#mijn zinnen

[stormvanwoorden]

Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld en ik wil niet in clichés vervallen, maar het is zo gemakkelijk. Want ik wil gewoon dansen en zingen en poëzie schrijven en kunst maken. Ik wil in een bos zitten en rondlopen en paddestoelen bekijken. En natuurlijk wil ik mij als persoon (blijven) ontwikkelen, maar ik wil geen cursussen volgen, noch webinars bekijken of seminaries bijwonen. Ik wil gewoon paarden aaien en daaruit leren dat een dier dat mij met één welgemikte trap kan doden ook kan schrikken van mijn plotse beweging. Net zoals ik kan schrikken van iemand die een plotse beweging maakt. Want wij zijn beiden prooidieren. Maar ik ben ook een roofdier. Zie je dan niet hoe ik op mezelf jaag? Omdat ik alles goed wil doen. Alleen, geld en succes interesseren mij helemaal niets en mijn grootste "ambitie" is om zo mens mogelijk te zijn. Perfect imperfect zijn. Maar ik ben zo'n gevoelige persoon en de meningen van anderen zijn wel belangrijk voor mij. Zo belangrijk zelfs dat ik soms niet kan maken wat ik wil maken, want het zal toch niet goed zijn. Zo belangrijk zelfs dat ik mezelf in stukken snijd en al mijn "tekortkomingen" uitvergroot. Altijd maar in cirkels lopen om uit te dokteren of ik nu wel of niet schoon ben zoals ik ben, of ik nu toch de moeite waard ben of niet. En natuurlijk ben ik dat, want tekortkomen voor wat? En voor wie? Voor mensen die mij niet kennen? Voor een systeem dat toch niet om zijn mensen geeft? Maar natuurlijk ben ik dat niet, want de maatschappij legt zoveel eisen en (schoonheids)idealen op, en we zijn zo zo gemeen voor elkaar. Elke uiterlijke en innerlijke afwijking van die opgelegde idealen, van het vooropgestelde maatschappelijk en sociaal pad, wordt zo zwaar bestraft. Maar dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn overtuiging dat kunst maken en dansen en zingen niet gaat om "goed of slecht zijn", maar om creëren en zich (emotioneel) uiten. Zelfexpressie is per definitie subjectief en gaat zoveel dieper dan of iets commercieel is of niet. Dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn wil om zoveel mogelijk mens te zijn. Want wat dan als mijn tanden een beetje scheef staan of niet schitterend wit zijn? Of wat dan als ik eens compleet naast het ritme dans? Zie je dan niet dat ik leef? Dat ik een dier van vlees en bloed ben? Een mens. Geen robot of object dat naar de pijpen van de poppenmeester danst.

#nederlands #mijn #gedachten #mijn gedachten #zinnen #zinnetjes #woorden #woordjes #tekst #teksten #schrijfsel #mijn woorden #mijn zinnen

[cursemewithyourkiss]

Voel me zoooo onwel over Max en Onno van De ontdekking van de hemel vanavond.......

#ik kan niet de enige zijn. niet met sommige van deze zinnen #ik bedoel!! hij heeft zich vergrepen aan mijn vriend—hij moet sterven! #of die brief...... ik kan het niet aan!!!!! #ze zouden echt de ultieme blorbos zijn hier als dit boek bekender was #de ontdekking van de hemel #fuck off me

[ptsd-phoenix]

These words should not have left my mouth Shouldn't have sounded near you And these sentences should never have been written And certainly not have been sent to your address - Deze woorden hadden mijn mond niet mogen verlaten Hadden niet mogen klinken in jouw buurt En deze zinnen hadden nooit mogen worden geschreven En al zeker niet verstuurd naar jouw adres

#actuallytraumatized #traumacore #actuallyabused #actuallyptsd #abuse survivor #poetry #ptsd #phoenix posts poetry #dutch

[devosopmaandag]

Getroost door systemen

In mijn filosofieleesgroep liet ik me eens ontvallen dat ik erg houd van ideeën. 'Wat bedoel je daar eigenlijk mee?', vroeg iemand. Ik weet niet meer precies wat ik antwoordde, wel dat ik op zulke momenten weer besef is dat ik de enige van de groep ben die kunstenaar is. Bij het lezen van de boeken van dat jaar kruis ik passages aan die oplichten uit de pagina en ik weet stiekem dat dat niet altijd essentiële zaken zijn, maar dat ze zo sterk en beeldend zijn dat ze alles eromheen een beetje doen verbleken. Als ik later samenvattingen schrijf, ga ik ervan uit dat juist deze kleine glanzende stenen de inhoud van het boek goed 'vertegenwoordigen'. Vaak is dat zo, maar niet altijd.

In haar column in de Groene Amsterdammer van afgelopen week schrijft Niña Weijers over een nieuw boek van de Canadese schrijver Sheila Hetl. Het heet 'Alphabet Diaries', een titel die de inhoud exact weergeeft. In een spreadsheet zette zij alle zinnen van haar dagboeken van tien jaar op alfabet. In hoofdstuk A beginnen alle zinnen dus met de letter a, en zo verder. De lichte opwinding die ik voelde bij het lezen over dat uitgangspunt! Ik wilde onmiddellijk vriendin I een berichtje sturen. Zij is mijn ideeën-handlanger.

Waarom ik meteen gegrepen word door het idee haar dagboek zo te behandelen is het verrassende ervan en het absurde, omdat de vorm de inhoud ontkent. In dagboeken wil je vast houden wat op dat moment in je leven speelt. Maar waarom dan niet gewoon in een schriftje noteren wat je wil bewaren? Het is natuurlijk de regelmaat die het betekenisvol maakt. En waarom regelmaat, of beter 'ritme', dat doet, is omdat we nu eenmaal wezens zijn met een kloppend hart en omdat we, op een existentieel niveau, weten dat structuur onze redding is in ons in-dit-leven-geworpen-zijn. Weyers eindigt haar column zo: “Ik wist niet of dit het leven was, of troost bood voor wat het leven is.”

Ik ken een dichter die gestaag schrijft aan een gedicht dat eigenlijk een soort dagboek is en die hij bij aanvang een vaste structuur oplegde onder andere aan de hand van vier begrippen, en vervolgens weer aan een andere reeks. Al schrijvende voelt hij soms hoe het leven, of zijn tastende zelf, hem dwingt om te schipperen (denk aan ijsbergen, sirenen, walvissen en spiegelingen) met die structuren. Maar de dagen van de week, die staan, en nog wat regels.

In mijn kamer hangt een werk van Annesas Appels, waarin zij 429 boektitels uit haar kast uiteenrafelde in losse letters en deze volgens het qwerty-systeem onder elkaar plaatste. Ze maakte daar zeefdrukken van in unieke kleuren. Ik koos een roze. Ik viel onmiddellijk voor het idee, voor de schoonheid van de rigiditeit van het idee. Kijk hoe de taal zijn vacht flink opschudt, en wonder: de druppels vallen keurig in rijtjes uiteen!

[dejufuniverse]

Het is vandaag tweede kerstdag...

Denk je even rustig naar de mooie plaatjes te kijken, krijg je een kwal in je inbox. Je snapt natuurlijk wel waar die inmiddels naar toe is geschoven. Met zijn: ik heb een slavin en zoek een paar meiden die haar kunnen trainen... Ik kan haar wel trainen hoe ze een man met voldoening kan dumpen, liet ik hem weten Toen mijn reactie hem niet aanstond was ik een oud wijf met een zure kut. Je zou maar zo een figuur hebben die elke dag zo tegen je tekeer gaat. Ik weet niet eens hoe hij heet en ik was het na twee zinnen al zat. Lang leve de blokkeerknop!

De Juf

[forabeatofadrum]

(Kicking it off early, because today is Speak Your Language Day and I highly encourage you guys to do today’s post in your native language. If your native language is English, then the mod of Speak Your Language Day encourages you to use your second language or a language you’re learning!)

Goedemorgen, mijn kerels. (Ik probeer de Nederlandse versie van “my dudes” te vinden. Het is dit, of “mijn maten”, en dan vind ik “mijn kerels” leuker). De alliteratie werkt ook in het Nederlands, want het is Zes Zinnen Zondag.

En ik heb eindelijk weer eens zes zinnen! Ik ben nog steeds druk bezig met mijn scriptie, maar omdat ik in een rare fase zit, heb ik niet zoveel kunnen (voor)werken als gehoopt. Dus ik heb veel video games gespeeld en nu heb ik eindelijk pas weer even een moment genomen om te schrijven. Oeps? Ik moet nu wel schrijven, want de minuut dat Tears of the Kingdom uitkomt, ben ik waarschijnlijk een paar weken semi-offline 😅.

De zinnen zijn natuurlijk wel in het Engels, want ik schrijf deze fic in het Engels:

Kurt isn’t angry, but he does want answers, because right now, Blaine is leaving him in the dark and Kurt doesn’t even know how he’s supposed to feel about it.

Is he supposed to be angry?

Is he supposed to be sad?

Or maybe, is he supposed to be sympathetic?

Kurt remembers the look on Blaine’s face when he realised what was happening and a part of him recognises the shock and despair. A part of Kurt remembers it.

Ik heb nog steeds moeite met Kurts POV. Zijn hoofdstukken dragen zeker bij aan het hele verhaal, maar ik merk dat ik Blaine’s deel interessanter vind om te vertellen. Dat gezegd hebbende, ik heb ideeën en plannen voor Kurts hoofdstukken en ik denk dat het een interessante kant op gaat. Kijk maar naar deze.... wat de fuck is snippet in het Nederlands? Hoe dan ook, kijk maar naar de snippet en *kuch* de internalised homophobia tag is groter dan dat mensen misschien verwachten.

En dan nu, het weer: @quizasvivamos​ @blurglesmurfklaine​ @coffeegleek​ @esperantoauthor​ @otherworldsivelivedin​ @caramelcoffeeaddict​ @sillyunicorn​ @bazzybelle​ @dragoneggos​ @raenestee​ @tectonicduck​ @nightimedreamersworld​ @urban-sith​ @thnxforknowingme​ @captain-aralias​ @you-remind-me-of-the-babe​ @takitalks​ @justgleekout​ @cerriddwenluna​ @tea-brigade​ @ivelovedhimthroughworse​ @moodandmist​ @whogaveyoupermission​ @bookish-bogwitch​ @confused-bi-queer​ @aroace-genderfluid-sheep​ @ionlydrinkhotwater​ @1908jmd​ @special-bc-ur-part-of-it​ @larkral​ @chen-chen-chen-again-chen​​ @cutestkilla​​ @nausikaaa​​/@wellbelesbian​​ @artsyunderstudy​​ @martsonmars​​ @facewithoutheart​​ @shrekgogurt​ @boyinjeans​ @rockitmans​ @bitbybitwrites​

#six sentence sunday #speak your language day #tagged in #op dit soort momenten wilde ik dat ik iets zoals aap noot mies had #alhoewel ik denk nog vaak aan aap noot mies #elke keer als ik een raar iets in de nederlandse taal vind #noem ik het een aap noot mies moment #zoals het feit dat we in het zuiden woorden zoals melk en kerk met twee lettergrepen uitspreken #gek he?

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.

[angstkater]

ik ben net bezig met je te vertellen over hoe ik steeds mijn ogen afwend van oranje en rode verkeerslichten en hoe ik wandel met een blik die zich aan de grond vastklampt en hoe ik nooit meer dan twee vragen kan beantwoorden binnen één gesprek en— zovoort, maar ik ben je dit net allemaal aan het vertellen wanneer je me onderbreekt met een godverdomme GOD-ver-domme en dan een kan jij nu nooit eens een zin afmaken? en ik voel stekels groeien op mijn rug wanneer ik je erop wijs dat leestekens enkel op papier bestaan en dat er geen mens is die punten kan zetten achter zinnen in een gesprek dus wat verwacht je dan van m— maar jij zet toch een punt achter mijn zin door bijtend te vragen (1) of ik mezelf soms eigenlijk wel bEzig hoor en (2) waar ik het in godsnaam toch altijd over heb. in mijn gedachten verschijnt er een licht dat op rood springt en dat me verplicht om mompelend op te merken dat deze conversatie al aan drie vragen zit, en nu zit je met je handen in je haar als je snauwt dus je zet geen punten achter zinnen maar wel achter elk gesprek dat je niet bevalt? en als reactie vervang ik mijn stekels door vier strepen die ik als grenzen, en jij als aanval beschouwt. nu speel jij oorlogje tegen de persoon die je denkt dat ik ben en ik tel de glasscherven op de vloer en de god-ver-dommes uit je mond en de uren die nog resteren tot het tijd is voor wat ik als bedtijd, en jij als wapenstilstand beschouwt.

#verslinden #poëzie #nederlands

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

#schrijven #Nederlands #Dutch #tekst #klas

[cerriddwenluna]

Het is Zes Zinnen Zondag!

Ik was eerst niet van plan om iets te posten, maar toen herinnerde @jayne89 me er aan dat ik nog een fic in mijn map had die ik was vergeten te publiceren (oeps! 😅).

@justasmallbloginabigklainefandom tagged me getrouw iedere week, dus ter ere van 'Spreek Je Eigen Taal Dag' (Speak Your Own Language Day) heb ik een stukje van mijn nieuwe fic vertaald 🥳

Hij haalde het uit de doos en hield het omhoog. "Wauw... Jij hebt dit gemaakt? Dit is fantastisch! Oh mijn god, kijk dit nou. Het heeft zelfs een jaren '70 kraag enzo. Hoe heb je dit gemaakt?" vroeg hij versteld.

Ik ben nog steeds op zoek naar een titel, en Kay is bijna klaar met het tweede deel van deze samenwerking, dus het zal niet lang duren voordat het wordt gepubliceerd! ♡

#six sentence sunday #spreek je eigen taal dag #speak your language day #gwen writes #glee #klaine fanfiction

[stormvanwoorden]

Ik pluk de dag en stop hem in een doosje voor later

#nederlands #mijn #zin #zinnen #zinnetjes #woorden #woordjes #tekst #teksten #gedachten #mijn gedachten #mijn woorden #mijn zinnen

[semetje]

Morgen schrijven we een woordtoets en ik ben een beetje bang waar ik de perfectum niet heb geleerd :')

Hele zinnen zijn niet deel van mijn taalvaardigheiden 😭

[ptsd-phoenix]

The words have been spoken, written and sent

But if only I had them back with me

If only I could have those sentences annulled

If only I could make it so

That all that text was hidden

The way you now own my words

In letters black and white

If only I could put an end to that

-

De woorden zijn gesproken, geschreven en verzonden

Maar had ik ze maar terug bij mij

Kon ik die zinnen maar vernietigd doen verklaren

Kon ik er maar voor zorgen

Dat al die tekst werd verborgen

Dat jij mijn woorden nu bezit

In brieven zwart op wit

Kon ik daar maar een eind aan maken

#actuallytraumatized #traumacore #actuallyabused #actuallyptsd #abuse survivor #poetry #phoenix posts poetry #dutch

[devosopmaandag]

Hoe mijn overleden stille broer even twee keer tot leven kwam

Vier broers heb ik, en halfbroers zijn broers. Twee zijn dood, een heeft met mij gebroken. Er is lang betreurde grote broer, die niet deed wat het leven een klein meisje belooft: dat hij er altijd zal zijn. Er is middelbroer in wie zich een man schuil houdt die niemand meer herkent, er is stille broer, die steeds stiller en kleiner werd en op een dag er niet meer was. Jongste broer en ik delen als laatsten de herinneringen aan het dagelijkse leven tussen de muren van ons huis. Hij is heel belangrijk voor mij.

In dat zich voltrekkende leven van elk van ons, gelijk op met het dagelijkse opkomen en ondergaan van de zon, zijn herinneringen de specie van ons innerlijk leven. Ook al zouden we met dat verleden niets te maken willen hebben, zonder verleden vallen we uit elkaar. Na onze dood worden we een beetje specie voor anderen. Stille broer kwam op zondag 3 september even tot leven en op zaterdag 23 september voor de tweede keer.

Ik weet niet meer waarom ik de blauwe schoenendoos met de oudste foto's weer tevoorschijn haalde. Bovenop ligt een cellofaanzakje met de foto's uit Indië, die van de reis en die van het eerste jaar in Nederland. Wij mensen zijn in zo ongeveer twee eeuwen tijd voorgoed veranderd van verhalen-wezens in beeld-wezens. Wat beeld is, dwingt boven alles. Ik liet al die foto's, die ik zo ongeveer uit mijn hoofd ken, weer door mijn vingers gaan. Een foto lag verkeerd om en bleek volgeschreven te zijn door stille broer op zijn zeventiende, met vulpen en in een kinderlijk handschrift. Nooit eerder zag ik zijn handschrift. “In de mark. Ech op z'n Hollands gekleed met een sjaal en een mantel bekleed met wol. Ziet u die boom die kaal is het is herfst die 2 vrienden zitten samen met mij in 't hotel er zijn nog veel Mijn handen in mijn zak dat betekent ik heb koud. Er zijn kouwe dagen. Groeten van Willy”. Vol ongeloof en ontroerd las ik het voor aan G. Is dit stille broer, die slechts in korte zinnen sprak en vooral een beetje lachte? Zeventien is hij, en het leven wacht op hem.

Eergisteren dacht ik aan de vos van vandaag. Weer haalde ik de blauwe doos tevoorschijn. Nu keerde ik elke foto zorgvuldig om. Ik vond een tweede beschreven foto van stille broer, die altijd alleen bleef. “Voor de Hotel. Papie en loeloe staan hier niet op Papie is aan het werken en loeloe naar school. Dat meisje naast tante an met die schort en de middenste die geomarm wordt door die twee meisjes zijn dienstmeisjes van de hotel En dat meisje dat met haar duim naar mij wijs met die zwarte blous heeft mij leren schrijven Een aardig meisje groeten van Willy”.

[ralph-mulder]

Waarschuwing!!! dit is een heftig gedicht, komt uit de tijd dat het heel slecht met mij ging en dit gevoel komt nu weer bij mij boven na het horen dat er twee verschillende mensen in korte tijd suïcide hebben gepleegd

Een aanstormende trein

Je bent op het verkeerde terrein

Een gebroken raam

Een dieptepunt waarvoor ik me schaam

Een overdosis pillen

De pijn je zou wel willen gillen

Vallen en opstaan

Maar hoe kun je in hemelsnaam doorgaan

Smijt jezelf tegen de muur

Luister er is geen genezende kuur

Je zult er mee moeten leren leven

Maar hoe kun je dan nog naar het hoogste streven

Ik voel de wind langs mij heen gieren

De duivel zit mij telkens te klieren

Hoe moet je de moed erin houden

Is dat wat de stemmen wouden

Gedachtes zijn brengen mijn hoofd op hol

Ik wordt van die stemmen dol

Beelden vol bloed

Heb ik niet genoeg geboet

Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven

De pijn en het bloed die mijn trots bederven

Rust is het gene wat je zoekt

Maar dat heb je niet zo geboekt

Is dood een antwoord

Je hangt al aan zo’n dun koord

Ik weet het niet

Ik zie het niet

Een aanstormende trein

Het maakt me machteloos en klein

Een gebroken raam

Een bloederig lichaam

Een overdosis pillen

Kunnen zij de pijn stillen?

Snij in je armen om wakker te worden

Hoe zal je, je gedachtes goed kunnen ordenen

Ik verlies de macht over mezelf

En val in de verkeerde helft

Dood lijkt de enige weg

Dat is wat mijn gedachtes zegt

Iets binnen mij wil niet

Maar als die geen andere uitweg ziet

Ik moeten een opening zien te vinden

Voordat ze me hier verslinden

De stemmen mogen niet winnen

Ze moeten op gaan in de zinnen

Maar ik ben uit gestreden

Ik heb te veel geleden

Een aanstormende trein

Hoe had het anders kunnen zijn

Een gebroken raam

Een gebroken lichaam

Een overdosis pillen

Niemand kan deze pijn stillen

© Ralph Mulder 22-02-2006

#trein #overdosis #gebroken #pillen #pijn #wakker #gedicht #winnen #gestreden

[goedgedana]

-

Het gaat mij hierom;  Er komt een dag dat deze woorden de enige tastbare overgebleven delen zijn  van mij. 

Je kunt ze voorlezen, vasthouden,  de woorden hebben onzichtbare armen  die zich voorzichtig om je heen zullen vouwen  zoals ik. 

Het gaat mij hierom;  de woorden zijn onsterfelijk,  mijn gedachtegoed slechts erfelijk in  de zinnen die ik vereeuwig en daarmee niemand sterfelijker laat zijn  dan ik. 

De woorden zullen troosten, de tranen  van je wangen vegen met het papier  waar ze onlosmakelijk op leven,  door mij. 

Het gaat mij hierom;  De dood is een spookrijder op de weg vol woorden die  verlichten waar stemmen uitsterven, het nooit uitgesprokene laten spreken Over mij.