#ik wil graag nog eentje

[night-thinkerb]

Ik wil zo graag nog een huisdier!😩 Pff..

#huisdier #pet #ik wil graag nog eentje #dieren #pff #alsjeblieft

[zielsvlucht]

17/05/22

Eventjes de gedachten over het papier laten vloeien, want het is al lang geleden.

Ik wil wel meer schrijven maar de meeste ideeën die ik krijg, duiken enkel op wanneer er geen toetsenbord in de buurt is. En mijn lompe vingers typen zo ellendig op deze goedkope GSM.

Het zijn rare tijden maar ik heb veel overwinningen te vieren. Of waren het eerder nederlagen die ik overleefd heb? Is er een verschil? Ik hoop van niet. Ik zou graag gewoon eventjes tevreden zijn met het feit dat ik overleefd heb.

Waarom sta ik nog overeind? Er waren zoveel momenten waarop ik dacht dat het voorbij ging zijn. Maar nu ben ik er toch nog steeds, in dat rare post-depressie vagevuur. Met mij gaat het goed. Met de wereld gaat het iets slechter. Met mijn vrienden weet ik niet echt want ik praat niet meer veel tegen ze. Maar zij waarmee ik wel nog praat voelen zich verschrikkelijk, slechter dan ooit.

Ze voelen zich waardeloos en beklagen hun leven. Allemaal om begrijpbare redenen. Ik probeer ze mee overeind te houden maar ik ben daar niet zo goed in. Een deel van me is zelfs triest omdat ik niemand me terug voel steunen. Maar dat ligt aan mij. Altijd verwachtingsvol naar anderen aan het opkijken terwijl ze me me niets schuldig zijn, en ik niets te kort kom.

Ik staar nog steeds te veel. Naar de interessante mensen die ik zie op de trein. Naar de meisjes vooral. Ik probeer het niet te doen maar helaas; Ik ben nog steeds even hetero, ook al wil ik er eigenlijk niets meer mee te maken hebben. Als ik ooit dan toch een vriendin zou hebben zou ik niet eens weten wat ik er mee moet aanvangen. Zou zij dan over mijn schouder willen mee turen terwijl ik het achtendertigste onafgewerkte boek probeer te herwerken? Zou ze mee met mij naar Lilo & Stitch willen kijken om 3 uur 's nachts? Zou zij het een even redelijk idee vinden als ik om toch maar in apparte bedden te slapen? Nee zij zou haar eigen ding willen doen, net als ik. En als we elk ons eigen ding willen doen, waarom zouden we dan samen zijn? En toch... Ik kan er niets aan doen. Ik werd zo geprogrammeerd. Er zijn gewoon te veel interessante mensen op de trein.

Op het werk is mijn masker eindelijk volledig losgekomen. Nu ben ik ook daar selectief sociaal. Soms denk ik dat iemand het me misschien kwalijk neemt dat ik niet meer met ze praat. Maar omdat ik niet meer met ze praat zal ik het nooit weten. Negen kansen op tien kan het dan niemand iets schelen en zijn het maar de spoken van mijn eigen brein. Ik herinner mezelf er aan: in de echte wereld denkt niemand na over jou. Toch al zeker niet zo lang of zo diep als jij over hen denkt.

De vorige keer dat ik een toetsenbord voor me had, schreef ik weer over mieren. Dat zou ik niet moeten doen want ik heb betere dingen om te schrijven. Al die insecten, het is een boeiende wereld maar een saai verhaal. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer aan lege verhalen te beginnen. Die verhalen waar al het decor klaar staat, maar er maar geen personages het podium op komen. Waar de verteller halverwege het stuk beseft dat na de wereldgeschiedenis van godweetwaar te vertellen, zijn script plots beëindigd is en er niets meer te vertellen valt.

Nee ik heb een ander verhaal om te schrijven. Eentje met een saaie wereld maar een boeiend verhaal. Eentje waarbij de verteller halverwege het stuk beseft dat dit eigenlijk wel goed is. Jammer dat de helft van het publiek tegen dan de zaal al verlaten heeft maar toch; wie is blijven zitten is nu aan het bleiten. Maar waarschijnlijk niet echt. Ik heb maar zelden mensen zien huilen vanwege iets dat ik schreef. Zeker wanneer ik schrijf wat ik echt wil schrijven, is verwarring meestal de overheersende emotie.

Logische sprongen van de ene allinea naar de andere? Nee dat doen we hier niet. Wie denk je dat ik ben? Shakespeare of zo? Soit, ik hoop dat mijn vrienden zich binnenkort weer beter voelen. Ik ben zo gewend om de enigste depressieve mislukking te zijn. Deze omgekeerde wereld voelt fout aan op een spirituele schaal. Zo hoort het niet te zijn.

"Ik ben zo jaloers dat jij dat gewoon kan. Elke dag van negen tot vijf werken." Zei mijn beste vriend tegen me. Ja, raar hè? Ik kan het maar nauwelijks, maar toch. Waarom sta ik nog overeind? Van alle mensen, ik. Ik had het helemaal anders verwacht. Ik ga er elke dag van uit dat ze me morgen gaan ontslaan, maar ondertussen blijf ik nieuwe opdrachten krijgen dus als ze me binnenkort willen ontslaan dan pakken ze het toch niet strategisch aan.

Begrijp me niet verkeerd; ik lever goed werk op. Maar ik heb zo lang geloofd dat dat niet uitmaakte. Dat mijn best doen alleen niet goed genoeg was. Dat ik te afstotend was. Te vreemd. Dat ik altijd onder de strenge oordelende blik van de zogenaamde normale mensen zou moeten leven en dat ik zou afgekeurd worden op vanalles en nog wat, desondanks het goede werk dat ik deed. Dat de IQ testen die ik kreeg toegeschoven op sollicitatiegesprekken, en bij de psychiaters als kind, belangrijk waren. Mijn lage score een doodzonde, net als mijn punten op school en de gedegouteerde blikken van mijn medestudenten.

Maar blijkbaar was mijn best dan toch genoeg. Kijk eens aan universum, je hebt me voor niets een minderwaardigheidscomplex gegeven. Ik heb huilend Gattaca opnieuw en opnieuw en opnieuw bekeken, voor niets. Er bestond een plek waar ik mocht leven. Het is enkel het schrijven dat er moeilijk mee te combineren valt, maar ik mag wel leven.

Mijn vrienden daarentegen, daarvan vindt het universum dat ze de grond in geduwd mogen worden. Daarvoor alleen al: fuck you universum, ik vergeef je niets en ik vergeef het je nooit. Ik sta nog overeind ja. Omdat zij mij toen overeind hielden toen ze het nog konden. Alles dat ik ooit gedaan heb was onmogelijk zonder hen. Ik ben de enigste persoon die ik graag had zien neergaan. Laat mijn vrienden gerust man. Laat alle kwetsbare mensen gerust. Laat mensen toch gewoon leven, in plaats van ze te verstikken met de normen van idioten.

En kijk jij nu maar radeloos toe terwijl ik alles dat ik bereikt heb weer weg smijt, die domme job verwaarloos zodat ik terug kan samen zijn met mijn depressieve werkloze vrienden en hen overeind kan houden zoals zij bij mij deden.

Fuck werk, laten we criminelen worden. Super criminelen. Laten we de stekker uittrekken van de hele wereldeconomie. Laten wij eens wat kernbommen stelen van de wereldmachten, want ze hebben er toch te veel, en dan dreigen we de maan op te blazen als ze ons durven tegen te houden. Laten we vluchten naar een eiland in de oceaan dat iemand met veel te veel geld gekocht had, maar ze hadden er geen landmacht bij gekocht dus nu is het van ons. Fuck you. Daar gaan we dan een grote doodskop kerven in de wand van een vulkaan. Dat wordt onze HQ van Geniepige Shit. Waar we heel de dag samen chillen en snode plannen bedenken. Als James Bond langs komt gooien we hem in de tank vol robot haaien. Of de vloeiende lava gracht. Of als het een rustige dag is schiet ik hem door zijn kop. Als hij ontsnapt pak ik zijn DNA van één van onze designer schedelvormige deurklinken, en maak ik een kwaadaardige clone van hem die zonder ooit te rusten hem zal achtervolgen tot de verste uithoeken van de aarde. Rot op James! En blijf van de vrouwen af.

Dat allemaal. Dat gaan we allemaal samen doen en ik ga er niet eens verlof voor aanvragen.

En na de hele dag lang de wereld te verzieken gaan we chillen op het tropische strand onder onze vulkaan. Kijken we naar de zon die zakt in de zee. Ik zal gegarandeerd dat ene liedje zingen over hoe ik de zon heb zien zakken in de zee, en tevens de zak heb zien zeeën in de zon. En wanneer ik dat beu ben zal ik je vertellen dat ik veel jaloerser ben op jou. Ik was nooit zo sterk. Ik was nooit sterk genoeg om tegelijkertijd me zo slecht te voelen en tegelijkertijd een goede vriend te zijn. Ik was altijd maar één van beiden en jij bent constant allebei.

En dan als de zon weg is, haal ik de hendel over en kijken we samen naar de maan die ontploft. Ondertussen struikelt Putin ergens over een borduur; valt en breekt zijn nek. België geeft op en wordt met tegenzin verdeeld onder de buurlanden. De nieuwe jurassic world film blijkt realistische dinosaurussen te hebben. Kanker wordt genezen. Animorphs krijgt een deftige verfilming. De IQ test wordt eindelijk officieel erkent als pseudowetenschap, en in een poging om kandidaten beter in te schatten vragen de bedrijven nu om je sterrenbeeld bij het soliciteren. Ik zelf-publiceer een young adult fantasy boek over pratende sprinkhanen of zoiets. De fossiele brandstof industrie besluit om al haar geld te gebruiken om de klimaat crisis op te lossen. Firefly krijgt een tweede seizoen. Alle bots op facebook die seks met mij wouden hebben blijken echt te zijn, maar hadden zich serieus mistypt en wouden eigenlijk vooral samen Lilo & Stitch kijken op een onredelijk uur. De apocalypse komt en de hemel blijkt één zotte gay bar te zijn waar de katholieken niet binnen mogen. En ten slotte, door een administratieve fout en wat vreemde details in wat gisteren nog de Belgische wet was, ontslaat mijn job per ongeluk zichzelf in plaats van mij.

#nederlands #vlaams #schrijfsel #schrijven #schrijver #gedachten

[fransopdefiets]

7-7 Stamford Bridge

Gisterenavond naar een hippe tent om te eten, ik krijg een plekje naast de WC deur. Maar natuurlijk mag u ook ergens anders zitten :-). Ik nam een biefstuk voor de spieren en toe sticky toffeepudding. Gewoon een stukje fruit zit er bij die Engelsen niet in, dat moet je zelf maar organiseren als je thuis bent.

Op de camping een beetje gehangen en even wat boodschappen gedaan, veel energie zit er niet meer in vandaag. Verder weer gelezen in de slavernijbundel, alle artikelen eindigen met de mededeling dat nog veel onderzocht moet worden. Verder is het zoals altijd op het eerste gezicht een eenvoudige kwestie, maar hoe meer je leest, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen.

Ik ben nu over de helft met de antibioticakuur en die rode vlek is bijna weg. Ik zal blij zijn als het over os, want vanmiddag heb ik mijn oren ongenadig verbrand. Gewoon niet goed gesmeerd.

‘s Nachts bedacht ik me opeens hoe ik het probleem met de app van Tumblr moest oplosse. Afmelden en weer aanmelden natuurlijk! Have you tried to turn it off and on again? En dat werkte. Ik werd nl. wakker van de bruine ganzen waarmee ik het gras en de vijver moet delen. Die slapen ‘s nachts ook, maar af en toe schrikt er eentje wakker na een nachtmerrie over een vos en die begint dan vreselijk kabaal te maken en dan komte de hele troep in beweging. Alarm, wegwezen! Even later blijkt er niks aan de hand te zijn en valt de groep weer in slaap.

Ik wil hier graag even reclame maken voor Head and shoulders. Ja inderdaad de shampoo. Ik was nl. mijn eigen verantwoorde biologische shampoo met gember kwijt geraakt. Nu doe ik alle smet die shampoo, douchen, scheren, de afwas en mijn kleding. Maar gelukkig verkochten ze op de vamping waar ik was ook zeep, ik kon kiesen uit een dubbelpak zeepblokken van Dove of Head and shoulders. Ik koos voor het laatste, want dat zit in een flacon. Mijn kleding heeft er nog nooit zo fris en schoon uitgezien en dat moedigde me aan om de handvatten van mijn fiets aan te pakken. Daar zit een dikke laag vuil en zonnebrandcreme op, die in de loop der jaren was ingebrand en niet te verwijderen leek. Maar nu komt het, even bevochtigen, dik Head and shoulders erop, tien minuten laten intrekken en dan met de schuurspons er overheen. Ze zien er weer als nieuw uit. Alleen mijn laatste haren, die heb ik er niet mee mee durven wassen, uit vrees met een glimmende schedel thuis te komen.

De ochtend naar York gefietst en daar in een echt boekencafe met wifi de routes uitgepuzzeld. Ik volg de huidige route nog tot Selby en dan buig ik af naar de kustroute, de NCN 1 oftewel Eurovelo 12. Zo kom ik vlak voor Hull uit bij de brug over de Humber en vanaf daar hoef ik alleen maar 800 kilometer de bordjes te volgen naar Harwich. Nu hoor ik je al denken, 800 km bordjes? Nou tot nu toe vind ik het echt fantastisch bewegwijzerd, het is maar een enkele keer dat er geen bordje staat bij een afslag.

Ik kon in York geen gidsje vinden van deze route, wel eventueel detailkaarten, maar dan moest ik wel bereid zijn om ongeveer 20 kaarten te kopen voor pakweg 300 pond. Nog los van het extragewicht leek me dat geen goede investering. Dan moet het maar op de telefoon, tenslotte staan alle grote fietsroutes in mijn onovertroffen mapy.cz app. De app is gebaseerd op openstreetmaps, maar alle doorgaande wandel en fietsroutes staan er ook in. Het is alleen een crime om op je telefoon te navigeren, vooral in de regen of felle zon.

Wat ik wel in York vond, was shampoo van het merk Faith in Nature. Ja, dat is mijn merk, dat geloof heb ik ook!!

Afstand: 30 km

Tijd: 2 uur

[lesleyschrijft]

FLABBERGASTED COLLEGA

Ooit heb ik ergens gewerkt waar je met heel veel collega's te maken hebt, en dan met name veel vrouwen, oh oh hilarisch was dat, en wat echt leuk is, de dames onder elkaar die houden wel van een lolletje. dat maakt de werk sfeer dan wel weer heel leuk.

Nou moet ik zeggen dat ik niet de makkelijkste ben, in zo'n hok met al die wijven mag ik er misschien een handje vol en de rest die moet ik niet, die hebben een nare houding (om het maar even netjes te zeggen) en daar lul ik dan ook niet mee.

Provoceren en onzin lullen daar ben ik goed in, en sommigen zijn dan flabbergasted, oftewel met stomheid geslagen, je weet wel, dan heb je zo'n blik op je gezicht alsof je in shock bent, soms kan dat gebeuren bijvoorbeeld na het plotseling zien van de vrouw van je minnaar, die onverwachts vroeger thuis is terwijl jullie net weer zijn aangekleed en jij nog even aan de keukentafel aan een kopje thee zit, zuigend aan een pepermuntje.

Dan sta je met open mond een beetje schaapachtig wereldvreemd te kijken als een baby die net het geboortekanaal heeft verlaten en zo pardoes vanuit het barings bad boven water komt en voor het eerst de wereld aanschouwt.

Zo ken ik er ook eentje, het arme ding was duidelijk niet veel gewend aan de blik op haar gezicht te zien, want elke keer weer trok ze een gezicht alsof ze net uit een vagina gekropen kwam zodra ze mij zag.

Nou had ze van zichzelf al chronisch een afgezakte zeikbek, maar goed, dat tot daar aan toe.

Toen ik nog jonger was en met mijn wit gepoederde gezicht, zwart getekende wenkbrauwen en zwarte eyeliner en lange zwarte haar heel veel weg had van Morticia Addams, was dat voor haar te heftig allemaal en kon haar tere zieltje mijn verschijning blijkbaar niet aan.

Vaak heb ik op het punt gestaan om vlak voor haar neus met een serieuze blik opeens BOE te roepen, en dan daarbij zachtjes in haar oor fluisterend...kijk maar uit..ik bijt...

Sprakeloos was het arme ding telkens weer, maar toen ze erachter kwam dat ik tijdens het stappen

elk weekend mezelf laveloos zoop moest ze helemaal bijna aan het zuurstof gekoppeld worden.

En daarom deed ik op personeelsfeestjes expres alsof ik straal bezopen was, ja shockeren daar was ik goed in, mien meut had mij weer in de gaten en met een wereldvreemde blik vol afschuw keek ze mijn kant op zodra ze me zag.

(Later hoorde ik dat ze dacht dat ik stoned was, wat een giller.)

Ach ja... een vergissing is menselijk, aangezien haar stiefzoon aan de drugs was, heeft ze de nodige kennis en ervaring met mensen die stoned zijn,

Maar goeie grutten, hemeltje lief... neuh joh, hier vergiste ze zich toch behoorlijk hoor, wiet en shit daar doe ik niet aan, ik hou het wel bij rum of wijn.

Ik zei tegen mijn man die ik bij me had, zeg Peet...zie je dat tutje daar, die daar naast die ouwe man zit, laat jij eens even zien hoe goed je in EHBO bent en doe eens even de heimlich greep bij haar, want zo te zien stikt ze bijna in haar bitterbal, en ik wil niet hebben dat ik straks op me geweten heb dat mijn verschijning haar fataal is geworden.

Waar kan een mens van de leg van raken hé, oh oh, maar goed zo zie je maar dat elk mens weer anders is.

Zij is zo'n type wat liever gaat borduren op de zaterdag avond, ik denk met een kopje thee en zelf gebakken boterkoek erbij.

En ik ging nou eenmaal graag uit op de zaterdagavond onder het genot van een glaasje rum.

DUH....SHOCKING

Ik persoonlijk zou niet van mijn á propos zijn wanneer iemand met een wit gepoederd hoofd en zwarte eyeliner een borreltje drinkt, niet iets om geshockeerd over te zijn.. me dunkt.

Waar ik dan weer persoonlijk wel mond op mond beademing voor nodig zou hebben dat is wanneer ik s'morgens wakker wordt naast een echtgenoot die zo oud is dat hij mijn vader had kunnen zijn, moet je je indenken dan ben jij 40 en is hij bijna 70, en op familie kiekjes kom je eigenlijk tot de conclusie dat je echtgenoot eigenlijk beter bij je moeder past dan bij jou,

Moet je je voorstellen, zit je in de zomer lekker buiten ergens op een terrasje dan kom je iemand van lang geleden tegen van de dans mariekes ofzo...en dan krijg je de vraag...Hee Hallo, dat is lang geleden.en wie is deze meneer? is dat je opa?

En dan moet jij weer voor de zoveelste keer uitleggen dat het noch je opa is en noch je vader en dat je ook niet als vrijwilligster bij de zonnebloem bejaarde mensen een leuk dagje en wat entertainment bezorgt, neen beste mensen het is gewoon mijn man moet je dan weer voor de zoveelste keer zeggen, terwijl je beiden op een pepermuntje zuigt die op het schoteltje zo leuk bij je kopje thee lag.

Of waar ik ook van de leg van zou zijn dat is wanneer je dan 25 jaar getrouwd bent en een romantisch weekendje in een hotel boekt in Boekapest maar van te voren wel even moet informeren of er ook til liften in het hotel aanwezig zijn om je opa...uh...man s'morgens mee uit bed te takelen,

Heel kut allemaal, en zwaar, vooral héél zwaar, je zou bijna een borrel nodig hebben...of een joint.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaalm

[onbezonnenbegonnen]

mijn vierde poging tot het schrijven van een boek

Mijn derde poging om een boek te schrijven werd onderbroken door de gedachte dat niets interessant genoeg is om een boek over te schrijven. Daarom bij deze mijn vierde poging. Het onderwerp mag door u, lezer, zelf worden bedacht, en ik, schrijver, zal u daarbij helpen. 

Heel veel schrijvers schrijven heel slechte boeken, ik ben er nog zo eentje. Het verschil met al die andere schrijvers (op enkelen na) bestaat erin dat ik toegeef in mijn talentloosheid. Aldus ben ik de iets snuggerdere slechte schrijver. Bovendien houdt dat door mezelf gecreëerde feit me niet tegen, want schrijven zal ik toch. EN, misschien zullen jullie ook wel lezen, hoewel ik dat sterk betwijfel. Het is zo dat ik op vlak van schrijven eigenlijk best wel onzeker ben en liever een goed boek lees in de plaats, van mensen die daar echt de tijd hebben ingestoken, je weet wel, zo van die echte rasschrijvers. Het hoeven zelfs geen romannetjes te zijn. Marsmannetjes zijn even goed. Ik las en lees nog steeds verschillende boeken, ik begin in eentje, laat die even langs de kant liggen en begin een volgend. Ik vermoed dat de helft van mijn boekenkast bestaat uit boeken waarvan slechts een vierde of een helft en in sommige unieke gevallen iets meer dan de helft door mij werd gelezen. Het valt immers niet te ontkennen dat boeken in de meeste gevallen maar voor een bepaalde duur boeien. Na een tijd heb je het wel gevat, of besef je dat het hoogtepunt, de initiële verrassing voorbij is. En dan zakt de aandacht weg, het boek terug de boekenkast in, om te pronken met de talloze slechte literatuur waarvan je geen enkel boek hebt uitgelezen. Maar, wat ik eigenlijk ook wou zeggen, veel belangrijker dan al hetgeen ik hiervoor heb gebazuind, gaat over de bijzonderheid van het einde. Alle begin is moeilijk, zegt men, en ik wil er graag aan toevoegen “behalve bij boeken”, niettegenstaande sommige boeken inderdaad een mislukte aanloop kunnen nemen: Beginnen in een nieuw boek is gemakkelijk. Iets trekt je aandacht, je begint erin, wordt even meegezogen enzovoort. Maar het eind, ja het eind is iets bizar. Het gebeurt soms dat het einde er is zonder dat je ook maar één moment gedacht hebt dat het boek zou eindigen (ookal weet je dat elk boek inherent een eind heeft). Maar, op andere momenten, droom je ervan in iets anders te beginnen omdat het eigenlijk zo zou kunnen blijven doorgaan met dat geleuter in datgeen waar je momenteel in leest. Het einde van dat boek zou dan ook maar een arbitraire stop zijn van een betekenisloos geheel.

Je kan lezen om te lezen, maar je kan ook gelezen worden. Echt waar, een goed boek maakt dat je je niet verplicht voelt om tot het eind te strijden om het te kunnen sluiten met een zucht. Iedereen kan schrijven, echt waar. Mijn kleine broers schrijven letters als de beste, woorden knutselen ze ineen tot droomachtige sferen. Ik ben een zeveraar en nu ga ik u, de lezer (waarvoor mijn oprechte dankwensen), zeggen wat ik te zeggen heb: Ik ga nooit een boek schrijven. Hoogstens een paar zinnen samenflansen, losse ideeën een waarachtig karakter geven en leugens vertellen. Ik ga ongelooflijk veel leugens vertellen, gewoon zomaar, omdat leugens me bijzonder in de smaak vallen. Het leven bijvoorbeeld, in onze tijd en westerse cultuur bijvoorbeeld, is een enorme leugen. “Liegen om te leven” is een boek dat ik ooit bijna volledig heb uitgelezen. Ik vermoed dat het algemene argument erin wel duidelijk was na de helft en Goleman enkel maar tot het bittere eind in herhaling zou vallen. In die eindeloze cyclus van het leven laat ik me niet meeslepen, het zijn nieuwe prikkels die ik nodig heb, niet de dopamine van een boek te hebben uitgelezen. Maar ik ben dan ook een radicaal op dat vlak. Radicaal zijn, is bijna een verplichting, wil je iets nuttig doen met de beperkte tijd op aarde. Nuttig is dan weer een twijfelachtige benaming, maar hoe het ook moge zijn, ik hoop dat u mijn punt snapt. Zo niet, dan ben ik ofwel een heel slechte schrijver, of u, lezer, een heel primitieve lezer (dom dus eigenlijk). 

U denkt op dit punt, na bijna één volgeschreven pagina, dit is tijdverspilling, en ik geef u daarin niet minder dan groot gelijk. Het cynisme is prominent aanwezig, ik droomde er bijna van, gezien ik het beroep van cynicus niet dagelijks meer uitvoer. Het is een interessant idee dat André Breton en zijn surrealistische kring het idee van de écriture automatique in de literatuur op de markt brachten. Het is immers niet zo vanzelfsprekend om zomaar woorden neer te schrijven zonder dat de zinsconstructies ergens op slaan. Het automatische geschrift, de bedoeling ervan lijkt me te vatten wat er op tafel ligt, als wanneer men tekent en het ding tot zich laat komen, organisch laat worden. Het geschilderde is niet bij voorbedachte rade tot stand gekomen, zoals bij enkelingen. De uitvoer berust op de activiteit van het schilderen zelf, niet de vervolmaking van een beeld. Nog verder zou men kunnen stellen dat de uitvoerders van een vooraf bedacht beeld niet echt schilderen, maar slechts hun beeld slaafs uitvoeren in het medium van de schilder. Men zou zich daarbovenop de vraag kunnen stellen waarom, indien men het beeld reeds bedacht heeft, men nog de drang voelt om dat beeld uit te voeren. Als een foto de weergave vormt, of de essentie van een beeld, waarom de moeite doen het beeld in geschilderde versie uit te voeren? Wat is daarin de meerwaarde? Het technische kunnen van de materie van olieverf en terpentijn dan? De verfijnde hand? Hoezeer er ook een twist aanwezig mag zijn in het vooraf bedachte beeld, er is niets van de uitvoering in olie op doek dat iets zegt over deze twist, er is geen rechtlijnige verklaring tot gebruik van olie. Het is niet de materie die aan de basis ligt van het beeld, hetgeen ik als essentieel beschouw in de kunst, maar het idee. En ik helemaal niets tegen het idee als vertrekpunt in de kunst - binnen de conceptuele kunst zijn er heel wat fascinerende dingen gebeurd - maar dan ben ik van mening dat het idee op de eerste plaats moet komen. Ofwel komt het medium op de eerste plaats, ofwel het idee. De uitvoering van het idee (als dat gepland is) moet ten dienste staan van het idee, niet omgekeerd: de uitvoering die het idee verkracht, ofwel zachter uitgedrukt, een uitvoering waarvan het idee een excuus vormt om het beeld betekenis te geven. Daarin zit het essentiële verschil. Als ene Richard Serra het idee heeft om een lijst te maken van werkwoorden om die vervolgens uit te voeren, dan staat heel die uitvoering, van begin tot eind in teken van dat idee. Het idee bevat de lijst, de transformatie van het woord in de handeling en tenslotte het resultaat of de resultaten zijn de verrassing die erbij komen kijken. Als het idee van een beeld daarentegen reeds tot in zijn details uitgedacht is, dan blijft er nog maar weinig over aan de verbeelding, de uitvoering zit dan nog slechts in de arbeid van de maker. Het beeld is dan de idee, niet de uitvoering. De uitvoering en het idee zijn verbonden op een manier die geen transformatie inhoudt. In het eerste geval is de gehele uitvoering het idee. 

[peterpijls1965]

Ik mocht niet mee naar de karaoke-bar

Omdat ik 13 jaar met een Japanse samen was, kwam ik in Amsterdam op wekelijkse basis in aanraking met de Japanse gemeenschap. Die bestond uit ongeveer 4000 expats en locals zoals mijn vrouw en haar Japanse vriendinnen, die meestal met een westerling getrouwd waren.

Mijn zoon kwam sinds zijn geboorte dus veel in contact met half-Japanse en Japanse kinderen en hun ouders. Hij zat op een Japanse voetbalclub, waar hij als aanvoerder de enige was die wel eens een schouderduw uitdeelde en falende medespelers verrot schold.

Het team verloor altijd. Japanse voetballertjes zijn vaak veel te beleefd om de beuk erin te gooien. Maar mijn zoon, de enige halve Japanner in het team, was dus de spelbepaler. Hij werd zeer gewaardeerd door de coaches, die veel aanzien hadden in de Japanse gemeenschap, waarover later meer.

Japanners in het buitenland klitten aan elkaar, net als Chinezen en Koreanen. Ze verzinnen voortdurend redenen om social events te organiseren. Dat kan een BBQ zijn, naar een chic restaurant gaan of gewoon thuis een bacchanaal aanrichten. Japanners kunnen namelijk enorm losgaan. Culinair, maar ook qua spiritualiën.

Het geval wil dat veel Japanse mannen een enzym missen dat alcohol helpt afbreken. Ze zijn dus snel dronken en kunnen dan heel gek gaan doen. Dit wordt geaccepteerd. Japanse vrouwen kunnen er beter tegen. Mijn vrouw dronk bijna letterlijk iedereen onder de tafel, wat ze met mij overigens ook deed, toen ik haar Kerst 1998 leerde kennen in een romantisch besneeuwd Kyoto. Denk aan de film Lost in translation voor een adequate vertaling van die avond.

Vaak bescheurde ik me om de taferelen die ik meemaakte met Japanners in Amsterdam. Japanse mannen hebben het in zekere zin zwaarder dan vrouwen. Ze moeten vaak na lange werkdagen verplicht gaan uit eten met de baas, de bucho. En drinken, ook al hebben ze geen zin. En zelf afrekenen, want de bucho trakteert niet. ´Nee´ zeggen is geen optie want slecht voor de carrière.

Toen mijn ex-vrouw bij een Japanse bank werkte, nodigde ze twee mannelijke collega’s uit om bij ons te komen eten. Ze arriveerden lijkbleek van uitputting, door de lange werkdagen en het verplicht uit eten. Binnen een uur waren ze stomdronken. Eentje viel met zijn hoofd op tafel in slaap; de ander ging vomeren in de keuken. Ik mocht opruimen.

Een van de twee zou later ontslag nemen bij de bank, scheiden van zijn vrouw en via Fleurop een opleiding in bloemsierkunst volgen (Japanners zijn erg onder de indruk van onze boeketten). Hij bleef in Nederland. Hij vond onze vrijheid geweldig.

Japanners houden dus van onze bloemen. En ons voetbal. Keisuke Honda verkaste niet voor niks graag naar VVV. Sef Vergoossen, toen coach bij Nagoya Grampus Eight, had hem aanbevolen. Vergoossen interviewde ik ooit in Japan voor Dagblad de Limburger. Ik mocht bij hem thuis komen eten: een echte ongedwongen Limburger. De Japanners droegen hem op handen om zijn bescheidenheid, een deugd die daar zeer gewaardeerd wordt.

Behalve een aangenaam salaris had sponsor Toyota hem de grootst denkbare jeep ter beschikking gesteld. Daarin reed Vergoossen me door Nagoya. Bij hem thuis at ik spaghetti.

Keisuke Honda gaf ooit een voetbalclinic aan de Japanse club van mijn zoon in Amstelveen. Honda vond het geweldig om te doen; de Japanse spelertjes keken ademloos van bewondering naar de voetbalgod. De geblondeerde Honda is on-Japans direct en extravert. Daar kunnen naar verluidt diverse dames in Venlo over meepraten.

Een groot deel van de Japanse gemeenschap ging na de clinic met hem op de foto. Mijn ex-vrouw en zoon uiteraard ook. Daarna werden Honda en het bestuur van de voetbalclub stomdronken in het Okura. De Japanse gemeenschap had het er weken later nog over. In zeer goedkeurende zin overigens.

Aan het eind van het seizoen gaf de club altijd een BBQ voor de ouders. Iedereen werd indrukwekkend starnakel. Mannen kropen blaffend over de grond, schreeuwende vrouwen maakten daar foto’s van. Tijdens een van die BBQ’s maakte ik een sociale fout. De trainer, die wijn uit een fles stond te drinken, sprak ik voor de grap aan met Mister Wine Coach.

Dat vond hij niet leuk. Hij verstrakte en keerde me de rug toe. Ik bevond me als gaijin (´buitenmens´) niet in een positie hem zo informeel aan te spreken. Hij mocht me toch al niet zo, want tijdens een toernooi had ik het gewaagd liggend in het gras naar een wedstrijd te kijken. Hij kwam bestraffend recht voor me staan, en hield dat minuten vol. Als Japanse ouders naar een wedstrijd keken, stonden ze strak in het gelid. Niemand sprak met elkaar, want een voetbalwedstrijd was een Belangrijke Gebeurtenis.

Later zou die wijn-coach trouwens ontslagen worden door de club. Ook hij had een sociale fout gemaakt, een erge. Hij had een spelertje uitgefoeterd dat een gewassen shirt aanhad, maar met een groene grasvlek. De moeder was diep beledigd. Ze begon met andere moeders een campagne tegen de coach, met als resultaat dat het bestuur hem ontsloeg. Ik denk dat hij zich nooit meer hoeft te laten zien in de Amsterdamse Japanse gemeenschap.

Niet alleen de Japanse voetbalclub bracht mijn zoon diep in aanraking met de Japanse gemeenschap en cultuur. Vier jaar lang ging hij ook naar een Japanse zaterdagschool, in Oud-West. Daar leerde hij nog beter Japans spreken, en 400 karakters lezen en schrijven. De school was een sociaal mijnenveld. Er waren serieuze spanningen tussen expat-ouders, die een vrijgevochten Montessori-kind als mijn zoon verafschuwden, en lokale Japanners, die niets moesten hebben van de tucht en discipline die de expats eisten van de docenten.

Die hadden een zwaar leven. Ze renden altijd gestrest door de gangen. Zelf vond ik het allemaal erg vermakelijk, mijn ex-vrouw niet. De spanningen kwamen tot een uitbarsting toen een vriendje van Elmer tijdens het stoeien per ongeluk een ruitje stuksloeg. De expat-ouders eisten dat hij van school gestuurd zou worden, en dat gebeurde ook. Sindsdien moesten ouders in de pauzes patrouilleren, om wilde spelletjes van jongens de kop in te drukken.

Ik bewaar de beste herinneringen aan de Japanners die ik kende in Amsterdam, al zie ik ze nooit meer. De verfijnde elegantie en rituele wellevendheid van de vrouwen; de schattige onhandigheid van de mannen.

Al vind ik het jammer dat ik de mysterieuze karaoke-bar in Amstelveen nooit van binnen heb gezien. Mijn ex-vrouw kwam daar regelmatig, om bijvoorbeeld te zingen voor een gezelschap managers van Sony. Zoiets vond ze als ex-purser bij Korean Air leuk om te doen. Ik mocht nooit mee. De zaak werd gerund door een strikte Chinese uit Shanghai. Alleen op uitnodiging kwam je binnen.

De verhoudingen tussen Japanners en Chinezen in Amsterdam waren koel. Historisch oud zeer. Mijn ex-vrouw werd in Nam Kee op de Zeedijk een keer honds behandeld door een Chinese serveerster. Ze smeet het bestek voor haar neus neer. Mijn vrouw keek daar niet van op. Ze was dat gewend.

Op een dag waren mijn schoonouders op bezoek. Ze sliepen in de woonkamer, op futons. Mijn schoonvader nam ons mee uit eten in het Okura. Ik was in de zevende hemel, maar mijn schoonvader vond de rijst niet goed genoeg. Hij was als gepensioneerde bankier de beste restaurants gewend. Zijn werkzame leven was een aaneenschakeling van zakendiners.

Helaas vergat ik hem mee te nemen naar een van de geweldige Koreaanse restaurants in Buitenveldert waar we wel eens kwamen. Het beste had een uitbater die altijd ´see you tomorrow´ zei na het afrekenen. Daarna kreeg ik een snoepje van hem.

[de-ontembare-vrouw]

Het is even geleden dat ik heb geschreven. Het is niet dat ik er geen behoefte aan had, er kwam gewoon even niks. Ik was ook inmiddels weer terug bij mijn oude werk en dat was een fijne afleiding (voor zolang het duurde). Ik haalde er in het begin voldoening uit en was trots op mezelf dat ik weer mijn eigen geld verdiende en mezelf maatschappelijk nuttig kon maken. Ik kon eindelijk een normaal slaap ritme aanhouden en kreeg meer energie. Ik wist natuurlijk dat het werk tijdelijk zou zijn en het was erg onzeker hoe lang het zou gaan duren. Nog bijkomend was dat er in dezelfde periode gestart is met een verbouwing in het complex waar ik woon en dat het op een gegeven moment onmogelijk werd om nog vanuit huis te werken. Vooral vanwege de overlast maar ook omdat ik enkele weken geen ramen had en dus beroofd was van daglicht (op een klein plastic noodraam na). Ik kon gelukkig nog wel af en toe bij mijn ouders werken, maar al met al waren de afgelopen weken zeer stressvol. Geleidelijk aan werd het werk minder en was het wachten op het telefoontje dat ik afgeschaald zou worden. Dit alles bracht me terug bij mijn stemming van vorig jaar. Toen ik hetzelfde werk deed en langzaamaan iedere dag verder wegslipte in mijn eigen ellende. Angst- en paniekgevoelens begonnen weer de kop op te steken. “Je gaat weer dezelfde kant op, je valt weer terug, er is niks veranderd, er gaat ook niks veranderen, waarom probeer je het eigenlijk nog?’ HO, NEE STOP! alsjeblieft..

Ik wil niet weer tot stilstand komen, weer daar belanden. Alsjeblieft God help me! De angst en de wanhoop liggen op de loer. Toch is het deze keer anders. Alhoewel ik nog vaak mijn evenwicht verlies, val ik niet meer zo erg terug als voorheen. Ik herken de signalen nu eerder: de wijziging in mijn slaap ritme, mijn vermindering van eetlust en energie, het niet kunnen opbrengen om naar mijn wekelijkse naaicursus te gaan of me ertoe zetten om naar de sportschool te gaan. Wat er precies anders is? Ik ben sterker. Ik ken de klappen van de zweep. Ik kan inmiddels zeggen dat ik een expert ben in lijden en dat alles wat ik vorig jaar heb ervaren me onnoemelijk meer veerkracht heeft gegeven. Ik heb dat overleefd dus ik weet dat ik dit ook kan overleven.

Zo krabbel ik steeds weer op en ik probeer in de tussentijd mild te zijn voor mezelf. Zo ben ik laatst in mijn eentje naar een film gegaan die ik heel graag wilde zien en heb ik op zaterdag een lange wandeling met de hond gemaakt naar mijn lievelingsplek. Ik had zin in gluhwein. Onderweg passeerde ik een café, dat leek op een soort Oostenrijkse ski-hut. Nooit eerder durfde ik alleen daar naar binnen te gaan, maar ik gunde het mezelf deze keer. Even later zit ik naast een knapperend houtkacheltje. Terwijl ik de gluhwein voel nabranden in mijn slokdarm en Gilles zijn kop in mijn schoot legt voel ik iets wat ik lang niet heb gevoeld: geluk.

#dagboek #gedachten

[kattenwereld]

Oervervelend

Oervervelend

Het is weer zo’n dag. De katten zijn oervervelend, want het waait buiten en dan zijn de katten uit hun doen. Met name Chico, toevallig zo zwart als roet, is de ergste. Mijn zus had al gewaarschuwd: katers zijn jankers. Dat ervaren we ook vandaag: janken om naar binnen/buiten te gaan, janken om een snoepje, janken om aandacht. De viervoeters hebben zo hun gewoonten. Chico staat vooraan bij het uitdelen van het voedselpakket, Spooky is oud en doof en moet je soms halen, Speedy komt altijd als laatste aansloffen. Rond het middaguur is alles in rust. Chico zit bovenop de krabpaal, tevens uitkijktoren. Spooky verstopt zich achter de gordijnen. En Speedy slaapt bij voorkeur boven. Het is rust voor de stukkiesschrijver die altijd waakzaam moet zijn omdat Spooky graag over het toetsenbord van de laptop loopt. Weten zij veel. Laptop? Mobieltje? Daar kun je gewoon overheen lopen. Die dieren leven in een totaal andere wereld. Ze hoeven zich nergens druk over maken. De rust duurt kort. Daar staat er weer eentje voor het kiepraam (Chico had dat die nieuwe aankoop niet door en stootte zijn kop tegen het raam). Speedy (je staart niet vergeten) komt binnen. Terwijl Chico alweer op het ‘schooikrukje’ zit. Nog een snoepje? Ik dacht het niet. De uit Genemuiden afkomstige Speedy daagt Chico uit. Een gevecht blijft uit. De zwarte man gaat doodleuk tussen de herfstcreaties liggen. Spooky slaapt in de kerstmand (dat doet ie ook in de zomer). Herfst? Nog zoiets onbekends voor de poezen. Zal wel iets met waaien te maken hebben. Dan het dagelijks ritueel. Spooky is wakker en wil naar me toe. Ik dirigeer hem langs de laptop (waarom weet ie dat nog steeds niet?) en niet erover. Het wordt onrustig in kattenland. Over een half uurtje wordt het vlees geserveerd. Van dat spul waar de honden geen brood van lusten. En wie komt er weer met het laatste schip aan? Speedy, die nog aan de verkeerde kant van het raam staat. Morgen weer zo’n dag. Hopelijk blijft de wind dan liggen.

#katten #cats

[victor-burger]

Afscheid nemen van mijn tweede grote liefde - deel 2

Op maandag weer bus, trein, trein, metro, trein, trein terug naar Bloasis. Ik haal op het nippertje – deuren gaan als dicht – mijn laatste trein.

Dinsdag naar een boulder die al een tijd door mijn hoofd spookt. In de Bart (7+8) staan alleen foto’s van mensen die de boulder ook hebben geklommen. Maar…..van mij staat een foto van Zebulon. En die had ik nog niet geklommen. Ondanks dat ik het nog een dagje had geprobeerd. Ik had wat recht te zetten. Na een lange sessie (1.5 uur) waarbij ik alle trucs moet uithalen om hiel goed te plaatsen, lukt het. Wat mooi! Echt super blij mee.

Woensdag naar Declic in Beorlots. Natuurlijk weer – zoals eigenlijk elke dag – helemaal alleen in het bos. In de zomer is er echt niemand. Heerlijk vind ik dat! Deze boulder kan ik nog steeds niet. De toehook blijft maar niet goed zitten. Ik geef op maar heb nog alle tijd van de wereld omdat ik weer vroeg ben begonnen. Antre des Druides heb ik nooit geprobeerd. Dat is een flink eind lopen in de aanzwellende hitte. Eenmaal in het dak aangekomen, moet ik eerst een plateau bouwen voor mijn crashpad. Anders kan ik niet bij de startgrepen. Er zijn nog twee methode. En eigenlijk maar een pas. In tweede poging is het raak. Hoppa. Nog eentje erbij. Snel, zwetend als een otter, terug naar de auto.

Donderdag rustdag. En wandelen natuurlijk. En ontbijt met Dylan mijn roommate.

Vrijdag weer met Fabien op stap. Eerst naar Eldorado. Het einde voelt hard. De laatste passen op het blok doe ik niet. Als ik het begin het uitgevogeld kunnen de pogingen beginnen. Ik neem goed lang rust tussen alle pogingen. De tweede poging na het uitwerken, voelt alles top en klim ik tot de laatste pas. Dat is het vechten alsof mijn leven er vanaf hangt. Maar ik blijf hangen en klim de boulder. Hartslag 180…

Wij hebben nog tijd en gaan naar Yahtzee. De allereerste keer spring ik mis. Tweede keer is raak en klim ik meteen de boulder uit. Een foto 😉 (credits Fabien)

Zaterdag is laatste dag dat ik harde boulders probeer. Ik wil heel graag Turbo afmaken en die heb ik bewaard voor het laatst omdat een vinger in mijn rechterhand niet 100% is. Gelukkig valt het mee. Na het opwarmen (en doorwarmen) klim ik de boulder snel. Wow! Wat een verschil met april.

Ik klim me helemaal leeg in Chats.

Wat een zomer hier alleen in het bos. Wat een afscheid. Genoeg geklommen om een jaar op te teren. Een leven zonder klimmen in bleau, kan ik me eigenlijk niet voorstellen….

[dickvanas]

Dicks Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop

Beste lezers, het is een bijzondere dag: vandaag is Dicks Zomermagazine verschenen. Dit is een maanblad met de beste verhalen van mijn website: dickvanas.nl. Leuk om cadeau te geven aan een goede bekende of lekker om te nemen naar het strand! Maar ook praktisch als je niet met de computer overweg kunt! We zijn begonnen met de maanden juni en juli als introductie. Het is niet nodig om een abonnement te nemen. Om online te bestellen kunnen jullie contact opnemen met ons via [email protected]. Online kunnen we het wel gratis beschikbaar stellen als Pdf, mochten jullie het geprint willen hebben, dan is de prijs: 12,84 euro.

Maar daarnaast wil ik ook graag mijn boeken weer bij jullie onder de aandacht brengen: ‘Dicks Prikkels, mijn ervaringen met Ervaringen Epileptische Aanvallen’. Dit is mijn levensverhaal over de afgelopen 40 jaar met alle belevenissen met Epilepsie. Daarnaast heb ik ook ‘Dick Prikkels, mijn agenda met terugwerkende kracht’. Dit zijn ongeveer 200 van mijn eerste verhalen van de website dickvanas.nl. Beide boeken zijn te leen bij de bibliotheek Leidschendam- Voorburg en Aan de Vliet en te koop bij Boekenbestellen.nl.  

Reactie lezer: ‘Beetje laat maar beter laat dan nooit. Ik moest wat artikeltjes inhalen en toen zag ik dat je jarig was. Gefeliciteerd nog Dick van harte! Mooie en goede website!!! Hanneke’. (Dankjewel, heel attent Dick)

 - Plotseling is de naam Maeve razend populair. Dat heeft alles te maken met het rebelse karakter uit de hitserie Sex Education. ,,We hoorden de naam en we waren op slag verliefd.”

 - Maarten van Rossem, de eenkoppige jury van De slimste mens, kaartte vanavond een ‘groot probleem’ aan, vond hij zelf: ,,Dat je voortdurend op de hoogte wordt gehouden van dingen waar je niet van op de hoogte wil zijn.” De oud-hoogleraar geschiedenis doelde op nieuws dat hem niet interesseert, maar wel tot hem komt. Hij noemde de klap van acteur Will Smith, de rechtszaak tussen voormalig sterrenkoppel Johnny Depp en Amber Heard en het stemgedrag van reallifesoapster Martien Meiland. Dat laatste was een vraag in de 1-2-3-ronde van vanavond: op welke partij Meiland bij de laatste verkiezingen had gestemd. (Red. hij stelde voor om een deleteknop voor de hersenen in te stellen. Ik ben het helemaal met hem eens).

 - Engeland lijkt nog lang niet uitgevierd na de EK-titel van Sarina Wiegman en haar speelsters. Levensgroot is het contrast met de beginjaren van voetbaldier Wiegman. ,,We vonden haar een leuke griet en brachten haar naar huis met de auto.” Het was maar liefst 56 jaar geleden dat Engelse vrouwen de EK-titel wonnen.

 - Bij acht woninginvallen in Den Haag zijn vier jongeren aangehouden. De politie trof onder meer wapens en 30.000 euro cash aan. De jongeren van 15 tot 19 jaar oud worden onder meer verdacht van wapenbezit, diefstal, mishandeling en poging tot doodslag. De vier aangehouden jongeren zouden allen deel uit maken van jeugdbendes die in de regio actief zijn.

 -  'Pas op voor uw honden!' Een duidelijke waarschuwing van de politie in Leiden op sociale media nadat er in het Roomburgerpark 'gebakken spons' is aangetroffen. Als een hond dat eet, kan dat volgens de politie gevaarlijk zijn. De sponsjes kunnen uitzetten in de maag, met zelfs fatale gevolgen. Vaak blijkt de 'lekkernij' echter te bestaan uit purschuim of ander restafval. Nog altijd vervelend, maar of er ook echt opzet in het spel is...?

- Het lichaam dat dit weekend op Curaçao is aangetroffen is van de vermiste Daniel uit Leiden. Dat bevestigt de politie op het eiland zondag aan Omroep West. Hulpdiensten waren al sinds woensdag naar de Leidenaar op zoek, nadat hij een dag eerder niet terugkeerde van een wandeling. De man was met zijn gezin met vakantie op Curaçao. Elke ochtend ging hij wandelen met een van zijn kinderen. Dinsdag vertrok hij echter in zijn eentje. Toen hij enkele uren later niet terugkwam, belde zijn vrouw de politie.

- De Limburgse politie heeft drie vrouwen gearresteerd voor een inbraak in de woning van de man die verdacht wordt van de moord op de 9-jarige Gino. Het gaat onder anderen om een zus van de jongen uit Kerkrade, waar het jongetje de laatste week van zijn leven verbleef. De woordvoerder van de politie wil woensdag niet zeggen of er iets meegenomen is door de inbrekers. De drie vrouwen zijn dinsdag opgepakt en verhoord, en na verhoor op vrije voeten gesteld. Ze blijven wel verdachte, aldus de woordvoerder, die meer aanhoudingen niet uitsluit.

 - Een publieksvriendelijke boerenmanifestatie in Almelo liep maandagmiddag uit de hand, nadat ‘beroepsdemonstranten’ zich ermee bemoeiden. Niet voor het eerst zagen boeren hoe een actie gekaapt werd, door mensen die er vooral voor hun eigen agenda zijn. Het frustreert. „Als we wisten dat zij zouden komen, waren wij er niet gaan staan.”

 -  Een krokodil? In Nijmegen? Een doodgewone maandagmiddag kreeg voor Nijmegenaar Riny Albers (55) een onverwachte wending: tijdens het uitlaten van zijn hond zag hij een merkwaardig dier in het gras langs het water zitten in de buurt Leuvensbroek, vlakbij het Mondial College. Een krokodillensoort. ,,Ik wist niet wat ik zag.”

 - Een 41-jarige man is om het leven gekomen door een val tijdens een bergwandeling in Zwitserland. Het gaat om een man uit Gouda, bevestigt een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan Omroep West. Ooggetuigen waarschuwden de hulpdiensten nadat de man viel, maar die konden niets meer voor de man doen.

 - Drie Nederlandse jongeren riskeren torenhoge boetes nadat ze op het Spaanse eiland Mallorca uit hun hotel werden gegooid. De vakantiegangers maakten zich volgens de politie schuldig aan balconing, een al wat ouder fenomeen waarbij jonge toeristen vanaf het balkon van hun hotelkamer in het zwembad proberen te springen. De politie kreeg donderdagochtend  een melding dat enkele Nederlanders van begin twintig voor gevaarlijke situaties zouden zorgen in MLL Palma Bay Club Resort langs de Playa de Palma, het bekende zes kilometer lange strand van hoofdstad Palma de Mallorca. Toen agenten rond 11.30 uur ter plaatse kwamen, zagen ze drie Nederlanders op het balkon staan. Eén van hen stond op het punt om te springen, de andere twee hitsten hem op om de sprong te maken. Ze krijgen mogelijk een boete van 60.000,- euro. (red. Leuk vakantie uitstapje).

- Het leven van de 12-jarige Archie Battersbee wordt vandaag niet beëindigd, omdat zijn ouders een nieuwe gerechtelijke stap hebben gezet, meldt Sky News. De ouders zijn naar het Britse Hooggerechtshof gestapt om hun hersendode zoontje naar een palliatieve zorginstelling overgebracht te krijgen. Eigenlijk had het ziekenhuis waar de Britse jongen ligt zijn behandeling al gisterochtend willen beëindigen. Dat ging niet door omdat zijn ouders, die een juridische strijd voeren om hun kind in leven te houden, op het laatste moment naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens stapten. Dat hof wilde echter niet tussenbeide komen, meldden Britse media gisterenavond.

 - Franse hulpverleners maken zich zorgen over een witte dolfijn die de rivier de Seine in is gezwommen en zich nu op zo’n 70 kilometer van de Franse hoofdstad Parijs bevindt. Het dier, een beloega, lijkt ondervoed te zijn en hoewel het een tijdje kan overleven in zoet water, is de Seine geen geschikte plek.

(Door Dick van As)

[anna-rivera-aub]

A. 3 Boeken 

Mindmap en miniatuur schetsen: 

Om het keuzeopdracht te beginnen heb ik gekozen om A. 3 boeken te doen. Ik lees heel graag dus voor mij om 3 paperbacks te ontwerpen van een van mijn favorieten series is best wel spannend.

Als je kan zien is mijn mindmap in engels, dat is juist omdat ik in engelse denk. ik zal een vertaling kunnen geven maar het belangrijkste is dat ik voor elke serie een idee heb om hoe ik ze zal ontwerpen. Voor “the darkest minds” had ik gedacht om ze te kunnen verven in een abstracte manier. Om de gaven van de hoofdpersonage voor te stellen, dan heb ik het uit geschetst en heb ik iets beter gevonden. Het grootste thema in de boekenserie is dat de kinderen magische krachten hebben, in de film is dat getoond met hun ogen die gloeien. In de boeken is dat niet zo maar ik vind het tof dus dat neem ik toch wel in. Daarvoor heb ik gedacht dat een oog zou moeten verschijnen op de omslag. Met prikkeldraad die voorsteld dat ze gevangenen zijn in de angst van de volwassenen. En dan verschillende andere details die afhangen van elke boek in de serie. 

Voor “a court of thorns and roses” dacht ik om een collage te doen dat weergeeft een stijl van glas in lood ramen. Het zou symbolen hebben van het boek en mythen tonen van het verhaal. Dan heb ik het geschetst en heb ik symbolen genoteerd die ik wil tonen in mijn collage. Natuurlijk kan ik het niet echt vooraf plannen maar ik heb het wel geschetst zodat ik weet wat ik voor elk boek zou willen. Het is een beetje rommelig nu maar daar kan ik aan werken. 

Voor “stalking Jack the Ripper” zal ik het thema nemen van de tijd dat de boek zich legt maar daarvan neem ik ook het thema van het boek. Het heel verhaal gaat over hoe ze elke keer de moordenaar vinden, haar gedachten zijn een soort journaal en hier en daar zijn er stukjes foto’s en al van schetsen en autonomie kiten die tussen hoofdstukken zijn. Om dat thema in de omslag te brengen kan ik het als een leer gebonden notitieboekje ontwerpen met papieren notities die er zo een beetje uithangen en eentje die de titel van de boek geeft. Op dat notitie papier kan er ook een paar bloedvlekken uitkomen. Voor de tweede en derde boek verandert het niet veel anders dan in het tweede de notie papier wordt door gestoken door een houten paal, en het leeren boekje heeft twee gaten in her dat kunnen een vampieren beet zijn. Voor het derde liggen er boven op het leeren boekje 2 kaarten, een Tarot kaart en een ander spel kaart. Daarnaast is een soort invitatie kaart waarop de tittle van de boek staat.

Nu dat ik drie goede plannen heb voor drie boeken series, moet ik er wel eentje kiezen. Ofwel kan ik aan alle drie beginnen en dan zien welke ik denk beter zal werken. Natuurlijk moet ik ook denken hoe ik het zal doen. Normaal gezien werk ik digitaal maar voor deze project denk ik dat het interessant kan zijn als ik een mengeling doe. Voor “A court of thorns and roses” had ik al besloten om een collage te doen, voor de ander twee had ik vage ideeën. Voor “the darkest minds” ging ik verven, en dat kan ik nog doen met het idee dat ik heb en de schetsen kan dat not werken. Ten laatste voor de “stalking jack the ripper” zou ik dat als een soort photoshop collage moeten doen, in die manier zou het het beste uitzien en zo echt mogelijk zijn. 

Om te experimenteren kan ik ook gewoon de eerste boek van elk is uitproberen, dan zien of ik denk dat ik het gevoel heb dat ik iets nieuws aan het ontwikkelen of creëren ben. Als dat niet het gevoel is dan weet ik dat het niet voor nu past. 

#keuzenopdracht3boeken

[thetindertrap]

The Tinder Trap - IX

Deel 9 - Click here for English

‘The platform wants us to loose’ zei Chloe op een gegeven moment. Huh. Wat. Dat snapte ik niet helemaal. Ze hadden zojuist toch een reward gegeven. De trading site wil dat we verliezen zodat zij winst maken, antwoordde ze. Ze zei dat we voor de winst moesten gaan en niet voor de rewards. Maar ondertussen kwam ze wel steeds terug op die rewards. ‘Create confusion’ zoals dat in het Engels zo mooi klinkt. Verwarring zaaien. Daar was Chloe absoluut goed in. Nu achteraf snap je waarom. Op dat moment was het gewoon... heel verwarrend. 

Toen begon het wat vreemder te worden. Want Chloe bleef maar terugkomen op de deposits. Het viel me toen niet op dat ze het niet meer over winst had. Ze stelde voor dat zij het bedrag aanvulde om de reward van bijna 600 dollar te krijgen. Op het geld van m’n spaarrekening krijg je tegenwoordig toch geen rente. Dus het geld ‘even’ verplaatsen voor een reward klinkt dan interessant. 

Ze vroeg hoeveel geld ik nog had om de reward te krijgen. Ik noemde niet het hele bedrag, maar hield nog wat achter. Alsof ik ergens toch wist dat er iets niet klopte. Alleen kon ik mijn vinger er niet op leggen. Zo leende Chloe mij drie duizend dollar om de deposit van 10 duizend te halen. Yep, je hoeft geen rekenkundige te zijn om te berekenen dat ik 7 duizend over maakte. 

'Customer service won’t notice that it will be two deposits'. Dat vond ik wel vreemd. Maar Chloe zei dat ze precies het zelfde gedan heeft toen met haar oom. En inderdaad. Lunoep keerde een reward van 588 dollar uit. Ik dacht nog van wauw, ze willen echt graag dat we traden. En kun je nagaan hoeveel geld er in crypto trading omgaat. Dat trading sites zelfs zulke rewards uitlonen om jou maar op hun site te houden. 

Toch begon het toch vreemder te voelen. Ook al had ik een achtergrond research gedaan, ik deed er nog eentje. Maar nu iets uitgebreider. Ik ging wat dieper graven. Toen ontdekte ik iets wat me niet heel gerust stelde. De trading site lunoep bestond nog maar een maand. Op zich zou dat kunnen, want trading sites schieten als paddestoelen uit de grond. En wat wist ik nou van crypto trading sites. 

Maar als je zo intensief contact hebt en nog van geen kwaad bewust bent, dan reageer je niet op een red flag zoals je zou moeten. Al helemaal niet als je ook al background research hebt gedaan. Je gaat dan niet automatisch vol op de rem staan. Ik had zelfs nog een paar keer met Chloe video gechat. En ook toen deed ik background research. Ofwel ik had stiekem wat foto's gemaakt tijdens het chatten. Dat had ze niet in de gaten. 

Foto die ik genomen had van Chloe tijdens een videochat. Het vlekje op haar wang was in ieder geval duidelijk herkenbaar op de andere foto's die ze gestuurd had. Alleen haar Tinder foto's waren te vaag om dat kenmerk te herkennen.

Haar video foto’s vergeleek ik met haar gestuurde foto’s en met de Tinder foto’s. Ergens zag ik overeenkomsten. Ofwel Chloe was Chloe. Maar ik zag ook details die niet klopten. Mijn intuïtie was in de war. Toen kwam ik op het idee om een zogenaamde fact-check vraag te stellen. Eentje die ze niet door zou hebben. Ik vroeg hoe lang ze al aan traden deed. ‘Not long’ antwoordde ze. Dus ik vroeg door, is dat een jaar of een maand. ‘No year’ zei ze. 

Dat antwoord klopte niet helemaal met de bestaansgeschiedennis van de trading site. Maar het kon ook nog zo zijn dat ze voorheen op een andere site aan traden deed natuurlijk. Toch klopte er iets niet. Maar wat.

Die nacht sliep ik heel slecht. Ik droomde intensief. Weet je waarover. Over Chloe en haar trading. Mijn droom gaf me het antwoord. Mijn slapende brain legde de verbanden. Ik schrok er midden in de nacht wakker van. Toen wist ik dat ik opgelicht was. Ik kon er meteen niet meer van slapen. Ik pakte m’n laptop en logde in. De bedragen stonden er nog. Alleen nu was de vraag, kon ik er nog bij. 

De volgende ochtend stuurde ik Chloe expres een vrolijk en enthousiast berichtje. Ik zou alles behalve laten blijken dat ik wist dat alles nep was. Maar ik wilde haar ook betrappen op liegen. Dus ik schreef ‘Good Morning Sweetie. What time are we trading today? I have to work also. I think i can get a deposit. En als laatste de controle vraag ‘Btw what’s your flight number sweetie?’. 

Ik moest ondertussen naar m’n werk. En kon pas in de pauze op m’n telefoon kijken. Toen het zo ver was pakte ik snel m’n telefoon. Chloe had gereageerd: ‘Don't know yet, if there is a good market, I will let you know in advance’. Het was dus duidelijk. Ik was gescammed. Het gevoel wat ik toen kreeg kan ik niet eens in woorden uitdrukken. Alsof je door de grond zakt en tegelijkertijd opstijgt. Je lijf vult zich met alle hormonen die je hersenen maar kunnen aanmaken. Alsof ik knetter stoned, super high en messcherp tegelijk was. Kut. 

Ik besloot het verhaal over te nemen. De scammers wisten tenslotte niet dat ik ze door had. Dus ik wilde ze zo lang mogelijk aan het lijntje houden. En zoveel mogelijk over ze te weten te komen. Ik zou ze net zo ziek maken als ze bij mij deden. 

Chloe hapte toe op mijn lokvraag en vroeg zonder gêne hoeveel ik kon storten. Weet je trouwens waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Als ik vriend(in) of kennis een vraag stel en ze geen antwoord geven. Niet dat ze de vraag niet gehoord hebben hoor. Want dat hebben ze wel. Maar gewoon geen antwoord geven. Oooee dat vind ik zo irritant. Dus dat ging ik bij Chloe doen. Ik gaf geen direct antwoord meer op haar vragen. Maar deed expres m’n zogenaamde blonde pipo pruik op en gaf overal een vrolijke zoetsappige reactie op. Dit keer was ik de gene die telkens zei ‘do not worry’ als ze zich ergens druk om maakte. 

Ik vroeg haar nog heel nonchalant van ‘Didn’t you already book the ticket for 25th’?. En om er niet te veel aandacht aan te geven meteen over het extra geld beginnen. Die truc werkte. Ze trapte er in. Ik zei dat ik extra geld kon lenen van een vriend. Maar dat ik eerst een withdrawal moest doen. En of ze mij weer kon laten zien hoe dat moest. Ook al wist ik ondertussen al hoe dat werkte. Ik deed zo blond en naïef mogelijk. ‘I will if you have time’ was haar antwoord. 

Toen ik eenmaal klaar was met werken hebben we het heerlijk over koetjes en kalfjes gehad. Wat voor dinner ze had en wat ik gegeten had. Tot dat het weer tijd om te traden.  Dat ging vlot en efficient. Chloe begeleidde me er stap voor stap doorheen. M’n winst was ook achterlijk hoog. +2.310,00 dollar. Sjesus. Als het zo doorgaat hoef ik hiernaast geen andere baan meer te hebben. Als het waar zou zijn tenminste. Chloe stuurde me een screenshot. Ze had +4.410,00 dollar winst. Wauw. 

Toen kon ze het niet laten natuurlijk en zei ‘By the way, you told me today that you want to increase your deposit?’’ Yes’ reageerde ik voldaan. En zei dat ik het van een vriend kon lenen. Ze begon meteen weer over de deposit reward. Ik ging er expres niet op in dat de rewards er niet toe deden toch. Ik ging verder met dat ik eerst een withdrawal moest doen, omdat ik moest laten zien dat ik kredietwaardig was. Waarop zei vroeg, vertrouwt hij jou niet dan. 

Tuurlijk vertrouwd hij me, anders zou hij het geld niet lenen, grapte ik terug. Hij wil alleen eerst zien dat ik het geld kan terugbetalen. Zoals verwacht bleef Chloe door hameren over de withdrawal. Ze was het er duidelijk niet mee eens. Maar blonde en naïeve ikke overtuigde haar er van dat de beloning, voor deze kleine niets betekenende withdrawal, des te groter zou zijn. Ze kon natuurlijk niet anders dan akkoord gaan. Want we deden het voor ons samen. Ze ging me laten zien hoe ik het geld terug moest storten. 

Zou ze er dan toch intrappen. Was m’n plannetje geslaagd. Of speelde er toch iets anders. Hun eigen customer service was natuurlijk nep. Maar deze gasten zijn zo professioneel dat ze zelfs een externe costumer service nepten. Eentje die via heel andere kanalen liep. Een applicatie dat Discord heet. Dat is een soort van IT’ers en gamers messageboard, of noem het -Whatsapp. Toen ik door had dat zij daar ook achter zaten, had ik ze al te veel vertrouwelijke informatie doorgegeven. Zoals wachtwoorden. Onder het mom om mijn account opnieuw te linken, voor de verdwenen transactie van duizend euro. Zoals ik al zei, dit zijn geen kleine jongens. 

Maar nu dus de withdrawal. Verrassend genoeg begeleide Chloe mij er stap voor stap doorheen. Eerst converten van USD naar USDT. De wallet connecten. Bedrag invullen. Submit klikken en dan wachten. Ik had al gezegd dat ik niet het hele bedrag nodig had. Gek genoeg vroeg ze niet eens naar het bedrag. Kennelijk vertrouwde ze mij dit toe. Omdat ze wist dat de beloning, of moet ik nu zeggen ‘de buit’ nog groter zou worden. 

Terwijl we op de bevestiging van de withdrawal wachtten, vroeg Chloe nog of de verdwenen duizend euro al terecht was. Via dit Discord programma probeerden deze scammers, door zich uit te geven als de customer service, dus ook dat nog afhandig te maken. Ik zei dat die helpdesk er nog druk mee bezig was.

Nu werd het spannend. Ging mijn truc lukken. ‘Did you receive te withdrawal’ vroeg Chloe. Nee, nog niks. Het duurt even, reageerde ze weer. Ik dacht nog eventjes van, yes. Toen verscheen er een pop-up op m’n scherm: Failed withdrawal. Shit. M’n scammer-scammed-scammer-enthousiasme was meteen verdwenen. Zo achterlijk zijn ze dus niet. Maar ik bleef naïef spelen.

Chloe zei vlak voordat ik de pop-up kreeg ‘Ik ben even weg voor een paar minuutjes. Als je jouw withdrawal niet ontvangt dan moet je het even aan de customer service vragen. Alsof ze wist dat dat ging gebeuren. Toen ik haar de screenshot van de failed withdrawal stuurde, schreef ze ‘Why?’. Ze speelde het goed. Ondanks dat ik baalde als een stekker, speelde ik mee. Ik vroeg het costumer service. 

Die kwamen met een prachtig bericht: 'U heeft het maximale opnamelimiet bereikt. Voor uw en onze financiële veiligheid moet u uw account upgraden naar een gold-VIP membership. Daarvoor moet u 30 duizend dollar op uw account gestort hebben. Doe dit binnen drie werkdagen anders houden wij een boete van 20% per dag in. Momenteel komt u 14.860 dollar te kort. Thank you'. Geweldige customer service toch. 

Chloe reageerde dat ze dit vergeten was. Ze herinnerde zich dat zij ooit het zelfde probleem had. Maar dat dit al zo lang geleden was dat ze het vergeten was. En ze vroeg meteen of ik geld had. Joh. Ik zei dat ik een oplossing had. Als zij mij het geld leende dan was mijn account geupgrade naar Gold-VIP. En dan kon ik haar weer terugbetalen. Daar begreep ze zogenaamd niks van. Maar ze wilde me eventueel wel 8 duizend dollar lenen. Dus ik kwam nog een kleine 7 duizend te kort. Toen zei ze ‘bedenk maar een oplossing, ik ga naar bed. Good night dear. En weg was ze. 

Ik liet me natuurlijk niet voor één gat vangen. Wat zij kan, kan ik ook. Dus ik schreef haar expres voordat ik slapen ging, dat ik een oplossing had gevonden. Ik bedankte haar omdat de inspiratie van haar kwam. 

De volgende dag vroeg de lieve, altijd optimistische en oprechte Chloe maar één ding: ‘Did you find a solution?. Ik reageerde ‘Yes i did’ maar dat ik nog aan het werk was en haar liet weten zodra ik thuis was. Tussendoor blokkeerde ik haar de hele tijd. En elke keer als ik weer online kwam gaf ik geen direct antwoord op haar vraag. Ik gok dat ze  ondertussen behoorlijk gefrustreerd werd want ze werd steeds directer en kortaf. Ze noemde het nu zelfs al ‘your problem’. Opeens was er geen ons meer. En geen gezamenlijke toekomst. Goh. 

Heel langdradig appte ik Chloe mijn oplossing. Ik nam er zo de tijd voor dat ze opvallend geïrriteerd reageerde. Ze reageerde ook steeds sneller. Wat ze voorheen nooit deed. Maar nu ging het haar niet snel genoeg natuurlijk. Ik vroeg haar dat zij mij 8 duizend wilde lenen, toch. Yes, antwoordde ze. Dus kwam ik 6.860 dollars te kort. Ik had berekend hoeveel procent winst ze dagelijks maakte. En dat ik nog drie dagen de tijd had. Dus als zij mij die 8 duizend leende en we gingen drie dagen traden, dan zou ik meer dan 7 duizend dollar winst maken. Ofwel dan zat ik op de 30 duizend. Briljante oplossing toch? Daar was ze het niet mee eens.

To be continued...

#thetindertrap

[wieisdemol2022]

Opdracht 3 Vakbondje

Voor de derde en laatste opdracht van aflevering 3 zijn de kandidaten in Lezhë, vooral bekend omdat een van de Albanese volkshelden, Gjergji Kastrioti (ofwel Skanderbeg), hier begraven ligt. Bij het mausoleum dat gebouwd werd op de vroegere begraafplaats ter ere van Skanderbeg, ontmoet Rik de kandidaten. Hij vraagt Hila of ze de penningmeester is en deelt haar mede dat ze dan geen vrijstelling in de komende opdracht kan winnen. Hij verteld de overgebleven groep dat zij nog wel ieder kans maken op een vrijstelling, maar dat ook de kans bestaat dat Hila een zwarte vrijstelling krijgt.

Hila Het spel begint bij Hila, met de kandidaten nog op de achtergrond legt Rik haar uit dat de groep in totaal 8 vrijstellingen kan verdienen, voor ieder één, behalve voor haar. Hij legt ook uit dat ze de kans heeft er een zwarte vrijstelling tegenover te zetten. Het enige wat ze daarvoor hoeft te doen is de juiste envelop aan te wijzen. Er zijn 4 enveloppen waar ze uit kan kiezen. Maar Rik is in een goede bui en voor €500 uit de pot haalt hij 1 lege envelop weg. Voor nog eens €1000 haalt hij er twee weg. Met het argument dat ze anders bang is de groep te moeten verlaten koopt Hila 2 enveloppen weg. En dit blijkt een goede keuze te zijn, want met een 50/50 kans kiest ze de envelop met de zwarte vrijstelling.

Laten we het even over de positie van Hila hebben. In aflevering 1 wou zij heel graag penningmeester worden, dat zou je als verdacht kunnen zien wetende dat de penningmeester hier een belangrijke keuze moet maken. Toch denk ik dat ieder in Hila’s positie hetzelfde zou doen. Wetende dat er misschien 8 vrijstellingen verdiend en ingezet wordt betekend automatisch dat jij naar huis gaat. Om de kans te vergroten dat je de zwarte vrijstelling pakt is het dus die €1500 wel waard. En dat ze “bang” is laat ze ook wel zien door de zwarte vrijstelling ook meteen in te zetten. Voor mij dus niet per se een molactie.

De groep De overige kandidaten gaan in duo’s een vrijstellingenroute bewandelen waar hun onderling vertrouwen op de proef wordt gesteld. Het is een route die naar elkaar toeloopt en eindigt in het midden. De kandidaten krijgen dezelfde keuzes: €100 – 1 jokers – 2 jokers - €1500 – 3 jokers – 1 vrijstelling – beide 1 vrijstelling. Ze moeten op aanwijzing van Rik in een vak stappen en krijgen dan 30 seconden te bedenken of ze voor die prijs willen gaan. Ook krijgen ze ieder een zak zand, willen ze voor een van de prijzen gaan dan moeten ze alleen maar het zak zand laten vallen. Maar, laat eentje de zak vallen, dan gaat de ander met lege handen weer weg. De opbrengst is als volgt:

Laten we first things first zeggen dat de mol nooit voor geld zou gaan in deze opdracht. Welmoed en Kim-Lian zijn daarbij dus helemaal niet verdacht. En dan lees ik online dat mensen denken ja, het is Welmoed en daar kan Kim-Lian niets aan doen, of, Hila heeft al €1500 uit de pot gehaald dus mol Kim kan dat natuurlijk weer erin laten komen. Ik ben niet zo van deze beredenering. Ik denk dat je als mol hier heel makkelijk geld uit de pot kan houden, dat iedereen er begrip voor heeft als je niet voor geld gaat, en dan breng je geen geld in de pot. Ook zien we een heel klein beetje van de minuut bespreking tussen Welmoed en Kim-Lian en zou het me dus niet verbazen dat Kim-Lian heeft ingestemd met het ophalen van de €1500 (zoals ook aan het begin werd gezegd: Geld of vrijstellingen).

 Een mol wil hier denk ik vertrouwen winnen, en dan is het toch belangrijk te kijken naar Laetitia, Fresia, Arno of Sahil (misschien ook Everon). Thomas vind ik een mindere mol, omdat hij daadwerkelijk laat zien niet te vertrouwen te zijn, en dat wil je als mol toch, juist bij een opdracht als deze, overbrengen.

Daarnaast moeten we het even hebben over een uitspraak van Laetitia. Ze noemt Fresia namelijk een kandidaat die alles goed opschrijft en fanatiek is, een geduchte tegenstander. Naar mijn mening heeft de mol een tegenstander en een kandidaat medekandidaten. Ik vind dit dus een opvallende uitspraak van Laetitia waarmee ze wellicht aangeeft de mol te zijn.

Wat denken jullie? Wat zou nou de perfecte strategie zijn als mol? Laat het ons weten!

#widm #widm2022 #widm22 #wie is de mol #wie #is #de #mol #wie is de mol 22 #wie is de mol 2022 #2022 #22 #seizoen #jaar #aflevering #opdracht #kandidaat #kandidaten #bekend #ontmaskerd #hint #hints #tip #tips #blog #meme #spoiler #1 #2 #3