Tumgik
#θα περάσει
dyskolosanthrwpos · 2 years
Text
Tumblr media
Τα καλοκαίρια μου έγιναν χειμώνες
📍 Chalkidiki , Greece
829 notes · View notes
Text
Μπορεί κάποιος να με χτυπήσει στο κεφάλι που δεν μίλησα στην κοπέλα που με κοιτούσε για 30 λεπτά και μου χαμογέλασε κιόλας:((
5 notes · View notes
darkside-cookies · 1 year
Note
Αγάπη Αζερμπαϊτζάν πολύ εναλλακτικο
πάνε για την ψήφο των μαμάδων στον ημιτελικο του θανάτου
7 notes · View notes
alalumin · 1 year
Text
Flex αλλά μόλις θυμήθηκα ότι ο θείος μου έχει γνωρίσει τον Καπουτζίδη
15 notes · View notes
ippokampos · 6 months
Text
περνούσα δίπλα από ένα σχολείο και από το ανοιχτό παράθυρο ακουγόταν η πρόβα της χορωδίας που τραγουδούσε το ακορντεόν... σε 0,1 δευτερολεπτο ανατριχιασα και μου ήρθε να κλάψω, πότε δε θα σταματήσει να με συγκλονιζει αυτό το τραγούδι
2 notes · View notes
sugaroto · 10 months
Text
Θέλω που θέλω να παραιτηθώ γιατί δεν μπορώ να κουνηθω στο σπίτι και έχω πάρει το μπαστούνι της γιαγιάς μ μου αλλάζουν και τα ωράρια στα ξαφνικά
Tumblr media
Λάικ whats the point bro
Ναι έλα μια ώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και περιμένε σαν τον κουκο
Για να ρωτάω obviously δεν έχω μεσο
Έστω έρχομαι μια ώρα και περιμένω
Αφού το λεωφορείο φεύγει στις 6
Εγώ πως σκατα θα φύγω στις 7
4 notes · View notes
fandomchaosposts · 2 years
Text
σεγγνωμη γιατί έχω τόσο μεγάλο σφάλμα η Peng Robinson υποτίθεται είναι σχετικά ακριβής? που παίζεται η μαλακία τι αρνητικά g έχουμε πάλι 😭😭
1 note · View note
thenewsmag · 2 years
Text
Ρούλα Πισπιρίγκου: Ξεκινά η ανάκριση για τους θανάτους της Μαλένας και της Ίριδας
Ρούλα Πισπιρίγκου: Ξεκινά η ανάκριση για τους θανάτους της Μαλένας και της Ίριδας
Το κατώφλι της ανακρίτριας Ευγενίας Τζωρτζάτου θα περάσει ως μάρτυρας σήμερα ο παθολογοανατόμος Χρήστος Ευτυχιάδης. Ο κ. Ευτυχιάδης είχε κληθεί από τους ιατροδικαστές Νίκο Καρακούκη και Νίκο Καλόγρια προκειμένου να κάνει ιστολογική επανεκτιμήση για τους θανάτους της 3,5 ετών Μαλένας και της 6 μηνών Ίριδας. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Προσωπικός Γιατρός: Το απόγευμα ανοίγει η πλατφόρμα για Αττική και Νότιο…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
psyxhmou · 2 years
Text
Η άλλη έχει γενέθλια όταν εγώ θα φύγω για Θεσσαλονίκη:)
0 notes
astratv · 2 years
Text
Η Κωτσόβολος είναι ο Μεγάλος Χορηγός του «ΔΕΗ Διεθνής Ποδηλατικός Γύρος Ελλάδας», που θα περάσει από την καρδιά της Λάρισας
Η Κωτσόβολος είναι ο Μεγάλος Χορηγός του «ΔΕΗ Διεθνής Ποδηλατικός Γύρος Ελλάδας», που θα περάσει από την καρδιά της Λάρισας
Η ημέρα της εκκίνησης πλησιάζει για την αναβίωση του Διεθνούς Ποδηλατικού Γύρου Ελλάδας και η Κωτσόβολος δηλώνει παρούσα στο πλευρό των ποδηλατών, αναδεικνύοντας το «ταξίδι» τους ως Μεγάλος Χορηγός του «ΔΕΗ Διεθνής Ποδηλατικός Γύρος Ελλάδας». Η εταιρεία δηλώνει δυναμικά παρούσα σε αυτή την παγκόσμιας εμβέλειας γιορτή του αθλητισμού, με ποικίλες δράσεις που θα απογειώσουν την εμπειρία της…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Να πιέσω γιατί; Στο τέλος της ημέρας αν πρέπει να πιέσω κάποιον άνθρωπο να με δει, να περάσει χρόνο μαζί μου, να επικοινωνήσουμε, να μου δώσει σημασία βρε παιδί μου, δεν έχει νόημα. Και ο άλλος θα πιεστεί και εγώ θα υποτιμήσω τον εαυτό μου. Για στην τελική, θεωρώ ότι μου αξίζει κάποιος που θα τα κάνει όλα αυτά και πολύ περισσότερα χωρίς να πρέπει εγώ να τον πιέσω. Σωστά;
Ε.Μ.
156 notes · View notes
kalokairistoxwrio · 10 months
Text
«Αυτό που ζείτε οι νέοι σήμερα δεν είναι αγάπη· είναι ένα δύο ‘σ’αγαπώ’ και αύριο ‘αντίο’.
Στη δική μου την εποχή υπήρχε ρομαντισμός. Λέγαμε ‘σ’αγαπώ’ και φώτιζε ο κόσμος όλος.
Η γιαγιά μου κλέφτηκε με τον άντρα που αγαπούσε και για να ξεφύγουν από τους δικούς της που την κυνηγούσαν πήρε τον παππού μου στις πλάτες της γιατί ήταν πιο κοντός και δεν μπορούσε να περάσει το ρέμα μπροστά τους.
Η προγιαγιά μου στο νεκροκρέβατο της δεν είπε στον άντρα της ούτε ‘λυπάμαι που θα μείνεις μόνος’ ούτε ‘σε αποχαιρετώ’. Του είπε σ’αγαπάω δίχως ίχνος οίκτου και λύπησης.
Η αγάπη είναι θυσία. Βάλτε το καλά στο νου σας.»
-Ένας παππούς καθισμένος μόνος σε ένα μεζεδοπωλείο.
385 notes · View notes
fegg4ropetra · 6 months
Text
Τετάρτη 8/11/2023 (2.23 π.μ.)
Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Δεν είχα ξανά βιώσει ποτέ τέτοια επιθυμία να γνωρίσω έναν άνθρωπο που ούτε καν είχα δει από κοντά στη ζωή μου. Πες το ένστικτο, πες το κάλεσμα, δεν ξέρω τι ήταν. Αλλά με τραβούσε μέρα με τη μέρα ήθελα να μάθω όλο και περισσότερα γι αυτόν τον άνθρωπο. Ήθελα να μάθω τα πάντα. Τι βιβλία του αρέσουν, πως ήταν η παιδική του ηλικία, τα ψυχολογικά του τραύματα, τι τον κάνει χαρούμενο, τι δυστυχισμένο, όνειρα, πιστεύω, αντιλήψεις, ανασφάλειες, τα πάντα όλα. Έχει ξυπνήσει ένα συναίσθημα που είχα να νιώσω χρόνια. Και τον ευχαριστώ γι αυτό κι ας μην έκανε τίποτα. Απλά υπήρχε. Δεν ξέρω αν είναι παρορμητισμος, τρέλα ή μοίρα αλλά ένιωθα πως έπρεπε να τον γνωρίσω. Έπρεπε να δω αν αυτή η επιθυμία που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου δεν ήταν παράλογη και ότι όντως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Το πιο ασήμαντο μέσο επικοινωνίας έγινε και το πιο σημαντικό για μένα εκείνο το διάστημα μέσα από like, story, μυνήματα κατάφερα να πάρω έτσι μια γεύση απ' αυτόν τον άνθρωπο. Και που ξέρεις ίσως έβγαινε σε καλό. Γι αυτό κι εγώ έκανα το βήμα και έστειλα το πρώτο μήνυμα. Χαχαχ γελοίο ε; Έκανα θαρρείς τόσο μεγάλο κόπο. Κι όμως οι σκέψεις "αν" μου έτρωγαν το μυαλό ακόμα και με αυτό το απλό και ασήμαντο πράγμα. "Κι αν δεν είναι αυτό που νομίζω;" "Κι αν δεν θέλει να μου μιλήσει;" "Κι αν θεωρήσει ότι είμαι απελπισμένη;" "Κι αν δεν είναι αρκετή;" "Κι αν δεν καταφέρω να του κάνω εντύπωση;" "Κι αν συνειδητοποιήσει ότι είμαι απλά ένα κοριτσάκι;" "Κι αν με περάσει για χαζή;" "Κι αν είναι αυτός άλλος ένας βλάκας;" "Κι αν χάνω τον χρόνο μου;" "Κι αν με δει..... Όπως με βλέπω εγώ;". Ιδιαίτερα αυτή η τελευταία ερώτηση τρώει πάντα το μυαλό μου σαν αρρώστια σε οποιαδήποτε συναναστροφή κάνω με άνθρωπο. Κι όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου όσο γελοίο και να ακούγεται κατάφερα να κάνω στην άκρη όλες αυτές τι σκέψεις και να στείλω αυτό το απλό μήνυμα. Κρύος ιδρώτας με έλουζε και τα 24 λεπτά που έκανε για να μου απαντήσει. Αυτό ήταν. Μετά από κει ξεκίνησε η πιο υπέροχη πρώτη συζήτηση που είχα κάνει ποτέ με άνθρωπο μέχρι τώρα. Δεν με ένοιαζε καν που θα βγει απολάμβανα απλά το κάθε λεπτό. Ένιωθα λες και με καταλάβαινε στο έπακρο. Λες και γνώριζα μια ψυχή που κατά βάθος ήταν ήδη γνώριμη. Συζητήσεις περί δουλειάς, άγχους, ταξιδιών, βιβλίων, μουσικής ατελείωτες που με έκαναν να πιστεύω όλο και παραπάνω πως αυτό που μου είχε κολλήσει στο μυαλό μπορεί όντως να μην ήταν τρέλα. Απλά να ήξερα υποσυνείδητα ότι αυτόν τον άνθρωπο με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να τον φέρω στη ζωή μου.
(Ανώνυμες ιστορίες ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν να ζήσουν...)
80 notes · View notes
h-kakia-h-wra · 7 months
Text
17
Μία Δευτέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πλέον 17. Μάλιστα δεν είσαι 17 εδώ και αρκετό καιρό. Ο 17χρονος εαυτός σου δεν υπάρχει πουθενά πλέον εκτός από μέσα σου και αυτό που έχει μείνει είναι ο σημερινός και οι χιλιάδες πιθανοί μελλοντικοί.
Αυτή τη Δευτέρα λοιπόν καταλαβαίνεις ότι σου έχουν λείψει τα 17. Θυμάσαι πως όταν όντως ήσουν, ανυπομονούσες να γίνεις 18. Και πίστευες ότι στα 18 θα χαιρόσουν που κοντεύουν τα 19, και που μεγαλώνεις και οριμάζεις.
Κι’ όμως. Είσαι 18 και δεν έχει περάσει μέρα που να μην λησμονείς τα 17. Που τα μαλλιά σου ήταν βαμμένα μωβ και τα ρούχα σου πολύχρωμα. Και οι φίλοι σου ήταν δίπλα σου. Και ζούσες με την οικογένεια σου-που τότε δεν πολυσυμπαθούσες- και τη γάτα σου. Και πήγαινες σχολείο και το βαριόσουν τόσο πολύ. Και όταν έκλαιγες είχες πάντα κάποιον δίπλα σου να σε κρατήσει. Και όταν γελούσες, γελούσες με ολόκληρο το πρόσωπο σου. Και σε ένοιαζε μόνο τι θα κάνεις το βράδυ της Παρασκευής. Ή το Σάββατο, μετά το μάθημα φυσικής. Και ο αδελφός σου ήτανε ακόμα μωρό στα μάτια σου. Και ήσουν ακόμη έφηβη και δεν ήξερες τι γινόταν ακριβώς γύρω σου αλλά δεν είχε τόση σημασία, γιατί ήσουν απλά 17.
Τώρα, αυτή την ασήμαντη Δευτέρα, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι πλέον έφηβη. Κι’ ότι ο αδελφός σου που ήταν μωρό, τώρα είναι έφηβος. Και πλέον δεν πας μαθήματα Φυσικής αλλά την σπουδάζεις. Και την Παρασκευή την περνάς σπίτι. Και γελάς, αλλά πιο σπάνια. Και κλαις, αλλά πιο συχνά. Και δεν πας τώρα σχολείο, όμως εκεί που δεν το περίμενες, το έχεις πεθυμήσει. Και μένεις μόνη, χωρίς την οικογένεια σου αν και κάποτε εύχεσαι να μπορούσες να τους ακούσεις στο δίπλα δωμάτιο. Και η γάτα σου έχει γεράσει πια. Και οι φίλοι σου είναι σκορπισμένοι σε πόλεις και χώρες. Και τα παλιά σου ρούχα δεν τα φοράς πια. Και τα μαλλιά σου έχουν ξεβάψει.
Είναι Δευτέρα και είσαι 18. Μέσα σου όμως εύχεσαι την επόμενη Δευτέρα να ξυπνήσεις πάλι 17.
86 notes · View notes
psychotiko-epeisodio · 6 months
Text
Μα κάθε φορά,
Που προσπαθώ να προχωρήσω,
Κάθε φορά που τα δάχτυλα τους μπλέκονται ανάμεσα απο τα μαλλιά μου,
Είσαι εκει,
Στην άκρη του μυαλού μου να γελάς ειρωνικά,
Γνωρίζοντας πως θα ναι μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια.
°Ο έρωτας που ήθελες τοσο να περάσει,αλλά δεν πέρασε.
73 notes · View notes
casperakiii · 6 months
Text
Tumblr media
4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρνάω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.
Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι παιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας διώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..
Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»
Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».
Πάγωσα χάθηκα πέθανα.
4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.
Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️
63 notes · View notes