ποσο αστειο ειναι οτι τα ειρηνοδικεια ειναι απλα κατι τυχαιες πολυκατοικιες ξεχασμενες απο τον θεο… «ναι ειναι δικαστηριο» αδερφε μου εν χριστω αυτο το κτηριο ιδανικα θα φιλοξενουσε γραφεια εκτελωνισμου, ενα φορολογικο γραφειο, μια αποτυχημενη διαφημιστικη εταιρεια και 4 διαμερισματα ηλικιωμενων
5 notes
·
View notes
I said, all my ghosts are blue...
Ειχα ενα ονειρο αποψε, πνιγομουν σε ενα απεραντο γαλαζιο, σε εναν απειρο βυθο, τσιμεντενιο, βρωμικες πολυκατοικιες, φτωχες γειτονιες, αμαξια με σπασμενα παραθυρα, το αλατι αρχιζε να με μουδιαζει, τα πνευμονια μου ειχαν παρει φωτια, βυθιζομουν ολο και πιο βαθια, λιγη υπομονη, επιστρεφω στην αρχικη μου μορφη, ενα φως στον ισαλο με καλεί, σε ενα τοσο κρυο περιβαλλον μια απροσδοκιτη ζεστασια με αγκαλιαζει, κατι στο αυτι μου ψυθιριζει "Ξυπνα."
0 notes
Φυλακισμένοι ανάμεσα σε παρατημένες πολυκατοικίες που κρύβουν τον ήλιο, το φεγγάρι και καταστρέφουν την ελπίδα.
Περπατώντας σε κλειστοφοβικά στενά γεμάτα γκράφιτι και κίτρινα φώτα, φώτα που σε αρρωσταίνουν.
Ακούμε τραγούδια που δε μας αρέσουν πραγματικά.
Καπνίζουμε τσιγάρα σε στιγμές που δε τα έχουμε τόσο ανάγκη και συχνάζουμε στα ίδια μέρη από συνήθεια.
Γεμίζουμε εθισμούς, ανασφάλειες και διαταραχές. Φυλακισμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού ή του μυαλού μας ;
Κοιτάς την πόλη από ψηλά και βλέπεις μόνο φώτα ή τον πραγματικό λόγο που μένεις ακόμα εδώ πέρα ;
Χρησιμοποιείς τον καπνό, το ποτό, την οθόνη και το σεξ για να καλύψεις το αίσθημα μοναξιάς που νιώθεις ανάμεσα σε τόσο κόσμο ή ακόμα στέκεσαι καλά στα πόδια σου ;
Στο κυνήγι της ευτυχίας και του έρωτα μένουμε συνεχώς πίσω. Αφήνουμε τους ανθρώπους που αγαπήσαμε περισσότερο να μας πληγώσουν και να φύγουν και εμείς δεν αντιδράμε σχεδόν καθόλου.
Έχουμε συνηθίσει να μένουμε μόνοι ακόμα και αν δε μπορούμε να αντέξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές.
Η ελπίδα και η ηρεμία απομακρύνονται σταδιακά από τις ζωές μας όσο εμείς χανόμαστε με τα ακουστικά στις διαδρομές του αστικού.
Κολυμπάμε στις παραισθήσεις για μια όμορφη ζωή και πνιγόμαστε από τα λάθος πρότυπα.
(Μη το κάνεις αυτό, τι θα πει ο κόσμος; μην φορέσεις αυτά τα ρούχα θα σε παρεξηγήσουν, μην τρως τόσο πολύ, θα παχύνεις)
Καταλήγουμε να σκεφτόμαστε μανιωδώς: αυτή η παρόρμηση που έχουμε να πέσουμε στο κενό όταν βρισκόμαστε στην άκρη ενός γκρεμού είναι ψευδαίσθηση ή μια ωδή προς την χαμένη ελπίδα ;
Τουλάχιστον αν πηδήξεις, εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν την τελική πτώση, ίσως νιώσεις για μια φορά ελεύθερος.
73 notes
·
View notes
Κάπου θα υπάρχει κι ένας κόσμος για μας
3K notes
·
View notes
Athens, Oct.31.2019
χιλιάδες ιστορίες, γκρίζες πολυκατοικίες
κάθε εγώ, κάθε εσύ
και ένα τσουβάλι αμαρτίες
369 notes
·
View notes