Θέλω έναν έρωτα βγαλμένο απ τον καινούργιο δίσκο της Μαρίνας. Όμορφο , απλό γεμάτο μουσικές , γεύσεις , χρώματα και αρώματα. Με βόλτες σε γραφικά στενά και θεες για να βλέπουμε αγκαλιά το ηλιοβασίλεμα. Με παγωτά και θερινα σινεμά. Έναν έρωτα με πλατιά χαμόγελα και αίσθηση γαλήνης. Βγαλμένο από ταινία. Έναν έρωτα διαφορετικό απ τους σημερινούς. Έναν από κεινους που σε γεμίζουν με ουσία. ❤️
Ήταν λέει βράδυ κι είχα όλους τους φίλους μου στο σπίτι μου. Γελούσαμε, χορεύαμε κι λέγαμε αστεία. Για κάποιο περίεργο ήσουν κι εσύ εκεί, είχες μια δουλειά-ειδα κι δικούς σου φίλους να δουλεύετε μαζί κι να φτιάχνετε κάτι όπως κάνετε πάντα. Όσο ήμουν στο σαλόνι κι ήξερα πως είσαι έξω στο πίσω μπαλκόνι μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε να έρθω να σε βρω.
Βγήκα έξω κι μιλούσαμε με τις ώρες, ένιωθα όπως τότε - εγκλωβισμένη-. Δεν ήθελα κατά βάθος να είμαι δίπλα σου, αν ήσουν άλλος δεν θα ήμουν. Όσο η ώρα περνούσε εγώ έψαχνα τρόπο να βρεθούμε κάπου οι δυο μας, καθώς οι φίλοι μου μπαινοβγαίνουν διαρκώς κι μας παρατηρούν.
Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, μόνο το τέλος μου έμεινε. Λίγο πριν όλα σβήσουν είμαστε μαζί στα σκαλιά κι εμφανίζεται η κολλητή μου με μια ιδέα "θα πάμε για βραδινό μπανακι" κι τώρα που είμαι ξύπνια θυμήθηκα πως το ίδιο είχε πει κι όταν γνωριστήκαμε στα αλήθεια εμείς εδώ. Προχωρήσαμε κι βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι, εκεί που ήταν όλοι. Κάθισα απέναντι σου κι έβγαλα την αλήθεια μου. Σου είπα πόσο σε λυπάμαι γιατί τουλάχιστον ο,τι έκανα το έκανα από αγάπη, ενώ εσύ απλά για να περάσεις καλά. Σου είπα ο,τι μπορεί να με κορόιδευαν όλοι τότε που έκανα σα μικρό παιδί αλλά ήμουν μια γυναίκα ερωτευμένη, ενώ εσύ που φέρθηκες ανόητα δεν είχε δικαιολογία.
Τέλος, σου είπα να φύγεις, σε έχω ξεπεράσει πια κι τότε πρόσεξα πίσω μου στον ουρανό πως είχε βγει η ανατολή του ηλίου. Ένα κύμα περίεργης ελπίδας με ξύπνησε κι άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, ξέρω σίγουρα πως θα μου λείψει ο τότε χαρούμενος εαυτός μου μόλις σε γνώρισα. Για εμένα όλα τελειώνουν εδώ.
Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.
Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυ��ία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. Αλλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.
Και είναι αστείο που λες. Γέμισε ο κόσμος συμβουλές, μεγάλα λόγια και ενοχές. Και εγώ φοβάμαι κάθε συναίσθημα μου ανεξάρτητο από το αν με θες. Μα έτσι και αλλιώς η αγάπη δεν έχει εκδοχές, ε; Έχει εκδορές και αλήθεια. Εγώ και η πιο κακιά σου σκέψη έχουμε ένα κοινό και αυτό είναι είναι η θέληση να σε κρατάμε το βράδυ σου ξύπνια. Μα στο υπόσχομαι πως θα μείνω μονάχα εγώ το επόμενο πρωινό. Κι θέλει αρχιδια να βρίσκεσαι εδώ, δίχως να με δεις σαν συνήθεια. Φτάνει στον δρόμο να παίζει η Νεράιδα, και εσένα να σε έχω δίπλα.
Και ως τον Διάολο θα πήγαινα, έτσι και αλλιώς η Εδέμ δίχως εσένα με την κόλαση είναι ίδια.
Θα φύγουμε από εδώ αγκαλιασμένοι και την θέα μπροστά μας δεν θα την κρύβουν τα απέναντι κτήρια.
Αγάπη που δεν φαίνεται δεν πρέπει να αγαπιέται και όσα νιώθεις δειξ'τα, αυτά είναι τα μόνα πειστήρια.
Έχω μια ευχή και δύο προκλήσεις:
Οι στιγμές μας να εμπλουτίζουν τις κοινές μας αναμνήσεις. Και αν ο έρωτας βγαίνει από την λέξη ερώτημα απαιτεί κάθε στιγμή τις απαντήσεις.
Αν με βάλεις να σκεφτώ πως μοιάζει η δική μου γαλήνη. Θα σου περιέγραφα ένα μέρος με φως , γιατί με κούρασαν τα τόσα σκοτάδια εδώ. Ένα μέρος με χρώματα και λουλούδια ,πολλά λουλούδια ,περισσότερα από εκείνα που παλεύω να χωρέσω στο βάζο μου. Ένα μέρος με μουσικές και γέλια , γέλια από ανθρώπους που η ψυχή τους λάμπει στα μάτια τους. Ένα μέρος με βιβλία και αρώματα φρέσκου καφέ. Ένα μέρος με χορούς και αράγματα κάτω από τα αστέρια. Ένα μέρος με αγκαλιές πάνω σε θέες καθώς δύει ο ήλιος. Κατάλαβες λοιπόν γιατί δυσκολεύομαι να υπάρξω στην πραγματικότητα του σήμερα; Και γιατί συνεχίζω να είμαι μόνη μου;