#έλα σε εμένα

[daneiko-feggari]

Να έχεις την ομορφιά από ένα τριαντάφυλλο

#τριαντάφυλλο #ερωτας #κοκκινο #θεσσαλονίκη #έλα σε εμένα #τέχνη #ηρεμία #να σε αγαπάς #ουρανός #σκεψεις #εγω #εσυ #μαζι #παιδικότητα #αγάπη #στιχακια αγαπης #αντίο

[mpo-feels]

31/12/21

Κουράστηκα ό,τι κερδίζω από εσένα να το κερδίζω με γκρίνια, παράπονα, φωνές και γράψιμο. Αν ήταν να κερδίσω κάτι ήθελα να είναι επειδή ήθελες κ μου το έδωσες, από τη στιγμή που δεν μπορείς ή και δεν θέλεις να μου δώσεις από μόνος σου κάτι, οτιδήποτε, όχι μόνο δεν θα το ζητήσω αλλά θα σταματήσω να περιμένω να αλλάξεις κ γνώμη.

Αν ήταν να έχουμε κάτι εμείς οι δύο, να ήταν κάτι όμορφο κ για τις δύο μεριές και με προσπάθεια μόνο για το καλύτερο και όχι μια κάλπικη προσπάθεια απλά κ μόνο για να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ μας, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, ένα χαζό λαϊκ ή μια ακόμα πιο χαζή προβολή ιστορίας.

Δεν ήθελα να σου μιλήσω άσχημα, και γενικά δεν θέλω να σου μιλάω άσχημα αλλά από τον εγωισμό σου και την γαϊδουριά σου δεν ξεφεύγεις, δεν θα σου δώσω άλλες ευκαιρίες, είχες αυτές που ήταν κ επέλεξες να τις διαχειριστείς όπως τις διαχειρίστηκες, εμένα αυτό μου λέει πολλά από μόνο του, για το πώς με βλέπεις και πόσο με σέβεσαι, με εκτιμάς και με θέλεις.

Με έχει κουράσει αυτό το κρύο-ζέστη, το φύγε-έλα, το θέλω-δεν θέλω, επίσης βαρέθηκα να περιμένω ένα αν και ένα πότε. Δεν θέλεις να ανοιχτείς, ακόμα κι αν έχει περάσει τόσος καιρός, και μέχρι ένα σημείο το καταλαβαίνω, γενικά καταλαβαίνω περισσότερα απ' όσα νομίζεις, αλλά μην περιμένεις να αρκεστώ σε μισά, σε λειψά και σε ψεύτικα.

Ένα τελευταίο, σιχάθηκα να μην μπορώ να κάνω ούτε έναν καθώς πρέπει καυγά μαζί σου, όπως μαλώνει όλος ο κόσμος ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, ακόμα και οι καυγάδες μας μισοί και κούφιοι. Με σκοτώνει που το μόνο "μας" είναι 5-10 μηνύματα και 3 λαϊκ, αλλά έτσι είναι και το έχω αποδεχτεί.

#greek tumblr #greek posts #mpo-feels #mine #my thoughts #things i never sent #things i never said #in my feels #feelings

[madam-hussein]

Πρόσκληση

Θέλω να βρεθούμε

για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε

κάτω από τον ίδιο ουρανό

μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία

των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων

στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.

Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω

στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,

μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν

τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο

τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς

εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε

στα μαγικά σημεία που συχνάζουν

τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής

και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους

χωρίς οθόνες

όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,

στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων

όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο

και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας

να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά

να επισκεφτούμε την π��λη που μας ανοίγεται ξένη.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται

στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι

και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο

σαν να μην έχει συμβεί τίποτα

δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν

οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες

κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;

Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν

εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες

την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου

και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία

τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε

και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,

τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,

και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-

ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια

ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα

και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,

γιατί δεν έχω τραπέζι.

Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.

Κλείνω εδώ.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο

ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;

Εκτός από τα λουλούδια

στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν

για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά

ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία

ίσως κάπου εκεί

και επειδή είμαι μικρή ακόμα

μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται

μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου

και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω

όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα

κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης

σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.

Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;

Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,

χωρίς σταματημό.

Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου

τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές

σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου

ενώ κοιτάζουν το θέαμα,

τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν

γιατί δεν είχες να φας

τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα

και σε τρώνε από έξω

και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν

κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.

Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν

και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις

για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.

Η καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.

Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.

Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω

πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο

θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο

πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς

πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα

πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη

γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;

Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα

σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα

και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου

όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω

δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο

μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος

για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας

ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό

και το σταμάτησα

ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;

Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν

το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.

-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-

Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη

οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό

όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους

τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες

και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.

Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές

κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,

τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου

μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,

φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,

ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια

-κι εμείς;

Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.

Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.

Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,

σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,

οι έγνοιες και οι λύπες μας.

Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε

ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.

Φτιάχνουμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει

κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια

όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,

μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,

μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,

να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.

Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;

Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,

οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,

κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,

τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,

κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο

οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.

Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του

ένα αστέρι εκρήγνυται.

Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα

δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια

κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο

για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία

απέναντι στον κίνδυνο.

Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας

κι έρθει και μας πνίξει το χάος.

Δαγκώνει δεν δαγκώνει;

Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις

η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,

είναι ακόμα Φεβρουάριος,

τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη

το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει

και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.

Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.

Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή

και πες μου τι θα γίνει.

#Αντιγόνη Ηλιάδη

[psychotiko-epeisodio]

Η πρώτη μερα χωρίς εσένα:

Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.Σημερα δεν θα είναι εύκολη μέρα.Εκανα καφέ,μέτριο,όπως τον πίνεις εσύ,να νιώσω έστω για λίγο την γεύση του πρωινού φιλιού που ανταλλάσσαμε λίγο πριν πας για ��ουλειά.

Κοιταχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου και έβαλα λίγη πούδρα να καλύψω τους μαύρους κύκλους."Δεν βαριέσαι,θα φύγουν",σκέφτηκα και έσκυψα να πλύνω το πρόσωπο μου.

Κάθησα να πιω τον καφέ μου,στο άδειο πλέον σπίτι μου.Οχι και τόσο άδειο φυσικά,είναι μια γάτα ακόμη εδώ που τρίβεται στα πόδια μου.Αν δεν ήταν και αυτή...

Σηκώθηκα και πήγα να ντυθώ.Ανοιγω την ντουλάπα και καθώς έψαχνα,έπεσε το χέρι μου πάνω σε μια από τις μπλούζες σου.Με έπιασα να χαμογελάω,μα έπειτα σκέφτηκα πως δεν είσαι εδώ.Γαμωτο,δεν είσαι εδώ.

Με έπιασαν τα κλάματα.Οχι άλλο,κουραστηκα.Κουραστηκαν τα μάτια μου να θρηνούν."Έλα,μην κάνεις έτσι,ένας γκόμενος ήταν".Άκουγα την φωνή μες το κεφάλι μου να λέει.Την φωνή που δεν ήταν δικιά μου.Ηταν του κόσμου.Για εμένα δεν ήσουν απλά ένας γκόμενος,ήσουν το σπίτι μου.

Ήρθε το μεσημέρι με τα πολλά.Ειπα να φτιάξω κάτι να φάω .Μαγείρεμα για έναν σήμερα,άρα δεν με νοιάζει και τόσο το πώς θα βγει.Αραγε τι θα φας εσύ σήμερα, μόλις γυρίσεις από την δουλειά;Που θα κοιμηθείς απόψε;Γαμωτο σταματα,κάτσε μαγείρευε.

Έφαγα λοιπόν το άθλιο και κακομαγειρεμενο φαγητό που έφτιαξα και ξαναεπεσα για ύπνο.Για να μην σκέφτομαι και να μην νιώθω.Ποναει πολύ το να μην είσαι εδώ.

Ήρθε το απογευματάκι.Τηλεφωνα από φίλους να πάμε για καφέ.Αραγε που να είσαι για να περάσω τυχαία;Δεν έχω ιδέα.Δεν θέλω να βγω.Θελω να κάτσω στο σπίτι.

Θα τους πω να περάσουν από εδώ.

Και ήρθαν.Εχω ανθρώπους που με αγαπάνε.Δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.Με έπιασα να χαμογελάω,τελικά δεν τα έχασα όλα.Κρατησε αυτή η χαρά για λίγο.

Ώσπου να φύγουν και να μείνω μόνη μου πάλι.

Και έφτασε το βράδυ.Μην του στείλεις,μην τον πάρεις τηλέφωνο,αποφάσισε να φύγει.Σε πλήγωσε,σε πρόδωσε,μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.Στον έρωτα δεν υπάρχει αξιοπρέπεια.Σε πήρα τηλέφωνο,δεν το σηκωσες.Σε ξαναπήρα.Παλι τα ίδια.Μαλλον αυτή τη φορά είναι οριστικό.

Καλά δεν σε νοιάζει τι κάνω;Όλη μέρα εσένα σκέφτομαι.Πως μπορεις να με διαγράφεις τόσο απλά;

Και έπειτα ακολούθησε ο θυμός.Θυμος με εσένα,θυμός με εμένα.Γαμωτο,μην τολμήσεις και ξαναέρθεις,να με ρημάξεις και να φύγεις.

Δεν έπρεπε να σε πάρω.Και δεν θα σε ξαναπάρω.Και αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα.Θα βρω τον τρόπο να με φροντίσω,να με αγαπήσω,να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου.

Ούτε εγώ με πίστεψα.Μα θα προσπαθούσα και εξάλλου κανένα συναίσθημα δεν κρατάει για πάντα.

Όσο απλά με εδιωξες εσύ,έτσι απλά και εγώ δεν θα σε ξανααφησω να μπεις στην ζωή μου.Μια μέρα ηταν,θα περάσει.Οπως πέρασαν αρκετές άλλωστε....

#greek quotes #greek posts #greek tumblr #greek texts #γρεεκ ποστς #aesthetic #γρεεκ τεξτ #greek rap #γρεεκ ταμπλρ #greek rp

[feggaroneira]

Και ξέρεις τι.

Μερικές φορές σε σκέφτομαι ακομα.

Σε σκέφτομαι εκεινες τις ώρες που είναι όλα σκοτεινά γύρω μου.

Στις 3 το χάραμα, με τα φώτα όλα σβηστά.

Σε σκέφτομαι.

Σκέφτομαι αυτά που ζήσαμε.

Τα καλά.

Τα ωραία.

Μερικές φορές σε σκέφτομαι όταν πίνω.

Όταν μεθώ.

Σκέφτομαι πόσο πολύ σε αγάπησα και ποσο μου έλειψε το χαμόγελο σου.

Το γελιο σου.

Η φωνή σου.

Παράλληλα ομως σκέφτομαι και ποσο πολύ με πλήγωσες.

Σε πόσα κομμάτια έσπασες την καρδιά μου.

Πάτησες πάνω της και την έκανες χίλια κομμάτια.

Ήσουν γεμάτος υποσχέσεις.

"θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο μαζί" μου είπες μια μέρα.

"Σε θελω. Νιώθω πολλά για εσένα" μου είπες μια άλλη

"είσαι τα πάντα για εμένα, δεν θέλω να σε χασω. Σε αγάπω"

"εμείς οι δύο θα ζήσουμε μαζί. Στο υπόσχομαι"

"Σε θελω στην ζωή μου. Σε αγαπώ. Σε αγαπώ"

Έλεγες και έλεγες και έλεγες.

Μεγάλες κουφιες κουβέντες που έκρυβαν ένα βάθος μέσα τους.

Ένα βάθος που προσπαθούσες να πλησιάσεις αλλά τελικά δεν τα κατάφερες.

Και έτσι διάλεξες το ψέμα.

Αλλά εγώ χαμογελουσα με την ψυχή μου γιατί νόμιζα πως ότι έλεγες το είχες δέσει κόμπο στην καρδιά σου.

Σε αγκάλιαζα σφιχτά με δάκρυα συγκίνησης, ίσως και λίγο πόνο, λες και ήξερα πως κάποια στιγμή όλα θα γίνουν ένα πουφ και θα εξαφανιστείς.

Που να ήξερα ότι όντως θα έφευγες;

Και έτσι όπως ήρθες ξαφνικα στην ζωή μου, έφυγες το ίδιο ξαφνικά χωρίς να πεις αντίο.

Τι έγινε; Τι άλλαξε; Γιατί;

Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.

Και έτσι κάποια στιγμή όλα αυτά που περιγράφω έγιναν ιστορίες.

Εκεί στο πουθενά.

Με άφησες.

Βρίσκοντας ηλιθιες δικαιολογίες για να κρύψεις την αλήθεια σου.

Έλα όμως που όλα βγαίνουνε στην φορά σιγά σιγά.

Έστω τώρα, μετά από μήνες.

Και αυτό που μου προκαλεί πιο πολύ πόνο ξέρεις ποιο είναι;

Πως πίστεψα σε εμάς. Πίστεψα στα λόγια σου.

Και τελικά έφαγα τα μούτρα μου.

Γιατί είμαι αυτό το άτομο που πάντα βλέπει μόνο το καλό στους άλλους.

Και αφήνω τους ανθρώπους να παίζουν μαζί μου.

Να με ξεγελάνε.

Είμαι κλόουν το ξέρω.

Αλλά σε αγάπησα πολύ γαμωτο.

Δεν μετανιώνω για αυτά που ζήσαμε.

Όπως είπα θυμάμαι μόνο τα καλά. Τα ωραία.

Τις στιγμές που ένιωθα πως ήμασταν όντως ο ένας για τον άλλον.

Όλα αυτά τα στιχάκια, τα ποιήματα, οι ιστορίες αφορούσαν εσένα.

Πόση νοσταλγία και πόνο ��ρύβουνε.

Η πρώτη αγάπη. Πρώτο γερό χαστούκι.

Ένα χαστούκι που με ξύπνησε.

Ένα χαστούκι που έγινε μάθημα ζωής.

Που θα θυμάμαι και θα πορεύομαι με αυτό.

Και ίσως ακόμα να μου λείπεις.

Ίσως ακόμα να σε αγαπάω πολύ.

Αλλά μέσα μου έχεις τελειώσει.

Τώρα που είδα τα αληθινά σου χρώματα, συνειδητοποίησα πως δεν είσαι τελικά τοσο υπέροχος οσο νόμιζα πως ήσουν και έλεγα στους γύρω μου.

Πόσο πολύ έχεις πέσει στα μάτια μου.

Κατάφερες να με απομακρύνεις τόσο πολυ σε σημείο που δεν θέλω να σε ξανά δω μπροστά μου.

Σου εύχομαι όμως τα καλύτερα.

Εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις.

Κι όταν το βρεις, μην κάνεις τις ίδιες μαλακιες.

Αυτό που ζητάω μόνο από εσένα είναι να προσέχεις.

Τίποτα άλλο.

Δεν απαιτώ τίποτα.

Δεν θέλω τίποτα άλλο από εσένα.

Οι πράξεις σου με έκαναν να καταλάβω τι δεν θέλω στην ζωή μου.

Τι ανθρώπους δεν αξίζω.

Και ναι με βοήθησες να καταλάβω την αξία μου.

Να καταλάβω ότι αξίζω ανθρώπους με αληθινή ψυχή.

Ανθρώπους που θα με αγαπήσουν για αυτό που είμαι.

Και όχι ανθρώπους που θα με πλησιάσουν γεμάτοι ψέματα, και στο τέλος θα ανοίξουν την πόρτα και θα φύγουν.

Προσπαθησα πολύ για εμάς. Ήμουν πάντα εκεί για εσένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Μάλλον δεν σου ήταν αρκετό γιατί έψαχνες κάτι άλλο.

Κάτι που σε έκανε να με πλήγωσεις 100χιλιαδες φορές.

Και όταν δεν το βρήκες, ή μάλλον δεν το πήρες από εμένα εξαφανίστηκες.

Αυτό που πήρες όμως μακριά είναι την εμπιστοσύνη μου, την αγάπη μου.

Τα πήρες και τα δυελισες.

Τι σε νοιάζει; Πότε σε ένοιαξε πραγματικά;

Έκλεισες όλο αυτό με ένα:

"δεν θέλω να σε πληγωσω. Αξίζεις κάποιον καλύτερο. "

Αυτή την γαμημενη φράση που έχει γίνει καραμέλα.

Κι όμως με πλήγωσεις.

Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να ανοιχτω σε άνθρωπο τώρα.

Γιατί μέσα μου φοβάμαι μην ξανά νιώσω τον ίδιο πόνο που μου προκάλεσες.

Ίσως το έκανες επίτηδες γιατί ο εγωισμός σου δεν έχει όρια.

Γελάω. Γιατί μόνο αυτό μου προκαλείς πλέον.

Αλλά karma is a bitch να το θυμάσαι.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορες.

Τελειώνοντας με τις σκέψεις μου θα ήθελα να σου πω ένα αντίο.

Ένα αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ πριν.

Γιατί πίστευα πως κάποια στιγμή θα ξανά επιστρέφαμε και θα το ξανά ζούσαμε αλλά αυτή την φορά βελτιωμένοι.

Μάλλον έκανα λάθος.

Υποσχεσου μου πως θα προσέχεις.

Μόνο αυτό.

Αντίο λοιπόν.

Και πότε κανένας δεν λέει αντίο αν πρόκειται να τον ξανά δεις

#greek tumblr #γρεεκ ταμπλρ #ελλάδα #greek quotes #stixakia #greece #stixakiamenohma #ελληνικα #καλοκαιρι #να προσέχεις #πονος #σε ερωτευτηκα #ερωτας #breakup #χωρισμος #αληθεια #γιατι #γκρεκζ #αποφθεγματα #απογοήτευση #σε αγαπαω #πρωτη αγαπη #ιστορια αγαπης #αγώνες #αγανάκτηση #αγκαλιά #τελος #αντιο

[monaxikos-skantzoxoiros]

γκέι ράντ

Δύο μέρες του λεσβιακού φεστιβάλ αρκούσαν για να με "ισιώσουν". Κουίρ άτομα παντού, ανοιχτότητα, αίσθηση του ανήκειν, ασφάλεια. Πόσο προνόμιο είναι να νιώθεις ασφαλής να είσαι ο περιέργος εαυτός σου; Όλα ξέραμε. Και όλα ανήκαμε. Κοινή βάση κατανόησης. Πώς θα γυρίσω στους φίλους μου που αγαπάω τόσο πολύ, αλλά δεν μου προσφέρουν αυτή την άνεση; Πώς να γυρίσω σε ένα γκρουπ στο οποίο είμαι η κατηγορία "και άλλα"; Δεν καταλαβαίνουν την έκστασή μου με το κουίρ περιβάλλον και τους ανοιχτούς χώρους, δεν έχουν νιώσει την ανάγκη του ανήκειν με τέτοιο τρόπο και δεν μπορούν να το καταλάβουν. Και από τη μία αυτό είναι καλό για εκείνους, που δεν έχουν να βιώσουν αυτό το πράγμα, αυτό το "όριο", αλλά από την άλλη αυτό επηρεάζει την επικοινωνία μας.

Ανέφερα το λεσβιακό φεστιβάλ και έδειχνα ότι έχω ενέργεια και περνούσα καλά και το βάιμπ... Ήταν νεκρό. Λες και μιλάω σε τοίχο. Είχαν και παράπονο "γιατί, δε θα μπορούσα εγώ να περάσω για λεσβία;". Λες και είναι αυτονόητο ότι "δικαιούται" να πάει σε τέτοιους χώρους. Λες και η σις-στρέιτ παρουσία θα ήταν celebrated σε τέτοιους χώρους. Εγώ μπορεί να μη σε θέλω σε αυτόν τον χώρο. Είναι κακό;

Μέσα σε δύο μέρες έχω αλλάξει κατά έναν ουσιώδη τρόπο που πλέον κάνει τη διαφορά. Δεν μπορώ πλέον να αγνοήσω τα πράγματα που με ενοχλούσαν αλλά "έλα μωρέ... εντάξει". Θέλω κάτι διαφορετικό για εμένα. Τους αγαπώ, τους εκτιμώ, θα πέθαινα για εκείνους, αλλά απλούστατα θέλω χρόνο να είμαι αυτό που είμαι. Δε θέλω να νιώθω second hand awkwardness όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου με ουδέτερες αντωνυμίες και δε θέλω άλλο να εξηγώ ότι έχουμε ίδιες ανάγκες όπως όλοι οι άνθρωποι, απλά η πραγμάτωσή τους γίνεται με διαφορετικές εκφάνσεις. Όχι άλλο.

#έχω χάσει ήδη πολύ χρόνο #σ #απντειτ: εδω εχουμε τον γκει πονο μας και ο αλλος μου στελνει απανωτά να κανουμε σύμφωνο για να πληρώνεται παραπανω #every cis-straight person is on thin fuckin ice rn oh my god

[xristinaxcx]

Σε όλα..

Μετριότατη σε εμφάνιση..

Πρόσωπο κάτω της βάσης σώμα αδύνατο αλλά αγύμναστο..

Όχι μοντέλο.. ούτε σε ρδέλο..

Εδω μέσα για τους αγάμητους θεάρα..

Και ρωτάω εγώ τώρα: ποιος ρώτησε την γνώμη σου για εμένα; δηλαδή θα έπρεπε να με νοιάζει; 😂 καλά μην ξεχνάς ότι υπάρχει και κόσμος που με βλέπει από κοντά,πήγαινε ρώτα τους και Έλα πες μου τι θα σου πουν!

[kateekitty]

Εμένα με ρώτησες ποτέ τι θελω; ποια ειμαι; τι γουστάρω να κάνω και τι ονειρεύομαι; είμαι εκείνη που όταν ακούω τα τραγούδια που με εκφράζουν νιωθω την καρδιά μου θάλασσα και κάθε χτυπος σαν κυμα σπαραζει και με διαπερνάει. Κάθε τραγουδι και ένα ξεχωριστό όνειρο, μια ξεχωριστή σκέψη.. και δεν το μαθες ποτέ ούτε θα το μάθεις γιατί όσο γοητευτικός κι αν ήσουν κανένα τραγούδι μου δεν προσπάθησες να αγγίξεις. Μόνη της η ψυχή ενώθηκε . Έλα έξω απ την πόρτα μου και χτυπά. Θα ανοίξω και το ξέρεις .ο εγωισμός σε έφαγε. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις και θα ξέρεις τότε πως ήσουν το τραγούδι μου.

[mariexdiary]

Παρασκευή 28/10/2022, 7:35

Το ιδανικό θα ήταν να ξεκινούσα με ένα απόφθεγμα, αλλά δεν βρίσκω το κατάλληλο που μπορεί να εξηγήσει ��υτό που περνάω τις τελευταίες μέρες. Το μόνο που θα πω είναι ότι η πίστη καμιά φορά σου φέρνει απρόσμενα πράγματα στη ζωή. Άλλα εύχεσαι και άλλα σου στέλνουν. Άλλα παραγγέλνεις και άλλα σου φέρνουν.

Εκεί γίνονται τα μεγαλύτερα BDSM όργια της Αθήνας!

Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω και κάθε φορά από μία τέτοια συνάντηση με πιάνει τρελό άγχος και στρες. Λες και θα δώσω εξετάσεις για το εθνικό θέατρο είμαι. Ίσως φταίει το γεγονός ότι πηγαίνω μόνη μου και δεν έχω κάποιον σύνοδο για να με προστατέψει για κάποιο τυχόν συμβάν. Τι κάνει ένα κορίτσι μόνο του σε τέτοια θεάματα; Πολλοί θα αναρωτηθούν, λίγοι όμως θα καταλάβουν, γιατί δεν έχουν δει με τα δικά τους μάτια τι γίνεται εκεί μέσα. Τι γίνεται σε αυτούς τους δύο ορόφους. Εγώ απλά το περιγράφω όπως το βλέπουν τα δικά μου τα μάτια, τα δικά σου όμως;

Δεν μπορούσα να φάω τίποτα όλη μέρα, απλά ντύθηκα, πήρα ταξί και πήγα στη διεύθυνση που μου έστειλαν. Φορούσα μία στενή, πένσιλ, δερμάτινη φούστα και από πάνω ένα μαύρο, δερμάτινο μπουστάκι. Επειδή ήξερα ότι θα χορέψω, φόρεσα ένα απλό, κοντό μποτάκι. Όσο περίμενα στο σπίτι μου το ταξί, είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι μου. Πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μου έχω μία εικόνα. Την κοίταξα και είπα "Αχ θεέ μου, κάνε να περάσω καλά. Δωσ’ μου ένα σημάδι!"

Στο event λοιπόν είχε περισσότερα θεάματα απ’ ότι περίμενα. Είχανε στήσει μία μικρή σκηνή στον πρώτο όροφο. Το πρώτο θέαμα είχε να κάνει με το Halloween, αλλά οι καλλιτέχνες ήταν ντυμένοι με σέξι εσώρουχα. Το δεύτερο θέαμα είχε να κάνει με το Shibari. Στο δεύτερο όροφο είχε στηθεί ένα Red Room of pain. Δεν έμπαινε όμως όποιος ήθελε. Αν δεν είχες μία Αφέντρα ή κάποιον/α για παρέα δεν μπορούσες να πας σε αυτόν τον όροφο. Εγώ πήγα μόνο για δύο λεπτά ίσα-ίσα για δω πως είχε δημιουργηθεί ο χώρος.

Στο πάρτι είδα γνωστούς και την κοπέλα που κάνω παρέα στα τελευταία events. Είναι πάντα τόσο φιλική, γεμάτη ενέργεια. Πάντα εκείνη δίνει το σήμα για το χορό. Δυστυχώς όμως δεν έπαιξε μουσική αλλά, θα παίξει στο χριστουγεννιάτικο πάρτι. «Άντε έλα να χορέψουμε.» «Μα δεν χορεύει κανένας!», της απάντησα. «Θα κάνουμε εμείς την αρχή, έλα!». Την έπιασα από το χέρι και πήγαμε και χορέψαμε. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και κι’ άλλος κόσμος γύρω μας. Έπαιζε κυρίως 80's και 90's. Μου αρέσουν και αυτά αλλά δεν τα προτιμώ.

Μετά από κάποιες ώρες, ο διοργανωτής είπε σε εμένα και στην κοπέλα να ανεβούμε πάνω στη σκηνή και να χορέψουμε. Τρελάθηκα από την ντροπή μου, αλλά είχα πιει τόσο πολύ που δεν με ένοιαζε. Έτσι λοιπόν ανέβηκα πάνω και χόρευα σαν να μην υπήρχε αύριο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν με ένοιαζαν τα μάτια που με κοιτούσαν γύρω. Σίγουρα ήταν πάνω από 50 ανδρικά βλέμματα αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ είχα παραδοθεί στο ρυθμό της μουσικής. Μετά από κάποιες ώρες, πήρα τα κομμάτια μου, χαιρέτησα την κοπέλα, την φίλησα το πόδι (δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό), και την ευχαρίστησα για την παρέα. Γιατί τίποτα δεν θεωρώ δεδομένο, ούτε καν την παρέα του άλλου.

Τα.. σούρτα φέρτα του Mr. Big!

Την Κυριακή προσπαθούσα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Ο ύπνος μου δεν ήταν ο καλύτερος και έτσι την έβγαλα όλη μέρα στο κρεβάτι. Τη Δευτέρα είχα επαγγελματικό ραντεβού στο Golden Hall και αργότερα πήγα για φαγητό στα Friday's. Όταν έφτασα σπίτι αντίκρισα ένα μήνυμα στο Viber. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν το αγόρι από το Βερολίνο αλλά μαντέψτε..

Με ρώτησε τι κάνω και πώς είμαι. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να δω. Όλα ήταν εντάξει αυτό το διάστημα στη ζωή μου. Ήθελε να πάμε για ποτό στη 1:00 το βράδυ. Εννοείται ότι τον απέρριψα και του είπα λόγια, τα οποία μου είχει πει και εκείνος στο παρελθόν. «Όπως μου έχεις πει και εσύ στο παρελθόν, δεν έχουμε να πούμε κάτι από κοντά.» Με ρώτησε τι κάνουν οι γονείς μου, αν είμαι γενικά καλά.

Παράξενο για έναν άνθρωπο που κοιτά πολύ την πάρτη του. Και κάπως έτσι η Δευτέρα με βρήκε στο να κλαίω. Θυμήθηκα αυτό που είχα ζητήσει το Σάββατο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι, είδα την εικόνα και τη ρώτησα. «Αυτό το σημάδι μου έστειλες; Γιατί μου τον έστειλες πίσω; Τι θέλει τώρα από μένα; Μία χαρά δεν είναι που με έχει χεσμένη;»

Όσο μεγαλώνω, τόσο πολύ τον αντιπαθώ. Και πιστέψτε με δεν είναι έρωτας πια, γιατί κούρασε. Τα χρόνια περνούν, οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου αλλάζουν. Όταν μου μιλάει, μου έρχονται στο μυαλό μου οι κακές αναμνήσεις μαζί του και πραγματικά δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Καθόμουν και σκεφτόμουν χθες το βράδυ γιατί ήθελε να βγούμε. Να πούμε.. Τι; Να με μειώσει κι’ άλλο; Πόσο πια δηλαδή; ΦΤΑΝΕΙ!

Εξαιρετικά αφιερωμένο: SONG

#αγαπητό μου ημερολόγιο

[sugaroto]

Βλέπω το ταγκό των Χριστουγέννων και έχω να πω ότι όσο ταγκό και να ξέρες να χορεύεις ως ένας κοινός θνητος το να πρέπει να υποδυθείς την ντάμα ενώ δεν το έχεις κάνει ποτέ πριν δεν είναι τόσο εύκολο

Εμείς για χοροεσπερίδα χορεύουμε βαλς και τις προάλλες θέλαμε να κάνουμε μια μίνι επίδειξη με μια φίλη και μου είπε "κάνε εσύ τον καβαλιέρο γιατί εγώ μπερδεύομαι" και όχι απλά έχασα το βήμα αλλά και δέκα χρόνια από τη ζωή μου

Πόσο δύσκολο να είναι? Σκέφτηκα, απλά θα κάνω τα αντίθεση από αυτά που κάνω συνήθως

Τα χέρια μου ήταν τελείως ανάποδα από το κανονικό με αποτέλεσμα να ξεχάσω τελείως την κανονική τους θέση, και όταν ξαναείδα τον παρτενέρ μ ήμουν σε φαση "έλα να πιαστουμε λίγο γιατί ξέχασα που πάνε τα χερια" (στοίχημα ήθελε να με βρίσει. Ο χορός πλησιάζει)

Πάτησα την ντάμα. Η ντάμα πάτησε εμένα

Τρακαραμε- αλλά οκ δεν είχαμε χώρο

Μετά πήγα να πιάσω την καθηγήτρια μ (την φιλόλογο από το φροντ- όχι του χορού) να την χορέψω- και οφκορς η κοπέλα δεν ήξερε τα βήματα. Άλλο πάτημα από εκει

Και εδώ ο Λάζαρος μέσα σε 5 λεπτά οκ έλα θα κάνω εγώ την νταμα

Και αυτοί στο ταγκό από ότι βλέπω κάνουν κάτι περίεργους σταυρούς με τα πόδια τους- like chill, εγώ θα είχα πέσει

Το άλλο παλι-

Ο καβαλιέρος υποτίθεται οδηγάει τον χορό. Εμένα ο παρτενέρ μου με βρίζει οπότε κατά λάθος οδηγαω εγω

Πως θα κάνει ο Λάζαρου την ντάμα και θα οδηγεί παράλληλα τον άλλον που δεν ξέρει καν τα βήματα

#εντωμεταξύ σταμάτησα την ταινια στην μέση i need to go back #το ταγκό των Χριστουγέννων #Λάζαρος Λάζαρου #sugarenia talks

[mysterydark]

- Τι σκέφτεσαι, χαμένο πλάσμα, εκεί πεσμένο και καθήμενο, στο πάτωμα χυμένο; Τι σκέφτεσαι, εσύ, μάζα από σάρκα και κόκαλα, μούτρα και εξάψεις;

- Τίποτα, τίποτα, δεν σκέφτομαι. Το κεφάλι μου πλάγιασα για να μυρίσω τη μέρα μου. Τι θα έχει η μέρα μου σήμερα, Κύριε;

- Τίποτα που να σε αφορά, μικρό μου πλάσμα. Βγες στον ήλιο να παίξεις. Βγες να τρέξεις, να κουραστείς. Κι όταν σου Σφυρίξω, έλα πάλι πίσω, γεμάτη χαρά. Μα, θα θυμάσαι: ποτέ δεν θα έρχεσαι αν δεν σου Σφυρίξω. Ποτέ δεν θα πηγαίνεις στα σφυρίγματα που θα ακούς, παρά μόνο στο δικό Μου. Να θυμάσαι ότι θα ακούς πολλά σφυρίγματα.

- Και πώς θα ξεχωρίζω, Κύριε, το δικό Σας;

-Ω! Θα το ξεχωρίζεις. Πάντα θα το ξεχωρίζεις. Το έμαθες από μόνη σου, θυμάσαι; Δεν σου το Δίδαξα. Μόνο έτσι, χαράσσεται για πάντα μέσα μας η γνώση.

- Το έμαθα μόνη μου, Κύριε;

- Φυσικά. Τώρα μαθαίνεις να έρχεσαι στο σφύριγμα γεμάτη χαρά. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα.

- Αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα;

- Αυτό. Και τώρα, έλα, πλησίασε. Εδώ, στα πόδια Μου κουλουριάσου. Βόλεψε τα μπούτια σου κι ακούμπα στα γόνατά Μου. Η στάση σου αυτή θα είναι η μόνιμή σου. Αυτή η στάση λέγεται στάση ικεσίας. Θέλω να τη Βλέπω πάντα στο κορμί και στα μάτια σου.

- Πάντα εδώ θα κάθομαι;

- Πάντα. Μα να θυμάσαι: στον δρόμο θα τρέχεις, μόνο θα τρέχεις. Δεν θα κοιτάς πίσω, ποτέ. Η ζωή σου όλη είναι δρόμος, τρέχα τρέχα! Εγώ θα σου Χτυπάω τον ρυθμό, τρέχα! Μην ψάξεις ποτέ σου την κατεύθυνση, δεν έχεις χάρτες πια. Έχεις Εμένα. Μη λοξοδρομήσεις, μη γυρίσεις, μην ψάξεις και μη ρωτάς περαστικούς. Μόνο να τους μυρίζεις μπορείς.

- Να σας μυρίσω, Κύριε.

- Α! Αστείο που είσαι! Αχόρταγο πλάσμα...

- Να μου Διαβάσετε, παρακαλώ.

- Α! Αυτό είναι, λοιπόν, που ζητά η γλώσσα σου που γλείφει τα πόδια Μου; Αυτό είναι που ζητά η σκέψη σου που σε έχει κάνει ολόκληρη μια γλώσσα; Γι’ αυτό τα δάχτυλά σου τραβούν το παντελόνι Μου, διστακτικά, πάνω στα γόνατά Μου; Γι’ αυτό Νιώθω τα χάδια σου πιο μελωμένα και την ανάσα σου πιο γρήγορη;

- Μάλιστα.

- Θα σου Διαβάσω κάτι, λοιπόν, δίποδε σύντροφέ μου. Ήσουν καλή, σήμερα. Κι όσο σου Διαβάζω, μην ξεχνάς τη στάση σου ποτέ. Μην ξεχνάς τη θέση σου ποτέ. Βολέψου όσο πιο άβολα γίνεται, κάρφωσε τα μάτια σου σε Μένα και έχε το στόμα και τα αφτιά σου ανοιχτά.

- Μάλιστα.

- Πάντα θα έχεις τα αφτιά σου ανοιχτά. Τίποτα δεν θα είναι στη ζωή σου πιο επιτακτικό, πιο επείγον και πιο ευχάριστο από την επιθυμία Μου. Τίποτα δεν θα καλύπτει τον ήχο της εντολής Μου στον ακουστικό σου πόρο. Τίποτα δεν θα καλύπτει με τα παράσιτά του τη βαθύτερη επιθυμία σου. Άλλωστε είναι η μόνη επιθυμία που σου έμεινε. Και επιθυμία σου στο εξής είναι μόνο αυτή που ταυτίζεται με τη δική Μου.

- Μάλιστα.

- Κι όσο Διαβάζω, αγαπημένη, συγκεχυμένη μάζα από μελαγχολία, ηλιθιότητα και τρύπες, γύρε το σαγόνι σου, ακούμπησέ το μαλακά στα γόνατά Μου και έχε ανοιχτό το στόμα σου. Θέλω να Βρίσκομαι μέσα σε κάτι υγρό και ζεστό κατά την ανάγνωσή Μου. Θέλω να Νιώθω την αχόρταγη γλώσσα σου και Θέλω να ρουφάς ταυτόχρονα οτιδήποτε πηγάζει από μέσα Μου. Είσαι απέραντη, μικρή Μου θάλασσα. Είσαι τόσο άδεια, οι αχινοί είναι στα πολύ πολύ βαθιά σου, είναι πια ασήμαντοι. Τα βράχια σου τα Λείανα κι αυτά, Εγώ, που Είμαι ρεύμα, πότε ζεστό και πότε παγωμένο, πότε διαπεραστικό, πότε απαλό σαν πούπουλο. Παίρνεις τόσα χρώματα, Παίζω μαζί σου, Εγώ, που Είμαι το φως, πότε τα νερά σου τα Κάνω μπλε και πότε πράσινα, πότε διάφανα και πότε μαύρα. Και πότε πότε σε Ανταριάζω, πότε σε γαληνεύω, Εγώ που Είμαι ο αέρας, ο αέρας που Διαπερνά την άδεια σου υπόσταση. Θα σου Διαβάσω κάτι, ναι, χαζό Μου τίποτα. Θα σου Διαβάσω κάτι που περιγράφει τέλεια το λατρευτό σου είδος. Το είδος σου, αυτό, το ζωτικό που υπηρετεί την καύλα Μου με τόση ζέση.

«-Όμορφέ μου σκύλε, αγαπημένο μου παιχνίδι, πλησίασε και έλα να αναπνεύσεις ένα εξαίσιο άρωμα αγορασμένο από τον πιο καλό μυροπώλη της πολιτείας.

Και ο σκύλος, κουνώντας την ουρά του, αυτό που είναι, όπως πιστεύω, γιʼ αυτά τα φτωχά ζώα, το σημάδι που αντιστοιχεί στο γέλιο και στο χαμόγελο, πλησιάζει και βάζει με περιέργεια την υγρή του μύτη πάνω στο ξεβουλωμένο μπουκαλάκι… μετά, υποχωρώντας απότομα, με φόβο, μου γαυγίζει σα να με κατηγορεί.

-Αχ! Άθλιε σκύλε, αν σου είχα προσφέρει ένα πακέτο με κοπριές, θα τις μύριζες ευχάριστα και ίσως και να τις κατάπινες. Έτσι, εσύ, αισχρέ σύντροφε της θλιβερής ζωής μου, μοιάζεις με το κοινό που δεν πρέπει ποτέ να του παρουσιάζουν αρώματα θελκτικά που το ευφραίνουν, αλλά ακαθαρσίες διαλεγμένες με επιμέλεια».

Charles Baudelaire, Ο σκύλος και το μπουκαλάκι (Spleen de Paris, 1869)

#library #nature #food #anime #greek posts #sports #greek #greek quotes #poets on tumblr #poetry

[m-rosaaa]

Έλα.

Κάτσε δίπλα μου και μη φοβάσαι τίποτα. Είμαι εγώ εδώ.

Δώσε μου ένα τσιγάρο και μισό λεπτό να βγάλω τα σπίρτα μου.

Για πες μου τώρα.

Για τι θες να μιλήσουμε;

Θες να αναλύσουμε υπαρξιακά θέματα; Γιατί είμαστε εδώ; Τι σημαίνει ζωή;

Ή μήπως θέλεις να μιλήσουμε για προσωπικές εμπειρίες; Για απόψεις; Για ιστορίες;

Μπορούμε βέβαια, να καθίσουμε και σιωπηλοί, χωρίς να πούμε τίποτα. Να χαζεύουμε την νύχτα πριν φύγει και έρθει άλλο ένα πρωί.

Και ξέρεις, αν εσύ δεν θέλεις να μιλήσεις, άκου εμένα.

Φοβάμαι.

Και αυτή τη φορά δε φοβάμαι το σκοτάδι όπως όταν ήμουν μικρή ή τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι.

Φοβάμαι ότι δεν θα σε ξανά δω. Ότι μόλις ξημερώσει όλο αυτό θα είναι μια ανάμνηση που θα θυμάμαι μόνη μου.

Φοβάμαι ότι θα σε δω να γελάς και δεν θα το προκαλώ εγώ. Δεν θα είμαι μέρος της ζωή σου.

Φοβάμαι ότι μια μέρα απλά θα χαθούμε.

Απλά θα εξαφανιστείς.

Απλά... Θα τελειώσει η ιστορία...

#ερωτας #γρεεκ λοβ #γρεεκς #γρεεκ ταμπλρ #γρεεξ #γρεεκ τεχτ #αλεξανδρούπολη #kalokairi

[tonousassremalia]

Καλησπέρα ❤️

Σου είχα στείλει πριν έναν μήνα ένα ανώνυμο ασκ για τον χωρισμό μου. Δεν τα πηγαίναμε καλά καιρό, είχε χαθεί ο σεβασμός και ένιωθα δεδομένη. Άκουγα λόγια μειονεκτικά που με πονούσαν σχεδόν κάθε μέρα, ότι δεν θα τα καταφέρω στην ζωή μου, πως θα πεθάνω από τα ψυχολογικά μου και πως είμαι ένα τίποτα και δεν αξίζω στον κόσμο αυτόν. Λόγια πάνω στα νεύρα αλλά δεν δικαιολογούνται σε καμία περίπτωση. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, αντιδρούσα κι εγώ ακούγοντας όλα αυτά και έμπαινα στην επίθεση με εξίσου άσχημα λόγια. Όταν λοιπόν ήρθε το τρίτο πρόσωπο στην σχέση αυτή και το παραδέχτηκε, προσπαθούσε να με πείσει πως εγώ τον ανάγκασα να συμβεί όλο αυτό μέσα από την συμπεριφορά μου, πως εγώ είμαι υπεύθυνη που πήγε με άλλη και πως αν τον κρατούσα όπως έπρεπε δεν θα το έκανε. Ήταν η πρώτη φορά που κράτησα την απόφαση που πήρα να τον χωρίσω. Στάθηκα στα πόδια μου και δεν λύγισα. Μέσα από την ανασφάλεια που είχα να μην τον χάσω και την αδυναμία μου σε εκείνον, όταν πραγματοποιήθηκε ο μεγαλύτερος μου φόβος, ο φόβος του να τον χάσω ήταν η αρχή στο να βρω την δύναμη μου.

Fast forward σου γράφω έναν μήνα μετά ως ένας καινούριος άνθρωπος έπειτα από την συμβουλή σου. Έμεινα μόνη μου, το πέρασα μόνη μου και βρίσκω σιγα σιγα τον εαυτό μου. Πλέον δεν δέχομαι κάποιος να με υποβιβάσει ούτε εμένα αλλά ούτε και την αξία μου, δεν αφήνω κανέναν να με πατήσει γιατί ξέρω ποια είμαι. Όσο για αυτόν; Σήμερα ήταν η τελευταία φορά που προσπάθησε να με προσεγγίσει με μηνύματα τύπου: «Έλα να το προσπαθήσουμε ξανά» «Είμαστε ο ένας για τον άλλον» «Δεν θα βρεις άλλον να σε αγαπήσει όσο εγώ» «Με παρατάς επειδή είσαι αδύναμη» Αλλά πλέον δεν μου αξίζει. Και ο μελλοντικός μου εαυτός θα με αγαπήσει πολύ παραπάνω από αυτόν. Μου το χρωστάω

Πλέον είμαι ολόκληρη και χαρούμενη γιατί το δούλεψα μέσα μου σκληρά, και στο μήνυμα του «είσαι ένας αδύναμος άνθρωπος» απαντώ 🖕🏼

Αυτό να το διαβάσετε όλοι ξανά και ξανά και ξανά ! Είμαι τρομερά περηφανη για εσένα. Πραγματικά πολλά μπράβο για το θάρρος και την δύναμη σου γιατί ξέρω ποσό δύσκολο είναι να φεύγεις από τα σκατα. Στα λόγια είναι όλα τόσο εύκολα αλλά στην πράξη όλοι δειλιάζουμε και μενουμε στην οικειότητα και στην συνήθεια. Να αγαπάτε και να εκτιμάτε τον εαυτό σας όπως η κοπέλα στο ασκ και όλα στη ζωή θα κυλάνε πιο απλά και όμορφα. Ποτέ δεν είναι αργά να πάρουμε αποφάσεις. Σημασία έχει να τις πάρουμε και να προχωρήσουμε.

Μπράβο και πάλι μπράβο ❤️ να συνεχίσεις χαρούμενη και ευτυχισμένη.

[leopardom]

Δεν ξέρω τι λες πάντως όποτε με πιάνουν να γελάω είναι συνήθως εξαιτίας σου και λέω λες και σε ξέρω από φαντάρος: η φίλη μου η Έμμα... 🤲💙

NOOOOOOO έλα ρεεεεε 🥺💖💖💖💖💖

και εδώ να πω ότι κι εμένα με έχει πιάσει η μάνα μου να γελάω με αυτά που μου στέλνεις αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς να της εξηγήσω ότι μιλάω με ένα αυγό στο tumblr 💀

#όχι νταξει δεν της έχω πει ότι μιλάω με ένα αυγό χρησιμοποίησα όνομα λολ #ask #mondayborn

[alejadrovslk]

Σιγουρα μου έδωσε δύναμη η παρουσία Τις αλλα ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν αναίρεσα τα αισθήματα για σενα και γενικά την σχέση μας .Αλλα βλέπεις πως αλλάζουν οι καιροί ;βλέπεις το κάρμα ;Βλέπεις μετά από πόσες αναρτήσεις σου με φαγητά ,με ποτά ,με γλυκα ,γενικά με λουλούδια ,με αγκαλιές πως τα φέρνει ο καιρός και μας ενοχλούν τώρα να γινονται και από την αλλη πλευρά ;Αλήθεια τα θυμάσαι ;Και μην ακούσω γινονται επίτηδες ,ΟΧΙ ,από εμένα γινονται κΙ θα γινονται ανθρώπινα γιατί σκέφτομαι και λειτουργώ ανθρώπινα ,γιατί πιστεύω στις ανθρώπινες αξίες ,γιατί αυτές εσυ μπορεί να τις είχες νιώσει στην αρχή από τον άνθρωπο σου (αμφιβάλω κιόλας ) αλλα πέρασαν,γιατί οι ανθρώπινες αξίες δεν κρίνονται από μια δυο δέκα φορές κρίνονται κάθε μέρα ,και σε αυτό το κομμάτι εγώ απέναντι σου έχω φερθεί και φέρομαι άψογα .Εδω ειμαι δικά μας είναι έλα τι κάθεσαι ;Τι νομίζεις ότι είμαστε ψεύτες ;Απατεώνες;Εκβιαστές ;Τι;Έλα εδώ ειμαι δικά σου είναι έλα τι περιμένεις ;;Ειπες σήμερα σε εμένα να πω με το ζόρι ότι τη γουστάρω εσυ γιατί δεν μας λες ότι κρύβεις για το δήθεν τώρα είναι καλα στο σπίτι αύριο είναι σκατα στο σπίτι ,ενώ η αλήθεια είναι μια χαρά είσαι απλά θες αυτά που ποτέ δεν είχες στο γάμο στη σχέση σου και που ποτέ δεν θα αποκτήσεις ,και δεν λέω για χρήματα αυτά δεν με απασχολούν ,λέω για τις ανθρώπινες αξίες που και εκεί πάντα κατά τα λεγόμενα σου αλλα και στην πράξη τα ζω καθημερινά ,δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ ,γιατί ποτέ δεν έλαβες ούτε θα λάβεις σεβασμό ,γιατί ποτέ δεν θα λάβεις ποτέ τη προσοχή που σου αξίζει ,γιατί πολύ απλά είσαι η μηχανή παραγωγής χρημάτων ,εργασιών σπιτιού ,και φυσικά όπως γίνεται στα λούνα παρκ ρίχνεις κέρμα και απολαμβάνεις διασκέδαση (σεξ) .Ετσι δεν είναι ;Λέω ψέματα ;Ωραία να τα κανείς κι κακό να στα κάνουν .Χθες γράφεις φαίνεται έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις (για μένα το έγραψες )από το να ασχολειθες μαζί μου (μνμ) γιατί ;Επειδή εξαφανίστηκα ;Θες να σου θυμίσω προηγούμενες μέρες κάτι 2ωρα η 3ωρα εξαφανισμένη (αλλα εσύ μόνο δουλειές ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ) εμείς να είμαστε σταντ μπάι μη χαθούμε .Αλλα και αυτό το σταματώ εδώ γιατί μπορώ να γράψω και εγώ πολλά και να προσβάλω ,αλλα ξέρεις ;Χθες που γύρναγα σκέφτομουν τελικά γιατί χαλιέμαι για εμάς ;Θα αλλάξει κάτι ;Με έχεις απορρίψει με το πιο εκοφαντικο τρόπο κάνω τα πάντα να σου αποδείξω ποσό σε θέλω και απλά βρίσκω ένα τοίχο ,που χτυπώ χτυπώ προσπαθώ με νύχια και Δοντια να τον ρίξω αλλα ματαια ,αλλα εγώ εκεί προσπαθώ με πείσμα γιατί έτσι έχω μάθει στο πείσμα ότι έχω φτιάξει διμιουργησει από το πείσμα μου το έχω καταφέρει και συνεχίζω ,γιατί δόξα το θεό από αυτό έχω άπλετο .Γραφω πόση ώρα πήγε 8 παρά δέκα και ακόμα δεν λέω να σταματήσω ,εσυ εξαφανισμένη αλλα το κατανοώ όπως και πολλά αλλα μήνες τώρα ,θα πάω τη μικρή σχολείο και θα συνεχίσω, πάντα έχω ένα καλό επίλογο θα ήταν κρίμα να τελειώσω έτσι ,κάποια στιγμή είχες πει ότι σε κούρασα .Το θυμάμαι το λες συχνά όταν έχεις νεύρα .

[monomaxosnews]

#TikTok #Αθήνα #ΔήμοςΑθηναίων #ΔημοτικήΑστυνομία #Ελλάδα #καταγγελία #σεξουαλικήπαρενόχληση