#Kerel de Grote

[gewoonkarin]

6 augustus. Vandaag 5 jaar geleden. Een dag die ik nooit meer vergeet. Uit de overlevingstand komen leek een onmogelijkheid.

Op 6 augustus 2017 verloor Paul zijn leven. In z'n eigen huis. Zijn eigen badkamer. Gewoon thuis. Een boom van een kerel geveld op de badkamervloer. Een reanimatie op de overloop. Beelden die ik zo op kan roepen maar nog meer de geluiden. Vijf jaar later hoor ik ze nog. De piepjes, de stemmen van onbekende mensen maar vooral de snikken. Het ongeloof, de verbijstering, de oorverdovende stilte die volgde.

Vijf jaar wordt hij gemist. En flink. De bonk gemis net zo groot als die bonk van een kerel. Een groot hart dat het begaf.

En ja, ik mis ons thuis ook maar het voelt anders, dat gemis. Zij zijn samen, wetend dat ze ons goed in het leven hebben gezet. Voor blonde krullenbolnicht en inmiddelsgroterdanikneef is dat totaal anders. Voor grote zus de onmogelijke taak om moeder en vader in één te zijn. Dat gaat niet, je kunt niet zijn zoals de andere ouder zou zijn.

Na vijf jaar zijn de mensen, die nog langs zouden komen maar niet zijn geweest, vergeten dat ze dat zouden doen. Ze weten niet dat ze op een onzichtbare lijst staan van mensen die er niet toe doen. Je doet ze een goeiedag en daar houdt het mee op.

Het handjevol mensen dat meemist, die staan ook op een lijst. Een lijst die je in je hart bewaart en koestert.

Vijf jaar geleden. Terugdenkend had het ook vorig jaar, vorige week of gisteren kunnen zijn. Tijd is een relatief begrip.

Gemist word je, Paul, proosten doen we ook dit jaar weer. Het gemis niet minder, wel zachter. Ik weet dat ik niet de enige ben die, naast zijn gezin, nog regelmatig vochtige wangen kan krijgen. Niet alleen van verdriet, gelukkig vooral van de leuke, grappige en bezopen acties. Brede Paultje was me d'r eentje namelijk.

[mijndagboekblog]

Elke dag ben ik erop gefocust om weer aan het werk te kunnen. Als ik een halve dag in de tuin werk, denk ik: dan kan ik ook een halve dag werken. Wat nu, als ik halve dagen ga werken.

Waarom ben ik zo gefocust op werk? Iedereen zegt tegen mij: je wilt te snel, maar niemand stelt de vraag: waarom wil je zo snel?

Zaterdag een hele dag bij huis bezig geweest. Zie je wel, dat je een hele dag kunt werken. Het gaat goed. Tussendoor eruit om te streamen, dat was vervelend, maar je kon het handlen. Dus ben je alweer zover, dat je dat kunt. Dat is fijn, dan kun je ook vast weer werken, misschien wel met de jongens pauzeren.

Ik heb geen burn-out. Niet in die zin, dat ik het contact met mezelf ben kwijt geraakt, omdat er teveel van mij verlangd werd. Hele volksstammen zitten thuis, omdat ze teveel moesten presteren, en daardoor het contact met zichzelf kwijt waren. Ik zit thuis omdat mijn batterij leeg is. Externe omstandigheden legden een te zware druk op mij. In zoverre komt het overeen. Maar ben ik het contact met mezelf kwijt? Ik denk van niet.

OK, ik ging veel te ver over grenzen heen. Op een of andere manier werd dat geaccepteerd, tot op zekere hoogte. Ik was zelf degene die tot het inzicht kwam, dat het niet OK ging. Dennis zei zelfs nog tegen me: het zijn hier 200 kerels, we zeggen allemaal weleens wat. Nou en?

Gisteren lag ik uitgeteld op de bank, na een halve dag bij huis werken. Zo diep in slaap, dat ik Gerda niet hoorde thuis komen. Dat is niet goed. Je bent er dus nog niet.

Waarom die focus op werk? Omdat jij wel OK bent, en ik niet? Waarom die grote verantwoordelijkheid voor werk? Blijkbaar toch een soort prestatiedruk, die je jezelf oplegt.

Waarom al deze losse gedachtes? Waarom die chaos in je denken? Je bent er dus nog niet.

Zucht...

#burn out

[dickvanas]

Joop van den Ende: 'Ons vak wordt besmeurd'

Joop van den Ende (81) vindt het heel erg jammer dat 'het mooiste vak dat er is', werk in de televisiewereld, nu 'besmeurd' wordt door de onthullingen over grensoverschrijdend gedrag. Dat zei hij aan tafel in de talkshow 'Humberto'. "En het is misschien even nodig. Of het de juiste weg is geweest, wie weet het?", sprak Joop.

Het rapport-Van Rijn over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep werd donderdag gepresenteerd. Vooral het programma De Wereld Draait Door en presentator Matthijs van Nieuwkerk kwamen fors aan bod. Afgelopen weekend zei Joop in Trouw al dat BNNVARA meer had moeten doen om grensoverschrijdend gedrag te voorkomen. De theater- en tv-magnaat vindt dat de presentator het slachtoffer is van "slecht leiderschap".

Ook André van Duin, die aan de tentoonstelling van Joop meewerkte, zat bij Humberto en reageerde kort op de onthullingen. "Het is heel lastig. We weten niet alle ins en outs", zei hij. "Ik ken Matthijs alleen maar als een hele aardige, lieve en gezellige man. Maar het gaat niet alleen om Matthijs, het gaat over heel veel mensen."

Joop van den Ende denkt dat Geert Wilders absoluut niet in staat is om de premier van Nederland te worden. “Ik heb persoonlijk niks tegen hem, maar hij kan de boel niet bij elkaar houden.” Joop vindt het gedrag van Wilders storend. “Als je zeventien jaar lang een leider van de PVV hebt die álles gezegd heeft. ‘De Kamer is dit’, ‘de rechtsstaat is verkeerd’, die bevolkingsgroepen weggezet heeft, de fractievoorzitter van de VVD huilend op de kansel, die iedereen en alles beledigd heeft…”

Hij vervolgt: “Dat die opeens nu minister-president kan worden en om met meerdere partijen iets te leiden… Dat kán hij helemaal niet!”

Het verbaast Joop niets dat de formatie lijkt te zijn geklapt. “Ik verwachtte er helemaal niks van. De ABN Amro wilde ook samen met de ING. Fantastisch. Waarom is het niet doorgegaan? Omdat daar de twee algemeen directeuren twee ijdele kerels zijn die niet met elkaar door de bocht konden. De enige reden!”

Dat is hier ook het geval, meent hij. “Ik heb persoonlijk niks tegen Wilders. Dat is gewoon iemand die hard z’n werk doet, maar ik ben het totaal niet eens met wat hij zegt. Ik kijk naar leiderschap en hoe moet je een land leiden met de problemen die we hebben? Hoe moet je de boel bij elkaar houden als je dit soort tweets verstuurt?”

Gelukkig had Humberto een verzameling gemaakt van hoogtepunten gemaakt uit de Joop van de Ende Shows. Een Leven Lang Theater: Joop van den Ende

"Ik streef in principe maar één doel na: succes. En als je naar mijn loopbaan kijkt, zie je steeds weer hetzelfde patroon: een groepje mensen, een soort familie, waar ik dan de baas van ben; en samen proberen we er vooral iets leuks van te maken. Ik ben een echte ondernemer. Ik barst altijd van de nieuwe ideeën en plannen. Iets is nog niet klaar, of ik wil alweer tien nieuwe dingen. Ik word soms gek van mezelf." Het Parool, 30 november 1992.

Joop van den Ende werd op 23 februari 1942 geboren in de Indische buurt in Amsterdam-Oost. In het katholieke arbeidersgezin was hij het vierde kind en een nakomertje. Al heel jong realiseerde hij zich dat hij het later anders zou willen. Hij nam spraak-, zang-, dans- en acteerlessen en had al jong een eigen cabaretgroepje. Met acts als Batman, conferencier en Tako de Clown probeerde hij als artiest voet aan de grond te krijgen. Maar zijn ambities waren groot, en al snel realiseerde hij zich dat hij op die manier de top en het grote succes niet zou behalen. Binnen de organisatorische kant van het artiestenvak schatte hij zijn kansen hoger in. Met een omweg langs twee feestartikelenwinkels begon hij in een hoek van de huiskamer zijn eerste boekingsbureautje 'Spotlight'.

Dat bureautje is via Joop van den Ende Produkties, Joop van den Ende Theaterproducties en Endemol uitgegroeid tot Stage Entertainment: een solide internationaal theaterbedrijf, door Joop van den Ende in 1998 opgericht. Het bedrijf heeft theaters in vele Europese landen, waar bekende internationale voorstellingen geprogrammeerd worden en produceert nieuwe originele musicals.

Een Leven Lang Theater vertelt het verhaal van Van den Endes carrière als producent op het gebied van theater, musical, revue, televisie en film en geeft inzicht in het enorme repertoire dat Joop van den Ende in vele decennia heeft opgebouwd. Via het menu bovenaan de pagina vindt u uitgebreide pagina's over het leven en de carrière van Joop van den Ende. Op deze 'introductiepagina' vindt u een kortere biografie.

Deze website wordt in februari 2012 aangeboden aan Joop van den Ende ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag. Initiatiefnemer is Theater Instituut Nederland. De website werd mede mogelijk gemaakt door bijdragen van Bureau Promotie Podiumkunsten, Het Concertgebouw, FOAM Amsterdam, Holland Festival, Interakt, Stedelijk Museum en Theater Instituut Nederland.

Van den Ende was dus te gast bij Humberto en hij had ook Pieter Omzicht uitgenodigd, maar ook André van Duin. Hij besloot de felle discussie met een gepaste en gekscherende opmerking: ‘Als Joop ergens niet meer uitkwam dan belde hij mij’.

Door Dick van As

[lesleyschrijft]

Pffff

Gisteravond mijn bed in gegaan met knallende koppijn, waarvan die koppijn? ja waarvan eigenlijk.

Nou gewoon omdat ik af en toe helemaal gek wordt van mezelf, adhd, neuroot, chaoot weet ik veel hoe je het noemen moet.

Soms krijg ik dan gewoon koppijn van mezelf omdat ik zo druk ben.

Ik sta echt perplex dat mijn vriendinnetjes en vriendjes het zolang met me uithouden.

Om over mijn echtgenoot nog maar te zwijgen, die zit al 11 jaar dag en nacht met me opgescheept.

Hij is overigens de enige die mij kan temmen en die een rustgevende werking op me hebt.

En mijn vriendinnen ook natuurlijk, mijn vriendinnen en vrienden zijn ook allemaal een rustig en relaxed type en dat is heel goed voor mij precies wat ik nodig heb.

Als ik een vriendin zou hebben die hetzelfde zou zijn als ik ook zo druk zeg maar en we zouden dan met zijn tweeén zo zitten te ratelen dan wordt ik helemáál gek daar kan ik echt niet tegen.

Ik kan absoluut niet tegen hele drukke mensen om me heen omdat ik zelf zo druk ben.

Als er iets heel gewoons gaat gebeuren zoals een tandarts bezoek dan ben ik in staat om hele volksstammen gek te maken.

Ik heb het zelfs een keer gepresteerd om uit de kroeg gezet te worden. Bijna dan.

Omdat die kerel achter de bar gek van me werd.

Mijn vriendin lag totaal in een deuk.

We gingen op een zaterdagmiddag naar de stad en belanden in de crimpert salm om daar kaarten te halen voor dat feest in Dordt.

Afijn er staat zo'n kereltje achter de bar die schonk wat voor ons in en wij stonden aan die bar om die kaarten te kopen, zie ik opeens een bekende die ik al héél lang niet gezien had.

Dus we begonnen te kletsen, zeg maar gerust ik begon te ratelen en die gozer achter de bar werd helemaal gek van dat drukke gedoe vlak voor zijn neus.

Toen zei hij op een gegeven moment tegen me, héé juffie...kan je niet buiten gaan staan ik wordt gek van je.

Nou dat had hij beter niet kunnen zeggen want toen raakten mijn vriendin en ik in een lachbui die niet meer te stoppen was, toen stond helemaal de toko op stelten.

Uiteindelijk zijn we toch maar naar buiten gegaan, want die kerel begon goed kwaad te worden omdat we volgens hem vervelend waren.

Maar goed toen ik vanmorgen nog steeds koppijn had besloot ik om vandaag geen reet te doen en s'middags ff lekker tijd voor mezelf en geen geouwehoer om me heen.

De hond rondje Dordt gegeven en daarna lekker ff de stad in.

Hoofdpijn was ondertussen weg dus ik mijn mp3 speler aan, hup en fietsen maar.

Nou heb ik natuurlijk altijd wat bijzonders dus vandaag ook weer.

Ik had me voorgenomen om in de stad even lekker tot rust te komen zonder ge MAMA heel de tijd van twee ruzieénde dochters die mekaar de kop inslaan.

Want een uur heeft 60 minuten en ik denk dat ik in zo'n uur toch wel 300 keer wordt geroepen en scheidsrechter moet spelen.

Maar ja das geloof ik overal wel dus das verder niks bijzonders maar ik wilde gewoon even niks en niemand om me heen hebben.

Maar de rust was me niet gegund, ik had nu geen kids die me constant riepen maar een paar kerels die achter mijn hol aan liepen.

Ik zet me fiets neer en ik had nog geen tien stappen gezet wordt er op me rug geklopt, ik stond stil keek geérgerd met mijn ogen richting de hemel en draaide me om.

OMG nééé aub doe me een lol!

Staat er een vent achter me met een microfoon en nog een andere vent met een filmcamera, die gasten weet je wel van de Dordtse tv.

Die wilden mij daar een beetje gaan lopen filmen en vragen gaan lopen stellen.

Nou als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is dat dat gehuppel achter je aan met zo'n microfoon die ze in je gezicht duwen.

Dus ik liet blijken dat ik daar totaal geen zin in had, ik hoefde gelukkig weinig te zeggen want mijn gezicht sprak al boekdelen en als ze mijn blik dan zien zijn de meesten waar ik "last" van heb zo weg.

Dus weg waren ze.

Nou ik had mijn dag vandaag niet echt want nog geen half uur later komt er een gozer op me af lopen met een map onder zijn arm waar ik met een grote boog om heen liep maar hij liep de boog gezellig mee en begon te praten.

Althans ik zag dat hij begon te praten, ik hoorde natuurlijk niks want ik had mijn mp3 speler aan.

Ik keek hem aan en geérgerd haalde ik die oordoppen uit mijn oortjes.

Jaaa...wat is er?? zei ik.

Terwijl ik ondertussen weer demonstratief omhoog naar de hemel keek met een geiriteerde blik erbij.

Nou ik had beter niet kunnen vragen wat er was want toen kreeg ik een stortvloed met geouwehoer en verkoop praatjes over me heen.

Het ging in ieder geval over boeken en weet ik veel wat nog meer.

Maar ik moest er zo gauw mogelijk vanaf van die gozer en wilde verder gaan.

Maar deze keer maakte mijn sodemieter op uitdrukking op mijn gezicht geen enkele indruk want hij kletste gezellig door ondanks mijn geérgerde blikken die ik hem toewierp.

Hij lulde me compleet de oren van me kop, en probeerde me van alles aan te smeren nou en toen ik eindelijk van hem af was, zag ik sterretjes was ik tuureluurs en had ik weer koppijn.

Bedankt hé zak.

Al met al had ik nog een half uur over en dan moest ik weer naar huis want dan zouden de kids uit school komen.

Dus ik besloot nog maar even in de stad rond te lopen in de hoop dat mijn hoofdpijn zou zakken.

Tis altijd zo komisch om de gezichten van sommige mensen te zien hoe die je aan kunnen kijken.

Alsof ik van een andere planeet afkom van mars of zo.

Sommige gapen je gewoon aan met open mond alsof ze een wereld wonder voorbij zien gaan.

En dan moet je die meiden met een vernietigende blik naar me zien kijken als ze merken dat hun vent mijn kant op kijkt terwijl ze er zelf gewoon naast lopen, das ook wel leuk.

Trouwens, vroeger toen ik nog heel naief was zullen we maar zeggen, begreep ik nooit waarom wildvreemde meiden die ik helemaal niet ken mij zo kwaad aankeken met zo'n blik alsof ze een hekel aan me hebben.

Vooral als ik ergens binnen kwam werden alle koppen naar mij omgedraaid en werd ik me toch een partij vuil aangekeken door de dames.

Je zou er een minderwaardigheid complex van krijgen op den duur.

Maar nu ben ik ouder en wijzer en begrijp ik precies hoe het zit en waarom ze zo kijken

Sommige collega's bijvoorbeeld ook, omdat je er anders uit ziet dan een ander vinden ze je er niet tussen passen.

Jazeker de grootste huppel kutten die daar rondlopen bepalen wel even of je er tussen past of niet.

Dat de directeur heeft bepaalt dat ik aangenomen ben dat telt niet, nee die mokkeltjes weten het beter.

Ik weet nog wel de eerste dag dat ik daar binnenkwam en werd voorgesteld, jeetje mina wat lieten die meutjes zichzelf kennen zeg. Als blikken konden doden lag ik daar op de grond.

Ja ik weet ook wel dat ik beter bij de kinky kapper kan gaan werken.

Maar ik wilde dit werk nou eenmaal graag.

Moet je er dan perse uitzien als een 13 in een dozijn trien om in een bejaarden tehuis te werken?

Hallo, je hoeft me niet te veroordelen, ik laat jou toch ook jezelf zijn.

Ik heb er toch ook geen problemen mee dat hun er simpel en saai uitzien.

Ik neem iemand zoals die is, neem mij dan ook zoals ik ben.

En als ik een poging deed om een praatje te maken met zo'n troela dan werd ik aangekeken met een verontwaardigde blik van ...hoe durf jij tegen mij te praten.

Oke mens dan niet, zak door de stront voor mijn part.

Ze nemen niet eens de moeite om me te leren kennen.

Denk je nou werkelijk dat ik zit te wachten om een gesprek te hebben met zo'n slaap verwekkend mokkel?

Maar er is ook nog zoiets als beleefdheid en iemand accepteren zoals die is.

Maar die zich te goed voor mij voelende mokkeltjes waren niet erg beleefd, zeg maar ronduit onbeschoft.

Goed als we het zo gaan spelen dan doen we het op hun manier.

Daar krijg je echt een leuke sfeer op de werkvloer van...not.

Maar dan ben ik ook een rare want dan kan ik ook niet meer vriendelijk blijven en wat dat betreft kunnen ze het krijgen zoals ze het hebben willen, willen ze ongezelligheid? Goed dan gaan we flink ongezellig doen, prima is goed, dat kan ik nog beter.

Later kwam ik er achter dat dat gedrag en die nijdige blikken pure jaloezie was.

Maar er was gelukkig een leuke groep meiden waar ik het goed naar mijn zin mee had.

We hebben een hoop lol beleeft met elkaar en gingen ook regelmatig met elkaar de hort op in het weekend.

En de mannen die daar werkten... nou die hadden geen probleem met mij hoor, integendeel het was altijd gezellig en vriendschappelijk.

En ik had grote schijt aan die paar meuten die mij niet wilden accepteren zoals ik was.

Ik had het toch wel naar mijn zin daar, daar had ik die bekrompen kudde figuren niet voor nodig.

Ik ben trouwens toch niet het type om met die meuten tussen de middag in de lunch pauze te gaan zitten borduren.

Lekker spannend is dat, zwijgzaam bij elkaar in een kringetje zitten borduren, no thanks.

Ik heb wel wat beters te doen.

In plaats van borduren in de pauze zet ik liever de boel lekker op stelten en maak ik lol.

Borduren doe ik wel als ik 85 ben en later zelf in het bejaarden tehuis woon.

Oké mijn hoofdpijn is weg en ik voel me weer enigszins bedaard.

Ik denk dat ik vanavond maar eens een vriendinnetje ga bezoeken dan kan ik daar de toko weer ff gek maken tot ze gillend gestoord van me worden.

Maar ondanks mijn chaotische neurotische maffe drukke gedoe blijven ze allemaal mijn vriendinnetje en kunnen ze het gelukkig allemaal van me hebben.

Bedankt dat jullie me nemen zoals ik ben.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

[chatgptverhaaltjes]

Dr. Smile, de Coolste en Grappigste Tandarts in de Stad

Dr. Smile was een tandarts die altijd glimlachte. Hij was zo gelukkig dat hij iedere dag met een grote glimlach naar zijn praktijk kwam. Zijn patiënten vonden het geweldig om bij hem langs te gaan, omdat hij altijd grappige verhalen had en hun tandproblemen met gemak oploste.

Op een dag kwam er een nieuwe patiënt binnen, genaamd Tim. Tim was een stoere kerel met een skateboard en een leren jas, maar hij had last van een vervelende kiespijn. Hij was niet erg enthousiast over het idee om naar de tandarts te gaan, maar zijn vrienden hadden hem ervan overtuigd dat Dr. Smile de beste tandarts in de stad was.

Toen Tim de praktijk binnenliep, werd hij begroet door een enthousiaste Dr. Smile, die hem meteen begroette met een grote glimlach. "Hallo Tim! Wat brengt jou vandaag naar mijn praktijk?" vroeg Dr. Smile terwijl hij zijn hand uitstak om Tim te begroeten.

Tim was verrast door de vrolijkheid van Dr. Smile en voelde zich meteen op zijn gemak. "Ik heb last van kiespijn," antwoordde Tim.

"Ach, dat is vervelend," zei Dr. Smile met een glimlach. "Maar geen zorgen, we gaan dat oplossen!"

Dr. Smile begon met het onderzoeken van Tims mond en begon al snel te lachen. "Tim, je hebt zo'n prachtig gebit! Zo'n gezonde en sterke tanden. Je bent echt een voorbeeld voor andere patiënten."

Tim was verbaasd. Hij had nog nooit zo'n enthousiaste tandarts gezien. "Bedankt, Dr. Smile," zei hij glimlachend.

Dr. Smile begon met het behandelen van Tims kiespijn en maakte er een grappige en leuke ervaring van. Hij zong liedjes, vertelde grappige verhalen en maakte zelfs grapjes over Tims skateboard. Voor Tim was de behandeling een stuk minder eng dan hij had verwacht.

Na de behandeling bedankte Tim Dr. Smile voor zijn zorg en zijn opgewekte houding. "Ik heb nog nooit zo'n blije tandarts gezien," zei Tim.

Dr. Smile lachte en zei: "Nou, ik hou gewoon van mijn werk en ik vind het geweldig om mensen te helpen. En als ik mijn patiënten kan laten lachen, dan is dat alleen maar mooi meegenomen!"

Tim glimlachte en vertrok met een gezonde en stralende lach. Hij had niet alleen zijn kiespijn opgelost, maar hij had ook een nieuwe vriend gevonden in Dr. Smile, de coolste en grappigste tandarts die hij ooit had ontmoet.

#chatgpt #verhaaltje #story #ai story #fiction

[krizzmas]

Walvis in een vissekom

Hollywood heeft de naam van grote miljoenenproducties. Animaties uit de computer, special effects, stunts en fraaie sets/werelden zorgen voor adembenemende beelden. Dat het ook anders kan, bewijst The Whale. Deze film speelt zich af in een doorsnee appartement en niet zonder reden: de hoofdpersoon komt zijn woning namelijk niet meer uit.

Het verhaal van The Whale gaat over de Charlie, een veel te dikke kerel met een traumatisch verleden. Om zijn tijd zinvol in te vullen, geeft hij online les in Engelse schrijfkunst. Al snel kom je er als kijker achter dat het niet echt lekker gaat met Charlie. Niet alleen is hij verworden tot kluizenaar; omdat zijn gezondheid met rasse schreden achteruit holt, is er hulp geboden. Die hulp is er in de vorm van een mantelzorger, zijn dochter en een verdwaalde missionaris, maar de vraag is of hij hiervoor wel openstaat.

Zonder de clou verder te verklappen, ontvouwt zich een indringende tragiek over hoop, vertrouwen en eerlijkheid. De film leunt op naargeestige taferelen in het appartement van Charlie, zijn omgang met zijn tekortkomingen en de relaties met bezoekers. Als kijker voel je soms walging, maar gaandeweg ook steeds meer begrip voor Charlie. Ook wat er in de andere karakters omgaat en waarom zij doen zoals ze doen, wat beetje voor beetje duidelijker wordt, maakt dat de film, ondanks het trage tempo en de povere setting, lekker wegkijkt.

Bovenal is het acteerwerk super. In de hoofdrol laat Brendan Fraser zien dat de Oscar voor zijn vertolking van Charlie zeer verdiend is. Niet iedereen kan zich in een ‚fatsuit’ heisen en zo overtuigend een obsese treurwilg spelen. Pas aan het einde van de film word je eraan herinnerd dat je toch echt naar een Hollywood-productie zit te kijken. Dat vinden sommigen misschien jammer, maar voor de hongerige kijker is dat toch een welkom extraatje.

#the whale #film #recensie #hollywood

[peterpijls1965]

Geen Jayhawks of Emmylou in Nashville

De in Nederweert geboren journalist en columnist Jos Kessels reisde wel eens met zijn voormalige vriend F. Thomese naar Amerika om daar in bars bier te drinken. Vooral het wat uitstaande kapsel van Thomese viel op bij aanwezige Hilbillies en Rednecks. Volgens stukjes van Jos Kessels niet altijd in positieve zin.

Een enigszins vergelijkbare ervaring had ik in countrystad Nashville. Met een vriend betrad ik daar een groot lokaal met verspreide tafels. Wat nors kijkende kerels zaten Miller te drinken. Ze keken niet per definitie gastvrij om toen we de bar betraden.

Uit voorzorg namen mijn vriend en ik plaats aan de lange toog. Toen we wilden bestellen, stak de grote barkeeper een honkbalknuppel achter zijn riem, verliet zijn plek achter de tap om een kennelijk weigerachtige, dronken klant het café uit te jagen. De honkbalknuppel had hij inmiddels dreigend geheven.

[fionainnl]

Ze vliegen straks uit

M’n 9-tal, het appel nestje, is deze week 7 weken oud.

Hun stamboom namen zijn de volgende appel namen;

Castle of Clerans Jersey Mac, Pink Lady, Cosmic Crisp, Williams Pride, Rosemary Russet, Golden Delicious, Breedon Pippin, September Wonder en Blushing Golden, bedacht door creatieve dochterlief.

Aankomende weekend wanneer ze 8 weken worden, vliegen ze uit. Wat is het snel gegaan en wat zal ik ze missen! Het zijn stuk voor stuk evenwichtige hondjes met gouden karakters die hun nieuwe families heel blij zullen maken. Daar ben ik van overtuigd. Mama Biba heeft ze haar goede genen meegegeven, dat merk ik nu al. Ze zeuren niet en zijn snel tevreden. Van papa Soul hebben ze het blije meegekregen. Want de staartjes stoppen niet met kwispelen. Missie geslaagd!

Men vind de geboorte van 9 labjes het aan het adres van de Tulpentuin 25 te Voorburg bijzonder en daarom komen we ook in de nieuwsbrief van de VVE. Het blijde nieuws moet worden uitgedragen kreeg ik te horen. Het is fijn dat men zo meeleeft en we komen aan aandacht niets te kort. Buren, vrienden en familie; iedereen wil met de pupjes knuffelen.

De 8 nieuwe eigenaren kunnen ook niet wachten om met hun eigen pupje te kunnen starten. Wat is het een leuke en enthousiaste groep mensen! Met alle vertrouwen dat het goed zal gaan geef ik mijn hartediefjes mee. Met 6 van de 8 eigenaren gaan we eind februari een welkom middag doen bij de Hondenschool waar ik zelf met onze Pomme de puppy cursus ga doen, waarbij de pupjes een spannend parcour zullen doorlopen. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn en verheug me nu al op het weerzien.

Ik heb alles klaar voor de dag van vertrek. Mapjes, tasjes, voer en heuse Castle of Clerans mokken! Ik hoop dat deze in de smaak zal vallen, en natuurlijk dat de eigenaren net zo blij zullen zijn met hun hondjes als dat ik hoop.

Ik stel ze voor: we hebben een advocaat uit Friesland die zo gemotiveerd is dat hij z’n appartement in Marbella verkoopt omdat hij het daar te warm en te ver is om er met de hond naar toe te gaan. Hij gaat zijn kwispelkont Lotte mee naar huis nemen en heeft het plan ons met haar in Frankrijk te komen opzoeken!

We hebben ook een strafrecht advocaat met 2 zonen op de middelbare school uit Maastricht. Deze boom van een kerel appt me met de vraag te facetimen omdat hij z’n mannetje mist! Zij krijgen het eerst geborene reutje die wij Marcus hadden genoemd. Maar die bij hen Ollie gaat heten.

We hebben een creatief therapeute uit Haarlem die viel op pupje geel, het meest donkere teefje. En die krijgt ze ook om straks naar hartelust met haar Mila gaan wandelen.

We hebben een school psychologe uit Zeeland. Dit stel staat vanaf het begin op onze wachtlijst. Ze hadden ons benaderd op een labrador dag omdat ze Biba zo mooi vonden. Beter kun je het niet hebben! Grappig is dat we onlangs tot de ontdekking zijn gekomen dat we samen bij het Da Vinci college hebben gewerkt! Ze krijgen het teefje die het meest op Biba lijkt en gaan haar Noor noemen.

We hebben een collega van dochterlief uit Deventer die een grote Marvel fan is en het reutje Bruce hebben genoemd. Wat een mooi pupje is hij! Oom Frutsel gaat hem regelmatig zien want op het werk van dochterlief mogen honden mee!

Ook hebben we een sportief stel zonder kinderen uit Schipluiden die Rosco mee naar huis nemen. Ze hebben eerder een labrador met gezondheid problemen gehad die toch 13 jaar is geworden. Rosco lag op haar schoot en het was gelijk liefde. Dat moest hun pupje worden!

En dan is er Martijn en zijn gezin met 2 dochters uit Ridderkerk. Ieder weekend kwamen ze kijken bij hun pupje. Intuïtief is pupje blauw voor hen geworden. En ze noemen hem Buddy. Buddy is de liefste, zachtaardigste reu die je je maar kunt voorstellen en is in de weken mijn favoriete reu geworden. Hij zal hen goed passen.

Tot slot hebben we lieve mensen uit Den Haag met hun geadopteerde zoontje Chen, een 8 jarig jongetje uit China. Naar dit gezin gaat het reutje met het paarse bandje. Ze gaan hem Didi noemen, wat ‘mijn broertje’ betekent in het Chinees. Mooi hè?! Ik hoop dat Didi de gentleman wordt die hij in zich heeft en Chen zal bij staan in zijn weg naar volwassenheid.

Dit zijn de nieuwe eigenaren voorgesteld. Zelf houden we op advies van de labrador keurmeester het teefje Pink Lady genoemd. Een koddig hondje waarvan ik heel benieuwd ben hoe ze zal uitgroeien.

Voor nu ga ik nog een weekje genieten van mijn hongerlabjes voordat ze uitvliegen naar hun nieuwe huisjes!

De foto’s zijn gemaakt door zoonlief.

[dagboekliesa3d]

03/04/2019

- Vandaag was een goeie dag, ik heb mezelf goed kunnen bezighouden, ik heb enkele dingen die me doen blijven gaan, zoals veel huishouden, comics beginnen maken, lezen voor bevestiging of nieuwe inzichten, Don’t Starve spelen en kijken op Twitch met Sips.
 - Zo af en toe word ik me er van bewust dat ik op sociaal vlak geen vooruitzichten heb, ik heb enkel Flor en de psychologe, en eventueel wat contacten online zoals J. 
Ik zit nog altijd wel onbewust met de hoop dat E. me gaat vragen om af te spreken, hoewel ik haar niet meer zo erg respecteer.
 Ik heb ze niet zo graag meer dat ik haar zou uitnodigen, maar als de ander contact opneemt, heb ik wel meer bevestiging. 
Ergens wil ik er ook in geloven dat als ik mijn comics uitwerk en publiceer, meer de mensen aantrek waarmee ik een connectie ga voelen? 
- Ik denk dat ik vriendschappen nu puur zie in termen van of de ander mijn grote nood aan bevestiging kan invullen, of niet. Indien niet, hoef ik er geen contact meer mee. 
Ik besef dat het een kwestie is van die nood aan bevestiging bij mezelf te zoeken, opdat ik het niet meer bij anderen moet zoeken? 
Ik durf ook nog niet helemaal vrijuit mezelf te zijn, ik ben emotioneel nog afhankelijk of angst om afgewezen te worden door de wereld. Maar ik probeer wel alsmaar meer mijn ‘donkere’ kant te tonen op Instagram via stories. Om mijn comics uit te werken en te publiceren, heb ik de moed nog niet gehad. 
(Ik insinueer heel snel dat mensen negatief staan tov die berichten, en ik voel me verantwoordelijk dat ik ze een ongemakkelijk gevoel geef? Eerder dan dat ze het neutraal benaderen)
 Volgens Flor is het alleszins positief dat ik meer van mezelf toon, hij staat er dus eerder positief tegenover. Het zou me misschien wel kunnen helpen om dat ook van anderen te horen ipv hun reactie zelf in te beelden. 
- Voorbije nacht gedroomd dat ik een groep van twintigers zie, vrienden, waarvan er een kerel zich vrij depressief voelt en zijn vrienden hem tevergeefs proberen helpen met hem op te beuren. Ik ga er naartoe en weet hem de juiste dingen te zeggen waarop hij zijn opgekropte emoties er uit kotst, waarop zijn vrienden bezorgd kijken en ik zeg dat dit normaal is als er zoveel spanning opgekropt is. De kerel voelt zich heel wat opgelucht en beter, en is mij dankbaar. 
Ik voel me heel trots op mijn ‘gave’ en expertise, en ben heel blij dat ik ‘m daarmee had kunnen helpen. 
> toen ik wakker werd voelde dit als een teken van hoe ik mijn leven zou kunnen invullen en waar ik voldoening uit zou halen: ik zou mensen in een kritieke mentale toestand echt willen helpen, maar ik voel dat 1. Ik nog niet de regels ken van therapie/nog niet genoeg skills heb en 2. dat vele mensen de waarheid niet aankunnen terwijl ik dat wel nodig vind. Ik heb schrik meer slecht dan goed te doen gezien ik zelf nog niet 100% emotioneel volwassen ben.
 - Ik heb constant ingebeelde conversaties in mijn hoofd, of voorspellingen van de nabije toekomst > om controle te hebben op die situaties, als verouderd copings-methode omdat ik in het verleden te vaak verrast werd, of lichaamstaal niet altijd consistent was en me dat vaak in de war bracht? (Mede door mijn HSP-gevoeligheid daarvoor)


[lolaloveschampagne]

Friday evening.

Dat was dus eergisterenavond, jawel. Ik zat niet gezellig thuis op de bank, met een dekentje. En dat vond ik ook niet erg, want ik ging met één van mijn meest favoriete personen op stap, en die persoon dat is: mijn zoon. De ondertussen 1m96 grote kerel die mij dertig jaar geleden voor het eerst moeder maakte. Mooiste moment van mijn leven. Je kan je wel voorstellen dat ik blij ben als ik met…

View On WordPress

#BLACK ADAM #Familie #Familytime #Film #Kind #kinepolis #LA DOLCE VITA #Movie #ZOON

[celinesbookblog]

persoonlijke apreciatie

Wat ik goed aan het boek vond was de omschrijving van Bruno Carels. In de loop van het verhaal denk je dat Bruno een rare kerel is die iedereen stalkt voor plezier. Je zit in jezelf te vloeken en te denken van waarom zou die dat nu doen? Bruno ontwikkelde van de stalker van Ingrid naar een terrorist. HIj evolueerde van een kleine antagonist naar een heel grote.

Voorbeeld uit het boek: "Was dit dan toch weer een oefening, een zoveelste wansmakelijke grap van Bruno Carels? Nee, beslist niet. Hieraan was te hard gewerkt. Er was door te veel mensen te veel energie in gestopt. De manier waarop Bruno Carels de operatie had geleid, liet er geen twijfel over bestaan: dit was menens." (pagina 317)

Wat ik niet zo aangenaam aan het boek vond was dat er geen hoofdstukken waren. Op sommige momenten als er iets spannend gebeurt is dat wel leuk omdat je dan niet kan onderbroken worden door een nieuw fragment. Het grootste deel van de tijd maakte dat het boek juist saai wanneer er niet echt iest spannend gebeurde. Er was nooit een einde aan.

Wat ik super interessant vond was de relatie tussen Rick en Ingrid. Ze zijn twee tegenpolen die elkaar aantrekken. Ze kunnen niet van elkaar wegblijven en willen altijd in elkaars gezelschap blijven. Hun relatie is vol passie maar ook verdriet omdat ze allebei weten dat hun relatie niet voor altijd zo zal blijven. Als ze zo verder gingen, gingen hun partners uiteindlijk weten wat er aan de hand was en het zou hun beide breken want ze zien elkaar maar ook hun partners graag.

Voorbeeld uit het boek: "Als dit ooit een hechtere relatie zou worden... Nee, onderbrak hij zijn gedachtegang. Hij was zich goed van bewust dat dit een relatie was die nergens toe leidde. Ook nergens toe mócht leiden. Er zou nooit een toekomst voor hen samen zijn." (pagina 17-18)

Wat het verhaal ook super leuk maakte om te lezen was de overgang van plot. Het ging van Ingrid die een stalker heeft naar een hele politieke aanslag. In het begin wist je al wat er aan de hand was, de meeste dingen waren voorspelbaar totdat je rond pagin 200 kwam. Het verhaal nam een hele wending van plot wat mij verraste. Dit maakte het verhaal heel onvoorspelbaar.

Het mooiste wat ik van het boek vond was het einde. Het was geen goed einde maar wel een mooi einde. Bruno had gewonnen en Rick was verlamd en kon de waarheid niet zeggen. Rick zei tegen Ingrid voor dat hij werd neergeschoten dat ze samen naar Venetïe zouden gaan. Wat uiteindlijk dan niet kon gebeuren. Ze keek dan op het einde van het verhaal recht over een kanaal en zei dat ze nooit samen de stad zullen zien.

Voorbeeld uit het boek: "Nee, Rick, je had gelijk. Nee, we zullen nooit samen Venetïe zien." (pagina 328)

[dickvanas]

André Hazes heeft nog geen contact met moeder en zus

André Hazes heeft de sleutels van zijn nieuwe huis. „Een bijzondere dag vandaag. Ik ben weer terug in mijn favoriete gemeente”, schrijft de zanger donderdag op Instagram. „Ik heb mijn hele leven op heel veel plekken gewoond, maar ik heb altijd geroepen dat ik oud wil worden hier. En dat ik al op deze leeftijd hier kom wonen is een droom die uitkomt.” Het lijkt erop dat Hazes is neergestreken in Wilnis, een dorp vlakbij Vinkeveen, waar hij grotendeels is opgegroeid. Iets wat al voorspeld werd door juicechannel Life of Yvonne. De zanger is in zijn nopjes met zijn nieuwe thuis. „Sinds rehab komen er alleen maar positieve dingen op mijn pad en dit is er weer eentje waardoor ik zo dankbaar ben dat ik die keuze heb gemaakt. Ik ben op mijn allergelukkigst en dat mag ik elke dag gaan voelen in dit huis.”

De 28-jarige volkszanger heeft een roerige tijd achter de rug. In Jinek sprak Hazes openhartig over de periode waarin hij vocht tegen meerdere verslavingen én ging hij dieper in op de zoveelste ruzie binnen de familie Hazes. „Het is heel pijnlijk en verdrietig...” Normaal had ik niet zoveel met mijn verjaardag, maar dit jaar is het anders. Alles is anders! Ik ben blij”, aldus Hazes over zijn drank- en drugsverslaving.

Hazes kampte lange tijd met een burn-out Monique (Westenberg, zijn ex) probeerde jarenlang aan de bel te trekken. Maar ik zag zelf het probleem niet en dacht dat er niks aan de hand was. Nu kan ik wel zeggen dat dat niet zo was”, vertelt de zanger. Hij geeft toe dat Westenberg het meest heeft geleden onder de verslavingen die hij had. „Dat durf ik wel te zeggen, ja.” André vertelde dat hij eigenlijk grote problemen heeft met grote hoeveelheden mensen, zoals met visite. Maar hoe doet hij dat dan in zo’n volle Ziggo?

Ook Djarno Hofland, de neef van Hazes, heeft het zwaar te verduren gehad. „Die heb ik het wel heel moeilijk gemaakt. En wat heel pijnlijk is geweest: ik heb mensen laten denken dat ze gek zijn.”

 Moeder en zus

Verder spreekt Hazes over de slechte band die hij heeft met zijn zus Roxeanne en moeder Rachel. De artiest heeft met beiden geen contact. Hij noemt zijn gezin „een beetje sneu”. Als voorbeeld stipt hij het kort geding aan dat Roxeanne tegen Rachel heeft aangespannen. De zaak, die op 9 februari dient, heeft te maken met de erfenis van de overleden André Hazes senior. „Het is echt heel pijnlijk, als ik dan ook zo’n rechtszaak voorbij zie komen”, verzucht Hazes. „Ik heb daar oprecht niets mee te maken. Alleen het went nooit dat het zo gaat in onze familie. Het is heel pijnlijk en verdrietig.”

 Als Interpolis nog een maatschappelijk verantwoorde opvolger zoekt voor zijn schokkende telefoonreclame - bijvoorbeeld om in beeld te brengen hoe een alcoholverslaving vaak generaties lang doorwerkt -, dan zou het moeiteloos een clipje van Jinek van donderdagavond kunnen nemen.

Dit is de aanvullende mening van Angela de Jong, zij was ook te gast bij Jinek: ‘Er moeten nu eenmaal nog wat kaartjes verkocht worden voor de jaarlijkse Hazes-hoogmis in Ziggo Dome. Bovendien zendt RTL’s Videoland een van de concerten uit, wat ook wat publiciteit behoefde. Zo staat er op Videoland ook een documentaire over het ventje, die een keer of vijftien ter sprake kwam in het interview. Kortom, het was zo’n avond dat mijn hart er weer eens om huilde dat Eva de NPO heeft verruild voor RTL! André lijkt me geen onaardige kerel. Integendeel, ik kon alleen maar medelijden voor hem voelen. Niet vanwege zijn geworstel met drank en drugs, maar omdat je je ergste vijand nog niet toewenst om met de achternaam Hazes op te groeien in een compleet disfunctioneel gezin. Zelfs al heb je dan voor je eigen gezondheid alle banden verbroken, je ontkomt er niet aan om op de nationale televisie vragen te beantwoorden over de zoveelste strapatsen van je moeder en zus’. 

‘En Eva hield zich nog in, ongetwijfeld tot groot verdriet van de showbizzrubrieken en juicekanalen. Ik gun het hem zo om die showbizzwereld de rug toe te kunnen keren en van het anonieme burgermansleven te genieten met Monique en zoontje in Berkel. Sterker nog, dat gun ik ons allemaal. Maar hoe vaak moeten we dat nog allemaal aanhoren?’

Angela had ook naar de documentaire over André gekeken. ‘Het levert schrijnende, maar tegelijk prachtige inkijkjes op van échte mensen, met een welhaast poëtische voice-over van Wilfried de Jong. En dan loopt er nog een schat van een trainer rond, die zijn klantjes thuis bezoekt als hij hen te lang niet ziet. Maar voor wie die sportschool óók een reddingsboei was geweest, zag ik tot mijn ontroering aan het einde van de documentaire’.

André vertelde bij Jinek dat hij bij een terugval in zijn verslavingen de spotlights gedag zou zeggen en een sportschool wilde beginnen. Met een alcoholistische vader die desondanks als held wordt vereerd in Nederland. En een moeder die het tot haar levenswerk heeft gemaakt om het sprookje tot de laatste drup uit te melken en niet schroomt om daar zelfs de relatie met haar kinderen voor op te offeren.

Desondanks hoopt Hazes dat de familiebanden ooit weer worden hersteld. „We zullen allemaal onze redenen hebben, maar we vinden het allemaal denk ik vervelend dat het zo gaat. Ik hoop dat het op een dag weer goed is. Toen mijn vader is overleden, hebben we dat beloofd. Ik hoop dat we dat wel waar kunnen maken.”

(Door Dick van As)

[brievenuitinnsbruck]

Pour aller tout droit, prenez à gauche. Flexiebel blijven.

Enkele auteurs die mij de voorbije maanden hebben geïnspireerd.

Ik vermoed dat mijn interesse in Afghanistan begonnen is na de gesprekken met de uitbater van het Afghaanse restaurant in Innsbruck (Ariana). Hij vertelde mij voor het eerst over Emran Feroz. Een Afghaans-Tiroolse Journalist die zeer zijn best doet de Afghaanse problematiek in de actualiteit te houden. Het lukt hem via de socials, talks en podcasts vrij goed door te dringen in Duitse berichtgeving. Plots leek er een connectie te bestaan tussen een klein Alpenstadje in Tirol en het ongrijpbare en tragische land uit het Midden-Oosten. Hij inspireert omdat hij multi-getalenteerd lijkt, hij is niet alleen een journalist die nooit lijkt te slapen, hij is er daarnaast, en zo herken je de goede journalisten, erin geslaagd zijn eerste boek te publiceren. Het boek ben ik nog niet kunnen beginnen maar ter opwarming zijn er zijn optredens in in verschillende podcasts. Hij kan het probleem zeer duidelijk schetsen. Ik heb ongeveer alles beluisterd wat er van hem te vinden is. En het lijkt er niet op dat het in Afghanistan de goede richting uitgaat ...

Outside online is een Amerikaans magazine waarvoor enkele top-journalisten schrijven. Het volgende artikel waaruit ik wat parafraseer is een pareltje en gaat op een heel originele manier dieper in op hoe we werk en leven beter kunnen afstemmen. Dit concept is de laatste maanden te vaak op een verwend-Westerse manier uitgemolken. Het lijkt alsof je enkel nog een interview krijgt in de week-magazines van de grote kranten als je in of net door een burn-out bent. Het hoofdprobleem is dat maatregelen pas getroffen worden door de persoon in kwestie als de bom ontploft is. Terwijl er heel wat voor handen is om voordien in te grijpen. Zolang je wat autonomie kan versieren van je werkgever, is er voor de goed-verdiende Westerling geen reden om zijn eigen ondergang niet te voorkomen.

Ik kan wel vermoeden dat onze ratrace zo ver blijft lopen omdat het ons ook voordelen oplevert. Daarom stap je pas uit als het te laat is. Want met elk voordeel komt ook met een prijs. Mensen willen bekomen voordelen zelden terug afgeven.

“Anything that resists monetization creates a space outside our culture of total work,” he says. These spaces are where we’re at our best.“

‘’giving people the time and mental freedom to actually care about things that aren’t themselves and their immediate families.”

In een recent interview (dS) met Guillaume Martin, staat het volgende (over het WK Wielrennen in 2011):

“De Fransen zijn de favoriet. Martin belandt in de ­finale in een kopgroep van zes, samen met Pierre-Henri Lecuisinier, zijn kamer­genoot en beste kameraad in de ploeg. Wanneer een Belg demarreert, ­offert hij na enige aarzeling zijn eigen winst­kansen op voor zijn teammaat en gaat ­achter de Belg aan. Lecuisinier wint de sprint en wordt wereldkampioen, Frankrijk blij.

Martin heeft er lang een wrang gevoel aan overgehouden, schrijft hij. ‘Het kostte me enige tijd om dat wat nogal voor de hand lag te accepteren, namelijk dat ik liever zelf had gewonnen.’ ­Later dringt het tot hem door waaróm hij niet zelf voor de over­winning ging: de wedstrijd werd live ­uitgezonden, en in zijn achterhoofd wist hij ook wel dat die geste een goede ­indruk zou maken op potentiële werk­gevers. Zijn punt: achter wat altruïsme lijkt, schuilt heel vaak zelfzucht. En dat is helemaal oké.“

Hij vermeldt ook het concept “authentiek egoïsme”. “We moeten anders naar egoïsme leren ­kijken. Je hebt de egoïstische kerel die alleen om zichzelf geeft, zonder rekening te houden met de wereld rondom zich, maar er is ook een egoïsme dat ­natuurlijk is. We worden alleen geboren, we ontwikkelen onszelf als individuen en we sterven alleen. We moeten dat aanvaarden en er niet hypocriet over doen. Pas dan kunnen we een eerlijke relatie ontwikkelen met de buitenwereld en ons ethisch gedragen. Ik noem dat authentiek egoïsme: het is natuurlijk en het kan het begin zijn van iets goeds.”

Caro Van Thuyne, schrijfster van ‘Hier begint de natuur’, schrijft het volgende: “In haar boek Pure colour deelt Sheila Heti de mensen op in drie categorieën: je hebt de vogels, de vissen, en de beren. De vogels kijken van op afstand naar de dingen en ze zoeken naar schoonheid, orde en harmonie. De vissen zijn gefixeerd op eerlijkheid en rechtvaardigheid en de beste condities voor de meerderheid. De beren zijn gericht op hun dierbaren, ze zijn een en al liefde en bescherming voor wie hen het meest nabij zijn. Ik zou zeggen dat ik alle drie ben: in mijn hoofd en mijn boeken een vogel, voor mijn dierbaren een beer, en als mens op deze aardbol een vis, maar dan misschien een minder antropocentrische vis dan die van Sheila Heti.’

De Standaard heeft twee thuis-columnisten. Eigenlijk is het vooral Dalila Hermans die ik lees en deel. Soms kan Hans Cottyn mij overtuigen, zoals op 1 Juli: “Een avondwandeling heeft geen enkel streven, niet in tijd, niet in tempo, niet in afstand, niet in luchtverplaatsing. Je stapt zomaar de deur uit, trekt geen andere schoenen aan, voorziet geen leeftocht, heupfles of stafkaart. Je stelt je er niets bij voor, geen vergezichten, geen graat, geen acht bergen. Omdat de dag bijna ­afgerond is, kun je elke pretentie thuislaten. Gewoon de slippers accepteren. Er wordt je veel vergeven tijdens avondwandelingen. Het laatste licht maakt mild.”

[defke]

Verdienstelijk Standard recht de rug in Guldensporenstadion

Foto: © PhotoNews Standard heeft vandaag knap weer met de zege aangeknoopt op bezoek bij KV Kortrijk. Het team van Deila was gedurende grote delen van de wedstrijd de betere ploeg en zette in het slot tegen een gedecimeerd KVK ook de kers op de taart. Voor de Kerels zal de onrust alleen maar toenemen. Het kot stond al stevig in brand op Sclessin vorige week. Met een vier op vijftien had het…

View On WordPress

[philomon]

Boze witte man

Mijn vliegtuig naar Montreal vertrekt pas over een uur en ik zit rustig aan de koffie met croissant bij zo’n coffeeshop op La Guardia Airport in New York. Haast gedachteloos om me heen kijkend, het gebruikelijke hangen en ook de drukte, hoewel die op dit vroege uur nog wel meevalt. Een soort twilight zone, je bent niet thuis, je bent niet op reis, je bent eigenlijk nergens, maar je bent er wel. Een tafeltje verderop zit een man in een opvallend rood t-shirt met het National Rifle Association embleem waar die woorden met een krans omheen staan. Als hij even later opstaat, zie ik zijn verweerde kop, spierwit haar en dito grote baard. Pas dan valt me op dat hij een rode cap draagt met alweer die woorden National Rifle Association. Je hoort er natuurlijk vaak over, maar ik geloof niet dat ik zo’n outfit eerder in NY heb gezien.

De man graait iets uit zijn broekzak. Dat blijkt een groezelig ietwat gelig mondkapje te zijn dat ie routineus omdoet. IMPEACH staat er in grote zwarte letters. En daaronder iets kleiner, maar duidelijk te lezen: BIDEN. Dit kan toch niet waar zijn? Ik kan mijn ogen niet geloven. Wie zet zoiets voor zijn mond en neus? Het is een grote, witte en wat oudere kerel. Eigenlijk ziet ie eruit als een clown, met zijn veel te wijde spijkerbroek onder die rode kleding en witte baard. Intussen loopt ie rustig weg. Misschien op weg naar de gate of naar een wc of waarheen dan ook. Hij is wel een karikatuur in dit Democratische bastion dat New York toch is.

Even komt in me op dat hij best wat zielig is. Dat wordt wellicht geaccentueerd door zijn uiterlijk en enigszins wijdbeense manier van lopen. Ik zie hem langzaam ik verdwijnen in de mensenmassa. Een rare eenling. Dan bedenk ik me iets anders. Hier valt hij wel uit de toon, maar straks, in Arkansas of Alabama of waar ie ook vandaan komt, zitten hij en al die andere boze witte mannen in een bar te drinken en elkaar te vertellen dat Joe Biden de bron is van Covid, de oorlog in Oekraïne en alle andere ellende in de wereld, waarbij ze verdomme ook nog eens hun wapens willen afpakken. Wat een tragiek.

New York, 29 juni 2022

[toosvanholstein]

Eeuwenoude inburgeringscursussen en hedendaagse beeldenstormen

Van geslaagde inburgeringscursussen eeuwen geleden naar beeldenstormen nu. Voor Toos van Holstein een fluitje van een cent in haar nieuwe blogaflevering van TOOS&ART. Dat alles door een bezoek aan Ravenna en de Basilica di San Vitale. #kunst #art #Ravenna

Ravenna by night Lang, lang geleden …., zo begon ik ook vorige week. En net als toen zit ik nog steeds in oude, Romeinse sferen. Maar wel  zo’n luttele zes eeuwen later. Want lang, lang geleden liep ik namelijk met jonge, kunstacademisch gevormde ogen rond in Ravenna. Net als opnieuw een luttele vier maanden geleden. Nu wel met oudere en van kunst bezwangerde kijkers. Het doel beide keren? De 6e…

View On WordPress

#Aken #Arianen #Arianisme #Basilica di San Vitale #Basilica di Sant&039;Apollinare Nuovo #beeldenstorm #Byzantium #Constantinopel #Dante #Dante700 #Grieks #Heilige Drie-eenheid #inburgeringscursus #keizer Justinianus #keizer Zeno #Kerel de Grote #Latijn #Mausoleo di Galla Placidia #mondmasker #mozaïeken #Nieuwe Testament #Oost-Romeinse Rijk #Ostrogoten #Oude Testament #Paltskapel #QR-code #Ravenna #Theodorik #Werelderfgoed #West-Romeinse Rijk