#zeker art

[zekerart]

Furry Midna Strikes again

#zeker art #furry #ケモノ #furry art #fanart #tp midna #twilight princess #legend of zelda #wolf midna

[zekers-life]

A small birthday piece for a friend

@nll-skll

#tron bonne #servbot #megaman legends #megaman #art #zeker art #zeker #null skull #anime art

[jikuere]

Big brother 🙈💕

#zekeren #ジクエレ #zekere #my art

[theartofknightjj]

Hey have you seen the latest article of 9ekunst.nl?

I did not!

Thank you for showing me that's so cool! (Even though I wish they didn't use my old thumbnail art hahahsjhdf)

For my fellow dutch speaking peeps!

#anonymous #ask knightjj #articles

[devosopmaandag]

Triest, maar zacht, maar helder en intelligent

Ik begreep het zelf niet goed, maar nog voor ik goed en wel voor het eerste schilderij van de tentoonstelling stond, raakte ik al een beetje ontroerd erdoor. In stilte ontsnapte me een 'wat mooi!'. Het was misschien wel omdat het zo vol leven zat, zoveel kleuren, texturen en vormen. Ik keek en keek en liet het met grote gretigheid binnenkomen. Pas na een hele tijd zag ik de man op de weg die al dat leven binnenloopt. Maar er was natuurlijk een andere reden die me vooraf al ontvankelijk had gemaakt. We waren naar 'Van Gogh in Auvers', de tentoonstelling over de laatste twee maanden van zijn leven*. Na een verblijf in een psychiatrische kliniek in Zuid Frankrijk vertrekt hij in mei naar Auvers sur Oise, een klein dorp boven Parijs. In twee maanden tijd zal hij daar ruim honderd werken maken, hij zal een vriend vinden in de plaatselijk arts monsieur Gachet en hij zal er sterven na een poging zichzelf om het leven te brengen met een pistool.

Op 4 mei 1890 schrijft Vincent vanuit de kliniek in Saint Remy-de Provence aan zijn broer Theo: “Ik heb getracht geduldig te zijn, tot nu toe heb ik niemand kwaad gedaan, is het juist mij als een gevaarlijk beest te doen begeleiden? [–] Wat mij betreft, mijn geduld is op, mijn beste broer, ik kan niet meer, ik heb een verandering nodig, al zou het ten kwade zijn. [–] Daarginds zal ik buiten zijn – ik ben er zeker van dat de lust om te werken me zal verslinden en me voor de hele rest ongevoelig zal maken, en van een goed humeur.”

Met die ervaring van dat eerste schilderij ging ik van werk tot werk. Dat je dwars door alles wat over hem en zijn leven bekend is en over hem is geschreven en gespeculeerd, dwars door de 'Van Gogh Mania' heen, altijd weer geraakt kunnen worden door één enkel schilderij, is toch een zeker wonder.

Ergens aan het einde van de tentoonstelling hangt een van zijn beroemdste zelfportretten naast het portret dat hij van dokter Gachet maakte. “Ik werk aan zijn portret, de kop met de witte pet, heel blond, heel helder, de handen ook met een lichte vleeskleur, een blauw kostuum een kobaltblauwe achtergrond; hij is geleund op een rode tafel, waarop een geel boek en een digitalistakje met purperen bloemen. Het is in dezelfde geest als het zelfportret dat ik heb meegenomen toen ik naar hier ben vertrokken”, schrijft Vincent op 3 juni. Dat hij dat zelfportret uit Saint Remy mee had genomen naar Auvers raakte mij zeer, alsof de zieke Vincent mee was gereisd naar het oord dat hem moest bevrijden van zijn ziekte.

Thuisgekomen lees ik in zijn brieven. Een week na het portret van Gachet schrijft Vincent erover: 'Triest, maar zacht, maar helder en intelligent, zo zou men vele portretten moeten maken.

* de tentoonstelling 'Van Gogh in Auvers' is nog te zien tot 3 september in het Van Gogh Museum in Amsterdam.

[the-greatwar]

Essex Farm Cemetery

John McCrae Canadese arts

 In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row, That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields.

John McCrae

Een van de meest aangrijpende herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog is het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields', geschreven door John McCrae, een Canadese legerdokter, na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer kwam op 2 mei 1915 om het leven toen een granaat ontplofte tijdens de tweede Duitse gasaanval. Bij afwezigheid van een kapelaan leidde McCrae zelf de uitvaartdienst voor zijn vriend. Verdriet en het trauma van de oorlog inspireerden zijn gedicht.

Op dat moment was majoor John McCrae aan het werk in een velddressingstation op de weg tussen Ieper en Boezinge. Daar hield hij zich vooral bezig met de behandeling van slachtoffers van de Duitse gasaanvallen. Kort nadat hij het gedicht had geschreven, werd hij als Chief of Medical Services overgebracht naar een Canadees veldhospitaal in Frankrijk, waar de gewonden van de veldslagen van de Somme, Vimy Ridge, Arras en Passendale werden behandeld.

McCrae legde het vel papier weg waarop hij het gedicht had geschreven. Het zou misschien nooit zijn gepubliceerd als een collega-officier de aantekeningen van McCrae niet had gevonden en ze naar een aantal Londense tijdschriften had gestuurd. Het gedicht verscheen voor het eerst in het tijdschrift Punch en raakte meteen de harten van het Britse volk.

In de zomer van 1917 kreeg John McCrae aanvallen van astma en bronchitis, vrijwel zeker als gevolg van het inademen van chloorgas tijdens de Tweede Slag om Ieper. Op 23 januari 1918 werd McCrae ziek met een longontsteking en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij stierf vijf dagen later op slechts 46 jarige leeftijd. McCrae is begraven in Wimereux, ten noorden van Boulogne (Frankrijk).

John McCrae

One of the most poignant reminders of World War I is the moving poem, ‘In Flanders Fields’, written by John McCrae, a Canadian army doctor, following the death of his close friend and compatriot Lieutenant Alexis Helmer. Helmer was killed on 2 May 1915 when a shell exploded during the second German gas attack. In the absence of a chaplain, McCrae conducted the funeral service for his friend himself. Grief and the trauma of war inspired his poem.

At the time, Major John McCrae was working in a field dressing station on the road between Ypres and Boezinge. While there, he was mainly involved in treating victims of the German gas attacks. Soon after he wrote the poem, he was transferred, as Chief of Medical Services, to a Canadian field hospital in France, where the wounded from the battles of the Somme, Vimy Ridge, Arras, and Passchendaele were treated.

McCrae discarded the sheet of paper on which he had written the poem. It might never have been published but for a fellow officer who found McCrae’s notes and sent them to a number of London magazines. The poem first appeared in the magazine Punch and immediately touched the hearts of the British people.

In the summer of 1917, John McCrae suffered attacks of asthma and bronchitis, almost certainly as a consequence of inhaling chlorine gas during the Second Battle of Ypres. On 23 January 1918, McCrae fell ill with pneumonia and was admitted to hospital. He died five days later at only 46 years of age. McCrae is buried in Wimereux, north of Boulogne (France).

Het verhaal van Joe Strudwick, de jongst gesneuvelde militair.

Joe werd geboren op woensdag 14 februari – vandaar zijn voornaam Valentine –  1900 in Falkland road, Dorking, Surrey. Hij was de tweede zoon van Jesse Strudwick, een tuinier en Louisa Fuller, wasvrouw van beroep. In totaal had hij twee stiefzussen (uit het eerste huwelijk van zijn vader), drie broers en twee zussen. Na zijn beperkte opleiding op de school van St. Paul’s in zijn buurt, ging hij werken als landbouwersknecht en bij een oom die kolenhandelaar was. Hij werd beschreven als ‘groot en goed gebouwd’. Hij meldde zich als vrijwilliger aan in Lambeth, januari 1915 toen hij dus nog maar 14 was! Het is niet duidelijk hoe hij erin slaagde om zijn echte leeftijd te verdoezelen. Na zijn opleiding vertrok hij met het 8ste bataljon van de Riflebrigade (ook genoemd the Prince Consort´s Own) naar Frankrijk op woensdag 19 mei 1915. Op het einde van die maand kreeg hij al praktijkopleiding met het regiment van de ‘North en South Staffordshires’ in de frontlinies van de Ploegsteertsector. (Zijn bataljon is toegevoegd aan de 1/5th en 1/6th North and South Staffordshire, 46 North Midland Division – 137th Brigade).  Zijn eerste opdracht voerde hij uit op 7 juni bij St. Elooi. Maar kort daarna werd hij al gewond en naar Engeland teruggestuurd om te herstellen in Sheerness, Kent. Hij  heeft door zijn verblijf in Engeland waarna hij pas op 12 augustus terugkeert, de verschrikkelijke gevechten rond Bellewaarde en het Hooge niet moeten meemaken (16/6/1915 Bellewaarde Ridge, 19/7/1915 Hooge Crater mijn, 30-31/7/1915 eerste aanval met vlammenwerper en 9/8/1915 mijnkrater terug heroverd). Op woensdag 12 augustus keerde hij terug naar de ‘Ypres salient’ waar hij zich opnieuw voegde bij wat er nog overbleef van het 8ste bataljon. Het bataljon had immers zware verliezen geleden – 19 officieren en 469 manschappen –- op 30 juli bij Hooge. Via zijn makkers in zijn peloton kwam hij gauw genoeg te weten wat het droevige lot was geweest van vele vrienden bij de aanval op Hooge. Zijn eerste taak was nu om karweien uit te voeren bij het kanaal van Ieper naar Boezinge. Daarna keerde hij terug naar de frontlinies bij Potyze op 23 augustus. Begin september was hij tijdens zijn dienst getuige van een hevig luchtgevecht boven de Britse frontlijn, waarbij het Britse vliegtuig werd neergehaald en te pletter stortte in Duits gebied. Op 6 september werd hij afgelost en naar ‘Ginger Bread Chateau’ (kasteel van de Potyze?) gebracht, waar hij door een omnibus werd opgepakt en naar Watou gevoerd om daar te rusten, te oefenen en karweien uit te voeren. Dat stemde hem tevreden omdat hij eindelijk een warm bad kon nemen en vers ondergoed aantrekken! In Poperinge kon hij ook voor even genieten van andere verstrooiing samen met vrienden. Op 6 september  wordt zijn brigade afgelost en naar “Ginger Bread Chateau” en verder naar Watou. In de War Diary van 9/9/1915 (zie afbeelding onder) staat dat er een “zorgvuldige” medische inspectie was en 35 niet fit genoeg waren voor verdere dienst, er 15 leden aan ‘nervous breakdown” en er 10 anderen waren jonger dan 18 jaar. Bijgevolg, Strudwick was niet de enige in dit bataljon die door de mazen van het net was geglipt. Op 13 september marcheerde hij naar Poperinge van waaruit hij per trein naar ‘Ypres Asylum’ (station van Ieper) werd gebracht en van daar naar hun kampement waar ze in reserve afwachtten. De volgende morgen kreeg hij karweien die de eerste twee weken zouden in beslag nemen. Daarna werd hij op 28 september naar de loopgraven gestuurd bij ‘Bellewaerde farm’ (Hooge). In deze periode werd Ieper en de omgeving van het Hooge en Bellewaarde Farm hevig gebombardeerd. De afgrijselijke taferelen die hem daar opwachtten, werden nog versterkt door een weerzinwekkende geur van ontbindende lijken. De loopgraven waren in een verschrikkelijke toestand, volledig ondergelopen en fel beschadigd na de voorgaande gevechten. In de War diary van 23/9/1915 lezen we: Bn bivouacked. Refitting and reorganising … Received to send back to Engeland men under 17 years of age. Waarschijnlijk het gevolg van het medisch onderzoek hierboven vermeld. Hier weer de vraag: Waarom bleef Strudwick? War diary 6/10/1915: bataljon wordt afgelost en “A general feeling throughout the Bn that the 14th Div. has had more than its share of this unpleasant salient. Men have lost confidence and do not show themselves at their best”. (“Een algemeen gevoel overal in het bataljon dat de 14de div. meer dan zijn aandeel van deze onaangename salient heeft gehad. De mannen hebben hun vertrouwen verloren en vertonen zich niet op hun best”.) En dan verder op 11/10/1915: een steeds groter probleem is hoe er moet omgegaan worden met mannen in de loopgraven waarvan de zenuwen het dreigen te begeven. Hierbij rijst de vraag hoe Strudwick hiermee omging? Tijdens de maand november en december verblijven ze alternerend in rustkampen of staan ter beschikking van o.a. de 6th Division voor werken aan de frontlinie in de omgeving van het Ieper-IJzer kanaal. Ondertussen blijven de artillerie van de machinegeweren aan beide zijden zeer actief. Niet alleen de frontlinies krijgen hun deel artillerievuur te verwerken maar ook het achterland. Er zijn geen belangrijke acties of aanvallen en het is een zogezegde rustige periode maar als we de slachtoffers bekijken voor de periode van 1 november tot 17 december: 2 officieren gedood en 10 gewond. Bij de manschappen vielen er 81 doden en 228 gewonden. Eind december gaat de 14th Div. op rust in Frankrijk om dan begin januari 1916 terug te keren naar de omgeving van het kanaal. Voor de periode van december tot januari 1916 zijn blijkbaar de War Diary voor het 8th Bn niet voorhanden of verloren/vernietigd. Uit het divisiedagboek kunnen we opmaken dat de divisie het gebied van La Belle Alliance, Frascati, Hill Top Farm, Noordhof farm en Belmont Farm bezetten. (Zie boven: uittreksel uit loopgravenkaart St Julien 28 N W 2 met deze gebieden omcirkeld). Uit het dagboek blijkt verder dat ze dagelijks onder Duits artillerievuur lagen. Verder zijn het rustige dagen. Als je het aantal slachtoffers bekijkt (uit de lijst met slachtoffers als bijlage bij het dagboek) blijkt dat er in de 41st Infantry Brigade, waartoe 8th Bn Rifle Brigade behoort, er tussen 1 januari en 14 januari 1916, 286 slachtoffers vallen (6 officieren en 280 manschappen) Op 14 januari 1916 is dat één officier en 16 manschappen. Strudwick is één van de doden. The Dorking Advertiser publiceerde na zijn dood het volgende op zaterdag 22 januari 1916: (vrij vertaald) Nog een soldaat uit Dorking is eervol gesneuveld voor zijn vaderland. Soldaat Valentine Joe Strudwick van het 8ste Rifle Brigade trad in dienst 12 maanden geleden, en op de dag van zijn overlijden op 14 januari had hij de leeftijd van 16 jaar  nog niet bereikt, daar hij geboren was op Valentijnsdag 1900. Zijn moeder zou hem natuurlijk nog een paar jaar liever niet in het leger gezien hebben, maar de jonge Strudwick had daar geen oren naar – een mooi voorbeeld voor ouderen die zich nog niet aangemeld hebben en misschien een verwijt! Na slechts zes weken opleiding werd hij naar Frankrijk gestuurd. Al gauw verloor hij twee kameraden die naast hem stonden – allebei op slag dood. Hij was daardoor zo geschokt en bovendien ook het slachtoffer van een gasaanval, dat hij voor drie maanden opgenomen werd in het ziekenhuis van Sheerness. Na herstel vervoegde hij zijn regiment en deze week dan kreeg zijn moeder het volgende bericht van zijn commandant, gedateerd op 15 januari: Het spijt me ten zeerste u te moeten informeren dat uw zoon gedood werd door een granaatinslag op 14 januari. Hij was op slag dood en heeft niet geleden. Zijn lichaam werd door een aantal kameraden gebracht naar een kleine begraafplaats achter de linies waar het deze morgen eervol begraven werd. Een kruis wordt gemaakt en zal spoedig op zijn graf geplaatst worden. Rifleman Strudwick werd gerespecteerd door zijn kameraden en officieren en het spijt ons ontzettend om zulk een goede soldaat te moeten verliezen. Van hun kant én de onze bied ik u onze oprechte blijken van medeleven aan. De overledene was mevrouw Strudwick’s tweede overlevende zoon en haar verdriet is des te groter daar zij hem niet meer had kunnen zien sedert hij in dienst trad. Ze heeft een tweede zoon in de Royal Field Artillery. De jonge Strudwick was een oud-leerling van St Paul’s. De oudere broer, Jesse Strudwick, regimentsnummer 121109  werd uit het leger ontslagen op 3 juli 1916 om medische reden (ziekte). Joe ontving de Victory Medal, de British War Medal en de 1915 Star Medal. Hij ligt begraven op Essex Farm Cemetery In Plot I Rij U. Op zijn grafsteen staat als epitaaf: “Niet uit onze herinneringen, noch verstoken van onze liefde.” (“Not gone from memory or from love”). Hij wordt ook herdacht op het Dorking oorlogsmonument en de namenlijst (Roll of Honour) van St. Paul’s en St. Martin’s Parish Churches.

#first world war #john mccrea #In Flanders Fields #world war 1 #Battle of Ypres #poet #war cemetery

[joostjongepier]

Wat?   Woman with Dead Child (1903) door Käthe Kollwitz, Portrait of a Boy (Willi Blab) (1908-09) door Gabriele Münter, Nude Girl wit Flower Vases (ca. 1907) en Nude Girl, Her Legs Pulled Up (ca. 1904) door Paula Modersohn-Becker, Beta, naked (ca. 1900) en Girl with Red Blouse (ca. 1907) door Ottillie Reylaender

Waar?   Tentoonstelling Making Modernism in the Royal Academy of Art, Londen

Wanneer?   10 januari 2023

In de negentiende eeuw werd de individualiteit en het innerlijk leven van het kind ‘ontdekt’. Voor modernistische vrouwelijke kunstenaars, symboliseerde het kind nieuwe en tegenstrijdige betekenissen. Vreugde, hoop en onschuld gingen gelijk op met spanning, melancholie en verlies.

Voor Kollwitz waren kindersterfte en de lasten van het moederschap voor de werkende vrouw belangrijke thema’s. Woman with Dead Child werd gemaakt voor de serie A Peasants’ War, maar is daar uiteindelijk niet in opgenomen, maar een afzonderlijk werk geworden. De kunstenares gebruikte tekeningen van haarzelf en haar zoon Peter om de compositie geleidelijk te ontwikkelen tot dit eindproduct.

Munter verzamelde kindertekeningen en gebruikte die soms als basis voor haar werk. Een prachtig werk van haar is Portrait of a Boy (Willi Blab). Het jongetje zit met zijn benen onder zich gevouwen op een stoel. Zijn grote ogen staren angstig voor zich uit. Met zijn handjes houdt hij zijn jasje vast alsof dat hem houvast kan geven in de onzekere situatie waarin hij zich bevindt. De achtergrond heeft haast dezelfde kleur als het donkergroene jasje. Die donkere kleurstelling draagt bij aan de beklemming die het werk oproept.

Modersohn-Beckers Nude Girl with Flower Vases roept bij mij associaties op met schilderijen die Paul Gauguin maakte op exotische eilanden. Ik weet niet goed waar die associatie vandaan komt. Mogelijk heeft het te maken met de vorm van het hoofd van het meisje en de kralenketting, misschien ook met de lichaamshouding.

Model voor Nude Girl, Her Legs Pulled Up is Modersohn-Becker’s stiefdochter Elsbeth. Het schilderij is gespeend van idealisering en erotisering. In plaats daarvan zien we het ongemak en de kwetsbaarheid van het naakte model. In haar dagboek vertelt de kunstenares hoe haar artistieke ambities haar terughoudendheid overwon om onwillige lokale kinderen over te halen naakt te poseren: “Toen ik [Meta Fijol] zei zich helemaal uit te kleden, antwoorde dit energieke kleine persoontje: ”Nee, dat doe ik niet” … Gisteren, nadat ik haar een Mark had gegeven, ontdooide ze helemaal. Maar ik bloosde van binnen en haatte mezelf.”

Het ongemak van Modersohn’s model valt in het niet bij dat van Beta, het model van Ottillie Reylaender. Het schonkige naakte meisje kijkt strak voor zich uit. Haar benen klemt ze tegen elkaar en met haar handen omklemt ze de armleuningen van de stoel, alsof die haar steun kunnen geven. Door de druk van de armen komen haar schouders een beetje omhoog. Alles aan dit portret straalt ongemak uit. Reylaender is de enige kunstenaar op deze tentoonstelling waar ik nog nooit van had gehoord. Het zojuist besproken Beta, naked, maar ook het eveneens tentoongestelde Girl with Red Blouse zijn echter zeker niet de minste schilderijen op deze expositie. Een naam waard om te onthouden!

#kathe kollwitz #gabriele munter #paula modersohn-becker #ottillie reylaender

[carl-janrommens]

Weekend in Valencia

De eerste week van mijn avontuur in Spanje zit erop en we hebben het afgesloten met een fantastisch weekendje. Zaterdag zijn we met een paar collega’s van the American School of Valencia van naar Peniscola geweest om een prachtig kasteel te bezoeken. Daarna zijn we een lekker hapje gaan eten met onze directeur Michael Smith in een visrestaurant en sloten we af met een kort bezoekje aan het strand. Op zondag zijn we naar het Ciudad de las Artes y Ciencias geweest om het wetenschapsmuseum te bezoeken. We hebben erg mooie dingen gezien en zijn door het wonderschone Turia Garden gefietst. Ik heb er erg van genoten en ga het zeker opnieuw bezoeken!

#valencia #internship

[slaaplekkermedicatie1]

De ins en outs van het kopen van Zopiclon: wat u moet weten

In een wereld vol stressfactoren en angsten kan een goede nachtrust als een luxe aanvoelen. Voor veel mensen die met slapeloosheid worstelen, is Zopiclon naar voren gekomen als een baken van hoop. Dit medicijn, dat gewoonlijk wordt voorgeschreven om slaapstoornissen te behandelen, biedt verlichting door slaap op te wekken en een goede nachtrust te bevorderen. Voordat u zich echter in het rijk van Zolpiclon kopen, is het van cruciaal belang om de ins en outs van het kopen van dit medicijn te begrijpen.

Zopiclon behoort tot een klasse geneesmiddelen die bekend staat als hypnotica of sedativa. Het werkt door bepaalde chemische stoffen in de hersenen te beïnvloeden, waardoor u sneller in slaap valt en langer in slaap blijft. Vanwege de doeltreffendheid ervan is Zopiclon steeds populairder geworden onder mensen die met slapeloosheid kampen. Het is echter essentieel om te erkennen dat dit medicijn niet zonder risico's en overwegingen is.

Eerst en vooral is Zopiclon een voorgeschreven medicijn. Dit betekent dat u het zonder toestemming van een arts niet zonder recept kunt kopen. Pogingen om Zopiclon zonder recept te verkrijgen zijn niet alleen illegaal, maar ook gevaarlijk. Zelfmedicatie kan leiden tot bijwerkingen, geneesmiddelinteracties en afhankelijkheidsproblemen. Als u Zopiclon overweegt als een oplossing voor uw slaapproblemen, is het daarom absoluut noodzakelijk om een gekwalificeerde zorgverlener te raadplegen.

Zodra u een recept bij de hand heeft, is de volgende stap het vinden van een gerenommeerde apotheek om Zopiclon te kopen. Hoewel het verleidelijk kan zijn om voor de goedkoopste beschikbare optie te kiezen, is het essentieel om prioriteit te geven aan veiligheid en kwaliteit. Als u een gelicentieerde apotheek met een staat van dienst op het gebied van betrouwbaarheid kiest, kunt u er zeker van zijn dat u echte Zopiclon ontvangt die voldoet aan de wettelijke normen.

Bij het kopen van Zopiclon is het ook van cruciaal belang om rekening te houden met de doserings- en gebruiksinstructies. Uw arts zal de juiste dosering voorschrijven op basis van factoren zoals uw leeftijd, medische geschiedenis en de ernst van de slapeloosheid. Het is essentieel om deze instructies zorgvuldig op te volgen om de voordelen van Zopiclon te maximaliseren en tegelijkertijd het risico op bijwerkingen te minimaliseren.

Over bijwerkingen gesproken: het is essentieel dat u zich bewust bent van de potentiële risico's die gepaard gaan met het gebruik van Zopiclon. Zoals elk medicijn kan Zopiclon bijwerkingen veroorzaken die variëren van mild tot ernstig. Vaak voorkomende bijwerkingen zijn slaperigheid, duizeligheid, droge mond en veranderingen in de smaakperceptie. Ernstigere bijwerkingen, zoals allergische reacties of abnormaal gedrag tijdens de slaap, komen minder vaak voor, maar vereisen onmiddellijke medische aandacht.

Naast de bijwerkingen is het van cruciaal belang om het risico op afhankelijkheid en terugtrekking geassocieerd met het gebruik van Zopiclon te begrijpen. Hoewel Zopiclon op de korte termijn zeer effectief kan zijn, kan langdurig gebruik bij stopzetting leiden tot tolerantie, afhankelijkheid en ontwenningsverschijnselen. Om deze risico's te beperken, raden beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg doorgaans aan om Zopiclon gedurende korte perioden te gebruiken en de medicatie geleidelijk af te bouwen wanneer deze niet langer nodig is.

Bovendien is het essentieel om naast of in plaats van Zolpiclon online bestellen benaderingen te overwegen om slapeloosheid te beheersen. Veranderingen in levensstijl, zoals het handhaven van een consistent slaapschema, het beoefenen van ontspanningstechnieken en het vermijden van stimulerende middelen vóór het slapengaan, kunnen een belangrijke rol spelen bij het verbeteren van de slaapkwaliteit. Cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid (CGT-I) is een andere effectieve niet-farmacologische behandelingsoptie die het onderzoeken waard is.

[hafffff]

"Volgende maand wordt het rustiger," zeggen we, elke maand

(Een pleidooi om rustiger aan te doen in de culturele sector)

Het gaat niet goed met mijn vrienden. Of met mij, trouwens. De afgelopen tijd komen ze er één voor één bij uit dat ze overspannen zijn en het liefst gister nog hun werk moeten afschalen of stopzetten. Ook voor mij is overspannenheid een schrikdraad waar ik telkens een schok van krijg, een paar stappen terug neem en een paar maanden later weer m’n vingers aan brand. Het overvalt ze en het overvalt mij ook. Hoe hebben we dit niet zien aankomen? Omdat we allemaal in de culturele sector werken wordt werk uitvoerig besproken, alle nieuwe opdrachten, tips, advies, roddels. En de werkdruk of -stress die we ervaren is in deze gesprekken vaak aan de orde van de dag. We hadden het dus aan kunnen zien komen, achteraf gezien. Maar stress op onze werkplekken ervoeren we als een onvermijdelijke en onveranderlijke factor waar we het maar mee moesten doen, dan dat het alarmbellen af liet gaan.

In eerste instantie denken we dan ook dat het aan onszelf ligt, zoeken we heil in het aanpassen van onze werktijden, beter structureren of simpelweg proberen accepteren dat het zo chaotisch en stressvol verloopt. Maar het ligt niet aan ons. Of tenminste - de culturele sector trekt wellicht relatief sneller mensen aan die creatief, ambitieus, dromerig en mensgericht zijn, die out of the box denken en goed gedijen in weinig structuur en informele sfeer. Wat de culturele sector ook is - een ongestructureerde, chaotische maar gedreven bedoeling, waarin je team of samenwerkingspartners of mede-makers zowel je netwerk, collega’s, concurrenten als je vangnet zijn. Als people pleaser, perfectionist of creatief brein zonder duidelijke grenzen delf je al snel het onderspit. Maar in plaats van dat we de werklast zo inrichten dat mensen die vanuit intrinsieke gedrevenheid in de sector terecht komen hun krachten en enthousiasme zo kunnen inzetten dat ze elkaar vicieus versterken, gaan deze mensen er snel aan ten onder dat veel van deze goedbedoelde energie verloren gaat in het werkproces. We bedenken ons nu pas: misschien stappen we door het type werk eerder in onze valkuilen, maar aan wie ligt dat?

Mijn vrienden en ik zijn niet de enige. We kennen allemaal verhalen van collega’s en andere bekenden uit de culturele sector die een burn-out hebben gehad, recent uitgevallen zijn of voor wie het hoogstwaarschijnlijk een kwestie van tijd is. Het is eerder regel dan uitzondering. En hoewel er steeds meer terechte algemene aandacht is voor burn-out en zeker ook specifiek in de culturele sector, staat vooral centraal hoe deze individuele uitval niet een collectief probleem wordt: hoe je het herkent en het voor kan zijn en dus kan blijven werken, of als het al te laat is hoe een herstelproces gaat, wat een arbo-arts is en wanneer je terug aan het werk kan. Om vervolgens weer aan het werk te gaan precies onder dezelfde omstandigheden waarin het mis ging.

Waar komt die drang vandaan om koste wat kost door te gaan? Er zijn meerdere factoren. Torenhoge ambities en artistieke plannen gaan samen met weinig geld en weinig tijd, waardoor je je als maker of organisatie helemaal uit de naad werkt voor 20 euro per uur (excl. btw en reiskosten) om het allemaal voor elkaar te krijgen. Omwille van artistieke plannen wordt voorgenomen rust telkens uitgesteld. Na deze deadline, die ene aanvraag, deze reeks voorstellingen, of in ieder geval even volhouden tot de vakantie. “Volgende maand wordt het rustiger”, zeggen we, elke maand. Dat is zeker niet uniek voor de culturele sector, ook de zorg en onderwijs staan onder druk, en in heel Nederland heeft überhaupt 1 op de 6 ondernemers burn-out klachten. Al helemaal in de culturele sector wordt de grind verheerlijkt: je doet het toch omdat je het leuk vindt? Omdat je geen klap verdient, moet je wel passie-gedreven zijn, en de maatschappelijk gangbare werktijden van 9 tot 17 zijn hier sowieso al diffuus. Daarnaast hebben we de maatschappelijke wind niet mee. Of zeg maar gerust tegen. Kunst en cultuur wordt stelselmatig weggezet als linkse hobby: de onzorgvuldige bezuinigingen van een ongevoelige Halbe Zijlstra en de gevolgen daarvan worden nog steeds aangehaald, en in de huidige politieke plannen van de grootste maar gelukkig niet de enige partij worden alle subsidies simpelweg doorgestreept. We moeten nog maar zien of dat gaat gebeuren, maar dat het überhaupt al een optie is dit voor te stellen en dat het zo’n grote groep mensen er niet van weerhoudt alsnog erop te stemmen (los van de andere, bizarre voorstellen in het partijprogramma), is niet in ons voordeel. Cultuur blijft een ondergeschoven kindje, en er wordt sinds jaar en dag hard gewerkt om dat tij te keren. Te hard: die blijvende bewijsdrang zorgt ervoor dat we over de kop gaan. Maar vooralsnog zullen kunst en cultuur in die ondergewaardeerde positie blijven en daar zullen we nu mee moeten werken. > deel 2

[sugardefenderprijs7]

Sugar Defender Recensies (blootgestelde voor- en nadelen 2024): Moet u op bijwerkingen letten?

Sugar Defender is een voorloper van een hele lijst complicaties die meestal door mensen worden genegeerd totdat de gevolgen uit de hand beginnen te lopen. Het is belangrijk om waakzaam te zijn over uw bloedsuikerspiegel als uw arts u diabetes heeft verklaard of als u zich in het pre-diabetische bereik bevindt. Nu meer dan 10,5% van de Amerikaanse bevolking aan diabetes lijdt, wordt aangenomen dat het aantal diabetici zal blijven toenemen als er geen effectieve maatregelen worden genomen.

Er is nu een verscheidenheid aan hypoglykemische medicijnen op de markt verkrijgbaar; ze hebben echter hun bijwerkingen. Als eerstelijns diabetesmanagement worden veranderingen in levensstijl aanbevolen, samen met een voedzaam dieet dat voldoende vitamines en mineralen bevat om tekorten aan te vullen.

Een onregelmatige bloedsuikerspiegel kan op de lange termijn complicaties veroorzaken, zoals blindheid, chronische nierziekte, een opeenhoping van plaques in de bloedvaten en uiteindelijk een hartaanval. Sugar Defender is er nu een reeks supplementen geïntroduceerd om de bloedglucose binnen een optimaal bereik te houden en u tegen verschillende gezondheidsrisico's te beschermen.

In dit artikel worden enkele van de beste supplementen opgesomd die beschikbaar zijn om de bloedsuikerspiegel onder controle te houden en u te helpen een gezond en normaal leven te leiden. Door de voor- en nadelen van elk supplement onder de aandacht te brengen, is het nu mogelijk om een supplement te kiezen dat het beste bij u past.

Hoe werkt Sugar Defender?

Deze supplementen hebben een uniek werkingsmechanisme dat slaap induceert Bioxtrim en de stofwisseling gedurende die tijd herstelt. Het werkingsmechanisme draait om de overtuiging dat slaap een grote invloed heeft op de bloedsuikerspiegel en de stofwisseling van het lichaam. Als iemand goed uitgerust is, is de kans groter dat zijn bloedsuikerspiegel niet stijgt.

Bij een regelmatig nachtelijk metabolisme is de kans groot dat de twee belangrijkste hormonen die verantwoordelijk zijn voor het op peil houden van de bloedsuikerspiegel, insuline en glucagon, regelmatig zullen werken. Door een continue afgifte van insuline blijft de bloedsuikerspiegel binnen het gewenste bereik.

Wat zijn de ingrediënten van Sugar Defender?

Een gezonde mix van planten, vitamines en mineralen is toegevoegd om deze formule effectief te maken. Het Shape Kapseln is vrij van chemicaliën, additieven, synthetische ingrediënten, GGO's en alle andere schadelijke stoffen. Enkele van de belangrijkste ingrediënten zijn:

Dosering van Sugar Defender:

De aanbevolen dosering is één maatschepje poeder gemengd in water, per dag. Voor effectieve resultaten gebruik je het voor het slapengaan, zodat je goed kunt slapen. Om het gewenste resultaat te zien, wordt een consistent gebruik van zes maanden aanbevolen.

Het wordt aanbevolen om de ingrediëntenlijst te controleren om er zeker van te zijn dat u voor geen enkel ingrediënt allergisch bent. Het Shape Kapseln is ook een beter idee om een arts te raadplegen voordat u dit product gebruikt, vooral als u een medische behandeling ondergaat voor een bestaande ziekte.

Sugar Defender-prijzen:

De prijs van dit supplement is betaalbaar en er zijn kortingen beschikbaar op bulk aankopen. Het Neo Drops is alleen te koop op de officiële website en niet verkrijgbaar in winkels, zodat u zeker weet dat u alleen authentieke producten ontvangt. De prijs pakketten omvatten:

Eindoordeel over Sugar Defender:

Om de achtervolging kort te maken: Shape Afslankpillen is een van de krachtigste formules voor diabetescontrole die het nachtelijke metabolisme op reguleert en helpt uw slaaproutine te beheren. Het maakt alleen gebruik van een krachtige mix van natuurlijke ingrediënten die geen bijwerkingen hebben. Door u te richten op het deel van de slaap dat verband houdt met het beheer van de stofwisseling en u ook helpt af te vallen.

Met een betaalbare prijs en een geld-terug-garantie van 180 dagen is deze aankoop veilig om te doen en kan hij u helpen een leven te leiden met lagere gezondheidsrisico's die verband houden met diabetes.

[zekerart]

Gonna mayyybe start posting back in this tumblr. Don't get your hopes up tho

Anyhow have that one old midna wolf painting I made a while back

#zeker art #zeker #midna #wolf midna #wolf #twilight princess #legend of zelda #ケモノ #furry

[zekers-life]

Did some secret santa stuff for a friend.

#zeker art #zeker #gundam #design #mech

[regioonlineofficial]

Eindhoven - De tijd tussen de verwijzing door de huisarts en de diagnose prostaatkanker wordt vier weken korter. En de nazorg wordt een stuk efficiënter. Het is een rechtstreeks gevolg van de focus op waardegedreven zorg van het Catharina Ziekenhuis. Prostaatkanker Wat is waardegedreven zorg nu eigenlijk? Uroloog Robert Hoekstra, de medisch leider van het multidisciplinaire team prostaatkanker, vindt het lastig om een definitie te geven. “Maar ik kan wel zeggen wat voor mij de kernpunten zijn. Als eerste is dat patiëntgericht werken, op een individu afgestemde zorg. Als tweede noem ik zorg verbeteren. En waardegedreven zorg gaat ook over efficiency en kosten.” En dat komt allemaal terug in de veranderingen die Hoekstra en zijn team doorvoeren. Eerst terug naar de basis; het woord prostaatkanker heeft bij de meeste mensen niet zo’n lading als andere veelvoorkomende vormen van kanker . “Maar in 2022 en 2023 kregen in Nederland meer dan 14.000 mannen die diagnose. prostaatkanker is de meest voorkomende vorm van kanker. Elk jaar sterven er 3.000 mannen aan, net zoveel overlijdens als aan borstkanker bijvoorbeeld. Ik denk dat die minder grote lading komt doordat de ziekte zich vaak op hoge leeftijd manifesteert, het een trage ziekte is en je er daardoor vaak wel oud mee wordt.” Evenwichtsoefening Als er geen uitzaaiingen zijn, kan je als patiënt kiezen voor een behandeling die voor genezing zorgt. De opties daarvoor zijn opereren en bestralen. Met name de eerste is een evenwichtsoefening. “Hoe meer je weghaalt van de tumor en het gebied rondom, hoe groter de kans is op een zekere mate van incontinentie en erectieproblemen. Maar hoe minder je weghaalt, hoe groter de kans is dat er een klein deel van de tumor achterblijft. Dat is een wankel evenwicht.” Het Catharina Ziekenhuis werkt op het gebied van prostaatkanker samen met het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ), het Radboudumc in Nijmegen en Máxima MC in Veldhoven in het samenwerkingsverband Prosper. Dat bestaat al zeven jaar om de meest complexe zorg beter te kunnen behandelen. “Op die manier hebben we ontzettend veel data verkregen over diagnostiek en operatieresultaten. Elke drie maanden komen we als specialisten samen en gaan we met de billen bloot. Wie heeft de beste resultaten en wat kan kunnen we van deze arts leren?” Kostbare tijd mag niet verloren gaan De operaties worden door onder meer Hoekstra uitgevoerd in het CWZ, al het andere gebeurt in het Catharina Ziekenhuis. Waardegedreven zorg behelst hier dan ook vooral het optimaliseren van processen. Hoekstra: “Bij een verwijzing door de huisarts met de verdenking prostaatkanker volgt een MRI-scan om te zien óf er en zo ja, hoe groot de tumor is en of die mogelijk kwaadaardig is. Vervolgens doen we een biopsie, het weghalen van een stukje weefsel in de prostaat.”  Het aanvragen en analyseren van een MRI-scan kost tijd. Hetzelfde geldt voor een biopt. Als je die pas inplant als de vorige stap helemaal is afgerond, dan gaat er kostbare tijd verloren. “Bij jonge patiënten met een verhoogde risicowaarde (PSA-waarde, red.) plannen we direct op maandag de MRI-scan in en woensdag het biopt. Die maandag erop is het multidisciplinair overleg en dinsdag heeft de patiënt de uitslag. Hier winnen we weken mee. En bij iemand die ouder en kwetsbaarder is, gaan we veel meer stap voor stap te werk. Waar begint hij aan, wil hij het traject met de mogelijke complicaties als incontinentie en erectieproblemen echt inzetten?”  Kritisch tegen het licht houden Patiëntgericht werken, kwalitatief de beste zorg en efficiency komen hiermee allemaal samen. Het kritisch tegen het licht houden van de kosten - allemaal nodig om de zorg toekomstbestendig te maken - komt terug in de protocollen van het terugzien van geopereerde patiënten. “Als de PSA-waarde van de patiënt na een operatie 0 is, dan is alles goed. Eigenlijk een heel makkelijke vorm van controle door bloedafname. De protocollen schrijven voor dat ze gedurende tien

jaar terugkomen, maar als de functies na één jaar goed zijn, dan gebeurt er daarna eigenlijk niet zoveel meer.” Die mannen komen dus wel vaak in het ziekenhuis voor een kort consult. Kostbare tijd. En dus is dat een jaar geleden veranderd. “Diagnostiek voor U, de organisatie voor alle eerstelijnsdiagnostiek met een vestiging in Eindhoven, prikt nu bloed. En als de PSA-waarde niet 0 is, dan slaan ze direct alarm. Zo niet, dan scheelt dat ons heel veel polibezoeken en de patiënt veel reistijd. En hebben de urologen door dit vangnet meer tijd voor de complexe zorg.”  Hoekstra ziet deze vernieuwingen als gevolg van het werken volgens de pijlers van waardegedreven zorg. “Door deze focus met een tienkoppig team - bestaande uit onder anderen twee urologen, een verpleegkundig specialist, een radioloog, een oncoloog - zijn er daadwerkelijk veranderingen. Goed voor de zorg en goed voor de patiënt.” Naast prostaatkanker zijn er nog 19 andere aandoeningen waar het Catharina Ziekenhuis met multidisciplinaire teams en de focus van waardegedreven zorg naar kijkt. Het gaat onder meer om hartfalen, diverse soorten kanker, hiv-infectie, bariatrie (behandeling zwaarlijvigheid) en geboortezorg.

[devosopmaandag]

Twee vrouwen, een publicatie en een mantel

Door twee tentoonstellingen over art brut (outsider-kunst) en een boekpresentatie* moest ik denken aan dat vermaledijdede begrip 'innerlijke noodzaak', dat op kunstacademies zo vaak gebezigd wordt. Hoe iets dat zo diep wil zijn een frase is geworden. Kunstenaar Griet Menschaert legde tien jaar oude tekeningen voor aan een filosoof, een non-binaire grafisch vormgever en een mindfood-coach. Door de eenzame corona-periode leken de tekeningen een nieuwe betekenis op te roepen. Intiem zijn ze, die tekeningen, confronterend, verleidelijk, verhalend en vervreemdend. De filosoof las zijn tekst voor, terwijl zij haar lichaam inzette als haar eigen vleesgeworden tekeningen. Wat volgde was dat wij als publiek de intimiteit tussen die vier mensen en die van het boek in werden getrokken. Het was mooi, wankel en ongemakkelijk soms, op andere momenten bijna ontoegankelijk. Ik zag een directe parallel met haar tekeningen.

De presentatie vond in de avond plaats in Museum Dr. Guislain te Gent, een voormalig 'krankzinnigengesticht'. De deuren waren open, de gebouwen amper verlicht, de gangen leeg en kaal, slechts een enkel bordje verwees naar de presentatie. We liepen er wat verloren en onzeker rond, maar juist dat gevoel voedde misschien wel mijn ontvankelijkheid voor de rest van de avond. Boven was de tentoonstelling 'Mirror, mirror – Mode & De Psyche' **, met kostuums en textiele werken van psychiatrische patiënten en mode-ontwerpers, voor even opengesteld. Ik werd overweldigd door de werken zoals mij dat zelden overkomt op een tentoonstelling voor hedendaagse kunst. Het waren vooral de geborduurde werken van patiënten die me diep raakten.

Mijn eigen borduurwerk lijkt zo gecontroleerd en helder, maar wie minstens vijf uur per dag borduurt, het laatste wat gedaan wordt voor het slapen en het eerste nog voor het ontbijt, die kan een zekere obsessiviteit niet ontkennen en als de fase aangebroken is van het invullen van de lege plekken, dat is daar maar één woord voor: horror vacui – de angst voor de leegte, of in mijn geval, de lust de leegte te vullen (hetgeen misschien wel het zelfde is). Toen het niet goed met mij ging, werd het borduren mijn troost en houvast.

Op de tentoonstelling boog ik mij lang over een zwarte mantel, die een patchwork-voering had van reeds geborduurde stoffen in petit point. De maakster, die de mantel altijd bij zich droeg, borduurde en appliqueerde daar overheen, vaak grof en grillig. Ik voelde bijna het dwingende van dat maken, zonder welke het leven misschien wel onleefbaar was voor haar. Een jas, een ding als een nest, een bed, zo basaal als brood, water en vuur, een ding als een kind dat beschermd en gevoed moet worden. Vlak voor de avond begon gaf ik Griet een opgerold borduurwerkje met 'IK VOEL DE SNELHEID VAN MIJN ZIEL'. Ze kreeg een kleine schok bij het lezen van de woorden. Innerlijke noodzaak voelde ik, bij de vrouw van de mantel en bij haar.

* 'Some Body Help', uitgave met zes tekeningen van Griet Menschaert en drie door haar met de hand uitgeschreven teksten van filosoof Leon Heuts, mindfood-coach Hadas Cnaani en non-binair ontwerper Noam Youngrak Son. https://www.grietmenschaert.be/

** Dubbeltentoonstelling in het MoMu te Antwerpen en Museum Dr. Guislain te Gent, nog te zien tot 26 februari

[joostjongepier]

Wat?   Prisoners from the Front (1866), Sharpshooter (1863), The Cotton Pickers (1876) en A visit from the Old Mistress (1876) door Winslow Homer

Waar?   Tentoonstelling Winslow Homer – Force of Nature in de National Gallery, Londen

Wanneer?   6 januari 2023

Na de Tweede wereldoorlog nam New York het stokje van Parijs over als wereldhoofdstad van de kunst. Amerikaanse kunst van na 1945 is in Europa dan ook volop te vinden. Wie bijvoorbeeld een bezoek brengt aan het Museum Ludwig in Keulen, krijgt een goed beeld van de Amerikaanse kunststromingen in de tweede helft van de twintigste eeuw. Hoe anders ligt dat met Amerikaanse kunst vóór 1945! Die is zelden te vinden in Europese musea. In maart 2019 bezocht ik de tentoonstelling Es war einmal in Amerika in het Wallraf-Richartz Museum in Keulen. Deze expositie bood een uniek overzicht van Amerikaanse kunst vanaf de koloniale tijd tot de jaren zestig van de twintigste eeuw. Alle grote namen uit de Amerikaanse kunstgeschiedenis waren hier vertegenwoordigd, inclusief Winslow Homer.

Als ik Londen bezoek in januari 2023 loopt in de National Gallery de expositie Winslow Homer – Force of nature op zijn eind. Ik heb mijn vakantieweekje zo gepland, dat ik deze, voor Europa, bijzondere tentoonstelling nog net kan bezoeken. De tentoonstelling, die tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Metropolitan Museum of Art in New York, laat mooi zien hoe het werk van Homer zich in de loop van de tijd ontwikkelde.

Winslow Homer begon als tekenaar voor onder meer Harper’s Weekly in de Amerikaanse burgeroorlog. Fotografie bestond wel al, maar het afdrukken van foto’s in kranten en tijdschriften was technisch nog problematisch. Daarom maakte men gebruik van tekenaars, wier werk werd omgezet in houtgravures, die wel konden worden afgedrukt. Naast het naken van zijn tekeningen, begon de jonge kunstenaar ook te schilderen. Een van zijn bekendste werken uit de jaren rond het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog toont een noordelijke officier tegenover een groepje zuidelijke soldaten van verschillende leeftijd. Het keurige tenue van de generaal steekt af tegen de povere kledij van de gevangen zuidelijke soldaten. Door de compositie, waarbij overwinnaar en verliezers op een rij staan, suggereert het werk niettemin een zekere gelijkwaardigheid.

Een ander fascinerend werk uit Homers beginperiode toont een soldaat van het noorden, zittend op een tak, zijn geweer richtend op een (voor ons onzichtbaar) doel. Een onheilspellend werk, omdat je als kijker weet dat er een dode gaat vallen. Het is echter de vraag of dat de zuidelijke soldaat zal zijn waarop dit geweer zich richt of de scherpschutter, die ook heel goed zelf doelwit zou kunnen zijn. Die dubbele bodem in het werk zullen we bij Homer nog vaker tegenkomen.

In het decennium na de burgeroorlog, begon Homer het dagelijks leven van Amerikanen te schilderen. De slavernij was afgeschaft, maar veel verbeterde er niet voor de Afro-Amerikaanse inwoners van het zuiden. Het leven bleef hard en door wetten en andere maatregelen werd verzekerd dat rassensegregatie bleef bestaan. Dat er na afschaffing van de slavernij maar weinig veranderde, toont ook het werk The Cotton Pickers: twee zwarte jonge vrouwen zijn katoen aan het plukken, hetzelfde werk dat ze als slaven moesten verrichten.

Een schilderij waarop deze segregatie nog pijnlijker voelbaar is, toont het bezoek van de oude meesteres aan haar voormalige slavinnen. De rijk uitgedoste blanke vrouw staat letterlijk tegenover drie, aanzienlijk armoediger uitgedoste, zwarte vrouwen waarvan er één een kind op de arm draagt. De ogen van de zwarte vrouwen tonen wantrouwen. De ontmoeting oogt allerminst als een vrolijke gebeurtenis.

#winslow homer