#kwetsbaarheid | Explore Tumblr Posts and Blogs

2convey · 10 months

Text

Een warme en openhartige kennismaking tussen Stichting Convey en het UWV.

Twee weken geleden vond er een bijzondere ontmoeting plaats tussen enkele medewerkers van UWV en Stichting Convey. Het werd een inspirerende dag waarin kwetsbaarheid en warmte de boventoon voerden. Met een presentatie van de stichting en een rondleiding in het gezellige buurtcentrum Vliethage, werden de medewerkers meegenomen in de wereld van Stichting Convey.

Dervin Sno, Brian Eernisse en Nadia Zahbouti stelden zich vol enthousiasme voor aan de UWV medewerkers. Hun oprechte betrokkenheid en passie waren duidelijk voelbaar tijdens de presentatie. Ze deelden persoonlijke verhalen en ervaringen, waardoor er een band van vertrouwen ontstond. Het was deze openhartigheid die de medewerkers van UWV raakte en inspireerde.

Na afloop van de kennismaking borrelde er een gevoel van inspiratie en motivatie op bij de UWV medewerkers. Ze waren geraakt door de oprechte inzet van Stichting Convey en de impact die ze hebben op de gemeenschap. Het besef dat ieder individu een verschil kan maken, werd versterkt door de warmte en verbondenheid die ze hadden ervaren.

Een mooie quote die de essentie van deze kennismaking perfect weerspiegelde is de volgende:

"In de ontmoeting met anderen ontstaan de mooiste verbindingen. Het is in het delen van verhalen en het openstellen voor elkaars kwetsbaarheid dat we ware betekenis vinden."

Stichting Convey en UWV hebben verdere stappen gezet om een vruchtbare samenwerking aan te gaan. Met hun gezamenlijke passie om anderen te ondersteunen en te empoweren, zijn ze vastberaden om samen een positieve impact te creëren.

𝑶𝒐𝒌 𝒔𝒂𝒎𝒆𝒏𝒘𝒆𝒓𝒌𝒆𝒏 𝒎𝒆𝒕 𝑪𝒐𝒏𝒗𝒆𝒚? 𝑶𝒇 𝒃𝒆𝒏𝒊𝒆𝒖𝒘𝒅 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒘𝒂𝒕 𝒘𝒊𝒋 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒅𝒆𝒆𝒍𝒏𝒆𝒎𝒆𝒓𝒔 𝒊𝒏 𝒅𝒆 𝑾𝑰𝑨, 𝑾𝒂𝒋𝒐𝒏𝒈 𝒐𝒇𝒁𝒊𝒆𝒌𝒕𝒆𝒘𝒆𝒕 𝒌𝒖𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒕𝒆𝒌𝒆𝒏𝒆𝒏?

𝑵𝒆𝒆𝒎 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒂𝒄𝒕 𝒎𝒆𝒕 𝒐𝒏𝒔 𝒐𝒑: @: 𝒃𝒓𝒊𝒂𝒏@𝒄𝒐𝒏𝒗𝒆𝒚.𝒏𝒖 𝑻: 06-17604784 𝑾: 𝒘𝒘𝒘.𝒄𝒐𝒏𝒗𝒆𝒚.𝒏𝒖

#Bezoek UWV #rondleiding Convey #verbinding #kwetsbaarheid #stichting Convey #UWV medewerkers #persoonlijke verhalen #impact #Brian Eernisse #Dervin Sno #Nadia Zahbouti #double size

0 notes

haarlemupdates · 1 year

Link

Vanaf donderdag 9 maart starten er muzieksessies voor mensen met een (psychische) kwetsbaarheid in het Slachthuis in Haarlem Oost. Een ervaren muziekcoach begeleidt de sessies waarbij deelnemers naar een muzikale afsluiting toewerken. De focus gaat uit naar de muzikale ontwikkeling, maar tegelijkertijd wordt er op een ontspannen manier gewerkt aan de sociale en persoonlijke ontwikkeling. Onder leiding van muziekcoach Niek Stronks gaan de deelnemers improviseren en samenspelen, oftewel muziek maken! Er wordt gebruik gemaakt van stem, muziekinstrumenten en het lijf om samen ritmes en melodieën te creëren. Zo ontstaat geleidelijk aan geheel nieuwe muziek! Het maakt niet uit of je wel of geen muzikale ervaring hebt. Iedereen is welkom om mee te doen. De Slacht-kracht sessies bestaan uit twaalf bijeenkomsten van drie uur op de donderdagmiddag in het Slachthuis. Popcentrum Slachthuis is dé makersplek in Haarlem voor muzikanten. Naast de muziekcoach is er tijdens de sessies ook een begeleider vanuit Roads aanwezig. De afgelopen maanden vond al een aantal introductielessen plaats in de Haarlemse wijken. Er is nog plek om mee te doen. Deelname is gratis na een intakegesprek met de begeleider van Roads. Meer informatie en aanmelden via: https://hart-haarlem.nl. De lessen worden georganiseerd door Roads en Hart. Roads richt zich op de re-integratie van mensen met psychiatrische problematiek. Hart zet zich in om culturele en creatieve ontwikkeling mogelijk te maken voor alle inwoners van de regio Zuid-Kennemerland. Het project is mogelijk gemaakt dankzij een financiële bijdrage van Gemeente Haarlem.

#Haarlem #HaarlemOost #kwetsbaarheid #muziekliefhebbers #MuzikaleOntwikkeling #Slachthuis #SlachtKracht

0 notes

eltjedoddema · 2 years

Text

Besef

Eltje Doddema

View On WordPress

#angst #bestaan #gedrag #internet #kwetsbaarheid #leven #samenleving #zekerheid

0 notes

erikvelema · 2 years

Text

Kwetsbare (h)eerlijkheid

View On WordPress

#afweer #beter #bitter #eerlijkheid #heerlijkheid #je zelf zijn #kwetsbaarheid #verdedigingsmechanisme #verzetten #wie ben je werkelijk #zien laten

0 notes

maanzicht · 2 years

Photo

𝚃𝚊𝚋𝚘𝚎𝚜 𝚌𝚛𝚎ë𝚛𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗𝚣𝚊𝚊𝚖𝚑𝚎𝚒𝚍 Ondanks dat we met 7,7 miljard mensen zijn op de wereld hebben we nog steeds het gevoel dat sommige dingen enkel bij onszelf horen en we voelen 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘢𝘮𝘵𝘦 om deze te uiten….. → Swipe voor de rest Waar praat jij niet graag over? 🗣️💙👥 𝚃𝚊𝚋𝚘𝚘𝚜 𝚌𝚛𝚎𝚊𝚝𝚎 𝚕𝚘𝚗𝚎𝚕𝚒𝚗𝚎𝚜𝚜 Even though there are 7.7 billion people in the world we still feel that some things belong only to ourselves and we feel 𝘴𝘩𝘢𝘮𝘦 to express them..... → Swipe for the rest (English available :)) What do you not like to talk about? #Shame #shamecannotsurviveempathy #brenebrown #brenebrownquote #brenebrowninspired #brenebrownisawesome #schaamte #hetonuitsprekelijke #theunspeakableopennessofthings #theunspeakable #connectie #connection #vulnerability #thepowerofvulnerability #dekrachtvankwetsbaarheid #kwetsbaarheid (bij Under the Same Sun, Under the Same Moonlight) https://www.instagram.com/p/CfBibkZKGs_/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#shame #shamecannotsurviveempathy #brenebrown #brenebrownquote #brenebrowninspired #brenebrownisawesome #schaamte #hetonuitsprekelijke #theunspeakableopennessofthings #theunspeakable #connectie #connection #vulnerability #thepowerofvulnerability #dekrachtvankwetsbaarheid #kwetsbaarheid

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

UIT KWETSBAARHEID ONTSTAAT KRACHT

“Ik wil iets met mezelf gaan doen”, was vroeger steevast het antwoord van Micky Hoogendijk op de vraag wat ze later wilde worden. En ze is inderdaad het een en ander met haar zelf gaan doen. Dat blijkt wel uit het boek “KRACHT, kwetsbaarheid” waarvoor kunsthistoricus Karin van Lieverloo de kunstenaar het hemd van het lijf heeft gevraagd. Voor deze uitgave, dat werkelijk een biografie mag heten, gaat Hoogendijk diep door haar eigenlijke zelf heen. Toont ze meerdere kanten, net als haar werk diverse zijden kent. Maar altijd is de emotie de drijfveer. De beelden die in haar karakter besloten lagen op het moment dat zij werd geboren vormen zich verder door dat wat het leven haar brengt, schrijft Van Lieverloo. Ze is dat wat ze heeft gezien, gevoeld, gelezen en gehoord. Maar aan haar verbeelding en dromen hecht Hoogendijk de meeste waarde, het onderbewustzijn. Die kleuren voor haar alles in.

Zoals waar de titel van het boek naar verwijst vullen tegenstellingen elkaar aan. Kracht en kwetsbaarheid is een optelsom om tot een geheel te komen. Er is geen onderscheid, de mens is volmaakt. Dat is wat Hoogendijk als boodschap in haar werken legt, in de fotografie en door de sculpturen. Het onderscheid heeft een grondslag in de schepping: dag en nacht, hemel en aarde, lichaam en geest, gevoel en verstand. In het paradijs komt Adam voor een keuze te staan. Blijven we goed of doen we kwaad. Keuze hebben is de ultieme vorm van vrijheid. Achteraf gezien hebben ze op gevoel het verkeerde pad gekozen, een onverstandige keus gemaakt. Ze krijgen besef van de verschillen tussen hen beiden, waar ze eerst nog één waren. Nu nog maken wij als mens onderscheid om onze eigen autoriteit op een presenteerblaadje aan te reiken. Gaan we over lijken als het moet. Het is wit of het is zwart, samen schijnt niet te kunnen. Door haar werk toont Micky Hoogendijk aan dat de mens heel wordt door juist wel wit met zwart te mengen. Voor Hoogendijk is het belangrijk dat je mag zijn wie je bent en altijd zelf kunt kiezen, waarbij het niet zou moeten uitmaken wat je draagt of uitdraagt, noteert Van Lieverloo. Identiteit mag volgens Hoogendijk nooit worden uitgevlakt, de kleur van je huid zegt niets en tegelijkertijd alles over wie je bent. En door je kwetsbaar op te stellen kun je een verhouding bekrachtigen. De naaktheid van de modellen symboliseert de openheid en eerlijkheid die zij nastreeft. Een relatie is meer dan de som der delen zonder daarbij volledig in de ander op te gaan.

Met haar werk vertelt Hoogendijk over de keuzes die het leven haar geeft. Ze kiest ervoor het leven te vieren, ondanks de tegenslagen en de pijn die ze heeft moeten dragen en nog steeds deel van haar zijn uitmaken. Maar deze pijn en die vreugde gebruikt ze als een twee-eenheid in haar werk. Ze toont universele tegenstellingen als licht en donker, leegte en vervulling, openheid en verhulling – vrijheid en bevrijding, geboorte en dood. Door de schoonheid van kunst kan zij de schaduwzijde van het leven omarmen. Door daar beeld aan te geven kan ze mij troosten. Vind ik mezelf in haar werk terug mits ik de symboliek kan volgen en begrijpen. Het verhaal van haar leven, uitgeschreven in het te bespreken boek, helpt me daarbij omdat de beelden niet altijd voor zichzelf spreken. “Je moet goed leren kijken, dan kun je pas echt zien.”

Hoogendijk is een hedendaagse symbolist. Door zinnebeeldige voorstellingen vertelt ze haar verhaal. Ze is een verhalenverteller. Maar haar werk kan niet worden uitgelegd zonder haarzelf te kennen. Ze is persoonlijk verbonden met haar werk, zoals iedere kunstenaar dat met het werk zou moeten zijn. Zij is een individualist voor wie verbeelding, dromen en intuïtie de essentie van haar beeldtaal zijn. Doordat Hoogendijk zich heeft open gesteld voor Van Lieverloo, het achterste van haar tong heeft laten zien, is het boek een goede handleiding en leeswijzer om deze kunstenaar te leren kennen.

In het boek ontmoet de schrijver de kunstenaar en door de tekst beleef ik het zijn van deze mens, Micky Hoogendijk. “Waarom ben je wie je bent, doe je wat je doet en maak je wat je maakt? Waar is de tijd tussen geboorte en dood voor bedoeld? Is leven tijdverdrijf? Hoe geef je zin aan je bestaan?” Met deze vragen maakte Van Lieverloo veel los in Hoogendijk. Hoogendijk heeft haar toegelaten tot haar gedachten, haar meegenomen in haar leven en haar kunst. Daarom is het een uiterst openhartig verhaal geworden, waarin ik als lezer makkelijk mezelf kan vinden. In het boek ontmoet ik Micky Hoogendijk.

Het leven heeft Hoogendijk getekend, zoals ieder leven de mens schildert. Hoge pieken wisselen zich al te vaak af met diepe dalen. Het heeft haar kunst gevormd. Het is de kwetsbare voedingsbodem van waaruit haar krachtige werk groeit. Eerst is ze nog op zoek naar wat te doen met zichzelf. Na het najagen van mogelijkheden komt ze terecht voor de televisiecamera als slechterik in een soap. Zonder opleiding voor de leeuwen gegooid, zoals ze haar kunst ook zichzelf op autodidactische manier eigen maakt om de wilde dieren in haar te temmen. Om in het acteren dieper in zichzelf te kunnen gaan volgt ze een studie daartoe in Amerika. Ze zet het masker af en kan zichzelf laten zien, laten zijn.

Kort voor het overlijden van moeder Gine krijgt ze van haar een fotocamera. Het is de omslag in haar leven, Hoogendijk wordt beeldend kunstenaar. In haar fotografie legt ze zichzelf vast, het zijn portretten want de mens is het middelpunt, de omgeving het decor. Zelfportretten, hoewel ze zichzelf pas later op de prenten bloot geeft. Het naakt, het lichaam ontdaan van alle dracht en decoratie, heeft haar inspiratie. Met dat lijf zoals het in beginsel bedoelt is te zijn kan ze haar verhaal vertellen. In eerste instantie dus met modellen of voorbijgangers, later met zichzelf – haar eigen zijn. En ze laat zich inspireren door het water, de bron van alle leven. Met deze twee elementen, vast en vloeibaar, kan ze het zijn verbeelden.

Haar beelden vormen zich vaak in dromen, lees ik in het boek. Hoogendijk laat zich leiden door emotie. Het sentiment van een verleden, het gevoel bij het heden. In haar fotografie probeert ze de ander te ontmoeten. Deze ander, bijvoorbeeld ik die haar werk beschouw, kent ze uiteraard niet maar heeft wel haar interesse. De magie die het beeld teweeg brengt. De maker die zich inleeft in mij, ik kan me met het beeld inleven in haar. Hoogendijk staat tussen het beeld en de beschouwer in. In die onbegrensde ruimte, die er ook is tussen mensen onderling om elkaar te kennen, ontmoet ik Micky Hoogendijk. Door haar werk komen onze levens samen. Voor een moment, want sla ik het boek dicht dan is het mysterie verdwenen. Beklijft het nog even op mijn netvlies voordat het vervaagt.

In het werk geeft Hoogendijk zichzelf figuurlijk bloot, geeft ze haar diepste gevoel aan mij. Pas later wordt het een letterlijke beleving van haar wezen. Er is verstilling in haar werk, soms ook wel een verheerlijking van de leegte. In de eenzaamheid van het zijn vindt ze haar verbeeldingskracht. “Beeld je in, droom en creëer. Beeld je in hoe de dingen hadden kunnen zijn en ze zijn er, mits je erin gelooft” lees ik wanneer de fotografe haar poppenhuis tot model van beelden neemt. Het karakteriseert haar denken en doen. Het verleden wordt niet genegeerd, ze zet het verdriet om in iets moois, ze vult er haar leven mee. “Ik heb het allemaal niet voor niets meegemaakt. Ik ga altijd voor het positieve en zal altijd zorgen dat ik ergens gelukkiger uit kom.” Kracht uit kwetsbaarheid.

De beste foto ontstaat volgens Hoogendijk in het moment dat het model dicht bij zichzelf blijft, zich niet anders voordoet en geen pose aanneemt – het masker afzet, geen rol speelt. Dat moment wil ze vangen, de verstilling van het wezen. Met deze emotie maakt ze haar werk. Om een speciaal effect te bereiken in de foto bewerkt ze het beeld op de computer. Letterlijk wordt er dan een masker over de persoon gelegd. Een masker dat niet het individu verbergt, maar het verhaal meer duidelijk maakt. In haar fotografie toont Hoogendijk verschillende lagen: naast die van de beeldmanipulatie en haar eigen verbeeldingskracht is er de gelaagdheid van de persoon die zij weergeeft. Door beeldmanipulatie weet ze haar eigen dromen te realiseren, de vervorming van de werkelijkheid is haar manier om haar nachtelijke visioenen in beeld te brengen.

In de coronatijd is het maken van sculpturen ontstaan, daar Micky Hoogendijk toen op zichzelf moest terugvallen en nauwelijks andere mensen zag, laat staan met modellen op pad kon. Ze maakt gestileerde draadfiguren die met klei en later brons zijn omwikkeld. Het belichaamt de verbinding tussen mensen, want de figuren zijn aan elkaar verbonden en vormen een homogene groep. Allemaal individuen, maar deze functioneren niet alleen. In de beeldtaal gebruikt ze de essentie van het lichaam. Weergegeven in simpele lijnen, zoals een kind een mens tekent. Gevormd door haar gemoed, maar de gestalten worden tot emotie van de ander. Door het maken van haar werk hoopt Hoogendijk terug te komen bij de grote vraagstukken die zij als kind had. “Ik hoop dat ik mijzelf nooit vind. Want dan zou ik klaar zijn op deze wereld. Ik ben meer op zoek naar een gevoel. Mijn kunst gaat over kwetsbaarheid en kracht, over de weg naar vrijheid. En vrijheid is voor mij het begin van creativiteit.”

Ze creëert vanuit haar hart en schept vanuit haar ziel. De oneindigheid, infinity, is haar drijfveer – dat heeft geen woorden nodig, maar heeft aan beeld genoeg. Eén van de grootste talenten van de beeldend kunstenaar is dat deze, door het gebruik van zijn verbeeldingskracht, de fantasie van de beschouwer kan raken en stimuleert tot reflectie. Het oog van de beschouwer zorgt voor verbinding: door te kijken naar Hoogendijks werk verbind ik me met haar emoties en voel ik tegelijkertijd mijn eigen gemoed. De verschillende perspectieven van de beschouwer doen er voor haar niet toe, want uiteindelijk gaat het niet om wat je ziet, maar juist om dat wat je niet ziet: om wat je voelt dus. Door het boek KRACHT – kwetsbaarheid lijkt Micky Hoogendijk een vriendin geworden. Zo voel ik dat.

KRACHT – kwetsbaarheid – Micky Hoogendijk. Fotografie en sculpturen. Tekst Karin van Lieverloo. Waanders Uitgevers, 2022.

KRACHT - kwetsbaarheid - Micky Hoogendijk - Waanders Uitgevers

#micky hoogendijk #kracht kwetsbaarheid #karin van lieverloo #fotografie #sculpturen

0 notes

se-coaching · 24 days

Text

De Gevoeligheid onthuld: Een geschenk van zelfbewustzijn

Ben je een gevoelig persoon? Laten we erover praten in de reacties …Sterk zijn, betekent eigenlijk dat we kunnen voelen.Het betekent dat we kwetsbaar genoeg kunnen zijn om de delen van ons te laten zien die ooit beschaamd en afgewezen zijn.Het betekent dat we om hulp kunnen vragen in plaats van ons “ik kan het allemaal” ego-zelf de overhand te laten nemen. Onze gevoeligheid is een…

View On WordPress

#emoties #emotioneel welzijn #kwetsbaarheid

0 notes

nietswaard · 1 year

Photo

Het is februari. De zon bedekt de kamer, de lakens, mijn lichaam (ze streelt de kleine vlekjes op mijn arm, nestelt zich in de leegte tussen mijn nek en mijn sleutelbeenderen) in haar kwetsbaarheid.

Ik ben niet leeg. Ik ben open.

#dagboek #woorden #nederlands #analoge fotografie

11 notes · View notes

liefsjojo · 11 months

Text

Het herontdekken van verbinding

In een wereld waar tijd lijkt te versnellen, waar menselijke verbindingen vervagen en waar technologie onze ware essentie verdoezelt, bevinden we ons op een kruispunt van verloren liefde. Het is een wereld waarin ogen afdwalen, niet langer de magie van zielsverwantschap weerspiegelen, en waar monden zelden de woorden van het hart uitspreken. In deze wereld raakt aanraking steeds meer verwijderd, als een vage herinnering aan de warmte van menselijk contact.

Ouderen die niet langer kunnen meedraaien worden over het hoofd gezien, vergeten door een samenleving die de wijsheid van hun ervaringen verwaarloost. Mensen met beperkingen worden voortdurend geconfronteerd met obstakels, terwijl de wereld om hen heen hen niet de compassie biedt die ze verdienen. Jongeren worden gekweld door een groeiend gevoel van depressie, omdat ze zich steeds minder bewust zijn van de echte betekenis van oprecht contact maken.

De mens raakt steeds verder verwijderd van zijn medemens. We geven alles op voor de verlokkingen van de digitale tijd, maar worden we daar werkelijk gelukkig van? Misschien heel even, in die momenten van virtuele vervulling, maar er komt onvermijdelijk een moment waarop de dwalende massa beseft dat ze de kunst van liefhebben verloren heeft.

In een wereld die steeds meer verdwaalt in de ban van technologie, is het aan ons om een nieuwe weg te banen.

Laten we beginnen met de ouderen, de schatkisten van wijsheid en ervaring. Laten we de tijd nemen om naar hen te luisteren, om hun verhalen te koesteren en te leren van hun lessen. Laten we hun een gevoel van erkenning en respect geven, en de waarde van hun aanwezigheid in ons leven herontdekken.

Laten we de obstakels wegnemen voor mensen met beperkingen, hen omarmen met open armen en een wereld creëren waarin inclusie en acceptatie de norm zijn. Laten we begrip kweken en empathie tonen, zodat zij volledig kunnen deelnemen aan het leven en de liefde die het te bieden heeft.

En laten we onze jongeren begeleiden, hen de waarde van echt contact tonen. Laten we hen leren dat schermen geen vervanging zijn voor oogcontact, dat virtuele likes en reacties niet kunnen tippen aan een oprechte omhelzing. Laten we ruimte maken voor kwetsbaarheid, voor het delen van emoties en het ontwikkelen van diepgaande relaties.

We kunnen een keerpunt bereiken, een verschuiving in het collectieve bewustzijn. Laten we de technologie niet afwijzen, maar inzetten als een middel om verbinding te vergemakkelijken in plaats van te vervangen. Laten we leren balanceren tussen de virtuele wereld en de tastbare realiteit. Laten we opnieuw leren hoe we elkaars ogen kunnen aankijken, elkaars stemmen kunnen horen en elkaars aanrakingen kunnen voelen.

We zijn sociale wezens, geboren uit liefde en bestemd om lief te hebben. In de afwezigheid van echte verbinding verliezen we stukje bij beetje onze menselijkheid.

2 notes · View notes

joostjongepier · 1 year

Photo

Wat? Woman with Dead Child (1903) door Käthe Kollwitz, Portrait of a Boy (Willi Blab) (1908-09) door Gabriele Münter, Nude Girl wit Flower Vases (ca. 1907) en Nude Girl, Her Legs Pulled Up (ca. 1904) door Paula Modersohn-Becker, Beta, naked (ca. 1900) en Girl with Red Blouse (ca. 1907) door Ottillie Reylaender

Waar? Tentoonstelling Making Modernism in the Royal Academy of Art, Londen

Wanneer? 10 januari 2023

In de negentiende eeuw werd de individualiteit en het innerlijk leven van het kind ‘ontdekt’. Voor modernistische vrouwelijke kunstenaars, symboliseerde het kind nieuwe en tegenstrijdige betekenissen. Vreugde, hoop en onschuld gingen gelijk op met spanning, melancholie en verlies.

Voor Kollwitz waren kindersterfte en de lasten van het moederschap voor de werkende vrouw belangrijke thema’s. Woman with Dead Child werd gemaakt voor de serie A Peasants’ War, maar is daar uiteindelijk niet in opgenomen, maar een afzonderlijk werk geworden. De kunstenares gebruikte tekeningen van haarzelf en haar zoon Peter om de compositie geleidelijk te ontwikkelen tot dit eindproduct.

Munter verzamelde kindertekeningen en gebruikte die soms als basis voor haar werk. Een prachtig werk van haar is Portrait of a Boy (Willi Blab). Het jongetje zit met zijn benen onder zich gevouwen op een stoel. Zijn grote ogen staren angstig voor zich uit. Met zijn handjes houdt hij zijn jasje vast alsof dat hem houvast kan geven in de onzekere situatie waarin hij zich bevindt. De achtergrond heeft haast dezelfde kleur als het donkergroene jasje. Die donkere kleurstelling draagt bij aan de beklemming die het werk oproept.

Modersohn-Beckers Nude Girl with Flower Vases roept bij mij associaties op met schilderijen die Paul Gauguin maakte op exotische eilanden. Ik weet niet goed waar die associatie vandaan komt. Mogelijk heeft het te maken met de vorm van het hoofd van het meisje en de kralenketting, misschien ook met de lichaamshouding.

Model voor Nude Girl, Her Legs Pulled Up is Modersohn-Becker’s stiefdochter Elsbeth. Het schilderij is gespeend van idealisering en erotisering. In plaats daarvan zien we het ongemak en de kwetsbaarheid van het naakte model. In haar dagboek vertelt de kunstenares hoe haar artistieke ambities haar terughoudendheid overwon om onwillige lokale kinderen over te halen naakt te poseren: “Toen ik [Meta Fijol] zei zich helemaal uit te kleden, antwoorde dit energieke kleine persoontje: ”Nee, dat doe ik niet” … Gisteren, nadat ik haar een Mark had gegeven, ontdooide ze helemaal. Maar ik bloosde van binnen en haatte mezelf.”

Het ongemak van Modersohn’s model valt in het niet bij dat van Beta, het model van Ottillie Reylaender. Het schonkige naakte meisje kijkt strak voor zich uit. Haar benen klemt ze tegen elkaar en met haar handen omklemt ze de armleuningen van de stoel, alsof die haar steun kunnen geven. Door de druk van de armen komen haar schouders een beetje omhoog. Alles aan dit portret straalt ongemak uit. Reylaender is de enige kunstenaar op deze tentoonstelling waar ik nog nooit van had gehoord. Het zojuist besproken Beta, naked, maar ook het eveneens tentoongestelde Girl with Red Blouse zijn echter zeker niet de minste schilderijen op deze expositie. Een naam waard om te onthouden!

#kathe kollwitz #gabriele munter #paula modersohn-becker #ottillie reylaender

4 notes · View notes

devosopmaandag · 1 year

Text

Vrouwenlevens

Deze week zag ik met vriendin A de theatervoorstelling 'De jaren'*, gebaseerd op het gelijknamige boek van Annie Ernaux, en enkele dagen later 'She said'**, de film over twee journalistes van The New York Times die onderzoek doen naar Harvey Weinstein. Eerder las ik het boek van Ernaux en langer geleden zag ik documentaires over Weinstein en over Jeffrey Epstein. Feit, fictie, werkelijkheid, kunst – vrouwenlevens.

Ik las het boek in grote bewondering. In een ingehouden stijl schrijft ze over haar eigen geschiedenis, die ook de geschiedenis van Frankrijk is en andersom, kortom: een collectieve autobiografie. Zij doet dat met precisie, zachtheid en scherpzinnigheid. Het boek appelleerde vooral aan mijn reflectieve aard. De gebeurtenissen in haar andere boeken zijn rauwer, emotioneler, maar altijd geschreven in haar onmiskenbaar eigen stijl, die sommigen misschien als koel omschrijven. Het toneelstuk, in de regie van Eline Arbo, was het tegendeel: in ruim twee uren speelden vijf actrices van uiteenlopende leeftijden samen de vrouw van het boek. Niets werd geschuwd: verkrachting, masturbatie, abortus, moederliefde, verlangen, angst, spotternij, euforie, bezinning. Alle theatrale middelen werden ingezet: er werd wonderschoon gezongen, rook ingezet, licht, muziek, nepbloed, tafelkleed na tafelkleed werd beklad, bemorst, bevlekt. Ondanks mijzelf misschien wel, maar vooral dankzij de spelers en de regie, werd ik meegesleurd een vrouwenleven in. Na afloop was ik enigszins uitgeteld – en zeer onder de indruk.

Dan was er die goed vertelde, niet sensationele film, waarbij ik vaak moest denken aan documentaires over Weinstein en Epstein, waarin een lange rij van vrouwen vertelden over wat zich binnenskamers bij die twee machtige mannen afspeelde; verhalen die weerzinwekkend zijn en op een bepaalde manier ook stompzinnig. En hoe die gebeurtenissen hun leven bepaalden. Ze zeggen ook iets over de soms onvermijdelijk lijkende kwetsbaarheid van vrouwen en over hoe wel erg veel mannen hun macht laten gelden en die in zijn lelijkste vorm tegenwoordig 'toxic masculinity' heet.

Ernaux zet haar kunstenaarschap, haar gevoeligheid en haar intellect in om niet slachtoffer te zijn maar de protagonist in haar eigen leven. Een verkrachting op jonge leeftijd, een pijnlijke abortus, hopeloze relaties met een getrouwde man en een veel jongere man, de bekrompenheid van haar jeugd, de opwinding en idealen van '68, de daarop volgende deceptie, het consumentisme, de ouderdom, dat alles vormt het materiaal om haar verhaal te vertellen, om te zeggen: dit is de vrouw die ik ben. Maar niet iedere vrouw is een Ernaux.

** 'She said' | regie Maria Schrader 2022 | scenario Rebecca Lenkiewicz | met Carey Mulligan en Zoe Kazan

1 note · View note