Tumgik
#να ξεχάσω
vasoulinii · 1 year
Text
“Λέμε η ζωή συνεχίζεται κι όμως ποτέ δεν ξεχνάμε.”
-Λεξ
2K notes · View notes
stavrakas · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
30 notes · View notes
alalumin · 7 months
Text
Ξέχασα ανοιχτό τον θερμοσίφωνα 😭
6 notes · View notes
prasinoxaos · 2 months
Text
εύχομαι να με θυμάσαι, όχι συχνά, μα έντονα
τόσο που θα θες να ξεριζώσεις την καρδιά σου στ'αλήθεια
και με νήμα να σφίξεις την παλάμη και τα δάχτυλά σου
μπας και ξεχάσεις τον πόνο μέσα σου
ελπίζοντας να μην με είχες διώξει ποτέ σου με τις πράξεις σου
μα τώρα άσ'το
δεν έχει νόημα
την δική μου τη καρδιά ήδη ξερίζωσα
τα χέρια μου από τον ώμο μέχρι τα ακροδάχτυλά μου τα έσφιξα με νήμα
προσπαθώντας να ξεχάσω το πόνο
δίπλα μου τον έχω ακόμα κι όμως
144 notes · View notes
themachronou · 2 years
Text
όσο υπάρχει η μουσική και η ποίηση δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ
1K notes · View notes
Text
Tumblr media
συναυλία νοβελ. δώδεκα πάρα περίπου, και βλέπω μια κοπέλα συμπαθητική. τη πλησιάζω. τραγουδάμε, χορεύουμε, δακρύζουμε, με μια οικειότητα χρόνων που δημιουργήθηκε εντός δευτερολέπτων. το άγγιγμα της φάνταζε γνώριμο και η φωνή της απόλυτα συνδεδεμένη με τη δική μου. οι στίχοι χτύπαγαν μέσα της, διαπερνώντας και το δικό μου κορμί. τότε ένιωσα πως αυτά που περνάω δε τα περνάω μόνη. όποια κι αν είσαι, όπου και να είσαι , δε θα σε ξεχάσω.
43 notes · View notes
fegg4ropetra · 3 months
Text
Σάββατο 4/1/24 (2:48π.μ.)
Ξέρεις κάτι;
Φοβάμαι.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε άνθρωπο.
Φοβάμαι να αφεθω σε κάποιον όσο κι αν το αποζητώ. Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους γιατί έχω πληγωθεί επανειλημμένα από ατομα που έδωσα τα πάντα για να είναι χαρούμενοι. Φοβάμαι να ανοιχτω γιατί υπήρξαν άνθρωποι που τους έδειξα το μέσα μου και αποφάσισαν πως δεν τους ήταν αρκετό ή τους ήταν πάρα πολύ. Φοβάμαι να αφήσω τα τείχη μου να πέσουν γιατί υπήρξαν άτομα στη ζωή μου που με ανάγκασαν να τα υψώσω τόσο ψηλά. Φοβάμαι να νιώσω άνετα με το να είμαι ο εαυτός μου κοντά σε άλλους γιατί έχω αποκαλεστει στο παρελθόν περίεργη, κριντζ, ευαίσθητη, φλώρος και όλα αυτά τα επίθετα που πετάνε τόσο ανιδεα άτομα χωρίς καν να καταλαβαίνουν το αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αυτες οι λέξεις σε κάποιον. Φοβάμαι να γελάσω πολύ μη νομίζουν ότι είμαι χαζοχαρουμενο.
Τέλος, φοβάμαι να αγαπήσω και να ερωτευτώ γιατί ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εγώ. Δεν είχε βρεθεί μέχρι τώρα αυτός ο άνθρωπος που να με κάνει να ξεχάσω αυτούς τους φόβους μου.
Βλέπω γύρω μου φίλους, φίλες και γνωστούς να πηγαίνουν απ' τη μια σχέση στην άλλη. Να αφήνονται, να πληγώνονται, να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να προχωράνε στον επόμενο μέχρι να βρεθεί αυτός ο ένας/μια που ελπίζουν να πάρει όλα αυτά τα κομμάτια και θα κάνει ξανά ένα.
Κάνω συζητήσεις για ρομαντισμό, έρωτα και αγάπη και ακούω συνεχώς γύρω μου για τοξικότητα, red flags, tinder, σεξ και one night stands. Φλερτ απ' το Instagram, messenger, Snapchat... Μιλάνε με 1,2,3 και 4 ταυτόχρονα για να αποφασίσουν ποι@ είναι καλυτερ@ για να βγούνε ραντεβού. Είναι η εποχή του περιστασιακού σεξ και της μοναξιάς που θέλουν μεταφράζουν ως ανεξαρτησία.
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι, λίγοι θα λεγα, άνθρωποι εκεί έξω που ψάχνουν το άλλο τους μισό. Είναι μερικές ρομαντικές ψυχές που τρέφουν ακόμα ελπίδα για έναν έρωτα όπως παλιά. Όπως αυτούς που μας περιγράφουν γονείς και παππούδες. Έναν έρωτα που γι αυτόν γράφονται ταινίες, ποιήματα και βιβλία ολόκληρα.
Έναν τέτοιο έρωτα θα ήθελα κι εγώ να ζήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Εγώ όμως δεν θα θελα να βρω το άλλο μου μισό γιατί πολυ απλά ποτέ δεν ένιωσα μισή. Έχω νιώσει κενή, έχω νιώσει να μου λείπει κάτι, έχω νιώσει απώλεια και πόνο. Απογοήτευση και στεναχώρια. Ποτέ όμως δεν ένιωσα μισή.
Γι αυτό λοιπόν εγώ θα ήθελα σε αυτή τη ζωή να βρω το άλλο μου ολόκληρο. Τον άνθρωπο που θα εμφανιστεί στη ζωή μου απ' το πουθενά όπως έκανες εσύ. Τον άνθρωπο που θα μου προσφέρει την αγάπη που έζησε η μαμά μου. Βλέπεις είχα πολύ όμορφο παράδειγμα για το τι θα πει έρωτας. Οι γονείς μου όποτε μάλωναν ο μπαμπάς μου έφευγε και γυρνούσε μετά από λίγη ώρα με λουλούδια και μια ζεστή αγκαλιά. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να μπει ανάμεσα τους είτε αυτό ήταν οικογένεια είτε φίλοι είτε εχθροί.
Έναν λοιπόν σαν τον μπαμπά μου, Που ακόμα κι αν δεν είχα τη τυχη να τον ζήσω για πολύ, απ' τις ιστορίες που ακούω ξέρω πως ήταν ένας άνθρωπος που άξιζε να γίνεις χαλί να σε πατήσει.
Έναν άνθρωπο σαν τον μπαμπά μου...
Κι ας του βάζουν στην σήμερον ημέρα τη ταμπέλα του daddy issues...
ΥΓ. Με σένα ο μόνος φόβος που είχα στο κεφάλι μου ήταν να με δεις όπως με βλέπω εγώ. Αλλά ποτέ δεν σου είπα πως ταυτόχρονα ευχομουν να με δεις όπως είδα εγώ εσένα.
Οπότε ναι ευχομουν να με έβλεπες όπως σε βλέπω εγώ. Γιατί ίσως έτσι να μη με άφηνες τόσο εύκολα.
70 notes · View notes
casperakiii · 6 months
Text
Tumblr media
4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρνάω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.
Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι παιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας διώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..
Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»
Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».
Πάγωσα χάθηκα πέθανα.
4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.
Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️
67 notes · View notes
neyriasmenh · 1 month
Text
Μου λείπεις...
Τώρα τελευταία μου λείπεις πολύ.
Τώρα τελευταία έχω την επιθυμία να σε δω.
Τώρα τελευταία νιώθω πάλι εκείνο το κενό.
Όσος καιρός και να περάσει υπάρχει ακόμα αυτό το μικρό κενό.
Θέλω να σε δω.
Πρέπει να σε δω.
Έγινε αυτό που φοβόμουν...
Σε ξέχασα...ξέχασα πως είσαι
ξέχασα την φωνή σου
αλλά κάτι που δεν θα ξεχάσω είναι
το πως με έκανες να νιώθω.
Μου λείπεις ρε πουστη μου.
41 notes · View notes
den-antexwallo · 8 months
Text
Tumblr media
Σε πετάω στους τοίχους
και μου ανοίγεις ρωγμές.
Σε λέξεις άγνωστες σε οργανώνω
και σε σκορπίζω πάνω σε χαρτιά.
Μέσα στα συρτάρια σε σπρώχνω
και τα κλειδιά καταπίνω.
Στην απομόνωση σε βάζω
και σε κόβω απ’ τις φωτογραφίες.
Στο σώμα μου
ακόμα προσπαθώ να ξεθωριάσω
τα ύστατα αποτυπώματά σου.
Με πόνο σε τραβώ από τις αναμνήσεις
και σε σκοτώνω.
Και στον ύπνο μου
σε φωνάζω «αγάπη μου».
Μη Μ’ Αφήνεις Να Ξεχάσω, Φίλιππος Αγγελής
125 notes · View notes
nantoukos · 1 year
Text
Tumblr media
Έμαθα πάντα να χάνω τα πάντα
Παίζω τα ρέστα μου
Δεν πάω πάσο
Συλλέγω ιστορίες
Συλλέγω συγγνώμες
Συλλέγω ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω να απογοητεύσω.
Wnc
150 notes · View notes
Text
Έχω να σου πω πολλά.Εχει γίνει της πουτανας εδώ από τότε που μ'αφησες .Κάποιος θα με έλεγε εντελώς αφελή ,γιατί συνεχίζω ακόμη και πιστεύω σε εσένα ,και κάποιες μέρες έτσι λίγο πιο ευαλωτες, θα 'λεγα πως πιστεύω ακόμη και σε εμάς.
Ξέρω ότι αν το διαβάσεις ποτέ,κάπου εδώ είναι το σημείο που θα γελάς και θα έπρεπε να γελάω και εγώ.Θα έπρεπε να μην τα σκέφτομαι αυτά,να έχω προχωρήσει και εν τέλη να μην θέλω καν να σε δω μπροστά μου.
Μα το σώμα μου ,συνεχώς σε αναζητά,χωρίς να το καταλαβαινω.Το μυαλό μου ,δεν μπορεί να σταματήσει να σε σκέφτεται.Οσο για την καρδιά μου,εκείνη έχει παγώσει την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου,δεν μπορεί να την ζεστάνει πια τίποτα και κανείς.
Για εκείνη,ο χρόνος έχει σταματήσει ,το ίδιο δευτερόλεπτο που μου 'πες πως πια δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.
Την τσακισες την γαμημενη .Εκείνη από την άλλη,δεν σου κρατάει καμιά κακια,παρά τις άπειρες προσπάθειες των γύρω μου και τις δικές μου για να την πείσουμε για το αντίθετο.
Δεν μπόρεσα ποτέ να σε μισήσω,ακόμη και όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και στο φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Δεν σε μισούσα.Ημουν πληγωμένη.
Πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου,γιατί του έριχνα όλες τις ευθύνες για το ότι ποτέ δεν δούλεψε το μεταξύ μας.Πως θα μπορούσε άλλωστε να με αγαπήσει κάποιος,όταν εγώ η ίδια δεν μπορούσα να με αγαπήσω ;
Πως περίμενα από εσένα να με συγχωρήσεις για τα λάθη μου,όταν δεν μπορούσα να συνγχωρησω εγώ τον εαυτό μου;
Εγώ ήμουν εκείνη που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να φύγω.Δεν μ'αγαπουσες γαμωτο.Δεν το έκανες ποτέ.Ημουν αρκετά καλή για τα σαββατοκύριακα σου ,μα ποτέ αρκετή για τις Δευτέρες σου.
Δεν μπορούσα να το δεχτώ.Δεν ξέρω τι είδα σε εσένα και πίστεψα τοτε και συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα σε αυτό.Δεν υπήρχε τίποτα εκεί.Τιποτα το οποίο να μου αποδεικνύει ότι άξιζε έστω στο ελάχιστο τα όσα πέρασα για να μείνω κοντά σου.
Και τώρα ξέρω πως προσπαθείς να προχωρήσεις.Και είσαι με εκείνη που μου 'λεγες την προηγούμενη φορά που τα σπάσαμε για λίγο πως δεν τσουλησε το πράγμα γιατί σκεφτοσουν εμένα.
Αλλο ένα ψέμα σου που πίστεψα.Τον εαυτό σου σκεφτοσουν πάντα.Οχι εμένα.Ηξερες πως καμιά δεν θα κάνει για εσένα τα όσα έκανα εγώ.Και δεν το λέω αυτό υπεροπτικά,απλά δεν άξιζες τίποτα από αυτά.
Την μισώ χωρίς να την ξέρω.Γιατι κρατάει στα χέρια της ,όνειρα δικά μου,προσδοκίες, συναισθήματα που πια με έχουν αφήσει μισή.Κραταει ολόκληρο τον κόσμο μου πρώτου πεσει για ύπνο, ξαπλώνοντας στην μεριά του κρεβατιού που ήταν η δικιά μου.
Μπαινοβγαινει "στο σπίτι μου",στο σπίτι αυτό που έχω αφήσει χιλιάδες αναμνήσεις,που όποτε δεν χωρούσα στο διαμέρισμα που νοίκιαζα,έτρεχα σ' αυτό για να με φιλοξενήσει.Το μόνο μέρος που αισθανομουν οικεία,και δεν μου ανοικει πια.Ανοικει σε εκείνη.Διαολε ,πως σκατα να το αποδεχτώ αυτό;
Δεν σου μιλάω πια γιατί δεν αντέχω.Ακομα και το "γεια" θα μου ξυπνήσει προσδοκίες ,που δίνω μάχη από το πρωί μέχρι το βράδυ ,για να τις κοιμησω.Σε χρειαζομουν τότε,και δεν ήρθες.Δεν νοιαστηκες.Πεθαινα για εσένα και έκανες πως δεν το βλέπεις καν.Ποιος μου είπε ότι τώρα θα αλλάξει κάτι;
Θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή.Αυτο λέω στον εαυτό μου πόσο καιρό τώρα.Θα σε ξεχάσω ζγιατι μου το οφείλω γαμωτο,γιατί υπέφερα αρκετά με το να σε θυμάμαι.Υπεφερα αρκετά από τις προσδοκίες μου ,κάποιαα στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν.Οπως έφυγες εσύ,έτσι θα φύγουν και εκείνες.
Να είσαι καλά στην καινούργια σου ζωή.
23 notes · View notes
maryrosepoetry · 2 months
Text
Tumblr media
Φύγε, του είπα, μέχρι εδώ μην πλησιάζεις άλλο (γιατί αν κάνεις ένα βήμα παραπάνω νομίζω θα σε ερωτευτώ… ) Φύγε, του είπα, ακόμα είναι νωρίς φύγε και ξέχασέ με άλλον αγαπάω, δεν σου το είπα στην αρχή;
«Συγγνώμη» μου είπε «…που σε ενόχλησα, συνέχισε τη ζωή σου…»
Και έφυγε σιωπηλός με ένα πικρό παράπονο σκυφτός και ένιωσα εκείνην ακριβώς τη στιγμή να σπάει και να διαλύεται το μέσα μου σε χίλια κομμάτια ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται πώς μπόρεσα να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις;
Όχι… δεν θα έρθω κοντά σου απόψε δεν μπορώ να σε ξαναδώ όπως και εσύ δεν πρέπει πια να βρίσκεσαι εδώ πρέπει να γυρίσω πίσω εκεί που ανήκω, να σε ξεχάσω… όσο είναι νωρίς.
Αυτό ήταν το λάθος μου δεν ήθελα να δω ότι ανήκω σε σένα.
28 notes · View notes
anideh · 5 months
Text
12/12/23
Θέλω τόσα να σου πω, μα συνεχώς ξεχνώ,
πώς δεν είσαι εδώ.
Κάνω πράγματα για σένα, δεν σε βγάζω από το μυαλό
και ακόμα ελπίζω πως θα σε δω.
Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες, χωρίς την δική σου αγκαλιά,
μα ακόμα εγώ ψάχνω, τα δικά σου τα φιλιά.
Μου είχες πει δεν θα με αφήσεις, ότι δεν θα έφευγες ποτέ,
μα να 'μαι απόψε μόνη, χωρίς εσένα συντροφιά,
ξέροντας πως δεν θα γυρίσεις πια.
Πίστεψες σε μένα, μου είπες να 'μαι δυνατή,
ήμασταν ομάδα αλλά με άφησες στα "γιατί".
Τίποτα δεν θα με κάνει, να τα ξεχάσω όλα αυτά,
γέμιζα αγάπη από την δική σου την ματιά.
Πιο πολύ πονάει, ότι δεν πρόλαβα να στο πω,
γι' αυτό τώρα φωνάζω με όλη μου την δύναμη "σ' αγαπώ".
Ξέρω πως με βλέπεις, τώρα από εκεί μακριά,
και είσαι χαρούμενος με μένα, που προσπαθώ παρ' όλα αυτά.
Συγγνώμη αν δεν κατάλαβα, δεν το είχα υποψιαστεί,
πώς θα γυρίσω ένα βράδυ σπίτι και δεν θα είσαι εκεί.
42 notes · View notes
nofuckinlabels · 4 months
Text
2023
Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.
43 notes · View notes
Text
Κάθε φορά που μου λες να προχωρήσω, από μέσα μου ουρλιάζω.
Ουρλιάζω, γιατί το μόνο που θέλω είναι να είμαι δίπλα σου και εσύ δε με αφήνεις.
Κι αυτό με διαλύει.
Να θέλω να μείνω μαζί σου κι εσύ με τόση ευκολία να μου λες να προχωρήσω.
Λες και είναι εύκολο να ξεχάσω και να προχωρήσω.
Λες και είναι εύκολο να σε ξεχάσω και να προχωρήσω.
- Ejo
10.04.2024
13 notes · View notes