#abdij

[mijnbraviadagboek]

De abdij van Tongerlo - 2019

The Abbey of Tongerlo - 2019

#canon #fotografie #vlaanderen #natuur #landschap #abdij #abbey #nature #hobby photographer #landscape #photography #my picutre

[toosvanholstein]

Cisterciënzer monnikenwerk en hoe te knielen op een harde grafsteen, een ReisKunst-verhaal

Monnikenwerk en inspiratiebronnen die een kunstenaarsleven lang doorwerken. Een Franse abdij die Toos op haar knieën bracht, m.a.w. een aflevering in haar ReisKunst-verhalen. #kunst #art #expo

inspiratiebron Lang geleden, in mijn academietijd, maakte ik er een tekening van zonder er ooit te zijn geweest. Al minder lang geleden stond ik er in werkelijkheid naast en deed ook nog inspiratie op voor een paar schilderijen. Zoals bijvoorbeeld dit. Toos van Holstein, Règne (olieverfschilderij 110-90 cm) En recent was ik er opnieuw. Maar nu met levensgezel die een lacune in zijn culturele…

View On WordPress

#abbaye #Abbaye du Thoronet #abdij #academie #boekdrukkunst #boetedoening #cisterciënzer bouwkunst #Cisterciënzers #Fontfroide #gotiek #Gotisch #Heilige Benedictus #klooster #kloosterorde #kopiëren #Légende Dorée #Legenda Aurea #Martinikerk Franeker #Middeleeuwen #monnikenwerk #Nive #Place Masséna #reiskunst #rubben #Thoronet #waterput

[twafordizzy]

Tour d'Arras: musée de beaux arts

Tour d’Arras: musée de beaux arts

View On WordPress

#abdij #Arras #buiten schilderen #enorme gangen #fotografie #Frankrijk #grafiek #hoge zalen #meesters #modern #museum #nu #opgezette vogels #oud #schilderijen #schone kunsten #sculpture #Sint Vaast #trap

[wimjee]

Abdijkerk van Saint-Ouen in Rouen. by Wim Jacobs Via Flickr: Vakantie Normandië, Bayeux, Rouen. Stadswandeling Rouen. Kerken van Rouen.

#Nikon D7200 #Nikon #D7200 #AF-S DX 10-24mm f/3.5-4.5G ED #Frankrijk #Normandie #Rouen #stad #city #kerk #church #architecture #history #old #abbey #abdij #FBpage #pint #500px #flickr

[whats-on-my-minds]

Kasteel Egmond

In deze serie bezoek ik kastelen en ruïnes in Nederland, om hun geschiedenis te achterhalen en hun mysteries te ontdekken. Ik hoop door het delen van het verhaal dat deze plekken tot leven komen. Deze keer heb ik een bezoek gebracht aan de ruïne van het kasteel van Egmond. Wist je dat er al meerdere plannen zijn ingediend om de ruïne her op te bouwen? In het Noord-Hollandse plaatje Egmond aan…

View On WordPress

#Abdij #Egmond #Kastelen #Noord-Holland

[darquitectura]

Father Hans van der Laan, Abdij S. Benedictusberg Vaals. Crypte, 1968

Postales inventadas

#van der laan #hans van der laan

[dutch-and-flemish-painters]

Philips de Marlier - Flowers in a vase - 1647

Philips de Marlier (nickname Dicke Lup) (c. 1600 – 1668) was a Flemish Baroque painter and copyist mainly known for his still lifes of flowers and garland paintings.

Only a few signed works of him exist and on the basis of these works some more works are attributed to him. He was a still life painter, in particular of flower pieces often including insects. As in the work of other Antwerp painters of his generation such as Jan Brueghel the Younger, some of his flower paintings were dedicated to the presentation of a single variety of flowers.

He also created garland paintings. Garland paintings are a special type of still life developed in Antwerp by artists such as Jan Brueghel the Elder, Hendrick van Balen, Frans Francken the Younger, Peter Paul Rubens and Daniel Seghers. They typically show a flower garland around a devotional image or portrait. Garland paintings were usually collaborations between a still life and a figure painter. De Marlier and his studio often produced garland paintings in collaboration with other painters, such as Frans Francken the Younger, who painted the figures while de Marlier painted the garland.

His oeuvre includes an early signed breakfast style still life (now in Abdij van 't Park, Heverlee, Belgium). This work, which is dated 1634, resembles similar still life paintings by Antwerp painters such as Osias Beert.

The landscapes and history paintings attributed to him are likely copies of paintings by other masters made by him or his studio.

#Philips de Marlier #golden age #baroque #antwerpen #still life #flowers

[fransopdefiets]

4-7 Whitby

Ik kreeg gisterenochtend een tip in Danby. Naast de ruïne van de abdij zit een kleine brouwerij. Daar ging ik naar toe voor een pint IPA en een pizza. Ik zat even te denken of ik die bestelling nog een keer zou herhalen, want die

pizza was wel erg dun, maar ik vond dat het zo genoeg moest zijn. En anders zijn er altijd nog brood, yoghurt, appels en mueslirepen.

Die gedachte bleef ongeveer tien minuten hangen, terwijl ik nog een beetje rondkeek in een oud straatje en toen stapte ik een restaurantje binnen om een zeebaars naar binnen te werken met vooraf een pint pale ale. En toe een panna cotta met vers fruit, curd van citroen en rozemarijn en lemongelly geserveerd in een citroenschil. Heel bevredigend allemaal.

Het was overigens echte touristenchique waar ik at, met speciale aanbiedingen als zes oesters met drie soorten prosecco. Maar dat kon mij niet zoveel schelen.

Ik eet natuurlijk altijd alleen op vakantie en dan zit ik ook nog vaak te lezen op mijn ereader of te schrijven op mijn telefoon. En nooit iemand die zegt, leg die telefoon toch eens weg. Ik moet opeens denken aan die geweldige film van Peter Greenaway: The cook, the thief, his wife and her lover. De lover zit ook altijd alleen lezend in het restaurant waar zij ook komt met haar man, the thief. Voor wie het verhaal niet kent, the wife raakt geïntrigeerd door die lezende man en begint een affaire met hem, the thief komt er achter en laat the lover vermoorden, waarna the wife wraak neemt door the cook het lijk te laten bereiden en door the thief te laten opeten.

Dus nu weet je hoe ik de andere eters in een restaurant inschat, zie ik de hoofdpersonen van deze film om mij heen? Dan is het oppassen geblazen! Deze avond was de kust veilig trouwens, veel mannen op leeftijd met wilde t-shirts en sikjes in het gezelschap van vrouwen die minstens twee keer zoveel wegen als ik, geen kans op stille romances dus.

Het was overigens uitstekend eten, maar vanuit economisch oogpunt beschouwd, had ik beter een tweede pizza in de brouwerij kunnen nemen.

Na een beetje uitslapen, lees ik, totdat de abdij opengaat, wat in de nieuwe essaybundel over het Nederlands slavernijverleden, zo ben ik in augustus voorbereid op mijn aandeel in het onderzoek naar het Zaanse slavernijverleden. Of nou ja, abdij, wat er van overgebleven is dan, want het is een grote ruïne. Tot mijn schrik krijg ik bejaardenkorting en van de weeromstuit koop ik de bezoekersgids erbij. Daar heb ik vijf minuten later al weer spijt van, want dat is extra gewicht op de fiets. Het is maar goed dat ik vroeg in de abdij ben, want Whitby blijkt een groot toeristenfeest. Je struikelt er over de echte bejaarden met Nordic walking sticks, bejaarden met poedeltjes in kinderwagentjes, bejaarden die zo weggelopen lijken uit Britse televisieseries van vijftig jaar geleden. Heel bijzonder allemaal. Naast de abdij is ook een krankzinnige kerk met binnen een groot doolhof van kerkbanken, die in groepjes om en om door elkaar staan. Langs alle wanden staan geschilderde borden met stichtelijke teksten, duidelijk 19e eeuws.

Rondom de kerk liggen natuurlijk honderden graven met verweerde onleesbare stenen. Op de deur van de kerk een briefje met het vriendelijk verzoek niet te vragen waar Dracula begraven ligt. Dat doet een beetje denken aan Bakerstreet 224, waar nog altijd post voor Sherlock Holmes naar toe gestuurd wordt.

Onderaan de trappen (199 steps) naar de abdij lunch ik met soup en sandwiches met harde sixties en seventies muziek. Dat past dan ook wel weer in het hele concept.

Daarna naar het lokale museum, opgericht in de 19e eeuw met grote vitrines vol met curiosa. Vlinders en opgezette meeuwen, harpoenen, een gepatenteerd kraaiennest, experimentele kompasnaalden, een strijdbroek van kokosvezels van een eiland in de Stille Zuidzee en van datzelfde eiland prachtige strijdknotsen. Die zijn gesneden uit één stuk hardhout met een gebogen uiteinde waarop een puntige bol met een lange punt in het verlengde van de buiging. De kunst is, zo vertelt het bijschrift, om een mooi rond gat in iemands schedel te slaan zonder die schedel met de bol te verbrijzelen. Dat was alleen weggelegd voor de geoefende strijder, dat begrijp je wel. Ik denk dat je er na een man of tien wel handigheid in hebt gekregen. Verder hebben ze behalve veel 19e eeuwse foto’s van de strandbadende elite en vissersvrouwen op blote voeten ook een paar foto’s van in puin geschoten huizen.

Dat verhaal zit zo. In de eerste wereldoorlog voeren een paar Duitse kruisers naar de Engelse kust en beschoten een aantal dorpen, waaronder Whitby. De bewoonster van het betreffende huis kwam om en haar zoon schonk een door granaatscherven beschadigd schilderij aan het museum, op voorwaarde dat het nooit gerestaureerd zou worden, maar voor altijd zou getuigen van deze aanval.

Nou, genoeg verhalen verteld voor vandaag.

Gefietst: nee, alles gewandeld

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[beardedmrbean]

1. Four-day working week comes into effect. Who can use it and how to apply?

The debate on the merits of having a four-day working week has been ongoing since the pandemic, which saw the demand for flexibility in employees' working schedules increase, also buoyed by case studies that have shown a four-day week at work does not impact productivity. Read more.

2. Supermarkets 'not doing enough' to encourage sustainable diets

Despite Belgian supermarkets stepping up measures to incentivise people to eat less meat, with initiatives becoming more numerous and creative in recent years, concrete targets are still lacking a recent study found. Read more.

3. Brussels’ iconic Hotel Métropole finds new buyer

An early victim of the Covid-19 pandemic, the Hotel Métropole located on Place de Brouckère in central Brussels has been closed since April 2020. But it will once again open its doors in 2025. Read more.

4. UN hails 'breakthrough' fertiliser delivery amidst looming food insecurity crisis

The Black Sea Grain Initiative has been renewed with an additionally negotiated agreement found to address the global fertiliser shortage. Hundreds of thousands of tonnes of Russian-made fertiliser have been blocked in European ports, which is vital to avoid a global food insecurity crisis next year. A senior United Nations official on Friday called the agreement a "breakthrough". Read more.

5. HIV infections up by 4% in Belgium last year

The number of HIV (human immunodeficiency virus) diagnoses in Belgium increased by 4% by 2021, according to the health institute Sciensano. Last year, 781 people were diagnosed with the virus. Read more.

6. A joyful guide to 2022 Brussels Christmas Market

The Brussels Christmas Market (official name: "Winter Fun"/"Plaisirs d’Hiver") returns to the capital on 25 November and will remain in place until 1 January 2023. The market will see central Brussels transformed into a cosy Christmas village with events and activities for all ages. Read more.

7. Hidden Belgium: Parcum

It took ten years to restore the ancient abbey outside Leuven. But the result is simply stunning. Founded in 1129 by the Norbertine order (also known as the Premonstratensians), the Abdij van Park was largely rebuilt in the 17th century. Read more.

#nunyas news

[rotterdamvanalles]

Gezicht op het Tiendplein met op de achtergrond links de 1e Middellandstraat en rechts de Tiendstraat, 1968.

Een Tiende is een belastingvorm die dateert van de Middeleeuwen. Aan Hugo van Assendelft, abt van Egmond van 1353 tot 1366, waren door Claes de Vriese en diens oudste zoon Willem Visker alle handvesten, brieven en recht overgedragen, die ze op de tienden van Scoenreloo (Schoonderloo) hadden. Omstreeks 1358 had Aelwijn Aerntsz. van Scoenreloe de korentiende 'in het Middellant in het ambacht van Scoenreloo' van de abdij van Egmond in leen. Het Tiendplein vormde voor 1978 een onderdeel van de 1ste Middellandstraat en de Tiendstraat.

Door Ghisebrecht Bokel was in de tweede helft van de 13de eeuw aan Claes de Vriese verboden om een stuk land, dat grensde aan Bokels ambacht, te bedijken. Daardoor bleef midden tussen Schoonderloo en Beukelsdijk een onbedijkt land liggen. Omstreeks 1280 krijgt Jan van Scoenreloo, zoon van Claes de Vriese, toestemming tot bedijken. Dit Middelland heeft waarschijnlijk ongeveer ter plaatse van de huidige straat gelegen. Een 'Middelwateringhe' komt aldaar reeds in 1410 voor. Op de kaart van Stampioen (1653) heet deze watering Scheydsloot. Ze vormde de scheiding tussen twee ambachten. In 1906 werd de Middellandstraat in 1ste Middellandstraat verdoopt, terwijl toen tevens de 2de Middellandstraat haar naam ontving. De naam Middelland is later gegeven aan de wijk waarin genoemde straten liggen.

De foto is gemaakt door de afdeling fotografie van het Gemeentearchief Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

2022

[mijnbraviadagboek]

De abdij van Tongerlo - 2019

The Abbey of Tongerlo - 2019

#Canon #Fotografie #Abdij #Vlaanderen #Hobby fotograaf #Hobby photographer #Abbey #Flanders #Vrouw #Kinderen #Mensen #Woman #Children #Humans #My picutre

[joostjongepier]

Wat?   Der Mönch am Meer (1808-10), Nördische Frühlingslandschaft (1825), Winterlandschaft (1811), Der Watzmann (1824-1825), Wiesen bei Griefswald (1821-1822), Griefswald im Mondschein (1817) en Meeresufer im Mondschein (1835-1836) door Caspar David Friedrich

Waar?   Tentoonstelling Caspar David Friedrich – Kunst für eine neue Zeit in Hamburger Kunsthalle, Hamburg

Wanneer?   6 maart 2024

Een klein jaar gelden besloot ik dat ik mijn verjaardag wilde vieren met een bezoek aan de grote overzichtstentoonstelling van het werk van Caspar David Friedrich, een schilder wiens werk ik zeer bewonder. Aanleiding voor de expositie is het feit dat de kunstenaar tweehonderdvijftig jaar geleden werd geboren. Later dit jaar volgen nog tentoonstellingen in Dresden en Berlijn. Op de laatste dag van vorig jaar boekte ik mijn reis en ook mijn ticket voor de tentoonstelling. Maar goed ook, want inmiddels is deze volledig uitverkocht. Dat is ook te merken. Al ruim voor het museum opengaat, staat er buiten een flinke rij te wachten om naar binnen te mogen. In de tentoonstellingszalen is het extreem druk. Bij de wat grotere olieverfschilderijen is dat minder een probleem, maar bij de dicht op elkaar hangende tekeningen en aquarellen in de eerste paar zalen is het een voetje voor voetje verder schuifelen.

Caspar David Friedrich werd in 1774 geboren in Greifswald, dat toen nog tot Zweden behoorde. Zijn voorkeurstechnieken waren aanvankelijk pentekeningen en aquarellen. Daarmee begint de tentoonstelling dan ook. Veel natuurstudies: bomen, bladeren, rotsen.  Ook scènes met figuren, die soms wat aan de sentimentele kant zijn. Vanaf 1807 begon Friedrich olieverfschilderijen te maken.

Na de dood van zijn zus en vader schilderde Friedrich twee schilderijen die voor zijn doorbraak zorgden. Naast Abdij in het eikenbos was dat De monnik aan zee. Een lovende recensie door Heinrich von Kleist bij de Academietentoonstelling in 1810 zorgde dat de kunstenaar bij een groot publiek bekend werd. Beide werken werden aangekocht door de Pruisische koning. Ik zag De monnikaan zee eerder in Berlijn, waar het zijn thuis heeft in de Alte Nationalgalerie, en was er toen zeer van onder de indruk. Het is een groot schilderij. Driekwart van het doek geeft de lucht weer. Daaronder bevindt zich de zee en daaronder het strand. De overgangen zijn subtiel. Bovenin is de lucht tamelijk licht. Achter de wolken doet de zon zich  vermoeden. Net boven het water is ze echter donker en dreigend, alsof er ieder moment een onweersbui kan losbarsten. De golven hebben witte schuimkoppen. Daarboven vliegen een paar meeuwen. Verder is er slechts één levend wezen te zien: een monnik die met zijn rug naar ons toe staat en uitkijkt over de zee. Een piepklein menselijk figuurtje tegenover de immense natuur. Uit onderzoek is gebleken dat Friedrich aanvankelijk een zeegezicht met meerdere schepen wilde schilderen, maar de scène steeds verder versoberde. Dit fascinerende, tot meditatie oproepende kunstwerk, is het resultaat.

De tegenstelling tussen kleine mens en grote natuur komt ook duidelijk tot uitdrukking op een werk dat nieuw voor me is: Nördische Frühlingslandschaft. Het komt uit de National Gallery of Art in Washington. We bevinden ons in een wat onbestemd landschap. Het bestaat uit een grotendeels besneeuwd gebied dat wordt onderbroken door een watervlakte. Op de achtergrond zien we enkele, niet al te spectaculaire, bergen. Het landschap maakt een desolate indruk. Toch is het niet totaal gespeend van menselijke aanwezigheid. Twee piepkleine figuurtjes bevolken de scène. Op het schilderij is het moeilijk te zien, maar op internet kon ik de mannetjes sterk vergroten. Ze lijken een boog en speer vast te hebben. Vermoedelijk zijn het dus jagers.

Winterlandschaft heb ik, net als Mönich am Meer, vaker gezien. Het komt uit de National Gallery in Londen. We zien een sneeuwlandschap. Daarin bevindt zich een groepje naaldbomen met daarvoor steenblokken. Tussen de bomen staat een kruisbeeld. Een man zit geleund tegen een rotsblok onder het kruis, zijn handen als in gebed tegen elkaar gedrukt. In de sneeuw liggen, een eind uit elkaar, twee krukken. Op de achtergrond zien we de contouren van een tamelijk monumentale kerk. Details daarvan worden door mist aan het oog onttrokken. Is de man genezen en heeft hij daarom zijn krukken weggegooid? Of wijst zijn biddende houding eerder op de hoop dat dit zal gebeuren? En waarom kiest de man ervoor om voor het kruisbeeld te gaan zitten in de sneeuw in plaats van door te lopen naar de kerk? Een intrigerend schilderij! Thema’s in dit schilderij, zoals kerken (of de ruïnes daarvan), kruisbeelden, bossen en rotsen komen we alle regelmatig tegen in werk van de kunstenaar.

Friedrich schilderde het bergmassief van de Watzmann. Hij had dit gebergte nooit zelf gezien, maar schijnt het te hebben overgenomen uit tekeningen van zijn leerlingen. De voorgrond lijkt wat vreemd bij het gebergte op de achtergrond. Dat is te verklaren uit het feit dat we twee totaal verschillende landschappen verenigd zien in één schilderij. De voorgrond is ontleend aan de Harz. Friedrich gaf landschappen in zijn tekeningen minutieus weer. Ook als hij zulke tekeningen overnam op schilderijen, deed hij dat met uiterste nauwkeurig. Hij had echter geen enkele moeite met het samenvoegen van twee totaal verschillende landschappen in één schilderij wanneer dat een gewenst totaalbeeld opleverde. In dit werk geen enkel menselijk wezen, zelfs geen dier. Alleen natuur.

Friedrich bezocht zijn geboorteplaats Griefswald regelmatig. Wiesen bei Griefswald is een heel symmetrische compositie. Het silhouet van het stadje vormt de overgang van het groene landschap naar de oneindige lucht. Ook Griefswald im Mondschein toont het silhouet van Friedrichs geboortestad , nu met visnetten op de voorgrond.

Meeresufer im Mondschein is het laatste olieverfschilderij dat Caspar David Friedrich schilderde. Het is zijn op één na grootste doek. Hij maakte het werk nadat hij getroffen was door een beroerte. Het duistere schilderij is vaak biografisch uitgelegd. De schepen zijn, net als de schilder, aan het eind van hun leven gekomen. Of die interpretatie de bedoeling van de schilder weergeeft, laat ik in het midden. Zeker is dat het werk een serene rust uitstraalt. Dat komt niet in de laatste plaats door de symmetrische opbouw. Het maanlicht, horizontaal en verticaal, komt in het midden van het doek samen.

Ondanks de (te) grote drukte op de tentoonstelling was het bij elkaar zien van zoveel werk van Friedrich de reis naar Hamburg zeker waard. Veel van zijn werken nodigen uit tot bezinning. Als je voor een doek als Der Mönch am Meer staat voel je je één met de monnik, geplaatst tegenover de grootsheid van de natuur. Een natuur waarmee wij mensen wel wat zorgvuldiger zouden mogen omgaan.

#caspar david friedrich

[twafordizzy]

Tour de Bergues

View On WordPress

#abdij #Belfort #Bergues #Flandre #Frankrijk #grachten #museum #nu #Sint Maarten #Sint Winoksbergen #Tour de France #Vauban #vestingstad #Zwarte Madonna

[wimjee]

Abdijkerk van Saint-Ouen in Rouen. by Wim Jacobs Via Flickr: Vakantie Normandië, Bayeux, Rouen. Stadswandeling Rouen. Kerken van Rouen.

#Nikon D7200 #Nikon #D7200 #AF-S DX 10-24mm f/3.5-4.5G ED #Frankrijk #Normandie #Rouen #stad #city #kerk #church #architecture #history #old #abbey #abdij #FBpage #pint #500px #flickr

[regioonlineofficial]

Vanaf nu kun je via je smartphone op ieder moment van de dag een kijkje nemen in de Sint-Catharinakapel in Oud-Lemiers. Ook als de deuren gesloten zijn. Via een QR-code op de gevel van de kapel start de 360-gradentour. Het is de eerste route die Visit Zuid-Limburg in twee talen ontwikkelde zodat deze ook toegankelijk is voor Duitse bezoekers. De kapel is tevens het startpunt van de camini 'De Route van de Zuivering', één van de korte pelgrimswandelingen in Zuid-Limburg. De Sint-Catharinakapel, het oudste zaalkerkje van Nederland, staat bekend om de bijzondere expressionistische schilderingen van Hans Truijen. In verschillende audiofragmenten wordt de betekenis van verschillende muurschilderingen uitgelegd. Camini 'Route van de Zuivering' De start van het nieuwe jaar is het moment om tot bezinning en nieuwe inzichten te komen. De Sint-Catharinakapel is het startpunt van de 'Route van de Zuivering'. De Route van de Zuivering is één van de 11 camini's in Zuid-Limburg. De camini's zijn korte pelgrimswandelingen die elk gekoppeld zijn aan een levensles en langs het originele Jacobspad naar Santiago de Compostela liggen. Perfect voor iedereen die een keer wil ervaren hoe het is om te pelgrimeren, maar geen tijd heeft om een pelgrimstocht te maken van meerdere weken of maanden. Meer informatie over de Route van de Zuivering en de andere camini's is te vinden op visitzuidlimburg.nl/camini. Praktische informatie Sint-Catharinakapel De 360-gradentours zijn hier te bekijken: Nederlandse tour: https://vzl.nu/catharinakapel-360 Duitse tour: https://vzl.nu/catharinakapel-360-de Voor de complete ervaring neem je het beste deel aan een rondleiding door te mailen naar: [email protected] Andere 360-graden- en audiotours van religieus erfgoed in Zuid-Limburg Andere religieuze erfgoedlocaties in Zuid-Limburg werden ook al op deze manier ontsloten. De audiotours vertellen de geschiedenis en bijzondere verhalen over verschillende locaties. Onder andere de Cunibertuskerk in Wahlwiller, Abdij Rolduc, de basiliek van Meerssen en meer dan 30 locaties in de Westelijke Mijnstreek (Route vol Verwondering). Het religieus erfgoed in Zuid-Limburg wordt op deze manier binnen een toeristisch perspectief geplaatst. Dit ter ondersteuning van een duurzame toekomst voor kerken en kloosters en ter bevordering van de toegankelijkheid van de betreffende gebouwen in Zuid-Limburg. Ook wordt op deze manier het Zuid-Limburgse katholiek verleden geplaatst in het heden & de toekomst en kan het aansluiting vinden bij de X- en Y-generatie (geboren tussen respectievelijk 1956-1970 en 1971-2000). Op deze pagina staan onder 'Een kijkje binnen' alle 360-tours bij elkaar.