#pogingen iets van het leven te maken | Explore Tumblr Posts and Blogs

lateforitall · 3 years

Text

DIT IS EEN RANT

geschreven door Tessa

foto door Valerie Land

Ik zie de triomfantelijke hoofden voor me, wapperend met Psychologie Magazine, tikkend op het artikel met 5 tips voor ADHDers. Ik zie voldane glimlachen en kan de ‘zie, ik zei het altijd al, je moet zorgen voor lijstjes, routine en orde! Deze psychiater zegt het ook!’ al horen.

Verschillende versies voldane glimlach vol triomf schieten door mijn hoofd. Automatisch hoor ik ‘maak een planning, je moet je er gewoon aan houden’ in variaties, met verschillende onderwerpen en in verschillende stemmen: Aardig, medelevend, geïrriteerd, gefrustreerd, kleinerend. Dat is makkelijk als je put uit het archief dat je je hele leven lang hebt kunnen opbouwen.

De belangrijkste reden dat Val en ik Late For It All zijn begonnen is omdat er zo gruwelijk veel misvattingen zijn over ADHD en we daar, vechters tegen oneerlijkheid, onze bek niet over kunnen houden. Want jeetje wat hadden we onszelf minder op de kop hoeven zitten als mensen ons geloofd hadden wanneer we zeiden bepaalde dingen niet te kunnen. Als we ondersteuning hadden gekregen in plaats van schampere blikken en ‘Niemand vindt dit soort dingen leuk om te doen’.

Hoe belangrijk het is dat er meer bekend wordt over ADHD werd gepresenteerd door Psychologie Magazine. Het magazine over allerlei dingen rondom je brein die in elke wachtkamer ligt. Die bij vele opvoeders op de mat valt. De story van hulpverleners. Dat magazine liet namelijk een psychiater aan het woord om 5 tips voor ADHDers te geven.

EN JEZUS WAT PIJNLIJK!

Dus hier, Late For It All, wat inzichten en tips van een ADHDer, met een randje bitterheid misschien.

Om te beginnen schiet ik graag even op de gegeven tips. Per tip zal ik beginnen met in cursief de grote lijn van de tips die de psychiater deelt. (Mocht je het hele artikel willen lezen, wat ik niet aanraad, hier is de link).

Om na alle tips nog iets meer frustratie en ervaringen te delen, voor wie daar zin in heeft.

Hoewel ik ongeveer elke zin in het artikel aan gort wil slaan besloot ik keuzes te maken (dank aan de neurodivergente breinen die ik hoor applaudisseren) en de punten waar ik het hardst van wil schreeuwen eruit te pikken.

Beginnen bij het begin is onzin dus rauzende start naar de grootste grap van alle tips. Namelijk, de laatste.

TATATAAAAA, TIP NUMMER 5!!! (Dit wordt geroepen in echo kermis stem)

5. Wees minder streng voor jezelf

“Wie AD(H)D heeft, stuit door zijn chaotische, prikkelbare of impulsieve gedrag vaak op onbegrip en kritiek van anderen. Hierdoor kun je het vertrouwen in jezelf verliezen.”

Dit is de meest kloppende zin van het hele artikel. Helaas alleen dat het de afsluiter is van het artikel dat juist extreem bijdraagt aan onbegrip voor ADHD. En een handig hulpmiddel is voor meer kritiek. De tips die hier gegeven worden zijn niet anders dan de tips die we ons hele leven lang al krijgen. Ze zijn zeker niet zo revolutionair dat we dit zelf niet hadden kunnen bedenken. En hier worden ze ook nog eens door een psychiater in Psychologie Magazine gepresenteerd. Zonder enige echte context. Zonder enige echte uitleg over waarom dit zo moeilijk voor ons is. Zonder enige echte zinnige tips.

Het is vooral nog meer DOE MEER JE BEST!!! MAAK VERDOMME GEWOON LIJSTJES EN DOE NIET ZO MOEILIJK.

ADHD is geen excuus. ADHD is een verklaring waarom dingen moeizaam gaan. ADHD is geen slecht gedrag, het is neurologisch. Door te ontdekken hoe je hoofd werkt kun je leren met je brein te werken in plaats van ertegen. Dit artikel is kleinerend, de tips zijn niets nieuws en belangrijker, het gaat totaal voorbij aan dat we echt wel weten wat we zouden moeten doen. Het gaat voorbij aan het feit dat een ADHD brein anders werkt.

Dus leuk, dat je ons vertelt minder streng voor onszelf te zijn. Maar met deze tips kun je net zo goed een bak stront over ons heen gooien en zeggen dat we niet zo moeten stinken.

Wat misschien juist de bedoeling is want het artikel word afgesloten met de aanbieding van een training ‘Leven met ADHD’, gegeven in samenwerking met…. Tutututuuuuuuuuuuuuuu, de psychiater van deze tips. Het smaakt een beetje kotsig allemaal. Eerst als zorg professional de kwalijke shit herhalen die je je hele leven al hoort, vervolgens zeggen dat je minder streng voor jezelf moet zijn en dan daarna een training aanbieden om te leren leven met ADHD.

Laat ik het er op houden dat mijn nachtrust er niet beter van zou worden als dit mijn ethiek was.

Goed, de andere tips. Inclusief uitleg waarom dit lastig is en tips die voor mij helpen. Tips die ik onder andere kreeg van andere neurodivergente mensen.

1. Zorg voor rust in huis

“Een opgeruimd huis creëert overzicht in het hoofd.” “Oefen hier net zolang mee tot het een gewoonte wordt.”

Klopt dat een opgeruimd huis overzicht in de kop geeft. Er is alleen een hele grote MAAR. En dat is de vraag hoeveel moeite, denkkracht en energie het kost om dat voor elkaar te krijgen.

Ik weet dat ik ooit, ver voor mijn diagnose eens probeerde uit te leggen dat ik wel weet wat ik moet doen om mijn huis op orde te houden. Maar dat ik, om dat daadwerkelijk te doen daar de HELE DAG KRAMPACHTIG MEE BEZIG MOET ZIJN. Heb ik een kopje in mijn hand dat naar het aanrecht moet, dan is de tijd die een armreiking kost voldoende om aan iets anders te denken en daar voor ik het door heb, in gezelschap van het kopje, mee aan de slag te gaan

Sinds ik medicatie gebruik merk ik hoeveel makkelijker het lukt om dit wel te doen. Om die stap om het kopje (en al die andere dingen) daadwerkelijk op het aanrecht te zetten.

Het verschil in mentale energie die het kost met en zonder medicatie is iets wat me elke dag verbaast. Alsof er ineens een soort pauzemoment is om de handeling af te maken in plaats van dat ik alweer bezig ben met het volgende. Net als hoeveel energie het scheelt als het inderdaad een soort van opgeruimd is in mijn huis.

Maar, dat is niet iets wat me gelukt was als ik naar de tips had geluisterd die hier gegeven worden. ( Die zijn immers niets anders dan wat ik mijn hele leven al hoor en wat nooit werkte, ook nu met medicatie niet.) Met deze tips had ik me alleen maar wéér een faalhaas gevoeld die nog ‘niet eens’ het huis op orde kan houden.

Sinds ik mijn diagnose heb en ik naar de ADHD community kijk voor tips leer ik met mijn brein werken. In plaats van tegen. Daar gedeelde tips gaan niet over het eindresultaat. Ze gaan over hoe je hoofd werkt, hoe de maatschappij je daarvoor afstraft, en hoe je daar mee om kunt gaan.

Zo is mijn leven een eindeloze reeks pogingen van een vaste plek voor spullen vinden. Het is ook iets wat ik mijn hele leven hoor als handigheid om spullen niet kwijt te raken. Tot voor kort zonder succes. Dat een psychiater dit als tip geeft zonder in te gaan op hoe dit komt en hoe je dit als ADHDer kunt aanpakken is alleen maar vingerwijzen en doen alsof we niet willen leren. Het is namelijk een leven lang oefenen en het wordt nóóit een gewoonte, zoals zij suggereert.

HALLOOOOO wij willen ook gewoon van huis kunnen gaan en alle spullen zonder nadenken pakken. Ons paspoort uit de la grissen om net op tijd bij de coffeeshop aan te komen.

Maar de werkelijkheid is anders. Als ik thuiskom en de deur opendoe is dat de deur naar heel veel associaties. Naar dingen die je wilt of moet doen. Naar de bank waar je totaal gesloopt op neer wilt ploffen omdat je thuis ben en je hoofd niet meer op alert hoeft te staan.

De kans dat ik zonder nadenken spullen ergens neerleg omdat iets anders mijn aandacht opeist is heel erg groot. Zoek wat voor jou handig is. Vaak is dat iets wat niet te veel stappen vraagt want elke stap extra is een risico om spullen gedachteloos neer te leggen. Een haakje voor een jas direct naast de deur werkt bijvoorbeeld vaak beter dan een jas in de kast of aan een hanger.

Voor mij is dat voor mijn sleutels, portemonnee en koptelefoon het kastje in mijn woonkamer waar ik automatisch langs loop als ik thuiskom. Ik loop rechtstreeks door en voor ik mijn tas afdoe en mijn jas uit leg ik de sleutels neer. Mijn tassen en schoenen liggen naast het kastje.

Dingen op een zichtbare plek leggen kan er voor zorgen dat je het bestaan ervan niet vergeet. Maar dus ook realiseert dat iets er niet is wanneer je het ergens anders achtergelaten hebt. Mijn sleutelbos is groot en omdat ie bijna altijd op het kastje ligt valt het me direct op als dat niet zo is.

Iets is beter dan niets! Ruim op hoe het voor jou werkt. Goede kans dat je de huishoudelijke dingen doet op de manier die je gezien hebt of die je aangeleerd hebt gekregen. Goede kans ook dat dit niet de manier is die voor jou werkt maar gelukkig zijn er heel veel manieren te bedenken om iets te doen.

Wat voor mij goed werkt is bedenken dat één kopje afwassen beter is dan nul. En dat geldt voor alles. Onder andere omdat opstarten lastiger is dan de taak zelf. Met mezelf afspreken dat één kopje genoeg is en ik als ik wil daarna mag stoppen zonder boos op mezelf te worden maakt het beginnen makkelijker. Vaak genoeg doe ik daarna meer dan alleen dat ene kopje. Soms kies ik één ding wat ik ga doen. Bijvoorbeeld de was verzamelen of kleren opruimen. Dan doe ik tussendoor waarschijnlijk ook allerlei andere dingen die ik tegenkom maar nog steeds is het daarna meestal beter dan ervoor.

2. Bouw routines op

“Door jezelf dit soort routines aan te leren, breng je meer structuur in de dag én voorkom je uitstelgedrag.”

Routines… Ja. Laten we het daar eens over hebben. Routines zijn te gek en echt superhandig. Maar voor ADHDers werkt dit nogal anders dan voor neurotypische mensen. ‘Bouw routines op want dan heb je wel structuur’ is daarom echt te makkelijk gezegd als je geen aandacht hebt voor waarom routines handig, maar moeilijk vol te houden zijn. Concluderen dat je daarmee uitstelgedrag voorkomt is niet alleen niet waar, het is vooral opnieuw ‘stel je niet aan en doe het maar gewoon’ zonder stil te staan bij de redenen van uitstelgedrag bij ADHDers (te veel om nu op in te gaan, maar zoek vooral op executive dysfunction en ADHD).

Dus routines en waarom ze voor ADHDers zo moeilijk vol te houden zijn. Dit heeft er onder andere mee te maken dat we snel verveeld zijn en regelmatig afwisseling en nieuwe dingen nodig hebben om onze aandacht erbij te houden en zo dingen gedaan te krijgen. Om dingen te doen heeft ons brein uitdaging en prikkels nodig. Dus een routine is super fijn. Tot het moment dat de routine, hoe helpend die ook is, saaaaaaaaaai wordt voor ons ADHD-brein.. Daardoor komt er bijna altijd een moment dat een goede routine niet meer werkt. Ineens. Dus je routine faalt. Opnieuw. En soms is alles wat je zo zorgvuldig opgebouwd had ingestort en heb je dat pas door als je bloedend tussen de brokstukken zit.

Je bent niet de enige. Het maakt je geen zwakkeling. Het betekent niet dat je lui bent. Het zegt niets over je doorzettingsvermogen.

Het helpt mij als ik visuele prikkels heb die me herinneren dat mijn routines misschien niet zo goed meer werken.

Voor mij werken mijn planten heel goed. Staan zij er zielig bij, dan is dat waarschijnlijk een teken dat ik ook beter voor mezelf moet zorgen. Wat bijna altijd veroorzaakt wordt doordat één van mijn routines niet meer werkt.

Zo weet ik dat het dan tijd is om die routine aan te passen. Planten verzorgen en water geven is bij mij nu al tien!!! maanden een succesvol begin voor een aangepaste of nieuwe routine. Want ‘jaaaaaaa, ik heb gezorgd voor het groen in huis’ = dopamine.

En dan eenmaal in beweging is een volgende stap zetten makkelijker. Zo kan ik bijvoorbeeld vaak routines uitbouwen. Geef ik mijn planten water, dan breng ik ook alle kopjes die ik tegenkom naar de keuken. Was ik mijn handen, dan ga ik rechtop staan, probeer ik mijn schouders en nek te ontspannen en haal ik een aantal keer diep adem. Poets ik mijn tanden, dan smeer ik ook crème op m’n gezicht. (Beetje dezelfde techniek als bij de afwas, weet je nog?)

Dus ja, routines zijn leuk en superhandig maar hou er rekening mee dat routines soms stoppen te werken. Dat maakt je niet een slappeling en betekent niet dat je weinig discipline hebt. Wel dat het tijd is voor nieuwigheid en uitdaging. Probeer een nieuwe routine te bouwen, maak die zo leuk mogelijk. Daar is je brein namelijk goed in, nieuwe dingen verzinnen, oplossingen produceren.

3. Verbeter je slaapritme

De tip begint met de vermelden 80 procent van de ADHDers een andere biologische klok heeft dan neurotypische mensen en daardoor gemiddeld een uur later in slaap valt.

Daarna volgen de standaard tips als vaste bedtijden, geen koffie ’s avonds en geen beeldschermen voor je gaat slapen.

En dat te weinig slaap de klachten die je ervaart kan verergeren. En dat klopt.

Maar dat wisten we al wel. En dat niet kunnen slapen en niet uitgerust zijn gruwelijk frustrerend is ook. De kans is dus ook groot dat de tips die genoemd worden óf al uitgevoerd worden óf dat we al heel lang elke keer opnieuw proberen ze toe te passen. En ‘falen’.

Uit ervaring kan ik zeggen: het elke keer maar weer opnieuw proberen met deze tips is niet genoeg, het helpt niet en het geeft geen inzicht.

Pas geleden las ik dat de gemiddelde mens na tussen de 10 en 20 minuten in slaap valt. Hier denk ik regelmatig aan. Binnen een uur is voor mij snel. En dat is mijn hele leven al zo geweest. Ook toen ik een vast ritme had (omdat ik klein was en mijn ouders hiervoor zorgden), geen koffie dronk en in mijn vrije tijd vooral boeken verslond.

We hebben er zelfs een Late For It All playlist voor, namelijk de ‘KAN NIET SLAPEN MN HERSENEN ZIJN STIEKEM GAAN RAVEN EN IK HOOP DAT ZE VOOR 6 UUR THUISKOMEN’ Rave For It All playlist.

Want dat is vaak hoe het voelt. Dat er zo ontzettend veel door je hoofd raast dat er geen mogelijkheid is dat je kunt slapen. Op zulke nachten heb ik vaak momenten dat ik voel dat ik bijna kan slapen en dan, net op het moment dat ik daar blij van word besluit mijn hoofd dat er nog even een rondje denken gedaan moet worden.

En het vervelendste is, hoe langer ik slecht slaap, hoe moeizamer mijn hoofd werkt, hoe meer chaos er is. Wat er juist voor zorgt dat slapen nog moeilijker wordt. Soms wens ik vurig dat er iemand komt die me knock out slaat en dan de deken over me heen gooit.

Wat mij tot nu toe het beste helpt is mijn zwaartedeken. Die helpt echt om mijn razende hoofd minder te laten razen. En zorgt ervoor dat ik makkelijker stil kan liggen in plaats van als een bezetene boos rondjes te draaien. Als een zwaartedeken niet tot jouw mogelijkheden hoort werkt een laken met een zware wollen deken (veel kringlopen hebben ze) ook beter dan een dekbed. Daarnaast was er moment dat ik me realiseerde dat ik altijd in een soort van haast toestand ben (dingen vergeten, tijd verkeerd ingeschat, mensen die wachten, snel snel snel), ook als ik naar bed ga (want ohneeeeee ik kan nog maar zo weinig slapen, waarom ben ik weer de tijd vergeten, ik zou op tijd naar bed) probeer ik rust in te bouwen voor ik naar bed ga. Dit doe ik door altijd voor ik ga slapen mijn tanden te poetsen. En aan de hand van mijn gemoedstoestand daar dingen aan toe te voegen. Dus, voel ik me slecht over mezelf, ben ik onzeker, heb ik haast, dan voeg ik naast tandenpoetsen extra dingen toe. Hoe meer haast ik voel, hoe meer dingen ik probeer toe te voegen. Terwijl ik mezelf vertel dat deze paar minuten echt geen verschil maken. Tanden poetsen is een must. En voor de rest heb ik een serie opties die ik kan toevoegen. Op mijn wastafel staan verschillende soorten crème voor mijn gezicht en handen en verschillende soorten reiniging voor mijn gezicht. Zo kan ik kiezen welke geur op dat moment prettig is. Wanneer er 100 dingen tegelijkertijd door mijn hoofd gaan zijn de extra handelingen van dop afschroeven en weer opschroeven te veel. Daarom hou ik rekening met hoe dingen verpakt zijn zodat ik het me als dat nodig is, mezelf makkelijk kan maken.

Dit heeft me een soort van rust gegeven die ik nooit eerder had. Het is niet een oplossing die direct mijn slaap verbetert maar het maakt wel dat ik ietsje minder haast heb waardoor ik rustiger in bed ga liggen én dat ik meer en beter voor mezelf zorg. Mezelf tijd geef. En dat helpt toch een klein beetje. Al is het maar omdat ik daarmee aardiger voor mezelf ben.

4. Trap niet in valkuilen

“Het kan verleidelijk zijn om ongezonde ‘oplossingen’ voor je problemen te zoeken. Denk aan alcohol om sneller in slaap te vallen of drugs om je beter te concentreren. Wat op de lange termijn beter helpt bij omgaan met ADHD, is ontspannen, gezond eten en regelmatig leven.”

Ooohhh wowww goed dat je het zegt. Valkuilen vermijden. Hadden we dat nou maar eerder bedacht.

FUCK YOU. Met je kutadvies.

Ik wil vooral zeggen, luister niet naar mensen die zeggen dat je bepaalde dingen ‘gewoon’ niet moet doen. Want kom op zeg. Het is niet of je niet elke keer opnieuw probeert de boel weer bij elkaar te rapen en het anders te doen.

Realiteit is gewoon dat je een valkuil pas opmerkt als je er al in zit. Mensen die vervolgens je licht ontnemen door daar boven te hangen om te roepen dat het echt niet handig is wat je deed zijn niet de mensen waar je wat aan hebt. Realiseer je dat al je tactieken, hoe gezond of ongezond ze ook zijn, coping is. Wat de reden is dat je hier snel in terugvalt of wat de reden is waarom je (moeilijk) zonder kunt. Coping wegnemen zonder iets anders in de plaats te hebben kan een probleem zijn. Luister dus vooral naar mensen die je daadwerkelijk willen ondersteunen. Voor je in een valkuil dondert of als je hulp nodig hebt om er weer uit te klimmen.

Dat zijn mensen die je niet vertellen wat je moet doen, had moeten doen of ‘beter’ had kunnen doen. Dat zijn mensen die liefdevol zijn. Ook als je dingen gedaan hebt waarvan je weet dat je ze niet (had) moet(en) doen. Dat zijn mensen waar je veilig je verhaal kunt doen zonder dat ze je vertellen dat je weer gefaald hebt. Het zijn de mensen die je vragen of ze je kunnen helpen, hoe ze je kunnen helpen. Mensen die je helpen zonder de voorwaarde dat je het de volgende keer beter moet doen.

Ja, ADHD is lastig, het is vaak vechten tegen je eigen brein terwijl je hard je best doet er méé te werken. Maar waar ik het meest tegenaan loop is een slecht zelfbeeld, enorme zelfkritiek en het gevoel niet genoeg óf juist te veel te zijn of te doen. Als je online zoekt naar ervaringen van anderen vind je dat dat iets is waar bijna iedereen met een neurodivergent hoofd tegenaan loopt. Reacties die we krijgen op Late For It All posts laten hetzelfde zien. Emotionele verhalen van mensen die herkenning en steun vinden doordat ze niet de enige zijn.

EINDELIJK tegengas voor de tips en adviezen die je je hele leven lang kreeg. Tegengas voor alle ‘als je het belangrijk zou vinden dan…’, ‘jeetje, zo erg is dit toch niet, waar doe je moeilijk over?’, ‘Dat valt bij jou wel mee toch?’, ’als je het echt zou willen zou je wel…’ ‘niemand vind administratie léúk…’ .

Als er één ding is dat fantastisch is aan het krijgen van een ADHD diagnose is dat je eindelijk ontdekt dat het je brein is dat anders werkt dan dat van degenen die de maatschappij ingericht hebben. Dat het dus niet je gedrag is, wat je een lui, laks of slecht persoon maakt. De online community heeft me zoveel erkenning gegeven. Van ‘Oooohhh wowwww ik ben niet de enige die dit heeft!!!!!’ Tot aan ‘Ooooohhh yesssss, dit is een tip die goed klinkt, ik denk dat dit kan werken’.

Het maakt dat ik zachter voor mezelf ben geworden. Wat maakt dat ik ook op momenten dat ik me een enorme faalhaas voel makkelijker voor mezelf kan zorgen. In plaats van te blijven draaien tussen ‘waarom ben ik ook zo laks, ik moet dit gewoon doen. Lui ben ik, anders deed ik het wel’ (en ontelbare varianten, want whoooooo creatief overactief brein!!).

Wat we bijna allemaal gemeen hebben is dat we jarenlang het commentaar, het advies en de tips van mensen kregen die dachten het beter te weten. Ook als we zeiden dat we dingen als lijstjes en een planning maken al ons hele leven lang proberen. Ondanks dat we bij de tip die we kregen al konden vertellen dat dit niet is hoe het voor ons werkt. Want, zo vertelden we onszelf (ja ok, ook anderen vertelden ons dit): ga het eerst nog maar eens proberen voor je een tip afschiet.

Misschien voelen we dat we zelf gelijk hebben. Maar als er je hele leven lang wordt getwijfeld aan jouw gevoel en kunnen, dan ga je dat zelf ook doen. En zeg nou zelf, het ene moment ben je in staat tot grootse dingen, tot het oplossen van crisissen en een volgend moment ben je niet in staat om een nacht- en dagritme te onderhouden. Om dat te doen waar een groot deel van de mensen geen moeite voor hoeft te doen. Die disbalans maakt dat alles en iedereen twijfelt wanneer je zegt dingen niet te kunnen.

Dus lang leve de online community, lang leven erkenning en herkenning. Lang leve het langzaam proberen los te komen van die zware last om nog maar net wat harder je best te doen en jezelf aan de kant te zetten.

Dat is een moeizaam traject. Jarenlange zelfverwijten zijn niet zomaar weg. Het is hard werken, vraagt hulp vragen en accepteren (hahahahahahahah, ja, dit is moeilijk) en aardiger zijn voor jezelf. Zoveel als je op dat moment kunt.

Tot slot, alle liefde (stuur kattenfoto’s) voor ADHD buddy Judith Hontstrouw voor het redigeren van deze rant. <3

soundtrack: Uniform Thought - Selective Aggression

#adhd #lateforitall #adhdnl #neurodivergent

6 notes · View notes

gedichtenoverdingen · 3 years

Note

hoi lieve jij. misschien helpt het helemaal niks en het is ook wel cliché maar ik wil er graag ook zelf in geloven, vandaar dat ik het toch maar stuur: het komt allemaal goed. hospiteergesprekken zijn kut en constant afgewezen worden nog veel kutter, maar dat betekent echt niet dat je geen leuk persoon bent. het is één grote domme vleeskeuring om een half uurtje leuk te zitten doen bij mensen, hopende dat je de juiste dingen zegt om dat kleine veel te dure kamertje te krijgen. en geloof me, de meeste mensen krijgen gemiddelde cijfers en moeten herkansingen maken en doen het niet zo goed als ze eigenlijk zouden willen, maar uiteindelijk doet dat er ook niet zoveel toe want het gaat erom wat voor een persoon je bent. en ik ken je dan wel niet, maar ik lees wel alles wat je schrijft en wat ik wel kan zeggen is dat je een sterk persoon bent met een krachtige persoonlijkheid en dat ik écht hoop dat het leven wat meer voor je meezit binnenkort. ik hoop dat je blijft schrijven, ook als je niet zo veel likes krijgt en ik hoop dat je jezelf toch durft open te stellen en mensen binnen te laten en misschien dan zelfs een klein beetje geloven in de toekomst. en misschien is de toekomst dan uiteindelijk zoiets als dit: wakker worden met het zonnetje op je gezicht, en kop koffie drinken en rustig de krant lezen, pannenkoeken bakken voor ontbijt omdat je er zin in hebt, en boswandeling omdat je er tijd voor hebt en die rust in je lichaam voelen. weten dat je hebt gedaan wat je kon en dat het goed is. je doet wat je kunt en dat is goed genoeg. liefs

Lieve anoniem. Bedankt voor je berichtje. Wat jij omschrijft over de toekomst hoop ik ook. Met name dat je terugkijkt en tevreden kan zijn met de pogingen die je hebt gewaagd, dat is toch wasr het leven om gaat. Poging na poging na poging wagen en kijken wat er gebeurd. Ik schrijf eigenlijk alleen als er iets aan de hand is en het meest als ik me niet goed voel. Schrijven is de meest degelijke en misschien tegelijkertijd gevaarlijkste uitlaatklep die ik heb. Ik zeg dit om te onderbouwen waarom je de moedeloosheid uit m’n teksten vangt en om te melden dat ik niet de hele week ergens huilend in een hoekje lig maar dat dit fragmenten zijn. En in zo’n moment voel ik me klein, maar zoals één van mijn favoriete personen ooit zei: als je het morgen in het daglicht nog eens bekijkt valt het allemaal wel mee. Gemiddeld genomen gaat het goed en weet ik dat het niet aan mij ligt, dat er inderdaad kopjes koffie liggen te wachten in mijn toekomst en mag ik van tijd tot tijd wakker worden naast iemand die me meer geliefd en veilig doet voelen dan ooit.

Anoniem dank dat je al m’n teksten leest ❤️.

2 notes · View notes

gekruidengeroerd · 4 years

Photo

Till we meet at the next crossing in Lapland.

Annanais Nin duwt in de nachttrein van Stockholm naar Abisko met een snelle beweging het grote ronde montuur van haar bril iets omhoog. Française 21 jaar werkt in een hotel en is voor het eerst van haar leven alleen op reis. Lapland als bestemming. Reist met de trein, vind haar mobiel niet belangrijk. Probeert geen plastic te gebruiken en neemt de wereld met een gretigheid en een enthousiasme in zich op waar we alleen maar jaloers op kunnen zijn. Zomaar één van onze mede passagiers in de trein op weg naar Lapland. Springend, rondjes rennend met de armen zwaaiend, half elf ‘s avonds op het meer bij Abisko. De lichtshow kan ieder moment beginnen. Witte boog van licht aan de horizon begint te bewegen. Flarden bewegen zich beschenen door de maan en dansen door de lucht. Na een half uur houden we het niet meer en lopen, ons telkens opdraaiend, terug naar het hostel en zien het Noorderlicht achter de berkenbomen verdwijnen. Twee knieprotheses, een kunstheup, vier zeventig plussers en vier vijftig plussers zoeken hun weg over de winter-trail, de Kungsleden, van Abisko naar Abisko Jaure. Zo’n vijftien kilometer wandelen ze met hun sneeuwschoenen langs de rivier door berkenbossen en over meren met af en toe een verdwaalde den langs de kant. Des te ouder des te kleiner de rugzak. Rugzakken gevuld met noodzakelijke warme kleding en gedroogd eten voor vijf dagen. Pootafdrukken van poolvosjes, sneeuwhazen en veelvraten verdwijnen tussen de bomen.

Delen onze hut met Duitsers en Italianen en gesprekken bereiken het niveau van het wel of niet instellen van een plasemmer met of zonder deksel. Hoe poets je je tanden en waar vind je in het donker de container terug waar het afvalwater in moet. Rollen door de sneeuw als we uit de sauna komen en moeten lachen als we in de verte nieuwe gasten, dik ingepakt op ski’s aan zien komen De waardin van de hut heeft een zwak voor onze enige manlijke deelnemer en heeft iedere dag nieuwe speciale aanbiedingen voor hem. Blauwe bessen soep, rozenbottelsaus heerlijk voor in de havermout. In de nacht wordt er anticiperend geplast. Als iemand op staat om warm ingepakt, buiten is het immers min twintig, met een koplampje op zoek gaat naar het toilet, volgen er vaak meer. Om maar één keer de kamerdeur te laten kraken. Het blauwe touw van de water emmer hangt bevroren in bochten op het ijs. We laten de emmer volgens de instructie in de put vallen en houden het touw vast. De emmer een duwtje nageven met de schep om deze onder water te duwen helpt. In rap tempo loopt de emmer vol en trekken we deze voorzichtig naar boven. Gieten het door een oranje trechter in een jerrycan en moeten af en toe met onze blote handen stukken ijs verwijderen die de trechtermond verstoppen. De sneeuw witte hond als jerrycan is bijna niet te zien als we haar aan het touw achter ons aan naar huis trekken. Drinkable rivers, wat een genot om hier water uit het meer te kunnen drinken. Punniken ‘s avond bij kaarslicht of staren ons blind op een sudoku. Er zijn slechts twee velletjes meegenomen want iedere gram telt. Over de meegenomen wortels en tomaatjes wordt niet gesproken.

Spierwitte sneeuwhoenders vliegen twee keer voor ons op. Pootafdrukken in de sneeuw verraden waar ze net nog zaten. Volgen het spoor van de ovale rendier keutels en zien in de verte een moeder met kalf zich over de schuine helling bewegen. De Zweden hebben een speciaal woord voor schuin langs een helling lopen waarbij je ene voet hoger staat dan je anders Go Skrä

’ In de hut maakt een puber met zijn vader en oom zich op voor de volgende etappe. Zijn vader hoopt dat het hart van zijn zoon zich zal openen voor de prachtige natuur van Lapland. De eerste dagen druipt de weerstand van de jongen tegen deze vakantie ervan af. Maar iedere dag zien we hem iets trotser. Zijn kin net iets meer opgeheven als hij zijn rugzak omdoet en op zijn ski’s stapt.

Gaslamp in de keuken brandt. Aan tafel klinkt het gezoem van scrabble, sudoku en de afwas. De waterketel resoneert als een sneeuwtrein die een tunnel in raast. Gebroken bandjes worden gerepareerd met sjorbandjes en sommig mannen moet je niet omhoog willen helpen als ze omvallen in de sneeuw.

Eskimo’s hebben meerdere woorden voor soorten sneeuw. Nederlanders hebben meerdere woorden voor “iets kwijt zijn”. Je kunt de naam van iemand kwijt zijn waardoor Toon ineens Koen wordt. Als je de weg kwijt bent, moet je altijd terug gaan naar het laatste punt wat je nog herkend. Je kunt iets kwijt zijn en het terug vinden. Je kunt nog niet doorhebben dat je eigenlijk iets kwijt bent maar gelukkig heeft een ander het al weer voor je gevonden. Je kunt te snel roepen dat je iets kwijt bent en het binnen een minuut terugvinden. Je kunt iets kwijt raken door het op de verkeerde plek weg te bergen. Denk bijvoorbeeld aan een tandenborstel die ineens in een punnik tasje wordt terug gevonden, of je koplampje in de jaszak van iemand anders. Je kunt iets groots of iets kleins kwijtraken en soms moet je gewoon iets kwijt. Als expeditiegroep zijn we serieus bezig om nieuwe woorden te verzinnen voor de variaties op “kwijt”. We hopen hiermee een gooi te doen naar de eerste plaats in de verkiezing van het woord voor 2020 in de Dikke van Dale.

Op weg naar de volgende hut volgend we lange tijd het meer en klimmen dan rustig tussen de berkenbomen omhoog. Maken onze eigen weg door maagdelijke sneeuw. Meanderen soms, mijden ijzige plekken en gaan dan weer recht op ons doel af. Niets of niemand die het pad voor ons bepaald. Opeens zakt Toon tot zijn schouders in een gat in de sneeuw en kan er onmogelijk nog uitklimmen. Marlies moet op haar knieën om oogcontact met hem te maken. Gelukkig de schep niet voor niets meegenomen. Toon schept zichzelf vrij en wij helpen hem nog een beetje. Klimmen langzaam verder, zakken soms weer tot onze knieën in de sneeuw. Drinken zittend op onze rugzakken thee en zien net op de rand van de boomgrens eland ouders met jong een veiliger onderkomen zoeken. In de top van een dode berk hamert een zwart witte specht. Het is het enige geluid wat niet door de sneeuw gedempt wordt. Als in een oude zwart wit televisie met ingekleurde vakjes van een rode rugzak of muts bewegen we ons door een met Oost Indische inkt getekend landschap. Soms een kei waar de sneeuw van af is gegleden als enig kleur contrast op de vlaktes. Korstmossen, groen oranje geel, zijn als kleuren van ijsbloemen. Spaarzaam gedroogde blaadjes in roodbruin hangen soms nog aan een berk en een enkele hele oude dode berk verbergt wat chaga.

Eindeloze rijen rode kruisen staan als spoorweg overgangen in de sneeuw. Telkens als je denkt de laatste bereikt te hebben verschijnt de volgende. Door het glas van mijn skibril lijkt de wereld donkerder als in werkelijkheid. De bijna volle maan komt op en de heldere Venus wijst de weg naar onze hut Karsavagge Fjälstuga. Behalve de kruisen als richting aanwijzers wijst niets op aanwezigheid van menselijk leven. Leger als hier kan een landschap niet zijn. Stilstaan betekent dat het knarsen van de ijzers onder mijn sneeuwschoenen in de sneeuw even stopt. Het vibreren van de stokken wat af en toe klinkt als het tsjirpen van vogels sterft langzaam uit. Leun met m’n schouders op de hand-vaten van de stokken. Ontspan mijn knieën en hoor de stilte. Zie Toon in de verte doorlopen en richt me weer op. In mijn hoofd tel ik mijn voetstappen maar raak iedere keer opnieuw bij negenentachtig de tel kwijt. We lopen met het weten dat er ergens over vijf kilometer in deze kloof een hut moet staan. Wat als die hut er niet is, en slechts in onze verbeelding bestaat? Guur is de harde wind en weet iedere spleet hoe klein ook tussen mijn bivakmuts en skibril te vinden. Zachtjes begint het ook nog te sneeuwen. Stoppen, niet verder willen is geen optie. De temperatuur zakt vannacht naar min twintig. Het verliezen van een handschoen of een muts als speelbal voor de wind kan dood betekenen. Wandelen tussen leven en dood, kan het niet anders zeggen maakt me zo klein en kwetsbaar en tegelijkertijd zo helder en respectvol naar de besneeuwde bergreuzen om me heen. Dankbaar voor mij lijf die de ene stap na de ander blijft zetten. Als de zee is de sneeuw vlakte in deze kloof. Patronen zijn door de wind in de sneeuw geblazen die ik telkens doorbreek met de bloempatronen die mijn sneeuwstokken in de sneeuw printen. Schuif mijn skibril omhoog, knijp mijn ogen samen en zie ver weg de contouren van twee houten speelgoedhuisjes bij een meer. Leun nu om de drie kruisen op mijn stokken en ga weer door. Beweeg mijn tenen bij iedere stap om ze warm te houden, knijp in de handvaten van de stokken en voel dan mijn vingers langzaam weer beginnen te gloeien. Zwak licht komt door het raam van de eerste hut naar buiten. ski’s staan tegen de dakgoot geleund en een hond blaft. Net als we onze sneeuwschoenen uitgetrokken hebben komt de waardin Lena naar buiten. Zeventiger in een helderblauwe winterjas, tanig, pezig gebouwd, klein van stuk en aan haar puntneus hangt een drup. Zegt dat we door moeten lopen naar de volgende hut en komt met ons mee. Buk me strammer als daarvoor, stap opnieuw in mijn sneeuwschoenen en schuifel langzaam in de richting van de hut in de verte. IJskoud is het binnen. We zijn de eerste gasten van het seizoen. Lena steekt twee kaarsen aan en wijst op een thermos met aardbeilimonade die ondertussen koud is geworden. Proberen de kachel aan te steken wat na een paar pogingen lukt. Heel erg langzaam warmt de Jotul op. Het is al zeven uur als de laatste expeditieleden binnendruppelen. Lezen de instructie op de pakken gedroogd voedsel en zetten twee liter water op voor de Marokkaanse abrikozen stoofpot met couscous. Toepasselijke maaltijd voor dit moment.

Buiten volle maan en een landschap met een schoonheid waar mijn pen geen woorden voor vindt. Blazen wolkjes boven onze slaapzakken uit en de thermometer bij het raam buiten staat op min vijftien. Wrijf mijn voeten tegen elkaar en masseer mijn tenen om ze warm te maken. Als ze eindelijk warm zijn val ik in een diep sneeuwgat, waar geen eind aan komt, in slaap. Hakken de volgende ochtend hout in een te kleine hut, telkens weer stoten mijn ellebogen tegen de wand, krijgen koude billen op de wc en slepen de jerrycan met water de heuvel op naar de hut. Lena woont samen met haar hond een maand lang in de beheerders hut. De volgende dag als we al weer op weg naar Abisko zijn,passeert ons een sneeuwscooter en een kindermutsje piept omhoog tussen de vachten achterin op de slee. Even koffie drinken bij oma. Vermoeide lijven op de zeventien kilometer lange terugweg naar Abisko. Mijn vermoeidheid bereikt mijn wilskracht wat als een beurse kwetsbare plek is geworden. Er is geen keus om haar niet in te zetten. Stoppen is nog steeds geen optie. De laatste kilometers vallen zwaar en telkens als er een een kilometer af gaat lijkt een andere er weer bij te komen. Tot het tunneltje met de Samie tekeningen opdoemt. Loop er langzaam doorheen en laat de klanken diep tot me doordringen. Als een zombie zit ik op het bankje in het hostel waar we onze schoenen uit moeten trekken. Tranen stromen over mijn wangen. Had mijn wilskracht niet in willen zetten maar die keuze was er niet. En toch was ze er weer trouw verschenen, net als altijd. Verontschuldig me me bij haar en beloof opnieuw te luisteren als ik wel de keus heb. Fysiek zo moe en met een hoofd leger als leeg slaap ik een droomloze slaap en wordt fit weer wakker.

Met z’n vieren op een slee die bedekt is met vachten. Achter op staat de Deense Christine de bestuurster van de slee en verzorgster van de husky's. Lange blonde haren wapperen vanonder haar wollen muts. Zes husky's staan in de startblokken als Christine de rem losgooit is er niets anders meer wat ze willen dan gaan. Ze rennen langs dennen, langs meren en over vlaktes. Af en toe trapt Christine op de rem om ze een momentje af te laten koelen. Of ze stuurt ze met haar stem, met de lijnen valt niets te remmen. De min vijf graden van vandaag is eigenlijk te warm voor deze dieren voor wie min twintig de lievelingstemperatuur is. De leiders voorop, vandaag niet harder als vijftien kilometer per uur, maar op topdagen halen ze soms wel de veertig. Halverwege bij een tent worden de sneeuwankers uitgegooid en koelen de husky's hun bekken met wat sneeuw. Drinken gezeten op vachten rondom een vuur, thee uit met de hand gesneden berken houten bekers en op een zwarte plaat worden boven het vuur kaneelbroodjes opgewarmd. Zwart geblakerd keteltje hangt aan een haak en schenkt ons later nog eens bij. Christine i23, gaat soms een week lang in haar ééntje met de husky's de bergen in en slaapt in een tentje in de sneeuw. Was in Australië op trektochten met paarden en in Mongolië met adelaars op jacht. Ze is mooi, enthousiast en staat met beide benen stevig op de grond. Bijna te veel van het goede. Maar allemaal zijn we een beetje jaloers en zouden we een klein beetje als Christine willen zijn.

Tien keer of meer wordt er op het station van Abisko Turiststation omgeroepen dat de trein vijf minuten vertraging heeft. Dan komt ze fluitend het station binnen.

Tussen de ijshotels van Narvik en die in het Noorden van Finland rijdt een taxi langzaam over de met sneeuwduinen bedekte wegen. Achter het stuur de veertig jarige Somaliër Mohamed Ibrahim. Het helderblauwe van de lucht en het wit van de sneeuw worden weerspiegelt in zijn zonnebril. Zomaar één van onze medepassagiers in de nachttrein naar Lapland. Na vijf dagen geen wifi komen Corona en Lesbos wreed binnen. We moeten de neiging onderdrukken om ons niet op te willen sluiten in een hut in het bos. Vlak voor de Nederlands Duitse grens nemen we met een ferme handdruk en een knuffel afscheid van elkaar. Als ik de rest uitzwaai op het station van Bremen gaat een zin van de Waard van Abisko Jaure bij het afscheid door mijn hoofd.

Till we meet at the next crossing!

#fotoverhalen

2 notes · View notes

hildeshongarije · 4 years

Text

Zware klus ... feestmenu’s samenstellen!

Woensdag 11 december 2019

We proberen elke mooie dag toch even buiten bezig te zijn. Frisse lucht en ook wat zonlicht op te doen. Maar er zijn ook wel grauwe en koude dagen en dan kost het echt moeite om genoeg moed te verzamelen. Gelukkig verwachten de vogeltjes ons om hun voederplekjes bij te vullen. En voor hen trekken we dan een warme jas, muts en handschoenen aan.

De hondjes vinden het wel leuk om ‘mee te helpen’. Ze willen dan mee naar buiten … en wanneer ik klaar ben met het voederen, staan ze al te wachten voor ons dagelijks spelletje. Ik klap in mijn handen en zeg dat ik ze zal pakken … en dan beginnen ze rond te rennen … komen met een rotvaart rond mij draaien om dan weer snel weg te spurten. 5 minuutjes, langer hoeft het niet te duren … maar ze vinden het heerlijk (en ik ook!). Daarna liggen ze te genieten van de warmte van de kachel en lijkt het wel alsof er geen honden in huis zijn! Xena is er helemaal ondersteboven van!

Luc is bezig met een aantal receptjes voor de feestdagen uit te proberen. Kwestie van het al eens te proberen, zodat we dan binnenkort het echte menu kunnen samenstellen. Zo mocht ik de voetjes onder tafel schuiven voor een bordje gegrilde coquilles met truffel! Ik vind dat uittesten een heerlijke tijd!

Vanzelfsprekend houdt Luc daarbij veel rekening met mijn gezondheid. Na diverse pogingen om een pizzabodem te maken met volkorenbloem, houden we dat voor bekeken. Ja, je hebt een bodem … maar die is niet gerezen en smaakt naar de kartonnen doos van afhaalpizza. Dat wordt het echt niet, dus! Daarom even iets totaal anders geprobeerd. Een pizzabodem van bloemkool!!!! Hij is niet vlug tevreden en dus werd het een heuse queeste om tussen de talrijke recepten eentje te vinden die er lekker uitziet en haalbaar is! Nu, het is vrij bewerkelijk … maar het is gelukt! We hebben genoten van een bloemkoolbodem-pizza. Het enige euvel is nog hoe we de bodem krokant kunnen houden, eens de saus er op is. In elk geval is dit wel een blijver!

Koud weer … dan branden de kachels haast de hele dag. Ideaal om ze ook als fornuis in te schakelen. Een tajine leent zich daar uitstekend voor. Het is een beetje zoeken naar het beste plekje op de kachel … het mag niet te hevig gaan, maar moet wel blijven pruttelen.

De gehaktballetjes, een pot van onze eigen groentensaus en kikkererwten, lekker gekruid maar niet pittig … Zelfs bij het kijken naar de foto, komt het water me terug in de mond!

Vandaag gingen we op ziekenbezoek bij onze vriend die pas geopereerd werd. Onderweg zagen we een dood beest langs de kant van de weg liggen. Even de plaats gememoriseerd, zodat we ze op de terugweg konden vinden. Eerst dachten we dat het een hond was. Maar van dichtbij bekeken, zijn we er haast zeker van dat het een Europese Jakhals was. In die streek komen ze wel vaker voor. Jammer voor het beestje, maar de confrontatie met een wagen kostte hem het leven!

3 notes · View notes

benevolentlibraryghost · 2 years

Text

Ik wil even bij iemand uithuilen over het einde van Hendrik Groen. De laatste paar hoofdstukken van Opgewekt naar de Eindstreep heb ik met tranen in mijn ogen verslonden. Petje af.

#Hendrik Groen #het geheime dagboek van hendrik groen #pogingen iets van het leven te maken #opgewekt naar de eindstreep #zolang er leven is #boeken #lezen

1 note · View note

loisindrah · 4 years

Text

Onderzoek Alisa Osinga (voor ontmoeting)

1) Onderzoek: Social Media en websites

Alisa Osinga Social Media

Workshop master ceramic and plaster at St. Joost Academy

Utrecht en omgeving, Nederland

Ervaring:

Workshop master ceramic and plaster

Bedrijfsnaam: St. Joost Academy

Datums dienstverband: aug. 2012 – heden

Duur dienstverband: 7 jaar 1 maand

Locatie: Den Bosch

As the workshop master I advice and assist students with their work in ceramics and plaster. Next to that I take care of the workshop and make sure all the materials are available. My aim is to show the endless possibilities of the medium and to make students excited for ceramics.

Fine Arts professional - sculpture and drawing

Bedrijfsnaam: Alisa Osinga

Datums dienstverband: jun. 2008 – heden

Duur dienstverband: 11 jaar 3 maanden

My work consists of sculptures and drawings.

Next to my profession as an independent artist, I'm working as a teacher in ceramics and drawing.

Specialties:

Sculpture in commission

Education in Ceramic techniques and Drawing

About my works:

I am fascinated by the human body, especially when the body is not perfect but affected by disease or old age. Discarded from narrative meanings, I am interested in the beauty of the seemingly unnatural colors and the whimsical shapes. By drawing the contrast between an affected body and a healthy body, my view on the meaning of disease, life and death is more open, more precise and broader. The fact that a work on such an unpleasant and in a way inaccessable subject can be really beautiful, causes a tension between the work and the viewer. A tension between attracting and pushing off. This is the thing that fascinates and also affects me. This is exactly the thing I am researching in my work; how can I, as a human, deal with the negative, morbide side of life? With illness, misfortune and death? And since I don't believe in a black- and white view on a life - meaning that there would be a bright side and a black side, either good or bad people - how does this interaction between the positive and the negative work? For when I can see beauty in a wound or uglyness in a perfect face, then aren't both sides always present?

Instructor Ceramics and Plaster workshop

Bedrijfsnaam: Design Academy Eindhoven

Datums dienstverband: sep. 2011 – aug. 2012

Duur dienstverband: 1 jaar

Locatie: Eindhoven en omgeving, Nederland

As an instructor I teach the first year bachelor students how to make a plaster mold and how to work with ceramics. I work together with teacher Pierluigi Pompei.

't Klooster

Totale duur: 1 jaar 2 maanden

Workshops Ceramic techniques (Freelance teacher)

Datums dienstverband: mei 2010 – jun. 2011

Duur dienstverband: 1 jaar 2 maanden

For 't Klooster, centre for the arts in Harderwijk I lead different workshops in ceramic techniques. The workshops focussed on either children, youngsters or adults.

Teacher Ceramics

Datums dienstverband: jan. 2011 – feb. 2011

Duur dienstverband: 2 maanden

Course 'Jongerenacademie' (youth academy). Course for youngsters between 14- 17 years about ceramic who want to orientate on the different art disciplines and a studie at an art school. I taught them ceramic techniques, how to look precisely at an art piece and a subject, talking and discussing about the objects they'd made, experimenting with clay and color, sketching in clay, expression in clay, engobe technique. It was a lot of fun to be their teacher!

participant masterclass

Bedrijfsnaamkunstvereniging: diepenheim

Datums dienstverband: 2010

Duur dienstverband: minder dan een jaar

Discussed my work with other artists and Shelagh Keeley, made new drawings in the Drawing Centre. In 2011 the works made in the masterclass were exhibited in Diepenheim.

student

Bedrijfsnaam: Sandberg Instituut

Datums dienstverband: 2006 – 2008

Duur dienstverband: 2 jaar

Changed from Product Design to Fine Arts

Opleidingen

Sandberg Instituut Amsterdam: Master of Fine Arts (MFA), Fine arts (2006-2008)

HKU: BDes, Applied arts (2000-2004)

HKU: Propedeuse, Graphic Design (1999-2000)

Prestaties

Engelse taal

Interesses

St Joost Academy

NHL Hogeschool

Academie St. Joost Breda

Duurzaam Unlimi

Conlusie social media:

Post heel veel op haar openbare pagina

Laat het proces van haar werk zien

Laat zien wat ze heeft gevonden en leuk vindt

Maakt veel werk gebaseerd op dieren

Onderzoek Alisa Osinga | Werkplaatsmeester Keramiek

Ik ben Alisa Osinga. Ik woon en werk in Utrecht. In 2008 studeerde ik af aan het Sandberg Instituut in Amsterdam met een serie sculpturen bestaande uit delen van het menselijke en dierlijke lichaam gemaakt van keramiek, schuimrubber en plastics. Ik maak nu sculpturen met een verhalend en figuratief karakter. Belangrijkste inspiratiebronnen voor mijn werk zijn anatomische modellen, vlees en de geneeskunde. Deze bronnen tonen voor mij de menselijke kwetsbaarheid en sterfelijkheid en onze pogingen om de bedreigende, morbide kant van het bestaan te bedwingen.

Menselijke en dierlijke lichamen goed terug te zien in haar werk -> combinatie hiervan

Figuratief zeker maar welke verhalen wil ze precies vertellen?

Inspiratiebronnen in veel gevallen terug te zien in haar werk

Bronnen:

https://alisaosinga.weebly.com/sculptures.html

https://www.mediamatic.net/nl/page/132943/alisa-osinga

Tentoonstelling: AAAAaargh!!! Alisa Osinga

Een wit konijn, zittend op een boomstronk als op een troon. Met een weelderige bloemenzee op zijn rug, die over hem heen naar beneden golft. Maar.... Wat is er met hem vergroeid? Wat draagt hij met zich mee? De kleurrijke, rijk gedetailleerde keramische beelden van Alisa Osinga zetten je voortdurend op het verkeerde been. Je wordt als kijker een wereld ingezogen vol mooie kleuren en structuren, gulzig kijk je naar de rijke vormen en ornamenten en de uitdrukking in de ogen van de breekbare dieren. Maar dan is er die twist, wordt alles omgegooid. Is dit dier nu levend of dood? Gevangen of vrij? In welke situatie is dit dier in vredesnaam in beland? Is dat zijn hart daar tussen zijn benen? Groeit die mooie bloemenzee nu uit zijn rug??? AAAAaaargh!!!

https://alisaosinga.weebly.com

Wat is kunst voor haar?

Een veel voorkomend motief in mijn werk is het dier. Een dier staat voor mij voor instinct. Voor direct handelen naar je inzicht op dat moment. Voor directe emotie en gevoelens. Het hier en nu. Zonder (de menselijke, zware nadruk op) logica, rationeel nadenken, gelijk hebben, verstandig zijn, moralisme. Ik gebruik het dier zoals in een fabel. Het dier maakt een ervaring/ verhaal mee en leert ons iets over de menselijke natuur en over onze tekortkomingen. Het dier maakt het verhaal toegankelijker, geeft het onderwerp lucht. Moeilijke verhalen of zware boodschappen worden hanteerbaar. Een dood dier in mijn werk is zelden echt levenloos. Vaak is het nog behoorlijk aanwezig en bewust van zijn situatie. Een ongrijpbaar zweven tussen leven en dood. Dat een beeld dan mooi kan worden en echte schoonheid kan tonen terwijl het onderwerp niet zo toegankelijk of werkelijk onplezierig is, veroorzaakt een spanning tussen steeds weer worden aangetrokken en dan weer worden afgestoten. Dit fascineert en raakt me. Door het contrast te laten zien, krijg ik een opener en ruimere blik op wat leven, ziekte en dood betekent.

Hoe gaat ze te werk?

Wanneer ik een werk maak voor iemand in het bijzonder (een opdrachtgever), dan begin ik altijd met een interview. Met een aantal vragen probeer ik erachter te komen wat de ander zou willen of van het werk verwacht. Wie ben je, waar loop je voor warm of wil je juist ver van blijven? Wat zijn voor jou belangrijke ideeën, gedachten of overtuigingen? Wat kan het beeld wat ik maak voor jou betekenen? Kun je er kracht uit putten, kan het je ergens aan herinneren, iets ... een gevoel oproepen? Voor Esther (haar zus) vormt haar liefde voor gamen (hoe bloederiger hoe beter ;-D Gears of War bijvoorbeeld) een heel scherp contrast met haar persoonlijkheid: een ontzettend lieve, open, sociale vrouw. En het imago van gamen (jeugdcultuur, jezelf afzonderen) steekt ook af tegen haar bloeiende carrière als (representatieve) communicatieadviseur met een voorliefde voor de perfecte outfit. Deze contrasten maken haar juist zo interessant en compleet! Dit wilde ik in het werk verbeelden: zo, dit ben ik. En ik ben er trots op! Ik ben zowel een lief meisje als een game slachter. Ik ben lief maar heb ook grote kracht en dadendrang. (En ze houdt heel erg van katten) Naast de inhoud stel ik vragen om hele concrete voorwaarden op te stellen: in welke omgeving komt het werk te staan, liggen of hangen? Welke minimale en maximale afmetingen? Moet het ergens bij passen of tegen afsteken? En dan nog een laatste vraag om de smaak en voorkeuren in te kunnen schatten: Welke werken van mij spreken je het meest aan?

BEST WEL INTERESSANT, ZO ZOUDEN WE OOK TE WERK KUNNEN GAAN MET HAAR PORTRET.

Haar site is super irritant; heel veel nederlands en dan op sommige pagina’s gaat ze ineens engels spreken.

PROFIEL ALISA OSINGA

28-08-2019

WIE IS ALISA OSINGA?

Alisa Osinga woont en werkt in Utrecht (en omgeving). Ze is in 2008 afgestudeerd aan het Sandberg Instituut in Amsterdam als beeldend kunstenaar in keramiek (en kunststoffen). Ze is werkzaam als werkplaatsmeester bij St. Joost, Academie voor kunsten en heeft daarnaast ook haar eigen bedrijf waar ze eigen werk maakt voor onder andere exposities en werk maakt voor opdrachtgevers. Haar specialiteiten liggen in beeldhouwkunst in opdracht en onderwijs in keramische technieken en tekenen.

WERKERVARING

AKV St. Joost | Academie voor kunsten

Alisa Osinga is de huidige werkplaatsmeester keramiek bij St. Joost, Academie voor kunsten. Als werkplaatsmeester adviseert en assisteert ze studenten bij hun werken in keramiek en gips. Ze geeft ook workshops en zorgt ze ervoor dat alle materialen ten alle tijden beschikbaar en aanwezig zijn. Haar doel als werkplaatsmeester is om eindeloze mogelijkheden van het vak te laten zien en studenten enthousiast te maken voor keramiek.

Alisa Osinga | Fine Arts Professional, beeldhouwkunst en tekenen

HET WERK VAN ALISA OSINGA

Alisa Osinga maakt sculpturen met een verhalend, figuratief karakter waarbij haar inspiratiebronnen anatomische modellen, vlees en geneeskunde zijn. Voor haar tonen deze bronnen een menselijke kwetsbaarheid en sterfelijkheid en al onze pogingen om de bedreigende, ‘afschuwelijke’ kant van het bestaan te bedwingen. Ze is gefascineerd door het menselijk lichaam, vooral wanneer het lichaam niet perfect is maar wanneer het wordt aangetast door ziekte of ouderdom. Door het contrast te trekken tussen een aangetast lichaam en een gezond lichaam, is haar kijk op de betekenis van ziekte, leven en dood meer open, preciezer en breder. Ze probeert met haar werken een spanning te veroorzaken tussen het werk en de kijker om op een mooie manier een onaangenaam en ontoegankelijk onderwerp te vertonen. Dit is wat haar fascineert en waar ze steeds naar zoekt in haar eigen werk.

TENTOONSTELLING AAAAAAARGH!!!!

Tentoonstelling AAAARGH!!! Bezitten kleurrijke en rijk gedetailleerde keramische beelden die de kijker voortdurend op het verkeerde been zetten. Je kijkt naar rijke vormen en ornamenten die samen de uitdrukking in de ogen van breekbare dieren vormen. Dit alles met een twist, want je weet niet precies wat je ziet. Want, groeit die mooie bloemenzee nu uit zijn rug? AAARGH!

WAT KUNST IS VOOR ALISA OSINGA

HOE ALISA OSINGA TE WERK GAAT

Als Alisa Osinga werk maakt voor een opdrachtgever, begint ze altijd met een interview. Door een aantal vragen te stellen probeert ze erachter te komen wat de ander wil of van het werk verwacht. Ze stelt vragen als: wie ben je? Waar loop je voor warm of wil je juist ver van blijven? Wat zijn voor jou belangrijkste ideeën, gedachten of overtuigingen? Wat kan het beeld dat ik maak voor jou betekenen? Kun je er kracht uit putten, kan het je ergens aan herinneren, een gevoel oproepen?

Daarnaast stelt ze ook inhoudelijke vragen om te peilen aan welke voorwaarde het moet voldoen. In welke omgeving komt het werk te staan, liggen of hangen? Welke minimale en maximale afmetingen? Moet het ergens bij passen of moet het ergens tegen afsteken?

SOCIALE MEDIA

Ze is actief op het gebied van Facebook, Instagram en LinkedIn.

Ze post veel op haar openbare pagina op Facebook en Instagram. Zo laat ze heel duidelijk haar proces en eindwerken zien waar ze volgens ons hartstikke trots op is. Verder laat ze ook zien wat ze gevonden heeft als inspiratie en leuk vindt.

Haar LinkedIn is overzichtelijk, duidelijk en bomvol informatie over wat ze gedaan heeft en wat ze nu doet.

1 note · View note

techniktagebuch · 5 years

Text

4. Juni 2019

Wahrscheinlich nicht so bald auf einem Fahrradweg in meiner Zukunft: Niedliche Elektroautos

Vor dem Bahnhof in Biel fotografiere ich dieses sehr kleine Elektroauto:

Es ist das zweite innerhalb von wenigen Tagen, wobei ich mich nicht mehr erinnern kann, wo mir das erste begegnet ist. Ich weiß noch, dass es vor mir auf dem Fahrradstreifen einer Straße fuhr und ich bei diesem Anblick dachte “Ah, praktisch, man darf damit auf den Fahrradweg” und “Vielleicht ist das ein Fahrzeug für alte Menschen, so wie in den Niederlanden?” Dass so etwas in den Niederlanden verbreitet ist, habe ich in “Pogingen iets van het leven te maken” gelesen, einem Roman, der in einem niederländischen Seniorenheim spielt. Dort wird viel mit dem scootmobiel und mit dem Canta herumgefahren, und zwar auch immer auf dem fietspad. Ein scootmobiel ist wohl das, was man in Deutschland auch sieht, so eine Art fahrbarer Bürostuhl, aber ein Canta ist ein richtiges kleines Auto, das es schon seit 1995 gibt.

Ein Canta auf einer speziellen Fahrradstraße hinter dem Bahnhof von Amsterdam

Das Fahrzeug auf dem ersten Foto heißt enuu und ist Teil eines Bieler Pilotprojekts, das seit Herbst 2018 läuft. Wenn ich jetzt so darüber nachdenke, weiß ich nicht, ob ich mich weiterhin darüber freuen soll, dass man damit auf dem Fahrradweg fahren darf. Auf den niederländischen Prachtfahrradwegen geht das sicher problemlos. Über die Fahrradwege der Schweiz weiß ich zu wenig, weil ich hier bisher fast nicht Rad gefahren bin, man kann ja überall zu Fuß hingehen. Die Fahrradinfrastruktur ist aber – abgesehen von enormen Velostationen und fest installierten öffentlichen Luftpumpen – zumindest nicht so auffällig luxuriös wie in den Niederlanden. In Deutschland kommt es mir wie eine nur so mittelgute Idee vor, neue Fahrradweg-Verkehrsteilnehmer einzuführen, solange es an den meisten Orten überhaupt keine brauchbaren Fahrradwege gibt und die vorhandenen im Winter nicht geräumt und in jeder Jahreszeit zugeparkt werden. Aber noch ist das Fahrradweg-Elektroauto ein seltenes, neues Ding und das Neue braucht Freunde. Wer weiß, vielleicht führt ja eine Fahrradwegnutzung durch kleine Elektroautos dazu, dass ganz neuen Bevölkerungsgruppen die Lausigkeit der Infrastruktur auffällt und am Ende bessere Fahrradwege für alle dabei herauskommen.

(Kathrin Passig)

#Elektromobilität #Schweiz #Fahrradweg #enuu #Elektroauto #Kathrin Passig #erstes Mal #Canta

7 notes · View notes

coolturalblog · 7 years

Text

| Resenha | Tentativas de fazer algo da vida, de Hendrik Groen

| Resenha | Tentativas de fazer algo da vida, de Hendrik Groen (@PlanetaLivrosBR)

[…] Sua filosofia: viver não é mais que matar o tempo da maneira mais agradável. Só assim se pode curtir a vida. Eu o invejo. Mas aprendo rápido. Hendrik Groen, Tentativas de fazer algo da vida, pág. 21.

Saber o que se passa na cabeça de velhinhos é sempre algo que fico tentado a descobrir. Por isso, sempre que tenho a oportunidade de conversar com algum deles, eu faço. E foi por causa desse…

View On WordPress

#Amsterdã #diário #Drama #Editora Planeta #Ficção #Hendrik Groen #Holanda #Idosos #Pogingen iets van het leven te maken #Resenha #Romance #Tentativas de fazer algo da vida #TusQuets Editores

0 notes

dromenvangen · 5 years

Note

I, XVI :)

Het laatste boek wat ik uitgelezen heb is ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Ik lees de laatste tijd veel te weinig, realiseer ik nu.

Het liedje wat ik luister als ik er helemaal doorheen zit is Fix You van Coldplay of Who You Are van Jessie J omdat mijn psycholoog die aan mij heeft gelinkt in de laatste sessie. Paralyzed van NF used to be that song for me maar het gaat nu een stuk beter dan dat :)

1 note · View note

zielsvlucht · 5 years

Text

Klad #8 - De jager

Een hoofdstuk over mieren dat ooit deel was van een groot schrijfproject, maar nu overbodig geworden is.

Duisternis is iets waar insecten niet van terugdeinzen. Dat is omdat insecten niet zoals mensen zijn. Veel insectensoorten zijn namelijk slechtziend of zelfs blind. Zij zien de wereld niet door hun ogen, maar door hun voelsprieten. Insecten ruiken, en tasten. Insecten kunnen enorm goed ruiken, zeker in vergelijking met de reuk-blinde mens. Hun reukvermogen is zo verfijnd dat ze er mee met elkaar kunnen communiceren. De verschillende reuksignalen die de vele insectensoorten dagelijks gebruiken zijn minstens even complex als de talen die mensen spreken. Geuren kunnen insecten alles vertellen over elkaar. Wat ze zijn, wie ze zijn, hoe ze zich voelen, wat hun doel is, wat hun intenties zijn, wat hun status is…

Toen Nel de duisternis in werd geleid rook ze iets onmiskenbaar. Een royale geur. De geur van haar moeder. De geur van de koningin. De soldaten begeleidden haar. Zij droegen speren. Het gebruik van wapens is ongekend bij insecten, maar op Groten verlopen de dingen anders. Sinds de Stilte was de wereld aan het veranderen en om de sterkte van het nest te garanderen, veranderden de soldaten mee. Nel voelde dat er iets gebeurt was, iets ongewoon waardoor de soldaten zich nu respectvol stilhielden. Ze was nog nooit geëscorteerd geweest door gewapende soldaten. Er was dan ook nog nooit een reden toe geweest. Nu was er wel een reden. Nel vroeg zich af wat het was.

In de afwezigheid van licht kropen ze de troonkamer binnen. Voor een mens zou de hele kamer er pikzwart uitzien, maar Nel observeerde een versierde zaal die vol zat met haar zusters. Zij liepen druk binnen en buiten. Elk van hen was met iets bezig, maar ze hielden zich allemaal stil uit respect voor de koningin. Nel kon enkel het getik van hun vele pootjes horen. Aan de overkant van de ruimte was de troon, daar waar voedsters eieren kwamen halen. Tezamen met de soldaten waadde Nel door de menigte naar de troon. Toen ze bij de troon aankwamen, stopten de soldaten. Zij zetten hun speren tegen de grond en spoorden Nel aan om naar voren te komen. Op de troon zat Esthenna de Schone, de koningin van Amfel. Nel kroop tot aan de voet van de troon en maakte een buiging.

“Uwe hoogheid.” Zei Nel als begroeting.

Esthenna knikte terug. Dan richtte ze zich tot de soldaten.

“Is dit de jager die het beest op de distel heeft geveld?” vroeg ze.

De vrouwen knikten. De koningin richtte zich weer tot Nel.

“Nel, toch?” vroeg de koningin.

Nel knikte.

“Ik ben verheugd je te zien, Nel. Verhalen over jou circuleren al heel de dag door het nest. Ook ik heb even tijd vrij gemaakt om naar je heldendaden te luisteren.”

Nel voelde zich ongemakkelijk. Heldendaden? Wat zij had gedaan zag zij niet als een heldendaad. Wat zij had gedaan zag zij als iets dat elke mier in haar plaats zou doen.

“Als ik het goed gehoord heb, heb jij onlangs een monster omgebracht. Een monster dat nog steeds de dichtstbijzijnde distel innam, vlak voor de dauw verscheen. Is dat waar?”

“Tezamen met mijn zusters, ja.” Zei Nel.

“Welke zusters?” vroeg Esthenna enigszins verrast.

“De militairen.” Zei Nel terwijl ze naar de soldaten achter haar gebaarde. “Ik had het beest niet kunnen doden zonder de hulp van hun speren.”

De koningin toonde een insectenglimlach. Wat Nel zei maakte haar duidelijk blij.

“Natuurlijk.” Zei de koningin. “Laten we allen weten dat geen van mijn dochters alleen is in de strijd tegen de wildernis. En zo wens ik het. Lang leve de Mierheid.”

“Lang leve de Mierheid!” riepen de soldaten.

“Lang leve de Mierheid.” Zei Nel, en overal in de troonkamer herhaalden andere mieren het ook.

“Veel van onze militairen zijn echter gesneuveld in een poging om dit beest neer te halen.” Vertelde de koningin. “Bewapend, bepantserd, het maakte niet uit. We stuurden in totaal drie legers, het ene steeds groter dan het andere, maar het monster nam elk leven dat het zag. Vreselijk was het. Vele goede dochters heb ik verloren. Maar dan dook jij plots op in het laatste gevecht. Een eenvoudige jager.”

De koningin bekeek Nel met trots terwijl ze vertelde.

“Jij nam de speer van een gesneuvelde zuster, jij besprong het monster en jij jaagde de speer recht door het hart van het beest.”

Nel was onzeker. Ze wist niet wat ze hoorde te zeggen. Ze gaf geen reactie.

“Begrijp je waarom dit zo bewonderenswaardig is?” vroeg de koningin aan Nel.

“Nee.” Gaf Nel toe. “Ik heb het monster niet alleen geveld. En ik heb niet harder gevochten dan mijn zussen. Het is makkelijk om de laatste genadeslag te geven maar het zware voorafgaande gevecht was ik geen deel van.”

“Dat klopt.” Zei de koningin. “Maar een speer door het hart... Een speer door het hart had misschien al veel eerder een einde kunde maken aan die vreselijke strijd waaraan we zoveel werksters hebben verloren…”

De koningin richtte zich plots weer tot één van de soldaten en vroeg: “Weet jij waar het hart van een spin zit?”

De eerlijke mier schudde haar kop. De koningin vroeg aan Nel: “Weet jij dat?”

“Ja.” Zei Nel. “De bovenzijde van het achterlijf. De meeste geleedpotigen hebben daar hun hart.”

“Is dat zo?” vroeg de koningin en ze richtte zich weer tot de soldaten. “Waarom zouden we dan niet bij elk gevecht meteen het achterlijf van de vijand aanvallen? Zou dat geen goede tactiek zijn?”

Eén van de soldaten antwoordde: “Het achterlijf is altijd het hardste en meest bepantserde lichaamsdeel bij elke geleedpotige. Onze speren kunnen zelden door het skelet heen. Terwijl we zoiets proberen kan de vijand ons nog steeds aanvallen met zijn kaken, of met andere gevaarlijke onderdelen. Daarom vallen we gewoonlijk eerst de kop aan: de ogen en vooral de antennes. We maken de vijand blind, waarna het leger ze op elke manier kan overmeesteren.”

“Dat klinkt ook als een bijzonder goede tactiek.” Zij de koningin. “Maar waarom werkte het ditmaal niet?”

Ze richtte zich weer tot Nel. “Waar bevinden de antennes van een spin zich?”

“Een spin heeft geen antennes.” Zei Nel.

“Nee? Zou je dan de ogen van een spin kunnen aanvallen?”

“Ja.” Zei Nel. “Maar het zou op zijn minst acht geslaagde pogingen vereisen om het volledig blind te maken.”

“Daarbij,” Voegde Nel toe. “Is een spin frontaal aanvallen niet hetzelfde als een insect frontaal aanvallen. Een spin heeft vooraan vier of zelfs zes klauwen ter beschikking en twee giftanden die een mier direct kunnen verlammen. Het is zelfmoord. Het achterlijf van een geleedpotige verwonden is altijd lastig, maar niet zo lastig als recht in de giftanden van een spin te moeten lopen.”

De koningin glimlachte.

“Nu worden de dingen al wat duidelijker, niet waar? Dus waarom zouden we dan niet van nu af aan Nels tactiek gebruiken om spinnen te doden? Klinkt simpel, niet? We hebben geen leger meer nodig, gewoon een enkele dappere mier met een speer die bovenop de spin klimt en zijn speer door het hart jaagt. Zou dat niet werken?”

“Nee.” Zei Nel. “Dat zou onmogelijk zijn.”

“Waarom?”

“De meeste spinnen hebben een beter zicht dan wij. Hun ogen staan vaak zo gepositioneerd dat ze op elk moment alle richtingen uitkijken. Spinnen die niet goed kunnen zien, hangen in webben waarin mieren komen vast te zitten. Als een spinnendraad nog maar beweegt, weet zelfs een blinde spin direct waar we er zijn. Niemand kan een spin besluipen.”

De koningin knikte tevreden.

“Het is zoals ik zei: ik had de spin niet kunnen doden zonder de hulp van mijn zusters.” Zei Nel. “Ik kon de spin alleen maar doden, omdat het al in gevecht verwikkeld was met de soldaten. Het kon geen aandacht aan mij schenken en toen ik op het achterlijf zat was het al te laat. Ik denk dat dit misschien wel de enigste manier is om een spin te doden.”

“En is dat geen glorieus verhaal?” Zei Esthenna blij. “Een verhaal van samenwerking en zelfopoffering. Een verhaal waarin het nest ondanks alles triomfeert boven de monsters van de wildernis en een verhaal waarin een nieuwe tactiek wordt blootgelegd. Dit is jou heldendaad, Nel: Niet het doden van de spin, maar de creatie van dit verhaal. Dit verhaal dat inspireert en tot nieuwe inzichten leidt. Inzichten die voortaan het hele nest zullen helpen in de bestrijding van beesten.”

Nel verschoot toen de koningin plots haar kop naar Nel boog. Alsof zij zelf koningsbloed had. De koningin sprak verder, deze keer luider zodat de hele troonkamer het hoorde.

“Dit zijn nieuwe tijden, mijn kinderen! Dit zijn tijden waarin de beesten gevaarlijker zijn en waarin de wildernis woester is dan ooit tevoren. Maar dit zijn ook tijden van verlichting, tijden waarin de Mierheid bloeit. Dit is het tijdperk van het Rijk Der Mieren. Het Rijk waarvan wij nu deel zijn. Verkenners hebben de grenzen afgezocht, in Argentina en in het Muizenveld, maar zij konden geen wilde mierennesten meer vinden. Invus, Seerze, Eusos en Amfel. Dat zijn de mierennesten die wij nu kennen, allen trouw aan de Opperkoning. Allen als één natie. Geen enkel mierenras dat wij kennen voert nu nog oorlog met ons. We kennen geen vijanden meer. Er is niets meer voorbij de grenzen van het Rijk, behalve de dichtte wildernis waar de wrede dieren leven. Opdat het Rijk kan groeien, zijn het deze dieren waartegen onze soldaten voortaan zullen strijden. Niet mieren. Oorlogen van mier tegen mier zijn verleden tijd volgens de wijsheid van Demoria. Oorlogen van mier tegen mier zijn slechts de bezigheden van primitieve woestelingen die ZOON nog niet kennen. Sinds kort hebben we de oorlog aan de wildernis verklaart en in deze nieuwe tijden zullen onze soldaten leren om tegen monsters te vechten, in plaats van tegen andere soldaten. Zo zal de lijn tussen soldaten en voedselverzamelaars vervagen, als beiden tegen dezelfde diersoorten strijden. Technieken van de jacht worden nu oorlogstechnieken net als wapens de jacht zullen helpen.”

De hele troonkamer was stil terwijl de koningin sprak. Iedereen was met hun werk gestopt en luisterde naar deze plotse toespraak. De koningin ging verder.

“Tezamen zullen we overwinnen van zelfs de meest verschrikkelijke monsters der natuur. Denk maar aan spinnen: De meest smerige gedrochten uit de hele wildernis. De spin is het perfecte schepsel van de dood, dat de kosmos ontwierp om te moorden en enkel om te moorden. Met listen van onzichtbare draad waaruit niemand kan ontsnappen. Met acht poten, acht ogen en wie weet wat voor kaken en uitsteeksels ze nog hebben. Sneller dan een doder en sterker dan de stroom. Het verscheurd een soldaat in een ogenblik. Het vermoordt een heel leger binnen een minuut. Het laat geen sporen achter behalve leeggezogen lijken.”

Hoe de koningin spinnen beschreef was exact zoals alle mieren over spinnen dachten. De mieren die luisterden, voelden zelf een mengeling van angst en haat terwijl ze zich de monsters voorstelden die al zovelen van hun zusters hadden verslonden.

“En toch!” riep de koningin. Het deed iedereen verrast opkijken. “Toch heeft dit perfecte ongoddelijke monster een zwaktepunt. Eén vreselijk zwaktepunt dat alle wilde beesten hebben. Een zwakte zo groot dat het als een open wonde is. Zo groot dat elke spin eigenlijk al klaar ligt op zijn rug wanneer onze legers het naderen.”

Er volgde een korte pauze. Nel was zelf benieuwd om te horen wat de zogenaamde zwakte van de spin was.

“De spin,” Zei de koningin. “Is alleen.”

“Al is ze zo groot als een reus,” vervolgde ze. “al heeft ze de snelste poten, de scherpste klauwen, de smerigste vallen, het giftigste gif in haar tangen,… Dat barbaarse vertoon van dodelijkheid en horror gaat volledig teniet want de spin is altijd alleen. En wij,” zei de koningin. “Wij zijn nooit alleen.”

“Nooit.” Herhaalde ze. “Lang leve de Mierheid!”

“Lang leve de Mierheid!” riep de hele troonkamer.

De koningin keek rond en zag dat alle mieren in de kamer deze boodschap begrepen. Haar dochters voelden de sterke eenheid die zo belangrijk was voor het mierennest. Dit was wie de mieren waren. Dit was wat het betekende om een mier te zijn. Een ogenblik later begon iedereen met sterke moed verder te werken. De koningin leek tevreden te zijn van haar eigen toespraak. Ze verzachtte haar stem en sprak nu weer tegen Nel.

“Binnen enkele dagen trekken we ten strijde. Het Rijk leidt een gecoördineerde aanval op de wildernis, zoals het vaak doet. Deze keer is ons nest ook betrokken. Het gaat om een boom in het Muizenveld die gezuiverd moet worden. Onze soldaten zullen daar vechten om de gevaarlijke diersoorten weg te jagen en ruimte te maken voor nieuw bewoonbaar land. We strijden tezamen met de troepen van Arastasia, maar ook Demoria zelf zal haar eigen krijgers sturen. Spannend, toch? Binnenkort zullen de gezanten van Invus misschien door onze gangen kruipen. Ons nest zal dichter bij de Opperkoning zijn. Het is duidelijk dat het Rijk ons nu gelijk ziet met de andere nesten uit Argentina. Maar we moeten natuurlijk voorbereid zijn. Voorbereid om te vechten. We moeten klaar zijn om ons te bewijzen aan de rest van het Rijk.”

Dit was nieuws voor Nel, maar ze wist direct over welke boom het ging. Er stond namelijk maar één boom in het Muizenveld. Ze vroeg zich af wat er zo speciaal was aan die boom om het te zuiveren.

“Met dat in gedachten - en gezien de heldendaad die je verricht hebt -, vraag ik me af wat jouw plaats in dit nest hoort te zijn. Jouw talenten kunnen zeker gebruikt worden in onze legers. Ik zou van jou een soldaat kunnen maken. Stel je eens voor dat jij mee met het leger tegen spinnen en andere monsters zou vechten. Met jou kennis als jager zou je misschien wel onze beste soldaat kunnen zijn in deze nieuwe oorlog.”

Nel voelde zich erg gevleid om deze woorden te horen van de koningin in hoogsteigen persoon. Ze wist niet wat zeggen.

“Maar het zou een zonde zijn om jouw talent zomaar te verspillen op het slagveld.” Zei de koningin. “Waarom zouden we jouw kennis bij één soldaat laten? Het zou beter zijn als meer van onze soldaten zoals jou waren. Uiteindelijk zullen al onze soldaten ook moeten leren wat jij al lang geleerd hebt tijdens de jacht. Als jij een soldaat wordt, zal je ooit sneuvelen en dan gaat jouw unieke kennis en aanpak verloren. Dat zou een echte zonde zijn. Het is daarom dat ik dit doe. Ik weet dat het ongewoon is, maar ik ben er zeker van dat het zal werken.”

Nel keek Esthenna vragend aan.

“Nel, liefje, wat zou je er van vinden om voortaan commandante te zijn?”

#schrijfsel #nederlands #mieren #insecten #fantasie #verhaal #fictie #schrijven #schrijver #verhaaltje #hoofdstuk

1 note · View note

cindy-vandervelpen · 2 years

Text

Ik start mijn jaar in februari.

Overal op sociale media zie je er wel iets van voorbijkomen: mentale weerbaarheid, (over)spanning, grenzen bewaken, ballen in de lucht houden... Menig ouder heeft het soms wel moeilijk met één van deze onderwerpen. Het bekende virusje dat ons leven de voorbije twee jaar grotendeels beheerst, heeft daar uiteraard ook geen goede invloed op.

Familieleden, vrienden, collega's die maar blijven doorgaan en oplossingen moeten zoeken voor opvang voor hun kinderen. Kids in q., positief getest, juffen of klassen in q. Noem maar op. Om dan nog maar te zwijgen over gewoon zieke kids. Want ja, naast dat ene virus, bestaat er nog griep en een snotvalling en waterpokken en... Thuiswerk met (3) kids. Been there. Grenzeloos respect trouwens voor manlief. In deze tijden zie je het al bijna als een cadeau dat je niet thuis kan werken in normale omstandigheden. Versta me niet verkeerd: ik zie mijn 3 kids ongelooflijk graag! Maar toen ik vrijdag tijdens een LIVE les mijn kleuter in overdrive hoorde gaan omdat ze haar zin niet kreeg, voelde ik toch het schaamrood op de wangen. Mijn leerlingen vonden het vooral een leuk intermezzo. Uiteindelijk komt het weer op hetzelfde neer: het is een kwestie van interpretatie. Ik vond het gênant, de leerlingen vonden het grappig. Opgelost. Punt. Er mag misschien discussie over bestaan, maar leerkrachten zijn ook maar mensen. Point final!

Dat wij ook maar mensen zijn, daar ben ik deze week aardig achtergekomen. Geconfronteerd met mezelf en met mijn eigen grenzen. Dat ik een gevoelig zieltje ben, is alom geweten. Dat ik anderzijds altijd blijf gaan en voor anderen wil zorgen, ook. Verder probeer ik ook positief te zijn en de clown uit te hangen. Het steretiepe beeld van de clown met een lach en... een traan...

Laat ons zeggen dat de laatste maand in ons gezin pittig is geweest en dat is dan nog zacht uitgedrukt. Zonder al te veel in detail te gaan, was de kerstvakantie niet zoals we gehoopt en verwacht hadden. In plaats van wandelingetjes, etentjes, bioscoopbezoekjes, waren mijn bezoekjes beperkt tot het UZ Leuven. Niet voor onszelf weliswaar. Maar hé, elk lichtpuntje moet je ter harte nemen en na de vakantie, op 10 januari dacht ik: komaan, ga werken. Neem het leven weer op, dat verzet je gedachten. En ja, hoor. Heerlijk toch om je druk te maken om leerlingen die weer hun laptop niet hebben opgeladen. Ja, je leest het goed. We zijn mee met onze tijd op school. Ik werk zelfs met een "digitale methode". Nooit gedacht. Dat de leerlingen me soms nog moeten assisteren, fluister ik er maar even bij.

Na 2 dagen leuk lesgegeven te hebben, werd Emilia ziek. Och ja, een kleuter die koorts heeft, been there. Niks wat we niet aankunnen. Na 3 dagen koorts, toch even opnieuw naar de pediater. We gaan bloed nemen en een slotje steken. Moest het dan nodig zijn, dan zit het al. Mmmmm, ik voelde de bui al hangen maar nee, dat kan niet. 4 uur later. Ja, 4 uur. 4 uur met een kleuter wachten. Ik kan je verzekeren. Ik geef echt liever les dan dat. Maar oké. Na 4 uur kwam het verdict: CRP van 175, een nierbekkenontsteking. Ze moet hier blijven. Aangezien het al even te veel was geweest, dacht ik dat ik zou beginnen huilen. Maar nee. Mijn vraag: oké, hoe lang duurt dat want ze is dinsdag jarig. 48 uur normaal tot ze koortsvrij is en als ze 24 u koortsvrij is, mag ze naar huis. Oké, maandag naar huis. Oef! Ik voelde me belabberd en slecht, maar anderzijds ook heerlijk realistisch. Na 3 dagen zie ik de andere kids terug, kunnen we haar verjaardag vieren en gaat alles weer verder.

De komende dagen probeer ik kort samen te vatten. Coronatesten, mislukte pogingen om te prikken, gesprongen adertjes. Koorts die bleef opkomen tot 40,5 graden. Een kleuter die anders speels is en echt ziek in bed lag. Pediaters van wacht die komen zeggen dat ze twijfelen of er niks anders aan de hand is want ze zouden toch al verbetering moeten zien. Echo om te zien of er geen abces op de nieren zat. Bloed werd op kweek gezet om te zien of de bacterie niet in het bloed zat. Drama in mijn hoofd. Tranen. Bang. Voor het eerst echt bang. Kinderen worden ziek, dat is zo. Maar mijn autistisch brein dacht maandag naar huis te gaan. Al deze elementen, en het alleen zitten, maakten dat ik bang was. Ik mistte de andere 2. Doodsbang. Ik zag alles al voor me. Doemscenario's. Ik wou ze niet kwijt, ons meisje. Ik kon niet meer helder denken. Maar hé, elke nacht direct wakker als er iets was. Overlevingsdrang. Adrenaline. Noem het wat je wil. Thuis geraak ik er nooit uit, trouwens. 😆

Uiteindelijk beleefden we haar verjaardag in het ziekenhuis, maar werd ze beter. Dat was wat telde! Donderdag naar huis. Met lood in de schoenen de school laten weten dat ik vrijdag niet kwam werken. Schuldgevoel: check. Veel afwezigen op school, maar ik was niet ziek. Veel begrip. Oef.

Vrijdag zijn we gaan wandelen, zalig! Heerlijke dag, batterijtjes beetje opgeladen. Milan kwam thuis van school met keelpijn. Zelftestje doen. POSITIEF. Krak. De elastiek was gesprongen. Tranen. Boosheid. Hij was er echt niet zo ziek van. Buiten dat hij vrijwillig wiskunde oefeningen begon te maken. Het virus was dus wel naar zijn hoofd gestegen. 🤭

Twee dagen gaan werken en toen testte ik ook positief. Toch maar lesgeven van thuis uit, hoe moe ik me ook voelde. Plots weer. Krak. Huilen, moe, boos. Boos op mezelf. Alles is in orde aan het komen, waarom net nu dat gevoel? De elastiek is even gesprongen en moet weer hersteld worden. Hij is nu na een weekendje rust al terug aan elkaar gemaakt. Hij is wel nog wat uitgerokken. De boogjes erin weerspiegelen perfect mijn gemoed. Up en down. Eigenlijk is alles beter dan een maand geleden, maar de elastiek heeft te lang gespannen gestaan. Een weerslag. Mijn lijf zegt even stop. Ik ben moe, maar slaap veel. Ik geniet ook van mijn koffie, mijn zetelke en mijn gezin. Gewoon samen zijn en op adem komen. In ons kot. 😉

Ik ben de voorbije maand tot ontroerens toe verrast geweest over de hulp van onze omgeving. Berichten, cadeautjes, eten, kaartjes van vrienden, familie, collega's en buren. Buren die notabene echte vrienden zijn geworden. De Dennenbos krijgen ze niet klein! Binnenkort drinken we samen ne gin tonic of 2 of 3 of ... Onze verhuis 2 jaar geleden heeft ons niet alleen een leuk nieuw huis opgebracht, maar ook een leuke vriendengroep.

Maar hé. Ik schrijf deze post om te laten zien dat het oké is om even niet oké te zijn, niet om medelijden op te wekken. Er zijn ergere dingen, dat is zeker. Maar soms is het even genoeg. Dat de clown met de lach soms ook een traan heeft. Maar dat met de juiste mensen om je heen, voldoende rust en kleine gelukjes, alles altijd goed komt!

Februari, here we come! Met verjaardagsfeestjes, bezoekjes, wandelingetjes en nog zoveel meer!

1 note · View note