#kent şiirleri

[ahmetcumhur-blog]

Dün gece yağmur yağdı kente,

Sonra sabah, güneşte ayıklanmış,

Bir kahvede düşünüyorum,

Sen geleceksin ya, dalgınlık

Kopuverdi bir daldan, sallanarak

Geçen bayrak açmış bir bulut,

Sonra ikindi ve akşam, bakarsın,

Uyurken bir daha o yağmur.

Melih Cevdet Anday / Yaz Sonu Şiirleri, 1.

#melih cevdet anday #şair #şiir #şiirler #edebiyat #kitaplar #kitapalıntısı #tumbir #keşfet

[tegmen-drogo]

Ey ölü seviciler, ışıkları yanan kent

Siz çoktan unuttunuz ama

Bir kıyamet daha koptu Kurtuluş Parkı'nda

Bir kız bir oğlanı bıçak ağzında bıraktı.

Şükrü Erbaş, Bütün Şiirleri 2

[gzmtt]

şehirden söz ediyorum

Eliot Weinberger’e

bugün bir yenilik, yarından sonraki gün için ise geçmiş bir harabe, her gün gömülen ve yeniden dirilen,

birlikte yaşanan sokaklarda, meydanlarda, otobüslerde, taksilerde, sinemalarda, tiyatrolarda, barlarda, otellerde, güvercin kafeslerinde ve yeraltı mezarlıklarında,

şehir kocaman, üç metrekarelik bir odaya sığan ve bir galaksi gibi sonsuz,

şehir hepimizi düşleyen, hepimizin düşlerken yapıp, bozup, sonra tekrar yaptığı,

şehir hepimizin düşlediği ve durmadan değişen biz onu düşlerken,

şehir her yüz senede bir uyanan ve bir sözcüğün aynasında kendisine bakan, kendisini tanıyamayan ve sonra yeniden uykuya dalan,

şehir yanımda uyuyan kadının göz kapaklarından filizlenen ve sonra,

anıtları ve heykelleri, tarihleri ve efsaneleriyle,

her gözü zamanda donmuş bir manzarayı yansıtan sayısız gözü olan bir çeşmeye dönüşen,

okullardan, hapishanelerden, alfabelerden, sayılardan, altar ve kanundan önce:

aslında dört nehir olan bir nehir, meyve bahçesi, ağaç, rüzgârı giyinmiş Adam ve Kadın,

—geriye dönmek, geriye, tekrar kil olmaya, o ışıkla yıkanmaya, adak mumlarının altında uyumaya,

zamanın sularında yüzmek, aynı akıntının beraberinde sürüklediği alev alev bir akçaağaç yaprağı gibi,

geriye dönmek, uyuyor muyuz? yoksa uyanık mıyız?, biz, daha fazla bir şey değiliz, gün ağarıyor, daha erken,

şehirdeyiz, bir başkasına girmeden ondan çıkamıyoruz, aynılar ama bir yandan da farklı,

uçsuz bucaksız şehirden söz ediyorum, günün gerçekliğinin sadece tek bir sözcükten oluştuğu: ötekiler ve her birinde bir ben var bizden koparılmış, bir ben sürüklenmiş,

ölülerin inşa ettiği şehirden söz ediyorum, içinde onların inatçı hayaletlerinin yaşadığı ve zorba hafızalarının yönettiği,

şehir kimseyle konuşmadığımda konuştuğum, bu uyku kaçıran kelimeleri bana söyleten,

kulelerden, köprülerden, tünellerden, hangarlardan, mucizelerden ve afetlerden söz ediyorum,

soyut Devlet ve somut polisleri, öğretmenleri, gardiyanları, vaizleri,

içinde her şeyin olduğu ve her şeyi harcadığımız ve sonra her şeyin bir dumana dönüştüğü dükkânlar,

meyve piramitleriyle pazarlar, dört mevsimin değişimi, kancalarda asılı duran sığırlar, baharat tepeleri, şişe ve konserve kuleleri,

bütün tat ve renkler, bütün koku ve maddeler, seslerin akışı —su, metal, tahta, kil— zamanın kendisi kadar eski itiş kakış, pazarlık ve entrika,

beton, cam, çelik binalardan söz ediyorum, hollerini, girişlerini dolduran insan kalabalığından, termometredeki cıva gibi bir yukarı çıkıp bir aşağı inen asansörlerden,

bankalar ve yönetim kurullarından, fabrikalar ve yöneticilerinden, işçiler ve onların en yakını makinelerden,

sokaklar boyunca devam eden, tutku ve sıkıntı kadar uzun o kadim fahişe alaylarından söz ediyorum,

heveslerimizin, meşgalelerimizin, tutkularımızın aynası gidip gelen arabalardan, (neden, ne için ve nereye doğru?),

her zaman dolu ve hep tek başımıza öldüğümüz hastanelerden,

bazı kiliselerin loş ışığından söz ediyorum ve altarda titreyen adak mumlarının alevinden,

kimsesizlerin azizler ve bakirelerle, tutku dolu ve aksayan bir dille konuştuğu o çekingen sesler,

bir yemekten söz ediyorum, gidip gelen bir ışığın altında, sallanan bir masada kırık dökük tabaklarda yenilen,

boş arazilerde kadınları, çocukları, hayvanları ve hayaletleriyle konaklayan masum kabilelerden,

lağımlardaki farelerden, kablolarda, pervazlarda ve feda edilmiş ağaçlarda yuva yapan cesur serçelerden,

düşünceli kedilerden ve onların ay ışığı altındaki hovardalıklarından, damların zalim tanrıçası,

sokak köpeklerinden, bizim Fransiskan’larımız, Bhikkus’larımız, güneşin kemiklerini eşeleyen köpeklerden,

münzevilerden ve liberter dayanışmasından söz ediyorum, kolluk kuvvetlerinin gizli planlarından ve hırsız çetelerinden,

eşitlikçilerin komplolarından, Suç dostları cemiyetinden, intihar kulübünden ve Karındeşen Jack’ten,

giyotin bileyicisi Halkın Dostları’ndan, insan türünün neşesi Sezar’dan,

kötürüm bir gecekondu mahallesinden, çatlamış bir duvardan, kurumuş bir çeşmeden, üstü karalanmış bir heykelden söz ediyorum,

dağ gibi çöp yığınlarından, kirli bir sisin süzgecinden geçen melankolik bir güneşten söz ediyorum,

kırılmış camlardan ve hurda demir çöllerinden, bir gece önce işlenen suçtan ve ölümsüz Trimalchio’nun şöleninden,

televizyon antenleri arasındaki aydan ve kirli bir kavanozun üstündeki kelebekten,

gölün üzerindeki balıkçıl kuşlarının hızlı uçuşu gibi geçen gün doğumlarından söz ediyorum, kiliselerin taş süslemelerinin üzerine konan saydam kanatlardaki güneşten ve sarayların camdan işlemelerinde kıpırdaşan ışıktan,

sonbaharın başlangıcındaki bazı öğleden sonralarından söz ediyorum, cisimsiz altın şelalelerden, bu dünyanın başkalaşımından, her şeyin şeklini yitirmesinden, her şeyin sürüncemede kalmasından,

ışık düşünüyor ve her birimiz bu yansıyan duyarlı ışık tarafından düşünüldüğümüzü hissediyoruz, zaman uzun bir an içinde eriyip gidiyor ve hepimiz bir kez daha havaya dönüşüyoruz,

yazdan söz ediyorum, yavaş geçen bir gecenin ufukta sanki bir duman dağı gibi büyümesi ve yavaş yavaş parçalanarak üzerimize bir dalga gibi düşmesinden,

madde uzlaştı, gece boylu boyunca uzandı ve bedeni aniden uykuya dalan güçlü bir nehir gibi, nefesinin dalgalarında sallanıyoruz, zaman somut, aynı bir meyve gibi ona dokunabiliyoruz,

ışıkları yaktılar, bulvarlar tutkunun görkemiyle yanıp tutuşuyor, parklarda dalların arasından geçen elektrik ışığı bizi aydınlatan ama ıslatmayan yeşil ve fosforlu bir pus gibi üzerimize düşüyor, ağaçlar mırıldanıyor, bize bir şey söylüyorlar,

bazı sokaklar var, loş ışıkta, sanki gülümseyen bir ima gibiler, bu sokaklar nereye çıkar bilmiyoruz, belki de kayıp adalara giden vapurlara,

yüksek balkonların üstündeki yıldızlardan söz ediyorum ve gökyüzünün taşına yazdıkları anlaşılmaz cümlelerinden,

birden bastıran sağanak yağmurdan söz ediyorum, pencerelerin camlarına vurup, ağaçları eğen ve yirmi beş dakika süren, şimdi gökyüzünde mavi yarıklar ve bir ışık seli, buhar asfalttan yükseliyor, arabalar parıldıyor ve su birikintileri var, içinde yansıma gemiciklerinin yüzdüğü,

göçebe bulutlardan söz ediyorum, beşinci kattaki bir odaya neşe katan hafif bir müzikten, gecenin ortasında uzaktaki bitki köklerinin ve otların arasından akan su gibi kulağa gelen gülüşme seslerinden,

her zaman beklenen ve en beklenmedik zamanda gerçekleşen gizemli kaderimizle buluşmadan söz ediyorum: aşk ya da ölüm

bilinen geçmişimizden ve gizli geçmişimizden söz ediyorum, senin ve benim,

taş ormanlarından söz ediyorum, peygamberin çölünden, ruhların karınca yuvasından, kabilelerin toplanmasından, aynalar evinden, yankılar labirentinden,

zamanın derinliklerinden gelen o büyük uğultudan söz ediyorum, birleşen ve dağılan milletlerin o anlaşılmaz fısıltılarından, kalabalıkların döngüsünden, büyük kayalar gibi savrulan silahlarından ve tarihin çukuruna düşen kemiklerin çıkardığı sağır sesten,

şehirden söz ediyorum, yüzyılların çobanı, bizi doğuran ve bir çırpıda bitirip tüketen, bizi yaratan ve unutan anneden.

Octavio Paz

çev. Sena Akalın

#octavio paz #şiir #kent şiirleri

[meralmeri]

Hani gitmeyenlerden olacaktı ömrünün en mavisi? Hani biz kovulan, sürgün edilmişlimizle hiç baş başa kalmayacaktık? Hani biz güneyli çocukların aşı, sevinci, umudu, gökkuşağı olacaktık? Hasret birikmeyecekti içimizde, hani? Hani bu bahar mevsiminde melekler gelecekti, savaş dolu, kanla yıkanan topraklarımızdan..?

Meral Meri / Kısa Kent Şiirleri / Güneyli Çocuklar

#Meral Meri #edebiyat #şiir #kısa kent şiirleri #güneyli çocuklar

[yorgunherakles]

bir zamanlar birini sevdim. sevgiye inanmış olmalıydım.

aslı erdoğan  - bir delinin güncesi

#aslı erdoğan #bir delinin güncesi #mucizevi mandarin #kırmızı pelerinli kent #edebiyat #edebiyat notları #sevmek zamanı #selim ileri #yarın yapayalnız #sevda sözleri #cemal süreya #turgut uyar #can yücel #nazım hikmet #sabahattin ali #ahmet erhan şiirleri #Rainer Maria Rilke #sylvia plath #nilgün marmara #lale müldür #buhurumeryem #frida kahlo

[tukendi-kalbim]

Yansamda doyma küllerime...

#postlarım #tukendi kalbim #taladro #şarkılar #şarkı sözleri #şarkısöylemeklazım #acı #aşk #söz #yazı #şiir #kısa kent şiirleri #ruhutekila #kayip giden yildizlar

[pinokyo7]

Mevsimler geçti, Uzun zamanlar karla karışık... Hasretli zamanlar bunlar- Senli zamanlar... Ey incilerin denizi, Sen, nikbinli insan- Özel adam,seviyorum seni...

Meral Meri/Kısa Kent Şiirleri/Özel Adam

#Meral Meri #şiir #edebiyat #kısa kent şiirleri #meralmeri #muhsinyazıcıoğlu #özel adam #pinokyo

[pi-no]

Bu bakışları, bu ses tonunu , bu donuk uzaklığı, bu özgür ruhun acı çekerken dahi tebessüm edişini evet-evet ben bunları gördüm... İdrak ettim ve denizin dibi berrakttı o an. Şimdi ister öl,ister yaşa İstersen ağla,istersen gül-güldür... Bir sürüye ve sana delirmiş bu demelerine ihtiyacın kalmayacak. Ama o zamana kadar Akıllıymışsın gibi yap... Yapbozu bozma; Unutma, bu dünya delileri değil,delirtenleri koruyup kollar.

Meral Meri / Kısa Kent Şiirleri / Yağmurda Dans

#Meral Meri #şiir #edebiyat #kısa kent şiirleri #pinokyo #yağmurda dans #meralmeri

[meralme]

Alelade bir ormanda Gezinen kalbi Düşleri ve Kurumuş porsuk ağacı Akıyordu kanları Yüreğin ürperişini Bırakırken gerilerde Mavilerin tonlarınca Yeniden özlemle selamlıyordu Sevgilisini Alaaddin'in gösterişsiz ormanı...

Meral Meri/ Kısa Kent Şiirleri / Alaaddin'in İbreleri

#Kısa Kent Şiirleri #Meral Meri Şiir #Alaaddinin İbreleri #şiir #edebiyat #meralmeri #Meral Meri #sevgili #selam #gösteriş #dünya #toplum #kuru #porsukağacı #kan #kalp #mavi #düşler #orman #aşk #ürperiş

[nesrin-c]

ENVER GÖKÇE (1920-19 Kasım 1981)

Yoksul ama onurlu bir yaşam. Şiirimizin en özgün ve usta çınarlarından...

Sen benimsin

Ciğerparem, sevdiğim

Gülden ağır

Söyleyemem sana!

Saçlarına

Kızıl güller takayım

Salın da gel,

Bir o yana

Bir bu yana!

(...)

Bugün günlerden:

#EnverGökçe

ENVER GÖKÇE Yİ

Ölümsüzlüğe çıktığı günün anısına

Sevgi ve saygıyla anıyorum

Düştüm bir öylesi çekilmez derde,

Ne ölümü düşünürdüm, ne yaşamak korkusu,

Ne sır aradım herşeyde,, ne gariplik var serde,

Ne kara sevda, ne sevmek ne sevilmek arzusu.

Artık her şarkı dokunur bana bu şehirde.

Hasret nedir bilmezken o kadar

şimdi, her an, her yerde gurbetteyim.

Çünkü daha görmediğim güzellikler var,

öyle bir yürek koymuşlar ki içime neyleyim,

Her yere gönlümü vermeden geçemem dostlar!

Ben deli miyim bilmem mi neler ettigimi.

Bir han köşesinde yatmayınan kerem diyorlar,

Ne tuhaf bu insanlar, derdini dökmeyinen

çaresiz derde bulunmaz merhem diyorlar,

Ah.. bir alıp satıcı gönlüm var gezer çarşı çarşı,

Başım güneşe düşmüş yanmayı öğrenir.

Nolur böyle duradursun cama güneşe karşı,

Gönül heryerde bir kardeşim güzel heryerde bir..

Enver Gökçe

devrim yüreklim

tutuştururduk geceleri ucundan

devriyeler düşerdi ardımıza

elele kentin ara sokaklarına akardık

karanlık bir hikayede saklanırdık

süngüyü tüfeğe sürer gibi

ömrümüzü eyleme sürerdik

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

bir yemen türküsüne benzerdik ikimiz

söylendikçe

bulutlu gözlerde iki damla yaş olurduk

varoşları dolaşırdık seninle

fukara gecekondu ışıklarına bakardık

kente zulüm yağardı

açlık

yokluk yağardı

biz

seninle isyan giyer

sokaklarda büyürdük

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

benim saçıma sakalıma ay düşerdi

sen yıldızlarla örerdin saçlarını

benim yeşil parkamın cebinde

sancılı enver gökçe şiirleri

sen nehir olup benim göğsüme akardın

gece sustu mu eylemlere çıkardık

belimizde silah taşırdık

yüreğimizde umut

vurulurduk

mor acılı zamanlarla sarardık yaralarımızı

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

karakollar köşe bucak bizi sorarlardı

yetmezdi adımıza fermanlar çıkarırlardı

umurumuzda değildi kapımızda uluyan ölüm

ben seni her öptüğümde devrim yüreklim

pir sultan darağacında gül açardı

yunus yanardı küle dönerdi

hayyam kumru’ suna rubailer yazardı

sobalar öksürtürdü kentin yollarını

ıslık çalarak aramızdan geçer giderdi aşk

üşüdüğünü görsek

kıpkızıl bir düşle sarar sarmalardık

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

illegal yürüyüşlerde hep en öndeydik

pankart taşırdık seninle

elin elime değerdi

gözün gözüme

gülerdin

yüzünde bir halk gülerdi

ne de çok ölürdük seninle

ne de cok yaşardık

yine de yorulmazdık

tutuklansam

bana gelirdin

sigara kitap bir de kokunu getirirdin

görüş biterdi

her gidişinle ömrümü acıtırdın

aramıza aylar girerdi

eli koynunda hüzünler

katran karası kodesler girerdi

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

bir sabahçı kahvesinin soluk saatinde

şiirler okurdum sana

sen çayının buğusuna yağardın

senin koluna girerdim sonra

evimize yürürdük

dalgalar kıyıları döverdi

bodrum katında tek odalı evimiz vardı

biz ‘halkın konağı’ derdik

eşya sığmazdı ama

tıka basa hayallerimizi doldururduk

bir bardak rakımız olur

içerdik seninle

teybimizde turan engin kasedi

‘ şu yüce dağları daman kaplamış

yine mi gurbette kara haber var

seher vakti bu yerde kimler ağlamış

çimenler üstünde gözyaşları var’

susardık seninle

yanağın yanağıma değerdi

ıslanırdı yüzümüz

bilirdik neden

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah

bazen kaybederdim seni

kime sorsam bilmezdi

nerede olduğunu

günler sonra çıkıp gelirdin işkencelerden

bir mum gibi titrerdin kapıda

saçların dağılmış

gözlerin bir çift ölü kelebek

dokunsam

ürkek bir güvercin

olurdun

yüregin ağzında

bedeninin acırdı

acılarından öperdim

anlatmazdın

ben de

sormazdım

uyurdun başını koyup omzuma

ben başını okşardım

avuçlarıma dökülürdün alev alev

ne de çok ölürdük seninle

ne de cok yaşardık

elden ne gelir devrim yüreklim

vakit geldiyse

ve

çağırıyorsa uzaklar seni

eyvallah!

#t a m e r d u r s u n

[ravzanurcan]

Gittin,

Yağmurlar kayboldu gidişinle..!

Yokluğunda kurudu gönlüm..!

Yaşlı ahlar büyürken kirpiklerimde,

Kahrolur mevsimler,

Yanar iki gözüm.

Yakar içimi özlemin..!

Yokluğunda,

En acı şiirleri dökerim satırlara..!

Özlemini içime bir nefes gibi çektiğim,

Kaderime beklediğim bir ışıksın oysa..!

Yoksun..!

Bu şehir boş artık,

Sensiz ve karanlık..!!

Kör olmuş artık yollar, çıkmaz sokaklar..!

Kaldırımlar ise kendi halinde,

Elllerin dolaştığı bir kent kalmış bana, yine sensiz akşamlarda..!!

#SOLYANIM#

[kalpherzamansoldanatar]

Bacalardan duman degil

Sanki irin fışkırıyor

Kararttılar gögümüzü

Vitrinler de geceleri

Öylece yanıp duruyor

Ne gelen var, ne giden

Yapma çiçek, yapma böcek

Ne kuruyor, ne ölüyor

Açınasa da, uçmasa da

Sokaklarda kimseler yok

Akşam dokuzdan sonra

Gözümde bir kent ölüsü

Sevgilim gülücükler istiyor

Ardından koşturmalar

Yurdum yanıp giderken

Ben bu şiirleri

Yazmasam da olmuyor

Çagım kapı önünde

Tam böyle diyecekken

Gülüveriyor bir çocuk

Ne olaki nedeni

Şimdi babamı ben

Anmasam olmayacak

O da böyle gülerdi

Ama ben gülernedim

Şöyle yürekten, içten

O öldügünden beri

Agaçlardan yaprak degil

Sanki kurum savruluyor

Ankara'da bu kış günü

Böyle bir günde

Hiç kimseler bilmiyor

Yurdumu düşündügümü

Ahmet Erhan

#1978 #bir kış günü #öteki şiirler

[gizliarenam]

BİTTİ...

ve bitti… 

sonra yalnız bir opera başladı

ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim oysa bilmediğin bir şey vardı sevgilim ben sende bütün aşklarımı temize çektim.

imrendiğin, öfkelendiğin kızdığın, ya da kıskandığın diyelim yani yaşamışlık sandığın geçmişim dile dökülmeyenin tenhalığında kaçırılan bakışlarda gündeliğin başıboş ayrıntılarında zaman zaman geri tepip duruyordu.  ve elbet üzerinde durulmuyordu. sense kendini hala hayatımdaki herhangi biri sanıyordun,  biraz daha fazla sevdiğim,  biraz daha önem verdiğim.

başlangıçta dogruydu belki.  sıradan bir serüven,  rastgele bir ilişki gibi başlayıp,  gün günden hayatıma yayılan,  varlığımı ele geçiren, büyüyüp kök salan bir aşka bedellendin. ve hala bilmiyordun sevgilim ben sende bütün aşklarımı temize çektim anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana bütün kazananlar gibi terk ettin

yaz başıydı gittiğinde,  ardından,  senin için üç lirik parça yazmaya karar vermistim. kimsesiz bir yazdı.  yoktun.  kimsesizdim.  çıkılmış bir yolun ilk durağında bir mevsim bekledim durdum. çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum.

sanırım lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu yüzündeki küskün kedere,  gür kirpiklerinin altından kısık lambalar gibi ışıyan gözlerine çerçevesine sığmayan munis, sokulgan, hüzünlü resimlerine lirik sozcüğü en çok yüzüne yakışıyordu yaz başıydı gittiğinde.  sersemletici bir rüzgar gibi geçmişti mayıs.  seni bir şiire düşündükçe kanat gibi, tüy gibi,  dokunmak gibi uçucu ve yumuşak şeyler geliyordu aklıma.  önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük  usulca düşüyordu bir kağıt aklığına, belki de ilk kez giriyordu yazdıklarıma, hayatıma.

yaz başıydı gittiğinde.  bir aşkın ilk günleriydi daha. aşk mıydı, değil miydi?  bunu o günler kim bilebilirdi?  “eylül'de aynı yerde ve aynı insan olmamı isteyen"  notunu buldum kapımda.  altına saat:16.00 diye yazmıştın,  ve 16.04'tü onu bulduğumda.

daha o gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını takvim tutmazlığını aramızda bir düşman gibi duran zaman'ı daha o gün anlamalıydım benim sana erken senin bana geç kaldığını

gittin.  koca bir yaz girdi aramıza.  yaz ve getirdikleri. döndüğünde eksik,  noksan bir şeyler başlamıştı.  sanki yaz, birbirimizi görmediğimiz o üç ay,  alıp götürmüştü bir şeyleri hayatımızdan,  olmamıştı, eksik kalmıştı.

kırılmış bir şeyi onarır gibi başladık yarım kalmış arkadaşlığımıza. adımlarımız tutuk, yüreğimiz çekingen,  körler gibi tutunuyor,  dilsizler gibi bakışıyorduk. sanki ufacık bir şey olsa birbirimizden kaçacaktık.

fotoromansız, trüksüz, hilesiz, klişesiz bir beraberlikti bizimki. zamanla gözlerimiz açıldı, dilimiz çözüldü  güvenle ilerledik birbirimize. gittin.  şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza.  biliyorum  ne sen dönebilirsin artık,  ne de ben kapıyı açabilirim sana.

şimdi biz neyiz biliyor musun? akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz. birbirine uzanamayan boşlukta iki yalnız yıldız gibi acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz bir zaman sonra  batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız ne kalacak bizden? bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim su kırık dökük şiirim sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden bizden diyorum, ikimizden ne kalacak?

şimdi biz neyiz biliyor musun? yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz. umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada  bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilmeyen çocuklar gibi ve elbet biz de bu aşkta büyüyecek her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz

kış başlıyor sevgilim hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor bir yaz daha geçti hiçbir şey anlamadan oysa yapacak ne çok şey vardı ve ne kadar az zaman kış başlıyor sevgilim iyi bak kendine gözlerindeki usul şefkati teslim etme kimseye, hiçbir şeye upuzun bir kış başlıyor sevgilim ayrılığımızın kışı başlıyor giriyoruz kara ve soğuk bir mevsime.

kitaplara sarılmak, dostlarla konuşmak,  yazıya oturup  sonu gelmeyen cümleler kurmak, camdan dışarı bakıp puslu şarkılar mırıldanmak… böyle zamanlarda her şey birbirinin yerini alır çünkü her şey bir o kadar anlamsızdır içimizdeki ıssızlığı dolduramaz hiçbir oyun para etmez kendimizi avutmak için bulduğumuz numaralar bir aşkı yaşatan ayrıntıları nereye saklayacağınızı bilemezsiniz çıplak bir yara gibi sızlar paylaştığınız anlar, eşyalar gözünüzün önünde durur  birlikte yarattığınız alışkanlıklar korkarsınız sözcüklerden, sessizlikten de; bakamazsınız aynalara, cağrışımlarla ödeşemezsiniz

dışarda hayat düşmandır size içeride odalara sığamazken siz, kendiniz bir ayrılığın ilk günleridir daha her şey asılı kalmıştır bitkisel bir yalnızlıkta

gün boyu hiçbir şey yapmadan oturup kulak verdiğiniz saat tiktakları kaplar tekin olmayan göğünüzü geçici bir dinginlik, düzmece bir erinç suyu boşalmış bir havuz, fişten çekilmiş bir alet kadar tehlikesiz bakınıp dururken duvarlara

boş bir çuval gibi, çalmayan bir org gibi, plastik bir çiçek, unutulmuş bir oyuncak,  eski bir çerçeve gibi, hani, unutsam eşyanın gürültüsünü, nesnelerin dünyasinda kendime bir yer bulsam, dediğimiz zamanlar gibi kendimizin içinden  yeni bir kendimiz çıkarmaya zorlandığımız anlar gibi yeni bir iklime, yeni bir kente,  bir tutkunluk haline, bir trafik kazasına, başımıza gelmiş bir felakete, işkenceye çekilmeye,  ameliyata alınmaya kendimizi hazırlar gibi

yani dayanmak ve katlanmak için silkelerken bütün benliğimizi ama öyle sessiz baktığımız duvarlar gibi olmaya çalışırken, ve kazanmış görünürken derinliğimizi ne zaman ki, yeniden canlanır bağışlamasız belleğimizde bir an'ın, yalnızca bir an'ın bütün bir hayatı kapladıgı anlar o tiktaklar kadar önemsiz kalır şimdi hayatımıza verdiğimiz bütün anlamlar

denemeseniz de, bilirsiniz hiç yakın olmamışsınızdir intihara bu kadar

bana zamandan söz ediyorlar gelip size zamandan söz ederler yaraları nasıl sardığından,  ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.  zamanla ilgili  bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.  hepsini bilirsiniz zaten,  bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi. dahası onalar da bilirler.  ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler, öyle düşünürler. bittiğine kendini inandirmak,  ayrılığın gerçeğine katlanmak,  sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak  kolay değildir elbet. kolay değildir bunlarla baş etmek, uğruna içinizi öldürmek.  zaman alır. zaman, alır sizden bunların yükünü o boşluk dolar elbet,  yaralar kabuk bağlar,  sızılar diner, acılar dibe çöker.  hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir.  bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir. o boşluk doldu sanırsınız oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir

gün gelir bir gün başka bir mevsim, başka bir takvim, başka bir ilişkide o eski ağrı ansızın geri teper. dilerim geri teper.  yoksa gerçekten bitmişsinizdir.

zamanla yerleşir yaşadıkların,  yeniden konumlanır, çoğalır anlamları,  önemi kavranır.  bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey,  çok sonra değerini kazanır.  yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır. oysa yapacak hiçbir şey kalmamıştır artık mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan her şeye iyi gelen zaman sizi kanatır

ölmüş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla günlerin dökümünü yap benim senden, senin benden habersiz alıp verdiklerini kim bilebilir ikimizden başka? sözcüklerin ve sessizliklerin yeri iyi ayarlanmış bir ilişkiyi, duyguların birliğini, bir aşkı beraberlik haline getiren kendiliğindenliği yani günlerimiz aydınlıkken kaçırdığımız her şeyi bir düşün emek ve aşkla güzelleştirilmiş bir dünya şimdi ağır ağır batıyor ve yokluğa karışıyor orada ölmüş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla bunlar da bir işe yaramadıysa demek yangından kurtarılacak hiçbir şey kalmamış aramızda

bu şiire başladığımda nerde, şimdi nerdeyim? solgun yollardan geçtim.  bakışımlı mevsimlerden ikindi yağmurlarını bekleyen yaz sonu hüzünlerinden gün günden puslu pencerelere benzeyen gözlerim geçti her çağın bitki örtüsünden oysa şimdi içimin yıkanmış taşlığından bakarken dünyaya yangınlarla bayındır kentler gibiyim: çiçek adlarını ezberlemekten geldim eski şarkıları,  sarhoşların ve sucluların unuttuklarını hatırlamaktan uzun uzak yolları tarif etmekten haydutluktan ve melankoliden giderken ya da dönerken atlanan eşiklerden duyarlığın gece mekteplerinden geldim bütünlemeli çocuklarla geçti gençliğimin rüzgara verdiğim yılları dokunmaların ve içdökmelerin vaktinden geldim.

bu şiire başladığımda nerde, şimdi nerdeyim? yaram vardı. bir de sözcükler sonra vaat edilmiş topraklar gibi sayfalar ve günler ışık istiyordu yalnızlığım kötülükler imparatorluğunda bir tek şiir yazmayı biliyordum ilerledikçe…kaybolup gittin bu şiirin derinliklerinde aşk ve acı usul usul eriyen bir kandil gibi söndü daha şiir bitmeden.  karardı dizeler. ask…bitti. soldu siir. büyük bir şaşkınlık kaldı o fırtınalı günlerden

daha önce de başka şiirlerde konaklamıştım ağır sınavlar vermiştim değişen ruh iklimlerinde aşk yalnız bir operadır, biliyordum: operada bir gece uyudum, hiç uyanmadım. barbarların seyrettiği tarapezlerden geçtim her adımda boynumdan bir fular düşüyordu el kadar gökyüzü mendil kadar ufuk birlikte çıkılan yolların yazgısıdır: eksiliyorduk mataramda tuzlu suyla, oteller kentinden geldim her otelde biraz eksilip, biraz artarak yani coğalarak tahvil ve senetlerini intiharlarla değiştirenlerin birahaneler ve bankalar üzerine kurulu hayatlarında ağır ve acı tanıklıklardan geçerek geldim. terli ve kirliydim. sonra tımarhanelerde tımar edilen ruhum maskeler ve çiçekler biriktiriyordu linç edilerek öldürülenlerin hayat hikayelerini de… korsan yazıları, kara şiirleri, gizli kitapları ve açık hayatları seviyordu. buraya gelirken uzun uzak yollar için her menzilde at değiştirdim atlarla birlikte terledim yolları ve geceleri ödünç almadım hiç kimseden hiçbir şeyi çıplak ve sahici yaşayıp çıplak ve sahici ölmek için panayır yerleri…panayır yerleri… ölü kelebekler…ölü kelebekler… sonra dünyanın bütün sinemalarında bütün filmleri seyrettim. adım onların adının yanına yazılmasın diye acı çekecek yerlerimi yok etmeden acıyla baş etmeyi öğrendim. yoksa bu kadar konuşabilir miydim?

ipek yollarında kuzey yıldızı aşkın kuzey yıldızı sanırsın durduğun yerde ya da yol üstündedir oysa çocukluktan kalma gökyüzünde hileli zar ölü yanardağlar, ölü yıldızlar ve toy yaşın bilmediği hesap: ışık hızı

aşkın bir yolu vardır her yaşta başka türlü geçilen aşkın bir yolu vardır her yaşta biraz gecikilen gökyüzünde yalnız bir yıldız arar gözler gözlerim aşkın kuzey yıldızıdır bu yazları daha iyi görülen ben, öteki, bir diğeri ona doğru ilerler ilerlerim zamanla anlarsın bu bir yanılsama ölü şairlerin imgelerinden kalma sen de değilsin. o da değil kuzey yıldızı daha uzakta yeniden yollara düşerler düşerim bir şiir yaşatır her şeyi yaşamın anlamı solduğunda ben yoluma devam ederim. bitmemiş bir şiirin ortasında darmadağınık imgeler, sözcükler ve kafiyeler yaşamsa yerli yerinde yerli yerinde her şey

şimdi her şey doludizgin ve çoğul şimdi her şey kesintisiz ve sürekli bir devrim gibi şimdi her şey yeniden yüreğim, o eski aşk kalesi yepyeni bir mazi yarattı sözcüklerin gücünden

dönüp ardıma bakıyorum yoksun sen ey sanat! her şeyi hayata dönüştüren

[meralmeri]

Bana bahardan söz ediyorsun: Fakat kurumuş dalları, kesilmiş ağaçları,ölmüş kuşları getiriyorsun

Bana özgünlükten dem vuruyorsun: Fakat kopyala- yapıştır,taklit et- öykün diyorsun

Bana hoşgörüden bahis açıyorsun: Fakat sen olmadığım zaman, kardeşin olmadığım zaman,sevgilin olmadığım zaman nefret ediyorsun

Ben de diyorum ki: Kalbi ulvi Sevgisi baki Gönlü yüce insana bir insanoğlu gerek!

Meral Meri /Kısa Kent Şiirleri / Renkli Takke

#Meral Meri #şiir #edebiyat #kısa kent şiirleri #renkli takke #hoşgörü #bahar #aşk #sevgi #dostluk #meralmeri

[k-steklisaat]

Ey gönüllü en sevgili Tükenmenin kalbinden bile atma beni Kırma bizi Çünkü ceylanların kalbi çabuk kırılır Hadi durma öyle; çocukluğumdan bir parça kopar Ve benzeşelim Eğer sen de -sen de akmak istersen bu sevgiye ...

Meral Meri/-Kısa Kent Şiirleri

#Meral Meri #Kısa Kent Şiirleri #şiir #edebiyat

[tukendi-kalbim]

#film #film photography #film repliği #film replikleri #acı #aşk acısı #aşk acıtır #aşk #yazı #yazılarım #söz #sözler #sözlerim #şiir #şiirler #şiirlerim #kısa kent şiirleri #filmedit #harley quinn #joker #postlarım #tukendi kalbim #tumblr #ruhutekila #kayip giden yildizlar