#baby boekjes

[bomila]

Deze stoffen speelkaarten stimuleren de ontwikkeling van je kleintje. De felle kleuren en makkelijk te herkennen vormen trekken zeker de aandacht van je baby.

Shop deze set stoffen speel kaarten bij Bo & Mila

#speelkaarten #speelboekje #stoffen kaarten #stoffen boekjes #baby boekjes #baby #peuter #kraamcadeau #babyshower #baby shower #baby cadeau #baby ontwikkeling #ontwikkelingskaarten

[vrijaziatisch]

"In het midden van januari 2024 opende het restaurant Oi Oi Asian Kitchen, gelegen aan de Korte Putstraat 20, direct rechts van Tante Pietje. In december draaide ze een pop-up en vanaf januari mogen ze voor het echie. Op het menu vind je van alles (a.k.a. keuzestress). De sushi is net wat bijzonderder dan de standaard sushi tenten. Zo bestel je bijvoorbeeld een rol Wicked Tuna met akami tartaar, tempura crunch, chili, cucumber, lotus en chips, maar ook Marble Meat met Wagyu A grade, baby asperges en truffel of You’re My Lobster met sojapapier, Kreeftenstaart, baby asperges, bieslook, en gegrilde kreeftenspiesjes."

[jurjenkvanderhoek]

SCHWUNG, UITBUNDIG ENTHOUSIAST MET FLAIR DOORLEVEND

Hij swingt door zijn korte verhalen. Vertelt bevlogen zijn bevindingen. Observaties van een creatief energiek leven. Met flair rijgt hij woorden aaneen tot dynamische zinnen. Zoals hij de snaren van de contrabas tokkelt, zo bespeelt hij mijn gedachten. Wilfried de Jong heeft een elastische souplesse om werkelijkheden te verdraaien. Met enthousiasme hang ik aan zijn lippen. Zwierig volg ik de zinnen. Want hij heeft de leiding. Bepaalt de vertelling. In een geestdriftige pas de deux bekijk ik door hem van een andere kant zijn realiteit die de waarheid is. Het had zo kunnen zijn. In de woorden van Wilfried de Jong is het zo.

In zijn bundel met korte verhalen zit vaart, Schwung. Op de kaft van het boekje lijkt de schrijver daarvan onder invloed. Hij weet zich wonderwel staande te houden in een onmogelijke houding. Een moment van onevenwichtig evenwicht. Met zijn lange armen en benen aan een uit balans gebogen torso. Het staat symbool voor de bochten waarin Wilfried de Jong zich wringt in de verhalen. Maar telkens komt hij weer op zijn pootjes terecht. In de tien verhalen en een blues gebruikt hij de zeven levens van een kat moeiteloos op.

Hij is een waarnemer. Hij observeert. Hij vervangt tijdelijk mijn blik door de zijne. Waardoor ik anders kan kijken. Door het onderwerp heen kan kijken, zoals hij mij voordoet. Om de kwestie van een andere kant te bezien. Op te merken dat het niet zo is als dat het zich ogenschijnlijk voordoet. Ik lees en denk aan mijn water te voelen welke kant het op gaat. Maar dan kan De Jong ook wel een heel andere richting inslaan. Dat hij zo aandachtig de zaken beziet waardoor hij meer waarneemt dan ik kan bevatten.

De Jong beschouwt zijn omgeving gedetailleerd. Er vallen hem dingen op die door anderen ongezien zijn. Opent deuren die anders voor mij gesloten blijven. Hij kijkt met de scherpe blik van een fotograaf. Let op ieder klein detail. En maakt een boeiende beschrijving zo zodat ik het levendig voor me zie. Als in een film aan den lijve ervaar, dat ik tijdelijk lijfelijk naast hem zit op het bankje of met hem mee slenter door de straat. Het script schrijft het voor. En voortdurend klinkt er muziek tussen de regels door. Want De Jong is verhalenverteller en muzikant. Hij weet beide passies nauwkeurig in woorden te weven.

Het is een handzaam boekje, dat Schwung met die tien verhalen en een blues. Een uitgave voor in de binnenzak van mijn jas of de kontzak van mijn broek. Om onderweg in de trein aandachtig een verhaal te lezen. Even weg te zijn van alledag, verborgen in de onwerkelijke werkelijkheid, het sur boven de realiteit. Of zittend op een bank in het park. Drukte alom, maar stilte in mij. Wilfried zit naast me en ik hoor hem voorlezen uit eigen werk: “Bij de eerste maten nam de cellist meteen het heft in handen. Eerst nog bedachtzaam zoekend, maar gaandeweg fluiten de noten als kogels door de lucht. Losgeraakte paardenharen van zijn strijkstok wapperden achter zijn onderarm aan.” Het is alsof De Jong in dit fragment zichzelf op de korrel neemt. Want in de eerste zinnen van het eerste verhaal in het boek al neemt hij het heft in handen. Bedachtzaam tussen de regels door zoekt hij mijn aandacht, maar al snel zoeven de woorden langs mijn blik en door mijn gedachten. Ben ik de tweede violist in zijn orkest en dirigeert hij mij strak en vrijwel in een enkele adem naar de finale, het grootse slot.

Het zijn verhalen die schijnbaar niet kunnen, maar toch in de verwoording van De Jong blijkbaar werkelijkheid zijn. De geregistreerde enkelknak bijvoorbeeld. De leeglopende baby. Het van hoes wisselend collectors item. ‘Stand by your man’ voor een man in coma. Het ontslagen circuscombo dat verfijnd muzikaal wraak neemt op de gokverslaafde directeur. Wanneer de oude dame van triplex bij een lelijke val het loodje legt moet er een nieuwe contrabas komen, van echt hout. Het wordt Torch als eerbetoon aan Jan Palach, de Praagse fakkel.

En zo zwaai en zwier ik door het boek, achter de tango dansende Wilfried aan. Dan komt hij nader en daarna neemt hij afstand. Laat mij om mijn as draaien en zet me makkelijk op het verkeerde been. De Jong heeft schwung. Bekijkt de wereld met een knipoog. Een brede lach. Is het fictie of is het waarheid. De flamboyante Wilfried kan het in een notendop best zo ervaren hebben, en in de verhalen aandikken tot de muis een olifant is. Maar altijd op een manier dat de waarheid niet ver te zoeken is. De dramatiek van het goede leven. Dat drama loopt na tien verhalen uit in de blues. “Deze puurheid van de blues deed me denken aan Robert Johnson, de Amerikaanse muzikant die begin vorige eeuw pijnliedjes zong over zijn harde bestaan in Mississippi. Johnson zou maar zevenentwintig worden. In mijn jeugd had ik zijn nummers op een cassette staan. Als de batterijen van mijn recorder bijna leeg waren, ging het bandje slepen. Dan was zijn jankende blues eigenlijk op zijn best: Johnson sleurde de noten uit zijn ziel.”

Schwung lijkt welhaast een autobiografie. Een persoonlijke levensbeschrijving, waarin De Jong het eigen zijn op de hak neemt. Met een korrel zout kruidt. Vooral omdat het telkens in de eerste persoon geschreven is ben ik erbij, sta ik ernaast als lezer. Vrolijk door de uitgave bladerend. Het kleine boekje lijkt een dikke pil. Positief en figuurlijk gesproken. Was het maar een dikke pil, een lijvig boek. Want bij ieder verhaal zit ik op de punt van mijn stoel, heeft Wilfried meteen mijn aandacht, honderd procent. Ondanks de literaire vrolijkheid eindigt het geschrift met een blues. Is het elfde verhaal in stemming mineur. De zwerver verdwijnt als in een treurige rolprent aan de horizon. Rijdt de schrijver van het station af en sterven de laatste tonen weg. “Hij opende zijn tandeloze mond en begon te zingen. Ik kon het niet horen. Raffie van Betty verdween uit beeld.”

Schwung. Wilfried de Jong. Tien verhalen en een blues. Uitgeverij Podium, 2023.

#wilfried de jong #schwung #verhalen #blues #uitgeverij podium #boekbespreking

[regioonlineofficial]

Op zaterdag 3 juni is het BoekStartdag in de Bibliotheek Waalre. Deze dag zijn er tussen 10.00 uur en 13.00 uur in de bibliotheek leuke activiteiten voor (groot)ouders en jonge kinderen. Kom eens langs voor tips over boekjes voor baby’s, dreumesen en peuters. Wat wordt er gelezen op BoekStartdag? Op de jeugdafdeling zijn de deskundige biebmedewerkers aanwezig om tips te geven over welke boeken bij je kind passen. In verschillende hoekjes van de jeugdafdeling kan je aanschuiven bij voorleesmomentjes voor baby’s, dreumesen en peuters. Het belang van voorlezen Samen met je kindje (voor)lezen is niet alleen ontzettend leuk en gezellig, maar het is ook heel belangrijk voor de taalontwikkeling van je kindje. Kinderen die op jonge leeftijd worden voorgelezen, hebben op latere leeftijd een grote woordenschat en leren makkelijker zelf lezen. Dit maakt voorlezen gezellig en leerzaam! In aanloop naar de BoekStartdag is er op donderdag 1 juni een gratis webinar over voorlezen aan baby’s en dreumesen. Praktische informatie BoekStartdag is op zaterdag 3 juni tussen 10:00 en 13:00 in de Bibliotheek Waalre. Kijk voor meer informatie op de website: bibliotheekeindhoven.nl/boekstart

[overwijs]

Dag 178 – “Call me, beep me”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 4 februari.

De dag des oordeels is aangebroken. Vanmiddag heb mijn leerlingen NaSk1 hun schoolexamen gemaakt en morgen is het de beurt aan mijn groep NaSk2-leerlingen. Toen ik ze in december overnam heb ik ze een paar beloftes gedaan. Ik zou voor rust zorgen, voor duidelijkheid, voor informatie, en dat soort dingen. In lijn met mijn persoonlijke doelstellingen: informatie per leerdoel, alle tijden mogelijkheid om uitleg opnieuw te bekijken en er voor ze zijn als dat nodig was.

Heel expliciet staat daar niet bij: een voldoende halen voor het schoolexamen. Niet mijn belofte aan hun, niet mijn persoonlijke doelstelling. Er is namelijk een probleem, meer dan je best kan je niet doen. Zij niet én ik niet. Dus ik kan me uit de naad werken, zij kunnen alles op alles zetten en dan nog kan het zo zijn dat we niet het gewenste doel van een voldoende bereiken. Dit heb ik dus ook niet als stip op de horizon gezet.

We hebben gewerkt aan de leerstof, aan het opdoen van succeservaringen, we hebben hele moeilijke opgaven gemaakt, we kregen soms een error in ons hoofd en soms lukte het. Soms zagen we het even niet meer zitten maar altijd gingen we er weer voor. En nu moesten ze het zelf doen.

Nadat ik uitgebreid gewerkt had aan mijn eerste doelstellingen, bleef er nog een belangrijke over. Er voor ze zijn als ze het nodig hebben. Dus beloofde ik ze plechtig dat ze mij op elk moment een chat mochten sturen als ze ergens vastliepen bij het voorbereiden op hun schoolexamen. Ik beantwoorde chats in het weekend, heb zelfs nog met een vader van een leerling gechat om ze verder op weg te helpen, ik gaf reactie op hun gemaakte werk als ze dat naar mij toestuurde, ik legde nog iets uit als ze ergens een vraag over hadden.

Mijn leerlingen vonden het wel gek, en dat snap ik ook wel. In de laatste week hadden ze mij, zoals verwacht, meer nodig dan in de periode daarvoor. Nu waren zij namelijk bezig met wat er komen kwam, zoals een goede puber: enkele dagen van te voren. Dus dat klopte wel. Daarom hadden ze deze week ook meer vragen over mijn bereikbaarheid: “kunnen we u echt altijd een bericht sturen en dan geeft u ook antwoord?”. Ik zag wie het vroeg en ken mijn pappenheimers. Zijn dag-nachtritme is anders dan die van een volwassene met een baan overdag. Een nachtdier. Mijn antwoord spitste ik daar ook op toe: “Tot elf uur ’s avonds beloof ik deze week sowieso een reactie.”. Hij leek gerustgesteld: “Oh dat is geen probleem, dan stuur ik u tijdens het leren gewoon een chat en als u dan weer wakker wordt kunt u hem beantwoorden voordat ik wakker word.”

Natuurlijk stuurde hij mij uiteindelijk niets, soms is het alleen de gedachte al die telt. Dat is in ieder geval voor veel van mijn leerlingen zo, het idee dat ik er voor ze ben gaf al steun. En de andere? Misschien hadden die uiteindelijk geen vragen of helemaal niet geleerd.

Er waren wel leerlingen die er gebruik van gemaakt hebben, ze hadden ook vanavond weer tot elf uur met vragen over het schoolexamen van morgen. Om kwart over negen kreeg ik een berichtje, die ik meteen vanaf de bank kon beantwoorden.

“Hai mevrouw, ik ben nu aan het leren. Staat de dichtheid van verschillende stoffen ook in de BINAS? Groetjes.”

- “Zeker weten!” En ik stuurde er nog een foto bij van de betreffende tabel in het boekje.

“Wow u reageert echt super snel! Dankuwel!”

Een kinderhand is gauw gevuld zeggen ze toch? En natuurlijk kunnen niet alle docenten dit doen en snap ik dat heel goed. Maar ik zit met mijn eindexamenleerlingen nou eenmaal in een bijzondere situatie, dus dat vraagt ook om bijzonder gedrag. Zolang ik dit kan doen voor, zal ik dat ook blijven doen. Want we weten allemaal dat het fijn is dat er iemand bereikbaar is voor welke vraag dan ook. Dan weet ik: ik heb er alles aan gedaan. Zij zijn aan zet.

Ooohh yeahh yeah

I'm your basic average girl

And I'm here to save the world

You can't stop me

Cause I'm Kim Pos-si-ble

There is nothin I can't do

When danger calls

Just know that I am on my way

It doesn't matter where or

When there's trouble

If ya just call my name

Kim Possible

Call me, beep me if ya

Wanna reach me

When ya wanna page me it's okay

I just can't wait until I hear

My cell phone ring

Doesn't matter if it's day or night

Everything's gonna be alright

Whenever you need me baby

Call me, beep me if ya

wanna reach me

Message clear, I am here

(Let me reassure you)

I’m never gonna leave you alone

(I am on my way)

You can always count on me

When it gets stuck I’ll help you see

I will help you find your way

(Help you find your way)

It doesn't matter where or

when there's trouble

If ya just call my name

…

Doesn't matter where

Doesn't matter when

I will be there for ya til the very end

Danger or trouble

I'm there on the double

You know that you always can call

Kim Possible

Yeaahh yeaah

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/4gLJSncpK6VnvWLFNy7ejf?si=6HDJwtvqROm5fJMGemh72g

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #afbeelding #blog #chat #nachtdier #avond #nacht #bericht #antwoord

[offtoljubljana]

129. METHODEN VAN ONDERZOEK A GEHAALD, BITCHES!!!

6/07/2020

Mijn plan om voor middernacht te gaan slapen, ging niet geweldig, want ik was delen van Hamilton aan het kijken. Wat een goede show. Rond middernacht was ik klaar, maar toen moest ik nog afwassen en de was aan het droogrek hangen. Ah, simpele dingen.

En toen lag ik eindelijk in bed en toen werd ik 4 keer gestoken door een kut mug. Het zoemde rond. Ik kon het horen. Dus toen moest ik weer mijn bed uit om me helemaal in te smeren met muggenspul. Ugh. Waarom vinden muggen mijn bloed zo lekker?

Twee dagen achter elkaar vroeg slapen is dus een raar concept. 

Rond 10:30 ging ik weer Animal Crossing spelen (wanneer komt Redd naar mijn eiland?) en mijn ochtend zat vol met discussies over het “white saviour” aspect van de Hamilton fanbase. Yup, het was een interessante ochtend. Ander verdrietig Broadway nieuws: Nick Cordero, de acteur wiens been werd geamputeerd, is vannacht overleden aan Corona. Aangezien ik meerdere keren over Nick heb geschreven (en heb gepraat), vind ik het wel passend om dit te vermelden op dit blog. Ik kende hem alleen als Earl in Waitress. Het is zeer verdrietig. Zijn vrouw en 1 jaar oud zoontje blijven achter. De Broadway community is nu aan het fundraisen, want het is AMURICAAHHHH, dus de ziekenhuiskosten zijn rond de $500.000. 

Het laat me denken aan dit deel van de musical RENT waar een personage is overleden en de andere personages kunnen niet eens rouwen, want ze moeten meteen dokken voor de begrafenis. Collins: “What happened to rest in peace!”

It’s just sad. Meerdere acteurs zijn besmet (Aaron Tveit, Laura Bell Bundy, Tony Shalhoub, Darren Criss (die ik in LA heb gezien), Brian Stokes Mitchell, Gavin Creel, enz.), maar niet zoals dit.

Ander Corona nieuws. Geen updates, want ik volg het nieuws niet, maar hier is een visualisatie van het hele groen-geel-rood gedoe.

Meer informatie hier. Er blijven nog steeds toeristen komen, dus het is niet helemaal dicht hier. Nederlanders zijn zeer welkom. Ik ben alleen een beetje verward of de fam nu op de groene lijst of op de gele, want ze moeten door gele landen (Duitsland, Oostenrijk), maar ze komen er vast wel in als ze bewijs van boeking hebben.

Begone sad shit. Raar om een emotionele 180 te doen, maar dit wordt geen mega verdrietige blogpost. 

Tijd voor zeer goed nieuws: ik heb eindelijk na 3 jaar mijn propedeuse gehaald. Yes, ik heb Methoden A gehaald met een 6,5! Toen ik de notificatie kreeg dat er “een nieuw resultaat bekend was”.... OH BOY. Ik ging ervan uit dat ik het had gehaald, maar dat dacht ik de vorige 4 keren ook 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️. Ik ben nog nooit zo nerveus geweest voor een resultaat, maar toen ik de “6.5″ zag, begon ik een beetje te schreeuwen.

Ik was heel blij en ik besloot het te vieren door....... boodschappen te doen. Ik moest nog boodschappen doen. Ik weet niet waarom, maar ik wilde naar de coole Maxi Mercator, dus ik nam de bus 14 naar het centrum. Toen ik vrijdag naae BTC ging, kwam ik erachter dat ik weer moet betalen voor de bus. Ach. Gratis reizen was leuk voor de vorige maand. Gisteren zei Cristina dat de overheid inderdaad het ov gratis had gemaakt wegens Corona, maar die tijd is dus voorbij. Aangezien ik hier nog maar 10 dagen ben (MOM HOLY FUCK), ga ik niet mijn €20 studentenabonnement ophalen bij de Posta. 

Eenmaal bij de Maxi Mercator realiseerde ik dat ik niet wist wat ik ging kopen, dus ik belde mam voor tips. Yeah, INDEPENDENCE I AM AN ADULT! Ik haat koken (dat is inmiddels bekend), maar ik wil gewoon voor mijn laatste week hier mezelf motiveren om meer te doen qua eten, aangezien de Boni nu voorbij is. Ik heb nog een mix voor Pho en ik heb nog pastasaus voor 4 dagen. Het komt wel goed. Ik heb ook nog biryami voor mijn rijst. Ik heb dus genoeg voor de week en op donderdag en vrijdag wil ik naar Open Kitchen. 

Oh, dit zag ik in de groenteafdeling in Maxi Mercator:

Ik nam bus 14 terug en het was dezelfde chauffeur. Op en neer! Aangezien dit allemaal in minder dan 90 minuten duurde, hoefde ik niet te betalen. Je betaalt namelijk standaard €1,30 voor 90 minuten met een overstap. Dit werd dus gezien als mijn overstap. Booyah. 

Waarom is het ov in Nederland zo duur? “We hebben een goede kwaliteit, daarom is het duurder!” Ja, hier vind ik de bussen eigenlijk fijner dan in Nijmegen en soms ook luxer. Hmmmm 🤔. 

***

Het is 21:44 en het stormt! Er is onweer en keiharde regen. Ik heb een video gemaakt vanaf Barbara’s kamer. De regen klettert keihard op mijn raam en ik hoor amper mijn muziek (2000s bops).

Ik heb dus gekookt! Vietnamese Pho! Gelukkig had ik nog veel rijstvermicelli over, maar het was zeer irritant verpakt. Het vlees was meh, maar de meest voorkomende vegetarische variant voor pho was champignons, dus yikes.

Het was best lekker, maar ik denk dat ik te veel water heb gebruikt, waardoor de smaak van de Pho mix verdund werd. Eigenlijk hoorden er ook uien en taugé in, maar dat vind ik niet lekker, dus dat heb ik gewoon overgeslagen.

Het ziet er niet geweldig uit. Op de ingrediëntenlijst staan ook allemaal ingrediënten voor garnituur zoals limoen en basilicum, rode peper stukjes en bosuitjes, maar het irritante van alleen zijn is dat je altijd te veel eten koopt. Daarom koop ik ook liever diepvriesgroenten, want als ik een wortel en een broccoli en een bloemkool moet kopen, dan heb ik heel veel over. En ja, ik weet dat ik het kan invriezen (en dat doe ik ook vaak als ik toch verse groenten koop), maar het gaat om het principe. Ik ga niet een hele basilicumplant kopen om een bordje soep te versieren.

Oké, fuck, I meme’d it.

OH WACHT, HET IS VERKEERD OM. WAT BEN IK EEN IDIOOT. OH MY GOD. WHAT THE HELL???? 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️. F in the chat for me.

Ik ga sowieso niet veel eten kopen, want ik ben er nog maar voor 10 dagen en ik heb genoeg. 

Nu we het toch over eten hebben... dit was ik helemaal vergeten om te schrijven, maar vorige week kwam ik erachter dat mijn favoriete grill er niet meer is. Ik heb het over de No. 12 grill met de beste burgers! Mijn eerste eten na lockdown. Ik heb twee maanden zitten zeiken over hoe graag ik die grill wilde.

En nU IS HET GESLOTEN. Het was al eerder dicht en ik zag bouwvakkers, dus ik dacht dat ze gewoon aan het verbouwen waren, maar op donderdag liep ik langs het pand en er hangt een nieuw bord. Het ziet ernaar uit dat de stad qua eten klaar met me is. Eerst gooien ze de Boni eruit en daarna gooien ze de beste grill eruit.

Het einde van de Erasmus laat we wel denken en reflecteren over de laatste 6 maanden. Heb ik genoten? Zeker. Ben ik blij dat ik gegaan ben? Absoluut! Zou ik een Erasmus aanraden? Tuurlijk.

Heb ik spijt van dingen? Ik denk het. Ik heb het gevoel dat ik veel meer had kunnen doen in deze laatste paar 6 maanden. De fam komt bijna naar Ljubljana en ik weet oprecht niet wat ik ze moet laten zien. Ik heb geen café dat ik eigen heb gemaakt. Ik heb geen restaurant waar ik ze graag mee naartoe wil nemen. Er is geen winkel die ik te gek vind. Anderen zijn naar zoveel plekken gegaan en ze hebben grote groepen met Erasmus buddies en ik heb misschien twee mensen waarmee ik echt close ben geworden (want de meesten waarmee ik bevriend was geraakt zijn teruggegaan). Ik heb veel dagen gewoon hetzelfde gedaan: Animal Crossing, zitten aan de rivier, Rauch Juice Bar ice tea gedronken enz. en ik vond ze oprecht leuk (vandaar dat ik het steeds bleef doen), maar had ik meer kunnen doen? Vast wel.

En het is makkelijk om te roepen: “Oh, dat komt door Corona!” en dat klopt ook grotendeels (fu Corona), maar we zijn bijna twee maanden uit de lockdown en ik denk dat ik drie dagen buiten Ljubljana ben geweest. In totaal. In de hele 6 maanden, niet alleen in de 2 maanden sinds lockdown. Daarom was ik ook zo blij om wat anders te zien in het weekend.

Don’t get me wrong. Dit wordt geen “sad sack of shit” post. Ik heb oprecht genoten van mijn tijd hier en ik heb nergens echt spijt van en ik wil eigenlijk niet dat het zo snel voorbij is, maar ja.... misschien komt het door de storm. Reflectie komt voort in stormen. Kijk maar naar de Avatar aflevering De Storm (*chef’s kiss*). We hebben een “chef’s kiss” emoji nodig. Ik heb er één op de Dalton Discord en ik mis het zo erg als ik niet in die server zit.

Daarom weet ik ook zeker dat ik terug wil komen naar Slovenië. Normaal ben ik geen reiziger. Eén van mijn favoriete quotes van mijn favoriete musical is “Travel exhausts me”. Hiervoor had ik alleen het gevoel bij Londen dat ik ooit terug wilde gaan, maar Slovenië komt er nu bij.

Oh. De storm is zowat over. Fijn, laten we terug gaan naar het verhaal.

Tijdens het koken besloot ik ook om de PBS documentaire over Hamilton te kijken, aangezien ik terug ben op mijn Hamilton bullshit. Wat een interessant verhaal en het is cool dat ze begonnen met die documentaire toen de show nog niet eens klaar was, dus ze probeerden niet mee te liften op het succes. Op dat moment kon niemand voorspellen wat voor een succes het werd. Ze hadden zelf over het “what if it fails?” scenario. Plus, ik vind het gewoon fijn dat ze in deze documentaire duidelijk zijn over het feit dat de mensen die ze spelen allemaal afschuwelijk waren. 

En Animal Crossing!!!! Twee insecten waren de hele tijd aan het vechten (the girls are fighting!!!), maar net als ik een foto wil nemen, zijn ze rustig.

Baby Merengue is er ook.

Ah, wat een simpel leven. Oh to be an Animal Crossing, living on a peaceful, deserted island with gorgeous flowers and wildlife, not wearing any pants, and eating a lot of sweets.

Toen werd de regen steeds harder, dus ik deed mijn raam dicht en ik ging verder. Ik hoorde aan het harde gekletter dat het heftig was en ik herinnerde me dat Barbara’s ramen open zijn. Mijn waterverfschilderijen liggen in die kamer en als het gaat regenen op die schilderijen, dan worden ze verpest.

Gelukkig had ik mijn boekje verder van het raam gelegd, dus dat is oké, maar wat een weer. Ik heb er een video van gemaakt. Ik stond in een plas met water.

En nu denk ik dat ik mijn thee ga drinken en dat ik Sims ga spelen. Ik heb een tijd niet meer gespeeld.

#129 #blog post #july

[devosopmaandag]

Woorden proeven

Een jonge kunstenaar, oud-student, kwam langs om eens te praten over een een idee voor een klein project. Dat idee was heel gericht en deed mij onmiddellijk denken aan een oud Taoïstisch verhaal. Ik besloot hem dat verhaal voor te lezen in plaats van hem alleen maar een kopie te geven. Met een andere jonge kunstenaar maakte ik niet lang geleden een wandeling toen ze plotseling een boek tevoorschijn haalde en vroeg of ik een passage wilde voorlezen. Ik was verrast. In beide gevallen voegde zich binnen de vanzelfsprekendheid van twee pratende mensen een ander soort taal. Iets maakt zich los en doet zijn specifieke werking.

Afgelopen week zag ik de documentaire 'Het wonder van Le petit Prince' van Marjolein Boonstra. Van dat beroemde boekje van Antoine de Saint-Exupéry bestaan vertalingen in heel bijzondere talen: het Tibetaans, het Sámi (de taal van de Lappen), het Tamazight (de taal van de Berbers). Boonstra gaat in haar film op zoek naar de wereld achter die vier vertalingen. Allerlei mensen verschijnen en vertellen over wat hun taal voor hun betekent. Keer op keer zijn het lessen in de kracht én de fragiliteit van de taal, van de spreektaal in het bijzonder.

In 'Pelgrim langs Tinker Creek' vraagt Annie Dillard zich af waarom vogels eigenlijk zingen, en ze maakt een vergelijking met de brabbeltaal van baby's en peuters. Hoe ze 'je met een oprechte blik aankijken en een ellenlang, tevreden verhaal afsteken dat de intonaties en accenten van gesproken taal heeft, maar waarvan geen syllabe te volgen is.' Dat is een klein wonder, dat ik ook ervoer tijdens het kijken naar de film. Met dit verschil dat alles ondertiteld was. Maar toch, de absolute schoonheid van talen voltrok zich aan mij, zittend in mijn werkkamer, op een doodgewone avond.

Een linguïst is bezig een vertaling te maken van 'Le petit prince' in het Nawat, de bijna verdwenen taal van de oudste bewoners van San Salvador. Drie oudere vrouwen zitten tegenover hem en hij vraagt hoe hij zij tegen de bloem zeggen: 'wat ben je mooi'. Je ziet de vrouwen nadenken, de woorden proevend op hun tong, elkaar aanvullend, verbeterend. Dan komen ze met grote ernst tot een conclusie: tigalanchin. 'Ik kan een beetje lezen, maar niet schrijven', zegt een van de vrouwen als ze eerder samen met de andere twee de korrels van maiskolven losbreekt boven een grote mand. En dan zegt zij: 'mijn waarde is dat ik het spreek'. Ik was diep onder de indruk van deze woorden.

[bomila]

Lekker spelen en ontdekken! Deze felgekleurde baby boekjes houden je kleintje zeker bezig. De stoffen boekjes zijn voorzien van knisper-lintjes, een bijtring en een ophangclip.

Kies voor jungle dieren of dieren uit de lucht

#baby boek #baby boekje #ontdekboekje #speelboekje #kraamcadeau #baby cadeau #boekje met bijtring #ronde boekjes #knisperboekjes #stoffen boekjes #baby #peuter

[supernoahblog]

Mijn leesautobiografie:

Het begin (de kijkfase):

Lezen heeft altijd al in mij gezeten. Toen ik nog een baby was, en zelf nog geen boekjes kon vasthouden, vertelde mijn papa verhaaltjes over de popjes van  Nijntje en Tijgetje die boven mijn park hingen.

Daarna, toen ik nog niet kon lezen maar wel al zelf een boekje kon vasthouden en erin kijken, had ik veel prenten boekjes van Nijntje. Hierin werd dan een verhaaltje vertelt met bijna alleen maar prenten. Ik had ook veel prentenboekjes met flapjes die je moest opendoen om iets te kunnen zien.

Ik had ook veel voelboekjes van dieren. Hierin zag je dan bijvoorbeeld een konijntje en daaronder hing precies een stukje vacht van een konijntje. Zo kon je voelen en werd je dus ook een soort van voorgesteld aan dieren.

Peuter en kleuter:

Als kleuter en peuter kon ik natuurlijk nog niet lezen. Op deze leeftijd werd ik veel voorgelezen voor het slapen gaan. Ik had veel één minuut-verhaaltjes van Disney en sprookjes.

Ik had ook veel honden- en kattenboeken met foto’s waar ik samen met mijn ouders in keek. 

Lagere school:

In de lagere school werd ons als klas eigenlijk nog vaak voorgelezen, maar dan wel uit andere soorten boeken. In het vierde leerjaar las onze juf ons elke week voor in de leeshoek uit Dr. Proktors schetenpoeder.

We kregen nu ook al vaker spreekbeurten waarvoor we een boek moesten lezen. Ik las toen heel graag Geronimo Stilton boeken, omdat hier tekeningen in stonden en er werd soms op speciale wijze iets geschreven.

Ik had ook heel veel Geronimo boeken. Ik vond het ook heel leuke boeken omdat het fantasieboeken waren waar je je eigen fantasie de vrije loop kon laten gaan en omdat het ook spannende boeken waren met raadsels die je zelf kon oplossen. Ik had ook boeken van de waanzinnige boomhut, waarin je werd rondgeleid in een boomhut met allemaal kamers die eigenlijk niet een boomhut zouden kunnen zijn, zoals een haaienbad, een antizwaartekrachtkamer, een arena voor moddergevechten en nog veel meer.

Ik had ook een boek van Dolfje weerwolfje en van Heksje Lily, Dolfje Weerwolfje was makkelijk om te lezen omdat de verschillende rollen in het verhaal een andere kleur van tekst kregen. Heksje Lily vond ik leuk door de trucs die achter in het boek stonden. Ik heb ook veel boeken van Roald Dahl gelezen, zoals de GVR, Mathilda en Sjakie en de chocoladefabriek waar de liedjesteksten uit de film zelfs in stonden. Toen ik nog ouder was begon ik met het lezen van Het leven van een loser, hier had ik van gehoord tijdens een boekbespreking van een klasgenootje in de klas waarna ik zo een boek wou hebben.

Young adult:

Nu lees ik minder vaak in mijn vrije tijd. Als ik op vakantie lees ik wel heel veel, ik kan dan op 2 weken soms wel 3 boeken uitlezen. Ik lees nu graag spannende boeken, dit begon door een boek dat ik heb gelezen dat ging over een meisje die haar verdwenen vriendin wou terugvinden. Ik ben nu ook al 2 keer naar de boekenbeurs in Antwerpen geweest waar ze ook veel young adults boeken hebben. Op dit moment lees ik het boek voor de opdracht van Nederlands met de titel: Zeven minuten na middernacht.

#leesautobiografie

[inekevermeulen]

Kamerjas en een brilletje

Afgelopen vrijdag werd zoonlief 7, ZEVEN!! Het is en blijft een cliché, maar het is gewoon zo, ze worden zo snel groot! Hij kan nu al zelf het boekje lezen voor het slapen gaan en maakt rekenoefeningetjes als de beste. Al zo groot, maar toch voor altijd mijn baby. Al wordt hij daar niet altijd zo vrolijk van als ik dat zeg. Zijn verjaardag vieren is wat moeilijker dit jaar, de helft van de familie zit met het vervelende virus in huis, dat feestje wordt al uitgesteld. Voor het feestje met zijn vrienden wil hij graag zijn voetbalploeg uitnodigen, maar aangezien het winter is en alle binnenactiviteiten uitgesloten zijn, wachten we even op beter weer. Een hevige voetbalploeg in huis entertainen, daar passen we voor. Dan werd het maar een feestweekend onder ons. Hij mocht kiezen wat er op het menu stond en waar we naartoe zouden gaan; het werd McDonalds en cinema. Hij twijfelde wel over frietjes en hamburgers, maar mama gaat dan zeggen dat dat ongezond is… Zo is hij dan ook weer, altijd rekening houden met iedereen! Vandaag hadden ze hun meest briljante idee ooit, ze haalden hun inspiratie op YouTube, ze doen de ‘we blijven 24 uur op onze kamer challenge’. Nog nooit zo’n rustige zondag gehad!

Nog steeds is voetballen het liefste wat zoonlief doet, hij zou het de hele dag doen als hij kon. Als je vraagt hoe het op school was, krijg je een verslag van de matchen tijdens de speeltijd, geen woord over welke letter ze geleerd hebben of welk getal tijdens het rekenen aan bod kwam. Na school trekt hij de tuin in en hij komt pas binnen als wij zeggen dat het toch echt wel te donker wordt. Elke maandag en woensdag is er training, om zes uur. Een hele organisatie om daar telkens tijdig te arriveren. Huiswerk moet gemaakt zijn, eten moet vroeg klaar zijn en je kan natuurlijk niet in je gewone kledij gaan voetballen. Je zou denken dat we ondertussen voorbereid zijn op deze situatie…. Niet dus. Elke maandag en woensdag tegen half zes, lopen we hier allemaal rond als kip zonder kop, op zoek naar scheenlappen, voetbalkousen, thermisch ondergoed en ga zo maar door. Dan beginnen we met twee dat voetballertje aan te kleden, voetbalkousen, scheenlappen, ah nee, het was toch omgekeerd, voetbalschoenen, shit, vergeten proper te maken na de vorige training, waar is de bal? Snel, nog een drinkbus, aaaahhh!

Dochterlief volgt elke week zwemles. Onlangs haalde ze een hilarisch fopje uit, of dat vond ze toch zelf. Toen ik aan de kassa wilde betalen voor 1 kindje uit Diest, zei ze: “Maar mama, we zijn toch van Aarschot’. Ik zei nog eens tegen de kassabediende dat we echt wel van Diest zijn. “Neeeeen, wij wonen toch in Aarschot’, klonk het naast mij. Het meisje bekeek mij en ik las in haar ogen ‘madam, zijt ge nu echt aan het liegen om een euro minder te betalen?? Ze lacht nog steeds met haar mopje.

Ze vindt zichzelf over het algemeen wel geweldig. Ze kijkt nog liever naar filmpjes van zichzelf dan naar YouTube challenges, de grote ramen in huis worden meteen spiegels als het donker wordt. Vorige week had ze papa een geheimpje verteld: Hij is het mooist van heel de wereld. Hij mocht dat wel niet aan mij vertellen, want dan zou ik verdrietig zijn.

Een dag later vertrouwde ze me het geheim toch toe, maar ze vertelde er wel meteen bij dat ik ook wel heel mooi was, vooral wanneer ik pas uit bed kom, zonder schmink en mijn haar in de war. “Oh mama, dan ben je echt zo mooi, zo met je brilletje en je kamerjas.”  De waarheid komt uit een kindermond, toch?

[alleenniks]

Cupp

Nu weer een koffietent review. 

Ik was gisteren naar een nieuw koffietentje in Utrecht gegaan, of ja, het is niet nieuw, maar nieuw voor mij|!

Het was echt amazing. Personeel (twee mensen, een jonge vrouw en een ietsje oudere man, als in misschien 35) was echt suuuuper aardig. Ik heb ze bij elkaar 4 euro fooi gegeven, het is niet veel, maar voor mij wel haha. 

Ik had een caramel macchiato met havermelk en dat was echt suuuuperlekker, echt een aanrader, mocht je daar ooit komen. Trouwens confessiontime: ik houd eigenlijk helemaal niet zo van koffie, maar ik vind dat als ik koffietentjes uit ga proberen en ze helemaal gespecialiseerd zijn in koffie dat ik wel hun koffie hoor te drinken. 

Ik ging daar een boekje lezen. Ik was daar rond 9 uur en het was lekker rustig, er waren maar 4 andere mensen geloof ik. Ik kon op de bank, knus in het hoekje zitten, met lekker veel kussens en mijn dikke hoefjas naast mij en een klein tafeltje, zo naast het raam: heeeeeerlijk! Er was ook lekker geroezemoes, maar niet te luid, zelfs toen er later veel meer mensen bij waren gekomen. Het is trouwens best een kleine plek, maar wel leuk ingericht. Beetje industrial woonkamer vibe, met veel planten, so I loved it. Het was ook niet te koud binnen, maar ook niet te warm, dus dat was ook lekker. 

Wat chill is, is dat het personeel ook telkens naar je toe komt om te vragen of je nog wat wilt, dat vind ik chiller dan zelf naar de counter te moeten komen. Als tweede had ik een filter koffie van hun zelf en het was ook echt heel lekker! 

Als laatste had ik een iced ginger espresso. Die chick was wel redelijk van: oh oke, are you sure (dat zei ze niet, maar zo’n vibe kreeg ik van d’r) dat ik dacht... ‘’uh wordt dit niet vaak besteld of vind je het zelf niet zo’n lekkere koffie?’’ het is koffie dat met gember is gefilterd ofzoiets? Nou ja ik vond het wel lekker, but ya know, ya girl loves her gember. 

Natuurlijk, moest ik bij de derde koffie weer eens heel nodig poepen. Ik kreeg weer buikkrampen en alles, dus ik heb gehaaaaaast. Vlug afgerekend, m’n fiets opgestapt en naar huis geracet, vlug naar boven rennen, op de wc en yeaaaahhhh baby. Ik heb mijn boek gewoon al bijna uit, ik ben er pas vier dagen geleden aan begonnen, maar het is zo’n interessant boek. Ik vertel er morgen waarschijnlijk meer over. Of misschien overmorgen. Ik moet morgen heel de dag werken en na werk komt Marinka langs. Ik kijk wel. 

Qua eten op de menu kaart zag het er ook lekker uit, maar ik moet eerlijk zeggen, niet amazing ofzo. Bij ‘t Koffieboontje was ik iets meer impressed over het eten. Also, je mag bij Cupp gewoon met laptop zitten, dus dat is ook een pluspunt! Want trouwens ook hilarisch was, was dat er een soort wielrenmeeting gaande was. Steeds meer wielrenners kwamen binnen, stelden zich aan elkaar voor om vervolgens te praten over hun reis. Sommigen eten en dronken wat, de ander hielden het bij hun eigen water. Het was cute. Er waren soms ook gewoon vrienden die met elkaar gingen kletsen. Twee collega’s die met een laptop het over werkdingen had. Een familie die met hun twee kleine kinderen ook even wilden komen chillen. En then there was me, just there for some coffee and to read a book. 

Ik ga zeker nog vaker langs bij Cupp, ik kreeg gewoon een hele goede vibe daar, echt een plek voor mij. Het krijgt een 9/10 (ik zal nooit een tien geven denk ik, want wanneer is iets nou echt perfect?). 

Doei.

#koffietent #review

[jouregio]

Boekstartcoach / Lees-mediaconsulent gezocht

02-07-2021 JOURE – Jonge kinderen en hun ouders laten zien dat lezen heel leuk kan zijn en zo taalvaardigheid bevorderen. Dat is waar we voor gaan als Bibliotheek! Om die ambitie waar te maken willen wij op korte termijn ons team versterken met een gedreven Boekstartcoach / Lees-mediaconsulent voorschools voor 20 uur per week Met je baby op schoot een boekje ontdekken is niet alleen goed voor…

View On WordPress

[regioonlineofficial]

Ouders van pas geboren kinderen kunnen gratis Boekstart koffertje ophalen

Ouders van pas geboren kinderen kunnen gratis Boekstart koffertje ophalen

Baby’s genieten al vanaf heel jonge leeftijd van boekjes. Drie of vier maanden na de geboorte kunnen ouders al samen met hun zoontje of dochtertje naar plaatjes kijken. Dat is net als praten en zingen goed voor het contact en de taalontwikkeling van kinderen. De gemeente Hattem biedt ouders daarom samen met de Bibliotheek en het consultatiebureau een gratis Boekstart pakket aan. Met daarin een…

View On WordPress

#Onderwijs & Leren

[elkedageenfotovanluus]

Lotte aangemeld bij de (baby) bieb. we kregen dit schattige koffertje mee met twee boekjes. 

#bieb #lotje #2021 #lezen #juni21 #orange

[jurjenkvanderhoek]

Zus met down blijft altijd zusje

Het maakt indruk. Een leven met een verstandelijk gehandicapte broer of zus, oom of tante. Een lid van de familie dat er enigszins tussenuit valt. Een vreemde eend in de bijt. Niet om het abnormale, maar omdat het extra zorg en aandacht verdient. Zo’n broertje of zusje, de verkleinvorm blijft op elke leeftijd, lijkt een last maar schept meer vreugde in het leven. Met liefde denk ik daaraan terug. Het boek “Een zusje” ligt me dan ook na aan het hart.

De oudste zus van Marit Dik heeft het syndroom van Down. In een aan haarzelf opgelegd bijzonder project heeft Dik haar zus geportretteerd. Momenten uit haar leven aan de hand van oude zwartwit foto’s. Het geeft een tijdsbeeld, dat spant tussen geboorte en dood. Twee handen vol van de reeks schilderijen zijn afgedrukt in de uiitgave met het lichtgroene kaft. Een kleur die past bij een smetteloos leven, een zijn van een kind dat het altijd is gebleven, een zusje.

Het is een kwetsbaar bestaan, dat echter niet spreekt door of uit de kleurige werken. In een losse schilderstijl met een trefzekere toets, weet Marit Dik de juiste sfeer te treffen. Het is een sfeer vol gevoel, maar wel met een vrolijke noot en een blijde toon. Het is geen triest leven, want wat is normaal. Het is een eigen wereld naast de buitenwereld, zoals Iris Cornelis in het korte voorwoord treffend verwoordt. Rosa Juno Streekstra, dochter van, schreef een kort verhaal. Het beschrijft de emotionele ervaringen met haar tante. De tante, het zusje, dat nergens in de teksten een naam krijgt. Zo dicht komt ze niet bij de beschouwer van de schilderijen en de lezer van de woorden. De naam te noemen van het kind dat tot vrouw wordt is te persoonlijk en raakt te dicht aan de privé-sfeer.

Het onopvallende familielid wordt in dit boek een opvallende verschijning. In een elftal schilderijen ga ik aan de hand van Marit met rasse schreden door het leven van haar zusje. Van de baby in doopjurk, dat verbaast met open mond de wereld inkijkt, via het voorzichtige voelen van nat water aan het strand en de vrolijke gymklas aan het klimrek, tot een schaterlach op een blauw waterbed. Is dat Marit die over haar zus gebogen zit of de moeder die de dochter liefdevol door de haren strijkt. Ik zie de moeder met kind als een madonna onder een roze wolk, want “die oogjes trekken wel bij”. Op een volgend werk puzzelt ze en kijkt verstoord naar mij op. Een intense oogopslag. Een gebroken moment. Dan geheel in zichzelf gekeerd met een borduurwerk. Levend in het moment ’s morgens vroeg op een bed met een deken als een bloemenveld of een tafel vol engelse drop. Nog half in die droom glimlacht ze de dag tegemoet.

De meeste van de schilderijen zie ik als een droomwereld, een vrolijk moment in het nu. Want een mongooltje heeft lol in het leven, is onbezorgd en ziet nergens een schaduwzijde zoals wij die wel zien. Ons normaal is omgeven met een zwarte rand, we zouden een voorbeeld aan de zusjes en broertjes moeten nemen. Een ijsje eten met vriendinnen van het gezinsvervangend tehuis. Veel indruk maakt de plaat “rode jas”. Kijkend in haar tas wordt het zusje dat vrouw is opgeschrikt. De grote wel erg rode jas hangt nonchalant om de schouders. De blik achter de ronde brillenglazen boven een onnozel geopende mond spreekt van verwarring. Een voorbode van dat ze niet meer leeft in het tegenwoordige moment, maar dat dementie haar hopeloos terug zet in de tijd. Toch kan het leven ook voor een mens met down hard en in mineur zijn.

Het is een emotioneel boek over een bijzonder leven. Het eindigt met een panoramische blik in het atelier waar ik nog twee schilderijen meer ontdek. De zus aan een feestdiner en de gymklas. Deze klas vind ik nog terug wanneer ik het boekje dan eindelijk dicht doe. Een prachtige plaat waarop ieder karakter individu is. Stoïcijns, lachend, schreeuwend, glimmend, neuriënd; maar nergens recht in de lens kijkend voor de opname. Een giebelend stel meiden, als in de “echte” wereld. Wat een plezier! Marit Dik heeft een persoonlijke serie schilderijen gemaakt, waarbij ze dicht bij zichzelf blijft – dichter nog dan de kunstenaar gewoonlijk is. Een inkijk in een leven dat normaal gesproken ongezien blijft.

Uitgave “Mijn zusje”, schilderijen van Marit Dik, tekst van Rosa Juno Streekstra. Uitgeverij De Zwaluw, 2020.

#marit dik #mijn zusje #rosa juno streekstra #de zwaluw #down #schilderijen #uitgave #boek

[bogoessouth]

ICT-opdracht opstarten en interactie met olifanten (zondag 14/4)

Maandag

De week begon met het minst mooie weer dat we hier al gehad hebben. Heel wat regen val waar we door moesten fietsen. De wekker ging om 6u en tegelijk hoorde ik de regen. Ik stuurde meteen een berichtje naar mister Adams met de vraag of hij me wilde oppikken. Ondertussen maakte ik me klaar voor vandaag, maar ik kreeg maar geen berichtje terug. Om 7u20 heb ik me dan maar klaargemaakt voor een fietstocht door de regen.

Volgende week leg ik opnieuw een test af die voor onze bachelorproef werd opgemaakt. Daarom wil ik deze week de leerlingen nog voldoende laten oefenen op spelling en lezen. Voor vandaag koos ik enkele werkbladeren van THRASS waar twee klanken worden samengevoegd. Bijvoorbeeld ‘g’ en ‘l’ of ‘s’ en ‘m’. Deze werkbladeren werken hetzelfde als de anderen die we al maakten. Over de letters schrijven die belangrijk zijn, de woorden lezen en de woorden schrijven. Daarnaast bereidde ik enkele woorden en zinnen voor om daarmee een dictee te doen. Met de zwakkere leerlingen deed ik enkel de woorden, bij de sterkere leerlingen voegde ik de zinnen toe. Ze moesten rekening houden met kleine en hoofdletters, leestekens en de spelling natuurlijk. Na afloop liet ik ze hun boeken doorschuiven, zodat ze elkaars dictee konden verbeteren. Als laatste had ik een spel verzonnen waarbij de leerlingen met dobbelstenen mochten gooien. Elk getal stond voor een letter of letters.

De leerlingen gooien met de dobbelstenen en kijken hoeveel ze gooien. Dan kijken ze welke letter ze hebben en met die letter verzinnen ze een woord. De letter moet niet per se de eerste letter zijn, zolang ze maar in het gekozen woord voorkomen. Sommige combinaties kunnen ook niet in het begin van een woord worden gezet. Dit ging redelijk goed. Af en toe dachten de leerlingen wat langer na bij moeilijke letters, maar over het algemeen ging dit goed. Deze woorden schreven de leerlingen ook in hun schrift.

Dinsdag

Zoals ik al kort in de vorige blog vertelde, werk ik vandaag voor mijn ICT-opdracht. We moeten een ICT-tool inzetten in onze stageles(sen). Ik koos voor een app waarmee je foto’s in een filmpje zet en daarbij ook iets kan inspreken. De naam van de app is Shadow Puppet. Wat ik met de kinderen wil doen, is ze een verhaal laten tekenen. De les verliep als volgt. Als eerste legde ik de opdracht uit. Ik maakte groepen en gaf elke groep een verhaal. Ik had vier verschillende verhalen bij; the three little pigs, the lion and the mouse, the elephant and the ant en why Anansi has thin legs. De leerlingen lazen eerst het verhaal, daarna was het aan hen om het verhaal te verdelen en te bepalen wie welk deel zou tekenen. Ik merkte snel dat het toch niet zo makkelijk was voor de leerlingen. Tijdens de les liep ik constant door de klas om bij elke groep voldoende te checken of ze de opdracht begrepen. Ik gaf de leerlingen tips, legde hen het verhaal nog een keer uit en gaf hen wat feedback. Vrijdag kunnen ze nog verder tekenen en met de groepen die een fatsoenlijke verhaallijn kunnen tonen, neem ik volgende week apart om het verhaal in te spreken bij de tekeningen. Ik vrees dat ik het niet met iedereen zal kunnen doen.

Met de kindjes in Tekna hebben we weer fijn gespeeld. Het is altijd zo leuk om daar naartoe te gaan. Vandaag hebben we ook geholpen met het voeden van de baby’s. We zaten wat te spelen, maar toen duwden de opvoedsters ook een bord in onze handen. Maar dat was fijn om een keer te doen. De kindjes die het kunnen, komen naar je toe. Andere worden op de schoot of dergelijke gezet en worden zo gevoed.

Woensdag

Vandaag heb ik de leerlingen die ik maandag niet zag bij mij geroepen voor remedial. Ik deed hetzelfde als de leerlingen op maandag. Daar valt niet veel nieuws over te vertellen. Voor de rest van de schooldag heb ik in het remediallokaal werk voorbereid voor de komende lessen. Tussendoor ben ik een kijkje gaan nemen in de klas van miss Tema, maar op dat moment was er niemand in het lokaal.

‘s Middags begon het te regenen. Ook tijdens de namiddagactiviteit regende het. Daarom besloten Ines en ik om gezelschapspelletjes te spelen met de leerlingen. Met de kleinsten (grade 1, 2 en 3) was dit een hele opdrachten. Dit is ook de grootste groep en om ze allemaal rustig te houden in een klein lokaal is nog niet zo simpel. We deelden de groep op in twee kleinere groepen en gingen met elk een groep in een remediallokaal zitten. Met hen spelen we simpele spelletjes zoals memory. Daar amuseren ze zich al heel erg mee en durven ze zelfs vals te spelen. Met de leerlingen van grade 4 en 5 deden we hetzelfde, alleen is deze groep een pak rustiger. Hier speelden we iets meer spelletjes mee als bijvoorbeeld Mens Erger Je Niet. Zelf speelde ik ook een keer mee. Niet alle leerlingen van grade 6 en 7 kwamen opdagen om een spel te spelen, enkel vier meisjes. Zij waren heel rustig en we lieten hen op zichzelf een spel kiezen en spelen.

Donderdag

Ik kwam vandaag tot het besef dat ik volgende week de test nog niet kan doen, omdat ik nog maar voor de vijfde week werk met THRASS. We besloten om de tweede test na zes weken te doen, dus volgende week zal ik nog een week extra werken met de leerlingen om de week daarna de test te doen.

Met Matsobane en Amogelang herhaalde ik als eerste de oefeningen van vorige week. De lijst met gelijkklinkende woorden en het kortverhaal uit de rode boekjes. Nadat dit was gebeurd, gaf ik ze een nieuw rood boekje en lazen ze om te beurt een pagina. Dit boekje gaf ik ze ook weer mee naar huis om te oefenen. Daarna heb ik de kaarten van THRASS nog een keer boven gehaald. Aan de ene kant staat het woord en aan de andere kant de tekening. Ik liet het woord zien, want binnenkort is het tijd voor de test en dan moeten ze het ook zonder afbeelding kunnen. Het volgende was het vinden van de juiste paren. Dit deed ik al een keer, maar met iets te veel woorden tegelijk. Ik vond in de kast een versie van een van de vorige studenten die dit deed met slechts enkele woorden per spel. De woorden waren vastgeplakt op een cirkelvormig papier. De bijpassende tekeningen moesten erbij worden gelegd. Soms ging het goed, maar vaak merk ik dat de jongens maar wat gokken. Ze hebben het nog steeds moeilijk met het vlot lezen van woorden en zinnen. Maar we blijven er samen aan werken.

Met enkele leerlingen van grade 7 had ik wat inhaalwerk. Ik startte met Gift, want ik zag hem enkele keren voor de vakantie niet. Ik vroeg hem eerst hoe zijn vakantie was. Daarna vroeg ik hem naar wat er de laatste weken voor de vakantie op school gebeurde. Want ik hoorde al verhalen van andere leerlingen en leerkracht, maar ik wilde ook graag Gift zijn kant van het verhaal horen. Ik kan hier niet over schrijven, want hij vertelt deze dingen in vertrouwen. Maar ik kan wel zeggen dat het niet niks is voor een jongen van 15 jaar. De volgende opdrachten waren die over mensen die hij kent en mensen die heel belangrijk zijn voor hem. Per groep mensen schrijven ze namen op. Mensen van school, uit hun familie, van hun vriendengroep. De andere opdracht gaat dan over mensen die heel belangrijk zijn. Hier kunnen dezelfde mensen in voorkomen als in de eerste opdracht, maar ze kunnen ook nieuwe namen schrijven. Ook schrijven ze erbij waarom deze mensen nu zo belangrijk zijn. Met Jacquin deed ik hetzelfde. Ik zie hem nog maar sinds vorige week, dus hij heeft deze oefeningen nog niet gedaan.

In het rustoord hebben we weer gezellig rummikub gespeeld. Veel valt er niet over te vertellen, maar ik heb wel een foto van mijn twee rummikubkompanen.

Vrijdag

Vandaag weer een heel regenachtige dag. Ik werd wakker van mijn wekker en tegelijk van de kletterende regen op het dak. Geen sprake van dat ik hier opnieuw zou doorfietsen. Ik stuurde mister Adams meteen een berichtje, maar ik kreeg geen antwoord. Ondertussen was het 7u en ik had nog steeds geen berichtje. Jill stelde voor om mister Klopper een berichtje te sturen. Hij en zijn vrouw zijn twee blanke leerkrachten die lesgeven in Spa Park en bij hen kunnen we altijd terecht met vragen. Hij stuurde dat het geen probleem was en ze zouden ons oppikken. Toen ze bij ons huisje in Pendleberry aankwamen, draaide mister Adams ook op onze oprit. Hij kwam dus ook, maar hij liet me dit niet weten waardoor ik dat niet wist. Maar Cora en Dirk waren er al, dus we reden met hen mee.

Op school ging ik met grade 5 verder met de les van dinsdag; het tekenen van de verhalen. Ik ging rond in de klas om de leerlingen wat te helpen en miss Tema verbeterde ondertussen andere oefeningen van de leerlingen. Klas 5B was nog niet gestart met de opdracht en daarom besloot ik om het iets anders aan te pakken. Ik selecteerde een van de verhalen om uit te delen aan de klas. Dit verhaal kennen jullie allemaal; De 3 Biggetjes. Ik legde de opdracht uit, verdeelde de klas in kleine groepen en deelde de verhalen uit. Vervolgens las ik het verhaal voor aan de leerlingen, zo moesten ze wel stil zijn. Dan was het aan hen om het verhaal te verdelen onder iedereen van de groep, zodat elk lid van de groep een deel van het verhaal tekent. Volgende week gaan we hiermee verder.

Zaterdag

Opnieuw een dag waar dieren de hoofdrol spelen en deze keer zijn het olifanten. We zouden een interactie met de dieren hebben en daarna een rit op hun rug. Voor er misverstanden ontstaan, maak ik graag eerst duidelijk dat deze dieren goed worden verzorgd. De mensen zijn erg vertrouwd met de dieren en dat geldt ook in de andere richting. De dieren hebben een ruime omgeving om zich in te verplaatsen met een slaapruimte, een vijver en de plaats waar de interactie plaatsvindt. De olifanten worden goed verzorgd. Dat zie je aan hoe ze eruit zien en hoe ze zich gedragen. Er is dus geen reden tot paniek, de dieren zijn in zeer goede handen.

De olifanten gingen allemaal op een rij staan onder een afdak waar de interactie doorging. Elke olifant werd aan ons voorgesteld. Bijkomend liet elke olifant een trucje zien en daarnaast mochten wij ook de dieren iets te eten geven of er een foto mee trekken. Ik stond echt versteld van de dingen die de olifanten konden. Ze deden een spel om het geheugen te testen. Drie mensen moesten naar voor komen en hun naam vertellen tegen de olifant. De verzorgers herhaalden deze nog een paar keer. Daarna moesten ze de juiste persoon aanduiden bij de genoemde naam. Een volgende stap was om de schoen aan de juiste persoon te geven. Nu werd de olifant omgedraaid. Ook dit lukte zonder problemen. Andere dingen dat ze deden, was op de achterste poten gaan staan, voetballen en water spuiten over iedereen. We mochten bij een van de olifanten wat eten in zijn slurf leggen en at het op. Vervolgens opende hij zijn mond, we moesten over zijn tong wrijven en dan nog eten in zijn mond gooien. Bij een andere olifanten mochten we ervoor gaan staan en gaf hij ons een kus. Tijdens de hele interactie werd er ons verteld over de dieren zelf en over het reservoir. We kregen dus ook heel wat informatie over olifanten.

Daarna was het tijd voor de rit door het gebied. We zaten per twee op een olifant en dan nog een begeleider. Het wandelen duurde ongeveer een halfuur. Wat opviel en wat ik niet wist, is dat olifanten heel harde haren op hun huid hebben. Onze benen raakten de huid van de olifanten en dat prikte best hard. Net als we een foto namen toen de olifant op de grond lag. Op zijn hoofd heeft hij ook zulke haren, enkel korter. Ook dit was weer een zeer unieke ervaring!

‘s Avonds hebben we een gezellige avond gehouden met spelletjes en een drankje met als thema ‘hippies’.

Zondag

Na een fijne avond zijn we op ons gemak opgestaan, wat voor school gewerkt en aan het zwembad gelegen. ‘s Avonds zijn we gaan uiteten met Dirk en Cora. Dit zijn twee leerkrachten van Spa Park. Ze namen ons mee naar Ocean Basket, een zaak met allerlei vis. Een gezellige babbel met lekker eten erbij. We hebben afgesproken om het komende weekend weer iets samen te doen. Een braai bij hen thuis en daarna een spelletje Jungle Speed of een film kijken.

Volgend weekend is een extra lang met zowel vrijdag als maandag waarop we vrij zijn.

Tot volgende week!

- Bo