#ruthven x reader | Explore Tumblr Posts and Blogs

suyacho · 2 years

Text

❥ DESIRE

not even the strongest can hide their true desires

WARNINGS: minors/ageless blogs dni - fem!vampire reader - nicknames (darling) - fingering - no prep - unprotected - dirty talk - praise - scratching - maybe slight degrading? - slight powerplay - size kink - tummy bulge - biting - blood (licking) - breeding - reader and august have a complicated relationship, but let’s just say they hook up from time to time for the sake of the fic - not beta’d im rawdogging just like august in this fic so its probably ass LMFAOO - big possibility of this being ooc, i never wrote for vnc - 1,5k words

note: hi this is my first time writing for vnc- this also is a gift for a friend, so when you see it, happy late birthday to you <3 i hope you like this.

“We’re never doing this again.” was what both of you promised yourselves last time this had happened. Yet neither of you could stop the growing desire for each other as the days passed, especially not with the build up stress.

And that’s exactly why you were here, underneath the powerful man that peaked your interests the first time you heard of him. In a house, in the middle of a snowy forest, right between your work places at such a busy and stressful time, practically yearning for each other and your bodies.

“J-Just hurry.” you whined, moving yourself against the teasingly slow moving fingers, wanting to feel more and having had enough of the several orgasms he had given you by just his fingers, you wanted the real thing.

“Shhh– you know I’ll give it to you darling.” August taunted, pulling his fingers out and tapping them at your lips. Grinning slightly when you obeyed him without him even saying a word and licked his fingers clean, locking your eyes with his in the process.

August didn’t need to use words to have an effect on you, his looks and actions said more than needed. In fact, the power difference & usage, together with the reminder of how cold he could be sometimes, only sent a burning heat throughout your body, somehow turning you on even more.

“Good girl… Maybe you deserve to have all of me.” August continued, rubbing himself through his briefs, letting out low groans as he looked at your bare body, loving how easily he had you naked and splayed out in front of him like this.

“You should be honored.” August smirked, finally getting rid of the last piece of clothing between you two, spitting on his cock, giving it a few more pumps before lining up with your entrance. “You talk too mu– fuck.” you gasped, not getting a chance to finish your sentence as August pushed in with one quick thrust, your eyes tearing up at the stretch, he was so fucking big.

“Mind repeating that for me darling?” August asked, claws trailing along your body, from between your chest, down to your v-line, leaving a slight scratch. “J-Just move, please.” you answered, grabbing onto his back after.

You didn’t care how pathetic you might’ve sounded at that moment, but you needed him now and you knew that he did too. No matter how tough of an act he might put up, you knew it was taking him everything to not take you at every chance he got because somehow, you had him whipped or well– fooled by desire, is what he likes to make himself believe.

“Feisty aren’t we?” August laughed, finally starting to thrust at a fast pace, almost like he was in a hurry but you didn’t care, it felt good.

If there was anything better than drinking food as a vampire, it was those two moments you both shared, making you feel like you were floating, lost in thoughts and desire.

“She’s swallowing me up so nicely darling— such a p-perfect pussy.” August groaned, slapping your clit as he continued fucking into you at a brutal pace. “S-So big…” you mewled, digging your nails into his back, moans of his name filling the room.

Saving up your sexual frustration surely was a good idea, because it made everything so much better, especially since it had been a while.

“So big that I can see a bulge.” August smirked, his bigger hands roaming over your body, placing it over your free hand, placing it on your stomach to make you feel just how deep he was.

“ ‘s so good.” you blabbered, already being cock drunk from your previous orgasms, every little touch of him just adding onto it even more.

“You love my cock that much huh? Already stupid on it— maybe I should fuck my cum deep into that pussy, breed it nicely… Hmm how does that sound?”

“Please, please, please! ‘m begging, August please.” you begged, the sounds of skin slapping the room as you got louder with every thrust, making an even bigger mess of his back with your nails as his tip kissed that spot over and over. He was so deep, there was no way you were going to last.

“Hmm, since you asked for it so nicely.” August answered, his big hands moving over your body, slowly starting to massage your chest, smirking at how much bigger his hands looked compared to your body, thinking about how easily he could wreck you.

“Feels so good— Y-You always make me feel so good.” you whined, bucking your hips up to meet his thrusts halfway, just wanting to feel more, just wanting for him to breed you. His words from earlier giving you hope, almost forgetting how mean August could be sometimes until he gave you a reminder.

“But not yet.” August reminded you, giving your chest a rather hard squeeze, leaving you screaming his name while he laughed coldly. “Something wrong, darling?” he asked, the switch in his tone giving you shivers down your spine yet also making you clench around him at the same time.

Of course you should’ve known, he never gave it to you this easily, he loved to make you scream, to make you go dumb and to tease you.

“Y-You’re so mean, please.” you whined, continuing moving desperately, only for him to pin you against the mattress. “Made me wait for so long, j-just give it to me.” you cried out, aching for your release, to be filled.

“That’s not a way to ask me nicely, now is it?” August smirked, nails digging into your skin, groaning as a gasp left your lips. “ ‘m sorry, ‘m so sorry August.” you apologized over and over, mind hazy from the pleasure.

“I’m just returning the favor.” August told you, referring to the scratches you left on his back. “ ‘m s-sorry.” you sobbed, only for August to laugh codly before pulling out fully, leaving you whimpering.

“Augu—“ you opened your mouth to speak, only for a gasp to leave your lips as he flipped you over. Now laying on your stomach, face buried in the pillow underneath you while he pinned your hands behind your back, easily with one hand.

“Just wanna fuck my cum deeper into you darling.” August whispered, pushing in fully with no warning once again, leaving you gasping for air as he leaned closer to you, only hitting it deeper.

“T-Thank you.” was all you managed to say out, babbling nonsense as moans keep leaving your mouth breathlessly. Legs feeling like jelly as he continued pounding into you, the only you had support being the way he held you.

“That’s my g-girl, taking whatever I give her.” August praised you, cursing under his breath as he felt his high approaching, cock throbbing, desperate to breed you full.

“Picking you for this was a p-perfect choice.” August continued, biting onto your shoulder, groaning at the way you clenched around him once his fangs got in contact with your skin.

Breathlessly, August continued leaving bites all over your shoulders, licking the blood off it while ignoring the taste, knowing that it made you feel good. Desperate to make you cum first, his free hand moved down to rub your clit, never slowing his thrusts down as he buried his fangs in your shoulders once more.

“Cumming, ‘m g-gonna cum—!” you tried to warn him, releasing around him seconds later, seeing white as your high hit, legs trembling and pussy fluttering around him.

“G-God fuck.” August cursed, his grip on your wrists becoming even tighter, reminding you of the difference in power once again.

August panted breathlessly, hips stuttering and cock twitching, signaling you that he was close too but you were far lost in pleasure to notice.

With one last thrust, August moaned out your name for the first time tonight, throwing his head back as he spilled his load deep inside of you, loosening his grip on you after.

“F-Fuck, you did so well.” August breathed out, fucking you through your highs while gently rubbing your sides, trying to calm himself in the process, knowing he was a little too rough on you this time.

Slowly, he pulled out, both of you gasping at the loss of touch, your body still shuddering from the aftershock. Gently, he laid you down on the mattress, watching his cum drip out.

“T-Thank you.” you looked at him, smiling tiredly at the man above you, completely fucked out and in a daze of pleasure and happiness, making August look away from you.

It wasn’t that it wasn’t good, no he was feeling things, things he hadn’t felt before, things he shouldn’t have been feeling. Not when it was someone as powerful as him, he didn’t have time for this.

August only did this for his goals, all of it, because he was a man who would go volumes for his goals and this was exactly what those events were. Or well— that was what he’d like to convince himself.

“I gotta go, thank you.” August coughed, getting dressed after putting a blanket on you, watching how you got comfortable tiredly.

And there it was again, the same words he repeated every single time this had happened over the past years, knowing that it was nothing besides some stupid lies because he couldn’t get enough of you.

“We’re never doing this again.” was all he mumbled before disappearing into the cold of the night.

if you’d like to be tagged in future works, click here <3

#snow’s queue #august ruthven x reader #august ruthven smut #august ruthven x reader smut #august x reader #august smut #ruthven smut #ruthven x reader #ruthven x reader smut #vnc smut #august ruthven #lord ruthven #lord ruthven smut #lord ruthven x reader #snow writes; smut #tw breeding kink #tw praise kink #tw size kink #tw blood

76 notes · View notes

ranaitsan · 7 months

Text

my second ruthven draw!!!

If you like it💕 you will sure like ❤my novel☕ read my novel in my blog😺👋👋

177 notes · View notes

dervaaas · 2 years

Text

Bites

Characters: Vanitas; Noe Archiviste; Dominic De Sade; Jeanne; Louis De Sade; August Ruthven; Roland Fortis; Astolfo Granatum; Jean-Jacques Chastel; Chloed Apchier.

f!reader

пн! описание крови, укусов(?) Reader has a tendency to bite people, and she has very sharp teeth.

Luca without gifs due to limitation..

Vanitas

For a human, you bite pretty hard and that's a fact. He had already decided that Noe had attacked him, but he was seriously hurt when he turned around and saw you. He thinks your inclination is strange for a person, so he assumed that you grew up in a circle of vampires, and watching them took their habits. He will complain to everyone. They say there will be no neck left and who will save the vampires? Clearly, he will set conditions for your attempt on his soul. It already depends on personal principles.

Noe Archiviste

Do you hear? Someone is shouting. In Paris, they will definitely hear all his screams. Noe didn't notice you, that was what caused his screams, and then your bite wasn't so loud, but come on, it was more like a moan or a scream. You've known him since childhood, even when he lived with people, you used this tin to tease him, but later it turned into a habit. Naturally, as a child, he did not like this gesture, he told you about it, for a while you stopped, but again returned to it. Over time, when the Faceless Noe took him away and begged him to take you away, you began to bite others when you got used to them. When Dominic drank his blood for the first time, I realized that compared to you, this is a mosquito. And even more surprising is the fact that compared to a vampire, you don't drink blood, but you bite much more painfully than berserkers.

Dominic De Sade

I was terrified of you. For a while I thought you were trying to hurt Noe, and later Louis. You didn't try to bite her, she shies away from you like a cat from a vacuum cleaner, and then he may not catch up right away that he won't do anything to him. But you are not a vacuum cleaner, but a person whom Domi is afraid of. Over time, of course, she got used to spending more time with you, all the time that you didn't communicate, she was running around with guys. In the castle, when you were playing with dolls, you had a desire to bite her not much, because the guys said, "Even a vampire would envy such a grip," it didn't work out, maybe the guys would say that it really wasn't much compared to ordinary bites. Dominic got scared, dropped the doll and screamed. It scared you yourself, everyone who was was approaching. But later everyone was sitting drinking tea and you were offended by the conditions of your "bites".

Jeanne

I've seen you bite Noe, Dominic and Vanitas more than once. I thought it was strange. Of course, he won't ask directly, but it's much better to listen to a conversation on this topic. Right? But I didn't have to eavesdrop, because Luka asked you, in a sense to her relief. She is surprised by the fact that it is quite painful for a person to bite, and also that it eventually turned into a habit of degeneration of attachment. Oh, she tried to kill you after that, not so much for herself as for Lukius. There are many ways, but why this one? People are strange.

Luca Oriflamme

Subjected to your attempts. The whole Altrus is not happy. First of all, he suffered a panic due to pain shock. Yes, the boy has a much increased pain defect. Seriously, he will shy away from any person. You're lucky that Jeanne wasn't there at that moment, she wouldn't have come out alive from there. When his attempts to escape became more subtle, he came up and asked:

- Y/N why did you bite me? .. well.. that day.

- Er.. pf.. habit. As a child, I used to bite Noe to tease him. It became a habit, and later when I met Dominic and her brother, it already became a "symbol" of affection. I can't get rid of the habit, and I just love biting, I have no desire to get rid of it.

- It means.. I'm dear to you!!?

- Calm down, I didn't say that.

Louis De Sade

If you were vampires, the principle of "blood for blood" would work for you, but you don't drink it. Perhaps the two of you were making fun of Noe. He saw you bite him more than once, thought that people had strange habits. But one day he got under the distribution. You crept up on him, of course he noticed it, but he gave you the feeling of a "hunter" to amuse yourself. He really thought that you were just trying to scare him, but unexpectedly for him you bit his neck, he was scared and very much, first of all he thought that people also have their "cursed" ones. After that, when everything was clarified, he said: "Are you really human? I would understand if you're a vampire and you bite really hard.. but is this normal for a person?"

August Ruthven

I've seen or even heard about your inclination. Oh, believe me, he was angry when he found out that you bit Luka and it hurt him. I was at a loss when Luka ran and said: "A man was privizal to me." I thought it so affects vapiriv bites of people, maybe people also have something similar to poison? He'll definitely kill you if you try to bite him.

Roland Fortis

Epf.. if you are not familiar, then how should he punish you if you are a vampire. He is not familiar with the feeling of being bitten by a vampire, but why does he say that it is much more painful than vampires? Hmm, perhaps from the stories of other people and reliable sources? If this is our situation in this case - you know each other when you met in the catacombs, yes.. you made them take them with you, they say I'll be needed. And she really made me buy time for Noe and Vanitas.. you just bit Rolond... Is it worth saying that he screamed? Oh, yes, you bit through the skin because of this, he decided to fight with you, mistaking you for a vampire. Except Noe threw you far away. Honestly, Noe and Vanitas strained your bite at Rolonda's neck- they were worried about their carcasses. Well, as soon as he finds out that you are a person, he will be surprised and obviously ask questions and a lot.

Astolfo Granatum

Scared? That's not saying enough. Although 13 vampires drank his blood, but with such strength as you have not yet been. He's surprised by the fact that you're not a vampire, but you bite hard. It annoys him that he has relaxed his vigilance. He is not the one who flatters (oh, even very much LIKE) the fact that you bite only him, how much pain it brings. According to him, it would be better if he fought a vampire half-dead than to experience your bites again. But, purely in secret, how the hell does he flatter it, does he admit it? Of course not, maybe in death he will still say, but this is not for sure.

Jean-Jacques Chastel

I noticed your strangeness when I met Chloe. It really hurt him, it couldn't even compare to how Chloe bites in a rage. Of course, he was also a man once, but perhaps this oddity appeared with a new generation? How long have you been trying to attack him? Oh, for a long time and even very long, longer than with Chloe herself, of course she is perceptive and she herself understood what all this is about, but Jean-Jacques is Jean-Jacques. He is somewhat shy, so he was just embarrassed to be in your presence, especially after Chloe's explanation of your actions. He has a feeling of affection only for Chloe and you are not in this row, no matter how you turn it. But maybe in the future you will win over the Zhivodansky beast?

Chloed Apchier

Chloe saw you when she was very young and was promised again that this child would return her "humanity". Later you were taken away from Zhevodan to your family's estate. Chloe was left alone with Jean again, waiting for the day when you will be brought back. And at the age of four, you are taken to her to introduce you closer. You've played a lot of games, you even had to invent your own. There are a lot of bruises and bruises behind your shoulders. By the age of 14, you are taken back to Zhevodan to fulfill the promise of your great-grandfather. She's really surprised how you've grown. She really wanted to repeat the times when you played together, but damn you're here for one thing..

- Chloe, I will not fulfill the promise I made to you in the past.

- why?

- Do you think I, as a person, have the opportunity to rewrite the world of formulas? Is it neither the element of humans nor weak vampires? There's nothing I can do to help.

I'm even very surprised how. If so, what could have gone wrong in this situation? So it's that you just walked up and didn't find her, and at some unexpected moment bit her neck. For the first time in a long time, she experienced severe physical pain. How many lives, and there was no such thing. After a "little" heart-to-heart conversation, it was enough for her to understand that your unexpected attack is just a habit that you just can't get rid of. Over time, she began to catch your views and she is already preparing for another attack.

527 notes · View notes

honeydazai · 2 years

Text

hello lovely followers, today i offer you a quiz to find out your vnc spouse 🙏🏻

take it now and reblog with your results /threat 🔫🔫

122 notes · View notes

fandomobsessedcharacters · 2 years

Text

IMAGINE…

Being a vampire hunter, but not exactly like one of the Chasseurs

With the full moon risen in the night sky and the last cursed bearer slain, your job was done. For now that is. The innocent were safe and that is all that matters.

Wiping the blood of your sword, you quickly sheathed it back into its place as you pulled your hood up, but most importantly, hiding your sword underneath your hood. Coming out of the alley way, you kept on the lookout as you walked throughout the city of Pari, searching for any rouge vampires on the prowl. That was your job as a vampire slayer after all.

Unfortunately, you weren’t the only one on patrol tonight. Up on a rooftop, two infamous Chasseurs gazed down upon your lovely work. Roland was just n awe as he stared at the once littered bodies of the vamps before they turned to dust. “Behold, Oliver! That mademoiselle’s beautiful work of art! Her gracefulness! Her poise! It was simply heavenly! An act of God’s righteousness!”

He beamed over as you continued down the streets. Oliver had the same thought but not as expressive. She wasn’t a Chasseurs that’s for sure. Her uniform clearly suggested otherwise and the way she handled a sword, it wasn’t like anything he seen before.

But unlike the other Chasseurs, he was sure she wasn’t working for the church either. But he was curious nonetheless. “Indeed. Her skills are none like I’ve seen in the church before.” Seeing you in the crowd, he couldn’t help but notice how you took out all those vampires all by yourself. But still, he was worried.

“We should follow her, Roland.” Keeping an eye on you as you tried to blend with the crowd, Roland noticed as he grinned. “Oh, OLIVER! SO SMITTEN, AREN’T WE?”

A hue of crimson covered his cheeks before angrily glaring at the Paladin. “HOW DARE YOU MAKE SUCH AN ACCUSATION!? I SIMPLY WANT TO KNOW HOW SHE’S BATTLING VAMPIRES WITHOUT BEING A CHASSEUR, YOU IMBECILE! NOW COME ON BEFORE WE LOOSE HER IN THE CROWD!”

Already heading off into the night to follow the girl, Roland only smiled as he followed in suit as well. His mind was racked with excitement over meeting the mysterious women. “The night is still young, after all.”

#the case of vanitas #vanitas of the blue moon #vanitas no carte #the case of vanitas Noé #noé vanitas no carte #noé archiviste #les memoires de vanitas #roland fortis #Oliver vnc #lord ruthven #dante vnc #the case study of vanitas x reader #the case study of vanitas imagines #vanitas no carte x reader

110 notes · View notes

yuichi-ro · 2 years

Text

Vanitas x fem!vamp!Reader

a/n: me world building for a fic I’ll never actually write? Yeah pretty much cw: fem!Reader (but written from third person as reader isn’t there), sfw, pining/angst, mature themes, unedited word count: 1.8k

“...so, are you going to tell me why that woman was so ready to come to your aid?” Noé gave Vanitas an inquisitive tip of his head, “Queen’s fang she mustn’t-”

“Ex Queen’s Fang,” Vanitas’s curt correction surprised the young man adjacent to him. Even more surprised when Vanitas wouldn’t go into detailed and only corrected him so rudely mid sentence without anything extra to add.

“Ok- Ex Queen’s Fang,” Noé emphasized to aid in showing Vanitas he was listening but that soon trickled off with the vampire’s rambling thoughts falling from his mouth, “But an Ex Queen’s Fang?! Shouldn’t they be like- Retired royalty then?! That’s the highest regard! Yes Veronica can be a bit- But Lord Ruthven is much more like what I imagined the Queen’s Fangs being like- So that woman she must be as old and she knew you does that-”

“Get to the point Noé,” Vanitas groaned already full to the brim with his cohorts ramblings. Puffing a strand out hair out of his face as he looked out at the rising Paris sun after last nights union with Charlton within the vampire world.

“Right right right,” he nodded composing his thoughts to focus on the one thing he at least knew was different last night. And that was Vanitas’s mood the second that woman came into play on the stage of their great fight. Noé looked down at his friend with violet colored eyes that were filled with nothing short of pure curiosity as the next few words left his mouth, “That woman, do you love her?”

Choking sputter on words that hadn’t even left his mouth yet. Whipping around the black haired human looked totally appalled by Noé’s seemingly simple question. All while the contradiction of blush bloomed on his pale face not to be hidden by his hair cascading over his features when he looked away.

“What did I tell you,” Vanitas grumbled, “I do not kiss and tell you utter simpleton.”

Now sharing in the embarrassment of what his comrade suggested Noé scratched at the back of his neck trying to reword what he meant, “No I just mean-” Noé searched for the right way to put what he saw last night in the fleeting memories before he lost consciousness. To which he knew Vanitas had acted different once that woman had come to confront Veronica without a second thought. A vampire going against the Queen’s Fangs were unheard of. Yet alone to aid that of a human. Noé new that much even from his sheltered up bringing. His mind circled back to the odd change in Vanitas since this all happened. Including now as he seemed to be sitting here high above all else on the bell tower like a sulking child, “I mean I hadn’t seen you act like that among someone else. How do I say- Your confidence? No not that, your showmanship? Yeah your showmanship and how you hold yourself. It changed so drastically when she came.”

Blue eyes glazed over with unenthusment for this conversation. With his chin resting on his hand Vanitas looked over at Noé only slightly, “I was about to be broken into thousands of little shards by your dearest Domi’s sister. I assure you the look you’re referring to had more to do with a life or death situation.”

“So there was a look!” Noé pointedly latched onto his last few words.

“I said it was a life or death situation!” Vanitas howled with such an indignant nature to his tone, “I said there was no look you dolt, you were losing consciousness!”

“I’ve seen the way you look at Lady Jeanne or Lady Emilia and I can without a doubt say they do not bare likeness to the way your face looked upon seeing that woman put herself between you and Veronica,” Noé and his handy detective work at hand had Vanitas bouncing his leg even as he stilled remained leaned into it with his grumpy frown mostly covered by his hand, “She knew your name, I remember that much. And you yelled at me for knowing the de Sade family?! When you’re in connects with the Queen’s Fangs!”

That right there was the tip of the iceberg. All his incorrect lollygaggings. Jumping to ideas. Tiny pea brain at work in the moment. Vanitas caved exhausted to hear the dumb dribble out of his companions otherwise clueless mouth.

“I have no connection to the Queen’s Fang you simpleton,” All the threading anxiousness drained from his tone. Even his leg quit bouncing in such a nervous manner. Leaving Vanitas simply leaning against his knees when he drew them up under his chin, “I’m the reason such a wonderful vampire had fallen from the Queen’s grace.”

Noé’s jaw dropping. He didn’t have enough time to pick it up properly before claiming a seat next to his human friend. Pressing into his side enthralled by what he had to offer in the form of a story.

“Get away from me you fool,” Vanitas’s brows pinched together under his bangs, “What do you want from me I told you she’s an ex Queen’s Fang.”

“You’re the reason she’s no longer in the court then,” Noé’s eyes grew huge, “You do love her then. But wait-” Detective Noé back on the scene as he thought for a moment, “I thought you said you loved Lady Jeanne. I do not wish for you to break your obviously ungentlemanly oath but-”

“I’m only part of why she’s no longer in the Queen’s Court,” Vanitas mumbled into the tops of his knees. Face bathed in the sun of Paris’s early morning. He didn’t think there was a lot of getting out of revealing even a few of his hidden gems at this point, “She fell in love with the original Vanitas. My master.”

Noé’s face was that of genuinely any well meaning vampire. Stories of the vampire born under a blue moon were hammered into any vampires skull. To hear such a thing didn’t seem right but intrigued him further, “The vampire of the blue moon hated vampires. Wished them all dead.”

“And human’s are scared even to this day of their lives being taken by that of a blood thirsty beast,” Vanitas popped off, unenthused, “Your point Noé?”

He was a bit taken back, “Nothing I just- I’m a little surprised nothing was ever documented of the blue moon vampire as such.”

“That’s because she liked him,” Vanitas looked out at Paris below, “But she did not love him. A woman who would not submit. To give her true name up. So he took it. My master took that name from her.”

Understanding the gravity of such a thing. A vampire’s true name being the one thing that makes them who they are. It was a wonder he’d never heard of the original Vanitas having a lover if it was in such a disgrace and brutish outcome for another vampire. She’d certainly be considered a causality of his hatred in old stories. And yet Noé saw her with his own two eyes yesterday. That he was certain. If she were to be corrupt, something must have undone it.

“...you,” Noé said almost as a whisper, “You...restored her true name didn’t you Vanitas?”

A crooked grin spread on his dark haired friend’s face. Vanitas looking over at Noé with a tipped head, “My first attempt as a doctor, or I guess as we’d call it a fellowship of healing before I actually completed my trainings.”

“Vanitas you-” Noé was horrified to even think of this, “You could have killed her doing that.”

“I know.” He answered sullenly with a look cast away from the present conversation, “But I didn’t. I knew I wouldn’t. I simply loved her too much to allow her aliments to consume her.”

Each piece presented to him left Noé certain he wasn’t getting the entire picture. Yet when he looked at the softness on Vanitas’s face and heard his voice. He knew he wasn’t lying. An oddity from the boastful man. But it was becoming easier for him to pick him apart to see the truth below.

“...I still don’t understand,” Noé mused, “If you love her...why aren’t you with her?”

“A human and a vampire? Hah!” Vanitas’s obnoxious chuckle ringing true under the brass bell they sat, “Listen to yourself! Love advice from a man who has a de Sade falling over you and yet you come to counsel me? What grand advice from someone not qualified.”

Face deepened with a frown Noé looked down at Vanitas, “Domi has nothing to do with this. I still care about her very deeply alright. I just don’t understand. An ex Queen’s Fang coming to your rescue. Do you hold her name hostage like the original Vanitas?”

“I would never,” Vanitas shot him the most venomous look Noé had ever seen on the man’s face. Enough so Noé bowed his head in apology for saying such things, “I would never hold her name above her like that monster did.”

Falling silent after his unknown slight. Noé looked down at his lap trying to find the right thing to say to his friend. Uncertain until it just kind of happened, “...does she know you have feelings for her?”

Vanitas finally untucked his legs from under him. Outstretching them towards the rising sun and the rest of Paris. Leaning back on his gloved hands and looking up at the new sky of a new day he paused for a long moment, “...she knows. I suspect she knew long before I did. Though she’s too sweet to reciprocate it. Always going on and on about how she never wishes to take advantage of me in my youth. Certain I’ll find another.”

“Well....you have found another,” Noé referenced Jeanne.

“No.” Vanitas’s expression softened and even the hint of a smile crept on his face, “I will never find another like her. For as many lives as I live I won’t love like that. But she is too kind and until I can corrupt my flesh and rid her of the guilt of having me. I will take every chance I get to use this body in a thousand different ways. Like I’m living a thousand different lives at once.” Vanitas stopped to hold up his gloved hand. Black as the night that past. Flexing his fingers under the casting rays of the golden sun he still couldn’t stop smiling, “Once I’ve lived those thousand lives and saved her from her own, then I’ll be able to be with my own true love. That, I promised her.”

#vnc #vnc x reader #vnc vanitas #the case study of vanitas #the case study of vanitas x reader #vanitas no carte #vanitas no carte x reader #vanitas no shuki #vanitas no shuki x reader #vanitas x reader #vanitas

171 notes · View notes

linkemon · 26 days

Text

Vanitas x Reader x Noé Archiviste

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ᴘʀᴀᴄᴜᴊᴀ̨ᴄᴀ ᴡ ʀᴇᴢʏᴅᴇɴᴄᴊɪ [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴘᴏᴋᴏᴊᴏ́ᴡᴋᴀ ᴍᴀɴᴏɴ ᴏʙsᴇʀᴡᴜᴊᴇ ᴡʏᴅᴀʀᴢᴇɴɪᴀ ʀᴏᴢɢʀʏᴡᴀᴊᴀ̨ᴄᴇ sɪᴇ̨ ᴅᴏᴋᴏᴌᴀ ᴊᴇᴊ ᴘᴀɴɪᴇɴᴋɪ ɪ ᴅᴡᴏ́ᴄʜ ᴅᴢɪᴡɴʏᴄʜ ᴍᴇ̨ᴢ̇ᴄᴢʏᴢɴ, ᴋᴛᴏ́ʀᴢʏ ɴᴀɢʟᴇ ᴘᴏᴊᴀᴡɪʟɪ sɪᴇ̨ ᴡ ᴊᴇᴊ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ, ᴘʀᴢʏɴᴏsᴢᴀ̨ᴄ ᴢᴇ sᴏʙᴀ̨ ᴋᴌᴏᴘᴏᴛʏ.

ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:

ᴏɴᴇsʜᴏᴛ ᴊᴇsᴛ ᴘɪsᴀɴʏ ɴᴀ ᴘᴏᴅsᴛᴀᴡɪᴇ ᴘᴏʟsᴋɪᴇɢᴏ ᴡʏᴅᴀɴɪᴀ ᴍᴀɴɢɪ ᴡ ᴢᴡɪᴀ̨ᴢᴋᴜ ᴢ ᴛʏᴍ ᴘʀᴢʏᴊᴇ̨ᴌᴀᴍ ғʀᴀɴᴄᴜsᴋᴀ̨ ᴘɪsᴏᴡɴɪᴇ̨ ɪᴍɪᴏɴ, ɴᴀᴢᴡɪsᴋ, ɴᴀᴢᴡ ᴡᴌᴀsɴʏᴄʜ, ᴡsᴛᴀᴡᴇᴋ ɪᴛᴅ. ᴊᴀᴋ ɴᴀsɪ ᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴇ.

ᴍᴀʟɴᴏᴍᴇɴ ᴘʀᴢᴇᴅsᴛᴀᴡɪᴏɴʏ ᴡ sʜᴏᴄɪᴇ ᴢᴏsᴛᴀᴌ ᴡʏᴍʏśʟᴏɴʏ ɴᴀ ᴊᴇɢᴏ ᴘᴏᴛʀᴢᴇʙʏ ɪ ᴘᴏᴅᴀ̨ᴢ̇ᴀ ᴢᴀ ᴏɢᴏ́ʟɴʏᴍɪ ᴢᴀsᴀᴅᴀᴍɪ ɴᴀ ᴘᴏᴅsᴛᴀᴡɪᴇ ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ᴊᴜɴ ᴍᴏᴄʜɪᴢᴜᴋɪ ᴛᴡᴏʀᴢʏᴌᴀ ᴋᴀᴢ̇ᴅᴀ̨ ᴢ ᴏᴅᴍɪᴀɴ ᴛᴇᴊ ᴄʜᴏʀᴏʙʏ ᴅᴏ ᴛᴇᴊ ᴘᴏʀʏ. ᴢᴏsᴛᴀᴌʏ ᴍɪ ᴅᴏsᴌᴏᴡɴɪᴇ ᴅᴡɪᴇ ʙᴀśɴɪᴇ ᴘᴇʀʀᴀᴜʟᴛᴀ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ ᴡ sᴇʀɪɪ ɴɪᴇ ʙʏᴌʏ ᴜᴢ̇ʏᴛᴇ, ᴡɪᴇ̨ᴄ ʙʏᴌᴀᴍ sᴋᴀᴢᴀɴᴀ ɴᴀ ᴛᴀ̨ ɴᴀᴊʙᴀʀᴅᴢɪᴇᴊ sᴢᴛᴀᴍᴘᴏᴡᴀ̨ ᴢ ᴍᴏᴢ̇ʟɪᴡʏᴄʜ.

— Panienko [Reader]! — zawołała Manon, starając się brzmieć dyskretnie.

Rozejrzała się w tłumie zakupowiczów, próbując nie zapomnieć żadnej torby. Kapelusz, parasolka, nowy zestaw kokard i jeszcze… Sarkastycznie pogratulowała sobie w myślach tego, że ostatnia paczka została w sklepie. Nie miała na to teraz czasu. Przypadkowa dorożka z rozpędem śmignęła tuż przed nią, prawie pozbawiając ją życia. Głośny stukot kopyt o brukowaną ulicę zmieszał się z panującym gwarem. Pokojówka niespokojnie przedarła się do bocznej uliczki, ocierając czoło. W dodatku jak na złość była głodna.

Tak to właśnie musiało się skończyć. Zawsze nabierała się na to, że młoda panienka tym razem na pewno odchodzi tylko na chwilkę. To nigdy nie była chwilka! Spuszczała ją z oka, by cokolwiek załatwić, i już jej nie było. Lubiła swoją pracę, ale czasem to bieganie w panice ją przerastało. Oczywiście sama zainteresowana zawsze uspokajała ją, że przecież nic jej nie jest, ale kto tam mógł wiedzieć, co będzie za kolejnym razem? W Altus zapewne nikt nie odważyłby się jej zagrozić, ale w Paryżu sprawy miały się inaczej.

[Reader] pracowała jako ktoś w rodzaju zakulisowego dyplomaty, podróżując między Altusem a Paryżem. Nie występowała oficjalnie jak jej kuzyn, lord Ruthven. Wyprawiała bankiety, zapoznawała ze sobą wpływowych ludzi i wampirów, a także rozsiewała plotki i tuszowała stojące na drodze do pokoju drobnostki. Manon doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jej panienka, choć starała się nie wychylać poza bezpieczne kręgi, mogła znaleźć się któregoś dnia w niebezpieczeństwie. Wszystko z powodu swojego kuzyna, który niejako zaprzągł ją do pracy poprzez jej rodziców zaraz po tym, jak zawiedli go jego uczniowie. Czuła, że choć [Reader] jest sprawie bardzo oddana (wbrew swej woli, ale jednak), lord August z pewnością tego nie odwzajemnia. Nigdy nie wysłał nikogo do ochrony, co z pewnością mógłby uczynić ze swoimi wpływami. Prawdą jednak było, że gdy tylko ktoś o tym wspominał, panienka głośno przeciwko temu protestowała, ku niezadowoleniu pokojówki.

— O nie — zaklęła niezbyt cicho Manon — znowu ten konował!

— O nie, to znowu ta wiedźma! — przedrzeźnił ją Vanitas.

Mogła się spodziewać, że panienka jakimś cudem wyląduje w jego towarzystwie. Rozmawiała o nim i jego towarzyszu z pracownikami hrabiego Parksa Orloka. O ile trudno było przynajmniej nie kojarzyć rodu Archiviste, o tyle Vanitas był dla niej niejako zagadką. Jego zachcianki przeczyły naturalnym zachowaniom ludzi. Fakt, że mieszał się w nie swoje sprawy, wzbudzał niechęć.

Zlustrowała Vanitasa od stóp do głów. Co też jej panienka w nim widziała? Czarne włosy i błękitne oczy. Może i był przystojny, ale na tym zdaniem Manon można było zakończyć listę pozytywnych cech. Nie dość, że człowiek, to jeszcze szalony!

— Moglibyście choć raz spróbować się dogadać — westchnęła [Reader].

Kobieta zatrzęsła się lekko. Zimny wiatr przetoczył się po ulicy. Vanitas nie tracił czasu i zamaszyście przesadnym ruchem zdjął z siebie czarny płaszcz. Zarzucił go na ramiona damy, posyłając firmowy flirciarski uśmiech. Zaraz potem dyskretnie wystawił język pokojówce. Jeśli były momenty, w których Manon miała szczerą ochotę skorzystać ze swoich wampirzych umiejętności, to był to właśnie jeden z nich. Rzuciła spojrzenie na delikatny uśmiech panienki i zgrzytając zębami, powstrzymała rychłą wizję morderstwa.

— Gdzie monsieur Archiviste? — spytała pokojówka, spoglądając w kierunku hotelu Chouchou.

Nie była to zbyt subtelna zmiana tematu, ale na nic lepszego nie wpadła.

— Noé zaspał. Mieliśmy wczoraj ciężką noc — stwierdził lekarz.

Zapewne znów wpakowali się w jakieś kłopoty. Jak znała życie, niedługo gdzieś o nich usłyszy.

— W takim razie nie będziemy go budzić. — [Reader] wyjęła zapieczętowane koperty z niewielkiej torebki. — Chciałam oficjalnie zaprosić was na przyjęcie.

Uwadze Manon nie umknął brak użycia tytułu monsieur. Ileż zdążyła przegapić? Przecież oni wszyscy nie znali się tak długo. Najbardziej martwiła się o to, że wciągną [Reader] w swoje skomplikowane sprawy. Rodzice panienki pokładali nadzieje w jej opiece nad nią. Jakże mogłaby się przed nimi stawić, gdyby zawiodła?

— Ostatnia impreza, na jakiej byliśmy, skończyła się skandalem — zaśmiał się Vanitas.

Manon poczuła, jak jej oko mimowolnie zadrżało ze złości. Tak się spoufalać z jej panienką…

— To nie będzie nic wielkiego. Zapraszam głównie ludzi i kilkunastu zasymilowanych wampirów. Nie sądzę, żebyś mógł mieć z tego powodu kłopoty — zapewniła gospodyni.

Oczywiście nie zamierzała ich uświadomić, jakim zaszczytem było to zaproszenie. Pokojówka westchnęła głośno w duchu. Zapewne sami się nie zorientują.

— W takim razie przyjdziemy na pewno!

— Dokąd idziemy? — Uszu zebranych dobiegł zaspany głos Noé.

Ubrany cały w biel, nie licząc czarnej koszuli, wręcz oślepiał w blasku dnia. Słońce zdawało się odbijać od jego nienagannie czystego cylindra. Ilekroć Manon widziała go obok konowała, zastanawiała się, jakim cudem dwie tak różne osoby w ogóle ze sobą wytrzymują.

Archiviste pocierał zaspane oczy, zaciekawiony sytuacją. Zza jego nóg wyskoczył Murr — równie śnieżnobiały jak jego pan kot. Grube łapki umożliwiły mu w kilku zręcznych susach znaleźć się przed [Reader]. Ta wzięła go na ręce, poprawiła fioletową kokardkę i zaczęła miarowo głaskać.

— Kto jest najpiękniejszy?

— Miau — odpowiedział Murr. Czy było to pytanie, potwierdzenie, czy zaprzeczenie, tego nie dało się stwierdzić.

To była jedyna część tego dziwnego zespołu, co do której pokojówka nie miała żadnych zastrzeżeń. Był na szczęście tylko kotem i trzymał się z daleka od kłopotów.

— Organizujesz przyjęcie? — upewnił się Noé, czytając zaproszenie.

W jego oczach pojawił się blask ekscytacji.

— Dokładnie. Vanitas powiedział, że przyjdziecie. Mam nadzieję, że to potwierdzisz. Na pewno znacie kilka osób, które się pojawią. Przede wszystkim Dominique de Sade — stwierdziła [Reader].

— Będzie Domi? — Archiviste wyraźnie się rozpromienił. — A będzie może tarta tatin?

— Dodamy ją do menu specjalnie z myślą o was. — [Reader] uśmiechnęła się. — A teraz wybaczcie, ale myślę, że pora na nas. Inaczej Manon wychodzi dziurę z niecierpliwości — to mówiąc, spojrzała karcąco na pokojówkę.

Ze smutkiem odłożyła Murra na bruk, oddała płaszcz, po czym zawróciła w kierunku, z którego przybyła.

Uwadze panienki mógł umknąć maślany wzrok rzucony przez Noégo, gdy odchodziły. Manon żyła wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie spowodowała go jedynie wizja przyszłego deseru.

***

Manon pamiętała swoje pierwsze próby podsłuchu. Na samym początku pracy, gdy jeszcze nie do końca rozumiała, jak działa świat, i miała opory przed naruszaniem cudzej prywatności. To nie tak, że panienka nie wiedziała, że jej służąca nasłuchuje jej rozmów. Po prostu zakładała, że robi to rzadko. Rzadziej niż to odbywało się w rzeczywistości.

— Piękny zachód słońca, prawda?

— Och! To ty… — [Reader] odwróciła głowę z powrotem w stronę paryskiego widoku.

Manon nie musiała widzieć, by słyszeć w głosie panienki, że nie tego mężczyznę oczekiwała tu zobaczyć. To Vanitas włóczył się po wysokich miejscach. Najczęściej nieproszony. Szczególnie upodobał sobie tę wieżę zegarową. Została zbudowana w pobliżu posiadłości na długo przed tym, jak pokojówka zaczęła tu pracować. Poprzedni właściciele nie dbali o nią i powoli popadała w ruinę. [Reader] odmówiła remontu, twierdząc, że woli ją w obecnym stanie. Tak więc szary kamień porastał bluszczem, a część witraży wypadła pod naporem silnych wichur. Na szczęście goście zawsze uznawali to za interesującą odmianę, nie zaś za zaniedbanie.

— Z pewnością jest to idealna pogoda na przyjęcie — przytaknęła [Reader].

Powoli machała nogami nad przepaścią. Tył ciężkiej sukni spoczywał na kamiennej podłodze. Nie była to zbytnio wytworna pozycja do siedzenia. Szczególnie dla gospodyni nadchodzącej zabawy.

Noé dołączył do niej, zachowując stosowną odległość.

— Przyszedłem podziękować. — Mężczyzna w niepewności podrapał się po karku.

— Tarta była aż tak smaczna? — zażartowała [Reader].

Kilka sztuk zostało wysłanych do hotelu Chouchou na kilka dni przed przyjęciem.

— Nie! To znaczy tak! Nie o to chodzi… — zmieszał się Archiviste. — Chodzi o to, jak panienka… to znaczy ty… jak nas ostatnio uratowałaś.

A więc jednak jeszcze nie znają się aż tak dobrze , stwierdziła Manon. Skoro wciąż nie czuł się na tyle komfortowo, by używać tylko imienia, nie było całkowitej tragedii. Obawiała się jednak, że Vanitas nie ma takich skrupułów.

— To nic takiego. Cieszę się, że wyszliście z tego cało.

To była sytuacja, po której Manon najadła się strachu. Nie dość, że spuściła panienkę z oka, to jeszcze ta wpakowała się prosto w niebezpieczeństwo. Oczywiście wampirze umiejętności [Reader] nie były tylko i wyłącznie na pokaz. Zarażony malnomenem chory został pokonany i uleczony zanim choroba zmieniła go w bestię. Jednak z tego, co udało się pokojówce dowiedzieć, wynikało, że nie zawsze się to udawało. Niepochamowana żądza krwi wywoływała najgorsze instynkty.

Nastała chwila ciszy. [Reader] wpatrywała się w oświetlony złotym blaskiem Paryż. Dzień pracy właśnie się kończył. Paryżanie zamykali lokale, by móc wrócić do domów. Nie licząc ulicznych latarników, którzy powoli rozświetlali okolicę setkami świateł. Delikatny wiatr muskał raz za razem korony niewielkich drzewek, zwiastując czyste nocne niebo. Dorożki zaś pędziły to tu, to tam, rozwożąc pasażerów. Kilka z nich zbliżało się właśnie w stronę rezydencji. Przybrane w ciężkie i kosztowne kreacje damy jechały w towarzystwie zaopatrzonych w cylindry i laski dżentelmenów.

— Proszę o wybaczenie — zawahał się Noé — ale wyglądasz na strapioną.

Jego fiołkowe oczy wyrażały głęboką troskę.

— Można tak powiedzieć. — Zaczęła skubać końcówkę śnieżnobiałej rękawiczki. — Nikomu bym tego nie powiedziała, ale jesteś moim bliskim przyjacielem, więc…

— Bliskim przyjacielem? — upewnił się Archiviste.

Zupełnie jakby ta informacja była zaskakująca, a jednocześnie właściwa. Mały uśmiech wykwitł na jego twarzy. Manon po samym głosie mogła założyć się, że się zarumienił.

— Z moimi koligacjami ciężko znaleźć przyjaciół, którzy nie byliby zainteresowani tylko i wyłącznie koneksjami. Dlatego tak bardzo się ucieszyłam, kiedy poznałam ciebie i Vanitasa.

Pokojówka przekrzywiła głowę w zamyśleniu. Panienka głęboko w to wierzyła, ale ona przez lata widziała swoje. Pomijając dziwne romantyczne zawirowania, czy ta znajomość na pewno była bezinteresowna?

— W czym tkwi problem? — spytał Noé.

— Jest ktoś, kto sprawia, że moje serce przyspiesza z radości — zaczęła kobieta.

— To… to wspaniale — stwierdził cicho Archiviste.

Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyłoby, by stwierdzić, że nie do końca uważa to za coś wspaniałego, jednak [Reader] wciąż wpatrywała się w zachodzące słońce.

— …ale jest już w kimś zakochany. I choć jestem tego świadoma, wciąż łudzę się, że może coś zmienię — westchnęła tęsknie. — Pewnie powinnam chcieć jego szczęścia, ale ciężko mi na duszy, gdy na to patrzę.

— Na twoim miejscu nie poddawałbym się tak łatwo. — Wampir złapał ją za dłoń, jakby to miało podkreślić wagę jego słów. — Być może któregoś dnia zauważy twoje uczucia i je zrozumie.

Nastała chwila ciszy. Kobieta wydawała się rozważać jego słowa.

— Wiesz co? Chyba masz rację. Dziękuję, Noé. — Posłała mu delikatny uśmiech. — Och, poczekaj, masz tu chyba resztkę tarty.

Archiviste mógł przysiąc, że jego serce przestało bić w momencie, gdy palec spoczął w okolicy jego ust. Wpatrywał się w twarz [Reader]. Przez moment znalazła się na tyle blisko, że mógłby wyliczyć każdą plamkę słońca w jej oczach. Zachód otoczył ją pozłacaną aureolą i do głowy przyszła mu myśl, że jeśli gdzieś faktycznie istniały anioły, to musiała być jednym z nich. Żałował, że nie zjadł kilkunastu tart, by pokryć się większą ilością okruszków. Być może wtedy pozostaliby w tej pozycji choć o sekundę dłużej. Nie było im to jednak dane. Cisza została przerwana.

Manon upewniła się, że jej ciężkie buty zostaną usłyszane odpowiednio wcześnie. Na tyle, by para zdążyła się od siebie odsunąć.

— Panienko, już czas — oznajmiła pokojówka, zerkając dyskretnie w stronę wampira.

— Goście zaraz się zjawią, pora na nas — stwierdziła [Reader], wstając niezbyt zgrabnie, pogrążona w myślach.

Noé jeszcze przez długi czas pozostał na wieży zegarowej.

***

Manon czasem żałowała, że jej panienka nie jest w takiej sytuacji, jak Dominique de Sade. Ona również była obciążona szeregiem obowiązków z racji swego pochodzenia. A jednak jej rodzina dawała jej możliwości wyboru w wielu sprawach. Choć przyznać trzeba, że uparty charakter odgrywał tu również dużą rolę. Odzwierciedlał to choćby jej dzisiejszy ubiór. Nawet w takiej sytuacji odmawiała ubioru wieczorowej sukni, zadowalając się swoim odświętnym mundurem.

Pokojówka zgrabnie lawirowała między gośćmi, roznosząc kolejne kieliszki z szampanem w różanym ogrodzie. Wychyliła jednego po kryjomu. Sama dziwiła się, jak bardzo spragniona była.

— Myślałam, że się poddasz. — Dominique upiła łyk napoju.

— To samo mogłabym powiedzieć o tobie. — [Reader] spojrzała na kobietę kątem oka.

Odpowiedział jej delikatny śmiech, ledwo skryty za światłami lampionów. Była w nim wredna nutka, lecz czegóż innego można się było tam spodziewać?

— Przyznaję, że byłam bliska rezygnacji, ale ktoś odwiódł mnie od tej decyzji. — Gospodyni przyjęcia zapatrzyła się przed siebie.

— Hmmm… Nie uważam tego za mądry wybór, ale nie mogę cię potępiać, robiąc dokładnie to samo.

Nietrudno było się domyślić, że wybrankiem Dominique był Noé. Był to jedyny mężczyzna, którego dopuściła do siebie tak blisko, poza rodziną. Manon nawet nie potrzebowała zbyt długo szukać, by dowiedzieć się, że spędzali dużo czasu razem w dzieciństwie wraz z bliźniakiem Louisem.

— Co takiego w nim widzisz? — De Sade przekrzywiła głowę w zastanowieniu.

— Jest jak burza — odparła po chwili [Reader]. — Większość ludzi, gdy widzi burzę, ucieka od niej. Bo jest silna. Gwałtowna. Zwiastuje kłopoty. A jednak jest w niej coś fascynującego. Możesz próbować biec, ale prędzej czy później stracisz dech, a wtedy cię dopadnie. Jedyny problem z nią jest taki, że jest nieprzewidywalna i możesz nie zdążyć się nią nacieszyć.

Manon westchnęła cicho. A więc jednak nie było odwrotu. Jeśli panienka była w stanie przyznać się do tego na głos, to musiało być poważne.

— Niektórzy zamiast burz wolą bryzę. Bo jest delikatna. Nawet jeśli może się wydawać, że jej nie ma, to wciąż jest gdzieś obok. Ochładza w trudne dni i wszyscy ją lubią. Jej problemem jest to, jak wielu ma sympatyków. — Wychyliła kieliszek do końca. — Jestem ciekawa, jak poradzisz sobie ze swoją burzą…

— Myślałam, że już dawno wzięłaś stronę Jeanne — stwierdziła [Reader].

Jej rywalka zdawała się trzymać serce Vanitasa w mocnym uścisku. I co ciekawe, choć, jak twierdziła bourreau, wcale go nie chciała, nie potrafiła go również od siebie odepchnąć.

— Nie zrozum mnie źle. Nie biorę niczyjej strony. Bo będąc szczera… to nienawidzę was obu. Chcę zobaczyć, kto wyjdzie zwycięsko z tego starcia. Bo wtedy… być może okaże się, że jest jeszcze nadzieja dla kogoś takiego, jak…

Jej wzrok mimowolnie powędrował w stronę Noé, który jakby znikąd pojawił się w tłumie. Manon wiedziała, że jeśli jej panienka nie była całkiem świadoma, kto był wybrankiem młodej de Sade do tej pory, teraz musiała się zorientować.

Odziany jak zawsze w biel, wyróżniał się na tle pozostałych gości. Porozstawiane tego poranka lampiony zdawały się odbijać blaskiem od jego ubrania. Światełka rozwieszone na drzewach jedynie wzmacniały efekt. Kręcił się między bujnymi krzakami róż, zaczepiany kolejno przez różnych gości. Z grzecznym uśmiechem kiwał głową bez zainteresowania, by za moment ich opuścić. Szukał kogoś. I z pewnością nie była to wpatrująca się w niego Domi. Gdy jednak już się na nią natknął, nie potrafił jej zostawić.

Jego prawdziwa poszukiwana znajdowała się już daleko. Zgrabnym ruchem odłożyła kieliszek na jedną z wolnych tac, a potem niespiesznym krokiem dołączyła do tańczących.

Vanitas jak zwykle stanowił dokładny kontrast do swojego znajomego. Odziany w granatowo-czarny strój, topił się w ciemnościach nocy. Gdyby nie światła, zapewne zniknąłby całkowicie, nie licząc jego tak ludzko błękitnych oczu.

— Odbijany! — [Reader] zgrabnym ruchem przejęła dłoń Vanitasa tuż przed rozpoczęciem następnego tańca.

Skoro Jeanne nie było na tym przyjęciu, mogła to przynajmniej wykorzystać.

— Ach! Zostałem pozbawiony partnerki, co teraz zrobię? — zawołał dramatycznie mężczyzna, czym zyskał sobie śmiech kilku gości dookoła.

Delikatna, grana na pianinie muzyka popłynęła znów przez ogród. Mężczyzna przyciągnął [Reader] delikatnie do siebie w talii. W momentach takich jak ten mogła przynajmniej próbować się oszukiwać, że ma szansę wygrać. W końcu zdawał się szczerze uśmiechać. Kroki były lekkie, ale pewne. Delikatny brzęk jego kolczyka miarowo odmierzał czas. Kosmyki włosów związane wstążką wirowały wraz z nimi, przesłaniając jej widok co jakiś czas.

— Niezły z ciebie tancerz. Zauroczyłeś chyba wszystkich moich gości, a to ja miałam być gwiazdą wieczoru! — stwierdziła [Reader] z udawanym smutkiem.

— Cóż mogę poradzić, że wszyscy zauważają mój geniusz i nieprzeciętną urodę? — Vanitas teatralnie przewrócił oczami.

Niespodziewanie pochylił ją do tyłu. Przez moment miała wrażenie, że upadnie, ale silna dłoń podtrzymała ją w talii i uniosła z powrotem. Uśmiechnął się złośliwie.

— To było bardzo wredne, monsieur Vanitas.

— W tańcu jak na wojnie, wszystkie chwyty są dozwolone, czyż nie, modemoiselle [Reader]?

— Jestem prawie pewna, że powinno być w miłości jak na wojnie …

— Być może. — Vanitas uśmiechnął się tajemniczo.

Czy to zdanie miało głębszy sens? Czy może tylko próbowała się w nim doszukać drugiego dna? Tak trudno było coś z niego wyczytać.

Znalazł się tak blisko, jak nigdy dotąd. Tylko po to, by zaraz odsunąć się na bezpieczną odległość. Zdecydowanie był jak burza. Nieprzewidywalny.

— [Reader]! — Archiviste niezdarnie przedarł się między tańczącymi parami.

Ulotny moment był jak bańka mydlana. Pękł bezpowrotnie pod delikatnym naporem.

— Noé, nikt cię nie nauczył manier? — spytał Vanitas z przekąsem. — [Reader] jest teraz zajęta.

— Musimy porozmawiać — stwierdził stanowczo wampir.

Wyglądał na przejętego. Jakby coś ciążyło mu na sercu. Kobieta przyjrzała mu się, wciąż wirując, choć już wolniej niż wcześniej. Jeśli to dotyczyło spraw sercowych, to nie miała siły tego słuchać. O cóż innego mogło chodzić? Wreszcie dobrze się bawiła tego wieczoru. Chciała wrócić do beztroskiego zapomnienia.

— Zaczekaj na swoją kolej — odparł Vanitas, oddalając się z partnerką tanecznym krokiem.

Manon odłożyła tacę z kieliszkami na bok, gdy tylko zobaczyła, jak panienka zaczęła zmierzać do wydzielonej, ustronnej części ogrodu. Czego mógł od niej chcieć ten Archiviste?

***

Pokojówka wyjrzała ostrożnie zza krzaków róży. Panienka stała w półcieniu, a jej pełna szoku twarz nie zwiastowała niczego dobrego. Już sam ten fakt napełnił Manon gniewem.

— …bo chcieliśmy pozyskać informacje o następnym nosicielu klątwy. Tak było na początku, ale teraz poznałem cię lepiej i…

Chciała powiedzieć: A nie mówiłam? Spodziewała się, że może do tego dojść. Jednak panienka była bardzo szczęśliwa z powodu tej znajomości, a w tym domu nie zawsze było miejsce na swobodne decyzje. Więc pozwoliła jej na ten błąd. Może ta naiwna wiara udzieliła się również jej. Limit samolubnych znajomych musiał się kiedyś skończyć. A przynajmniej tak myślała. Teraz żałowała braku wcześniejszej reakcji.

— Byłam głupia, łudząc się, że wreszcie pojawił się ktoś, kto miał gdzieś mój status. — [Reader] otarła łzę formującą się w kąciku oka. — Zawsze tak się kończy. — Wzniosła wzrok ku górze, pociągając nosem. — Tylko dlaczego akurat wtedy, kiedy Vanitas…

Niedokończone zdanie zawisło w gęstym powietrzu. Zapewne dlatego, że omawiany mężczyzna pojawił się w zasięgu wzroku. Wyglądał na wściekłego.

— Zawsze musisz wszystko psuć, co, Noé!? — spytał słowami ociekającymi jadem.

— Niczego nie zepsułem. Ja tylko powiedziałem prawdę — stwierdził twardo wampir, gdy człowiek złapał go za kołnierz koszuli.

Ze swoimi pokładami siły z pewnością mógł go łatwo zrzucić, jednak nie zrobił tego. Przytrzymał jedynie szarpiące go ręce w miejscu.

— Nie możesz tak wykorzystywać innych. — Gniew jaśniał w oczach Archiviste. — Nie, kiedy ona cię…

To był obraz zazdrości. Z dobrych pobudek , stwierdziła Manon. To była zazdrość kogoś, kto chciał dla ukochanej osoby jak najlepiej. Jednak nie zmieniało to w żaden sposób sytuacji. On również oszukał panienkę.

— Mamy podstawy sądzić, że gdzieś na terenie przyjęcia jest nosiciel klątwy… — zaczął Vanitas.

— Nie obchodzi mnie to — powiedziała cicho [Reader].

— Próbujemy… — dołączył się Noé.

— Nie obchodzi mnie to! — wykrzyczała [Reader]. — Wynoście się stąd, oboje!

Manon miała tego serdecznie dosyć. Widok jej panienki padającej na kolana z bezsilności był wystarczający. Gorzko łkała. Ciężka suknia rozlała się falą pośród ciemnej trawy. Wyglądała jak jasny, gotowy do rozkwitu kwiat w ogrodzie pełnym róż. Chciała ją odgrodzić od tego zła.

Fakt, że pokojówka po części była powodem wizyty tych dwóch intruzów, rozsadzał ją od środka. Przyszli tu z myślą o niej. Czy kiedykolwiek wcześniej czuła taką złość? Czy była tak bardzo głodna? Słyszała wcześniej o słynnej paradzie. Jednak czym innym było słyszeć, a czym innym doświadczyć.

Zewsząd otaczała ją muzyka. Tak piękna, że nie mogła tego opisać słowami. Nuty płynęły z każdej strony, zachęcając do jednej rzeczy.

Zabij ich wszystkich!

Kolorowe postacie ciągnęły się jedna za drugą w długim korowodzie. Powykręcane twarze wcale jej nie brzydziły. Zdawały się ją namawiać, choć nic nie mówiły. Cyrkowiec z piłkami, cień na szczudłach, baletnica z pękiem kolorowych balonów. Wszyscy trzymali się za ręce i tańczyli.

Patrzyła na nich zafascynowana. Spod jej palców wyrosło szkło. Palce u stóp pokrył kryształ. Czy to były buty? Wydawały się wżynać w stopy. Czy to była klatka? Jej panienkę otaczała potężna konstrukcja. Przypominała ogromny, zdobiony klosz. Pasuje , stwierdziła. Ładne kwiaty powinny stać pod kloszem. Tylko tak można było je uchronić przed szkodnikami.

Była jednocześnie w ogrodzie i na wesołej paradzie. Chciała iść, ale coś ciągle powstrzymywało ją przed złapaniem ręki kogokolwiek z korowodu. Była wściekła. Przecież potrafi tańczyć! Wystarczy tylko, że dotknie palców… Znów uciekły. Potrząsnęła głową. Czy to była krew? Była tak bardzo głodna… Jakby nie jadła od wieków. Między pięknymi nutami na moment pojawiły się krzyki. Otoczenie zdawało się falować i mieszać. Była jednocześnie tu i tam. Czy właśnie pękło jakieś szkło? Tak bardzo chciała złapać rękę i dołączyć do zabawy…

— Manon, musisz się z tego otrząsnąć. — Znajomy głos dobiegał jak gdyby z bardzo daleka. Ktoś nią potrząsał, ale nie była w stanie nawet powiedzieć kto.

Fałsz pojawił się nagle. Instrumenty zdawały się pierzchać pod naporem czegoś, czego nie dało się opisać. Dziwne światło przedarło się wśród parady. Tak, jakby ktoś rozdarł zasłonę i wpuścił poranek do pokoju.

— Zwracam ci twoje prawdziwe imię. Ty jesteś Cendrillon, zamknięta w krysztale! — Głos zdawał się roznosić echem. Jakby odbijał się od tysięcy luster i rozbijał każde z nich.

Stała pośrodku pustej sali. W ręce trzymała szklany pantofelek. Mglista ręka ostatkiem sił próbowała złapać ją za dłoń. Z całej siły uderzyła butem w ostatnie z luster. Brzęk poniósł się w nicość, a niewyraźna postać zniknęła.

— …nic jej nie będzie — dobiegło do Manon, gdy zamykała zmęczone oczy.

Ostatnim, co widziała, był gruby, oprawiony w skórę grymuar.

***

— Żadnego powrotu do pracy! — stwierdziła kategorycznie [Reader].

— Przesadza panienka! Za długo tu już siedzę — naburmuszyła się pokojówka.

Leżenie w łóżku przez cały tydzień było nużące. Szczególnie, gdy z dnia na dzień zostało się pozbawionym większości obowiązków, które jak dotąd dawały jej zajęcie.

Żadnych zakupów. Żadnej pomocy przy ubiorze i makijażu. Żadnego umawiania spotkań, organizacji podwieczorków ani nawet herbatki. Absolutnie nic. Wszystko w imię zdrowia.

— Vanitas mówił, że wszystko już ze mną w porządku…

— Teraz go słuchasz?! — obruszyła się kobieta.

Manon zaśmiała się pod nosem. Może jednak do czegoś się przydał ten konował. Nareszcie.

— Powinnaś się nacieszyć tym wolnym. Ogród jest w tak opłakanym stanie, że trochę zajmie jego naprawa. — [Reader] odruchowo zerknęła przez okno. — Zdążysz jeszcze się zmęczyć.

Wrażenia z tamtej pechowej nocy pokojówka pamiętała jedynie jako mgliste wspomnienia. Zdecydowanie więcej natomiast mieli do powiedzenia Noé, Vanitas i [Reader]. Na całe szczęście goście nigdy nie zorientowali się, co zaszło. Wydzielony fragment ogrodu oddzielił ich od makabrycznego przedstawienia.

Jej malnomen był paskudny. W co wierzyła. Kawałki czegoś, co przypominało szkło, a może kryształ, walały się wciąż między niektórymi krzakami róż. Jej niepochamowana żądza krwi nieomal pozbawiła życia trzy osoby. A gdyby nie one, z pewnością by na tym nie poprzestała.

— Panienko, ja naprawdę zwariuję od tego siedzenia…

— Niech ci będzie. Obiecuję, że jutro coś ci przydzielę — poddała się kobieta, rozpoczynając lekturę nowelki, którą do tej pory miała pod pachą.

Przez chwilę siedziały w ciszy.

— Przepraszam, że nic wcześniej nie powiedziałam… — zaczęła Manon.

— O nie! Jeszcze raz zaczniesz przepraszać za to samo i naprawdę cię zwolnię! — zagroziła [Reader].

Istotnie, nie był to pierwszy raz. Nie była to również jedyna osoba, do której przeprosiny były skierowane. Choć pokojówce z trudem przeszły przez gardło te skierowane do Vanitasa. Ten jednak zamiast chełpić się, poklepał ją infantylnie po głowie i oznajmił, że w końcu jest lekarzem wampirów.

— Przemyślała panienka to, co powiedziałam? — spytała Manon, patrząc na romantyczną nowelkę w dłoniach [Reader].

— Sama nie wiem… Może wyprawimy ten podwieczorek w przyszłym tygodniu, jak już całkiem staniesz na nogi. Tamtego wieczoru byłam na nich naprawdę wściekła… ale z drugiej strony istotnie, widząc klątwę z bliska, jestem w stanie zrozumieć, dlaczego chcieliby za wszelką cenę mieć pewność, że dotrą do nosicieli na czas. Nawet jeśli wtedy odbyło się to moim kosztem.

Pojednawcza herbatka była dobrym pomysłem. A przynajmniej tak chciała wierzyć była nosicielka klątwy. Może dzięki temu uda się zbudować od nowa relacje, które do tej pory były oparte na niedomówieniach. I może dzięki temu [Reader] wreszcie zyska dwójkę szczerych przyjaciół obok siebie.

— Tooo… który z nich bardziej się panience teraz podoba? — spytała zaczepnie pokojówka.

— Manon! Zmieniam zdanie! Myślę, że jednak jesteś już całkiem zdrowa. Pora wracać do obowiązków.

— Pięknie panience dziękuję. — Kobieta uśmiechnęła się, rzucając się w stronę swojego pracowniczego ubioru.

— Jesteś niemożliwa… — stwierdziła [Reader], wychodząc z pokoju. — A co do twojego pytania… — zrobiła dramatyczną pauzę, gdy jej pracownica wyczekiwała odpowiedzi — tajemnica. — Przyłożyła palec do ust, co spotkało się z głośnym jękiem zawodu.

#noe x reader #vanitas x reader #vanitas no carte x reader #oneshot x reader #vanitas no carte #noe archiviste x reader #vanitas #the case study of vanitas

6 notes · View notes

littleoanh · 1 year

Text

Scenario 1 - August Ruthven First Meeting with You

Characters: August Ruthven x Fem/AFAB Human Reader

A/N: I don't think this will turn into a real series, but I thought it would be cute to write random scenarios. If you have ideas for the scenarios, feel free to drop them in my inbox!

It started out a mundane day for Lord August Ruthven, the senate for the queen. He had come to Paris for a private business trip. He strolled through the bustling streets of Paris, he noticed the outdoor markets, vibrant flowers, and street performers. Despite the liveliness of the environment, nothing seemed to catch his yellow pupil’s attention. As he made his way back to the secret portal to Atlas Paris, he suddenly caught a whiff of a pleasant scent that was indescribable to him. The scent was deliciously sweet and it piqued his interest. Where was this coming from?

“Oh no, I’m so sorry Monsieur.” Lord Ruthven scrunched his thick eyebrow, unaware someone had bump into his large stature body. “Did I hurt you?” A bit confused, his yellow pupil flickered downwards to find your eyes filled with worries.

What a silly question, how could a mere little human such as yourself hurt him? He barely felt the pressure of you running into him, the only reason you caught his attention was your amicable scent. Not realizing how long his silence was, your worried features deepens.

“Are you really hurt?” Your hands were suddenly on him, touching the spot where she had collided with him. He was taken back by your brazen touch, Lord Ruthven rarely allowed anyone, let alone a human, to touch him. Yet, he found himself not minding your hands on him.

The worrisome expression on your delicate face, he couldn’t fathom why you are concerned about him. He let out a rare genuine laughter and assured you, “I am unharmed.” Watching your expression change from worry to relief was amusing to him. How intriguing, a soft smile appeared on his lips. Your warm hands were still on him, he felt the urge to tease you. “How long do you plan on putting your hands on me, young lady?”

He observed your expression again, your eyes widened and blood rushed to your cheeks. Another thing that intrigued him. “I’m so sorry!” You profusely apologized, quickly pulled your hands away from him. “That was completely inappropriate for me to touch you without a second thought. I hope I didn’t offend you, Monsieur. I-”

Lord Ruthven did not feel offended, not even the slightest. However, his chest felt a strange sensation - a tingle. He never experienced this before with a human. The clock tower in the square rang loudly, catching your attention.

“Oh, I must leave!” You left in a hurry before he could ask for your name, leaving him with a newfound sense of curiosity. Your pleasant, sweet aroma gradually faded away as you slipped further into the crowd.

A rare, genuine smile spread across his square set face. This day had turned out to be anything but mundane. Lord Ruthven continued on his journey, thinking this chance encounter was just a passing moment.

2023 © littleoanh — do not repost or translate my work on this platform or any other platform. likes, reblogs, and kind comments are welcome. must be 18+ to interact.

Want to join my taglist? Click Here

#albie’s writing ✍🏼#case study of vanitas #vanitas no carte #august ruthven #lord ruthven #vnc drabble #vnc scenario #vnc august #ruthven x you #ruthven x y/n #vnc imagine #ruthven drabble #ruthven scenario #ruthven imagine

54 notes · View notes

heartbreakattheclub · 1 year

Text

requesting rulesˏ ˏ

i dont take impatient mfs, rush me and i'll probably take longer on purpose or trash the request. just like comethazine said "i'll slap a bitch if i got to"

follow the tos, you have braincells (maybe) so i think this was just already known

dont request me to do smut, i dont do that （*゜ー゜*）

4. if i write something and it dont sound right or its rude/insensitive, dont try to be sarcastic with me i dont take that kind of language kindly. you can just straight up say "nahmir, i dont know if it was intentional or not but you just said ducks dont matter to this world" (bitch idk its an example)

5. the reader is automatically black, not blue, yellow, pink, or green. dont like that? deal with it 🧐 also the reader either does or doesnt speak AAVE depends on what the request asks

6. most important (apart from tos thing) BE DESCRIPTIVE. I can't write shit well if you dont tell me what you want pls dont torture little dumb nahmir like this. if its crack thats fine but just give me a general idea atleast not just "diavolo x gn!black!reader angst pls" like ok but what else i could've came up with that on my own 💀

obey me ˏ ˏ

romance ✓ ; lucifer, mammon, satan, beelzebub, belphegor, lord diavolo, barbatos, mephistopheles, solomon, simeon, raphael

romance✗ ; leviathan, asmodeus, luke (i dont need to explain do i), thirteen

everyone is ok for angst, just don't expect any gold tier material with thirteen since i dont truly care for her

kuroko no basuke ˏ ˏ

romance ✓ ; kuroko, kagami, aomine, midorima, murasakibara, kise, takao, junpei

romance ✗ ; momoi, riko, akashi, (anybody else i left out 💀)

anybody i actually listed in not acceptable for romance requests IS able to be written in angst, im just very far behind in the manga so dont expect me to get something that happened a little after murasakibara was introduced

vanitas no carte ˏ ˏ

romance ✓ ; vanitas, noe, lord ruthven, astolfo, johann

romance ✗ ; roland, oliver, mikhail (i dont need to explain do ix2), dominique, jeanne, luca (i dont need to explain do ix3)

everyone can do angst. the manga itself is hella deep anyways.

#nxhmir.requests

7 notes · View notes

ranaitsan · 8 months

Text

august ruthven!!! I draw it by myself!

for more read my novel fanfiction about ruthven💕💕💕 and tell me your commants☕

154 notes · View notes

dervaaas · 2 years

Text

What is the meaning of these flowers?

Characters: Vanitas; Noe Archivist; Antoine De Sade; Louis De Sade; August Ruthven; Roland Fortis; Olivier; Astolfo Granatum

Notes: Antoine doesn't have gifs, it would look better that way. but I didn't even think to take regular photos.

Vanitas

Iris: "Why did you disturb the peace of my heart?"

This describes his thoughts very well when meeting with you. No matter how you look at it, but internally he worries when he speaks or sees you. The feeling of butterflies fluttering in his stomach, at first he did not like it at all, as well as this love in principle.

Noe Archivist

Gardenia: "When you pass by me, my heart rejoices."

Noah loves to see you. He's the kind of guy who would probably run across the street just to see you. Noah reacts very strongly if you pay attention to him when walking with some strangers. This lets him know that you are not shy of him.

Antoine De Sade

Fire-colored lily: "As these colors burn, so my heart burns with love for you."

He loves you much more sincerely than it seems at first glance. Maybe he is not very friendly with people, but it has nothing to do with his feelings for you, but on the contrary, it is a confirmation of his love.

Louis De Sade

Carnation feathery: "How can I forget you?"

You came to his grandfather's estate once and attracted his attention with your personality. If he has the opportunity, he will give it, but this gift carries two meanings at once. It all depends on how you perceive it.

August Ruthven

Sitnik: "Tomorrow there will be a ball - be there."

At first, when he sent these flowers, not knowing their meaning, it was difficult to understand what he meant. Now it serves as a way to invite you to the ball, if he does not have the opportunity to do it in person.

Roland Fortis

Wisteria: "Your kiss burns on my lips."

He's probably quite the beggar when it comes to kisses from you. Of course, he knows and understands that it may not be particularly pleasant for you, but he does not hide how much he likes your kisses.

Olivier

Apricot: "You charm me with your beautiful soul."

He must have been looking at you for a very long time. He needed time to understand why he is so attracted to you, especially if you are not his type at all. So the appearance in this case lost.

Astolfo Granatum

Cornflower: "Be simple like him."

The gift is more for him, as if hinting that he should stop acting like he's trying to kill someone. In a sense, it became your request to be yourself next to you. Most likely, he will be surprised by the meaning of this flower if he finds out about it.

#vanitas no carte x reader #roland fortis #vanitas #august ruthven #astolfo granatum #noe archiviste #louis de sade #antoine de sade #oliver

216 notes · View notes

of-solitude-past-and-present · 2 years

Text

About the Blog/Rules and Fandoms

I’m Emme. I have ADHD and a life so posts may be sporadic. This is a sideblog. (I crosspost my stories to Quotev under @ PolumniaOmnia.)

Everything else under the cut.

Rules for Requesting

I accept requests for scenarios, headcanons, and interactions. Be sure to specify which. Guidelines and/or additional rules for interactions and concepts are discussed below these general rules. Headcanons are easier and will generally be answered faster.

I only accept one character per request. I do write either fem or gn readers, be sure to specify. If you don’t, then I’ll choose depending on my mood.

Finally, I love AUs, especially soulmate and monster ones. If you have an idea for one, send it in!

I do NOT write:

Anything regarding children, pregnancy, and abortion

NSFW

Self harm or suicide

Male readers

Specific body types

Eating disorders

Medical conditions and specific disabilities (I do not want to portray real-life disorders and the like incorrectly.)

Multiple characters x one partner

Character x character

Anything regarding non-yandere topics (loose rule)

Characters that are 15 and under (I age up characters 16 and over, but if they look like a little kid then that’s a no from me.)

I may add more later.

Interactions

Interactions are just you, talking to a character. Send in a piece of dialogue, and if you want, a bit of background context (i.e “reader is planning an escape” or “they’re in Heaven’s Arena”). I’ll accept OCs too, for now at least, but you have to give me a brief overview of your OC. If I decide I don’t like writing OCs then this may change.

Concepts/Chatting

Basically, if you have any ideas you want to talk about or questions about anything I have written or am planning to write, send em in! I’d love to hear thoughts and questions.

Fandoms/Accepted Characters

If a character isn’t listed underneath the fandom, then I do not write for them. Characters and fandoms that are bolded are my favorites and requests for them are more likely to be answered. Just because your fave may not be on the list does not necessarily mean that I don’t like them (I find myself chronically incapable of disliking most characters) it may just mean that either I don’t know them well or I'm just wholly indifferent towards them.

Hunter x Hunter

Chrollo Lucilfer, Illumi Zoldyck, Phinks, Feitan Porter

Twisted Wonderland

Riddle, Ace, Trey, Leona, Jack, Azul, Jade, Floyd, Jamil, Rook, Idia, Malleus, Sebek, Lilia

Genshin Impact

Scaramouche/Wanderer/Kunikuzushi, Diluc, Childe, Zhongli, Xiao, Albedo, Subject 2/Fakebedo, Dainsleif, Kaeya, Alhaitham

Seraph of the End

Ferid Bathory, Crowley Eusford

The Case Study of Vanitas

August Ruthven, Noé Archiviste, Vanitas

Hellsing Ultimate

Alucard

Honkai: Star Rail

Sampo Koski, Blade, Boothill (thinking real hard abt him but I won't say too much until he comes out)

#important

8 notes · View notes

vanitatum-mori · 3 years

Note

I’m so glad your requests are open again because I’m happy to have found another Vanitas blog! May I request something for Lord Ruthven and Olivier (if that’s too much, just Ruthven please) and them comforting their s/o after that had a bad/stressful day? Spoilers are okay, because I do read the manga. Thank you in advance!

Due to time reasons (and my inability to keep things short) I only managed to write for Ruthven since I didn’t want to wait any longer to write the request. I’m sorry. But still I hope you enjoy nonetheless!

Warning for small manga spoilers about the vampire senate!

~Lord Ruthven with a reader that had a bad and stressful day~

(for this I’m just gonna assume that the reader is a vampire, for convenience sake)

Working for the senate was never easy. Not being a member yourself but being responsible for the archive and it’s confidential documents, you held a big responsibility. A really big one that can often turn quite stressful. It was your job to hand out scrolls and any documents the members of the senate needed for the next meeting and to keep track of every single book that left the archive. All under the order of her majesty herself (or so you’ve been told).

That usually proofs to be quite tasking, documents often didn’t find their way back to the archives on their own so you had to track down the member of the senate that had them last in their possession to get them back.

Some senators would just wordlessly hand them over, not even acknowledging your existence any further. Others would throw an irritating look your way, mostly Lord Bellator, loudly complaining about the way too strict and annoying rules regarding some mere scrolls of paper. Someone like the young lord De Sade you felt like would often purposefully keep the documents longer with him than necessary so you had to seek him out and fall victim to his normally charming (but to you rather tiresome) words.

But you never complained, only doing your job and not letting your annoyance and irritation with the mindless handling of documents of such importance show. That didn’t mean you weren’t mentally and physically exhausted at the end of the day though, having to run around castle Carbunculus and dealing with senators in confrontational ways.

Especially today turned out to leave you quite tired out, just coming back from a word with the hot-headed Lord Bellator after he once again failed to return some scrolls weeks after he needed them. After finally aquiring said documents you locked them away in the archive before laying down your duties for the day.

You didn’t waste any time and directly made your way through the hallways of castle Carbunculus and to the office of the one and only man and member of the senate you could always bear to see.

Stepping into the circular office with the celestial ceiling your eyes immediately fell onto a fire-red mane of hair peaking over mountains of stacked documents on a desk. The faint sound of a metal nib scratching over paper halted immediately. A pair of yellow eyes lifting themselves over the wall of documents and meeting yours, You smile a bit, albeit exhausted, as you step closer.

“Good evening, my dear. How have you been faring?” the man before you greets you while interlocking his hands and resting his chin on them.

You simply sigh in response, straighening your shoulders in the process, “Quite well, August, quite well.”

The man in question raises his one visible eyebrow, that is not covered by his eyepatch, in amusement, “For that you seem quite fatigued to me.”

At that you simply stare at him before the words basically flow out of you like a waterfall, unable to contain the frustration of the day any longer. You fall into a tirade about your day, complaining about everything that bothered you today. Walking back and forth, wildly gesturing with your hands, you especially complain about Lord Bellator and his irresponsible handling of confidental documents, his rude behavior towards you and his audacity to even think so light of her majesty’s rules, even as one so loyal to the crown as he is.

Ruthven watches you during your rant, eyes following you as you energetically walk around the room, lost in your own world as you complain. He occasionally hums in agreement to show that he’s listening. Only that you were too occupied to notice.

After 15 minutes of you talking and talking, complaining and complaining and venting your frustrations you stop, breathing heavily from your frantic movements around the room to underline your intense emotions about the prior events. You turn towards your lover, expecting him to still sit at his desk but to your surprise you find it empty, the massive stacks of papers completely abandoned, seeing him instead standing before one of the many shelves filled with books and strange machinery lining the walls, his broad back turned towards you. One of his hands slowly brushes over the spines of some books delicately adorned with golden lettering.

Thinking that maybe your long tirade had started to annoy him you slowly approach him, an apology, that you disturbed him when he so obviously had a lot of work on his desk still, on your lips. But before you can say anything the old vampire pulls one of the books out of its place on the shelf and turns towards you, a small smile on his lips. He chuckles at your unsure expression before offering his free hand to you, “My, what a tiresome day you had, my dear. Come, I think you need to rest.”

You take his hand and he guides you to the cushioned seating area at the window of his office. Sitting down first he then sits you down next to him before gently grabbing you by your head and slowly pulling it down onto his lap. His one hand stays on your head, occasionaly giving your hair light strokes.

Surprised you look up to him only to see him still hold the book from earlier with his other hand, the cover now visible to you. “Les fables de La Fontaine” it read in golden letters.

“A fairy tale book?” you wonder aloud.

The man nods, “Francis brought this with him from one of his travels in the human world and gifted it to me. He said it is easy on the mind and that made me think that I should perhaps read it to you” he explained while skillfully opening the book with one hand.

That made you slightly scoff with a smile; “What am I to you? A child?”

The hand stroking your hair halts before it starts ruffling through it, making you laugh at the gesture. Yellow eyes swimming in amusement peer down at you, “A child definetely not, but it seems to me that today may have left you mentally quite fatigued, according to your extravagant stories. I figured reading something heavy to you might as well be considered torture at this point”

You let out a light laugh before agreeing with him, opting to close your eyes instead, in anticipation of hearing him read to you. You always admired Ruthven for his calm yet strong voice, the way he could sway the mass with his words. He wasn’t a senator for nothing and all the centuries working in the diplomatic field have left him extremely verbally skilled. So you weren’t really surprised when the man managed to even sway you with his words full of wisdom and knowledge. Something you seldom found in other people/vampires(?) before.

Moving yourself into a more comfortable position on your lovers lap, you began to relax as he began reading to you the first few verses of the first fable.

A few minutes into listening to him you couldn’t help it and let out a small laugh which made the red-haired vampire pause in his reading, “What is it?” he asked.

Chuckling but still with closed eyes you waved him off, “Nothing, I was just thinking how lucky I am to have someone as considerate as you by my side. And someone that always returns his documents to the archive on time, too!”

“Then I’m glad you think that way,” you could hear the smile in his voice before he continues with his story-telling, slowly and surely lulling you to sleep.

Thank you for your request! ❤️

Link to the masterlist~

#vanitas no carte #the case study of vanitas #lord ruthven #august ruthven #vanitas no carte scenarios #vanitas no carte imagines #ruthven x reader #vanitas no carte x reader #writing #vanitatum-mori

171 notes · View notes