#ήρωες | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 30 days

Text

«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΑ ΔΡΟΜΟΣ, αλλά κόσμος, ένας χώρος και χρόνος καμωμένος σχεδόν από νύχτα και από στάχτες που έπεφταν. Εκείνος περπατούσε προς το βορρά μέσα από τα χαλάσματα και τη λάσπη και άνθρωποι τον προσπερνούσαν τρέχοντας, κρατώντας πετσέτες στο πρόσωπό τους, σακάκια πάνω από το κεφάλι τους… Ο αέρας ήταν ακόμη γεμάτος από τη βουή, τον αχό της κατάρρευσης. Αυτός ήταν ο κόσμος τώρα»…

Ο καπνός και η στάχτη που τύλιξαν τη Νέα Υόρκη από τους φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους αλλά και ο τρόμος και η απορία που κυρίευσαν τους Αμερικανούς ως το μεδούλι τη μοιραία εκείνη μέρα του 2001 αναδύονται από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος του Ντον Ντελίλο «Άνθρωπος σε πτώση» (Εστία, 2010, μετ. Ε. Φρυδά).

Από τα πιο βατά και ρεαλιστικά έργα του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα, το «Άνθρωπος σε πτώση» δανείζεται τον τίτλο του από τη διασημότερη ίσως φωτογραφία που είδε το φως μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, μ’ έναν από τους δεκάδες εργαζόμενους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου οι οποίοι, μέσα στην απελπισία και τον πανικό τους, αναγκάστηκαν να βουτήξουν στο κενό. Αντίθετα, ο Κιθ, ένας από τους βασικούς ήρωες του βιβλίου, υπήρξε από τους τυχερούς. Επέζησε. Και το πρώτο πράγμα που κάνει βγαίνοντας από τα συντρίμμια, με το αίμα ενός συναδέλφου πάνω του και μ’ έναν χαρτοφύλακα που δεν του ανήκει στα χέρια, είναι να πάρει τον δρόμο για το σπίτι του, μολονότι χωρισμένος εδώ και καιρό.

Η γυναίκα του Κιθ, η Λιάν, θα έχει εφεξής ν’ αναμετρηθεί με την «περιπλανώμενη παρουσία» ενός ζωντανού-νεκρού, έτοιμου να εγκαταλείψει τη δικηγορική καριέρα του για να επιδοθεί επαγγελματικά στο πόκερ και ν’ ανοίξει την καρδιά του σε μια άλλη γυναίκα, που επίσης επέζησε από το χτύπημα, χωρίς ίχνος ενοχών. Απ’ τη μεριά της, η Λιάν ξεκοκαλίζει τις εφημερίδες με πάθος, αναλαμβάνει τη φιλολογική επιμέλεια όλο και περισσότερων βιβλίων γύρω από την τρομοκρατική επίθεση και παρακινεί μια ομάδα ασθενών από τη νόσο του Αλτσχάιμερ να καταγράψουν τις όποιες αναμνήσεις τους από το ίδιο γεγονός. Όσο για τον μικρό τους γιο, αυτός μιλά συνωμοτικά με τους φίλους του για τον Μπιλ Λότον (έτσι παραφρασμένο φτάνει στ’ αυτιά των πιτσιρικάδων το όνομα Μπιν Λάντεν) και καιροφυλαχτεί για να φωτογραφίσει κι άλλα αεροπλάνα-βόμβες στον ουρανό…

Τι μέλλον επιφυλάσσεται σ’ αυτές τις μονάδες που ευελπιστούν ότι θα ξαναενωθούν; Είναι δυνατόν να ξεμπέρδεψαν με τις συγκρούσεις, με την καθημερινή φθορά; Το σίγουρο είναι ότι τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Κάτι που ο Ντελίλο αναδεικνύει μέσα από ιστορίες, στιγμιότυπα και πορτρέτα κάμποσων δευτερευόντων ηρώων, ανάμεσα στους οποίους νεαροί μουσουλμάνοι γεμάτοι απέχθεια για την αμερικανική υπερδύναμη, ένας καλλιτέχνης-περφόρμερ που υποδύεται τον «άνθρωπο σε πτώση» σκαλίζοντας τις φρικτές μνήμες των συμπολιτών του, καθώς και ο εραστής της διανοούμενης μητέρας της Λιάν, ο Μάρτιν, ένας Ευρωπαίος έμπορος έργων τέχνης με αινιγματικό παρελθόν.

«Η μια πλευρά έχει το κεφάλαιο, την εργασία, την τεχνολογία, τους στρατούς, τις εταιρείες, τις πόλεις, τους νόμους, την αστυνομία, τις φυλακές. Η άλλη πλευρά έχει μερικούς ανθρώπους πρόθυμους να πεθάνουν», συνοψίζει την κατάσταση ο Μάρτιν που, έχοντας θητεύσει σε ακροαριστερές οργανώσεις στα χρόνια του '60 και του '70, αναγνωρίζει στους τρομοκράτες της τζιχάντ τον παλιό, δικό του ριζοσπαστισμό. Κι όπως επιμένει, «δεν θ’ αργήσει να έρθει η ημέρα που θα σκέφτεται κανείς την Αμερική μονάχα για τον κίνδυνο που προξενεί. Παύει να είναι το επίκεντρο. Γίνεται το κέντρο των δικών της σκατών».

Συγγραφέας που ήδη από τη δεκαετία του '70, στο μυθιστόρημά του «Players», είχε προφητεύσει την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων, και στου οποίου το έργο το θέμα της τρομοκρατίας θίγεται ξανά και ξανά (βλ. «Μάο ΙΙ», «Τα ονόματα» ή το «Libra» γύρω από τη δολοφονία του Κένεντι), ο Ντελίλο θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής, μιας εποχής σημαδεμένης από την κυριαρχία του χρήματος, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη θεοποίηση της ελεύθερης αγοράς. Στον «Άνθρωπο σε πτώση», εντούτοις, το βάρος δεν πέφτει τόσο στην πολιτική όσο στην ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και στην ανάγκη τους να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Άνθρωπος σε πτώση #Ντον Ντελίλλο #book review

5 notes · View notes

kaliarda · 5 months

Text

TRANS - PORT της Ειρήνης Δερμιτζάκη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, στον πολυχώρο Vault.

Ένας νταλικέρης μεταφέρει παράνομα με το φορτηγό του μια γυναίκα από τη Συρία, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι τρανς. Το ταξίδι, με προορισμό την Στοκχόλμη, ξεκινά από τον Πειραιά κι όσο τα χιλιόμετρα περνούν, οι δυο ήρωες, η Sabah κι ο Θοδωρής, ανακαλύπτουν όσα τους ενώνουν και τους χωρίζουν. Ένα road trip ετεροχρονισμένης ενηλικίωσης μέσα απ’ τα βιώματα των χαρακτήρων, τον πόλεμο, την προσφυγιά και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Μια συνάντηση δύο διαφορετικών ανθρώπων, που φέρνει στην επιφάνεια την ξενοφοβία, τη τρανσφοβία και τον μισογυνισμό μιας παγιδευμένης σε κοινωνικά στεγανά χώρας, που παλεύει να αλλάξει.

#trans-port #lgbt greece #greek tumblr #lgbt refugees #athens #events #queer greek theater #τρανσ φορτηγο

15 notes · View notes

sugaroto · 24 days

Text

ΤΟ ΤΙΚΤΟΚ ΜΟΛΙΣ ΜΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ "ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΑΝΈΚΔΟΤΟ" ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ

*είναι καρτούν σαν το Ουκ για ενήλικες που πρωταγωνιστουν ο τοτος η μικρή αννουλα και ο μπομπος

Νομίζω το είχα δει μια φορά μικρή, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τα αγόρια κανονιζαν να κάνουν σλιποβερ και ήθελε να πάει και η αννουλα γιατί δεν έχει φιλους και ήταν σε φαση τι θα κάνατε, θα δούμε τσόντες αλλά μάλλον κανείς δεν ήξερε τι είναι η τσόντα? Δεν θυμάμαι?

Και νομίζω η αννουλα συνέχεια είχε ατύχηματα

Ενιγουει έφαγα φλασια με αυτό, θυμάμαι όταν το έβλεπα είχα δει και μια διαφήμιση για ένα άλλο παρόμοιο καρτουν

Νομίζω ήταν μια οικογένεια? Και βάζανε κάτι μάσκες? Τώρα δεν θυμάμαι αν ήταν κλέφτες ή ήρωες μόνο τη διαφήμιση είχα δει αλλά έχω απορία does anyone know it

Greek adult cartoons? I want to see the stupid Greek humor yeh

#απο αλλο ανέκδοτο #greek tv

5 notes · View notes

flamencodiva · 1 year

Text

Underworld's Princess 6

Description: While the Greek God’s and Goddesses hold divine power, there is also a responsibility that comes with that very power. What happens when Illiara, or Y/N as she likes to call herself, decides that those very responsibilities aren’t worth the power? Prepare for the wild adventure of Y/N finding who she truly is, fighting against her blood and her love, as she attempts to break free from the cursed bonds placed upon her and to finally live free.

Pairing: Dean Winchester x Female!GreekGoddess!Reader (Eventual)

Warnings: Language, Blood, Violence, Smut, Fluff, Angst, Slow Burn

Word Count:4492

Beta: @watermelonlipstick

Book Cover on Main Masterlist by: @talesmaniac89 and Dividers by @firefly-graphics Aesthetic Created by: Me

Underworld’s Princess Masterlist

Main Masterlist

Dean had dozed off sometime in the middle of the night, having fallen asleep with his back propped up on the bed's headboard. Wanting to make sure Y/N stayed alive, he found that he kept checking on her breathing as she slept soundly, the way her face twitched as she slept, his lips curling into a soft smile. While she was a mystery to him, something about her pulled at his heart.

He continued to sleep, not realizing that Y/N had started to stir. Her eyes fluttered open, and she shot up, hissing in pain, her hand holding on to her wound before she centered herself. She took in a few deep breaths as the memories of the day before flooded her.

The Winchesters.

It seemed fate was determined to continue to throw Y/N into their path. Or rather, The Fates appeared to have seen into the beyond. She made a mental note to try and seek their guidance. After all, she was sure they didn’t want anything to do with the brothers who destroyed their tapestry of the apocalypse.

“Morning, Sleeping Beauty,” a voice called out, making Y/N turn her head.

She simply grunted and made her way to the coffee maker.

“I think someone is not a morning person,” Dean chuckled.

“I just need to keep moving,” Y/N said as she poured herself a cup of coffee. “I can’t stay in one place too long.”

“Why’s that?” Dean asked.

Sam had already gone off on his morning run, leaving Dean and Y/N alone.

“Let’s just say that whoever was after my parents is not done,” she said. “My parents were worshippers of Hades and Persephone.”

“They worshipped the god of death?” Dean asked.

Y/N let out a frustrated sigh, “Thanatos is the God of Death. Hades is the ruler of the Underworld. He is the one who makes sure the souls don’t leave where they are supposed to be–it doesn’t make him good or evil! And he didn’t kidnap Persephone. She was curious about the Underworld, and he indulged her curiosity.”

Even talking about her parents as if they weren’t broke Y/N’s heart. But her father’s words rang in her head.

“Πρέπει να παλέψεις. Δεν μπορείτε να συνεχίσετε να είστε δειλός, τρέχοντας από τη μοίρα σας. Το να βρεις τον εαυτό σου σημαίνει να περάσεις τις δοκιμασίες όπως έκαναν πολλοί ήρωες του κόσμου μας. Είναι καθήκον σας και δικαίωμα διέλευσης. Μη φοβάσαι, λουλούδι λεβάντα μου.”

(You must fight. You cannot keep being a coward, running from your fate. To find yourself means to go through the trials as many heroes of our world did. It is your duty and your right of passage. Be not afraid, my lavender flower.)

“So your parents were his worshippers. Were they hunters?”

“You could say that,” Y/N said, offering him a small smile. “Sons and daughters of Echidna. Until one day they--,” she paused to clear her throat, “well, one day it fell on me. I must ensure these monsters stay where they should, in the Underworld and under control. Not to mention, I must hunt all the lost souls that need to be in the river.”

Y/N winced at the information she let escape.

“Lost souls?” Dean asked, raising his eyebrow at her.

“Lord Hades hates when souls escape the Underworld. He hates it when anyone escapes his realm, to be honest,” she explained, “It’s why he gave Orpheus such a challenging task. If Orpheus could hold off the temptation, he would have had Eurydice back. Lord Hades is somewhat of a romantic.”

Dean huffed, “so romantic he enticed Persephone to eat food from his realm to keep her there.”

“That’s not what happened,” she seethed.

Her anger made the room shake slightly. She closed her eyes to try to calm down, hoping Dean didn’t notice.

“Guess they’re doing some blasting close by,” he muttered, “so Hades never tricked Persephone into staying? That’s what you’re saying.”

“All these stories you hear, you must remember that Zeus loved to stick it into anything that moved and had tits,” Y/N sighed. “Persephone was warned not to eat any food from the Underworld. Well, she defiantly took a pomegranate from the Elysian fields. She took a bite out of it consuming exactly six seeds.”

“So she did it willingly. But why?” Dean wondered.

“She saw Hades as lonely. He rarely ever leaves the realm of the Underworld,” Y/N explained.

“This Illiara, what is she?” Dean asked as he looked at Y/N.

He couldn’t help but notice a sad look in her eyes as she told the tale.

“She’s their last daughter,” she sighed. “No one knows what she is a Goddess of, but something happened, and she’s running from the Gods.”

“She’s not good, but she’s not bad? Is that what you’re saying?” Dean shook his head with a huff, “I mean, I just don’t trust monsters, period. And these Gods are just that, monsters.”

“Look, you know as well as I do that nothing in this world is black and white,” she began, “there are grey areas that we just can’t explain.”

“Are we actually having a decent conversation?” Dean asked, offering her a smile.

“I guess we are,” Y/N agreed.

“You know it doesn’t hurt to give me your last name,” Dean said.

“Why? So you can look me up? Nah, I like the mystery behind myself,” she leaned back and hummed. “I should really get going.”

“You sure?” Dean’s face was concerned as she began to grab her belongings.

“Yeah,” she sighed, “I gotta keep moving. Don’t like to stay in one place for too long.”

“Then I guess we’ll see you out there,” he muttered, holding his hand to her.

The minute she took it, she could feel the electricity running through them. Her heart beat rapidly in her chest.

Dean felt it, too, his heart soaring at just the thought of holding her hand. There was something in her eyes that seemed to call him for help. Or maybe it was a trick of the light, but he could have sworn that they flashed purple for just a second.

“Hey,” a voice called from behind them.

Neither hunter noticed Sam returning to the motel room from his routine run.

“You guys okay?” he asked, looking between his elder brother and Y/N.

“Yeah,” Y/N let out, clearing her throat, “I was just saying I gotta head out. Can’t stay in one place too long. Not my style.”

“Oh?” Sam raised his eyes brow at her before noticing the look he was receiving from Dean.

“Look,” she sighed, “you guys are great hunters. I mean it. But just stay clear of the Greeks. It’s a turf war at this point, and innocent people are in the crossfire. I’m trying to save as many people as possible while taking down the monsters after an innocent Goddess, that’s all.”

“Can’t make any promises, sweetheart,” Dean breathed, “but I’ll consider it.”

“I’ll see you guys around,” she finished, making her way out the door.

Once she was gone, Dean took no time filling Sam in on the tiny bit of information he could get on the mysterious Y/N.

“You’ve been awfully quiet for a few months,” Y/N muttered as she drove down the long stretch of highway.

‘I’m just biding my time, Y/N,’ Illiara chuckled, ‘you’ve trapped me in this cage, and you have no idea of the consequences. But funnily enough, you’ve been using your powers more and more. Aren’t you scared that the Winchesters will deem you nothing more than a monster?’

“It will only prove that I am right and should have locked everything away,” Y/N reasoned.

‘The more you keep me locked up,’ Illiara chuckled, ‘the more dangerous I will be when I am set free and lock you up.’

“The more I need to train so that I can break our tether and make you disappear,” Y/N sneered.

Y/N wasn’t sure when it happened, but she could feel herself changing. At first, she had wanted to try and live with her Goddess powers separate from her own humanity. But now, she found she wanted nothing more than to destroy a piece of herself. A dark cloud loomed overhead as she tried to wrestle with her thoughts. All the while, she never noticed the flurry of winds that seemed to trail behind her car.

Three Months Later

Y/N had successfully avoided the Winchesters and the hordes of monsters that Zeus would send after her. Much of her time was spent keeping Illiara in her cage. But with every passing day keeping her darker side caged, Y/N could feel their connection breaking. It was becoming unstable, and both of them were becoming weak.

“Well,” A voice called from behind her. “Look what the cat dragged in. Hello Illiara, or is it Y/N? Either way, no matter what you call yourself, you’re still the reject of the Pantheon.”

“What do you want, Atë?” Y/N huffed in annoyance at the Goddess of mischief.

“Me? What do I want?” The Goddess asked in mock surprise. “Why, I want nothing more than to help a fellow family member.”

“Minotaur shit,” Y/N growled, “You’re the one who gave me the spell that made me like this.”

Y/N shook her head at the Goddess, who had a sparkle in her eyes.

“I just wanted to help the last daughter of the Underworld, Y/N,” Atë said, batting her eyes innocently. “After all, you didn’t want to be married to Deimos, and we all know he only has eyes for Dionysus.”

“Zeus is a blowhard, and all of you bowing to his will are weaklings. I, at least, am brave enough to stand up to him. What does that say about you?” Y/N folded her arms over her chest as she looked at Atë.

“Oh,” Atë gave Y/N a bright smile. “My dear misguided child of Hades and Persephone,” she began to parade around the young broken Goddess. “I don’t care about Zeus or why he does things. I just love causing mischief. All I did was bring a bit of fun into your life. Aren’t you having fun?”

“You should have been clearer on what the spell entailed,” Y/N spat angrily. “I had to lose my soulmate to get rid of my goddess powers.”

“Awwww,” Atë mocked. “Poor little Princess Illiara didn’t want to give up her soulmate.”

“You’re a bitch, Atë.”

“Never claimed I wasn’t. But I will say,” Atë titled her head and sneered, “the minute you cast that spell, you allowed the tapestry of the Fates to weave again. And in their crosshairs is a certain Green-eyed hunter who has already destroyed a plan they had under that mundane Christian man who calls himself God. Now that Fate is moving again, it will be interesting.”

Before Y/N could ask her what she meant, Atë had disappeared, leaving Y/N to her thoughts.

Meanwhile, in the realm of the gods, Atë made her way toward a familiar room. The walls were dark, with red tapestries hung on them. The columns held black flames within their lanterns. And in the middle of the room, an oversized ornate chair was placed on a small pedestal.

“Did you find her?”

A deep voice called to Atë from the throne. Red eyes glowed as they found her black ones.

“I did, my love,” she purred, walking sultrily towards the man in the shadows.

“And that is why you, átakto louloudáki (mischievous little flower), are my nectar,” the man let out a throaty chuckle as he made his way towards her. “You and I can cause all sorts of chaos with our combined strength.”

“Oh, Phobos,” Atë sighed as she leaned into Phobos’ touch.

“My love,” Phobos said as he caressed her cheek. “Helping my parents get revenge on Zeus and Hephaestus will be our greatest victory. ”

Phobos lifted Atë off the ground and allowed her legs to wrap around his waist. Their lips crashed into one another in a heated kiss.

“Take me, my love,” Atë moaned as Phobos laid her on his bed. “Make me yours as you have done many times before.”

“With pleasure, my átakto louloudáki.”

Still working through it all with Sam; Dean needed help finding Y/N. He’d tried everything and asked everyone he knew about the mysterious huntress who hunted Greek monsters. There was just something about her that had her on his mind no matter what Dean was doing; how she fought off the monsters and how she held herself had him constantly adjusting. He kept telling himself it was the thrill of the chase, and Dean always found he loved a good challenge.

“Hey,” Sam said as he entered the library.

Dean lowered his feet from the table and gave his brother a tightlipped smile.

“What’s up, Sammy?” Dean groaned as he stretched his back.

“Well, I’ve been researching what Y/N has said and what the Minotaurs told us about the Goddess Illiara,” Sam said, placing the laptop in front of his brother.

“What am I looking at?” Dean asked as he tilted his head at the screen.

“Well, Y/N mentioned that the story of Hades and Persephone has been misunderstood throughout time,” Sam explained as he clicked on a few links. “I found this site where a professor claims he found an old tablet detailing the true story of Hades and Persephone.”

“And where is this professor located?” Dean asked as he rubbed his eyes.

“She’s in Parthenon, Arkansas,” Sam said with a huff. “If I didn’t know any better, I would say the fates are dictating what is going on. I find it a bit weird that we bump into Y/N, and we are also going toe to toe with Greek mythology.”

“Considering that the Parthenon is where the temple of Athena is,” Dean said, “I’m not surprised.”

“How did you –”

Dean waved his brother off. “Come on, we’re burning daylight, Sammy.”

Sam watched as Dean retreated down the hallway leading to their bedrooms. A small smile appeared on the young hunter’s face. For all the masks his brother wore, Sam was always proud of him for this secret intelligence and his evident prowess. It was futile, but it didn’t stop him from wishing Dean could channel his confidence in picking women to these more meaningful parts of himself.

I will not be tagging my stories, so please don't ask. The tagging system is messed up and besides, if you read it yay, if you don't, that's okay too. Enjoy!

#Underworld's Princess #FlamencoDiva Writes #dean winchester x reader #angst #reader insert #dean winchester fic #supernatural fan fiction #supernatural #dean winchester fan fiction #flamencodiva #dean winchester #Dean Winchester x Goddess Reader/OFC Goddess

33 notes · View notes

romios-gr · 1 year

Text

Οι ήρωες του 1940 βίωναν το «ΕΜΕΙΣ» του Μακρυγιάννη Οκτώ δεκαετίες πέρασαν σχεδόν από το πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου. Οκτώ δεκαετίες σχεδόν από τότε που ο Ελληνικός λαός φώναξε με όλη του την ψυχή το μεγάλο «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» στην προκλητική απαίτηση της φασιστικής Ιταλίας. Ένα «ΟΧΙ», αυθόρμητο, γενναίο, ηρωικό. Αυτό το «ΟΧΙ» έμεινε στην ιστορία για την αρχοντιά του και την δύναμη του. Μια ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/oi-iroes-toy-1940-vionan-to-emeis-toy-makrygianni/

#Ιστορικά #ήρωες #Μακρυγιάννη #στρατιώτες

0 notes

electrojazzmin · 8 months

Text

Οχι Άλλους Ήρωες | No More Heroes

#greece #🇬🇷#bnwphotography #graffiti #street photography #street scene #tags #no more heroes #γκρικ ποστ #superman #banksy #wannabe #skgstories

7 notes · View notes

lum1nous-darkness · 2 years

Text

Αυγουστιάτικη Αθήνα

Ξέχνα,

τα παραμύθια, τις πριγκίπισσες, τους δράκους,

το αντάρτικο, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη.

Εδώ τις μάχες μας τις δίνουμε κάθε πρωί

όταν παλεύεις να σηκωθείς απ' το κρεβάτι

και κάθε βράδυ που ξαγρυπνώ και αναρωτιέμαι

αν τελικά φταίς Εσύ ή εγώ που καταλήξαμε έτσι.

Οι ήρωες μας είναι προ πολλού πεθαμένοι:

Ζωγραφιές σε τοίχους ή εξώφυλλα βιβλίων.

Ο,τι απέμεινε,

το σαρώνουν κάθε Πέμπτη οι αύρες στην Σταδίου

ή το πυροβολούν εξ επαφής τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ.

//Κι εγώ όλο να αναρωτιέμαι

αν για την μοναξιά και το κενό που νιωθω

φταίει η Αυγουστιάτικη Αθήνα

ή ο φόβος για τον Σεπτέμβρη που πλησιάζει//

58 notes · View notes

vasiliastwnliontariwn · 2 years

Text

Αυτό το συναίσθημα του χωρισμού…

Δεν αποχωρίζεσαι απλώς έναν άνθρωπο, τον χάνεις, τον χάνεις με όλη τη σημασία της λέξεως, παύει να υπάρχει στη ζωή σου συνεχίζει την δίκη του χωρίς εσένα. Πρέπει να κρατήσεις τα καλα σας και να προχωρήσεις, να τα αγαπήσεις και να τα θυμάσαι σαν μια γλυκια ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλό σου. Όταν θα ακούς το ονομα του στην αρχή θα κλαις μετά θα νευριάζεις και στο τέλος θα χαμογελάς γιατί αυτός ο άνθρωπος σου έχει δώσει χαρά, λύπη, ευτυχία, στεναχώρια, έρωτα , αγαπη , θυμό και πολλά ακόμη. Έμαθες να αγαπάς μαζί του, έμαθες να ανοιγεσαι ενώ εσυ ποτε δεν θα το έκανες αυτό, έμαθες να εμπιστεύεσαι ενώ πριν γελούσες ειρωνικά μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης. Ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα πλέον θα φαίνονται πλούσια δωρα με μπόλικα διαμάντια που θα είσαι φτωχός να τα αγοράσεις. Το πρόσωπο τοτ θα το βλέπεις μόνο πλέον από φωτογραφίες και την αγκαλιά του θα την νιώθεις μέσα στη σκέψη σου. Να μιλήσω για το φιλι του; Το φιλι του δεν θα το ξανανιώσεις..θα παίζει σαν ταινία μέσα σου όλη η ιστορία σας ξανά και ξανά αλλά πάντα θα τελειώνει και δυστυχώς για σένα χωρίς happy end. Οι δυο ήρωες γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν, έζησαν όμορφα αλλά οι δρόμοι τους χωρίστηκαν..

Θα μου λειψεις πολύ όσο δεν φαντάζεσαι σαγαπω και θα σε αγαπώ για πάντα μικρε μου πρίγκιπα 🦊

31 notes · View notes

kyrioskanenas · 7 months

Text

Παραλογισμοί vol.3

Οι ήρωες των ιστοριών μου κερδίζουν. Πάντα τα καταφέρνουν σε αντίθεση με μένα. Όσο εγώ μένω απαθής, αυτοί κινούνται προς τις επιθυμίες τους. Όσο εγώ βουλιάζω και πνίγομαι αυτοί ζουν, ερωτεύονται, γίνονται ένα και νιώθουν. Νιώθουν. Νιώθουν, το ακούς; Το αντιλαμβάνεσαι; Νιώθουν! Κινούνται πάντα με γνώμονα τις αξίες τους. Δεν προδίδουν τη ζωή τους. Δεν προδίδουν αυτά που πιστεύουν. Δεν προδίδουν όσα είναι δίπλα τους. Στέκονται αγέρωχοι απέναντι στο βούρκο και τις λάσπες. Κάνουν όλα όσα θα 'θελα. Κάνουν όλα όσα ήταν προδιαγεγραμμένα για μένα. Ή έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Το βλέπεις και συ ε; Το νιώθεις; Τον φθόνο, τη ζήλια; Το νιώθεις; Θα μου πεις, γιατί δεν παίρνω τη θέση τους; Γιατί δε ζω τη ζωή τους; Γιατί όσο βυθίζομαι αυτοί ανεβαίνουν; Δεν ξέρω! Δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν κουράζονται, δε νιώθουν αυτή την κούρασ��. Την κούραση που κανένας ύπνος δεν απαλλάσσει. Την κούραση που ακινητοποιεί. Την κούραση που τη βλέπεις μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Αυτή την κούραση! Συγγνώμη.Πάλι ξέφυγα από το θέμα. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τους ήρωες μου. Μέχρι να φτάσω τον πάτο και αυτοί να βγουν στην επιφάνεια. Μέχρι να σταματήσω να τους σκέφτομαι. Μέχρι, να μην υπάρχει πλέον αυτή η σύνδεση. Μέχρι να χαθούν χαρούμενοι στον ορίζοντα, εγώ θα ψάχνω να βρω πως.... πως φεύγει από πάνω μου αυτό το βάρος. Πως μηδενίζεται αυτή η κούραση. Πως. Πάντα ένα πως. Ένας τρόπος, μια μέθοδος, μια λύση ή άπλα ένα γιατί. Πως φτάσαμε ως εδώ, πως συνεχίζουμε και προπάντων πως σταματάμε.

#κ.κανένας #greek quotes #greek posts

6 notes · View notes

xamenotalento · 1 year

Text

Γράμμα απ' τη Λιλιάνα (1)

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή. Αυτό ήταν. Σε λίγο δεν θα πετώ. Η καρδιά μου θα σταματήσει. Μου άρεσε να φτιάχνω σπίτια που δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Όταν σχεδιάζεις ένα κτήριο είναι σαν να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο. Χιλιάδες πράγματα απαιτούνται για να χτιστεί σωστά το οτιδήποτε. Μία κατασκευή και ένας άνθρωπος τα χρειάζονται όλα. Γι’ αυτό, επειδή είμαι αρχιτέκτονας, ξέρω ότι τα κάνετε όλα λάθος. Είμαι θυμωμένη, που είναι κάτι σαν να σας αγαπώ, και δε με νοιάζει η γνώμη σας για μένα. Χορεύω, τραγουδώ, καπνίζω, γελ��ω και σας αποχαιρετώ. Αν είμαστε 11 εκατομμύρια σ' αυτή τη χώρα, 11 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μαζί μου. Γιατί δεν ήμουν μία. Κάθε ένας από σας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε μένα. Κάθε ένας από σας βλέπει κάτι διαφορετικό στον καθένα σας. Το πραγματικό μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γι' αυτό δεν είμαστε μόνο αριθμοί: Μας έχουν υπολογίσει λάθος. Εσείς που γράφετε νομίζετε ότι γράφετε ένα κείμενο, αλλά αν έχει 300 αναγνώστες, τα κείμενα που γράψατε είναι 300. Κάθε ένας απ' αυτούς κατάλαβε κάτι διαφορετικό γιατί μπήκε με τις δικές του εμπειρίες, ιδέες και άμυνες στο γραπτό σας. Ο λόγος που εξηγώ είναι ένας καλός λόγος που αποτυγχάνουν όλες οι αναλύσεις. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μπερδέψετε τους άλλους. Προσπαθήστε να μπείτε σε μία καινούρια παρέα και θα το αντιληφθείτε αμέσως. Δείτε το έκτρωμα του Ναζισμού πάνω στον Νίτσε. Οι ποδοσφαιρόφιλοι σκεφτείτε ένα σουτ που κοντράρει. Από την πρώτη λέξη ξεκινάει ο αποπροσανατολισμός και μερικούς σας πειράζει ο ανταγωνισμός. Τι Επανάσταση να γίνει μαζί σας; Σας βλέπω που χτυπάτε στο πάτωμα τα χέρια σαν παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι. Τουλάχιστον τότε ξέρατε πως είναι ένα παιχνίδι. Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσετε. Την απελπισία μέχρι να δείτε με τα μάτια της. Η ανθρώπινη ευφυΐα δεν έχει όρια κι οι περισσότεροι σταματάτε στην πρώτη πίστα μέχρι να εμφανιστεί ο αρχηγός. Εκεί κολλάτε. Ένα σας λένε, ένα καταλαβαίνετε. Κρίμα, είστε και νέα παιδιά. Ήμουν παγιδευμένη κι εγώ στην κοινωνία. Δεν ήμουν ωστόσο τόσο υπάκουη όσο εσείς. Η μόρφωσή μου δεν πρόλαβε να αποκτήσει συμμόρφωση. Σχεδόν τίποτα δεν γεννιέται. Μικραίνετε τον εαυτό σας για να χωρέσετε στην εικόνα των άλλων για σας. Γίνεστε η εταιρεία που εκπροσωπείτε, τα στενά μικροσυμφέροντά σας, η ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητάς σας. Είστε όμως χιλιάδες άλλα πράγματα που καταπιέζετε και αρνείστε. Ο καθένας σέρνει εκτός από τις αλυσίδες και τις αναπηρίες του. Δεν χρειάζεται να ντρέπεται γι' αυτές. Πρέπει να ντρέπεται όταν δεν προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Αν ήμασταν τέλειοι, δεν θα είχαμε να προσπαθήσουμε για τίποτα. Μιλάτε όμως πολύ, βιάζεστε να αγαπηθείτε, αν δεν πρωταγωνιστείτε στα Σόσιαλ Μίντια φοβάστε ότι δεν υπάρχετε. Πόσοι από σας παραπονιούνται για τον έρωτα ξεχνώντας να γίνουν οι ίδιοι έρωτας, να επινοήσουν τον εαυτό τους, να είναι κάτι; Δίχως έρωτα, υπάρχει μόνο εκμετάλλευση. Χωρίς το παιχνίδι, το γέλιο και τη διαφωνία, γεννιούνται τέρατα. Το μόνο που σας φαίνεται λογικό, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι να ανήκετε. Σκέφτεστε μια μέρα και τις υπόλοιπες έξι ξεπλένετε την ντροπή. Νομίζετε πως η δική σας ψυχή είναι για πέταμα. Άλλες φορές απλά βυθίζεστε στην ιδιοσυγκρασία σας και προσπαθείτε να πείσετε. Στο τέλος προκρίνετε την προκατάληψή σας έναντι άλλων προκαταλήψεων. Έχετε αποτέλεσμα από πριν 348 και κάνετε τα πάντα προκειμένου να βγει 348. Σ' αυτή τη διαδικασία, σκοτώνετε σκέψεις. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάντα όπως το θέλετε. Εγώ όμως αυτό δεν το θέλω. Είμαι περήφανη που με κομμάτιασαν τα βιβλία κι αυτή η διάλυση έμεινε η μόνη μου πεποίθηση. Ο Παπαγιώργης έλεγε ότι θα γίνει ήρωας και θα διαβάσει 10 φορές το Είναι και Χρόνος. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους ήρωες. Δεν είστε βοσκοί στα γράμματα, δεν ανεβαίνετε κορφές, δεν παλεύετε με τα βιβλία, δεν ματώνετε. Μα αν δεν σας βλάπτουν, είναι άχρηστα. Αν δεν τρώτε ξύλο, βρε βλαμμένα, κλείστε τα. Ή θα φιλοσοφήσετε ξανά σαν Έλληνες ή θα λέτε παραμυθάκια. Παραμυθάκια λένε και οι παπάδες όμως. Την άγρια χαρά της κατάκτησης, που είχα στερηθεί εξαιτίας της αδύναμης καρδιάς μου, ξαναβρήκα στη βιβλιοθήκη. Έτσι ξέφευγα από την πλήξη. Κυρίως όμως πονούσα και υπέφερα. Μέσω της γνώσης κινδύνευα και εξοικειωνόμουν με το θάνατο. Τα γράμματα μου χάρισαν την αγριότητα του πολέμου. Τα μεγάλα βιβλία, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Σε τραυματίζουν, αν έχεις ψυχή, αλλά δεν μένεις ανάπηρος. Οι περισσότεροι δεν θα αντέχουν να χάνουν αθωότητα που ενίοτε ταυτίζεται με την άγνοια. Η ημιμάθεια ίσως παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο είδος μας. Κανέναν εξάλλου δεν άλλαξαν σε βάθος αυτά τα μαραφέτια. Να βγαίνεις απ' τα βιβλία όμως όπως ακριβώς μπήκες είναι ένας άθλος που δεν κατάφερα. Αυτό μόνο ένας βιβλιόφιλος θα μπορούσε να μας το εξηγήσει. Για μένα ήταν ο εχθρός που σεβάστηκα περισσότερο. Αν εγώ είμαι άρρωστη, εσείς είστε τυφλοί εκ πεποιθήσεως. Δεν είστε τρελοί επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα. Γίνεστε βλοσυροί αντί να χαμογελάτε που η ζωή είναι μικρή. Δεν χαίρεστε τον ήλιο, τη βροχή, τη μοναξιά. Δεν έχετε τη σοφία του πόνου, ούτε τη σοφία του φόβου. Δεν ζείτε σαν να είναι η τελευταία μέρα, εγώ που έζησα έτσι, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω. Γιατί καλύτεροι, πραγματικά καλύτεροι, μεταξύ μας δεν υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχουν αθάνατοι. Υπάρχουν ζωντανοί και ψόφιοι. Μασκαράδες και καραγκιόζηδες. Αυτοί που αγαπούν την ομορφιά του κόσμου, την αληθινή αλήθεια του όπως είπε ο ποιητής, κι αυτοί που την αγνοούν και δεν την υπερασπίζονται. Και είναι αυτό που λείπει απ' όλους για να γίνει ό,τι ζούμε λιγάκι πιο φωτεινό: Η ομορφιά του άξιου και του μόχθου. Η ίδια η υπεράσπισή μας. Το ωραίο, με όλα τα σκοτάδια του, σαν υπόσχεση ευτυχίας. Η ομορφιά που είναι μια γυναίκα που πεθαίνει νέα όπως εγώ

10 notes · View notes

justforbooks · 2 months

Text

Μια σύγκριση των μεταφράσεων της «Μαντάμ Μποβαρί» στα ελληνικά με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της νέας έκδοσης του σπουδαίου έργου του Φλομπέρ από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε απόδοση Ρίτας Κολαΐτη.

«Με τη δουλειά του Φλομπέρ η πεζογραφία έχασε τον στιγματισμό της αισθητικής κατωτερότητας. Από τότε, η τέχνη του μυθιστορήματος θεωρήθηκε ίση με την τέχνη της ποίησης», γράφει στο Αστείο ο Μίλαν Κούντερα για τον συγγραφέα που έμελλε να μετατρέψει τους απλούς πρωταγωνιστές της καθημερινότητας σε δραματικούς ήρωες, γεμάτους ποιητικά οράματα και εμμονές, ακριβώς όπως ο ίδιος. Κανένα θρησκευτικό δίδαγμα και κανείς δικαστής, σύζυγος ή ιερέας δεν μπορεί, για παράδειγμα, να περιορίσει την ανεξέλεγκτη φαντασιοκοπία της πρωταγωνίστριας του πλέον εμβληματικού βιβλίου του Μαντάμ Μποβαρί, η οποία άρχισε να στήνει από νωρίς τις δικές της νοερές ιστορίες μέσα στο εξομολογητήριο, φέρνοντας από εκείνο το σημείο κι ύστερα τον δημιουργό της αντιμέτωπο με το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Για εκείνον, όμως, το μόνο μέτρο και όριο, ικανό να τον περιορίσει, ήταν η λογοτεχνική ακρίβεια. «Θέλω να χωρέσω τον ωκεανό σε μια καράφα», έλεγε με περίσσιο ενθουσιασμό στην ξαδέλφη του Ναπολέοντα, πριγκίπισσα Ματθίλδη, μιλώντας για την τέχνη του, καθώς επέστρεφαν από ένα δείπνο αμέσως μόλις είχε εκδώσει το εκρηκτικό Σαλαμπό, με αυτές τις ευεργετικά πλούσιες περιγραφές από μακρινές χώρες της Ανατολής, ποιητικές ενοράσεις και έντονες αισθησιακές συνάφειες, σαν αυτές που είχαμε δει προηγουμένως να ψηλώνουν τον νου της κυρίας Μποβαρί και αποτέλεσαν έναν από τους λόγους που παραπέμφ��ηκε ο δημιουργός της σε δίκη.

Οι υπόλοιποι λόγοι της παραπομπής είναι ακριβώς αυτοί που καθιστούν το έργο ένα μοντέρνο αριστούργημα. Αποφεύγοντας τους συναισθηματισμούς των ρομαντικών μυθιστορημάτων της εποχής του ο Φλομπέρ στέκεται με ουδετερότητα απέναντι στα πάθη και τις απιστίες της ηρωίδας του, ενώ τολμά να της παραχωρήσει, αν και γυναίκα, το δικαίωμα στην ερωτική επιθυμία. Είναι προφανές πως και αυτό εξόργισε τους δικαστές, που καταφέρθηκαν με δριμύτητα εναντίον του βιβλίου, το ότι οι ασωτίες της Μαντάμ Μποβαρί με τον Ροντόλφ και τον Λεόν βασική αιτία δεν είχαν κάποιον καταπιεστικό σύζυγο –ακριβώς το αντίθετο– αλλά τη σωματική και συναισθηματική της ανάγκη για παραπάνω περιπέτειες και για διεκδίκηση ενός κόσμου που η ίδια μέχρι τότε απολάμβανε αποκλειστικά μέσα από τη λογοτεχνία. Η σύγκρουση του κόσμου της ποιητικής φαντασίας με την πραγματικότητα είναι, άλλωστε, ένα από τα καίρια χαρακτηριστικά του βιβλίου που δικαιολογούν και την άμεση σύνδεση του Φλομπέρ με την ηρωίδα του (το γνωστό «Η μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ»). Η ρηξικέλευθη απόφαση του συγγραφέα να της χαρίσει έναν ρομαντικό θάνατο με αρσενικό την ώρα που στον καλοκάγαθο σύζυγό της Σαρλ απλώς επιφυλάσσει μια ασήμαντη τελευτή, συνδέοντάς την έτσι με έναν πιο ποιητικό τρόπο ζωής, δείχνει την προνομιακή σχέση που είχε ο Φλομπέρ με την τολμηρή του πρωταγωνίστρια μέχρι τέλους.

Επομένως, είναι αυτή η διαρκής ακροβασία μεταξύ του ακραίου ρεαλισμού και της ποίησης, οι αριστοτεχνικές περιγραφές του εξωτερικού κόσμου που πολλές φορές είναι ανάλογος με τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, ο τρόπος που η φύση μεταμορφώνεται στα μάτια της μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση, αποδεικνύοντας την ένταση της πράξης, η αισθαντικότητα κάθε θρησκευτικής περιγραφής που προμηνύει τις περιγραφές στον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου αλλά και οι αμφισημίες των εννοιών και των λέξεων που απαιτούν έναν πολύ ικανό μεταφραστή, ο οποίος θα πρέπει να προσεγγίζει με λεπτή φροντίδα αλλά και λεκτική ακρίβεια το πρωτότυπο.

Είναι γνωστή η εμμονή του Φλομπέρ όχι μόνο με την ακρίβεια της λέξης –η περίφημη θέση του για τη mot juste– αλλά και με τη μουσικότητα του ύφους και την «άψογα λειασμένη φράση», όπως θα έλεγε αργότερα σε κριτική του ο Τιερί Λαζέ. Δεν είναι να απορείς που ο Γάλλος συγγραφέας θα παρέδιδε τις 500 σελίδες της Μαντάμ Μποβαρί για δημοσίευση σε συνέχειες στην «Επιθεώρηση του Παρισιού» το 1856, ύστερα από μια πενταετία εντατικής συγγραφής και ένα σύνολο 4.500 χειρογράφων. Όσο για τη σύλληψη του βιβλίου, τον απασχολούσε χρόνια, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, το Λίβανο, την Κωνσταντινούπολη, την Ιταλία αλλά και την Ελλάδα, με τις μεστές εμπειρίες του να αποτυπώνονται με διαφορετικούς τρόπους στις σελίδες της.

Ως εκ τούτου, καμία λεπτομέρεια δεν πρέπει να προσπερνιέται με βιασύνη και καμία λέξη να προσεγγίζεται ανυποψίαστα χωρίς να εξετάζονται οι πολλαπλές της συνδηλώσεις, όταν πρόκειται για τη μετάφραση της Μαντάμ Μποβαρί. Ωστόσο, έχει κανείς την εντύπωση ότι στις περισσότερες από αυτές –γιατί κυκλοφορούν πλέον αρκετές στα ελληνικά– το εν λόγω έργο αντιμετωπίζεται απλώς ως η περίπτωση της εξιστόρησης του δράματος, προσωπικού και οικονομικού, μιας απελπισμένης γυναίκας στην επαρχιακή Γαλλία του 19ου αιώνα και των ερωτικών ή οικονομικών της ατασθαλιών, ως ένα ακόμα κλασικό μυθιστόρημα ανάμεσα στα άλλα. Κάποιες, μάλιστα, μεταφραστικές απόπειρες δείχνουν να μην έχουν κανένα σχέδιο, να μη συνοδεύονται από πολύτιμα για τον αναγνώστη πραγματολογικά σχόλια ή να μην εμπλουτίζονται από κείμενα που θα αναδείκνυαν τη σπουδαιότητα του αριστουργηματικού αυτού κειμένου σήμερα. Ειδικά μετά τις διαφορετικές ερμηνείες που έχουν αποδοθεί στο κείμενο, με την τελευταία να φέρνει την Έμα κοντά στα φεμινιστικά κείμενα, είναι χαρακτηριστική η επίγνωση που δείχνει η πρωταγωνίστρια για τον ρόλο της γυναίκας στην εποχή της, όπως οι σκέψεις που εκφράζει όταν φέρνει στη ζωή τη κόρη της – που πραγματικά απορείς όταν δεν αντιλαμβάνονται πόσο μοντέρνο μπορεί να αντηχεί το κείμενο αυτό στις μέρες μας. Υπάρχει, μάλιστα, το παράδοξο αρκετές μεταφράσεις, αν και πιο πρόσφατες, να μοιάζουν εντελώς αναχρονιστικές, ενώ άλλες, αν και γραμμένες σε μοντέρνο και σύγχρονο ύφος, να έχουν σοβαρές παρανοήσεις.

Στην Ελλάδα μετράμε ήδη δέκα μεταφράσεις της Μαντάμ Μποβαρί, εκτός από την πολυσυζητημένη μετάφραση του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, η οποία κυκλοφόρησε το 1923 (κυκλοφορούσε επί μία δεκαετία σε συνέχειες στην εφημερίδα «Νέα Ελλάς»), με τον β’ τόμο να τον αναλαμβάνει άλλος μεταφραστής, καθώς ο Θεοτόκης είχε εν τω μεταξύ πεθάνει, και σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Στις ήδη καταγεγραμμένες μεταφράσεις της Μαντάμ Μποβαρί περιλαμβάνονται αυτή του Νίκου Σαρλή (Δαμιανός), του Κώστα Κουλουφάκου (αδελφοί Συρόπουλοι & Κ. Κουμουνδουρέας), της Αλίκης Βρανά (Δαρεμά), του Ιάνη Λο Σκόκκο (Πάπυρος), του Μπάμπη Λυκούδη (Εξάντας), της Τζένης Μπαριάμη (De Agostini), της Βασιλικής Κοκκίνου (Μίνωας)· πιο πρόσφατες είναι αυτή του Athens Review of Books από τη Μαρίνα Κουνεζή, η οποία διατηρεί και τον αρχικό υπότιτλο, Επαρχιακά Ήθη, και της Ρίτας Κολαΐτη για τις εκδόσεις Ψυχογιός. Αξίζει να σημειωθεί πως κατά την αναζήτηση των σχετικών υφιστάμενων μεταφράσεων του βιβλίου σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας με έκπληξη διαπιστώσαμε πως η μόνη διαθέσιμη σε μεγάλη αλυσίδα βιβλιοπωλείων ήταν αυτή των εκδόσεων Υδροπλάνο, χωρίς να αναγράφεται καν το όνομα του μεταφραστή(!).

Μέχρι σήμερα η πιο ιστορική μετάφραση είναι αυτή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, με τον τίτλο Κυρία Μποβαρύ, καθώς ήταν και η πρώτη που έγινε στην Ελλάδα και μάλιστα από έναν αναγνωρισμένο μεταφραστή και συγγραφέα. Παρά τις παρανοήσεις που δικαιολογούνται από τα ελλιπή μέσα που είχε ο μεταφραστής στη διάθεσή του, ο Θεοτόκης, δείχνοντας ενθουσιασμένος από το πρωτότυπο, αποδίδει το πνεύμα και την ατμόσφαιρα του έργου. Υπάρχουν, φυσικά, παρανοήσεις καθώς σε κάποια σημεία μπλέκονται οι χρόνοι, με τους οποίους πειραματίζεται ο Φλομπέρ, ενώ πολλές φορές η γλαφυρότητα του ύφους αποδίδεται μέσα από τοπικά, ελληνικά ιδιώματα και από μεταφορές που εμπνέονται από τα επτανησιακά πειράγματα. ενώ υπάρχουν αναλογίες με τις δικές καθημερινές κοινωνικές και εκκλησιαστικές συνήθειες που καμία σχέση δεν έχουν με τη γαλλική κοινωνία και την καθολική θρησκεία.

Αρκετά είναι τα προβλήματα που προκύπτουν και στην πιο έγκυρη μέχρι πρότινος μετάφραση της Μαντάμ Μποβαρί, του Μπάμπη Λυκούδη, με το ύφος να μοιάζει αρκετά πιο τραχύ για τα δεδομένα του Φλομπέρ, ενώ πολλές φορές ακυρώνονται και οι κρίσιμες αμφισημίες (για παράδειγμα, με το «suffoquant» ο Φλομπέρ αναφέρεται στο ασφυκτικό περιβάλλον και όχι στο «πλάνταγμα», το επαναλαμβανόμενο irritation, εν προκειμένω, έχει να κάνει με την ερωτική αναστάτωση και τον ερεθισμό και όχι τόσο με τον θυμό, όπως το αποδίδει.). Προβλήματα, επίσης, εμφανίζει η μετάφραση της Βασιλικής Κοκκίνου, η οποία αν και μοιάζει η πιο άρτια όσον αφορά το νεοελληνικό ύφος που συνάδει με τη γλώσσα της εποχής μας, έχει σοβαρότατες παρερμηνείες, παραλείψεις και προβλήματα που αφορούν την έλλειψη έρευνας. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να αποδίδεται λάθος η αφιέρωση του βιβλίου στον Λουί Μπουγιέ αντί για Μπουιλέ, γιατί είναι σαν να αποτρέπει τον αναγνώστη εξαρχής από την ανάγνωσή του. Τα πιο σοβαρά, όμως, θέματα απ’ όλες τις μεταφράσεις έχει αυτή του Νίκου Σαρλή, καθώς όχι μόνο αποδίδονται λάθος εκφράσεις και τοπωνύμια αλλά παραλείπονται καίριες φράσεις και δεν εξυπηρετούνται καν οι ανάγκες του ύφους, ενώ δεν υπάρχει καν πιστότητα στην ορολογία (π.χ. τα περίφημα ηράνθεμα, «primevère» στα γαλλικά, που συναντώνται σε διαφορετικά σημεία, αποδίδονται ως πασχαλιές!).

Γι’ αυτό η πρόσφατη κυκλοφορία της νέας μετάφρασης του εμβληματικού έργου της Μαντάμ Μποβαρί από τη Ρίτα Κολαΐτη στη σειρά «Τα Κλασικά» των εκδόσεων Ψυχογιός συνιστά εκδοτικό γεγονός, καθώς έρχεται να συμπληρώσει διάφορες ελλείψεις, να αποκαταστήσει παρανοήσεις και κυρίως να αποσαφηνίσει αρκετά προβληματικά σημεία του πρωτότυπου κειμένου. Η μεταφράστρια προσφεύγει σε υποσημειώσεις, όπου κρίνει ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο, ενώ φαίνεται να γνωρίζει με ακρίβεια πού ακριβώς αναφέρεται ο συγγραφέας του «Μπουβάρ και Πεκισέ» με το ενίοτε ειρωνικό του ύφος, προαναγγέλλοντας το ημιτελές αυτό τελευταίο του έργο όταν θέλει να ειρωνευτεί την αβελτηρία και τα λογοτεχνικά ήθη της εποχής. Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι η μεταφράστρια αφουγκράζεται τη μουσικότητα του ύφους του συγγραφέα, ακολουθώντας τον ρυθμό του και αποδεικνύοντας ότι ο βασικότερος λόγος για να μεταφράσει κανείς ένα τέτοιο κείμενο σήμερα είναι από βαθιά αγάπη γι’ αυτό (ο Στάινερ δεν είχε πει τυχαία ότι η μετάφραση πρέπει πρωτίστως να γίνεται από ένα βαθύ χρέος αγάπης). Μοναδική μας ένσταση είναι κάποιες μεταφραστικές επιλογές που αντιστοιχούν σε μια απαρχαιωμένη δημώδη ελληνική γλώσσα, η οποία ελάχιστα έχει θέση στον σύγχρονο νεοελληνικό λόγο (π.χ. «κοτάει να σταυρώσει τα πόδια του», «κουτσούβελα», «μαγερειό», «περπατησιά» ή ακόμα «μετρέσα», μια επιλογή στην οποία επέμενε μεταφραστικά και ο Μπάμπης Λυκούδης).

Υπάρχουν, όμως, άπειροι άλλοι λόγοι για να προτιμήσει κανείς την παρούσα έκδοση, καθώς συμπληρώνεται από το απολαυστικό προσάρτημα με όλα τα πρακτικά της δίκης κατά του έργου –κυρίως το κατηγορητήριο και τον υπερασπιστικό λόγο–, όπου καταλαβαίνει κανείς τη βαθιά επίδραση που άσκησε η Μαντάμ Μποβαρί στην εποχή της, καθώς και από ένα καίριο επίμετρο με το πολύ ωραίο κείμενο του Τιερί Λαζέ, όπου εντοπίζεται όλη η αισθησιακή και ποιητική ομορφιά του έργου. «Η αφηγηματική ύπνωση μες στην οποία δημιουργεί ο Φλομπέρ προέρχεται από την Ανατολή, της οποίας τα διδάγματα αφομοίωσε: συμπίπτει με την κυριαρχία των αντιθέσεων, αυτή την αρμονία ετερόκλητων πραγμάτων, όπου οσφραινόμαστε τη μυρωδιά των λεμονόδεντρων και συνάμα εκείνη των πτωμάτων», γράφει χαρακτηριστικά ο επίσης συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας Λαζέ, για να συμπληρώσει αριστουργηματικά πως «μέχρι τότε, ο Φλομπέρ απολάμβανε αυτή την αέναη πρόσμειξη ψευδαίσθησης και πραγματικότητας μόνο σε ένα βιβλίο, ένα γιγάντιο έργο, αυτή την Ανατολή του μυθιστορήματος που είναι το έργο του Θερβάντες, κάτι ανάμεσα στην αναζήτηση του ιερού Γκράαλ και στην αναζήτηση του πραγματικού, αυτό τον Δον Κιχώτη τον οποίο ήξερε απέξω προτού καν μάθει να διαβάζει και του οποίου τις εικόνες χρωμάτιζε τότε που ήταν παιδί». Δεν ξέρουμε αν είναι αλήθεια αλλά se non è vero, è bon trovato.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #book review

4 notes · View notes