-Μου φαίνεται διαφορετική, δεν ξέρω.
-Διαφορετική πως;
-Δεν ξέρω, κάτι νιώθω μέσα μου. Όπως όταν ακούς ένα τραγούδι και νιώθεις ότι θες να το χορέψεις.
Κι ειναι αυτος ο κομπος στο λαιμο και δακρυα που παλευουν να μην φανερωθουν...
Κι καπου εκει ερχεται η συνειδητοποιηση οτι για ακομα μια φορα την "πατησες"!
Τι κι αν υποσχεθηκες στον εαυτο σου να μην νιωσει, τι κι αν ξερεις πως πλεον οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι απλα "για να περνας καλα" και τιποτα παραπανω...
Περασαν 2 μηνες μαζι του και νιωθεις παλι και τελικα οντως εχει ημερομηνια ληξης για ακομα μια φορα....
1η μηνας ακομα,τοσο αντεχει η ψυχη....μετα θα θρηνησει,θα κλαψει,θα επανελθει οπως καθε φορα αλλωστε...ενας κυκλος-πλεον,αν μη τι αλλο,γνωστος!
Λατρεύω τα άστρωτα κρεβάτια. Λατρεύω τις στιγμές που οι άνθρωποι είναι μεθυσμένοι και κλαίνε, και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να είναι ειλικρινείς. Λατρεύω το βλέμμα εκείνων που συνειδητοποιούν ότι είναι ερωτευμένοι. Λατρεύω τον τρόπο που ξυπνάνε δίχως να ξέρουν ότι κάποιος τους παρατηρεί, τόσο ελεύθεροι, τόσο αυθόρμητοι. Λατρεύω εκείνην την πνιχτή κραυγή που αφήνουν όταν ο αγαπημένος τους χαρακτήρας πεθαίνει. Λατρεύω το αμυδρό χαμόγελο όποτε κλείνουν τα μάτια και ταξιδεύουν σε κόσμους αλλιώτικους. Ερωτεύομαι τις αληθινές τους ομολογίες, και τους σπαραγμούς τους. Ερωτεύομαι τα ξεσπάσματα και την ησυχία τους. Πραγματικά, είμαστε μια αστείρευτη πηγή τέχνης και η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην το αναγνωρίζουμε.
“Maybe we’ll meet again, when we are slightly older and our minds less hectic, and I’ll be right for you and you’ll be right for me. But right now, I am chaos to your thoughts and you are poison to my heart.”