#ptss

[ilona-mushroom]

Every once in awhile Richard Papen possesses me and I bring out this jacket I thrifted years ago.

#richard papen #tweed jacket #butch #personal #vintage fashion #I think #Ptss #Viktor #would this be considered vintage? #I feel like you’d know #dark academia

[doodles-and-hedgehog]

Thoughts are with the people for whom fireworks are a trigger

#ptsd #ptss #triggers #triggering experiences #fireworks #don't glorify war #refugees #new year #new years #firework #oudennieuw #new years eve

[ochtendstorm]

Fight, flight, freeze Ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies Er is al dagen geen release

Elke dag alles wegstoppen, opkroppen de emoties er steeds uitkloppen

tot bloedens toe lijf altijd paraat, altijd klaar voor de volgende gewelddaad

het is leven als een soldaat, in een land waar oorlog niet bestaat

#gedichtjes #ptss #low quality enzo #emotie expressie en alles #mijn lijf dat niet uit overlevingsmodus geraakt #txt

[schrijfmenu]

God, they tried so hard to make the madhouse look like home. It was all lies; their laughter hung very false among the ornaments (no sharp edges and no glass), and Deborah thought that at least they had the decency to be embarrassed.

#ptss #books #i never promised you a rose garden #joanne greenberg #cptsd

[exit-babylon]

#thousand-yard stare #two-thousand-yard stare #combat shock #shell shock #ptss #ptsd

[mysecretstories-00]

Het is oké

Ik was 14, 14 jaar. Jij was 16, 16 jaar. Ik kende je niet, althans alleen je naam. Ik wilde je zien, wie je was, wie bent bent. Jij kon alleen praten over sex. Sex, wat is dat? Jij leerde het mij kennen. Niet fysiek maar online.

Foto’s, dat is wat je wilde. Ik was bang, ik durfde niet. Het is oké, dat is wat je zei. Een piemel, verrimpeld en oud. Zien die er zo uit? Wie ben jij, hoe zie jij eruit?

Je liet me vertrouwd voelen, maar ook zo bang. Ik wilde dit niet, ik wilde alleen een foto, een foto van jou. Elke man, elke lach, ben jij dit? Zie ik jou? Ben je bij mij, zoek je mij op? Je wist wie ik was, hoe ik eruit zag.

Confrontatie na confrontatie, bewijs materiaal na bewijs materiaal. Ik wilde bevestiging en die kwam.

Ik was 18, 18 jaar. Papa, mama, ik moet jullie iets vertellen. Iemand heeft mij iets aangedaan.

Ik was 14, 14 jaar, jij 54, 54 jaar.

#trauma #ptss #social media #trust issues #secret

[healution]

Wat doet PTSS/Traumaverwerking met mij?

- Het geeft mij een onbegrepen gevoel. Alsof niemand beseft en weet wat ik doormaak.

- Het geeft mij een heel eenzaam gevoel omdat niemand het begrijpt en ik er dus met niemand over kan praten

- Ik heb op de meest random plaatsen triggers en niemand begrijpt het.

- Als ik probeer uit te leggen waarom ik een bepaalde situatie niet kan doen, merk ik dat er veel onbegrip voor is.  ‘doe dat toch gewoon’. Niemand begrijpt het.

- Ik ben constant onrustig en mijn omgeving zegt dat ik er gewoon mee moet delen omdat dat het leven is.

- Ik heb nachtmerries en kan niet slapen zonder slaapmedicatie. Wanneer ik dit vertel word er raar op gereageerd met ‘slaap toch gewoon’.

- Ik kan niet zomaar daten, een meisje kussen of flirten met iemand waar ik een crush op heb. Want wat als het opnieuw zou gebeuren? Wat als ik weer iets fout doe? Of wat als ik een flashback zou triggeren? Maar opnieuw lijkt niemand dat te begrijpen.

- Als ik uitga, merk ik dat ik eigenlijk deels heel veel plezier heb. Maar langs de andere kant ben ik in een waakmodus. Ik scan heel de omgeving, ben heel onrustig en maak mij zorgen over wat als iemand iets te dicht bij mij zal staan. Wat als iemand mij wil verkrachten? Wat als ik straks naar huis moet alleen op de tram/fiets/step?

- Uitgaan zelf vind ik leuk. Maar ik merk dat als ik mijn zorgen dan niet zou wegdrinken, dat ik gewoon heel onrustig ben.

- Ik ben bang om in de avond alleen ergens te wandelen. Ik ben niet sterk genoeg als er iets zou gebeuren.

- Ik heb het moeilijk met mijn grenzen aangeven. Hoewel ik hier al sterk in ben gegroeid, merk ik dat ik makkelijk over mijn grenzen ga als ik afspreek met mijn vriendengroep. Op vlak van alcohol, roken en wiet. Terwijl ik eigenlijk tegen alle vormen van drugs ben ga ik erin mee. Het is geen groepsdruk want het is perfect oke als ik dat niet zou doen. Maar ik heb het moeilijk met hier grenzen in te maken. Wat mij achteraf een gevoel van falen geeft en niet goed genoeg te zijn

- Ik twijfel constant of mensen wel oprecht met mij zijn. Als ik zoals nu een vriendin veel hoor rodelen over andere achter hun rug, schiet ik direct in mijn bescherm mechanisme en vertrouw ik deze persoon niet meer. Want wat zou zij allemaal over mij zeggen achter mijn rug?

- Ik ben constant onzeker over mijn gedrag. Wat als ik perongeluk lach naar de verkeerde persoon? Wat als hij/zij dit beschouwd als een teken dat ik misbruikt mag worden.

- Ik heb het moeilijk om mensen die dicht bij mij staan in de ogen te kijken. Wat als ze zien dat het eigenlijk niet goed gaat? Wat als ze mijn tranen zien? Zouden ze weglopen?

- Ik ben zo bang van enige vorm van emotionele steun en tegelijkertijd heb ik er zoveel nood aan

- Ik heb een doodsangst voor aanrakingen maar tegelijkertijd merk ik dat een knuffel zoveel deugd zou doen.

- Ik voel mij constant leeg. Alsof er een zwart gat in mijn hart zit dat ik niet gevuld kan krijgen. Het maakt mij zo eenzaam en niemand lijkt het te begrijpen

- Ik heb zo’n walging van mezelf. Ik haat alles aan hoe ik eruit zie, hoe ik mij gedraag en wat ik doe. Tegelijkertijd wil ik mezelf leren aanvaarden en graag zien. Maar het lijkt een tweestrijd in mijn hoofd.

- Door de constante stress die ik ervaar, schiet ik ook makkelijk in paniekaanvallen.

- Ik betrap mezelf steeds heel veel op zelf sabotage. Ik denk heel snel dat iemand me haat, niet leuk vind, slecht praat achter mijn rug. Ik ga er heel snel vanuit dat ik de slechte persoon ben in de groep. Dit maakt dat ik mensen alleen maar wegduw en uiteindelijk gebeurt dat dan ook. (self fulfilling prophecy). Ik probeer dit vaak tegen te gaan, maar soms merk ik dit te laat op van mezelf.

- Triggers zijn overal en op de meest random momenten. Mensen beseffen dit niet en ze weten en begrijpen al helemaal niet hoe een trigger je compleet overhoop kan halen.

- etc....

#p #ptsd #ptss #trauma #healing #de dingen die niemand begrijpt of beseft

[psycholoogopafstand]

#EMDR-therapie #posttraumatischestressstoornis #PTSS #Traumaklachten

[wulfgarthegrey-blog]

This is not the normal kind of post. This is a rant that's needed to come out for a while now and please comment on if im in the wrong or right please and thank you. . So I rent a room in a trailer due to lack of funds and transport, I enjoy Guinness extra stout, it's my favorite, but I don't get crazy with it. I'll get home from work have 2 beers (no chugging or quick drinking) and occasionally take a bath or shower and have 2 more. Now, I've been here over 3 years without incident of any kind but 2 weeks ago she (older roommate) kept making snide comments about my health, my meds and my few beers. All of a sudden she has a stupid crazy obsession(?) With my health now, literally out of no where. Saying I'm drunk all the time, like excuse me, after 4 beers? Sure........(eye roll) She threatened to punch me in the face and throw all my shit outside. Like what the fuck did I do wrong? She said if there's ever an issue she has zero issue in telling me, then wtf is the issue. Less than 20 minutes ago I was telling her about my call to my pharmacy and she said "well you wouldn't have to take double of what you're supposed to if the alcohol you drink didn't flush all the anxiety medicine out of your system" I've talked to my doc and he has confirmed that is not the case at all. And I got to tell her that after her comment, now she's not talking to me. Am I wrong? I know my body, I know my health, I know what works for me and what doesn't. So why is she so obsessed all of a sudden after more than 3 Years? I only drink beer, no hard stuff of any kind for almost 5 years now. I don't go crazy, I don't hoot and holler, I don't destroy or damage the house in any way. I just drink my beer, listen to my audiobooks and play my switch. That's it. Nothing more Nothing less. What am I doing wrong? I don't care about the puching of my face so much, but threatening to make me homeless, that trust she'll never get back. What should I do? Please give any advice you may have. Thanks for listening, I only have 2 people to talk to about this stuff and need more opinions.

#wtf #am i wrong #stressed #confused #why all of a sudden #help me #dont know what to do #i’m scared #what did i do that was sooo wrong? #grown man made to feel miniscule #mental abuse #ptss #curl up in a ball and cry #why do i have to live like this?

[mijndagboekblog]

Pa is ziek, longontsteking. En dan belt Leen, wanneer ik weer naar pa ga. Er zijn 6 zieken op de afdeling, de verpleging kan het nauwelijks aan. Gerard en Mirjam en hun geven hem eten en drinken. En dat moet dan vooral rustig gebeuren, zonder dwang.

Hij klonk behoorlijk fel. En daar was ie weer, de pijn, de herinnering aan vroeger, die gelukkig meestal slaapt, maar altijd aanwezig is. Net een hond, die slaapt, maar bij het minste of geringste wakker is, en begint te blaffen.

De ruzies aan tafel, het gevoel dat iedereen boos op jou is. Dat ik niet goed genoeg ben, er niet bij hoor. Ik probeer me onzichtbaar te maken, maar dan nog lijkt het, of ik in de hoek zit, waar altijd de klappen vallen.

Het liefst zou ik ff een potje janken, maar wat helpt dat? Ik moet mezelf bij elkaar rapen en verdergaan. Andere keuze is er niet.

#ptss #trauma

[moonfirebrides]

Yes it does

#trauma #ptsd #ptss #post traumatic stress disorder #post traumatic slave syndrome #stress

[drugsinceu]

#depressie #drugs #mdma #podcast #ptss

[boekbabbel]

Mijn toekomst is Roos – Hinke van Abbema

Mijn toekomst is Roos - Hinke van Abbema Een toegankelijk boek dat over meer gaat dan alleen over transgender.

Je kan er niet meer naast kijken: naast fantasy overspoelt LGBTQIA+ de YA-hoek in de boekhandel. Over zowat alle letters uit deze afkorting zijn de laatste jaren boeken verschenen. Hinke van Abbema voegt er een aan toe en neemt meteen ook de hele afkorting op de korrel. Continue reading Untitled

View On WordPress

#Hinke van Abbema #LGBTQIA+ #PTSS #Romantiek #Uitgeverij KokBoekencentrum #Young Adult

[organicbeing]

Healing the Wounds: Overcoming Post-Traumatic Pandemic Syndrome

Healing the Wounds: Overcoming Post-Traumatic Pandemic Syndrome The COVID-19 pandemic has brought about unprecedented challenges for humanity, leaving deep scars on our collective mental well-being. In this book, we will explore the profound impact of the pandemic on mental health, specifically focusing on various groups affected by post-traumatic pandemic syndrome. For humanity as a whole, the…

View On WordPress

#health #humanity #pandemic #posttraumacticpandemicsyndrome #ptss #stress #$wellbeing #@healing

[lilianeruyters]

Tara M. Stringfellow || Memphis

Women’s Prize for Fiction 2023 Longlist Memphis is the story of the women in the North family, told by Joan. Her story is the main one; the perspective of some of the other women gets mixed with hers in separate chapters however, which results in a broader perspective of the family history. Interlaced with many important moments in Black American history. The story starts when Joan, her mother…

View On WordPress

#reading is fun #American literature #black issues #black lives matter #Child abuse #Great Novel #Great reading #literature #Memphis #PTSS #racism #Tara M. Stringfellow #Women&039;s Prize 2023 #Women&039;s Prize for Fiction 2023 #Women&039;s Prize longlist 2023

[ausetkmt]

Somebody who grew up in the church recently died. Committed suicide. This is not the first time and won’t be the last. This tragedy happens all the time in society⁠—in “the outside world.” Our economic and political conditions will surely fluctuate through various levels of shakiness and unrest from now into upcoming decades, in the U.S. and globally, and this undoubtedly means that working and poor people will struggle even more, potentially with even less access to medical services, including mental health services. It’s safe to assume that suicides are generally going to increase. 

I’ve known three members who committed suicide. In some sick way, I am thankful that there aren’t more second generation who have committed suicide. Knowing how often I’ve gotten close to it, as well as others in my family and among my friends, I’m genuinely surprised there’s not more. Unfortunately, I don’t doubt that in the next few decades, there will be more⁠—and not just because of global politics making everybody’s every day harder. But because we’re getting older, and so many of us have never dealt with any of our demons, and when things in our life gets shakier, uncertain, or scary, and we hit a breaking point because of some tragedy or sudden life change, we will lose our shit. 

So many of us have an endless rage we are unwilling to look at or know. We hide and lock up huge parts of who we are from ourselves and those we love. And so many of us end up clueless to the structures and voices we’ve inherited from the church that we still obey and are tormented by.

There’s so much more to the story of leaving the church as a second generation than I’ve been told. I am trying to figure it out for myself. I’ve been out for a decade and yet too often I feel so behind in my healing. I am not over it, and I feel guilty for that. I only recently detected that guilt coming from an old place in me⁠—the place that says not to be negative, the place that dismisses negative people. I’ve been in therapy on and off for the last decade, I’ve been medicated, and the past few years I’ve talked to other 2nd generation who left, I’ve been keeping up with the blogs and the podcasts⁠⁠—and none of that is enough.

What is enough? Will there ever be enough? Will I ever not have this rage following me? 

Somehow, even in the safest ex-2nd generation spaces, I still feel like the violence we witnessed and endured is not taken seriously. There are so many ex-2nd generation who affirm the church being problematic, but barely any more than other fundamentalist sect. We can read HWDYKYM headlines about 6,500 Japanese women going missing after the blessing, or Moon sexually assaulting Annie Choi, or the church funding death squads in Latin America, and say, “oh yeah, the church is fucked up” and shrug. Even if we did not personally experience certain abuses, we were born through and in the midst of exploitation and abuse. It was all around us. In one way or another, we all experienced⁠ it and it played a huge role in shaping our realities and who we are. 

There is so much trauma in us that we are unwilling to interact with and know.

It is not normal to be in a room of people slapping themselves, with some getting bruised or bloody. It is not normal to be in a locked room where people are forced to make confessions and then get beaten. It is not normal to have your church leader pressure you to give up your child to another family. It is not normal to have your parents pressure you to go across the country, or world, at 17 or 18 or 19 years old, to have your eternal spouse chosen for you. It is not normal to have to make a sudden life change, including moving countries, due to the sudden whim of a church leader. It is not normal to be given a knife by your mom to kill yourself with if approached by a rapist. It is not normal to have to beat your spouse’s ass with a bat as hard as you can in front of your peers and leaders.

Whether this was our experience, or our sibling’s, or our friend’s, or our parents’ it was all traumatic and it was our basis for reality. It was not normal, good, or healthy. That stuff takes a long time to unpack, and the messaging we received takes even more effort and humility to actually unlearn and deal with. 

There’s so much to unlearn and re-learn, and I’m afraid of what that means for me, and for all of us. Going to therapy is important, even if your therapy ends up not always super insightful or mind-blowing. It helps to have somebody on the outside seeing what’s going on inside us. I’ve had some mediocre therapists, but they’ve all been helpful at some point in highlighting things in my thinking and behavior that I just couldn’t see otherwise, and reminding me of the things I always forget or dismiss. They’ve continually helped me take myself and my life seriously.

But there’s more to this than therapy. How do we reckon with ourselves? There still seems to be some missing pieces in this story. Maybe it’s something we, the second generation, have to figure out. 

Everybody has their own pace and capacity, and I respect that we all have a different route for recovery and healing. A lot of us are mentally ill, dealing with CPTSD and PTSD, as well as depression and anxiety and other disorders. I know some people feel unable to even consider working through their trauma, aware that it’d trigger them in ways that they do not think they can manage, in ways they’re scared might break them. For those of us who want to actively find some sense of resolve, who want to be free from Moonie-brain, and to feel free, and genuinely be freed, from being psychologically and ideologically in the church—I wonder what else we can be doing to find whatever peace we can with our families, our past and stories, ourselves. I wonder if my Moonie-blinders are still keeping me from seeing something. 

#Some questions and reflections on the missing pieces to leaving the Church as an ex-2nd generation #cults #religious lies #religion #ptss #brainwashing in the name of jesus