#καλά στέφανα!

[selenedistress]

Am I doing this right?

#lgbtqia #lgbtq #lgbt #lgbtq news #lgbt news #lgbtq rights #lgbt rights #lgbtqia rights #gay rights #gay #lgbt greece #greece #ελλαδα #ελλάδα #λοατκι+ #λοατκι+ νεα #γκέι #καλά στέφανα!

[alatismeni-theitsa]

Άλλαξαν πολλά, μαζί τους άλλαξα κι εγώ Θα πω πως είναι για καλό Όλου του κόσμου τα όμορφα κατάλαβα πως δεν έχουν αξία Άμα δεν είμαι σε θέση να τα εκτιμώ Εκείνη με θυμάται όποτ' ανεβαίνει κομμάτι Και με ρωτάει για ποιά γράφω στα κομμάτια μου Τί να το κάνω που 'μαθε να 'κούει ραπ Αφού ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει τα μάτια μου Δε με συμπάθησαν ποτέ όσοι φορούσαν στολή Γιατί ο νους τους πάει ως εκεί που πάει το λουρί Και δε μιλάω για σεξουαλικά παιχνίδια προφανώς Αν υπάρχει συναίνεση η ηδονή δεν είναι ντροπή Μαλάκα ομοφοβικέ Μαλάκα ρατσιστή Είμαστε χοντροί που δε τους ψήνει η διατροφή Κοίτα να δώσεις αγάπη στο παιδί σου ρε μαλάκα Άσε ποιος την έχει μεγάλη και ποιος την έχει μικρή Ποτέ δεν ήσουνα για 'μένα όσα λέν' οι αριθμοί Αυτή η εποχή μου επιτρέπει να νιώθω μ' ένα κουμπί Αν η αξία σου χωράει μέσα σε μια πιστωτική Τότε δεν είσαι για πολλά-πολλά, ούτε 'γω για πολύ Δε θα με δεις αγχωμένο όταν μιλάμε για ραπ Ξέρω καλά τη θέση μου μέσα σ' αυτή τη σκηνή Όσοι αγάπαν' την κουλτούρα με λέν' δικό τους παιδί Ένα από τα πιστόλια που 'βγαλε στο ραπ η Αττική Από την περιέργειά σου για την πρώτη φορά Στα δάκρυα της μάνας σου και τη λίστα του ΟΚΑΝΑ Τώρα κουμάντο στο μυαλό σου μόνο εσύ γιατί έτσι πρέπει Θάνατος στην αράχνη και μες τον ιστό της γλέντι Οι φίλες μας είναι περίεργα κορίτσια Δεν ψάχνουνε αγόρια πλούσια, μα γνήσια Μπορείς να καλύψεις τις ατέλειες μα η προσωπικότητα δε σώζεται με του instagram τα φίλτρα Αν θες να μάθεις πως παλεύοντ' οι Δευτέρες Ρώτα κάτι αυτόνομες κι αλύγιστες μητέρες Κάνε κοριτσάρα μου τα κόλπα σου να δούνε πως ανθίζουν τα μπουμπούκια χωρίς στέφανα και βέρες Θα πολεμούσα με χαρά για κάποιους λόγους Να καθαρίσει ο πλανήτης απ' τους λεκέδες Αφού στην Ταϊλάνδη εκπορνεύουνε παιδιά Και στη Μέση Ανατολή πετροβολάνε τις γυναίκες Οι ράπερς άρχισαν να γράφουν μαλακίες μπρο Κι εγώ έχω αρχίσει να μην την παλεύω Μούφα οι ηθοποιοί και μούφα το σενάριο Τσάμπα περιμένεις, δε θα παίξουμε στο έργο Μη με ρωτάς με ποιους γυρνάω τη νύχτα Αν σοβαρεύτηκα ή ακόμα αλητεύω Θα μείνω βράχος κάτω από το βράχο της Ακρόπολης Θα σκάω, θα σου φτύνω τα κουπλέ μου και θα φεύγω

[ρεφραίν] Λένεεεεε Βάλε συναίσθημα Έχουμ' ανάγκη να πάρουμ' αυτό το ερέθισμα Καίνεεεεε Σα τα Ηφαίστεια Περνάνε πάνω απ'το χρόνο, λιώνουν θεσπέσια Φεύγουν Κι απομακρύνονται Έχουν πονέσει από ανθρώπους γι'αυτό κι αμύνονται Τρέχουν Για να προλάβουνε Μπας και μπορέσουν τον κόσμο να καταλάβουνε

Ψάχνουμε μια θέση μέσα στο σύνολο μιας μπερδεμένης κοινωνίας Έχουμε χαθεί κάπου μεσ' το ίντερνετ μ' ένα σύνδρομο μαλακίας Κάπου στα ντουλάπια σου κάτι έγγραφα, 2 σφαίρες και οφειλές Για το ρεύμα σου διακανονισμό με συμβόλαιο διετές Η κανονικότητα τούς έχει κάνει εμάς να μοιάζουμε με θηρία Έχουμε να δώσουμε τόσο συναίσθημα χωρίς να ψάχνουμε μεγαλεία Και τους βλέπουμε σε συνεντεύξεις να μας λένε πόσα 'κονομάν' Έχω πεινάσει πολύ πιο παλιά και τα χνώτα μου ακόμα απ' την πείνα βρωμάν' Ξέρω ποιοι χαρήκανε που χαθήκαμε που δε χάσανε τη δουλειά τους Αν το νιώθουν όσο το νιώθουμε, η σκηνή είναι όλη δικιά τους Βγάζουμ' ένα δίσκο που κοστίζει πιο πολύ κι απ' τα χρυσάφια που κρεμάν' όλοι μαζί απ' τα λαιμά τους Γιατί στηρίζει τα παιδιά στα δύσκολά τους Γιατί μας είπανε μας θέλουνε κοντά τους Ξέρω να μοιράζομαι, κάνω πάσα Mi casa es su casa Η Αθήνα μάς μοιάζει λαβύρινθος όταν χαζεύουμε από την ταράτσα Κοίτα πόσο μοιάζουμε, una ratsa Μα με κρίνεις από τη φάτσα Έχουμε άλλη αντίληψη κι άλλο μυαλό, γι' αυτό μη μου στερείς την ανάσα Οι πρώτοι που θα πέσουν να σε φάνε Είναι πιθανότατα κι οι πιο ανασφαλείς Θέλουνε να νιώσουνε κι αυτοί ότι μετράνε Λόγω έλειψης αποδοχής απ' τους γονείς Θα 'τανε πιο εύκολο άμα κατανοούσαμε καλύτερα κι άμα δουλεύαμε τον εαυτό μας Αλλά πονάει το ρημάδι το συναίσθημα, κι έτσι αγκαλιάζουμε το μίζερο εαυτό μας Άμα με ρωτήσουν άμα το ζω όσο θέλω κι όσο μπορώ Παίζω, γράφω, τρώω, καπνίζω, βγαίνω στο Black Spot κι ηχογραφώ Σίγουρα θα 'ρθουν καλύτερες μέρες και καλύτερες εποχές Μ' αν δεν έρχονται θα τις φέρουμε με κουβάλημα, σηκωτές!

[ρεφραίν]

#rap #hip hop #greek music #greek hip hop #greek post #ελληνικα #λογος τιμης #logos timis #Youtube

[justforbooks]

Μέσα στην έκθεση του Μουσείου Μπενάκη με τίτλο «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου», η φωτογράφος Κατερίνα Καλούδη αποτυπώνει την απώλεια με έναν αποχαιρετισμό που απευθύνει προς τους γονείς της μέσα από τα αντικείμενα που τους συντρόφευσαν στη διάρκεια της ζωής τους. Τα φωτογράφισε προσεκτικά, κάνοντας μια καταγραφή της απουσίας-παρουσίας και επιχειρώντας να βρει τον δρόμο της απελευθέρωσής της και της συνέχειας.

Η Κατερίνα Καλούδη μέσα από τη φωτογραφική της δουλειά περιγράφει τα στάδια του πένθους.

«Η μητέρα μου πέθανε ξαφνικά», γράφει. «Δεν μπόρεσα να την αποχαιρετήσω. Η αναχώρησή της ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα από όσα έχω ζήσει. Αφύπνισε μέσα μου συγκινήσεις που δύσκολα μπορώ να συλλάβω και να εκφράσω με λόγια».

Το πατρικό σπίτι της Κατερίνας Καλούδη έμεινε όπως όλα τα πατρικά, ασάλευτο, απείραχτο, όπως το ήξερε για μισό αιώνα. Με τα έπιπλα και τις μυρωδιές και την οικειότητα μέσα στην οποία μεγάλωσε. Ελάχιστοι από όσους απομακρύνονται από το πατρικό δεν κουβαλούν μαζί τους αυτήν τη μυρωδιά.

Όσοι έχουν χάσει γονείς γνωρίζουν καλά αυτό το πρώτο στάδιο του αποχωρισμού, που ξεκινά με μια άρνηση. Να μην ακουμπήσεις τίποτα από τα πράγματα των γονιών, η κάθε αλλαγή, κάθε ξεκαθάρισμα φαντάζει ιερόσυλο.

«Έπρεπε να προχωρήσω σε μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής, να εκτελέσω το πιο βαρύ ψυχολογικό έργο που μπορεί κανείς να φανταστεί, με τις πιο περίπλοκες, αντιφατικές επιπτώσεις, να το αδειάσω» γράφει η Κ. Καλούδη.

Το «αδειάζω» είναι ένα ρήμα άγριο, μη συμφιλιωτικό, γεννάει εικόνες δύσκολες, πράγματα μιας ζωής στα σκουπίδια. Όπως οι περισσότεροι της γενιάς των γονιών μας, έτσι και οι γονείς της είχαν συνηθίσει να μην πετάνε τίποτα. Ίσως τα ελληνικά σπίτια είναι τα πιο μαξιμαλιστικά σε αυτό το επίπεδο. Αναμνηστικά και ρούχα και στέφανα και βαφτιστικά και αντικείμενα και πολλές φωτογραφίες και γράμματα και σημειώσεις και καρτ-ποστάλ, όλα βρίσκονται μέσα στα πατρικά, σε σπίτια ιδιόκτητα με αποθήκες, που ό,τι πάλιωνε φροντισμένα έβρισκε μια θέση κάπου αλλού.

Η Καλούδη ακολούθησε μια πρακτική ως μνημόσυνο και ως βήμα απελευθέρωσης. Άρχισε να φωτογραφίζει, μετατρέποντας την τραπεζαρία του σπιτιού της σε στούντιο, και άρχισε να αποκτά μια άλλη σχέση, μια εικαστική σύνδεση με τα αντικείμενα, τα ρούχα, τις παλιές φωτογραφίες, τις αναμνήσεις, τις ιστορίες της οικογένειας, τους φανταστικούς εσωτερικούς διαλόγους και τα συναισθήματά της.

Δανείστηκε τον τίτλο «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου» από τη μετάφραση του βιβλίου της Lydia Flem «Comment j’ ai vidé la maison de mes parents» που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μελάνι (2006).

Η εργασία της Κατερίνας Καλούδη σχετίζεται με την ψυχολογική και πρακτική διεργασία που όλοι κάποια στιγμή στη ζωή, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Η διαδικασία του αδειάσματος αφύπνισε θύελλα συγκινήσεων, έγινε μέρος της αυτοανάλυσής της, της αναδρομής στη μέχρι τότε ζωή της και σε αυτή των γονιών και των υπολοίπων προγόνων της.

Επέλεξε το μέσο που μεταχειρίζεται με επιτυχία για την καλλιτεχνική της έκφραση ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ιστορίες του παρελθόντος της και την απώλεια των γονιών της. Η φωτογραφία άλλωστε έχει τη «μαγική» ιδιότητα να ανασύρει αναμνήσεις, να μας εμποδίζει από το να ξεχάσουμε τα γεγονότα που πέρασαν, να ζωντανεύει στη θύμησή μας τους ανθρώπους που έφυγαν, να μας κάνει να νοσταλγούμε. Έτσι στωικά η Κατερίνα Καλούδη εσωκλείει στις εικόνες της την τελευταία της συνομιλία με τους γονείς της και τους αποχαιρετά με τη γέννηση ενός καλλιτεχνικού έργου.

Η δημιουργία των έργων μεταμόρφωσε την όλη εσωτερική κι εξωτερική διεργασία της για το άδειασμα του σπιτιού των γονιών της. Της έδωσε τη δύναμη και τον τρόπο να συνειδητοποιήσει βαθύτερα τον σύνδεσμο με αυτούς από τους οποίους προήλθε, να τους τιμήσει, να τους ευχαριστήσει, να τους συγχωρήσει. Και να αποσυνδεθεί.

Η έκθεση έχει δύο άξονες. Ο ένας είναι ένας φωτογραφικός καλλιτεχνικός διάλογος, κι ο άλλος ένας συναισθηματικός διάλογος ενός ανθρώπου που κοιτάει το παρελθόν του κι έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Άξονες αόρατους, που φαίνονται σαν ένας.

«Η μητέρα μου», γράφει στις σημειώσεις που συνοδεύουν τη φωτογραφική της εργασία, «έτυχε να είναι μοντέλο στα νιάτα της και διατήρησε σε όλη της τη ζωή το πάθος για τη φινέτσα και τη μόδα. Ένα πάθος που τη συνέδεε και με τη γιαγιά μου. Την έβλεπα να ράβει τα ρούχα της. Μεταξωτά, μάλλινα, μουσελίνες, βελούδα. Χρησιμοποιούσε μεταξωτές κλωστές που ταίριαζαν τέλεια στους χρωματισμούς του υφάσματος, απόχρωση με απόχρωση. Κρατούσε τις καρφίτσες ανάμεσα στα χείλια της, αλλάζοντας, διορθώνοντας, σχεδιάζοντας την καμπύλη ενός εβαζέ, το άνοιγμα μιας μασχάλης, το ψαλίδισμα μιας φάσας, το στρογγύλεμα μιας λαιμόκοψης, το γύρισμα ενός ρεβέρ, το πώς "έπεφτε" η φούστα. Χρησιμοποιούσε λέξεις που κανείς άλλος δεν πρόφερε: πλισέ, κρεπ ντε σιν, σιρίτια, κλος, ούγια, σουά σοβάζ… Ήταν όλα φυλαγμένα. Τα φορέματά της είχαν σωθεί από τον χρόνο που κυλά, θαυμαστά, ανέγγιχτα, αιωνίως άψογα. Σιγά σιγά η συλλογή άλλαξε χέρια. Οι κόρες μου, οι φίλες κι εγώ η ίδια τα προσαρμόσαμε στο δικό μας στυλ, εφηύραμε νέες αρμονίες, νέους συνδυασμούς και τους δώσαμε νέα ζωή. Ένα φόρεμα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ο καθένας μέσα σε ένα σπίτι συνδέεται με τα μικροπράγματα που τον περιστοιχίζουν με τρόπο μοναδικό. Σε κατάφορτες βιτρίνες και γεμάτα συρτάρια γνωρίζουμε τι υπάρχει ακριβώς, ακόμα καλύτερα, γνωρίζουμε πώς έφτασε κάθε αντικείμενο εκεί, την ιστορία του, τον άνθρωπο που το δώρισε, τον τόπο όπου το αγοράσαμε και την περίσταση.

Οι ασήμαντες για έναν θεατή αλλά σημαντικές για εμάς στιγμές του προσωπικού μας βίου αποτυπώνονται στην έκθεση της Καλούδη με έναν τρόπο ποιητικό, όπως τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογρα��ίες της, που όχι μόνο παραθέτουν αγαπημένα αντικείμενα-τεκμήρια μιας ζωής που δεν υπάρχει πια, αλλά και μεταμορφώνουν τα πρόσωπα της οικογένειάς της σε φιγούρες παρηγορητικές και μυστηριώδεις μαζί, σε ανθρώπους που δεν θα χαθούν και το αποτύπωμά τους συγκινεί και προκαλεί ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή τους, μια ζωή ανεπανάληπτη μέσα στον χρόνο.

«Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας συνοδεύουν μέσα σε ένα σπίτι, μόνο που δεν είναι πράγματα, κουβαλούν ανθρώπινα ίχνη… Τα αντικείμενα που για πολύ καιρό μας συντροφεύουν δεν είναι λιγότερο πιστά, με τον δικό τους σεμνό και ταπεινό τρόπο, από τα ζώα και τα φυτά που μας περιβάλλουν. Το καθένα τους έχει μια ιστορία και μια σημασία ταυτισμένη με την ιστορία των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούσαν και τα αγαπούσαν».

«Αυτή η έκθεση θα μπορούσε να είναι ένας ψυχικός χάρτης. Άλλωστε, ο άνθρωπος και η ζωή του είναι ένας χάρτης», σημειώνει για την έκθεση η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια Μαριαλένα Σπυροπούλου. «Εν πολλοίς ανεξερεύνητος από εκείνον και από τους άλλους. Με τη γέννηση καλείται μέσα στα χρόνια του να αναλάβει την ευθύνη του και να τον χαράξει. Καλείται δηλαδή ξανά και ξανά, σε κάθε φάση, να βάλει τα δικά του σημεία πάνω σε αυτή την πορεία, άλλοτε πιο βίαια, άλλοτε πιο ομαλά και συμφιλιωμένα.

Όμως, αυτός ο χάρτης χρειάζεται στη συνέχεια τη δική μας επικαιροποίηση, τη δική μας επανεφεύρεση των τόπων στους οποίους οδηγεί, τους δρόμους που θα φράξουμε, τους δρόμους που θα αρνηθούμε και κυρίως θα ανοίξουμε. Τον "σκοπό" που θα σφυρίξουμε πηγαίνοντας προς τον σκοπό που καταλήγουμε. Τι "υλικά" θα βάλουμε στην πορεία μας προς τον θάνατο».  

Αν περιηγηθείτε στην έκθεση της Κατερίνας Καλούδη, θα διαπιστώσετε ότι είναι μια έκθεση αισθήσεων, όχι μόνο προσωπικών εικόνων. Έχοντας δει ολόκληρα νοικοκυριά σε παζάρια, αυτή η έκθεση ακτινογραφεί το αίσθημα του σεβασμού και της σύνδεσης για πάντα με έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, αλλά και με έναν κόσμο σκληρό, τον κόσμο των αντικειμένων που ζουν πολύ περισσότερο από τους κατόχους τους, οι οποίοι φρόντισαν στοργικά να φτάσει ακέραιη μια υλική κληρονομιά, ανεξάρτητα από την αξία της, στα χέρια μας. Αυτή η έκθεση δηλώνει τη συνέχεια αλλά και την αποδέσμευση προς μια περιοχή ελεύθερη, που σηματοδοτεί την πάντα καθυστερημένη χρονικά ενηλικίωση που έρχεται με το τέλος των γεννητόρων μας.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Κατερίνα Καλούδη #Portrait

[minoanqueen]

Αυτά είναι!!!!τρελάθηκα στο γέλωτα πρωι πρωί!!!Υποκρισία ρε φίλε παντου!!!πως γίνεται η μεγαλύτερη αρσενική πόρνη των Βαλκανίων(θα μπορουσα πολύ απλά να πω το ονομα σου Νικολιό) να το παιζει κιουρία τώρα στα γεράματα!!!!!!????????!!!!! Εμαθα οτι παντρολογιέται και πόνεσε η petit κοιλίτσα μου (47 κιλ bitchies κλαψτε) απο τα κλαψογιέλια...τι να πεις τώρα στην έρμη την αρραβωνιάρα??φύγε κοπελιά να σωθείς πριν να είναι αργά???οτι ο "αντρακλας" που διάλεξες έιναι κάρχιος???(που 'σαι νικολιό να δείς που σου πλέκω το εγκώμιο πάλι)..οτι το πνίγει το κουνέλι??οτί το σιροπιάζει το γαλακτομπούρεκο??οτι το πάει το γράμμα??αχ καψερή τι να πείς και εσύ??που τον είδες αψηλό και μουσάτο και νομίζες ότι είναι άντρας!!!αμ δε!!! Διότι έχει πάρει την άρτα και τα γιάννενα χρυσή μου..πληθυσμός έχει περάσει απο πάνω του..αντρες γυναίκες!!!όλα τα τρώει αυτός!!!διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του (και υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε αυτή την φράση) είπε "ο άντρας ξερει να παίρνει καλύτερη πίπα σε έναν άλλο άντρα γιατί ξέρει και ο ίδιος πως θέλει να τον τσιμπουκώσουν"...μη ταράζεσαι εχω κι άλλα ..του αρέσει να κάνει και κανένα τσιγαράκι σέρτικο που και που...για αυτό είναι όπως είναι...επίσης κάνει πολλές σχέσεις συγχρόνως με γυναίκες για να καλύψει το γεγονός οτι του αρέσει να τόν τσιμπουκώνουν άντρες...οχι καλέ ποιος τον είπε αδελφή???να τον μαλώσω???κάνει λοιπόν πολλές σχέσεις συγχρόνως όπως τότε που τα είχε με μια παντρεμένη που παράταγε το παιδί της για να πηγαίνει μαζί του διακοπές,με μια από ένα κατσικοχώρι και με μια δικηγόρο (είχε μεινει έγκυος αυτή και ο άντρακλας πήγε στην εκκλησία να αναψει κερί να προσευχηθεί για να χάσει η άλλη το μωρό..το ξέρω γιατί ήμουν εκεί ..και δε ξέρω πως εγινε και τελικά το έχασε!!!!και οταν τον πήραν να του το πουν πανηγύριζε και γελούσε..κι αυτό το ξέρω γιατί πάλι ήμουν εκεί)....τα υπόλοιπα που έχει κάνει (σπιουνίες συκοφαντίες ξεκατινιάσματα) δε θα τα αναφέρω είναι ασήμαντα μπροστα σε αυτά που ανέφερα παραπάνω...απλά προκαλεί εντύπωση η ψευτοηθική που έχει τώρα στα 40 του...αυτο το πράμα θα γίνει πατέρας κάποτε και έχει κάνει τα αίσχη...τι να πεις..απλά μη μου το παίζεις κιουρία μωρή κρυφοτρύπια δεκάρα γιατί δε θα αντέξω θα μιλήσω...και μετά άντε να τα μπαλώσεις...το ξέρεις το γνωστό τσιτάτο που λέει #οι_μεγαλύτερες_πουτάνες_δεν_ειναι_γυναικες ..υποκρισία ρε φίλε παντου..τουλάχιστον ολες αυτές οι γυναίκες που είναι το επάγγελμα τους να εκδίδονται είναι ντόμπρες το λένε...τι γίνεται όμως με τις #κρυφοπουτάνες ??αρσενικές και θυληκές?? Που το παίζουν υπεράνω και φοράνε φερετζέδες ηθικής??και στα #μουλωχτα κάνουν τα δικά τους?? Τι να σου πω κοπελιά??να ζήσετε???καλά στέφανα???ο θεός και η μοίρα σου...τα απέραστα να φοβάσαι...και καλού κακού ΠΑΝΤΑ να ενημερώνεις όταν επιστρέφεις σπίτι σας μη πετύχεις τον "αντρακλά" σου σε καμιά άβολη στάση καβάλα με κανένα κουμπάρο κανένα τριτοξάδελφο και πάθεις κανενα εγκεφαλικό...εμ τι να σου κάνω και σένα έτσι όπως έχουν γίνει οι εποχές σήμερα ρωτάνε και κανέναν άνθρωπο να μάθουν τίποτα για τον άντρα που θα παντρευτούν..διότι ο άντρας αυτός μπορεί να κρύβει σκελετούς στη ντουλάπα του (ή δονητές)... αντε...καλό κουράγιο... #καρχιε #τσούλος #καλα_στεφανα #πορνος #γελασαμε_παλι_σημερα

[mama-lykainaa]

Με έκανε μπακ, απίστευτο

Καλά στέφανα! 🤣

[psyxhmou]

Μιλουσα με μια φίλη και μου λέει ότι υπάρχει μια περιοχή όπου είναι αποδεκτοί οι lgbt και πως θέλει να πάει και μου λέει "ελα και εσυ μαζί μου" Και της απαντάω "αμε, πάω κλέβω την άλλη και φυγαμε" Εντωμεταξύ έπινα νερό ταυτόχρονα εκείνη την στιγμή και μου απαντάει "αντε και καλά στέφανα" Και πνίγηκα η χριστιανή! Πως τα πετάνε όλοι έτσι;; θα πεθάνω από πνιγμόο 😭😂😂😂

Κλεςςς βρε συ

[barethiika-blog]

Τα στέφανα μας έχουν βγάλει αγκάθια που κεντάν σημάδια λείπεις πια τα βράδια, το πάθος πια είναι πάθημα, γι' αυτό να 'σαι καλά όπου πας μα να υπογράψεις το διαζύγιο πριν τον πας για μάθημα.

Αμαρτίες γονέων - @ek_twn_esw

#wncfam #wnc lyrics #wncmusic

[christosloizos]

Μην αγχώνεσαι, όλα καλά θα πάνε, καλά στέφανα!!!! (at Κυπριάδου) https://www.instagram.com/p/CYrZ3KtK96G/?utm_medium=tumblr

[spoilersgr]

Με ένα πολύ….τιμητικό επίθετο έχει γράψει την αγαπημένη του, Ευρυδίκη Βαλαβάνη, ο Κωνσταντίνος Βασάλος στο κινητό του.     Την αποκάλυψη έκανε το πρωί της Κυριακής ο μεσηλικούλης πανελίστας μέσα από την εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου “Έλα Χαμογέλα“.             Κατά τη διάρκεια που η παρουσιάστρια μαζί με τον Κωνσταντίνο Βασάλο, σχολίαζαν το χθεσινό επεισόδιο του Just the 2 of us, ο Παύλος ζήτησε από τον σύντροφο της Ευρυδίκης Βαλαβάνη να την πάρει τηλέφωνο για να τη ρωτήσει κάτι.     Έτσι, ο Κωνσταντίνος Βασάλος του έδωσε το κινητό του και εκεί ο μεσηλικούλης μόνιμος πανελίστας, όχι μόνο είδε πώς έχει καταχωρημένη την αγαπημένη του, αλλά το μοιράστηκε και με τους τηλεθεατές. “Wife την έχει στο κινητό του”, ανέφερε χαρακτηριστικά προκαλώντας την αντίδραση των υπολοίπων.     Άντε και καλά στέφανα!     Πληροφορίες από nassosblog

#Basalos #den #Eurudiki #EXEI #kinito #O #pistepsete #POS #sto #Tha #tin #to #tou

[greekconcertstatus]

Uncle Jesse is getting married! Καλά στέφανα @johnstamos

#john stamos

[salougkanos]

Την ξανθούλα από την Κρήτη την ξέρω και με ξέρει αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβε ποια ειμαι 😁😂😂😂😂

@fckeduniverse ρε είστε και γνωστές. Άντε μια χαρά καλά στέφανα 😉😉😉

#ασκ #ανον #ανονς

[togiousouroum]

Φλεβάρης (η ιστορία της Ναντίν)

(το ανάγνωσμα σερβίρεται με το παρακάτω:  https://www.youtube.com/watch?v=OcIMvliWM2I )

«Πάλι αυτή η σκατόβρομα.»  

   Η κατά τ' άλλα ηλιόλουστη και ζεστή μέρα καταμεσής του Φεβρουαρίου ξεκινούσε για τη Ναντίν με αυτή τη γνώριμη δυσωδία. Στον ήλιο οι οσμές είναι σαν να αντανακλώνται μαζί με τις ακτίνες του και να φτάνουν όπου φτάνει φως. Στο κρύο, είναι στάσιμες, σαν παγωμένες. Στη βροχή δε, κάθονται. Τις παίρνουν οι σταγόνες μαζί τους και τις χώνουν στο χώμα. Κι ανθίζουν την άνοιξη. Εξαρτάται τι θα φυτρώσει την άνοιξη από το τι θα φυτευτεί το χειμώνα.

Ο Φεβρουάριος είναι κατά βάση ένας θανατερός μήνας. αλλά δεν πειράζει, γιατί συνήθως βρέχει και βέβαια είναι ο μικρότερος μήνας όλων. Από τη στιγμή που πρέπει κάποιος μήνας να είναι νομοτελειακά ο σκοτοφόρος, ευτυχώς που είναι ο Φεβρουάριος! Μάλλον γι αυτό τα χρόνια τα δίσεκτα είναι δύσκολα χρόνια. Γιατί ο θάνατος κερδίζει άλλη μια μέρα.

 "Έπρεπε να το χα πάρει πρέφα απο χτές. Δύο θανατικά μαζεμένα σε μια μέρα είναι πολλά. Το πανε στην τηλεόραση. Πέθανε αυτός ο πως τον λένε, ένας ηθοποιός μωρέ, ντάξει μεγάλος ήταν, όχι και γέρος, αλλά τα χε τα χρονάκια του. Έπαιζε σ εκείνη τη σειρά με τους... Δε θυμάμαι γαμώ τα πρέκια μου, όλο ξεχνάω τα παλιά. Θυμάμαι μόνο τα πολύ παλιά. Πέθανε κι ένας άλλος, σκηνοθέτης λέει τρανός, ούτε που το χα ξανακούσει το όνομά του. Καλή του ώρα κι αυτουνού, καλά μάτια είχε, πρέπει να ταν και σωστός γκόμενος στα νιάτα του. Έπρεπε να το περιμένω από χτες ρε γαμώτο. Δύο ψόφιοι χτες πώς να μη μυρίζει σήμερα? Αλλά με μπέρδεψε ο πούστης ο ήλιος. Από το πρωί που βγήκε πίσω απ την ταράτσα του μπουρδέλου του νοσοκομείου απέναντι, καθόταν και με κοιτούσε σα να μου λέει "εγώ γαμάω εδώ έξω, κάνω τον κόσμο φωτεινό κι ευτυχισμένο, κρίμα που δε φτάνει το φως μου στο σκατοδιαμέρισμά σου". Και κάπως λέω κι εγώ ντάξει καλή μέρα σήμερα, θα βγω έξω θα ναι ωραία. Αλλά ούτε μισή ώρα δεν πέρασε και τσούπ! να τη η σκατόβρομα πάλι!¨"

 Η Ναντίν άρπαξε τον καφέ που είχε στερεώσει στο καπό του σταθμευμένου αυτοκινήτου και ρουφώντας την τελευταία γουλιά μέχρι να κολλήσουν τα παγάκια στο καλαμάκι, με μία κίνηση, παριστάνοντας σουτ καλαθοσφαιριστή, κάρφωσε το άδειο πλαστικό ποτήρι στον πράσινο ανοιχτό κάδο. Ξαναπήρε την τσουγκράνα που είχε ακουμπήσει στο τοιχάκι και άρχισε πάλι να ξύνει το πεζοδρόμιο παράγοντας ανατριχιαστικό ήχο δυσανάλογο της πραγματικής συγκομιδής των φύλλων. Σαν κάτι δίκυκλα που τ' ακούς από μακριά και νομίζεις πως έρχονται οι γκάνγκστερ με τα καλάζνικοφ να σε φάνε κι όταν φτάνουν είναι κάτι υπερήλικες μισοζώντανοι καβάλα σε κάτι σαράβαλα που τα προσπερνάς με βάδην και αφήνουν έναν οχετό από ρύπους και ήχους. 

Ξαναπιάνοντας λοιπόν τη δουλειά άρχισε να σκέφτεται πώς θα καταφέρει να διευθετήσει την εκκρεμότητα που είχε προκύψει για άλλη μια φορά εκείνη τη μέρα. Πάλι τα ίδια ερωτηματικά. Σε τι κατάσταση θα ήταν? Θα προλάβαινε να φέρει εις πέρας τα σχέδιά της πριν το αντιληφθούν οι συνάδελφοί της και κυρίως, θα προλάβαινε να το βρει πριν κάποιος άλλος οδοκαθαριστής το αντιληφθεί και αναλάβει δράση? Αυτό το τελευταίο την έκανε να πανικοβληθεί. Της είχε συμβεί άλλες δύο φορές - τις θυμόταν καλά - και οι συνέπειες ήταν ολέθριες. Είχε κάνει να κοιμηθεί δυο βδομάδες. Στη θύμιση αυτών άρχισε να ξύνει με μανία το πεζοδρόμιο, ενώ πλέον δεν είχε μείνει ούτε μισό κλαράκι. Έκανε μορφασμούς και η τσουγκράνα άρχιζε να γλιστράει στα χέρια της τα οποία άρχισαν να υπόκεινται σε μια κάποια εφίδρωση. Αναγκάστηκε να συνεφέρει τον εαυτό της όταν πέρασαν από δίπλα της νεαρά μητέρα με το σχολιαρόπαιδό της το οποίο μάλλον έστελνε προς μόρφωση και συμμόρφωση.

 Αφού ανασυγκρότησε και πάλι τη σκέψη της αποφάσισε οτι αρχικά χρειαζόταν χρόνο. Αποφάσισε να πάρει το μηχάνημα κοπής γρασιδιού και να πιάσει δουλειά στο παραπλήσιο μικρό πάρκο. Συνήθως δεν πλησίαζαν άλλοι υπάλληλοι του δήμου όταν καταπιανόταν με αυτή την εργασία καθώς λόγω θορύβου ήταν αφενός ενοχλητικό και αφετέρου αδύνατον να πιάσει κάποιος κουβέντα με τη Ναντίν αφού η ίδια δεν άκουγε το παραμικρό. 

   "Πρώτα πρέπει να βρω που είναι. Σώπα μωρή βλαμμένη, εννοείται πρώτα πρέπει να βρεις πού στο διάολο είναι. Το θέμα είναι πως. Από που να αρχίσω? Κάτσε, θα κάνω ότι και καλά ψάχνω το κλαδεφτήρι το μικρό για να δω από πού μέχρι πού βρομάει και θα μαρκάρω τα σπίτια. Ευτυχώς εδώ είναι καλή γειτονιά και δε βρομάνε τα σκουπίδια και τα σκατόνερα απ τους υπονόμους. Μεγάλη ευλογία να μη σε μποδάει η μία μπόχα να καταλάβεις την άλλη. Σαν τους μαλάκες. Όταν είναι πολλοί μαζεμένοι σου φαίνονται κανονικοί. Μου κανε χάρη ο Θεός που το κανε να συμβεί εδώ, που να πα να γαμηθεί κι αυτός τέτοιες σκοτούρες που μου βαλε και μου βγαλε και τον πούστη τον ήλιο από πάνω να μου φωνάζει καμαρωτός καμαρωτός: "θυμάσαι?? γαμάω εδώ πάνω! χαρά ευτυχία παντού! σκατά μόνο πάνω σου!"

 Κι αφού ευχαρίστησε τα θεία με τον δικό της τρόπο, επανήλθε στο στήσιμο της δουλειάς.  

   "Ωραία από το νούμερο 4 περίπου στη μονοκατοικία με τους μεγάλους κάκτους μέχρι το 10 στο παλιό διώροφο που είναι μέσα αυτή η ζαβή με τα γυαλιά που μας πρήζει τον έ��ωτα κάθε φορά με το κωλόπιανο της βρωμάει και ζέχνει. Αν είναι στα παρτέρια έξω από τα σπίτια, πάλι καλά, τα πιάνω ένα - ένα και κάνω οτι τα κλαδεύω και το βρίσκω. Το δύσκολο θα ναι να ναι σε καμιά αυλή. Μια φορά μόνο μου χει τύχει αυτό κι ήταν βράδυ και δε δούλευα κιόλας, βόλτα έκανα και το κανα τσακ μπαμ. Δε με πήρε χαμπάρι κανείς. Λες να ρθω το βράδυ? Τι λες μωρή ηλίθια ποιος ξέρει μέχρι το βράδυ? θα το χουν μαζέψει μάλλον. Τελοσπάντων. Ας μην το γρουσουζεύω. Και πες το βρήκα. Πώς θα απομακρύνω τους άλλους? Τι θα τους πω? "άϊ παραπέρα σκατόψυχοι είμαι ένα φρικιό που μαζεύει κουφάρια γατιών?" 

   Η Ναντίν πλέον το χε κάνει επιστήμη.  Πάνε χρόνια που η άχαρη δουλειά του οδοκαθαριστή της είχε προσφέρει αυτό το δώρο. Να την κάνει να αισθάνεται ένα είδος σούπερ ήρωα, μεσσία. Δεν χαιρόταν ακριβώς. Ένιωθε σαν να είναι προορισμένη να εκτελεί αυτό το έργο. Να μαζεύει τα πτώματα των γατιών που είχαν πεθάνει από φυσικά αίτια πριν τα βρει κάποιος συνάδελφος και απλά τα πετάξει στα σκουπίδια. Ένα είδος μεγαλομανίας την κυρίευε όποτε χρειαζόταν να επέμβει. "Μαλάκα μου ντοκτορέσα θα γίνω να ουμ, να μαθαίνω στους άλλους τη δουλειά, να με πληρώνουν" σκεφτόταν κάποια βράδια καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο πριν πέσει στο κρεβάτι. Παλαιότερα κάπνιζε. Το κοψε μετά από μια διάγνωση που της αχρήστευσε το νεφρό. Ποτέ δεν έγινε σαφές αν το τσιγάρο ήταν υπαίτιο για το απολεσθέν νεφρό, αλλά σκέφτηκε οτι εφόσον μπορεί να ζήσει με ένα μόνο νεφρό θα μπορούσε ασφαλώς να ζήσει και χωρίς τσιγάρο. Οπότε μαζί με το νεφρό εξωραΐστηκε και η κακή συνήθεια του καπνίσματος.. Νυστέρι στο νεφρό, μαχαίρι το τσιγάρο. 

Το παράδοξο ήταν ότι όσες φορές κι αν το χε κάνει, όσο κι αν περηφανευόταν τα βράδια οτι θα γινόταν καθηγήτρια και πρύτανης, η μεθοδολογία της δεν ήταν συγκεκριμένη. Δεν είχε πραγματικά σχέδιο. Ενώ κάθε φορά ακολουθούσε περίπου τα ίδια βήματα, στην αρχή της διαδικασίας πάντα ο πανικός, η άγνοια κι η αγωνία ήταν όμοια με της πρώτης φοράς. Έστιβε κάθε φορά το μυαλό της ώστε να εκπονήσει το τέλειο σχέδιο. Εξέταζε όλες τις παραμέτρους, μετρούσε με τα πόδια της πόσα βήματα ήταν από το σημείο α' στο β', πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να ολοκληρώσει το κάθε στάδιο της δουλειάς. Κάθε φορά η εξέλιξη του θεάρεστου έργου της ήταν πάνω κάτω η ίδια. Ένα - δυο σημεία να διέφεραν από φορά σε φορά. Υπήρχαν και περιπτώσεις βέβαια, λίγες, που συνέβαινε κάποιο πραγματικό απρόοπτο.

 Όπως εκείνα τα Χριστούγεννα προ οκταετίας που το αστικό τοπίο είχε μετατραπεί σε Αλπικό από τη συνεχόμενη χιονόπτωση και κατάφερε με κινηματογραφικό τρόπο να περισυλλέξει μια νεκρή γατούλα από τις δαγκάνες ενός εκχιονιστικού εν κινήσει! (Νομοτελειακά πάλι, τα Χριστούγεννα χιονίζει και ο Φεβρουάριος θερίζει. Ζωές.)

 Η τωρινή μας περίπτωση πάντως έδειχνε αρκετά συνηθισμένη. 

 "Η μαλακία είναι ότι σε όποιο παρτέρι πηγαίνω, είναι δεν είναι εδώ το γατί, πρέπει να κουρεύω τα σκατόχορτα γιατί θα με πάρουν πρέφα οι άλλοι ότι τους δουλεύω. Άντε τώρα να κουρεύω όλη αυτή τη μαλακία ενώ κάπου δίπλα με περιμένει μια ψυχούλα. Πρέπει να προσέχω να μην κλαδέψω και κανα δάχτυλο. Τα κουφάρια είναι πίτα στα μικρόβια και το θάνατο. Μην κολλήσω και γω καμια χολεροπανούκλα και πάω αδιάβαστη η ρουφιάνα και δεν θα υπάρχω και ζωντανή να με μαζέψω να με περιποιηθώ. "

 Και κλαδεύοντας υποχρεωτικά το δενδρύλλιο συνέχισε τις σκέψεις της.

   "Μαλάκα μου τι χωματερές, τι χαβούζες είναι αυτά τα νεκροταφεία? Στριμωξίδι ο ένας πάνω στον άλλον οι νεκροί, λες και δε μας έφτανε το επίγειο στριμωξίδι σε λεωφορεία και υπηρεσίες. Πανάκριβες πέτρες με κόκαλα από κάτω, ακριβά ξύλα λες και ο κώλος του νεκρού θα πάθει νευροκαβαλίκεμα στο κόντρα πλακέ,  παπάδες που τα τσεπώνουν, γριές που δεν τους έχει μείνει ζωντανός ούτε μαϊντανός στο περβάζι και κλαίνε όλη μέρα στα μνήματα και παρακαλούν να ανοίξει η πέτρα να βγει ο λεγάμενος να τις πάρει μαζί του να ησυχάσουν και δαύτες οι έρμες. Λες και είμαστε όλοι για να μαστε ζωντανοί. Σιγά, δεν κάνουμε όλοι για όλα.

Και όλα αυτά γιατί? Για να μαστε όλοι το ίδιο χώμα, κοντοί, ψηλοί χοντροί το ίδιο γαμημένο χώμα. Πεθαίνει ο άλλος τον χώνουν στο χώμα όπως όπως και μετά όλα ίδια. Τα καημένα τα γατιά, ούτε τιμές ούτε στέφανα ούτε τίποτα. Φεύγουν . Ψάχνουν να κρυφτούν. Θέλουν να ναι μόνα τους όταν θα αποχαιρετούν τα επίγεια ποντίκια και ψαροκόκαλα. Αξιοπρέπεια . Ούτε θέαμα γίνονται ούτε κανείς τα κλαίει. Δε θέλουν να τα βλέπουν οι φίλοι τους κι οι συγγενείς τους και να τα κλαίνε. Αλλά εγώ ξέρω ότι αυτά τα γατιά από κάποιον θα λείψουν ρε πούστη μου. Από μάνα, παιδί, γκόμενο, από άνθρωπο, από κάδο, από κάτι. Δεν ανέχομαι να μην αλλάζει κάτι όταν ψοφάει κάποιος. Με τους ανθρώπους δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τι? Να ��ρέχω και να ξηλώνω τάφους, να με χώσουν στο τρελάδικο με τα χέρια βουτηγμένα στον κώλο να μην ξαναδω φως ημέρας και να μην ξανακούσω φωνή λογικού ανθρώπου? Αλλά για τα γατάκια κάτι μπορώ να κάνω ρε σεις. Κάτι αλλάζει γαμώ το φελέκι μου όταν πεθαίνουμε. Δεν μπορεί. Δεν ξέρω αν ερχόμαστε πάλι στη ζωή σαν σκίουροι, σαν σκαθάρια, ή σαν πόμολα αλλά κάτι αλλάζει. Αλλάζουν αυτοί και αυτά που αφήνουμε πίσω μας. Αλλάζει το στρώμα που δεν κοιμόμαστε πια, αλλάζει το έδαφος που δεν πατάμε.»

   Η Ναντίν συνέχισε το κλάδεμα των φυτών και της υπομονής της με διεσταλμένες από την αδρεναλίνη τις κόρες των ματιών της που πλέον έμοιαζαν με αυτές των ζώων που “έσωζε”. Παράλληλα ήταν υποχρεωμένη να απαντά στα καλαμπούρια των συναδέλφων της προσπαθώντας να μην κινήσει υποψίες. Αστεία για την ξερακιανή της όψη και την ατσούμπαλη κίνησή της που έφτανε τα όρια της νευρικής πάθησης, ειδικά όταν επρόκειτο να αναλάβει δράση.

Κι ενώ το μυαλό της είχε μπει πλέον σε υποσυνείδητα μονοπάτια όπου διατύπωνε ολόκληρες θεωρίες για την αποτέφρωση, τη μετά θάνατον ζωή και την τροφική αλυσίδα, τα είδε. Δύο χνουδωτά ποδαράκια έχασκαν μεταξύ μιας τριανταφυλλιάς αποκαμωμένης από το χειμώνα και κάτι ξερόχορτων στο παρτέρι έξω από τη διπλοκατοικία στο νούμερο δέκα της οδού. Το χέρι της νάρκωσε, οι κόρες των ματιών κόντευαν να κατακλύσουν το πρόσωπό της και η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που είχε την εντύπωση ότι η πορτοκαλί με τις άσπρες ρίγες φόρμα παλλόταν στο ρυθμό της τόσο ώστε να μπορεί να είναι ορατή από τους άλλους. Από το εσωτερικό του σπιτιού στο νούμερο δέκα, έφτανε στα αφτιά της διακεκομμένη και σπασμένη, όπως όταν μελετάει ένας μουσικός,  η μελωδία από το Raindrops του Chopin (την οποία ούτε κατά διάνοια αναγνώριζε, μαζί με πολλά άλλα που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει αλλά με κάποιο τρόπο τα ένιωθε). Τα θραύσματα των ήχων του πιάνου εξακοντίζονταν και την χτυπούσαν αλλεπάλληλα στα πλευρά και τους πνεύμονες και δυσκόλευαν την αναπνοή της. Κάθε της εισπνοή ρουφούσε μία νότα και σε κάθε της εκπνοή την εκτόξευε στα αβοήθητα εναπομείναντα φύλλα της τριανταφυλλιάς και τα έκανε να πέφτουν με μανία και να σκεπάζουν το άδειο από ψυχή κορμί του ζώου.  Κάθε χτύπημα του σφυριού του πιάνου στις χορδές ανάγκαζε ένα αγκάθι από την τριανταφυλλιά να χωθεί ευθύβολα στην καρδιά της και να την υποχρεώνει σ ένα εκστατικό βούρκωμα. Τα λιγοστά δάκρυά της έπεφταν στο χώμα κάνοντας εκκωφαντικό κρότο και σε μια στιγμή φύτρωναν νέοι βλαστοί μπολιασμένοι με το δώρο της ζωής, κλωνάρια ολάνθιστα που έσταζαν το αλμυρό νερό. Η γλώσσα της είχε σφηνώσει στον ουρανίσκο της και έμοιαζε να μπορούσε να γευτεί την κάθε γλύκα, την κάθε πίκρα του πρότερου βίου της, να γευτεί την ανάσα της μητέρας της καθώς τη βύζαινε, την οσμή του πρώτου σώματος που έμπαινε στο δικό της. Τα δάχτυλα της έγιναν ένα κουβάρι από κλωστές που γάζωναν τα παρελθόντα με τα τωρινά και η ένωση τους κεντούσε τα μελλούμενα. Η ακοή της είχε θολώσει και όλοι οι ήχοι της καθημερινότητας, της πραγματικότητας, που πεισματικά αρνιόταν όλα αυτά τα χρόνια η Ναντίν, είχαν μετατραπεί σε ένα μακρινό και σαθρό οικοδόμημα πάνω στο οποίο οι νότες του πιάνου, η τριανταφυλλιά και το άδειο κουφάρι έστηναν ένα μυστικό δείπνο στο κέντρο του οποίου βρισκόταν η ίδια. Ένα δείπνο όπου οι ζωντανοί έτρωγαν τους πεθαμένους, που ο έρωτας έτρωγε τον θάνατο και η Ζωή γλεντούσε πίνοντας στην υγειά τους. Και η Ναντίν εκεί στη μέση να δίνει τον παλμό στον κανιβαλισμό, αδιαφορώντας πλέον για τον Ιούδα, γι αυτόν που θα την προδώσει, για αυτόν που ανόσια θα προσπαθήσει να την φέρει στη δική του πραγματικότητα. Αυτόν το συνάδελφό της.

   «Μωρή Ναντίν χάζεψες? Τι έχεις κάτσει έτσι πάνω από τα χορτάρια? Θα τα χέσεις?»

 Η απότομη επιστροφή στην κανονικότητα την βρήκε επαρκώς προετοιμασμένη. Είχε συμβεί κι άλλες φορές συνάδελφοί της να προσπαθήσουν να μπουν εμπόδιο στο έργο της.

 «Γιατί ρε μαλάκα? Στο κρεβάτι σου θα χέσω?»

«Βασικά και το σκατό σου στο κρεβάτι μου, καλύτερο είναι από τη γυναίκα μου»

Αποκρίθηκε ο συνάδελφος και γέλασε δυνατά και κατόπιν πνίγηκε απ το γέλιο του και έφτυσε στο πεζοδρόμιο.

«Αϊ φέρε μου μια σακούλα που ξώμεινα! Απ τις μεγάλες ε?» του είπε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία.

 Σαν έτοιμη από καιρό η Ναντίν υπερπήδησε και αυτή τη δυσκολία και κέρδισε χρόνο ώστε να εναποθέσει το άψυχο σώμα του γατιού στην δερμάτινη τσάντα της.  

   Πήρε το δρόμο του γυρισμού ανηφορίζοντας την κεντρική λεωφόρο, εκεί όπου προ οκταετίας είχε σώσει μια ψυχή απ τις δαγκάνες του εκχιονιστικού. Όταν όλα ήταν καλυμμένα απ το χιόνι και όλα ήταν όμορφα. Άλλωστε κάτω από το χιόνι όλα είναι όμορφα. Είχε τόση συναίσθηση ώστε να αντιλαμβάνεται ότι από την τσάντα της ανέβλυζε δυσωδία επαρκή να μην την πλησιάζει ψυχή ζώσα. Περπατούσε γρήγορα αδιαφορώντας για την όποια πραγματικότητα συνέβαινε γύρω της, ζευγάρια ερωτευμένα, άτομα αγχωμένα, αυτοκίνητα στοχοπροσηλωμένα στο χρώμα του φαναριού, γεγονότα επίγεια τελοσπάντων που δεν μπορούσαν ούτε στο ελάχιστο να κάμψουν τη σημασία του θεάρεστου έργου της.

  Όμως σιγά σιγά, αυτή η προσήλωση της Ναντίν στο σκοπό της άρχισε σταδιακά να κάμπτεται. Άρχισε να ξεχνάει το ρόλο του μεσσία, ενώ άρχισε να απομακρύνεται από τον εαυτό της. Άρχισε να παρακολουθεί τον χώρο και τον χρόνο που την περιέβαλε και ό,τι αυτοί ενέχουν. Άρχισε να παρατηρεί την πράξη της από μέσα προς τα έξω κι όχι τα αντίθετο όπως μέχρι τότε συνήθιζε. Άρχισε να δίνει βάση στο τι προκαλούσε η πράξη της.  Ο ήλιος ήταν πλέον ακριβώς πάνω από το κεφάλι της, στο ψηλότερο σημείο, σημαδεύοντας την μεσημβρία. Αυτή τη φορά όμως δεν της φαινόταν ότι κάγχαζε, ότι την έβριζε. Αντίθετα της φαινόταν σαν ένα κεφάλι μέδουσας του οποίου τα πλοκάμια μόνο δηλητηριώδη δεν ήταν. Ζωοφόρα πλοκάμια που προστάτευαν τη Ναντίν και το έργο της. Όλα έλαμπαν. Ούτε η ευτυχία, ούτε η δικαίωση, ούτε η ανακούφιση είναι εκφράσεις που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν τη συναισθηματική της κατάσταση. Ένιωθε όπως όταν κάποιος βγαίνει στο δρόμο αφού προηγουμένως έχει δοκιμάσει για πρώτη φορά τον έρωτα. Η όπως αυτός που κάνει με τα πόδια μια συνηθισμένη διαδρομή ενώ έχει φύγει από κοντά του ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Όλα αποκτούν διαφορετικό νόημα. Διαφορετική υπόσταση. Όλα είναι πιο ογκώδη και πιο τρισδιάστατα. Οι περαστικοί έχουν έντονες εκφράσεις. Οι ήχοι, αλλά και οι παύσεις είναι πολύ πιο έντονοι. Οι αισθήσεις είναι τόσο οξυμένες που μπορεί κανείς να συναισθανθεί με την αφή μια γεύση ή να ακούσει μια εικόνα.

 Ήταν πρώτη φορά που η Ναντίν ένιωθε έτσι μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που επιτελούσε αυτό το έργο.

Ξαφνικά, όλα έγιναν ξεκάθαρα και ήρεμα. Δε θα γύριζε σπίτι της. Δε θα τάιζε την εναπομείνουσα σάρκα του ζώου στα πουλιά του ακάλυπτου της πολυκατοικίας (αυτό το έκανε πάντα γιατί πίστευε ότι ο θάνατος πρέπει να είναι εποικοδομητικός και ανακυκλωτικός), δε θα συνέλεγε μετά τα οστά του ζώου ώστε να τα φυλάξει στα ειδικά διαμορφωμένα οστεοφυλάκια που κατασκεύαζε και κρατούσε σπίτι της για κάθε ένα από τα γατιά, δε θα του έβγαζε ένα μετά θάνατον όνομα όπως συνήθιζε, δεν θα βυθιζόταν στη ματαιότητα για τις επόμενες μέρες όπως συνήθως συνέβαινε.

  Συνέχισε τον κεντρικό δρόμο γαλήνια και κατέληξε στον κάθετο παραλιακό δρόμο και η θάλασσα απλωνόταν μπροστά της. Οι γλάροι αντηχούσαν στα κατάρτια των καϊκιών. Αλατισμένος αέρας ράντιζε τα μαλλιά της. Κατέβηκε στην παραλία προσπερνώντας τους ελάχιστους χειμερινούς κολυμβητές της πόλης. Στάθηκε σ’ ένα σημείο σφηνώνοντας τα πόδια της στα βότσαλα. Έμεινε ακίνητη για λίγο. Ο αέρας στα μαλλιά της, η γη στα πόδια της η φωτιά μέσα της και σε λίγες στιγμές η τσάντα της στο νερό. Πήρε τρία μεγάλα βήματα και εκσφενδόνισε την τσάντα με όλη της τη δύναμη στην απέραντη γαλήνη. Η τσάντα έσκασε μ’ ένα παφλασμό στη θάλασσα και οι σταγόνες που πετάχτηκαν γυάλισαν στον ήλιο. Οι γλάροι μ ένα σκούξιμο σηκώθηκαν απ τα κατάρτια τους και άρχισαν να πετάνε κυκλικά πάνω από το σημείο ρίψης της τσάντας χτυπώντας τα φτερά τους και βγάζοντας κραυγές. Η Ναντίν είχε μείνει στη θέση του δισκοβόλου που μόλις έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά του. Θα μπορούσε να μείνει έτσι για πάντα. Με τον καιρό θα γινόταν ένα γλυπτό από θραύσματα πέτρας, αλάτι και άμμο. Θα ψηνόταν στον ήλιο και θα θύμιζε αθλητή της αρχαιότητας. Κόσμος θα περνούσε από το μνημείο αυτό και θα κατέθετε λουλούδια. Ή και όχι. Το χειμώνα θα έψαχναν καταφύγιο στην παραλία έφηβα ζευγάρια και πιθανόν να ακουμπούσαν τη νεανική τους έξαψη στο  άγαλμα. Το καλοκαίρι μαμάδες θα άπλωναν τις πετσέτες τους και θα κρεμούσαν τις τσάντες τους απ τα χέρια της Ναντίν. Στις σφοδρές κακοκαιρίες η θάλασσα θα φτάνει και θα γλύφει τα πόδια της. Τα βράδια το γρανιτένιο σώμα της θα αντανακλά το φως των αστεριών και θα φτάνει όπου μπορεί να φτάσει φώς. Πάντα στη σκιά της θα βρίσκουν δροσιά το καλοκαίρι και καταφύγιο το χειμώνα τα γατιά της παραλίας. Και τα σκυλιά. Κι οι άνθρωποι. Κι ο έρωτας και κάποιες φορές αναπόφευκτα κι ο θάνατος. Και όλα σε κύκλο. Όλα σε συνάρτηση. Όλα μαζί και όλα μόνα τους.

��Ο χρόνος αρχίζει τον Ιανουάριο και τελειώνει το Δεκέμβρη. Το Φλεβάρη η γη αδειάζει για να κάνει χώρο και να ξαναγεμίσει τον Απρίλιο. Κι η Ναντίν θα είναι πάντα εκεί. Και θα κάνει τις δυσωδίες ευωδιές.    

                                                                                                          σ.ρ.

[browefuckedup]

Καλά με το αγόρι σου μιλάμε ταιριάζετε φανταστικά...να πω εδώ καλά στέφανα και RISE AND SHINEEEE!!!!

Κυριως rise and shine

[fthinousa]

Θελω να αρχισω να ξεχνιέμαι καπως..και θελω να το κανω με δημιουργικό τροπο..θελω να εμπλουτίσω τις γνωσεις μου, να μαθω πραγματα που παιδια της ηλικιας μου δεν ξερουν καν..εχεις να μου προτείνεις τιποτα γι αρχη..απο Βιβλία μεχρι οτιδηποτε

Εγώ ασχολούμαι με γεωγραφία και ιστορία που πολλοί δεν ασχολούνται

Επίσης με τέχνη και ιστορία τέχνης

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο να προτείνω πάνω σε αυτό γιατί πχ για τέχνη είναι ολόκληρες σειρές βιβλίων που πιάνουν κάθε ρεύμα ξεχωριστά

Τώρα την ιστορία τη μαθαίνω μέσα από ντοκιμαντέρ και βιβλία που άπτονται ιστορικών γεγονότων είναι όμως και λογοτεχνικά πχ καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς , η αγάπη αργησε μια μέρα

Εμένα η μεγάλη μου αγάπη είναι το θέατρο και διαβάζω κυρίως θεατρική λογοτεχνία είναι εύκολα στην ανάγνωση όμως με βαριά νοήματα εννοείται ότι θα σου προτείνω καταρχάς τον Άμλετ γιατί που πας αν δεν έχεις διαβάσει Άμλετ και έπειτα τα ματωμένα στέφανα και το λεωφορείο ο πόθος για αρχή .

Εμένα με βοηθάει πολύ η φιλοσοφία για αυτό θα αναφέρω και τον Καμύ, τον Σαρτρ και τον Αριστοτέλη (είμαι και φιλολο) για να ξεκινήσεις αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικο γιατί υπάρχουν καθηγητές φιλοσοφίας που δεν δέχονται τις απόψεις του Σαρτρ πχ.

Εγώ αγαπώ τον Πλάτωνα και μέσα από την πολιτεία βρήκα πολλά νοήματα που αγνοούσα αλλά είναι δύσκολος αν δεν σε έχει ιντριγκάρει εξαρχης

Όταν δεν νιώθω καλά επιδιδομαι στην τέχνη και στη δημιουργία. Φτιάχνω κοσμήματα , ζωγραφίζω κλπ .

Ο πιο αμεσος τρόπος να ξεφύγεις όμως είναι η μουσική . Ειλικρινά η εύκολη λύση.

[kastoria24]

Γάμος τώρα στο Τσαρσί (φωτο)

  Γλέντια και χαρές αυτήν την τώρα στη Μητροπόλεως. Να ευχηθούμε στους μελλόνυμφους καλά στέφανα    

περισσότερα Γάμος τώρα στο Τσαρσί (φωτο) at Φούιτ.gr.

περισσότερα στο fouit.gr

[epikairocom]

Κουδουνάδες και καραγκούνικος γάμος στα χωριά της δυτ. Θεσσαλίας

Είναι γεγονός ότι ��ατά τις παλαιότερες εποχές στο χώρο των Καραγκούνηδων της Θεσσαλίας ο εορτασμός των διαφόρων γεγονότων και μεγάλων καθιερωμένων θρησκευτικών εορτών είχε διαφορετική μορφή έως και χαρακτήρα με σχεδόν καθολική συμμετοχή. Δηλαδή στην τοπική κοινωνία σε επίπεδο χωριού, γειτονιάς, οικογένειας έως και ατόμου ελάμβαναν χώρα ενέργειες (έθιμα), μέσα από τελετουργικές διαδικασίες, δοξαστικές, λατρευτικές, προληπτικές, κ.λ.π. που έλκουν τις ρίζες τους από την αρχαιότητα. Σκοπός όλων αυτών ήταν η προστασία και εύνοια των ανωτέρων δυνάμεων για ασφαλέστερη ζωή και αύξηση στις σοδειές τους όπως και στον πολλαπλασιασμό των ζώων, συνδυασμένος πάντα με τον απώτερο σκοπό της απόλαυσης και διασκέδασης.

Αυτό λοιπόν συμβαίνει και στον εορτασμό της Αποκριάς που από αρχαιοτάτων μέχρι νεοτέρων χρόνων, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Λαογραφικού Συλλόγου Τρικάλων «ΟΙ Θ Ε Ρ Ι Σ Τ Α Δ Ε Σ», Αντώνης Παπαμιχαήλ, διατηρεί στοιχεία διονυσιακού χαρακτήρα συνδυασμένα και ενσωματωμένα στα σημερινά δεδομένα σύμφωνα με τις αντιλήψεις της ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας μας.

Σήμερα στους Καραγκούνηδες ο εορτασμός των Αποκριών έχει αποκτήσει σε ένα μεγάλο ποσοστό, σύμφωνα με τον ίδιο, εκδρομικό χαρακτήρα που καταλήγει σε κεντρικά σημεία (κοντινά χωριά και πόλεις ή και μακρινά διαμερίσματα της πατρίδας μας) που λαμβάνουν χώρα καρναβαλικές εκδηλώσεις. Αυτές είναι οργανωμένες συνήθως από αρμόδιους τοπικούς φορείς και σπανιότερα με αυθόρμητη ατομική οργάνωση σε μια συνάντηση που διέπεται από τους άγραφους εθιμικούς – παραδοσιακούς νόμους της κάθε τοπικής κοινωνίας. Εκεί είτε συμμετέχουν οι ίδιοι μεταμφιεσμένοι ή μη, είτε παρακολουθούν θεάματα που τους προσφέρουν οι υπόλοιποι.

Οι κύριοι λόγοι στους οποίους τούτο οφείλεται είναι οι εξής:

   1) Οι άνθρωποι των παλαιότερων εποχών διακατέχονταν από πολύ πιο έντονο θρησκευτικό συναίσθημα από ότι σήμερα.

   2) Οι φυσικές αποστάσεις που χώριζαν τους κατοίκους των τοπικών κοινοτήτων και περιοχών θεωρούνταν μεγάλες λόγω των πενιχρών μέσων μεταφοράς και μετάβασής τους σε τέτοιους προορισμούς(πχ με τα ζώα ή και με τα πόδια τους). Οπότε οι επιλογές διασκέδασης τέτοιων ημερών ήταν περιορισμένες, πράγμα που ωθούσε όλο και περισσότερα μέλη της κοινότητας σε μια μαζική-καθολική συμμετοχή.

   3) Η υποτυπώδη τεχνολογία δεν παρείχε σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών και πληροφοριών όπως σήμερα (τηλέφωνο, τηλεόραση, internet, και λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Αποκορύφωμα της Αποκριάς πάντα η Καθαρά Δευτέρα. Σήμερα λειτουργούν τρεις κεντρικές εκδηλώσεις, που μπορεί να χαρακτηριστούν ως σημεία αναφοράς στο χώρο των Καραγκούνηδων για την Καθαρά Δευτέρα.

 Στο Αγναντερό Καρδίτσας. Ένα έθιμο που ξεπερνάει τις προσδοκίες του κάθε επισκέπτη. Ένα τελετουργικό που συνεχίζει να βιώνει πάρα πολλά χρόνια χωρίς καμιά διακοπή. Ένα έθιμο που τελείται βασιζόμενο στην ατομική οργάνωση του καθενός συμμετέχοντος που ενωμένος με το σύνολο ενεργεί και κινείται με πειθαρχία κάτω από τους άγραφους νόμους όπως επιτάσσει το έθιμο του χωριού. Ακόμα και οι σύλλογοι και λοιποί φορείς του χωριού εντάσσονται ως απλοί στρατιώτες στην ομάδα(μπουλούκι όπως λέγεται) των φημισμένων κουδουνάδων των δρώμενων της ημέρας.

Ένα διαφορετικό συναίσθημα βιώνουν εδώ και αιώνες οι κάτοικοι του Αγναντερού και σ��νεχίζουν μια παράδοση που περνάει από γενιά σε γενιά. Τα δρώμενα ξεκινούν από την Κυριακή για να αποκορυφωθούν τη Δευτέρα. Την Καθαρά Δευτέρα από το πρωί, «ο μαγικός αυλός», ο αγαπημένος και βαθιά χαραγμένος ήχος των κουδουνιών, στο υποσυνείδητο κάθε χωριανού αντηχεί διαδοχικά σε κάθε γειτονιά του χωριού. Ομάδες φοβερών μασκοφόρων κάθε ηλικίας που είναι ντυμένοι με προβιές και ζωσμένοι με κουδούνια(γκδουνάδις= κουδουνάδες), αφού σηκώσουν στην κυριολεξία το χωριό στο πόδι, εμφανίζονται στην πλατεία του χωριού από διαφορετικές κατευθύνσεις η κάθε ομάδα, για να δώσουν το παρόν συμμετοχής στην κεντρική γενική ομάδα (μπλούκ"=μπουλούκι). Στο μπουλούκι εκτός από τους γκδουνάδις που αποτελούν τον μεγαλύτερο όγκο και τη δύναμη κρούσης συμπεριλαμβάνονται και πρόσωπα που υποδύονται ρόλους του παραδοσιακού Καραγκούνικου γάμου (νύφη, γαμπρός, πεθερά, κλπ. Όλοι άνδρες). Όλοι μαζί περιφέρονται στο χωριό αναπαριστώντας στιγμιότυπα του γάμου, ενώ παράλληλα οι κουδουνάνες σείουν τη γη με τον ήχο των κουδουνιών. Είναι ένα είδος επίκλησης (φοβέρα) στη μητέρα γή και στη φύση να ανθοφορήσει και να καρπίσει. Μια προαναγγελία του ερχομού της άνοιξης. Εξ ου και το ζεύγος των νεόνυμφων ως σύμβολο γονιμότητας και ευκαρπίας.

Στον ιδιότυπο αυτό θίασο συμπεριλαμβάνονται ακόμα και οι ρόλοι του παπά, των συμπέθερων, του χωροφύλακα, του γιατρού και όλων εκείνων που έδιναν το παρόν σε τέτοιες στιγμές! Μια παραδοσιακή ορχήστρα τους περιμένει στην πλατεία όπου καταλήγουν νωρίς το μεσημέρι και στήνεται ένας μεγάλος χορός των μεταμφιεσμένων με τη συνοδεία της και μέσα σε μια πανδαισία ήχων θορύβων και φωνών των ίδιων αλλά και του πλήθους που παρακολουθεί. Παράλληλα σερβίρεται στους παρευρισκόμενους φασολάδα και άφθονο κρασί. Κάποια στιγμή και ενώ το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά, οι κουδουνάδες εξαφανίζονται για μικρό χρονικό διάστημα και επιστρέφουν στον χορό τρέχοντας, με τον ήχο τον κουδουνιών να τραντάζει την πλατεία φέρνοντας μαζί τους τον αρκουδιάρη και την αρκούδα!

Η παλιά ονομασία του Αγναντερού είναι «Μισδάνι». Τους Μισδανίτες λοιπόν τους λένε και «κλεφταρκουδάδες» για τον εξής λόγο: Όλοι θυμούνται τους αθίγγανους που γύριζαν στα χωριά με μια αρκούδα που την έβαζαν να χορεύει.

Κάποτε κατασκήνωσαν στο Μισδάνι μερικές οικογένειες από αθίγγανους, που μαζί τους είχαν και μία αρκούδα.

Σε ένα στοίχημα με τους Μισδανίτες ότι θα καταφέρουν να τους κλέψουν το άγριο αυτό ζώο, κέρδισαν οι Μισδανίτες που κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να κλέψουν την αρκούδα (γιατί όντως λαός τολμηρός και ριψοκίνδυνος) και να την κρύψουν στα κελιά της εκκλησίας. Οι αθίγγανοι αναγκάστηκαν να πληρώσουν λίτρα για να την ξαναπάρουν πίσω.

   Η φήμη του γεγονότος διαδόθηκε σε όλα τα χωριά και οι Μισδανίτες άρχισαν να το αναπαριστούν και να χαίρονται με το κατόρθωμά τους. Σιγά-σιγά στο πέρασμα των χρόνων έγινε θρύλος και έθιμο που ενσωματώθηκε στα δρώμενα της Καθαράς Δευτέρας που το τηρούν ανελλιπώς και με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι σήμερα.

   Στα Μεγάλα Καλύβια, του νομού Τρικάλων, κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα γίνεται αναπαράσταση του παραδοσιακού καραγκούνικου γάμου. Παρουσιάζεται με σατυρικό τρόπο όλη η ιεροτελεστία ενός παραδοσιακού γάμου όπως αυτός γινόταν μέχρι και τη δεκαετία του 1960 στο χωριό.

   Στην πλατεία του χωριού γίνονται τα στέφανα και ακολουθεί ο παραδοσιακός γαμήλιος χορός. Όλους τους ρόλους υποδύονται άνδρες διαφόρων ηλικιών.

   Η όλη διαδικασία των αρραβώνων και του γάμου διακωμωδείται με διάφορες ατάκες και κινήσεις, (πολλές φορές ακατάλληλες για το ευρύ κοινό) με σκοπό να προκαλέσουν γέλιο στους θεατές. Επ" αυτού ιδιαιτερότητα αποτελεί ο παπάς με την παπαδιά. Με το πέρας αυτής της διαδικασίας καταλήγουν όλοι σε ένα μεγάλο χορό όπου λαμβάνουν μέρος και όσοι από τους παρευρισκόμενους επιθυμούν. Στη διάρκεια των τεκταινόμενων σερβίρεται και η καθιερωμένη φασολάδα.

   Στον Παλαμά Καρδίτσας την Καθαρά Δευτέρα, όπως αναφέρει ο κ. Παπαμιχαήλ, πραγματοποιούνται τα «μουχουρλούκια»(κούλουμα) και καρναβάλι με χορούς και τραγούδια όπου ομάδα μασκαρεμένων πλέκουν το γαϊτανάκι. Συνεχίζονται οι χοροί με τη συνοδεία παραδοσιακής ορχήστρας ενώ παράλληλα διανέμεται φασολάδα και λαγάνες. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος στο χώρο του πάρκου «Αστέριον». Την ίδια ημέρα οι παλαμιώτες μεταβαίνουν για το πέταγμα του χαρταετού στο λόφο του κοντινού χωριού Μεταμόρφωση, κοντά στο εξωκκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που βρίσκεται δίπλα στο ομώνυμο χωριό.

   Πέταγμα του χαρταετού γίνεται επίσης και στους πρόποδες του βουνού αστερίου που βρίσκεται επίσης στο δήμο Παλαμά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

from epikairo.com http://ift.tt/2EHdpJC

#epikairo.com