clarapoltrock

[clarapoltrock]

2 extra’s in 1, wat een feest

Craquelé (extra)

Op donderdag 21 februari heb ik in verband met de lessen Repertoirestudie de theatervoorstelling “Craquelé” gezien. Deze vond plaats in de Sint-Rochus Kerk in Halle. De kerk, die nog maar net gerenoveerd is maakte zelf deel uit van het decor, aangezien het stuk zich ook afspeelde in een kerk.

Craquelé gaat over een man die terugblikt naar zijn jeugdjaren. Heel de voorstelling is dus een soort van flashback waarin je de man ziet opgroeien.

Het stuk was humoristisch maar soms ook wel serieus. Zelf vond ik het de moeite waard en ben ik blij deze voorstelling gezien te hebben.

Risjaar drei (extra)

In november heb ik in verband met de lessen Repertoirestudie de theatervoorstelling “Risjaar Drei” van het Toneelhuis gezien. Deze vond plaats in de KVS te Brussel. Iedereen die meeging was vol verwachting en had zin deze voorstelling te zien, aangezien het Toneelhuis bekend staat voor zijn goede stukken en alle acteurs zeer gekend zijn in de theaterwereld. Toch was deze voorstelling een serieuze tegenvaller. Ik zat met een deel van de groep op het balkon en we zijn allemaal wel minstens één keer in slaap gevallen, hoe onrespectvol het ook klinkt. De voorstelling nam later in de avond plaats en duurde veel te lang. Hij was ook helemaal in het dialect en om hem een beetje te kunnen volgen hebben we de Franse ondertitels moeten lezen. Deze tentoonstelling krijgt nochtans alleen maar goede reviews. Misschien lag het aan ons slaaptekort, maar deze voorstelling is het perfecte voorbeeld van waarom een goed gezelschap nog geen goede show belooft. 

[clarapoltrock]

Designing the night    (extra)

Op 16 april ben ik met Jolene, Célia en Febe naar de expositie “Designing the night” gegaan. Deze expo bevindt zich in het Adam Brussels Design Museum en viert de rijke designgeschiedenis van de grafische vormgeving van het Belgische nachtleven. Zelf vond ik het een heel mooie en interessante tentoonstelling, er was ook een ruimte waar je met koptelefoons een paar van de meest populaire disco-, house-, techno-... liedjes kon beluisteren. Zelf ben ik een grote fan van grafisch design en ook van de stijl jaren 70, 80 en 90. Deze combinatie was voor mij dus een schot in de roos en gaf meteen ook wat meer inzicht in de feest- en fuifcultuur tijdens deze tijdsperiode. De tentoonstelling loopt nog tot 29 september 2019, dus als je nog een leuke en interessante tentoonstelling zoekt, zou ik deze zeker aanraden.

#design #party #graphicdesign

[clarapoltrock]

Tyler, the creator    (extra)

Op 17 mei heeft rapper Tyler, the creator zijn zesde album uitgebracht: Igor. Aangezien het vandaag is uitgekomen, heb ik er nog niet met mijn volle aandacht naar kunnen luisteren. Toch ben ik er vrij zeker van dat het, net als zijn andere albums, weer een meesterwerkje zal zijn. Tyler is vooral bij het grote publiek bekend geraakt met zijn album “Flower boy”. Tyler heeft een heel herkenbare muziekstijl, alhoewel deze doorheen de jaren toch veranderd, kan je toch telkens horen wanneer het iets van Tyler, the creator is. Persoonlijk is mijn favoriete nummer van hem “Tamale”, uit zijn vierde album “Wolf”. Dit is een heel ander liedje vergeleken met de liedjes die hij nu schrijft. Tyler is zelf ook een heel interessant iemand, hijzelf is voor mij en vele anderen gewoon al iconisch door hemzelf te zijn. Als je dus eens iets nieuw op je playlist wil zetten, zou ik je vooral aanraden deze artiest eens onder de loep te nemen.

#tyler the creator #flower boy #wolf #igor #cherrybomb #goblin

[clarapoltrock]

21/3/2019   

CAMPO - THE ONLY WAY IS UP  podium 

Op 21 maart ben ik in verband met de lessen repertoire studie naar de voorstelling “THE ONLY WAY IS UP” gaan kijken. Deze voorstelling werd gemaakt door het gezelschap CAMPO, bestaand uit Boris Van Severen en Jonas Vermeulen. Deze spelen beide mee in de Vlaamse serie “Studio Tarara”, die ik je zeker zou aanraden te bekijken. In het stuk komen vier hoofdpersonages aan het woord op verschillende sleutelmomenten in hun leven: als kind, puber, jongvolwassene, dertiger, veertiger en vijftiger. Ik vond dit stuk het leukste dat ik dit jaar heb gezien met repertoirestudie omdat je ziet hoe het standpunt van elk personage verandert, hoe sommige personages naar elkaar toe groeien of juist van elkaar wegdrijven. Het stuk was heel entertainend en ook humoristisch, maar zonder “over-the-top” te worden. Wat ik ook leuk vond was de achtergrond van neonlampen die oplichten wanneer een bepaald personage spreekt, zo blijft het ook duidelijk om het verhaal te volgen. Er werden ook engelse liedjes gezongen, al waren deze niet wat je zou verwachten: er werd in geschreeuwd, een kwamen luide en onverwachte geluidseffecten in voor, rare stemmetjes… De lyrics van de liedjes waren ook te zien op schermen, waardoor je kon volgen met wat ze exact zongen aangezien dit wel eens onduidelijk kon worden met bombastische van deze liedjes. Dit bombastische was voor mij geen slecht iets, het was volgens mij zelfs iets wat de voorstelling tot zo een leuk geheel maakte. De voorstelling wordt beschreven als “een voorstelling over alledaagse dingen, in een surreëel universum dat alles wegheeft van een langgerekte lsd-trip”, en daar ben ik het dan ook volledig mee eens. Zelf zou ik het helemaal niet erg vinden de voorstelling nog eens te zien, want in deze show zit zoveel dat je er opnieuw en opnieuw van kunt genieten. Als je dus ooit eens de kans zou krijgen om deze voorstelling te bekijken, zou ik je dit zeker aanraden.

#campo #theonlywayisup #vondel #studiotarara #repertoirestudie

[clarapoltrock]

25/2/2019

Billie Eilish concert

Maandag 25 februari ben ik naar een concert van Billie Eilish geweest dat deel uitmaakte van haar “1 by 1” tour. Billie is een van mijn favoriete artiesten en ik ben al lang fan van haar. Ze is heel snel gegroeid in haar volgersaantal en fangroep, dit is niet zonder reden.

Billie is nog maar 17 jaar maar schrijft (samen met haar broer FINNEAS, zelf ook artiest) toch al heel mooie liedjes, die stuk voor stuk een goed doorgedachte betekenis hebben. De liedjes lijken ook niet op elkaar, wat mooie afwisseling biedt. Je hebt dromerige ballads, trapsongs, hiphop … Billie is van alle markten thuis! Het concert begon om 20:30 en werd geopend door haar broer, FINNEAS, die zijn nummers zoals “Claudia”, “Break my heart again” en “New girl”. Zijn liedjes kende ik al voor dit concert en van hem ben ik ook fan, hoewel zijn liedjes vooral als rode draad de liefde en gebroken harten hebben. Billie’s liedjes zijn vaak in een karakter geschreven (vb: “Bellyache”, dit nummer is geschreven vanuit het standpunt van een psychopaat die zojuist mensen heeft vermoord), ze schrijft ook liedjes over liefde (de goede én slechte kanten) maar ook of haar beroemdheid en over alle verwachtingen die mensen van haar krijgen en over mensen die haar zonder gêne nadoen (“Copycat”). Na FINNEAS moesten we een tijdje wachten op het voorprogramma: Earth Gang. Zelf kende ik hun muziek nog niet, maar na het concert heb ik ze wel opgezocht, ze schrijven wat meer upbeat liedjes zoals “Proud of you”. Na het voorprogramma hebben we wel nog een tijd moeten wachten op Billie zelf. Dit concert werd gehouden in de Salle de la Madeleine, ook al zou Billie op dit moment met gemak een sportpaleis kunnen vullen. Ze heeft met opzet een kleine zaal gekozen om meer contact te hebben met haar fans, wat ik heel leuk vond omdat je zelfs helemaal achteraan in de zaal Billie nog altijd super duidelijk kon zien. Toen Billie eindelijk tevoorschijn kwam ging de zaal uit zijn dak, de decibelmeter gaf aan dat er boven de 100 decibel aan fan-lawaai werd gemaakt. Zelf vond ik het concert een van de beste ervaringen van mijn leven en een van de leukste concerten die ik al heb meegemaakt. Het enige wat me soms stoorde is dat je Billie zelf niet goed kon horen omdat er heel veel geroep was: het meezingen gaf volgens mij een leuk gevoel van eenheid, maar het geschreeuw tussen de liedjes door had voor mij niet gehoeven. Billie stond heel krachtig op het podium met alleen haar broer, toetsenist en gitarist Finneas en haar drummer en een gigantische spin op het podium. Billie heeft een probleem met haar enkel, en was hierdoor dezelfde dag nog in het ziekenhuis, maar stond dezelfde avond alweer te springen op het podium. Billie bracht op dit concert al haar liedjes behalve “come out and play”. Dit vond ik wel spijtig, omdat ze nog niet zo veel liedjes uit had op dit moment. Daarom verwachtten veel fans ook dat ze dit als bis-nummer ging brengen, maar dat kwam er uiteindelijk spijtig genoeg niet. Nu heeft Billie haar eerste langspeelplaat “When we all fall asleep, where do we go?” uitgebracht, en ik ben al immens fan van elk liedje. Één ding is wel zeker, uit alle esthetica-opdrachten heb ik van deze het meest genoten.

#billie eilish #1by1tour #spider #la madeleine #esthetica #music #artist #earthgang #finneas

[clarapoltrock]

Tattoo, extra

Mijn eerste extra van het tweede trimester is een beetje anders want deze extra gaat over tattoo’s. Tattoo’s zijn een onderwerp waar veel uitlopende meningen over bestaan. Het kan volgens de ene een manier zijn om jezelf uit te drukken, maar voor de andere een manier om je lichaam te verpesten. Er zijn natuurlijk heel veel tattoo-stijlen, dus de kans dat je niets mooi zal vinden, is heel klein. Omdat ik geen expert ben in alles stijlen ga ik het vooral hebben over mijn favoriete soorten tattoo’s en mijn favoriete tattoo artiesten. Later zou ik zelf ook graag een paar tattoo’s hebben en ik heb al een heel specifiek idee in mijn hoofd qua stijl en artiest. Mijn favoriete stijl is heel simpel en zelfs een beetje stilistisch, het best vergelijkbaar met een lijntekening en dus geen schaduwen en geen kleur. Ik vind tattoo’s die heel realistisch zijn ook mooi, maar toch niet iets dat ik persoonlijk op mijn lijf zou willen. Kleur kan ook soms heel leuk zijn, maar in mijn mening dan alleen als accent. Hieronder zal ik foto’s plaatsen en onder deze foto’s de artiest die de tattoo’s heeft gemaakt en een beetje meer info rond de tattoostijl, zodat je een beter beeld krijgt van wie deze artiest exact is en waarom ik zijn/haar werk zo leuk vind. Er zijn veel meer tattoo-artiesten waar ik fan van ben maar ik heb een selectie gemaakt bestaand uit 3 artiesten.

Tukoi: Tukoi is de tattoo-artieste die mij nog meer van tattoo’s (met name de simpelere) heeft laten houden. Zij heeft heel originele en soms ook grappige ontwerpen. Zelf heeft ze ook heel veel en heel leuke tattoo’s. Ik was van plan om mijn eerste tattoo door haar te laten zetten maar ze werkt in Australië en dat is nu niet ergens waar je makkelijk naartoe kan gaan om een tattoo te laten zetten. Zij is gespecialiseerd in “fine line”, net zoals de andere 2 artiesten, maar wat haar uniek maakt is dat ze ook met UV-inkt werkt, wat deze werken heel interessant maakt. UV-inkt heeft veel voor- en tegenstanders en is nog niet zo mainstream als een “normale” tattoo. Als ik een tattoo van haar zou laten plaatsen dan zou ik graag een Chinese draak laten plaatsen of één van haar werken met UV- inkt.

https://www.instagram.com/_____tukoi_____/

Zik tats: Over deze artiest weet ik niet zoveel, want uit deze drie artiesten is hij mijn minst favoriete artiest, wat niet betekent dat ik geen grote fan van zijn werk ben. Hij werkt vaak met kleur maar wat zijn werken zo herkenbaar maakt is dat ze heel abstract zijn, vaak lijken het simpele lijntjes, cirkels… Maar ik vind dat wel zijn charme hebben. Als ik een tattoo van hem zou nemen, zou ik hem waarschijnlijk iets laten voorstellen en dat een beetje aanpassen.

https://www.instagram.com/zik_tats/

Buraka tattoo: Madame Buraka is een tattoo-artieste in Parijs en ze is gespecialiseerd in tattoo’s van vrouwen. Haar tattoo’s spreken mij vooral aan omdat al haar ontwerpen redelijk scherp zijn, de vrouwen hebben scherpe gelaatstrekken en ze zijn heel herkenbaar. Deze artieste heb ik leren kennen omdat ze Dua Lipa getatoeëerd had en ik was meteen verkocht door haar werk. Als ik ooit een tattoo van haar zou laten zetten denk ik dat ik misschien een engel of één van haar (vrouwen met) dierentattoo’s laat tattoeëren maar ik vind al haar designs heel mooi. 

https://www.instagram.com/burakatattooflash/

#tattoo #madameburaka #tukoi #ziktats #lineart #color #minimalistic #paris #rottweiler #dragon #tigers #tattoos #flashdesign #black and white #buraka #esthetica

[clarapoltrock]

15/10/2018

Ólafur Arnalds, klassiek

Ik ben terug van weggeweest, en trap het al meteen af met het “Klassiek concert” naar keuze, voor hoever je het klassiek kunt noemen, natuurlijk. Want de persoon naar wie ik ben gaan kijken, is nu niet je typische klassiek composist.

Ólafur Arnalds was op 25/10/2018 voor zijn “All strings attached” wereldtour in de koningin elisabethzaal maar stond niet alleen op de planken: naast een drummer had hij ook een fantastisch strijkkwartet meegebracht. Hij begon ingetogen op een vleugelpiano maar in de loop van het nummer kwamen de strijkers en de drum als het ware in het nummer gevloeid. De recensent schreef dat Arnalds niet veel praatte en pas tegen het einde van de show zich op zijn gemak begon te voelen. Ik kan mij hierin vinden, want wanneer hij iets zei tussen de nummers was het steeds heel kort, maar soms maakte hij wel grapjes (vaak onbedoeld). De recensie gaf hem 4 sterren, ik zou hem eerder 3,5 geven aangezien het een heel mooi concert was, maar toch nog altijd enkel geschikt voor mensen die in staat zijn zich zolang aan één stuk in trance te laten brengen. Wat mij verwonderde was dat de akoestiek zo mooi was, ik zat op de voorlaatste rij en hoorde nog steeds elke noot heel helder. Al bij al vond ik het een geslaagd concert en zou ik zeker aanraden naar zijn muziek te luisteren. Ik ben met mijn papa naar dit concert geweest, omdat hij zelf wou weten hoe Arnalds het aanpakte om te performen. Zelf is hij niet meteen een supergrote fan van zijn muziek, maar hij vond het concert ook heel leuk. Hij zei dat hij zijn muziek live veel beter vond dan op de platen (want ja, mijn papa beluistert nog platen). Dit is ook al de 2e keer dat Ólafur Arnalds met deze tour naar België kwam, hij trapte zijn tour af in de Henri Le Boeufzaal van Bozar. Na dit concert moesten we wel snel lopen om de laatste trein naar Schaarbeek te kunnen halen, maar het was het waard.

#olafur arnalds #piano #violin #cello #keyboard #antwerp #queenelisabeth

[clarapoltrock]

Film, extra

Ik heb vrijdag de tweede film van Fantastic Beasts, Crimes of Grindelwald, gezien in kinepolis Brussel. Deze film kreeg over het algemeen niet zo een goede beoordeling omdat er “te veel actie” inkwam. Ik vond hem echter heel leuk en zou hem zeker aanraden. Ik was vroeger ook een diehard Potterhead, nu vind ik Harry Potter en alles van deze franchise nog altijd leuk maar niet zo obsessief. Wat ik leuk vond aan de film is dat er veel nieuwe karakters waren en dat er ook sommige dingen uit de geschiedenis en uit de latere Harry Potter-films. Wat stommer vond ik dat de dieren geen grotere rol kregen. Het einde maakte duidelijk dat er wel een vervolg moet komen, en daar kijk ik dan ook naar uit.

#fantastic beasts #harry potter

[clarapoltrock]

Serie, extra

Ik ben niet zo lang geleden begonnen met het kijken van een serie: The chilling adventures of Sabrina the teenage witch. Deze serie is gemaakt door Netflix zelf en door de regisseurs van Riverdale (een serie die ik hoe langer, hoe minder tof vind: ik ben gestopt in het 2e seizoen). Ik ben wel blij om te zeggen dat hij (tot nu toe) beter geacteerd is dan Riverdale zelf. Het gaat over een half-heks genaamd Sabrina die, wanneer ze 16 wordt, moet kiezen tussen haar sterfelijke en onsterfelijke leven. Ik ga verder nog niet te veel over de serie verklappen, je hoeft hem zelf maar te kijken. Zelf vind ik de serie leuk omdat hij wat duisterder is dan je doorsnee tienerserie. Een paar andere series die ik zeker aanraad: Game of thrones, Stranger Things, Dark en Teen wolf.

#sabrina #netflix

[clarapoltrock]

3/11/2018

Girl film

Op 3 november ben ik met een paar vriendinnen in de cinema Galerie du Centre “Girl” gaan kijken, dit is de debuutfilm van Lukas Dhondt, waar u waarschijnlijk al veel van hebt gehoord. De pers was telkens vol lof over deze film, die het Film Fest Gent heeft geopend en op het filmfestival in  Cannes maar liefst 4 prijzen heeft gewonnen. De film gaat over de 15-jarige Lara, vertolkt door Victor Polster, die in het lichaam van een jongen is geboren. De film gaat echter ook over Lara die moeite heeft met het feit dat ze pas wanneer ze 18 is een geslachtsoperatie mag ondergaan en zelf haar ongezonde manieren heeft gevonden om te verbergen dat ze ooit een jongen was, of Lara die verliefd wordt op een jongen. Maar ook Lara die het moeilijk heeft wanneer ze naar een prestigieuze balletschool gaat, om alle passen die meisjes al van jongs af aan oefenen te leren en op pointes te leren dansen. De familiesituatie wordt heel mooi geschetst en is eens iets anders dan de films waarin de ouders nog moeten accepteren dat hun kind van geslacht willen veranderen, want in deze film gaat het meer om het proces en Lara die nog een beetje moet wennen aan het leven als meisje. Ook over de acteerprestatie van Victor moet ik ook zeggen dat deze uitzonderlijk is, Victor is ten slotte maar 16 jaar.  Deze film zal binnenkort ook op Netflix komen, maar dan wel gecensureerd. Dit vind ik er een beetje over: natuurlijk begrijp ik dat sommige scènes schokkend kunnen overkomen (zoals die waarin Lara voor het eerst naakt te zien is), maar ze zijn altijd mooi en kwetsend in beeld gebracht (iets wat je niet per sé kunt zeggen van sommige Netflix original-series). Ik vond de film heel mooi en ben blij dat ik heb kunnen zien waar al de hype over gaat, de muziek van Franse componist Valentin Hadjadj paste ook heel goed bij de film. Het enige wat ik wat minder vond aan deze film is dat hij heel traag ging, ik had het gevoel 4 uur in de filmzaal te zitten, tot aan de laatste 20 minuten: toen ging de film heel snel en werd hij ook heel duister. De film eindigde op een open einde en wie mij kent weet dat ik daar geen fan van ben, maar het moet gezegd dat het toch wel een film is die zeker uniek is.

Ik zou u zeker aanraden “Girl” te kijken, tenminste, als u dit nog niet hebt gedaan.

Tot slot nog een foto van de Girls die Girl zijn gaan kijken in een cinema waar niet alleen girls aanwezig waren.

#girl #esthetica

[clarapoltrock]

Poltrock, extra

Dit is mijn eerste extra van esthetica, en ook wel een van de bijzonderste. David Poltrock, of meer bekend als “Poltrock” heeft een prachtig drieluik uitgebracht in 2018: Mutes, Moods en Machines. Deze hebben allemaal iets te maken met zijn piano. Je kent David Poltrock sowieso, onbewust of niet: hij heeft namelijk meegespeeld in Hooverphonic, Triggerfinger, De Mens en nog veel meer. Hij heeft ook meegewerkt aan vele producties en ook aan filmmuziek (Groenten uit Balen, Safety First the movie en binnenkort ook aan de nieuwe film van de Fabeltjeskrant) De eerste plaat (Mutes) heeft alleen maar improvisaties op een intieme piano. De tweede plaat (Moods) heeft ook weer zelf gecomponeerde stukken, maar nu met een filmische inslag. En je weet wat ze zeggen: 3 keer is scheepsrecht, daarom heeft Poltrock ook een 3e plaat uitgebracht met, jawel, dreigende beats, harde elektronika en weeral de piano. Voor elk wat wils! Zelf luister ik niet zo graag naar muziek zonder lyrics, maar Poltrock zijn platen zijn uitzondering op de regel: ik luister zijn muziek tijdens het studeren, wanneer ik in de trein zit en zelfs tijdens het schrijven van dit artikel ((And That’s Why I Don’t Want To Call This Song) Forrow, om exact te zijn).

Ik zou nog zoveel meer over zijn muziek kunnen zeggen (persoonlijk is zijn plaat Machines mijn favoriet), maar je kan ook evengoed een paar recensies of interviews opzoeken, die zijn waarschijnlijk beter geschreven dan mijn tekst, of je kan zelfs zijn documentaire bekijken! Zijn mijn artikel en alle lovende recensies niet genoeg? Poltrock is ook nog eens genomineerd voor een MIA “Beste Muzikant”. Is je interesse aangewakkerd? Goed zo! Ga nu met hetzelfde enthousiasme naar je favoriete bron van muziek (spotify, youtube en, voor de hippe vogels, soundcloud) en zoek “Poltrock”, en koop een paar platen of CD’s op zijn site (zie link) nu je toch bezig bent. Ik beloof je dat je er geen spijt van zult hebben!

https://www.poltrock.be/Shop

#music #poltrock #stranger things #piano

[clarapoltrock]

27/10/2018

Tim Burton expositie

In C-Mine in Genk liep van 15 augustus 2018 tot 28 november 2018 de internationale tentoonstelling The World Of Tim Burton. Hij maakte verschillende Batman-films, “The Nightmare Before Christmas”, “Charlie and the Chocolate Factory” en “Alice in Wonderland” en in 2019 komt de film “Dumbo” uit die deze keer door Tim werd geregisseerd. Op bepaalde dagen kon je in de Euroscoop, de cinema aan de C-Mine, een film van Tim Burton zien om helemaal in de sfeer te geraken. De recensies die ik over deze expositie heb gelezen waren telkens vol lof. En niet zonder reden! Deze expositie slingerde je meteen in de gotische wereld van Tim Burton, met nog nooit eerder uitgegeven werken, servetjes waarop hij zijn creatieve ideeën de loop liet en zelfs een paar sculpturen. Je hoeft zelfs niet eens een Burton-fan te zijn om van deze tentoonstelling te genieten. Hoewel er veel werken zijn die met zijn films te maken hebben, zijn ze ook gewoonweg prachtig om naar te kijken. Tim Burton is opgegroeid in Burbank en ontsnapte telkens aan zijn saaie leven via de feestperioden (Halloween, Kerstmis …) de feestperioden zijn dus telkens een terugkerend thema in zijn werken. Dit betekent natuurlijk niet dat ze kitsch hoeven te zijn, integendeel, Burton heeft een manier gevonden om zijn werken feestelijk te maken met toch altijd een luguber tintje. De tentoonstelling was eerder al te zien in New York, Parijs, Tokio, São Paulo en Praag. Daar was hij ook telkens een succes. De locatie waar de tentoonstelling zou ook niet beter gekozen kunnen zijn, de oude mijn, de buizen overal en ondergrondse gangen roepen het gevoel op dat er in elke hoek iets nieuws kan zijn en sluiten helemaal aan bij de sfeer van Burton. Tim Burton was tijdens zijn bezoek naar de C-Mine ook heel erg onder de indruk van deze locatie, en terecht, wanneer je toekomt word je meteen begroet door de grote mijnschacht en wanneer je binnenkomt door de grote opblaasbare “Balloon Boy”. In de expositie was het wel verboden om foto’s te maken, wat ik wel leuk vond want in plaats van zich te focussen op het maken van de perfecte foto van elk werk keken de mensen nu echt naar de werken. De tentoonstelling was heel veelzijdig: er waren getekende werken, filmfragmenten, digitale boeken die hij voor een paar van zijn films gemaakt heeft en sculpturen. Als je dus ooit nog de kans zou krijgen om de expo, die inkijk geeft in het hoofd van deze geniale man, te bezoeken (in het buitenland) zou ik zeker zeggen: Doen!

#tim burton #recensie #esthetica