#invádeme

[angeles-y-demonios-terrenales]

Calma, ven a mi ser y quédate aquí, invádeme por completo.

Dale claridad a estos oscuros pensamientos que surgen de mi cansada mente, y por favor, ayúdame a sobrellevar este día; hasta que pueda volver a mi cama a dormir.

Amén.

París

#angelesydemoniosterrenales #angeles y demonios terrenales #noviembre 2023 #nov2023 #parís #freestyle poético #escritos #frases #citas #cosas de la vida #en tu órbita #solo yo #anécdotas anónimas #anécdotas #sentimientos encontrados #sentimientos #oración #calma #paciencia #esperanza #noches de insomnio #cosas de la mente #ayúdame #día a día #sueños #invádeme #en mi mente #claridad #pensamientos #pensamientos oscuros

[magicdreamspoetry]

CIEN SONETOS DE AMOR (I)

Matilde, nombre de planta o piedra o vino, de lo que nace de la tierra y dura, palabra en cuyo crecimiento amanece, en cuyo estío estalla la luz de los limones.

En ese nombre corren navíos de madera rodeados por enjambres de fuego azul marino, y esas letras son el agua de un río que desemboca en mi corazón calcinado.

Oh nombre descubierto bajo una enredadera como la puerta de un túnel desconocido que comunica con la fragancia del mundo!

Oh invádeme con tu boca abrasadora, indágame, si quieres, con tus ojos nocturnos, pero en tu nombre déjame navegar y dormir.

. Pablo Neruda

[letras-secretas]

LLÉNAME DE TI

Invádeme quédate en mí el tiempo que quieras hasta que te canses o me odies.

Adéntrate bajo mis poros y por debajo de mi piel. Navega los ríos de mi sangre hacia mi corazón.

Controla mi respiración y mis latidos. Invade mi mente y quédate.

Lléname de tu sabor de tu olor de tu cuerpo de tu presencia de tus encantos…

Lléname de ti. Completamente. Invade cada rincón. Invádeme. Porque mi mente y mis libros ya lo están.

#escritos #pensamientos #fragmentos #poemas #poesia #prosa #español #cosas que escribo

[kadez-aine]

Y heme aquí mirando las estrellas arropándome con el manto oscuro de la noche media soñolienta al borde del cierre de mis ojos, pensando y pensando a donde me llevaran mis sueños esta noche si aun dulce recuerdo del pasado, o me tendrán en el presente tan incierto, o me dirigirán a un tipo de premonición de un futuro anhelado del corazón, sueño a que esperas ven invádeme de una sola vez y aduéñate de mi noche y líbrame de este pensar...

[dicihc]

Invádeme mujer, deja tu labial

en mi alma,

quiero encontrar tu aroma

en cada rincón de la casa,

que aunque me vean sin ti

sepan que soy tuyo,

invádeme, que en mi corazón

no quede espacio para nadie,

que en mis manos no haya caricias

para otro cuerpo.

-Ixtepan, A.

[pedagogiafamiliarusc]

Lembranzas de dúas vidas mariñeiras

Relato escrito por Adrián Muras Aguín.

“Lembranzas de dúas vidas mariñeiras”

Hoxe veño a contar unha de todas as milleiras de historias anónimas que sucedían nas vilas mariñeiras das Rías Baixas galegas. Esta é a historia de María, unha nena que naceu en Portonovo, concretamente no ano 1952, é Marcial, que nace tamén na vila dous anos antes.

Pero antes de contar a historia de María e Marcial contareibos a historia de Portonovo. Esta é unha vila cunha larga historia, pois nas súas inmediacións, podemos atopar todavía os restos duns castros celtas. Estes celtas que alí habitaron xa vivían co mar coma un dos pilares fundamentais na súa vida, e así sigue sendo na actualidade. Esta larga tradición e admiración por este gran recurso está presente en toda a simboloxía do pobo, dende a cor azul da súa bandeira, os remos e barca do seu escudo ata a súa patrona, Santa Catalina dos mariñeiros. O mar está presente tamén na cultura, nas cancións populares que a día de hoxe seguimos cantando como a máisd que coñecida “Rianxeira”, nas lendas como as 7 ondas da praia da Lanzada, na que, segundo a lenda, as mulleres que acudan con lúa chea a saltar 7 ondas na medianoite nesta praia, quedarán embarazadas. Como digo, a día de hoxe, esta admiración polo mar segue presente nas persoas que habitamos a vila, incluíndome a min, o narrador desta historia. Cando naces e medras por aquí, esta conexión é algo imprescindible, que todos temos dunha forma ou outra, pois ben falo por tódolos portonoveses cando afirmo que lonxe do mar síntome intranquilo, pero paseando cerca deste invádeme a calma.

(Vila de Portonovo, 1960)

Agora si, imos con esa historia, que como vos decía comeza en Portonovo, un 16 de outubro de 1952. A vida daquela non era sinxela, se nacías nunha vila como esta tiñas un destino máis que predefinido despois do teu nacemento, dedicar a túa vida ao mar, igual que a gran maioría da poboación da vila. María nace nunha situación moi complicada para a época pois a súa nai, Rita, unha muller redeira do porto de Portonovo, é unha nai solteira. Cando María ten uns dous anos Rita cásase con Juan, un home mariñeiro que nunca acepatría á nena como a súa filla.

Pasan os anos é María ten agora 10 anos. Vive na súa casa de sempre, nunha zona da vila coñecida como “A boca do río”. Na súa casa vive con Rita, o seu marido e os seus 5 irmáns. A vida na casa é sinxela, María é a maior, e a pesar de non ser filla do seu pai, conta co amor de tódolos seus irmáns, xa que esta sempre os coidou dende o primeiro día. Tódolos días a rutina é parecida, polas mañás María acude á escola, na que logo profundizaremos, mentres que polas tardes debe cumplir coas responsabilidades do seu fogar como coidar dos seus irmáns ou ir ao río a lavar a roupa. Aínda así, María sempre atopaba algo de tempo para xogar na rúa coas súas amigas da escola. Ela sempre disfrutaba destes momentos, e incluso era moi boa no xogo da billarda, o seu favorito para os días de verán. Pero sobre todas as cousas, ela disfrutaba de ir á praia. So podía facelo os domingos do verán pero iso facíalle disfrutar moito máis deste pasatempo, pois entre a semana contába os días para poder ir a xogar e bañarse na praia de Caneliñas.

María de pequena, coa sua irmá Carmela

Nesta casa da Boca do Río, tamén vivía unha familia que era coñecida como os “Xiríns” que serán protagonistas da historia máis adiante. Esta familia, xunto con outras do pobo xuntábase coa familia de María para celebrar as festas de Portonovo, nas que se cantaban cancións e se disfrutaba dunha comida diferente ao peixe de tódolos días. A nosa protagonista disfrutaba moito destes momentos, de cantar coa xente e de comer un guiso de polo en lugar das sobras de peixe as que acostumaba.

Familia dos Xiríns

Naquela época en Portonovo existían cinco escolas. Tres de elas eran para nenas e dous eran para nenos, todas eran en casas de algún veciño ou veciña do pobo. María acudíu con outras 20 nenas desde os 6 ata os 14 anos á escola de Doña Amparo. Esta era unha muller vella, que tamén era redeira ademáis de mestra e que tiña un carácter moi forte. María aprendeu con ela a ler e escribir, disfrutando moito de ambas actividades, pero esta era unha nena algo rebelde o que a poñía moitas veces como vblanco para os castigos da súa mestra. Doña Amparo tiña dous castigos para as nenas que non lle facían caso, un deles era poñer a nena de xeonllos, cos brazos en cruz suxeitando un ou máis libros con cada un deles, o outro era directamente un golpe cunha vara na man. As mellores amigas de María eran Ester e Carme. As tres coñecíanse da escola e eran amigas inseparables, que a parte de entro da escola pasaban tamén moito tempo xuntas fora dela. Estas amigas eran unha das causas da rebeldía de María pois cando se xuntaban eran moi aventureiras.

Un día empezou a correr o rumor polo pobo de que na praia de Canelas estábase a rodar a película “El Hereje”. De camino á escola Carme comentoulle o rumor as súas compañeiras:

Rapazas, o da película é verdade, meu pai díxome que viu pasar uns cantos camións indo para a praia onte.

As nenas quedaron moi sorprendidas e casi se entenderon coa mirada, pero a que propuxo a idea foi Ester.

-Temos que ir a praia a vela, vamos a faltar hoxe á escola, non vai pasar nada.

-Bueno, se nos pillan preparádevos para o castigo forte de Doña Amparo. Dixo María con preocupación.

-Non sexas cagona, María, non podemos perder a oportunidade de ver como fan a película! Exclamou Carme

As tres dirixíronse a praia e si, era certo, alí estaban grabando a película. A nosa protagonista disfrutou un montón desa mañá vendo como rodaban a película e nese mesmo día empezou a mostrar interés polo cine.

Cando chegaron á escola o día seguinte, as tres sabían o que lles esperaba. María chegou tarde e cando entrou pola porta atopou as súas amigas de xeonllos sostendo uns libros nada máis entrar pola porta. A mestra díxolle a María que se acercase e extendera a man. Ela, con medo porque sabía o que tocaba, extendeu a man sen darse conta de que tiña a cabeza de Ester xusto de baixo. Cando Doña Amparo lle ía a dar coa vara María apartou a man como reflexo e a vara acabou dando na cabeza de Ester. Isto foi aínda peor xa que o desenlace foi que levou tres vareazos e tivo que soster o doble de libros da súa amiga. María prometeuse a si mesma que non faltaría máis á escola, pero no fondo sabía que no día anterior disfrutara dun momento único.

Recordo escolar de María

Pasaron os anos e cando María cumpliu 14, deixou a escola para comezar no seu primeiro traballo como costurera. Este non lle durou moito xa que non se gañaban cartos así que a rapaza tuvo que afrontar o seu destino e aceptar que o mar era o único traballo posible. Por isto, María comezou a traballar xunto coas súas amigas nunha fábrica de conservas de mexillóns.

Pasaron catro anos na fábrica onde o traballo era monótono e duro, pois tódolos días tiñan que saír camións cheos de mexillóns ata a súa máxima capacidade. Encima María e as amigas ían a traballar no autobús donde sempre eran discriminadas polo resto da xente debido ao cheiro que desprendían cando volvían do traballo. A rapaza, gañaba cartos pero no fondo non era feliz, tiña 18 anos e quería comezar a vivir dunha forma diferente.

Neses anos de mocidade, foi cando se enamorou de Marcial, o seu veciño de toda a vida, un dos doce fillos da familia dos Xiríns. Como vos decía esta familia era moi coñecida no pobo, pois todos eran mariñeiros ou músicos. Marcial era mariñeiro, pero algúns dos seus irmáns formaban un grupo de música que sempre tocaba nas festas do pobo. Gracias a coñecer máis aos membros da familia, ao ser a moza de Marcial, comezou a coller gusto por certos grupos que sonaban na época como os Beatles, Triana e sobre todo os Rolling Stones dos que María comezou a ser unha verdadeira fanática. Aos dous lles encantaba a música e podían pasar tardes enteiras pegados á radio escoitando e bailoando con toda a música que poñían. O gusto pola música na familia era tal que ata tiñan a súa canción popular que toda a vila coñecía:

“Xirín, Xirín,

Non sabes o que vin,

Un gatiño na ventana,

Tocando o violín”

Marcial (Esquerda) cos seus irmáns.

Marcial e María casáronse. Na súa vida o mar seguía sendo unha das cousas máis importantes. Como dixen, os dous amaban a música, ir ao cine, o deporte e outras actividades, pero tanto María como Marcial amaban o mar por riba de todo. Él era mariñeiro, traballaba no barco do seu pai, e María dedicábase a facer de redeira por aqueles anos. Marcial amaba o seu traballo e tiña o sono de poder chegar a ter o seu propio barco. Naquela época tiña un pequeno bote de remos, no cal iba a dar paseos polo mar coa súa namorada cando este estaba calmo. Estes paseos significaban moito na vida de ambos, pois eran un momento de pura tranquilidade, no que podían olvidarse do resto do mundo e sentir a paz que a ría lles aportaba.

Boda de María e Marcial.

No ano 1972 nace a súa primeira filla. Tendo en conta todo esto que vos acabo de contar, ambos estiveron de acordo en chamar a esta Marina.

Cando Marina naceu, tiveron que tomar unha das decisións máis difíciles da súa vida. Para cumplir o seu soño de formar unha familia e vivir en Portonovo co seu propio barco, Marcial tivo que emigrar a Holanda, donde traballou nun barco industrial que recorría todo o mundo. Nesta época María adicou todos os seus esforzos a súa filla e ao seu traballo, para aportar tamén a ese soño, tendo un papel fundamental na consecución do mesmo.

Cinco anos despois Marcial volveu, de Holanda, tendo o diñeiro suficiente como para mercar o barco novo grazas tamén a María.. Cando chegou dixo:

-Nada máis saír do taxi xa me cheiraba a sardiñas, isto si que é volver a casa.

Carta de Marcial dende Holanda.

Terminaron mercando un barco, ao que bautizaron como “Xirín”. Tiveron tamén outros dous fillos, Juan e Daniel, os cales a día de hoxe son tamén mariñeiros e teñen os seus propios barcos, o “Alexandra do Mar” e o “Novo Xirín”.

Este é o desenlace de dúas vidas adicadas ao mar, as de María e Marcial, aínda que como dixen ao principio do relato, poderían ser as vidas de outras persoas deste maravilloso pobo, no que gozamos deste enorme privilexio, que nos permite construír a nosa vida en base a el. Para concluír podo decir eu tamén, grazas ao mar, por permitirnos vivir desta maneira.

Bautizo do Xirín

Primeiro día do Xirín.

[desgarro-de-luna]

Oh invádeme con tu boca abrazadora indágame , sí quieres , con tus ojos nocturnos , pero en tu nombre déjame navegar y dormir .

Pablo Neruda - Soneto I

#Nerudiando #Pablo Neruda #poeta #poesía #soneto I #amor #Invademe #E.U

[fubitehc]

Curso de Apologética Católica.

TEMA: JESÚS ES DIOS, EL ESPÍRITU SANTO ES DIOS

29ª APORTACIÓN

Por: Frank Morera

5. DON DE CIENCIA

<<Creo en el Dios que nos revela una armonía de todos los seres vivos" <<Quisiera conocer los pensamientos de de Dios; el resto son detalles>> Ambas frases fueron dichas por un hombre que dominó la ciencia en nuestra época y no solo eso sino que llegó a la misma conclusión que San Juan de la Cruz: todo es relativo

El Don de Ciencia se parece también a aquellas piedrecillas que dejaron los niños en el cuento para volver a su casa, solo que en este caso nos ayudan a regresar a Dios.

Normalmente toda la creación nos puede ayudar a ver destellos del Creador, pero no es sino hasta que decimos como San Juan de la Cruz en su Cántico Espiritual: "Acaba de entregarte ya pero no quieras enviarme de hoy más ya mensajero, que no saben decirme lo que quiero."

Que entendemos que los mensajeros son solo eso, mensajeros o a veces mensaje, pero aquel que envía el mensaje es diferente a los mensajeros y al mensaje, y es aquí donde el Don de Ciencia, que nos da el Espíritu Santo, nos ayuda a conocer profundamente al que emite el mensaje (Díos).

Por eso también se le conoce como Don de Conocimiento y nuevamente aquí te darás cuenta que no hay cosa en esta vida que puedas desear tener o poseer sino la posibilidad de aumentar la Gloria de Dios. Se pide igual que se pide el Don de Piedad:

Espíritu Santo, invádeme

Espíritu Santo, lléname

Espíritu Santo, inundame

Espíritu Santo, embriagame

Espíritu Santo, inhabitame

Espíritu Santo, fecúndame

Espíritu Santo, sáciame

Espíritu Santo, mírame

Espíritu Santo, bésame

Espíritu Santo, poséeme

#biblia #virgen maría #jesús #cristo #siguiendo a cristo #iglesia de cristo #madre de díos #jesucristo #palabra de dios #youtube

[conjuntos-vacios]

Invádeme

Invádeme en pensamiento.

Invádeme como lo hacen las olas al eco.

Lentamente convierte la palabra en verso

que como ola crece

y desaparece.

Convierte el sonido en silencio, 

en bandas sonoras para los que escuchan 

y tortura para los que luchan 

por un intento fallido del habla.

Convierteme en arte. 

En el arte de los que sabe observar,

que aprecian lo abstracto 

por más inexacto 

y mundano que este sea.

Porque al final tú serás el invasor, 

de mi cuerpo y de mi alma

que como agresor de la rutina,

corrompes lo inefable

obligándome a invadirte 

tanto así 

como tú me invades.

[etimobeldad]

Petición de Guerra

Invádeme de arte como quien invade un país jamás conquistado/

hazme temblar/

que tus manos tomen posisiones en mi cuerpo/

haz una guerra sobre mi piel/

conoceme, adéntrate/

arriésgate/

en esta batalla solo habra victorias/

que nuestro calor se convierta en las únicas bajas/

no tomes prisioneros/

que sea mi guerrilla el único grito en tu cuerpo /

nunca firmaremos la paz/

será el cansancio la única tregua/

seremos amantes por siempre/

hasta que el corazón ordene retirarse/

y desobedeceremos.

[2young-2loveu]

Invádeme un poco, respira cerca de mi boca, tiéntame, sabes bien que voy a caer.

Tal vez mañana no recuerde que estuve en tu cama.

Mi perfume se desvanece y el recuerdo de que estuve ahí sólo queda en la búsqueda desesperada del aroma en tu almohada. 

Tócame un poco y recuérdame por qué es una buena idea estar aquí. Porque eres tú y si eres tú, la respuesta siempre es sí.

[yekuana]

Oh invádeme con tu boca abrasadora, indágame, si quieres, con tus ojos nocturnos, pero en tu nombre déjame navegar y dormir. #PabloNeruda (en Caracas) https://www.instagram.com/p/B7m5Dxgnm7e/?igshid=12p5s92sh80rq

#pabloneruda

[letrasconaromaacafe]

Acéchame, invádeme, agótame, sacrifícame, SOY TUYA. Esta es la hora, lo presiento esta es tu hora en mi vida. Soy la pasión profana que te llama, que te aúlla que te quema y te consume. Rásgame el pecho para entregarte el corazón. Llevas mi sello de pasión no saciada. Explórame, soy tu ruta ineludible y vos, la lucha interna que despierta al tocarte en sueños. Sítiame y haz temblar mis límites, yo correré libre por la estepa de tu piel y aullaremos orgasmos a la luz de la luna pero acéchame, invádeme,tómame, agótame, destrózame... AMAME!!! Porque esta es tu hora y YO soy tu presa. ~ Anónimo 🖋 💖🌹

[josesilva3001]

Invádeme

Invádeme, que tu sonrisa penetre mis pestañas e ilumine lo funesto de la noche, que el deseo se desborde en nuestra cama acurrucados en la perversión del tiempo donde nuestros cuerpos rueden hasta saciarse ardiendo con el roce de lenguas con la dicha de las manos y bañémonos de saliva hasta secar nuestros labios para mojarnos en la tormenta del amor.

JM Silva

#jovens poetas #josesilva3001 #poesía #poeta #poema #poetry #mexico #poesia #poets on tumblr #poem #amor #poetas en tumblr #poetas enamorados #poetas en español #lo que escribo #escritores en tumblr #poemas de amor #escritos de amor #jm silva #josé miguel silva #escritores mexicanos #escritores #letras #textos #pensamientos #fragmentos #frases #notas #citas

[hazkiyal]

OH INVÁDEME CON TU BOCA ABRASADORA, INDÁGAME, SI QUIERES, CON TUS OJOS NOCTURNOS, PERO EN TU NOMBRE DÉJAME NAVEGAR Y DORMIR... (en Centro Historico De Cuernavaca) https://www.instagram.com/p/B2w72JiBnQn/?igshid=13wqr8er90g6r

[soledad-amena]

Invádeme, arte, siembra en mí tus semillas…

Soledad Amena

#literatura #frases #quotes #escritos #textos #invadir #poseer #arte #artista #artistas #obras de arte #obra de arte #semilla #semillas