#baby boekje | Explore Tumblr Posts and Blogs

peterpijls1965 · 2 months

Text

Naar de lucht kijken

Ik was in Beijing om reportages te maken. Ik vond mezelf terug in een gay- en lesbocafé. Dat kan in China, zolang het maar niet op de gevel staat. Bijna alles kan in China, zolang je een beetje dimt. Niet te brutaal, niet te direct.

Daarom zeiden diverse intelligente en goed opgeleide Chinezen me dat kunstenaar Ai Wei Wei en de opstand op het plein van de Hemelse Vrede helemaal niet zoveel draagvlak hadden onder gewone Chinezen. Ik denk dat ze bedoelden dat de opstandige Chinese elementen het Confucianisme en het Taoïsme niet begrepen. Samenvattend: rustig aan. Niet te veel heibel trappen. Een beetje meedobberen op de cyclus van het leven.

Al is het Taoïsme een stuk minder gezagsgetrouw dan het Confucianisme. Taoïsten zijn eigenlijk anarchisten, maar dan met humor. Het punt is dat je Chinezen (en veel Japanners) niet zomaar kunt aanspreken op hun religieuze en spirituele overtuigingen. Dat is te direct; dat is onfatsoenlijk.

Ze zijn van het spirituele beleven; niet zo van het belijden, zoals sommige christenen. Ik was in Beijing thuis bij een manager van Sony. Zijn vrouw werkte voor Ikea; hun baby keek met de nanny naar een speelfilm over Hitler, die opmerkelijk populair was in China. In boekenstalletjes op straat waren vertaalde edities van Mein Kampf te koop.

Bijna beschroomd toonde de manager me zijn boeddhabeeld. Op het verontschuldigende af zei hij: “Ik ga maar eens per jaar naar de tempel. Dan verbrand ik nep-bankbiljetten. Ik bid voor een goede carriere.” Dat het Chinese communisme de afgelopen decennia weinig moest hebben van openlijk beleden religie, kon er toe bijdragen dat Chinezen er bijna beschroomd over praatten.

Het Rode Boekje vond Boeddha een lul. Maar de Chinese machthebbers gaven wel groen licht aan Tai Chi, de trage Taoïstische verdedigingskunst. Tai Chi is materialistisch, en daar houden communisten van. Talloze Taoïstische kloosters werden onder Mao door de Rode Garde kapotgeslagen; monniken vermoord. Nu beleeft het Taoïsme in China weer een opmars. Het is eigenlijk nooit weggeweest.

Er bestaan veel misverstanden over Chinezen. Bijvoorbeeld dat ze zich voor de lol kapot werken. In werkelijkheid doen ze dat alleen maar omdat ze op hun 40ste met pensioen willen, vertelde mijn tolk Guo Wei: “Dan gaan ze de hele dag een beetje naar de lucht kijken, een zeer Taoïstische bezigheid.”

In Beijing zag ik het een boel pensionado’s doen, zittend op stoelen buiten flats. Ze zeiden weinig tot niets tegen elkaar. Met fotografe Eline deelde ik een goedkope kamer in een studentenhotel waar het naar dieselwalm rook (het hotel lag aan een drukke weg).

Op een avond aten we in een Vlaams restaurant met Lingnan, een gedistingeerde studente uit de betere klasse. Later zou de liefde haar naar Canada brengen. Ik vroeg Lingnan: “Ben je Taoïste?” Met een klein glimlachje zei ze: “Misschien vertel ik dat een andere keer.”

#taoïsme #beijing #confucianisme

0 notes

vrijaziatisch · 4 months

Text

"In het midden van januari 2024 opende het restaurant Oi Oi Asian Kitchen, gelegen aan de Korte Putstraat 20, direct rechts van Tante Pietje. In december draaide ze een pop-up en vanaf januari mogen ze voor het echie. Op het menu vind je van alles (a.k.a. keuzestress). De sushi is net wat bijzonderder dan de standaard sushi tenten. Zo bestel je bijvoorbeeld een rol Wicked Tuna met akami tartaar, tempura crunch, chili, cucumber, lotus en chips, maar ook Marble Meat met Wagyu A grade, baby asperges en truffel of You’re My Lobster met sojapapier, Kreeftenstaart, baby asperges, bieslook, en gegrilde kreeftenspiesjes."

0 notes

jurjenkvanderhoek · 11 months

Text

SCHWUNG, UITBUNDIG ENTHOUSIAST MET FLAIR DOORLEVEND

Hij swingt door zijn korte verhalen. Vertelt bevlogen zijn bevindingen. Observaties van een creatief energiek leven. Met flair rijgt hij woorden aaneen tot dynamische zinnen. Zoals hij de snaren van de contrabas tokkelt, zo bespeelt hij mijn gedachten. Wilfried de Jong heeft een elastische souplesse om werkelijkheden te verdraaien. Met enthousiasme hang ik aan zijn lippen. Zwierig volg ik de zinnen. Want hij heeft de leiding. Bepaalt de vertelling. In een geestdriftige pas de deux bekijk ik door hem van een andere kant zijn realiteit die de waarheid is. Het had zo kunnen zijn. In de woorden van Wilfried de Jong is het zo.

In zijn bundel met korte verhalen zit vaart, Schwung. Op de kaft van het boekje lijkt de schrijver daarvan onder invloed. Hij weet zich wonderwel staande te houden in een onmogelijke houding. Een moment van onevenwichtig evenwicht. Met zijn lange armen en benen aan een uit balans gebogen torso. Het staat symbool voor de bochten waarin Wilfried de Jong zich wringt in de verhalen. Maar telkens komt hij weer op zijn pootjes terecht. In de tien verhalen en een blues gebruikt hij de zeven levens van een kat moeiteloos op.

Hij is een waarnemer. Hij observeert. Hij vervangt tijdelijk mijn blik door de zijne. Waardoor ik anders kan kijken. Door het onderwerp heen kan kijken, zoals hij mij voordoet. Om de kwestie van een andere kant te bezien. Op te merken dat het niet zo is als dat het zich ogenschijnlijk voordoet. Ik lees en denk aan mijn water te voelen welke kant het op gaat. Maar dan kan De Jong ook wel een heel andere richting inslaan. Dat hij zo aandachtig de zaken beziet waardoor hij meer waarneemt dan ik kan bevatten.

De Jong beschouwt zijn omgeving gedetailleerd. Er vallen hem dingen op die door anderen ongezien zijn. Opent deuren die anders voor mij gesloten blijven. Hij kijkt met de scherpe blik van een fotograaf. Let op ieder klein detail. En maakt een boeiende beschrijving zo zodat ik het levendig voor me zie. Als in een film aan den lijve ervaar, dat ik tijdelijk lijfelijk naast hem zit op het bankje of met hem mee slenter door de straat. Het script schrijft het voor. En voortdurend klinkt er muziek tussen de regels door. Want De Jong is verhalenverteller en muzikant. Hij weet beide passies nauwkeurig in woorden te weven.

Het is een handzaam boekje, dat Schwung met die tien verhalen en een blues. Een uitgave voor in de binnenzak van mijn jas of de kontzak van mijn broek. Om onderweg in de trein aandachtig een verhaal te lezen. Even weg te zijn van alledag, verborgen in de onwerkelijke werkelijkheid, het sur boven de realiteit. Of zittend op een bank in het park. Drukte alom, maar stilte in mij. Wilfried zit naast me en ik hoor hem voorlezen uit eigen werk: “Bij de eerste maten nam de cellist meteen het heft in handen. Eerst nog bedachtzaam zoekend, maar gaandeweg fluiten de noten als kogels door de lucht. Losgeraakte paardenharen van zijn strijkstok wapperden achter zijn onderarm aan.” Het is alsof De Jong in dit fragment zichzelf op de korrel neemt. Want in de eerste zinnen van het eerste verhaal in het boek al neemt hij het heft in handen. Bedachtzaam tussen de regels door zoekt hij mijn aandacht, maar al snel zoeven de woorden langs mijn blik en door mijn gedachten. Ben ik de tweede violist in zijn orkest en dirigeert hij mij strak en vrijwel in een enkele adem naar de finale, het grootse slot.

Het zijn verhalen die schijnbaar niet kunnen, maar toch in de verwoording van De Jong blijkbaar werkelijkheid zijn. De geregistreerde enkelknak bijvoorbeeld. De leeglopende baby. Het van hoes wisselend collectors item. ‘Stand by your man’ voor een man in coma. Het ontslagen circuscombo dat verfijnd muzikaal wraak neemt op de gokverslaafde directeur. Wanneer de oude dame van triplex bij een lelijke val het loodje legt moet er een nieuwe contrabas komen, van echt hout. Het wordt Torch als eerbetoon aan Jan Palach, de Praagse fakkel.

En zo zwaai en zwier ik door het boek, achter de tango dansende Wilfried aan. Dan komt hij nader en daarna neemt hij afstand. Laat mij om mijn as draaien en zet me makkelijk op het verkeerde been. De Jong heeft schwung. Bekijkt de wereld met een knipoog. Een brede lach. Is het fictie of is het waarheid. De flamboyante Wilfried kan het in een notendop best zo ervaren hebben, en in de verhalen aandikken tot de muis een olifant is. Maar altijd op een manier dat de waarheid niet ver te zoeken is. De dramatiek van het goede leven. Dat drama loopt na tien verhalen uit in de blues. “Deze puurheid van de blues deed me denken aan Robert Johnson, de Amerikaanse muzikant die begin vorige eeuw pijnliedjes zong over zijn harde bestaan in Mississippi. Johnson zou maar zevenentwintig worden. In mijn jeugd had ik zijn nummers op een cassette staan. Als de batterijen van mijn recorder bijna leeg waren, ging het bandje slepen. Dan was zijn jankende blues eigenlijk op zijn best: Johnson sleurde de noten uit zijn ziel.”

Schwung lijkt welhaast een autobiografie. Een persoonlijke levensbeschrijving, waarin De Jong het eigen zijn op de hak neemt. Met een korrel zout kruidt. Vooral omdat het telkens in de eerste persoon geschreven is ben ik erbij, sta ik ernaast als lezer. Vrolijk door de uitgave bladerend. Het kleine boekje lijkt een dikke pil. Positief en figuurlijk gesproken. Was het maar een dikke pil, een lijvig boek. Want bij ieder verhaal zit ik op de punt van mijn stoel, heeft Wilfried meteen mijn aandacht, honderd procent. Ondanks de literaire vrolijkheid eindigt het geschrift met een blues. Is het elfde verhaal in stemming mineur. De zwerver verdwijnt als in een treurige rolprent aan de horizon. Rijdt de schrijver van het station af en sterven de laatste tonen weg. “Hij opende zijn tandeloze mond en begon te zingen. Ik kon het niet horen. Raffie van Betty verdween uit beeld.”

Schwung. Wilfried de Jong. Tien verhalen en een blues. Uitgeverij Podium, 2023.

#wilfried de jong #schwung #verhalen #blues #uitgeverij podium #boekbespreking

0 notes

overwijs · 3 years

Text

Dag 178 – “Call me, beep me”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 4 februari.

De dag des oordeels is aangebroken. Vanmiddag heb mijn leerlingen NaSk1 hun schoolexamen gemaakt en morgen is het de beurt aan mijn groep NaSk2-leerlingen. Toen ik ze in december overnam heb ik ze een paar beloftes gedaan. Ik zou voor rust zorgen, voor duidelijkheid, voor informatie, en dat soort dingen. In lijn met mijn persoonlijke doelstellingen: informatie per leerdoel, alle tijden mogelijkheid om uitleg opnieuw te bekijken en er voor ze zijn als dat nodig was.

Heel expliciet staat daar niet bij: een voldoende halen voor het schoolexamen. Niet mijn belofte aan hun, niet mijn persoonlijke doelstelling. Er is namelijk een probleem, meer dan je best kan je niet doen. Zij niet én ik niet. Dus ik kan me uit de naad werken, zij kunnen alles op alles zetten en dan nog kan het zo zijn dat we niet het gewenste doel van een voldoende bereiken. Dit heb ik dus ook niet als stip op de horizon gezet.

We hebben gewerkt aan de leerstof, aan het opdoen van succeservaringen, we hebben hele moeilijke opgaven gemaakt, we kregen soms een error in ons hoofd en soms lukte het. Soms zagen we het even niet meer zitten maar altijd gingen we er weer voor. En nu moesten ze het zelf doen.

Nadat ik uitgebreid gewerkt had aan mijn eerste doelstellingen, bleef er nog een belangrijke over. Er voor ze zijn als ze het nodig hebben. Dus beloofde ik ze plechtig dat ze mij op elk moment een chat mochten sturen als ze ergens vastliepen bij het voorbereiden op hun schoolexamen. Ik beantwoorde chats in het weekend, heb zelfs nog met een vader van een leerling gechat om ze verder op weg te helpen, ik gaf reactie op hun gemaakte werk als ze dat naar mij toestuurde, ik legde nog iets uit als ze ergens een vraag over hadden.

Mijn leerlingen vonden het wel gek, en dat snap ik ook wel. In de laatste week hadden ze mij, zoals verwacht, meer nodig dan in de periode daarvoor. Nu waren zij namelijk bezig met wat er komen kwam, zoals een goede puber: enkele dagen van te voren. Dus dat klopte wel. Daarom hadden ze deze week ook meer vragen over mijn bereikbaarheid: “kunnen we u echt altijd een bericht sturen en dan geeft u ook antwoord?”. Ik zag wie het vroeg en ken mijn pappenheimers. Zijn dag-nachtritme is anders dan die van een volwassene met een baan overdag. Een nachtdier. Mijn antwoord spitste ik daar ook op toe: “Tot elf uur ’s avonds beloof ik deze week sowieso een reactie.”. Hij leek gerustgesteld: “Oh dat is geen probleem, dan stuur ik u tijdens het leren gewoon een chat en als u dan weer wakker wordt kunt u hem beantwoorden voordat ik wakker word.”

Natuurlijk stuurde hij mij uiteindelijk niets, soms is het alleen de gedachte al die telt. Dat is in ieder geval voor veel van mijn leerlingen zo, het idee dat ik er voor ze ben gaf al steun. En de andere? Misschien hadden die uiteindelijk geen vragen of helemaal niet geleerd.

Er waren wel leerlingen die er gebruik van gemaakt hebben, ze hadden ook vanavond weer tot elf uur met vragen over het schoolexamen van morgen. Om kwart over negen kreeg ik een berichtje, die ik meteen vanaf de bank kon beantwoorden.

“Hai mevrouw, ik ben nu aan het leren. Staat de dichtheid van verschillende stoffen ook in de BINAS? Groetjes.”

- “Zeker weten!” En ik stuurde er nog een foto bij van de betreffende tabel in het boekje.

“Wow u reageert echt super snel! Dankuwel!”

Een kinderhand is gauw gevuld zeggen ze toch? En natuurlijk kunnen niet alle docenten dit doen en snap ik dat heel goed. Maar ik zit met mijn eindexamenleerlingen nou eenmaal in een bijzondere situatie, dus dat vraagt ook om bijzonder gedrag. Zolang ik dit kan doen voor, zal ik dat ook blijven doen. Want we weten allemaal dat het fijn is dat er iemand bereikbaar is voor welke vraag dan ook. Dan weet ik: ik heb er alles aan gedaan. Zij zijn aan zet.

Ooohh yeahh yeah

I'm your basic average girl

And I'm here to save the world

You can't stop me

Cause I'm Kim Pos-si-ble

There is nothin I can't do

When danger calls

Just know that I am on my way

It doesn't matter where or

When there's trouble

If ya just call my name

Kim Possible

Call me, beep me if ya

Wanna reach me

When ya wanna page me it's okay

I just can't wait until I hear

My cell phone ring

Doesn't matter if it's day or night

Everything's gonna be alright

Whenever you need me baby

Call me, beep me if ya

wanna reach me

Message clear, I am here

(Let me reassure you)

I’m never gonna leave you alone

(I am on my way)

You can always count on me

When it gets stuck I’ll help you see

I will help you find your way

(Help you find your way)

It doesn't matter where or

when there's trouble

If ya just call my name

…

Doesn't matter where

Doesn't matter when

I will be there for ya til the very end

Danger or trouble

I'm there on the double

You know that you always can call

Kim Possible

Yeaahh yeaah

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/4gLJSncpK6VnvWLFNy7ejf?si=6HDJwtvqROm5fJMGemh72g

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #afbeelding #blog #chat #nachtdier #avond #nacht #bericht #antwoord

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

129. METHODEN VAN ONDERZOEK A GEHAALD, BITCHES!!!

6/07/2020

Mijn plan om voor middernacht te gaan slapen, ging niet geweldig, want ik was delen van Hamilton aan het kijken. Wat een goede show. Rond middernacht was ik klaar, maar toen moest ik nog afwassen en de was aan het droogrek hangen. Ah, simpele dingen.

En toen lag ik eindelijk in bed en toen werd ik 4 keer gestoken door een kut mug. Het zoemde rond. Ik kon het horen. Dus toen moest ik weer mijn bed uit om me helemaal in te smeren met muggenspul. Ugh. Waarom vinden muggen mijn bloed zo lekker?

Twee dagen achter elkaar vroeg slapen is dus een raar concept.

Rond 10:30 ging ik weer Animal Crossing spelen (wanneer komt Redd naar mijn eiland?) en mijn ochtend zat vol met discussies over het “white saviour” aspect van de Hamilton fanbase. Yup, het was een interessante ochtend. Ander verdrietig Broadway nieuws: Nick Cordero, de acteur wiens been werd geamputeerd, is vannacht overleden aan Corona. Aangezien ik meerdere keren over Nick heb geschreven (en heb gepraat), vind ik het wel passend om dit te vermelden op dit blog. Ik kende hem alleen als Earl in Waitress. Het is zeer verdrietig. Zijn vrouw en 1 jaar oud zoontje blijven achter. De Broadway community is nu aan het fundraisen, want het is AMURICAAHHHH, dus de ziekenhuiskosten zijn rond de $500.000.

Het laat me denken aan dit deel van de musical RENT waar een personage is overleden en de andere personages kunnen niet eens rouwen, want ze moeten meteen dokken voor de begrafenis. Collins: “What happened to rest in peace!”

It’s just sad. Meerdere acteurs zijn besmet (Aaron Tveit, Laura Bell Bundy, Tony Shalhoub, Darren Criss (die ik in LA heb gezien), Brian Stokes Mitchell, Gavin Creel, enz.), maar niet zoals dit.

Ander Corona nieuws. Geen updates, want ik volg het nieuws niet, maar hier is een visualisatie van het hele groen-geel-rood gedoe.

Meer informatie hier. Er blijven nog steeds toeristen komen, dus het is niet helemaal dicht hier. Nederlanders zijn zeer welkom. Ik ben alleen een beetje verward of de fam nu op de groene lijst of op de gele, want ze moeten door gele landen (Duitsland, Oostenrijk), maar ze komen er vast wel in als ze bewijs van boeking hebben.

Begone sad shit. Raar om een emotionele 180 te doen, maar dit wordt geen mega verdrietige blogpost.

Tijd voor zeer goed nieuws: ik heb eindelijk na 3 jaar mijn propedeuse gehaald. Yes, ik heb Methoden A gehaald met een 6,5! Toen ik de notificatie kreeg dat er “een nieuw resultaat bekend was”.... OH BOY. Ik ging ervan uit dat ik het had gehaald, maar dat dacht ik de vorige 4 keren ook 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️. Ik ben nog nooit zo nerveus geweest voor een resultaat, maar toen ik de “6.5″ zag, begon ik een beetje te schreeuwen.

Ik was heel blij en ik besloot het te vieren door....... boodschappen te doen. Ik moest nog boodschappen doen. Ik weet niet waarom, maar ik wilde naar de coole Maxi Mercator, dus ik nam de bus 14 naar het centrum. Toen ik vrijdag naae BTC ging, kwam ik erachter dat ik weer moet betalen voor de bus. Ach. Gratis reizen was leuk voor de vorige maand. Gisteren zei Cristina dat de overheid inderdaad het ov gratis had gemaakt wegens Corona, maar die tijd is dus voorbij. Aangezien ik hier nog maar 10 dagen ben (MOM HOLY FUCK), ga ik niet mijn €20 studentenabonnement ophalen bij de Posta.

Eenmaal bij de Maxi Mercator realiseerde ik dat ik niet wist wat ik ging kopen, dus ik belde mam voor tips. Yeah, INDEPENDENCE I AM AN ADULT! Ik haat koken (dat is inmiddels bekend), maar ik wil gewoon voor mijn laatste week hier mezelf motiveren om meer te doen qua eten, aangezien de Boni nu voorbij is. Ik heb nog een mix voor Pho en ik heb nog pastasaus voor 4 dagen. Het komt wel goed. Ik heb ook nog biryami voor mijn rijst. Ik heb dus genoeg voor de week en op donderdag en vrijdag wil ik naar Open Kitchen.

Oh, dit zag ik in de groenteafdeling in Maxi Mercator:

Ik nam bus 14 terug en het was dezelfde chauffeur. Op en neer! Aangezien dit allemaal in minder dan 90 minuten duurde, hoefde ik niet te betalen. Je betaalt namelijk standaard €1,30 voor 90 minuten met een overstap. Dit werd dus gezien als mijn overstap. Booyah.

Waarom is het ov in Nederland zo duur? “We hebben een goede kwaliteit, daarom is het duurder!” Ja, hier vind ik de bussen eigenlijk fijner dan in Nijmegen en soms ook luxer. Hmmmm 🤔.

***

Het is 21:44 en het stormt! Er is onweer en keiharde regen. Ik heb een video gemaakt vanaf Barbara’s kamer. De regen klettert keihard op mijn raam en ik hoor amper mijn muziek (2000s bops).

Ik heb dus gekookt! Vietnamese Pho! Gelukkig had ik nog veel rijstvermicelli over, maar het was zeer irritant verpakt. Het vlees was meh, maar de meest voorkomende vegetarische variant voor pho was champignons, dus yikes.

Het was best lekker, maar ik denk dat ik te veel water heb gebruikt, waardoor de smaak van de Pho mix verdund werd. Eigenlijk hoorden er ook uien en taugé in, maar dat vind ik niet lekker, dus dat heb ik gewoon overgeslagen.

Het ziet er niet geweldig uit. Op de ingrediëntenlijst staan ook allemaal ingrediënten voor garnituur zoals limoen en basilicum, rode peper stukjes en bosuitjes, maar het irritante van alleen zijn is dat je altijd te veel eten koopt. Daarom koop ik ook liever diepvriesgroenten, want als ik een wortel en een broccoli en een bloemkool moet kopen, dan heb ik heel veel over. En ja, ik weet dat ik het kan invriezen (en dat doe ik ook vaak als ik toch verse groenten koop), maar het gaat om het principe. Ik ga niet een hele basilicumplant kopen om een bordje soep te versieren.

Oké, fuck, I meme’d it.

OH WACHT, HET IS VERKEERD OM. WAT BEN IK EEN IDIOOT. OH MY GOD. WHAT THE HELL???? 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️. F in the chat for me.

Ik ga sowieso niet veel eten kopen, want ik ben er nog maar voor 10 dagen en ik heb genoeg.

Nu we het toch over eten hebben... dit was ik helemaal vergeten om te schrijven, maar vorige week kwam ik erachter dat mijn favoriete grill er niet meer is. Ik heb het over de No. 12 grill met de beste burgers! Mijn eerste eten na lockdown. Ik heb twee maanden zitten zeiken over hoe graag ik die grill wilde.

En nU IS HET GESLOTEN. Het was al eerder dicht en ik zag bouwvakkers, dus ik dacht dat ze gewoon aan het verbouwen waren, maar op donderdag liep ik langs het pand en er hangt een nieuw bord. Het ziet ernaar uit dat de stad qua eten klaar met me is. Eerst gooien ze de Boni eruit en daarna gooien ze de beste grill eruit.

Het einde van de Erasmus laat we wel denken en reflecteren over de laatste 6 maanden. Heb ik genoten? Zeker. Ben ik blij dat ik gegaan ben? Absoluut! Zou ik een Erasmus aanraden? Tuurlijk.

Heb ik spijt van dingen? Ik denk het. Ik heb het gevoel dat ik veel meer had kunnen doen in deze laatste paar 6 maanden. De fam komt bijna naar Ljubljana en ik weet oprecht niet wat ik ze moet laten zien. Ik heb geen café dat ik eigen heb gemaakt. Ik heb geen restaurant waar ik ze graag mee naartoe wil nemen. Er is geen winkel die ik te gek vind. Anderen zijn naar zoveel plekken gegaan en ze hebben grote groepen met Erasmus buddies en ik heb misschien twee mensen waarmee ik echt close ben geworden (want de meesten waarmee ik bevriend was geraakt zijn teruggegaan). Ik heb veel dagen gewoon hetzelfde gedaan: Animal Crossing, zitten aan de rivier, Rauch Juice Bar ice tea gedronken enz. en ik vond ze oprecht leuk (vandaar dat ik het steeds bleef doen), maar had ik meer kunnen doen? Vast wel.

En het is makkelijk om te roepen: “Oh, dat komt door Corona!” en dat klopt ook grotendeels (fu Corona), maar we zijn bijna twee maanden uit de lockdown en ik denk dat ik drie dagen buiten Ljubljana ben geweest. In totaal. In de hele 6 maanden, niet alleen in de 2 maanden sinds lockdown. Daarom was ik ook zo blij om wat anders te zien in het weekend.

Don’t get me wrong. Dit wordt geen “sad sack of shit” post. Ik heb oprecht genoten van mijn tijd hier en ik heb nergens echt spijt van en ik wil eigenlijk niet dat het zo snel voorbij is, maar ja.... misschien komt het door de storm. Reflectie komt voort in stormen. Kijk maar naar de Avatar aflevering De Storm (*chef’s kiss*). We hebben een “chef’s kiss” emoji nodig. Ik heb er één op de Dalton Discord en ik mis het zo erg als ik niet in die server zit.

Daarom weet ik ook zeker dat ik terug wil komen naar Slovenië. Normaal ben ik geen reiziger. Eén van mijn favoriete quotes van mijn favoriete musical is “Travel exhausts me”. Hiervoor had ik alleen het gevoel bij Londen dat ik ooit terug wilde gaan, maar Slovenië komt er nu bij.

Oh. De storm is zowat over. Fijn, laten we terug gaan naar het verhaal.

Tijdens het koken besloot ik ook om de PBS documentaire over Hamilton te kijken, aangezien ik terug ben op mijn Hamilton bullshit. Wat een interessant verhaal en het is cool dat ze begonnen met die documentaire toen de show nog niet eens klaar was, dus ze probeerden niet mee te liften op het succes. Op dat moment kon niemand voorspellen wat voor een succes het werd. Ze hadden zelf over het “what if it fails?” scenario. Plus, ik vind het gewoon fijn dat ze in deze documentaire duidelijk zijn over het feit dat de mensen die ze spelen allemaal afschuwelijk waren.

En Animal Crossing!!!! Twee insecten waren de hele tijd aan het vechten (the girls are fighting!!!), maar net als ik een foto wil nemen, zijn ze rustig.

Baby Merengue is er ook.

Ah, wat een simpel leven. Oh to be an Animal Crossing, living on a peaceful, deserted island with gorgeous flowers and wildlife, not wearing any pants, and eating a lot of sweets.

Toen werd de regen steeds harder, dus ik deed mijn raam dicht en ik ging verder. Ik hoorde aan het harde gekletter dat het heftig was en ik herinnerde me dat Barbara’s ramen open zijn. Mijn waterverfschilderijen liggen in die kamer en als het gaat regenen op die schilderijen, dan worden ze verpest.

Gelukkig had ik mijn boekje verder van het raam gelegd, dus dat is oké, maar wat een weer. Ik heb er een video van gemaakt. Ik stond in een plas met water.

En nu denk ik dat ik mijn thee ga drinken en dat ik Sims ga spelen. Ik heb een tijd niet meer gespeeld.

#129 #blog post #july

3 notes · View notes

bomila · 1 year

Photo

Deze stoffen speelkaarten stimuleren de ontwikkeling van je kleintje. De felle kleuren en makkelijk te herkennen vormen trekken zeker de aandacht van je baby.

Shop deze set stoffen speel kaarten bij Bo & Mila

#speelkaarten #speelboekje #stoffen kaarten #stoffen boekjes #baby boekjes #baby #peuter #kraamcadeau #babyshower #baby shower #baby cadeau #baby ontwikkeling #ontwikkelingskaarten

0 notes

devosopmaandag · 5 years

Text

Woorden proeven

Een jonge kunstenaar, oud-student, kwam langs om eens te praten over een een idee voor een klein project. Dat idee was heel gericht en deed mij onmiddellijk denken aan een oud Taoïstisch verhaal. Ik besloot hem dat verhaal voor te lezen in plaats van hem alleen maar een kopie te geven. Met een andere jonge kunstenaar maakte ik niet lang geleden een wandeling toen ze plotseling een boek tevoorschijn haalde en vroeg of ik een passage wilde voorlezen. Ik was verrast. In beide gevallen voegde zich binnen de vanzelfsprekendheid van twee pratende mensen een ander soort taal. Iets maakt zich los en doet zijn specifieke werking.

Afgelopen week zag ik de documentaire 'Het wonder van Le petit Prince' van Marjolein Boonstra. Van dat beroemde boekje van Antoine de Saint-Exupéry bestaan vertalingen in heel bijzondere talen: het Tibetaans, het Sámi (de taal van de Lappen), het Tamazight (de taal van de Berbers). Boonstra gaat in haar film op zoek naar de wereld achter die vier vertalingen. Allerlei mensen verschijnen en vertellen over wat hun taal voor hun betekent. Keer op keer zijn het lessen in de kracht én de fragiliteit van de taal, van de spreektaal in het bijzonder.

In 'Pelgrim langs Tinker Creek' vraagt Annie Dillard zich af waarom vogels eigenlijk zingen, en ze maakt een vergelijking met de brabbeltaal van baby's en peuters. Hoe ze 'je met een oprechte blik aankijken en een ellenlang, tevreden verhaal afsteken dat de intonaties en accenten van gesproken taal heeft, maar waarvan geen syllabe te volgen is.' Dat is een klein wonder, dat ik ook ervoer tijdens het kijken naar de film. Met dit verschil dat alles ondertiteld was. Maar toch, de absolute schoonheid van talen voltrok zich aan mij, zittend in mijn werkkamer, op een doodgewone avond.

Een linguïst is bezig een vertaling te maken van 'Le petit prince' in het Nawat, de bijna verdwenen taal van de oudste bewoners van San Salvador. Drie oudere vrouwen zitten tegenover hem en hij vraagt hoe hij zij tegen de bloem zeggen: 'wat ben je mooi'. Je ziet de vrouwen nadenken, de woorden proevend op hun tong, elkaar aanvullend, verbeterend. Dan komen ze met grote ernst tot een conclusie: tigalanchin. 'Ik kan een beetje lezen, maar niet schrijven', zegt een van de vrouwen als ze eerder samen met de andere twee de korrels van maiskolven losbreekt boven een grote mand. En dan zegt zij: 'mijn waarde is dat ik het spreek'. Ik was diep onder de indruk van deze woorden.

4 notes · View notes

regioonlineofficial · 1 year

Text

Op zaterdag 3 juni is het BoekStartdag in de Bibliotheek Waalre. Deze dag zijn er tussen 10.00 uur en 13.00 uur in de bibliotheek leuke activiteiten voor (groot)ouders en jonge kinderen. Kom eens langs voor tips over boekjes voor baby’s, dreumesen en peuters. Wat wordt er gelezen op BoekStartdag? Op de jeugdafdeling zijn de deskundige biebmedewerkers aanwezig om tips te geven over welke boeken bij je kind passen. In verschillende hoekjes van de jeugdafdeling kan je aanschuiven bij voorleesmomentjes voor baby’s, dreumesen en peuters. Het belang van voorlezen Samen met je kindje (voor)lezen is niet alleen ontzettend leuk en gezellig, maar het is ook heel belangrijk voor de taalontwikkeling van je kindje. Kinderen die op jonge leeftijd worden voorgelezen, hebben op latere leeftijd een grote woordenschat en leren makkelijker zelf lezen. Dit maakt voorlezen gezellig en leerzaam! In aanloop naar de BoekStartdag is er op donderdag 1 juni een gratis webinar over voorlezen aan baby’s en dreumesen. Praktische informatie BoekStartdag is op zaterdag 3 juni tussen 10:00 en 13:00 in de Bibliotheek Waalre. Kijk voor meer informatie op de website: bibliotheekeindhoven.nl/boekstart

0 notes

supernoahblog · 6 years

Text

Mijn leesautobiografie:

Het begin (de kijkfase):

Lezen heeft altijd al in mij gezeten. Toen ik nog een baby was, en zelf nog geen boekjes kon vasthouden, vertelde mijn papa verhaaltjes over de popjes van Nijntje en Tijgetje die boven mijn park hingen.

Daarna, toen ik nog niet kon lezen maar wel al zelf een boekje kon vasthouden en erin kijken, had ik veel prenten boekjes van Nijntje. Hierin werd dan een verhaaltje vertelt met bijna alleen maar prenten. Ik had ook veel prentenboekjes met flapjes die je moest opendoen om iets te kunnen zien.

Ik had ook veel voelboekjes van dieren. Hierin zag je dan bijvoorbeeld een konijntje en daaronder hing precies een stukje vacht van een konijntje. Zo kon je voelen en werd je dus ook een soort van voorgesteld aan dieren.

Peuter en kleuter:

Als kleuter en peuter kon ik natuurlijk nog niet lezen. Op deze leeftijd werd ik veel voorgelezen voor het slapen gaan. Ik had veel één minuut-verhaaltjes van Disney en sprookjes.

Ik had ook veel honden- en kattenboeken met foto’s waar ik samen met mijn ouders in keek.

Lagere school:

In de lagere school werd ons als klas eigenlijk nog vaak voorgelezen, maar dan wel uit andere soorten boeken. In het vierde leerjaar las onze juf ons elke week voor in de leeshoek uit Dr. Proktors schetenpoeder.

We kregen nu ook al vaker spreekbeurten waarvoor we een boek moesten lezen. Ik las toen heel graag Geronimo Stilton boeken, omdat hier tekeningen in stonden en er werd soms op speciale wijze iets geschreven.

Ik had ook heel veel Geronimo boeken. Ik vond het ook heel leuke boeken omdat het fantasieboeken waren waar je je eigen fantasie de vrije loop kon laten gaan en omdat het ook spannende boeken waren met raadsels die je zelf kon oplossen. Ik had ook boeken van de waanzinnige boomhut, waarin je werd rondgeleid in een boomhut met allemaal kamers die eigenlijk niet een boomhut zouden kunnen zijn, zoals een haaienbad, een antizwaartekrachtkamer, een arena voor moddergevechten en nog veel meer.

Ik had ook een boek van Dolfje weerwolfje en van Heksje Lily, Dolfje Weerwolfje was makkelijk om te lezen omdat de verschillende rollen in het verhaal een andere kleur van tekst kregen. Heksje Lily vond ik leuk door de trucs die achter in het boek stonden. Ik heb ook veel boeken van Roald Dahl gelezen, zoals de GVR, Mathilda en Sjakie en de chocoladefabriek waar de liedjesteksten uit de film zelfs in stonden. Toen ik nog ouder was begon ik met het lezen van Het leven van een loser, hier had ik van gehoord tijdens een boekbespreking van een klasgenootje in de klas waarna ik zo een boek wou hebben.

Young adult:

Nu lees ik minder vaak in mijn vrije tijd. Als ik op vakantie lees ik wel heel veel, ik kan dan op 2 weken soms wel 3 boeken uitlezen. Ik lees nu graag spannende boeken, dit begon door een boek dat ik heb gelezen dat ging over een meisje die haar verdwenen vriendin wou terugvinden. Ik ben nu ook al 2 keer naar de boekenbeurs in Antwerpen geweest waar ze ook veel young adults boeken hebben. Op dit moment lees ik het boek voor de opdracht van Nederlands met de titel: Zeven minuten na middernacht.

#leesautobiografie

1 note · View note

peterpijls1965 · 1 year

Text

BLANK VAN BINNEN, EEN BANAAN VAN BUITEN

In 2016 was ik in Peking om een paar reportages te maken. Ik vond mezelf terug in een gay- en lesbo-cafe. Dat kan in China, zolang het maar niet op de gevel staat. Bijna alles kan in China, zolang je een beetje dimt. Niet te brutaal, niet te direct.

Samenvattend: rustig aan. Niet te veel heibel trappen. Een beetje meedobberen met de cyclus van het leven. Al is het Taoisme een stuk minder gezagsgetrouw dan het Confucianisme. Taoisten zijn eigenlijk anarchisten, maar dan met humor. Het punt is dat je Chinezen (en veel Japanners) niet zomaar kunt aanspreken over hun religieuze en spirituele overtuigingen. Dat is te direct; dat is onfatsoenlijk. Ze zijn van het spirituele beleven; niet zo van het belijden, zoals christenen.

Ik was thuis bij een manager van Sony (zijn vrouw werkte voor Ikea; hun baby keek met de nanny naar een speelfilm over Hitler, die opmerkelijk populair is in China). Bijna beschroomd toonde de manager me zijn boeddhabeeld. Op het verontschuldigende af zei hij: “Ik ga maar eens per jaar naar de tempel. Dan verbrand ik nep-bankbiljetten. Ik bid voor een goede carriere.”

Dat het Chinese communisme de afgelopen decennia weinig moest hebben van openlijk beleden religie, kan er toe bijdragen dat Chinezen er bijna beschroomd over praten. Het Rode Boekje vond boeddha een lul. Maar de Chinese machthebbers gaven wel groen licht aan Tai Chi, de trage Taostische verdedigingskunst.

Tai Chi is materialistisch, en daar houden communisten van. Talloze Taoistische kloosters werden kapotgeslagen; monniken vermoord. Nu beleeft het Taoisme weer een opmars. Het is eigenlijk nooit weggeweest. Er bestaan veel misverstanden over Chinezen. Bijvoorbeeld dat ze zich voor de kick kapot werken. In werkelijkheid doen ze dat alleen maar omdat ze op hun 40ste met pensioen willen, vertelde mijn tolk Guo Wei: “Dan gaan ze de hele dag een beetje naar de lucht kijken, een zeer Taoistische bezigheid.”

In Peking zag ik het een boel pensionado’s doen, op stoelen buiten flats gezeten. Ze zeiden weinig tot niets tegen elkaar. Met fotografe Eline Hensen deelde ik een goedkope kamer in een studentenhotel waar het naar dieselwalm rook (het lag aan een drukke weg). Op een avond aten we in een Vlaams restaurant met Lingnan, een gedistingeerde studente uit de betere klasse. Later zou de liefde haar naar Canada brengen. Ik vroeg Lingnan: “Ben je Taoiste?” Met een klein glimlachje zei ze: “Misschien vertel ik dat een andere keer.”

We zijn nu 7 jaar verder, sinds mijn bezoek aan China. Corona kwam, Corona ging, en is nu kennelijk weer terug, dus het gele gevaar wil maar niet wijken. Chinezen in Nederland, maar ook andere Aziatische immigranten, begint dat de keel uit de hangen, en ze roeren zich. Vooral de jongere generaties, vaak hier geboren, zijn het zat om de schuld te krijgen van een vleermuizenvirus dat ze niet bedacht of geimporteerd hebben, al denken nogal wat lompe Nederlanders daar anders over.

Diezelfde jonge Aziaten in Nederland noemen zichzelf schaamteloos bananen: geel van buiten, blank van binnen. Alleen willen de sambal bij-zeggende Hollanders dat maar niet vatten, net als al die hitsige kerels die denken dat een Aziatische vrouw in Amsterdam het prettig vindt om de hele dag ´ni hao´ te horen. Dat is Chinees, het betekent goedendag, maar een Japanse vindt dat niet per definitie een compliment.

Zoals een vrouw met Chinese roots niet warm hoeft te lopen van een Randstedelijke Edelgermaan die ´konnichiwa´ naar haar roept. Dat is Japans, het betekent hallo, maar het oversekste zwijn in kwestie bedoelt natuurlijk dat hij seks met haar wil, ook omdat hij wellicht gelooft dat alle Aziatische vrouwen acuut zwichten voor zijn non-existente charmes en afwezigheid van goede manieren, wat de breindode meent te moeten onderstrepen door te benadrukken dat hij precies 1 Japans woord kent.

Zelf moest ik iets meer moeite doen, zeg maar gerust veel meer moeite, om een Japanse dame uit een goede familie zover te krijgen met me te willen trouwen, nadat ze me het kosmische voorrecht gunde een zoon bij haar te verwekken.

In Aziatische landen, ook in China, ook in Japan, mag veel meer dan veel Westerlingen denken. Gay zijn kan dus gewoon in Peking, mits de queer in kwestie bepaalde codes en spelregels in acht neemt. Cosplaybars in Osaka mocht ik vrijelijk frequenteren. Dat deed ik trouwens ook, maar niet omdat het mijn idee was, maar wel omdat een plaatselijke vriendin me meenam naar dergelijke lokalen, en me ter plekke haarfijn de do´s en dont´s uit de doeken deed.

Meer dan 400 jaar geleden kwam een Nederlands schip vanuit Jakarta (Batavia) aan in Nagasaki. Sindsdien drijft Nederland met groot succes en veel privileges handel met Japan. Toen al waren er dus Hollanders, en niet allemaal van het beste allooi, die haarfijn door hadden hoe je met Aziaten moet omgaan, en ze zover krijgt om succesvol handel met ze te drijven.

Wellicht ook daarom zijn in Nagasaki vandaag de dag nog steeds Japanners met blauwe ogen te vinden.

1 note · View note

inekevermeulen · 2 years

Text

Kamerjas en een brilletje

Afgelopen vrijdag werd zoonlief 7, ZEVEN!! Het is en blijft een cliché, maar het is gewoon zo, ze worden zo snel groot! Hij kan nu al zelf het boekje lezen voor het slapen gaan en maakt rekenoefeningetjes als de beste. Al zo groot, maar toch voor altijd mijn baby. Al wordt hij daar niet altijd zo vrolijk van als ik dat zeg. Zijn verjaardag vieren is wat moeilijker dit jaar, de helft van de familie zit met het vervelende virus in huis, dat feestje wordt al uitgesteld. Voor het feestje met zijn vrienden wil hij graag zijn voetbalploeg uitnodigen, maar aangezien het winter is en alle binnenactiviteiten uitgesloten zijn, wachten we even op beter weer. Een hevige voetbalploeg in huis entertainen, daar passen we voor. Dan werd het maar een feestweekend onder ons. Hij mocht kiezen wat er op het menu stond en waar we naartoe zouden gaan; het werd McDonalds en cinema. Hij twijfelde wel over frietjes en hamburgers, maar mama gaat dan zeggen dat dat ongezond is… Zo is hij dan ook weer, altijd rekening houden met iedereen! Vandaag hadden ze hun meest briljante idee ooit, ze haalden hun inspiratie op YouTube, ze doen de ‘we blijven 24 uur op onze kamer challenge’. Nog nooit zo’n rustige zondag gehad!

Nog steeds is voetballen het liefste wat zoonlief doet, hij zou het de hele dag doen als hij kon. Als je vraagt hoe het op school was, krijg je een verslag van de matchen tijdens de speeltijd, geen woord over welke letter ze geleerd hebben of welk getal tijdens het rekenen aan bod kwam. Na school trekt hij de tuin in en hij komt pas binnen als wij zeggen dat het toch echt wel te donker wordt. Elke maandag en woensdag is er training, om zes uur. Een hele organisatie om daar telkens tijdig te arriveren. Huiswerk moet gemaakt zijn, eten moet vroeg klaar zijn en je kan natuurlijk niet in je gewone kledij gaan voetballen. Je zou denken dat we ondertussen voorbereid zijn op deze situatie…. Niet dus. Elke maandag en woensdag tegen half zes, lopen we hier allemaal rond als kip zonder kop, op zoek naar scheenlappen, voetbalkousen, thermisch ondergoed en ga zo maar door. Dan beginnen we met twee dat voetballertje aan te kleden, voetbalkousen, scheenlappen, ah nee, het was toch omgekeerd, voetbalschoenen, shit, vergeten proper te maken na de vorige training, waar is de bal? Snel, nog een drinkbus, aaaahhh!

Dochterlief volgt elke week zwemles. Onlangs haalde ze een hilarisch fopje uit, of dat vond ze toch zelf. Toen ik aan de kassa wilde betalen voor 1 kindje uit Diest, zei ze: “Maar mama, we zijn toch van Aarschot’. Ik zei nog eens tegen de kassabediende dat we echt wel van Diest zijn. “Neeeeen, wij wonen toch in Aarschot’, klonk het naast mij. Het meisje bekeek mij en ik las in haar ogen ‘madam, zijt ge nu echt aan het liegen om een euro minder te betalen?? Ze lacht nog steeds met haar mopje.

Ze vindt zichzelf over het algemeen wel geweldig. Ze kijkt nog liever naar filmpjes van zichzelf dan naar YouTube challenges, de grote ramen in huis worden meteen spiegels als het donker wordt. Vorige week had ze papa een geheimpje verteld: Hij is het mooist van heel de wereld. Hij mocht dat wel niet aan mij vertellen, want dan zou ik verdrietig zijn.

Een dag later vertrouwde ze me het geheim toch toe, maar ze vertelde er wel meteen bij dat ik ook wel heel mooi was, vooral wanneer ik pas uit bed kom, zonder schmink en mijn haar in de war. “Oh mama, dan ben je echt zo mooi, zo met je brilletje en je kamerjas.” De waarheid komt uit een kindermond, toch?

0 notes

alleenniks · 3 years

Text

Cupp

Nu weer een koffietent review.

Ik was gisteren naar een nieuw koffietentje in Utrecht gegaan, of ja, het is niet nieuw, maar nieuw voor mij|!

Het was echt amazing. Personeel (twee mensen, een jonge vrouw en een ietsje oudere man, als in misschien 35) was echt suuuuper aardig. Ik heb ze bij elkaar 4 euro fooi gegeven, het is niet veel, maar voor mij wel haha.

Ik had een caramel macchiato met havermelk en dat was echt suuuuperlekker, echt een aanrader, mocht je daar ooit komen. Trouwens confessiontime: ik houd eigenlijk helemaal niet zo van koffie, maar ik vind dat als ik koffietentjes uit ga proberen en ze helemaal gespecialiseerd zijn in koffie dat ik wel hun koffie hoor te drinken.

Ik ging daar een boekje lezen. Ik was daar rond 9 uur en het was lekker rustig, er waren maar 4 andere mensen geloof ik. Ik kon op de bank, knus in het hoekje zitten, met lekker veel kussens en mijn dikke hoefjas naast mij en een klein tafeltje, zo naast het raam: heeeeeerlijk! Er was ook lekker geroezemoes, maar niet te luid, zelfs toen er later veel meer mensen bij waren gekomen. Het is trouwens best een kleine plek, maar wel leuk ingericht. Beetje industrial woonkamer vibe, met veel planten, so I loved it. Het was ook niet te koud binnen, maar ook niet te warm, dus dat was ook lekker.

Wat chill is, is dat het personeel ook telkens naar je toe komt om te vragen of je nog wat wilt, dat vind ik chiller dan zelf naar de counter te moeten komen. Als tweede had ik een filter koffie van hun zelf en het was ook echt heel lekker!

Als laatste had ik een iced ginger espresso. Die chick was wel redelijk van: oh oke, are you sure (dat zei ze niet, maar zo’n vibe kreeg ik van d’r) dat ik dacht... ‘’uh wordt dit niet vaak besteld of vind je het zelf niet zo’n lekkere koffie?’’ het is koffie dat met gember is gefilterd ofzoiets? Nou ja ik vond het wel lekker, but ya know, ya girl loves her gember.

Natuurlijk, moest ik bij de derde koffie weer eens heel nodig poepen. Ik kreeg weer buikkrampen en alles, dus ik heb gehaaaaaast. Vlug afgerekend, m’n fiets opgestapt en naar huis geracet, vlug naar boven rennen, op de wc en yeaaaahhhh baby. Ik heb mijn boek gewoon al bijna uit, ik ben er pas vier dagen geleden aan begonnen, maar het is zo’n interessant boek. Ik vertel er morgen waarschijnlijk meer over. Of misschien overmorgen. Ik moet morgen heel de dag werken en na werk komt Marinka langs. Ik kijk wel.

Qua eten op de menu kaart zag het er ook lekker uit, maar ik moet eerlijk zeggen, niet amazing ofzo. Bij ‘t Koffieboontje was ik iets meer impressed over het eten. Also, je mag bij Cupp gewoon met laptop zitten, dus dat is ook een pluspunt! Want trouwens ook hilarisch was, was dat er een soort wielrenmeeting gaande was. Steeds meer wielrenners kwamen binnen, stelden zich aan elkaar voor om vervolgens te praten over hun reis. Sommigen eten en dronken wat, de ander hielden het bij hun eigen water. Het was cute. Er waren soms ook gewoon vrienden die met elkaar gingen kletsen. Twee collega’s die met een laptop het over werkdingen had. Een familie die met hun twee kleine kinderen ook even wilden komen chillen. En then there was me, just there for some coffee and to read a book.

Ik ga zeker nog vaker langs bij Cupp, ik kreeg gewoon een hele goede vibe daar, echt een plek voor mij. Het krijgt een 9/10 (ik zal nooit een tien geven denk ik, want wanneer is iets nou echt perfect?).

Doei.

#koffietent #review

0 notes