Merhum Hacı Ramazan Cenik in oğlu Mustafa Cenik in evladı Ahmet Cenik hakkın rahmetine kavuşmuştur cenazesi 26 şubat pazar günü saray düzü mah hicred camii sinde kılınacak ÖĞLE namazına mütakiben defnedilecek olup bütün eş dost akrabalarımıza duyurulur başımız saolsun
Merhum Hacı Ramazan Cenik in oğlu
Mustafa Cenik in evladı Ahmet Cenik hakkın rahmetine kavuşmuştur cenazesi
26 şubat pazar günü saray düzü mah hicred camii sinde kılınacak ÖĞLE namazına
mütakiben defnedilecek olup bütün eş dost akrabalarımıza duyurulur
başımız saolsun
via IFTTT
Kader etrafımıza eş dost serpiştirmiş olabilir ama bu tüm Kalbimizle bağlanıp güvenip sevmek için değil...
Aksine kader bize şöyle nasihat eder ..
Denize açılmadan önce beline bağladığın kum torbasımı yoksa can Yeleğimi iyi bak çünkü insanlar denizin ortasında fırtınalı hayatı Yaşarken kalbinde çıkar menfaat yüklüdür
Ve gün yüzüne çıkmak adına seni dibe çekerler ve bunu boynuna Sarıla sarıla sırtına vura vura yaparlar
İyi biliyorum ki yanılıyorum, benimsenilmesi, tanınması gereken sınırlar vardır. Yaratırsa böyle yaratır insan. Ama sevmenin sınırı yoktur ve ben her şeyi kucaklayabildikten sonra, iyi sarılamasam da ne çıkar.
Böyük dəyişirəm. Belə ki, ən doğmalarımla belə danışmaq istəmədiyim, üzlərini görmək istəmədiyim zamanlar olur. Elə olur ki, ən cüzi dərdi belə dinləyə bilmirəm, çünki heç bir faydam dəyməyəcəyini bilirəm.
Düzü, bunun güc tükənməsi, psixoloji durğunluq, soyuqqanlılıq, qaçmaq, yaxud birisinə çevrildiyiməmi görə baş verdiyini ayırd edə bilmirəm.
Zənglərə baxmıram, mesajlara geri dönüş etmirəm. Dinləmək də istəmirəm, dinlənilmək də. Dünənədək hər kəsin hər problemini böyük sevgi ilə həll edən, ailəsinin, dostlarının ağır məsuliyyətlərini üstələnən və bundan qürur duyan mən indi heç bir məsuliyyət istəmirəm.
Sanki hər şey, hamı süni gəlir. Anlaşılmaq, sevilmək, axtarılmaq bütün bunlar bəs eləmir. Hər kəsin “mən duyğusunun” hər söhbətdə önə keçməsi çox məyus edir. Bilirəm, elə o hərkəsdən biri də, bəlkə, özüməm.
Qorxuram, içimdəki təmiz insanın yavaş-yavaş solmasından. Hərkəsləşməkdən, o mahnıda dediyi kimi “İllər keçdikcə qorxduğun adamlara dönmək.”-dən qorxuram.
Dünən kiçik qardaşım üçün (8) Yeni İl hədiyyəsi aldım. Göstərdim ona ki, bax sənə almışam. Bəyənmədiyini dedi. Düzü, heyifsləndim amma boş verdim. Səhər oyananda gördüm ki, hədiyyəmi yanına qoyub, yatıb🥹
Yenə ən emosional olduğum vaxtların birindəyəm. İllər əvvəl ailəmə birləşdirən doğulduğum avqust artıq mənə əvvəlkindən daha tez günlərin yoxa çıxdığını bildirir. Bilmirəm ya da mənə elə gəlir günlərin bu qədər sürətli keçdiyini. Uşaq vaxtı hər zaman bu avqust ayının sonlarını səbirsizliklə gözləyirdim. Çünki, sonda mənim üçün önəmli olan bir gün var idi. Təbii ki ad günüm. Digərləri kimi mənə başqa insanlardan, dostlardan hədiyyələr gəlməsə belə. Ad günümdə insanların bir araya toplaşmağı, bir-birlərinə can deyib can eşitməkləri məndə xoşahəng duyğular bağışlayırdı. Düzü, bu duyğular məndə uzun müddət sonra içimdə viran olmuşdu. Təbii ki, sonralar ad günlərimi adi günlər kimi qeyd etməyə başladım. Bu gündə mən o uşaqlıq illərimdəki ad günlərini xatırlatmaq istəməsəm belə öz içim yenə keçmişi xatırlatdıqda daha da rahatlaşır, ən azından o zamanlar bu saxta səmimiyyətlər, kobud tərzdə mübahisələr, olmasa belə geniş qəlbdən sevgi hissləri var idi. İndi olmasın. Sanki, ölüb o hisslər. Xalçaya büküb basdıranı yox. Nə zaman o hissləri tabuta yerləşdirmədikdən sonra xalçanı upuzun açıb içindəki insanlara paylasaq o zaman daha da dəyər görərik. Yoxsa indi..
Taleh Yüzbəyov demiş "Azərbaycan gəncliyi sevgisizlikdən əziyyət çəkir" deyə. Yaxşı, bəs bu sevgisizliyi necə bərpa edə bilərik?
Bu sual cümləsini yazıya yerləşdirməkdən zəhleyi zəhləm gedir. Cavabı müxtəlif insanlar tərəfindən olan ama o insanların buraya tamamən cavab yazmaması mənə təhqir kimi gəlir. İndi düşünürəmdə abituriyentliyimi yenicə yekunlaşdırsam belə mən cavabı olmayan sualın "bədii sual" olduğunu unutmuşdum. Yenə özüm özümlə inkar edərək danışıram.
Nə başınızı ağrıdım, bu gün on yeddi yaşıma qədəm qoyuram sanki yenicə altı aylıq olmuşam. On altı yaşıma daxil olduqda da belə söyləmişdim. "On yeddi rəqəminin uğur gətirəcəyini səbirsizliklə gözləyirəm" deyə. On altıda da bir uğur olacağını ümid edirdim, lakin bu ümidlər yetərincə özünü doğrultmadı. Nə deyək, " Все будет хорошo" deyim çox zamanda elə deyirəm zatən. Bir olacağı da varsa yaxşı olar deyirəm. Belə deyərək də yekunlaşdırım. Yetərincə yekunlaşdırmağa imkan tapmasam belə yekunlaşdırmağa adət etmək gərəkdir. Zaman gələr bu sətirlər mənim udqunumu sussuzlaşdırsa belə çox quru gəlir bu yekunlaşdırmaq ifadəsi.
Oy, burada heç on altı yaşımda nələrdən keçdiyimi, nələr ilə üzləşdiyimi danışmadım, danışmasam belə yuxarıdakı kəlimələrim kifayətdir. Qoy bu yaşımın gördükləri mənim aramda qalsın digərləri eşitməsin. Şşş! sakit olaq bu yazını oxuyan belə bunu bəlli etməsə mutlu olaram. Nə isə sizə xoş günlər arzulayıram. Gecəniz xeyirə.
Heç kim anlamır ciddən. Soruşsan, bütün yaxınlarım məni tanıdığını iddia edir amma heç birinin içimdə qopan fırtınalardan xəbəri yoxdur. Hər kəsə qarşı yaxşıymışam kimi rol oynayarkən də ekstra o qədər yoruluram ki. Artıq özümü tanıya bilmirəm, yavaş yavaş yox oluram. Görmürlər, eşitmirlər, anlamırlar. Düzü, heç mən də anlada bilmirəm.
Mor ve ötesi deyiləm, amma "hiç anlatamadım, hiç anlamadılar."
Özünü kəşf etmə günlükləri davam edir. Gənc Wertherin Acılarını bitirməyimə 10 səhifəm qalıb. Bu kitab məni qəribə hiss etdirir. Oxuyarkən yalnız hiss etmirəm, sanki Wertherlə söhbətləşirəm. Onu anlamağı, təhlil etməyi sevirəm. Cümlələrimiz bənzəyir. Kitab məni əsəbləşdirir. Wertherin aşiq hərəkətləri əsəbləşdirir məni. Hazırlıqlarım davam edir. Zövq alaraq, tələsmədən oxumaq mənə zövq verir. Bir mövzuyu tam anlayanadək oxuyuram. Düzü vaxtımı alır,amma, sonunda öyrənmiş oluram. Son zamanlarda özümlə aram düzəlib. Son 2 3 gündürki özümü səhət açısından pis hiss edirəm. Amma, bugün düzəlməyə başlamışam. Günlər keçdikcə özümü daha çox tanıyıram, anlayıram. İmtahandan əvvəl fitnessə gedirdim. Yenidən getməyi düşünürəm. İnkişaf etmək istəyirəm. Xarici dilimidə inkişaf etdirmək istəyirəm. Şəxsi inkişaf barəsində çox istəklərim var. Bir çoxuna başlamışam, davam edirəm. Həyatda olmaq istədiyim o insana çatmaq üçün etməli olduğum çox şey var. Çox inkişaf etməliyəm, çox oxumalıyam, çox görüb götürməliyəm, çox hərəkət etməliyəm, çox öyrənməliyəm. Bir gün adımın mənasını yaşatmaq istəyirəm. Həyatda akademik olaraq çox irəriləmək istəyirəm. Ucalmaq istəyirəm. Xəyalını qurduğum o yerə layiq olmağa çalışıram. Bir tərəfdən ya olmasa deyədə qorxuram. Qorxu, qorxaq insanlar hər zaman itirər. Mən itirmək istəmirəm. Nəysə, bu qız özünü kəşf edir. Bu səyahətdədə mənim yol yoldaşlarım sizlərsiz.
bir müddətdən sonra mərhəmət hissi səni tərk edir, oturub məntiqlə düşünəndə insanın başına gələn şeylərin əksəriyyətinə elə özünün səbəb olduğunun fərqinə varırsan. yəni, ən bəsit örnəyi sənin uşaq böyüdəcək maddiyatın olmadığı halda dünyaya uşaq gətirməyi seçmisənsə çıxıb da kimdənsə nəsə istəməyə haqqın yoxdu, hə kimsə kömək edər okay, ama kömək etməyəni də borclu çıxarma da. bir qadın çıxıb nazirə deyir ki villanı sat oğluma ev al, borcu var? sənin də oğlun nazir olsa özünə edər də, insanların boynuna nəsə qoymaqla deyil, insan gərək özü nəsə əldə edə. əldə edəcək imkanınızın olmamağı heç kimi maraqlandırmır, heç kim gəmini necə gətirməyinizə baxmır, gətirib gətirmədiyinizə baxır. sözün düzü artıq heç gətirib gətirməməyiniz də heç kimi maraqlandırmır. insanlar bunu dərk etmədən elə hansısa vəzifəli şəxsdən, ya da tanrıdan kömək istəməklə bir nəticəyə varacaqlarını düşünürlər. olmayanda da qismət deyib keçirlər. agh nəysə, bu ölkədə nəsə əldə olunmur deyə düşünürdüm, ki comfort zonadan çıxmamı istəməyən tərəfim hələ də nələrdəsə ölkədəki sistemi günahlandırır, ama insanların əldə etdiklərini, həqiqətən irəli getməyi bacardıqlarını görəndə dönüb dolaşıb özünü və öz bacarıqsızlığını günahlandırırsan.