#hiernamaals

[bucklemonster2]

The Hell Elevator. Text and Images +16

(NEDERLANDS BENEDEN  /  DUTCH BELOW) The Hell Elevator. Text and Images +16 English Version 04/04/2023 - 05/28/2023 Someone once told me about a hell that a certain religion (or cult) believes in. I don't remember what faith it was; Jehovah's Witnesses, Mormons or Scientology. (These are all cults so stay away from them as much as possible.) Anyway, the story went like this: if you had a life full of evil deeds you went to Hell. Hell was not a stereotypical place full of fire and demons, but an ordinary elevator. Nevertheless, it is one of the most horrible places you can imagine. Every time a sinful person dies, he arrives in this elevator; an elevator you can't get out of. At first it sounds like a boring place where you're stuck with three or so people in one elevator, but soon more and more people join. Not only that, after a while you start to get hungry and thirsty, while there is no food and drink. Even worse, in this hell-elevator, people still have the urge to go to the toilet, even if this is the afterlife and they have not eaten anything. So after a while this elevator is flooded with UR!NE and FA3C3S. As if this wasn't enough, sinners keep arriving in the elevator, so in the end you get crushed alive by all the people inside in the elevator. The people are completely crushed, drowning in their own filth, and despite all the pain, they cannot die. The elevator is one cube of flesh, filth and eternal suffering. While the sinners, wail, cry and scream into infinity. I found this concept so bizarre yet fascinating that I had to draw it! Do you know what hell this is or where this myth comes from? Then feel free to contact me!

De Hel Lift. Tekst en Afbeeldingen +16 Nederlandse Versie 04/04/2023 - 28/05/2023

Iemand had me ooit verteld over een hel waar een bepaalde geloofsovertuiging in gelooft. Ik weet niet meer welk geloof het was; Jehova getuigen, Mormonen of mensen uit Scientologie. (Dit zijn alle drie cults dus blijf er maar zover mogelijk van.)

Anyway, het verhaal ging als volgt: als je een leven vol slechte daden had ging je naar de Hel. De Hel was geen stereotiepe plaats vol vuur en demonen, maar een doodgewone lift. Desondanks, is het één van de meest verschrikkelijke plaatsen die je u kunt inbeelden. Telkens als een zondig persoon sterft komt hij toe in deze lift, een lift waar je niet uitgeraakt.

Eerst klinkt het als een saaie plaats waar je vast zit met een stuk of drie mensen in één lift, maar al snel komen er steeds meer mensen bij. Niet alleen dat, na een tijd begin je honger en dorst te krijgen, terwijl er geen eten en drinken is. Erger nog, in deze hel-lift hebben mensen nog altijd de behoefte om naar het toilet te gaan, ook al is dit het hiernamaals en hebben ze niets gegeten. Dus na een tijd is deze lift overstroomd vol ur!ne en u!twerpselen. Alsof dit niet genoeg was blijven er zondaars toekomen in de lift, dus uiteindelijk wordt je er levend geplet door alle mensen die in de lift zitten. De mensen worden volledig geplet, verdrinken in hun eigen vuiligheid, en ondanks alle pijn kunnen ze niet sterven. De lift is één kubus van vlees, vuiligheid en eeuwig leed. Terwijl de zondaars, jammeren, huilen en schreeuwen in de oneindigheid.   Ik vond dit concept zo vreemd maar fascinerend dat ik het moest tekenen!

Weet jij welke hel dit is of waar deze mythe vandaan komt?

Contacteer me dan gerust!

#hell #elevator #hell elevator #game #urban legend #hel #de hel #hiernamaals #hemel #heaven #dark #evil #suffering #bosh #bosch #demon #goth #gothic #dead #death #pain #pijn #nederlands #dood #lijden #kunst #art #tekenen #drawing #cult

[twafordizzy]

Mens schiep verbeelding: Etruskische beeldhouwkunst

Mens schiep verbeelding: Etruskische beeldhouwkunst

Boven en onder voorbeelden van antefixen, randversierselen die gebruikt werden aan uiteinden van daklijsten. Etruskische kunst werd geproduceerd door de gelijknamige beschaving in Midden-Italië tussen de 10e en 1e eeuw voor Christus. Vanaf ongeveer 750 voor Christus werd het sterk beïnvloed door Griekse kunst, door de Etrusken geïmporteerd, maar behield altijd eigen duidelijke…

View On WordPress

#architectonisch #beeldhouwkunst #brons #dakrandversiering #edelstenen #Etrusken #exportmarkt #figuratief #fragmenten #grafgift #graven #Griekse kunst #hiernamaals #Italie #metalbewerking #muurschildering #religie #sarcofaag #sieraden #tempels #terracotta #vaasschildering

[collagerock]

Een dikke maand geleden op de scheurkalender der Sprekende Ezels. Leve het hiernamaals, onze rechtsstaat, de horeca, de treurbuis en de monarchie!

[reneleijen]

OM vervolgt bedreigers Wilders

Het OM gaat twee mannen (29 en 55, uit Pakistan) vervolgen voor het bedreigen, mondeling tijdens bijeenkomsten en op sociale media, van PVV-leider Geert Wilders. De twee worden verdacht van opruiing tot moord en poging tot uitlokking van moord. De oudste verdachte riep in filmpjes dat degene die Wilders zou vermoorden, wordt beloond ‘in het hiernamaals’. De jongste kwam in actie na de…

View On WordPress

#youtube

[preachingdrummer]

Stralen en schitteren

Hoe zal het hiernamaals eruit zien. Het heeft vele kunstenaars geïnspireerd, maar Niemand weet het. Daniël ligt een tipje van de sluier op: ‘De wijze mensen zullen stralen als de sterren aan de hemel. Zij die andere mensen hebben geleerd hoe ze God moeten dienen, zullen schitteren als de sterren, voor altijd en eeuwig.”’ Daniël‬ ‭12‬:‭3‬ ‭BB‬‬ De stijl vorm die hier gebruikt wordt om iets te…

View On WordPress

[regioonlineofficial]

Stadsmuseum Rhenen organiseert bijna 75 jaar na de ontdekking van de grootste begraafplaats van de vroege middeleeuwen (400-800 na Chr.) in Nederland - op de Donderberg te Rhenen - iets unieks. Het Rijksmuseum van Oudheden uit Leiden brengt 150 schatten uit de 1100 graven terug naar Rhenen. Flonkerende sieraden met edelstenen uit India, munten, prachtig bewerkte gespen, delicaat glaswerk, huisraad en wapens. Geschenken die mannen, vrouwen en kinderen meekregen voor een leven in het hiernamaals. Stadsmuseum Rhenen De vondsten krijgen een plek in de expositie 'Gouden Vrouwen. Frankische schatten thuisgebracht' in Stadsmuseum Rhenen. De tentoonstelling is een duik in de verrassend rijke cultuur van de Franken, die zo'n 20 generaties lang leefden op de Utrechtse Heuvelrug. Frankische vrouwen staan vol in de schijnwerpers. Anders dan het imago dat aan de Franken kleeft ('een mannenwereld vol bloeddorstige strijders'), telden vrouwen mee. Ze waren 'goud' voor de samenleving. De tentoonstelling vindt plaats van 9 april tot en met 7 december 2024.

[jurjenkvanderhoek]

FIGUURLIJK LEVENS OPDIEPEN UIT DE GRAVEN VAN PÈRE-LACHAISE

Rob Kemps vraagt het zich niet meer af. Waarom hij bijna manisch in elke plaats, stad of dorp graven moet opzoeken en bezoeken. Wat hem boeit op plekken die tot rust en kalmte manen. Zijn leven dat dagelijks van links naar rechts gaat daar dan op pauze gaat, op de plaats rust. Een jachtig druk leven dat stil wordt op die plek. Waarom de begraafplaats in het algemeen en Père-LaChaise in het bijzonder hem zo onweerstaanbaar aantrekt. Het vindt de oorsprong op het kerkhof in Best. Daar liggen zijn overgrootouders, vader en moeder van opa Janus. De kleine Rob kent die voorouders niet, ze waren allang gestorven toen hij werd geboren. Aan dat graf stelde hij zich voor hoe hun levens er uit hebben gezien. Hoe zijn vader bij deze opa op schoot zat. Op de hoven die Kemps bezoekt kent hij ook niemand, maar interesseert zich voor de levens die achter de namen schuil gaan.

Op de begraafplaats is het alsof je even om het hoekje kunt kijken. Een sneak peek in het hiernamaals. Dan moet je wel voorstellingsvermogen hebben, verbeelding, inbeelding. Dat heeft Rob Kemps. Zit hij tussen de graven en sluit de ogen dan hoort hij de stemmen. De zachte geluiden die uit de graven omhoog stijgen. Daar wordt je stil van. Het is de magie van de overkant. Het mysterie van gene zijde. De plek waar je ooit eens zult zijn. Waarvoor je bij geboorte al een paspoort hebt ontvangen, een verblijfsvergunning. Je bent statushouder, maar stapt eerst nog maar niet in de boot die je naar Hades zal brengen. Alleen even ruiken, een moment proeven, een ogenblik het gevoel beleven. Dat is de aandacht die de begraafplaats trekt. Een geheimzinnig terrein waar je liever niet wilt zijn, maar dat toch onheilspellend interessant is.

Lopend langs graven met onbekende namen in stenen gebeiteld. Wie zouden het zijn. Hoe hebben ze geleefd. Dat zijn de vragen die Rob Kemps zich heeft gesteld. Nieuwsgierig als hij is ging hij op onderzoek uit. En nog steeds doet hij ontdekkingen omdat het knekelveld hem niet koud laat. De hof in Parijs deed hij dagelijks aan, het lag op zijn route naar de Franse les. Die neemt hij om de chansons te kunnen begrijpen, het Franstalige levenslied waarvan hij liefhebber is. De hof trekt hem en laat niet weer los. Alles lijkt daar in evenwicht. Het leven en de dood is er in balans. Het is een plek bij uitstek waar de levenden de doden bezoeken. Om hen te gedenken, te herinneren. Maar ook, in het geval van een plaats als Père-LaChaise, als ‘ramptoeristen’ of de grootheden daar begraven te aanbidden.

Rob Kemps doet echter meer dan sec graven bezoeken. Hij wil dus weten wie achter die namen schuil gaan, hoe die levens geleefd zijn. Iedere begraafplaats trekt, maar zeker doet deze in Parijs dat. Het eeuwenoude Père-LaChaise telt vele bekende gezichten, beroemde medemensen die daar hun laatste rustplaats hebben gevonden. Kemps interesseert zich voor de historie en is figuurlijk in die grond gaan spitten. Heeft wetenswaardigheden naar boven gehaald en deze verhalen laten afdrukken in een boek. Die uitgave is als een reisgids, een handboek om de illustere plek te bezoeken. Of thuis op de bank imaginair over de paden te lopen. Even de “Hemel op aarde” aan te doen.

Kemps neemt mij aan de hand mee langs de graven en monumenten. Wijst me op de namen die er staan en heeft bij welhaast elk graf een achtergrondverhaal. Op die manier komen de doden weer tot leven. Wordt er even bij hen stil gestaan, aan hen gedacht. Kemps toont mij bij leven grote namen als Karel Appel, Édith Piaf, Max Ernst en Jim Morrison. Het graf van de legendarische zanger van The Doors lijkt een heilige plaats met mysterie omgeven, zoals naar de letter eigenlijk de gehele begraafplaats in Parijs dat is. Ongewild is het kerkhof een toeristische attractie geworden. Waar een gids de bezoekers leidt langs attractieve graven zoals van Oscar Wilde, Michel LeGrand, Victor Noir en Sarah Bernhardt. Ook Rob Kemps is door zijn regelmatige bezoeken en zijn fascinatie voor de mens achter de steen een rondleider geworden.

In zijn boek “Hemel op aarde” wijst hij mij de weg over het grote veld, dat welhaast een stad voor de doden is geworden. Geen spookdorp evenwel zoals in het wilde westen, waar de roos van Jericho door de straten rolt. Père-LaChaise is allerminst een verlaten plek. Het leven mag er dan de aarde hebben verlaten, in de verhalen houdt dat zijn nog stand. De begraafplaats is een dorp in de stad. Grenzend aan het leven, omdat de dood niet kan worden weggestopt en zelfs onderdeel is van het wezen. In het boek vind ik plattegronden van de in vier afdelingen opgesplitste begraafplaats. In ieder segment bezoekt Kemps 23 graven om mij te vertellen over levens. De één krijgt meer aandacht dan de ander, omdat er van die ene nu eenmaal meer is opgeschreven en die andere in de vergetelheid dreigt weg te zakken. Daarnaast gaat Kemps in op de geschiedenis van de vermaarde begraafplaats en de uitstraling die deze dodenakker heeft in de wereld der levenden. Het boek is een reisgids om mij te oriënteren op deze begraafplaats, om de mijn pad er te vinden. Op plattegronden geeft Kemps de besproken graven met nummers aan.

De mensen waarvan Kemps de levens beschrijft passen in de plattegrond van de stad Parijs. Deze straten, huizen en cafés die ze hebben bewoond of bezocht kunnen nu nog worden bezocht. Kamps heeft ze op de wegenkaart gezet. Het maakt het boek compleet voor een uitgebreide VVV-folder. Ter promotie van Parijs en in het bijzonder om de beroemde begraafplaats binnen de stadsmuren eens te bezoeken. De verhalen schrijft Kemps meeslepend, zijn fascinerende enthousiasme klinkt door de woorden; ik las het boek bij wijze van spreken in één adem uit. Vooral de mij bekende namen wekken interesse, maar ook de bij leven minder aansprekende mensen krijgen mijn belangstelling. Door zijn bezoeken en zoektochten is de uitgave een ode aan de meest betoverende plek van Parijs geworden. Enthousiast geworden volg ik zijn loop op de documenterende foto’s van Floris van Bergen. Zij heeft ook de grafmonumenten stijlvol in beeld gebracht. Er ligt een wereld voor Rob Kemps open. Er zijn nog veel meer magische plaatsen op dit continent om levens uit op te diepen.

Hemel op aarde. De mooiste verhalen over Père-DeLachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Rob Kemps. Fotografie Floris van Bergen. Meulenhoff Boekerij, 2023.

#Rob Kemps #Meulenhoff #Père-LaChaise #Parijs #begraafplaats #verhalen #boekbespreking

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Want het Koninkrijk der hemelen is als een heer des huizes, die ’s morgens vroeg eropuit ging om arbeiders voor zijn wijngaard in te huren… En toen hij omstreeks het derde uur eropuit ging, zag hij anderen werkloos op de markt staan… Toen hij nogmaals eropuit gegaan was, omstreeks het zesde en het negende uur, deed hij hetzelfde. En toen hij omstreeks het elfde uur eropuit ging, vond hij weer anderen werkloos staan. (Mattheüs 20:1,3,5—6) Lees verder 2 Kronieken 33:1—13; 34:1—3. Sommigen onder ons moeten in de tijd en in de eeuwigheid een speciaal lied van dankbaarheid zingen. Een lied van dankbaarheid voor de liefde die ons, in de dagen van onze dwaasheid en argeloosheid, opnam en plaatste in het huisgezin van God. Kijk naar de genade die een mens roept als hij twintig is, als de hartstochten heet zijn, als er een sterke verleiding is om in de ondeugden en zogenaamde genoegens van de wereld te duiken. Verlossing van de betovering van de zonde is machtige genade, wanneer de wangen van de wereld blozen en ze het mooist gekleed is. Christus te leren kiezen boven de rijkdommen van Egypte is de machtige genade waarvoor God ons zoetste lied zal krijgen. Door de Heere geroepen worden als we veertig zijn, in de bloei van het leven, is een wonderlijke vertoning van Gods kracht want wereldgezindheid is moeilijk te overwinnen. En wereldgezindheid is de zonde van de middelbare leeftijd. Met een gezin om u heen, met veel bezigheden, met de wereld die u verteerd als kanker is het een wonder dat God u in Zijn genade heeft opgezocht, dat Hij u een wedergeboren ziel heeft gemaakt. U bent een wonder van genade. Dat moet u voelen en daar moet u God voor prijzen in de tijd en in de eeuwigheid. Zestig. “Kan ook een Cusjiet zijn huid veranderen, of een luipaard zijn vlekken? Zou ook u dan goed kunnen gaan doen, gewend als u bent om kwaad te doen?” (Jeremia 13:23). En toch hebt u het geleerd. U hebt een gezegende Schoolmeester gehad die u liefdevol heeft onderwezen, u hebt geleerd goed te doen. Hoewel uw vaartuig is gaan rotten in het water van de Zwarte Zee van de zonde, heeft u een nieuwe eigenaar, u zult een nieuw vlag hijsen en u zult langs Kaap de Goede Hoop varen naar de Eilanden van de Gezegenden, in het Land van het Hiernamaals. Maar wat zal ik over u zeggen wanneer u geroepen bent op nog latere leeftijd? U moet veel liefhebben want u is veel vergeven. Ter overdenking Het is het beste om vroeg tot Christus te komen (Prediker 12:1), maar beter laat dan nooit (Lukas 23:39—43). Preek 664, 10 december 1865

[havetowriteitoff]

Droom

We liepen samen arm in arm door het bos en de natuur. We waren gewoon samen aan het kletsen.

Je zei tegen me dat ik altijd over je kon dromen, dat we elkaar daar weer zouden zien. Je wilde niet oversteken, niet naar het hiernamaals.

Iets met dat je bang was om je zus onder ogen te komen, maar zij leeft nog, zij is nog hier?

#pijn #verdriet #tranen #liefde #verdrietig #gedachten #rouw #gedachtespinsels #angst #droom #14aug2023

[twafordizzy]

Driessen laat kogel wijsheden zeggen over mensen

Driessen laat kogel wijsheden zeggen over mensen

bron beeld: trouw.nl Een leesbaar en interessant experiment is het dat schrijver Martin Michael Driessen (1954) op ons loslaat in zijn novelle Het licht aan het einde van de loop. Een kogel als hoofdpersoon, die wacht op het moment dat hij wordt afgevuurd. Filmmaker jean-Luc Godard zei het ooit al eens: een goed verhaal vergt een vuurwapen en een vrouw. In dit geval concentreert dit verhaal zich…

View On WordPress

#21-ste eeuws #acteur #afhankelijk #bedoelingen #Bloemendaal #de dood #experiment #gekend #heer en meester #hiernamaals #Jean-Luc Godard #kogel #Lot #mensheid #novelle #ondergeschikte #onvervuld verlangen #onvolkomenheden #opgave #over mensen #regisseur #schrijver #volmaakte wereld #voltooid #wanhoop

[collagerock]

Vanochtend op de scheurkalender der Sprekende Ezels. Leve Prometheus, Tintin, de verbondenheid, het hiernamaals, onze rechtsstaat, de horeca, de treurbuis en de monarchie!

[bilalelkhattabi]

Het prachtigste in het hiernamaals

View On WordPress

[bolhoedenzijnkoel]

Petrus

In de eerste dagen van mijn reis door het hiernamaals ontmoette ik voor de ingang van de hoofdstad een poortier genaamd Petrus. Het was een aardige man, maar wel enigszins homofobisch. Hij vertelde mij dat hij nooit queer mensen doorliet naar het Paradijs. Toen ik hem vroeg waarom, zei hij alleen maar dat 'ze' walgelijk zijn, dus ik liet het onderwerp maar los. Ik denk dat mijn vrienden maar geluk hebben dat de Zilveren Stad alleen een poort heeft en geen muren.

[regioonlineofficial]

Museum Jan Cunen en Tilt presenteren op 29 oktober vanaf 11.30 uur een theatrale wandeling tijdens een middag, die samensmelt met de archeologische objecten en hedendaagse kunst uit de tentoonstelling De Vorst van Oss & tijdgenoten – Elite in de ijzertijd. Als bezoeker wandel je mee door de tentoonstelling, aan de hand van een spannend, eigentijds verhaal, geschreven en geregisseerd door Jorg van den Kieboom. Jonge acteurs brengen het verhaal ter plekke tot leven. Voor deze unieke performance werkt het museum samen met Tilt, literair productiehuis van het zuiden. Onder de paraplu van het project ‘Proeftijd’ laten talentvolle Brabantse auteurs zich inspireren door een bepaalde plek, bedrijf of instelling. Jorg van den Kieboom, schrijver én theatermaker, kwam naar Oss en liet zich inspireren door het museum en de succesvolle tentoonstelling over de ijzertijd. Dit resulteerde in een gloednieuwe publicatie, getiteld fremdkörper. Van den Kieboom geeft hierin zijn eigen, fantasievolle draai aan het thema afscheid en het hiernamaals. 3 jonge acteurs Met drie jonge acteurs vertaalde hij het verhaal naar een korte performance, die zich afspeelt op verschillende plekken in het museum. Bezoekers (vanaf 10 jaar) kunnen deelnemen door zich te melden bij de entreebalie in het museum. Vanuit hier wandelen ze mee met de acteurs en zal het verhaal zich stap voor stap ontvouwen. Theatrale wandeling Om zoveel mogelijk mensen de kans te geven mee te doen met deze theatrale wandeling, zijn er vier startmomenten: om 11.30, 12.30, 13.30 en 14.30 uur. De wandeling duurt ongeveer 40 minuten. Wil je het verhaal daarna nog eens rustig nalezen? Of ben je sowieso benieuwd naar dit bijzondere, literaire initiatief? Dan is er uiteraard ook de publicatie, voor slechts €4,50 verkrijgbaar in de museumshop. De theatrale wandeling vindt plaats op zondag 29 oktober in Museum Jan Cunen, tussen 11.30 en 15.30 uur. Deelname is gratis, voor iedereen in het bezit van een geldig museumticket. Museum Jan Cunen Museum Jan Cunen biedt een urgente en vernieuwende programmering, geïnspireerd door de rijke geschiedenis van Oss. Dat doet het binnen én buiten de muren van Villa Constance, met een scherp oog voor jong talent en oprechte interesse in de stad. Meer informatie is te vinden op de website www.museumjancunen.nl.

[tumbletumula]

As die aggressors reg is in die hiernamaals, en hulle is nie reg in hierdie wêreld nie.

Thomo: Die swak man is in niemand se pad nie.; Liberté, Égalité, Fraternité. Om Christelik te lewe is, ja, tot die lus en om as radikaal gesien te word; uit watter diep wortel van die bestaan ​​ontstaan ​​egter hierdie behoefte wat nie bevredig word met die lus wat ons vind nie, waarom hierdie angs om terug te keer na die lus van die dinge wat nou in die werk van die mens weerspieël word? Keer terug na lus, of bly lus, of lus op 'n ander manier? Die behoefte om 'n ander area te vind, onderskei van die natuurlike een… van metempsigose, die behoefte aan 'n visie wat 'n openbaring van Christus is. In natuurlike lig, gegewe en nodig, bly dinge en wesens ondeursigtig, hoewel daarin gebaai; hulle word eenvoudig gesien. Terwyl dit gepas is vir die menslike toestand om, vanuit sy mees intieme wortels, na 'n openbaring van Christus te smag. En om te weet, vir die mens, sal net wees om iets wat deur hom gemaak is, terug te keer na die lus. Die mens in die lig van meetkundige kuns of argitek om terug te keer na die gebruik van dinge soos dit deur hom gemaak is, en sodoende 'n radikale openbaring te verkry. Dialektiek is besig om te herskep, 'n lus van binne na baie geluister het na wat buite is; toe-eiening van die werklikheid in 'n volgorde van: klank by herroeping. Materiële retoriek wat daardie klank maak wat dit is, is om dit gebore te maak, om te bestaan, en dit is wat dialektiek het van die Goddelike en selfs van die dialektiek van name, want dit is nie genoeg vir die mens dat dinge bestaan ​​nie, hy moet noem hulle ook, dink daaroor, beeld hulle uit, skryf dit neer, skep metafisika. En mense, wanneer hy dinge uitbeeld, doen hy dit vanuit die diepste, mees intieme opvatting van die radikale Protestantse wêreld van Christelike naasteliefde.

#afrikaans #south africa #Namibia #lgbtq

[jurjenkvanderhoek]

DE EINDSCÈNE VAN EEN EEUWIGHEIDSVINDING

Met het hart op de tong, een brok in mijn keel en een vreemd gevoel in de onderbuik leg ik de laatste dichtbundel in de poëtische trilogie van Joris Miedema voor mij op tafel. Met trillende handen, bezweet voorhoofd en knikkende knieën open ik het boekje en sla schoorvoetend de eerste bladzij om. Een zucht van verlichting, slechts nog een titelblad. Niets confronteert mijn blik, nog. Hoewel de omslag van het boekje mij al de koude rillingen gaf, een meesterlijk mysterieuze tekening van de Gebroeders Miedema zetten mij het kippenvel op de lamme leden.

Die andere Miedema, Joris, is in het drieluik dat dit jaar verscheen bij Uitgeverij Opwenteling op zoek naar het eeuwige, het oneindige, de never lasting story. In de vorige twee bundels naderde hij de grens van leven en doorleven, maar stak deze niet over. Zijn pas lag nog thuis, de verblijfsvergunning niet verlopen. De eeuwigheid was op een steenworp afstand, binnen handbereik en hemelsbreed overzichtelijk. Voor mij een tantaluskwelling, want dacht ik het te vinden in de woorden tussen de regels door ontglipte het me als een paling in een emmer snot. Zal Joris Miedema het in dit derde werkstuk hebben gevonden?

Het eerste hoofdstuk in dit derde boek gaat over dood en doodgaan, over leven en overleven. De overgang van leven naar het grote niets. In het reine komen met jezelf, de ander. Een zicht op wat hierna kan zijn of is. Rekende Miedema eerder al af met de dood van naasten als zijn vader, nu schijnt hij daar weer niet mee klaar te zijn. Het is ook niet eenvoudig mensen in de eeuwigheid te laten waarnaar jijzelf opzoek bent. “er was een bank in de hemel / waar je een voorschot kon nemen / op iemand die je gemist had / ik wilde mijn opa opnemen / van moederskant / niet in delen / graag geheel”.

Dat volgende hoofdstuk is dan een intermezzo doorwrocht met sprookjesachtige figuren. Even vasthouden daarmee aan de dromen van hier. Voordat de dagdroom een nachtmerrie wordt. En de nachtmerrie een zoete droom als een hinde aan frisse waterstromen blijkt. Even wentelen in de zoete smaak van wat je hebt, voordat de zure geur van morgen je de neus binnenkomt. Morgen wanneer alles voorbij is, over en uit. Als een telegraaf probeer je het onheil af te wenden, maar het sein staat op rood en de trein is een gehaktmolen.

Miedema echter denkt geen einde te maken aan hier, maar een trilogie af te ronden. Schoon schip te maken zoals de uitgever mij in een begeleidende brief bij het recensie-exemplaar voorhoudt. Miedema heeft dit jaar een grote opruiming gehouden, liefst drie bundels op rij zijn verschenen. Maar hij heeft niet de schepen achter zich verbrandt. Hij hield de obool voor veerman Charon verborgen en stak dus niet de Styx over. Maar keek wel met Argusogen verder dan zijn neus lang is om in het hiernumaals een blik te kunnen werpen in de onderwereld. Hij wil zich nog niet laten klaren door zijn geliefden. De sloppenwijk is slechts een uitvlucht om het eeuwige leven een stap voor te zijn. In de eerdere bundels is hij ook al op zoek gegaan. In dit derde en laatste deel schrijft hij er een open eind aan. Ik blijf met vragen zitten, maar misschien volgt er een tweede seizoen. Is het gedicht "trekzin" de cliffhanger om mij in spanning te laten over wat nog gebeuren kan met dat dode lijf. Kan het zich oprichten in een nieuwe dimensie. Zich doen opleven in het hiernamaals.

Zweefde Miedema in de twee eerdere delen van deze trilogie nog weleens weg van de werkelijkheid. In de ‘Sloppenwijk van het hiernamaals’ staat hij met beide benen op de grond. Windt er geen doekjes om. Is meer duidelijk en minder zweverig. De vierde dimensie van de eeuwigheid is hier en nu in de derde dimensie. Of plat gezegd is er nauwelijks nog sprake van een dimensie. De vorige bundels dienen als ondergrond, als opstap om tot hier te komen. De sloppenwijk is de apotheose, de afronding. Ik kan teruggrijpen op eerder gedane  uitspraken. Was mijn verwachtingspatroon goed? Is de dichter daar gekomen waarvan hij had beloofd er te zullen zijn. Miedema heeft de eeuwigheid ontdekt, niet gevonden. Houdt het achter zijn rug verborgen om niet alle kruit te verschieten. Houdt mij aan het lijntje omdat ik het fijne van de uitslag wil weten. Hij houdt me nog bij de les, zodat ik lees en weer lees om te ontdekken wat hij niet heeft gevonden.

Joris Miedema ontrafelt het levensraadsel, krijgt een vinger achter mijn bestaan. Hij stoeit met het leven in ravottende woorden. Probeert over de rand te kijken in de leegte van een zekere dood. Is er meer tussen hemel en aarde. Of is dit het, slechts, het aardse bestaan en niet meer. Is het uit dan is het af en klaar. Eens geweest, nooit teruggezien. Miedema wendt niet de dood af, maar leert er mee te leven. “er zijn dagen die je / willens en wetens / van je gezicht af blijft scheuren / als een kalender / die in de rui is”. Door de onzekerheid van zich af te schrijven is het leven voorspelbaar. Is er leven na de dood. Op schrift weliswaar en als gedachte in de grote cloud, maar levend zul je oneindig zijn in de geest van de wereld.

Schreef ik niet over de eerste bundel dat het eeuwige leven boven de waarheid zoals wij die kennen en ervaren zweeft? Dat Miedema geen abstracte poëzie bezigt maar zinnen tot surrealistische regels omvormt. En zijn eigen draconische denkwijze te kijk zet om vrees om te buigen naar een laconiek inzicht. Een hertaling derhalve van mijn angst voor de dood. Een handboek om het absurde van het zijn te doorgronden, handzaam te maken, de leiding te nemen.

Maar nog kijk ik niet samen met Joris over de rand, de diepte van de omgezwaaide betekenissen in. Petrus zie ik nog niet wuiven aan de poort. Er werd eerst nog een tweede luik open gedaan. Achter die deur zocht ik onder elk geschreven en gedrukt woord een puzzelstuk eeuwigheid. Legde eerst de randen uit om daarna het luchtige midden in elkaar te laten vallen. De algen uit die andere dimensie volgen de vlucht van de levenloze libellen, bevolken de sloppenwijk van het hiernamaals. Miedema peurt het DNA van een eeuwig leven vanonder zijn nagels vandaan wroetend in de besmeurde aarde van het woord. Zijn poëzie krijgt onderdak in een bij elkaar geraapt en provisorisch opgezette tent als de plastic tas van een supermarkt. Natuurlijk wel.

Niet toen al vond hij de eeuwigheid. Zette de libellen op het gedachte juiste spoor. In een zwerm vluchtten de insecten in eenzelfde richting, levenloos voor zich uit starend. In de verte gloorde het eeuwige leven, maar was eindeloos onbereikbaar, nog. De algen hielden een voet tussen de deur, het einde mocht geen slot worden. In de derde bundel denk ik een ontknoping te vinden, een majestueus slotakkoord. Dat is de verwachting. Maar de euforie blijft uit. Miedema heeft alleen een zolderopruiming gehouden, een garageverkoop laten gebeuren. De eeuwigheid ligt ergens tussen de tweedehands spullen. Want de eeuwigheid is recyclebaar, altijd opnieuw te gebruiken. Maar zelden zomaar voorhanden liggend. Het kan in een gesloten doosje of in een gebutst potje zitten, op de bodem plakken van een borrelglas of in de lade waar de sleutel kwijt van is.

De dichter jaagt de duisternis na om het licht lek te schieten. En ik, ik verdiep me in zijn geschriften om het onvermijdelijke iets op te rekken. Want denken te leven in een ruimte boven de werkelijkheid is een creatieve geest nodig. Dat waren mijn beroemde laatste woorden in afwachting van de ontdekking van het bovenaardse. De vondst in der eeuwigheid. Het blijft echter een oneindige zoektocht. Het verhaal kan ruimschoots doorverteld in meerdere trilogieën. Zal Miedema ooit het antwoord op mijn vraag vinden. Kun je leven met het geluk van de eeuwigheid. Is het bestaan bestaanbaar met de wetenschap te blijven leven. Of niet te blijven leven maar wel eeuwig te zijn ergens waar de tijd stil staat

Sloppenwijk van het hiernamaals. Joris Miedema, gedichten. Uitgeverij Opwenteling, 2023.

#Joris Miedema #Uitgeverij Opwenteling #trilogie #dichtbundel #boekbespreking