#heb die aflevering nog even opnieuw gekeken

[rushedlovers]

oke hoor mij uit,,, weten jullie nog in 2018 toen de laatste opdracht net zo’n zelfde ‘hint’ had (a la ’als je het langste pad neemt, sta je oog in oog met de mol’), en jan nam die route? en na de onthulling zag je pas wat hij in dat kamertje aantrof, namelijk een spiegel, want hij was de mol? wat als dit hetzelfde is met renee? zij is de enige die de kaars aanbrandde, en we hebben nooit gezien wat zij heeft gezien

#heb die aflevering nog even opnieuw gekeken #zijn doodserieuze gezicht wanneer hij 'tijd is geld' zegt #prijsloos #widm #wie is de mol #widm21 #widm 2021 #widm 21 #widm2021 #wieisdemol #wie is de mol 2021

[wieisdemol2022]

Opdracht 3 Rondje om de kerk

Bij de kerk met de prachtige Colombiaanse naam Iglesia Nuestra Señora del Carmen begroet Rik de kandidaten voor de derde opdracht; “Goeiemorgen allemaal. Jullie gaan vandaag veel te zien krijgen van dit historische bergstadje, Santa Fe, dat een nationaal monument is vanwege zijn prachtige architectuur. In het stadje liggen vijf enveloppen met geld, in totaal achttienhonderd euro. En die hoeven jullie alleen maar op te halen, met deze fietsen. Elke fiets heeft een tablet met daarop, als je ten minste blijft fietsen, alle informatie die je nodig hebt. Dus waar de enveloppen liggen, welke kandidaten die moeten ophalen, en hoe laat. En gelukkig hebben jullie ook nog een klok. Succes.”.

Zoals altijd beslissen de kandidaten hun strategie en opnieuw zijn het Niels en vooral Jamie die de leiding pakken. Ze besluiten achter elkaar in een soort slinger en langzaam te fietsen totdat iedereen zijn opdracht weet en dan op te splitsen naar waar ze uiteindelijk heen moeten. Naast de fietsen en de schermpjes kregen de kandidaten ook porto’s om met elkaar te communiceren, want dat is in het verleden een groot succes geweest!

Even over de startpositie van de kandidaten, want tijdens een opdracht wordt natuurlijk nagedacht over de beste positie waar je je als mol zou kunnen bevinden. Daderprofilering, als ik mol zou zijn, welke positie zou ik willen innemen tijdens deze opdracht? En het is heel logisch om te denken dat je als tijd-bewaker de beste positie hebt, niemand weet de tijd dus ze zijn volledig afhankelijk van je. Je kan zo goed fietsen als je wilt, maar als je met de tijd knoeit dan is de hele opdracht weg. Evelien heeft in deze opdracht de positie bij de klok. Maar aangezien we geen discussie over taakverdeling hebben gezien, en de schermen en kaartjes bevatten de namen van alle kandidaten behalve van Evelien (omdat ze geen kandidaat maar mol is???) ga ik er vanuit dat de posities op de fietsen door de productie zijn vastgelegd en wel in alfabetische volgorde. Evelien is de eerste kandidaat en dus de klok zo worden ook de kaartjes gepresenteerd, de eerste drie zijn Evi, Jamie en Merel, de volgende drie Niels, Nikkie en Rick Paul, de volgende drie Robèrt, Sarah en Sinan, en weer opnieuw. Dit is dus op alfabetische volgorde. 

Goed dan begint de opdracht, verassend genoeg neemt Sinan hier de koppositie. Meteen al lijkt het of de kandidaten de berichten “blijf vooral fietsen” e.d. negeren want ik hoor niemand hier ook maar iets over zeggen. Nu zijn die ook niet super belangrijk maar het geeft de concentratieboog aan waarmee de kandidaten de opdracht begonnen. Na wat gekibbel over het tempo komt dan het eerste bericht binnen, deze luidde:

·        Evi moet om 11:15 bij de Chinca kerk een envelop pakken.

En werd voorgelezen door Robèrt. Tijdens het voorlezen merken we ook meteen dat Evi totaal geen etherdiscipline heeft, en nog voor hij de zin heeft afgemaakt begint ze, ik hoop uit enthousiasme, door hem heen door de porto te schreeuwen. Doordat iedereen bezig is met de Chinca kerk voor Evi missen de kandidaten het volgende bericht:

·        Merel moet om 11:15 bij de Chinca kerk een envelop pakken.

Een ander raar moment hierbij is dat, ik meen Sinan en/of Rick Paul meteen naar de eerste kerk wijzen die ze zien (ik heb even op Google maps gekeken en er zitten ongeveer 11 kerken in een directe straal). Het wijzen naar de eerste kerk die je ziet kan wel een makkelijke manier zijn om iemand op het verkeerde spoor te zetten. 

Dan zien we dat Jamie perfect Spaans kan. Hij vraagt de weg, maar omdat hij niet stil mag staan krijgt hij niet goed antwoord op zijn vraag. En hoewel Jamie in de eerste opdracht, vanwege zijn fanatisme mij opviel als mogelijke mol, is dit natuurlijk absoluut geen mol-actie, als je juist wil saboteren dan doe je net alsof je helemaal geen woord Spaans spreekt. Opnieuw missen de kandidaten hier een bericht:

·        Jamie moet om 11:15 bij de Chinca kerk een envelop pakken. 

Nielson lijkt wel te zien dat er een bericht is binnen gekomen, Jamie probeert nog voor hem te rijden om dit duidelijker te laten zien, maar wordt afgeleid wanneer hij ziet dat Evi op een andere plek rijd dan afgesproken. En nog veel te vroeg ziet Cinan de kerk en stuurt hij Evi op pad naar de kerk. Totaal onlogische actie ook weer van Cinan en natuurlijk Evi die daar op in gaat, want je hebt niet voor niks een bordje achterop en als jij wegrijd dan mist er toch een deel van de puzzel.

Wat er dan gebeurt maakt in mijn optiek de chaos compleet, want Niels vraagt zich af waarom Evi er vandoor gaat (nou omdat Sinan dat gezegd heeft) en Sarah bied vervolgens aan met haar mee te gaan. Dit vind ik volkomen onlogisch, je hebt een bordje op je achterkant die nog niet gelezen is, je weet jou taak nog niet, maar je besluit je dan volledig buiten het script om achter iemand aan te gaan die wel zijn taak duidelijk heeft.. waarom? Nu missen er twee puzzelstukjes.. Het is voor mij echt de gebeurtenis die de chaos compleet maakt. Merel is overigens degene die het volledig eens is met het feit dat iemand met Evi mee moet. En ondertussen krijgen de kandidaten opnieuw twee berichten:

·        Sarah moet om 11:20 bij de Jesús kerk een envelop pakken. ·        Nikkie moet om 11:20 bij de Santa Bárbara kerk een envelop pakken.  

Het eerste bericht wordt gemist, waarschijnlijk omdat Sarah bezig is met de achtervolging op Evi, en het tweede bericht wordt wederom door Robèrt netjes doorgegeven aan de overige kandidaten. We zien dan een bericht voor Sinan binnenkomen bij Merel achterop;

·        Sinan moet om 11:20 bij de Jesús kerk een envelop pakken.

We zien ook dat Evelien daar achter rijd, en we horen haar vervolgens niets zeggen, wellicht een bewuste actie, of misschien was ze te druk met de tijd bezig. Dat deze door Evelien gemist wordt is wel zeker. 

Opnieuw twee berichten, terwijl de kandidaten aan het kibbelen zijn of de envelop nou om precies de tijd of binnen de tijd gepakt moet worden. Jamie is degene die het goed doorgeeft, niet eerder dan 11:15 de envelop pakken Evi, Rick Paul is degene die zich afvraagt of het niet binnen het kwartier is, wat de opdracht nog eens extra zou laten falen. De berichten die de kandidaten missen zijn:

·        Robèrt moet om 11:20 Jesús kerk een envelop pakken. ·        Rick Paul moet om 11:20 bij de Santa Bárbara kerk een envelop pakken. 

De volgende opdracht die binnenkomt is:

·        Niels moet om 11:20 bij de Santa Bárbara kerk een envelop pakken.

Deze opdracht wordt goed doorgegeven door Jamie. Sarah en Evi waren ondertussen al bij de Chinca kerk aangekomen, en het is omdat Sarah ging verifiëren of ze de envelop mocht pakken, want anders had Evi hem sowieso al gepakt. Maar wanneer het tijd was, en dit werd doorgegeven door Evelien, hoorde ze opeens niks over de porto… niet dat dit heel veel verschil zou maken, ze pakken de envelop, zien de namen staan en weten al dat de opdracht niet gelukt is. De volgende drie berichten zijn:

·        Evi moet om 11:25 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Merel moet om 11:25 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Jamie moet om 11:25 bij de Carmen kerk een envelop pakken. 

Geen van deze berichten worden gelezen. De volledige groep is wel bij de Santa Bárbara kerk aangekomen en hebben meteen de envelop gepakt, niet even gevraagd hoe laat het was, dit was niet de intentie van Nikkie en werd ook beaamd door Sinan die zei dat ze deze direct moest pakken.. uiteindelijk weten we wel dat dit de enige envelop is waar de kandidaten geld mee hebben verdiend. 

Dan de laatste groep berichten:

·        Niels moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Nikkie moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Rick Paul moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Robèrt moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Sarah moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. ·        Sinan moet om 11:30 bij de Carmen kerk een envelop pakken. 

Opnieuw werd geen van deze berichten gelezen of doorgegeven. Hieronder een plattegrond gemaakt door Bastarge, die goed weergeeft wat de locaties, tijden en personen hadden moeten zijn.

Met een gelukje €300,- voor de pot opgehaald, waardoor deze op een tussenstand van €1300 komt te staan. Opnieuw niet één maar meerdere mollen. Degene die ik het minst verdacht vond deze opdracht waren Nikkie, wat ze heeft zich heel erg op de achtergrond gehouden (aan de andere kant ook totaal niks doorgegeven). Jamie, want hij liet zijn beste Spaans horen en heeft wel wat doorgegeven, wat uiteindelijk leidde tot de €300 voor de pot, en hij wist dat je de precieze tijd aan moest houden wanneer je de envelop pakte. En Robèrt, want hij heeft nog wel het meest doorgegeven van alle kandidaten. 

Is jullie nog iets speciaals opgevallen deze opdracht of aflevering, laat het ons dan weten! Voor nu zoomen we even in op het hoofd van Nikki toen ze te horen kreeg dat ze moest fietsen. Dit was overigens ook mijn hoofd bij het terugkijken van de opdracht…

[inekevermeulen]

29 and counting

Gisterenavond ben ik mijn verjaardag gaan vieren met de vriendinnen. Voor de 6de keer je 29ste verjaardag vieren is best wel leuk. Wij zijn naar een ‘dinner and dance’ geweest. Voor wie niet weet wat dat is, het is eigenlijk een trouwfeest zonder dat er iemand trouwt. Eerst goed fretten en daarna de beentjes losgooien! Je betaalt 1 prijs en alles is à volontè. Als de jeugd je raar begint te kijken op de fuiven en je hoort ze dingen fluisteren zoals ‘Hoe oud zijn die, 40?’, dan is het tijd om over te schakelen naar een andere formule. Het geweldige is ook dat we daar opnieuw de jongsten zijn! Maanden geleden werd deze datum afgesproken en ons groepje van 8 ging compleet zijn, met die drukke agenda’s is dat al een zeldzaamheid. Maar in elk kliekje heb je waarschijnlijk wel die éne verstrooide vriendin zonder agenda, zij was jammer genoeg ondertussen dubbel geboekt en kon er toch niet bij zijn. :(

Zo’n all-in formule kan gevaarlijk worden natuurlijk, als ik een aantal jaren geleden twee wijntjes op had, mochten ze de volgende 10 ook brengen, wat er daarna gebeurde? Veel zwarte gaten! Nu laat ik me daar niet meer aan vangen, kan ik me niet meer aan laten vangen, de volgende dag ben je opnieuw gewoon mama en die kindjes zijn even uitgeslapen, energiek en luid als altijd. Het is alsof jouw sociaal leven hen niet interesseert.

Het was een een topavond, bedankt ladies, om me zo te laten lachen, om even enthousiast te dansen en gillen op ons nummer, om de DJ uit te jouwen omdat hij onze verzoekjes maar niet wilde draaien en vooral bedankt om tijd vrij te maken in jullie drukke agenda’s!

Mijn liefste husband heeft me ook het beste cadeau ooit gegeven, en dan heb ik het niet over die drie kookboeken. Hij is gisterennamiddag met de kinderen naar zijn ouders getrokken en is daar blijven slapen. Ik heb dus gisteren een dutje gedaan, een lang bad genomen en een aflevering van ‘Jane the Virgin’ gekeken op Netflix! Wat me time in een leeg huis, hoe vaak komt dat voor? Ik ben vanmorgen om half 11 opgestaan en het huis ligt er nog even opgeruimd bij als toen ik ging slapen. Nu mogen ze wel terugkomen, het is hier zo stil en ik moet dringend veel knuffeltjes en kusjes geven aan mijn lieve protjes! Ze moeten mij gewoon nog even de tijd geven om nog snel een Dafalganneke te gaan zoeken.

“

[offtoljubljana]

59. Ik vergeet constant mijn laptop af te sluiten

3/04/2020

Ugh!

Verder had Dani vandaag aan moeten komen, maar ja, Corona. Er is de grootste stijging van doden geweest in Slovenië. Er zijn 4 mensen overleden en we gaan ook richting de 1000 besmettingen.

Ik heb ook weer domme dingen rondom Corona gevonden:

In Amerika zijn er hele religieuze gemeenschappen die de ban op kerken enz. discriminerend vinden. Je kan je God ook aanbidden vanuit de veiligheid van je eigen huis. Je kan je God niet aanbidden als je dood bent. Dudes, tenzij je eerder de Heer wilt ontmoeten bij de Pearly Gates, heb je geen reden om dood te gaan.

Zoals we weten, is de Hongaarse president nu een dictator. Eén van de eerste dingen die hij deed was transgender rechten weghalen. Wat heeft dat voor een waarde tegen Corona? Denkt hij dat de t-shots vol met Corona zitten? En dit ook nog na Transgender Day of Visibility!

Hij is niet de enige die Corona gebruikt om macht te krijgen. Blijkbaar is de Filipijnen ook de shit in aan het gaan. Ik zit met heel wat Filipijnen op Plurk en ik zie alleen maar geklaag, ook al begrijp ik Tagalog niet.

En natuurlijk staat Donald Trump op deze lijst: hij geeft last-minute hulpmiddelen voor Frankrijk opgekocht, waardoor Frankrijk nu niet meer genoeg heeft.

Damn, het is al vrijdag. Ik dacht dat het nog donderdag was, dus vandaar dat ik nu pas de nieuwste Showmance aan het luisteren ben en Hemo is de gast! I gasped! 

(Oh wow, ze zijn nu bij Kevin thuis en ze gaan de aflevering live kijken. Normaal kijken ze de aflevering van tevoren, maar nu gaan ze Mattress kijken.)

Als je de reblogs ziet, dan zie je dat ik de film Booksmart gisteren gekeken heb. Ik had er veel over gehoord en ik vond het niet de beste film, maar de film werd wel beter en beter richting het einde en de boodschap van de film is geweldig en anders dan andere teen movies. 

Ook ben ik up to date met One Day at A Time en Brooklyn Nine-Nine, wat goede timing is. De nieuwe Brooklyn Nine-Nine is ook uitgekomen.

Heb ik verder veel te zeggen? Hmmm, nee niet echt. Ik ben weer voor middernacht naar bed gegaan, maar ik sliep niet meteen en ik werd weer pas rond 11:30 wakker. Het haalt dus wel mijn hele schema uit balans, want nu is ontbijt rond 12:00, lunch rond 16:00 en avondeten pas rond 21:00 of zoiets. 

En oké, ik heb eindelijk de Scribd app gebruikt om die boeken te lezen. Ik ben opnieuw met I Was Born For This van Alice Oseman begonnen. Eén van mijn favoriete boeken. Mijn enige “meh” gevoel voor dit boek is dat religie een grote rol speelt in dit boek, want Angel is moslim en Jimmy is christen en ik geef er geen fuck om.

Normaal was vrijdag dus mijn boodschappen dagje, maar dat was nu dus woensdag. 

(Bruh, Ken Tenaka! Wat is er met dat personage gebeurd? Ken Tanaka, Matt Rutherford en Kendra Giardi... gone too soon.)

Volgende week heb ik tenminste weer veel lessen. Sociologie is namelijk terug voor twee weken en daarna is het weer voor 2 weken weg. Gelukkig heb ik geen ochtendcollege volgende week. Ik kijk er wel naar uit dat ik mogelijk Animal Crossing kan spelen tijdens de lessen, maar Sociologie is veel schrijfwerk, want alle stof wordt gesproken behandelen, maar je weet maar nooit.

(Ik ben tenminste blij dat Kevin een hekel heeft aan Artie’s toxic masculinity en seksistische misogynie.)

Man... ik heb echt niet veel te zeggen.

***

Het is 23:40, dus ik heb nog 20 minuten. Ik heb even gedoucht en ik heb een “laars” van Mean Girls the musical gekeken. Ik had eigenlijk geen reden om deze musical nog een keer op te zoeken, maar toen werd Mariah Rose Faith (van Starkid) gecast als Regina George, so here we are.

Ik was helemaal vergeten om een thee-review te doen:

Lord Nelson Lemon Green Tea:  ⭐ ⭐ ⭐ / ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐

Deze thee werd achtergelaten door Delaney en het werd geclaimt door Sophia en Kath, maar ik heb een theezakje, uh, gestolen en geprobeerd. Zoals verwacht was het niet geweldig, want ik ben niet de grootste fan van groene thee, maar het was te doen.

Ik luister nu naar mijn BYE FELICIA.: Musical edition playlist, een playlist vol met nummers over slechte mensen achterlaten en opnieuw beginnen. Ik ben een groot fan van de vele nummers over vrouwen die hun partners verlaten nadat ze erachter komen dat die mannen vreemd zijn gaan.

(Er staan volgens mij 4 nummers van Six op deze playlist. Nu speelt mijn favoriete Six nummer: Don’t Lose Ur Head af.)

Kath en Sophia hebben de hele dag op het balkon gezeten, dus ik heb ze niet echt gezien vandaag. We moeten wel het schoonmaakschema bespreken, want daar is niet meer aan gehouden sinds... voordat Barbara vertrok. Barbara had nu eenmaal het schema gemaakt.

Ik had vandaag moeten poetsen, maar dat doe ik morgen wel. Sophia staat niets eens op de lijst, dus ze stelde al voor om het met z’n 3en te bespreken.

(Ah, Hamilton’s Congratulations. Oftewel, dit is de Hamilton Mixtape versie, want de eigenlijke versie is uit de musical gehaald. Jammer, want dit was anders misschien wel mijn favoriete Hamilton liedje geweest. Ah... dit nummer. Ik kan precies begrijpen waar Angelica het over heeft, aangezien ik in precies dezelfde situatie zit. Ik haat hem ook, babe 💁🏻💁🏻💁🏻.)

(Ik vraag me eigenlijk af of Spring Awakening’s And Then There Were None wel echt op deze lijst hoort.)

Verder heb ik weer eens gekookt. Er ligt allemaal kip in de vriezer (ook nog van Barbara) en die maak ik nu op, want Kath en Sophia zijn vegan. 

Helaas was de spinazie heel zout en ik weet niet waarom, want ik heb juist geen zout toegevoegd.

***

4/04/2020

(Het is 0:00 en we beginnen de nieuwe dag met Hamilton’s Burn, het moment dat Eliza besluit Hamiltons nalatenschap te vernietigen nadat hij vreemd is gegaan, aangezien hij dat probeerde te bewaren toen hij besloot om hun relatie onder de bus te gooien. Fun fact: dit klopt echt. Tot de dag van vandaag is er niets bekend over Eliza tijdens het moment dat hij toegaf dat hij vreemd was gegaan.)

Maar uhm. Ja. Ik denk dat ik misschien de nieuwste Brooklyn Nine-Nine ga kijken en dan is het bedtijd. Ik slaap dus relatief “vroeg” voor mijn doen.

(Weer Six en nu No Way, oftewel Henry de Eight is een idoot, want hij dumpte Koningin Catherine of Aragon. Fun fact: de kerk scene uit dit nummer heeft ook echt plaatsgevonden in 1529.)

Misschien moet ik mijn slaapschema maar weer eens gaan verkloten voor volgende week, want Ngozi Ukazu heeft bijna elke dag een livestream gepland vanwege het einde van Check, Please! en door het tijdverschil beginnen die pas rond middernacht. Ook las ik dat de stemactrices van Korra en Asami (van Avatar: the Legend of Korra) Turf Wars gaan voorlezen in een stream.

Ugh, waarom zijn al die coole live dingen ook Amerikaans?!

#59 #april #blog post #congratulations is sung by angelica who confronts hamilton for cheating on eliza #hating the dude who cheated on your younger sister?? BITCH ME TOO THE FUCK

[stefselfslagh]

Lieven Van Gils: “Een pitbull zal ik nooit worden.”

Dit interview verscheen op zaterdag 4 mei in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Nog één week en Lieven Van Gils (55) stelt zijn mandaat als talkshowhost ter beschikking. Wat hij na Van Gils & Gastengaat doen, weet hij nog niet. Maar dit wel: "Ik heb honger. Ik wil nog meespelen."

"Al vier jaar praat ik elke dag met mensen die in het brandpunt van de belangstelling staan. Ik hoef ze maar op te bellen en ze komen - meestal toch - aan mijn tafel zitten. Maar binnen een week heb ik geen enkele reden meer om die mensen te bellen. Ze zullen, net als de collega's waar ik zo graag mee samenwerk, van de ene dag op de andere uit mijn leven verdwijnen. Ik zal me uitgesloten voelen. En dat is best een akelig vooruitzicht."

Ik had verwacht dat Lieven Van Gils vragen over zijn nakende afscheid als Mister Talkshow zou pareren met stoerdoenerij als 'Jij denkt toch niet dat ik iemand ben die zich vastklampt aan een talkshowtafel?' Dat hij zijn toevlucht zou nemen tot gesprekstechnische uitwijkmanoeuvres en een verbale luchtbel bij elkaar zou keuvelen. Maar ik heb me om niets zorgen gemaakt: Van Gils houdt opendeurdag in zijn hart. En hij is er niet eerst als een maniak met de Swiffer doorheen gegaan: we bezoeken ook de minder smetteloze hoekjes van zijn ziel. 'Wat zou die Van Gils een goeie gast zijn in Van Gils & Gasten', denk ik al na vijf minuten.

Vanaf volgend weekend mag hij zich - panamahoed op het hoofd, Duvel binnen handbereik, streepje ambient op de achtergrond - aan het betere contempleren wijden. Maar eerst moet er nog even stug doorgewerkt worden. Lieven Van Gils wil zijn latenight-hoofdstuk op Eénin schoonheid afronden. Al was het maar, zegt hij, omdat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het beste is dat hij ooit gemaakt heeft. Hoe hij dat weet? Dankzij de Led Zeppelin-test.

"Er zijn avonden waarop ik na een uitzending in mijn auto kruip en zin heb om mijn stuur op te vreten. Omdat één van de gasten niet goed gekozen was, omdat ik zelf niet in vorm was, noem maar op. Maar er zijn ook avonden waarop ik in mijn auto stap, Led Zeppelin opzet en uit contentement keihard meebrul tot ik thuis ben. Wel, ik heb dit seizoen al beduidend meer Led Zeppelin-momenten gehad dan tijdens andere seizoenen."

Als Van Gils & Gastennooit beter was dan nu, waarom stopt Eén er dan mee?

"In december had ik een gesprek met Olivier (Goris, nethoofd van Eén en Canvas, red.). Hij zei dat het tijd was om Van Gils & Gasten een makeover te geven. En hij vroeg of ik nog zin had om daaraan mee te werken. Ik heb toen ja gezegd. Omdat ik Van Gils & Gasten alles goed en wel beschouwd nog niet beu was. Maar na de kerstvakantie ben ik op mijn beslissing teruggekomen. Ik dacht: 'Ik heb nu tien jaar voor Studio Brussel gewerkt, tien jaar sportjournalistiek gedaan en tien jaar talkshows gepresenteerd: het is een mooi moment om weer eens iets anders te gaan doen.' Een paar dagen later hebben we aangekondigd dat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het laatste zou zijn."

Was je beslissing om ermee te stoppen mee ingegeven door het succes van Gert Late Night?

"Nee. Dat succes is overigens relatief. Wij bereiken nog altijd meer mensen dan Gert en James. Maar eigenlijk mag je Van Gils & Gasten allang niet meer vergelijken met Gert Late Night. Gert maakt een evenementieel, reality-meets-talkshow-programma. Wij kiezen nog altijd voor een praatprogramma pur sang. Ik zal mijn zoon nooit in een bed leggen om hem te laten verrassen door Wendy Van Wanten."

Ten onrechte, vindt Isabelle Dams, hoofd ontwikkeling bij Vier en Vijf. "De klassieke talkshow met een tafel en een paar stoelen is ten dode opgeschreven", zei ze onlangs in Humo. "Het moet wilder en gedurfder." Wat denk jij?

"Ik betwijfel dat. Wild en gedurfd vind je overal: op alle websites, in alle tv-programma's. Misschien is het net aangewezen om de talkshow opnieuw uit te puren. Om weer te focussen op de essentie ervan: het gesprek in plaats van de tierlantijnen. De gedachtenuitwisseling in plaats van het spektakel."

Helemaal mee eens. Maar dan zullen talkshowhosts toch moeten stoppen met elke avond vijf praatgasten aan te slepen: aan een volle tafel wordt er doorgaans meer gekwebbeld dan gepraat. Zou Van Gils & Gast- enkelvoud - niet beter gewerkt hebben dan Van Gils & Gasten?

"Misschien. Maar met verschillende mensen tegelijkertijd een gesprek voeren, kan ook fantastische televisie opleveren. Vorige week had ik Jitske Van de Veire en Dorianne Aussems te gast. Ze vertelden heel openhartig over hun outing als lesbiennes. Doordat ze zo gul waren, zorgden ze ervoor dat ook de andere gasten, Boris Van Severen en Barbara Sarafian, in hun binnenste lieten kijken. Dat was mooi om te zien. Maar ik geef toe dat mijn gasten een gesprek soms ook een andere kant opsturen dan ik zelf wil. Vorige dinsdag zat Mark Coucke bij mij aan tafel. Ik was hem net aan het grillen over het falende transferbeleid bij Anderlecht toen Kristien Hemmerechts vroeg: 'Een transfer, wat is dat eigenlijk?' (lacht) Ik dacht: 'Kristien! Fuck, jong! Weer een minuut verloren! En ik moet Coucke nog vragen naar de lijken die in de Anderlechtse bestuurskamers uit de kasten vallen!' Wat later vroeg medegast Veerle Baetens of Anderlecht-speler Sanneh, die achter mij in beeld kwam, Romelu Lukaku was. Wéér tijdverlies. (lacht) Maar ook: wéér hilariteit. En dat is natuurlijk ook mooi. Als je praatgasten iedereen aan het lachen brengen, moet je hen vooral laten doen. Ook al had je zelf een ander gesprek in gedachten."

Tijd om een kat een kat en een shitload aan kritiek een shitload aan kritiek te noemen. Geen talkshow werd de laatste tijd vaker op de korrel genomen dan Van Gils & Gasten. Liep in de stoet van criticasters voorop: komiek Xander Derycke, die in deze krant zowaar een opiniestuk schreef om de belabberde kwaliteit van het Van Gils-merk aan te klagen. Ik vraag Lieven Van Gils of hij over een emotioneel immuunsysteem beschikt waarmee hij de vijandelijkheden heeft kunnen afweren.

"Niet echt", zegt hij. "De kritiek heeft er bij momenten stevig ingehakt. Op den duur leek het wel een nationale sport om naar Van Gils & Gasten uit te halen. Heel even dacht ik: 'Als dit blijft duren, hoeft het voor mij niet meer. Dit blijf ik mezelf niet aandoen.' Maar ik besefte ook wel dat ik niet flauw moest doen: wie aan het hoofd van een talkshowtafel gaat zitten, moet er maar tegen kunnen dat hij kritiek krijgt."

Verdedig je televisiekind nog eens voor het ter aarde wordt besteld. Ik vertolk de kritiek, jij reageert. Bedenking nummer één: Lieven Van Gils is niet kritisch genoeg. Hij is te zacht, te innemend.

"Ten eerste: je moet blijven wie je bent. Ik ben geen pitbull, dus ga ik er ook geen spelen. En ten tweede: door op een milde manier met iemand te praten, kom je vaak meer te weten dan wanneer je het fileermes hanteert."

True. Maar als één van jouw gasten - om acteur Sam Louwyck niet te noemen - aan jouw tafel komt declameren dat zijn vierde veroordeling voor rijden onder invloed het resultaat is van 'een heksenjacht', hoor je hem toch met een welgemeend 'besef jij wel wat je zegt?' tot de orde te roepen?

"Misschien had ik dat toen iets nadrukkelijker moeten doen, ja. Maar ik had er voor gezorgd dat er iemand aan tafel zat die nog veel beter geplaatst was om Sam te corrigeren: politierechter Kathleen Stinckens. Het is haar beroep om mensen als Sam Louwyck op hun plaats te zetten. Ik ging ervan uit dat ze hem met plezier zijn vet zou geven. Maar wat gebeurt er? Kathleen Stinckens behandelt Sam een stuk milder dan wij verwacht hadden. Waardoor het leek alsof we hem met zijn uitspraak lieten wegkomen. Je hebt gelijk als je zegt dat ik Sam dan maar zelf een verbale tik had moeten geven. Maar ik vind nog altijd dat het vooral Kathleen Stinckens is die de correctionele punten op de i had moeten zetten. Los daarvan: denk je nu echt dat ik na een uitzending nooit tegen mezelf zeg: 'Fuck, wat heb ik nu uitgekraamd?' Of: 'Fuck, welke kans heb ik nu laten liggen?' Tuurlijk wel. Ik doe het heus niet altijd even goed. Maar mag ik daarvoor op een minimum aan begrip rekenen? Ik maak al vier jaar een dagelijkse talkshow van drie kwartier. Waarin ik mezelf niet kan corrigeren, want er wordt in geen enkel gesprek geknipt. Dan is het toch niet onbevattelijk dat ik nu en dan een steek laat vallen? Jij interviewt ook mensen. Heb jij achteraf nooit het gevoel dat je nog meer uit een gesprek had kunnen halen?"

Elke keer, eigenlijk. En ik kan mijn gesprekspartner een dag later nog bellen om één en ander recht te zetten, jij niet. Kortom: point taken. Maar wat ik minder goed begrijp: waarom ben je op Eén niet wat vaker de geweldige interviewer geweest die je op Canvas was? Ik heb nog eens gekeken naar de aflevering van Reyers Laat waarin je Bart De Wever en Etienne Vermeersch interviewt. Daarin was je, met permissie, een heel andere Lieven Van Gils. Scherper, sneller, snediger. Zou het kunnen dat je je bij Eén teveel hebt aangepast aan je opdrachtgever?

"Je moet rekening houden met het publiek dat je wil bereiken. Als je voor Canvas werkt, mag je ervan uitgaan dat je kijkers geïnteresseerd zijn. Als je voor Eén werkt, moet je ervoor zorgen dat ze geïnteresseerd raken. En blíjven. Dat vereist een andere manier van interviewen dan destijds bij Reyers Laat. Als ik in Van Gils & Gasten Ilja Leonard Pfeijffer interview, moet ik hem geen vragen stellen over de structuur van zijn raamvertelling."

Maar moet je terwille van het grote publiek in een Ketnetkramp schieten? In Van Gils & Gasten zie ik je soms zo hard denken 'Ik moet zien dat iedereen mee is' dat er weleens iets geforceerds in je gesprekken sluipt. In Reyers Laatwas je meer ontspannen.

"Natuurlijk was ik in Reyers Laat meer ontspannen. Van Gils & Gasten is een veel moeilijker programma om te maken. Een talkshow op Eén presenteren, veronderstelt een spreidstand waar zelfs Nina Derwael moeite mee zou hebben. Van Gils & Gasten is noch een entertainmentshow noch een informatief programma. Het situeert zich daartussenin. Ik wil mensen én informeren én amuseren én ontroeren. Dat is het moeilijkste wat er is. Kijk, het klopt dat Canvas als zender dichter bij mezelf staat dan Eén. En dat een programma als Reyers Laat me paste als een handschoen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik mezelf in Van Gils & Gasten heb verraden. Ik heb over literatuur, theater en opera gepraat. Ik heb tegen de Eén-kijkers gezegd: 'Ga eens naar die tentoonstelling van Mark Rothko. Lees dat boek van Ilja Leonard Pfeijffer.' Dat is allemaal minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Mag ik jou trouwens ook eens iets vragen?"

Natuurlijk.

"Vertel mij nu eens wat je goed vond aan Van Gils & Gasten. Doe eens iets onjournalistieks: zeg mij wat volgens jou de sterktes waren van ons programma."

Alsof journalisten hun pen voortdurend in gif dopen. Maar: fair enough. Ik vond jullie uitstekend wanneer jullie op de maatschappelijke agenda wogen. De uitspraken van dokter Johan Marchand over wiegendood hebben een belangrijk debat in gang gezet. De getuigenis van Julie Van den Steen over de moeilijkheden die ze had om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, hebben de ogen van duizenden jonge meisjes geopend. Dat zijn verwezenlijkingen waar zelfs een programma als Terzake niet altijd prat op kan gaan.

"Fijn. Dank je. Nu mag jij mij weer interviewen."

Volgende week maak je nog vier afleveringen van Van Gils & Gasten. Wat ga je daarna doen? Een 'deuk in je zelfvertrouwen piekeren', zoals Thomas De Soete deed na het einde van Café Corsari?

(lacht) "Ik hoop van niet. Ik denk dat ik me de eerste weken bevrijd ga voelen. Ik zal nog eens kunnen koken voor mijn vrouw en kinderen, stel je voor. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik al snel wolken zal zien hangen. Er ligt voorlopig geen plan B voor me klaar. Als er niet snel iets op me afkomt, ga ik nerveus worden."

Wat zou je zelf het liefste doen?

"Voorlopig heb ik maar twee wensen. Ik wil bij voorkeur niet langer in het helse ritme van een dagelijks programma meedraaien. En ik zou graag de televisiestudio verlaten. Ik heb tien jaar lang studioprogramma's gepresenteerd. Het is tijd om opnieuw de wereld in te stappen. Maar zeg nooit nooit: misschien zien je mij volgend jaar toch weer achter een tafel zitten."

Je werkte mee aan de documentairereeks over Frank Vandenbroucke die momenteel op Canvas loopt. Je interviews in VDB worden door vriend, vijand en alles daartussenin geprezen. Heb je geen zin om een programma te maken als Karakters, waarin Ben Crabbé elke aflevering een sporticoon interviewde?

"Misschien wel, ja. Al ben ik allround genoeg om me ook buiten het terrein van de sport te begeven. We zien wel. Ik ga mezelf de tijd proberen te geven om me toch even over mijn toekomst te bezinnen. En om ook zelf een aantal programmavoorstellen te formuleren. Wie wacht tot hij gevraagd wordt, kan lang met zijn duimen zitten draaien."

Perceptie en realiteit: het zijn twee verschillende planeten. Lieven Van Gils lijkt meegaand, maar is in werkelijkheid passief-dominant (dixit zijn vrouw Inge). Hij lijkt lichthartig, maar heeft meer boeken gelezen dan al zijn collega's samen (dixit Mark Coenen.) Hij lijkt op een vijftiger, maar tussen zijn rimpels twinkelen eeuwige jongenstrekjes (dixit ikzelf). En hij lijkt bedaard, maar binnenin kolkt de onrust. Of vergis ik me?

"Toch niet. Ik ben vaak nerveus. Opgejaagd. Ik ben heel gretig, wil mijn tijd zo nuttig mogelijk besteden. De dag kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen en niet laat genoeg eindigen. Wellicht leef ik sneller dan cardiologen verantwoord vinden. Maar ik zie eerlijk gezegd geen andere optie."

Vind je het leven met het verstrijken van de jaren makkelijker of moeilijker worden?

"Op mijn vijftigste verjaardag heb ik een tik gekregen. Ik besefte toen voor het eerst dat ik al langer geleefd heb dan ik nog te leven heb. Dat de toekomst niet langer a wide open road is. De tijd krimpt en dat is geen aangenaam gevoel. Maar gelukkig situeren de neveneffecten van mijn leeftijd zich vooral in mijn hoofd. Lichamelijk gaat alles nog prima. Ik heb een sterke motor. Je zal lang moeten zoeken om bij de VRT een doktersbriefje met mijn naam op te vinden."

Heb je de voorbije 55 jaar iets wezenlijks geleerd? Over wat denk je vandaag anders dan twintig jaar geleden?

"Ik heb geleerd om mijn pollekes te kussen. Dat kon ik vroeger niet. Ik ben een tijdlang ontzettend jaloers geweest. Op wat anderen hadden en ik niet. Op wat anderen konden en ik niet. Vandaag gun ik een ander zijn geluk. En ben ik blij met wat ik zelf heb. Wanneer ik donderdagavond - na een hele week programma's maken - thuiskom, trekken Inge en ik altijd een Duveltje open. We kijken elkaar dan recht in de ogen en zeggen: 'We hebben het goed, hè?' 'Ja, schat. We hebben het goed.' Dat luidop zeggen - bijna als een ritueel - is belangrijk. Je moet je zegeningen durven benoemen. Dat helpt om gelukkig te zijn."

Jij hebt natuurlijk makkelijk praten. Je bent een zelfverklaard zondagskind.

"Het moet inderdaad nog blijken of ik ook in tijden van tegenslag trouw zal kunnen blijven aan mijn 'count your blessings'-filosofie. Ik ben 55 en heb tot nog toe nauwelijks miserie gekend. Mijn ouders leven nog, ik heb geen scheiding moeten verwerken, mijn kinderen stellen het in alle opzichten goed, ... Ik besef dat dat uitzonderlijk is."

Je zoons zijn 15 en 19. Wat heb je van hén al opgestoken?

"Dat op tv komen niks voorstelt. Noah en Simon kijken nooit naar Van Gils & Gasten. Het zal hen worst wezen dat ik een talkshow presenteer. Ze herinneren me aan de relativiteit der dingen. En dat is goed."

Hoe noemen ze je programma? Oude Zak & Gasten?

"Nee, maar dat neemt niet weg dat ik in hun ogen wel degelijk een oude zak bén. (lacht) Simon, mijn oudste zoon, is fysiek al een stuk sterker dan ik. Als ik met hem vecht - spelenderwijs dan - voel ik dat ik hem niet meer aankan. Ik had verwacht dat die vaststelling mij een mentaal knakje zou geven. Maar het tegendeel was waar: het gevoel dat hij mij - als hij dat zou willen - tegen de vlakte zou kunnen werken, maakte me trots. 'Wow. You're a man now', dacht ik. Ik was ontroerd. Maar op het tennisveld win ik toch nog altijd van hem." (lacht)

Op Joe haalde je vorige zomer geëmotioneerd herinneringen op aan het Nick Cave-concert dat je ooit samen met Simon zag. Ik hoorde je praten en dacht: 'Lieven Van Gils is een weekdier.' En voor alle duidelijkheid: dat is geen scheldwoord.

"Natuurlijk ben ik een weekdier. En zeker als het over mijn kinderen gaat. Ik kan enorm geraakt worden door boeken of films die over de relatie tussen een vader en zijn zoon gaan. Dan kunnen de tranen zomaar - plets - op de bladzijde of de sofa vallen."

Mag ik je bij dezen suggereren om op Netflix naar The Pursuit of Happyness met Will Smith te kijken? De vaderlijke tranen zullen nauwelijks te stelpen zijn.

(lacht) "Ik zal er samen met Noah eens naar kijken. Hij is 15 en bijna net zo groot als ik, maar als we samen een Netflixke doen, vleit hij zich nog altijd tegen mij aan. Zalig is dat. Al vraag ik me op zo'n moment ook af: 'Hoe lang nog? Zal Noah op een dag niet aan de andere kant van de zetel blijven liggen?' Als het zover is, zal ik in stilte lijden en denken: 'Bon, al knuffelend naar een film kijken, behoort dus ook al tot het verleden.' (lacht) Stilstaan bij wat voorbijgaat: het hoort blijkbaar bij mijn leeftijd. Ik maak mij nu al zorgen over de dag waarop Simon en Noah het huis uit zullen zijn."

Gelukkig heb je naar verluidt veel vrienden om op terug te vallen.

"Ik heb nog altijd vrienden die ik al kende toen ik amper vijf was. In Hoogstraten, waar ik ben opgegroeid, maak ik al vijftig jaar deel uit van allerlei vriendenkliekjes. Met sommige vrienden ga ik nog steeds skieën, met andere ga ik op weekend in de Ardennen en met nog andere breng ik elk jaar oudejaarsavond door. Het klinkt als een Bond Zonder Naam-wijsheid, maar in vriendschap moet je investeren. Ik bel mijn vrienden regelmatig op. En ik probeer ze zo vaak mogelijk te zien. Als het aan mij lag, zou ik thuis elke avond vrienden ontvangen."

Van Gils & Gasten, editie Keerbergen.

"Zoiets, ja. (lacht) Er wordt vaak gezegd dat je je beste vrienden niet vaak hoeft te zien om ermee bevriend te kunnen blijven. Maar daar ben ik het niet mee eens. Vrienden moet je zien, horen en voelen. Anders zal er na verloop van tijd toch iets verloren gaan."

In de blessuretijd van ons gesprek komt hij nog even terug op het naderende einde van zijn talkshowdecennium. Hij vertelt dat het pas de laatste dagen tot hem doordringt dat hij straks geen programma meer heeft. "Ik heb lange tijd ontkenningsgedrag vertoond. Ik schoof mijn afscheid voor me uit. Maar nu ik voor de laatste week van Van Gils & Gasten sta, kan ik er natuurlijk niet langer om heen. Ik weet nu al dat ik donderdag overmand zal worden door emoties. Maar als ik melig word, is dat maar zo. Dat is toch één voordeel van 55 zijn: je trekt je daar allemaal geen zak meer van aan."

Om het met een quote uit Boyhood- nog zo'n mooie vader-en-zoon-film - te zeggen: You grow up the day you have you first real laugh. At yourself.

[musicplayperformance]

De Film van Ome Willem: spel, improvisatie en interactie

Door Mirjam de Zwart

Hoewel het programma eerder stamt uit de kindertijd van mijn ouders dan uit de mijne, heb ik vroeger met veel plezier gekeken naar de avonturen van Teun, Toon en August in De film van Ome Willem. De Film van Ome Willem werd in de periode 1974 tot 1989 door de VARA op televisie uitgezonden. Een aflevering duurde gemiddeld vijfentwintig minuten en bestond uit een sketch over een onderwerp wat kinderen aansprak. Tijdens de sketches werden vaak een aantal liedjes gezongen door de acteurs, waarin zij zongen over een onderwerp dat aansloot op het thema van de aflevering. Wat mij het meest bij is gebleven uit de show is het beginlied waarin Ome Willem samen met de Geitenbreiers het publiek, jonge kinderen van ongeveer zes jaar, welkom heet. Improvisatie en spel,  aspecten die je als kind niet snel herkent, spelen bij de acteurs en muzikanten een grote rol bij deze uitvoeringen. In deze blogpost zal ik het lied bespreken aan de hand van de concepten van Roger Caillois, Miguel Sicart  en Johan Huizinga om zo de spelelementen aan te kunnen die dit lied tot een ludo-muzikaal object maken.

Roger Moseley gebruikt in zijn artikel de concepten van de speltaxonomie van Roger Caillois <1>, om de verschillende vormen van spel uit te lichten.<2> De verdeling agôn, alea, mimicry en ilinx, oftewel competitie, kans, imitatie en duizeling, zijn bovendien ook nog onder te verdelen in paidia (vrij spel) en ludus (structuur). <3> Deze concepten zijn niet alleen toe te passen op games, maar ook op muziek en op de uitvoering hiervan. Allereerst is mimicry erg toepasbaar. Het lied wordt gezongen en geleid door Edwin Rutten, in de rol van Ome Willem. Rutten, die naast acteur ook jazzzanger en muzikant is, begeleidt zichzelf op het drumstel. De rest van de begeleiding wordt uitgevoerd door de Geitenbreiers band, een jazzcombo van accordeon, contrabas en piano. Hoewel de muzikanten van dit combo soms worden aangesproken als hoofd-, grijze-, of papjesgeitenbreier, treden ze tijdens de voorstelling niet buiten zichzelf en zijn ze gewoon Harry Bannink, Harry Mooten en Frank Noya. Het beginlied heeft een vaste vorm, het valt dus onder ludus. Het lied bestaat uit zes coupletten, die telkens kort worden onderbroken met gesproken zinnen tussendoor. Hoewel de tekst van de coupletten vast staat, worden de zinnen tussendoor bij verschillende uitvoeringen wel verschillend geformuleerd.

De tekst van het lied staat dus zo goed als vast en wordt er bijna niet vanaf geweken. In de muziek zelf is er wat meer ruimte voor improvisatie. Hoewel alle coupletten bestaan uit dezelfde akkoorden, heeft elk couplet zijn eigen karakter. Er wordt binnen deze kleine jazz compositie veel afgeweken met versierende noten en ritmes, zoals triolen. Door te improviseren op het akkoorden schema krijgt het lied een speels karakter. Deze improvisatie valt nog steeds binnen de kaders van het akkoorden schema, en is dus niet te vergelijken met bijvoorbeeld een jamsessie. Toch is geen enkele uitvoering gelijk en zit er een element van onvoorzienigheid in, wat onder te verdelen valt bij alea (kans). Een ander eigenschap wat het lied speels en veelzijdig maakt zijn de tempowisselingen.  De eerste vier coupletten worden gespeeld in een gemiddeld tempo van ongeveer 120 bpm. Aan het eind van het vierde couplet is het hoogtepunt bereikt (“lust jij ook een broodje poep?”). In het couplet wat hierna volgt is het tempo twee keer zo snel, waarschijnlijk om de aandacht van de kinderen weer terug te krijgen en het lied gaande te houden. Het laatste couplet wordt daarentegen weer twee keer zo langzaam gespeeld, om aan te geven dat Ome Willem er maar mee stopt, hij zegt immers alles verkeerd:

‘K geloof dat ik maar niets meer vraag

Het is wel weer genoeg vandaag

Ome Willem stopt er mee

Knip, knap, knee (pada dum)

Deze snelle tempowisselingen en de kleine improvisaties zorgen ervoor dat het lied ondanks de eenvoudige melodie en tekst afwisselend blijft. Het publiek wordt zo helemaal in het verhaal en de performance getrokken. Door binnen de structuur toch ruimte te maken voor kleine aanpassingen is er binnen de ludus ook paidia te zien. Er is een balans tussen structuur en improvisatie in het spel.<3> Er ontstaat een spel bij de muzikanten omdat ze aan de ene kant de regels in acht nemen en opvolgen, maar ze aan de andere kant ook kapotmaken door te improviseren. Deze theorie van Miguel Sicart is niet alleen toe te passen op het spel van de muziek zelf, maar ook op het spel dat wordt gecreëerd door de muziek. Dit kan worden uitgelegd aan de hand van de Toovercirkel van Johan Huizinga. <4> In het programma wordt een andere wereld gecreëerd, namelijk het huis van Ome Willem, waar hij samen met Toon, Teun en August woont. De dingen die zich hier afspelen hebben een eigen realiteit en breken met de regels van het alledaagse, zonder dat het compleet afstand doet van de echte realiteit. Er zijn ook andere regels. De kinderen zijn bijvoorbeeld verkleed en bij het introlied mogen ze meezingen en weten ze precies wanneer ze moeten reageren op een vraag van Ome Willem:

Wat ik ook nog vragen wil,

Is er hier een krokodil? (Respons van publiek: nee!)

Wou dat ik een ijsje had

Ijs met slagroom

Lusten jullie dat? (respons van publiek: ja!)

Snap het al daar smul je van

Lust je ook wel bloemkool dan? (Frank Noya: met een papje, met een papje, met een papje)

Door in De Film van Ome Willem een eigen wereld te creëren voelen kinderen zich betrokken en ontstaat een interactieve sfeer.

Naast het dat de voorstelling interactief en vermakend is, zit er ook een didactisch element in het programma. Het verhaal heeft altijd een happy end, waarbij conflicten tussen de acteurs zijn uitgepraat en de persoon die zich niet aan de regels heeft gehouden, wat vaak ome Willem is, op zijn plek is gezet. Dit is ook duidelijk zichtbaar in het openingslied, waar Ome Willem wordt gecorrigeerd door Harry Bannink:

Ome Willem: Luister even wat ik roep, lust jij ook een broodje poep?

Harry Bannink: Bah ome Willem, dat vinden de kinderen vies!

Ome Willem: Is dat vies? Mag ik dat niet zeggen?

Bannink: Nee, Ome Willem!

Ome Willem: Foei ome Willem! (Hij “slaat” zichzelf op het hoofd met zijn drumstokjes)

Ome Willem: Stomme Ome Willem!

Door Ome Willem dit te laten zeggen en de belerende toon van Bannink die daarop volgt leren de kinderen dat het niet netjes is om “een broodje poep” te zeggen. Zo wordt er door middel van muziek en spel een bijdrage geleverd aan de opvoeding.

Wat maakt het openingslied van De Film van Ome Willem ludo-muzikaal? Binnen de muziek zelf is er een goede balans tussen structuur en improvisatie, waarbij er binnen de ludus ruimte is voor paidia. Dit geldt ook voor de liedtekst, die bovendien samen met de muziek ook zorgt voor interactie tussen Ome Willem en de kinderen in het publiek en voor de televisie. Er ontstaat een Toovercirkel: een wereld van het programma die breekt met de regels van de realiteit, maar er niet helemaal vanaf wijkt. Bovendien zijn de concepten van de speltaxomonie indeling van Roger Caillois, mimicry en alea te herkennen in de uitvoeringen. De elementen van interactie, vermaak en opvoeding in combinatie met professionele en getalenteerde uitvoerders hebben naar mijn mening geresulteerd in een van de beste kinderprogramma’s ooit gemaakt voor de Nederlandse televisie.

Liedtekst <6>

Ome Willem: Geef mekaar maar even een klein kusje. En dan nu, aan het werk!

(4/4 maat)

Luister even wat ik vraag

Luister wat ik vraag vandaag

Zeg maar ja of zeg maar nee

Doe maar mee

Zeg eens even allemaal

Zijn er hier ook meisjes in de zaal? (response van publiek: ja! )

Ach dat doet mij veel plezier

Zijn er ook wel jongens hier? (response van publiek: ja!)

Wat ik ook nog vragen wil,

Is er hier een krokodil? (Response van kinderen: nee!)

Wou dat ik een ijsje had

Ijs met slagroom

Lusten jullie dat? (response van publiek: ja!)

Snap het al daar smul je van

Lust je ook wel bloemkool dan? (Frank Noya: met een papje, met een papje, met een papje)

Ome Willem: Rakkers, bloemkool met een papje is wel lekker, maar weten jullie wat ik het allerlekkerst vind?

Luister even wat ik roep, lust jij ook een broodje poep?

Harry Bannink: Bah ome Willem, dat vinden de kinderen vies!

Ome Willem: Is dat vies? Mag ik dat niet zeggen?

Bannink: Ja, Ome Willem, dat is heel vies!

Ome Willem: Foei ome Willem! (Hij “slaat” zichzelf op het hoofd met zijn drumstokjes)

Stomme Ome Willem!

(Twee keer zo snel)

Jullie wonen in een huis

Heb je ook een tafel thuis? (Respons van publiek: Ja!)

Staat er op die tafel dan droog water waar je mee douchen kan? (dit is elke aflevering een ander voorwerp dat niet bestaat en onlogisch is, dit leidt het thema van de aflevering in)

Bannink: Dat bestaat niet, dat bestaat niet, dat bestaat niet ome Willem!

(Ome Willem “slaat” zichzelf opnieuw op het hoofd met zijn drumstokjes)

Ome Willem: Stomme Ome Willem!

(Vertraagd)

‘K geloof dat ik maar niets meer vraag

Het is wel weer genoeg vandaag

Ome Willem stopt er mee

Knip, knap knee (pada dum)

<1> Roger Caillois, trans. Meyer Barash, Man, Play, and Games (Illinois: Illinois University Press, 2001).

<2>Roger Moseley, ‘Playing Games with Music (and Vice Versa): Ludomusicological Perspectives on Guitar Hero and Rock Band,’ in Taking it to the Bridge: Music as Performance, ed. Nicholas Cook, and Richard Pettengill (Michigan: University of Michigan Press, 2013).

<3> Caillois, Man, Play and Games, 36.

<4> Miguel Sicart, “Play Is,” in Play Matters (Cambridge, MA; Londen: MIT Press, 2014), 9.

<5> Johan Huizinga, Homo Ludens: Proeve Eener Bepaling van Het Spel-Element Der Cultuur (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2010): 27.

<6>Gebaseerd op het introlied van aflevering ‘August moet in bad’ uit 1987:

“De Film van Ome Willem-August moet in bad” YouTube Video. 21:35. Geplaatst door: Deltadesignart, 27 oktober 2019. https://www.youtube.com/watch?v=ZxGuxNkkaOA&t=315s.

[nodramatoday]

De laatste week van 2016! Ook al zit ik midden in de blok, zijn er toch vele kleine leuke uitstapjes geweest waar ik gewoon geen ‘Nee’ tegen kon zeggen. Maar geen zorgen, ik zit nog goed op schema ;) Maar ik laat jullie dus graag zien wat ik deze week heb gedaan!

Maandag was het vooral nog even bijkomen van een weekend vol cadeautjes en eten. Vooral eten. Maar toch heb ik een foto van koekjes die mijn papa had gekregen van oma en opa … Ze waren trouwens superlekker (waren, want deze week waren ze al op). Daarnaast had ik jullie nog een foto beloofd van mijn cadeautjes. Zoals je ziet heeft het 2 hoofdthema’s: sokken en eten!

Het eerste wat ik deed op dinsdag was recepten markeren in de kookboekjes die ik zeker eens wil maken (maar waar ik deze week nog geen tijd voor heb gehad). Ik heb ook nieuwe vitaminen voorgeschreven gekeken voor mijn klierkoorts. Het zijn ampullen die ik moet openbreken en in water doen. Het smaakt naar verdunde hoestsiroop … Bah. Aangezien onze poging naar Hasselt gaan vorige week was mislukt, gingen mama en ik vandaag. ‘s Morgenvroeg gingen we al zodat we zeker wisten dat het rustig was. De eerste winkel die we bezochten was de Levi’s aangezien we allebei een nieuwe broek wouden hebben. Ik moest kiezen tussen 2 verschillende modellen en heb spijt dat ik de andere ook niet kon nemen, want ze zaten allebei zoooo goed. Ik kreeg ook te horen dat ik opnieuw mee mocht doen met een bloginsidersactie van 2wmn, maar daarna kreeg ik meteen een e-mail dat het alleen voor Nederlandse bloggers waren en dat ik dus niet kon meedoen :( Gesproken over een drukke dag … ‘s Avonds kwamen mijn 2 nichtjes slapen en had ik de taak om alleen met ze te zijn en het eten te maken.

Het was nog eens hoog tijd om naar de Ikea te gaan! Normaal gezien had ik vandaag rijles, maar die ging niet door. Om half 12 vertrokken mijn broer en ik naar de Ikea. Ik heb niet veel gekocht buiten een klein plantje voor Sam zijn zus, 3 speeltjes voor 3 verschillende hondjes en een leuke tas voor mezelf. En uiteraard heb ik Zweedse balletjes gegeten! We waren ook snel naar de Aldi gegaan omdat er fleecedekens waren die groot genoeg zijn voor op mijn bed :D Toen we eenmaal thuis kwamen voor een tasje koffie, lag er een donut op mij te wachten die mijn nichtjes voor mij hadden uitgekozen. Dat hebben ze goed gedaan, haha! Mijn broer en zijn vriendin gingen ook mee eten ‘s avonds. Ze waren vlug de honden gaan halen bij hun thuis en zijn we met ze gaan wandelen samen met Jutah.

Het fleecedeken van gisteren werd meteen goed gekeurd de dag erna! Het was ook nog een dag waar ik eens lekker lang kon uitslapen. Blijkbaar ben ik niet de enigste die goed heeft uitgeslapen. Ook al is Jutah degene die iedere dag lang uitslaapt!

Vrijdagochtend ben ik weer gaan werken, de laatste dag van het jaar! In de namiddag stapte ik dus meteen op de trein richting Sam aangezien deze avond mijn kerstcadeau ging plaats vinden! Lord of The Rings in Concert! Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten aangezien ik er nog nooit naartoe was geweest. Maar het was echt prachtig! Kippenvel gehad op verschillende momenten en ik heb er heel hard van genoten.

Het laatste cadeautje van de feestdagen kreeg ik zaterdagmiddag van de ouders van Sam. Ik had geen idee wat er in de doos zou kunnen zitten tot dat ik het begon te ruiken … Een doos met wel 9 (!) bruisballen van de Lush. Yasssssss. Echt een geweldig cadeau aangezien ik een mega fan ben wan hun producten! Bij Sam zijn thuis hebben ze ook een kat, Fiby, en ‘s avonds kwam ze dichten tegen me zitten iets wat ze tot nu toe nog nooit had gedaan. Oudejaarsavond hebben Sam en ik samen gevierd met weer veel te veel eten. Maar om half 12 gingen we even naar wat van zijn vrienden toe om samen af te tellen. Zij gingen daarna nog naar het Godshuis om te fuiven terwijl wij terug naar huis gingen :)

Zondagmiddag ging ik naar huis om Nieuwjaar te vieren en bleef Sam in Sint-Laureins om bij hem Nieuwjaar te vieren (amai, klinkt zo dramatisch). Op de trein ben ik erin geslaagd om een hoofdstuk te markeren. De cursus bestaat alleen maar uit artikels en wordt op den duur enorm saai, maar ik heb nog 2 hoofdstukken te gaan! ‘s Avonds hadden we weeral te veel gegeten. Ik ga blij zijn als die dagen voorbij gaan, want anders ga ik niet meer in mijn kleren geraken. Voor het dessert hadden we nog een spelletje ‘Wie is de Mol’ gespeeld. Eigenlijk wel een leuk spel en deze keer was ik de mol en had ik gewonnen. Maar om half 10 zat ik helemaal klaar in de zetel aangezien het nieuwe seizoen van Sherlock ging beginnen. Hier heb ik letterlijk jaren op gewacht en ik was er helemaal klaar voor! Natuurlijk ga ik hier geen spoilers zetten (als er mensen zijn die dit lezen en naar Sherlock kijken), maar het was weer een ontzettend goede aflevering! Het perfecte begin van 2017 :D

Wat hebben jullie gedaan met Nieuwjaar?

Tine <3

MY WEEK IN PICTURES #13 De laatste week van 2016! Ook al zit ik midden in de blok, zijn er toch vele kleine leuke uitstapjes geweest waar ik gewoon geen 'Nee' tegen kon zeggen.

#belgianblogger #blogger #cat #family #food #foto&039;s #ikea #lifestyle #lifestyleblogger #new year #new year&039;s eve #nieuwjaar #nye #photography #pictures #presents #sherlock #shopping #what i got for christmas

[offtoljubljana]

36. I love theatre

12/03/2020

Weet je waarom Broadway de bijnaam “The Great White Way” heeft gekregen? Dat komt door alle verlichting van de marquees, oftewel de grote posters op de theaters.

Vanaf vandaag gaan de lichten van Broadway uit voor een maand. Yeah, het is een beetje ironisch dat ik mijn sad musical playlist heb uitgezet voor de nieuwe aflevering van Showmance: Glee Recap Edition with Kevin McHale and Jenna Ushkowitz. I mean, het is de Wheels aflevering, dus natuurlijk wil ik dit luisteren, maar het zou zeer toepassend zijn om It’s a sad song te luisteren.

Het is ook ironisch, want ik heb ook net de laatste aflevering van Yas, Queen! gekeken. Het is standaard voor Broadway shows om wekelijkse vlogs op Broadway.com te doen en dit is de vlog van Six the Musical, één van mijn favoriete musicals op dit moment. 

Sigh. Six had vandaag moeten openen. Mensen die Broadway niet echt kennen weten vast niet wat voor een grote hype een opening night is. Bekende Broadway sterren komen langs. Er is een rode loper en alles. In Yas, Queen! was iedereen zo enthousiast voor opening night en nu kunnen ze niet openen.

(Yes, I am using a gif without Adrianna lol)

Dit is de eerste keer dat Broadway helemaal dicht gaat sinds een staking in 2007 en dat duurde 19 dagen. Daarvoor was 9/11. Broadway ging dicht voor 2 dagen na 9/11, dus op 14 september 2001 waren alle shows terug. Het publiek... niet... maar ja.

Ik vraag me ook af hoe dit nu gaat. Iedereen weet inmiddels dat Amerika niet zo *kuch* hulpgevend is. Andere landen zijn bezig met paid leaves of vertraging in belasting of wat dan ook, maar mensen op Broadway kunnen overduidelijk niet van thuis werken, dus ze hebben mogelijk geen inkomen in het peperdure New York. The greatest city in the world. 

Dat is een Hamilton reference. Hamilton heeft een inkomen van ong. $3 miljoen per week, dus $12 miljoen per maand. Ze schatten dat heel Broadway rond de $100 miljoen gaat verliezen in deze maand. Obviously, Broadway is niet het enige dat lijdt, maar wat veel mensen ook niet weten is dat Broadway geen winstgevende business is. Sommige shows kunnen meer dan $1 miljoen per week verdienen aan ticketsales en ze zijn nog steeds niet winstgevend. Geen winst krijgen is deel van Broadway, vandaar dat de meeste shows nog steeds door gaan, maar als ze nu een hele maand verliezen gaat dit zeker ervoor zorgen dat veel shows het niet gaan halen.

Fucking hell. Ze zeggen dat er zelfs een kans is dat The Phantom of the Opera misschien helemaal niet meer terug komt! Die show is al elke dag (minus de 2 dagen na 9/11) sinds ergens in 1988 bezig.

(Oh oké, blijkbaar had Kevin een stunt double tijdens Dancing With Myself? Serieus? Nu moet ik dat nummer opnieuw kijken.)

Genoeg over Broadway. Ik vind het gewoon heel jammer, want dit komt hard aan voor de mensen die op Broadway werken. Niet dat ik het er niet mee eens ben, want ik hoorde dat Broadway fans gewoon niet de preventieve regels volgden (nog steeds rush hours queues???), maar damn. Mijn liefde voor theater is belangrijk om te weten, want ik was vandaag weer eens naar een museum!

(”Had we already kissed in real life?” exCUSE ME KEVIN WHAT?)

Mijn plan van vandaag was simpel: twee kleinere musea. Ik had wat musea opgezocht, maar het technische museum is 20 km verderop en het pedagogische museum is gesloten en het natuurhistorisch museum had ik even geen zin in.

Dus mijn plan was om naar het SLOGI Theater Museum en City Art Gallery of Ljubljana. Ze liggen namelijk zowat tegenover elkaar. Op weg naar deze kleine musea liep ik over dezelfde brug als gisteren, dus ik had weer een foto gemaakt. Nu was het weer anders. Het was weer warm, maar het was wel zeer winderig.

De Jezus fans waren er ook weer. Maar ja, ik was op weg naar SLOGI. SLOGI was heel klein. Het is begrijpelijk dat ik het constant mistte.

Ja, het zag er gesloten uit, maar ik duwde die ijzeren deur open en ik kwam terecht op een kleine, schattige binnenplaats. Ik heb er geen foto’s van gemaakt, want het was ook een binnenplaats met woningen en ik vind het altijd awkward en ongemakkelijk om foto’s te maken van huizen waar mensen gewoon wonen.

(Oooooh Kevins standpunt op Defying Gravity. Damn good.)

Maar één kant had dus een deur naar SLOGI en alles was mega rustig.

Uiteindelijk vond ik iemand en ik vroeg waar ik de exhibition kon bekijken. Nou, het waren twee relatief kleine kamers en ze moesten speciaal voor mij de lichten aan doen. 

Yup.

Het voelde best wel awkward. Ik vroeg me een beetje af what the fuck ik daar aan het doen was, maar ik vond het wel oprecht leuk. 

Toen ik klaar was hebben ze waarschijnlijk ook weer alles uitgedaan. Damn, ik ben inmiddels gewend dat het rustig is, maar nu was ik dus echt helemaal alleen. Volgens mij was de meneer van SLOGI ook verbaasd om iemand te zien.

Oké. Tijd om over te steken om naar City Art Gallery te gaan.

Het was dicht.

Er hing een briefje op met “will be back soon”, maar ik heb een half uur in het zonnetje gezeten op het andere plein genaamd Mestni trg. Heb ik hier ooit een foto van gepost? Er staat een mooie fontein.

(MCKINLEY HEY HEY!!! MCKINLEY HEY HEYYY!!!!)

(Jenna, we weten dat Chris sai swords doet. Hij gebruikte ze in seizoen 3 aflevering 2 en seizoen 5 aflevering 16.)

Maar ja, na een half uur was er nog niemand, dus ik besloot om maar een andere keer terug te komen. De City Art Gallery is namelijk altijd gratis. Helaas wordt er wel gesproken over het sluiten van alle musea en galerijen, dus dat is kut.

Ik ging weer aan het water zitten waar ik gisteren zat. Zo zit je dan aan het water:

Er is in Slovenië ook een brug met sloten, zoals in Parijs.

Ik wilde ook lunchen, maar ik wist niet waar. Er was een gratis Boni, maar Caroline was daar geweest en vond het vreselijk, dus ik heb maar weer een broodje bij de Spar gehaald. Eh.

Ik ging zitten op een kleine binnenplaats met restaurantjes.

Er zat een fluffy musje naast me en ik vond het zo leuk. Kan het je fluffy musje zien? Musje was incognito.

Toen ging ik naar de bus en ik liep langs mijn voormalige haven:

Er staat op dat het pernament gesloten is.

(Kevin heeft Wicked pas anderhalf jaar geleden voor de eerste keer gezien? Dude?)

Toen ging ik boodschappen doen bij de Thai Asian Shop en bij de Hofer. Het was nog best rustig. Blijkbaar was iedereen bij de Spar aan het hamsteren en waren er lege schappen. Wij zijn ook begonnen met een kleine voorraad van wc papier, rijst en pasta. Er is niet mega veel paniek hier in huis, maar we willen voorkomen dat we dadelijk te laat zijn.

Ik was rond 17:00 thuis en ik heb even op mijn Switch gespeeld. Om 18:30 gingen Caroline en ik eten bij de thai genaamd Roza Slon, oftewel roze olifant. 

Daarna hadden we warme chocolademelk bij Caffe Fontana gedronken. Kath was niet mee, want ze was weer gaan hiken. Ze is zo actief.

(De Showmance aflevering is afgelopen, dus nu luister ik naar de glee versie van Dancing With Myself. Damn Wheels is zo’n goede aflevering en ik heb nu echt zin om het te kijken. Ik was eigenlijk van plan om de nieuwe ANNE+ te kijken, maar glee.)

Toen weer op mijn Switch. Lego Harry Potter 5 - 7 is nu 99.9% klaar. En nu... nu. Vaarwel voor nu. Ik ga dus Wheels kijken.

#36 #blog post #march