#ταυτιση | Explore Tumblr Posts and Blogs

ameantes · 5 years

Text

Ιούλιος 2019

«Πάω περίπτερο» βλέπω το μήνυμα που αναβωσβήνει στην οθόνη του κινητού μου. «Είμαι με παρέα. Αν θες έλα».

Έχει περάσει καμία ώρα από τότε που μπήκα σπίτι. Είχα βγει με την φίλη μου για ένα χαλαρό ποτό· ήθελε να πνίξει τους φόβους της. «Έχω ξαπλώσει και λέω να κοιμηθώ» απαντάω. Γυρνάω και κοιτάω την φίλη δίπλα μου. Είχε μεθύσει και με το ζόρι κατάφερα να την φέρω σπίτι από το μαγαζί. Μόλις φτάσαμε έπεσε κατευθείαν για ύπνο.

«Θα περάσω σε λίγο με την μηχανή έξω από το σπίτι σου. Να κάνω θόρυβο ή θα σε ξυπνήσω;»

Τον γνώρισα πρόσφατα σε ένα μπαρ εδώ στο νησί. Οι κοινοί γνωστοί αποτέλεσαν την αφορμή ενώ ο έρωτας για τα γρήγορα αυτοκίνητα και τις μηχανές την αιτία που ξεκινήσαμε να μιλάμε. «Κάνε» στέλνω χωρίς δεύτερη σκέψη και σε λίγο ακούω τον γλυκό ήχο της εξάτμησης της μηχανής του.

«Άκουσες;»

«Κουφή δεν είμαι»

«Κουφή όχι. Λίγο χαζούλα όμως... ❤️ »

Οκ, αυτό ήταν. Ήδη από χτες στο κλαμπ ήθελα να τον βαρέσω που δεν με άφηνε να χορέψω αλλά κρατήθηκα γιατί δεν ήθελα να με πετάξουν έξω. «Είσαι τυχερός που δεν ξέρω που μένεις να έρθω να σου δώσω δύο χαστούκια».

«Κοίτα, αν είναι για δυο χαστούκια, έρχομαι εγώ».

«Οκ, απλά φέρε παγωτό 😝».

«Το έφαγα ρε. Κερνάω ποτό όμως αν θες 😉».

«Έχω μια μικρή αδυναμία στο ποτό αλλά έναν μεγάλο έρωτα με τον ύπνο. Και αυτή τη στιγμή νυστάζω».

«Σου φέρνω ρούμι. Μαύρο του ‘12».

Μαλάκα, ξέρει να διαλέγει ποτά... Το ρούμι είναι το αγαπημένο μου, πώς μπορώ να του αντισταθώ;

«Οκ, πού;»

«Σε 10’ στην στάση».

Ωραία, τώρα άντε να βγω από την αγκαλιά της .... Με αργές κινήσεις προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι χωρίς να την ξυπνήσω. Αρπάζω το τζιν μου παντελόνι, μια μπλούζα, την τσάντα και ετοιμάζομαι να φύγω. Ανοίγω την πόρτα όσο πιο σιγά μπορώ και βγαίνω στον δρόμο περπατώντας προς την στάση του λεωφορείου. Η διαδρομή είναι λίγο μεγάλη όποτε επιλέγω να χαζέψω λίγο τα αστέρια. Στην Αθήνα με την φωτορύπανση αυτό αποτελεί πολυτέλεια. Ο ήχος κλήσης μου διακόπτει την ονειροπόληση απότομα.

«Μπες μέσα στο δασάκι» ακούω την φωνή του να μου λέει λίγο πριν μου το κλείσει.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω μέσα στο δάσος τέτοια ώρα το βράδυ! Έλα στην είσοδο αλλιώς γυρνάω σπίτι» του στέλνω σε μήνυμα.

«Οκ, είσοδο».

Πλησιάζω σιγά σιγά την είσοδο του πάρκου διπλοτσεκάρωντας τα νώτα μου. Στο πάρκο αυτό μαζεύονται συχνά οι γύφτοι του νησιού. Εφόσον σιγουρεύομαι ότι δεν είναι κάνεις κοντά πλησιάζω την είσοδο και μπένω μέσα.

Ακούω την φωνή του βαθιά και ήρεμη από πίσω μου να λέει το όνομά μου -πίσω μου σε έχω σατανά ένα πράγμα. Αμέσως γυρνάω και τον βλέπω καθισμένο κάτω πίσω από το πεζούλι. «Σε τρόμαξα;» ρωτάει με ένα χαμόγελο στα χείλη.

«Όχι. Αναγνώρισα την φωνή σου» απαντάω ήρεμα.

Ακολούθησαν οι τυπικές αγκαλιές και τα χαιρετίσματα. «Διαλέγεις: παραλία, σχολείο ή βόλτα με μηχανή;» ρωτάει κλείνοντας μου το μάτι.

«Παραλία, αρκεί να έχεις φέρει ποτό». Μην ξεχνιώμαστε, το ρούμι ήταν η αιτία που σηκώθηκα από το κρέβατι.

«Μας περιμένει ήδη εκεί».

Στη διαδρομή λέγαμε βλακείες, αστεία και γενικά ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι. Γελάγαμε λες και ήμασταν ήδη μεθυσμένοι χωρίς να έχουμε πιει γουλιά -καλά, στο περίπου.

Όταν φτάσαμε παραλία τραβήξαμε τις ξαπλώστρες και τις τοποθετήσαμε εκεί που σκάει το κύμα.

«Πώς και διάλεξες ρούμι;» ρώτησα. ��Περίμενα βότκα, λικέρ, τσικουδιά ή έστω ένα ουίσκι!»

«Έτσι» απάντησε και είπιε μια γουλιά. «Μου κάνεις για άτομο που πίνει ρούμι, άτομο της περιπέτειας».

«Καλά» απαντάω χωρίς να τον έχω πιστέψει. «Πού το βρήκες στις 2 το βράδυ;»

«Πέρσυ δούλ��υα σε μια κάβα λίγο πιο πάνω. Ο ιδιοκτήτης είναι πολύ κομπλέ. Πού και πού με αφήνει να παίρνω κανένα μπουκάλι».

«Κατάλαβα, θα σε κυνηγάνε το πρωί».

«Ας με κυνηγήσουν. Με την μηχανή σιγά μην με πιάσουν» μου απαντάει και ένα χαμόγελο σκιαγραφείται στα χείλη του. Βάζει το χέρι πίσω από το κεφάλι του και χαλαρώνει στην ξαπλώστρα με πόδια τεντωμένα. Στο άλλο χέρι κρατάει το μπουκάλι.

«Σιγά ρε καβαλάρη της ασφάλτου!» λέω αρπάζοντας του το νέκταρ και με πιάνουν τα γέλια με την εικόνα του.

«Εγώ καβαλάω μηχανή, εσύ τί καβαλάς;» ρωτάει με το πονηρό το ύφος και σηκώνει το φρύδι του.

Ω, πόσο πολύ μου αρέσουν αυτές οι ερωτήσεις! «Ό,τι το αξίζει» απαντώ και του κλείνω το μάτι. Γελάει πονηρά.

Αρχίσαμε να μιλάμε για άστρα, αστερισμούς και ουράνια σώματα. Ξεκινήσαμε από ψηλά για να καταλήξουμε στα γήινα και πεπραγμένα. Κατεβάσαμε και οι δυο κάποιους τοίχους μας. Ή μάλλον ζωγραφίσαμε πάνω τους ωραίες σκηνές. Όπως το τοίχος του Βερολίνου, δεν γκρεμίστηκε ποτέ ολόκληρο· όσο πόνο και αν προκάλεσε η οικοδόμησή του πλέον αποτελεί μνημείο διακοσμημένο με πιο ωραίες στιγμές. Μετασχηματίζει την θλίψη σε χαρά.

«Ανατέλει σε λίγο» λέει διακόπτοντας τον ήχο των κυμάτων. «Ξέρω ένα καλό σημείο για να δούμε την ανατολή αν θες».

«Είναι μακριά;» ρωτάω και άνοιξη τα μάτια μου. Πράγματι, οι πρώτες ηλιαχτίδες της ημέρας έχουν κάνει την εμφάνιση τους βάφοντας τον ουρανό πορτοκαλί.

«Με την μηχανή εδώ δίπλα».

«Δεν ανεβαίνω σε μηχανή» ανακοινώνω αποφασιστικά.

«Θα πάω αργά. Σου έχω φέρει και κράνος. Θα βάλλω και εγώ. Έλα!» με πιάνει από το χέρι και κατευθυνόμαστε προς το σημείο που είχε παρκάρει την μηχανή του.

Κόκκινη με άσπρες λεπτομέρειες. 200 κυβικά και λίγο πειραγμένη στις ταχύτητες, με ενημερώνει. Μια κούκλα!

Την κοίταγα με δυσταγμό. «Πάμε με τα πόδια. Πόσο μακριά να είναι;»

«Οδηγώ από τα 16. Θα πάω αργά, το υπόσχομαι! Ο δρόμος είναι άδειος τέτοια ώρα. Αν τρέξω, κατεβαίνουμε και το πάμε με τα πόδια. Σου το υπόσχομαι» λέει και μου δίνει το κράνος. Φοράει το δικό του και ανεβαίνει. «Εκτός αν φοβάσαι...»

«Δεν είναι θέμα φόβου είναι θέμα εμπιστοσύνης! Θα έρθω μόνο και μόνο γιατί επιλέγω να πιστέψω ότι θα κρατησεις τον λόγο σου, αλλά με την πρώτη φιγούρα έχω κατέβει. Δεν σε ξέρω, αλλά θεωρώ ότι δεν θα κάνεις φιγούρα για να με εντυπωσιάσεις

Φοράω το κράνος και ανεβαίνω. Βάζω τα χέρια μου γύρω από τον κορμό του και λίγο πριν βάλει πρώτη γυρνάει και με κοιτάζει πάνω από τον ώμο του. «Με τον καιρό θα σου αποδείξω ότι και το άλλο το αξίζω».

Ύστερα από δυο στροφές βγήκαμε στον κεντρικό. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν άσπρα μικρά σπιτάκια μέσα σε μεγάλες εκτάσεις. Εικόνα από κυκλαδονήσι. Το πρωινό φως έλουζε το τοπίο τόσο ωραία και ο αέρας χτυπούσε πάνω στο πρόσωπό μας. Ξαφνικά λάτρεψα περισσότερο την ανατολή παρά την δύση. Φτάσαμε σε ένα ξέφωτο και σταμάτησε την μηχανή. Από κάτω υπήρχαν βράχια πάνω στα οποία έσκαγε το κύμα. Κάτσαμε στο χείλος της ασφάλτου και χαζευαμε την θέα αναμένοντας τον ήλιο να ανατείλει.

«Ξέρεις η επιλογή δεν έγινε τυχαία»

«Ποιά από όλες;» ρωτάω και αναμένω με προσμονή την απάντηση του. Ποιος να μίλησε άραγε για την αγάπη μου με το ρούμι...

«Βασικά όλες» λέει και βάζει το δεξί του χέρι του πίσω από τον αυχένα. Λυγίζει την πλάτη του και στηρίζεται στους αγκώνες. Κοιτάζει την θάλασσα που σκάει με μανία στον βράχο από κάτω. Γύρισα να κοιτάξω τον ήλιο δίνοντας του χρόνο να χαλαρώσει. «Μίλησα με την φίλη σου» συνεχίζει ύστερα από λίγο. Ε όχι, μην μου πεις... «Μου είπε πολλά πράγματα για εσένα».

«Έτσι μεθυσμένη όπως ήταν δεν αμφιβάλλω. Αν θες να μάθεις κάτι πρέπει να μεθύσει τον άλλον. Για πες μου όπως, τί ακριβώς σου είπε;».

«Σωστή, in vino veritas». Έκανε μια ακόμα παύση. «Μου είπε ότι το αγαπημένο σου ποτό είναι το ρούμι. Ότι είσαι ερωτευμένη με την θάλασσα και τα αστέρια. Είναι αλήθεια, μπορείς να μιλάς για τον ουρανό με τις ώρες. Η θάλασσα είναι η φύση σου. Είμαι σίγουρος ότι χειμώνα καλοκαίρι θα σε βρω κάπου να ατενίζεις το βαθύ μπλε και να ταξιδεύεις. Το πού και το πότε δεν το ξέρω, αλλά θα χαρώ πολύ αν μου επιτρέπεις να σε συνοδεύσω σε κάποια από τις εξορμήσεις σου. Επίσης, αγαπάς την Ελλάδα, παρόλο που είναι έτσι χάλι... Όπου και να πας πάντα θα γυρίζεις εδώ. Φαίνεται στο βλέμμα σου». Γύρισε απότομα το κεφάλι του και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Είσαι ερωτευμένη με τα πράγματα που σε αποτελούν. Ύλη από τα άστρα και πνεύμα από την θάλασσα»

Δεν βρήκα ούτε ένα λάθος σε όσα είπε, ούτε ένα πράγμα για να σχολιάσω. Τα συναισθήματα μου είναι κάπως μπερδεμένα. Από τη μία χαίρομαι που κάποιος μπόρεσε -έστω και με βοήθεια- να διαβάσει κάποιες από τις σκέψεις μου και να με καταλάβει, αλλά από την άλλη φοβάμαι. Εγώ δεν τον ξέρω τόσο καλά· και σίγουρα δεν θα προλάβω να τον μάθω. Παρά την χαρά μου ότι υπάρχει έστω και ένας άνρθωπος που μπόρεσε και ενδιαφέρθηκε να με μάθει τόσο, μου προκαλεί τρόμο το πόσο γρήγορα και άμεσα έγινε κάτι τέτοιο. Θέλω τον χρόνο μου, όχι βιαστικές κινήσεις. Τον κοίταζα αφομοιώνοντας όσα είπε. Για λίγο επέτρεψα στην χαρά μου να σκιάσει τους φόβους μου. Εγώ δεν ξέρω τόσα για εκείνον, αλλά δεν αισθάνομαι να απειλούμαι. Σίγουρα έχει κερδίσει την προσοχή μου. «Με έδωσε κανονικά η φίλη μου δηλαδή».

«Το τελευταίοι είναι δικό μου συμπέρασμα» είπε δίνοντας μου την χαριστική βολή. «Λίγο πριν φύγουμε όμως μου είπε το πιο σημαντικό: δεν σε ρίχνει κάποιος εύκολα. Βασικά, είναι τόσο δύσκολο που δεν σε ρίχνει κάνεις. Μπορεί να περνάμε υπέροχα μαζί εδώ, αλλά όταν γυρίσεις Αθήνα θα είμαστε μονάχα μια ανάμνηση. Και το χειρότερο είναι πως αν έρθεις και του χρόνου δεν ξέρω κατά πόσο θα στείλεις μήνυμα...»

Δεν δένομαι, κρατάω τις αποστάσεις μου. Φλερτ όσο θες, αλλά για σχέση δύσκολο. Στη σχέση χρειάζεται προσπάθεια και από τους δυο· όταν ο ένας δεν προσπαθεί γιατί ο άλλος να μπει στον κόπο;! Κι επιπλέον, οι σχέσεις από απόσταση δεν μου ταιριάζουν. Αυτές και αν χρειάζονται εμπιστοσύνη, αλληλοκατανόηση και επιμονή. Ο έρωτας είναι ένα μαγικό συναίσθημα που σε μαγεύει, πετάς στους ουρανούς τρισευτυχισμένος μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις ύστερα από λίγο ότι τα πράγμα δεν είναι όπως τα νόμιζες. Οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν να κρατήσουν μια σχέση είναι ελάχιστοι! Θέλει υπομονή, επιμονή, κατανόηση και να μπορείς να ρίξεις τον εγωισμό σου στο πάτωμα χωρίς να χάνεις την αξιοπρέπειά σου. Τί λέω τώρα για παιδιά της ηλικίας μου, λίγο μεγαλύτερους και γενικά για το ανθρώπινο είδος ... Ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται;

«Αλήθεια είναι. Δεν δένομαι ερωτικά με ανθρώπους. Μονάχα φιλικά και αυτό σπάνια. Μέχρι και οι φίλοι πολλές φορές σε πληγώνουν... Δεν μου αρέσει το δράμα, η ζήλεια και η υστερία. Δεν με αφήνω να αγαπήσω κάποιον ερωτικά. Ο χωρισμός πληγώνει. Η ζωή είναι μικρή· και η δίκη μου δεν θα είναι γεμάτη πίκρα και στεναχώρια. Η αγάπη για εμένα είναι συνώνυμο με την εμπιστοσύνη· αν θεωρείς ότι είναι ακατόρθωτο το να σε ερωτευτώ, πού να δεις πόσο δύσκολο είναι να σου δώσω ένα κομμάτι της ψυχής μου». Τον κοιτάζω στα μάτια. «Μέχρι στιγμής, έχεις παίξει πολύ σωστά τα χαρτιά σου. Σου υπόσχομαι ότι αν ξαναέρθω στο νησί θα σε ενημερώσω προσωπικά».

Ο δρόμος του γυρισμού ήταν σύντομος. Όταν φτάσαμε στην πόλη κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να ξυπνάνε. Άλλοι κατευθύνονταν προς τα μαγαζιά τους και άλλοι προς το λιμάνι για να αγοράσουν φρέσκο ψάρι. Λίγα στενά πριν το σπίτι σταματάει τη μηχανή. «Εδώ ήμαστε».

«Πέρασα πολύ ωραία, ευχαριστώ για την βόλτα και για το ποτό. Ελπίζω να μην μπλέξεις» λέω και γελάω λίγο πριν κατέβω από την μηχανή.

«Μην ανησυχείς! Το σπίτι σου εδώ πιο κάτω δεν είναι;»

«Ναι, πάω μόνη με τα πόδια, ευχαριστώ και πάλι» λέω, του δίνω το κράνος και αρχίζω να απομακρύνομαι. Μετά από δυο βήματα και αφού τον ακούω να βάζει μπροστά την μηχανή σταματάω και γυρνάω να τον κοιτάξω. «Να το επαναλάβουμε».

«Πλέον είναι στο δικό σου χέρι!». Και με αυτά τα λόγια φεύγει αφήνοντας με να τον κοιτάω. Χωρίς να το καταλάβω, ασυνέσθητα νιώθω τους μύες του προσώπου μου ανεβασμένους, χαμογελάω... Βγάζω τα μαλλιά από το πρόσωπο μου και προχωράω σιγά σιγά προς το σπίτι. Αδιαμφισβήτητα, είναι ένα πρωινό που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Λίγα μέτρα πριν από το σπίτι ανοίγω την τσάντα μου αναζητώντας τα κλειδιά της εξώπορτας. Το κινητό μου αναβοσβήνει: «Έφτασες;».

«Ναι, αλλά δεν μπορώ να βρω τα κλειδιά μου».

«Λες να σου έπεσαν κάπου; Είσαι σίγουρη ότι τα πήρες;».

Γαμώτο μου! Τί σκεφτόμουν μπορεί να μου πει κάποιος; Πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι; «Τα έχω αφήσει πάνω στην πόρτα από την μέσα μεριά την τύχη μου μέσα».

«Χαχαχαχα. Κάτσε τώρα μέσα στο κρύο μόνη σου 😅».

Αυτό μου έλειπε τώρα ... Πετάω το κινητό μέσα στην τσάντα και κοιτάζω τριγύρω. Κάθομαι λίγο στις καρέκλες του κήπου για να ηρεμήσω. Η πόρτα είναι κλειδωμένη και τα παράθυρα κλειστά. Υπέροχα! Το πολύ πολύ να κάτσω να δω την ανατολή στην βεράντα και να μπω μέσα όταν ξυπνήσει η γιαγιά. Τι έχω να ακούσω ...

«Πού πήγες ρε χαζούλα;» ακούω μια φωνή από τον δρόμο και στη συνέχεια φωνάζει το όνομά μου. Σηκώνομαι από την καρέκλα και πλησιάζω αργά την είσοδο του σπιτιού. Μόλις φτάνω τον βλέπω να στηρίζεται με τους αγκώνες στα άσπρα κάγκελα. «Πού έχεις το μυαλό σου, βρε;» ρωτάει μόλις πλησιάσω λίγο κάνοντας μου νάζια. Τον κοιτάζω και συνοφρυώνω τα φρύδια μου. Σοβαρά τώρα;! «Άνοιξε μου να σε βοηθήσω».

«Μπορώ και μόνη μου» απαντάω δεικτικά.

«Καλά, άσε τώρα τους εγωισμούς. Θα κάτσω να σου κάνω παρέα».

Τον κοιτάζω στα μάτια. «Έχε χάρη που το κινητό μου έχει λίγη μπαταρία».

Στέκεται μπροστά μου, μόλις λίγα εκατοστά μας χωρίζουν. «Ό,τι πεις». Το μετανιώνω ήδη που του άνοιξα την πόρτα!

Προχωράει προς την πίσω αυλή και κάθεται σε μια από τις καρέκλες. «Ωραία λουλούδια» σχολιάζει.

«Ναι, η γιαγιά μου ασχολείται με τα φυτά. Ο παππούς μου αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και φρόντιζε πολύ τον κήπο. Το έργο αυτό πια το έχει αναλάβει η γιαγιά».

«Αγαπημένο σου λουλούδι;»

«Τριαντάφυλλο. Κόκκινο τριαντάφυλλο» απαντάω αμέσως.

«Αναμενόμενο και πολύ βασικό για εσένα. Εγώ θα έλεγα να το αλλάξεις με ορχιδέα: πανέμορφο λουλούδια που θέλει περισσότερη φροντίδα από ένα τριαντάφυλλο, δηλαδή περισσότερη αγάπη».

Μόνο που εγώ δεν χρειάζομαι την αγάπη των άλλων· έχω μάθει να επιβιώνω και μόνη μου με τη φωτεινή αλλά ειδικά με την σκοτεινή πλευρά του μυαλό μου. Μπορεί η ορχιδέα να είναι ένα υπέροχο λουλούδι, αλλά ακόμη και ο πιο όμορφος άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά που πληγώνει. Το τριαντάφυλλο πολύ το θαυμάζουν και ακόμα περισσότεροι πληγώνονται από τα αγκάθια του. Λίγοι το πλησιάζουν, οι περισσότεροι μένουν στην απόσταση. Πριν προλάβω να απαντήσω όμως συνεχίζει, αλλάζοντας τελείως την ρότα της συζήτησης: «Η γιαγιά σου θα ανησύχει πολύ αν σε δει έξω όταν ξυπνήσει, σωστά;»

«Ναι, αλλά τα πάντα είναι κλειστά, πόρτες παράθυρα».

Σηκώθηκε και έκανε τον γύρω του σπιτιού. «Είσαι όντως πολύ χαζή, έχεις αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό».

«Αποκλείεται. Η γιαγιά κλείνει πάντα τα παράθυρα το βράδυ».

«Πάμε στοίχημα» λέει και με τραβάει. Τελικά είχε δίκιο -βασικά στο περίπου. Το παράθυρο του σαλονιού δεν είχε κλείσει καλά και με μια δυνατή κίνηση ίσως και να άνοιγε. «Αν το τραβήξεις δυνατά σίγουρα θα ανοίξει».

Το κοιτάζω στην αρχή με δισταγμό, αλλά τελικά αποφασίζω να κάνω μια προσπάθεια. Η γιαγιά όπου να είναι πρέπει να ξυπνήσει και σίγουρα δεν θέλω να με δει έξω! Πλησιάζω το περβάζι του παραθύρου και προσπαθώ να ανέβω. Αμέσως νιώθω δυο χέρια γύρω από την μέση μου να υποστηρίζουν. «Μπορούσα και μόνη μου» σχολιάζω ενώ με το δεξί μου χέρι τραβάω το πατζούρι και το παράθυρο ανοίγει. Τελικά δεν ήθελε και τόση δύναμη.

«Σίγουρα, αλλά όσο είμαι εδώ θα βοηθάω, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί σου σπάει τα νεύρα και όταν νευριάζεις κοκκινίζεις. Γαμώτο, είσαι πολύ γλυκιά όταν κοκκινίζεις» λέει και με πλησιάζει. Βάζοντας δύναμη στα χέρια μου κατεβαίνω από το περβάζι και βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής. Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια και αφήνω το συναίσθημα να με οδηγήσει. Η απόσταση είναι πολύ μικρή για να μην καλυφθεί.

Και ξαφνικά ο χρόνος για λίγο σταμάτησε.

«Πρέπει να φύγω» λέω και με ένα σάλτο ανεβαίνω ξανά στο περβάζι και μπένω μέσα στο σαλόνι. Λίγο πριν κλείσω τα πατζούρια του κλείνω το μάτι και έπειτα χάνομαι στο σκοτάδι του σαλονιού μου.

Με γρήγορες κινήσεις κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου και αλλάζω στις πιτζάμες μου. Επόμενη στάση: κουζίνα. Η μέρα μου δεν ξεκινάει ποτέ χωρίς ένα ποτήρι καφέ και λίγα μπισκότα για την λιγούρα. Ανοίγω ένα παράθυρο που βλέπει προς την Ανατολή και χαλαρώνω. Τα πιο απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο μαγικά. Παίρνω βαθιές ανάσες και επαναλαμβάνω στο μυαλό μου όσα έγιναν τις τελευταίες ώρες.

«Έτσι και δεν στείλεις όταν ξανά έρθεις ...» αναβοσβήνει η οθόνη του κινητού μου και χαμογελάω.

«Τί κάνεις καλέ τέτοια ώρα ξύπνια εσύ;» ακούγεται η φωνή της γιαγιάς μου.

«Ζω γιαγιά μου, απολαμβάνω τη στιγμή και αφήνομαι στο συναίσθημα» απαντάω και χαζεύω τον ορίζοντα.

«Κάποια πέρασε μια πολύ ωραία νύχτα». Άπαιχτη είσαι γιαγιά μου.

#ιιιι #έρωτας #αγάπη #καψούρα #εγώ #αγαπημένο #εγω #σχέσεις #γρεεκ #ταυτιση #οι περιπέτειες της Μυρίνας #δικό μου

411 notes · View notes