#μαραζώνουν | Explore Tumblr Posts and Blogs

thoughtsandthecity · 4 years

Text

Ο μονόλογος της Καλοσύνης

Περπατάω στο δρόμο. Είναι καλυμμένος με τσιμέντο. Κάπου, κάπου δίνουν τη μάχη τους ,σιωπηλά, λουλούδια και χορταρικά. Ξεφυτρώνουν, σκαρφαλώνουν στους στύλους της Δ.Ε.Η αγκομαχώντας, και πορεύονται για τον ουρανό, να ξεφύγουν, να γλιτώσουν. Εκεί λοιπόν στους δρόμους που διασχίζω, έχουν χτίσει τα παλάτια τους οι άνθρωποι. Ο καθένας έχει το δικό του τσιμεντένιο παλάτι. Έχουν υψώσει πέτρινους τοίχους, έχουν φυτέψει δέντρα και θάμνους, έχουν κατεβάσει πανιά σαν πειρατές και κρύβονται, κάπου εκεί μέσα βρίσκονται σε νάρκη. Όχι χειμερινή, η δική τους, είναι νάρκη ολόκληρης ζωής.

Εκεί που τυγχάνει να συναντιούνται με τον γείτονα γιατί τυγχάνει να μοιράζονται το ίδιο παλάτι, χτίζουν τοιχάκια ή βάζουν τζαμάκια για να χωρίσουν την αυλή και κυρίως να μη βλέπονται. Ανάθεμα και αν θυμάται ο ένας το πρόσωπο του άλλου, μένουν μαζί και δε μιλιούνται. Στρέφονται στις μηχανές που έχουν αντικαταστήσει κάθε ανθρώπινη ανάγκη, από την επικοινωνία μέχρι τη συνάντηση. Και αυτοί οι ανόητοι αρκούνται στις ψευδαισθήσεις, προσκυνούν το Πλαστικό και το Διαδίκτυο. Τα πρόσωπα τους σκλήρυναν, ξεθώριασαν. Λειτουργούν και αυτοί σαν μηχανές. Δεν υπολογίζουν πια τον άλλο σαν προσωπικότητα μόνο μετράνε την θέση του στη κοινωνία και τι έχει να τους προσφέρει αυτή. Στρέφουν το δάκτυλο τους δεξιά για να δεχτούν και αριστερά για να απορρίψουν έναν άλλο άνθρωπο. Ζητούν φωτογραφίες κούφιων σωμάτων μέσα από τη προστασία την οθόνης, προωθούν τη κρεαταγορά. Κάθε πρωί φορούν τα προσωπεία τους, είναι καλά σμιλευμένα, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Παρουσιάζονται καλοί και αθώοι ο ένας στον άλλο, μα στη πρώτη ευκαιρία βγάζουν νύχια ακονισμένα και ξεσκίζουν ψυχές, σάρκα, προσωπικότητα, πρόσωπα και όνειρα . Καραδοκούν και προετοιμάζονται, με τη πρώτη αφορμή να επιτεθούν, ο άλλος είναι ο εχθρός, μόνο μη τους πιάσει στον ύπνο. Με ξεχάσανε...

Το πρόβλημα είναι ότι δε ξέρουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, δε ξέρουνε που πάνε, μόνο μη δούνε τον άλλο να πετυχαίνει. Και τι να πει κανείς για εκείνους που έχουν τα παραπάνω, που ευνοήθηκαν από μια τυχαία μοίρα, ή που τα απέκτησαν με τη βία, παρουσιάζονται ανώτεροι θεοί και ποζάρουν με φίλτρο στο φακό της ζήλειας, του μόχθου και της σαπίλας. Προσποιούνται οι σπιούνοι ότι όλα τα έχουν και από μέσα τους η ψυχή τους διψά να βιώσουν λίγη από την αγάπη των φτωχών. Σπρώχνουν με αγκώνες, βρίζουν και χειρονομούν, δεν έχουν υπομονή και όλο αναστενάζουν. Δακτυλοδείχνουν και κρίνουν σαν δικαστές το λάθος και το σωστό λες και η δική τους συνείδηση είναι καθαρή. Με ξεχάσανε...

Στους καιρούς της σήψης παραμελήσανε τα σώματα τους, βυθίζονται σε φτηνή ηδονή, επιθυμούν το γρήγορο και το εύκολο, ένα ψήγμα ευτυχίας να πάρουν, να γευτούν, ίσα ίσα για να συνεχίσουν τις εξαντλητικές τους μέρες. Παχύνανε και ξεχείλωσαν οι σάρκες τους, γίνανε δυσκίνητοι, σέρνονται αγκαλιά με ένα χαρτοφύλακα και τη λαχτάρα του πράσινου χαρτιού. Άλλοι πάλι χτίζουν μύες με καραμέλες που καταπίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτό τους απέμεινε μονάχα, εκεί τους βγάζει, μπας και αισθανθούν ένα χάδι, μπας και φοβίσουν τον εχθρό, μπας και κερδίσουν μια στάλα θαυμασμού, ψοφάνε για τη προσοχή του άλλου. Ναρκισσιστές και εγωκεντρικοί γίνανε. Θέλω τόσο πολύ να τους φωνάξω’’ Δε θα σας σώσουν οι μύες από τα προβλήματα της ζωής, κατακαημένοι.’’ Παραμελούν το πνεύμα τους και γίνανε ευκολοχείριστοι. Καταπίνουν και μασάνε ότι τους σερβιστεί, και καταλήξανε να εμφανίζουν θανατηφόρα καρούμπαλα .Με ξεχάσανε...

Άλλοι παρουσιάζονται σαν Σωσίες πίσω από μια κάμερα, επιτελούν το ρόλο του δήθεν φιλελεύθερου κερδίζοντας εξωφρενικά ποσά. Υφαίνουν και γαζώνουν συνειδήσεις, όνειρα και ηθική. Γίνανε πρότυπα για τα παιδιά μας. Μα δε βλέπουν ότι τα κάνουν να θέτουν εξωπραγματικούς στόχους; Δε τα βλέπουν που μαραζώνουν και πικραίνονται επειδή δε μπορούν να επιτύχουν τέτοιους στόχους; Δε τα βλέπουν που συγκρίνουν τον εαυτό τους και το σώμα τους με μια φιλτραρισμένη πραγματικότητα; Μασούν αναμασημένη τροφή. Στην εποχή του “ Yes Queen’’ και του ‘’ Bad bitch’’ δεν είδα καμία Queen και καμία Bad Bitch γιατί η αυτοπεποίθηση τους έγινε μαλλιά κουβάρια. Είδα ψεύτικη αυτοπεποίθηση και μαξιλάρια που απορρόφησαν τα δάκρυα τους τα βράδια, σαν σφουγγάρια. Με ξεχάσανε...

Βιάζονται συνεχώς και δε ξέρουνε τον λόγο, δεν ξαποσταίνουν ποτέ, στο βωμό του χρήματος θυσιάζουν την οικογένεια. Είναι πολλές οι ανάγκες τους, που καιρός για συναισθήματα και καλλιτεχνική μόρφωση; Μα είναι όντως τόσες πολλές οι ανάγκες τους ή μήπως είναι πλασματικές; Βομβαρδίζονται με υλικιστικές ανάγκες συνεχώς. Τρέχουν λοιπόν, τρέχουν, συνεχώς δε τους φτάνει ο χρόνος, δε τους φτάνουν τα χρήματα θένε κι’άλλα θένε πιο πολλά, ‘’ ο χρόνος είναι χρήμα’’. Που καιρός για εθελοντισμό; Που καιρός για θυσίες; Δεν ασχολούνται με τη πολιτική αφήνονται στο έλεος του Θεού. Αθεόφοβοι, τίποτα δεν φοβούνται τα καταπατούν όλα, τα θέλουν όλα δικά τους, κατέστρεψαν τη φύση, ρουφήξανε κάθε απομεινάρι και μετά τη πετάξανε σαν στημένη λεμονόκουπα. Στενόμυαλοι, ύπουλοι, μοχθηροί, και μυστικοπαθείς κατάντησαν. Το βράδυ γυρνάνε στο τσιμεντένιο παλάτι και εξαθλιωμένοι πια συνειδητοποιούν τη κατάληξη της ανθρωπότητας. ‘’Τι να κάνουν όμως εκείνοι;’’, κλείνουν ένα βλέφαρο, λαγοκοιμούνται και ξεχνάνε για να συνεχίσουν την επομένη. Δεν είναι καιρός για εξεγέρσεις άστα αυτά για τους τρελούς που θέλουν να χάσουν την ευκαιρία να ευτυχήσουν. Με ξεχάσανε...

Στους καιρούς της Σήψης, με ξεχάσανε, αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμη εκείνες οι λίγες ευγενικές ψυχές που πιστεύουν ακόμη στον άνθρωπο, που χρησιμοποιούν την επιστήμη σωστά, που διαβάζουν, γράφουν, ενημερώνονται, αμφισβητούν και ψάχνονται. Που παραδέχονται τα λάθη τους και παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, που καταπίνουν την υπερηφάνεια τους, που βγαίνουν εκεί έξω και κυνηγάνε τη περιπέτεια, που τολμούν να ονειρεύονται και να μάχονται για το ‘’άπιαστο’’ και το ‘’αδύνατο’’, που δίνουν χωρίς να περιμένουν επιστροφή, που σέβονται τη φύση, που δε φοβούνται να είναι ευάλωτοι, να πουν τη λέξη ‘’Σαγαπώ’’΄, που επιδιώκουν την αυτοβελτίωση και ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο. Εκείνες οι λίγες ευγενικές ψυχές που κοιτάνε τα άστρα και προσεύχονται, που μαγεύονται από τα πιο απλά και ρωτάνε συνεχώς, που αγαπάνε τη τέχνη επειδή γνωρίζουν ότι μόνο εκεί θα βρουν τη πραγματική λύτρωση, μιλάω για εκείνους τους λίγους, τους ρομαντικούς, που ξέφυγαν από την εποχή της Σήψης. Παρόλα αυτά γίνονται όλο και πιο λίγοι, όλο και πιο απόμακροι γιατί πως αλήθεια να ανθήσει το τριαντάφυλλο ανάμεσα στα ζιζάνια;

Με ξεχάσανε, καμπούριασαν και χλώμιασαν, από την αρρώστια της μοχθηρότητας, τον πυρετό της κακοβουλίας, τα αντιγόνα της ζήλειας και τη ψύχρα της μοναξιάς. Ωστόσο εγώ ακόμη ελπίζω, ελπίζω πως μιας μέρα θα καταλάβουν, θα δουν, η ομίχλη του εγωισμού και του συμφέροντος θα παρασυρθεί από τον άνεμο της αγάπης , της αλήθειας και της απελπισίας. Θα με ξανά θυμηθούν, δεν το ελπίζω τελικά, το π��στεύω, γιατί αυτό είμαι εγώ η Κυρά Καλοσύνη, πιστεύω ακόμη στους ανθρώπους, πιστεύω ακόμη στο καλό, δε μπορεί όλο και κάποιος εκεί έξω θα με έχει ακουστά, όλο και κάποιος θα μπουχτίσει και θα διαλαλήσει το πόσο τελικά πίσω πήγαν ενώ καφιούνται για πρωτοπορία και εξέλιξη.

22 notes · View notes

theodora-xdr · 4 years

Text

Τα λουλούδια έχουν την δίκη τους ομορφιά ....τρέφονται από τον ήλιο..εξαρτώνται από αυτόν...και μόλις ο ήλιος σβήσει χάνονται και μαραζώνουν ...έτσι είμαστε και οι άνθρωποι όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε είμαστε αλληλοεξαρτώμενα είδη ...όμως μακαρι να είχαμε την δυνατότητα να συμπεριφερθούμε αθώα σαν τα λουλούδια

6 notes · View notes

skiamachia-blog1 · 4 years

Text

Το έχω καταλάβει πια

οι μέρες μας τελειώνουν ,

όλες οι όμορφες στιγμές ,

σαν άνθη μαραζώνουν.

1 note · View note

laluunatic · 5 years

Text

Μέσα στο τρένο το χάραμα πηγαίνοντας στη σφαγή , όλοι κοιτάμε στο πουθενά μάτια ανοιχτά και σιωπή

Παρασκευή ξανανιώνουμε λέμε ζωή σε θυμαμαι

Τη Κυριακή μαραζώνουν ... και τη Δευτέρα γερνάμε

7 notes · View notes

mysterydark · 2 years

Text

Πάψετε πια

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,

τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,

κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια!

Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθά��η,

στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,

και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης

ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θάναι

και να μη νοιώθουμε καμμιά λαχτάρα ν’ ανατέλλει;

Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν

και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρά μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε – και θα μας λείπει πάντα! -

να βγούμε μόνοι απ’τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,

κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,

τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους

μ’ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα

και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,

τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα

το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων -

κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν

τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,

μα και μπορούν στη φόρα τους να μας σηκώσουν τόσο

ψηλα, που με το μέτωπο ν’αγγίξουμε τ’ αστέρια!

Κώστας Ουράνης

#greek posts #greek quotes #library #greek #nature #food #anime #sports #poets on tumblr #poetry

0 notes

lit4y · 2 years

Text

Δυο μόνο λέξεις

Κεφάλαιο 2: Από την εξορία μου

«Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω "το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..." αγάπη μου, πως θα μ' αντέξεις, που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό. Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ, κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις "κοντά μου πάντα θα υποφέρεις.", σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό. Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει σε ένα χάδι θα σου τα δώσω κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω, μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό. Θα κλάψεις ξανά που μόνος θα μείνεις κι εγώ πιο πολύ κι από μένα, μες σε δωμάτια κλεισμένα, το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ, γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.»

Ναι, έχουν περάσει τόσες μέρες. Χωρίς να σου γράψω, χωρίς να σου πω κάτι. Μα τι να σου πω; Όσο κι αν σκέφτομαι, όσο κι αν βασανίζω το μυαλό μου να βρω λίγες λέξεις να σου πω, δεν μπορώ να βρω παρά μονάχα αυτές· ξέρεις, τις δυο γνωστές. Η ζωή μου, αυτά τα τρεισήμισυ χρόνια, είναι ένα όνειρο. Στην πραγματικότητα όμως ζω έναν εφιάλτη, που μόνο εσύ θα μάθεις κάποτε, μα τον έχω μετασχηματίσει, τον έχω ντύσει όμορφα με πολύχρωμα στολίδια - τόσο εσωτερικά όσο κι εξωτερικά - για να μη με αηδιάζει η ασχήμια του, για να μη με αποτρελαίνει η κακία του, για να μη με μελαγχολεί η μικρότητα του. Μετέτρεψα δηλαδή αυτή τη μιζέρια σ' ένα όνειρο που το ζω καθημερινά είτε κοιμισμένος είτε εν εγρηγόρσει· ένα αξιοζήλευτο όνειρο που μέσα του βιώνω ικανοποιημένος γιατί εκεί υπάρχεις εσύ συνεχώς.

Πόσο όμορφα είναι μαζί σου, να 'ξερες! Γιατί εκεί, ζω το όνειρο μου, τον έρωτα, την αγάπη. Εκεί είμαστε οι δυο μας. Για την ώρα, δεν θέλω τίποτα άλλο, δεν ζητώ τίποτα περισσότερο απ' τη ζωή παρά μόνο να ζω αυτό, μόνο τ' όνειρο μου θέλω. Έτσι δε θα σε ξεχάσω ποτέ, αφού δε φεύγεις απ' τ' όνειρο ούτε λεπτό. Σε έχω φυλακίσει, σε έχω παγιδέψει εκεί μέσα για να ανήκεις μόνο σε μένα, αρνούμενος να δω οποιοδήποτε άλλο όνειρο. Ναι, αληθινά από καιρό έχω πάψει να βλέπω όνειρα. Ίσως και να μην είναι απόλυτα ακριβές αυτό κι απλά ξυπνώντας να μην θυμάμαι ότι μπορεί να έχω ονειρευτεί το βράδυ. Μα σίγουρα δε με ενοχλεί καθόλου αυτό αφού η μέρα μου είναι ένα όνειρο μαζί σου. Σ' αυτήν υπάρχεις μόνο εσύ, σαν σκέψη, σαν τραγούδια, σαν αναπόληση, σαν ιστορίες που γράφω, σαν καθετί που κάνω.

Με πειράζει φυσικά που δεν είσαι εκεί μπροστά μου - ζωντανά - για να δω το βλέμμα σου, το χαμόγελο σου, τη μορφή σου, τα μάτια σου - αχ αυτά τα μάτια, Θεέ μου! Όμως μου αρκεί που μου κρατάς παρέα σ' αυτό το όνειρο, πρωί βράδυ. Εκεί πια, στο λέω συνεχώς, κάθε φορά που με κοιτάς αλλά και κάθε φορά που λείπεις κι απλά σε σκέφτομαι· "σ' αγαπώ ρε μωρό, σε λατρεύω αγάπη μου", ψιθυρίζω τρυφερά κοιτώντας σε γλυκά στα μάτια. Νιώθω τόσο όμορφα έτσι, γιατί το ακούς το εισπράττεις οπότε είμαι γεμάτος - τ' όνειρο μου είναι πλήρες, ευτυχισμένο.

Το γνωρίζεις πια, το έμαθες, στο είπα δεν είναι ακόμα μυστικό μου. Το μοιράζομαι μαζί σου όπως θέλω να μοιράζομαι τα πάντα με σένα ώστε να νιώθεις ευχαρίστηση, ευτυχία, πληρότητα, να γεμίζεις από αγάπη, από στοργή, από συντροφικότητα, από έρωτα· να γεμίζεις από εμένα, μ' εμένα. Να τα εισπράττεις αυτά, να τα νιώθεις, γιατί σου λείπουν - τόσο η αγάπη όσο κι ο έρωτας, μα ξέρεις εσύ, τα αληθινά που είναι αγνά, είναι άδολα, είναι απόλυτα, είναι πραγματικά, είναι της καρδιάς, καρδιά μου. Πόσο γεμάτος νιώθω όταν στα προσφέρω! Στο όνειρο μου φυσικά, μα σίγουρα και στην πράξη όταν το θελήσεις.

Γρήγορα βέβαια έρχεται η θλίψη της απουσίας σου, γιατί το μυαλό δεν ξεγελιέται με τα όνειρα που η ρουτίνα της καθημερινότητας τα διώχνει. Το μυαλό μου αποζητά την πραγματικότητα, το ρεαλισμό. Και από εκεί λείπεις εσύ, απουσιάζεις, δεν είσαι. Κι αυτή η απουσία, η έλλειψη σου φέρνει ξέρεις το δάκρυ, το κλάμα.

Ξέρεις πόσο όμορφο είναι να κλαίνε για σένα; Το έζησες; Να σε σκέφτονται και να μαραζώνουν! Να σ' αναπολούν και να θλίβονται! Όχι, δεν το ξέρεις; Είναι θαυμάσιο! Είναι καταπληκτικό! Είναι γλυκό! Είναι ωραίο! Να ζεις συνεχώς μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου! Να ζεις μέσα στ' όνειρο του αδιάκοπα! Κι όταν κάποιες φορές αυτό είναι κουρασμένο από τη διαρκή καταχνιά της απουσίας και προσπαθεί να αποβάλλει τη μελαγχολία, τότε ξέρεις εγώ χτίζω καινούργια όνειρα που τα λέω ιστοριούλες ή ποιήματα και σε τοποθετώ εκεί με πρωταγωνιστικό ρόλο έτσι ώστε να το γεμίζω αποκλειστικά με την ύπαρξη σου.

Γιατί; Δεν κατάλαβες; Για να μπορέσω ποτέ να σε ξεχάσω! Για να ζεις μόνιμα εκεί μέσα. Για να σε έχω παντοτινά στη συνείδηση μου, στην κατοχή μου, αγάπη μου. Είμαι έτσι ευτυχισμένος έστω και μισός. Γιατί μου ανήκεις αιώνια. Γιατί σ' αγαπώ ρε συ, να ξέρεις. Σ' αγαπώ.

Νοέμβριος 2020

©️ Β.Π.

0 notes

daphnechristou · 2 years

Photo

Τον λύχνο που απόσβησε...

Ένα παραμύθι σε στίχους

Προσαρμογή του ποιήματος του Μουσαίου « Τα καθ’ Ηρώ και Λέανδρον»

Της Δάφνης Χρήστου

------

An adaptation of Musaeus' poem Hero and Leander

Τον λύχνο, μούσα, πες μου

που απόσβησε

και το παιδί που εχάθη

για την αιώνια αγάπη

Κάποτε ήταν η Ηρώ, μια όμορφη κοπέλα

ψηλά σε πύργο έμενε, που ήταν της Αφροδίτης

ζωσμένη από τριαντάφυλλα, όλα τους σαν Εκείνη.

Ο πύργος ήταν στη Σηστό, στη μύτη του Ελλησπόντου

είχε μπροστά τη θάλασσα και πάνω το φεγγάρι.

Ήσυχα ζούσε εκεί η Ηρώ και λειτουργούσε μόνη

με συντροφιά τη βάγια της, την πολυαγαπημένη

— πήγε εκεί πέρα μόνη της, όχι απ’ τους δικούς της

γιατί φοβόταν τη ζωή, κιότευε στις αντάρες.

Η Αμβλογήρα με χαρά την έβαλε στον ναό της

την κόρη αυτή την έμορφη μα συνετή προπάντων

π’ ούτε συνεριζότανε αυτόν τον μπελά τον γιο της

και πόσοι πολλοί, πόσοι αγαθοί, πόσοι με λίγο χιούμορ

στα σοβαρά τον έπαιρναν και πήγαιναν καλιά τους.

«Όχι, αυτό οι κοπέλες μου ποτέ να μην το πάθουν

κάλλιο να ’ναι μονάχες τους παρά να κακοπέσουν».

Μ’ όρκο βαρύ την έδεσε — είπε για το καλό της

γάμο να μην ονειρευτεί, ούτε να τον τολμήσει.

Τι ο γάμος έλεγε συχνά τα δροσερά τα ρόδα

τα έριχνε κάτω δυνατά, να μαραζώνουν χάμω.

Η Ηρώ, όπως ήταν αγαθή, έσκυψε το κεφάλι

γιατί ήταν έμπειρη πολύ, η πιο όμορφη απ’ όλες

κι εκείνη πάλι αμάθητη, ένα ξεπεταρούδι.

----

Κι ήσυχα εκεί θα ζούσανε με την καλή της βάγια

αν δεν γινόταν μια γιορτή τον Αλωνάρη μήνα.

Η Ηρώ τα ’χε όλα έτοιμα για τη μεγάλη μέρα...

------

Όλοι κατέφθαναν νωρίς κι όλοι να προσκυνήσουν

την αφρογέννητη θεά που ήταν τ’ απάγκιό τους.

Άνθρωποι απ’ τη θάλασσα κι απ’ τις στεριές ακόμη

νέοι από την Άβυδο, νέες από την Κύπρο

αλλά κι από τον Λίβανο κι από πολλά νησάκια.

Μα μόλις είδαν την Ηρώ, οι άνδρες που φανήκαν

πετάρισε η καρδούλα τους κι όλοι την καμαρώναν.

Γυναίκες που ήταν άσχημες, πιο μέσα, στην ψυχή τους,

έλεγαν πως είν’ άχαρη κι από την αφαγιά της

πως μια σκιά της βλέπανε και όχι τη θωριά της.

Κι άλλες γυναίκες, όμορφες μέσα τους μα και έξω

θαύμαζαν σαν τους άνδρες τους το δώρο αυτό της φύσης

κι έλεγαν άξια είν’ αυτή κόρη της Αφροδίτης.

Η Ηρούλα αμέσως σάστισε μ’ όλο το ανθρωπομάνι

κι έτρεξε αμέσως να κρυφτεί μες στο ακριβό της δώμα.

----

Και τότε μπρος της πρόβαλε μες στη χαρά ο... Έρως

που είχε μέσα πόλεμο μα έκανε τον χαζούλη

τι κι αν η Ηρώ όλο φρόντιζε να μην είναι σιμά της

με τάματα και προσφορές που τον ευχαριστούσαν.

Τάνυσε αυτός το τόξο του κι έριξε δύο βέλη

το ένα τη βρήκε στην καρδιά το άλλο στο μάτι εκείνον

τον νεαρό απ’ την Άβυδο, που τον φωνάζαν Λέανδρο.

-----

«Είστε καλά;» τον ρώταγε η κόρη μπαφιασμένη

τι ήταν κακή γλωσσοφαγιά να χάσει τη ματιά του

την ώρα που προσκηνητής ερχόταν της Ευπλοίας.

Ο νέος σαν λίγο να ’γιανε, μα μόλις την πρωτοείδε

ξαναελιποθύμησε και έχασε το φως του.

Μα ο Έρως τον επλησίασε, του άνοιξε το μάτι

κι ο Λέανδρος ξαναντίκρισε την όμορφη κοπέλα

και θα ’παιρνε όρκο ότι ευθύς φανήκαν πεταλούδες.

-------

«Ξένε, μας ανησύχησες» είπε του το κορίτσι.

Κείνος ανασηκώθηκε κι όλο την εκοιτούσε

έβλεπε πλέον μια χαρά, μα έχανε τη μιλιά του.

«Ξένε, ποιος είσαι;» ρώτησε πάλι σεμνά εκείνη.

«Που ήρθες εδώ προσκυνητής στην όμορφη θεά μου;»

Μα ο νέος δεν έλεε τίποτα, ούτε το όνομά του

δεν είχε βλέπεις δει ποτέ στην πλάση όλη ολούθε

τόση ομορφιά, τέτοια ματιά, κι όλα σε μια κοπέλα

κι έμεινε κάπως σαν ζαβός την κόρη να θαυμάζει

κι ούτε που έλεε σύντομα τον θαυμασμό να σώνει.

Το πρόσωπό της φωτεινό, θαρρείς σαν την ψυχή της

κι έλαμπε τόσο δυνατά, ίδια με τη Σελήνη

τα μαγουλά της ροδαλά, τα χέρια της σαν κρίνος

τα χείλη της μια ζωγραφιά, τα μάτια όλο αγάπη

κι ένας λαιμός μακρύς, λευκός, σαν να ’ταν από κύκνο.

Κι όπως κινούνταν στην αυλή, ανάμεσα στις άλλες

ίδια με ελάφι ήτανε μόνο και τρομαγμένο.

«Ξένε, νιώθεις καλύτερα; Χαρκούμαι πως εμουγκάθης»

επέμενε εκείνη ανήσυχη έτσι βουβός που ήταν.

Και τότε ο Έρως έτρεξε πάλι να τον προστρέξει

κι ο νέος αποδιαντράπηκε κι άρχισε να μιλάει.

«Λέανδρο μ’ ονομάσανε όσο θυμάμαι ακόμη

μα μνήμες και θύμησες παλιές καμία πια δεν έχω

γιατί αυτό το βλέμμα σου μόνο στο τώρα τρέχει.

Δεν έχω χθες, ούτε μετά ούτε παλιά ούτε αύριο

ο χρόνος φυλακίστηκε μες στη ζεστή ματιά σου».

Η Ηρώ όλη φουλτάκιασε, δεν είχε τι να κάνει

χέρια και πόδια ξαφνικά σαν να την αψηφούσαν

το βλέμμα της κατέβασε, έτρεξε μες στον πύργο

και από κει δεν θα ’βγαινε, τόση τρομάρα πήρε.

Μα ο Έρως εκεί, αποκοντά, τη βρήκε μες στον πύργο

και πώς κατάφερε μεμιάς πάλι έξω την πήρε.

Και πήγε και την έφερε δίπλα ξανά στον νέο.

Η Ηρώ δεν είπε τίποτα, μα με τη σιωπή της

χίλια λόγια του έλεγε, κι όλα κοιτάζοντάς τον.

Κι εκείνος ανταπέδωσε με ένα δικό του βλέμμα

που επίσης δεν είχε γράμματα, μα είχε υποσχέσεις.

-----

Κι ύστερα η Ηρώ πήγε ξανά και κλείστηκε στον πύργο.

------

Νέοι πολλοί και διάφοροι την εκαλοκοιτούσαν

κι επαίνευαν τις χάρες της και την ελαιμαργούσαν.

Μα ήταν ιέρεια, σκέφτονταν, άρα ταμένη με όρκο

και στη θεά προσεύχονταν και ζήταγαν μια όμοια.

Ο Λέανδρος εκεί δεν στέκονταν, ούτε που το μετρούσε

κι ο πόθος του εθράσευε στη δύσμοιρη καρδιά του

γιατί είναι ο έρωτας τυφλός, κι όχι στα δυο τα μάτια

μα στην ψυχή και το κορμί που Κείνος πάντα ορίζει.

Κι όλο δαιμονιζότανε πως θα την πάρει άλλος

να δράσει αμέσως σκέφτηκε την ίδια κιόλας νύχτα.

-----

«Δίπλα στο κύμα θα με βρεις, μόλις θα δύσει ο ήλιος»

της είπε με θάρρος στο αυτί κι έκανε πως θα φύγει.

Η Ηρώ όλη φωτίστηκε μια λάμψη ολόγυρά της

και πάλι όμως σκοτείνιασε κι ούτε ήξερε τον λόγο

λες και λεξιά προφητική είχε εκστομίσει εκείνος.

-----

Μόλις εφάνηκε η Ηρώ, με τα λευκά άμφιά της

στην άκρη εκείνη του γιαλού κάτω από τον πύργο

ο Λέανδρος την άρπαξε την έκανε δική του

κάτω απ’ το φως των αστεριών γίναν οι δυο τους ένα

και όρκους ευθύς αντάλλαξαν για μια αγάπη αιώνια

από εκείνους που η θεά ούτε που να ακούει.

Χωρίς θεούς, χωρίς γονείς, μονάχα αυτοί οι δυο τους

και για μικρή παράνυφο είχανε τη Σελήνη.

Και μόλις ήρθε η Αυγή, οι νέοι χωριστήκαν

στον πύργο γύρισε η Ηρώ στην Άβυδο εκείνος

μα υπόσχεση της έδωσε σύντομα να ξανάρθει.

Θα κολυμπούσε στα νερά μονάχος με το κύμα

χωρίς τα αστέρια πλοηγό – δεν τα ’θελε η αγάπη

φτάνει αυτή να του ’φεγγε από μακριά με λύχνο

κι η θάλασσα που τους χώριζε να είχε καλοσύνη.

Αυτό κι η κόρη έκανε σαν το ’χαν συμφωνήσει...

------

Πέρασε έτσι ο καιρός που ήταν γλυκός σαν μέλι

και δεν χορταίναν αγκαλιές και δεν χορταίναν χάδια.

Μόλις εκείνος έβλεπε πέρα το φως στον λύχνο

καλά σιγουρευότανε ότι τον αγαπούσε

βούταγε αμέσως στα νερά κι όλα για την αγάπη.

Κοίταε η Ηρώ τη θάλασσα κι όλο σαν να τον είδε.

Άπλωνε το κολύμπι του, να τον θαυμάσει εκείνη.

-----

Κι ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς μια σκοτεινιά και θλίψη

κι η θάλασσα άγρια πολύ άφριζε απ’ το κακό της

μα αυτός εκεί, πανέτοιμος μέσα της να ορμήσει.

Πήγε κοντά στην άκρη της κι έβγαλε τα λινά του

με μια βουτιά ξαπλώθηκε πάνω στο μαύρο κύμα

κι η θάλασσα δεν μέριασε να σώσει την αγάπη.

εκεί τον άφκε μοναχό, μόνο να κοπανιέται.

Τ’ άστρα κι αυτά κρυφτήκανε, σαν τους καλούς στρατιώτες

μόνη στον δρόμο του ’φεγγε μόνο η ανάμνησή της

ο Ποσειδώνας έκανε τάχα μου πως δεν βλέπει

την Αφροδίτη θέλοντας να ’χει με τη μεριά του.

---

Η Ηρώ σαν εκατάλαβε τη χαλασιά τριγύρω

έγειρε ευθύς τον λύχνο της να τον επροστατεύσει

με τα λευκά χεράκια της κάνοντας έναν κύκλο.

Μα ο Ζέφυρος έκανε ένα φου κι απόσβησε τον λύχνο

κι εκείνη εκεί απόμεινε μόνη με το σκοτάδι.

Κάθεται και παρακαλά να μην έχει βουτήσει

και στη θεά που αψήφησε όρκο αμέσως κάνει

τον Λέανδρο να απαρνηθεί φτάνει να μην τον χάσει.

----

Ο λύχνος τότε άναψε, μία μικρή φωτίτσα

κι η κόρη αναθάρρησε πως δεν χαθήκαν όλα.

----

Μα ο λύχνος ματααπόσβησε...

-----

Σαν ήρθε η Αυγή σημαίνοντας μία κανούργια μέρα

στα βράχια κάτω η Ηρώ είδε τον Λέανδρό της

έτρεξε αμέσως κατακεί να τον σφιχταγκαλιάσει

μα αυτός την κοίταγε τυφλά, κι από τα δυο του χείλη

ένα ποτάμι κόκκινο έτρεχε πάνωθέ του.

Τον ξέπλυνε μ’ αρμυρό νερό τον άφησε στο κύμα

του έδωσε ένα γλυκό φιλί κι έτρεξε για ν’ ανέβει

στον πύργο τον ψηλότερο, που έζηε τόσα χρόνια.

Έριξε μια στερνή ματιά στην άδεια ομορφιά των ρόδων

κ�� από κει πάνω ρίχτηκε να τόνε συναντήσει.

#Μουσαίος Τα καθ' ΗρώκαιΛέανδρον ΔάφνηΧρήστου #Μουσαίος ΗρώκαιΛέανδρος Μusaeus HeroandLeander

0 notes

justforbooks · 4 years

Photo

Όλοι πρέπει να διαβάσουν τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα Φίλιπ Ροθ.

Καλοκαίρι 2019 και αποφασίζω να πάρω μαζί μου Φίλιπ Ροθ. Η παρέα μου με χάνει. Η παραλία όπου λιώνω με τις ώρες επιλέγεται με μόνο κριτήριο την ευκολία της ανάγνωσης. Κοντά σε σκιά από δέντρα, για να ακουμπάω ρομαντικά στους κορμούς χωρίς να καίγομαι, και απόμερη ησυχία, χωρίς οικογένειες που φωτογραφίζονται για το οικογενειακό Instagram account.

Το βιβλίο κάνει αυτό που περιμένω. Με αρπάζει και δεν μ' αφήνει. Κολυμπώ και το σκέφτομαι. Ξαπλώνω στην άμμο και το σκέφτομαι. Αυτή η φτηνή ευτυχία όπου ακούς τζιτζίκια και διαβάζεις ένα βιβλίο, αυτή η ευτυχία με βρίσκει. Χουφτώνω τον Ροθ με αλάτι, του αφήνω δαχτυλιές άμμου.

Στη σελίδα 50 κόβω ό,τι άλλο περιλαμβάνουν οι διακοπές και απλώς παραδίνομαι. Μου 'ρχεται να μιλήσω γι' αυτό στην παρέα μου. Οι περισπούδαστες λογοτεχνικές αναλύσεις μου παίρνουν για απάντηση ένα «ψήνεσαι για ψάρι σήμερα;» κι αντί να πω αυτό που όντως σκέφτομαι, λέω «ναι, στη γνωστή ταβέρνα;».

Πρόσφατα, το δίκτυο HBO ανακοίνωσε ότι θα κάνει τη Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής (εκδόσεις Πόλις, μτφρ.: Ηλίας Μαγκλίνης) σειρά. Έτσι, βρέθηκε η αφορμή για να πω επιτέλους αυτό που σκέφτομαι κάθε καλοκαίρι: όλοι πρέπει να διαβάσουν τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα Φίλιπ Ροθ.

Η Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής είναι μυθιστόρημα και θεωρείται απ' τα καλύτερά του. Μπορεί κανείς ν' αρχίσει με αυτό. Αλλά δεν υπάρχει, νομίζω, βιβλίο του Ροθ που να μην αξίζει να διαβαστεί (διαθέσιμα σε προσεγμένες μεταφράσεις από τις εκδόσεις Πόλις).

Το Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή, ένα μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα που ξεκινά απ' την αντικομμουνιστική μανία και καταλήγει στους αποτυχημένους γάμους, το Ζώο που ξεψυχά, όπου το σώμα από εργαλείο ηδονής, απολαυστικής εξουθένωσης σε γήπεδα και τίμιες χειρωνακτικές δουλειές, μετατρέπεται σε μόνιμη απειλή θανάτου για όσους, αναπόφευκτα, το κατοικούν, το Αμερικανικό Ειδύλλιο, με το αριστουργηματικό ξέσκισμα της αμερικανικής ευτυχίας και της αγίας αμερικανικής οικογένειας, Το Σύνδρομο Πόρτνοϊ, με την άψογη μανούλα και το σεξουαλικό κοκομπλόκο, το Καθένας, που στάζει φόβο θανάτου σε όλες του τις σελίδες, αυτά και όλα τα υπόλοιπα έργα του ‒όλα‒ αξίζει να διαβαστούν. Πώς; Ξεκινώντας με αυτό που ταιριάζει στον καθένα στη φάση που βρίσκεται, αυτό που του λέει κάτι και τον γλιτώνει. Για όλους έχει ο Φίλιπ Ροθ.

Σωματικός, αηδιαστικός, διεστραμμένος, εντελώς εξοικειωμένος με τα ανθρώπινα, αληθινός μάστορας με τις λέξεις, τίγκα στη θανατίλα και στη μισανθρωπίλα, πανέξυπνος, αδιανόητα επίκαιρος, ο συγγραφέας Φίλιπ Ροθ μπορεί να γραπώσει και τον πιο αδιάφορο και να τον κάνει αναγνώστη. Τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ.

Οι χαρακτήρες του παίρνουν μια γεύση απ' τη ζωή, πιάνουν σκληρές χειρωνακτικές δουλειές, ανέρχονται κοινωνικά, ξεφτιλίζονται, ζηλεύουν, κάνουν σεξ και μετά μαραζώνουν σε κάποιο χειρουργείο, στον γάμο τους που χάλασε, σε μια καθημερινότητα καθηκόντων και πνιγηρής συμμόρφωσης με λάθος σχέδια ζωής, με βασικό τους μέλημα να μη δυσαρεστηθεί η μανούλα, η σπαστική κόρη, ο μπαμπάκας ή η θεόμουρλη σύζυγος. Συχνά πιάνονται μες στα δίχτυα της Ιστορίας και της πολιτικής και η εντελώς προσωπική τους ζωή που συμβαίνει μόνο σε αυτούς τους ίδιους γίνεται κομμάτι μιας ροής γεγονότων που συνταράσσουν ταυτόχρονα πολλούς. Αυτό γίνεται και στη Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής.

Στη Συνωμοσία ο Ροθ φαντάζεται μια εναλλακτική ιστορία. Αντί να βγει ο Ρούσβελτ τα κρίσιμα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την Αμερική κυβερνά ένας δημοφιλής πιλότος, ο Λίντμπεργκ, που απευθύνεται στον λαό του με δυο-τρεις φράσεις κάθε φορά (θυμίζει κάτι;) και υπόσχεται ότι τα προβλήματα της Ευρώπης θα μείνουν στην Ευρώπη, ότι η Αμερική δεν θα εμπλακεί στον πόλεμο κατά του Χίτλερ.

Ο Πρόεδρος δέχεται τιμές απ' τους ναζί και αφήνει τη χώρα να γίνει έρμαιο του μίσους για τους Εβραίους. Η οικογένεια Ροθ συντρίβεται απ' τις εξελίξεις. Ο σκληρά εργαζόμενος μπαμπάς, από παράδειγμα επιτυχούς κοινωνικής ανόδου, γίνεται ένας «Εβραίος φαφλατάς» σε ελεύθερη πτώση, τσακίζεται απ' τον πολιτικό εφιάλτη. Ο αδερφός Ροθ πάει σε «εκπαιδευτικό πρόγραμμα» και γαλουχείται με ιδέες του στυλ «πρώτα η Αμερική».

Επόμενο χτύπημα στην οικογενειακή γαλήνη, η θεία. Τρελαμένη μεγαλομανής, γίνεται αυλοκόλακας της εξουσίας και δουλεύει συστηματικά την τέχνη της δικαιολόγησης απάνθρωπων αποφάσεων. Η εναλλακτική ιστορία του Ροθ δεν είναι και τόσο εναλλακτική, αν σκεφτούμε την ιστορία της Ευρώπης. Κι αν σκεφτούμε το τώρα; Ανατριχιαστική.

Δεν μπορώ να το κρύψω. Χαίρομαι που υπάρχω σ' έναν κόσμο όπου κυκλοφορούν βιβλία του Φίλιπ Ροθ. Η προσπάθεια κατανόησης αυτού ακριβώς του κόσμου θα ήταν φτωχότερη χωρίς αυτόν. Όσο για τη λογοτεχνία, δεν ξέρω αν θα την αγαπούσα τόσο αν δεν είχε τύχει σε κάτι διακοπές, κάμποσα χρόνια πριν, να ξεμείνω από βιβλία και μια φίλη να μού πασάρει, λιγδιασμένο απ' το αντηλιακό και το αλάτι, το Ανθρώπινο Στίγμα. «Καλά, βρε βλάκα, ακόμα δεν έχεις διαβάσει Φίλιπ Ροθ;», μου είπε, «άσε ό,τι κάνεις». Δεν της το 'χω πει, ευκαιρία τώρα: ευχαριστώ!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

2 notes · View notes

astratv · 2 years

Text

Λουκέτο σε παιδικό σταθμό της Αγίας Παρασκευής;

«Λουκέτο» στον παιδικό σταθμό της Τρωάδος βάζει ο Β. Ζορμπάς. Με μία αιφνιδιαστική απόφαση αφήνει εκτός φιλοξενίας περισσότερα από 70 παιδιά», είναι ο τίτλος της ανακοίνωσης της δημοτικής παράταξης «Αλλάζουμε» του δήμου Αγίας Παρασκευής. Η ανακοίνωση αναφέρει αναλυτικά: «Πιστός στην τακτική του να αφήνει να «μαραζώνουν» όλες οι κοινωνικές δομές του Δήμου, ο κ. Βασίλης Ζορμπάς τώρα «βάζει…

View On WordPress

#αγία παρασκευή #ΔΗΜΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

0 notes

efilopoulos · 6 years

Text

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΤΟ Ε.Σ.Υ. ( Ένας απολογισμός και μία αιτιολόγηση).

Μετά 32 χρόνια υπηρεσίας, αφήνω το Ε.Σ.Υ. πριν ακόμα έρθει ο καιρός μου για συνταξιοδότηση. Είναι συνειδητή επιλογή ενός γιατρού από τη φουρνιά εκείνων που σήκωσαν στις πλάτες τους το δημόσιο σύστημα υγείας δίνοντας του την επιστημονική και αποδοτική λειτουργία που του άξιζε.

Εγκαταλείπω το Ε.Σ.Υ. ευτυχής και υπερήφανος γιατί μετά 40 χρόνια μάχιμης ιατρικής, δεν έχει κατατεθεί κανένα παράπονο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά ή δεν έχω δεχτεί καταγγελία για ιατρικό λάθος, αν και έχω εξετάσει δεκάδες χιλιάδες ασθενείς και έχω εκτελέσει τεράστιο αριθμό επεμβάσεων, και μάλιστα για πολλά χρόνια εξαιρετικά δύσκολων και πρωτότυπων.

Θεωρώ τίτλο τιμής που ποτέ δεν ζήτησα χρήματα για να περιθάλψω ασθενή, ούτε εμπορεύτηκα τις καθυστερήσεις στις εισαγωγές ασθενών στην κλινική μου πουλώντας διευκολύνσεις.

Είμαι ευγνώμων και υπερήφανος που υπηρέτησα τα περισσότερα χρόνια σ’ ένα νοσοκομείο που το αγάπησα και στο οποίο είδα τους κόπους μου να αποδίδουν καρπούς, ακόμα και όταν τελικά η νόσος ήταν πιο ισχυρή από τη δική μου επιστημονική ικανότητα ή οι διάφορες καταστάσεις που ζούσα στη δουλειά συγκρουόντουσαν με τη δική μου αντίληψη και ηθική και τις οποίες ανοικτά και χωρίς φόβο καταπολέμησα ( συχνά με προσωπικά επώδυνο κόστος) .

Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος πως ό,τι έκανα, το έκανα χωρίς πλάτες - χωρίς να το χρωστώ σε κανέναν- πάρα μόνο στη δουλειά και στο μυαλό μου. 10 χρόνια υπήρξα μέλος στο Δ.Σ. του Νοσοκομείου και πότε δεν ζήτησα κάτι για τον εαυτό μου ή για την κλινική μου. Οι περισσότεροι πρόεδροι και διοικητές είχαν καλή σχέση μαζί μου, όχι γιατί άνηκα σε κάποιο κόμμα ή γιατί τους καλόπιανα, αλλά γιατί πάντοτε οι απόψεις μου δεν έκρυβαν ιδιοτέλεια, ήταν ειλικρινείς και βοηθούσαν στην καλύτερη λειτουργία του νοσοκομείου.

Είμαι συνειδησιακά ήρεμος γιατί τόσο χρόνια δεν θυμάμαι να αδίκησα κάποιον συνάδελφο, να μην βοήθησα όποιον μπορούσα ( χωρίς να τον κάνω να αισθάνεται υποχρεωμένος), να μην στήριξα και ενίσχυσα τους νεότερους συναδέλφους ή όποιους μετά από καταγγελίες αδίκως προσαγόντουσαν σε δίκες ή ανακρίσεις.

Είμαι ευτυχής που είδα το όνειρο μου για τη δημιουργία της πρώτης αυτοδύναμης (πραγματικής) Μονάδας Ημερήσιας Νοσηλείας να γίνεται πραγματικότητα και στη συνέχεια να βρίσκει υποστήριξη από την Κα Μαριάννα Λάτση και να δημιουργείται το εξαιρετικό και πρωτότυπο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας « Νίκος Κούρκουλος». Ένιωσα ιδιαίτερη ικανοποίηση ακούγοντας και διαβάζοντας τα ενθουσιώδη σχόλια των ασθενών που «πέρασαν» από αυτές τις μονάδες, που ήταν από τις πρώτες με πιστοποίηση κατά ISO και με αξιολόγηση του έργου τους α��ό τους ίδιους τους ασθενείς. ( Παρεμπιπτόντως: αφού έδωσα σκληρές μάχες για να γίνει αποδεκτή η πρόταση μου για την ΜΗΝ, κυρίως με τους συναδέλφους μου, αφού έφτιαξα μία κλινική με την πιο δημοκρατική διαδικασία ( από τα κάτω και όχι από το Υπουργείο), και αφού ανέλαβα τη διεύθυνση της, ελάχιστοι γνώριζαν ή γνωρίζουν πως δεν κατοχύρωσα οργανική θέση σ΄ αυτήν, ούτε αμειβόμουνα επιπλέον ( έστω με κάποιες εφημερίες επιπλέον), παρόλο που δούλευα διπλά και στην κλινική μου και στην ΜΗΝ. Η χαρά της δημιουργίας ήταν για μένα η καλύτερη αμοιβή*. (Το ίδιο ίσχυσε με την εθελοντική προσφορά μου στη λειτουργία και οργάνωση του ΕΚΑΒ, τα πρώτα χρόνια που γύρισα μετά την ειδίκευση μου στη Γερμανία. Τα περισσότερα πληρώματα ασθενοφόρων έχουν εκπαιδευτεί από το πρόγραμμα του οποίου είχα την ευθύνη. Και ήταν δείγμα της ελληνικής φτώχειας που μας κατέστρεψε πως η Πολιτεία δεν κατάφερε να με αξιοποιήσει όσο έπρεπε, γιατί τότε κανείς δεν είχε τόσες γνώσεις για το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας της επείγουσας προνοσοκομεικής φροντίδας όσο εγώ. Αλλά το ανέφερα ήδη: δεν άνηκα σε κάποιο κόμμα).

Σ’ όλη την ιατρική σταδιοδρομία μου, εκτός από το ό,τι δεν προσέφυγα σε κόμματα, ούτε προσωπικές γνωριμίες χρησιμοποίησα, ούτε υποτακτικός υπήρξα για να λάβω προσωπικά αξιώματα ( πάντα ήθελα και νομίζω τα κατάφερα να είμαι καλός γιατρός). Όμως οφείλω να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου σε μερικούς συναδέλφους, όπως ο αείμνηστος σεμνός Ιωσήφ Παπάζογλου που μ’ έμαθε να κάνω σωστά τους μεγάλους λεμφαδενικούς καθαρισμούς τραχήλου και λαγονο-μηρο-βουβωνικούς. Τον αείμνηστο Π.Π.Βασιλόπουλο, που με τη δημοκρατική στάση και την προοδευτική αντίληψη του, με βοήθησε να μπω σε βαθιά νερά εφαρμόζοντας μαζί του πρωτοποριακές και εξαιρετικά δύσκολες επεμβάσεις ( λίγοι ξέρουν ότι εμείς κάναμε από τις πιο απαιτητικές επεμβάσεις σε σαρκώματα μαλακών μορίων, εφαρμόσαμε πρώτοι την αφαίρεση του φρουρού λεμφαδένα και ήμασταν από τους πρώτους που εκτελέσαμε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις κ.α). Το διάσημο διεθνώς καθ. Κ. Καρακούση που ως επισκέπτης στο νοσοκομείο είχε την υπομονή και την ευγένεια (που χαρακτηρίζουν το σπουδαίο γιατρό) να με μυήσει, μιλώντας μου και εξηγώντας μου κάθε λεπτομέρεια για 1.30 ώρα στα γραφεία των εξωτερικών ιατρείων, τον τρόπο διεξαγωγής της βιοψίας του φρουρού λεμφαδένα, την εποχή που ακόμα στις Η.Π.Α. πειραματιζόταν για την αποτελεσματικότητα του. Τον καθ Νίκ. Δοντά που με εκτίμησε ιδιαίτερα και μου εμπιστεύθηκε μια σειρά από δραστηριότητες της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας και στη συνέχεια με τη δουλειά μου και τη στήριξη του, ξεκινώντας από απλό μέλος και ανέβηκα όλη την ιεραρχία της Εταιρείας για να καταλήξω να ηγούμαι σήμερα αυτής της μεγαλύτερης και παραγωγικότερης ιατρο-κοινωνικής εταιρείας. Επίσης, να ευχαριστήσω την παρέα της βιβλιοθήκης, όπου πριν με πνίξει η πολύ δουλειά, έβρισκα εκεί μία ομάδα φίλων συνεργατών ( όχι γιατρών) και με τις ολιγόλεπτες συζητήσεις μας ξεχνούσαμε τις έγνοιες μας. Τέλος, να σημειώσω πως ήμουν ευτυχής, γιατί με όλο το προσωπικό του νοσοκομείου είχα καλές σχέσεις και με το χιούμορ και τις κουβέντες μας κάναμε ο ένας τη ζωή του άλλου ευκολότερη ( Όλοι μιλάμε για γιατρούς, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ το νοσηλευτικό προσωπικό , τους διοικητικούς και τους τεχνικούς του νοσοκομείου).

Και τώρα οι απαντήσεις στο ερώτημα: γιατί παραιτούμαι και συνεχίζω αλλού την ιατρική σταδιοδρομία μου;

1) Κουράστηκα υπερβολικά. Ο αριθμός των ασθενών που βλέπω και χειρουργώ τα τελευταία χρόνια ξεπερνά και το πιο υψηλά αποδεκτό όριο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην θυμάμαι ποια γυναίκα εξέτασα και τι είχε. Τα μάτια μου δακρύζουν από το συνεχές φως του διαφανοσκοπίου που τα κτυπούσε καθώς πέρναγαν από μπροστά τους δεκάδες χιλιάδες μαστογραφίες όλα αυτά τα χρόνια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό με τόση δουλειά να μην έχω κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Αν ήμουν θεοσοβούμενος θα έλεγα πως κάποιος Άγιος με προστατεύει. Όμως, όταν το σκέφτομαι πάντοτε συνηθίζω να κτυπάω κάποιο ξύλινο αντικείμενο ( αντιεπιστημονικό; Ναι. Αλλά αν δεν κάνω τίποτε από τα δυο θα αναδυθεί ο κομπασμός, κάτι που μου είναι εντελώς ξένο). Σε κάθε περίπτωση μόνο η καρδιά μου ξέρει την αγωνία μου όταν κατά τις μεσημεριανές ώρες, αφού είχα εξετάσει δεκάδες γυναίκες ( κάποτε έφταναν τις 120 στα πρωινά εξωτερικά ιατρεία ) ερχόντουσαν τα δύσκολα περιστατικά, με τις σακούλες γεμάτες εξετάσεις, και ενώ το κεφάλι μου βούιζε και πονούσε, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να δώσω λύσεις σε προβλήματα που άλλοι είχαν δυσκολευθεί. Κανείς δεν καταλαβαίνει το φόρτο εργασίας που έχει συσσωρευτεί στις πλάτες γιατρών όπως εγώ, με πολύχρονη παρουσία στη μάχιμη νοσοκομειακή ιατρική.

2) Από την άλλη για πολλά χρόνια τώρα το ΕΣΥ έχει πάψει να επανδρώνεται με νέους μόνιμους συναδέλφους. Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα ως επιμελητής Β, ήμουν δεν ήμουν 34 χρονών. Σήμερα στα νοσοκομεία μόνο ηλικιωμένους συναντάς και ειδικευόμενους. ( Ο δε θεσμός των επικουρικών ιατρών – που δίνουν δήθεν κάποια λύση- αποτελεί μία από τις μελανώτερες σελίδες στην ιστορία του ΕΣΥ)

3) Η ανθρώπινη παρακμή συνοδεύεται παράλληλα από την απώλεια των πιο καλών ειδικευομένων, που αναχωρούν για το εξωτερικό, αντί να κάθονται και να μαραζώνουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι ή εξευτελιστικά αμειβόμενοι στην Ελλάδα. Υπήρξαν συνάδελφοι Διευθυντές που προσπάθησαν και κάποιοι προσπαθούν ακόμα να πάνε τα χρόνια συνταξιοδότησης στα 70. Σ΄ αυτή την ύβρι απέναντι στη νέα γενιά εγώ δεν θέλω να είμαι παρόν. Αρνούμαι να γερνάω μπλοκάροντας με την παρουσία μου μία θέση που θα μπορούσε να την καταλάβει ένας νεότερος άνεργος συνάδελφος.

4) Δεν υπάρχει πια όραμα στο ΕΣΥ. Υπάρχει μόνο διαχείριση της μιζέριας, μεγάλα λόγια και ασκήσεις επί χάρτου ( τέτοιες που προσωπικά μπορώ να φτιάχνω κατά παραγγελία τρεις την εβδομάδα). Εξοικονόμηση πόρων, αλλά και παράλληλη σπατάλη: μία σχιζοφρενική κατάσταση. Αδυνατώ πια να βλέπω ( και να συμμετάσχω) σε μία διαχείριση χωρίς εξυπνάδα, πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα. Αρνούμαι μετά από τόσες κατραπακιές που δεχτήκαμε ως χώρα να βλέπω το σύστημα να παραμένει αρχαιολιθικά συγκεντρωτικό και κατ’ επέκταση κατάλληλο για πελατειακό αλισβερίσι.

5) Αρνούμαι πια να με απαξιώνει βάναυσα η Πολιτεία. Σήμερα όσο πιο καλός είσαι και ο κόσμος σε προτιμά, τόσο περισσότερο τιμωρείσαι με το να δουλεύεις όπως στον 19ο αιώνα ( νύχτα πας δουλειά, νύχτα φεύγεις) με παράλληλα προοδευτικά μειούμενες αποδοχές (μέσω συνεχών αλλαγών στα μισθολόγια, αλλά και στην φορολόγηση των αμοιβών των απογευματινών ιατρείων). Αυτός ο εξευτελισμός τέρμα. Η επιμονή μου να το παλεύω δεν άξιζε. Οι «παραπάνω» δεν καταλαβαίνουν.

Τι θέλω να κάνω από εδώ και πέρα:

1) Να συνεχίσω την ιατρική σταδιοδρομία μου αξιοποιώντας δημιουργικά την εμπειρία και τις ικανότητες μου, χωρίς να εξοντώνομαι και χωρίς να απαξιώνομαι.

2) Να μπορώ να διατηρήσω τις βασικές αρχές της σωστής ιατρικής, χωρίς άλλες σκέψεις να επηρεάζουν την πρακτική μου

3) Να μπορώ να έχω χρόνο με τις ασθενείς μου, χωρίς να νοιώθω την πίεση του κόσμου που περιμένει απ’ έξω. Να μπορώ να τις εξυπηρετώ χωρίς καθυστερήσεις, να τις εξηγώ με τον καλό τρόπο που κατέχω τα προβλήματα τους και να τις στηρίζω όταν το έχουν ανάγκη.

4) Να χειρουργώ λιγότερες ασθενείς, χωρίς το άγχος να βγάλω τα πολλά χειρουργεία που περιμένουν στη σειρά.

5) Να μπορώ να υλοποιήσω ένα σχέδιο που έχω στα σκαριά για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση των γυναικών και των ασθενών.

Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως δεν τα παρατάω εύκολα και πως ως σήμερα συνηθίζω να αποφεύγω μάχες που δεν μπορώ να κερδίσω.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

* Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τη συμβολή στη δημιουργία της ΜΗΝ του φίλου Νίκου Κορδιολή ( Δ/ντή ιατρικής υπηρεσίας και του Ν/Χ τμήματος στο νοσοκομείο μας και μετέπειτα Διοικητή, με τον οποίον ακόμα παράγουμε κοινωφελές έργο στην Ε.Α.Ε.).

2 notes · View notes