#jawel

[kuipiedekat]

Jáwel!

(golden years...)

#golden years #golden #years #jawel #jahoor #catnip #catsoftheworld #kuipiedekat #kuipie #lithograph #litho #groningen #hopla #lithografie #pasteup #cat

[shadowthebou]

#deep Jawell #update #fin

[karissha]

Женские золотые кольца

Женские кольца на протяжении веков остаются излюбленным украшением. Они подчеркивают изящные ручки обладательниц, демонстрируют их статус, вкус, стиль. Современный ассортимент колечек поражает разнообразием. На пике популярности находятся модели из золота. Чтобы ювелирное изделие служило много лет, необходимо внимательно отнестись к его выбору и покупке.

Качество золотых колец: важные нюансы

Золото – дорогостоящий металл. В изделиях его ценность увеличивается, ведь для создания каждого украшения тратятся время и силы дизайнера, мастера. Автоматизированное производство упрощает процесс изготовления, что положительно сказывается на стоимости. Различные технологии дают возможность создавать материалы из дешевых сплавов, практически неотличимые от золота на первый взгляд. Но в процессе эксплуатации они быстро теряют свою привлекательность.

Единственный верный способ проверить качество золотых украшений – изучить сопроводительные документы, бирку и пробу на металле. Сегодня производители используют золото с маркировкой 585.

Разнообразие золотых колечек

В ювелирном магазине купить золотое кольцо можно любого стиля, дизайна, предназначения, цвета. Условно все они классифицируются на три группы – помолвочные, обручальные, повседневные. Первые можно носить в обычной жизни, но дарят их при предложении о замужестве. Обручальные кольца зачастую покупаются парой. Большинство молодоженов предпочитают одинаковый дизайн или объединенный одной концепцией. Повседневные кольца – самая большая категория, где можно подобрать украшения:

с камнями и без;

в красном, белом, розовом, комбинированном цвете;

в определенном дизайне (одинарное, двойное, геометрия, с подвесками, завитками);

четкого размера или универсальные.

Женские золотые кольца чаще всего богато украшены различными декоративными элементами: узорами, камнями (дорожка), гравировкой. Даже если это кольцо в стиле минимализм, вы не перепутаете его с мужским, ведь для женских моделей характерна нежность и утонченность, тонкий ободок и элегантные формы.

Чтобы подобрать качественное кольцо, соответствующее предназначению, необходимо найти надежного производителя, готового предоставить сертификаты и прочие сопроводительные документы, а также достойный ассортимент. Перейдя на сайт Столичной Ювелирной Фабрики можно найти колечко, удовлетворяющее все требования, не составит труда.

#украшения #украшение #кольца #кольцо #золото #мода #jaweler #gold

[speaksleazy]

◜MAMA ( TATTLETAIL ) NPTs 𓂃 Requested by anonymous.◞

◜Names◞ ~ Mama, Mom, Mother, Mommy | Mommie | Mummy | Mummie, Present | Presentte | Presentette, Gift, Prize, Ribbon | Ribbonne | Ribbonnie, Jaw, Jawelle, Maw, Birdie, Static | Statick, Daemon, Cassie | Cassette, Furby | Furbie, Battery | Batterie, Playtime, Toytime, Page | Paige, Crimson, Scarlet | Scarlette, Pentagram, Grimm, Ritual | Rituelle, Storybook, Esther1 1 Hebrew, Buzzkill, Hex

◜Pronouns◞ ~ Lurk | Lurks, Jump | Jumpscare, Tattle | Tattletale, Page | Pageturner, Tape | Tapes, Cas | Cassette, Whirr | Whirrs, Tick | Tock, Stalk | Stalker, Cre | Creeps, Pen | Penta | Pentagram, Ma | Mama, Click | Clicks, Static | Statics, Care | Caretaker, Dae | Daemon | Daemonic, Hex | Hexes

◜Titles◞ ~ The ( mama | mom | mother | mommy ) who hates you, ( Prn ) who is on the television screen, ( Prn ) who is underneath the Christmas tree, The mechanical ( mother | mom | mama | mommy | caretaker ), ( Prn ) lurking in the shadows, ( Prn ) ( scarlet | crimson | red ) gaze, ( Prn ) who is always listening | ( Prn ) who can always hear you, The one reading you a story, The one playing a casette, The ( robotic | motherly ) storyteller, The wind-up ( storyteller | storybook )

[ PT : Mama (Tattletail) names, pronouns, and titles. Requested by anonymous.

Names: Mama, Mom, Mother, Mommy/Mommie/Mummy/Mummie, Present/Presentte/Presentette, Gift, Prize, Ribbon/Ribbonne/Ribonnie, Jaw, Jawelle, Maw, Birdie, Static/Statick, Daemon, Cassie/Cassette, Furby/Furbie, Battery/Batterie, Playtime, Toytime, Page/Paige, Crimson, Scarlet/Scarlette, Pentagram, Grimm, Ritual/Rituelle, Storybook, Esther (*Hebrew), Buzzkill, Hex

Pronouns: Lurk/Lurks, Jump/Jumpscare, Tattle/Tattletail, Page/Pageturner, Tape/Tapes, Cas/Cassette, Whirr/Whirrs, Tick/Tock, Stalk/Stalker, Cre/Creeps, Pen/Penta/Pentagram, Ma/Mama, Click/Clicks, Static/Statics, Care/Caretaker, Dae/Daemon/Daemonic, Hex/Hexes

Titles: The (mama/mom/mother/mommy) who hates you, (Pronoun) who is on the television screen, (Pronoun) who is underneath the Christmas tree, The mechanical (mom/mother/mama/mommy/caretaker), (Pronoun) lurking in the shadows, (Pronoun) (scarlet/crimson/red) gaze, (Pronoun) who is always listening/(Pronoun) who can always hear you, The one reading you a story, The one playing a cassette, The (robotic/motherly) storyteller, The wind-up (storyteller/storybook). End PT. ]

#🗡 ~ ◜npts◞ #tattletail game #tattletail #tattletail mama #mama tattletail #npts #name ideas #pronoun ideas #title ideas

[inu-yasha]

What are your thoughts when inuyasha got mad at kikyo from trying to kill kagome in the anime?

I honestly don't care. He simply has to 'protect' her, even Kohaku has to protect kagome, because she can't defend herself, so Inuyasha's anger is simply unimportant to me, because you can't hurt the princess, but she can hurt others. I roll my eyes when I think about this scene, as if this eternal drama princess couldn't protect herself, knowing she would be in danger. But she doesn't have to, because everything comes easily to her. Kikyou would have killed her without hesitation if she wanted to, but she didn't. Kikyou is an experienced priestess, the only thing she wanted was a jawel, which she easily obtained.

#anti kagome post #anti kagome higurashi #anti kagome #graylunation #ask

[bokkerijder]

(this post is gonna be in Dutch cause I'm exhausted. if you want to know what's being said, just... google translate it. idk. everything hurts.)

de afspraak met de revalidatiearts was:

- er achter komen dat ik al 10 jaar bij de verkeerde arts word behandeld en nu pas doorgestuurd ga worden naar een arts die gespecialiseerd is in neuromusculaire beperkingen

- ik ga er in januari of februari heen en word weer helemaal door de molen gehaald. moet voor de zoveelste keer in m'n leven mijn hele geschiedenis op tafel gooien en word misschien ook weer medisch opnieuw onderzocht

- vroeg de simpele vraag "hoe moet ik dit formulier invullen op deze website zodat mijn moeder als begeleider gratis met mij mee mag reizen met de trein".

"dus jouw vraag is: is er een mogelijkheid om de kosten van reizen met het openbaar vervoer te verlagen."

- had het over de aanvraag van een nieuwe rolstoel en het met de gemeente willen bespreken wat daar de opties in zijn met betrekking tot meer zelfstandig weg te kunnen. werd onderbroken en ze deed alsof dit allemaal iets nieuws voor me is en we nooit eerder hulpmiddelen bij de gemeente hebben aangevraagd ("daar kunnen ze je op de nieuwe locatie mee helpen") (nee vrouw, wij moeten het WMO bellen en die maken dan een afspraak met ons om een nieuwe rolstoel aan te meten, en dan kan ik direct met hun overleggen over hoe en wat. ik ga niet twee maanden wachten totdat er mogelijk een nieuwe aanvraag gedaan kan worden door derden.)

- dacht de afspraak te hebben overleefd. toen begon ze over mijn gewicht. ik probeerde uit te leggen dat het een genetisch hormonaal iets is.

ik: de enige keer dat ik ben afgevallen was toen ik zwaar overspannen, suïcidaal en gestrest was dat mijn moeder me niet langer dan 5 minuten alleen thuis durfde te laten. en nu gaat het goed met me en zit het gewicht er weer aan. ik kan er gewoon niks aan doen.

zij: jawel. want nu ben je volwassen.

heb daarna maar mezelf zitten knijpen en een beetje "hmhm" gedaan en ja en nee op de juiste momenten geschud, want daarna kwam ze met allemaal bullshit "gezondheid waarschuwingen" waarvan ze in de jaren 60 al wisten dat dat niet waar is, en hoe ik in een "gezellig groepje met andere mensen kan komen bij een gezond leven coaching".

dus. dat dus.

#rambles '23 #ik voel me echt... afschuwelijk nu #ik ben al dagelijks bezig om positief proberen te blijven over de manier waarop ik eruitziet #omdat ik al ieder moment dat ik naar buiten ga belachelijk word gemaakt #leeg. nu. #en veel pijn #wil niet meer naar buiten #voel me lelijk en waardeloos

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[ynseincanada]

woensdag 11/10/2023

Het is al week zes hier aan de Universiteit van Alberta. Nog een dikke twee maanden en dan zijn mijn examens al gedaan. Mijn allerlaatste examens ooit. Vorige week heb ik mijn eerste A gekregen voor Canadian Texts. Vandaag krijg ik nog een resultaat voor Social Inclusion. Fingers crossed.

Voor Canadian Texts hebben we elke week buiten les. Vorige week dinsdag zijn we naar een nieuwe plek geweest, aan de andere kant van de Saskatchewan Rivier. Wat. Een. Uitzicht. Het enige probleem: ik had het ijskoud. De wind is hier echt iets anders.

Vrijdag ben ik naar mijn eerste Canadese hockeymatch geweest! Akari en ik zijn naar een preseason game geweest van de Edmonton Oilers tegen de Seattle Kraken. Wat. Een. Sfeer. Echt ongelooflijk. De Oilers hebben dan ook nog eens gewonnen. Ook ongelooflijk: de prijzen van de drank. Een biertje kostte, jawel, 15 CAD. Oh, een jersey was iets van een 330 CAD. Help.

Eergisteren was het Thanksgiving. Zondag hebben Jin en ik gekookt voor ons en haar lief. Op het menu: puree, spruitjes en bloemkool (en kip). Jin is Koreaans, dus we waren beiden niet echt geïnteresseerd in de feestdag. Maar we zijn wel enorm dankbaar voor elkaar <3

PS: De onderstaande foto, dat zijn normale aardappelen hier in Canada. Hoe?!

Ik heb sewwes nog les, dus ik ga mij nog wat voorbereiden. Happy thanksgiving en tot de volgende keer!

x Ynse

wednesday 11/10/2023

It's already week six here at the University of Alberta. A good two more months and my finals will be done. My very last finals ever. Last week I got my first A for Canadian Texts. Today I get another result for Social Inclusion. Fingers crossed.

For Canadian Texts, we have outdoor classes every week. Last Tuesday we went to a new place, on the other side of the Saskatchewan River. What. One. View. The only problem: I was freezing cold. The wind here is really something else.

On Friday, I went to my first Canadian ice hockey game! Akari and I went to a preseason game of the Edmonton Oilers against the Seattle Kraken. What. An. Atmosphere. Truly incredible. The Oilers also won (I was a little less happy about that, go Kraken). Also incredible: the prices of drinks. A beer cost, yep, 15 CAD. Oh, a jersey was something like 330 CAD. Help.

The day before yesterday was Thanksgiving. On Sunday, Jin and I cooked for us and her boyfriend. On the menu: mashed potatoes, Brussels sprouts and cauliflower (and chicken). Jin is Korean, so neither of us were really interested in the holiday. But we are immensely grateful for each other <3

PS: The picture below, those are normal potatoes here in Canada. How?!

I have class in an hour, so I'm going to prepare some more. Happy thanksgiving and until next time!

x Ynse

#day 45

[hildeshongarije]

Beloftevol!

dinsdag 4 april 2023

De kersenboom staat helemaal in bloei en het gonst daar dat het een lieve lust is.  Hopelijk gaat de aangekondigde nachtvorst voor de twee volgende nachten geen roet in het eten gooien.  

Het kriebelt bij Luc om de tomaten-zaailingen te gaan verspenen.  Het tafeltje is in elk geval klaar om hen te ontvangen! Maar het is nog een beetje koud ... slechts 4°!  Het is zonnig, jawel.  Maar een stevige Noordenwind zorgt er voor dat het erg onaangenaam aanvoelt.  

Xena is jarig vandaag.  Volgens haar boekje zou ze 9 jaar worden.  Maar wij vertrouwen die boekjes niet meer.  Keer op keer krijgen we te horen bij problemen met onze ‘oudjes’ dat ze vermoedelijk ouder zijn dan wat hun boekje vertelt. In elk geval trakteerde ze haar zus Pipa op een heerlijk gedroogd konijnenoor.

De ligbank voor de honden in het hoekje van de gaanderij heeft kortere pootjes gekregen.  Pipa, die ongeveer 10 jaar zou zijn, kreeg een beetje moeite om er op en af te geraken.  Dat viel ons nooit op omdat er toen nog een lager bankje tegenaan stond.  Pipa ging inderdaad via het lagere bankje naar het hoogste deel.  Maar we verwijderden dat lagere bankje, nu er nog maar twee honden zijn.  En nu blijkt dat Pipa toch wat moeite heeft.  Dus, ok, pootjes 15 cm ingekort.  

De koude start van deze week zou, volgens de voorspellingen, tegen het Paasweekend terug veranderen naar en aangenaam lenteweertje.  Hoop doet leven!

[apoapsis]

@jawbreakerjuggernaut said,

“ um… sorry if this is a stupid question, but, uh, what are you doing out here? “

                “-- You spent all that time showboating-- I merely found myself in the area and heard talk of one of your matches taking place nearby... That’s all.“ SIEBREN muses quietly as he nurses the stolen cigarette pinched between pale lips, soft plumes of smoke and vapor escaping into the chilly night air with each word articulated. Really, he’s a little surprised Jolene would even recognize him while under the stage lights-- or perhaps she had seen him upon exiting the ring... Hard to say. Either way, it had been telling enough to have her more or less chase him out onto the street as he’d attempted to filter his way out of the establishment and back out into the frigid evening.

Either way... She doesn’t need to know why he’s out here.

                   Despite the wintry evening, he’s clad in a more combat-suitable version of SIGMA’S jumpsuit, having been at work for the majority of the late afternoon and most of the evening with a couple of the other agents to perform a covert operation-- one that had went remarkably well, as the target had opted to surrender and be taken back to TALON willingly rather than by force. Stupid choice, in SIEBREN’S opinion-- whatever he or the other agents would have done would have been far more merciful than whatever TALON would have in store for him. Either way, it had been... nice and quiet, no blood to shed and no victims to claim. A waste of time, more than anything. It had gone well enough for Sombra to insist he should take the rest of the night to himself before returning to TALON on his own, leaving him in his combat suit minus any of the actual armor or equipment, the spandex-like material thankfully covering his feet in this variation to provide some much-needed protection from the cold. Granted, it had been a while since he’d taken any time to himself like this-- that’s primarily why he allowed himself to find his way to this district after stealing a couple luxury items for himself.

“-- I didn’t see terribly much by the time I made my way inside, although, I did get the opportunity to see the latter half of your prizefight-- I can see why you’re so cocky. Poor bastard must not have stood a chance the moment he entered the ring, jawel?“

                    “... Good show-- er, fight... And so forth.... Ah.... How have you been?“

#interactions + ғʟɪʀᴛɪɴɢ ᴡɪᴛʜ ɪɴғɪɴɪᴛʏ ; ʏᴏᴜʀ ɢᴇᴏᴍᴇᴛʀɪᴄ ᴘʀᴏɢᴇɴʏ + #recall + ʙʟᴜʀ ᴛʜᴇ ʟɪɴᴇs ᴏғ ᴡʜᴀᴛ's ʀᴇᴀʟ ; ʀᴇ ɪᴍᴀɢɪɴᴇ ᴛʜᴇ ᴛʀᴜᴛʜ + #jawbreakerjuggernaut #translation: surely yes? #sieb vc; idk if i even like you but you were nice enough to let me have sex with you so i feel obligated to be pleasant #social relationships are SO CONFUSING!!!

[ronnydeschepper]

Dertig jaar geleden: Graeme Obree herovert zijn uurrecord op Boardman

Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat de Schot GRAEME OBREE in Bordeaux zijn werelduurrecord heroverde op zijn landgenoot Chris Boardman. “Heroverde” jawel, dus dit was niét met zijn zelf ineengeknutselde “wasmachinefiets”, maar wel degelijk op een ‘geavanceerde’ fiets, waarmee hij in de superman-positie 52,713 kilometer aflegde in een uur, 500 meter meer dan Boardman. Op dit moment zijn…

View On WordPress

#Chris Boardman #Graeme Obree

[josjeblogt]

Dibbes

Ouder worden we allemaal. Elke dag weer een piepklein beetje meer. Ik heb er zelf geen moeite mee.

Het is, zo heb ik al lang geleden ontdekt, geen vanzelfsprekendheid om oud te worden, dus koester ik mijn grijze haar en lach ik mijn lachrimpels open en bloot.

Wel heb ik wat achterstallig (of liever overhangend) onderhoud laten doen aan mijn oogleden die langzaam aan de weg naar mijn kin aan het uitvogelen waren.

“I can see clearly now the skin is gone” zong ik vanmiddag, op de maat van een oude (jawel ik geef het toe) hit van Lee Towers.

Mijn honden worden ook ouder. En daar… wil ik niet aan!

De afgelopen weken zit ik regelmatig rechtop in bed, wanneer vanuit de huiskamer een soort sirene klinkt. Het schijnt dat oudere honden vaster slapen en meer dromen. Onze lieve Timo heeft vaker nachtmerries en weet dan na het wakker worden even niet meer dat het maar een droom was. We troosten hem zo goed als we kunnen. Veel indruk maakt het op opa Tiem niet denk ik, want hij slaapt vaak snel weer verder.

Ik ben aan de wandel bij de buitenrand van de natuurbegraafplaats waar we vlakbij wonen. Onze opa-sheltie wandelt niet zo snel, dus besluit ik hem, tegen de regels van de begraafplaats in, los te laten lopen. Zo kan hij zijn eigen tempo bepalen en dat is voor hem en zijn stramme gewrichtjes beter.

Aan de buitenkant zijn geen graven en komen we ook nooit iemand tegen. Dus van mij mag dat.

Ons oudje loopt niet alleen niet zo lekker, ook zijn ogen zijn aangetast door de tijd. Staar in beide oogjes, een troebel grijze waas over de pupillen. Arme man.

We doen onze best hem zo goed mogelijk te ondersteunen met supplementen en fysiotherapie indien nodig.

Elke tien meter ofzo, kijk ik even achterom of Tiem nog in de buurt is en wacht ik tot hij weer bij me is. Rustig aan, geen paniek. Gezellig! Samen uit, samen thuis.

Na de volgende tien meter draai ik me weer om. Maar… ik zie alleen maar gras en struikgewas! Geen opa te zien!

Huh?

Ik roep zijn naam… maar het paadje achter me blijft leeg!

Ayden gaat er maar bij zitten. Die weet al wat er komt denk ik.

Ik blijf “Tiemmmoooo Tiem Tiemmm kom! Waar ben je kerel?” roepen maar Timo komt niet boven water.

Of eigenlijk toch wel;

Als ik een stukje terugloop zie ik bij de slootkant ineens wat riet bewegen. Ach nee, het zal toch niet?!?

“Tiem? Ben jij het?” vraag ik met een diepe zucht.

En ja hoor, met een blik van; Hoezo mag ik niet even pootje baden? komt meneer met nog wat kroos aan zn teentjes, weer richting het pad.

“Oh oh, ouwe Dibbes!” mompel ik, “hoe ouder hoe gekker!”

Timo ziet de humor er wel van in, zijn staartje gaat in een lage kwispel vrolijk heen en weer.

“Jongen toch, dit soort streken kosten me een jaar van mijn leven!”

Gelukkig ben ik van plan héél oud te worden, dus een jaartje meer of minder… mij maakt het niets uit. Zolang mijn honden maar honderd worden, daar gaan we voor!

#blog #hond #sheltie #honden #positiviteit #nederland

[shadowthebou]

#sth #deep jawell

[peterpijls1965]

Pere Ubu, "Breath"

Pere Ubu werd me aanbevolen door M., een vriend van de Kemp in Roermond. De wijk wordt nu gerestaureerd. M. deed aan opwaartse sociale mobiliteit. Hij ging naar de sociale academie. Later werd hij ambtenaar (’consul’).

Overigens had zijn Vati een keurige baan bij de Rheinische Post in Noordrijn-Westfalen. M. had inderdaad Duitse wortels. Zijn knappe moeder was niet afkerig van de tranquillizer (trenki’s). Dat doet de Kemp met nette mensen.

Vermeldenswaard is, tenslotte, dat M. en ik kutzwagers zijn. Beiden verjaren we op 12 julij.  We werden geboren in, jawel, 1965. 

M. resideerde in een tuinhuisje achter de vrijstaande woning van zijn ouders. Daar hing een foto van zijn vader. De man had een druipsnor.

M. en ik gaven een feest in mijn pand aan de Swalmerstraat. Hoeren waren niet welkom, vrouwen wel. We hanteerden een shitlist, die we zorgvuldig voorbereidden in een stamkroeg. 

We kwamen overeen dat er behalve wijzelf niemand mocht blijven slapen, ook niet in de keuken met daaronder een kelder en een put uit de 12e eeuw.

Tijdens het feest was M. zo galant me te komen vertellen wat zijn vrienden zoal uitspookten in het gangetje bij de badkamer, en trouwens ook in de badkamer.

M. had een horecabaan in een Kneipe aan de Roerkade, vlakbij De Stad Weert. Hij stond eenzaam achter de kleine bar. Ik mocht graag informeren naar zijn geweldsinstructie. Daarin voorzag een slagwapen onder de toog. Hij zei het nooit te gebruiken, maar hij toonde het wel, op verzoek.

In de eerdergenoemde Swalmerstraat lag ook een jongerencentrum dat S61 heette. Ik kwam er weinig. M. heel vaak. Hij had een vriend die Plestik heette. Plestik had een hanenkam.

#youtube

[fransopdefiets]

25-4-2024 Voorbereidingen in Zaandijk

En opeens is het nog maar vijf weken tot het uur nul, het vertrek. Is er dan niets gebeurd in de tussentijd? Jawel, er is ontzettend veel gebeurd, maar het plan staat nog steeds. Ik vertrek 20 mei vanaf Zaandijk.

De fiets is geprepareerd, heeft een onderhoudsbeurt ondergaan, een nieuw zadel en nieuwe handvatten gekregen, ik moet alleen nog het achterlicht vervangen of waterdicht maken. Vorig jaar in Engeland ging het spontaan branden na een dag met stromende regen.

Ik heb mijn route bepaald aan de hand van de deadline die ik heb opgekregen. Nu zul je denken, deadline? De essentie van pensioen is toch dat je geen deadlines meer hebt? Ga je eindelijk beginnen aan een fatsoenlijke vakantie en dan heb je alweer een deadline?

Maar dat zit dus zo. Afgelopen zomer heb ik Mayke leren kennen. Mayke is dol op fietsen en kamperen, maar ze heeft nog niet zoveel tijd als ik. Eigenlijk heeft ze helemaal geen tijd, maar ze wil die Noordkaap wel samen met mij zien. Dus landt Mayke op 28 juni met haar fietstassen in Tromsö, waar een fiets voor haar klaar staat. Dan fietsen we samen die laatste 526 kilometers naar de Noordkaap om een selfie te maken. Vervolgens fietsen we naar Hammerfest, zet ik Mayke op het vliegtuig en fiets dan via Alta en door een puntje Finland naar Zweden om via Zweden weer naar Zaandijk te fietsen.

Nu is de hamvraag, kan dat wel, kan ik op tijd in Tromsö zijn? Als ik uitga van een gemiddelde van 75 kilometer per dag, dan kan het. Let op, hier komt het plan op hoofdlijnen.

Zaandijk - Emmen 2 dagen

Emmen - Glückstadt 3 dagen

En hier moet ik kiezen. Ga ik verder op de snelle, maar bekende weg (zie mijn verslag uit 2017) en rijd ik door het midden van Denemarken of volg ik nu de Elbe richting de Noordzee en ga ik via de Deense westkust. Die route heb ik nog niet gehad, maar kost wel drie dagen extra. Die keus laat ik van het weer afhangen, als er tegen die tijd een straffe noordwester van een week voorspeld wordt, doe ik nog een keer de route door het binnenland. Een mens moet niet overdrijven. Maar staat er nu een goeie zuidwester, dan grijp ik mijn kans en laat mij zo naar Frederikshavn blazen. Tot slot neem ik daar de nachtboot naar Oslo.

Glückstadt - Oslo 8 dagen (of 11 dagen als ik om de west fiets).

Oslo - Trondheim 8 dagen

Trondheim - Tromsö 16 dagen

En dan ben ik ergens tussen 25 en 28 juni in Tromsö.

[inu-yasha]

theres no need to get mad. i just wanted to exchange opinions with another kikyo and inukik fan. also i said about the other animes as the reason why they cant make a reboot, not saying you arent allowed to want one. i disagree about the ships, RT even changed her choice of couple in UY for popularity. idk if it was RT or someone else but inukag got a filler child when in the manga, only miroku and sango had children. they milked inukag/sessrin and the only explanation is the japanese fans

I took the liberty of putting your second ask into one.

I'm not mad at you Anon, I'm just going through a difficult time in my life and I can be more explosive so if you could be patient with me I'd appreciate it.

Of course there are fans who won't change their minds about her and will continue to think so. That won't change, but believe me, many former kagome/inukag stans turned into Kikyou and InuKik fans after years and see kagome as an annoying person. Not everyone would change their minds, but a certain group would change their minds because a few people wrote to me and told me that and that's why I see it this way.

I see kagome as a selfish bitch who was interested in having an romance with inuyasha and she didn't care what she did and she is complicit in human tragedies when she broke the jewel, her return to the past caused trouble and more after breaking the jawels. She was ready to give it up because inuyasha preferred Kikyou it's very selfish,she acted like a spoiled brat and is self-centered,her welfare comes first,her feelings and she is the weakest of the team even after marrying inuyasha. She can't cope, she's addicted to the presence of Inuyasha, she can't do ANYTHING without him, she becomes a scared sheep, and only when Inuyasha is with her, she feels stronger. It's not girl power, it's total male addiction. She couldn't even decide if she wanted to be with inuyasha or not, only when she heard his voice was she "sure".

NO. Inuyasha was popular and that's why they went with the idea of this non-canon series, but after the Japanese fans were dissatisfied, the Blu-ray sold really small. No…sunrise wanted to milk the fans and yashahime turned out to be a failure