#where stars land | Explore Tumblr Posts and Blogs

korelist · 6 months

Text

WHERE STAR LAND // KDRAMA DİZİ YORUMU

UYARI : Yazılar genel olarak spoiler içerebilir. İçermeyedebilir.

İmdb: 7,1 Benim puanım: 7

Drama: Where Stars Land (English title) / Fox Bride Star (literal title)

Hangul: 여우각시별

Director: Shin Woo-Cheol

Writer: Kang Eun-Kyung

Date: 2018

Language: Korean

Country: South Korea

Cast: Lee Je-Hoon, Chae Soo-Bin, Lee Dong-Gun, Kim Ji-Soo, Kim Kyung-Nam, Ro Woon, Lee Soo-Kyung

2018 SBS Drama Awards - December 31, 2018

Best Drama Award

Best Actor (Monday-Tuesday drama) (Lee Je-Hoon)

Excellent Actress (Monday-Tuesday drama) (Chae Soo-Bin)

İş ortamı konulu bir diziyle karşı karşıyayız. Zorluklarını ve kolaylıklarını karakterlerin hayatları ile birleştirip önümüze koyuyor. Bana ilk başlarda” Forecasting love & weather “havası vermiş olsa da çok geçmeden benzemediğini anladım. Dizinin yazarı Dr. Romantic dizisinden aşina olduğum bir isimken, yönetmeni ise Secret Garden dizisinden biliyoruz. Bu seferki iş ortamımız; havaalanı. Han Yeo-Reum (Chae Soo-Bin), havaalanında istediği departmanda çalışmak için uzun süredir çabalamaktadır. Sonunda istediği departmanda işe girer. Sakarlığı ve başına açtığı işiler nedeniyle sürekli dikkatleri üzerine toplayan bir kadındır. Tek amacı başarılarıyla dikkat çekmektir. İş arkadaşı Lee Soo-Yeon (Lee Je-Hoon) ise az konuşan, dikkat çekmeden yaşamaya çalışan sırlarla dolu bir adamdır. Sırrını yalnızca müdürü bilmektedir, böyle de kalması için dikkat çekmeden normal bir hayat yaşamalıdır. Yeo-Reum bir yıl önce başına gelen bir kazada onu kurtaran kişinin Soo-Yeon olduğunu fark edince genç adamın hayatı da istediği normallikten uzaklaşmaya başlar.

Soo-Yeon alışık olduğumuz yakışıklı Kore aktörlerinden değil. Oyuncuyu ilk kez izliyorum, kendince bir cazibesi var ama orta segment bir karakter olmuş. Buna rağmen oyunculuk olarak üst seviyelerde olduğunu düşünüyorum. Hikayeye dönecek olursak, Soo-Yeon 12 yıl önce geçirdiği bir trafik kazası sonucu bir bacağı ve bir kolu sakat kalmış, 1.derece engelli olarak görünmektedir. Ancak kullandığı onaylanmamış protezler ile dışarda bu engelleri belli olmamaktadır. Onaylanmamış bu cihazın limitlerini kendisi de bilmediğinden, sıradan bir insan gibi yaşamaya çalışsa da ne yazık ki sıradan olmaktan çok uzaklaşıyor. Sağ kolu ve bacağında his olmamasının yanı sıra protez takılı olduğunda normal bir insandan kat be kat daha güçlü olmaktadır.

Zaten işin bu tarafına girildiği zaman dizi bir tık fantastik bir hal alıyor. Uzunca bir süre seyirci içinde gizemini koruyor. Ne olmuş, nasıl olmuş, cihaz neymiş, neden takmış şeklinde. Bu soru yağmurunun ve gizemi bir yana koyarsanız, asıl rahatsız edici olan ise, güvenlik şefi ve yönetim şefinin cihazın varlığından haberdar olup bunu takıntı haline getirmeleri. Uzunca bir süre sürekli “o cihazı görelim. O cihaz ne? Tehlikelisin git buradan. 1.derece engelli nasıl böyle yürür.” Gibi cümleler kurup sorular sordular. Bütün bu kısmı, NE OLMUŞ PROTEZİ VARSA!!! Diye isyan ederek izledim. O kadar anlamsız geldi ki, anlatamam.

Dizide birçok klişeyi de yapmayı unutmamışlar. Eskiden tanışmışlık, tesadüf diye bir şey yok karşılaşmalar, birbirinden yanlış anlamasın diye sır saklayıp yanlış anlaşılmalar. Ailevi bağlantılarda var tabi. Diğer yandan oyuncular oldukça doyurucuydu. Chae Soo-Bin’i daha önce “I'm not a robot” dizisinde izlemiş, beğenmiştim. Daha sonra Love in the Moonlight dizisinde yan karakterlerden biri olarak gözüme çarptı. Angel’s Last Mission: Love dizisinin kara meleği Lee Dong-Gun, Hwarang dizisinin bencil kraliçesi Kim Ji-Soo, Tomorrow dizisinin asi genci Ro Woon, Strong girl Do Bong Soon dizisinde iki farklı rolde izlediğim ve daha sonrasında birçok dizide de karşılaşıp beğendiğim Kim Won-Hae, Vincenzo’nun dansları ile öne çıkan kötü kadını Kim Yeo-Jin, Mystic Pop-up Bar dizisinin gizli jönü Choi Won-Young. Ve sayamadığım birçok başarılı oyuncu diziden gelmiş geçmiş. Bu açıdan çok keyif aldım diyebilirim.

İkinci erkek, ikinci kadın gibi tat kaçıran konuları çok uzatmadılar. İkinci erkek aynı zamanda kızımızın en yakın arkadaşıydı, öyle kalmaya devam etti. Üzmediler, üzülmedik. Beni rahatsız eden, kadın-erkek ilişkilerinden çok abi-kardeş ilişkisiydi. Lee Soo-Yeon (Lee Je-Hoon) ve Seo In-Woo (Lee Dong-Gun) üvey kardeşlermiş. Ne hikmetse, kaza sonrası kanlı bıçaklı düşman olmuşlar. Onların arasındaki bu husumet o kadar büyütüldü ki sonunda bağladıkları noktada hiç tatmin edici değildi. Gereğinden fazla yükseldiler. İkinci çift ise güvenlik ekibindeydi. Birbirlerini süzmenin bir tık ötesine gidemediler. Yine de ikilinin ayrı bir dizisi olsa izlenebilirdi.

Ve sonuç olarak, final… Galiba sonunda bir sorun yaşanmış. Dizi 24 bölüm olarak tasarlanıp, 16 bölümde bitmeye zorlanmış gibiydi. Fiziksel ve ruhsal engeller üzerine izleyiciyi düşündürmeyi başarıyor. Kore dizilerinin en büyük klasiği olan dizi sonu zaman atlaması tabi ki burada da karşımıza çıkıyor. Ancak buradaki sıkıntı dizinin bitmeden bitmiş olması. Her şey havadayken bir anda 1 yıl geçti. Ne oldu da geçti, nasıl geçti bilinmiyor. Neden araya öyle bir ayrılık girildi o da bilinmiyor. En komiği ise son sahnede başrol erkeğin suratını gizleme çabasıydı. 1 yıl sonra dönüp gelen adamın ense tıraşını izledik. Kime neye tepki olarak çekildi anlam veremedim.

Ayrıca, dizinin genelinde birçok şey cevapsız ve havada kaldı. Üvey abinin babası ile olan mevzu neydi, neden izledik. Kocası tarafından aldatılan çalışanın hikayesi ne oldu. Güvenlik şefi ve bizim ekibin yöneticisi kadın nasıl bir ilişki içerisindeydiler, üvey abi bu ilişkinin neresindeydi. Bu üçlü arasındaki ilişki neydi? Üvey abinin babasına ne oldu, neden görüşmüyorlardı? Takım şefi ile sakat çocuk nasıl tanıştı, neden kardeşi yerine koydu. Güvenlik görevlilerinin arası ne oldu, neden anlatılmadı. Gibi gibi gibi… Tavsiye eder miyim, ederim. Her şeye rağmen güzel diziydi.

OST:

Chung Ha - It's you

Raven Melus

BAŞKA NELER VAR ?

FOTOĞRAFLAR

#Where Stars Land #kdrama #dizi #inceleme #yorum #eleştiri #Lee Je-Hoon #Chae Soo-Bin #Lee Dong-Gun #Kim Ji-Soo #Kim Kyung-Nam #Ro Woon #Lee Soo-Kyung

0 notes

feroluce · 13 days

Text

Lucid Dreamer (1/2)

part 2

Gepard notices that it's been. Quiet lately. Like weirdly quiet. TOO quiet. He hasn't seen Sampo Koski in almost a week, which is about the longest he's ever been absent. And he is NOT worried. He's not! So what if they've been getting along more lately! So what if Gepard sometimes looks for him in his favorite hiding places! So what if he's been dreaming about blue hair and green eyes! It's nothing!!

But they're….strange, these dreams. Gepard doesn't usually remember what he's dreamt. It's out of his mind seconds within waking up. But these stick with him, they won't leave him be, they feel different somehow.

He dreams of Sampo bringing food to the frontlines and eating breakfast in his tent with him. Sampo always sneaks him extras. He dreams of chasing Sampo through the alleyways, Sampo sometimes letting himself be caught, Gepard sometimes catching him, and trying to ignore how it feels more like a game now more than anything else. He even dreams that Sampo tags along with him on one of his few civilian days. Sampo runs errands with him, prattles about inane bullshit while Gepard picks out groceries for the week, drags Gepard into some bakery he's never been to but he thinks Serval mentioned once.

And sometimes, it feels so close to reality, that Gepard half expects to see Sampo, shamelessly swaggering into the frontlines with all the guards' breakfast like his wanted poster wasn't only recently taken off the walls of Belobog. He's disappointed when it's always someone else instead. He tells himself his disappointment is ridiculous and if Sampo wants to go prowl around the Snow Plains or wherever he is, then fine. It's not any of his business.

…But it IS his job to investigate any unusual criminal activity relating to the frontlines. And the frontlines are Sampo's usual haunting grounds, and this is unusual activity, and Sampo IS technically a criminal, so it is absolutely part of his duty to look into this - is what Gepard tells himself the entire tram ride down into the Underground.

Natasha tells him he's gone, and Gepard has to steel himself. He knew Sampo made enemies wherever he went, there are a lot of people who would love his head on a platter, but he didn't think-

Natasha corrects him that she means literally gone. As in off-planet. Sampo always leaves her a note before he goes anywhere, so she knows not to expect any supply runs from him. He should be back in exactly two weeks. Thank the Preservation.

Gepard goes back home. He waits.

The uneasiness doesn't leave him.

"Where did you go?" Sampo stops dead in the middle of some story about Seele, and how you'd think someone with as blunt a mouth as her wouldn't have so much trouble asking a woman out, even if that woman IS the Supreme Guardian, and stares at him. He nearly fumbles his cigarette.

"Ahaha, what do you mean, I'm right here?" Sampo smiles at him the same way he always does. Gepard has no idea why he asked. It just popped out. He can never tell when Sampo is lying, anyway.

"I don't know. I feel like I haven't seen you in a long time." Gepard idly mouths at his own cigarette. He almost never smokes, but he wants to ration their stocks of Blizzard Immunity, and it helps with the cold. It's seemed colder lately, for some reason.

Gepard flicks his lighter once, twice, sighs at the third time because a metal prosthetic and thick gloves make the damn things so difficult. Sampo reaches over and wordlessly kisses the end of his cigarette to Gepard's, lighting it. "Thank you."

Nothing happens for almost a full 30 seconds. Something churns behind Gepard's ribcage. Because Sampo never leaves a "thank you" hanging. This is the part where he gives his spiel about how helpful and kind he is and Gepard either brings up how long his rap sheet was before Bronya helped clear his name, or just stares deadpan because seeing Sampo squirm is weirdly satisfying.

"…I'll be back in one more week."

Gepard jolts awake in his cot, mouth dry and eyes bleary.

The hell.

The next dream he has, Sampo looks tired. Sometimes he seems normal. Sometimes he says strange things, like how he wishes he'd gone to some restaurant in Belobog. Ate his favorite food more recently. Brought something with him. Gepard asks why he can't do that now. Where would he bring something? Sampo only shrugs. His rebuttals have less energy.

Gepard doesn't know if he wants to dream more, or less.

He ticks down the days on his calendar. Natasha hasn't told him any different. She promised she would if she got any kind of message. Sampo returns tomorrow, from whatever vacation or seedy business dealings he's been off having. He is not excited about it. He is not looking forward to it. He's not!!

Gepard falls asleep late that night, unable to settle. He dreams again.

He's alone. There are tons of people everywhere, the frontlines are always crowded. But he's alone. They all pass right by him as though he were a ghost. Gepard starts to walk before he realizes his feet are even moving.

He checks the trashcans in the dead end alley. He checks the supply crates that someone always stacks too high because they don't feel like finding more space for them. He pauses to check the soldiers that march past him, watching their footprints in the snow.

He finally finds Sampo on the rooftop along the northernmost wall, the one that looks out over the plains, towards Everwinter Hill, towards where the Stellaron had once been kept. With a full moon and an entire land of white snow, Gepard can almost see clear out to the horizon.

"Found you." Sampo stiffens, and Gepard is almost prepared for him to sprint off the roof. He doesn't. But he doesn't relax either. Gepard sits down next to him and stares out at the wastelands.

"…I fucked up." It wasn't what Gepard had been expecting. Sampo never 'fucks up,' Sampo just gets into incidents that are entirely, supposedly, not his fault and that he just happens to always be within the vicinity of.

"What did you do now?" It must be really bad if Sampo is coming to the Silvermanes for protection.

Instead, Sampo ignores his question completely. "See out over there? Right on the other side of that mountain. There's a safe house that way. It's hidden under a lot of snow and dead trees, but it's there. And in that safe house is a box full of letters. I need you to deliver those letters for me."

Gepard's brow furrows. It's a weird favor to ask. Sampo would never tell anyone where his hidden safehouses were. It defeated the whole purpose of a hidden safe house.

Something is wrong, something is really really wrong.

Gepard turns back to look at him again and startles, all of his questions dying in his throat, because the entire left side of Sampo's head is suddenly matted down, dark and sticky, his skin is dyed red red red-

"In three more months, there's gonna be something big happening." Gepard grabs Sampo's hand and it feels slick and warm against his palm. "I won't be here. So I need you to do my end of things for me." Gepard tries to keep hold, but something is fading, something is slowing, the sun is coming up but the colors are all wrong, everything feels like encroaching fog, Sampo's hand slides right through his. "I was gonna come back with my mask to finish setting the stage, but…" Gepard makes a frantic grab for Sampo's wrist, the air twists, he comes back empty-handed. "They have you. And you're the Iron Wall of Belobog. So it'll be ok."

Gepard finally manages to find his grip, snatches the front of Sampo's dark wet jacket and yanks him forward to hold onto him, and this close up, he can see it better, his colors are bleaching out, leaking outside the lines as if Sampo will become part of the background, as if he's fading into the strange fog that's been closing in on them. His fingers are already starting to feel empty again.

"Wake up."

Gepard jolts awake, uncurls his hands from where they're fisted in the blanket, scrubs the dampness off his face. Breathes. Breathes. Breathes. Today is supposed to be the day.

He throws on his civilian clothes, and he goes down to the shipyard the IPC had built. He finds a spot where he can see every person that returns to Belobog, and he waits.

And he waits and he waits and he waits.

No one he recognizes appears.