#ρομαντικές ψυχές

[0cean--soul]

Κάπου διάβασα ...

"Φαντάσου κάποιος να σε θεωρεί τέχνη"

...

#greek tumblr #greek posts #greek blog #γκρικ μπλογκ #ελληνικο tumblr #greek quotes #συναισθήματα #feelings #ποίηση #γκρεεκ #ελληνικο ποστ #ελληνες ποιητες #ελληνικα #ελληνικο ταμπλρ #ελλαδα #γκρρεκ #γκρικ ποστ #γκρικ ταμπλερ #γκρικ κουοτς #ρομαντικές ψυχές #ρομαντισμός #Τέχνη #τεχνη #ερωτικο

[fegg4ropetra]

Σάββατο 4/1/24 (2:48π.μ.)

Ξέρεις κάτι;

Φοβάμαι.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε άνθρωπο.

Φοβάμαι να αφεθω σε κάποιον όσο κι αν το αποζητώ. Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους γιατί έχω πληγωθεί επανειλημμένα από ατομα που έδωσα τα πάντα για να είναι χαρούμενοι. Φοβάμαι να ανοιχτω γιατί υπήρξαν άνθρωποι που τους έδειξα το μέσα μου και αποφάσισαν πως δεν τους ήταν αρκετό ή τους ήταν πάρα πολύ. Φοβάμαι να αφήσω τα τείχη μου να πέσουν γιατί υπήρξαν άτομα στη ζωή μου που με ανάγκασαν να τα υψώσω τόσο ψηλά. Φοβάμαι να νιώσω άνετα με το να είμαι ο εαυτός μου κοντά σε άλλους γιατί έχω αποκαλεστει στο παρελθόν περίεργη, κριντζ, ευαίσθητη, φλώρος και όλα αυτά τα επίθετα που πετάνε τόσο ανιδεα άτομα χωρίς καν να καταλαβαίνουν το αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αυτες οι λέξεις σε κάποιον. Φοβάμαι να γελάσω πολύ μη νομίζουν ότι είμαι χαζοχαρουμενο.

Τέλος, φοβάμαι να αγαπήσω και να ερωτευτώ γιατί ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εγώ. Δεν είχε βρεθεί μέχρι τώρα αυτός ο άνθρωπος που να με κάνει να ξεχάσω αυτούς τους φόβους μου.

Βλέπω γύρω μου φίλους, φίλες και γνωστούς να πηγαίνουν απ' τη μια σχέση στην άλλη. Να αφήνονται, να πληγώνονται, να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να προχωράνε στον επόμενο μέχρι να βρεθεί αυτός ο ένας/μια που ελπίζουν να πάρει όλα αυτά τα κομμάτια και θα κάνει ξανά ένα.

Κάνω συζητήσεις για ρομαντισμό, έρωτα και αγάπη και ακούω συνεχώς γύρω μου για τοξικότητα, red flags, tinder, σεξ και one night stands. Φλερτ απ' το Instagram, messenger, Snapchat... Μιλάνε με 1,2,3 και 4 ταυτόχρονα για να αποφασίσουν ποι@ είναι καλυτερ@ για να βγούνε ραντεβού. Είναι η εποχή του περιστασιακού σεξ και της μοναξιάς που θέλουν μεταφράζουν ως ανεξαρτησία.

Υπάρχουν κάποιοι άλλοι, λίγοι θα λεγα, άνθρωποι εκεί έξω που ψάχνουν το άλλο τους μισό. Είναι μερικές ρομαντικές ψυχές που τρέφουν ακόμα ελπίδα για έναν έρωτα όπως παλιά. Όπως αυτούς που μας περιγράφουν γονείς και παππούδες. Έναν έρωτα που γι αυτόν γράφονται ταινίες, ποιήματα και βιβλία ολόκληρα.

Έναν τέτοιο έρωτα θα ήθελα κι εγώ να ζήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Εγώ όμως δεν θα θελα να βρω το άλλο μου μισό γιατί πολυ απλά ποτέ δεν ένιωσα μισή. Έχω νιώσει κενή, έχω νιώσει να μου λείπει κάτι, έχω νιώσει απώλεια και πόνο. Απογοήτευση και στεναχώρια. Ποτέ όμως δεν ένιωσα μισή.

Γι αυτό λοιπόν εγώ θα ήθελα σε αυτή τη ζωή να βρω το άλλο μου ολόκληρο. Τον άνθρωπο που θα εμφανιστεί στη ζωή μου απ' το πουθενά όπως έκανες εσύ. Τον άνθρωπο που θα μου προσφέρει την αγάπη που έζησε η μαμά μου. Βλέπεις είχα πολύ όμορφο παράδειγμα για το τι θα πει έρωτας. Οι γονείς μου όποτε μάλωναν ο μπαμπάς μου έφευγε και γυρνούσε μετά από λίγη ώρα με λουλούδια και μια ζεστή αγκαλιά. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να μπει ανάμεσα τους είτε αυτό ήταν οικογένεια είτε φίλοι είτε εχθροί.

Έναν λοιπόν σαν τον μπαμπά μου, Που ακόμα κι αν δεν είχα τη τυχη να τον ζήσω για πολύ, απ' τις ιστορίες που ακούω ξέρω πως ήταν ένας άνθρωπος που άξιζε να γίνεις χαλί να σε πατήσει.

Έναν άνθρωπο σαν τον μπαμπά μου...

Κι ας του βάζουν στην σήμερον ημέρα τη ταμπέλα του daddy issues...

ΥΓ. Με σένα ο μόνος φόβος που είχα στο κεφάλι μου ήταν να με δεις όπως με βλέπω εγώ. Αλλά ποτέ δεν σου είπα πως ταυτόχρονα ευχομουν να με δεις όπως είδα εγώ εσένα.

Οπότε ναι ευχομουν να με έβλεπες όπως σε βλέπω εγώ. Γιατί ίσως έτσι να μη με άφηνες τόσο εύκολα.

#mine #bookaddict #thessaloniki #self love #quotes #ερωτας #μουσικη #βιβλιο #spotify #τραγούδι #letters

[daimewdis]

Okey, okey.

Μου πρήξετε τον πούτσο. Το επόμενο κομμάτι θα είναι μηδαμινό, θα αρχίσω να γράψω μέσα στην βδομάδα λογικά, και μάλλον αν όλα πάνε καλά τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου θα βγει. Μου είναι easy να γράφω μηδαμινό. Ένα καλό φόντο όμως και γίναμε.

Όσοι με ακολουθούν και είστε ρομαντικές ψυχές, μην μπείτε στο κόπο, είναι άλλο είδος, πιο..

Επίσης, αν με ακολουθάει καμιά Μαγδαλινή ακόμα και δεν έχει πεθάνει, ας μου κάνει free promo. No mani, no xani.

-Δαιμεώδης

[ginamemnouchkema]

Οι Γίγαντες του Βουνού ως έμπνευση

Την σύνταξη του τελικού κειμένου ανέλαβε η Βικτώρια και η Νίκη.

Διαβάζοντας το κείμενο, μας κατέκλυσαν αμέτρητες ιδέες. Το κείμενο ποικίλει σε στοιχεία, από μυθικά και θεολογικά έως και φιλοσοφικά και ιδεολογικά. Αυτό μας βοήθησε να χτίσουμε μια αρχική βάση, η οποία στηρίχτηκε στο μυθικό στοιχείο του έργου και κυρίως στις 'φωνές' του έργου οι οποίες μας έκαναν μεγάλη εντύπωση.

Αποφασίσαμε να κρατήσουμε αποσπάσματα κυρίως από τους μονολόγους του Κοτρόνε, τον αρχικό διάλογο των 'Κακορίζικων' όταν φτάνει η άμαξα της Κόμισσας στην βίλα και την ιδέα των φωνών.

Ούσες ρομαντικές ψυχές, θέλαμε εξ αρχής να δώσουμε έναν παραμυθένια και παράλληλα ανατριχιαστική αίσθηση στη παρουσίαση και το κατορθώσαμε μετά από πολύ 'κόψιμο και ράψιμο' του κειμένου.

Έπειτα, μας γοήτευσε η ασάφεια της υπόστασης των 'Κακορίζικων'. Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου δεν γίνεται ακριβώς ξεκάθαρο αν είναι άνθρωποι, φαντάσματα ή μυθικά πλάσματα.

[maxmaggr]

[maxmaggreece]

[arsiaaaa]

Δε ξέρεις πόσο θελω να σε βγάλω αμαξάδα

Ε ρε ρομαντικές ψυχές εδώ στο ταμπλερ

[white--madness]

Καραντίνα

Φθαρμενοι άνθρωποι ψαχνουν παρηγορια μεσα στα χαραματα

Ματιές μεσα σε οθόνες

Αγγίγματα κυνικά και γεμάτα ζεστασιά

Νύχτες διαφορετικές

Περιορίζουν τις ρομαντικές ψυχές

Αόρατος πόλεμος μας κρατάει κλεισμένος ερμητικά

Σε κουτια από κάθε είδους υλικά

Η παρηγοριά είναι εικονική

Το τέλος το ζητάμε πιο πολυ

Λιγο απο αυτό να δούμε

Και ξανά μαζί για μια στιγμη να ζήσουμε αυτά που δεν μπορούμε

-M.A.K.

#Μ.Α.Κ. #M.A.K. #greek poetry #love #quarantine #coronovirus #greek love #greek quotes #quoteoftheday #ελληνικά ποστς #ερωτας

[justforbooks]

Η εκπληκτικά σαγηνευτική και αντιφατική προσωπικότητα του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ εξακολουθεί να γοητεύει μέσα από τους ήρωες και τα βιβλία του «Ο φύλακας στη σίκαλη» και «Η Φράννυ και ο Ζούι» που κυκλοφορούν σε νέες μεταφράσεις από την Αθηνά Δημητριάδου και τις εκδόσεις Πατάκη.

Όταν η Τζένη Μαστοράκη τόλμησε να μεταφράσει τον Φύλακα στη Σίκαλη στα τέλη της δεκαετίας του '70 προφανώς ήξερε πως, όπως και ο ήρωάς της, πήγαινε κόντρα στο κλίμα μιας εποχής που επέβαλε πιο ορθόδοξα και στρατευμένα αναγνώσματα ‒ ποιος μπορούσε να ακούσει τότε τη φωνή ενός μοναχικού εφήβου;

Αντίστοιχα παράδοξη φάνηκε και η απόφασή της να επαναλάβει, δεκαετίες αργότερα, το εγχείρημα, τολμώντας μάλιστα να αλλάξει και τον τίτλο, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η εμμονή δεν χαρακτηρίζει μονάχα τον ήρωα του Σάλιντζερ αλλά και όλους όσους έχει αιχμαλωτίσει για πάντα στη γοητευτική πλεκτάνη του. Ενδεχομένως, ο ήρωας που εκείνη επέβαλε στα ελληνικά γράμματα να είχε ξεπεράσει ακόμα και την ίδια, έχοντας καταστεί πλέον κλασικός, και το σημαντικότερο, έχοντας στοιχειώσει τις μνήμες όλων όσοι προσπάθησαν στη συνέχεια να τον αγνοήσουν, αλλά τον έβρισκαν διαρκώς μπροστά τους.

Ενδεικτική της απαράμιλλης γοητείας που εξακολουθεί να ασκεί ο αιώνιος έφηβος Χόλντεν Κόλφιλντ είναι και η απόφαση των εκδόσεων Πατάκη να προχωρήσουν στη νέα μετάφραση του Φύλακα στη Σίκαλη, μετά την έκδοση του βιβλίου Η Φράννυ και ο Ζούι ‒και τα δυο από την Αθηνά Δημητριάδου‒, ενώ από τις ίδιες εκδόσεις αναμένεται να κυκλοφορήσουν και οι Εννέα Ιστορίες σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη (είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Καθώς φαίνεται, το αγόρι, που εδώ και εβδομήντα χρόνια δεν λέει να αφήσει ήσυχη τη λογοτεχνία, ξυπνώντας την από τον λήθαργό της και φωνάζοντας από μέσα του, με όση δύναμη του έχει μείνει, για το «κάλπικο» σύμπαν των δήθεν ρέμπελων, για τις επίσης «κάλπικες» ρομαντικές σχέσεις και τη δήθεν ασφάλεια της οικογένειας, για τα ψευδεπίγραφα «εύγε» του δήμου και των σοφιστών και τις αερολογίες των διανοούμενων, επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο είτε ως σημείο αναφοράς είτε ως υπόμνηση της εσωτερικής φωνής που διώχνει όλες τις βεβαιότητες.

Ο αξεπέραστος έφηβος Χόλντεν Κόλφιλντ «χορεύει κλακέτες μόνος του για το γούστο του» σαν τον μοναχικό χορευτή του Νίτσε, καπνίζει ασταμάτητα και πίνει ουίσκι με σόδα, διαβάζει Ουίλιαμ Σαίξπηρ και Τόμας Χάρντι, αλλά όχι τα μυθιστορήματα του συρμού, του αρέσουν οι όμορφες μυρωδιές και από τις άβολες μέρες στο σχολείο προτιμάει να ακούει τζαζ σε ύποπτα υπόγεια. Ακόμα, όμως, και αν θέλγεται από τις όμορφες, μεγαλύτερές του γυναίκες, αντιστέκεται στις πόρνες και παραμένει, παρότι ξέρει ότι έτσι είναι αντιδημοφιλής στις παρέες, μακριά από σεξουαλικές εμπειρίες. Βρίζει ανελέητα ακόμα και όταν ξέρει ότι έχει άδικο και δεν συμβιβάζεται με την εύκολη αποδοχή των άλλων.

Κλεισμένος καθώς είναι στον εαυτό του, απορροφημένος από την προσπάθεια ανεύρεσης της εσωτερικής του αλήθειας, έχει εξοικειωθεί από νωρίς με το γεγονός ότι για να επιβιώσει οφείλει να υποκρίνεται, να είναι ενίοτε σκληρός ή απότομος. Γιατί όχι, αφού ζει σε ένα «κάλπικο» σύμπαν, όπως διαρκώς τονίζει; Εξού και το ότι αποφεύγει να χωρίζει τον κόσμο σε καλούς ή κακούς, μόνο σε γνήσιους ή κάλπικους: καλός για τον Χόλντεν είναι όποιος απλώς μπορεί και τραγουδάει όμορφα ένα τραγούδι ή φοράει ωραία ρούχα και κακός όποιος δεν έρχεται σε επαφή με τον βαθύτερο εαυτό του. Γι' αυτόν τίποτα πέρα από την έννοια της αυθεντικότητας δεν δίνει το απόλυτο μέτρο ‒εδώ θα είχε πολλά να πει ο Χάιντεγκερ‒, αφού το μόνο που αποτιμά με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο την ανθρώπινη φύση είναι ο θάνατος, που ενσκήπτει έτσι κι αλλιώς άδικα.

Τον άδικο θάνατο τον βιώνει, άλλωστε, από νωρίς ο Χόλντεν, με την αυτοκτονία του αδελφού του, ένα γεγονός που επανέρχεται και τον στοιχειώνει για πάντ,α αφού σκέφτεται διαρκώς τον αγαπημένο του αριστερόχειρα Άλι με το ειδικό γάντι του μπέιζμπολ, «που είχε γραμμένα ποιήματα στα δάχτυλα, στην τσέπη, παντού».

Εδώ ακριβώς, λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, βρίσκεται η απάντηση στο αιώνιο αίνιγμα που λέγεται Φύλακας στη Σίκαλη, στο ότι τελικά επαναφέρει διαρκώς, έστω και υπόγεια, την εικόνα του θανάτου, αυτή που αντίκρισε και ο ίδιος ο Τζ.Ντ. Σάλιντζερ, βλέποντας ανθρώπους να σφαγιάζονται στην απόβαση της Νορμανδίας και στις διάφορες μάχες στις οποίες συμμετείχε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, φέροντας μαζί με την εικόνα και την οσμή της καμένης σάρκας που μύρισε όταν μπήκε από τους πρώτους ως απελευθερωτής στο στρατόπεδο Νταχάου αμέσως μετά το τέλος του πολέμου.

«Δεν πρόκειται να φύγει από τη μνήμη μου η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας. Θα τη θυμάμαι όσο ζω» έγραφε σε ένα γράμμα προς την κόρη του, το οποίο δημοσιοποιήθηκε, για πρώτη φορά, μαζί με άλλα γράμματα, ημερολόγια και προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα σε περσινή έκθεση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Εκεί, πέρα από τις αμέτρητες επιστολές, στις οποίες προσέφευγε πάντα ο Σάλιντζερ ως μέσο επικοινωνίας, αφού δεν ήταν ποτέ λάτρης της ανθρώπινης επαφής, τα προσωπικά του μεμοραμπίλια και τα άπειρα ημερολόγια, ξεχώρισαν τα αντικείμενα που δεν αποχωριζόταν όσο ζούσε: μια τεράστια μηχανή κινηματογραφικών προβολών, που εξηγεί τη λατρεία του για το σινεμά ‒άπειρες οι αναφορές στον Φύλακα στη Σίκαλη σε ταινίες‒, τα αυτοσχέδια παιχνίδια, που εξηγούν το περιπαικτικό χαρακτήρα των βιβλίων του, οι φωτογραφικές του μηχανές, ακόμα και μια μικρή, ειδική κάμερα που χρησιμοποιούσε, όπως έγραφε μια σχετική ταμπέλα, ως κατάσκοπος.

Η θητεία του στον μηχανισμό της αντικατασκοπείας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και η ικανότητά του να αποφεύγει όσο ελάχιστοι τη δημοσιότητα προφανώς εξηγούν τη μυστικοπάθεια που συνοδεύει τη συγγραφή και την έκδοση των περισσότερων από τα βιβλία του. Διατηρώντας άκρα μυστικότητα έγραψε τον Φύλακα στη Σίκαλη και με αντίστοιχο τρόπο, χωρίς να το έχει αντιληφθεί κανείς, προχώρησε στην οριστική του έκδοση το 1951, απαιτώντας να μην περιληφθεί καμία φωτογραφία του σε αυτήν.

Προφανώς, ο έφηβος πρωταγωνιστής του λειτούργησε ως ιδανική νοερή παρέα σε όλη την περιπέτεια που έζησε στις διαφορετικές χώρες στην Ευρώπη, από τη Μάχη των Αρδεννών και τη Νορμανδία έως τους δρόμους του Παρισιού και τις μεγάλες μάχες στο Βέλγιο και τη Γερμανία, όπου έγραφε και ξανάγραφε με διαφορετικούς τρόπους τον Φύλακα στη Σίκαλη. Σε αντίθεση, όμως, με τον Σελίν, ο οποίος κατέληξε να χωρέσει τις οδυνηρές μνήμες του από τον Α' Παγκόσμιο σε ένα μακροσκελές αριστουργηματικό παραλήρημα, ο Σάλιντζερ απογύμνωσε τις ιστορίες του από πολεμικού τύπου περιγραφές και τις μετέτρεψε σε υπόγειες αποκαλύψεις εσωτερικής απόγνωσης, την οποία βιώνει από μικρή ηλικία όχι μόνο ο Χόλντεν Κόλφιλντ αλλά όλοι οι έφηβοι πρωταγωνιστές του.

Για παράδειγμα, παρότι οι Εννιά Ιστορίες απηχούν πιο καθαρά τις αναμνήσεις του από το μέτωπο, ο πιο αντιπροσωπευτικός του «ειρηνιστής», όπως αυτοαποκαλείται ο ίδιος ο Κόλφιλντ στον Φύλακα, είναι αυτός ο ατίθασος έφηβος, ο οποίος τελικά ανάγεται σε ιδανικό alter ego του συγγραφέα και σύμβολο αντίστασης σε έναν κίβδηλο και βίαιο κόσμο γεμάτο υπεραναπληρώσεις και ψέματα. Το φαινομενικό ξέσπασμα των λόγων ενός εφήβου που βρίζει με την ίδια ευκολία που γράφει υπέροχες εκθέσεις ‒το μόνο στο οποίο ο Χόλντεν είναι καλός‒ λειτουργεί ως αντιστάθμισμα στην πραγματική βιαιότητα ενός κόσμου που υπήρξε ανέκαθεν ανάλγητος.

Εξού και το ότι το αμερικανικό όνειρο, που είχε αρχίσει να γεννιέται όταν ο Σάλιντζερ επέστρεψε από τον πόλεμο, με τα εύπεπτα κατασκευάσματα του κινηματογράφου και τα μαζικά θεάματα ‒πόσο ακριβείς οι περιγραφές των θλιβερών θεαμάτων στο Radio City στον Φύλακα‒, φαντάζει στα μάτια του συγγραφέα και του ήρωά του εξίσου βίαιο με τον πραγματικό πόλεμο που γνώρισε ο ίδιος από πρώτο χέρι στο μέτωπο.

Σημασία έχει, ωστόσο, να μπορεί κανείς να διακρίνει την πραγματική και ουσιαστική τρυφερότητα που γεννιέται, πέρα από τη βιτρίνα, όταν τα φώτα δεν είναι εκεί: γι' αυτό ο Κόλφιλντ επιμένει με αγωνία και απαράμιλλη τρυφερότητα να ρωτάει τον ταξιτζή της Νέας Υόρκης ποια τύχη είχαν οι πάπιες στην παγωμένη λίμνη του πάρκου και να θυμάται, εκτός από τον αδελφό, τον εξίσου αυτόχειρα συμμαθητή του στο σχολείο του στο Πένσι, όταν όλοι τον έχουν ξεχάσει. Αυτό που επανέρχεται διαρκώς στη μνήμη του είναι η κακοποιημένη φίλη του, που ξεχνάει να βάλει σωστά τις ντάμες στην τελευταία σειρά, και όχι η όμορφη του σχολείου: οι πληγές παραμένουν ανοιχτές, αλλά είναι αυτές που τελικά συνδέουν τους ανθρώπους, η συνωμοσία των χτυπημένων από τη μοίρα που ουρλιάζουν απεγνωσμένα για αγάπη.

Εδώ ακριβώς είναι που φωλιάζει η αδυσώπητη σχεδόν τρυφερότητα του Τζ.Ντ. Σάλιντζερ σε όλα του σχεδόν τα βιβλία: αν ο Χόλντεν προκαλεί σχεδόν κλάματα με τον υπέροχο τρόπο που απευθύνεται και περιγράφει την αδελφή του Φοίβη ‒το Φοιβάκι, όπως την αποκαλεί‒, το ίδιο συμβαίνει και με την παράξενη τρυφερότητα που συνδέει τη Φράννυ και τον Ζούι, απόρροια της αλλόκοτης σχέσης ανάμεσα στα δύο υποτιθέμενα χαρισματικά τέκνα της οικογένειας Γκλας με την υψηλή ευφυΐα, τα οποία ωστόσο έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα η αυτοκτονία του αδελφού τους Σέιμορ ‒το είχαμε συναντήσει στα Μπανανόψαρα‒, προκαλώντας μια παγωμένη θλίψη που έχει φωλιάσει τις ψυχές τους και δεν τους αφήνει καν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στο σπίτι.

Έτσι, η ζωή τους περιορίζεται στα όρια του μπάνιου και του σαλονιού, όπου παραμένουν αντίστοιχα επί ώρες η Φράννυ και ο Ζούι, κάνοντας μονάχα σκέψεις για το απονενοημένο διάβημα, που τους έχει γίνει εμμονή. Ως μοναδικό αντιστάθμισμα, ο Ζούι προτιμά να γράφει με τρόπο εμμονικό, ξανά και ξανά, φράσεις του Επίκτητου στον πίνακα, ακολουθώντας τη φωνή του στωικού φιλόσοφου που δίδασκε την επιστροφή στη μήτρα της ζωής και την αιώνια ηρεμία, ενώ η Φράννυ επαναλαμβάνει σαν μάντρα μια ανεξήγητη προσευχή, έχοντας για πάντα μαζί της διαρκώς το βιβλίο Η πορεία ενός προσκυνητή.

Και όπως λέει χαρακτηριστικά στη δική της ιστορία, την οποία αφηγείται στο βιβλίο: «Κάπου στον Μεγάλο Γκάτσμπι (που ήταν ο Τομ Σόγιερ μου, όταν ήμουν δώδεκα χρονών), ο νεαρός αφηγητής σχολιάζει ότι καθένας μας τρέφει την υποψία πως διαθέτει τουλάχιστον μία από τις βασικές αρετές και συνεχίζει λέγοντας ότι, κατά τη γνώμη του, η δική του αρετή, να 'ναι καλά το παιδί, είναι η τιμιότητα. Η δική μου νομίζω πως είναι το ότι ξέρω τη διαφορά ανάμεσα σε μια ιστορία μυστικισμού και σε μια ιστορία αγάπης. Λέω, λοιπόν, ότι η τρέχουσα προσφορά μου δεν αποτελεί ιστορία μυστικισμού, ούτε σκοτεινή θρησκευτική ιστορία, κάθε άλλο. Λέω ότι πρόκειται για μια σύνθετη ή πολλαπλή ιστορία αγάπης, γνήσια και περίπλοκη».

Αυτή την αγάπη, λοιπόν, διακηρύσσει ως το πανανθρώπινο θρησκευτικό μήνυμα που θέλει να στείλει ο πάντοτε πιστός, βαθιά θρησκευόμενος, αλλά με διαφορετικά δόγματα και ειρηνιστής Σάλιντζερ ‒ αυτός είναι ο δικός του πανανθρώπινος στόχος, η αγάπη ως μοναδική παντοτινή σωτηρία.

Απόδειξη ότι η μοναδική φαντασίωση που έχει ο Κόλφιλντ, εκτός από το να σώζει τις πάπιες στο πάρκο, είναι πως βρίσκεται σε μια έκταση από σίκαλη που καταλήγει σε έναν γκρεμό και πως φυλάει τα παιδιά να μην πλησιάσουν και γκρεμοτσακιστούν, ως ο πραγματικός φύλακας στη σίκαλη, ο αιώνιος πραγματικός και συμβολικός προστάτης τους. Αυτό είναι το μόνο που τον κάνει καλύτερα και τον ξαλαφρώνει από το «ψυχοπλάκωμα», μια λέξη που επανέρχεται διαρκώς στον λόγο του.

Η πράξη της ύψιστης αγάπης που διακηρύσσει, έστω και με αυτό τον έμμεσο τρόπο, όχι μόνο λειτουργεί αντιθετικά προς την υποτιθέμενη αντιδραστικότητα που ενέπνευσε τους ρέμπελους της ποπ κουλτούρας, τους μπίτνικ ‒ακόμα και δολοφόνους όπως αυτός του Τζον Λένον‒, οι οποίοι έδειξαν να κυριεύονται από την αιώνια επιδραστικότητά του ήρωα του Σάλιντζερ, αλλά αποπνέει ένα μήνυμα λύτρωσης που ως μέτρο σύγκρισης έχει τη σχετική αλήθεια του καθενός ξεχωριστά. Πρόκειται για μια μελαγχολική, πλην όμως άκρως λειτουργική αντίφαση που διατρέχει τη ζωή και το έργο του Σάλιντζερ και τον θέλει από τη μια να είναι ένας αμετανόητος μισάνθρωπος και από την άλλη ο δημιουργός ευαίσθητων και μοναχικών εφήβων που ζούσαν μέσα από μπανανότρυπες, κούφια όνειρα και φαντασιώσεις, αναζητώντας πάντοτε επίμονα το πραγματικό νόημα της αγάπης.

Γι' αυτό η λογοτεχνία του, που στην αρχή φαντάζει ως ξεσηκωτική, αντάρτικη, ως η απόλυτη συμβίωση της επαναστατημένης εφηβικής φωνής με την ποίηση (η αγαπημένη του Σάλιντζερ, Σαπφώ, του ενέπνευσε, επίσης, μια σειρά από λακωνικά ποιήματα) τελικά ταυτίζεται με την άρνηση του τετριμμένου και του ψευδεπίγραφου που διαπερνά την πρωτοπορία, την ίδια στιγμή που την ορίζει με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Γιατί ο Φύλακας στη Σίκαλη είναι ταυτόχρονα ο,τι πιο μοντέρνο και ατίθασο γέννησε τον περασμένο αιώνα η λογοτεχνία, που εξακολουθεί να εμπνέει και να καθορίζει τους ανθρώπους του σήμερα.

Ευτυχώς, ο Χόλντεν Κόλφιλντ δεν θα μεγαλώσει μέσα μας ποτέ και θα συνεχίσει να μας τσιγκλάει για πάντα.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #J. D. Salinger

[0cean--soul]

Επιμένω ακόμα πως υπάρχει η αγάπη Γιατί υπάρχω εγώ Και είμαι πλημμυρισμένη από αυτή μέσα μου

Ίσως τελικά να υπάρχει ...

Ocean--soul

#greek tumblr #greek posts #greek blog #δικο μου #ελληνικο tumblr #γκρικ μπλογκ #greek quotes #συναισθήματα #feelings #γκρεεκ #ποίηση #ποιήση #ποιηση #ποιημα #ποιήματα #ελληνικο ποστ #ελληνικα #ελληνικά #ελλαδα #ρομαντικές ψυχές #ρομαντισμός #αγαπη #γκρεεζ #γκρικ ποστ #γκρικ ταμπλερ #γκρικ κουοτς

[feggarolousth]

Δεν είναι για εμας ο χειμώνας

Δεν πάνε οι ρομαντικές ψυχές με τον χειμώνα

Η θλίψη μέσα τους συνδυάζεται τέλεια με τη βροχή και το σκοτάδι

Ανταγωνίζεται το μέσα σου με το έξω σου

Η βροχή με τα δάκρυα, το σκοτάδι με τις σκέψεις

Η εποχή άλλαξε

Εσυ;

[esmalsle]

Να είστε ρομαντικές ψυχές ρε

Να ερωτευτείτε

Να δείτε τον κόσμο με άλλο μάτι

Και το κάθε πρωινό ξύπνημα να έχει νόημα

[pppsilocybin]

Νέο κεφάλαιο.

Ή μάλλον, ξανάνοιξα το βιβλίο "Ελλάδα", που μου 'χε λείψει κιόλας.

Μια καλή ιστορία που είχε μείνει χωρίς επίλογο, ίσως χωρίς συνέχεια.

Είσαι ιδιαίτερος.

Με νιώθεις. Καταλαβαίνεις τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά και τον αποδέχεσαι. Τουλάχιστον, έτσι φαντάζομαι.

Εξίσου σημαντικό, μου προσφέρεις όλη την προσοχή που ζητάω. Λίγο ησυχία, αλλά πολλή προσοχή. Για όσο μου δίνεις τη σημασία σου, δεν θα βαρεθώ ποτέ.

Επίσης, εισαι γνήσιος ρομαντικός, πέραν της αθωότητας που σου λείβεται.

Όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, και προσπαθείς να το παίζεις σκληρός (αστείο), εμείς οι ευαίσθητοι είμαστε και ρομαντικές ψυχές. Σκέφτεσαι δηλαδή και δρας, με τεχνικές - υποσυνείδητες- παραμυθένιες, που κάνουν όχι μόνο εσένα, αλλά και τον σύντροφό σου ευτυχισμένο.

Έχουμε προοπτικές και μπορούμε να εξελιχθούμε μαζί

όμως θα υπάρχει και η απόσταση. Θα δείξει.

Σημαντική, αν και λεπτομέρεια, που αγαπώ ως Νικόλ να τους δίνω σημασία : γουστάρω που με φιλάς αργά κ' αισθάνομαι πόσο τ' απολαμβάνουμε κι οι δύο

#Mine #Σκεψεις #Ελληνικα #Εσύ

[allweareisbulletsimeanthis]

Κοιτάω τα φώτα του νησιού από το πιο ψηλό σημείο. Ακροβατώ προσεκτικά στην άκρη του γκρεμού, τα ξεραμένα χορτάρια μου γαργαλάνε τα πόδια, και ενώ γνωρίζω ότι αν κάνω έστω ένα λάθος βήμα, το ποσό μισώ τον εαυτό μου δεν θα μετρά το άλλο πρωί που θα με βρούνε παγωμένη, ο πόνος που αξίζω είναι η μόνη μου σκέψη. Ψέμα. Στη ζαλάδα που μου δημιουργούν τα πολύχρωμα φώτα βρίσκω και μια γαλήνη. Αν ανοίξεις πολύ τα μάτια βλέπεις μόνο μικρές μπαλίτσες φωτός. Είναι τόσο ήσυχα εδώ πάνω. Σχεδόν όμορφα... Σχεδόν. Στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό και προς έκπληξή μου βλέπω τα αστέρια. Ο ουρανός πεντακάθαρος το φεγγάρι όμως άφαντο. Κρίμα, θα λυπηθούν πολλές ρομαντικές ψυχές που δεν μπορούν και απόψε να ψιθυρίσουν μυστικά στην εχέμυθη σελήνη. Εγώ προτιμώ τα αστέρια μοναχά τους. Κοιτάω το ρολόι. Έχει σταματήσει στις έντεκα και δεκαεπτά λεπτά. Πρέπει να έχει αλλάξει η μέρα εδώ και μια ώρα. Πρέπει να κατέβω. Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Πρέπει; Στο σπίτι δεν έχει αστέρια. Ούτε φώτα που σε ζαλίζουν. Πρέπει να κατέβω και κοιτάζω αριστερά και δεξιά, και πάλι αριστερά. Αναρωτιέμαι ποιος δρόμος είναι ο γρηγορότερος. Κοιτάω κάτω και είμαι σίγουρη πως είναι ο κατακόρυφος. Παίρνω βαθιά ανάσα από τα ρουθούνια και πηγαίνω δεξιά.

•Αλλη μια νυχτα που σωθηκα.•

-Tacenda

#οτι πιο ωμο και οτι πιο αληθινο εχω γραψει

[solmeister13]

(1) Φετος τον χειμωνα εγινε μια τρομερη παρεξηγηση με αποτελεσμα να κοντεψω να χασω ενα πολυ σημαντικο ατομο απο τη ζωη μου. Αποφευγαμε την οπτικη επαφη, αλλαζαμε δρομο για να μην πεσουμε ο ενας πανω στον αλλο, γιναμε κανονικοι αγνωστοι. Ηταν η πιο δυσαρεστη περιοδος της ζωης μου και ημουν τοσο δειλη για να κανω κατι ωστε να διεκδικησω την ευτυχια μου. Οι μερες περνουσαν κι εγιναν μηνες. Πηρα την αποφαση. Μια μερα πριν φυγει απο το νησι για καλοκαιρι αφησα ενα γραμμα εξω απο την πορτα του.

Το θαρρος και την ιδεα να του γραψω γραμμα τα αντλησα απο τα τραγουδια σου. Ειναι περιεργο, ναι. Περασαν 3 μερες και δεν ειχα κανενα σημαδι του. Ενιωθα περιεργα, ενιωθα εκτεθημενη γιατι μαζι με το γραμμα του παρεδωσα και την ψυχη μου. Νομιζα πως δεν θα επιστρεψει στη ζωη μου ποτε. Ωσπου τα μεσανυχτα ερχεται μηνυμα απο αυτον "Εγω κι εκεινη πως περιμενα να ληξει; Φταιει που προτιμω την αυτοκαταστροφη απο την πληξη, φταιει που προτιμω απο την ηρεμια μου τη θλιψη". Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΚΟΣΜΟ ΣΟΛ

Είστε οι πιο ρομαντικές ψυχές και είναι τιμή μου να σας έχω φανς

[thanosskillet]

Θάνο θέλω να σου γράψω ένα γράμμα έτσι ώστε αν σε δω στο λιβε στις 29 να στο δώσω, σε πειράζει;

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ καλό μου παιδί, δεν μου έχουν δώσει ποτέ γράμμα οπότε θα το εκτιμήσω ιδιεταίρως!

Και για λοιπές ρομαντικές ψυχές, αν κάποιος θέλει να μου δώσει κάτι τις χειροπιαστό, επειδή δεν κάνω συχνά δικά μου meet ups / events, μπορεί να με βρει και να μου το δώσει στα lives του Σολ, στην Αθήνα είμαι σε όλα.