#mijn woordjes | Explore Tumblr Posts and Blogs

dickvanas · 27 days

Text

'Hierdoor had ik nooit een schoolvriendinnetje'

De Bauers zetten vanaf donderdagavond hun deuren ’wagenwijd’ open voor de fans. Na twintig jaar geven de zanger en zijn familie weer een uniek inkijkje in hun leven. Wie ook terugkeert in hun reallifesoap op NPO1, is Wies, de 78-jarige moeder van de zanger. Hij breekt als hij over hun innige band vertelt. „Ik hoop dat ik nog lang van haar mag genieten. Als zij er niet meer is, zou ik dat echt verschrikkelijk vinden.”

De Bauers werden rond de eeuwwisseling in een klap echte kijkcijfermagneten. Op het hoogtepunt keken twintig jaar geleden drie miljoen mensen naar hun reallifesoap, waarin we bijvoorbeeld minutenlang konden genieten van Frans zijn favoriete hobby, Chinees eten. De zanger en zijn gezin wonnen hiervoor zelfs de Gouden Televizierring.

Het succes kwam voor de Brabantse familie geheel onverwacht. „We kregen de vraag van een producent of we onszelf 24 uur per dag wilden laten volgen door een camera voor een tv-serie. Ik hoor mijn vader nog zeggen: ’Wat is dat, een soap?’ We moesten er echt van overtuigd worden dat het leuk zou zijn om naar ons leven te kijken. Maar iedereen vond het blijkbaar geweldig.” Het succes van de serie, met als titelsong Frans zijn grootste hit Heb je even voor mij, maakte hem in een klap een van de populairste volkszangers van Nederland. Hij wist al meer dan vijftig keer Ahoy uit te verkopen.

Kerkhof

In de eerste aflevering van De Bauers zit donderdagavond meteen een emotionele scène. „Confronterend dat hier een bordje staat met ’gereserveerd’”, zegt Christiaan Bauer (22) op het kerkhof tegen zijn vader Frans. De zanger komt - als het zover is - tegenover zijn vader Chris te liggen op het kerkhof in het Brabantse Fijnaart. Bauer: „Aan de andere kant vind ik het ook wel weer mooi. Ik ben dan wel weer samen met mijn vader. Wij waren altijd op pad samen.”

Hierin brengen ze ook een bezoekje aan moeder Wies op het woonwagenkamp, waar zij al haar hele leven - helaas nu negen jaar zonder haar man Chris - woont. Ze zal mogelijk, net als twintig jaar geleden, dé ster worden van de reallifesoap. „Ze vindt het echt leuk dat we weer terug op televisie zijn. Ze weet ook nog precies hoe het er in die tijd aan toe ging”, vertelt Bauer.

De 50-jarige volkszanger is trots op de terugkeer van De Bauers. „Ik heb net met Mariska de eerste aflevering mogen kijken. Ik vond het emotioneel om mijn moeder hierin te zien. Mijn kinderen waren twintig jaar geleden nog klein of zelfs niet geboren. Doordat we alles wat we nu meemaken vastleggen met camera, hebben we een mooi document voor later.”

Slaapkamer

Bauer was er niet meteen van overtuigd de camera’s weer 24 uur per dag - zelfs in de slaapkamer - toe te laten. „Ik zat een keer in een talkshow waar ik voor de zoveelste keer de vraag kreeg: wanneer keren De Bauers terug? Ik heb altijd geantwoord dat het van mij niet hoeft. Toen vroeg daarna een van mijn kinderen: waarom doen we het eigenlijk niet? Op een gegeven moment kwam de publieke omroep met een voorstel er met z’n allen over te gaan praten.”

Nieuwe sterren aan het Bauer-firmament de schoondochters van Frans. „Ze hebben ook hun toestemming moeten geven. Ze hoeven niet bang te zijn dat als ze met mijn zoons in bed liggen, de camera zomaar binnenkomt. Er wordt altijd netjes aangeklopt.” Het feit dat de familie niet weet wanneer de camera’s komen draaien, is misschien wel de sleutel van het succes van De Bauers. Ze zijn puur en echt. „Ieder gezin kent het woordje geluk en het woordje verdriet, dat is bij ons niet anders”, zegt de zanger.

In De Bauers is onder meer te zien hoe de vijftigste verjaardag van pater familias Frans een paar maanden geleden groots werd gevierd. „Alles wat Maris had geregeld was echt geweldig. Aan het eind van de avond ben ik naar Ahoy geloodst voor een bijzondere verrassing, een avond met bevriende artiesten die voor mij optraden. Het meest mooie moment vond ik dat mijn moeder binnenkwam. Dat deed mij heel veel.”

Emotioneel

Dan valt het stil en snikt de zanger. „Dat doet mij nu nog steeds veel. Je realiseert je vaak niet als iemand op leeftijd is, dat diegene dan nog bij bijzondere momenten is. Als je vijftig wordt dan denk je: ze is er gelukkig nog bij. Dat was heel emotioneel.”

De volkszanger onderhoudt een zeer innige band met zijn moeder. Hij bezoekt haar twee keer per dag en soms bellen ze wel dertig (!) keer per dag. „Ik heb mijn vader beloofd heel goed voor mijn moeder te zorgen. Ze heeft de wens om zolang mogelijk in haar woonwagen te blijven wonen. Samen met mijn broer verzorg ik haar. Sommige dingen hebben we moeten aanpassen. Ze mag bijvoorbeeld niet meer zelf koken. Maar verder ziet ze er goed uit, ze is echt een koningin. Ik hoop dat ik nog heel lang van haar maar mag genieten. Als ze wegvalt, zou dat echt een slag zijn, zeg maar.”

Zijn vijftigste verjaardag viert Frans Bauer met zijn hele gezin en moeder Wies. Ter gelegenheid van deze mijlpaal kijkt hij met Privé terug op een bewogen leven, met op professioneel gebied alleen maar grote successen. Maar dat kwam niet vanzelf. Verbijsterend is hoe de zanger, wiens wieg in een caravan stond, uitgroeide tot een fenomeen met zijn Mariska , een zelf bij elkaar verdiende villa en vier zonen, van wie er ondertussen al twee studeren.

(Door Dick van As)

0 notes

peecee-columns · 2 months

Text

Het leven is geen cijfer

Overal waar cijfers worden gehanteerd, zal ook de druk toenemen. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld de druk om meer effectiviteit te creëren, om sneller te worden, om hogere doelen na te streven en om rijker te worden. Hierdoor proberen we te voldoen aan onze eigen maatstaven of aan die van anderen. Dit kan er na verloop van tijd voor zorgen dat het leven dat we leiden uitmondt in een ratrace: een reeks van handelingen die soms niet helemaal leiden tot het gewenste resultaat, waardoor we een tandje zullen bijzetten om wél te voldoen aan de persoonlijke of extern opgestelde criteria.

Als voorbeeld neem ik de sport. Er is weinig zo gezond als regelmatig en ontspannen je rondje te lopen, baantje te zwemmen of stukje te fietsen. Echter, elke sport en activiteit bezit uiteindelijk weer triggers die ervoor kunnen zorgen dat zelfs een ontspannen blokje om wordt gedomineerd door een luxe hartslagmeter en dito stappenteller. En het is natuurlijk wel een uitdaging om elke week minimaal honderd banen te zwemmen binnen een steeds kortere tijd. Bestaan er trouwens nog wieleruitrustingen zonder metertjes, klokjes, tellertjes en apps? En dan heb ik het in bovenstaande voorbeelden alleen nog maar over het recreatieve deel van het bedrijven van sport.

Zo’n twee decennialang was ik actief als wedstrijdzwemmer. Wat begon met het behalen van diploma A eindigde twintig jaar later met een zwemtas vol afgevinkte persoonlijke doelen. Ondanks het feit dat mijn volledig intrinsiek gestuurde credo al die jaren harder, better, faster, stronger was, heb ik deze periode nooit als negatief ervaren, maar zie ik er juist - naast de mooie herinneringen - de voordelen en de positieve kanten van in. Ik ben er namelijk van overtuigd dat sporten op een bepaald niveau je leven kan verrijken op het gebied van planning, doorzettingsvermogen, communicatie en het aangaan en onderhouden van sociale contacten.

Daaropvolgend zijn er parallellen zichtbaar tussen het bedrijven van (top)sport en het onderwijs. Voor veel leerlingen wordt het schoolleven vaak gezien als een wedstrijd, waarbij er jarenlang getraind moet worden om uiteindelijk op een zo hoog mogelijk schavotje te eindigen tijdens de jaarlijkse huldiging van de eindexamenkandidaten. Het diploma staat symbool voor de verdiende medaille of beker, de eindcijfers voor de persoonlijke records en de bloemen en het applaus uit de zaal voor de bevestiging van het behaalde succes. Er mag gejuicht worden, zo vlak na de eindstreep. Want je hebt het papiertje en je grootste overwinning tot dan toe in the pocket.

De connotatie van het woordje ‘wedstrijd’ in combinatie met school, is voor veel leerlingen in het voortgezet onderwijs gebaseerd op het feit dat ze school te veel als een ‘strijd’ zien waarbij gepresteerd moet worden, omdat dat van ze wordt verwacht door de maatschappij. Het is aan de politiek, de schoolbesturen, de directies en het onderwijzend personeel de taak om onderwijs niet te presenteren als een ongezonde plichtmatigheid waar dagelijks gescoord moet worden. Maar waar een kind kan leren en groeien in een veilige en ontspannen sfeer door gezien te worden en intrinsiek gemotiveerd te zijn, of om dat op z’n minst na te streven.

In het nieuwste boekje van ex-leraar en schrijver Johannes Visser (Is het voor een cijfer?) staat beschreven hoe dit bereikt kan worden. Bijvoorbeeld door het inzetten op de begrippen autonomie (keuzes mogen maken), verbondenheid (aangaan van betekenisvolle relaties) en competentie (goed zijn in wat je doet) in het onderwijs en het verminderen van het aantal toetsen waar de leerlingen per jaar een cijfer voor krijgen. Wanneer we dat onthouden zullen uiteindelijk meer leerlingen op een prettige manier over de finish komen en ervaren dat hun leven niet alleen verrijkt is door het behalen en nastreven van bepaalde cijfers.

#cijfers #prestaties #prestatiedruk #prestatiemaatschappij #motivatie #onderwijs

1 note · View note

charleshaddonspurgeon · 4 months

Text

Nabij De Zon | Het Lam zal hen weiden Want het Lam, Dat in het midden des troons is, zal hen weiden, en zal hun een Leidsman zijn tot levende fonteinen der wateren. Openbaring 7:17 Dit is de reden voor alle voorziening en blijdschap: het vers begint met het woordje want, waarmee aangeduid wordt dat dit de reden is voor alle zaligheid van de gezegenden, dat het Lam hen voedt en leidt. Wie is Hij, Die hen voedt? Het is het Lam. Ik wilde wel dat ik in staat zou zijn u duidelijk te maken hoezeer mijn eigen ziel zich verblijdt bij het mediteren over deze in dit verband gezegende benaming ‘het Lam’. Leren we hieruit in de eerste plaats niet dat onze troost en ons leven moet voortkomen uit onze in het vlees gekomen Heiland - het Lam? De uitdrukking is zeer bijzonder: het is beeldspraak en geen beeldspraak; een gemengde metafoor en toch zeer duidelijk en eenvoudig! Er staat geschreven: ‘Het Lam zal hen weiden.’ Dit is een juiste beschrijving. Hoe zit dat dan? Een herder en die herder is een Lam! Dit is de waarheid die in deze woorden wordt weergegeven: Hij Die ons redt, is een mens zoals wij. Hij Die Zijn volk van al het nodige voorziet, is Zelf één van hen. ‘Om welke oorzaak Hij Zich niet schaamt hen broeders te noemen’ (Hebr. 2:11). Een lam is een lid van de kudde; een herder die tevens een lam is, moet wel de meest tedere herder, de meest meelevende en broederlijke beschermer zijn, die we ons kunnen voorstellen. Iemand die een herder van schapen is, moet ontfermend zijn, maar hij kan niet zo teder zijn alsof hij werkelijk hun aard deelt. In ons geval is de Herder Iemand Die volkomen deel heeft aan onze natuur: wij zijn mensen en onze Herder is een mens. Voor de heiligen is het Lam dus hun hoop, hun troost, hun eer, hun vreugde, hun heerlijkheid.

0 notes

stormvanwoorden · 3 months

Text

Ze bergt me op

#nederlands #mijn #gedachten #mijn gedachten #zinnen #woorden #zinnetjes #woordjes #mijn zinnen #mijn woordjes #mijn woorden

10 notes · View notes

ochtendstorm · 2 years

Text

Mijn hoofd schreeuwt het uit ‘Ik haat mezelf! Ik haat mezelf!’ Het is als een schrille alarmfluit

‘Kijk hoe fout je wel niet bent’ Het is je toch niet onbekend? Jij was altijd al vernietigend

#dit is mijn coping nu blijkbaar #gedichtjes #persoonlijk #txt #schrijfsel #nederlands #woordjes #verhaaltjes

1 note · View note

jurjenkvanderhoek · 5 months

Text

GETEKEND VOOR HET LEVEN, EEN POGING HET VERLEDEN TE REINIGEN

In het boek "Getekend voor gesprek" legt schrijver en kunstenaar Bert Hemsteede zijn ziel en zaligheid open en bloot op tafel. Zijn herinnering aan het als kind ondergaan van seksueel misbruik steekt hij niet onder stoelen of banken. Het relaas, een verhaal over zijn eigenste ik, publiceert hij om psychische kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Om anderen ermee te helpen en zichzelf bij zijn herstel tot steun te zijn. "Herstel is voor mij de goede omgang met datgene wat nu eenmaal onherstelbaar is." Aandachtig lees ik zijn teksten en bekijk ik de tekeningen waarover gesproken kan worden. Met enige schroom zet ik mij tot het schrijven van een beschouwing over deze uitgave die in samenwerking met uitgeverij Philip Elchers op tafel ligt. Want hoe kan ik oordelen over wat iemand vanuit zijn gevoel op papier heeft gezet. Daarom laat ik in mijn beschouwing hem regelmatig zelf aan het woord. Het is een emotioneel relaas dat de lezer in het hoofd gaat zitten. Ik kom er maar moeilijk van los.

De uitgave behelst gebundeld werkstukken voorzien van dagboekaantekeningen. Voor zichzelf om uit de impasse van het verleden te komen. Voor mij om het leed en de therapeutische handelingen daarop te begrijpen. Voor de ander die eenzelfde ervaring kan schrijven een steun in de rug te geven.

Als kunstenaar heeft Hemsteede een streepje voor, want hij kan door deze gave naast het verwoorden de kwetsbaarheid verbeelden. Hij kan het misbruik van zich afschrijven door de dader te benoemen. Maar heeft nog meer baat bij het verwerken door het misbruik een gezicht te geven, de dader uit zijn herinnering profiel te geven.

Door de traumatiserende handelingen die een oudere Duitse man, de kennis van de buren, in de jeugdige jaren van Bert heef uitgevoerd raakt hij later met zichzelf in de knoop. Om in de wirwar van gedachten de Bert weer te vinden die hij was heeft hij therapie nodig. Hulp om al pratende uit het harnas van schaamte en schuldgevoel te komen. “Schaamte en schuldgevoel zijn niet hetzelfde. Ik voelde me schuldig over et misbruikt worden. Maar schaamte is iets anders, dat gaat verder. Het gaat niet over iets wat ik deed, maar het gaat over mijn zijn, over wie ik ben.”

De uitgave "Getekend voor gesprek" is de neerslag van gesprekken met hulpverleners. En zijn gedachten over het reinigen van zichzelf door middel van de therapie. Het gaat diep en ik als lezer ga met hem door dalen, ben getuige van zijn moeiten. Want Hemsteede stelt zich wel breekbaar op, maar laat niet het achterste van zijn tong zien. De therapeuten zien wel zijn kleinste zelf, maar voor mij houdt hij zich toch min of meer groot - hoewel ik tussen de regels door lezende hem met één vinger zo kan omdrukken. Aan het eind van het boek, na de beschrijving van de gevolgde therapie beschrijft hij zichzelf. Doet een boekje open over wie hij is en wat hij voelt. Een lange lijst met zinnen die steeds beginnen met he woordje ‘ik’. Ik heb, ik doe, ik ben, ik geef, ik denk. (ik voel niks). De lijst eindigt niet, maar vervaagt. Lijkt dus eindeloos door te gaan, maar vervaagt in de herinnering.

Net voor het midden van het boek laat Hemsteede een pagina egaal zwart. Het is letterlijk de zwarte bladzij van zijn leven. Het verhaal in het boek namelijk vertelt het zijn, althans dat zijn wat door die ander bevlekt is. Zo zitten in de tekeningen en collages meerdere beeldende verwijzingen. Talloze symbolen om het leed omfloerst in uit te drukken. Wanneer het niet uitdrukkelijk en met nadruk realistisch wordt afgebeeld is het trauma minder moeilijk te hanteren. Maar mijmerend over wat hij beeldt en verbeeldt is de herinnering toch meer dan werkelijk en vertelt de voor de beschouwer abstracte tekening boekdelen. Maar aan mij wil hij niet alles kwijt, hoewel Hemsteede naar mijn mening toch al veel laat weten. "De zwarte pagina verbeeldt niet enkel de zwarte bladzijden in mijn leven, maar ook dat ik niet alles laat zien in dit boek. Op een persoonlijke manier opening van zaken geven, betekent voor mij niet dat alles met iedereen gedeeld hoeft te worden."

Bert Hemsteede leidde twee levens. Uit de maatschappelijke kant haalde hij energie, het bracht hem contacten, gaf hem kennis, nieuwe ervaringen en waardering. Maar dat wat hem raakte en wat hij voelde, de schaamte, verborg hij zo diep weg dat hij zichzelf kwijtraakte. Hij werd paranoïde. Beoordeelde elke ruimte en iedere situatie eerst instinctief of deze veilig was. Deze manie maakte hij niet bespreekbaar en deed daarmee zichzelf en zijn naasten tekort, beseft hij zich nu. Dat gescheiden verborgen en publieke leven wil hij middels de therapie met elkaar verbinden. De relatie herstellen tussen de twee identiteiten. De ene krachtig en ambitieus, de andere angstig en schrikkerig. "Mijn psychische kwetsbaarheid blijft. Dát beseffen is óók herstel."

De therapie behelst niet alleen de gesprekken om pijnlijke herinneringen de emotionele lading te laten verliezen, maar ook het tekenen van deze herinneringen - over die verbeelding kan dan ook gesproken worden. Het is een handvat het verleden nog beter te duiden. De kunst die Hemsteede tijdens en door deze sessies maakt is meer dan een therapeutische bezigheid. De werkstukken kunnen ook zelfstandig zonder de verdiepte lading de wereld in. De woorden hoeven de beelden niet te verantwoorden. De beelden kunnen namelijk heel goed voor zichzelf spreken. Wie aandachtig de composities in zich opneemt, ieder detail nauwkeurig bekijkend, prikt gemakkelijk door de schijnbaar abstracte werkelijkheid heen.

De collages en tekeningen zijn soms te waar om waar te nemen. Te echt in voorstelling en betekenis dat ze niet om aan te zien zijn. Het werkt op de emotie, het besef dat er iets goed mis was in het vroege leven van Hemsteede ligt er dik bovenop voor wie door de eerste laag van smerigheid durft heen te kijken. Want gelaagd is het werk van Bert Hemsteede zeker. In fysieke lagen maskeert hij delen, maakt het minder zichtbaar om er zelf mee om te kunnen gaan. Hij laat deze wel zien in het verborgene. Pas wanneer er een extra handeling wordt verricht in het kijkproces is deze bedekking weg te nemen en het onderliggende gevoel aan te boren. Helaas is dit in het boek niet altijd even duidelijk, hoewel Hemsteede de werkstukken wel van meerdere kanten en met de dieperliggende lagen toont.

Hoewel de tekeningen werden gemaakt om tot steun te zijn in de therapie zijn het geen therapeutische werkstukken. Als kunstenaar blijft Bert bij zichzelf. Zijn leven inspireert hem tot scheppen. Dat er onderliggende emoties door en mee boven komen is een effect die de kunst eigen is. In esthetische zin treffen deze het gemoed. Dit werk maakt Bert niet om de schoonheid te dienen, maar om gevoelens in beeld te brengen. En die gevoelens van Hemsteede zijn in dit geval niet mooi of verfijnd, want wat hem in het verleden is overkomen is niet elegant en verre van smaakvol. Maar juist door die smerigheid verschoont de kunstenaar zichzelf. Niet om de handelingen goed te praten, niet om zich te excuseren dat hij een mooie jongen is waarvoor de oude man is gevallen, wel om te laten zien dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Wie door de geschetste smeerlapperij heen kijkt doorvoelt de kwetsbaarheid.

De therapie roept weggestopte herinneringen op. Door deze te bespreken en te verbeelden worden ze hanteerbaar. Door ze in deze dagboekvorm te publiceren neemt Bert Hemsteede een grote stap in het verwerkingsproces. Blijft zijn trauma eerst nog binnenskamers en zijn zelfs de familie en naasten niet of nauwelijks op de hoogte, door het boek gaat zijn verhaal de wereld in. Het kan hem maken en breken beseft hij, maar het boek is er vooral om andere slachtoffers van enig misbruik tot steun te zijn. Bert moet veel drempels over, veel deuren openen, meerdere gangen door die hij eigenlijk niet wil betreden. Zo is bijvoorbeeld het noemen van de naam van de dader te intiem, zo persoonlijk dat hij zich ervoor schaamt en er onpasselijk van wordt. "Zijn naam geven voelt bijna nog intiemer dan te vertellen over wat er allemaal gebeurde. Door zijn naam te noemen gaf ik hem als het ware de macht om mijn wereld binnen te komen." Later in het boek beschrijft hij nauwkeurig de handelingen en schrikt van zichzelf. “Blijkbaar kan ik soms makkelijker praten (voel ik minder schaamte) over het beladen verleden, dan over de intieme wonden van het heden.” Een paradoxale bekentenis.

Ook vraagt hij zich af of hij niet medeschuldig is aan wat hem is overkomen. Had hij ervoor kunnen kiezen het niet te willen. Maar kunnen kiezen gaat uit van een vrijheid, en die voelde hij niet. Hij negeerde het besef dat het niet 'goed' is wat hem gebeurde en dat het voor hem schadelijk zou kunnen zijn. Er was geen gevaar, maar wel een dreiging. Hij mocht de handelingen niet openbaar maken, toen. Het moest verborgen blijven, zoiets van een niet uitgesproken afspraak tussen Bert en de man: "ons geheimpje".

Een laatste pleidooi. “Ik heb me niet met hem verbonden gevoeld, behalve in het delen van het geheim. En daarmee bewaarde ik ook zijn geheim en beschermde hem dus ook. Ik heb niets van hem opgestoken, behalve hoe te ondergaan en te zwijgen. Ik heb niets van hem geleerd, behalve dat ik niet opgewassen ben tegenover een ander. Niets heb ik van hem geleerd dat me een beter mens maakte. (…) Het verdriet is een deel van mijn leven geworden, zonder dat het me onderuithaalt en ontregelt.” D uitgave ‘Getekend voor gesprek’ bevat het verhaal wat Hemsteede wilde vertellen. Over hoe het weer goed kwam met Bert.

Getekend voor gesprek. Verslag van een psychotherapie. Bert Hemsteede. Tekst en tekeningen. Uitgeverij Philip Elchers, 2023.

#Bert Hemsteede #Philip Elchers #psychotherapie #misbruik #collages #tekeningen #boekbespreking

0 notes

woordvandeweek · 8 months

Text

Wvdw 30

Dag iedereen,

Ik zal vanaf nu geen onderscheid meer maken in mensen die nieuw in deze groep integreren. Vanaf nu zal ik jullie allemaal over één kam scheren. Hier bij wvdw doen we niet aan hokjes. Het enige wat we hebben is een winnaars en verliezers. Deze week is er uiteraard weer een nieuwe ronde (voor het eerst op Instagram) met weer nieuwe verliezers en winnaars. Vandaag zal ik bij elk woord even kort toelichten hoe ik tot dit woord ben gekomen of waarom deze wvdw waardig is.

Sprokkelen is een woord dat niet bij veel mensen in het alledaagse vocabulaire zit, terwijl toch iedereen weet wat het betekent en de klanken wal kan waarderen. Wanneer je dit woord uitspreekt klinkt het als een bijeen geraapt woord.

Grasduinen is een werkwoord. Ik hoorde het deze week voor het eerst, maar het betekent op onderzoek uitgaan (uit je zelf). Dus zo ben ik deze week gaan grasduinen in de kunst en kwam ik er op uit dat ik voor deze week het werk van Höch Hannah wilde gebruiken als achtergrond in deze wvdw.

Bijbelgordel of zoals sommige mensen liever zeggen biblebelt deze extreem gelovige streek in Nederland bezit denk ik over de meeste aparte mensen per Km^2 van ons kikkerlandje. Zo was ik afgelopen week in Maartensdijk voor een marktplaats advertentie en kwam ik binnen in een huis met de grootste bijbel die ik ooit in mijn leven heb gezien. Er moest een aparte boeken plank voor worden gebruikt, want het woord van god zou geen ruimte over laten voor andere verhalen. Verder stond er in de woonkamer (alsof het de normaalste zaak van de wereld was) een elektrisch orgel en hing de volgende fantastische quote aan de muur ‘’Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht voor mijn pad.’’

Habbekrats is een heerlijk woordje dat lekker over de tong rolt. Dit woord is ingestuurd en verdient uiteraard een plekje in deze nieuwe wvdw. Het betekent een kleinigheidje en klinkt als een consumptie zombie die alleen maar denkt aan ‘HEBBEN HEBBEN HEBBEN’ en grist alles uit je handen met een krats.

Beiaardier dat is iemand die een beiaard of carillon bespeeld. Dat zijn instrumenten die vaak worden bespeeld in de kerk. Deze week wordt langzaam een beetje een gelovige week, maar goed het woord van god heeft nooit iets kwaads in de zin, toch?

Jeugdzonde heeft denk ik niet zo veel toelichting nodig, maar er is gewoon iets in dat woord dat er voor zorgt dat het in je oren blijft hangen.

Schorriemorrie is een prachtig woord. Wanneer ik dit woord hoor denk ik altijd gelijk aan een kliekjes maaltijd (mocht je niet weten wat dat is zoek het maar op).

Verbouwereerd is ook een ingestuurd woord, en ik kan niet ontkennen dat ik helemaal van mijn apropo was door de kracht die achter dit woord zit. Het klinkt zo veel krachtiger dan zijn synoniemen.

Hupsakee liet mij van de week verbazen, want ik had niet verwacht dat dit woord in de dikke van dale zou staan.

Gereedschap. Wanneer je dit woord opsplitst in de basis gereed en schap besef je ineens dat het zichzelf heel omslachtig omschrijft. Logischer zou zijn bouwgerij of klusbestek.

Rommel is eenvoudig, maar niet minder mooi dan alle andere woorden. Ik struikelde van de week over rommel (zowel letterlijk als op de spreekwoordelijke manier) en het bleef maar spelen in mijn hoofd en ik besloot hem maar op te schrijven.

Normaliter is een woord dat je niet heel vaak hoort maar van de week heb ik het door minstens drie verschillende mensen horen gebruiken. Kan iemand mij vertellen waar deze rage ineens vandaan komt?

Bedankt voor het lezen! Ik zou het leuk vinden als je laat weten wat je ervan vond.

0 notes

luisellina · 8 months

Text

Langs mijn blijde vakantiewegen Daar ontdekte ik onverwacht Thuisjes waar ik heel lang geleden Heel wat zomers had doorgebracht Maar het leek oud en versleten En langs de gebarsten muur Hingen woordjes met krijt beschreven Waarop te lezen stond “Huis te huur”

Walking through happy vacation roads, I discovered unexpectedly Houses where, a long time ago, I'd spent most of my summers But it looked old and worn out And on the cracked wall Hung a sign written with chalk On which was written “House to rent”

— Huis te huur, Marva

#dutch song #lyrics #translation by me

0 notes

tjenkehpala · 10 months

Text

“In mijn diepste voel ik me geen Molukker en geen Nederlander maar voel ik me mens”

Ik ben Johnny Saija, ik ben 2e generatie orang Maluku. Mijn vader heet Johannis Saija en mijn moeder Lenie Commee. Ik ben geboren 18 mei 1969 in Vlissingen en heb ik twintig jaar samen met mijn zusters en ouders in Vlissingen gewoond midden in een Nederlandse volkswijk. Als ik denk aan mijn jeugd denk ik aan drie dingen. Één; dat ik van huis uit veel liefde heb gekregen, twee; dat ik op basis van vertrouwen dingen mochten doen en drie; me mocht storten op voetbal. Eigenlijk kon ik niks fout doen. Ik kreeg veel liefde en ben door mijn omgeving altijd begrepen. Ik ben een nakomer en heb qua leeftijd een groot leeftijdsverschil met mijn zussen. Mijn oudste zus Helen is veertien jaar ouder en Bea is acht jaar ouder dan dat ik ben. Ik was niet gepland maar kwam toch en als een Alifuru liet ik me niet weerhouden. Tijdens mijn opvoeding heb ik Helen minder meegekregen want die was al het huis uit, maar met mijn andere zus Bea heb een opvoeding gehad. De keuzes die ik maakte als kind en puber werd altijd door mijn omgeving begrepen en kon ik groeien daar waar ik wilde groeien. Ik ben dit nog beter gaan beseffen toen mijn moeder op 59 jarige leeftijd overleed. Zelf was ik toen 25 jaar oud. Het overlijden werd een ijkpunt van mijn bestaan. Later toen ik zelf vader werd dit gevoel mij nog duidelijker en snapte ik mijn ouders en beide zusters volkomen. Ben blij dat ik uit een warm, veilig maar vooral uit een geborgde nest kom. Ik heb middenstandsonderwijs gedaan en wilde graag ondernemer worden. Hierdoor ben ik nu zelfstandig ondernemer en heb ik mijn bedrijf, Alfuru, opgezet. Ik bemiddel buitenlands binnenvaart personeel. Ik heb drie kinderen; Garrincha, drie en twintig jaar, Di Genarro twee en twintig jaar en Giannini zeventien jaar oud. Ze betekenen alles voor mij. Mijn antwoord zijn de tranen in mijn ogen en kan worden omschreven in het woordje “Liefde”. Het minst leuke in mijn leven was mijn scheiding en heeft dit impact gehad, het mooiste daarentegen was dat ik samen met mijn vader naar Tanah Air, in het bijzonder onze negeri Aboru, ging. Dit is met geen pen te beschrijven en met geen goud te betalen. Wat een ervaring. Ik ben trots om Molukker, maar ook zo trots om Nederlander te zijn. Het Molukszijn geeft me extra verdieping in mijn leven met name historisch en emotioneel met een extra dimensie. In mijn diepste voel ik me geen Molukker en geen Nederlander maar voel ik me mens. Dit probeer ik goed uit te dragen met de rijkdommen van het Moluks- en Nederlandszijn. Mijn huidige generatie zou ik adviseren een prettig mens proberen te zijn en je kwaliteiten optimaal te benutten. Ik kan bijvoorbeeld niet alles, maar wat ik kan benut ik ten volle. De nieuwe jongere generaties zou ik adviseren en faciliteren daar waar je cultureel, historisch maar ook intermenselijk niet uitkom, je altijd een appel kan doen op ons. “Djangan bimbang” (twijfel niet); wij zullen jullie te allen tijde bijstaan en begrip hebben voor jullie situatie en/of omstandigheden.

1 note · View note

loisliteratuur · 11 months

Text

Persoonlijk woordje

Ik zal niet liegen hierbij, de reden dat dit zo diep in mijn blog ligt is omdat ik het vergeten was, maar hier is een persoonlijke introductie.

Mijn naam is Loïs maar meeste mensen noemen mij gewoon Lo Ik ben 15 jaar oud en de reden dat ik deze blog maak is als deel van een taak voor mijn Nederlandse les op school, maar eigenlijk vind ik het een heel leuke dus zal ik deze blog verder blijven gebruiken

Ik heb niet per se favoriete boeken maar de 3 waar ik nu onmiddelijk aan denk wanneer ik ernaar gevraagd word zijn de volgende:

Last Night at the Telegraph Club - Malinda Lo Uitgeverij: Dutton Books Jaartal: 2021 Argumentatie: De 2 factoren waardoor dit boek voor mij een favoriet is zijn de omgeving/historische context, en het einde. Het boek gaat over een lesbisch koppel in de jaren '50 in New York en wat ik eraan had dat ik niet in veel boeken zie was het realisme. Je kon natuurlijk niet zomaar openlijk lesbienne en in de plaats van dat te negeren en een idealistische context aan te maken, benadrukte het boek hoe dat allemaal niet kon. Wat ik over het einde apprecieerde is daar een beetje aan gelinkt in de zin van: ze konden niet samen zijn. Ook al was ik daar initieel bedroefd om vond ik het uiteindelijk het juiste en gapste einde en leerde ik dat te waarderen aan het boek.

Wolf Hall - Hilary Mantel Uitgeverij: HarperCollinsPublishers Jaartal: 2009 Argumentatie: Wat voor mij dit boek zo speciaal maakt is hoe het is geschreven. Het leeft zich in met de tijdperiode en gebruikt daarbij niet alleen de ideologie, maar ook het taalgebruik en de kennis die toen beschikbaar was. Het is dus niet een gemoderniseerde vertelling, en dat vond ik echt aangrijpend. Niet alleen dat, maar het gaat over een thema waar ik al gefascineerd mee ben sinds mijn 7de. Ik hield altijd al veel van geschiedenis en dan vooral van Engelse geschiedenis en de details van de koninklijke erfelijkheid.

Rose Rivers - Jacqueline Wilson Uitgeverij: Corgi Yearling Jaartal: 2018 Argumentatie: Wat voor mij een goed boek maakt is het vermogen om een lezer psychologisch aan te tasten of te raken. Ondanks het feit dat dit niet meer een lievelingsboek is, is dit het eerste boek wat dat met mij deed en de reden dat ik deze voorkeur heb ontdekt. Naast dat vond ik het thema zelf ook heel interessant, vooral wanneer er iets van geleerd kan worden. Dit boek is bijvoorbeeld hoe ik leerde wat opium was en het was een fantastische introductie in een leeswereld over verslaving. Ten laatste vond ik zoals in het laatste boek de tijdsperiode een factor van kwaliteit en hefte het de leeservaring veel op.

0 notes

havetowriteitoff · 1 year

Text

Lieve pap,

Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.

En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.

Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.

Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd.

En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit”

Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp.

Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.

Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!

Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn.

Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.

Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had.

Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.

Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama.

Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen.

Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️

#Verdriet #pijn #verlies #dood #papa #vader #afscheid #06mei2023 #uitvaart #afscheidsspeech

1 note · View note

eveniks · 1 year

Text

Verdwaald #21

Hoe verknipt, pijnlijk en lelijk het ook is. Ik baal er ook gewoon van dat ik een vriend kwijt ben. Ik heb Steef verteld dat ik geen vrienden met hem kan zijn. Ik denk dat ik dat ook echt niet kan want het is liefde of het is niks. Maar dat betekend niet dat ik dat niet mis. Ik miste dat al heel lang wel. Ik weet hoe lief hij kon zijn, maar die lieve woordjes bleven de laatste tijd steeds vaker uit.

Steef heeft in meer dan één bericht geschreven dat hij meerdere keren heeft gezegd dat hij geen zin in me had en dat ik toch maar doorging. Ik zie dat anders, ja hij schreef dat hij het niet leuk meer vond, maar hij heeft meerdere keren geen antwoord gegeven op de vraag of hij mij dan niet meer leuk vond. Ja misschien ben ik te lang door gegaan. Maarja, ik ga altijd net over de grens. Dat houdt het spannend. Zeg ik met buikpijn..

Vandaag is echt zo'n dag dat ik lekker bipolair ben. Het ene moment ben ik boos en teleurgesteld, het andere moment denk ik fuck it en door. Het gaat alle kanten op.

Heb gisteren met mezelf nog maar eens afgesproken een jaar niet te drinken. Vandaag dacht ik ook, ik wilde zo graag een mannenlijke man in mijn leven. Nou die kreeg ik, en hoe..

Ja ik voel mij vandaag een beetje verdwaald. Steef heeft in één ding wel gelijk van alle keren ben ik degene geweest die toch weer het contact opzocht.

Ik vraag me af waarom we nooit echt echt hebben kunnen praten. Ik stelde een paar keer voor om elkaar te gaan zien en gewoon te praten. Maar ik heb hem ook nooit gevraagd waarom hij niet met me wilde praten.

Alles is stuk door slechte communicatie dat weet ik zeker. Maar inmiddels is er zoveel meer bijgekomen. Ik snap heus ook wel dat als het niet wederzijds is dat het dan niets wordt. Maar stiekem denk ik dat die jongen net zo gek was op mij dan ik op hem. Als dat niet zo is dan heb ik echt verkeerd gezien.

Schrijven is wel echt fijn merk ik. Ik baal alleen van spelfouten hahaha. Soms lees ik het wel eens terug en dan denk ik, hoe dan? Schrijven vind ik fijn maar aan spelling en grammatica ontbreekt het echt!

Heb trouwens weer een liedje gevond wat bij me past. Tot de volgende!

youtube

#Youtube

0 notes