#lord ruthven x reader | Explore Tumblr Posts and Blogs

suyacho · 2 years

Text

❥ DESIRE

not even the strongest can hide their true desires

WARNINGS: minors/ageless blogs dni - fem!vampire reader - nicknames (darling) - fingering - no prep - unprotected - dirty talk - praise - scratching - maybe slight degrading? - slight powerplay - size kink - tummy bulge - biting - blood (licking) - breeding - reader and august have a complicated relationship, but let’s just say they hook up from time to time for the sake of the fic - not beta’d im rawdogging just like august in this fic so its probably ass LMFAOO - big possibility of this being ooc, i never wrote for vnc - 1,5k words

note: hi this is my first time writing for vnc- this also is a gift for a friend, so when you see it, happy late birthday to you <3 i hope you like this.

“We’re never doing this again.” was what both of you promised yourselves last time this had happened. Yet neither of you could stop the growing desire for each other as the days passed, especially not with the build up stress.

And that’s exactly why you were here, underneath the powerful man that peaked your interests the first time you heard of him. In a house, in the middle of a snowy forest, right between your work places at such a busy and stressful time, practically yearning for each other and your bodies.

“J-Just hurry.” you whined, moving yourself against the teasingly slow moving fingers, wanting to feel more and having had enough of the several orgasms he had given you by just his fingers, you wanted the real thing.

“Shhh– you know I’ll give it to you darling.” August taunted, pulling his fingers out and tapping them at your lips. Grinning slightly when you obeyed him without him even saying a word and licked his fingers clean, locking your eyes with his in the process.

August didn’t need to use words to have an effect on you, his looks and actions said more than needed. In fact, the power difference & usage, together with the reminder of how cold he could be sometimes, only sent a burning heat throughout your body, somehow turning you on even more.

“Good girl… Maybe you deserve to have all of me.” August continued, rubbing himself through his briefs, letting out low groans as he looked at your bare body, loving how easily he had you naked and splayed out in front of him like this.

“You should be honored.” August smirked, finally getting rid of the last piece of clothing between you two, spitting on his cock, giving it a few more pumps before lining up with your entrance. “You talk too mu– fuck.” you gasped, not getting a chance to finish your sentence as August pushed in with one quick thrust, your eyes tearing up at the stretch, he was so fucking big.

“Mind repeating that for me darling?” August asked, claws trailing along your body, from between your chest, down to your v-line, leaving a slight scratch. “J-Just move, please.” you answered, grabbing onto his back after.

You didn’t care how pathetic you might’ve sounded at that moment, but you needed him now and you knew that he did too. No matter how tough of an act he might put up, you knew it was taking him everything to not take you at every chance he got because somehow, you had him whipped or well– fooled by desire, is what he likes to make himself believe.

“Feisty aren’t we?” August laughed, finally starting to thrust at a fast pace, almost like he was in a hurry but you didn’t care, it felt good.

If there was anything better than drinking food as a vampire, it was those two moments you both shared, making you feel like you were floating, lost in thoughts and desire.

“She’s swallowing me up so nicely darling— such a p-perfect pussy.” August groaned, slapping your clit as he continued fucking into you at a brutal pace. “S-So big…” you mewled, digging your nails into his back, moans of his name filling the room.

Saving up your sexual frustration surely was a good idea, because it made everything so much better, especially since it had been a while.

“So big that I can see a bulge.” August smirked, his bigger hands roaming over your body, placing it over your free hand, placing it on your stomach to make you feel just how deep he was.

“ ‘s so good.” you blabbered, already being cock drunk from your previous orgasms, every little touch of him just adding onto it even more.

“You love my cock that much huh? Already stupid on it— maybe I should fuck my cum deep into that pussy, breed it nicely… Hmm how does that sound?”

“Please, please, please! ‘m begging, August please.” you begged, the sounds of skin slapping the room as you got louder with every thrust, making an even bigger mess of his back with your nails as his tip kissed that spot over and over. He was so deep, there was no way you were going to last.

“Hmm, since you asked for it so nicely.” August answered, his big hands moving over your body, slowly starting to massage your chest, smirking at how much bigger his hands looked compared to your body, thinking about how easily he could wreck you.

“Feels so good— Y-You always make me feel so good.” you whined, bucking your hips up to meet his thrusts halfway, just wanting to feel more, just wanting for him to breed you. His words from earlier giving you hope, almost forgetting how mean August could be sometimes until he gave you a reminder.

“But not yet.” August reminded you, giving your chest a rather hard squeeze, leaving you screaming his name while he laughed coldly. “Something wrong, darling?” he asked, the switch in his tone giving you shivers down your spine yet also making you clench around him at the same time.

Of course you should’ve known, he never gave it to you this easily, he loved to make you scream, to make you go dumb and to tease you.

“Y-You’re so mean, please.” you whined, continuing moving desperately, only for him to pin you against the mattress. “Made me wait for so long, j-just give it to me.” you cried out, aching for your release, to be filled.

“That’s not a way to ask me nicely, now is it?” August smirked, nails digging into your skin, groaning as a gasp left your lips. “ ‘m sorry, ‘m so sorry August.” you apologized over and over, mind hazy from the pleasure.

“I’m just returning the favor.” August told you, referring to the scratches you left on his back. “ ‘m s-sorry.” you sobbed, only for August to laugh codly before pulling out fully, leaving you whimpering.

“Augu—“ you opened your mouth to speak, only for a gasp to leave your lips as he flipped you over. Now laying on your stomach, face buried in the pillow underneath you while he pinned your hands behind your back, easily with one hand.

“Just wanna fuck my cum deeper into you darling.” August whispered, pushing in fully with no warning once again, leaving you gasping for air as he leaned closer to you, only hitting it deeper.

“T-Thank you.” was all you managed to say out, babbling nonsense as moans keep leaving your mouth breathlessly. Legs feeling like jelly as he continued pounding into you, the only you had support being the way he held you.

“That’s my g-girl, taking whatever I give her.” August praised you, cursing under his breath as he felt his high approaching, cock throbbing, desperate to breed you full.

“Picking you for this was a p-perfect choice.” August continued, biting onto your shoulder, groaning at the way you clenched around him once his fangs got in contact with your skin.

Breathlessly, August continued leaving bites all over your shoulders, licking the blood off it while ignoring the taste, knowing that it made you feel good. Desperate to make you cum first, his free hand moved down to rub your clit, never slowing his thrusts down as he buried his fangs in your shoulders once more.

“Cumming, ‘m g-gonna cum—!” you tried to warn him, releasing around him seconds later, seeing white as your high hit, legs trembling and pussy fluttering around him.

“G-God fuck.” August cursed, his grip on your wrists becoming even tighter, reminding you of the difference in power once again.

August panted breathlessly, hips stuttering and cock twitching, signaling you that he was close too but you were far lost in pleasure to notice.

With one last thrust, August moaned out your name for the first time tonight, throwing his head back as he spilled his load deep inside of you, loosening his grip on you after.

“F-Fuck, you did so well.” August breathed out, fucking you through your highs while gently rubbing your sides, trying to calm himself in the process, knowing he was a little too rough on you this time.

Slowly, he pulled out, both of you gasping at the loss of touch, your body still shuddering from the aftershock. Gently, he laid you down on the mattress, watching his cum drip out.

“T-Thank you.” you looked at him, smiling tiredly at the man above you, completely fucked out and in a daze of pleasure and happiness, making August look away from you.

It wasn’t that it wasn’t good, no he was feeling things, things he hadn’t felt before, things he shouldn’t have been feeling. Not when it was someone as powerful as him, he didn’t have time for this.

August only did this for his goals, all of it, because he was a man who would go volumes for his goals and this was exactly what those events were. Or well— that was what he’d like to convince himself.

“I gotta go, thank you.” August coughed, getting dressed after putting a blanket on you, watching how you got comfortable tiredly.

And there it was again, the same words he repeated every single time this had happened over the past years, knowing that it was nothing besides some stupid lies because he couldn’t get enough of you.

“We’re never doing this again.” was all he mumbled before disappearing into the cold of the night.

if you’d like to be tagged in future works, click here <3

#snow’s queue #august ruthven x reader #august ruthven smut #august ruthven x reader smut #august x reader #august smut #ruthven smut #ruthven x reader #ruthven x reader smut #vnc smut #august ruthven #lord ruthven #lord ruthven smut #lord ruthven x reader #snow writes; smut #tw breeding kink #tw praise kink #tw size kink #tw blood

76 notes · View notes

ranaitsan · 7 months

Text

my second ruthven draw!!!

If you like it💕 you will sure like ❤my novel☕ read my novel in my blog😺👋👋

177 notes · View notes

littleoanh · 1 year

Text

Being in a relationship with August Ruthven

Characters: August Ruthven x Human!Reader

Warnings: Split between SFW and NSFW, established relationship, mentions of eliminating (not towards reader) and being called 'blood bag' and 'food supply'.

A/N: @mekiza and I collaborated our ideas what it's like being with beautiful Lord Ruthven ♡. Thank you so much for indulging this with me, my love! Divider is made by @benkeibear.

SFW

August Ruthven is quite the perfect gentleman, he will treat you like royalty because you deserve nothing but the best. He enjoys spoiling you with food, clothes, bags, etc. Anything you want, you got it. Though he will tone it down if it gets too overwhelming for you.

You are the only person in the world that does not need to call him ‘Lord Ruthven’. You have special privileges to call him ‘August’. If anyone else calls him ‘August’, he will correct them with a dangerous glint in his eye that it’s ‘Lord Ruthven’ to them.

He enjoys intimacy (not in a sensual way), he likes being so close to you. Holding your hand, placing his hand on your waist, sitting on his lap, or cuddling. He is the big spoon, but he secretly loves it when you cuddle him from behind.

Leaves an imprint (a mark) on your neck to show you are his. If anyone dares sink their fangs on you, he will personally consider this as treason and have them be eliminated.

He is a big and well built man, standing next to you makes him feel powerful and able to protect you from any harm. Also, he finds your height adorable because of how small you are compared to him (sorry if you happen to be taller than him).

August loves listening to your heart beat at night, it brings him comfort and feel at peace. He can’t explain it, but he needs to have his hand on your heart. He may be a powerful and influential vampire, but you are his safe haven.

This man DOES NOT get jealous easily, so good luck on trying to make him jealous. He is confident, put together, and financially stable. In fact, he finds it amusing to see other people trying to win your attention. There is no one better than him, therefore he knows what he is worth.

He is usually a calm man BUT he will get triggered when someone dares call you his ‘blood bag’ or ‘food supply’. His eye color will change and the ground is shaking from his anger (don’t worry you are safe by him).

NSFW

Stating the obvious but it needs to be said … he has a big dick and a wide girth. The first time you see this, your jaw drops or maybe you’re drooling (take your pick). He finds it adorable when you are struggling to take him all in. But he will make sure to prep you, after all you are his precious human. He will not cause you any discomfort.

Has the biggest degradation kink. Grabbing your hair, talking down on you in bed and calling you by degrading names. What comes with his degradation kink is also praise. Calling you a good girl/boy when you follow his orders.

As I said before, August is a big man therefore he has a size kink. No matter what size you are, he can easily carry you without any struggle. He enjoys fucking while standing because of the faces you make when you are taking him so deep.

August is a dom, you cannot make this man be submissive. If you try to, he can easily turn the table around. So there’s no point in trying. He enjoys being in control, taking the lead and showing his dominance.

He loves leaving marks on your thighs, regardless if you’re ticklish he is strong enough to keep you in place. The more you squirm, the more aggressive his bites are. He will train you to get used to his kisses and bites on your thighs, this is his favorite body part.

His fingers are long and thick, he enjoys stuffing them in your holes. He finds it fascinating to see all the faces you make just by his fingers. It’s not even his cock and you are going crazy over them. After he’s done fingering you, he will lick his fingers to watch your expression changing into embarrassment. Again, he finds this adorable.

Cockwarming. Sometimes duty calls where he can’t take time off and needs to handle proposals and paperwork. Having you on his lap, hearing your moans, whimpering or whining and watching you squirming on his big cock will make his work more tolerable.

Not interested in quickies, he prefers taking his time and having an emotional bond with you. He can take his time, pull several earth shattering orgasms out of you, and fill his load up over and over again.

2023 © littleoanh — do not repost or translate my work on this platform or any other platform. likes, reblogs, and kind comments are welcome. must be 18+ to interact.

#albie’s writing ✍🏼#case study of vanitas #vanitas no carte #august ruthven #lord ruthven #case study of vanitas headcanon #vanitas no carte headcanon #vnc august #vnc ruthven #ruthven headcanon #august ruthven smut #ruthven smut #ruthven x reader #ruthven x y/n #ruthven x you

174 notes · View notes

honeydazai · 2 years

Text

hello lovely followers, today i offer you a quiz to find out your vnc spouse 🙏🏻

take it now and reblog with your results /threat 🔫🔫

122 notes · View notes

fandomobsessedcharacters · 2 years

Text

IMAGINE…

Being a vampire hunter, but not exactly like one of the Chasseurs

With the full moon risen in the night sky and the last cursed bearer slain, your job was done. For now that is. The innocent were safe and that is all that matters.

Wiping the blood of your sword, you quickly sheathed it back into its place as you pulled your hood up, but most importantly, hiding your sword underneath your hood. Coming out of the alley way, you kept on the lookout as you walked throughout the city of Pari, searching for any rouge vampires on the prowl. That was your job as a vampire slayer after all.

Unfortunately, you weren’t the only one on patrol tonight. Up on a rooftop, two infamous Chasseurs gazed down upon your lovely work. Roland was just n awe as he stared at the once littered bodies of the vamps before they turned to dust. “Behold, Oliver! That mademoiselle’s beautiful work of art! Her gracefulness! Her poise! It was simply heavenly! An act of God’s righteousness!”

He beamed over as you continued down the streets. Oliver had the same thought but not as expressive. She wasn’t a Chasseurs that’s for sure. Her uniform clearly suggested otherwise and the way she handled a sword, it wasn’t like anything he seen before.

But unlike the other Chasseurs, he was sure she wasn’t working for the church either. But he was curious nonetheless. “Indeed. Her skills are none like I’ve seen in the church before.” Seeing you in the crowd, he couldn’t help but notice how you took out all those vampires all by yourself. But still, he was worried.

“We should follow her, Roland.” Keeping an eye on you as you tried to blend with the crowd, Roland noticed as he grinned. “Oh, OLIVER! SO SMITTEN, AREN’T WE?”

A hue of crimson covered his cheeks before angrily glaring at the Paladin. “HOW DARE YOU MAKE SUCH AN ACCUSATION!? I SIMPLY WANT TO KNOW HOW SHE’S BATTLING VAMPIRES WITHOUT BEING A CHASSEUR, YOU IMBECILE! NOW COME ON BEFORE WE LOOSE HER IN THE CROWD!”

Already heading off into the night to follow the girl, Roland only smiled as he followed in suit as well. His mind was racked with excitement over meeting the mysterious women. “The night is still young, after all.”

#the case of vanitas #vanitas of the blue moon #vanitas no carte #the case of vanitas Noé #noé vanitas no carte #noé archiviste #les memoires de vanitas #roland fortis #Oliver vnc #lord ruthven #dante vnc #the case study of vanitas x reader #the case study of vanitas imagines #vanitas no carte x reader

110 notes · View notes

yuichi-ro · 2 years

Text

Vanitas x fem!vamp!Reader

a/n: me world building for a fic I’ll never actually write? Yeah pretty much cw: fem!Reader (but written from third person as reader isn’t there), sfw, pining/angst, mature themes, unedited word count: 1.8k

“...so, are you going to tell me why that woman was so ready to come to your aid?” Noé gave Vanitas an inquisitive tip of his head, “Queen’s fang she mustn’t-”

“Ex Queen’s Fang,” Vanitas’s curt correction surprised the young man adjacent to him. Even more surprised when Vanitas wouldn’t go into detailed and only corrected him so rudely mid sentence without anything extra to add.

“Ok- Ex Queen’s Fang,” Noé emphasized to aid in showing Vanitas he was listening but that soon trickled off with the vampire’s rambling thoughts falling from his mouth, “But an Ex Queen’s Fang?! Shouldn’t they be like- Retired royalty then?! That’s the highest regard! Yes Veronica can be a bit- But Lord Ruthven is much more like what I imagined the Queen’s Fangs being like- So that woman she must be as old and she knew you does that-”

“Get to the point Noé,” Vanitas groaned already full to the brim with his cohorts ramblings. Puffing a strand out hair out of his face as he looked out at the rising Paris sun after last nights union with Charlton within the vampire world.

“Right right right,” he nodded composing his thoughts to focus on the one thing he at least knew was different last night. And that was Vanitas’s mood the second that woman came into play on the stage of their great fight. Noé looked down at his friend with violet colored eyes that were filled with nothing short of pure curiosity as the next few words left his mouth, “That woman, do you love her?”

Choking sputter on words that hadn’t even left his mouth yet. Whipping around the black haired human looked totally appalled by Noé’s seemingly simple question. All while the contradiction of blush bloomed on his pale face not to be hidden by his hair cascading over his features when he looked away.

“What did I tell you,” Vanitas grumbled, “I do not kiss and tell you utter simpleton.”

Now sharing in the embarrassment of what his comrade suggested Noé scratched at the back of his neck trying to reword what he meant, “No I just mean-” Noé searched for the right way to put what he saw last night in the fleeting memories before he lost consciousness. To which he knew Vanitas had acted different once that woman had come to confront Veronica without a second thought. A vampire going against the Queen’s Fangs were unheard of. Yet alone to aid that of a human. Noé new that much even from his sheltered up bringing. His mind circled back to the odd change in Vanitas since this all happened. Including now as he seemed to be sitting here high above all else on the bell tower like a sulking child, “I mean I hadn’t seen you act like that among someone else. How do I say- Your confidence? No not that, your showmanship? Yeah your showmanship and how you hold yourself. It changed so drastically when she came.”

Blue eyes glazed over with unenthusment for this conversation. With his chin resting on his hand Vanitas looked over at Noé only slightly, “I was about to be broken into thousands of little shards by your dearest Domi’s sister. I assure you the look you’re referring to had more to do with a life or death situation.”

“So there was a look!” Noé pointedly latched onto his last few words.

“I said it was a life or death situation!” Vanitas howled with such an indignant nature to his tone, “I said there was no look you dolt, you were losing consciousness!”

“I’ve seen the way you look at Lady Jeanne or Lady Emilia and I can without a doubt say they do not bare likeness to the way your face looked upon seeing that woman put herself between you and Veronica,” Noé and his handy detective work at hand had Vanitas bouncing his leg even as he stilled remained leaned into it with his grumpy frown mostly covered by his hand, “She knew your name, I remember that much. And you yelled at me for knowing the de Sade family?! When you’re in connects with the Queen’s Fangs!”

That right there was the tip of the iceberg. All his incorrect lollygaggings. Jumping to ideas. Tiny pea brain at work in the moment. Vanitas caved exhausted to hear the dumb dribble out of his companions otherwise clueless mouth.

“I have no connection to the Queen’s Fang you simpleton,” All the threading anxiousness drained from his tone. Even his leg quit bouncing in such a nervous manner. Leaving Vanitas simply leaning against his knees when he drew them up under his chin, “I’m the reason such a wonderful vampire had fallen from the Queen’s grace.”

Noé’s jaw dropping. He didn’t have enough time to pick it up properly before claiming a seat next to his human friend. Pressing into his side enthralled by what he had to offer in the form of a story.

“Get away from me you fool,” Vanitas’s brows pinched together under his bangs, “What do you want from me I told you she’s an ex Queen’s Fang.”

“You’re the reason she’s no longer in the court then,” Noé’s eyes grew huge, “You do love her then. But wait-” Detective Noé back on the scene as he thought for a moment, “I thought you said you loved Lady Jeanne. I do not wish for you to break your obviously ungentlemanly oath but-”

“I’m only part of why she’s no longer in the Queen’s Court,” Vanitas mumbled into the tops of his knees. Face bathed in the sun of Paris’s early morning. He didn’t think there was a lot of getting out of revealing even a few of his hidden gems at this point, “She fell in love with the original Vanitas. My master.”

Noé’s face was that of genuinely any well meaning vampire. Stories of the vampire born under a blue moon were hammered into any vampires skull. To hear such a thing didn’t seem right but intrigued him further, “The vampire of the blue moon hated vampires. Wished them all dead.”

“And human’s are scared even to this day of their lives being taken by that of a blood thirsty beast,” Vanitas popped off, unenthused, “Your point Noé?”

He was a bit taken back, “Nothing I just- I’m a little surprised nothing was ever documented of the blue moon vampire as such.”

“That’s because she liked him,” Vanitas looked out at Paris below, “But she did not love him. A woman who would not submit. To give her true name up. So he took it. My master took that name from her.”

Understanding the gravity of such a thing. A vampire’s true name being the one thing that makes them who they are. It was a wonder he’d never heard of the original Vanitas having a lover if it was in such a disgrace and brutish outcome for another vampire. She’d certainly be considered a causality of his hatred in old stories. And yet Noé saw her with his own two eyes yesterday. That he was certain. If she were to be corrupt, something must have undone it.

“...you,” Noé said almost as a whisper, “You...restored her true name didn’t you Vanitas?”

A crooked grin spread on his dark haired friend’s face. Vanitas looking over at Noé with a tipped head, “My first attempt as a doctor, or I guess as we’d call it a fellowship of healing before I actually completed my trainings.”

“Vanitas you-” Noé was horrified to even think of this, “You could have killed her doing that.”

“I know.” He answered sullenly with a look cast away from the present conversation, “But I didn’t. I knew I wouldn’t. I simply loved her too much to allow her aliments to consume her.”

Each piece presented to him left Noé certain he wasn’t getting the entire picture. Yet when he looked at the softness on Vanitas’s face and heard his voice. He knew he wasn’t lying. An oddity from the boastful man. But it was becoming easier for him to pick him apart to see the truth below.

“...I still don’t understand,” Noé mused, “If you love her...why aren’t you with her?”

“A human and a vampire? Hah!” Vanitas’s obnoxious chuckle ringing true under the brass bell they sat, “Listen to yourself! Love advice from a man who has a de Sade falling over you and yet you come to counsel me? What grand advice from someone not qualified.”

Face deepened with a frown Noé looked down at Vanitas, “Domi has nothing to do with this. I still care about her very deeply alright. I just don’t understand. An ex Queen’s Fang coming to your rescue. Do you hold her name hostage like the original Vanitas?”

“I would never,” Vanitas shot him the most venomous look Noé had ever seen on the man’s face. Enough so Noé bowed his head in apology for saying such things, “I would never hold her name above her like that monster did.”

Falling silent after his unknown slight. Noé looked down at his lap trying to find the right thing to say to his friend. Uncertain until it just kind of happened, “...does she know you have feelings for her?”

Vanitas finally untucked his legs from under him. Outstretching them towards the rising sun and the rest of Paris. Leaning back on his gloved hands and looking up at the new sky of a new day he paused for a long moment, “...she knows. I suspect she knew long before I did. Though she’s too sweet to reciprocate it. Always going on and on about how she never wishes to take advantage of me in my youth. Certain I’ll find another.”

“Well....you have found another,” Noé referenced Jeanne.

“No.” Vanitas’s expression softened and even the hint of a smile crept on his face, “I will never find another like her. For as many lives as I live I won’t love like that. But she is too kind and until I can corrupt my flesh and rid her of the guilt of having me. I will take every chance I get to use this body in a thousand different ways. Like I’m living a thousand different lives at once.” Vanitas stopped to hold up his gloved hand. Black as the night that past. Flexing his fingers under the casting rays of the golden sun he still couldn’t stop smiling, “Once I’ve lived those thousand lives and saved her from her own, then I’ll be able to be with my own true love. That, I promised her.”

#vnc #vnc x reader #vnc vanitas #the case study of vanitas #the case study of vanitas x reader #vanitas no carte #vanitas no carte x reader #vanitas no shuki #vanitas no shuki x reader #vanitas x reader #vanitas

171 notes · View notes

linkemon · 26 days

Text

Vanitas x Reader x Noé Archiviste

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ᴘʀᴀᴄᴜᴊᴀ̨ᴄᴀ ᴡ ʀᴇᴢʏᴅᴇɴᴄᴊɪ [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴘᴏᴋᴏᴊᴏ́ᴡᴋᴀ ᴍᴀɴᴏɴ ᴏʙsᴇʀᴡᴜᴊᴇ ᴡʏᴅᴀʀᴢᴇɴɪᴀ ʀᴏᴢɢʀʏᴡᴀᴊᴀ̨ᴄᴇ sɪᴇ̨ ᴅᴏᴋᴏᴌᴀ ᴊᴇᴊ ᴘᴀɴɪᴇɴᴋɪ ɪ ᴅᴡᴏ́ᴄʜ ᴅᴢɪᴡɴʏᴄʜ ᴍᴇ̨ᴢ̇ᴄᴢʏᴢɴ, ᴋᴛᴏ́ʀᴢʏ ɴᴀɢʟᴇ ᴘᴏᴊᴀᴡɪʟɪ sɪᴇ̨ ᴡ ᴊᴇᴊ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ, ᴘʀᴢʏɴᴏsᴢᴀ̨ᴄ ᴢᴇ sᴏʙᴀ̨ ᴋᴌᴏᴘᴏᴛʏ.

ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:

ᴏɴᴇsʜᴏᴛ ᴊᴇsᴛ ᴘɪsᴀɴʏ ɴᴀ ᴘᴏᴅsᴛᴀᴡɪᴇ ᴘᴏʟsᴋɪᴇɢᴏ ᴡʏᴅᴀɴɪᴀ ᴍᴀɴɢɪ ᴡ ᴢᴡɪᴀ̨ᴢᴋᴜ ᴢ ᴛʏᴍ ᴘʀᴢʏᴊᴇ̨ᴌᴀᴍ ғʀᴀɴᴄᴜsᴋᴀ̨ ᴘɪsᴏᴡɴɪᴇ̨ ɪᴍɪᴏɴ, ɴᴀᴢᴡɪsᴋ, ɴᴀᴢᴡ ᴡᴌᴀsɴʏᴄʜ, ᴡsᴛᴀᴡᴇᴋ ɪᴛᴅ. ᴊᴀᴋ ɴᴀsɪ ᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴇ.

ᴍᴀʟɴᴏᴍᴇɴ ᴘʀᴢᴇᴅsᴛᴀᴡɪᴏɴʏ ᴡ sʜᴏᴄɪᴇ ᴢᴏsᴛᴀᴌ ᴡʏᴍʏśʟᴏɴʏ ɴᴀ ᴊᴇɢᴏ ᴘᴏᴛʀᴢᴇʙʏ ɪ ᴘᴏᴅᴀ̨ᴢ̇ᴀ ᴢᴀ ᴏɢᴏ́ʟɴʏᴍɪ ᴢᴀsᴀᴅᴀᴍɪ ɴᴀ ᴘᴏᴅsᴛᴀᴡɪᴇ ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ᴊᴜɴ ᴍᴏᴄʜɪᴢᴜᴋɪ ᴛᴡᴏʀᴢʏᴌᴀ ᴋᴀᴢ̇ᴅᴀ̨ ᴢ ᴏᴅᴍɪᴀɴ ᴛᴇᴊ ᴄʜᴏʀᴏʙʏ ᴅᴏ ᴛᴇᴊ ᴘᴏʀʏ. ᴢᴏsᴛᴀᴌʏ ᴍɪ ᴅᴏsᴌᴏᴡɴɪᴇ ᴅᴡɪᴇ ʙᴀśɴɪᴇ ᴘᴇʀʀᴀᴜʟᴛᴀ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ ᴡ sᴇʀɪɪ ɴɪᴇ ʙʏᴌʏ ᴜᴢ̇ʏᴛᴇ, ᴡɪᴇ̨ᴄ ʙʏᴌᴀᴍ sᴋᴀᴢᴀɴᴀ ɴᴀ ᴛᴀ̨ ɴᴀᴊʙᴀʀᴅᴢɪᴇᴊ sᴢᴛᴀᴍᴘᴏᴡᴀ̨ ᴢ ᴍᴏᴢ̇ʟɪᴡʏᴄʜ.

— Panienko [Reader]! — zawołała Manon, starając się brzmieć dyskretnie.

Rozejrzała się w tłumie zakupowiczów, próbując nie zapomnieć żadnej torby. Kapelusz, parasolka, nowy zestaw kokard i jeszcze… Sarkastycznie pogratulowała sobie w myślach tego, że ostatnia paczka została w sklepie. Nie miała na to teraz czasu. Przypadkowa dorożka z rozpędem śmignęła tuż przed nią, prawie pozbawiając ją życia. Głośny stukot kopyt o brukowaną ulicę zmieszał się z panującym gwarem. Pokojówka niespokojnie przedarła się do bocznej uliczki, ocierając czoło. W dodatku jak na złość była głodna.

Tak to właśnie musiało się skończyć. Zawsze nabierała się na to, że młoda panienka tym razem na pewno odchodzi tylko na chwilkę. To nigdy nie była chwilka! Spuszczała ją z oka, by cokolwiek załatwić, i już jej nie było. Lubiła swoją pracę, ale czasem to bieganie w panice ją przerastało. Oczywiście sama zainteresowana zawsze uspokajała ją, że przecież nic jej nie jest, ale kto tam mógł wiedzieć, co będzie za kolejnym razem? W Altus zapewne nikt nie odważyłby się jej zagrozić, ale w Paryżu sprawy miały się inaczej.

[Reader] pracowała jako ktoś w rodzaju zakulisowego dyplomaty, podróżując między Altusem a Paryżem. Nie występowała oficjalnie jak jej kuzyn, lord Ruthven. Wyprawiała bankiety, zapoznawała ze sobą wpływowych ludzi i wampirów, a także rozsiewała plotki i tuszowała stojące na drodze do pokoju drobnostki. Manon doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jej panienka, choć starała się nie wychylać poza bezpieczne kręgi, mogła znaleźć się któregoś dnia w niebezpieczeństwie. Wszystko z powodu swojego kuzyna, który niejako zaprzągł ją do pracy poprzez jej rodziców zaraz po tym, jak zawiedli go jego uczniowie. Czuła, że choć [Reader] jest sprawie bardzo oddana (wbrew swej woli, ale jednak), lord August z pewnością tego nie odwzajemnia. Nigdy nie wysłał nikogo do ochrony, co z pewnością mógłby uczynić ze swoimi wpływami. Prawdą jednak było, że gdy tylko ktoś o tym wspominał, panienka głośno przeciwko temu protestowała, ku niezadowoleniu pokojówki.

— O nie — zaklęła niezbyt cicho Manon — znowu ten konował!

— O nie, to znowu ta wiedźma! — przedrzeźnił ją Vanitas.

Mogła się spodziewać, że panienka jakimś cudem wyląduje w jego towarzystwie. Rozmawiała o nim i jego towarzyszu z pracownikami hrabiego Parksa Orloka. O ile trudno było przynajmniej nie kojarzyć rodu Archiviste, o tyle Vanitas był dla niej niejako zagadką. Jego zachcianki przeczyły naturalnym zachowaniom ludzi. Fakt, że mieszał się w nie swoje sprawy, wzbudzał niechęć.

Zlustrowała Vanitasa od stóp do głów. Co też jej panienka w nim widziała? Czarne włosy i błękitne oczy. Może i był przystojny, ale na tym zdaniem Manon można było zakończyć listę pozytywnych cech. Nie dość, że człowiek, to jeszcze szalony!

— Moglibyście choć raz spróbować się dogadać — westchnęła [Reader].

Kobieta zatrzęsła się lekko. Zimny wiatr przetoczył się po ulicy. Vanitas nie tracił czasu i zamaszyście przesadnym ruchem zdjął z siebie czarny płaszcz. Zarzucił go na ramiona damy, posyłając firmowy flirciarski uśmiech. Zaraz potem dyskretnie wystawił język pokojówce. Jeśli były momenty, w których Manon miała szczerą ochotę skorzystać ze swoich wampirzych umiejętności, to był to właśnie jeden z nich. Rzuciła spojrzenie na delikatny uśmiech panienki i zgrzytając zębami, powstrzymała rychłą wizję morderstwa.

— Gdzie monsieur Archiviste? — spytała pokojówka, spoglądając w kierunku hotelu Chouchou.

Nie była to zbyt subtelna zmiana tematu, ale na nic lepszego nie wpadła.

— Noé zaspał. Mieliśmy wczoraj ciężką noc — stwierdził lekarz.

Zapewne znów wpakowali się w jakieś kłopoty. Jak znała życie, niedługo gdzieś o nich usłyszy.

— W takim razie nie będziemy go budzić. — [Reader] wyjęła zapieczętowane koperty z niewielkiej torebki. — Chciałam oficjalnie zaprosić was na przyjęcie.

Uwadze Manon nie umknął brak użycia tytułu monsieur. Ileż zdążyła przegapić? Przecież oni wszyscy nie znali się tak długo. Najbardziej martwiła się o to, że wciągną [Reader] w swoje skomplikowane sprawy. Rodzice panienki pokładali nadzieje w jej opiece nad nią. Jakże mogłaby się przed nimi stawić, gdyby zawiodła?

— Ostatnia impreza, na jakiej byliśmy, skończyła się skandalem — zaśmiał się Vanitas.

Manon poczuła, jak jej oko mimowolnie zadrżało ze złości. Tak się spoufalać z jej panienką…

— To nie będzie nic wielkiego. Zapraszam głównie ludzi i kilkunastu zasymilowanych wampirów. Nie sądzę, żebyś mógł mieć z tego powodu kłopoty — zapewniła gospodyni.

Oczywiście nie zamierzała ich uświadomić, jakim zaszczytem było to zaproszenie. Pokojówka westchnęła głośno w duchu. Zapewne sami się nie zorientują.

— W takim razie przyjdziemy na pewno!

— Dokąd idziemy? — Uszu zebranych dobiegł zaspany głos Noé.

Ubrany cały w biel, nie licząc czarnej koszuli, wręcz oślepiał w blasku dnia. Słońce zdawało się odbijać od jego nienagannie czystego cylindra. Ilekroć Manon widziała go obok konowała, zastanawiała się, jakim cudem dwie tak różne osoby w ogóle ze sobą wytrzymują.

Archiviste pocierał zaspane oczy, zaciekawiony sytuacją. Zza jego nóg wyskoczył Murr — równie śnieżnobiały jak jego pan kot. Grube łapki umożliwiły mu w kilku zręcznych susach znaleźć się przed [Reader]. Ta wzięła go na ręce, poprawiła fioletową kokardkę i zaczęła miarowo głaskać.

— Kto jest najpiękniejszy?

— Miau — odpowiedział Murr. Czy było to pytanie, potwierdzenie, czy zaprzeczenie, tego nie dało się stwierdzić.

To była jedyna część tego dziwnego zespołu, co do której pokojówka nie miała żadnych zastrzeżeń. Był na szczęście tylko kotem i trzymał się z daleka od kłopotów.

— Organizujesz przyjęcie? — upewnił się Noé, czytając zaproszenie.

W jego oczach pojawił się blask ekscytacji.

— Dokładnie. Vanitas powiedział, że przyjdziecie. Mam nadzieję, że to potwierdzisz. Na pewno znacie kilka osób, które się pojawią. Przede wszystkim Dominique de Sade — stwierdziła [Reader].

— Będzie Domi? — Archiviste wyraźnie się rozpromienił. — A będzie może tarta tatin?

— Dodamy ją do menu specjalnie z myślą o was. — [Reader] uśmiechnęła się. — A teraz wybaczcie, ale myślę, że pora na nas. Inaczej Manon wychodzi dziurę z niecierpliwości — to mówiąc, spojrzała karcąco na pokojówkę.

Ze smutkiem odłożyła Murra na bruk, oddała płaszcz, po czym zawróciła w kierunku, z którego przybyła.

Uwadze panienki mógł umknąć maślany wzrok rzucony przez Noégo, gdy odchodziły. Manon żyła wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie spowodowała go jedynie wizja przyszłego deseru.

***

Manon pamiętała swoje pierwsze próby podsłuchu. Na samym początku pracy, gdy jeszcze nie do końca rozumiała, jak działa świat, i miała opory przed naruszaniem cudzej prywatności. To nie tak, że panienka nie wiedziała, że jej służąca nasłuchuje jej rozmów. Po prostu zakładała, że robi to rzadko. Rzadziej niż to odbywało się w rzeczywistości.

— Piękny zachód słońca, prawda?

— Och! To ty… — [Reader] odwróciła głowę z powrotem w stronę paryskiego widoku.

Manon nie musiała widzieć, by słyszeć w głosie panienki, że nie tego mężczyznę oczekiwała tu zobaczyć. To Vanitas włóczył się po wysokich miejscach. Najczęściej nieproszony. Szczególnie upodobał sobie tę wieżę zegarową. Została zbudowana w pobliżu posiadłości na długo przed tym, jak pokojówka zaczęła tu pracować. Poprzedni właściciele nie dbali o nią i powoli popadała w ruinę. [Reader] odmówiła remontu, twierdząc, że woli ją w obecnym stanie. Tak więc szary kamień porastał bluszczem, a część witraży wypadła pod naporem silnych wichur. Na szczęście goście zawsze uznawali to za interesującą odmianę, nie zaś za zaniedbanie.

— Z pewnością jest to idealna pogoda na przyjęcie — przytaknęła [Reader].

Powoli machała nogami nad przepaścią. Tył ciężkiej sukni spoczywał na kamiennej podłodze. Nie była to zbytnio wytworna pozycja do siedzenia. Szczególnie dla gospodyni nadchodzącej zabawy.

Noé dołączył do niej, zachowując stosowną odległość.

— Przyszedłem podziękować. — Mężczyzna w niepewności podrapał się po karku.

— Tarta była aż tak smaczna? — zażartowała [Reader].

Kilka sztuk zostało wysłanych do hotelu Chouchou na kilka dni przed przyjęciem.

— Nie! To znaczy tak! Nie o to chodzi… — zmieszał się Archiviste. — Chodzi o to, jak panienka… to znaczy ty… jak nas ostatnio uratowałaś.

A więc jednak jeszcze nie znają się aż tak dobrze , stwierdziła Manon. Skoro wciąż nie czuł się na tyle komfortowo, by używać tylko imienia, nie było całkowitej tragedii. Obawiała się jednak, że Vanitas nie ma takich skrupułów.

— To nic takiego. Cieszę się, że wyszliście z tego cało.

To była sytuacja, po której Manon najadła się strachu. Nie dość, że spuściła panienkę z oka, to jeszcze ta wpakowała się prosto w niebezpieczeństwo. Oczywiście wampirze umiejętności [Reader] nie były tylko i wyłącznie na pokaz. Zarażony malnomenem chory został pokonany i uleczony zanim choroba zmieniła go w bestię. Jednak z tego, co udało się pokojówce dowiedzieć, wynikało, że nie zawsze się to udawało. Niepochamowana żądza krwi wywoływała najgorsze instynkty.

Nastała chwila ciszy. [Reader] wpatrywała się w oświetlony złotym blaskiem Paryż. Dzień pracy właśnie się kończył. Paryżanie zamykali lokale, by móc wrócić do domów. Nie licząc ulicznych latarników, którzy powoli rozświetlali okolicę setkami świateł. Delikatny wiatr muskał raz za razem korony niewielkich drzewek, zwiastując czyste nocne niebo. Dorożki zaś pędziły to tu, to tam, rozwożąc pasażerów. Kilka z nich zbliżało się właśnie w stronę rezydencji. Przybrane w ciężkie i kosztowne kreacje damy jechały w towarzystwie zaopatrzonych w cylindry i laski dżentelmenów.

— Proszę o wybaczenie — zawahał się Noé — ale wyglądasz na strapioną.

Jego fiołkowe oczy wyrażały głęboką troskę.

— Można tak powiedzieć. — Zaczęła skubać końcówkę śnieżnobiałej rękawiczki. — Nikomu bym tego nie powiedziała, ale jesteś moim bliskim przyjacielem, więc…

— Bliskim przyjacielem? — upewnił się Archiviste.

Zupełnie jakby ta informacja była zaskakująca, a jednocześnie właściwa. Mały uśmiech wykwitł na jego twarzy. Manon po samym głosie mogła założyć się, że się zarumienił.

— Z moimi koligacjami ciężko znaleźć przyjaciół, którzy nie byliby zainteresowani tylko i wyłącznie koneksjami. Dlatego tak bardzo się ucieszyłam, kiedy poznałam ciebie i Vanitasa.

Pokojówka przekrzywiła głowę w zamyśleniu. Panienka głęboko w to wierzyła, ale ona przez lata widziała swoje. Pomijając dziwne romantyczne zawirowania, czy ta znajomość na pewno była bezinteresowna?

— W czym tkwi problem? — spytał Noé.

— Jest ktoś, kto sprawia, że moje serce przyspiesza z radości — zaczęła kobieta.

— To… to wspaniale — stwierdził cicho Archiviste.

Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyłoby, by stwierdzić, że nie do końca uważa to za coś wspaniałego, jednak [Reader] wciąż wpatrywała się w zachodzące słońce.

— …ale jest już w kimś zakochany. I choć jestem tego świadoma, wciąż łudzę się, że może coś zmienię — westchnęła tęsknie. — Pewnie powinnam chcieć jego szczęścia, ale ciężko mi na duszy, gdy na to patrzę.

— Na twoim miejscu nie poddawałbym się tak łatwo. — Wampir złapał ją za dłoń, jakby to miało podkreślić wagę jego słów. — Być może któregoś dnia zauważy twoje uczucia i je zrozumie.

Nastała chwila ciszy. Kobieta wydawała się rozważać jego słowa.

— Wiesz co? Chyba masz rację. Dziękuję, Noé. — Posłała mu delikatny uśmiech. — Och, poczekaj, masz tu chyba resztkę tarty.

Archiviste mógł przysiąc, że jego serce przestało bić w momencie, gdy palec spoczął w okolicy jego ust. Wpatrywał się w twarz [Reader]. Przez moment znalazła się na tyle blisko, że mógłby wyliczyć każdą plamkę słońca w jej oczach. Zachód otoczył ją pozłacaną aureolą i do głowy przyszła mu myśl, że jeśli gdzieś faktycznie istniały anioły, to musiała być jednym z nich. Żałował, że nie zjadł kilkunastu tart, by pokryć się większą ilością okruszków. Być może wtedy pozostaliby w tej pozycji choć o sekundę dłużej. Nie było im to jednak dane. Cisza została przerwana.

Manon upewniła się, że jej ciężkie buty zostaną usłyszane odpowiednio wcześnie. Na tyle, by para zdążyła się od siebie odsunąć.

— Panienko, już czas — oznajmiła pokojówka, zerkając dyskretnie w stronę wampira.

— Goście zaraz się zjawią, pora na nas — stwierdziła [Reader], wstając niezbyt zgrabnie, pogrążona w myślach.

Noé jeszcze przez długi czas pozostał na wieży zegarowej.

***

Manon czasem żałowała, że jej panienka nie jest w takiej sytuacji, jak Dominique de Sade. Ona również była obciążona szeregiem obowiązków z racji swego pochodzenia. A jednak jej rodzina dawała jej możliwości wyboru w wielu sprawach. Choć przyznać trzeba, że uparty charakter odgrywał tu również dużą rolę. Odzwierciedlał to choćby jej dzisiejszy ubiór. Nawet w takiej sytuacji odmawiała ubioru wieczorowej sukni, zadowalając się swoim odświętnym mundurem.

Pokojówka zgrabnie lawirowała między gośćmi, roznosząc kolejne kieliszki z szampanem w różanym ogrodzie. Wychyliła jednego po kryjomu. Sama dziwiła się, jak bardzo spragniona była.

— Myślałam, że się poddasz. — Dominique upiła łyk napoju.

— To samo mogłabym powiedzieć o tobie. — [Reader] spojrzała na kobietę kątem oka.

Odpowiedział jej delikatny śmiech, ledwo skryty za światłami lampionów. Była w nim wredna nutka, lecz czegóż innego można się było tam spodziewać?

— Przyznaję, że byłam bliska rezygnacji, ale ktoś odwiódł mnie od tej decyzji. — Gospodyni przyjęcia zapatrzyła się przed siebie.

— Hmmm… Nie uważam tego za mądry wybór, ale nie mogę cię potępiać, robiąc dokładnie to samo.

Nietrudno było się domyślić, że wybrankiem Dominique był Noé. Był to jedyny mężczyzna, którego dopuściła do siebie tak blisko, poza rodziną. Manon nawet nie potrzebowała zbyt długo szukać, by dowiedzieć się, że spędzali dużo czasu razem w dzieciństwie wraz z bliźniakiem Louisem.

— Co takiego w nim widzisz? — De Sade przekrzywiła głowę w zastanowieniu.

— Jest jak burza — odparła po chwili [Reader]. — Większość ludzi, gdy widzi burzę, ucieka od niej. Bo jest silna. Gwałtowna. Zwiastuje kłopoty. A jednak jest w niej coś fascynującego. Możesz próbować biec, ale prędzej czy później stracisz dech, a wtedy cię dopadnie. Jedyny problem z nią jest taki, że jest nieprzewidywalna i możesz nie zdążyć się nią nacieszyć.

Manon westchnęła cicho. A więc jednak nie było odwrotu. Jeśli panienka była w stanie przyznać się do tego na głos, to musiało być poważne.

— Niektórzy zamiast burz wolą bryzę. Bo jest delikatna. Nawet jeśli może się wydawać, że jej nie ma, to wciąż jest gdzieś obok. Ochładza w trudne dni i wszyscy ją lubią. Jej problemem jest to, jak wielu ma sympatyków. — Wychyliła kieliszek do końca. — Jestem ciekawa, jak poradzisz sobie ze swoją burzą…

— Myślałam, że już dawno wzięłaś stronę Jeanne — stwierdziła [Reader].

Jej rywalka zdawała się trzymać serce Vanitasa w mocnym uścisku. I co ciekawe, choć, jak twierdziła bourreau, wcale go nie chciała, nie potrafiła go również od siebie odepchnąć.

— Nie zrozum mnie źle. Nie biorę niczyjej strony. Bo będąc szczera… to nienawidzę was obu. Chcę zobaczyć, kto wyjdzie zwycięsko z tego starcia. Bo wtedy… być może okaże się, że jest jeszcze nadzieja dla kogoś takiego, jak…

Jej wzrok mimowolnie powędrował w stronę Noé, który jakby znikąd pojawił się w tłumie. Manon wiedziała, że jeśli jej panienka nie była całkiem świadoma, kto był wybrankiem młodej de Sade do tej pory, teraz musiała się zorientować.

Odziany jak zawsze w biel, wyróżniał się na tle pozostałych gości. Porozstawiane tego poranka lampiony zdawały się odbijać blaskiem od jego ubrania. Światełka rozwieszone na drzewach jedynie wzmacniały efekt. Kręcił się między bujnymi krzakami róż, zaczepiany kolejno przez różnych gości. Z grzecznym uśmiechem kiwał głową bez zainteresowania, by za moment ich opuścić. Szukał kogoś. I z pewnością nie była to wpatrująca się w niego Domi. Gdy jednak już się na nią natknął, nie potrafił jej zostawić.

Jego prawdziwa poszukiwana znajdowała się już daleko. Zgrabnym ruchem odłożyła kieliszek na jedną z wolnych tac, a potem niespiesznym krokiem dołączyła do tańczących.

Vanitas jak zwykle stanowił dokładny kontrast do swojego znajomego. Odziany w granatowo-czarny strój, topił się w ciemnościach nocy. Gdyby nie światła, zapewne zniknąłby całkowicie, nie licząc jego tak ludzko błękitnych oczu.

— Odbijany! — [Reader] zgrabnym ruchem przejęła dłoń Vanitasa tuż przed rozpoczęciem następnego tańca.

Skoro Jeanne nie było na tym przyjęciu, mogła to przynajmniej wykorzystać.

— Ach! Zostałem pozbawiony partnerki, co teraz zrobię? — zawołał dramatycznie mężczyzna, czym zyskał sobie śmiech kilku gości dookoła.

Delikatna, grana na pianinie muzyka popłynęła znów przez ogród. Mężczyzna przyciągnął [Reader] delikatnie do siebie w talii. W momentach takich jak ten mogła przynajmniej próbować się oszukiwać, że ma szansę wygrać. W końcu zdawał się szczerze uśmiechać. Kroki były lekkie, ale pewne. Delikatny brzęk jego kolczyka miarowo odmierzał czas. Kosmyki włosów związane wstążką wirowały wraz z nimi, przesłaniając jej widok co jakiś czas.

— Niezły z ciebie tancerz. Zauroczyłeś chyba wszystkich moich gości, a to ja miałam być gwiazdą wieczoru! — stwierdziła [Reader] z udawanym smutkiem.

— Cóż mogę poradzić, że wszyscy zauważają mój geniusz i nieprzeciętną urodę? — Vanitas teatralnie przewrócił oczami.

Niespodziewanie pochylił ją do tyłu. Przez moment miała wrażenie, że upadnie, ale silna dłoń podtrzymała ją w talii i uniosła z powrotem. Uśmiechnął się złośliwie.

— To było bardzo wredne, monsieur Vanitas.

— W tańcu jak na wojnie, wszystkie chwyty są dozwolone, czyż nie, modemoiselle [Reader]?

— Jestem prawie pewna, że powinno być w miłości jak na wojnie …

— Być może. — Vanitas uśmiechnął się tajemniczo.

Czy to zdanie miało głębszy sens? Czy może tylko próbowała się w nim doszukać drugiego dna? Tak trudno było coś z niego wyczytać.

Znalazł się tak blisko, jak nigdy dotąd. Tylko po to, by zaraz odsunąć się na bezpieczną odległość. Zdecydowanie był jak burza. Nieprzewidywalny.

— [Reader]! — Archiviste niezdarnie przedarł się między tańczącymi parami.

Ulotny moment był jak bańka mydlana. Pękł bezpowrotnie pod delikatnym naporem.

— Noé, nikt cię nie nauczył manier? — spytał Vanitas z przekąsem. — [Reader] jest teraz zajęta.

— Musimy porozmawiać — stwierdził stanowczo wampir.

Wyglądał na przejętego. Jakby coś ciążyło mu na sercu. Kobieta przyjrzała mu się, wciąż wirując, choć już wolniej niż wcześniej. Jeśli to dotyczyło spraw sercowych, to nie miała siły tego słuchać. O cóż innego mogło chodzić? Wreszcie dobrze się bawiła tego wieczoru. Chciała wrócić do beztroskiego zapomnienia.

— Zaczekaj na swoją kolej — odparł Vanitas, oddalając się z partnerką tanecznym krokiem.

Manon odłożyła tacę z kieliszkami na bok, gdy tylko zobaczyła, jak panienka zaczęła zmierzać do wydzielonej, ustronnej części ogrodu. Czego mógł od niej chcieć ten Archiviste?

***

Pokojówka wyjrzała ostrożnie zza krzaków róży. Panienka stała w półcieniu, a jej pełna szoku twarz nie zwiastowała niczego dobrego. Już sam ten fakt napełnił Manon gniewem.

— …bo chcieliśmy pozyskać informacje o następnym nosicielu klątwy. Tak było na początku, ale teraz poznałem cię lepiej i…

Chciała powiedzieć: A nie mówiłam? Spodziewała się, że może do tego dojść. Jednak panienka była bardzo szczęśliwa z powodu tej znajomości, a w tym domu nie zawsze było miejsce na swobodne decyzje. Więc pozwoliła jej na ten błąd. Może ta naiwna wiara udzieliła się również jej. Limit samolubnych znajomych musiał się kiedyś skończyć. A przynajmniej tak myślała. Teraz żałowała braku wcześniejszej reakcji.

— Byłam głupia, łudząc się, że wreszcie pojawił się ktoś, kto miał gdzieś mój status. — [Reader] otarła łzę formującą się w kąciku oka. — Zawsze tak się kończy. — Wzniosła wzrok ku górze, pociągając nosem. — Tylko dlaczego akurat wtedy, kiedy Vanitas…

Niedokończone zdanie zawisło w gęstym powietrzu. Zapewne dlatego, że omawiany mężczyzna pojawił się w zasięgu wzroku. Wyglądał na wściekłego.

— Zawsze musisz wszystko psuć, co, Noé!? — spytał słowami ociekającymi jadem.

— Niczego nie zepsułem. Ja tylko powiedziałem prawdę — stwierdził twardo wampir, gdy człowiek złapał go za kołnierz koszuli.

Ze swoimi pokładami siły z pewnością mógł go łatwo zrzucić, jednak nie zrobił tego. Przytrzymał jedynie szarpiące go ręce w miejscu.

— Nie możesz tak wykorzystywać innych. — Gniew jaśniał w oczach Archiviste. — Nie, kiedy ona cię…

To był obraz zazdrości. Z dobrych pobudek , stwierdziła Manon. To była zazdrość kogoś, kto chciał dla ukochanej osoby jak najlepiej. Jednak nie zmieniało to w żaden sposób sytuacji. On również oszukał panienkę.

— Mamy podstawy sądzić, że gdzieś na terenie przyjęcia jest nosiciel klątwy… — zaczął Vanitas.

— Nie obchodzi mnie to — powiedziała cicho [Reader].

— Próbujemy… — dołączył się Noé.

— Nie obchodzi mnie to! — wykrzyczała [Reader]. — Wynoście się stąd, oboje!

Manon miała tego serdecznie dosyć. Widok jej panienki padającej na kolana z bezsilności był wystarczający. Gorzko łkała. Ciężka suknia rozlała się falą pośród ciemnej trawy. Wyglądała jak jasny, gotowy do rozkwitu kwiat w ogrodzie pełnym róż. Chciała ją odgrodzić od tego zła.

Fakt, że pokojówka po części była powodem wizyty tych dwóch intruzów, rozsadzał ją od środka. Przyszli tu z myślą o niej. Czy kiedykolwiek wcześniej czuła taką złość? Czy była tak bardzo głodna? Słyszała wcześniej o słynnej paradzie. Jednak czym innym było słyszeć, a czym innym doświadczyć.

Zewsząd otaczała ją muzyka. Tak piękna, że nie mogła tego opisać słowami. Nuty płynęły z każdej strony, zachęcając do jednej rzeczy.

Zabij ich wszystkich!

Kolorowe postacie ciągnęły się jedna za drugą w długim korowodzie. Powykręcane twarze wcale jej nie brzydziły. Zdawały się ją namawiać, choć nic nie mówiły. Cyrkowiec z piłkami, cień na szczudłach, baletnica z pękiem kolorowych balonów. Wszyscy trzymali się za ręce i tańczyli.

Patrzyła na nich zafascynowana. Spod jej palców wyrosło szkło. Palce u stóp pokrył kryształ. Czy to były buty? Wydawały się wżynać w stopy. Czy to była klatka? Jej panienkę otaczała potężna konstrukcja. Przypominała ogromny, zdobiony klosz. Pasuje , stwierdziła. Ładne kwiaty powinny stać pod kloszem. Tylko tak można było je uchronić przed szkodnikami.

Była jednocześnie w ogrodzie i na wesołej paradzie. Chciała iść, ale coś ciągle powstrzymywało ją przed złapaniem ręki kogokolwiek z korowodu. Była wściekła. Przecież potrafi tańczyć! Wystarczy tylko, że dotknie palców… Znów uciekły. Potrząsnęła głową. Czy to była krew? Była tak bardzo głodna… Jakby nie jadła od wieków. Między pięknymi nutami na moment pojawiły się krzyki. Otoczenie zdawało się falować i mieszać. Była jednocześnie tu i tam. Czy właśnie pękło jakieś szkło? Tak bardzo chciała złapać rękę i dołączyć do zabawy…

— Manon, musisz się z tego otrząsnąć. — Znajomy głos dobiegał jak gdyby z bardzo daleka. Ktoś nią potrząsał, ale nie była w stanie nawet powiedzieć kto.

Fałsz pojawił się nagle. Instrumenty zdawały się pierzchać pod naporem czegoś, czego nie dało się opisać. Dziwne światło przedarło się wśród parady. Tak, jakby ktoś rozdarł zasłonę i wpuścił poranek do pokoju.

— Zwracam ci twoje prawdziwe imię. Ty jesteś Cendrillon, zamknięta w krysztale! — Głos zdawał się roznosić echem. Jakby odbijał się od tysięcy luster i rozbijał każde z nich.

Stała pośrodku pustej sali. W ręce trzymała szklany pantofelek. Mglista ręka ostatkiem sił próbowała złapać ją za dłoń. Z całej siły uderzyła butem w ostatnie z luster. Brzęk poniósł się w nicość, a niewyraźna postać zniknęła.

— …nic jej nie będzie — dobiegło do Manon, gdy zamykała zmęczone oczy.

Ostatnim, co widziała, był gruby, oprawiony w skórę grymuar.

***

— Żadnego powrotu do pracy! — stwierdziła kategorycznie [Reader].

— Przesadza panienka! Za długo tu już siedzę — naburmuszyła się pokojówka.

Leżenie w łóżku przez cały tydzień było nużące. Szczególnie, gdy z dnia na dzień zostało się pozbawionym większości obowiązków, które jak dotąd dawały jej zajęcie.

Żadnych zakupów. Żadnej pomocy przy ubiorze i makijażu. Żadnego umawiania spotkań, organizacji podwieczorków ani nawet herbatki. Absolutnie nic. Wszystko w imię zdrowia.

— Vanitas mówił, że wszystko już ze mną w porządku…

— Teraz go słuchasz?! — obruszyła się kobieta.

Manon zaśmiała się pod nosem. Może jednak do czegoś się przydał ten konował. Nareszcie.

— Powinnaś się nacieszyć tym wolnym. Ogród jest w tak opłakanym stanie, że trochę zajmie jego naprawa. — [Reader] odruchowo zerknęła przez okno. — Zdążysz jeszcze się zmęczyć.

Wrażenia z tamtej pechowej nocy pokojówka pamiętała jedynie jako mgliste wspomnienia. Zdecydowanie więcej natomiast mieli do powiedzenia Noé, Vanitas i [Reader]. Na całe szczęście goście nigdy nie zorientowali się, co zaszło. Wydzielony fragment ogrodu oddzielił ich od makabrycznego przedstawienia.

Jej malnomen był paskudny. W co wierzyła. Kawałki czegoś, co przypominało szkło, a może kryształ, walały się wciąż między niektórymi krzakami róż. Jej niepochamowana żądza krwi nieomal pozbawiła życia trzy osoby. A gdyby nie one, z pewnością by na tym nie poprzestała.

— Panienko, ja naprawdę zwariuję od tego siedzenia…

— Niech ci będzie. Obiecuję, że jutro coś ci przydzielę — poddała się kobieta, rozpoczynając lekturę nowelki, którą do tej pory miała pod pachą.

Przez chwilę siedziały w ciszy.

— Przepraszam, że nic wcześniej nie powiedziałam… — zaczęła Manon.

— O nie! Jeszcze raz zaczniesz przepraszać za to samo i naprawdę cię zwolnię! — zagroziła [Reader].

Istotnie, nie był to pierwszy raz. Nie była to również jedyna osoba, do której przeprosiny były skierowane. Choć pokojówce z trudem przeszły przez gardło te skierowane do Vanitasa. Ten jednak zamiast chełpić się, poklepał ją infantylnie po głowie i oznajmił, że w końcu jest lekarzem wampirów.

— Przemyślała panienka to, co powiedziałam? — spytała Manon, patrząc na romantyczną nowelkę w dłoniach [Reader].

— Sama nie wiem… Może wyprawimy ten podwieczorek w przyszłym tygodniu, jak już całkiem staniesz na nogi. Tamtego wieczoru byłam na nich naprawdę wściekła… ale z drugiej strony istotnie, widząc klątwę z bliska, jestem w stanie zrozumieć, dlaczego chcieliby za wszelką cenę mieć pewność, że dotrą do nosicieli na czas. Nawet jeśli wtedy odbyło się to moim kosztem.

Pojednawcza herbatka była dobrym pomysłem. A przynajmniej tak chciała wierzyć była nosicielka klątwy. Może dzięki temu uda się zbudować od nowa relacje, które do tej pory były oparte na niedomówieniach. I może dzięki temu [Reader] wreszcie zyska dwójkę szczerych przyjaciół obok siebie.

— Tooo… który z nich bardziej się panience teraz podoba? — spytała zaczepnie pokojówka.

— Manon! Zmieniam zdanie! Myślę, że jednak jesteś już całkiem zdrowa. Pora wracać do obowiązków.

— Pięknie panience dziękuję. — Kobieta uśmiechnęła się, rzucając się w stronę swojego pracowniczego ubioru.

— Jesteś niemożliwa… — stwierdziła [Reader], wychodząc z pokoju. — A co do twojego pytania… — zrobiła dramatyczną pauzę, gdy jej pracownica wyczekiwała odpowiedzi — tajemnica. — Przyłożyła palec do ust, co spotkało się z głośnym jękiem zawodu.

#noe x reader #vanitas x reader #vanitas no carte x reader #oneshot x reader #vanitas no carte #noe archiviste x reader #vanitas #the case study of vanitas

6 notes · View notes

heartbreakattheclub · 1 year

Text

requesting rulesˏ ˏ

i dont take impatient mfs, rush me and i'll probably take longer on purpose or trash the request. just like comethazine said "i'll slap a bitch if i got to"

follow the tos, you have braincells (maybe) so i think this was just already known

dont request me to do smut, i dont do that （*゜ー゜*）

4. if i write something and it dont sound right or its rude/insensitive, dont try to be sarcastic with me i dont take that kind of language kindly. you can just straight up say "nahmir, i dont know if it was intentional or not but you just said ducks dont matter to this world" (bitch idk its an example)

5. the reader is automatically black, not blue, yellow, pink, or green. dont like that? deal with it 🧐 also the reader either does or doesnt speak AAVE depends on what the request asks

6. most important (apart from tos thing) BE DESCRIPTIVE. I can't write shit well if you dont tell me what you want pls dont torture little dumb nahmir like this. if its crack thats fine but just give me a general idea atleast not just "diavolo x gn!black!reader angst pls" like ok but what else i could've came up with that on my own 💀

obey me ˏ ˏ

romance ✓ ; lucifer, mammon, satan, beelzebub, belphegor, lord diavolo, barbatos, mephistopheles, solomon, simeon, raphael

romance✗ ; leviathan, asmodeus, luke (i dont need to explain do i), thirteen

everyone is ok for angst, just don't expect any gold tier material with thirteen since i dont truly care for her

kuroko no basuke ˏ ˏ

romance ✓ ; kuroko, kagami, aomine, midorima, murasakibara, kise, takao, junpei

romance ✗ ; momoi, riko, akashi, (anybody else i left out 💀)

anybody i actually listed in not acceptable for romance requests IS able to be written in angst, im just very far behind in the manga so dont expect me to get something that happened a little after murasakibara was introduced

vanitas no carte ˏ ˏ

romance ✓ ; vanitas, noe, lord ruthven, astolfo, johann

romance ✗ ; roland, oliver, mikhail (i dont need to explain do ix2), dominique, jeanne, luca (i dont need to explain do ix3)

everyone can do angst. the manga itself is hella deep anyways.

#nxhmir.requests

7 notes · View notes

vanitatum-mori · 3 years

Note

I’m so glad your requests are open again because I’m happy to have found another Vanitas blog! May I request something for Lord Ruthven and Olivier (if that’s too much, just Ruthven please) and them comforting their s/o after that had a bad/stressful day? Spoilers are okay, because I do read the manga. Thank you in advance!

Due to time reasons (and my inability to keep things short) I only managed to write for Ruthven since I didn’t want to wait any longer to write the request. I’m sorry. But still I hope you enjoy nonetheless!

Warning for small manga spoilers about the vampire senate!

~Lord Ruthven with a reader that had a bad and stressful day~

(for this I’m just gonna assume that the reader is a vampire, for convenience sake)

Working for the senate was never easy. Not being a member yourself but being responsible for the archive and it’s confidential documents, you held a big responsibility. A really big one that can often turn quite stressful. It was your job to hand out scrolls and any documents the members of the senate needed for the next meeting and to keep track of every single book that left the archive. All under the order of her majesty herself (or so you’ve been told).

That usually proofs to be quite tasking, documents often didn’t find their way back to the archives on their own so you had to track down the member of the senate that had them last in their possession to get them back.

Some senators would just wordlessly hand them over, not even acknowledging your existence any further. Others would throw an irritating look your way, mostly Lord Bellator, loudly complaining about the way too strict and annoying rules regarding some mere scrolls of paper. Someone like the young lord De Sade you felt like would often purposefully keep the documents longer with him than necessary so you had to seek him out and fall victim to his normally charming (but to you rather tiresome) words.

But you never complained, only doing your job and not letting your annoyance and irritation with the mindless handling of documents of such importance show. That didn’t mean you weren’t mentally and physically exhausted at the end of the day though, having to run around castle Carbunculus and dealing with senators in confrontational ways.

Especially today turned out to leave you quite tired out, just coming back from a word with the hot-headed Lord Bellator after he once again failed to return some scrolls weeks after he needed them. After finally aquiring said documents you locked them away in the archive before laying down your duties for the day.

You didn’t waste any time and directly made your way through the hallways of castle Carbunculus and to the office of the one and only man and member of the senate you could always bear to see.

Stepping into the circular office with the celestial ceiling your eyes immediately fell onto a fire-red mane of hair peaking over mountains of stacked documents on a desk. The faint sound of a metal nib scratching over paper halted immediately. A pair of yellow eyes lifting themselves over the wall of documents and meeting yours, You smile a bit, albeit exhausted, as you step closer.

“Good evening, my dear. How have you been faring?” the man before you greets you while interlocking his hands and resting his chin on them.

You simply sigh in response, straighening your shoulders in the process, “Quite well, August, quite well.”

The man in question raises his one visible eyebrow, that is not covered by his eyepatch, in amusement, “For that you seem quite fatigued to me.”

At that you simply stare at him before the words basically flow out of you like a waterfall, unable to contain the frustration of the day any longer. You fall into a tirade about your day, complaining about everything that bothered you today. Walking back and forth, wildly gesturing with your hands, you especially complain about Lord Bellator and his irresponsible handling of confidental documents, his rude behavior towards you and his audacity to even think so light of her majesty’s rules, even as one so loyal to the crown as he is.

Ruthven watches you during your rant, eyes following you as you energetically walk around the room, lost in your own world as you complain. He occasionally hums in agreement to show that he’s listening. Only that you were too occupied to notice.

After 15 minutes of you talking and talking, complaining and complaining and venting your frustrations you stop, breathing heavily from your frantic movements around the room to underline your intense emotions about the prior events. You turn towards your lover, expecting him to still sit at his desk but to your surprise you find it empty, the massive stacks of papers completely abandoned, seeing him instead standing before one of the many shelves filled with books and strange machinery lining the walls, his broad back turned towards you. One of his hands slowly brushes over the spines of some books delicately adorned with golden lettering.

Thinking that maybe your long tirade had started to annoy him you slowly approach him, an apology, that you disturbed him when he so obviously had a lot of work on his desk still, on your lips. But before you can say anything the old vampire pulls one of the books out of its place on the shelf and turns towards you, a small smile on his lips. He chuckles at your unsure expression before offering his free hand to you, “My, what a tiresome day you had, my dear. Come, I think you need to rest.”

You take his hand and he guides you to the cushioned seating area at the window of his office. Sitting down first he then sits you down next to him before gently grabbing you by your head and slowly pulling it down onto his lap. His one hand stays on your head, occasionaly giving your hair light strokes.

Surprised you look up to him only to see him still hold the book from earlier with his other hand, the cover now visible to you. “Les fables de La Fontaine” it read in golden letters.

“A fairy tale book?” you wonder aloud.

The man nods, “Francis brought this with him from one of his travels in the human world and gifted it to me. He said it is easy on the mind and that made me think that I should perhaps read it to you” he explained while skillfully opening the book with one hand.

That made you slightly scoff with a smile; “What am I to you? A child?”

The hand stroking your hair halts before it starts ruffling through it, making you laugh at the gesture. Yellow eyes swimming in amusement peer down at you, “A child definetely not, but it seems to me that today may have left you mentally quite fatigued, according to your extravagant stories. I figured reading something heavy to you might as well be considered torture at this point”

You let out a light laugh before agreeing with him, opting to close your eyes instead, in anticipation of hearing him read to you. You always admired Ruthven for his calm yet strong voice, the way he could sway the mass with his words. He wasn’t a senator for nothing and all the centuries working in the diplomatic field have left him extremely verbally skilled. So you weren’t really surprised when the man managed to even sway you with his words full of wisdom and knowledge. Something you seldom found in other people/vampires(?) before.

Moving yourself into a more comfortable position on your lovers lap, you began to relax as he began reading to you the first few verses of the first fable.

A few minutes into listening to him you couldn’t help it and let out a small laugh which made the red-haired vampire pause in his reading, “What is it?” he asked.

Chuckling but still with closed eyes you waved him off, “Nothing, I was just thinking how lucky I am to have someone as considerate as you by my side. And someone that always returns his documents to the archive on time, too!”

“Then I’m glad you think that way,” you could hear the smile in his voice before he continues with his story-telling, slowly and surely lulling you to sleep.

Thank you for your request! ❤️

Link to the masterlist~

#vanitas no carte #the case study of vanitas #lord ruthven #august ruthven #vanitas no carte scenarios #vanitas no carte imagines #ruthven x reader #vanitas no carte x reader #writing #vanitatum-mori

171 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

august ruthven!!! I draw it by myself!

for more read my novel fanfiction about ruthven💕💕💕 and tell me your commants☕

154 notes · View notes

ranaitsan · 7 months

Text

50 coups de cœur !

84 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

i had to call him sensei!

hi there👋👋👋 i want your help in my novel😺

I need some ideas about the next chapters what will happen in it! And if there's something you prefer to change it or add it in my novel👍👍👍 i want you to tell me😇

Who didn't read it yet😀 pls read it and write your comment😇

7 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

i had to call him sensei!- chp 18

Well, after what happened yesterday, I decided to go to Vanitas and Noi today, and I saw something unexpected! It's Noe and…Lord Ruthven! What is Lord Ruthven doing here in the human world! Were we not expelled from the palace by evil? Why is he here! Where is Vanitas? He hates him after what he said that time! I don't see him with them! This is suspicious! I followed them to a small cafe in the city! Nui's aura was as natural as usual! But Lord Ruthven's aura is strange. He is up to something! Of course I can't see it but I can smell it and form an image in my mind!

About an hour had passed since they entered the café, and I did not notice anyone entering or leaving the café! It's weird out there! Noy is in danger! I feel hesitant to go in there! But if I don't, something might happen to Noye! When I approached the door of a café, I smelled the smell of that Spider-Man and the smell of blood as well! An evil aura emerges from the café building! I quickly entered a cafe, trying not to attract attention! The door was locked and there was also a sign hanging on it that the store was closed! This is dangerous! I used the electric gun on the door lock to break the lock and open the door! Fortunately, my gun has the feature of adjusting the strength of the shots in order to reduce their intensity and not cause a noise!

I opened the door and the café was empty, but I felt the presence of people upstairs and their aura was familiar to me! They're Noe, Ruthven and Spider-Man! I quickly went upstairs and called Noi to be shocked by what I saw! Noe is lying on the ground and Ruthven is standing next to him with traces of blood on his lips, while Spider-Man is standing next to them! Noy was killed! Without giving me a chance to comprehend the situation, Ruthven and Spider-Man attacked me at once! Their attacks are very fast! I've never encountered anything like it before! Also, the speed of that spider's face increased from the last time!! But I will not give in to them!! There is no room for that! I was on my way to find out about you! And here you are, coming with your feet to me! I'll save Noe, he's alive! I can smell the life coming off of it! But he is surrounded by an evil black aura! She's a little attached to Ruthven!

Thus, while they both attacked me, Ruthven attacked me with his black fire, but again, it did not burn or harm me, but it slightly distorted my vision! He quickly noticed that it was of no use and attacked again with his left fist. I must create a distance between me and them in order to repel the attack! I dodged Ruthven's fist and kicked him, pushing him away a little and creating a gap to attack that spider mask! I owe him a painful blow, just as he did to me in Altos Paris, and also for daring to steal my weapon! I directed my anger at him with another kick from my foot to hit him with all my might! It's similar to what happened in the palace that time! I hit him so hard that he flew out of the café and smashed the wall!!

I won't let you get away with this!

I was amazed by what I saw! If I had known I could do this, I would have directed my energy to that time when the monsters attacked me in the church basement! But… I don't think it's that easy! This kick has an effect on my body!! The wound, which was almost healed, I put pressure on it again, opened more, and the pain came back again, paralyzing my movement and shaking my legs. It is so painful, I can barely stand! I was deceived by my current body strength and did not give it time to recover!!! And here he is, bleeding again!

Ruthven took advantage of the situation and attacked me from behind by surprise! He restricted my movement and bit me by the neck! What what does he do! Does he drink my blood? This is painful! It makes me dizzy! I feel the heat in my body, it is becoming more and more sensitive! And I can feel his breath on my neck and I can even hear it! I can hear the sound of him sucking my blood! Screw it!!! I can't push him, my strength is failing! The wound hurts! The wound is on the right side and he wrapped his arm over my right side to tighten his grip on my left waist and held my left hand with which I could defend a little. What he is doing is confusing my mind! My heartbeat is racing! Will he keep drinking my blood until the last drop!? Is this what it feels like to be attacked and bitten by a vampire? It's a shame and a little painful! It's a strange feeling, as if I had a fever and made me shiver and suffer!

Ruthven kept drinking my blood until I was completely exhausted by the wound, and then he stopped drinking my blood. He did not release me, but instead said:

Swear! Swear that you will not disobey any order I give you!

What is he saying, I swear not to disobey him? Why would I give him this promise? Why would I swear to that? Why won't he kill me!? I won't swear to it! He wants to exclude me! But suddenly my lips moved on their own. She was swearing! I do not want that! I don't want to swear to him! My mouth moves on its own. He refuses to listen to me! Despite my attempts, Ruthven let go of my left hand and grabbed my chin to turn my face towards him, then said again:

Swear!

But the second time he repeated the matter, I completely took control of my body, and my mouth uttered the entire oath against my will! He snapped his fingers, and then I saw a strange black shadow in the place of the bite that had bitten me, growing little by little as if it was devouring me, until it suddenly became smaller. I could see through the mirror opposite us in the café that that shadow had turned into a strange necklace around my neck, and that was the last thing I remembered. After that, I felt as if an electric shock had struck me. My brain, or as if someone had hit me with a stone on the head, causing me to lose all feeling after severe pain that suffocated me and I lost consciousness… But before I lost consciousness completely, I felt my body being thrown into the arms of that old man, Ruthven, just like that time in the main hall of the palace. Then that Spider-Man came back, holding the arm where I had hit him, and Ruthven asked him:

Why did you come back so late? (Ruthven)

Sorry! I underestimated her! Her kick broke my arm and I lost consciousness for a moment!

Consider it a lesson for your complacency!

Why didn't you get rid of her too!?

I have plans for her!

And so this was the last thing that happened in that café, sorry Noe, I couldn't save you! Sorry, inventor, I did not take into account your feelings and generosity toward me! If I die here, will I return to my world? Or does death here mean my death permanently? Does my world still exist at all?

5 notes · View notes

ranaitsan · 11 months

Text

I had to call him sensei! - chp 1

I was in my school feeling sleepy again in a history and geography class, and while I was fighting my sleep and trying not to be noticed by teacher, I fell asleep and lay on the table…

I dreamed of small, intermittent and strange dreams, until I settled on a cold and damp scene. I was sleeping on a wet floor full of mud, in torn and worn clothes, exposing my legs and shoulders. I was dirty and cold, and as I was shivering from the cold I began to discover the place around me, it looked like a backyard alley, it was a little dark and dirty and it was a dead end. It's a scary place to start a dream with these worn out clothes and this horrible feeling of freezing….

I was looking for an exit among the labyrinths of that alley, taking my caution until I finally found the exit. It was luminous and emanating many sounds, as if it was an exit to a market or a main street. And my intuition was right, it was a big street full of people and shops, but what is this!!! People's clothes are strange, it looks like it's from medieval Europe, is this a festival or something, I don't know it's part of the dream let's just enjoy it… It was also the shops are old fashioned and elegant and people come in and out and laughter fills The place, what a dream I think it is from shaping my imagination of the world of antiquity and fairy tales. While I was walking around and enjoying the sights, sounds and chariots, I even forgot about the cold… Reality came to remind me, cold winds blew to freeze my limbs, so a woman pushed me and shouted: Thief!!! thief! Save me she was trying to rob me!

What is this woman talking about! When did I even look at you! And also you pushed me and stomped on my bare feet, you hateful one! Before

I realize there were men in uniform and whistling approaching us, I guess it's the police… that fast? Also, people started to crowd around us, what is wrong with this situation, when everyone is looking at me!? What are these looks!? Do they despise me!? Also, did the woman speak French? Soon the police approached us and started yelling at me in French: Stop, you criminal? How dare you!?

How dare you call me like that!? It is true that I am a lazy student, but I can understand most of your words!? Oh my eyes! A dream from the Middle Ages and my situation is awful, no clothes, it is freezing cold and also silly people claiming nobility because they only speak French, what is wrong with this dream!? Yet I don't want to be caught by these silly cops, I ran through the crowd with the police following me until I noticed something strange when I passed a shop, what's wrong with the reflection in the windows of this shop? Is this me!? Long, dirty, tangled hair, worn and torn clothes exposed, skinny and bare legs, skinny hands as if they were about to break and cracked… Also, I don't see my face!!! But the police did not give me a chance to meditate more, but I have a suspicion that my face is not what it used to be, is it because of my miserable condition!

I kept running through the alleys until the police got lost, how persistent they pursued me even though I did nothing, and at last I came back to the alleys where I woke up, my first and last refuge… But however cold and scary this place was, I kept going even in these alleys Until another light appeared and with it a familiar smell like the smell of the ocean, it was a river, it was the Seine!! What brought him here! Hey, is that the Eiffel Tower! This is Paris!!! What a wonderful dream, and what a strange one, I am a lonely vagrant, the police chased me, the people here are arrogant and arrogant, they speak French, and here I am in Paris, what awaits me more..!? And while I was contemplating the view of the Eiffel Tower from afar, I saw a small puddle of water on the sidewalk, I took a look at it to see what my face looked like, and I was shocked by what I saw, a pale and emaciated face and cracked lips, and also … and also .. this is not even my face!! ! My eyes are not green or tend to be so! Also, my hair is not red! This is not my face!!! That's not even my body!!

I woke up in a body that is not mine… Well, let's enjoy this dream before I wake up. It is impossible for me to accept this miserable situation even if it was a dream, and since it is a dream, everything is possible.

And while I was contemplating the situation, one of them violently grabbed my shoulder and threw me on the ground, yelling in French (by the way, all the people I will remember will speak French): You b***ch, what do you think you are doing by showing your face in public like that before us, people like you make me feel sick!

He was accompanied by someone else, two teenage boys in ordinary clothes, neither neat nor worn out, they had contemptuous expressions on their faces, they were enjoying seeing me in that miserable condition…

I said: Excuse me, who are you?

What are you talking about, b***ch!? Have you forgotten your position! People like you should not be on earth, you should be content to serve those above you…

I said: Yes, yes, and all that. I guess you don't even know my name, and that I haven't done anything to deserve this enmity, but you only vent your anger on me because you two are spoilers and have no respectable social standing among commoners…

What are you saying…!!!

And before he could complete his sentence, I threw mud at them both in their faces and attacked them using the jujutsu moves that I learned in the club (Thank you coach, you saved me, for the first time I benefit from what I studied in school and what I learned in the club, even if it was a dream. By the way this is The body is fast, despite the hunger and cold that feeds on my body…). So I threw them on the ground and provided the fine service he asked for, and I also borrowed clothes from them so that I could warm up a little and rest from the anesthesia of the cold. It did not end there, this is my dream and I will not allow anyone to control me and get away with it. I ordered them to bring me some food and to show me a warm place to rest temporarily while I organize my thoughts and plan the next step…

#august ruthven #lord ruthven #the book of vanitas #the case study of vanitas #les memoires de vanitas #memoir of vanitas #noe archiviste #vanitas no carte #vanitas x jeanne #vanitas x reader #vanitas x noé #vanitas anime #vanitas icons #the case of vanitas #vanitas no shuki #vanoe

8 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

i had to call him sensei!- chp 19

where am I? Why is it dark in here! What is this door? Where does it lead? As usual, I opened the door without realizing the dangers of doing so, and a warm breeze hit me and a strong, golden light shone! It's a lovely warm feeling! It's sunshine! Beautiful green meadow and blue sky decorated with white clouds! This is magical! Is that a tree? It's a beautiful big tree! I see that some people are sitting under it. I will approach him and ask them where we are! Maybe they have an idea how I got here!

I approached them. There was a group of people sitting around someone as if they were listening to his lecture. I approached them a little and then asked them, calling them:

hey! Can you tell me where we are?

The person in the middle turned around and smiled at me, then motioned for me to approach him! His red hair looks familiar! I approached it cautiously when suddenly winds blew, carrying with it black ash. The beautiful world I was seeing evaporated, and flames appeared everywhere, a black sky, and everything burning. Then burnt and torn bodies appeared, piled on top of each other, with a person sitting on his knees in front of them. It's…it's the same person who was under the tree but his face is bleeding, he's familiar! No sooner had he looked at me than a scary ghost attacked me!

And so I woke up panting to discover that it was a dream, rather it was a confused and terrifying nightmare, but… where am I! This is not my room at home with the inventor! It's kind of like one of the rooms of that palace in Althus Paris. Moment! Altos! Ruthven! He had attacked me! And Noy attacked! Am I dreaming now! I can't dream unless I'm alive! If I were alive, what actually happened to me? What happened to Noe!! If I wasn't dreaming, why am I here!!

While I was deep in thought, the one who caused this chaos appeared! It's Ruthven standing next to a bed!

Hey… what are you planning to do?

You seem to remember everything! You never stop surprising me!

He looked at me with a piercing look and red eyes, and my heart suddenly beat violently, painfully, as if a bullet had penetrated it and paralyzed me again. I felt suffocated, as if he was tying my neck with a rope. I remembered for a moment that this feeling was similar to when that mark appeared on my neck in the cafe. Is this because of his powers!!! He grabbed my arm and pushed me violently onto the bed, tightening his grip on my arm and I was helpless and unable to confront him:

What are you planning?

Who are you? You have strange powers! I was able to break the Queen's Fang formula as well as my fire formula! You can match the speed of a high-class vampire! The curse barely worked, and on top of that, you can still remember the oath! Who are you! I order you to disclose everything!

It's a curse then! She's the reason my body goes crazy! So I can't control my body! And he can paralyze me! And again my mouth moved to say everything!

No, I don't know, because I have no memories of this body before I woke up in it! I don't know who I am! And who is the owner of this body?

What do you mean before you wake up?

Oh, my God! He's forcing me to talk. I should be silent! I mustn't reveal everything! I must resist! Resist! Don't tell him everything!!!

I don't know! I suddenly woke up to find myself on the street! I didn't know who I was! And where am I!

How long has that been going on?

Almost five years

So you would like to say that you have no memory of what happened to you five years ago that you have lived until now, and you do not remember anything, even if it was a small sign! What about the smell of your blood? How did you know about it, how did you get the necklace, and where?

I was attacked many times by vampires, and I complained about this to one of our customers, and he sold me the necklace.

Did he not explain to you the reason for the smell of your blood?

No, just tell me that the reason he attacked me was because of the smell of my blood

Who was this customer?

He's an alchemist!

What makes you claim to be human?

I cannot write or see formulas, and my eyes are not affected by hunter bombs that confuse the sight of vampires! I don't feel like drinking blood!

My resistance is of no use. I can barely hold in some words! I have to turn the situation around, I have to stop him from interrogating me! What will he do to me after he finishes interrogating me! He will kill me! But if he wanted to, he would have forced me to swear to tell him everything then and kill me! But he made my services unlimited by swearing to obey all his orders! It's a lifetime contract!

Your resistance is futile! Although this is confusing too, child! Your matter is controversial!

What-what are you planning!? Are you for or against vampires!? I don't know who you are! But your actions are suspicious as a member of the Senate! When you tried to assassinate Mr. Luca! Why would you help that deranged doctor!? Why did you send those charlatans to steal my invention! What is your relationship with Nenya!!!

You're not the only one who has several questions! Either now or never chance I know in the future! If you live!!! He grabbed my neck violently and said:

It seems that you have more doubts and accusations than you should, little girl! But your hostility is useless!

He bit me again and started drinking my blood! It's painful and numbing, it makes me feel uncomfortable! I hate this situation! It's insulting! And my body also responds to this in a strange way! I'm making strange noises! It's actually shameful! I try to suppress it but it comes out against my will! And after I lost my ability to speak, he whispered in my ear:

It's no use, you're my pawn now! I order you not to reveal anything about me! Forget what you lived through in the past five years! Starting from today you will live here! As my student! remember this!

what! What is he saying! Schoolgirl! for whom! I hate him! I hate this! I am his prisoner! I can not resistance! Helpless! I hate this!

My feelings of hatred disappeared along with my sense of reality after that! I lost consciousness after I heard his orders! I have been his prisoner since today! I hate him so much! I won't let him get away with this!

4 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

أجبرت أن أناديه سينسي!- الفصل ١٩

أين أنا؟ لما المكان مظلم هنا! ما هذا الباب؟ الى أين يأدي؟ كعادتي فتحت الباب دون ادراك لمخاطر ذلك, ليصفعني نسيم دافئ و يصطع نور قوي ذهبي! إنه شعور دافئ جميل! إنها أشعة الشمس! مرج أخضر جميل و سماء زرقاء تزينها غيوم بيضاء! إن هذا ساحر! هل تلك شجرة؟ انها شجرة كبيرة جميلة! أرى أنه يجلس تحتها بعض الأشخاص, سأقترب منه لأسألهم أين نحن! ربما يكون لديهم فكرة كيف وصلت الى هنا!

اقتربت منهم كان هناك مجموعة من الناس جالسين حول شخص ما كأنهم يستمعون لمحاضرته اقتربت منهم قليلا ثم سألتهم منادية:

مرحبا! هل يمكنكم أن تخبروني أين نحن!

استدار الشخص الذي كان في الوسط و ابتسم لي، ثم أشار الى ان أقترب منه! ان شعره الأحمر يبدو مألوفا! اقتربت منه على حذر لتهب رياح فجأة حاملة معها رماد أسود، تبخر العالم الجميل الذي كنت أراه لتظهر ألسنة لهب في كل مكان و سماء سوداء و كل شيء يحترق، ثم ظهرت جثث محروقة و ممزقة مكدسة فوق بعضها و أمامها شخص جالس على ركبتيه. إنه... إنه نفس الشخص الذي كان تحت الشجرة لكن وجهه ينزف، انه مألوف! ما لبث ان نظر نحوي ليهاجمني شبح مخيف!

و هكذا استيقظت ألهث لأكتشف أن ذلك كان حلما، بل كان كابوسا مشوشا و مرعبا، لكن... أين أنا! هذه ليست غرفتي في المنزل مع المخترع! إنها تشبه نوعا ما إحدى غرف ذلك القصر في ألتوس باريس. لحظة! ألتوس! روثفين! لقد كان قد هاجمني! و هاجم نوي! هل انا أحلم الآن! لا يمكن أن أحلم إلا إذا كنت حية! إن كنت حية ماذا حدث لي في الواقع! ماذا حدث لنوي!! إن لم أكن أحلم لما أنا هنا!!ڜ

و بينما انا غارقة في التفكير ظهر من تسبب بهذه الفوضى! إنه روثفين واقف بجانب سرير!

أيها ال... ما الذي تخطط لفعله؟

على ما يبدو أنك تتذكرين كل شيء! لا تنفكين عن مفاجئتي!

نظر إلي بنظرة ثاقبة و عيون حمراء لينبض قلبي بشدة فجأة بشكل مألم كأن رصاصة اخترقته و تشل حركتي مجددا إنني أشعر بالختناق كأنه يربط عنقي بحبل، تذكرت للحظة ان هذا الشعور يشبه عندما ظهرت تلك العلامة على عنقي في المقهى، هل هذا بسبب قواه!!! أمسك ذراعي و دفعني على السرير بعنف محكما قبضته على ذراعي و أنا خائرة القوى لا أستطيع مجابهته:

ما الذي تخطط له؟

من تكونين؟ لديك قوى غريبة! استطعت كسر صيغة ناب الملكة و كذلك صيغة نيراني ! تستطيع مجارات سرعة مصاص دماء من الطبقة العليا! بالكاد نجحت اللعنة عليك و فوق كل ذلك مازلت تستطيعين تذكر القسم! من أنت! آمرك بأن تفصحي بكل شيء!

إنها لعنة إذن! إنها هي السبب وراء جنون جسدي! لذلك لا أستطيع التحكم في جسدي! و هو يستطيع شل حركتي! و مجددا تحرك فمي لينطق بكل شيء!

لا لا أعرف فأنا لا أملك ذكريات عن هذا الجسد قبل أن أستيقظ فيه! لا أعرف من أكون! و من هو صاحب هذا الجسد!

ما الذي تقصدينه قبل ان تستيقظ؟

يا إلهي! إنه يجبرني على الحديث يجب أن أصمت! يجب أن لا أفضح كل شيء! يجب أن أقاوم! قاومي! لا تخبريه بكل شيء!!!

لا أعرف! استيقظت فجأة لأجد نفسي في الشارع! لم أكن أعرف من أنا! و أين أكون!

و كم مر على ذلك؟

خمس سنوات تقريبا

إذن تودين القول أنك فاقدة ذاكرة لما حدث لك قبل خمس سنوات عشتها الى الآن، و لم تتذكري أي شيء حتى و لو كان إشارة صغيرة! ماذا عن رائحة دمك! كيف علمت بشانها و كيف حصلت على القلادة و من أين؟

تعرضت لهجمات كثيرة من قبل مصاصي الدماء و شكيت الأمر لأحد زبنائنا فباع لي القلادة.

ألم يشرح لك عن سبب رائحة دمك !

لا أخبرني فقط ان سبب مهاجمتي هو رائحة دمي

من كان هذا الزبون؟

إنه خيميائي!

ما الذي يجعلك تزعمين أنك بشرية؟

لا أستطيع كتابة او رؤية الصيغ، كما أن عيناي لا يتأثران بقنابل الصيادين التي تشوش نظر مصاصي الدماء! لا أشعر برغبة بشرب الدماء!

إن مقاومتي لا تجدي نفعا أنا بالكاد أستطيع كتم بعض الكلمات! يجب أن أقلب الوضع يجب ان أوقفه عن استجوابي! ما الذي سيفعله بي بعد أن ينتهي من استجوابي! سيقتلني! لكن لو كان يريد ذلك لأجبرني أن أقسم أن أخبره كل شيء حينها و يقتلني! لكنه جعل خدماتي غير محدودة بأن أقسم أن أنصاع لكل أوامره! إنه عقد مدى الحياة!

إن مقاومتك لا جدوى منها! رغم أن هذا محير أيضا يا طفلة! إن أمرك مثير للجدل!

ما- ما الذي تخطط له!؟ هل أنت مع أو ضد مصاصي الدماء!؟ لا أعرف من تكون! لكن تصرفاتك مشبوهة كفرد من مجلس الشيوخ! لما حاولت اغتيال سيد لوكا! لما تساعد ذلك الطبيب المختل!؟ لما أرسلت أولاءك الشارلاتان لسرقة اختراعي! ما علاقتك بنينيا!!!

لست الوحيد الذي لديه عدة تساءلات! إما الآن أو لا فرصة لأعرف في المستقبل! إذا عشت!!! قبض بعنف على رقبتي و قال:

يبدوا أنه لديك شكوك و اتهامات أكثر مما يجب يا طفلة! لكن عدائيتك هذه لا فائدة منها!

عضني مجددا و بدأ بشرب دمي! إن الأمر مألم و مخدر، إنه يشعرني بعدم الارتياح! أكره هذا الوضع! إنه مهين! و أيضا جسدي يستجيب لهذا بشكل غريب! إنني أصدر أصوات غريبة! إنها مخجلة في الواقع! أحاول كتمها لكنها تخرج رغما عن إرادتي! و بعدما فقدت قدرتي على الكلام و هو يهمس في أذني:

لا فائدة أنت بيدق لي الآن! و آمرك بأن لا تفصحي أي شيء بخصوصي! انسي ما عشته في خمس السنوات الماضية! أنت بدأ من اليوم ستعيشين هنا! بصفتك تلميذتي! تذكري هذا!

ما! ما الذي يقوله! تلميذة! لمن! أكرهه! أكره هذا! أنا سجينة له! لا أستطيع المقاومة! عاجزة! أكره هذا!

تلاشت مشاعري بالحقد مع تلاشي احساسي بالواقع بعد ذلك! فأنا فقدت وعيي بعدما سمعت أوامره! أنا سجينة له منذ اليوم! أنا أكرهه بشدة! لن أدعه ينجوا بفعلته!

4 notes · View notes