#επιβίωση | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 2 months

Text

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ όπου ο κήπος του Γκαίτε σχεδόν συνορεύει με το Μπούχενβαλντ: όπου το σπίτι του Κορνέιγ βρίσκεται δίπλα στη πλατεία που η Ζαν Ντ’ Αρκ γνώρισε το αποτρόπαιο τέλος της» γράφει ο Τζορτζ Στάινερ με τη σοφία του ανθρ��που που είχε προ πολλού εντρυφήσει στις πιο μύχιες όψεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, μιλώντας για τις απόλυτα αντιφατικές όψεις του. Η παιδεία και ο ανθρωπισμός διαμορφώθηκαν στο κέντρο του ευρωπαϊκού πνεύματος ακριβώς για να γνωρίσουν την πλήρη κατακρήμνιση και πάλι στο εσωτερικό του, ύστερα από το Ολοκαύτωμα αλλά και σήμερα, εξαιτίας της ισοπέδωσης που επιφέρει ο άκρατος ωφελιμισμός.

Τις μεγάλες αντιφάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, που δόξασε την παιδεία και την ποίηση, για να τις ακυρώσει με τον πιο βάρβαρο τρόπο, εξετάζει ο Τζορτζ Στάινερ στη δέκατη διάλεξη Nexus του ομώνυμου περιοδικού και ινστιτούτου που είχε δώσει το 2004 στο Άμστερνταμ και μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Δώμα με τίτλο «Η Ιδέα της Ευρώπης», σε άρτια μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζή, θέτοντας παράλληλα το καίριο ερώτημα σε τι ακριβώς συνίσταται και κατά πόσο υπάρχει ακόμα η ιδέα της Ευρώπης.

«Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη μακρές πορείες. Οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έκαναν πορεία ‒με άλλα λόγια περπάτησαν‒ από την Ελλάδα μέχρι τα σύνορα της Ινδίας και τη λιβυκή έρημο. Η “Ανάβασις” του Ξενοφώντα παραμένει κλασικό έργο της απελπισίας, της εξάντλησης και της αντοχής του πεζικάριου σε μια καταναγκαστική πορεία προς την επιβίωση», αναφέρει ο Στάινερ στην αρχή κιόλας της διάλεξής του, για να τονίσει όχι μόνο την περιπετειώδη και μακρά διάσταση του ταξιδιού του ευρωπαϊκού πνεύματος αλλά κυρίως για να θέσει τις αρχές της ταυτότητάς του, η οποία είναι ταυτόχρονα αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική.

Όσο για την πορεία της διαμόρφωσης και της αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτή δεν ενέχει μόνο τον χαρακτήρα μιας διαρκούς περιπλάνησης αλλά και την απολυτότητα και τον παραλογισμό ενός αληθινού πάθους που συνοψίζει την ολότητα του ίδιου του βίου. Πρόκειται για το πάθος της διαρκούς αναζήτησης που δεν εγκαταλείπει τον στοχαστή ποτέ.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Στάινερ, όπως αντίστοιχα και ο Χέρμαν Μπροχ, ένας λογοτέχνης που είδε σε βάθος τις αρχές και τη μακρά πορεία της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και την αντίστοιχα συντριπτική της πτώση, ήταν ένας μελετητής που ως γνήσιος ρομαντικός δεν έπαψε να αναζητά το απόλυτο, επιμένοντας πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να αναπληρώσει ταυτόχρονα όλες τις αρχές του στην ολότητά τους, αν θέλει ακόμα να ελπίζει. Η αντίστοιχα απόλυτη άρνηση που εξέφραζε το «υπάρχει αφθονία ελπίδας, αλλά όχι για εμάς» του αγαπημένου του Φραντς Κάφκα, όπως και κορυφαίων άλλων λογοτεχνών, απασχολούσε τον Τζορτζ Στάινερ μέχρι τέλος.

Αλλά, πάλι, δεν ήταν ο Φλομπέρ εκείνος που έκανε την κεντρική του ηρωίδα, τη μαντάμ Μποβαρί, να καταρρεύσει όταν συνειδητοποίησε την απουσία κάθε αξίας, και τελικά να αυτοκτονήσει όταν βίωσε το κενό που υπήρχε στην άδεια από νόημα πορεία της ζωής της;

Το ότι η απελπισία, όπως και η μοναξιά, είναι καίριο χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων είναι κάτι που τονίζει ο Στάινερ επανειλημμένα σε μνημειώδη δοκίμιά του, όπως τα «Αρχεία της Εδέμ» (από τα «Αξόδευτα Πάθη», μτφρ. Κατερίνα Σχινά, Νεφέλη), αν και το ότι όλοι οι σπουδαίοι στοχαστές αποσύρονταν στη μοναξιά τους (ο Μοντένι στον πύργο του, ο Κίργκεγκορ στο δωμάτιό του, ο Νίτσε στις περιπλανήσεις του) δεν σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκη την κοινωνική βάση ενός κοινού οράματος για να διαπρέψουν.

Αυτό είναι εν τέλει για τον Στάινερ συνώνυμο με την κοινή μοίρα που συναντά κανείς στις αρχές του αρχαιοελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, γι’ αυτό και οι θαμώνες της αρχαίας αγοράς τελικά μετεξελίχθηκαν στους θαμώνες των σύγχρονων καφενείων. Η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι το απόγειο της σύγχρονης διυποκειμενικότητας, της αλήθειας της πόλης, μια θέση την οποία κάλλιστα θα ασπαζόταν ένας άλλος καίριος μελετητής του σύγχρονου ευρωπαϊκού πνεύματος και λάτρης των καφενείων, ο Κλαούντιο Μάγκρις.

Είναι, μάλιστα, ο τελευταίος που θα συμφωνούσε, επίσης, με τον Στάινερ στο ότι είναι δύσκολο να ξανασκεφτεί κανείς το ευρωπαϊκό πνεύμα μετά το Ολοκαύτωμα, κάτι που επεσήμαναν με καίριο τρόπο τόσο οι εκπρόσωποι της Σχολή της Φρανκφούρτης όσο και ο ποιητής Πάουλ Τσέλαν. Πολύ εύστοχα ο Στάινερ υπενθυμίζει ότι, μη μπορώντας να αντέξει το βάρος αυτού του ερωτήματος, ο Τσέλαν προβαίνει τελικά στο απονενοημένο διάβημα, επιλέγοντας ωστόσο ένα συγκεκριμένο σημείο του Σηκουάνα, που δοξάστηκε στη σπουδαία μπαλάντα του Απολινέρ, για να αυτοκτονήσει, ξέροντας ότι το τελετουργικό είναι η απόλυτα δοξαστική πράξη που δίνει νόημα ακόμα και στον ίδιο τον θάνατο.

Είναι αυτή η μεταφορική δύναμη εν τέλει που απαντά στο καίριο ερώτημα το οποίο θέτει εκ νέου ο Στάινερ στη διάλεξή του για την Ευρώπη, λίγα χρόνια πριν από τον δικό του θάνατο: «Ποιο είναι το νόημα; Τι να προσθέσει οποιοσδήποτε από εμάς στα μεγαλεία του ευρωπαϊκού παρελθόντος;”».

Επομένως, στο ερώτημα κατά πόσο επήλθε το τέλος του ευρωπαϊκού πνεύματος ο Στάινερ απαντά όχι ανατρέχοντας σε ιστορικά δεδομένα, αφού αυτά είναι περασμένα και νεκρά, αλλά θέτοντας εκ νέου τα αξιώματα που έχει αναδείξει η ίδια η Ευρώπη και οφείλει να οριοθετήσει ξανά στο σωστό τους εύρος: ορίζοντας το καφενείο σε ανθρώπινη κλίμακα, αναδεικνύοντας τις πόλεις ως σημεία αναφοράς κάθε περιπλανώμενου που αναζητά το παρελθόν και την παράδοσή τους, δίνοντας όνομα σε κτίρια και πλατείες, εξελίσσοντας την αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική παράδοση και σκέψη και, τέλος, εκφράζοντας την αγωνία για την κοινή της μοίρα, έστω και ως αναπόφευκτο τέλος που ο Χέγκελ διέγνωσε ως δειλινό που έριχνε τη σκιά του στην ιδέα και στην ουσία της Ευρώπης ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού.

Όλα αυτά συνιστούν το μυστικό που μοιραζόμαστε όλοι από κοινού, ένα θεμελιώδες αξιακό πλαίσιο αναφοράς που έχει ως κεντρικό περιεχόμενο την κοινή παιδεία και όχι τη στείρα απόκτηση γνώσεων. Η κοινή παιδεία ως κατάκτηση δεν εκλαμβάνεται από τον Στάινερ με την έννοια ενός εκπαιδευτικού μοντέλου στο οποίο καλούμαστε να προστρέξουμε όλοι αλλά ως μια μορφή ιερής μανίας, πέρα από κάθε σκοπό και χρησιμοθηρία, σαν αυτή την πλατωνική μανία που καταλαμβάνει τον ακάματο κυνηγό της γνώσης που ήταν και ο ίδιος.

Επομένως, στο ερώτημα του πώς επαναδιαπραγματευόμαστε την ουσία και το όραμα της Ευρώπης λίγο πριν από το σκότος μιας αυτοκτονικής απανθρωποποίησης η απάντηση είναι ορίζοντας ξανά τις κεντρικές της αξίες και να ξαναβλέποντας την αλήθεια της αρχαιοελληνικής της θεωρίας, δηλαδή τη μη χρησιμοθηρική της σκέψη υπό το φως άπειρων δυνατοτήτων. Αρκεί να δούμε την «ελληνική αντίληψη ως σύνολο και ιδιαίτερα αυτήν τη σοφόκλεια αντίληψη –τον μεγάλο μονόλογο προς τον ήλιο στον “Αίαντα”– που συνδέει στενά το φως με τη ζωή», έγραφε ο Στάινερ χαρακτηριστικά στις «Αντιγόνες» (μτφρ. Πάρις Μπουρλάκις, Καλέντης), για να αντιληφθούμε πως η γνώση δεν είναι κάτι πέρα από τη ζωή αλλά ταυτίζεται μαζί της.

Το να είσαι ζωντανός δεν είναι μονοδιάστατο αλλά «σημαίνει να βλέπεις το φως του ήλιου και να σε βλέπει κι αυτό». Και αυτοί που μιλούν στοχαστικά για τον θάνατο, ακόμα και της ίδιας της Ευρώπης, όπως ο Στάινερ, είναι αυτοί τελικά που βλέπουν πιο έντονα και πιο δυνατά το φως, το οποίο ευτυχώς δεν έχει πάψει να αχνοφέγγει στο βάθος της σκέψης μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Η ιδέα της Ευρώπης #Τζωρτζ Στάινερ #book review

4 notes · View notes

gemsofgreece · 3 days

Note

https://www.ethnos.gr/culture/article/316484/toyrkiatomoyseioistoriasthsagiassofiasanoixetispylestoy

Μου κάνει εντύπωση που άνοιξαν "Βυζαντινο" μουσείο στην Τουρκία και κατά πόσο όμως είναι η κύρια ανησυχία..

Πόσο αναφέρονται στο Βυζάντιο μέχρι να αναφέρουν την Οθωμανική αυτοκρατορία..

Κι εγώ ξαφνιάστηκα που έφτιαξαν τέτοιο μουσείο. Αλλά αν ακολουθεί την τακτική των αρχαιολογικών χώρων και γενικά της ιστοριογραφικής προσέγγισης στην Τουρκία, τότε λογικά το μουσείο θα τα λέει κάπως έτσι:

Την χτίσανε οι Βυζαντινοί (αποφυγή αναφοράς εθνικοτήτων) >>>>> το Βυζάντιο είχε όλην την ώρα ταραχές Εικονομαχίες κλπ κλπ >>>>> εμείς πήραμε την Πόλη >>>>> φυλάμε και φροντίζουμε την εκκλησία και διασφαλίζουμε την επιβίωση της κάνοντας την τέμενος >>>>>> ευτυχώς που πήραμε την Πόλη και φροντίζουμε το τέμενος γιατί αν είχε μείνει ως εκκλησία στους «Βυζαντινούς» θα είχε καταστραφεί αιώνες τώρα.

Μην πείτε ότι προτρέχω, από τα λίγα που αναφέρονται στην εφημερίδα, είδα ότι γίνεται μεγάλη αναφορά στην Εικονομαχία και αμέσως μετά ότι το τμήμα που αφορά τον Οθωμανικό έλεγχο κάνει λεπτομερή ανάλυση για όλους τους σουλτάνους που συντήρησαν την εκκλησία. Ευτυχώς πάντως αναφέρει τους Έλληνες αρχιτέκτονες και τους αυτοκράτορες, αλλά αν δεν πάμε εμείς εκεί δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς λέει για αυτούς. Και δυστυχώς έτσι που φέρονται οι Τούρκοι απέναντι στην ελληνική ιστορία, δεν έχω μεγάλες προσδοκίες.

#Greek news #Hagia Sophia #Byzantine empire #eastern Roman Empire #Greek post #γρεεκ ποστ #ελληνικό ποστ #anon #mail #Greco Turkish relations

2 notes · View notes

sweetbutphychx · 24 days

Text

Υπαρξιακή ψυχολογία σελίδα 29

Ο Νίτσε χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως τον οργανισμό που θεωρεί ορισμένες αξίες- το κύρος, την δύναμη,στην τρυφερότητα, την αγάπη- πιο σημαντικές από την ηδονή, ακόμα και από την ίδια την επιβίωση.

#αγαπη #αληθινη αγαπη #ψυχολογος #ψυχη #ψυχολογια #ψυχολογία #ψυχή #γκρικ κουοτς #γκρικ τεξτ #ελληνικά #ελληνικο ταμπλρ

5 notes · View notes

skepsh-rypansh · 1 year

Text

Και αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα•

Και αφού δεν μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σε χαζεύω, κάνω μισή ζωή.

Απ' αυτό το άθλιο είδος της ζωής που νόημα δεν έχει, που μοιάζει με επιβίωση.

Και σκέφτομαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου -τα μάτια σου, την ρυτίδα πάνω από την μύτη σου -τα μάτια σου.

Τα μάτια σου.

Και τι δεν θα 'δινα για να κοιτάξω μέσα τους έστω για μια στιγμή.

Και θυμάμαι όταν μου είπες πως σου 'ναι δύσκολη η οπτική επαφή... κι εγώ απάντησα "καταλαβαίνω".

Κι όμως.

Τώρα το μόνο που βλέπω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, είναι τα δικά σου.

Και θα έδινα κάθε δευτερόλεπτο της -μισής- μου -πλέον- ζωής, για να μπορ��σω να δω τα μάτια σου χωρίς να χρειαστεί να κλείσω τα δικά μου.

Κι αφού δεν μπορώ να τα κοιτάξω•

Κι αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα, σου έγραψα κάτι παρόμοιο, που ίσως κάποτε διαβάσεις.

Και η μόνη σκέψη που μου τρώει το μυαλό καθώς το γραφώ, είναι πόσο τυχερό θα 'ναι το κείμενο αυτό αν κάποια μέρα φτάσει σε 'σένα, γιατί θα αντικρίσει τα μάτια σου.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί οι καταιγίδες παίρνουν ονόματα ανθρώπων.

Υ.Γ. Κάτι δικό μου.

10 notes · View notes

skepseis-apth-salonikh · 1 year

Text

Ίσως άμα κάτσεις να κοιτάξεις γύρω σου

Θα δεις ότι έχουμε παραπάνω ομοιότητες παρά

διαφορές

Όλοι ψάχνουμε την επιβίωση

Τη ζεστασιά και την ελπίδα

Όποτε αντί να κοιτάς από την άλλη

Χαμογέλα, πες μια κουβέντα χωρίς νόημα

Γιατί δεν ξέρεις ο καθένας τι νόημα θα βρει σε αυτήν

8 notes · View notes

h-xwra-twn-grammatwn · 1 year

Text

Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε... Τι κ' αν διαρκώς μας υπενθύμιζαν τους κινδύνους. Όταν ο καρπός ωριμάσει οφείλει να κοπεί απ το δένδρο Και όταν αποκόβεται απ το δένδρο, γίνεται υποχείριο όλων όσων θέλουν να τον γευτούν... Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε και πλέον πασχίζουμε να επιστρέψουμε πίσω... Μα το δένδρο που κάποτε μας στέγαζε δεν έχει για εμάς άλλο χώρο... Και το πλήθος στην αγορά πεινούσε τόσο που δεν άργησε να μας καταπιεί Μέσα στο χάος του κόσμου λοιπόν, σε αυτό το χάος που πλέον κατηγορούμε για τη χαμένη αθωότητα Για αυτά τα χαραμισμένα παιδικά χρόνια, που μόνο για παιδιά δεν ήταν Και οι καρποί ενωμένοι από αυτή τη κοινή τους ρίζα Που σα κατάρα τους άφηνε να νιώθουν το ένα το άλλο Μαζί πονούσαν και μεγάλωναν, καθώς το δέντρο ψήλωνε και το κύκλο του έκανε Και έτσι απότομα χάμω πέσαν γιατί κανείς δε πρόλαβε να τα πιάσει Αυτή ήταν η ελπίδα τους για επιβίωση(?) Μάλλον ξέρεις πως τελειώνει αυτό ή μάλλον ξέρεις αλλά για άλλο τέλος γράφεις Δε ξέρω αν ο χρόνος γιατρεύει τελικά Αλλά σίγουρα τα δέντρα θα χουν άλλη οπτική για αυτόν και τα καρπά τους Βιαστήκαμε όμως να μεγαλώσουμε και μεις μαζί με αυτά Κανείς δε κέρδισε το χρόνο,μόνο εμάς ξεγελάσαμε Και όμως χάσαμε,πόσα χάσαμε..(?) Αναμνήσεις που στο κορμό χαράχτηκαν και εμπειρίες που στο σπόρο θάφτηκαν, με αυτές καρδάμωσε Ήταν όλα όσα είχε και δεν είχε για να επιβιώσει Για ποια βροχή μιλάς? ή ψιχάλες μάζευε ή με χαλάζι πάλευε Και σαν έκλαιγε κάτω απ'τή φυλλωσιά Εκείνο ανυπομονούσε για τη νέα μέρα, με λιακάδα και καφάσια στην αγορά Ο κύκλος γινόταν ξανά και ξανά Μα κανείς πότε δεν έμαθε Όσο και αν τα γέρικα φύλλα πάσχιζαν να μάθουν στους φρέσκους καρπούς διδάγματα Τόσο εκείνα αδιαφορούσαν μέχρι να πέσουν τα κιτρινιάρικια Έτσι χαβαλέ με τα πρασινωπά να κάνουν θέλαν, που δε θα ξέραν Σάπισμα, ξερά και του χιονιά καψίματα Αφού βιαστήκαμε να...

#antikoinwnikos #dark soul #h-xwra-twn-grammatwn #η-χώρα-των-γραμμάτων #η-χωρα-των-γραμματων

11 notes · View notes

psychotiko-epeisodio · 1 year

Text

Προσδοκίες.

Είχα προσδοκίες από εσένα.Αλλες τις επινόησα δεν αντιλέγω,μα αρκετές από αυτές μου τις χάρισες απλόχερα εσύ.Οταν με αγκαλιαζες,όταν με φιλουσες,ειδικά όταν έβλεπες την αδυναμία που σου είχα παρόλα αυτά συνεχίσες να έρχεσαι να με βρεις.

Οι προσδοκίες αυτές με γειωσαν.Με ρίξαν στον πάτο ενός πηγαδιού,που αδυνατω να δω τον ουρανό.Ερχοσουν καμιά φορά,με χαιρετούσες μου έδινες κουράγιο και έφευγες ξανά,μην δείχνοντας μου την έξοδο.

Και εγώ περίμενα εκεί,και περίμενα.Να έρθεις ξανά να πάρω λίγη δύναμη γιατί πίστευα σε εσένα και στις φορές που ήσουν εκεί λέγοντας μου πως νοιάζεσαι,πως με αγαπάς,πως θα με στηρίξεις.

Αργότερα συνειδητοποίησα πως ήμουν όμηρος σου.Δεν ερχόσουν να με δεις,ερχόσουν να επιβεβαιωθείς πως είμαι ακόμη εκεί και πως δεν έχω βρει την έξοδο.

Ένιωσα τρομερά αφελής όταν το κατάλαβα.Θυμωσα απίστευτα μαζί σου.Μα αυτός ο θυμός μετατραπεί σε έντονη ανάγκη για επιβίωση και έτσι βρήκα τον τρόπο.

Βγήκα τελικά από εκείνο το πηγάδι.Προσπαθησες με διάφορους τρόπους να με πείσεις πως θα είμαι καλύτερα εκεί και πως το έκανες από αγάπη,για να με προστατέψεις.

Μα έλα που,τόσο καιρό που με άφησες μόνη μου εκεί κάτω τα βρήκα αρκετά με τον εαυτό μου και πλέον,μάντεψε τι..Δεν σε χρειάζομαι.

#greek quotes #greek texts #greek posts #aesthetic #γρεεκ ποστς #greek tumblr #γρεεκ τεξτ #γρεεκ ταμπλρ #greek rap #greek rp

8 notes · View notes

fromgreecetoanarchy · 1 year

Text

youtube

(Βίντεο) "Τι έχω κάνει;" Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που πήγε να δώσει τρόφιμα στην Κατάληψη στην Πρυτανεία

Η ξεφτίλα της αστυνομίας συνεχίζεται: Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που προσπάθησε να προσεγγίσει την Κατάληψη στην Πρυτανεία για να δώσει τρόφιμα στους αποκλεισμένους καταληψίες από τη Δευτέρα 13 Μάρτη. Καθώς τον σέρνουν τραβώντας από τα ρούχα και ξεγυμνώνοντας τον ο άνθρωπος τους ρωτάει άναυδος, "τι έχω κάνει;".

Το βίντεο τραβήχτηκε στις 5 το απόγευμα σήμερα Σάββατο 18 Μάρτη.

Ούτε σε πόλεμο δεν απαγορεύεται η χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας, κι όμως στις ανελεύθερες και δυστοπικές μέρες που ζούμε, οι μπάτσοι, τα "παιδιά του λαού" για κάποιους, ακολουθώντας πιστά τις εντολές της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. υπό τον νέο αρχηγό της, Λάζαρο Μαυρόπουλο, που ορίστηκε σήμερα και του Θεοδωρικάκου απαγορεύουν την παράδοση τροφίμων και νερού στις/στους καταληψίες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια, που βρίσκονται για 6η συνεχόμενη μέρα χωρίς τρόφιμα. Ήδη εδώ και 6 ημέρες οποιαδήποτε προσπάθεια έγινε από αλληλέγγυες να παραδώσουν νερό ή τρόφιμα στην κατάληψη κατέληξε σε προσαγωγές.

Η Κατάληψη της Πρυτανείας πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023 από φοιτητές και φοιτήτριες για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση με τα εξής αιτήματα που θα διαβάσετε στο κείμενο που δημοσιοποιήθηκε την ημέρα της κατάληψης της Πρυτανείας:

"Κόντρα στο κλίμα ηττοπάθειας και ατομικισμού, αποφασίσαμε συλλογικά και με όρους αυτοοργάνωσης να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Η κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ανέδειξε για μία ακόμα φορά το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε δημόσιου, ακόμα και του βασικού αγαθού για την επιβίωση του ανθρώπου, το νερό. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστριες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα την Ευρώπης, οι δολοφονημένοι Ρομά Νίκος Σαμπάνης και Κώστας Φραγκούλης που ζητάνε δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι από το σάπιο δικαστικό σύστημα που αφήνει ελεύθερους (παιδο)βιαστές, συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, και νομιμοποιεί την έξωση 700.000 ανθρώπων από την πρώτη κατοικία τους, αλλά από τον κόσμο του αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα και την πολιτική του.

Επιλέγουμε να αντισταθούμε μαχητικά, φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες μαζί, απορρίπτοντας την συντεχνιακή αντίληψη και τα στερεότυπα που μας διαχωρίζουν. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η εξίσωση των πτυχίων στο δημόσιο τομέα, κολλεγίων και ΑΕΙ, με το άρθρο 7 του ΠΔ85 είναι άλλο ένα κομμάτι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των δυο υποκειμένων. Μέσω της κίνησής μας αποσκοπούμε την σύνδεση φοιτητικού και σπουδαστικού υποκειμένου για έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολών και των κεντρικών θεάτρων άνοιξαν τον δρόμο για ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, που έχει ήδη κερδίσει ηθικά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να αγωνιστεί.

Αυτή την στιγμή που το κράτος απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις της κοινωνικής βάσης, εμφανίζεται η ευκαιρία να συλλογικοποιήσουμε την οργή και τις ανάγκες μας, δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα στην καρδιά της μητρόπολης. Ως φοιτήτριες/τες σπουδάστριες/ες καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του ΕΚΠΑ διεκδικώντας την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα. Ακριβώς γιατί το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους αγώνες για ελευθερία, ισότητα, και αξιοπρέπεια, και δεν σταματά να νοηματοδοτεί τα επίδικα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του νόμου 4777 και του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, που φέρνουν τους ταξικούς φραγμούς και την καταστολή στις σχολές μας. Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του σπουδαστικού κινήματος για το ΠΔ85 και τις φοιτητικές παροχές σε όλες τις καλλιτεχνικές σχολές οι οποίες εποπτεύονται από το ΥΠΠΟΑ. Απαιτούμε την άμεση παραίτηση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, την παραίτηση της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ και την αποχώρηση από το πολιτικό γίγνεσθαι όλων αυτών που, είτε με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, είτε με τις θέσεις που πήρανε, οδήγησαν στον κατακερματισμό και την ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου και τρένων.

Καλούμε το φοιτητικό/σπουδαστικό σώμα και αλληλέγγυο κόσμο, μέσω της οριζόντιας ανοιχτής συνέλευσης της κατειλημμένης πρυτανείας, να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ακηδεμόνευτου κινήματος με βασικές αρχές μας την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη, για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Κίνηση Φοιτητών/τριων Σπουδαστριών/ων για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση"

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που υλοποιήθηκε το σχέδιο λιμοκτονίας και απαγόρευσης της αλληλεγγύης σε κατάληψη ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτη του 2015 ξανά στην Πρυτανεία σε αλληλεγγύη τότε της απεργίας πείνας πολλών πολιτικών κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές.

#αθήνα #ελλάδα #προπύλαια #κατάληψη #πρυτανεία #προσαγωγή #αστυνομία #μπάτσοι #ΝΔ #νέα δημοκρατία #θεοδωρικάκος #μητσοτάκης #καταστολή #αστυνομική βία #Youtube

5 notes · View notes