt voor het regime – slaat Zaira met haar man en dochter op de vlucht. Na een gevaarlijke reis via Praag belanden ze in naar Amerika. Strijdlustig, taai, tolerant en sympathiek als ze is, lukt het haar in den vreemde een bestaan op te bouwen, maar echt gelukkig is ze er niet. Pas als oude vrouw heeft ze de moed verzameld om naar haar geboorteland terug te keren. Rijk aan beelden, geuren en kleuren, strak van compositie en met een verrassende plot. Catalin Dorian Florescu vertelt met veel gevoel voor zijn personages, met vaart en passie het verhaal van een sterke vrouw die haar innerlijke stem blijft volgen. .......... #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammer #bookstagrammers #dutchbookstagram #dutchbookstagrammer #dutchbookstagrammers #instabook #dutchbook #books #tweedehandsboek #2ehands #tweedehands #ntl #ntlllijst #lezenisleuk #lezenisleuk📚 #2ehandsboeken #tbr #tbrpilekeepsgrowing  #jekannooitteveelboekenhebben #boekenlezen #tbrpile #nogtelezenlijst #nogtelezen #boekenlezenisleuk #jekannooitgenoegboekenhebben  https://www.instagram.com/p/Cgw19duosHw/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#catalindorianflorescu #zaira #cătălindorianflorescu #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammer #bookstagrammers #dutchbookstagram #dutchbookstagrammer #dutchbookstagrammers #instabook #dutchbook #books #tweedehandsboek #2ehands #tweedehands #ntl #ntlllijst #lezenisleuk #lezenisleuk📚 #2ehandsboeken #tbr #tbrpilekeepsgrowing #jekannooitteveelboekenhebben #boekenlezen #tbrpile #nogtelezenlijst #nogtelezen #boekenlezenisleuk #jekannooitgenoegboekenhebben

[keynewssuriname]

Kaja in verzekering gesteld voor betasten van 14- jarig zwakbegaafd meisje

Woensdag heeft de politie van Houttuin na overleg met een lid van het OM de verdachte Pepe, R. meer bekend als “Kaja” in verzekering gesteld in verband met feitelijke aanranding en poging tot verkrachting van een 14-jarig meisje. Op het terrein waar de verdachte woont, zijn nog 3 andere huurwoningen. Een dezer wordt bewoond door het slachtoffer Sacharel, F., haar grootmoeder en tante. Sacharel liep in de maand maart van dit lopend jaar op het terrein toen zij door de verdachte, die op dat moment bezig was zijn auto te wassen, naar de achterzijde van zijn woning werd gelokt met geld. Eenmaal achter de woning aangekomen, stak de verdachte zijn hand in de onderbroek van het slachtoffer en streelde daarbij haar geslachtsdeel. Toen hij bezig was op de borsten van het meisje te zuigen, betrapte een oom van het meisje hem en sloeg meteen alarm. Er werd aangifte gedaan tegen Pepe waarna hij werd aangehouden en voorgeleid. Read the full article

[peterpijls1965]

Maizuru had niet alleen een vissershaven

Japanse oorlogsveteranen werden na WO2 niet best behandeld. Sommigen droegen altijd wit, in Japan de kleur van de dood. Zo onderstreepten ze dat ze levende geesten waren, die voor de keizer (tenno) hadden moeten sterven.

In 1997 zag ik op een treinstation in Tokio drie bejaarde oorlogsveteranen in witte kleding roerloos op een perron staan. Één van de mannen kon ik maar net ontwijken. Hij keek me ziedend aan.

Voor hem moet ik een gaijin zijn geweest, een 'buitenmens', of misschien zag hij me als een 'buitenlandse duivel'.

Een grootvader van mijn ex-vrouw had tijdens de oorlog gediend in Mantsjoerije, China. Hij kwam invalide terug, in een rolstoel. Een oorlogspensioen kreeg hij niet.

Zijn vrouw, de overgrootmoeder van mijn zoon, had in Maizuru, niet ver van Kyoto, een winkel in kleding en fournituren. Mogelijk leeft ze nog, ik ontmoette haar en haar invalide man meer dan eens.

De winkel was toen al gesloten, maar aan het interieur was niets veranderd. Van overgrootmoeder kreeg ik een zwart regenjasje uit de voorraad, in cellofaan.

De andere overgrootmoeder van mijn zoon had in het huis van mijn voormalige schoonouders een aandenken achtergelaten. Op een deurstijl was een bleke vlek zichtbaar. Daar had, zei mijn ex-vrouw, een foto van keizer Hirohito gehangen. Na de capitulatie had grootmoeder die foto boos weggerukt.

Mijn voormalige schoonvader vertelde me dat hij in een zelf gegraven schuilkelder in de tuin Amerikaanse bombardementen op Maizuru had uitgezeten, met zijn familie. De marinehaven, enkele kilometers verderop, was een doelwit. Na de capitulatie had hij Amerikaanse militairen ontmoet. Ze gaven hem een sinaasappel.

Ooit vroeg ik hem wat hij van de keizer vond. Ik dacht aan de toen regerende Akihito. Hij antwoordde: "Dankzij de keizer is er sinds de oorlog vrede in Japan." Hij bedoelde Hirohito.

De marinehaven van Maizuru is nog steeds in gebruik. Een broer van mijn schoonmoeder had er een baan. Hij ontwierp oorlogsbodems voor de Japanse marine. Ik meen me te herinneren dat hij voor Mitsubishi werkte.

[teoloax]

Voor het lezen vandaag: de zeven smarten van Maria en ons als protestants.

Ik ben opgegroeid in een zeer katholiek gezin en van mijn grootmoeder leerde ik als kind mariadevotie. In mijn tienerjaren werd ik protestants en liet de mariadevotie achter me. Pas veel later, na een persoonlijke crisis, besefte ik dat ik een stuk rouw nooit een plaats had gegeven. Ik had van de een op de andere dag de diepe band die ik van mijn moeder en grootmoeder had meegekregen met de…

View On WordPress

[devosopmaandag]

De wereld lag klaar

Ik rustte wat in de ochtend en voelde me zwaar en krachteloos. Er was het voornemen om in de middag naar Rotterdam te gaan voor een opening van een oud-studente en haar vriend. Ik twijfelde, maar besloot toch te gaan. Drie uur later liep ik door nietszeggende straten, en een oud gevoel kwam boven. De wereld lag voor me klaar om ervaren te worden. Dat begon al op de reis erheen.

De trein was overvol en ik kon met moeite een plek vinden op de trap van het balkon. Ik observeerde de mensen om mij heen. Een echtpaar van eind vijftig stond noodgedwongen in een hoek. Hij droeg een T-shirt met zo'n onnozele opdruk dat het zijn kleurloosheid nog pijnlijker maakte. Zijn vrouw haalde een zak met rijstwafels tevoorschijn. Zwijgend en deinend kauwden ze voort. 'De man verdient mededogen', zei Maaike Meyer onlangs in de krant. In de metro zat een vrouw van middelbare leeftijd schuin tegenover me. De tas van de Primark was tot de rand gevuld. Ze had een grote wijnvlek op haar keel, maar toen ik beter keek, zag ik dat het een flinke tatoeage was van de kop van een leeuwin. Ik stelde me voor hoe ze in de tatoeage-shop op de tafel lag, haar hoofd door een neksteun naar achteren gedwongen en hoe haar droom eindelijk uitkwam. Wij mensen verdienen mededogen van elkaar.

Daar verscheen de toren van de oude hervormde kerk in het Rotterdamse Sjaarloos (Charlois). De groene plek met de hoge bomen, het gras en de oude huisjes eromheen is een fata morgana in de stedelijke lelijkheid. Vijfendertig jaar geleden was ik er ook, op de begrafenis van de grootmoeder van R. Niet lang daarvoor was ik bij hem weggegaan. Ik huilde bittere tranen tijdens de dienst, om alles wat voorgoed voorbij was. Zij had meer dan zestig jaar getreurd om haar jong gestorven echtgenoot. Op het predikantenbord vind ik zijn naam: Heinrich Evert Beernink – Eerste Derde Predikant – beroepen van Elkerzee in 1920 – Overleden in 1926. In de kerk wordt de piano gestemd. Boven de ingang hangt een paneel van de Dood te paard. Het zag er wat hulpeloos uit. Van de helse kracht van die Bijbelse allegorie was niets over. Ik ging naar buiten, waar het warm was.

Weer wachtte mij een fata morgana. Een nauwe, begroeide doorgang bracht me naar het verborgen Japans cultureel centrum en een ommuurde tuin. Daar vond de presentatie van de twee jonge kunstenaars plaats. We spraken uitgebreid over het werk. Hun voorkomen, bescheiden en kalm, en hun kunst, precies en ingetogen, ademden een soort onnadrukkelijke ernst. Vanuit de tram zag ik later een oude bijbelse man met een goudkartonnen koker over zijn lange haren – beschermd tegen straling of gekroond in zijn eigen koninkrijk. De wereld ligt altijd klaar.