#sorry Yang HHAHAHAHA | Explore Tumblr Posts and Blogs

momodiaz · 4 years

Text

Hi! It’s been a while. A very looooong long while since I wrote my last one. I’m strolling my late twenties now. Pretty much exciting, and boring. Tehe. But grateful. :)

Many things happened since then. Many me have been showed up and then gone too. The latest news are I am now a fulltime doctor, BTS army, and still a fairytale’s dweller. Oh, and also, the world is now in Corona crisis. I hope I can tell my oldself all these things. Tumblr is kinda ancient now, I think.

Well, it’s perfectly fine. We need ancient things to write about magical things too. Sooooo... because of these corona things, I have pretty much time to re-read again my old favourite books since my shift schedule arent as tight as before. Okay, so I read this one book and I never told you about how beautiful is this book. Before I start, I suggest you to read again my last posts hear. I’ve mentioned about a retelling fairytales novel named Wildwood Dancing which is adapted from The Twelve Dancing Princesses’ story.

Sorry but I’m tired typing in english. Please give my permission to use my other’s language. :p

Tolong jangan kaget dengan perubahan mendadak ini. Aku berusaha mengasah bahasa Inggrisku yang sudah usang dimakan rayap, tapi sungguh suatu usaha besar menulisnya tengah malam dengan hanya setengah otak yang bekerja. Maafkan akuuuu....

Jadi, beberapa hari terakhir ini aku membongkar uang koleksi epub yang sudah kubaca dan menemukan lagi satu novel favoritku, Princess of The Silver Woods. Sebenarnya, ini adalah seri terakhir dari dua novel pendahulunya. Buku pertama, Princess at Midnight Ball merupakan adaptasi lain dari kisah The Twelve Dancing Princesses, salah satu dongeng yang menurutku cukup jarang kutemui di dunia novel adaptasi dongeng. Untuk seri novel ini, ceritanya ditujukan pada anak-anak dan remaja, sehingga plotnya cukup sederhana dan tidak banyak dipuntir dari kisah aslinya, hanya diperdalam. Nah, rupanya cerita kedua belas putri kerajaan Westfalin ini tidak berhenti sampai di akhir buku pertama saja. Kisah berlanjut ke buku kedua yang diambil dari dongeng klise sejuta umat, Cinderella, judulnya cantik - Princess of Glass, menceritakan tentang kisah putri keempat menemukan pangerannya. Kedua novel ini ditutup dengan buku terakhir yang mengadaptasi dari dongeng Little Red Riding Hood karya Charles Perrault. Wow. ini yang pertama yang pernah kubaca! Selain film Red Riding Hood-nya Amanda Siefried tentu saja.

Kenapa buku ketiga ini malah yang menjadi favoritku? Hmm... sebenarnya setelah kupikir-pikir aku juga bingung. Dari segi cerita alurnya sederhana dan ketika membaca kita bisa 100% yakin semuanya akan berakhir baik-baik saja selayaknya kisah dongeng untuk anak-anak. Bacaan ringan yang cocok sebagai pengantar tidur menuju mimpi indah dan pagi penuh harapan.

Penarik hatiku dari novel ini tentu saja dongeng yang diadaptasi tidak biasa. Bagaimana penulis bisa membangun hubungan Red Riding Hood dan serigala yang cukup menakutkan berubah menjadi romans. Tapi dari awal serigalanya tidak menakutkan sih. Hehe. Jalan ceritanya tidak benar-benar mengikuti kisah orisinil Perrault, tapi ketika kalian membaca kalian bisa merasakan beberapa part cerita asli menyublim di dalamnya. Ada tokoh karakter utama memakai jubah merah, manusia bertopeng serigala, dan nenek baik hati yang mencurigakan. Kalian tidak menyadari sedang membaca Little Red Riding Hood, tapi kalian akan menyadari betapa tokoh-tokohnya terasa akrab dan familiar.

Selain itu, dibanding dua buku lainnya, karakter utama sang tuan putri dalam buku ini adalah yang paling kusukai. Dari dua belas orang putri, buku ini menceritakan tentang putri bungsu, Petunia, yang di buku pertama masih berusia 6 tahun. Aku merasa dekat dengan si enam belas tahun Petunia karena kami sama-sama pendek. Hhahahaha .... Dikisahkan Petunia bertubuh paling mungil diantara saudari-saudarinya. Satu sisi, dia gadis pemberani dan galak yang pandai menembak, disisi lain dia juga si bungsu yang memiliki banyak rasa takut. Hal ini membuatnya berbeda dari putri di buku pertama Rose yang kalem dan dewasa, dan si tomboy Poppy di buku kedua. Kelebihan dan kekurangannya membuat Petunia tampak lebih manusiawi sebagai karakter.

Ide cerita buku ini menurutku juga cukup orisinal. Apabila kalian mengikuti kisahnya dari buku pertama, rasanya menyenangkan membaca buku ini dan melihat tokoh-tokoh lama yang muncul kembali. Aku selalu suka buku yang bisa menarikku hidup dalam dunianya. Westfalin dan istana Under Stone seperti bukan dunia yang asing untukku karena aku sudah berulang kali mampir ke dalamnya. Ada perasaan familiar yang hangat ketika membaca buku ini lagi. Karena ceritanya ringan, novel ini bisa dibaca berulang kali tanpa merasa bosan. Tapi memang, selesai membacanya, kamu tidak akan menemukan dirimu menghela nafas panjang dan merenungkan kisahnya sampai berhari-hari. Kisah ini manis. Cocok untuk dongeng pengantar tidur anak-anak, atau mungkin remaja, kalau kalian keberatan menceritakan kisah percintaan pada anak-anak. Hahahaha....

Akhir kata, aku merekomendasikan buku ini untuk kalian yang kebingungan mengisi waktu luang karena pandemi. Semoga bisa membuat salah satu hari membosankanmu menjadi lebih cerah dan ceria seperti keriuhan dua belas orang putri raja ketika merumpi dalam satu kamar. :) Mari kita terus berdoa agar pandemi ini cepat berlalu. Ciaooo...

Maafkan kalau tulisanku ini tidak terlalu nyaman dibaca. Rasanya sudah berabad-abad sejak aku banyak membaca dan menulis. Doakan aku bisa mengasahnya lagi. Semoga di kesempatan berikutnya bisa full bahasa inggris yah. yay!

0 notes

stellamikeyla · 7 years

Photo

For letting go and letting God. Hhahahaha arte ko no? Well, hmm feel ko ang corny ko to do this pero God knows how much I want to let this out and kapag tinatanong ako lately about Dom, ang gaga di makasagot! Not because bitter pa ko(well bitter pa naman tlaga ko, slight 😂) kundi di ko na tlaga maalala exactly bakit nga ba natapos ang lahat. Amazing no? Hahahaha di ko alam kung napakamakakalimutin lang ba tlaga ko or baka defense mechanism ko yun. So there, I want to put it here para man lang habang kaya ko pa maalala lahat eh makagawa ako ng bagay na pwede ko balikan someday. I have to admit na kahit masakit and nakakabitter and sobra kong dinurog ng nangyari, I still have to remember every detail masakit man or masaya. Because those moments, the happy and the bad will forever be a part of me I guess. Those good memories once made me the happiest and yung bad memories made me realize a lot of things. So yeah idaldal natin simula umpisa hahahahaha Ang corny rin ng collage pero fuck bahala na bes. Feel ko this is the best way to finally let it go. Char ang arte ko HAHAHAHA. Medyo na sad lang ako na yang mga yan na lang yung picture na naiwan sakin with Dom. Sobrang bitter ni ate mo girl kaya lahat binura. Which is pinagsisihan ko tlaga even the bad words I said behind his back kakaloka para kong bata. So yeah umpisahan nten sa simula kung san di natin inakala na magtatapos. Oct, 2014 when I first heard yung name na Dom. Progcon yata or ITconcepts yung subject nung tinawag ako ni Isha sa labas ng room para lang sabihin sakin na may crush sakin si Dom na GD na kaklase nila Lyndon and Maui na may gusto sa knya. Familiar na ko sa secrtion nila kasi nga ayun may crush si Lyndon and Maui kay Isha tapos Si Lyra bf si clifford. That time alam ko na rin na crush ako ni Daryl na kaklase nila (sorry ang ganda ko sa part na to hahahahaha char lang). Pero yun nga yung exact words ni Isha ay "uyy ganda mo crush ka ni Dom. Siya pala yung nagtatanong sa ask.fm ko about sayo". Ang sagot ko lang nun sino yun kasi seryoso di kita kilala nung tinuro ka sakin ni Lyra habang kasama mo mga tropa mo gagsi di kita makilala feel ko magkakamukha kayo ng tropa mo eh. HaHAHAHAHA Sa Pedu4 kita nakilala personally. OCT 17, 2014 to be exact. Kinasabwat mo si isha and lyra para magpakilala ka ng personal. Ang bad ko pa nga kasi ang usapan pumasok ng maaga para makapag usap tayo pero ang ate mo girl nagpa late hahaha. Nung nakilala kita hmm okay lang cute yung smile mo naka brace ka pa nun. Wala ako masyado na feel nun plain lang as in. Never ko naisip nung time na yun na itong lalaking to ang magiging first bf and first love ko and unang seryosong heartbreak rin HAHAHAHAHA napaka hayop nga nman ng tadhana minsan. Tapos yun move on after nun chat and text na tayo parati. Alangan ako i entertain ka nun kahit nag eenjoy nman ako kausap ka kasi iniisip ko si Daryl na classmate mo and yung sasabihin ng tropa mo. Mas nakakavibes rin kita nun kasi mabilis ka mag reply (one of the things I like the most about you) and based sa kwento mo pinaasa ka rin (na after natin mag one year eh inamin mong gawa gawa mo lang rin para mapalapit sakin). Then after nun nagkausap na tayo personal sa library and suddenly nawala na si Daryl sa story. Niyaya mo ko mag date sa birthday mo pero gagsi naman bes kakakilala pa lang date na agad kaya di ako pumayag. Basta naalala ko after natin mag usap ng personal lagi na yung napupuyat tayo magkausap. Meeting place na natin ang library. Ramdam ko talaga nung mga moment na yun how serious you are kahit saglit pa lang tayo magkakilala. Effort kung effort. Naalala ko binigyan mo ko ng gift na relo gagsi kakahiya kasi pinagipunan mo yun may kasama pang letter na mahaba na hanggang ngayon nasakin pa. Tapos nung christmas and new year's eve shet bes magkatawagan lang tayo nagpuputukan na sa paligid mo and ang ingay na rin ng mga tao sa labas ng bahay namin pero shet walang babaan ng phone! Ganun ka ka clingy bes. After nun nagpahatid na ko sayo. May days na sabay tayo umuuwi kasi hinahatid mo ko. Nilalakad natin mula school hanggang lapu kahit may shuttle naman para lang mas matagal moments natin na magkasama. Tangina sorry sa pag mumura pero sobrang sweet and clingy nung mga time na yun. Sobrang saya kung pwedeng ganun na lang sana palagi eh hahahaha nakakatuwa pero ang sakit rin alalahahanin habang tinatype ko to ngayon HAHAHAahAh pero shet we need to move on sa feelings and sa storytelling ko HAHAHA So yun nga nagpatuloy yun until alam ko and ramdam ko naman sa sarili ko na naapektuhan nako na kahit sabihin ko ayoko pa mag bf and bawal pa eh I'm starting to fall for you. Nahihirapan na rin ako mag focus sa pag aaral nun and sa totoo lang yun yung reason bakit kita sinagot bigla bigla eh. Kasi feel ko nun ang hirap mag aral ng kinikikig yung feeling na binabantayan ko yung mga sasabihin ko sayo kasi ayaw kita paasahin or saktan kasi wala eh nagke care nako sayo. Naisip ko rin nun na kung sasagutin kita di ko na kailangan isipin pa ano mga sasabihin ko sayo kasi kung kikiligin ka okay na kasi may karapatan kana di ka na mag aasume wala na ko papaasahin. And ang sobra rin ng effort mo sakin ramadam ko yung sincerity. Pakiramdam ko nun kung papakawalan pa kita di na ko makakatagpo pa ng ganun klase ng effort and love.Ang childish ng reason pero yeah sobrang biglaan hahahaha naalala ko sa library yun habang nag aaral ako sa harap ng pc nakaupo ka num kasama blockmates mo. Nag text ako sayo na lumapit ka sakin. Feb 23,2015, Sabi ko nun "okay lang ba sayo na ganito ako puro aral, uunahan ko lagi finacc pero tayo? Kaya mo ba?“ and ikaw nun ewan ko ba kung ano na feel mo basta umuo ka lang. Actually after ng exam nun narealize na grabe sobrang biglaan ng pagsagot ko sayo na pressure yata ako masyado sa exam pero wala na eh nasagot na kita and I know na worth it ka naman. Masaya naman tayo nun syempre simula eh bat ba natin sisimulan kung hindi masaya diba? Hahahaha pero nung time na yun aaminin ko na di pa tlaga ko sigurado and seryoso. Sa isip ko pa nun edi mag break kung mag break. Sobrang amaze lang tlaga ko sa effort and love na pinaparamdam mo sakin. It was on our first monthsary, mar 23, 2015 bago ko nasabi sa sarili ko na shet Mahal ko to si Dominique. Naglalakad tayo nun mula MOA hanggang Malibay or mrt yata yun. Magkahawak kamay walang masakyan at di pa tayo legal nun. Natatakot ako nun kasi late na ko makakauwi baka mahuli na ko nila mama pero nung moment na yun habang naglalakad tayo magkahawak kamay and tinitingnan kita na kabado rin iba yung tibok dito sa dibdib bes! Hahahahahaha di ko tlaga makakalimutan yung moment na yun kasi ayaw ko na bumitaw sayo nun. Natatakot ako mapagalitan na late nako uuwi pero parang ayaw ko rin humiwalay sayo.Ibang iba as in. Grabe yung kaba sa dibdib ko nung di ka nakapag text kasi nanakaw phone mo nun. Hayup naalala ko lumabas pa ko nun para lang matawagan ka kasi sobrang nag aalala nako. Grabe yung pag gaan sa dibdib ko nung nag text ka na nakauwi kna ng safe. Halo halo yung nararamdaman ko nun pero bes takot kaba pero shet masaya ako. After gusto koblagi ka nakikita di mo naman kasing gwapo si lee min hoo pero shet gusto kita lagi nakikita gusto ko lagi ka niyayakap, kinakagat or hinahalikan. Whoooo! Landi ko hahahaha Tangina hirap balikan ng memories pero last na to hahahaha Apr 14, 2015 nahuli ng kapatid ko text nten napapunta ka tuloy sa bahay ng wala sa oras. Naging legal tayo. Hahahahahaha yoko na ikwento yung buong two years natin hahaha masakit na hahahaha basta masaya naman yung 2 years. Mahal na mahal natin isat isa clingy tayo nag aaway pero nagbabati. Minahal din tayo and tinanggap ng family ng isat isa.May mga kalokohan at kapilyuhan na alam mo na. Partners in crime and in problems tayo. Kabisado na nten isat isa. Di na nandidiri sa laway o kulangot or utot ng isat isa. Ako nagkukulangot sayo minsan, hinhila ko buhok mo sa ilong, ako nag tootbrush sayo once kasi nanghahalik ka kahit kakagising mo lang , at marami pang kadugyutan hahahahaha kaya na nga ata kita paliguan eh hahahaha Wala na nga atang secret satin or personal space. Magkasabwat sa tsismis tsaka kalokohan. Walang pang nakakilala and nakalapit sakin ng ganung level. Ikaw pa lang yung taong nagawan ko sabihan ng lahat. Yung taong willing akong i open yung buong ako and mundo ko para sayo. I think ganun ka rin sakin. Tinginan lang gets na natin isat isa. Sobrang clingy mo and ako rin naman. Alam na alam ko pano ka papakiligin and basang basa ko sa mukha mo pano ka kinikilig pag kinikiss kita or hinaharot. Kung pano nag shine yung eyes mo and lumalapad yung smile mo. Yung Dom na sobrang lakas mang asar sa tropa nagiging softie sa harap ko.Sobrang alam ko na yata lahat sayo mas kabisado pa kita sa accounting pero akala ko lang yata yun. Sa totoo lang habang tina type ko to and inaalala lahat parang mas lumabo sakin yung reason kung bakit tayo nag hiwalay. Kasi kaya naman natin pag usapan at ayusin pa eh. Strong tayo eh alam ko pero bakit ayaw mo na? Yun yung mahirap tanggapin. Di ba ako worth ng isa pang try. Ganun lang ba kadali itapon yung 2 years na yun. Hayyyy shet! Masakit pa rin pala. Tama pala si Saguisa akala ko lang okay ako pero hindi pa talaga. Siguro nga people change and di na natin nasabayan pag babago ng isat isa. Siguro pwede rin na mas sanay kasi tayo na lagi magkasama and naaayos pag makaharap eh kaya lang nung internship di na tayo madalas nagkakasama. Siguro di lang natin nalagpasan yung 2 year mark curse. Siguro di lang tayo talaga compatible. Siguro nga nakakainis na ko. Siguro nga nawalanna yung spark. Siguro di rin tlaga tayo meant to be.Siguro I asked for too much. Ewan ko. Pero sobrang masakit yun aaah. Yung araw na nag break tayo sa text akala ko normal na araw lang yun. Di ko alam bakit sobrang timing ng pagtatanong ko sa araw na nalaman mong yung "julia" na tinetext mo si niel lang pala. Di ko na gets and di ko matanggap pano mo nagawa na humarot sa iba habang tayo. Pano mo nagawang pumatol sa harot na yun. Kasi ako never ko naisip gawin sayo yun. I never saw you as someone perfect pero kahit ganun di ko naisip hanapin sa iba yung mga bagay na gusto ko na wala sayo kasi para sakin yung love I have for you is something na pupuno sa lahat ng yun. Tanggap kita kahit ano pa mangyari. I may be childish and maarte and magulo but at the endnof the day I will still be here to support you. Para sakin mag aaway lang tayo aawayin lang kita pero di kita susukuan. Kaya sobrang sakit nung time na yun. Di ko akalain na yung love na pinakita and pinaramdam mo wala na and di ko na maibabalik. Di ko alam gagawin ko. As in parang literal na may nawala sakin, wala ko gana sa lahat and feel ko nun kahit masagasaan ako ikatutuwa ko pa. Sobrang sakit sa dibdib. Dati akala ko exaggeration lang yung para ka raw sinasaksak pag na broken pero tangina hindi. Gusto ko na maniwala nun na nakakamatay ma broken na gets ko na bat may nagpapakamatay kasi shet masakit talaga. Mas masakit pa na malaman na pagkatapos nun nagawa mo agad makipag meet sa iba na magharot. Yung tiningnan mo lang akong naiyak. Gustong gusto ko ipaalala sayo nun kung paano ka rin umiyak sakin nun para lang di kita layuan. Pero ayoko kasi tangina ang sakit. Pinaramdam mo sakin na wala kong kwenta ewan ko ba na parang ako yung may mali na nakakainis kasi ugali ko. Na parang di kita minahal. Parang basta wala lang. Sobrang nakakadown. Pero kahit ganun ayaw ko talaga umalis at iwan ka. Iniisip ko nun naguguluhan ka lang sa dami ng iniisip mo sa bahay and pressure sa internship siguro. Di kita kaya iwan kasi feel ko kailangan mo pa ko. Sino na lang mapagsasabihan mo ng mga ka shitan kanino mo sasabihin mga hanash mo sa life. Iniisip ko na kukulitin pa kita dadaldalin hanggang malimutan mo na may problema kang dinadala or stressed ka. Kaya ayaw kita tigilan and di ko rin kaya na wala ka. Kasi kahit anong problema masabi ko lang sayo feel ko nagiging okay nako. Ikaw yung favorite kong takbuhan kapag parang shit na ang lahat. Alam ko ganun ka rin sakin. Walang ibang nakakabasa and nakakaintindi ng mga mata mo or kilos mo like I can. Pero nung moment na umiiyak ako and wala ka ginawa naisip ko na baka ako na rin yung mismong nagpapahirap sayo baka ako na yung problem mo. Baka hindi na talaga ako yung happy pill mo. Wala na talaga kaya kailangan ko na tigilan and tanggapin. Naalala ko muka kong tanga na naorder sa jollibee habang naiyak habang binaback read ko yung sinasabi mo na ayaw mo na tlaga. Na final na decision mo. HAHAHAHAHAHA gagi yung reaction ni ate cashier sakin nun. Yung tumatawid ako or naglalakad or nasa jeep nang naiyak grabe para kong nasa kdrama diba? Yung nasa may globo na ko ng moa bago ko na realize na di pa ko nakakapag tap out dahil sa sobrang lutang ko. Yung nasa harap ako ng pc nag audit ng naiyak. Yung kunwari pumasok ako sa sm pero buong maghapon lang ako naggala kung saan saan sabay lumuhod sa simbahan at umiyak nang halos isang oras. Yung iiyak muna ko bago kumilos sa umaga. Gagi diba sobrang oa ko mabroken natatawa na lang ako pag naalala ko eh HAHAHAHAHA Mas masakit yung times na pinipilit mo sarili mo maging masaya na kasi nakakahiya na sa mga pamilya mo tsaka sa mga kasama ko sa internship. Nagpalamon ako sa trabaho nun. Nakakainis lang kasi habang pinipilit maging okay mas sumasakit. Pinakamasakit sakin yung pag may moments na masaya or lugar akong pinuntahan kasi naalala kita naiisip ko nun kung andito si Dom ganito ganyan or kukwento to sa knya tatawa yun. Tapos bigla ko maalala na gagsi wala na pala kami. Yung wala na goodmorning and goodnight texts. Na realize ko na di nabubuo araw ko without his goodmorning and goodnight texts kasi yun yung reminder sakin na uyy gising na yung baby ko uyy tuulog na sya. It wasnt because gusto ko lang text nya ko. Di ko na alam ano nangyayari sa knya kung gising na ba sya or what. Masakit din na habang halos mabaliw baliw kna na di mo magawa makalandi sa iba kasi di mo tlaga feel sya nagawa na lumabas with other girl. Na nag add na agad ng kung sino sino hahahahahhhaha oha galing ko mag stalk. Hayyyys hahahahaha ang oa diba? Pero wala eh ganun tlaga. Sobra yung sakit di ko tlaga inakala na kakayanin ko yun. Sobrang laki ng effect nun sa totoo lang nadala ko yung hanggang kay Nikoy. Nadamay ko sya. Sayang tuloy kami hahahaha char Pero yung sakit na yun sobrang daming learnings and pinatatag tlaga ako. Naisip ko na tangina this life pala tlaga. Walang permanente. Di ka dpat mag cling ng sobra sa bagay bagay kasi walang permanente magugulat ka na lang sa mga pwede mangyari kaya dapat tatagan mo loob mo. Sa totoo lang, yung pagkawala ni Dom pinakita sakin nun na di dapat ako matakot mag take ng risks and mawalan ng kung anuman kasi naranasan ko nang mawalan nung tinuring kong "my everything". Pagkatapos ng sakit na naranasan ko pakiramdam ko wala na kong sakit na di kakayanin. Nalaman ko na kaya mo mabuhay and mag survive kahit feeling mo patay ka na. Na in this life maraming beses tayo pwedeng mamatay dahil sa sakit, failures, disappointments at kung ano pa man Pero you have to be strong and to keep fighting para sa mga araw na darating na magiging alive ka and you have to treasure those lively and shining moments kasi di mo alam hanggang kelan lang yun maglalast.Napaiksi and unpredictable pala ng mundo para magalit over little things and para maging selfish. In the end mare realize mo na yung mga taong nakasama mo, kasama or makakasama, yung mga experiences mo sa buhay and memories with them yung totoong nagma matter. Na realize ko rin na dapat pala talaga mahal mo yung sarili mo. Yung totoong mahal hindi yung sinasabi mo lang. Kasi ang hirap pala kapag naging dependent ka sa isang tao. Sa 2 years ko with Dom na realize ko na medyo pinabayaan ko nga sarili ko. Naging tamad rin ako to improve myself kasi sa isip ko nun may tao na tanggap naman ako kahit ano mangyari pero mali pala. Dapat pala nag strive pa ko to be at my best para sa mga taong nagmamahal sakin. Di dapat ako naging complacent. Dapat inencourage konsarili ko and si Dom na mag grow. Sa loob ng 2 years yung approval ni Dom or comment nya sa hitsura ko yung naging batayan ko kung maganda ba ko or hindi kung okay ba ko or hindi which is sobrang hirap nung nagmo move on kna. Kasi parang kapag may bago ka name meet or may nakakausap and sinasabi nila yung mga bagay na dati si Dom nagsasabi di ko ma feel. Nagda doubt ako and natatakot kasi para sakin si Dom nga na sobrang minahal ako nawala ikaw pa kaya. Pero, normal yun eh na maisip mong pangit ka and kung ano pa after ka iwan. Dumating rin ako sa point na ay ewan ko wala na ko pake kung pangit or hindi nako para sa knya kung kovable pa ba or hindi na ako na lang muna magmamahal at mag aalaga sa sarili ko.Nagpapasalamat na lang ako na kahit masakit at least narananasan ko magmahal and mahalin. Wala na kasing kasiguraduhan kong mararamdaman or mararansan ko pa ba yun ulit. Tsaka marami rin ako narealize na mali ko.Naisip ko na naging unreasonable na rin talaga ko nung mga last na away natin. Pero minsan di ko maiwasan magtampo kasi naman bes pakiramdam ko nung mga huling moment na yung lang ako naging baliw na gf sayo pero sinukuan mo ko agad. Pero siguro nga di ganun ka strong yung love mo para intindihin yun and baka over na ngav tlaga.Pero hindi pa rin tama na sabihin mo sa ibang babae (kahit si niel talaga yun ) na nagkakalabuan na tayo. Sana nag usap sana inayos muna. Di biro ang two years. Peronyun move on na tapos na eh hahahha Actually pag nasaktan ka pala no parang nagiging mas sensitive ka sa nararamdaman ng tao sa paligid mo and sa way ng pakikitungo mo. Kasi alam mo pano masaktan and ayaw mo maranasan ng kahit na sino yun kahit pa nung mismong nanakit sayo. One thing na pinaka thankful ako sa pagkawala ni Dom is mas nakilala ko and na aappreciate si God. Grabe, almost close sa pagiging atheist na ata ako eh pero one night habang umiiyak ako kasi sobrang sakit na pakiramdam ko di ko na kaya pagtingin ko sa kamay ko na magkahawak napaiyak ako lalo. Naalala ko kasi dati nabasa ko na kapag daw feel mo wala kana makapitan hold your own hand. Clasp it and then there marerealize mo na youre not alone kasi that way you pray and you are communicating with God so di ka totoong nag iisa. Sobrang yung kilabot na nafeel ko nun and napaiyak na lang ako pakiramdam ko Lord touched my heart during that moment. Feel ko sinasabi nya dont worry magiging okay ka gagaan rin yang puso mo. Kung siguro mababasa to ng dating ako esp before kami mag break ni Dom di sya maniniwala. Kasi kahit ako di ko inakala na magiging ganito ako na shet totoo pala yung kilabot factor na yun na di mo sya makikita pero mape feel mo tlaga and that's real love. I felt so sorry for myself kasi masyado ko nilunod sarili ko sa love ni Dom. Siguro nga nawala tlaga sya to let me see na may iba pang love na bubuo sakin na may love na mas higit pa sa kayang ibigay ni Dom and thats God's love pati ng mga kaibigan and family. Grabe narealize ko na sobrang pinaliit pala namin ni Dom yung mundo namin. Dami ko pa lang na miss na tao. Dami kong di na appreciate. Siguro nga I did not really love Dom that much rin kaya sya nawala. Takot lang ako sa idea na wala na magmamamahal sakin ng ganun. Sinabi ni Lord na mali na na babawiin na lang nya si Dom sakin kasi di na kami nakakabuti sa isat isa. Masakit pero I trust God's plan. Baka nga we met each other lang to learn something. And sa totoo lang for me angel sya kasi pinakilala talaga sya sakin during the time na halos ayaw ko na rin tlaga sa buhay. Yung tipong suicidal na ko. Di ko alam kung makakaabot ba ko sa moment na to kung di nya ko simamahan. So yeah thank you pa rin tlaga ng sobra. Masakit pa rin pag naaalala. Minsan di ko pa rin maiwasan umasa na sana may part two na baka pag mas mature na kami parehas pwede na ulit. Pero masaya na rin naman ako. Nasa point nako ay ewan ano na kaya next na mangyayari sakin. Di ko na nililingon madalas yung nakaraan. Di ko na napefeel yung urge na kausapin si Dom na try natin ulit. Wala nang ganun. May galit or tampo pang natitira and maraming questions pa and habang tumatagal mas palabo ng palabo tlaga sakin bakit nangyari pero wala na ko gana na mag laan ng energy para dun. Para sakin tanggapin na lang. I will just let the next few days, months, or years to unfold to me the reasons bakit nangyari ito because I know na may magandang reasons talaga. Feel ko nga little by little sa mga taong nakakasalamuha ko, lugar na pinupuntahan and mga bagong experiences naiintindihan ko na bakit. Kapag nagmahal ka pala dapat mahal mo lang di mo dapat inaangkin na akala mo sayo lang sya and di mo dapat isipin na di na sya mawawala kasi you both have your own life. Kaya dapat you support each other parati and enjoy every moment. Ganun naman kami nung una eh, siguro di lang tlaga na maintain and masyado na addict sa idea of love. Feel ko yun mali samin eh masyado kaming oa hahahahaha clingy much ganern kaya unting galaw ng isa nag rereact yung isa.Anyways, I just hope na maisip ni Dom na he was loved by me or baka nga mahal ko pa sya dinedeny ko lang sa sarili ko. Pero hindi rin eh memories na lang siguro. For me , isa pa rin syang angel na pinadala ni God for me. Someday pag nakita ko sya sa personal I hope na we will be able to smile at each other ng wala nang bitterness and pain. Or baka ako lang yung dapat mawalan nung bitterness and pain hahahaha pero anyways sana someday maging malinaw na rin to ng tuluyan. Nasan ka man ngayon Dom or kung ano man ginagawa mo I wish you all the best. Take care always. So yeah, let go and let God.

0 notes