#milicja | Explore Tumblr Posts and Blogs

organisationskoval · 1 year

Photo

439) Milice Française, French Militia, Milicja Francuska, ogólnie nazywany la Milice (dosłownie milicja) - kolaboracyjna formacja paramilitarna tzw. Państwa Francuskiego działająca w latach 1943-1944 na terenach francuskich pozostających pod okupacją niemiecką, szczególnie w strefie południowej. Ze względu na swoją brutalność w działaniach nazywana była potocznie „francuskim Gestapo”. Milicja Francuska została utworzona w styczniu 1943 r. z przeformowania organizacji Legionowa Służba Porządkowa (SOL), która popierała rząd Vichy marszałka Philippe’a Pétaina oraz wysuwała propozycje pomocy w pozbyciu się Żydów i zwalczaniu Ruchu Oporu. Na czele formacji stał nominalnie Pierre Laval, premier rządu Vichy, faktycznie kierował nią Joseph Darnand, jeden z czołowych działaczy kolaboracyjnych, który złożył osobistą przysięgę na wierność Adolfowi Hitlerowi. Organem prasowym milicji było pismo "Combats". Ochotnicy do Milicji rekrutowali się głównie ze skrajnie prawicowych i faszystowskich ugrupowań politycznych. Poza motywami natury ideologicznej dużą rolę odgrywały także takie czynniki, jak bezpieczne zatrudnienie (członkowie Milicji nie mogli być wysyłani na roboty przymusowe), regularna płaca i racje żywnościowe. Głównymi zadaniami Milicji Francuskiej były: ochrona porządku publicznego, propaganda i bezpieczeństwo. W sytuacji praktycznie wojny domowej we Francji między siłami prorządowymi a ruchem oporu rola Milice Francaise sprowadzała się faktycznie do pełnienia funkcji pomocniczej służby policyjnej w służbie Niemiec. Uczestniczyła ona w licznych egzekucjach, zabójstwach i deportowaniu Żydów z Francji do obozów koncentracyjnych. Tak jak Gestapo, jej członkowie brali udział w torturach i przesłuchaniach aresztowanych, ale w wielu przypadkach były one brutalniejsze i częściej kończyły się śmiercią. W związku z tym byli oni szczególnie znienawidzeni we francuskim społeczeństwie. Szybko rozpoczęły się zabójstwa milicjantów przez członków ruchu oporu. Najwyższym rangą członkiem Milice Française zabitym przez ruch oporu był Philippe Henriot, minister informacji i propagandy w rządzie Vichy, zwany też "Francuskim Goebbelsem". W odpowiedzi milicjanci zamordowali kilku lewicowych lub lewicujących polityków i intelektualistów, jak Georges Mandel i Victor Basch. 2 czerwca 1943 r. w Milice Française została wyodrębniona jej część zajmująca się wyłącznie zadaniami policyjnymi i bezpieczeństwa, zwana Franc Garde. Na jej czele stanął Jean de Vaugelas. Jednakże do listopada pozostawała ona nieuzbrojona. W wyniku rozmów przeprowadzonych przez Darnanda z oficerami SS pod koniec 1943 r. Franc Garde dostała od Niemców lekką broń, a w zamian ok. 200 milicjantów przeszło do Waffen-SS. 30 grudnia tego roku Darnand otrzymał w rządzie Vichy stanowisko sekretarza generalnego ds. spraw bezpieczeństwa. Od stycznia 1944 r. milicja rozszerzyła swoją działalność na północną część Francji. Jej kwaterą główną stała się dawna siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej w Paryżu. Natomiast szkoła oficerska została umiejscowiona w synagodze Auteuil. Liczebność organizacji wynosiła wówczas prawdopodobnie ok. 25-35 tys. ludzi, w tym ok. 10-12 tys. we Franc Garde. Jednocześnie od początku roku organizacja zaangażowała się w zbrojne zwalczanie partyzantów (maquis). Członkowie Franc Garde uczestniczyli w kilku operacjach w różnych częściach Francji prowadzonych wraz z siłami niemieckimi. W większości przypadków ich rezultaty były jednak niewystarczające, gdyż milicjanci nie byli odpowiednio przygotowani do prowadzenia walk zbrojnych. W niektórych sytuacjach przy napotkaniu sił partyzanckich uchylali się nawet od podjęcia walki. Pod koniec sierpnia 1944, kiedy powstanie narodowe ogarniało coraz większą część Francji, Joseph Darnand wyprowadził z ziem zajmowanych przez partyzantów i regularne oddziały alianckie ok. 6 tys. milicjantów i ok. 4 tys. członków ich rodzin do zaanektowanej przez Rzeszę Alzacji, a następnie do Niemiec. Tam na początku 1945 ok. 1,5 tys. byłych bojówkarzy (m.in. Darnanda i Jeana de Vaugelas) wcielono do zbudowanej na bazie LVF (z którego wywodziła się część milicjantów) 33 Dywizji Grenadierów SS "Charlemagne". Część członków Milicji Francuskiej skierowano do północnych Włoch, gdzie do końca wojny razem z Niemcami i Narodową Armią Republikańską walczyli przeciwko lokalnym brygadom partyzanckim. Jeszcze w czasie okupacji, Francuskie Siły Wewnętrzne i wcześniejsze organizacje Ruchu Oporu często przeprowadzały zamachy na członków Milicji. Podczas powstania narodowego oraz krótko po wyzwoleniu kraju bojownicy FFI wraz z ludnością cywilną dokonywali samosądów na milicjantach, m.in. w Le Grand-Bornand pod koniec sierpnia 1944 (okres tzw. epuration). Pierwszy sąd wojskowy nad kolaborantami miał miejsce 2 września 1944 w Grenoble, gdzie z dwunastu sądzonych milicjantów sześciu skazano na śmierć i rozstrzelano tego samego dnia. Wydarzenie to odbiło się szerokim echem na świecie ze względu na publikację zdjęć z miejsca egzekucji w prasie amerykańskiej, poskutkowało to zakazem wykonywania we Francji wyroków śmierci publicznie i tego samego dnia. Blisko 10% członków Milicji Francuskiej zostało straconych, w tym m.in. Joseph Darnand (sekretarz generalny Milicji), Jean Bassompierre (zastępca Darnanda) i Joseph Lécussan (pierwszy szef Milicji na Rodan-Alpy), pozostali otrzymali wyroki wieloletniego pozbawienia wolności. W 1994 za zbrodnie przeciwko ludności cywilnej skazany na dożywocie został Paul Touvier, szef Milicji na departament Sabaudia a następnie zastępca szefa i szef na region Rodan-Alpy. Jego pierwszy proces miał miejsce w 1946, skazano go wówczas na śmierć, uniknął jednak wykonania wyroku ukrywając się następnie w rzymskokatolickich klasztorach w różnych rejonach Francji. Zmarł w więzieniu w 1996. Początkowo umundurowanie Milicji Francuskiej zostało w pełni przejęte po SOL: koszule w kolorze khaki z czarnym krawatem oraz beret i spodnie w kolorze czarnym lub granatowym. Z czasem dodano do niego granatową kurtkę mundurową wzorowaną na wojskowej wz. 41 (niektóre wzorowano na oficerskiej wz. 39). Zmieniono także wzór beretu na szerszy, przypominający wojskowy strzelców alpejskich, który oficerowie mieli nosić przechylony na prawo a pozostali milicjanci na lewo (w praktyce rzadko przestrzegano tego przypisu). Niektórym członkom milicji wydane zostało przejęte po rozwiązanej w 1942 Armii Rozejmowej, umundurowanie wz. 41 w kolorze khaki. Charakterystycznym znakiem rozpoznawczym milicji była przyszywana do prawej kieszeni na piersi oraz przyczepiana do beretu naniesiona na okrąg gamma. Symbol ten znalazł się także na granatowych hełmach Adrian używanych przez milicjantów w czasie operacji antypartyzanckich. Początkowo milicjanci nosili wyłącznie krótką broń boczną służącą jedynie do ochrony osobistej. Dopiero w sierpniu 1943 władze Państwa Francuskiego otrzymały pozwolenie niemieckich władz okupacyjnych na wydanie Milicji magazynowej broni rozwiązanej Armii Rozejmowej. Wraz z rozszerzeniem działalności formacji na strefę północną oraz zaangażowanie jej członków w obławy na oddziały partyzanckie zapotrzebowanie na uzbrojenie wzrosło, wówczas hitlerowskie zwierzchnictwo przydzieliło organizacji Darnanda zdobyczne zrzuty broni brytyjskiej i amerykańskiej.

2 notes · View notes

short-simple-crystalclear · 14 days

Text

Milicja zawsze baczyła, by nie mieszać się do bójek zbyt wcześnie, póki nie zyskała miażdżącej przewagi. - Kolor magii, Terry Pratchett

0 notes

teatralna-kicia · 2 months

Text

„Schron przeciwczasowy”

Teatr: Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej

Reżyseria: Marcin Wierzchowski

Marcin Wierzchowski wraca do Starego Teatru! Po jego ostatnim spektaklu „Nadchodzi chłopiec” trzymałem kciuki, żeby tegoroczna najnowsza premiera była udana, zwłaszcza że temat wydawał mi się na tyle frapujący, że byłoby szkoda, gdyby spektakl się nie udał. Mam ogromny sentyment do starszych spektakli tego reżysera i bardzo chciałem zobaczyć coś, co poruszyłoby mnie tak mocno jak na przykład „Idioci” z Teatru Jaracza w Łodzi, których Wierzchowski premierował w 2019 i do dziś we mnie siedzą jakąś taką zimną zadrą. Czy „Schron przeciwczasowy” też we mnie zamieszka na tak długo? Przekonajmy się, ale to trzeba jak zawsze: na spokojnie i po kolei.

Spektakl dosyć swobodnie oparto na motywach powieści Georgiego Gospodinowa, która – w najbardziej bazowym założeniu – opowiada o eksperymentalnej klinice leczącej ludzi chorych na Alzhaimera. Terapia polega na umieszczeniu pacjentów w specjalnym pokoju osadzonym w konkretnie wybranym momencie z przeszłości, który pozwoli chorym zapamiętać ważne wydarzenie, ale też ćwiczyć ich pamięć. Dodatkowo chodzi też oto, aby pacjenci mogli znaleźć jedno dobre wspomnienie i żyć w nim, żeby oszczędzić sobie cierpienia w już i tak ciężkiej sytuacji, jaką jest choroba. Okazuje się jednak, że w klinice – oprócz ludzi realnie potrzebujących pomocy – próbują znaleźć się także zdrowe osoby, które chcą wrócić do tych momentów życia, które były dla nich pozytywne i w których czuły się w końcu dobrze. Dochodzi również do absurdalnej sytuacji, w której państwa chcą ponadnarodowo ustalić, która wersja przeszłości będzie najwygodniejsza dla wszystkich obywateli i przenieść się tam w całości.

Wierzchowski i Rubenfeld na kanwie tej historii z książki Gospodinowa tworzą kolażową opowieść nie tylko o chorobie i magicznej mocy wspomnień, ale także o trudnej historii naszego kraju pokazanej przez pryzmat tych reminiscencji. W mikroskali możemy przyglądać się historii jednej z pacjentek kliniki, Janiny (granej przez Annę Dymną), która z racji swojej choroby została zamknięta w swoim ostatnim szczęśliwym, a jednocześnie traumatycznym wspomnieniu. Ten moment, w którym milicja przeszukuje jej dom z powodu opozycyjnej działalności męża jest druzgocący, a jednocześnie radosny, bo to jedna z ostatnich chwil, kiedy w urodziny jej synka cała rodzina jest w komplecie. Słodko-gorzka mieszanka, w której strach walczy z ostatnim wspomnieniem pacjentki, kiedy jeszcze jej mąż był razem z nią. Jak się później dowiadujemy, Janina skrywa jednak pewien mroczny sekret, który wychodzi na światło dzienne dzięki pojawieniu się w klinice nowej partnerki jej dorosłego już syna. Wówczas syn Michał jest zmuszony podjąć decyzję: czy jest sens rewidować to dobre wspomnienie, czy lepiej trwać w nim i nie myśleć o tym, jaka jest prawda.

Możemy przyjrzeć się także próbom rekonstrukcji wspomnienia o dawno utraconej miłości na tle historycznych zaszłości z 1968 roku, kiedy zmuszono do ucieczki z Polski ogromną liczbę obywateli pochodzenia żydowskiego lub o to posądzanych. W odniesieniu do realnych wydarzeń jesteśmy świadkami konstruowania na nowo dobrego wspomnienia o wielkiej miłości między postacią graną z ogromną gracją przez Jacka Romanowskiego, a jego ukochaną z dawnych lat. Jednocześnie ma tutaj miejsce dekonstrukcja wspomnienia o jego relacji z przyjacielem, który dotkliwie go zdradził i oszukał.

Istotna jest również historia Gabi – właścicielki rzeczonej kliniki – która wynajmuje aktora (fenomenalna rola Zbigniewa W. Kalety; dawno nie widziałem go tak pysznego na scenie), aby ten w ramach terapii eksperymentalnej odgrywał dla niej jej własne wspomnienia z ojcem (okazuje się, że może idealny ojciec wcale nie był tak idealny). To doświadczenie będzie dla postaci granej przez Kaletę zapalnikiem do próby odnowienia relacji z własną córką.

W szerszym kontekście widzę tutaj jednak smutną diagnozę Polski jako kraju żyjącego w swojej przeszłości i nie dającego sobie szansy na ruszenie do przodu. Jako naród wciąż babramy się w nacjonalizmie i żyjemy wielką potęgą, która dawno już minęła. A wspomnienia – co wyraźnie pada ze sceny – nie są tylko dobre; bardzo łatwo jest się na tyle zatracić w przeszłości, że można przegapić swoją teraźniejszość i szansę na życie tu i teraz, czyli na stworzenie nowych istotnych wspomnień, ale też po prostu na tworzenie nowej historii, która może być przełomowa dla kolejnych pokoleń. Twórcy dobitnie pokazują, że wszystko już było i że czas ruszyć dalej, pozwolić sobie na wyjście poza ramę ciągle kręcącego się koła wspomnień zastępujących teraźniejszość. Potrzebujemy nowych idei, a nie tych, które już się przedawniły i wypaliły. Wspominanie jest piękne, póki nas w sobie nie więzi.

„Schron przeciwczasowy” jest zrealizowany dosyć skromnie, ale prawdziwa moc tego spektaklu tkwi w jego tekście i emocjach, jakie przekazują nam aktorzy. Jest tutaj miejsce na wzruszenie i jest też miejsce na zastanowienie się nad tym, czy my sami mamy swój schron przeciwczasowy, do którego uciekamy i czy przypadkiem ten schron nie jest wyidealizowany w naszej głowie, bo przecież te wszystkie dobre wspomnienia mogą rozmijać się z rzeczywistością. Finałowa scena wgniata w fotel i wyciska łzy z oczu, jest to prawdziwa wirtuozeria, która przypomniała mi, za co tak bardzo pokochałem teatr lata temu.

Aktorzy na scenie dwoją się i troją, pokazując nam pełne spektrum swoich umiejętności. Na ciepły uśmiech zasługuje Małgorzata Gałkowska w roli Gabi – klasa sama w sobie; a kiedy opowiadała ze sceny, jak siedzi w kawiarni w Gdańsku w przeddzień wybuchu wojny, powodowała u mnie wręcz ciarki. Wspomniany wcześniej Zbigniew W. Kaleta daje popis, jakiego dawno nie widziałem (ostatnio tak mnie wzruszał jako Sofia w „Płatonowie” Bogomołowa). Nie wiem, jak to robi, ale czuć w jego głosie niesamowite ciepło, jest jednocześnie zabawny, ale też gdzieś tam daje się odczuć, że to jego bycie zabawnym jest podbite takim zimnym, ostrym żużlem. Pyszna rola, na pewno do zapamiętania.

Marcin Wierzchowski stworzył w Starym spektakl bardzo prosty, ale chwytający za serce na bardzo ludzkim poziomie. Nie ma tutaj jakiejś wyrafinowanej ekwilibrystyki i zabiegów artystycznych, jest prosta opowieść o chorobie, o wspomnieniach, o tym jak można sobie radzić z teraźniejszością i jak zbawienne lub zgubne w skutkach może być kurczowe trzymanie się przeszłości. Wyjątkowo wyciszone i wyważone przedstawienie. Takie w sam raz do przemyślenia w sobie i wspominania.

#teatr

1 note · View note

dzismis · 3 months

Text

Przedsiębiorstwo Hamas.

Skąd palestyńska milicja bierze pieniądze Andres Mourenza Żałobnicy na pogrzebie Ahmada Hammouda, który zginął wraz z zastępcą przywódcy Hamasu Salehem al-Arurim w ataku drona w Bejrucie. Liban, Tyr 3 stycznia 2024 r. . (Fot. REUTERS/Aziz Taher) Amerykanie naciskają na kraje takie jak Turcja, aby odcięły fundusze zasilające organizację, która do czasu przejęcia władzy w Strefie Gazy…

View On WordPress

0 notes

twojtesc · 2 years

Text

Świat po WWII część 2

Wojna w Wietnamie 🇻🇳

Wojna w Wietnamie 1957-1975. Wietnam północny (komunistyczny) wietnam południowy ("demokratyczny")

1964 - USA JOINS 🇺🇸 ~ Kennedy.

1973 - USA LEAVES 🇺🇸 ~ Nixon.

Wietnam komunistyczny powstaje.

Vietcong partyzantka komunistyczna.

Wojna w Afganistanie 🇦🇫 1979-1989

ZSRR i bijo się z mudżahedinami. USA LUBI JAK BIJO RUSKIE 🇺🇸🇺🇸🤠

POLSKA 🇵🇱

PKWN - polski komitet wyzwolenia narodowego - lipiec 1944 (partia komunistyczna przez Piłsudskiego)

TRJN - Tymczasowy Rząd jedności narodowej - czerwiec 1945 (premier obu Osóbka-Morawski marionetka) (Przedstawiciel, tymczasowy premier TRJN Stanisław Mikołajczak on przedstawiał rząd polski w londynie podczas wojny)

MO - milicja obywatelska

UB - urząd bezpieczeństwa

KBW - korpus bezpieczeństwa narodowego

30 czerwca 1946 - referendum ludowe. [3xTAK] - hasło komunistyczne, na maturze może być. Zniesienie senatu [x], czy jesteś za utrwaleniem bla bla własność prywatna nacjonalizacja [x], czy jesteś za utrwaleniem granicy zachodniej [x]. [3xNIE] - PSL Mikołajczaka.

19 stycznia 1947 - wybory do sejmu ustawodawczego.

Blok demokratyczny - tak na prawdę komunistyczny. Wchodziło w ten blok np polska partia robotnicza (PPR)

Fałszowanie wyborów także tego :v

Prezydent - Bolesław Bierut, 1947-1952. Do tego czasu mamy prezydenta kek.

Premier - Józef Cyrankiewicz

Grudzień 1948 -> PPR + PPS -> PZPR (polska zjednoczona partia robotnicza)

Lipiec 1952 -> Konstytucja PRL -> Polska Rzeczpospolita Ludowa. Do 1989. Usuwają prezydenta, Bierut staje sie najważniejszą osobą w państwie jako pierwszy sekretarz.

1948 -> prymasem polski kardynał Stefan Wyszyński. Kardynał tysiąclecia.

1953-1956 -> internowanie Stefana Wyszyńskiego. Aresztują go i trzymają przez te 3 lata.

28 czerwca 1956 -> Powstanie Poznańskie/Wydarzenia Poznańskie/Poznański Czerwiec. Chłopi protestują przeciwko Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zakład imienia Stalina -> Zakład Hipolita Cegielskiego. Roman Strzałkowski - 13 letni chłopiec który zmarł jako pierwsza ofiara wydarzeń Poznańskich.

Skutki - Polski Październik.

-> Do władzy dochodzi Władysław Gomułka. Chruszczow się wnerwił bo Gomułka był więźniem i się bał że będzie odchodził od komuny. Więc wojsko wjechało. Barykady. Gomułka mu obiecuje że Polska będzie komuną żeby krwi nie było.

-> Odesłanie marszałka Rokossowskiego. Stał na czele wojska polskiego.

-> Kardynał zostaje wypuszczony.

-> Odwilż, złagodzenie represji, cenzury itd.

#historia #matura #notatki #do edycji

1 note · View note

randolphshelton94 · 2 years

Text

Najpogodniejsze plastikowe ogrodzenie zaś przegroda okienna

W nurcie poprzednich trochę lat nabranie plastikowych ogrodzeń w Obfitej Brytanii równomiernie fermentuje. Stanowi wtedy ekstra obrotna konstrukcja ogrodzenia do zatrudniania tałatajstwa a oryginalnych bydląt rolniczych na jednoznacznym terenie. Wykluczone egzystuje ostatnie wszak ogołocone wad.Głównym pasztetem uzależnionym z rzeczonego gatunku rozgraniczeniem istnieje bieżące, że że dociągnąć wyraźnie zniweczone poprzez dzieci a zwierzęta. Widocznie niniejsze dostarczyć niełatwe niesprawiedliwości w noszeniu dodatkowo uprawach, oraz ponad oczekiwać rośnięciu ludzkiemu, jeżeli wkurzasz pumi na ruch czy wymagasz przenosić koryfeusza z gorącego budynku.Aby uciec ostatniego faktu, wielu farmerów wydobyło zawieszenia ekstra rzewne gwoli ogniska, takie gdy ogrodzenie wieżowców spośród PCV, które traci średnio działalności na taszczenie plus zniżanie, jaednakoż nadal kładzie zwierzęta oszczędne przed nieregularnymi uszkodzeniami czyli czapą. Rzeczony podtyp ograniczeń wyczekuje jeszcze diabelnie pociągająco niż okolicznościowe układy ogrodzeniowe, które systematycznie wyglądają jak—Prywatność niniejsze bieżąca niewiadoma w aktualnym świecie. Wegetuje bezlik czynników, gwoli których ważka istnieje poufność. Którymkolwiek z najistotniejszych pokrzywdzonych stanowi toż, że znane osobowe twarze mogą stanowić wykorzystywane poprzez następne dziewczyny, jeżeli chorują do nich dostęp.Ogrodzenia z podłoży faryzejskich są świętowane zarówno w rozmiarach mieszkalnych, niczym a wyrachowanych, skoro przysparzają tajność stojącym w nich homo. Wyzyskiwanie spośród plastikowych ogrodzeń wegetuje z impetem lat, dlatego najemniki lecą zostawić kameralność przed anormalnymi, odrębnie od tegoż, lub są to kumowie, bądź milicja itp.—Ogrodzenia z ciała oryginalnego wtedy należyty droga na konserwację dzierżawy przed elementami, jaednakoż hoduje niepowtarzalną dawną plamę: snadź funkcjonowań nieźle królewskie. Kurs ogrodzeń z podłoża efekciarskiego snadź wahać się od kilkuset dolarów do niewiele tysięcy dolarów. Jeśliby tęsknisz przetrzymywać miejscowy dworek wielb korporację zaś nie potrzebujesz wyznawać wystawnie banknotów na syntetyczne ogrodzenia, możesz zamiennik bieżącego obmyślić zużycie ogrodzenia spośród PCV. Niejednokrotnie podawane analizowania interesujące ogrodzenia spośród tworzywa niepotocznego Ogrodzenie plastikowe teraźniejsze okazałe zniesienie na chór. Egzystuje jednoznaczny w zestawu, intensywnie dzielny zaś zapewne funkcjonowań wykorzystywany poprzez wysmukły czas.—Plastikowe ogrodzenia aktualne zniewalający chwyt na wykarmienie ordynku na chórze albo tarasie. Umieją żyć ale przyjemne tudzież wielekroć pomniejszają coś widoku.Plastikowe ogrodzenia teraźniejsze miły środek na podtrzymanie rozkładzie na balkonie kochaj tarasie. Potrafią trwań wprawdzie zbytkowne a niejednokrotny pozbawiają piękno widoku.—Plastikowe ogrodzenie ostatnie ogrodzenie uczynione z tworzywa fałszywego, naturalnie w planie profilaktyki przed psotnikami. Użyczają do asekuracje przed dywersantami także stworzeniami, zwłaszcza na działach wiejskich.Ogrodzenia syntetyczne obecne fason ogrodzenia przygotowanego z polichlorku winylu (PVC) przepadaj synonimicznych materiałów. Ogrodzenia PCV są przestronnie dostosowywane w gałęzi budowlanej, żeby podać prywatność oraz zabezpieczenie ajencji, głównie kiedy w sąsiedztwu nie obejmuje drzew ani krzewów. Drelich brany do okratowań z PCV kłóci się z rynsztokowej grupy drucianej krytej winylem po piskliwej sytuacji plecione sitwy metalowe, które dotrwały spłacone pokrywą PVC szanuj sprzecznymi środkami powlekającymi.Głównym uczestnikiem, dla jakiego zatrudnione rozsądzają się na korzystanie okratowań z ciał dziwnych, jest ich zrozumiałość cenowa a biegłość budowie. Mieszkał się niewyobrażalnie osławiony, bo zapewne istnieć płynnie przyłączony przez jakiegokolwiek, kto posiada minimalne odczucie w finansowaniu okratowań Najprzyzwoitsze plastykowe obeliski ogrodzeniowe dla Twojej instytucji Ogrodzenia plastikowe toteż odpowiednia alternatywa gwoli okratowań głuchych. Stanowi prymitywniejszy, silniejszy oraz wszechwładna go montować w niemało przeróżnych rozmiarach.—Plastikowe ogrodzenie aktualne głębokie ogrodzenie zbudowane z kurtyzan PCV. Obdarza się nie jedynie do obejmowania w skwerze, jakkolwiek stanowi też cholernie wygodny do trzymania pudli spośród dala od podwórka.Ogrodzenie biurowcu pcv obecne pokrój ogrodzenia, jaki kumuluje się spośród bliskich dowodów kurtyzany PCV również metalicznych spinaczy do przyklejania ich ze sobą. Zapewniają do wykuwania ogrodzenia o bujnym tonie bezpieczeństwa bądź jako wersja gwoli ograniczeń głuchych. Metalowe klipsy zahamowują glinom ogarnianie przez obfitość plus przedostawanie się poprzez furtę, i długofalowe rozciągłości przesadzają im rwać po intelektualnej flance zaś wyjeżdżać zbyt tobą bez przymocowania pomiędzy słupkami.—Plastikowe ogrodzenia zatem bogaty wyjście na ochronę skweru, parku także gospodarstwa przed pierwiastkami. Ogrodzenia współczesne są jeszcze głęboko nietrudne w zestawu tudzież mogą trwań wyciągane zarówno do obiektów mieszkalnych, jak także komercyjnych.Jednak nie globalni faceci będą przedkładaliby ogrodzenia spośród ciała wyrafinowanego. Niektórzy narodzie umieją woleć pachołki ogrodzeniowe spośród pcv, jakie dają rozleglejsze bezpieczeństwo ich posesje. Plastikowe ogrodzenie, ogrodzenie spośród PCV Ogrodzenia plastikowe aktualne sławna alternatywa, jeśli zamierzasz wystawić ogrodzenie ogrodowe. Istnieją grubo lotne w armaturze i wykarmieniu. Władcza ich odnosić przy którejkolwiek suszy tudzież przejdą frunie bez rdzewienia i korozji.—Częstym ambarasem stanowi rozbijanie ogrodzenia poprzez grad respektuj ciepło. Najwybitniejszym tomem do niniejszego kierunku są ogrodzenia plastikowe. Najsprawniejsze w nich istnieje więc, iż są niedrogie, rozrywkowe w budowy zaś potrafią działać poprzez dziesięciolecia.—Ogrodzenia plastykowe poczynione są spośród ciała przewrotnego pożądaj PCV. Zażywa się ucztuje w zieleńcach ceń wokół wieżowca, by unikać chwastom, karaczanom plus przyszłym szkodnikom.Najpopularniejszym sortem ograniczeń spośród tworzywa szumnego istnieje ogrodzenie ogrodowe spośród pcv. Ogrodzenia teraźniejsze mocna uzyskać w niejednolitych poziomach natomiast wypiekach. Stanowią i nadzwyczajnie skromne w wykupie tudzież budów, dzięki czemu potrafią istnień traktowane na skończonym świecie! Winyl ogrodzeniowy wyprodukowany w STANÓW Plastikowe ogrodzenia niniejsze oszałamiający możność na uratowanie ogrodu również bungalowu przed światem zewnętrznym.Ogrodzenie winylowe więc niezrównany zwyczaj na schronienie ogrodu i bloku przed światem peryferyjnym. Niestety stanowi obecne aczkolwiek zbycie użyteczne, ze motoru na rosły kurs dodatkowo fakt, że pewnie przeżyć praktycznie zepsuty poprzez kwitnące feny. https://mlc.edu.pl/ekrany-akustyczne-i-sciany-dzwiekochlonne/ czyli panuje niemało dogodności ograniczeń z podłoża nieszczerego w porównaniu z ogrodzeniami winylowymi.—Ogrodzenia spośród ciała nienaturalnego ostatnie typ ogrodzenia zrobionego z ciała nienormalnego. Jest dochodową tężyznę również nie kruszeje łatwo.Ogrodzenie winylowe może serwować do opiekuńczości bloku przed realiami powietrznymi tudzież włamywaczami. Istnieje rzadko potężnie głupi w armatur natomiast wykarmieniu, dzięki dlaczego stanowi bardzo ascetycznym tomikiem gwoli okazicieli domów.—W owej autopsji omówiono pomyślności sunące z ogrodzenia poufności zaś rozwiązanie jego spożytkowania w progresywnym środowisku.W łańcucha minionych paru lat wzrosło zużycie ograniczeń dostarczających intymność. Ogrodzenia tajności są przygotowane z winylu smakuj ciała szumnego, jakie stanowi relatywnie tańcu natomiast komunikatywne w montażu. Egzystują czasami bezkonfliktowe w udźwignięciu, co kształtuje pochłania przecudną alternatywą zarówno dla przełożonych dworków, niczym również firm.Ogrodzenia poufności porzucają w wielorakich fasonach, poziomach, odcieniach a wypłatach. W obecnym wyrobie ocenimy niektóre z ich własności tudzież niedoskonałości – także pomyślnych, niczym natomiast nagannych – dzięki czemu potrafisz zdecydować, azaliż są one twarzowe gwoli Twoich celowości, czy nie.

#ogrodzenia plastikowe #ogrodzenia PCV #sztachety plastikowe #sztachety PCV #ogrodzenia akustyczne #ogrodzenia dla koni

0 notes

redaktorek · 2 years

Photo

07 zgłoś się, czyli Borewicz i Zubek po mojemu, komiksowo #borewicz #zubek #porucznik #milicja #serialtelewizyjny #serialkryminalny #ilustracja #ilustrationart #ilustration #rysunek #rysowanie #digitalpainting #digitalpaint #tvseries #milicjaobywatelska https://www.instagram.com/p/CZkpGn7L5GG/?utm_medium=tumblr

#borewicz #zubek #porucznik #milicja #serialtelewizyjny #serialkryminalny #ilustracja #ilustrationart #ilustration #rysunek #rysowanie #digitalpainting #digitalpaint #tvseries #milicjaobywatelska

6 notes · View notes

organisationskoval · 1 year

Photo

377) Ustaše, Ustasha, Ustashe, Ustasze – Chorwacki Ruch Rewolucyjny, Ustaša – Croatian Revolutionary Movement (chorw. Ustaša – Hrvatski revolucionarni pokret) – chorwacki ruch ultranacjonalistyczny, w okresie przed II wojną światową organizacja terrorystyczna. Jej członkowie, ustasze, byli odpowiedzialni za śmierć setek tysięcy obywateli Jugosławii, szczególnie Serbów. Ideologia ruchu była mieszanką faszyzmu i ultrakonserwatyzmu. Ustasze popierali utworzenie Wielkiej Chorwacji, mającej rozciągać się od rzeki Driny do granicy z Belgradem. Ruch podkreślał potrzebę budowy „czystej rasowo” Chorwacji, dopuszczał prześladowania i ludobójstwo Serbów, Żydów oraz Romów. Ustasze byli nacjonalistami i fanatycznymi katolikami – utożsamiali katolicyzm z chorwackim nacjonalizmem. Deklarowali, że wyznania katolickie i muzułmańskie są religiami narodu chorwackiego. Islam Boszniaków postrzegali jako religię, która „chroni prawdziwą krew Chorwatów”. Organizacja została założona w 1930 roku. Początkowo była to nacjonalistyczna organizacja, która miała na celu stworzenie niezależnego państwa chorwackiego. Przed wojną sięgała po metody terrorystyczne. W kwietniu 1941 r. ustasze zostali powołani do rządzenia częścią Chorwacji okupowaną przez państwa Osi. Jako powstałe Niepodległe Państwo Chorwackie (Nezavisna Država Hrvatska, w skrócie NDH) miało być protektoratem włosko-niemieckim lub państwem marionetkowym nazistowskich Niemiec. Ustasze odpowiedzialni byli za holokaust na terenie NDH. Kierując się ideologią rasową zamordowali w obozach koncentracyjnych ok. trzysta tysięcy ludzi, głównie Serbów, Żydów i Romów. Ofiarami ustaszy padli również członkowie chorwackiego ruchu oporu oraz przeciwnicy polityczni rządu. Skrzydłem militarnym ustaszy stały się Milicja Ustaszy (Ustaška vojnica) i Armia Niezależnego Państwa Chorwackiego. NDH współpracowało z siłami okupacyjnymi Niemców i Włochów, wspólnie zwalczając partyzantów jugosłowiańskich. Gdy na przełomie lat 1944/45 wojska niemieckie wycofały się z Jugosławii, ustasze w większości opuścili kraj, choć część z nich pozostała w SFR Jugosławii jako grupa tzw. Krzyżowców (Križari). Chorwackie słowo ustaša (liczba mnoga: ustaše) pochodzi od czasownika ustati, czyli „wstać”, „powstać”. W okresie istnienia Imperialnej Chorwackiej Domobrany (1868/1918) wchodzącej w skład wojska austro-węgierskiego, formacja pučki ustanak była odpowiednikiem niemieckiego i austriackiego landszturmu; nazwa ta odnosiła się do chorwackich pułków piechoty trzeciej klasy walczących podczas I wojny światowej. Od ustati wywodzi się też ustanik (liczba mnoga: ustanici) co oznacza powstańca lub buntownika. Termin ustaša na początku istnienia Królestwa Jugosławii nie miał faszystowskich konotacji, zaś „ustanikami” zwano uczestników powstania w Hercegowinie z 1875 roku. Pełna oryginalna nazwa organizacji pojawiła się w 1931 roku: Ustaša – Hrvatska revolucionarna organizacija lub UHRO, zaś w 1933 roku ugrupowanie zmieniło nazwę na Ustaša – Hrvatski revolucionarni pokret (Ustasze – Chorwacki Ruch Rewolucyjny) i pod tą nazwą działało do II wojny światowej. Ideologiczne korzenie chorwackiego nacjonalizmu ustaszy sięgają XIX-wiecznego chorwackiego działacza Ante Starčevicia. Starčević reprezentował nurt antyserbski i antyhabsburski, był orędownikiem jedności i niepodległości Chorwacji. Przewidywał on utworzenie Wielkiej Chorwacji, obejmującej tereny zamieszkiwane także przez Słoweńców, Serbów i Boszniaków. Uważał, że duża obecność Serbów na tych terenach jest winą dynastii Habsburgów i napływu grup takich jak Wołosi, którzy przyjęli prawosławie i określali się jako Serbowie. Starčević sympatią darzył Boszniaków, którzy jego zdaniem byli Chorwatami, którzy przyjęli islam w celach taktycznych, zapewniając sobie polityczną i ekonomiczną autonomię w okresie panowania Imperium Osmańskiego. Ustasze promowali teorie Starčevicia usprawiedliwiając swoje żądania aneksji Bośni i Hercegowiny oraz uznania za Chorwatów zarówno katolików i muzułmanów. Ustasze fałszywie ukazywali Starčevicia twierdząc, że jako liberał nigdy nie wspierał równości, równouprawnienia kobiet oraz przedstawiali go jako rasistę. Kolejną z koncepcji promowanych przez ustaszy była teoria Milana Šufflaya, który uważał, że Chorwacja przez wiele wieków była „jednym z najsilniejszych murów obronnych zachodniej cywilizacji”, dopóki tytuł ten nie został utracony po unii z Serbią w 1918 roku. Šufflay został zamordowany w Jugosławii w 1931 roku, przez zwolenników rządu Jugosławii. Ustasze wykorzystali tezy księdza Krunoslava Draganovicia, który twierdził, że wielu katolików w południowej Hercegowinie miało zostać nawróconych na prawosławie w XVI i XVII wieku. Miało to uzasadnić politykę przymusowego nawracania prawosławnych na katolicyzm praktykowaną w okresie rządów ustaszy. Ruch znalazł się pod silnym wpływem faszyzmu włoskiego i nazizmu. Tytuł Ante Pavelicia, Poglavnik, oparty został na tytule Duce Benito Mussoliniego i Führer Adolfa Hitlera. Ustasze jako faszyści promowali gospodarkę korporacyjną. Pavelić i ustasze po wygnaniu ich z Jugosławii założyli swoje bazy we Włoszech. Pavelić był negocjatorem umów z faszystami włoskimi, według której ustasze tolerowali włoskie aneksje terytorium Dalmacji, a w zamian Włochy miały wesprzeć suwerenną i niezależną Chorwację. Poparcie Mussoliniego dla ustaszy związane było z podejściem pragmatycznym mającym na celu maksymalizację wpływów włoskich na Bałkanach. Po 1937 roku, gdy Niemcy remilitaryzowały Nadrenię, a pozycja Francji znacznie osłabła, w Jugosławii władzę sprawował quasi-faszystowski rząd Milana Stojadinovicia. Mussolini już przed 1939 rokiem porzucił poparcie dla ustaszy i dążył do poprawy stosunków z Jugosławią, obawiając się, że dalszy wrogi kurs wobec Jugosławii spowoduje włączenie Jugosławii do niemieckiej strefy wpływów. Upadek quasi-faszystowskiego rządu spowodował ponowne poparcie dla ustaszy i idei oderwania Chorwacji od Jugosławii. Chorwacja związana miała być z Włochami unią personalną. Nieufność Mussoliniego wobec ustaszy stopniowo rosła, włoski minister spraw zagranicznych hrabia Galeazzo Ciano zanotował w swoim dzienniku, że „Duce jest oburzony na Pavelicia, który twierdzi iż Chorwaci są potomkami Gotów. Będzie to miało wpływ na wprowadzenie ich w niemiecką orbitę”. Nazistowskie Niemcy początkowo nie popierały koncepcji niezależnej Chorwacji i nie wspierały ustaszy. Hitler podkreślał, że chciał „silnej i zjednoczonej Jugosławii”. Nazistowscy dygnitarze w tym Hermann Göring chcieli aby Jugosławia była stabilna, a w czasie wojny oficjalnie neutralna. Miało to zapewnić Niemcom bezpieczny import jugosłowiańskich surowców. Część nazistów w czasie wojny, w tym Heinrich Himmler, miała ustaszom za złe to, że między III Rzeszą a NDH nie było pełnej zgodności co do eksterminacji Żydów. Ustasze oszczędzali bowiem Żydów nawróconych na katolicyzm, uznając ich za „honorowych Chorwatów”, a tym samym odstępując od ich prześladowań. W 1933 roku ustasze przedstawili „siedemnaście zasad”, które uformowały oficjalną ideologię ruchu. Zasady określały wyjątkowość narodu chorwackiego i deklarowały, że ludzie, którzy przez „krew” nie są Chorwatami będą wyłączeni z życia politycznego. W okresie rządów ustaszy narody uznane za „niepożądane” zostały poddane masowej zagładzie. Zasady wzywały do stworzenia nowego systemu ekonomicznego, który nie byłby ani kapitalistyczny, ani komunistyczny. Podkreślały znaczenie Kościoła katolickiego i patriarchalnego modelu rodziny jako środka do utrzymania ładu społecznego i moralności. Przez współczesnych historyków do określenia tego aspektu poglądów ustaszy nadane zostały terminy: „narodowy katolicyzm”, „polityczny katolicyzm”, „chorwacki katolicyzm”. W czasie rządów ustasze zakazali stosowania antykoncepcji i zaostrzyli przepisy przeciwko bluźnierstwu. Pomimo korzeni w Chorwackiej Partii Praw, ruch ustaszy nie odziedziczył chęci włączenia wszystkich mieszkańców ziem tzw. Wielkiej Chorwacji w skład Chorwacji. Zamiast tego ustasze przyjęli antyserbskie poglądy Josipa Franka. „Obce elementy” miały zostać usunięte z terytorium Chorwacji za pomocą przemocy. Nurt wykazywał rasistowskie podteksty, nigdy jednak nie opracował własnej ideologii rasistowskiej. Ruch starał się zdefiniować ideał rasowy Chorwatów, próbując uzasadnić istnienie odrębnego narodu chorwackiego, różniącego się od innych narodów Jugosławii. Rasowe tezy ustaszy były oparte na wcześniejszych tezach naukowców chorwackich, zajmujących się „antropologią rasową”. Ustasze uważali, że Chorwaci są częścią rasy adriatyckiej, odrzucali koncepcję, według której Chorwaci są przede wszystkim Słowianami, i twierdzili, że są oni w większym stopniu potomkami silniejszych ich zdaniem germańskich Gotów. Główną przeszkodą w zachowaniu niezależności Chorwacji mieli być Serbowie. Ustasze wierzyli, że rząd musi być silny i autorytarny. Sprzeciwiali się demokracji parlamentarnej, marksizmowi i bolszewizmowi ze względu na ich ingerencję w życie rodzinne i gospodarcze oraz ich materializm. Ruch uznawał instytucje polityczne, takie jak partie i parlament, za szkodliwe i nienaturalne. Ustasze za narodową religię Chorwatów uważali zarówno katolicyzm, jak i islam, początkowo wykluczając z tego grona prawosławie. Choć ustasze podkreślali znaczenie religii, uważali jednak, że naród jest ważniejszy od obrządku religijnego. Ustasze zakazali wyznawania „serbskiego prawosławia” i używali w stosunku do prawosławia terminu „wiara grecko-wschodnia”. Ustasze prześladowali też „starych katolików”, którzy nie uznali nieomylności papieża. Zamknięto, zniszczono i splądrowano cerkwie chrześcijańskie. Ustasze zmienili stanowisko wobec prawosławia w sierpniu 1941 roku, gdy NDH zaczęło akceptować tych Serbów, którzy nie posiadali związków politycznych z Serbią, mieli obywatelstwo chorwackie i byli Aryjczykami. 2 lipca 1942 roku założony został chorwacki kościół prawosławny, tym samym prawosławie stało się jedną z religii państwowych NDH. Ustasze stworzyli warunki, które musieli spełnić niechorwaccy muzułmanie, chcący zdobyć obywatelstwo NDH. „Muzułmańskich Serbów” można było uwięzić oraz zająć ich nieruchomości. „Muzułmańscy Serbowie” musieli zasłużyć na status Chorwata. Ustasze prześladowali Żydów, którzy praktykowali judaizm. Inaczej wyglądał ich stosunek do żydowskich konwertytów na katolicyzm, którym pozwalano otrzymać obywatelstwo chorwackie i honorowe obywatelstwo aryjskie, pozwalające odzyskać pracę, którą stracili z powodu wcześniejszych praktyk judaizmu. Ruch był głęboko antykomunistyczny. Chwalił znaczenie państwa i podobnie jak inne partie faszystowskie teoretycznie opowiadał się za „trzecią drogą” i przeciwko gospodarce kapitalistycznej i komunistycznej. Podobnie jak w innych ruchach faszystowskich regionu promowano wyidealizowany ruch ludowy. Wzorcem modelu gospodarczego była Zadruga: wiejska społeczność regionalna. W ekonomii ustasze poparli utworzenie gospodarki korporacyjnej, uważali, że zgodnie z prawami naturalnymi istnieć musi własność prywatna, a mała część środków produkcji musi być wolna od kontroli państwa. Istotnym elementem ideologii ustaszy były pojęcia walki zbrojnej, zemsty i terroryzmu. Organizacja w propagandzie stylizowała się na elitę społeczeństwa, „anioły zemsty”, które dzięki przemocy wyzwolą naród chorwacki od ucisku. W polityce społecznej, po przejęciu władzy w 1941 roku, ustasze starali się stworzyć faszystowski ideał społeczeństwa. Kobiety miały wrócić do prac domowych, mężczyźni mieli być nowymi ideałami faszyzmu, charakteryzującymi się brakiem miłosierdzia. Ruch stawiał na kult męskości i patriarchalny model społeczny. Członkowie społeczności powinni kierować się zasadami męskości i okrucieństwa. Rola kobiet miała zostać ograniczona do roli matki i żony, rezygnowano z emancypacyjnych postulatów epoki jugosłowiańskiej. Kobiety w państwie ustaszy nie miały prawa głosu i dostępu do wielu zawodów, otwartych dla nich w przedwojennej Jugosławii; musiały się poświęcić katolicyzmowi. Reżim potępiał aborcję pod karą śmierci dla matki i lekarza. Idealny mężczyzna w propagandzie znany był jako „Chorwacki Spartanin”. W wyniku niedoboru mężczyzn, wywołanego wojną, reżim musiał wprowadzić tymczasowe zwiększenie roli kobiet w życiu publicznym i zatrudnieniu. Grupa, podobnie jak inne zbliżone ideowo organizacje tego okresu, wykazywała widoczne tendencje mistyczne, z licznymi odniesieniami do śmierci i przemocy. Wpływ ruchu był widoczny wśród studentów teologii i niższych warstw duchowieństwa. Według ustaszy wszyscy członkowie społeczeństwa powinni znosić okres cierpienia i smutku, naśladując cierpienie Jezusa. Każda forma przyjemności została zakazana, Chorwaci mieli prowadzić życie ascetów. Inicjacja członków partii odzwierciedlała symbolikę katolicką i kult przemocy. Ustasze klękali na ołtarzu, dźwigając na sobie krzyż, świecę, granat i sztylet. Po załamaniu się jedności ruchu jej członkowie dopuszczali się ekstremalnych okrucieństw wobec tych, których uznali za zdrajców, lub tych, którzy mieli zhańbić organizację. Ruch ustaszy w przeciwieństwie do innych ruchów okresu, nie był pobożny, lecz wykazywał cechy mistycznego nacjonalizmu religijnego. Wiarę i nacjonalizm łączono z tendencjami antyserbskimi. Samobójcze misje wojskowe uważano za heroiczne i traktowano jak ofiarę o charakterze religijnym. Katolicyzm uważany był za łącznika Chorwacji z Europą Zachodnią, symbol chorwackiej historii („tarcza chrześcijaństwa” przed Turkami). W okresie rządów ustasze próbowali narzucić Serbom religię katolicką. Rdzeń ruchu nie był jednak religijny, lecz nacjonalistyczny, antyserbski. Teoretyczne podstawy ruchu nigdy nie były bogate, ani nie zostały spisane, niemniej jednak zbliżone były do innych ruchów nacjonalistycznych epoki. W październiku 1928 roku, po zabójstwie lidera Chorwackiej Partii Chłopskiej Stjepana Radicia przez radykalnego czarnogórskiego polityka Punišę Račicia, na Uniwersytecie w Zagrzebiu założona została grupa młodzieży o nazwie Ruch Młodzieżowy Chorwatów. Na czele ruchu stał Branimir Jelić. Po zabójstwie w Zagrzebiu doszło do starć między nacjonalistyczną młodzieżą a jugosłowiańską policją. Rok później przez Jelicia do organizacji zaproszony został Ante Pavelić. Ruch rozpoczął publikację pisma „Hrvatski Domobran”. Ustasze wysłali swoich działaczy do Stanów Zjednoczonych, aby tam zyskali poparcie dla ruchu wśród chorwackich Amerykanów. Organizacja próbowała radykalizować umiarkowanych Chorwatów. Organizacja Radicia zaczęła stosować morderstwa, aby wzbudzić w kraju ferment. W 1929 roku ruch podzielił się na dwa rozbieżne nurty: grupę popierającą poglądy Pavelića, że tylko przemoc może zabezpieczyć interesy narodowe Chorwacji, oraz Chorwackie Stronnictwo Ludowe, prowadzone przez następcę Stjepana Radicia (zabitego lidera chłopskiego). Drugie ze stronnictw miało znaczne większe poparcie wśród społeczności chorwackiej. Do rozwijania pisma Hrvatski Domobran przyłączyli się członkowie Chorwackiej Partii Prawa. W okolicach Bożego Narodzenia 1928 roku gazeta została zakazana przez jugosłowiańskie władze. W styczniu 1929 roku król zakazał działania narodowych partii politycznych, z kraju wygnane zostało radykalne skrzydło Partii Prawa, znaleźli się wśród nich Ante Pavelić, Gustav Perčec i Branimir Jelić. Grupa ta dołączyła do Chorwatów już przebywających na emigracji. 20 kwietnia 1929 roku Pavelić i inni ustasze podpisali wraz z członkami Macedońskiego Komitetu Narodowego w Sofii w Bułgarii wspólną deklarację doprowadzenia do uzyskania niepodległości przez Chorwację i Macedonię. W związku z podpisaniem deklaracji Sąd Ochrony Państwa w Belgradzie 17 lipca 1929 roku skazał Pavelicia i Perčeca na karę śmierci. Wygnańcy rozpoczęli proces organizacji poparcia wśród chorwackiej diaspory w Europie, Ameryce Północnej i Południowej. W styczniu 1932 roku nazwali swój ruch „Ustaša”. W listopadzie 1932 roku dziesięciu ustaszy prowadzonych przez Andrija Artukovića, wsparci przez czterech lokalnych sympatyków, zaatakowali placówkę żandarmerii w Brušani w Lice na obszarze Welebitu. Celem ataku było zastraszenie władz Jugosławii. Incydent ten określany jest czasami jako powstanie w Welebicie. Specjalnością ustaszy są zamachy bombowe, takie jak na „Simplon-Orient-Express” (wiozący ministrów spraw zagranicznych Małej Ententy) w 1933 r. lub w rocznicę zjednoczenia l grudnia 1932 r. w Zagrzebiu. Jednym z najważniejszych działań ustaszy był zamach na króla Jugosławii, Aleksandra I. Organizatorem zamachu był Dido Kvaternik, a zabójcą Włado Czernozemski, członek Wewnętrznej Macedońskiej Organizacji Rewolucyjnej. Wkrótce po zamachu wszystkie organizacje związane z ustaszami, w tym Hrvatski Domobran, zostały zakazane w całej Europie. Pavelić i Kvaternik od października 1934 do marca 1936 roku przebywali we Włoszech. Po marcu 1937 roku, gdy Włochy i Jugosławia podpisały układ o przyjaźni, także we Włoszech zakazano działalności ustaszy. Wcześniej, już w 1927 roku, włoski rząd przedstawił ustaszom propozycję udzielenia im włoskiego poparcia. Pavelić był gotów poprzeć włoską propozycję ochrony w zamian za poparcie Rzymu dla mieszkańców Chorwacji, do Włoch trafić miała natomiast Dalmacja. Jugosłowiańscy ustasze w odróżnieniu od Pavelicia byli zwolennikami bliższych stosunków z Niemcami niż Włochami. Grupy ustaszy powstały również na Węgrzech, rządzonych przez autorytarną prawicę. Kolejna grupa ustaszy z Mladenem Lorkoviciem na czele osiedliła się w hitlerowskich Niemczech. W niespełna rok organizacja rozpętała spiralę terroru, obejmującego zamachy, wykolejenia pociągów, zabójstwa i próby wywołania powstania. W 1931 roku ustasze zorganizowali pierwszy obóz treningowy za granicą, we włoskiej miejscowości Bovegno, korzystając przy tym z formalnej zgody rządu włoskiego. We Włoszech przeszkolonych zostało 500 rekrutów ustaszy. Zamach na króla nie tylko nie zniszczył struktury ustaszy, ale przyciągnął do nich grono sympatyków wśród chorwackiej młodzieży, szczególnie wśród studentów. W lutym 1939 roku, Mile Budak i Ivan Oršanić powołali nowe pismo, Hrvatski narod („Lud Chorwacki”), które wspierało idee ustaszy i postulaty niepodległości Chorwacji. Ustasze składali się głównie z przedstawicieli klasy średniej, bośniackich i dalmatyńskich mnichów franciszkańskich oraz przestępców. Na początku 1940 roku włoski dyktator Mussolini spotkał się dwukrotnie z Paveliciem. Państwa Osi zaatakowały Jugosławię w dniu 6 kwietnia 1941 roku. Vladko Maček, przywódca Chorwackiego Stronnictwa Ludowego, najbardziej wpływowej partii chorwackiej, odrzucił niemieckie oferty utworzenia rządu. 10 kwietnia jeden z liderów ustaszy Slavko Kvaternik, przejął kontrolę nad policją w Zagrzebiu, w audycji radiowej oznajmił powstanie Niezależnego Państwa Chorwackiego (Nezavisna Država Hrvatska, NDH). W swoim oświadczeniu wezwał wszystkich Chorwatów do współpracy z nowymi władzami. W tym czasie Pavelić i kilkuset ustaszy opuściło swoje obozy we Włoszech i przybyli do kraju 16 kwietnia, gdzie w Zagrzebiu, Pavelić proklamował nowy rząd. Pavelić przyznał sobie tytuł „Poglavnik” – tytuł zbliżony znaczeniowo do niemieckiego „Führera”. Niezależne Państwo Chorwackie miało działać na terenach chorwackich „etnicznie i historycznie”, czyli na terenach dzisiejszych: Republiki Chorwacji (bez Istrii), Bośni i Hercegowiny i Syrmii. Kilka dni po ogłoszeniu niepodległości, okupanci zmusili ustaszy do podpisania Traktatu Rzymskiego, w wyniku którego oddali oni część Dalmacji i Krk, Rab, Korčulę, Biograd, Szybenik, Split, Čiovo, Šoltę, Mljet, część Konavle i Zatokę Kotorską na rzecz Włoch. Niemcy i Włosi podzielili NDH na dwie strefy wpływów; ta na południowym zachodzie kontrolowana była przez Włochów, a druga – na północnym wschodzie – przez Niemców. W rezultacie NDH została włosko-niemieckim protektoratem. We wrześniu 1943 roku, po kapitulacji Włoch, NDH włączyło do swojego państwa wszystkie tereny utracone na rzecz Włoch zgodnie z traktem Rzymskim. Armia Niezależnego Państwa Chorwackiego składała się z szeregowców, którzy nie uczestniczyli w działalności ustaszy. W 1941 roku zorganizowano pięć (później 15) 700-osobowych batalionów, fanatycznej Milicji Ustaszy. Elitę oddziałów stanowić miał Czarny Legion i batalion poglavnika których okrucieństwo bulwersowało nawet inne oddziały Osi. 27 kwietnia 1941 roku nowo utworzone jednostki armii ustaszy wymordowały w dużej mierze serbską społeczność Gudovaca w pobliżu Bjelovaru. Działalność wszystkich organizacji, które sprzeciwiały się lub mogły zagrozić ustaszom, została zakazana. Chorwackie Stronnictwo Ludowe zdelegalizowane zostało 11 czerwca 1941 roku. Ustasze od tamtego czasu próbowali zająć miejsce głównego przedstawiciela chorwackiego chłopstwa. Vladko Maček wysłany został do obozu koncentracyjnego Jasenovac, jednak później zwolniony ze względu na swą popularność i skazany na areszt domowy. Maček został później wezwany przez okupantów do poparcia rządów Pavelicia, ale odmówił. Na początku 1941 roku nakazano Żydom i Serbom opuścić niektóre części Zagrzebia. 6 czerwca 1941 roku Pavelić po raz pierwszy spotkał się z Adolfem Hitlerem. 22 lipca 1941 roku Mile Budak, późniejszy minister w rządzie Pavelicia, publicznie ogłosił rasową politykę państwa. W lecie tego samego roku jeden z szefów tajnej policji Vjekoslav „Maks” Luburić zaczął budować obozy koncentracyjne. Działania ustaszy w wioskach w całym regionie dynarskim wyraźnie zaniepokoiły Niemców i Włochów, wzbudzając strach nawet wśród okupantów. Według Srdja Trifkovića, już 10 lipca 1941 roku generał Wermachtu Glaise von Horstenau zgłaszał do niemieckiego dowództwa Oberkommando der Wermacht niezliczone zbrodnie popełniony przez ustaszy. Historyk Jonathan Steiberg opisujący zbrodnie ustaszy pisał m.in. o zabiciu serbskiej kobiety nożem kuchennym, wydłubaniu oczu, kastrowaniu i okaleczaniu ludzi. Nawet w raporcie do Reichsführera SS Heinricha Himmlera z dnia 17 lutego 1942 roku stwierdzono, że aktywność rebeliantów spowodowana jest okrucieństwami ustaszy przeciwko ludności prawosławnej. Według raportu ustasze mordowali w sposób bestialski, szczególnie osoby bezbronne, stare, kobiety i dzieci. Według raportu gestapo z rąk ustaszy w wyniku masakr i sadystycznych tortur zginęło około trzystu tysięcy prawosławnych. We wrześniu 1942 roku utworzone zostały Brygady Defensywne Ustaszy. W 1943 roku Niemcy ponieśli znaczne straty na froncie wschodnim, a Włosi podpisali zawieszenie broni z aliantami, zostawiając przy tym znaczną ilość broni, którą partyzanci wykorzystali przeciwko okupantom i ustaszom. W 1944 roku Pavelić był niemal całkowicie uzależniony od jednostek ustaszy liczących wówczas 100 tys. żołnierzy. W listopadzie 1944 roku armia została przekazana bezpośrednim rozkazom ustaszy, a Siły Zbrojne NDH połączono z jednostkami ustaszy, tworząc osiemnaście oddziałów, obejmujących 13 oddziałów piechoty, dwa górskie, dwa szturmowe i jeden dywizjon zastępczy. Było też kilka jednostek pancernych. Przez chwilę, 9 maja 1945 roku, gdy siły Osi próbowały uciec do Austrii, siły chorwackich kolaborantów zostały przekazane pod rozkazy grupy E niemieckiej armii. 9 maja uważany jest również za dzień wyzwolenia Jugosławii przez Armię Czerwoną i partyzantów. Bitwa o Poljane między Brytyjczykami i partyzantami Tito a jednostkami niemieckimi i ustaszami była ostatnią bitwą II wojny światowej na terenie Europy. Wielu kolaborantów, którzy zdołali uciec z Jugosławii do Austrii, zostało przez Brytyjczyków wycofanych do Jugosławii. Wydarzenia te znane są w historiografii jako sprawa Bleiburga, doszło wówczas do wielu samosądów dokonanych przez siły jugosłowiańskie na kolaborantach. Pavelić korzystając z pomocy zakonu franciszkanów uciekł w przebraniu mnicha i ukrył się w Austrii i Rzymie oraz frankistowskiej Hiszpanii, a następnie uciekł do Argentyny. Po II wojnie światowej pozostałości ruchu ustaszy przeszły do podziemia lub z pomocą Kościoła rzymskokatolickiego i zwolenników ruchu uciekły do krajów takich jak Kanada, Australia, Niemcy Zachodnie, czy do państw w Ameryce Południowej. Niektórzy z nich kontynuowali walki z Jugosławią jako Križari („Krzyżowcy”). Po porażce Niezależnego Państwa Chorwackiego, ruch przestał istnieć. Konflikty spowodowane brakiem niepodległego państwa chorwackiego rozdrobniły ustaszy na mniejsze frakcje. Ante Pavelić utworzył emigracyjny Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy, do którego dołączyło się kilku byłych liderów NDH. Vjekoslav Vrančić założył Chorwacki Ruch Wyzwolenia i został przywódcą organizacji. Vjekoslav Luburić utworzył Narodowy Ruch Oporu. 9 kwietnia 1957 roku w pobliżu Buenos Aires, Ante Pavelić został postrzelony przez czarnogórskiego Serba i byłego czetnika, Blagoje Jovovicia, ale przeżył zamach. W czasie zimnej wojny starsi członkowie ustaszy zaczęli być dotowani przez niektóre kraje zachodnie jako „bojownicy z komunizmem”. Chorwaccy faszyści od 1945 roku dokonali dziesiątek ataków terrorystycznych, powodując wiele ofiar śmiertelnych. Chorwaci przez reżim ustaszy uważani byli za ludzi pochodzenia germańskiego („Gotowie” i „Aryjczycy”) wyznający wiarę katolicką, Serbowie klasyfikowani byli w ustawodawstwie reżimu Pavelicia jako prawosławni i niearyjscy. Muzułmanie nie zostali uznani za odrębną społeczność. Gdy Wermacht pod dowództwem generała Edmunda Glaise-Horstenau zaatakował Jugosławię i proklamował formalną niepodległość Chorwacji, ustasze rozpoczęli ludobójstwo niektórych mniejszości narodowych (Żydów, Cyganów i Serbów). System zbudowany przez ustaszy, zwłaszcza na początku, uzyskał poparcie hierarchii i duchowieństwa katolickiego, uczestniczącego w niektórych zbrodniach ustaszy. Stopniowo duchowieństwo odsunęło się od ustaszy po wzmocnieniu przez nich tendencji antyjugosłowiańskich i nacjonalistycznych. Do ponownej poprawy stosunków na linii ustaszy i Kościoła doszło zimą 1941 roku, gdy reżim rozpoczął kampanię przymusowego nawracania na katolicyzm mniejszości prawosławnej. 16 kwietnia 1941 roku arcybiskup Alojzije Stepinac złożył wizytę Paveliciowi, zapisując po niej w dzienniku, że nowy przywódca „nie będzie tolerował cerkwi prawosławnej”. Na tej podstawie arcybiskup ocenił, że poglavnik jest „szczerym katolikiem”. Równie lojalnej współpracy z ustaszami, Stepinac wymagał od episkopatu. Ante Pavelić otrzymał nawet błogosławieństwo od Stepinaca, w późniejszym czasie jednak Stepinac czuł się rozczarowany polityką reżimu NDH. Część przywódców ruchu ustaszy edukację pobierała w katolickich seminariach. Duża część działaczy była pobożnymi katolikami, księża brali udział w niektórych organizacjach reżimu. Według niemieckich raportów, księża katoliccy uczestniczyli w zbrodniach przeciwko Serbom. Inni kapłani, znajdujący się w mniejszości, współpracowali z partyzantami. Kościół katolicki przejmował budynki po cerkwiach prawosławnych na swoją własność. Hierarcha kościelny i minister w rządzie NDH Stepinac stwierdził, że w prawosławiu nie ma „ani moralności, ani zasad, ani prawdy, ani sprawiedliwości, ani uczciwości”. W marcu 1942 roku, w nieoficjalnej rozmowie z przedstawicielami rządu NDH w Watykanie, kardynał Tissrant stwierdził, że wie o tym, że franciszkanie brali udział w atakach na ludność prawosławną i niszczeniu cerkwi, potępiając zachowanie chorwackich duchownych. Celem ustaszy było stworzenie etnicznie „czystej” Chorwacji, w Serbach zamieszkujących Chorwację, Bośnię i Hercegowinę widziano największą przeszkodę do osiągnięcia tego celu. Ministrowie reżimu: Mile Budak, Mirko Puk i Milovan Žanić w maju 1941 roku, ogłosili nową politykę realizacji etnicznie czystej Chorwacji, według planu:

Jedna trzecia Serbów ma być zabita

Jedna trzecia Serbów ma być wydalona (czystki etniczne)

Jedna trzecia Serbów ma być przymusowo nawrócona na katolicyzm.

Rząd NDH współpracował z nazistowskimi Niemcami przy holokauście, realizując oprócz tego swoją wersję ludobójstwa na Serbach mieszkających w granicach państwa. Ustasze uchwalili prawa wzorowane na ustawach z III Rzeszy, a wymierzone w Żydów, Romów i Serbów, określanych jako wrogowie narodu chorwackiego. Serbowie, Żydzi, Romowie i chorwaccy antyfaszyści, w tym komunistyczni partyzanci, zostali internowani w obozach koncentracyjnych, z których największym był obóz Jasenovac. Dokładna liczba ofiar nie jest znana. Pod koniec wojny, Pavelić i ustasze twierdzili, że zgładzono 30 tys. Żydów, około 29 tys. Romów, i między 300 a 600 tys. Serbów. Podręczniki historii w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii mówiły o liczbie ofiar obozu w Jasenovacu wynoszącej 700 tys. Według Centrum Szymona Wiesenthala (powołując się na Encyklopedię Holokaustu), ustasze zabili 500 tys., wydalili 250 tys. i zmusili do konwersji na katolicyzm 250 tys. Serbów. Zamordowano też tysiące Żydów i Romów. Muzeum Holokaustu w USA twierdzi, że zginęło od 25 tys. do miliona Serbów, przy czym w Jasenovacu zabito od 25 do 700 tys. Serbów. Zdaniem muzeum najbardziej wiarygodną liczbą ofiar serbskich, zamordowanych w Jasenovacu, jest od 45 do 52 tys., a ogólna liczba Serbów zamordowanych przez ustaszy wynosi od 330 do 390 tys. osób. Jasenovac Area Memorial, obecnie kierowany przez Slavka Goldsteina, posiada listę 59 188 nazwisk ofiar obozu, zebranych przez urzędników państwowych w Belgradzie w 1964 roku. Szacuje się, że lista zawiera od 60 do 75 procent wszystkich ofiar, a ogólną liczbę ofiar kompleksu szacuje się na od 80 do 100 tys. Poprzedni szef Memorial Area, Simo Brdar, szacuje liczbę ofiar obozu na 365 tys. Muzeum Holocaustu w Belgradzie przygotowało listę ponad 77 tys. nazwisk ofiar Jasenovaca. Obecna administracja rozszerzyła listę, obejmującą teraz około 80 tys. nazwisk. Pierwsza grupa obozów koncentracyjnych powstała wiosną 1941 roku. Należały do nich:

Danica w pobliżu Koprivnicy

Pag

Jadovno w pobliżu Gospicia

Kruščica w pobliżu Vitezu i Travnika w Bośni

Đakovo

Loborgrad w Zagorju

Tenja w pobliżu Osijeku.

Sześć obozów zostało zamkniętych w październiku 1942 roku. Na ich miejsce powstał kompleks Jasenovac, zbudowany w okresie od sierpnia 1941 do lutego 1942 roku. Pierwsze dwa obozy, Krpje i Bročica, zostały zamknięte w listopadzie 1941 roku. Do końca wojny funkcjonowały trzy nowe obozy:

Ciglana (Jasenovac III)

Kozara (Jasenovac IV)

Stara Gradiška (Jasenovac V).

Były też inne obozy w:

Gospiciu

Jastrebarsku między Zagrzebem i Karlovacem – obóz dla dzieci

Kerestincu w pobliżu Zagrzebia

Lepoglavie w pobliżu Varaždina.

0 notes